Σελίδες

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Full Metal Rackets- Rock 'n' Roll



Εξαιρετικά άγνωστη αυτή η δουλειά του πάλαι ποτέ ιδιόρρυθμου τενίστα Τζόν Μακενρό που είναι και αμετανόητος ροκάς.
Ακόμη πιο άγνωστες οι συμμετοχές των εξαιρετικά γνωστών φυσιογνωμιών στο μπάσο και τα ντράμς...

Σημειωτέον ότι το εφτάρι είναι εξαιρετικά σπάνιο και είχε ηχογραφηθεί για ανθρωπιστικούς λόγους (για τα παιδιά της Αρμενίας).

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Ζήτω η Εθνική μας επέτειος του ΟΧΙ! Ζήτω και η εθνική μας επαίτειος του ΝΑΙ!

Πριν 70 χρόνια και κάτι ψιλά η γιαγιά του σημερινού πορδηπουργού της χώρας, Πηνελόπη Δέλτα, αυτοκτόνησε λίγο πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Δεν άντεχε να το δει. Αν ήξερε ότι ο εγγονός της θα αυτοκτονούσε αν άνοιγε μύτη είτε κατά την επίσκεψη της Μέρκελ, είτε του Σόιμπλε, είτε γενικά κατά των Γερμανών, μάλλον θα είχε κάνει εξαγωγή μήτρας πριν γεννήσει. Και μετά θ'αυτοκτονούσε.








Όχι δεν υπάρχουν πλέον. Ξεχάστε τα. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο μαλάκας λαός, ο πιο ηλίθιος που υπήρξε ποτέ σε τούτον τον πλανήτη ακόμη και τώρα τσακώνεται για το αν πρέπει να γίνονται παρελάσεις ή όχι. Πάντα στο επίκεντρο των προβλημάτων.

Χρόνια πολλά σε όλους.



Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Μελαγχολία...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο παμμέγιστος Μάνος Χατζιδάκις.

 Δεν εκπλήσσομαι που δεν τον θυμηθήκαμε... Ελάχιστα τα σχόλια που άκουσα και διάβασα ακόμη και στην (αυτοπροσδιοριζόμενη ως) ψαγμένη διαδικτυόσφαιρα. Προφανώς έχουμε σοβαρότερα πράγματα ν'ασχοληθούμε από το να θυμόμαστε κάποιον Μάνο Χατζιδάκι. Για παράδειγμα, επί τη ευκαιρία της μικρής Μαρίας άξαφνα θυμηθήκαμε ότι υπάρχουν παιδιά που απαγάγονται. Οκ, με την πάροδο των τριών ημερών θα ξεχαστεί και αυτό το θαύμα όπως έγινε και με όλα τα υπόλοιπα.

Εγώ πάντως με θυμάμαι κυριολεκτικά εκστασιασμένο στην ηλικία των 11 ετών, από τα μεγάλα ταλέντα του Ωδείου που πήγαινα για να μάθω κιθάρα και μάλιστα και με μια συμμετοχή σε συναυλία στο Βεάκειο στο ενεργητικό μου, να έχω αγγαρέψει την μάνα μου να οργώσει όλον τον Πειραιά να μου βρει μια εύκολη για την ηλικία μου συλλογή με παρτιτούρες Χατζιδάκι, τον οποίον έπαιζα καθαρά ακουστικά από μια κασσέτα του Κώστα Γρηγορέα που είχα (το "Τετράδιο").
Τελικώς επειδή εύκολη συλλογή του Χατζιδάκι για την ηλικία μου δεν υπήρχε, μου είχαν συστήσει να περιμένω μερικά χρόνια...

Βασικά, μεγάλωσα με Χατζιδάκι. Η Λιλιπούπολη ήταν από τις πρώτες μου κασσέτες που όχι απλά άκουγα, αλλά που είχα λιώσει σχεδόν κυριολεκτικά. Αυτή και τα στρουμφάκια. Α, και ο Έλβις στον οποίον είχα μια τεράστια αδυναμία και όλα αυτά σε ηλικία που μετά βίας είχα αρθρώσει κάποιες βασικές λεξούλες. Γινόταν χαμός στο σπίτι όταν έπαιζε Έλβις, Λιλιπούπολη και Στρουμφάκια. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε.

