Σελίδες

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Βερεμιάς σε ΚΔ' Παρωδίες

Και ξεκινάμε με χρόνια πολλά για όλους!
Ώπα... τι γιορτάζουμε σήμερα; Δεν είμαστε όλοι Βαγγέληδες.
Α, έχουμε την επέτειο της παλιγγενεσίας σήμερα. Πάλι+γένος, αν και κάποιοι ισχυρίζονται για πρώτη φορά παγκοσμίως, παρόλο που ο συνδυασμός των λέξεων πάλι=ξανά με το γένος δεν σημαίνει ετυμολογικώς ότι κάτι εμφανίσθηκε για πρώτη φορά αλλά ότι επανεμφανίσθηκε, αλλά μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουμε έως και τα ελληνικά που ξέρουμε αυτές τις μέρες. Μην ξεφεύγω όμως. Είναι μια επέτειος που οφείλουμε να θυμόμαστε ότι για να λέμε εμείς (και ο Βερέμης φυσικά) ελεύθεροι τις μαλακίες μας, κάποιοι έδωσαν τις ζωές τους ενάντια σε κάθε λογική (αν και κατά κάποιους επειδή ήθελαν απλώς περισσότερα αγροτεμάχια).
Ναι, ορθά καταλάβατε πως πρόκειται για την σενδονιάδα 1821 μέρος δεύτερον, η οποία για να τιμήσει τον Τούρκο ποιητή Όμηρο (οσονούπω και αυτό, θα με θυμηθείτε κάποια στιγμή) ονομάστηκε Βερεμιάς κατά το Ιλιάς. Βέβαια επειδή οι εποχές έχουν αλλάξει τα μάλα, ενώ η Ιλιάς μετρώταν σε Ραψωδίες, εμείς την Βερεμιάδα θα την μετράμε σε Παρωδίες, κυρίως για να υπάρχει και μια αριθμητική απεικόνιση της ποιότητας.

Δεν θα ασχοληθώ τόσο με το κατάπτυστο κι εμετικό ντοκυμανταίρ όσο με κάποιες άλλες λεπτομέρειες που βοηθούν να πέσουν πλήρως οι μάσκες. Οπότε το πρώτο θέμα που θα μας απασχολήσει είναι την προ μερικών εβδομάδων αλήστου (πλέον) μνήμης εκπομπή των Φακέλλων περί του ντοκυμανταίρ, όπου ο πανεπιστημιακός ανήρ Βερέμης έδωσε ρεσιτάλ.
Κατ' αρχήν, την συγκεκριμένη εκπομπή πρέπει όχι απλώς να την δούμε αλλά να την παρατηρήσουμε πολύ προσεκτικά. Κοιτάχτε ας πούμε ένα παράδειγμα για να καταλάβετε γιατί θέλει προσεκτική παρακολούθηση: ο κύριος Βερέμης ο οποίος θυμάται λεπτομερώς πόση αναφορά πχ τι έγινε στα Δερβενάκια ή τι είπαν ο Μακρυγιάννης με τον Φωτάκο και κάμποσα άλλα, φτάνει σε σημείο εκεί που σκάνε κάποια δύσκολα να ομολογεί ότι "δεν θυμάμαι πως λήγει το επεισόδιο αλλά θυμάμαι ότι αναφέρει τη θυσία του Παπαφλέσσα"! Πόσο πολύ βολικό! Ο παντογνώστης Βερέμης που κατά τη δική του ομολογία "το ντοκυμανταίρ δεν απευθύνεται σε παιδιά αλλά σε ώριμους ανθρώπους οι οποίοι δικαιούνται (;;;;) να ξαναδούν κάτι με αυτήν την έννοια, όχι μια λεπτομερή περιγραφή"! Είναι θεός ο άνθρωπος! Αρχίζω να τον συμπαθώ! Μέχρι πρότινως νόμιζα ότι απλώς μας θεωρεί όλους μαλάκες αλλά δεν το δείχνει ευθέως παρά πλαγίως, αλλά τελικώς έσφαλα και του ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Μας θεωρεί γκράντε μαλάκες και μας το λέει μέσα στα μούτρα μας: δεν χρειάζεται λεπτομερής περιγραφή για την παρουσίαση της ιστορίας αγαπητές κι αγαπητοί, η καλύτερη προπαγάνδα παρουσιάζεται όταν τα φέρνουμε όλα αχταρμά, δίχως λεπτομέρειες. Εξάλλου οι λεπτομέρειες είθισται να ξεκαθαρίζουν τις εικόνες κι εμείς δεν θέλουμε τέτοια πράγματα. Γι'αυτό άλλωστε και η εκπομπή δεν απευθύνεται σε παιδιά. Πως θα κάνουμε πλύση εγκεφάλου στα παιδιά όταν αντιδρούν οι ενήλικες; Οπότε στους ενήλικες απευθυνόμαστε, οι οποίοι δικαιούνται (!!!!!) να ξαναμάθουν ιστορία -όχι όποια κι όποια ιστορία φυσικά, αυτήν που εμείς οι ειδικοί ξέρουμε, οι απόλυτοι αυθέντες! Και αν δεν θυμόμαστε και καμιά λεπτομέρεια πως τελειώνει το ντοκυμανταίρ παρακαλώ συγχωράτε μας αλλά ο ψεύτης πρέπει να έχει καλή μνήμη και όπως και να το κάνουμε τα χρόνια περνάνε, οπότε καταλαβαίνετε...
Ναι, ξέρω, ξέρω, κάποιοι πιθανώς ήδη ν'αρχίζουν ν'ανεβάζουν εκ νέου πίεση, αλλά μην βιάζεστε διότι έχουμε πάρα πολύ ψωμί ακόμη και η κυνική βερέμειος ομολογία ότι η ιστορία πρέπει να επανασυγγραφεί είναι απλώς η αρχή.

Πάμε λίγο στην Μονεμβασία (προσοχή στον τόνο παρακαλώ, δίνει ιστορικό κύρος στην μελέτη: όχι Μονεμβασιά αλλά Μονεμβασία). Τι ομολόγησε ο πανεπιστημαικός ανήρ; Ότι "ναι μεν δεν ήταν προτεύον όπως το παρουσιάσαμε αλλά εκεί είχαμε αποφασίσει να πάμε"! Είναι εκπληκτικό! Σημασία έχει να παρουσιάζεται ως σημαντικό αυτό που εμείς επιλέξαμε και όχι αυτό που πραγματικά ήταν σημαντικό! Να ρωτήσω κάτι εγώ τώρα; Μήπως η ομολογία αυτή ναρκοθετεί και ολόκληρο το ντοκυμανταίρ; Ααααααα, είπα κάτι πολύ ωραίο και θα χρειαστεί να κάνουμε μια μικρή αλλαγή στο ντεκόρ της παράστασης. Πάμε λοιπόν στην δεύτερη εμετική αρθρογραφία Βερέμη στην Καθημερινή την 27-2-2011: να ξεκαθαρίσω ότι την επιστολή αυτή δεν την διάβασα ολόκληρη όπως την πρώτη του (και ούτε που ξέρω αν συνοδεύτηκε κι από τρίτη ή τέταρτη κλπ) και αυτό διότι η ψυχική μου υγεία είναι απείρως πιο σημαντική από την πλήρη ενασχόληση με τέτοιες φαιδρότητες. Και ποιες είναι αυτές οι φαιδρότητες; Ας πάμε στο σημείο όπου σταμάτησα να διαβάζω την επιστολή, δηλαδή στο ξεκίνημά της: "Πρέπει να ομολογήσω ότι πολλά από τα σχόλια που γράφτηκαν από πολέμιους της τηλεοπτικής σειράς του «1821» με εντυπωσίασαν με την οξύτητά τους και ενίοτε με την παραποίηση του θεάματος. Ανάλογα με ξάφνιασαν οι διαστρεβλώσεις επιστολογράφων, όπως εκείνη που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης εβδομάδας, η οποία μου απέδωσε –μηδέποτε υπάρξασα– ομιλία σε πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, όπου φέρομαι ειπών σε τουρκικό κοινό ότι οι Ελληνες διέπραξαν γενοκτονίες και όχι οι Τούρκοι. "
Το παρατηρητικό μάτι θα διαπιστώσει αμέσως ότι όλες οι αντίθετες απόψεις είναι είτε οξύτατες είτε παραποιούν το θέμα είτε διαστρεβλώνουν (όπου κλασικά το παράδειγμα είναι μία επιστολή). Παρέμβαση αναγνώστη: μισό λεπτό ρε Άδη, πολλά από τα σχόλια λέει ο άνθρωπος, όχι όλα. Α, ναι, έχετε δίκιο, μου διέφυγε τελείως. Γι'αυτό επειδή εγώ βαριέμαι να ψάχνω στα βερέμεια περιττώματα, σας παρακαλώ να μου βρείτε ένα σχόλιο του Βερέμη που να αναφέρεται θετικά στα υπόλοιπα σχόλια των επικριτών του, τα λογικά και τα ήπια, αυτά που δεν ταυτίζονται με τις θέσεις του ΛΑΟΣ δηλαδή. Όταν μου βρείτε ένα, τότε θα αναθεωρήσω κι εγώ τη θέση μου και θα ομολογήσω ότι το κάποια δεν σημαίνει όλα. Να συνεχίσω όμως. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος σε ολόκληρη τη χώρα που να διαφωνεί αλλά να είναι σκεπτώμενος. Δεν υπάρχει κανείς που να έχει γνώσεις και να θεωρεί ότι ο Βερέμης και οι συν αυτώ λένε αηδίες. Όχι, άπαξ και διαφωνείς, είσαι οξύς, διαστρεβλωτικός και παραχαράκτης (εν ολίγοις, αν διαφωνείς είσαι Βερέμης, αλλά αυτό μάλλον εμπίπτει σε λογικό παράδοξο, αφού δεν είναι δυνατόν ο Βερέμης να αποκαλεί όλους τους διαφωνούντες Βερέμηδες, με την ίδια σκωπτική διάθεση που εμμένει να αποκαλεί όλους τους Έλληνες Τζίμηδες, ήτοι μια από τις τουρκικές εκδοχές, ως έχουμε ξαναπεί, μιας και το ντοκυμανταίρ θα επαναλάβω -κάτι που βλέπω να γίνεται επιμελώς γαργάρα- ότι παρουσιάζει τις τουρκικές θέσεις περί της Εθνεγερσίας).

Θυμηθείτε λοιπόν τώρα αυτά που γράφαμε στο πρώτο σενδόνι καθώς και την πρώτη αρθρογραφία Βερέμη όπου παρουσίαζε τα πάντα κατά το δοκούν, ταυτίζοντας όλους τους διαφωνούντες με τους ακροδεξιούς μέσα από φαιδρές γενικολογίες και αφορισμούς, όπως αντίστοιχα και τώρα μέσω μίας επιστολής (άλλης εφημερίδας κιόλας, που μάλλον οι αναγνώστες της Καθημερινής δύσκολα θα είχαν διαβάσει) προσπαθεί να αποδείξει ότι οι διαφωνούντες δεν έχουν δίκιο, έτσι γενικώς και αορίστως επειδή ο Βερέμης και οι συν αυτώ έτσι νέτα-σκέτα γουστάρουν. Και μόλις η τακτική αυτή αποδειχθεί επιτυχής, το μεγάλο προπύργιο αντίστασης θα έχει καταπέσει και η επανασυγγραφή θα μπορεί να προχωρήσει με ακόμη πιο γοργούς ρυθμούς. Αρχίζετε τώρα να καταλαβαίνετε γιατί είναι τόσο λυσσαλέες οι προσπάθειες να απαξιωθούν όλοι όσοι διαφωνούν; Διότι αν έχεις τον κόσμο απέναντι, δεν πας πουθενά. Γι'αυτό και έφτασε σε σημείο να εκραγεί στην ίδιαν εκπομπή, δείχνωντας ήθος ανακόλουθο με καθηγητή και δη, Πανεπιστημίου, μιλώντας ωσάν γεράκος που θεωρεί ότι του την έφεραν ύπουλα στην παρτίδα πρέφας στον καφενέ. Έτσι μιλάει ένας πανεπιστημιακός, Βερέμη; Όπου συγγνώμη που έχω εξαλείψει πλήρως τη λέξη "κύριε" όταν σου απευθύνω τον λόγο, αλλά απλά ακολουθώ το παράδειγμά σου κατά το πως μίλαγες κι εσύ στον Γιανναρά στην ίδιαν εκπομπή -οι πληθυντικοί ευγενείας δεν έχουν θέση κατά πως φαίνεται. Δεν με νοιάζει αν έξω παίζετε σφαλιάρες, αν βγαίνετε μαζί για γκόμενες ή αν είστε οι χειρότεροι εχθροί στον κόσμο, όταν όμως βγαίνεις στο γυαλί όχι ως Βερέμης αλλά με την ιδιότητά σου (μέχρι κι αυτή διαστρεβλωμένη βέβαια, μιας και είσαι ιστορικός πολιτικών επιστημών και όχι ιστορικός γενικώς) είσαι υποχρεωμένος να μιλάς όπως προβλέπουν οι τύποι που ακολουθούν τον τίτλο σου. Όχι με ενικούς και με απαξιωτικές εκφράσεις και όχι με εκρήξεις. Αν δηλαδή εξερράγης έτσι απέναντι σε έναν γκριζομάλλη καθηγητή, ένας θεός ξέρω πόσο χειρότερα θα αντιδράσεις απέναντι σε έναν φοιτητή που επίσης τολμά να διαφωνεί. Γκέγκε Βερέμη, υπεύθυνε για την διαπαιδαγώγηση των αυριανών επιστημώνων; Και να στο πω κι αλλιώς; Αν νομίζεις ότι έτσι θες να μιλάς, τότε παραιτήσου και γίνε βλόγερ να ξεμπερδεύουμε. Αλλά ξέχασα: τον χρειάζεσαι τον μανδύα κύρους και σοβαροφάνειας που σου παρέχει η ιδιότητά σου.
Πάμε παρακάτω όμως διότι ξεφεύγουμε.

Ας κάνουμε ένα ρεζουμέ στην εκπομπή των Φακέλλων (που έχετε-δεν έχετε δει, σας συνιστώ να (ξανα)δείτε για να μη νομίζετε ότι εδώ μέσα ακολουθούμε βερέμειες τακτικές με παραχαράξεις και παραποιήσεις. Εξάλλου όπως βλέπετε τα λινκ σε τούτο το βλόγι πάνε σύννεφο και το σημαντικό είναι ότι γίνεται διαχωρισμός στο πότε πρόκειται για ενδιαφέρουσα προσωπική άποψη ή κάποιο κάποιου είδους τεκμήριο). Τι είδαμε λοιπόν; Πρώτον ότι ο Βερέμης μέτρησε σακούλες πανταχόθεν. Δεύτερον, ότι οι εξαιρετικά σωστές απόψεις του Γιανναρά ότι πρώτον η μελέτη της ιστορίας δεν έχει να κάνει με το πως βλέπει ένας λαός το παρελθόν αλλά πως θέλει να δει το μέλλον του και δεύτερον ότι η ιστορία πρέπει να είναι αποφλυωμένη από προσωπικές ιδιοτέλειες, θάφτηκαν επιμελώς από τον Βερέμη (πράγμα απολύτως λογικό) αφού και τα δύο (σε συνδυασμό με την ομολογία του περί επανασυγγραφής) του γύρναγαν μπούμερανγκ. Όταν δε ο Βερέμης που ενδιαμέσως είχε ομολογήσει ότι όπου τύχαινε να πάνε αυτό παρουσίαζαν ως πρωτεύον βρήκε τα σκούρα, ξαφνικά αποφάσισε ότι δεν θυμάται και πολύ καλά, παραβλέπωντας ότι ένας ιστορικός έχει ως επαγγελματικό καθήκον το να θυμάται: αν ξεχνάει δεν είναι ιστορικός, αφού τότε δεν έχει νόημα να προσπαθεί να κάνει τους υπολοίπους να θυμηθούν. Νομίζω λοιπόν ότι δεν μας έχουν μείνει απορίες ως προς το ποιόν του ντοκυμανταίρ καθώς και τις προθέσεις των συντελεστών του. Τα πράγματα είναι αρκετά σαφή. Εδώ κρατήστε έναν αστερίσκο διότι τα πιο ενδιαφέροντα θα έρθουν παρακάτω. Υπομονή λοιπόν.

