Περί Ποινικοποιήσεως της Απόψεως

...διότι προς τα'κεί πάμε, και με μαθηματική ακρίβεια. Αλλά σα να μπήκα λίγο απότομα (το συνηθίζω, τι να κάνουμε;). Πάμε πάλι από την αρχή λοιπόν...

Ελληνικό Σύνταγμα, άρθρο 25, παράγραφος 1:
Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.

Ελληνικό Σύνταγμα, άρθρο 5Α, παράγραφος 2:
Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19.

Ελληνικό Σύνταγμα, άρθρο 5, παράγραφος 1:
Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.

Ελληνικό Σύνταγμα, άρθρο 5, παράγραφος 3:
H προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Kανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.

Διάβασα μερικά πραγματικά εξαιρετικά και πολύ ενδιαφέροντα κείμενα εσχάτως, όπως αυτό του zaphod, του _st_, του estarian, του geokalp, του polsemannen, του Σπίθα, ο οποίος (Σπίθας) μάλιστα είχε γράψει και κάτι άλλο παλαιότερα (καθώς και κάτι ακόμη) περί τα τέλη Δεκεμβρίου. Επίσης μου'ρθαν στο μυαλό κάποια πραγματάκια που είχα γράψει εγώ περί μιας άλλης υποθέσεως. Και έχουμε και λέμε...

Διαβάζω ότι εσχάτως έχει προκύψει κάποια ιστορία με ένα συγκεκριμένο μπλογκ, το press-gr πιο συγκεκριμένα, πίσω από το οποίο βρίσκεται κάποιος δημοσιογράφος, ενώ ταυτόχρονα ακούμε για εισαγγελικές παρεμβάσεις, για μηνύσεις από κάθε σημείο του ορίζοντα, για διαδικτυακά ίχνη που εντοπίζονται στην Αμερική και διάφορα άλλα λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέροντα. Εγώ βασικά έχω να πω το εξής: δεδομένου ότι η βλογόσφαιρα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια μικρογραφία της κοινωνίας, δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι γίνεται της πουτάνας το κάγκελο και εντός της. Δηλαδή γιατί να μη γίνει; Δεν το κατάλαβα...
Δεν ξέρω τι έχει συμβεί με το press-gr και σε καμία περίπτωση δε βιάζομαι να εξάγω συμπεράσματα, μπορεί δηλαδή να υπάρχει απλώς κάποια συνωμοσία που να εξυπηρετεί συμφέροντα. Από την άλλη όμως μπορεί να έχουν γίνει όλα αυτά καθώς και πολλά περισσότερα. Ποιος ξέρει; Εγώ πάντως όχι. Και αναμφισβήτητα υπάρχουν αρμόδιοι για να τ'ανακαλύψουν, κι εγώ τέτοιος δεν είμαι, άσχετα αν παρακολουθώ για κάποιους λόγους την ιστορία. Εμένα άλλα είναι αυτά που με ανησυχούν...

