Το Πολυτεχνείο ζει!

Ε, λοιπόν στα παπάρια μου... Εμένα μ'ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το ότι ένας στους τέσσερεις Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μην μιλήσω και τους κυριολεκτικά αγνώστου αριθμού μετανάστες που ζουν ακόμη πιο κάτω.
Όσον αφορά την ιδεολογία του Πολυτεχνείου και το πως αυτό ζει, θα επανέλθω σύντομα με "γαργαλιστικές" λεπτομέρειες.
Για την ώρα τελειώνει ο χρόνος στο γαμ&*(^%$$^)%&%&* ιντερνετάδικο.

UPDATE: (τι update δηλάδή... το κυρίως πιάτο είναι αυτό!)

Που είχαμε μείνει λοιπόν; Α, ναι... στο πως ζει το Πολυτεχνείο.
Κατ' αρχήν να πως τις απόψεις μου για το τι πιστεύω περί του Πολυτεχνείου. Κυρίως θεωρώ ότι το έχουμε εμπορευματοποιήσει, κυρίως για μικροκομματικούς λόγους. Το Πολυτεχνείο ήταν αναμφισβήτητα μια συγκλονιστική στιγμή της νεότερης ελληνικής ιστορίας: φοιτητές, νεαρά παιδιά οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως κομματικών χρωματισμών αποφάσισαν να αντιδράσουν όπως αντέδρασαν ενάντια στη χούντα που ήδη μάστιζε τη χώρα για 6 συναπτά έτη.
Πρέπει να τους τιμούμε γι'αυτά που έκαναν, όπως πρέπει να τιμούμε και τον καθένα σε οποιανδήποτε άλλη αντίστοιχη περίπτωση. Χμ, παρεμπιπτόντως ν'αναφέρω ότι παντού κυμμάτιζαν ελληνικές σημαίες στο Πολυτεχνείο τότε. Απλά το αναφέρω, μιας και κάναμε πολλές συζητήσεις περί σημαιών πρόσφατα. Ας συνεχίσω όμως.
Αυτά είναι τα γεγονότα (και επίτηδες δεν ψάχνω τι υπήρχε από πίσω, διότι κάνει... τζιζ, αν με νοείτε).
Υπάρχουν όμως και κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές της ιστορίας που μένουν τεχνηέντως θαμμένες. Όπως το γεγονός ότι ποτέ δεν αναφέρεται πως η χούντα έπεσε ένα χρόνο μετά το Πολυτεχνείο. Όπως επίσης ότι η χούντα Ιωαννίδη ήταν δέκα φορές σκληρότερη από αυτήν του Παπαδόπουλου.
Το ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια κορυφαία κίνηση ενάντια στον αντιδικτατορικό αγώνα είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Το ότι δεν έριξε καμία χούντα, επίσης γεγονός αναμφισβήτητο. Το ότι στο Πολυτεχνείο υπήρχαν Χ φοιτητές και μετά το Πολυτεχνείο παρουσιάζεται να συμμετείχε σχεδόν ολόκληρο το λεκανοπέδιο Αττικής (μηδέ περιχώρων εξαιρουμένων) είναι μια περίεργη χωροχρονική ανωμαλία. Είναι μάλλον αντίστοιχο με το ότι η Ελλάδα κατά την περίοδο της δικτατορίας είχε κάπου στα... 7.000.000 αντιστασιακούς. Τώρα, πως γίνεται με τόσους πολλούς αντιστασιακούς στον αγώνα να έμεινε τόσο πολύ στη θέση της η χούντα, αυτό είναι ένα ερώτημα που μάλλον πρέπει να απαντήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος (αν καταφέρουν ποτέ να μας εξηγήσουν ως λαό). Μην ξεφεύγω όμως.

Το Πολυτεχνείο δυστυχώς εξελίχθηκε σε μια τελείως αστεία ιστορία της καθημερινότητας. Άλλοι το βλέπουν ως την καθιερωμένη ετήσια ευκαιράι για πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία (αλήθεια, ποιος του εμποδίζει να κάνουν πορεία σήμερα, από το πουθενά;), άλλοι ως μέσον να κάνουν τις μανούρες τους (αν και ευτυχώς τα τελευταία 2 χρόνια έχουν ηρεμήσει αρκετά τα πράγματα), άλλοι για να κάνουν τη μόστρα τους (ότι μόνο εγώ ήμουν εκεί κι όχι όλοι οι υπόλοιποι). Και πάει λέγοντας. Και ξεχνάμε τα βασικά, ακριβώς επειδή έχουμε μπερδέψει την βούρτσα με την... (μπιπ, καταλαβαίνετε). Θυμάμαι πέρσυ -ας πούμε- παρακολουθούσα Βουλή, τέτοιες μέρες ήταν. Σε κάποιο σημείο βγαίνει λοιπόν ο Αλαβάνος και αρχίζει κάτι πραγματικά επικές επιθέσεις, βασιζόμενος στο συναίσθημα των ημερών. Το πρόβλημα ήτνα ό τι ο Λιάπης του απάντησε σχετικά λακωνικά: "Θα θυμάστε πιστεύω ότι μαζί ήμασταν μέσα στη Σχολή της Νομικής, οπότε σας απαγορεύω να διεκδικείτε με τέτοιον τρόπο το Πολυτεχνείο ως μόνο δικό σας". Και με κάτι τέτοια μου'ρχονται διάφορα στο μυαλό: όπως πχ...
-η ιστοριούλα με κάποιο "γνωστό πρόσωπο" που το μπουζούριασαν οι αστυνομικοί αλλά ως "διά μαγείας" βγήκε έξω άμεσα ισχύει;
-τα διάφορα ονόματα που έχουν "ακουστεί" ότι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια όταν ζόρισαν τα πράγματα αληθεύουν;

Και επιτέλους, γιατί δεν μπορώ να βρώ ούτε ένα πρωτοσέλιδο του... Ριζοσπάστη από τις τότε ημέρες; Για τους μυημένους αυτό...

Τα χάλια μας έχουμε. Ένας στους τέσσερεις Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, και οι άλλοι δύο από τους τέσσερεις είναι κοντά στο όριό της. Χρωστάμε στις τράπεζες το 60% του ΑΕΠ και παρά τον ανήφορο εμείς επιταγχύνουμε καθώς οδεύουμε στην ίδια μας την καταστροφή. Το μέλλον της χώρας είναι κατ' ουσίαν υποθηκευμένο (είτε μέσω "ασημικών", είτε από τις μέγιστες εκσυγχρονιστικές αλχημείες). Ανάπτυξη δεν υφίσταται. Το μέλλον προμηνύεται ζοφερό (στην καλύτερη περίπτωση). Κι εμείς ασχολούμαστε με τι; Με το αν εγώ ήμουν πιο πολύ μέσα στο Πολυτεχνείο κι εσύ πιο πολύ στην απ'όξω, ξεχνώντας πως ούτ'εγώ, ούτ'εσύ ήμασταν μέσα, και έχοντας ξεχάσει το πραγματικό νόημα όσων πραγματικά συνέβησαν τότε.
ΑΘάνατε νεοΈλληνα, ποτέ δεν θα πεθάνεις.

Χαίρετε.