Πάμε τώρα σε κάτι άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον που πέρασε πολύ στο ντούκου, ενώ κανονικά αλλάζει σχεδόν ολόκληρη την εικόνα. Μήπως έτυχε να δείτε το τελευταίο trailer για το ντοκυμανταίρ (λυπάμαι που δεν έχω καταφέρει να βρω λινκ αλλά αν είδατε το επεισόδιο της Τρίτης θα το είδατε σίγουρα και αυτό); Αν όχι, για ψάξτε το λιγουλάκι. Θα διαπιστώσετε ότι μέσα στο "διαφημιστικό" γίνεται λόγος για τη δημιουργία του πρώτου έθνους κράτους στην Ευρώπη! Συναγερμός! Αλάρμ! Πανικός! Μα αφού από το πρώτο επεισόδιο είχε ξεκινήσει η πλύση εγκεφάλου ότι το πρώτο έθνος ήταν το γαλλικό, τώρα πως προκύπτει τελείως ξαφνικά το ελληνικό; Ας πάμε λοιπόν λίγο στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ιστορία που ο Βερέμης και οι συν αυτώ τεχνηέντως αγνοούν: Χριστόφορος Κολόμβος. Κάτι μας λέει αυτό το όνομα έτσι; Είναι αυτό που πιστώνεται την ανακάλυψη των Νέων Κόσμων, σωστά; Μήπως θυμάστε από ποιον είχε πάρει "εντολή" ο Κολόμβος να βρει εναλλακτική διαδρομή προς τις Ινδίες; Από την Ισαβέλλα της Καστίλλης, η οποία όταν παντρεύτηκε τον Φερδινάρδο προέβη στη δημιουργία του Ισπανικού βασιλείου, το οποίο και υπάρχει έκτοτε. Παρομοίως λοιπόν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι περί τα τέλη του 15ου αιώνα δημιουργείται επισήμως (η έμφαση στο επισήμως παρακαλώ) το ισπανικό έθνος. Για να μην μπαίνουμε σε χρονολογικές λεπτομέρειες (μιας και δεν έχει νόημα να εστιάσουμε σε αυτές επί της παρούσης) θα πω με βάση το προαναφερθέν παράδειγμα τα εξής (μερικοί αρκετά ακριβείς ιστορικοί χάρτες, εδώ): Η Πορτογαλία υφίσταται από τον 13-14ο αιώνα. Η Σουηδία, η Νορβηγία και η Δανιμαρκία (που έτσι ονομάζεται και σήμερα, άλλο αν εμείς την έχουμε μάθει ως Δανία) πάνε ακόμη πιο πίσω, περί τον 8-9ο αιώνα, όπως και η ενοποίηση των Φράγκων (τους οποίους εμείς για λόγους... θρησκευτικούς αποκαλούμε Γάλλους). Περί τον 12ο αιώνα δημιουργείται η Ουγγαρία, ενώ κάπου εκεί κοντά δημιουργείται και η Ρωσσία καθώς και η Πολωνία. Τον δε, 14ο αιώνα δημιουργείται στο Κοσσυφοπέδιο το σερβικό έθνος και γενικά έτσι πάει το πράγμα. Αναφέρομαι επίτηδες σε συγκεκριμένα κράτη που αντιστοιχούν σε σημερινά έθνη, διότι θέλω να θίξω το εξής: αν θελήσουμε να προσδιορίσουμε το έθνος πολιτιειακά (διότι εδώ είναι που ουσιαστικά εμπλέκεται η γαλλική επανάσταση και ο διαχωρισμός που επέφερε), τότε πρακτικά ούτε καν έτσι δεν μπορούμε να ορίσουμε τα έθνη μιας και το πολιτειακό σπανιότατα παρέμεινε σταθερό και το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η ίδια η γαλλική επανάσταση, η οποία αν και ουσιαστικά όρισε τις σύγχρονες δημοκρατίες επί της ουσίας η ίδια άργησε πολλές δεκαετίες να δει δημοκρατία σαν αυτές που όρισε. Αν όμως αποφασίσουμε (που είναι και το λογικό) ότι οι πολιτειακές μεταβολές δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη των εθνών, τότε φτάνουμε στο απολύτως λογικό συμπέρασμα ότι έθνη υπήρχαν και προ του 18ου αιώνα και συνεχίζονται αντίστοιχα έως τις μέρες μας. Ο Πορτογάλος είτε είχε βασιλεία, είτε δημοκρατία, πάλι Πορτογάλος ήταν και είναι. Ομοίως και ο Ρώσος, ομοίως και πόσοι άλλοι. Όπως επίσης υπάρχουν και άλλες κατηγοριοποιήσεις, ανάλογα με την οπτική γωνία που θέλουμε να προσεγγίσουμε τα γεγονότα: πχ οι Βαυαροί που διαχρονικά αναφέρονται ως Βαυαροί είναι γερμανικό φύλο και το αποδέχονται και οι ίδιοι, παρά τις αποσχιστικές τάσεις που έχουν. Δυστυχώς όμως για κάποιον λόγο έχει δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση ότι επειδή στην κεντρική, νότια και νοτιοανατολική Ευρώπη τα πράγματα ήταν πιο ρευστά (στις σημερινές Γερμανία και Ιταλία και στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, για να καταλάβετε την περιοχή που εννοώ), υπάρχει μια τεχνητή εικόνα ότι έτσι ήταν παντού μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, κάτι που προφανώς δεν ισχύει. Έτσι -και για να επιστρέψουμε από το σημείο που ξεκινήσαμε- η προσπάθεια να εμφανισθεί κάτι "νέο" (μιας και η φαγωμάρα περί του έθνους που γεννιέται" προφανώς έριξε κάποιες μάσκες που με τη σειρά τους έφεραν μια "ελαφρά" διαφοροποίηση τακτικής) δηλαδή το πρώτο ευρωπαϊκό έθνος-κράτος (που υποννοεί ότι δεν είμαστε οι μόνοι) πέφτει και αυτή στο δραματικό κενό της ματαιοδοξίας των υπευθύνων να γράψουν την ιστορία με τρόπον τέτοιο που... να τους γράψει η ιστορία στην συνέχεια. Άρα και η νέα προσπάθεια ανασκευής που επί της ουσίας πρόκειται για τεράστια κωλοτούμπα ολκής, πέφτει στο κενό. Εκτός αν στο πλαίσιο της επανασυγγραφής μάθουμε ότι τους Νέους Κόσμους τους ανακάλυψε ο Κολόμβος από μόνος του, ότι δεν ξεκίνησε από την Ισπανία, ότι μαζί με τους Πορτογάλους οι Ισπανοί δεν κυριαρχούσαν στις θάλασσες τότε, ή ότι ο Κορτέζ δεν ήταν Ισπανός αλλά κάτι άλλο κλπ, κλπ. Ποιος ξέρει; Αυτοί οι άνθρωποι είναι αποδεδειγμένα αμείληκτοι.

Ας δούμε, λοιπόν, τώρα μερικές ενδεικτικές αντικειμενικές ιστορικές αλήθειες προκειμένου να διαπιστώσουμε ότι ουδεμία επίδραση έχουν στο πως μπορούμε να βλέπουμε τα ιστορικά γεγονότα στο σύνολό τους.
-Η ελληνική σημαία έχει τα χρώματα της βαυαρικής. Αυτό το έκανε ο Όθωνας για να του θυμίζει την χώρα του πράγμα απολύτως φυσιολογικό μιας όταν ήρθε ήταν ακόμα παιδί. Αυτό δεν υποβαθμίζει την ελληνική σημαία και το τι αυτή πρεσβεύει.
-Η ηγεσία της εκκλησίας εν αντιθέσει με τον λαϊκό κλήρο ήταν σφόδρα κατά της επαναστάσεως γι'αυτό και κατέβαλε διαχρονικά ασύλληπτα μεγάλες προσπάθειες να καταδικάζει και να αφορίζει όσους σήκωναν κεφάλι. Λογικό, διότι παιζόταν εξουσία, λεφτά και πάνω απ'όλα τα κεφάλια τους. Εξάλλου, η στάση αυτή είναι απόλυτα συνεπής με την βυζαντινή ιστορία και το πως αντιμετώπισε τον ελληνισμό για κοντά μιάμιση χιλιετία. Αυτό δεν υποβιβάζει την όποια προσφορά του κλήρου ούτε εξυψώνει τις όποιες προσπάθειές του.
-Κρυφό σχολειό δεν υπήρχε. Οι μεμονωμένες περιπτώσεις (πχ επί Κοσμά Αιτωλού) δεν αποτελούν τον κανόνα αλλά την εξαίρεση. Αν υπήρχε, τότε αυτομάτως θα ετίθετο από την ίδια την εκκλησία θέμα διδασκαλίας και δόγματος (πίστευε και μη ερεύνα, μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι κλπ).
-Η Επανάσταση τω όντι δεν ξεκίνησε την 25η Παρτίου του 1821, κι ούτε υψώθηκε κάποιο λάβαρο στη μονή Μεγίστης Λαύρας. Όταν μεταγενέστερα το νερό είχε μπει στο αυλάκι όμως έπρεπε (για λόγους συνοχής, αδυναμίας και επειδή είχαμε λιώσει στις εσωτερικές έριδες και συρράξεις) να καταλαγιάσουν τα πνεύματα, πράγμα που βόλευε απίστευτα την εκκλησία η οποία από εχθρός γινόταν και επισήμως σύμμαχος της εθνεγερσίας. Μπορεί να ξενίζει και να ακούγεται οξύμωρο, αλλά ήταν ένα από τα πρώτα (και σημαντικότερα ίσως) βήματα να μονιάσει το έθνος του οποίου η ύπαρξη ακόμη κινδύνευε. Πέραν τούτου όμως, ειδικότερα ως προς την επιλογή της 25ης Μαρτίου (προκειμένου να συμπίπτει με τον Ευαγγελισμό και να δημιουργούνται οι απαραίτητοι συνειρμοί στον λαό) είναι ως τακτική απολύτως συνεπής με τις εκκλησιαστικές πρακτικές: αρχαίοι ναοί γκρεμίζονταν για να χτιστούν χριστιανικοί, νέοι ναοί χτίζονταν πάνω σε χαλάσματα λατρευτικών τόπων των αρχαίων, ημερομηνίες εορτασμών φτιάγνονταν από το πουθενά για να καλύπτουν παγανιστικές εορτές κλπ. Συνεπές, συνεπέστατο.
-Οι τότε (αυτοεπιφορτισμένοι) πολιτικοί έπαιζαν παιχνίδια. Που ακριβώς βρίσκεται η έκπληξη; Από την αρχαιότητα δεν συνέβαινε το ίδιο, ανεξαρτήτως μεγέθους; Ή μήπως μόνο στην Ελλάδα γινόταν κάτι τέτοιο; Ή μήπως κάτι τέτοιο δεν γίνεται και στις μέρες μας; Οπότε να αποτελούσε εξαίρεση η μετεπαναστατική Ελλάδα θα ήταν μια γιγαντιαία εξαίρεση. Όταν το παρουσιάζουμε ως εκπληκτικό γεγονός λοιπόν, μήπως αποσκοπούμε κάπου αλλού;
-Ότι αυτό το έθνος είναι ανάδελφο και συσπειρώνεται μόνο όταν το αγγούρι του έχει φτάσει από τον κώλο έως τις αμυγδαλές δεν είναι καινοφανές, ούτε το ότι με το που θα νομίσουμε ότι λασκάραμε (ακόμα κι αν δεν) πάλι θα κοιτάξουμε πως θα βγάλουμε τα μάτια μας, φυσικά. Εμφύλιες συρράξεις, φαγωμάρες και πάσης φύσεως έριδες υπήρχαν από τα αρχαία χρόνια και συνεχίζουν ακάθεκτα μέχρι τις μέρες μας. Σάμπως ο εμφύλιος που ακολούθησε τον καταστροφικότερο πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα μια από τα ίδια δεν ήταν; Ή μήπως έκτοτε ή και πιο πριν δεν συνέβησαν και άλλοι, έστω και υπό διαφορετικές συνθήκες; Δηλαδή τα γεγονότα του Πολυτεχνείου (και γενικά διάφορα γεγονότα που συνέβαιναν επί χούντας) δεν αντιστοιχούν σε εμφυλιακά φαινόμενα; Πάλι ξανανακαλύπτουμε την Αμερική;
-Ο πόλεμος είναι πόλεμος άρα γίνονται και σφαγές και πολλά άλλα αντίστοιχα. Λυπάμαι, αλλά αν δεν γίνονταν τότε δεν θα μιλάγαμε για πόλεμο. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι και το Βυζάντιο έτσι έπεσε και ο Μ.Αλέξανδρος έτσι επεκτάθηκε και οι ελληνικές πόλεις κράτη έτσι επιβίωσαν, όπως αντίστοιχα έτσι ανακαλύφθηκαν οι νέοι κόσμοι, έτσι έμεινε 5 αιώνες η οθωμανική αυτοκρατορία, έτσι δημιουργήθηκε η σύγχρονη Ευρώπη κλπ. Με πολέμους. Ούτε με λουλούδια, ούτε με συμφωνίες κυρίων. Συνεπώς οι σφαγές και οι ασχήμιες δεν αποτέλεσαν αποκλειστικά ελληνικό χαρακτηριστικό αλλά αποτελούν ιδίον του ανθρωπίνου είδους γενικότερα. Συνεπώς ουδεμία έκπληξη.
Θα μου πείτε -και σωστά- ότι κάτσε μισό λεπτό ρε μεγάλε, κάποια απ'αυτά τα λέει και στο ντοκυμανταίρ. Μα δεν είπα ποτέ ότι δεν λέει και σωστά πράγματα εκεί μέσα. Το πρόβλημα έγκειται στο πως παρουσιάζεται γενικώς η ιστορία, καθώς και το πλήθος παραχαράξεων που υπάρχουν. Όταν ασχολείσαι με την ιστορία τα περιθώρια λάθους είναι τεράστια, άρα το να κάνεις και 5 και 10 λάθη είναι λογικό και κυρίως ανθρώπινο. Όταν όμως 5 ή 10 είναι τα σωστά, τότε μάλλον υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή ότι σχεδόν σε όλο το ντοκυμανταίρ αποφεύγεται συστηματικά η λέξη "υποδούλωση", ούτε οι συνεχείς (προσβλητικότατες) αναφορές όχι σε Έλληνες αλλά σε Τζίμηδες κ.ο.κ..
Και κυρίως -για να πάμε και στην αντίπερα όχθη- όταν παρουσιάζονται σχεδόν όλα τα στοιχεία διαστρεβλωμένα για συγκεκριμένους λόγους, τότε το πράγμα γίνεται σοβαρό. Ο Γκαίμπελς δεν έλεγε τυχαία ότι αν λασπολογείτε συνέχεια στο τέλος όλο και κάτι θα μείνει. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, ό,τι μείνει στο τέλος θα είναι κέρδος αφού αρχικά δεν υπήρχε. Ενώ λοιπόν είναι πασίγνωστο ότι για να εξεγερθείς ενάντια σε όλες τις συνθήκες και τις πιθανότητες πρέπει να είσαι τόσο απελπισμένος μιας και είναι αντίθετο στην λογική, από το ντοκυμανταίρ πχ μαθαίνουμε ότι η εξέγερση έγινε για μερικά οικόπεδα. Βέβαια ως ήδη έχουμε πει, οικόπεδα ήθελαν και οι νησιώτες προφανώς (κάτι σαν την Βιστόνιδα και το Βατοπέδι να υποθέσω). Εξου και το ότι έχουν καταπνιγεί υπό τον πανεπιστημιακό μανδύα και το πλήθος ανακριβειών και κυρίως αντιφάσεων που έχει η όλη σειρά. Διότι ως ο Βερέμης ομολόγησε έστω και υπό πίεση και εμφανώς ενάντια στη θέλησή του, ο σκοπός του είναι να ξαναγράψει την ιστορία. Το γιατί θέλει να την ξαναγράψει ξέχασε μόνο να μας πει.