Θα ξεκινήσω μια λίγο περίεργη ιστορική αναδρομή που έχει να κάνει με το πως εγώ έχω διακρίνει κάποια πράγματα, και μάλιστα δεν θα χρειαστεί να πάω πολύ πίσω στο παρελθόν.
1. Κατ' αρχήν έχουμε τη γνωστή ιστορία με το funEl, η οποία λογικά βρίσκεται εν εξελίξει στα δικαστήρια. Εδώ έχουμε ένα μεγάλο "κίνημα" ατόμων εις βάρος ενός συγκεκριμένου μπλογκ. Η ουσία όμως -και αυτό είναι που κρατάω για την ώρα- είναι ότι δεν υπάρχει η οποιαδήποτε δικαστική απόφαση, αν και τον funEl πιο πολύ για ιστορικούς λόγους τον αναφέρω.
2. Δίκη Πλεύρη... βρε, καλώς το το παιδί. Τι δουλειά έχει η δίκη Πλεύρη είπατε; Η δίκη του καμία, η ποινικοποίηση απόψεως όμως και με δικαστική βούλα έχει τεράστια θέση στην όλη ιστορία. Για την ώρα ας κρατήσουμε αυτό.
3. Λίγο μετά (ή ίσως και λίγο πριν και δεν το'χα πάρει εγώ χαμπάρι) σκάει μύτη στη βλογόσφαιρα κυριολεκτικά από το πουθενά μια μανία να γράφουμε όλοι επώνυμα και ο Σπίθας ήταν αυτός που (τουλάχιστον σε'μένα) ανέδειξε το θέμα. Μιλάμε για "σφαγές", με σωρεία επιχειρημάτων, εκ των οποίων της μίας πλευράς (της επωνυμίας) κυριολεκτικά για γέλια (όσα διάβασα εγώ δηλαδή). Η αλήθεια είναι ότι ναι μεν με είχε ξενίσει αρκετά η συγκεκριμένη επωνυμομανία, αλλά περαιτέρω βάση δεν έδωσα, αν και συμμετείχα μέχρι ενός σημείου.
4. Και μια ωραία πρωϊα σκάει μύτη η ιστορία με το press-gr....... Όπου μεταξύ άλλων παρατηρούμε με ενδιαφέρον ότι οι πάντες και τα πάντα μπαίνουν στο ίδιο καζάνι, όπου αρχίζει να ακούγεται η παραιτέρω ποινικοποίηση της ελεύθερης γνώμης (άσχετα αν κανείς δεν το θέτει έτσι) και όπου μεταξύ άλλων (μπίνγκο) ξανατίθεται το ζήτημα της ανωνυμίας/επωνυμίας....
Για την ώρα το σταματάω εδώ. Ας πάω στο τι εστί (κατ' εμέ) ένα μπλογκ.


Προσωπικά, αν και παλαιολιθικόθεν φορουμίστας, σε πλείστες όσες περιπτώσεις ουσιαστικά έγραφα ωσάν να έγραφα σε μπλογκ (έχουν γνώση οι φύλακες... :):) ). Απλά κάποια στιγμή το γύρισα σε μπλογκ. Είδα φως και μπήκα; Πιθανώς, αν και δεν το σκέφτηκα έτσι σε καμία περίπτωση: πρακτικά ό,τι έκανα χρόνια πριν σε διάφορα φόρα συνέχισα να κάνω αλλά πλέον σε ένα μπλογκ. Εξάλλου αν έχετε παρατηρήσει από τα σεντόνια που γράφω, μου αρέσει να γράφω, όσο μου αρέσει να λέω ελεύθερα και τη γνώμη μου όπως εγώ το επιθυμώ όχι όπως άλλοι θα γούσταραν. Πολλές φορές φυσικά το αναγνωρίζω ότι εν βρασμώ ψυχής μπορεί να πετάξω και κανά μπινελίκι ή κανά χώσιμο (τι να κάνουμε, ως θεός είμαι κι εγώ άνθρωπος άλλωστε), εκτιμώ όμως πως όλοι μπορούμε να διακρίνουμε το πότε κάποιος είναι εμπαθής, πότε την έχει στημένη στη γωνία και πότε του "ξεφεύγει" κάτι. Το ερώτημα είναι (κατά κάποιους) αν γράφω επώνυμα ή ανώνυμα... Η απάντησή μου είναι απλή: φυσικά και γράφω επώνυμα. Επωνυμότατα για την ακρίβεια. Πως είναι δυνατόν αυτό, θα μου πείτε, από τη στιγμή που γράφω ως Hades; Όλα είναι δυνατά και θα τα αναλύσω διεξοδικότατα.

Ας υποθέσουμε ότι έγραφα με το πραγματικό μου ονοματεπώνυμο. Αυτό θα έδινε αυτομάτως άλλη βαρύτητα στα λεγόμενά μου; Αν ναι, τότε διαβάζουμε ανθρώπους και όχι γνώμες, πράγμα που φυσικά είναι απολύτως γελοίο. Εγώ πχ έχω σε εκτίμηση φερ' ειπείν τον zaphod (καλά ρε, μην το πάρεις και πάνω σου) με τον οποίον συμφωνούμε σε πολλά. Αυτό σημαίνει τι όμως; Ότι αύριο μεθαύριο δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε σε κάτι; Ή μήπως σημαίνει πως από την στιγμή που τον πάω απαγορεύεται να γράψει και κάτι το οποίο να θεωρήσω για τους δικούς μου λόγους ασόβαρο; Ή μήπως ότι -ακόμη χειρότερα- και να γράψει κάτι τελείως λάθος θα πω "ντάξει μωρέ, ο zaphod το'γραψε οπότε δεν τρέχει τίποτε"; Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το τι γνώμη εκφέρει ο καθένας (αν και σε μερικές ειδικές περιπτώσεις καλό είναι να βλέπουμε και το ποιος μιλάει, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας), οπότε περνάμε στο έτερο μισό των πιθανοτήτων, στο να διαβάζουμε όχι τον άνθρωπο αλλά τη γνώμη του δηλαδή. Το αν θα γράψει κάποιος επώνυμα (έτσι όπως είθισται να ορίζεται η επωνυμία δηλαδή) δεν θα του προσδώσει και περισσότερο κύρος ή βαρύτητα σε όσα λέει. Ομοίως, αν κάποιος γράψει κάτι πραγματικά σοβαρό, δεν θα χάσει σε "κιλά" επειδή το έγραψε σαν paparas1945 αντί για το πραγματικό Βρασίδας Πουλόπουλος (Bruce Dickinson ελληνιστί!). Πέραν αυτού, παίζοντας στο επικίνδυνο (όπως πλασάρεται) παιχνίδι της ανωνυμίας, μπορούμε να την πατήσουμε και από άλλες απόψεις. Αν δηλαδή εγώ έγραφα στο μπλογκ μου ως Ανέστης Χατζημουχλοκλής, από που κι ως που συνεπάγεται ότι είναι το πραγματικό μου όνομα; Θα μπορούσε να δείχνει σαν κανονικό ονοματεπώνυμο και ταυτόχρονα να είναι απολύτως ψεύτικο, ενώ την ίδιαν στιγμή θα μπορούσα να έχω κι άλλο ένα "επώνυμο" μπλογκ ως Μήτσος Χλεμπουρίδης, άλλο ένα ως ο ομογενής Αριστείδης Suvlakeov και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητό το που το πάω, αλλά ένα απλό ψευδώνυμο δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από ένα ονοματεπώνυμο μέσα σε έναν φύσει απρόσωπο χώρο όπως το ίντερνετ. Όσο σωστά μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα απλό ψευδώνυμο, άλλο τόσο λάθος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ένα ονοματεπώνυμο (και τούμπαλιν). Όλα έχουν να κάνουν με το τι έχει μέσα στο κεφάλι του ο καθένας. Πως ξεκίνησα λοιπόν; Α, ναι... Εγώ λοιπόν γράφω επωνύμως. Είμαι ο Ηades και πάει και τελείωσε. Και γράφω επωνύμως αφενός επειδή γράφω ό,τι θα έγραφα και με το κανονικό μου όνομα (και αυτό το ξέρω και εγώ και όσοι με ξέρουν), αφετέρου διότι όπως φαίνεται από τα κείμενά μου (ελπίζω να φαίνεται δηλαδή) δεν με ενδιαφέρει σε καμία περίπτωση να το παίξω φωστήρας, παντογνώστης, ρυθμιστής καταστάσεων, οδηγός σε μια νέα τάξη πραγμάτων κλπ. Όπως επίσης, πιστεύω να είναι ευκρινές και το ότι εδώ μέσα γράφω αυτό που εγώ γουστάρω και όχι αυτό που άλλοι ενδεχομένως να ήθελαν να διαβάσουν. Με λίγα λόγια, ενδιαφέρομαι να γράψω μια άποψη, τη δική μου (που πιθανώς να μην ενδιαφέρει και κανέναν) και όχι να προσπαθήσω να γίνω αρεστός στον οποιονδήποτε. Αυτό λοιπόν θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη ασφαλιστική δικλείδα ασφαλείας αναφορικά με την ορθή ή μη χρήση της ανωνυμίας...