Υποθέτω ότι η οργή που με έστρεψε στο metal ήταν κάπου μέσα μου ούτως ή άλλως (εξάλλου έχετε διαπιστώσει ότι δεν έφυγε και ποτέ) και απλώς βρήκε πρόσφορο έδαφος να εκδηλωθεί σε όλο της το μεγαλείο. Την μελαγχολία που ενίοτε με πιάνει όμως καθώς βλέπω διάφορα πράγματα γύρω μου αναμφίβολα την πήρα από τον Χατζιδάκι, μιας και υπήρχε πάντα, σε όλα τα τραγούδια του, απλώς είχε διάφορες μορφές: από πιο χαρούμενη έως όσο πιο... μελαγχολική μπορούσε να γίνει. Σε φάσεις που είμαι χαρούμενος συνήθως σκέφτομαι κάποιο τραγούδι από το metal. Το ίδιο και όταν παίρνω ανάποδες, ή όταν με έχει πάρει από κάτω κλπ. Γενικά όχι απλά είμαι ταυτισμένος με το metal αλλά τολμώ να πω ότι είμαι το metal (ξέρω ότι αυτό ελάχιστα θα γίνει κατανοητό αλλά ας το αφήσουμε εκεί). Όταν όμως βρέχει όπου είτε αντί να κάτσω στο σπίτι θα βγω έξω να καθαρθώ ακριβώς όπως μόνο το υγρό στοιχείο μπορεί να κάνει, είτε θα κάτσω ακόμη και με τις ώρες στο παράθυρο να παρατηρήσω την μυσταγωγία της κάθε σταγόνας, εκείνον τον απόκρυφο χορό πάνω στο τζάμι και όπου αλλού, έχω διαπιστώσει ότι πάντοτε μου ερχόταν κάποια αγαπημένη μελωδία του Χατζιδάκι στο μυαλό. Συνήθως υποσυνείδητα, σχεδόν αυτόματα. Μέσα μου, ο Χατζιδάκις είναι ταυτισμένος με την μελαγχολία αλλά μόνο όταν πρέπει και με τις δόσεις που πρέπει, διότι ο Χατζιδάκις ήταν ανέκαθεν μια πηγή ανεξάντλητης δύναμης.

Θυμάμαι ότι κάπου εκεί στα 11 μου, το θεωρούσα αυτονόητο να κάτσω και να "ξεπατικώσω" Χατζιδάκι. Ο δάσκαλός μου -όταν του το είπαν οι γονείς μου- συνειδητοποίησε ότι ήμουν για μεγάλα πράγματα. Κατάφερε μόλις σε 5 μήνες να με κάνει να μισήσω την κλασική κιθάρα, να μην την ξανακουμπήσω στα χέρια μου και να μην ξανανοίξω παρτιτούρα έκτοτε. Ήταν, βλέπετε, από το Ωδείο των Αθηνών και παραέπαιρνε στα σοβαρά αυτό που έκανε. Κάπου εκεί θυμάμαι ότι έθαψα και τον Χατζιδάκι μέσα μου, διότι θεωρούσα αδιανόητο απλώς το να ακούω Χατζιδάκι. Ήταν σχεδόν υποτιμητικό. Στον Χατζιδάκι αν δεν συμμετέχεις δεν έχει νόημα ακόμα και να τον αναφέρεις. Και όταν λέω συμμετοχή δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε μουσικό όργανο. Η συμμετοχή στον Χατζιδάκι είναι σκέτη μυσταγωγία, διαθέτει κάτι το (σχεδόν) ιερατικό... Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά ο Χατζιδάκις ανέκαθεν με παρέπεμπε στην μαγεία του Πάνα, μου έφερνε το Σύμπαν στα μάτια και μου το άπλωνε μέσα στο μυαλό μου. Κάθε δάκρυ που έβγαινε από τη μουσική του ήταν και ένα διαμάντι της διάνοιάς του.

Ήδη λείπει εδώ και 19 χρόνια αλλά πάντα θα είναι παρών και ιδίως αυτή η μελαγχολία του που σου σκίζει τα σωθηκά, ιδίως τον τελευταίο καιρό που παρατηρώ δίπλα μου όλα αυτά που γίνονται.
Το μόνο δυστύχημα είναι ότι δεν έχει αντικατασταθεί και ούτε πρόκειται φυσικά. Ίσως να παραήταν μεγάλο μέγεθος για την κουλτούρα μας, ίσως γι'αυτό υπάρχει μία ασταμάτητη προσπάθεια να μειωθεί από διαφόρους πουθενάδες, διότι "πρέπει" να τον φέρουμε στο δικό μας το επίπεδο για να νοιώθουμε πιο άνετα απέναντί του (όπως άλλωστε κάνουμε με κάθε άξιο στον οποίον σπεύδουμε να φορέσουμε μια ταμπέλα ανάλογα με τα γούστα μας).