Στην ουσία τώρα: το ότι η ιστορία αποτελεί μέγιστο όπλο είναι παλαιολιθικόθεν γνωστό και προσωπικά δε νομίζω ν'αλλάξει ποτέ. Το τι είδους ιστορία μαθαίνουμε εμείς, το αφήνω στην κρίση του καθενός. Αυτό που συνήθως λησμονούμε όμως είναι ότι όταν μιλάμε για την καθημερινότητά μας, η ιστορία έχει δύο όψεις: πρώτη είναι η όψη της Ιστορίας, δηλαδή των γεγονότων, και δεύτερη η όψη της ιστορίας (με μικρό) που μαθαίνουμε, η οποία μπορεί να αποκρύπτει ή να παρουσιάζει διαφορετικά τα γεγονότα. Αυτά τα δύο λοιπόν είναι τελείως διαφορετικά, παρόλο που και τα δύο ονομάζονται με την ίδια λέξη: Ιστορία. Από την πλευρά μου το μόνο που θα δηλώσω επί τούτου είναι ότι δεν πρέπει να θεωρηθεί συμπτωματικό ότι εδώ και πολλά χρόνια έχω σκάσει έναν τόνο λεφτά στο ιστορικό βιβλιοπωλείο του Τσαμαντάκη στον Πειραιά για να προμηθεύομαι αυτά που εγώ θεωρώ σωστά. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν θα το έκανα ποτέ για να περνάει η ώρα. Το θέμα είναι ότι για τον ίδιον ακριβώς λόγο έχει σκυλιάσει και ο Βερέμης και όλοι οι βερέμηδες (κατά το τζίμηδες) της χώρας για να επανασυγγράψουν την ιστορία, διότι διακυβεύονται πάρα πολλά. Και το θέμα της ιστορίας δεν είναι τόσο απλό και μονοδιάστατο όπως εσφαλμένα νομίζουν διάφοροι φελλοί (οι οποίοι να υπενθυμίσω ότι δυστυχώς επιπλέουν από το καθαρό νερό έως κι ακόμη μέσα στα σκατά). Η αλήθεια είναι ότι με τις κατάλληλες παραλλαγές της ιστορίας γίνονται πιο εύπεπτες... ας πούμε, έως και αλλαγές συνόρων -έτσι τυχαία το λέω, μην πάει πουθενά το μυαλό σας, έτσι; Έτσι; Ε;

Για να κλείνουμε λοιπόν τον βερέμειο εμετό: αν έχεις την εντύπωση αγαπητέ Βερέμη ότι η ιστορία που μαθαίνουμε είναι εσφαλμένη, γράψε τα βιβλία σου και στείλε τα στα βιβλιοπωλεία για να τα αγοράσει ο κόσμος, απλά και δημοκρατικά όπως κάνουν χιλιάδες άλλοι συγγραφείς, επιστήμονες και μη, ντολμάδες τε και σοβαροί. Και ο κόσμος θα σε κρίνει καταλλήλως. Εκτός αν πιστεύεις ότι το πόνημά σου είναι τόσο άχρηστο που δεν θα το αγοράσει κανείς οπότε πάω πάσο. Λοιπές ενέργειες ταυτίζονται με το πάλαι ποτέ πανίσχυρο Υπουργείο Προπαγάνδας των ναζί στο οποίο προϊστατο ο Γκαίμπελς.
Τα υπόλοιπα είναι κοινές οδοντόκρεμες.

Και για να κλείσω με κάποιες κομβικές φράσεις του Στρατηγού Μακρυγιάννη -τον οποίον ευθέως αμφισβητώ αν όντως έχεις διαβάσει, Βερέμη (παράδειγμα το ψεύδος που είπες περί των Κολοκοτρωναίων στην εκπομπή: τον Κολοκοτρώνη ο Μακρυγιάννης τον λέει καλό πατριώτη που όμως έδινε λάθος συμβουλες, γι'αυτό και του τα έχωνε, όπως έκανε προς όλους όσους θεωρούσαν ότι δεν βοηθούσαν την πατρίδα):
"Αν είμαι τίμιος άνθρωπος, θέλω γράψει την αλήθεια, καθώς έγιναν τα γραφόμενα όπου θα σημειώσω. Όλοι οι αναγνώστες έχετε χρέος να πρώτα να ερευνήσετε διά τη διαγωγή μου, πως φέρθηκα εις την κοινωνία και Αγώνα, και αν τιμίως φέρθηκα, βάλετε βάση και εις τα γραφόμενά μου. Αν ατίμως φέρθηκα, μην πιστεύετε τίποτας"
"Μεγάλοι άνθρωποι, μεγάλα λάθη. Οι μικροί θα κάμουν μικρά"
"Και ο χειρότερος Έλληνας εκείνη την ημέρα έκαμε το χρέος του"
"Κι αυτήν η πατρίδα δεν λευτερώθηκε με παραμύθια. Λευτερώθη μ'αίματα και θυσίες κι από αυτά έγινε βασίλειον κι όχι να βραβεύονται ολοέ να οι κόλακες και οι αγωνισταί ν'αδικιώνται"
Τα συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα μας.
Χαίρετε.
Και χρόνια πολλά και πάλι και να με συμπαθάτε αλλά παρά τα όσα επιτάσσουν οι καιροί, εγώ πάω λίγο να δω αν είναι καλά στερεωμένη η σημαία που έχω στο σπίτι μου.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Up the Hammers VI

Το διήμερο που όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία λοιπόν (ντάξει, όλοι τρόπος του λέγειν) έφτασε και μας προσέφερε σημαντικές στιγμές και εμπειρίες. Πιστό στην ποιότητα που μας έχει συνηθίσει, μας πήρε και τα σώβρακα, λίαν επιεικώς. Για πάμε σιγά, σιγά διότι έχουμε πάρα πολλά να πούμε...

11/3/11
Wishdoom
Εξαιρετικοί και ομολογουμένως το φεστιβάλ ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Το demo τους μου άρεσε αρκετά και ουσιαστικά το μόνο ερώτημα που είχα ήταν το πως θα ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο φεστιβάλ και ομολογουμένως τα πήγαν εξαιρετικά. Όλα τα τραγούδια που έπαιξαν ήταν στο γνωστό "περίεργο" (με την καλή έννοια) στυλ τους (μιας και αναμειγνύουν πολλά στοιχεία και από επικά ακούσματα και από doom και από πιο power στιγμές). Ήταν πολύ δυνατοί και για να πω την αλήθεια εξεπλάγην από την άνεσή τους κιόλας μιας και τους ανέμενα πιο τρακαρισμένους. Εξαιρετικοί και νομίζω μόνο θετικά σχόλια πρέπει να συγκέντρωσαν, αφού όπως πρόσεξα ήταν αρκετοί εκείνοι που έσπευσαν να αγοράσουν και τον παρθενικό τους δίσκο που την Παρασκευή πρώτη μέρα κυκλοφόρησε.