Χμ, για μισό γιατί έγραψα κάτι που δεν μου πολυάρεσε.... Χμμμμ, "ορθή χρήση"... Ναι, εδώ είμαστε. Για πείτε μου κάτι: πόσοι σκοτώνονται καθημερινά από μηχανάκια και αυτοκίνητα; Πολλοί. Αυτό σημαίνει ότι το μεταφορικό μέσον είναι κακό; Σε καμία περίπτωση. Κακός (ή ίσως ηλίθιος, ή ανίκανος) μπορεί να είναι ο οδηγός του, το μέσον όμως είναι πάντα ουδέτερο. Θέλω να πω, δεν είναι η ανωνυμία η κακή, κατά την ίδιαν ακριβώς λογική που μια άποψη δεν είναι καλή επειδή την είπε κάποιος ή κακή επειδή την είπε κάποιος άλλος. Η ανωνυμία είναι απλώς ουδέτερη. Αυτό που δεν είναι ουδέτερο είναι ο τρόπος με τον οποίον προσπαθεί ο καθείς να την χρησιμοποιήσει. Σχετικά πρόσφατα είχα διαβάσει ένα αν μη τι άλλο ενδιαφέρον όσο και εξαιρετικά αστείο κι ασόβαρο κείμενο σχετικά με την... ανελευθερία που "προσφέρει" η ανωνυμία (λυπάμαι, αλλά απαξιώ να λινκάρω) και κάπου έμεινα άναυδος: δηλαδή το ότι γράφω (κατά κάποιους ανωνύμως) μου στερεί την ελευθερία μου; Απεναντίας, από τη στιγμή που δεν έχω στους σκοπούς μου να προσβάλω κανέναν (δίχως αυτό να σημαίνει ότι κάποιος δεν θα προσβληθεί διαβάζοντας αυτά που γράφω), είναι δικαίωμα που πηγάζει από τις συνταγματικές μου ελευθερίες. Πέραν αυτού όμως, τι εστί τελικά ανωνυμία και τι επωνυμία; Ο Οδυσσέας Ελύτης (Αλεπουδέλης) πχ ήταν επώνυμος ή ανώνυμος; Η επωνυμία υπάρχει στις ταυτότητες, στα ΑΦΜ, στις εμπορικές συναλλαγές, στην προσωπική αλληλογραφία του καθενός, στο δίπλωμα αυτοκινήτου και πάει λέγοντας. Όπου πραγματικά χρειάζεται δηλαδή, όπου έχει ουσιαστική σημασία και ύπαρξη.
Να επανέλθω λοιπόν: δεν υπάρχει καλή ή κακή ανωνυμία, ομοίως και επωνυμία. Καλές ή κακές προθέσεις υπάρχουν, όσο και καλοί ή κακοί άνθρωποι.

Όπως μπορεί να συμβεί το ο,τιδήποτε στην καθημερινότητα της κοινωνίας μας όμως, ακριβώς με τις ίδιες συνθήκες μπορεί να συμβεί το ο,τιδήποτε και στις μικρογραφίες της, μία από τις οποίες και η μπλογκόσφαιρα. Λοιπόν, έως εδώ ήταν το ένα σκέλος. Πάμε στο δεύτερο τώρα (ω, ναι! Έχει και άλλο).