Για την ιστορία, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η πρώτη (και πεισματική) απόπειρα να διασκευάσω Χατζιδάκι ήταν στην Μπαλάντα του Ουρί.


Ο εφιάλτης της Περσεφόνης


Όταν έρχονται τα σύννεφα


Δεν είμαστε Ζουλού


Κεμάλ


Παίδες



Παίδες, 
πριν 15 χρόνια με μιαν άλλη μουσική, σας είχα πει πως θα ξαγρυπνώ έξω απ'τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας. 
Τώρα κουράστηκα.
Εσείς είτε ονειρεύεστε, είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. 
Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας. 
Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ' την επιθυμία των σωμάτων σας.
Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. 
Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένοιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος.
Γεια σας παίδες, γεια σας...

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Καθημερινό σανσέξ στόρυ.

(η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή. Για την ακρίβεια μόλις προχθεσινή)

- Κοίτα γιαγιά, μια τζαμποσακούλα! (είπε ενθουσιασμένο το μικρό κοριτσάκι)
- Ναι!, απάντησε η γιαγιά. Για να δούμε τι δώρο έχει μέσα!
Η γιαγιά κοίταξε προσεκτικά. Προφανώς αυτό που είχαν αφήσει κάποιοι στα σκουπίδια δεν ήταν κατάλληλο για να το πάει, ό,τι κι αν ήταν.
- Θα βρούμε άλλη με πιο ωραία πράγματα μέσα, είπε στην μικρούλα που δεν πρέπει να υπερέβαινε τα 7-8. Και κατευθύνθηκαν στον επόμενο κάδο.

Δεν ξέρω τι ήταν πιο συγκλονιστικό απ'όλα. Η λαχτάρα του παιδιού για ένα δωράκι; Η (αναμφισβήτητη) επιτυχία των διαφημίσεων των Τζάμπο (οι οποίες άλλωστε αν δεν απευθύνονταν σε λοβοτομημένους θα το ξέραμε και από τα αποτελέσματα των εκλογών); Ή μήπως το χειρότερο όλων ήταν το ότι το κοριτσάκι είχε ως αυτονόητο ότι έπρεπε να ψάχνουν σε κάδους;

Ως θεός που είμαι είναι γνωστό ότι παρακολουθώ τους ανθρώπους. Ανέκαθεν το έκανα, από μικρός. Αυτά, όμως, που βλέπω τα τελευταία χρόνια και που γίνονται ολοένα και χειρότερα πλέον ξεπερνάνε και το πιο δυνατό στομάχι. Και πιστέψτε με, άσχετα των πόσων γράφω εδώ μέσα βλέπω πάρα πολλά πράγματα. Οι πολιτικοί μας, ξεφτιλισμένοι γαρ, τα έχουν ονομάσει Ανάπτυξη και σανσέξ στόρυ. Οι ηλίθιοι από κάτω τσιμπάνε και πιστέψτε με, είναι αρκετοί ακόμη. Αν το διαίρει και βασίλευε ήταν αποτυχημένη πολιτική θα είχε εκλείψει εδώ και αιώνες. Όμως φευ...

Οι Τράπεζες να'ναι καλά.
Και της μαμάς του το...
Όλων τους.





Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Δεν σου βγαίνουν λόγια μπροστά σε μια τέτοια φωτογραφία...



Οι χίλιες λέξεις είναι λίγες για μια τέτοια εικόνα.

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι όλοι τους, ιδίως οι αμεσότερα εμπλεκόμενοι (στουρνάρηδες πορδηπουργοί και λοιποί κολαούζοι) να έχουν το ειδικό τέλος που τους αξίζει....

Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, τότε ένα βίδεον πόσες είναι;

Απάντηση: Καμία αν μιλάμε για την ελίτ γελοιότητας της χώρας.

Ξεκινάμε με τον στουρνάρη ΥΠΟΙΚ ο οποίος ως απολύτως; ξεφτιλισμένος που είναι απάντησε με τον πλέον χυδαίο τρόπο για ζευγάρι που αναγκάστηκε να προβεί σε αποβολή επειδή άνεργοι όντες και οι δύο δεν θα μπορούσαν να σηκώσουν το οικονομικό βάρος.