Skullfist
Εκπληκτικοί οι Καναδοί (με ακόμη πιο εκπληκτική ντράμερ!). Ντάξει, μουσικά δεν μας ήταν άγνωστοι και πάνω κάτω είχαμε ακουστά και το ότι τα σπάνε αγρίως, οπότε από αυτής της απόψεως δεν εκπλαγήκαμε ιδιαιτέρως. Η εμφάνισή τους ήταν καταπληκτική, με τον κιθαρίστα να αποτελεί μάλλον μια από τις μορφές του φεστιβάλ, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και δυνατοτήτων. Επίσης τα έσπασε και η πανέμορφη ντράμερ (αυτό κι αν ήταν έκπληξη!). Γενικά, συγκρότημα γεμάτο ζωντάνια που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και γι'αυτό και αποθεώθηκε δεόντως από τον κόσμο από κάτω.


Power Crue
Ντάξει, τους Power Crue δεν περιμέναμε να τους μάθουμε τώρα, ούτε φυσικά να διαπιστώσουμε ότι πρόκειται τω όντι για ένα τρομερό συγκρότημα. Θα έλεγα μάλιστα ότι πρόκειται για μια από τις σταθερές αξίες της εγχώριας σκηνής, πράγμα που απέδειξαν και με την εμφάνισή τους. Πάρα πολύ καλή σκηνική παρουσία (τι σου κάνει η εμπειρία), κινήθηκαν με χαρακτηριστική άνεση και κατ' εμέ μας ψιλοδιέλυσαν. Ιδίως στο Torture που αποτελεί μάλλον και το υπεράσμα της μπάντας έγινε το έλα να δεις από κάτω. 'Αξιοι και μπράβο τους.

Sorcerer
Εδώ, μάλλον πρέπει να είχα χτυπήσει κανά 25άρι πίεση από την ανυπομονησία. Ναι μεν το doom δεν μου αρέσει ιδιαιτέρως, αλλά για τους Sorcerer όχι μόνο κάνω μια εξαίρεση αλλά αποτελούν και ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα κιόλας. Δεδομένου ότι οι εμφανίσεις τους την τελευταία... 20ετία είναι μετρημένες μάλλον στα δάκτυλα του ενός χεριού, η αλήθεια είναι ότι είχα έναν σχετικό προβληματισμό, αλλά εδώ που τα λέμε και μόνο που θα τους έβλεπα ζωντανά μπροστά μου ήταν από μόνο του μια εμπειρία ζωής (κυριολεκτώ). Και ευτυχώς και για'μένα και μάλλον και για όλους αν πρόσεξα καλά από τον χαμό και την αποθέωση που ακολούθησε, οι όποιες επιφυλάξεις που είχαμε εξαφανίσθηκαν με τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το τι έγινε δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια και ως εκ τούτου δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι αποθεώθηκαν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα ολόκληρο το σιήμερο! Νομίζω ότι μας κάλυψαν πλήρως τόσο με την εκπληκτική τους εμφάνιση, όσο και με το play list. Αν και ψυχροί Σουηδοί ήταν πολύ πιο θερμοί ακόμη και από το αναμενώμενο, πολύ κοντά στο κοινό και όσο πέρναγε η ώρα αντί να πέφτουν (όπως πχ σε κάποια φάση είπε για τη φωνή του και ο Anders), αυτοί ανέβαιναν. Κυριολεκτικά εμπειρία ζωής... Και περιττό να πω ότι πλέον είχα αρχίσει να παραδίδω πνεύμα (αυτές τις μαλακίες κάνω κάθε φορά, έλα όμως που δεν γίνεται να κρατηθώ μπροστά στο μεγαλείο). Διότι όσον αφορά τα προσωπικά μου γούστα όπως είχα ξεκαθαρίσει, θα ήμουν ικανοποιημένος και μόνο αν είχαν παίξει το Born with Fear και το The Battle, πράγμα που έκαναν βεβαίως, βεβαίως. Μεγαλείο...

Sacred Steel
Ένα ακόμη συγκρότημα που περίμενα πως και πως να δω οι τρομεροί Γερμανοί, οι οποίοι μάλιστα κατά μια άποψη κέρδισαν τις εντυπώσεις για πολλούς λόγους, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ παρακάτω. Εκπληκτική εμφάνιση, συνδύασε επαγγελματισμό και πώρωση. Βγήκαν και τα έσπασαν όλα, κυριολεκτικά μας διέλυσαν. Μάλιστα σε κάποιο σημείο οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν τόσο ισοπεδωτικοί που μου θύμησαν σε αρκετά μεγάλο βαθμό την απίστευτη απόδοση των Piledriver πριν από 5 χρόνια (η οποία μάλλον εξακολουθεί να παραμένει μνημειώδης). Βέβαια μην λέω ψέμματα, θα προτιμούσα ένα λίγο παραλλαγμένο play list μιας και άφησαν στην απ'όξω μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια, η εμφάνισή τους όμως ήταν τέτοια που δεν μπορώ να πω ότι με άφησαν παραπονεμένο. Εκπληκτικοί.

Solstice
Εδώ ομολογουμένως είχα έναν ψιλοπροβληματισμό. Οι Solstice είναι γενικά ένα περίεργο συγκρότημα με ένα μάλλον εξεζητημένο επικό feeling που διαπνέει το καράdoom στυλ τους, το οποίο ανάλογα με το φεγγάρι που βρίσκομαι άλλοτε βρίσκω ενδιαφέρον κι άλλοτε βαρύ κι ασήκωτο. Χθες μάλλον ήμουν σε καλό φεγγάρι κι έτσι θεωρώ ότι με κούρασαν υπέρ του δέοντος. Ναι μεν θα συμφωνήσω ότι στάθηκαν εξαιρετικά από σκηνικής απόψεως, προφανώς απέδωσαν καλά και τα τραγούδια τους υποθέτω (όπου ένα άλλο πρόβλημα που έχουν είναι ότι δεν έχουν και πάρα πολλά οπότε οι επιλογή ανάμεσα σε 8λεπτα και 10λεπτα είναι σχεδόν... εφιαλτική), όμως δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν. Για την ακρίβεια θα ξαναπώ ότι με κούρασαν. Τουλάχιστον πάλι καλά που έπαιξαν το Cromlech που είναι το αγαπημένο μου από αυτούς και αποτέλεσε όαση στην έρημο.

Jaguar
Και φτάνουμε αισίως στους headliners της πρώτης ημέρας, τους τρομερούς Άγγλους, οι οποίοι μας αποζημίωσαν μάλλον και με το παραπάνω. Αναμφίβολα παρά τα χρονάκια τους και τα γκρίζα τους μαλλιά (ντάξει, όχι όλοι!), όλοι ήταν σε καταπληκτική βραδιά και σε απίστευτα κέφια. Εξάλλου γνωρίζαμε ότι τα σπάνε αγρίως οπότε δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο και μάλλον πέσαμε πλήρως μέσα στις "προβλέψεις" μας. Και ειλικρινά νομίζω ότι ικανοποίησαν τους πάντες, ιδίως με το μυθικό Axe Crazy κατά το οποίο η σκηνή παίζει να έπαθε και μια... μικροκαθήζηση από τον κόσμο που είχε ανέβει πάνω! Γενικά θα χαρακτήριζα την εμφάνιση των Jaguar σχεδόν... εορταστική! Άσε που έπιασαν το Power Games και του άλλαξαν τα φώτα και μαζί και τα δικά μας! Το μόνο πράγμα που με ξενέρωσε ήταν με κάτι... ραπάδικες αντιδράσεις του τραγουδιστή (τύπου jump-jump) και κάτι τέτοια, αλλά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αφού έπαιξαν όπως έπαιξαν συνήθως λες "δεν πάει στο διάολο"...
Γενικά η πρώτη μέρα ήταν ονειρική. Δεν θα είναι υπερβολή αν πω ότι έφυγα σχεδόν σερνόμενος από την κούραση.

12/3/11
Hürlement
Ημέρα δεύτερη και έχοντας ψηλά τον πήχυ από την πρώτη μπήκαν πρώτοι οι φοβεροί και τρομεροί Γάλλοι που μας έλιωσαν και κυριολεκτικώ. Από τις μεγάλες αποκαλύψεις του διημέρου -μην πω η μεγαλύτερη, μιας και δεν είχα προλάβει ν΄ασχοληθώ ποτέ μαζί τους. Βέβαια από την άλλη προέρχονται από τη Γαλλία που έχει μια σκηνή που εκτιμώ και εμπιστεύομαι αφάνταστα, οπότε και δίχως να τους ξέρω είχα την πεποίθηση ότι θα ήταν τουλάχιστον καλοί. Απίστευτη σκηνική παρουσία, οδοστρωτήρες κανονικοί με εκπληκτική σκηνική παρουσία μας άλλαξαν τα φώτα ανάποδα. Εκπληκτική και πολύ άνετη και η επαφή με τον κόσμο, μέχρι και... μαθήματα γαλλικών έκαναν προκειμένου να συμμετάσχουμε στο (μονολεκτικό) ρηφραίν του Mercenaire, με τον τραγουδιστή να "ομολογεί" ότι μετά τα φροντιστήρια πλέον τα γαλλικά μας ήταν άψογα! Τρομερά παληκάρια! Κυριολεκτικά έσπευσα στον φίλο μας (μετά από τόσα χρόνια) τον Γάλλο να εξασφαλίσω σε βινύλιο τον ένα και μοναδικό δίσκο που έχουν βγάλει! Και γαμώ τα άτομα, πολύ τους γούσταρα!