Ξεκίνησα με κάποια άρθρα του Ελληνικού Συνητάγματος. Λίγο περίεργος τρόπος να ξεκινήσεις ένα κείμενο με τις προσωπικές σου απόψεις. Ναι, πιθανώς. Όχι το συγκεκριμένο θέμα όμως, διότι πίσω από την όλη ιστορία νομίζω ότι βλέπω άλλα. Όπως εγώ (ό,τι κι αν είμαι) έχω το δικαίωμα να κάνω ένα μπλογκ, έτσι έχει το ίδιο δικαίωμα με 'μένα κι ένας βουλευτής, ένας δημοσιογράφος, ένας δικαστικός, ένας οικοδόμος, ένας περιπτεράς. Μπορεί ενδεχομένως ο βουλευτής να το κάνει προς άγραν ψήφων, αλλά αυτό είναι δικό του θέμα, όχι δικό μου. Ομοίως και ο περιπτεράς μπορεί να το κάνει για ν'αυξήσει την πελατεία του. Και πάλι δεν με νοιάζει. Όπως δεν με ενδιαφέρει και το κατά πόσον κάποιος έχει κάτι άλλο κατά νου, όπως επί παραδείγματι το να βάλει κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο στον στόχο του και να τον θάβει νυχθημερόν. Και φυσικά, όπως ακριβώς μπορεί και κάποιος να κατηγορήσει τον οποιονδήποτε άλλον για το ο,τιδήποτε. Δεν με ενδιαφέρουν δηλαδή οι σκοποί του καθενός. Όταν διαβάζω κάποιον, είτε είναι μπλογκ, είτε εφημερίδα, είτε βιβλίο, είτε αγγελία κι ο,τιδήποτε άλλο, διαβάζω αυτό που διαβάζω και τίποτε άλλο. Δεν διαβάζω τον συγγραφέα, διαβάζω αυτό που μου πλασάρει ο συγγραφέας. Μπορεί ο συγγραφέας να έχει τους σκοπούς του, αυτοί όμως θα παραμείνουν εσαεί δικοί του. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση που δείχνει να μας απασχολεί εσχάτως (με το press-gr δηλαδή) νομίζω ότι κάπου βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος (δίχως αυτό να σημαίνει πως πρέπει να δούμε το δάσος και να χάσουμε τη λεπτομέρεια του δέντρου. Και τα δύο ταυτόχρονα πρέπει). Το αν ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος έχει κάτι μεμπτό στην πλάτη του, είναι κάτι που θα το κρίνει η Δικαιοσύνη και μόνο. Εγώ μπορώ να έχω την άποψή μου επ'αυτού, αλλά μέχρι εκεί. Ομοίως, αν τα όσα ακούγονται αποδειχθούν αληθή, αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι όλα τα μπλογκς αυτομάτως θα είναι ένα λίκνο εκβιασμών, παρανόμων ενεργειών και σκοτεινών σκοπών. Όπως επίσης αν αποδειχθεί ότι τελικά πίσω από το press-gr δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό, τούτο δεν θα σημάνει ότι αποκλείεται να υπάρχουν και μπλογκς που μπορεί να είναι βρώμικα (όπως κι αν ορίζει ανά τα γούστα του ο καθείς τη λέξη βρώμικος). Και αυτό διότι δεν φταίει το μπλογκ σε τίποτε, αυτός που το ανεβάζει φταίει (αν κι εφόσον φταίει, δηλαδή). Παρομοίως, αν ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος αποδειχθεί κακός, τούτο δεν θα σημαίνει ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι κακοί. Όπως και δεν θα είναι όλοι καλοί αν αποδειχθεί καλός. Μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο καζάνι δηλαδή.

