Το συζήταγα με έναν φίλο τις προάλλες και καταλήξαμε που;
Αγάπη και γέλιο.
Με αυτά τα δύο, πολλές άλλες "ελλείψεις" αντιμετωπίζονται εύκολα ή δύσκολα. Δίχως αυτά τα δύο όμως, κλάφτα Χαράλαμπε...
Και τελικά το αέναο ερώτημα που διάολο πάμε, παραμένει...
Κάθε χρόνο τα ίδια: πυρκαϊές, εμπρηστές, καταστροφές στα δάση. Γιατί; Μήπως επειδή δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε τη Φύση; Μήπως επειδή την θεωρούμε ξένη προς εμάς; Μάλλον...
Άκουγα τις προάλλες ότι το πιθανότερο σενάριο για την πυρκαϊά στον Καρέα ήταν τα σκουπίδια. Με το πως βρέθηκαν εκεί τα σκουπίδια δεν άκουσα να ασχολείται κανείς όμως. Άραγε μετανάστευσαν εκεί; Βρήκαν χώρο και είπαν να χτίσουν το δικό τους... αυθαίρετο; Είδαν φως και μπήκαν; Όχι βέβαια. Κάποιος (κάποιοι) τα πέταξαν εκεί. Οι ίδιοι που τα πετάνε και παντού: στον δρόμο, στη θάλασσα, στην πόρτα του γείτονα. Γιατί αυτό; Μα διότι δεν αγαπάμε το περιβάλλον. Είμαστε τόσο χαζοί που πιστέυουμε ότι αν η καταστροφή λάβει χώρα έστω και μισό χιλιόμετρο μακρυά, εμάς δεν μας επηρεάζει, άσχετα αν αποδεδειγμένα μας επηρεάζει ακόμη και κάτι που μπορεί να συμβεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Αλλά εμείς αγρόν αγοράζουμε (κυριολεκτικά, αφού με τις πυρκαϊές μέσω αγροτεμαχίων γίνονται οι αποχαρακτηρισμοί).
Βλέπουμε, αμέτρητα αδέσποτα ζωάκια στους δρόμους. Πως έφτασαν εκεί; Έκαναν κάποιοι το "κομμάτι" τους, αγόρασαν καλοκαιριάτικα ένα απ'τα κλασικά "δώρα", ένα σκυλάκι και μόλις μπήκε ο Σεπτέμβριος αντίο σου. Γιατί; Διότι δεν αγαπάμε τη ζωή. Μάλλον πιστεύουμε πως ένα ζωάκι είναι σαν ένα video game ή ένα πλαστικό παιχνίδι, δίχως ζωή κι αισθήματα. Καλά, δεν συζητάμε για τους υπανθρώπους που πάνε και τα σκοτώνουν κιόλας. Αυτοί δεν αγαπάνε ούτε την ίδια τους τη μάνα (όσο κι αν πείθουν εαυτόν για το αντίθετο).
Διαβάζουμε συνεχώς για φριχτά εγκλήματα (τα οποία μάλιστα έχουν αρχίσει να εξαπλώνονται ως νέα πανώλη και σε μικρές ηλικίες δράσεως. Η αμερικανοποίηση έχει αρχίσει για τα καλά), ακόμη και πολυσύνθετα. Παλαιότερα ακουγόταν κάποιο ειδεχθές έγκλημα και έμενε άναυδο το πανελλήνιο για μήνες. Τώρα, απλά αλλάζουμε κανάλι ατάραχοι αφού και συνηθισμένοι είμαστε και περιμένουμε πως και πως την επόμενη είδηση. Γιατί; Διότι δεν αγαπάμε καν την ανθρώπινη ζωή.
Τι αγαπάει ο σημερινός άνθρωπος; Μάλλον μόνο την πάρτη του, κι αυτό το συζητάμε κιόλας.
Τη φύση δεν την αγαπάει, τα ζώα δεν τα αγαπάει, το περιβάλλον δεν το αγαπάει, την ποιότητα ζωής του δεν την αγαπάει, ε, τι διάολο αγαπάει τελικά; Τον εαυτό του; Αποκλείεται, διότι αν τον αγαπούσε θα αγαπούσε προηγουμενως κι όλα τα υπόλοιπα. Μάλλον μόνο το χρήμα τελικά, παρόλο που από αρχαιοτάτων ετών είναι γνωστό ότι μπορεί να φέρει τα πάντα εκτός από την ευτυχία (δεν ξέρω αν έχει διαβάσει κανείς τον Πλούτο του Αριστοφάνη).
