Ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας

με μια ερώτηση που θα μπορούσε να τεθεί και ως κουίζ: ποια η μεγαλύτερη κατάντια του νεοΈλληνα;
Επί σειρά ετών ήμουν πεπεισμένος πως ήταν ο ωχαδελφισμός του. Ξέρετε ποιον εννοώ: αυτόν που λέει ώχ, βρε αδελφέ, εγώ θα σώσω τη χώρα (κλπ, κλπ); Τελικώς νομίζω ότι δεν είναι άλλη από την στυγνή διπροσωπία του.

Ας κάνουμε ένα σύντομο ταξιδάκι στο πρόσφατο παρελθόν. Βρισκόμαστε στις αρχές Δεκέμβρη του 2008 και ολόκληρη η χώρα συνταράσσεται από την κατά πως όλα δείχνουν ψυχρή δολοφονία ενός πιτσιρικά από όργανο της τάξεως. Ιδίως τα μεγάλα αστικά κέντρα είναι καζάνια που όχι μόνο βράζουν αλλά και είναι έτοιμα να εκραγούν. Και πράγματι, μέσα σε χρόνο ντε-τε ξεκινάει ένα απίστευτο χάος καταστροφών σε ολόκληρη τη χώρα. Πλιάτσικα, φωτιές, βανδαλισμοί, τρομοκρατία, μέχρι και για βιασμούς είχε γίνει λόγος, και όλα αυτά στο όνομα ενός πιτσιρικά που δεν έφταιξε σε τίποτε: ούτε για την σφαίρα που έφαγε, ούτε για τα όσα ακολουθησαν. Έχω πει τις απόψεις μου για τα λεγόμενα "Δεκεμβριανά" και δεν υπάρχει λόγος να επανέλθω.

Χθες, λοιπόν, ένας ακόμη αστυνομικός δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Άνοιξα με αγωνία την τηλεόραση να δω φωτιές και καταστροφές, βανδαλισμούς και ξύλο ανηλεές αλλά δεν είδα τίποτε. Για την ακρίβεια ακόμη και την είδηση την είδα να περνάει όπως οι υπόλοιπες. Και τελικώς συμπέρανα ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει διαφορετικά ανά περίπτωση, περίσταση και καμιά φορά και ανά ένδυση...

Προσωπικώς δεν μπορώ να πω ότι έχω τους αστυνομικοί σε καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά οι λόγοι μου δεν αφορούν κανέναν και ούτε έχουν να κάνουν με την κρίση μου για τα όποια γεγονότα. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μόνο και μόνο επειδή είναι αστυνομικοί θα τους υποβαθμίσω σε κάποιαν άλλη ζωϊκή κατηγορία πέραν του ζώου που λέγεται άνθρωπος και το οποίο ίδιο είμαστε όλοι μας. Έχω διαβάσει άπειρες αναλύσεις σχετικά με την ταύτιση κρατικής βίας και αστυνομίας και λοιπά δακρύβρεχτα, πάντοτε όμως έμενα με την απορία πως είναι δυνατόν μόνο εγώ να βλέπω ότι η κοινωνία μας στο σύνολο της είναι ένα μπουρδέλο και μισό άρα έχει και την φυσιολογική αστυνομία που της αξίζει. Διότι όταν εξαπολύεις μύδρους κατά των αστυνομικών, αυτό σημαίνει πως είναι οι μοναδικοί που χαλάνε την πιάτσα ενώ όλα τα υπόλοιπα λειτουργούν ωσάν ελβετικό χρυσούν ωρολόγιον. Θα μου πείτε φυσικά ότι οι αστυνομικοί κουβαλούν όπλο. Σωστό. Αλλά πλέον όπλο κουβαλά και η μισή Αθήνα, μην πω ότι άλλα μέρη όπως η Κρήτη για παράδειγμα έχει όπλα για τρεις Ελλάδες. Άρα όσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ένας αστυνομικός σε όπλο, άλλο τόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι και ένας απλός καθημερινός πολίτης με όπλο, ακριβώς επειδή και οι δύο αποτελούν αναπόσπαστα στελέχη της ίδιας κοινωνίας-μπουρδέλο. Σε αυτήν μεγαλώνουν, με αυτήν ανδρώνονται, αυτήν απαρτίζουν. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας δηλαδή.