Διότι κατά 'κει πάμε: στο να τα βάλουμε στο ίδιο καζάνι, με απώτερο σκοπό να ποινικοποιήσουμε περαιτέρω την ελεύθερη γνώμη, η οποία είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα. Στην αρχή έκανα μια αναφορά στη δίκη του Πλεύρη. Ο Πλεύρης είναι αυτός που είναι και όλοι τον ξέρουμε λιγότερο ή περισσότερο: άλλους τους συναρπάζει, άλλους τους αηδιάζει και άλλους τους κάνει να γελάνε (το μόνο που δεν καταφέρνει είναι να προβληματίζει, γιατί δηλαδή να έχουμε απόψεις ωσάν του -κάθε- Πλεύρη). Το θέμα είναι ότι τότε δεν καταλάβαμε ότι στη θέση του Πλεύρη θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Και αυτό είναι που βλέπω ότι πάει να γίνει τώρα.

Για 'μένα η ιστορία με το press-gr είναι μια απλή σύμπτωση (και θα γίνει παρακάτω κατανοητό το τι ακριβώς εννοώ). Θέλω να πω, πως στη θέση του θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο press-gr, το οποιοδήποτε. Για κάποιους λόγους, αυτή η γεύση μου μένει. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι βρώμικο πίσω από το συγκεκριμένο ιστολόγιο και δεν καίγομαι και ιδιαίτερα να το μάθω. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει είναι πως ο ασκός του Αιόλου δείχνει ν'ανοίγει για τα καλά και οι συνέπειες θα είναι μάλλον απρόβλεπτες, ακριβώς επειδή γίνεται προσπάθεια γενίκευσης. Ένας νόμος αρκεί να περάσει και πλέον το να τρως μια μήνυση θα είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, και αυτό διότι ο καθένας έχει τη δική του ερμηνεία περί προσβολής και ευθιξίας. Και προσοχή μεγάλη σε αυτό που μόλις ανέφερα, διότι το Σϋνταγμα μόνο σε μια περίπτωση αφήνει παραθυράκι να μην ισχύουν τα εις αυτό αναγραφόμενα: αν υπάρχει σχετική νομοθεσία (μπίνγκο). Πλέον αν κάποιος γράφει κάτι μη αρεστό σε οποιονδήποτε, θα υπάρχει η δυνατότητα με τις αρμόδιες διαδικασίες να αποκαλύπτεται το ποιος είναι από πίσω. Και ακόμη κι αν οι κατηγορίες αποδειθούν ανυπόστατες, η ζημιά θα έχει γίνει, μιας και θα έχουν αποκαλυφθεί προσωπικά δεδομένα.
Να το κάνω πιο λιανά γιατί ίσως να μην έχει γίνει κατανοητό: αν αύριο κάνει ένας κάποιον φόνο, θα είναι σαν να προωθείται ένας νόμος που να περιορίζει δραματικά τις ελευθερίες όλων των υπολοίπων πολιτών προκειμένου να αποφεύγονται οι φόνοι στο μέλλον, και όλα αυτά πριν ακόμη αποδειχθεί στο Δικαστήριο ότι ο ύποπτος όντως σκότωσε. Διότι μέσα σ'όλα έχουμε ξεχάσει ότι η Αρχή της Δικαιοσύνης είναι ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, και όχι το αντίθετο. Και να το κάνω πιο συγκεκριμένο: αν υπάρχει ενδεχομένως κάποιος που να θεωρεί ότι οι δημοσιογράφοι (ή ο οποιοσδήποτε άλλος) είναι "κίνδυνος", το να ισοπεδώσεις όλα τα μπλογκς δεν θα προσφέρει λύση. Τουναντίον θα τα κάνει χειρότερα. Το να διασφαλίσεις όμως την ελευθερία του τύπου (καθώς και το ότι τα ΜΜΕ δεν θα παίζουν παιχνίδια) θα βοηθήσει αρκετά...

