Δεν μασάμε

Κάθομαι και σκέφτομαι εσχάτως τι κινητό να πάω να πάρω με την αναβάθμιση που δικαιούμαι: ένα που μου'χει κάτσει και ψήνει και καφέ, ή ένα άλλο που επίσης μου γυαλίζει και κάνει μασάζ στον σβέρκο; Εννοείται ότι και τα δύο εξοικονομούν βενζίνη στο αυτοκίνητο, πληρώνουν τον λογαριασμό της ΔΕΗ, παρακολουθούν την πορεία του χρηματιστηρίου, μου λένε τον αυριανό καιρό, μου καθαρίζει τα δόντια με οδοντογλυφίδα μετά το φαγητό, μου πλένει τις κάλτσες κλπ.
Πως; Εδώ δεν θα'χουμε να φάμε σε λίγο καιρό; Ε, και; Σημασία έχει τι μόστρα θα πουλήσουμε σήμερα, όχι αν θα μένουμε σε πεζοδρόμιο αύριο.
Μακράν το κορυφαίο ζώο ο νεοΈλληνας. Λεφτά δεν έχει, με δάνεια ζει, υπεχρεωμένος είναι, χρωστάει σε όποιον φοράει παπούτσια, του τα τρώνε από χίλιες δυο πάντες, και όμως -ωσανά- τα έξοδα, έξοδα...
Υπάρχει περίπτωση αν καταφέρει ο νεοΈλληνας να πάει για καφέ αν δεν έχει μαζί του το τελευταίας τεχνολογίας κινητό; Τι σημασία έχει αν δε χρησιμοποιεί το 90% των δυνατοτήτων του κινητού; Σημασία έχει να μπορεί να κοιτάξει τους συγκαφενόβιους όχι στα μάτια, αλλά αφ'υψηλού. Και πως θα το κάνει αυτό; Με ακριβό κινητό, με πανάκριβα ρούχα κλπ, κλπ.

Θα μου λύσει κάποιος μιαν απορία; Πως είναι δυνατόν οι ίδιοι που παραπονιούνται και γκαρίζουν για το ασφαλιστικό να πρωτοστατούν στο να μπει η ομάδα τους στο ευαγές άρθρο 44, δηλαδή στγην τσέπη του ελληνικού λαού; Διότι κάτι δεν μου πάει καλά.
Πως είνναι δυνατόν να διαμαρτύρονται ολοένα και περισσότεροι για την ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ -δηλαδή σε είδη πρώτης ανάγκης- και ταυτόχρονα να είμαστε στις τοπ χώρες σε πωλήσεις αυτοκινήτων; Κάπου διάβαζα προ καιρού ότι αναλογικά με τον πληθυσμό είμαστε από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες σε πωλήσεις πόρσε. Καλό, ε;
Πως είναι δυνατόν να διαμαρτυρόμαστε για τις ληστρικές τράπεζες αλλά την ίδιαν στιγμή να σπεύδουμε να εξασφαλίσουμε κάποιο δάνειο; Ή μήπως είναι τυχαία τα διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, πουτσοδάνεια και δεν ξέρω κι εγώ πόσα ακόμη δάνεια υπάρχουν;

Αν μη τι άλλο δηλαδή, η συμπεριφορά μας παρουσιάζει κάποιες ανακολουθίες. Τα οικονομικά μας δεν πάνε καθόλου καλά. Εσχάτως παίζεται το πόσο -όχι καλά αλλά- κακά (μην πω χείριστα) θα πάει και το μέλλον μας. Η αλήθεια είναι πως ως λαός είμαστε ατίθασοι. Πχ, μια εξαιρετική λύση για το ασφαλιστικό θα ήταν να παίρνουμε σύνταξη στα 95 αλλά να πεθαίνουμε περί τα 90, και όμως εκεί αντιδρούμε. Καλώς αντιδρούμε, δεν το συζητάω, αλλά γιατί μόνο εκεί;
Το να ασχολούμαστε με καταναλωτικές αηδίες που μας έχουν επιβάλλει ως must είναι κάτι που δεν μας απασχολεί; Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή πΚ (προ Κινητού) ρε παιδιά, και δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτε. Πιο πολλά θυμάμαι για την αρχαία Ελλάδα, μιλάμε...

Τελικά έχουμε γεννηθεί ηλίθιοι ή μας έκαναν στην πορεία;