Emerald
Εδώ εγώ έπαθα ένα σοκ. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους προσπαθούσα να καταλάβω γιατί γιατί δεν έχει τύχει ν'ασχοληθώ με δαύτους εδώ και τόσα χρόνια που τους ξέρω. Για να'μει απόλυτα ειλικρινής και δίχως να'μαι σίγουρος έχω την εντύπωση ότι κάτι είχα ακούσει από τον προ δωδεκαετίας πρώτο τους δίσκο και έκτοτε δεν ξανασχολήθηκα. Και το μετάνοιωσα διότι τα παλικάρια ήταν εκπληκτικά! Του έδωσαν και κατάλαβε μιλάμε και από κάτω γουστάραμε τρελά. Εκπληκτική εμφάνιση, πολύ ζεστή για τους Ελβετούς και προσωπικά με κέρδισαν.

Procession
Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα προβλήματααααααα.... Doom και άγιος ο θεός για ένα είδος του μέταλ που πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων δεν με τραβάει ιδιαίτερα, καθ'όσον πολύ αργό και ενίοτε (συχνά-πυκνά) εξαιρετικά καταθλιπτικό (και για τα γούστα μου ακόμη συχνότερα, βαρετό). Δεν θα διαφωνήσω ότι οι doomάδες το καταχάρηκαν και φάνηκε από τις αντιδράσεις τους. Αλλά πολύ αργό ρε αδελφέ, υπερβολικά αργό αυτό το πράγμα. Αντί να με πιάσει πονοκέφαλος από το headbanging με έπιασε από τη... βραδύτητα. Κάπου εκεί ξεκίνησα ν'ανεβαίνω πάνω για να πάρω λίγο αέρα. Ντάξει γούστα είναι αυτά και όσο κι αν γούσταραν οι σχετικοί με το είδος, για 'μένα ξεκίναγε ένα πολύ δύσκολο τρίωρο...

Martyr
Τους Ολλανδούς ήθελα να τους δω οπωσδήποτε, μιας και έχουν γράψει (στους μόλις 2 δίσκους τους) μερικά εξαιρετικά άσματα και δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, μιας και άκουσα κάποια τραγούδια που με ψοφάνε, ενώ από πλευράς σκηνικής παρουσίας τα τυπάκια ήταν ασύλληπτα και ιδίως ο... νερομανής τραγουδιστής! Όλα αυτά όμως είχαν ένα αρνητικό το οποίο με ξενέρωσε ως ένα (σεβαστό) βαθμό: έπαιξαν υπερβολικά πολλά νέα τραγούδια τους (ή 4 ή 5 αν δεν με απατά η μνήμη μου) τα οποία δεν με ενθουσίασαν καθόλου (άντε πλην ενός που βρήκα ψιλοσυμπαθητικό) και γενικά θα προτιμούσα να άκουγα περισσότερα από τα παλιά τους. Βέβαια από την άλλη θα μου πεις ακούσαμε τα Black Sun, Darkness at Time's Edge, Unknown Forces και Speed of Samurai που είναι υπερκομματάρες. Ντάξει, καλά ήταν αλλά θα μπορούσαν και καλύτερα, μιας απ'ό,τι διαπίστωσα και άλλα φιλαράκια είχαν το ίδιο παράπονο με το play list.

Dawn of Winter
Πάμε τώρα στο δεύτερο... πρόβλημα της ημέρας, την γερμανική doom metal μπάντα που αποτελεί project του τραγουδιστή των Sacred Steel. Βέβαια θα ομολογήσω ότι παρόλο που δεν μου άρεσαν καθόλου μουσικά, είδα να κάνουν μια εξαιρετική εμφάνιση. Πως γίνονται αυτά τα δύο θα μου πείτε; Θα σας το πω ως εξής: όταν ξεκίνησαν με έναν απελπιστικά αργό ρυθμό στα ντραμς γυρνάω και λέω με τον Mad Putcher "λυπούμεθα που ξεκινάμε με κάτι τόσο γρήγορο, αλλά θα επανέλθουμε με κάτι πιο αργό σύντομα". Ήταν φως φανάρι που θα κυμαινόταν η εμφάνιση δηλαδή. Για να το συνδυάσω με την "λεπτομέρεια" που χρωστάω από την εμφάνιση των Sacred Steel όμως, θα πω ότι η παρουσία του G. Mutz (ο τραγουδιστής) σε αυτό το φεστιβάλ ήταν ένα διαμάντι από μόνη της. Ο άνθρωπος αυτός στα μάτια μου φάνηκε εξαιρετικά ταπεινός και μετριοπαθής, καθώς και αληθινός και παρόλο που δεν τον ήξεραν καν, ούτε τον είχα ξαναδεί, ανέβηκε πάρα πολύ στην εκτίμησή μου. Είπε πολλά και την πρώτη μέρα αλλά και την δεύτερη. Με τους Sacred Steel για παράδειγμα ζήτησε συγγνώμη που στο warm up έπαιξαν χάλια μιας και όπως είπε ήταν μεθυσμένοι και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε συνηθισμένοι από συγκροτήματα να ζητάνε συγγνώμη για κακές εμφανίσεις (και προσοχή, δεν μιλάμε για την πρώτη μέρα αλλά για ένα warm up έτσι;). Κοινώς ένοιωσαν άσχημα για όσον κόσμο πήγε να τους δει και ενδεχομένως να απογοητεύθηκε. Όσον αφορά τη δεύτερη μέρα, είπε κάτι σχετικά με το αργό ύφος της μπάντας (με το οποίο συμφωνώ): ότι το doom είναι πολύ προσωπική υπόθεση και ότι για να το επιλέξεις προφανώς κάτι τέτοιο προσωπικό πρέπει να έχεις και μέσα σου, εννοώντας φυσικά ότι μέσω του doom βγάζεις την όποια μελαγχολία σου προς τα έξω (και βασικά γι'αυτό δεν μπορώ το doom. Προτιμώ τα νταπαντούπα τύπου power και speed για να εκτονώνομαι). Μάλιστα αμέσως μετά προσέθεσε ότι "you may laugh αλλά έτσι είναι τα πράγματα". Επίτηδες έβαλα το μισό στα αγγλικά, διότι δεν μπόρεσα να καταλάβω αν εννοούσε ότι "μπορεί να γελάς" απευθυνόμενος σε κάποιο ζώο που όντως μπορεί να γέλασε σε κάτι τέτοιο ή "μπορεί να γελάσεις" γενικώς. Γενικά είπε κι άλλα πράγματα και όπως είπα και μόνο αυτά στάθηκαν ικανά να τον ανεβάσουν πολύ στα μάτια μου, παρόλο που από μουσικής απόψεως, έψαχνα τους συγγενείς του... μακαρίτη για να τους συλλυπηθώ.

While Heaven Wept
Το τρίτο και μάλλον μεγαλύτερο πρόβλημα της βραδιάς. Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι από τους ειδήμονες του είδους αποθεώθηκαν και για την παρουσία τους αλλά και για τα τραγούδια που επέλεξαν, πράγμα που προφανώς κάτι λέει. Εγώ όμως αυτό που έχω να πω είναι ότι τελικά έπρεπε να φάω κι άλλα σουβλάκια, κοινώς κατέβηκα κάτω πολύ νωρίς. Θα προσπεράσω το γεγονός ότι η κιθάρα ακουγόταν κυριολεκτικά σαν μπουζούκι (ιδίως στο σχεδόν κωμικό σολάρισμα του προτελευταίου τραγουδιού όπου νόμιζα ότι σόλαρε ο Ζαμπέτας ή ο Χιώτης). Επίσης θα προσπεράσω το γεγονός ότι σε κάποιες φάσεις ήταν πιο αργοί κι από το ρηπλέυ. Εκεί που θα σταθώ είναι ότι λίγο το παραγαμήσαμε με την ψυχανάλυση. Τι με ενδιαφέρει ρε παιδιά να κάθομαι ν'ακούω για τον ούτε που ξέρω ποιος ήταν και από που και που συμμετείχε στο λάιβ της μπάντας επειδή εσχάτως αντιμετωπίζει κάποια σοβαρά προβλήματα και έπρεπε να είναι μαζί μας διότι το ζήτησε. Δηλαδή συγγνώμη αλλά αν τους στείλω ένα μέηλ και τους πω ότι έχω κι εγώ τα ψυχολογικά μου και θέλω να συμμετάσχω στο επόμενο λάιβ τους θα μου πουν οκ, έλα; Ντάξει, δηλαδή, είπαμε. Το χειρότερο ήταν ότι ο εφιάλτης δεν έδειχνε να τελειώνει με τίποτε, παρόλο που κάποια στιγμή ευτυχώς τελείωσε. Ευτυχώς.

Ostrogoth
Και πάμε στους Ostrogoth που ήταν και οι headliners tης δεύτερης μέρας, οι οποίοι μας ισοπέδωσαν πλήρως και δίχως το παραμικρό έλεος. Το τι έγινε σε όλη τη συναυλία δεν περιγράφεται εύκολα νομίζω. Ρε δεν πα να έχουν περάσει τα χρόνια, άμα το έχεις μέσα σου το ρημάδι του δίνεις και καταλαβαίνει. Ήδη από τους Martyr είχα αρχίσει να ξεμένω και από δυνάμεις και ιδίως από φωνή παρά τις εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειες "οικονομίας" που είχα καταβάλει. Παραταύτα όμως, όταν ήρθε η μεγάλη στιγμή ο λαιμός ήταν σχεδόν κλειστός. Απλώς σε κάποιες φάσεις και ιδίως στο ασύλληπτο Full Moon's Eyes στο οποίο πιθανώς να είχαμε μερικές μετατοπίσεις στις κολώνες του μαγαζιού. Και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν τόσο μεγάλη η καύλα της εμφάνισης, που ενώ ήδη είχαν τελειώσει και είχαν κλείσει τα μηχανήματα ανέβηκε ο Μάνος στην σκηνή και κυριολεκτικά τους ξαναφόρεσε τα όργανα ενώ τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι από κάτω απαιτούσαμε να ξαναπαίξουν για δεύτερη φορά το Full Moon's Eyes, όπως και έκαναν, απλά για να επιβεβαιώσουμε ότι θα γυρνάγαμε στο σπίτι δίχως το παραμικρό ίχνος δύναμης μέσα μας. Ειλικρινά δεν έχω να πω κάτι παραπάνω για τους φοβερούς και τρομερούς Βέλγους πέραν του ότι μας εκτέλεσαν στα 5 μέτρα. Απίστευτοι...

Tribute to Dio
Για το τέλος υπήρχε μια ελληνική all star (τρόπον τινά) μπάντα που θα έπαιζε διασκευές του Dio από όλη την σταδιοδρομία του. Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην που είδα πόσος κόσμος έμεινε κάτω για να δει το σόου μιας και περίμενα οι περισσότεροι να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Και οφείλω να ομολογήσω ότι παρά την κούραση ήταν πάρα πολύ ωραία. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάτσω ως το τέλος αλλά από το μεγαλύτερο (νομίζω) κομμάτι της εμφάνισης που είδα οφείλω να ομολογήσω ότι γούσταρα αρκετά. Και πιστεύω ότι σαν κίνηση και μόνο ήταν εξαιρετική, μιας αποτέλεσε τον ενδεικνύμενο φόρο τιμής στον μεγάλο "κοντό" Ronnie James Dio που προ μηνών μας άφησε οριστικά δίχως την απίστευτη φωνή του.

Σε γενικές γραμμές τώρα, νομίζω ότι το φεστιβάλ ήταν επιτυχημένο. Και μιλάω από μουσικής απόψεως φυσικά. Ναι μεν εγώ ξενέρωσα τα μάλα με τις doomies του διημέρου (πλην Sorcerer φυσικά, οι οποίοι για να λέμε και όλη την αλήθεια δεν είναι έτσι σκέτο doom και πιθανώς γι'αυτό να μ'αρέσουν τόσο πολύ), αλλά σέβομαι το γεγονός ότι δεκάδες άλλοι την καταβρήκαν. Βέβαια πέταξα μια μπηχτή του Μάνου κάποια στιγμή και μου είπε ότι το κατάλαβε κι ο ίδιος, ότι δηλαδή παραείχε πολύ doom αυτό το φεστιβάλ. Πάντως σε γενικές γραμμές νομίζω ότι το πρόσημο ήταν και φέτος θετικό. Μια χαρά γουστάραμε.

Πάμε τώρα στα παραλειπόμεναααααααααα..... Κι εδώ είμαστε, διότι έχω να βγάλω μεγάλο φτυάρι.
Όπως είπα πιο πάνω, το φεστιβάλ ήταν επιτυχημένο. Μουσικά.
Διότι από πλευράς προσελεύσεως μάλλον αποτέλεσε ιστορική ξεφτίλα. Την πρώτη μέρα είχαμε λίγο πάνω από 300 άτομα (για την ακρίβεια, 320). Την δεύτερη μέρα αν σταθήκαμε τυχεροί, μπορεί να ξεπέρασε και τα 350. Η λεπτομέρεια εδώ είναι ότι καμιά 150ριά ήταν ξένοι, από πολλές και διάφορες χώρες, αρκετοί εκ των οποίων πλέον είναι κλασικές φάτσες και νομίζω δικαίως μπορούν να θεωρηθούν της οικογενείας (όπως πχ ο τρομερός Γάλλος με τον Γερμαναρά που έχουν έρθει και στα 6 φεστιβάλ). Από τους υπολοίπους ίσως παραπάνω από 70-80 άτομα να ήρθαν από όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Και οι υπόλοιποι -αρκετοί εκ των οποίων ήμασταν οι γνωστοί, εμείς κι εμείς δηλαδή- ήταν από την Αθήνα. Κοινώς, ένα ολόκληρο λεκανοπέδιο της Αττικής με τα 5 εκατομμύριά του έλαμψε βροντερά διά της απουσίας του. Και η ξεφτίλα είναι τεράστια από οποιανδήποτε πλευρά κι αν την δεις. Ακόμη κι αν την δεις από την πλευρά της οικονομικής κρίσης.
Φιλαράκι μου -αδελφικός φίλος και συμμαχητής παλαιόθεν- ο Γιώργαρος ήρθε μαζί με τη γυναίκα του τη Μαρία από το Ηράκλειο. Οι δουλειές δεν πάνε καλά και τα πράγματα είναι πολύ ζορισμένα, αυτά συζητάγαμε και έξω και σε διαλείμματα, όμως ήρθε. Μια φορά τον χρόνο είναι το γαμημένο το φεστιβάλ και το κόστος του είναι 4 ευρώ ανά συγκρότημα, 4 κωλοευρώ. Τόσο πάει η διαίρεση των 60 ευρώ για τις δύο μέρες για τα 15 συγκροτήματα που είδαμε. Τέσσερα γαμημένα ευρώ, με σύνολο 60 ευρώ. Ένα ποσόν που μπορείς να κάτσεις να μαζέψεις σέντι-σέντι από μήνες πριν. Και όμως, σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων αν εξαιρέσουμε την "οικογένεια", οι νέες φάτσες ήταν ελάχιστες. Απελπιστικά ελάχιστες. Είμαι πολύ περίεργος να δω πχ πόσο κόσμο θα έχουν οι Maiden το καλοκαίρι που θα έρθουν, όπου το φτηνό εισιτήριο λογικά θα κάνει μίνιμουμ μια εξηνταρού (δηλαδή όσο τα εισιτήρια 2 ημερών για το UTH) -για το ακριβό δεν το συζητάμε φυσικά. Οι οποίοι Maiden είναι ως γνωστόν το πολυαγαπημένο μου συγκρότημα και το οποίο αν και θα ήθελα να βλέπω και κάθε μήνα ει δυνατόν, έχω αποφασίσει να μην πάω να δω, αφενός λόγω ακριβού εισιτηρίου, αφετέρου ένεκα αποστάσεως.
Ναι, οκ, δεν θα διαφωνήσω ότι φέτος από το UTH έλειπε το συγκρότημα-κράχτης, τύπου Omen, Manilla Road, Titan Force κλπ. Όποιος θεωρεί ότι συγκροτήματα τύπου Jaguar και Ostrogoth που παίζουν όχι για τα λεφτά αλλά για τον κόσμο και γι'αυτό τα δίνουν όλα -και κυριολεκτικώ- τους χαλάνε, ντάξει, I rest my case που λένε και οι Άγγλοι. Λες και τα βλέπεις κάθε μέρα τέτοια συγκροτήματα και κυρίως με τέτοιες επιδόσεις. Τι να πω δηλαδή, πραγματικά μένω άναυδος από τα χάλια του αθηναϊκού κοινού. Προφανώς από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα που ήρθε τόσος κόσμος ούτε οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζει, ούτε λοιπά ζόρια έχει. Μόνο εδώ στην Αθήνα έχει προβλήματα ο κόσμος. Ξεφτίλα από τις λίγες...

Κάτι άλλο που πλέον έχει αρχίσει να με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι και το εξής: όταν παίζει ένα συγκρότημα ρε διάολε, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει, δεν θα μας πέσει ο κώλος να ακούσουμε 2-3 κομμάτια του και να ρίξουμε μια φωνή και ένα χειροκρότημα. Κι εμένα πχ που σχεδόν σιχάθηκα τη ζωή μου με τα doom σχήματα, τα χειροκρότησα, έριξα και κάποια σφυρίγματα επιδοκιμασίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα γούσταρα κι ούτε πρόκειται να τα γουστάρω ποτέ προφανώς. Όταν όμως ένα συγκρότημα έρχεται από του διαόλου τον πατέρα για να παίξει σε αυτήν την κωλοχώρα, αποζημίωσέ το έστω με τον τρόπο σου. Δεν σου λέω να ψωνίσεις κάτι από κάθε συγκρότημα, αυτό ούτε εγώ μπορώ να το κάνω. Και ιδίως για φέτος έτσι όπως είναι τα πράγματα στη χώρα θα σε δικαιολογήσω κι αν δεν ψωνίσεις καθόλου, ούτε καν ένα ραφτό, μέχρι και σ'αυτό πάσο θα πάω. Αλλά το ρημάδι δώσε στο συγκρότημα να καταλάβει ότι δεν αποφάσισε λάθος για να έρθει σε αυτήν τη γωνιά του πλανήτη. Δείξε του ότι άξιζε τον κόπο, κι ας μην σου άρεσε. Έτσι θα του φύγει το άγχος, έτσι θα αποδώσει καλύτερα, έτσι θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που προσπαθεί τόσα χρόνια δεν πάει στράφι. Όλα αυτά τα συγκροτήματα ξέρουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ Maiden και Metallica, είτε σε δημοφιλία, είτε σε λογαριασμούς στην τράπεζα. Για τον κόσμο παίζουν κι επειδή το γουστάρουν πραγματικά αυτό που κάνουν. Πόσο καραγκιόζης πρέπει να'σαι λοιπόν για να τους γυρνάς συνέχεια την πλάτη; Κρίμα για τα συγκροτήματα δηλαδή... Πραγματικά...