Το θέμα είναι, ότι λες και ο συγκεκριμένος αστυνομικός (που απλώς μπήκε στην ίδια λίστα πολλών άλλων που έχουν σκοτωθεί) ήταν κάποιου είδους υπάνθρωψ, κατώτερος όσο δεν πάει ο ανθρώπινος νους είχε μια αντιμετώπιση τελείως άδικη. Όχι ως αστυνομικός, αλλά ως άνθρωπος. Όταν είχαν γίνει τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, εκεί που σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός τύπος σχεδόν εκσπερμάτωνε με τα γεγονότα (πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων), το μάτι μου είχε πάρει μόνο ένα άρθρο της Καθημερινής (το οποίο και είχα λινκάρει κιόλας) που έλεγε και την αντίθετη άποψη, παρουσιάζοντας ένα κοριτσάκι (άσχετου με τα γεγονότα) αστυνομικού και τα όσα του έλεγαν για τον μπαμπά του στο σχολείο, μόνο και μόνο επειδή έκανε το λάθος... επάγγελμα. Τώρα λοιπόν, ένα παιδάκι θα μείνει δίχως πατέρα και ομοίως μια γυναίκα δίχως σύζυγο και πρακτικά δεν ενδιαφέρεται κανείς διότι ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζεται η είδηση τέτοιος είναι. Απ'ό,τι φαίνεται, η επιλογή ενός ανθρώπου να γίνει αστυνομικός καταδικάζει πέραν του ιδίου και τους πέριξ αυτού ανθρώπους. Διότι ούτε διαδηλώσεις μαθητών έχουμε, ούτε ο Τσίπρας κάνει λόγο για λαϊκές εξεγέρσεις της καταπιεσμένης νεολαίας, ούτε φωτιές μπαίνουν, μήτε φυσικά ξύλο πέφτει πανταχόθεν. Όπως έγινε τον περασμένο Δεκέμβρη δηλαδή. Και εδώ ακριβώς είναι η ντροπή και η διπροσωπία όλων μας (αν και αυτοί που παρακολουθούν Λαζόπουλο -τον οποίον αναμένω εναγωνίως να μιλάει πάλι για καναπέδες κλπ, όπως έκανε τότε- ίσως να έχουν μισό μερίδιο ευθύνης παραπάνω). Και τελικώς το συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει απ'όλ'αυτά (αν και ο κατά τα λοιπά αρμόδιος κύριος Μαρκογιαννάκης εξέφρασε την οδύνη του, άρα δέσαμε) είναι ότι η ανθρώπινη ζωή έχει διαφορετική αξία ανάλογα με το ποιος είναι ο φορέας της. Μυαλό δεν βάζουμε δηλαδή...

Κάποιος (και δεν θυμάμαι ποιος) είχε πει ότι η αξία της Δημοκρατίας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εχθρούς της. Εγώ από την μεριά μου θα προσθέσω, ότι η αξία μας ως άνθρωποι φαίνεται από το πως αντιμετωπίζουμε την ανθρώπινη ζωή προτίστως. Και όταν φτάνουμε σε σημείο να κατηγοριοποιούμε το δικαίωμα προς το ζην, τότε τα πράγματα πάνε ανεπιστρεπτί κατά διαόλου. Διότι, εδώ που τα λέμε, η όλη αντιμετώπιση του συγκεκριμένου περιστατικού δεν έχει καμία διαφορά από εκείνη την περιβόητη (και κατ' εμέ καταπτιστότατη) δήλωση Κούγια ότι ο θεός θα κρίνει αν αυτό το παιδί έπρεπε να πεθάνει. Απλώς τώρα γίνεται από την αντίθετη μεριά, αφού (και αυτό) το περιστατικό παρουσιάζεται ωσάν να ήταν φυσιολογικό που ένας αστυνομικός πέθανε.

Καληνύχτα μας και προσοχή στα κουνούπια.