ΣτουρνάρηςΥΠΟΙΚ και για τη συνέχεια. Ο άνθρωπος νομίζει ότι παντού ο κόσμος είναι ηλίθιος σαν τους Έλληνες και πήγε να το παίξει μόστρα και στους Αμερικάνους. Ιδού λοιπόν το ξεφτιλίκι του στο μπλούμπεργκ που τον έκαναν ν'αλλάξει 15 χρώματα (πχ μετά το 6:20). Σημειωτέον ότι ακόμη καλύτερα είναι τα σχόλια που περνάνε από κάτω, όπως πχ το THERE IS NO PLAN B (μετά το 3:20)... Αχ, κι όσον αφορά αυτό το very great... αχ, I speak England very best λέμε...



Συνεχίζουμε με τον Γεώργιο Β' Παπανδρέου Γ' τον Δωσίλογο, τον άνθρωπο που πήγε να εξηγήσει στους Αμερικάνους πως να γλιτώσουν τα χειρότερα. Το ηλίθιό χαμόγελό του (ήτοι το καθημερινό φυσιολογικό του) όταν του απαντάει ο σχεδόν εντυπωσιασμένος δημοσιογράφος ότι αν κάνουν δημοψήφισμα θα είναι ό,τι χειρότερο, είναι όλα τα λεφτά...



Για την συνέχεια βουλευτής Τζαμτζής ο οποίος έπεσε θύμα παρανοήσεως: δεν φαίνετστε μαλάκες, είστε μαλάκες κύριε.




Μοναδικές οάσεις στο όλο χάος, πρώτον οι ρόμπες που αφειδώς παρέδωσε όχι με τις συνταγματικές τους γνώσεις αλλά με την απλή κοινή λογική ο Καθηγητής Γ. Κατρούγκαλος σε ένα εμετικό πάνελ της εκπομπής του Πρετεντέρη και δεύτερον ο Πουλικάκος -οποία σύμπτωσις πάλι- σε εκπομπή του Πρετεντέρη.





Θα έβαζα και λίγο Βοθρουήλ αλλά είπα να μην το σκίσουμε εντελώς.
Δεν υπάρχει σωτηρία, λυπάμαι.

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Alles Gute zum Geburtstag! (ein politisches Manifest für Europa)

UPDATE: Πιθανώς είναι σημείο των καιρών ότι οι περισσότεροι δεν ανοίγουν τα σχόλια όπου στα πρώτα δύο έχω και την μετάφραση...


Als heute und zwar vor 23 Jahren etwas großes passierte in Europa; zwei Deutschländer wurden ein Land geworden. Ich dekne daß es ein Traum für alle Deutschen war und vielleicht nicht nur für die Deutschen...
Ungefähr so, gab es mal ein Traum aller Europäer für eine vereinte Europa. Ein Traum das nicht mehr existiert.

Die Deutschen hatten vor 10 Tagen die Pflicht zu wählen, was für eine Europa sie wohlen. Eine deutsche Europa oder vielleicht was mehr? Das vierte Reich, oder eine Europa mit Gleichheit und Gleichberechtigung. Das Ergebnis war eine verstärkte Kanzlerin (plus der Misanthrop, selbstverständlich) bzw ein erweitetes Deutschland statt für eine verbesserte Europa.

Vor 23 Jahren das arme Griechenland war nochmal anwesend da wo Geschichte geschrieben wurde; wir waren großzügig gegen ein Land das (es schon bewiesen ist daß) die Großzügigkeit nicht schätzen kann. Griechenland hatte ökonomisch (also mit Geld) die Vereinung der zwei Deutschländer unterstützt und es war nicht das erste mal daß Griechenland für Deutschland so getan hatte. Wir hatten schon wieder ökonomisch Deutschland nach dem zweiten Weltkrieg geholfen, obwohl Deutchland uns gestohlen und ermordert hatte. Wir hatten es getan weil wir immer an einer besserer Europa geglaubt hatten. Es scheint aber daß die Deutschen alles vergeßen haben.

Vor 2 Wochen ein politischer Mord passiertein Griechenland, das haben Sie schon erfahren, denke ich; Pavlos Fyssas wurde von einem neonazi ermordert, vom Hand eines Rechtsradikales, eines Hitlersohnes. Ich bin sicher daß Sie schon bemerkt haben daß die Rechtsradikalen in die ganze Europa aufsteigen und das ist kein Zufall. Es ist das Ergebnis der deutschen Politike über Europa. Das ist Ihre Mühe, die Rechtsradikale die überall zurückkehren.