Ναι, δεν το θεωρώ τυχαίο ότι όλα αυτά έγιναν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν θα με εξέπληττε δηλαδή να μάθαινα ότι από κάπου ξεκίνησε (ωσάν τυρί στη φάκα) μια ιστορία περί του πόσο αρνητική είναι η ανωνυμία, η οποία να βρήκε διάφορους υποστηρικτές στο ενδιάμεσο (των οποίων οι απόψεις μπορεί να μην ταυτίζονται κιόλας με το "αρχικό σχέδιο" που πιθανώς να μη γνωρίζουν κιόλας). Και δεν μου φαίνεται τυχαίο διότι αν η ιστορία περί ανωνυμίας είχε πέρασει, τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να μην έχουν γίνει καν. Όπως δεν το θεωρώ τυχαίο ότι πολύ λίγο καιρό πριν υπήρξε η δικαστική τιμωρία για την έκφραση ελεύθερης απόψεως. Το θεωρώ λίγο υπερβολικά τυχαίο να έχουν γίνει όλα αυτά μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα από συμπτώσεις και μόνο, πόσο δε μάλλον όταν στο εξωτερικό (και ιδίως στο Αμέρικα) η παρακολούθηση των πάντων είναι ήδη τετελεσμένο γεγονός (μεταξύ άλλων και στα μπλογκς). Κι εξάλλου γιατί να με παραξενέψει κάτι τέτοιο: σάμπως δεν παρακολουθούνται τα τηλέφωνα; Αν πεις κάποιες συγκεκριμένες λέξεις, πχ Οσάμα Μπιν Λάντεν, αυτομάτως η συνομιλία καταγράφεται (δεν θυμάμαι πως λέγεται το συγκεκριμένο σύστημα παρακολούθησης αλλά όλοι το'χουν ακουστά πιστεύω). Όπως έχουν μπει για τα καλά και οι κάμερες στη ζωή μας, όπως φακελωμένοι είμαστε όλοι μας είτε μέσω εφορίας, είτε από τον ΟΤΕ, είτε από τη yahoo όταν ανοίγουμε κάποιον λογαριασμό μέηλ. Οπότε γιατί όχι και στα μπλογκς; Το θέμα είναι ότι στα μπλογκς πάει να γίνει με πολύ πιο ωμό τρόπο και όχι επειδή κάποιος ξύπνησε ένα πρωϊ και είπε στον εαυτό του "ας κλείσουμε τους μπλόγκερς", αλλά επειδή τα μπλογκς είναι ένα μέσον έκφρασης που δεν έχει ελεγχθεί ακόμη. Εκτιμώ δηλαδή ότι δεν κυνηγούν τους μπλόγκερς γενικώς ούτε φοβούνται τη δύναμή τους (όπως θρυλείται δεξιά κι αριστερά) αλλά τα μπλογκς εν γένει.