Σε πρώτη φάση αυτά. Τα πιο καλά του διημέρου ήταν κατ' εμέ αναμφίβολα οι Sorcerer (ίσως μακράν), οι Hürlement και οι Skullfist (με την αυτήν σειρά) σε ένα διήμερο αν μη τι άλλο εξαιρετικό. Αν θυμηθώ κάτι άλλο -μιας και το κεφάλι μου ακόμη κουδουνίζει από το ασταμάτητο βουητό στ'αφτιά, δείγμα το κέρατό μου μέσα ότι πλέον αρχίζουν να πιάνουν τα χρόνια- θα επανέλθω με update. Και που περνάνε όπως σε όλους όμως, εμείς θα μείνουμε εκεί, στην πρώτη γραμμή του "καθήκοντος", να χτυπιώμαστε όπως άλλωτε, να νοιώθουμε το μέταλ στο πετσί μας, να το βλέπουμε έτσι όπως είναι, μια γιορτή που θέλει την συμμετοχή όλων μας. Και συμμετοχή όχι υποχρεωτική αλλά οικειοθελή.

Οι υπόλοιποι (ειδήμονες, μεταλλοπατέρες κλπ, κλπ) απλώς άντε γαμηθείτε, μην επαναλμβανόμεθα. Τα είχαμε πει και στο Μetal from Hellas άλλωστε. \m/

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Τελικά μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει σωτηρία...

Κάθομαι από το πρωί και ακούω ό,τι μπορεί να φανταστεί άνθρωπος αναφορικά με τη χθεσινοβραδινή δολοφονία των δύο αστυνομικών και σκέφτομαι ότι το παιχνίδι έχει χαθεί προ πολλού. Μάλλον οριστικά και τελεσίδικα ο Έλληνας έχει την μαλακία στο dna.
Όταν διάβασα χθες βράδυ την είδηση ένα πράγμα ήρθε στο μυαλό μου σχεδόν αυτόματα: "τον ήπιαμαν". Γιατί;
Διότι πλέον όποιος γουστάρει βγάζει ένα όπλο (και τι όπλο) και γαζώνει τον οποιονδήποτε. Η ανθρώπινη ζωή στην Ελλάδα δεν έχει την παραμικρή αξία και αυτό φροντίζουμε να το δείχνουμε με τις απόψεις που εκφέρουμε δεξιά κι αριστερά. Πχ, αν τα θύματα ήταν πολίτες από μπάτσους, αυτήν την στιγμή ήδη θα καιγόταν όλη η Ελλάδα. Αν τα θύματα ήταν λαθρομετανάστες, δεν θέλω να σκέφτομαι καν τις οργισμένες αντιδράσεις -ίσως να ήταν χειρότερες κι από την πρώτη περίπτωση. Έκατσε έτσι η ρουλέτα του θανάτου όμως και τα θύματα ήταν μπάτσοι. Και βλέπω με ιδιαίτερη έκπληξη ότι είναι πάρα πολύς ο κόσμος που κολλάει στο γεγονός "μπάτσοι" και ουσιαστικά λέει "ας πρόσεχαν", "ας μην γίνονταν", ακόμη και "καλά να πάθουν" πήρε (εμμέσως πλην σαφώς) το μάτι μου. Ενώ κάλλιστα θα μπορούσε ο κάθε λογικός άνθρωπος να σκεφτεί ότι κάποιοι δολοφόνοι -δύο, τρεις, δεκαπέντε, δεν έχει σημασία πόσοι ήταν- αφαίρεσαν τη ζωή από δύο ανθρώπους. Από δύο νέους.
Οι οποίοι συμπτωματικά ήταν μπάτσοι.

Δυστυχώς στην Ελλάδα όμως η ανθρώπινη ζωή έχει αξία ανάλογη προς την ομάδα που σε έχουν κατατάξει οι γνωστοί ξερόλες.
Δε νομίζω να αρνείται κανείς ότι η Αστυνομία στις τάξεις της έχει ίσως τα υψηλότερα ποσοστά διαφθοράς μετά τους πολιτικούς. Κάθε τόσο άλλωστε όλο κι από κάτι νέο θα διαβάσουμε. Όπως επίσης δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μερικά δεκάδες προσωπικά αρνητικότατα παραδείγματα με αστυνομικούς (πχ "στημένες" κλήσεις σε εορταστικές περιόδους κλπ). Εγώ ας πούμε έχω αρκετά τέτοια δικά μου παραδείγματα (με πρώτο εκ των οποίων μια αδέσποτη γκλομπιά που είχα φάει -παιδί ακόμη- σε ένα ντέρμπυ Ολυμπιακού-ΑΕΚ στο παλιό Καραϊσκάκη προκειμένου να... περπατήσω πιο γρήγορα για να πάνε τους αεκτζήδες στην εξέδρα τους. Μιλάμε ότι με πόναγε η πλάτη για κανά δεκαήμερο). Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι σε έναν συγκεκριμένο χώρο είναι ντε φάκτο κακοί (το'χω ξαναπεί ακόμη και για τους δημοσιοκάφρους αλλά και για τους πολιτικούς), ακόμη κι αν ο χώρος δεν έχει και το καλύτερο των ονομάτων. Όταν όμως φτάνουμε να μιλάμε για ένα περιστατικό (διπλής κιόλας) δολοφονίας, ο χώρος για τον οποίον αναφερόμαστε δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Ούτε φυσικά μετράνε οι προσωπικές απόψεις του καθενός. Η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ'όλ'αυτά.

Και όμως, ουδείς "ανθρωπιστής" έχει βγει από χθες να λάβει θέση για το θέμα. Κάποιοι μάλιστα απέχουν σχεδόν επιδεικτικά. Και φυσικά όπως ήδη είπα, υπάρχουν και τα ζώα που σχεδόν το διασκεδάζουν -αν είναι ποτέ δυνατόν. Ξέχωρα τα δακρύβρεχτα σχόλια κι αφιερώματα των μέσων μαζικής εξημέρωσης τα οποία μέχρι χθες τ'απόγευμα έκαναν τα ακριβώς αντίθετα ρεπορτάζ (δεν ξέρω αν παρατηρήσατε αλλά εσχάτως ενδιαφέρθηκαν και για το μισθολόγιο, όταν μέχρι χθες έλεγαν ότι οι περαιτέρω μειώσεις είναι επιβεβλημένες). Και φυσικά για μια ακόμη φορά χάνουμε και το δέντρο και το δάσος (μεγάλη επιτυχία να τα χάνεις και τα δύο).

Όχι μόνο δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι δυο νέοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν στυγερά, όχι μόνο δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι η κοινωνία μας έχει πάρει τέτοια πορεία που οδηγείται οριστικά στα τάρταρα, όχι μόνο δεν μας απασχολεί καν το πόσο επικίνδυνες καταστάσεις μπορεί να συμβαίνουν έξω ακριβώς από την πόρτα μας, δίπλα ακριβώς από το κεφάλι μας, αλλά επί της ουσίας κοιτάμε λες κι έχουμε απέναντι κάποιο τσίρκο με θεάματα. Είναι δηλαδή πραγματικά απίστευτο.

Ναι, τον πιτσιρικά τον Γρηγορόπουλο τον έφαγε ο Κορκονέας, όπως αντίστοιχα αύριο μεθαύριο κάποιος άλλος ψυχοπαθής αστυνόμος πιθανώς να φάει κάποιον άλλον πιτσιρικά. Το καθήκον μας ως κοινωνία είναι να αποτρέψουμε τον όποιον μελλοντικό ενδεχόμενο ψυχοπαθή και όχι να τον περιμένουμε να πράξει προκειμένου να τον... κατακρίνουμε με οργή στην συνέχεια. Δεν είναι δυνατόν δηλάδη να βλέπουμε τον θάνατο δύο συνανθρώπων μας, δύο νέων παιδιών ως κάτι το αδιάφορο επειδή έτυχε τα θύο θύματα να είναι αστυνομικοί. Έλεος δηλαδή...

Πότε θα μάθουμε ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι υπεράνω; Πότε θα μάθουμε να έχουμε σωστά κριτήρια στη ζωή μας; Όσο μεγάλο πλήγμα για την κοινωνία στο σύνολό της ήταν η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, άλλο τόσο ήταν η δολοφονία Φιλόπουλου σε μια από τις αμέτρητες "αναμετρήσεις" για τις κοκκινοπράσινες σωβρακοφανέλες, άλλο τόσο ήταν η δολοφονία εκείνου του τσιγγανόπουλου που έψαχνε στον κάδο για φαγητό (το θυμάστε αυτίο;), άλλο τόσο ήταν η προ καιρού δολοφονία μιας ηλικιωμένης στο σπίτι της για να της κλέψουν καμιά 50ριά ευρώ που είχε στο σπίτι, άλλο τόσο είναι και η δολοφονία των δύο αστυνομικών χθες και γενικά άλλο τόσο είναι και οι δολοφονίες που κάθε τόσο ακούμε ή διαβάζουμε. Η κοινωνία μας έχει πάρει πολύ άγρια την κάτω βόλτα, όχι μόνο λόγω γεγονότων αλλά και λόγω αντιμετώπισης των γεγονότων από όλους μας.

Δυστυχώς όμως όλα αυτά δεν είναι εύκολα κατανοητά. Και πάνω απ'όλα δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι με την συνολικά ανώριμη και ελεϊνή στάση μας δημιουργούμε νέες ανοχές για παρόμοια τέτοια φαινόμενα.
Γι'αυτό λέω ότι δεν διαφαίνεται σωτηρία στον ορίζοντα.
Εξάλλου αν δεν ήμασταν τόσο καραγκιόζηδες δεν θα είχαμε και τέτοιους πολιτικούς, οι οποίοι για δισχιλιοστή φορά εξέφρασαν και σήμερα την οδύνη τους...
Γαμώ την κοινωνία μου μέσα (κυριολεκτικά).

Χαίρετε...