Der Deutscher (und die Deutscherin, selbstverständlich) liest das Bild und ißt Lügen rund um die Uhr. Zum Beispiel Sie alle "wissen Bescheid" daß Sie uns helfen, obwohl wir es nicht lohnen. Was Sie nicht verstehen können ist, daß wir gar keine Hilfe von den Deutschen bekommen. Es gibt kein deutsches Geld in Griechenland. In die Banken vielleicht ja, die Banken haben aber gar nichts mit Griechenland und den Griechen zu tun. Und das Geld kehrt nach Deutschland vielfach zurück. Die Wahrheit ist daß Deutschland verdient Geld -viel Geld-, genau weil es keine Europa gibt. Es gibt keine Zusammenarbeit und keine Solidarität. Es gibt keine Europa der Völker, doch nur eine deutsche Europa der Banken. Es git nur ein Alptraum.

Nun gibts ein großes Problem; die Deutschen denken (glauben/sind 100% sicher) daß die Krise nicht nach Deutschland lauft, daß sie es entfliehen. Das wird nicht passieren, leider oder nicht. Solche Hoffnungen werden bald zusammenbrechen. Es ist nicht möglich für Deutschland gesund zu bleiben innerhalb einer Europa deren Süd stirbt. Weil das ist was echt passiert ist: wir sterben. Sie töten uns nochmal, liebe Deutschen, und das nennen Sie Rettung und Hilfe. Es gibt keine Rettung, es gibt keine Hilfe. Wir arbeiten schon viel mehr als Sie, wir verdienen viel weniger und haben gar keinen sozialen Staat mehr. Und gleichzeitig haben wir viele Skandale mit deutschen Firmen hinter der Bühne und Deutschland verdient Geld, viel Geld. Etwas stimmt nicht, oder?

Obwohl ich es nicht glauben will, obwohl ich für eine vereinte Europa bin, ich denke daß die Deutschen zu beweisen versuchen, daß sie nicht verändern wollen, daß sie immer vergrößern wollen, daß sie keinen Traum für Europa haben.
Vor 23 Jahren haben wir, die arme Griechen, noch einmal Deutschland geholfen und haben dafür nichts zurück gekriegt. Wir wollten nichts.
Nun Deutschland sagt daß es uns hilft, doch bezahlen wir für diese Hilfe vielfach zurück. Wie kann es Hilfe sein? Und wenn es Hilfe ist, dann wie beschreibt mann den Handel? Ist es die Europa die wir wollen, oder existiert Europa nicht mehr? Haben Sie es mal gedacht?

Es ist mir egal ob sie uns echt helfen wollen, weil ich -der Bürger Griechenlands- nie geholfen wird. Aber wenigstens, hören Sie bitte auf alle diese Lügen über uns zu glauben (zu essen), daß wir Faule sind, daß wir nicht genug arbeiten, daß wir reiche sind, oder daß Sie uns geholfen haben. Ich sage nicht daß wir keine Fehler gemacht haben, wer hat aber gar keine Fehler gemacht? Die Deutschen, vielleicht? Sie haben die ganze Zeit nur Sich selbst geholfen und es ist die einzige Wahrheit, deswegen hat Ihre Kanzlerin plus 8% bekommt, weil Sie zufrieden sind, oder? Zusätzlich denken Sie bitte sehr ernst, daß Deutschland mit diesem bestimmten Politik führt weiter, was es am 2. Weltkrieg nicht beendet hatte. Ist es was Sie echt wünschen? Sind Sie echt mit dieser Europa zufrieden?

Am Ende wünsche ich über mein armes deutsch verteidigen, ich muß aber zusagen daß es immer wieder schwieriger für mich ist, die Sprache zu erinnern. Aber Moment mal! Als ich es nachdenke, Sie kennen kein griechisch, oder? So bleibt es noch eins zu null für mich!

Also alles Gute zum Geburstag liebe Deutschland. Nun erinnere daß die Deutschen am Ende den Krieg immer verlieren, und so wird es auch nun passieren.
Tschüß.






ΥΓ. Η πρώτη εικόνα από το σημερινό doodle, η δεύτερη από τους Toten Hosen.