Και σε αυτό το σημείο να κάνω μια διευκρίνιση μιας και το ανέφερα ήδη. Έχω βαρεθεί ν'ακούω για το κίνημα των μπλόγκερς. Δεν το κρύβω ότι τα θεωρώ αηδίες όλ'αυτά. Άνθρωποι που απαξιούν να σηκωθούν είτε από τον καναπέ, είτε από τον υπολογιστή είναι αδύνατον να κάνουν κίνημα, αυτό είτε αρέσει είτε όχι. Τα κινήματα γίνονται έξω, στον αληθινό κόσμο, και όχι πίσω από μια οθόνη (είδα και με το μπλογκοκίνημα για το περιβάλλον τι αποτελέσματα είχαμε... Από το καλοκαίρι που θα καλυτερέψει ο καιρός πάλι, και βλέπουμε). Κανένα κίνημα δεν υφίσταται. Μάλλον κάποιοι την έχουν δει κάπως και νομίζουν ότι είναι κάτι. Δυνατότητες που προσφέρει το διαδίκτυο (πχ ενημέρωση) ναι, κίνημα, όχι. Το θέμα είναι ότι αν δεν μπορείς να είσαι κάτι έξω, είναι αδύνατο να είσαι κάτι και μέσα. Φυσικά και έχουν δύναμη οι μπλόγκερς, ουδείς το αρνείται. Όχι όλοι όμως. Κάποιοι ίσως, όλοι όχι. Και από πουθενά δεν προκύπτει ότι αν έχουν δύναμη κάποιοι (και ως δύναμη εννοώ τον τρόπο γραφής φυσικά) αυτό συνεπάγεται αυταπαγγέλτως ότι έχουν δύναμη και όλοι οι υπόλοιποι. Αρκετά με το παραμύθι. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε η κοινωνία μας θα ήταν άριστη αφού θα αποτελείτο από τόσο... δυνατούς ανθρώπους και με τέτοια θέληση. Ως εκ τούτου δε βλέπω να υπάρχει κάποιο οργανωμένο σχέδιο κατά των μπλόγκερς γενικώς, το ξαναλέω. Ειδικώς όμως, το πράγμα αλλάζει: διότι κόβωντας ή περιορίζοντας τη δυνατότητα έκφρασης μέσω των μπλογκς σε όλους, αυτομάτως την κόβεις (ή περιορίζεις) και σε εκείνους που σε ενδιαφέρουν περισσότερο, συν φυσικά τους όποιους άλλους μπορεί να αποδειχθούν εν συνεχεία αξιόλογοι ή ενδεχομένως "επικίνδυνοι". Και φυσικά τα πάντα θα είναι υπο έλεγχο πλέον. Σε αυτό το σημείο να κάνω μια απαραίτητη διευκρίνιση: το ίντερνετ όπως είπα και σε κάποιο σημείο είναι τελείως απρόσωπο: όπως δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον υγιώς σκεπτόμενο να πει την άποψή του μέσω ενός μπλογκ, έτσι τη δίνει και σε κάποιον άρρωστο να διακινήσει παιδική πορνογραφία, αυτό μην το ξεχνάμε. Και αυτό που βλέπω εδώ είναι ότι μέσα από μια συγκυρία (που ενδεχομένως για κάποιους να είναι και ευτυχής) γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να μπουν όλα στο ίδιο καζάνι.

Δεν είναι δηλαδή η ιστορία με το press-gr μόνο δηλαδή. Αυτή αργά ή γρήγορα θα διαλευκανθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Το θέμα είναι τι θα αφήσει πίσω της ως παρακαταθήκη. Εν ολίγοις, του νου μας γιατί τη γαμήσαμε...

Χαίρετε.

UPDATE: Μερικά ακόμη εξαιρετικά κείμενα από τον e-lawyer (τούτο 'δω ιδίως είναι με πολλές "τεχνικές" λεπτομέρειες, ιδιαίτερα ψαγμένο), το Μικρό Ανάλογο, το Theoulini (εδώ κι εδώ). Πάρα πολύ ωραία.

Επίσης ν'αντιγράψω και ένα σημείο που μ'αρέσει πάρα πολύ από το (προαναφερθέν) κείμενο του _st_:
1. Ποια μπλόγκς θα θεωρούνται ενημερωτικά? Θα παίρνουμε και άδεια απο την γραμματεία στο Υπουργείο Τύπου?
2. Αν υπαγόμαστε στα αδικήματα περι τύπου τότε θα μπορούμε να συμετάσχουμε και στην ΕΣΗΕΑ?
3. Το ΕΣΡ θα μας ρίχνει και πρόστιματα δηλαδή? Αν βάλουμε σήμανση ότι το περιέχομενο του μπλόγκ είναι ακαταλληλο για ανήλικους είμαστε οκ?
4. Κύριε Εισαγγελέα εγώ που διατηρώ μπλόγκ στο Αμέρικά είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ το ελληνικό δίκαιο? Δεν νομίζω......
Επίσης, μια πολύ καλή "ανασκαφή" του zaphod εδώ.