Φτιάχνουμε από μόνοι μας έναν κόσμο ζοφερό, απρόσωπο, αδιάφορο, αμιγώς καταναλωτικό. Ό,τι αρνητικό μπορεί να υπάρξει εμείς προσπαθούμε να το εισάγουμε στη ζωή μας. Νομίζουμε ότι αποκτούμε τα πάντα, επί της ουσίας όμως δεν αποκτούμε τίποτε. Απεναντίας χάνουμε τα πάντα. Φτιάχνουμε έναν κόσμο στον οποίον υπό φυσιολογικές συνθήκες θα απευχόμασταν να ζούμε. Υπό τέτοιες ζωές λοιπόν, πως να γελάσεις κιόλας;
Ο γέλως υποδηλώνει χαρά, ευτυχία, ηρεμία, αρμονία. Εμείς είμαστε ευτυχισμένοι για τι; Που δεν ξέρουμε αν θα βγάλουμε τον μήνα; Που ζούμε τίγκα στο σκουπίδι και το νέφος; Που ζούμε δίχως αξίες και ιδανικά; Που ζούμε δίχως συναίσθημα; Μέσα στο άγχος και την ανασφάλεια; Που τα μοναδικά μας όνειρα είναι ποιο νέο μοντέλο κινητού θα αγοράσουμε, ποιο αυτοκίνητο θα πάρουμε και που θα πάμε διακοπές; Καλά όλ'αυτά ρε παιδιά, δε λέω, αλλά αυτά είναι εκεί είναι τελικά η ουσία; Σε αυτόν τον κόσμο ερχόμαστε για να διαγωνισθούμε στο ποιος θα χρεώσει περισσότερο τα παιδιά του ή στο ποιος θα αφήσει χειρότερο κόσμο ως υποθήκη;
Έχουμε μάθει να γελάμε πραγματικά; Έχουμε μάθει να χαιρόμαστε όπως πρέπει κι όπως πραγματικά μας αξίζει; Μπααααα.... Αφού έχουμε τελείως εσφαλμένες προτεραιότητες, πως να τα μάθουμε όλ'αυτά; Αφού δεν δημιουργούμε ένα περιβάλλον που να αγαπάμε, που να μας είναι οικείο και φιλικό, πως διάολο θα μας γίνει και ευχάριστο για να ζούμε και να περνάμε καλύτερα;
Πάω να πλύνω το αυτοκίνητό μου με τη σωλήνα του σπιτιού. Ντάξ' μωρέ, θα κάνει οικονομία στο νερό ο γείτονας, εγώ θέλω να πάω για καφέ το βράδυ, σιγά μην τσιγγουνευτώ το νεράκι.
Κι όταν μπω μέσα, όλα τα κλιματιστικά στο φουλ, ας ψηθεί ο γείτονας, όχι εγώ.
Πως είπατε; Έχουν απεργία οι οδοκαθαριστές; Ε, και; Σιγά μη βρωμίσω εγώ εδώ μέσα, ας κρατήσουν οι άλλοι τα σκουπίδια τους μέσα.
Κι αυτό το κράτος πια, καμία πρόνοια σε τίποτε, λες και δε βάζει μυαλό. Έλα τώρα μωρέ, το τσιγάρο που πέταξα από το παράθυρο του αυτοκινήτου θα ξεκινήσει φωτιά; Αυτές τις βάζουν άλλοι, όχι εγώ, ο ευσυνείδητος.
Μας έχουν ξεσκίσει στους φόρους μιλάμε. Κάτσε να γλυτώσω καμιά απόδειξη. Σε'μένα θα πουν ότι φοροδιαφεύγω;
Και πάει λέγοντας... Χιλιάδες καθημερινά παραδείγματα θα μπορούσα να βρω, κυριολεκτικά χιλιάδες. Πράγματα και καταστάσεις που κάνουμε όλοι μας.
Δεν πρόκειται ν'αλλάξει τίποτε αν πρώτ'απ'όλα δεν κοιταχτούμε εμείς οι ίδιοι στον καθρέπτη. "Οι άλλοι" όσο βρίσκουν να τα κάνουν θα τα κάνουν. Εμείς προτιθέμεθα να κάνουμε τίποτε; Ο καθένας από μόνος του αρχικά, δίχως το "δέλεαρ" ότι θα μας δείξουν τα κανάλια, ή την καβάντζα ότι θα οργανωθεί κάτι από τους άλλους. Ευσυνειδησία έχει περισσέψει καθόλου; Αναρωτιέμαι δηλαδή...
Εκτός κι αν έχουμε εθιστεί τόσο πολύ πια να ζούμε στη μετριότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου