Ο Δικαστής Ντρεντ

Θυμάμαι όταν πολλάαααα χρόνια πίσω ξεκίνησα να διαβάζω το Αγόρι (όπως και αρκετοί πιτσιρικάδες της εποχής), ο Δικαστής ήταν μια από τις αγαπημένες μου σειρές. Πιτσιρικάς γαρ, δεν είχα ούτε ίντερνετ τότε, ούτε υπήρχαν οι τόσων ειδών διασκεδάσεις όπως σήμερα. Τότε ήταν μετρημένα κουκιά τα πράγματα: μετά το διάβασμα και τα φροντιστήρια είχες να επιλέξεις ανάμεσα σε κάποιες ελάχιστες δυνατότητες: να διαβάσεις κάποιο περιοδικό, να παίξεις κανά σουμπούτεο (ή κάποιο άλλο επιτραπέζιο) με καναν φίλο, να πας για κανά ποδόσφαιρο ή καμιά βόλτα με το ποδήλατο, κανά κυνηγητό με τα παιδιά της γειτονιάς κλπ. Και επειδή για ένα παιδί όλα αυτά ήταν σχεδόν... επιβεβλημένα, τα κάναμε όλα εκ περιτροπής... Και εκ περιτροπής ερχόταν και η σειρά των περιοδικών όπως το Αγόρι και το Μπλεκ, όπου μια από τις ιστορίες που μου άρεσαν πολύ ήταν και αυτή του Δικαστή, ως προανέφερα.
Πριν αρκετά χρόνια είχε βγει και σε ταινία ο Δικαστής Ντρεντ, με τον Σταλόνε αν θυμάστε. Εννοείται ότι είχα σπεύσει να τη δω. Σε βιντεοκασσέτα την είχα δει, θυμάμαι. Γενικά μου αρέσουν οι μεταφορές από κόμιξ στο πανί. Θυμίζουν κάτι υπερβολικό από την παιδική ηλικία.
Αλήθεια, ξέρετε τι ήταν οι Δικαστές (στον κόσμο του Ντρεντ); Ήταν ας πούμε οι αστυνομικοί του μέλλοντος, οι οποίοι αν συνελλάμβαναν κάποιον κακοποιό αυτόματα τον δίκαζαν για το αδίκημά του και φυσικά εκτελούσαν και την ποινή. Εννοείται φυσικά ότι σε κάποιες περιπτώσεις η ποινή ήταν ακόμη και ο θάνατος.

Μολις σήμερα το μεσημέρι έμαθα για τον θάνατο ενός παιδιού. Καλώς ή κακώς τηλεόραση δεν πολυβλέπω κι ούτε κωλοβαράω στο διαδίκτυο ανελλιπώς. Και -ανεξαρτήτως του τι πραγματικά συνέβη- δεν το κρύβω ότι μου ήρθε ο Ντρεντ στο μυαλό. Το θέμα είναι ότι είναι από τις ελάχιστες φορές που μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από ένα συμβάν έχω διαβάσει τόσες πολλές μαλακίες μαζεμένες. Άλλοι λένε ότι ο μικρός ήταν αναρχικός, άλλοι ότι είχε πάει εκεί απλώς για καφέ. Άλλοι λένε ότι έγινε επίθεση στους ειδικούς φρουρούς και μετά πήγαν να ανταπαντήσουν, και άλλοι ότι απλά πέρναγαν από 'κει, έγινε ένας διαξιφισμός και τελικά τα πράγματα κατέληξαν έτσι. Και πάει λέγοντας.
Και όπως πάντα, σε αυτήν την ασόβαρη χώρα με τους ακόμη πιο ασόβαρους πολίτες ψάχνουμε να βρούμε το γιατί. Ποιο γιατί ρε; ποιο γιατί;
Πότε κοιταχθήκαμε στον καθρέπτη για τελευταία φορά αφού μας καίνε τα γιατί;
Πόσο διαφορετική από μία σφαίρα είναι η αδιαφορία που επιδεικνύουμε όλοι μας προς όσους -άστεγους και άπορους- ζητούν ελεϊμοσύνη καθημερινά; Έρχεται ο άλλος να ζητήσει και εμείς στρέφουμε το κεφάλι από την άλλη. Είμαστε φορτωμένοι τα ψώνια, με τα ψώνια μας, αφού τα έχουμε ακουμπήσει χοντρά και όταν δούμε κάποιον επαίτη τον κοιτάμε με κακία και απαξίωση. Και δεν γυρνάμε καν να του πούμε μια κουβέντα, έστω ένα υποκριτικό "δεν έχω ρε αδελφέ", παρά στρέφουμε απλώς το κεφάλι προς την άλλη μεριά για να μην μας χαλάσει την ψευδαίσθηση στην οποίαν είμαστε βουτηγμένοι. Ακούμε για τσουνάμια και λογαριασμούς τραπέζης και σπεύδουμε όλοι συγκινημένοι να καταθέσουμε τον οβολό μας για την μακρινή Πενισλάνδη αλλά να δώσουμε μισό ευρώ στον άπορο του δρόμου απαξιούμε. Μια σφαίρα σκοτώνει άπαξ. Η αδιαφορία μπορεί να σκοτώνει για δεκαετίες ολόκληρες...

Ας υποθέσουμε ότι ο μικρός ήταν ένα απόβρασμα της κοινωνίας, με όλα τα αρνητικά κουσούρια. Αυτό σημαίνει τι; ότι δεν έχει δικαίωμα στη ζωή; Ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να να το παίξει Ντρεντ και να πάει να τον δικάσει επί τόπου και να εκτελέσει και την ποινή; Έχει σημασία τι ήταν ο μικρός; Καμία σημασία δεν έχει. Έχεις στη διάθεσή σου ένα όπλο. Δεν εξετάζω το αν αξίζεις (πχ διανοητικά) να το έχεις, αλλά το ότι όντως το έχεις. Πας να κάνεις τι; Να το παίξεις μούρη; Ένα όπλο δεν είναι "φιξ". Έχει και γεμιστήρα, ο οποίος είθισται να είναι εκτός, έχει και ασφάλεια η οποία είθισται να είναι εντός, έχει και θήκη στην οποίαν είθισται να είναι μέσα το όπλο. Έρχεται λοιπόν κάποιος, ο οποιοσδήποτε, και σε προκαλεί. Δεν λέω ότι ο μικρός προκάλεσε -δεν έχει σημασία ούτε το αν προκάλεσε, ούτε το αν ήταν εκεί για καφέ-, λέω έστω ότι προκάλεσε. Πας λοιπόν και κάνεις τι; Βγάζεις το όπλο, βάζεις τον γεμιστήρα, απασφαλίζεις, οπλίζεις και πυροβολείς; Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή τα έκανε κι ο Ντρεντ; Επειδή είχες τους λόγους σου; Επειδή είσαι απλά ηλίθιος; Ιδέα δεν έχω.

Το θέμα είναι ότι στον κόσμο που ζούσε ο Ντρεντ η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμία απολύτως αξία. Κυριολεκτικά το να πεθάνεις ήταν καλή τύχη. Και τελικώς αναρωτιέμαι κατά πόσον έχουμε φτάσει κι εδώ στο ίδιο σημείο. Διότι διακρίνω ότι η ανθρώπινη ζωή έχει υποτιμηθεί. Ίσως ένεκα της πρόσφατης νομισματικής κρίσης που υποτίμησε την παγκόσμια αγοραστική δύναμη, δεν ξέρω... Βέβαια πόσο κάτω έχει πέσει η αξία της ανθρώπινης ζωής στο ανθρώπινο χρηματιστήριο δεν δύναμαι να γνωρίζω. Πολύ φοβάμαι όμως ότι έχει κι άλλο ο κατήφορος...

Και πολύ μου αρέσει το ότι πάντοτε αναρωτιώμαστε "γιατί"... Μα η απάντηση είναι πανεύκολη και βρίσκεται στον ίδιον τον καθρέπτη μας. Λίγα έχουν γίνει στο παρελθόν; Όχι βέβαια... Έχουμε δει συνταξιούχους να τις αρπάζουν από τα ΜΑΤ, έχουμε δει γονείς να κακοποιούν ή και να σκοτώνουν τα παιδιά τους, έχουμε δει δολοφονίες όπου η κάθε επόμενη ήταν πιο αποτρόπαια από όλες τις προηγούμενες, έχουμε δει (εσχάτως) τα φαρμακεία να αρνούνται να χορηγήσουν φάρμακα επί πιστώσει επειδή τους χρωστάει το κράτος κλπ. Και το μόνο που ξέρουμε είναι πάντα να γινόμαστε δημόσιοι κατήγοροι. Τίποτε άλλο. Σε αυτό είμαστε καλοί, διαπρέπουμε αν μη τι άλλο.

Διαβάζω συζητήσεις για το κατά πόσον οι εν λόγω ειδικοί φρουροί ήταν ικανοί να φέρουν όπλο. Διερωτώμαι εγώ ο τριμάλακας: εκεί είναι το πρόβλημα; Στο αν ήταν ικανοί να φέρουν όπλο; Άλλοι λένε ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες (σιγά μη και δεν έβγαιναν και τούτοι). Και διερωτώμαι, εκεί είναι το πρόβλημα; Άλλοι αναρωτιώνται αν τελικά το υπάρχον σύστημα είναι καλό ή σάπιο, και διερωτώμαι, εκεί είναι το πρόβλημα; Διότι ποτέ δεν μας απασχολεί η πραγματική αιτία των ίδιων των προβλημάτων, ίσως επειδή μας τσούζει και στο ίδιο μας το κωλαράκι. Διότι με αυτά που διαβάζω, τείνω να πιστέψω ότι οι ειδικοί φρουροί ήταν παρθενογενέσεις που ήρθαν ξαφνικά σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως ως κλόνοι, όπως πάλι στον Δικαστή Ντρεντ, τι σύμπτωση...
Αν εγώ γίνω μαλάκας από παιδί και κουβαλάω τα χίλια δυο προβλήματα, πόσο ευθύνομαι εγώ, το παιδί; Μάλλον άλλοι με έκαναν έτσι. Το θέμα είναι ότι αν πάρω την στραβή γραμμή από νωρίς και μετά δεν τη διορθώσω, η πορεία γίνεται ακόμη πιο στραβή. Άρα όλα θα τα κάνω στραβά, και γενικά όλα θα πηγαίνουν στραβά.
Πόσα πάνε ίσια λοιπόν στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα της εφήμερης καλοπέρασης, στην Ελλάδα του αριθμού ρεκόρ των διαζυγίων, στην Ελλάδα της μηδενικής παιδείας, στην Ελλάδα των καραγκιόζηδων πολιτών;
Πετάμε τις γόπες έξω από τα παράθυρα του αυτοκινήτου, περνάμε τον δρόμο με το αμάξι και τη μουσική στη διαπασών, αδιαφορούμε για τους συμπολίτες μας, χτυπάμε κάποιον με το αυτοκίνητο και τον αφήνουμε στο έλεος του θεού, πετάμε τα σκουπίδια όπου βρούμε, ανακύκλωση ούτε γι'αστείο. Όλοι οι δήμοι θέλουν να πετάνε τα σκουπίδια τους στους άλλους δήμους, τρώμε ό,τι δούλεμα μπορεί να φάει άνθρωπος, παρακολουθούμε εκπομπές που ως μόνο στόχο έχουν το κουτσομπολιό και τη ρόμπα και πόσα άλλα έχει ο κατάλογος. Γιατί λοιπόν να προκαλεί έκπληξη το ότι βγήκε ένα πιστόλι και καθάρισε έναν πιτσιρικά; Ως συμπεριφορά τη βρίσκω συνεπέστατη με τα όσα θαυμάζουμε χρόνια τώρα και φυσικά απολύτως αναμενόμενη. Τι πηγαίνει καλά στην Ελλάδα ρε παιδιά; Πλάκα κάνουμε τώρα;
Απλά οι περισσότεροι πιστεύουν ότι φταίει το κράτος, φταίει η παγκόσμια οικονομική κρίση, φταίει η εκκλησία, φταίει το σάπιο σύστημα, φταίνε "οι άλλοι" (χμ, καιρό είχα να τους αναφέρω αυτούς). Ναι, στην Ελλάδα φταίνει πάντοτε οι άλλοι. Εμείς ποτέ.
Δεν πληρώνω τους φόρους μου; Φταίει το άδικο φορολογικό σύστημα.
Όχι εγώ που κλέβω.
Δεν πάω για σέρβις το αμάξι και γαμάω το περιβάλλον; Φταίνε τα ακριβά συνεργεία.
Όχι εγώ που πήρα αυτοκίνητο που δεν σηκώνει η τσέπη μου.
Δεν κάνουν τη δουλειά τους οι πολιτικοί; Φταίνε επειδή είναι διεφθαρμένοι.
Όχι εγώ που τους ψηφίζω.
Δεν τσουλάει το σύστημα; Φταίει επειδή είναι σάπιο.
Όχι εγώ που το στηρίζω και θέλω να μπω στο δημόσιο.
Με πνίγουν τα χρέη στις τράπεζες; Φταίει το ληστρικό τραπεζικό σύστημα.
Όχι εγώ που έχω ξεσκιστεί στα δάνεια ακόμη και για ψίλλου πήδημα.
Πάντα φταίνε οι άλλοι, εγώ ποτέ. Πάντα την ευθύνη την έχουν οι άλλοι. Εγώ ποτέ. Πάντα σκατά τα κάνουν οι άλλοι. Εγώ ποτέ. Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί πάνε χάλια τα πράγματα; Προς τι η έκπληξη;
Είναι η πρώτη φορά που φεύγει άνθρωπος έτσι άδικα; ή μήπως νομίζετε ότι θα είναι η τελευταία; Όχι, θα φύγουν πολλοί ακόμη και πιθανώς να φύγουν και πολύ πιο άδικα. Και ξέρετε γιατί; Διότι σε 3 μέρες θα ασχολούμαστε και πάλι με τις αγαπημένες μας συνήθειες, με τις Τατιάνες, με τους Καρβέλες, με τους Τριανταφυλλόπουλους, με τα Βατοπέδια, με τον Γιωργάκη και τον Κωστάκη, με τον Ρουσσόπουλο και πάει λέγοντας. Πάντα έτσι γίνεται. Αυτά μας καίνε πραγτματικά! Ποιος μαλάκας βγήκε και είπε ότι οι Έλληνες έχουν υψηλή ανεργία ή ότι ζουν με μισθούς πείνας; Στα παπάρια μας. Σημασία έχει τι είπε ο τάδε στην τηλεόραση για το δείνα σκάνδαλο. Σημασία έχει αν θα παραιτηθεί ο Ευφραίμ (παρακαλώ με ύψιλον, κατά το ευφραί-νομαι, το ευφ-ορία κλπ).
Κανένα θαύμα δεν κράτησε πάνω από 3 μέρες στην Ελλάδα. Κι έτσι θα συνεχίσουμε εις τον αιώνα τον άπαντα.

Διότι ασόβαρη δεν είναι καμία χώρα. Ασόβαροι είναι οι πολίτες που την απαρτίζουν.
Κι αυτό δεν μας αρέσει να το ακούμε, διότι από μικροί μαθαίνουμε ότι πάντα φταίνε οι άλλοι.Βγαίνουν κάποιοι και λένε ότι η κοινωνία είναι ο καθρέπτης μας. Μεγαλύτερη μαλακία δεν έχω ξανακούσει ποτέ στη ζωή μου. Η κοινωνία είμαστε εμείς. Καθρέπτη έχουμε στο σπίτι μας, αν επιθυμούμε να τον κοιτάξουμε. Καθρέπτης είναι τα παιδιά μας. Αυτοί είναι οι πραγματικοί καθρέπτες, και όχι η κοινωνία. Ευνομούμενοι πολίτες δημιουργούν και ευνομούμενη κοινωνία. Πολίτες μπουρδέλα κάνουν και μια κοινωνία μπουρδέλο. Τόσο απλό όσο 1+1 κάνουν 2. Δεν είναι όμως ότι δεν είμαστε καλοί στα μαθηματικά. Στην επαφή με την πραγματικότητα δεν είμαστε καλοί, αν και σε άλλους τομείς όπως ο ξυπνητζιδισμός και η κουτοπονηριά διαπρέπουμε.

Έχει σημασία ρε το τι ήταν ο μικρός, αν ήταν κάτι δηλαδή; Δηλαδή ανάλογα με το τι είναι ή δεν είναι κάποιος έχει και το αντίστοιχο δικαίωμα στη ζωή; Έχει σημασία αν προκλήθηκε ο κάποιος άλλος ή όχι; Δηλαδή κάθε φορά που θα πέφτει ένα μπινελίκι θα βγάζουμε τα κουμπούρια; Έχει σημασία αν οι ειδικοί φρουροί είχαν σώες τις φρένες όταν η κοινωνία μας ολάκερη είναι ένα μπουρδέλο και μισό; Δηλαδή μόνο αυτά τα δυο όπλα κυκλοφορούν στην Ελλάδα σήμερα (επίσημα ή "μαύρα"); Σημασία έχει το ότι φταίμε όλοι μας. Και ιδίως οι πεπεισμένοι ότι πάντα φταίνε μόνο οι άλλοι. Κι ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι ένα πιτσιρίκι έφυγε και θα ξανάρθει πίσω. Όπως τόσα άλλα έχουν φύγει στο παρελθόν, κι όπως ακόμη περισσότερα θα φύγουν στο μέλλον.
Διότι αυτοί είμαστε κι αυτήν την κοινωνία έχουμε.
Χαίρετε.