Έχω διαπιστώσει τις τελευταίες μέρες ότι (από νωρίτερα) έχει ξεσπάσει ένας άτυπος πόλεμος αναφορικά μ'εκείνη τη θλιβερή ιστορία της Αμαλίας, η οποία είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο.
Το είχε συγκλονίσει για κανά τριήμερο για την ακρίβεια (πλην Λακεδαιμονίων), όσο διαρκούν τα "θαύματα" στην Ελλάδα (αν κι εδώ δυστυχώς θαύμα δεν έγινε κανένα). Όπως και να'χει θέλω να πω 2-3 πραγματάκια μιας και πολλά είνια αυτά που μου κάνουν πολύ μεγάλη εντύπωση στην εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστορίας.
Προσωπικά έχω καταθέσει γενικώς και ειδικώς τις απόψεις μου για ο,τιδήποτε έχει να κάνει με το εν λόγω ζήτημα. Είμαστε καναπέδες και αμνήμονες, πρώτη μούρη στο Καβούρι αλλά όταν έλθει η ώρα των έργων εξαφανιζόμαστε μ'ελαφρά πηδηματάκια, στα λόγια πρώτοι κι από έργα μηδέν του μηδενός ω, μηδέν εις των αιώνα των αιώνων αμήν. Να υπενθυμίσω πως όταν οι αρχαιοι ημών πρόγονοι έλεγαν "αμ έπος, αμ έργον" υποννοούσαν ότι αυτά τα δύο πρέπει να συμβαδίζουν. Μια ζωή να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι άλλοι. Οι άλλοι, έτσι γενικώς και αορίστως. Εξάλλου, 11.000.000 νοματαίοι είμαστε, μείον "εμένα", απομένουν 10.999.999 άλλοι, αριθμός ικανοποιητικός να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Το πρόβλημα είναι αν αρχίσουμε να μελετάμε αυτόν τον μαγικό αριθμό 10.999.999, ήτοι αν αφαιρέσουμε την τιμημένη τρίτη ηλικία, τα βρέφη κλπ, κλπ. Ήδη δηλαδή θα μείνουν λίγοι. Αν από αυτούς αφαιρέσουμε και όσους τα περιμένουν όλα από τους άλλους, χέσε ψηλά κι αγνάντευε που λέει κι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός. Όπως και να'χει, εκτιμώ ότι εδώ και κάποιες μέρες εκτυλίσσεται ένα θέατρο του παραλόγου. Υπάρχουν κάποιοι -ας πούμε- ρομαντικοί ιδεαλιστές που πραγματικά το παλεύουν το θέμα με τον τρόπο που θεωρούν καλύτερο (και προσοχή-με τον οποίον τρόπο εγώ μπορεί να μην είμαι κι απόλυτα σύμφωνος κιόλας, έτσι;) αλλά που το παλεύουν όμως το γαμημένο.
Κι από την άλλη έχω διαπιστώσει μια μεγάλη αγέλη που στο όνομα της δεν ξέρω κι εγώ ποιας επίκλησης διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους προκειμένου να σταματήσει αυτή η ιστορία εκτοξεύοντας κατηγορίες κι αφορισμούς. Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει τα πάντα που έχουν γραφτεί, αλλά -δίχως αυτό να εποτελεί προσωπική μομφή για τον οποιονδήποτε- από όσους αντιδρούν δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα ούτε μία πρόταση (με την πίεσή μου να ανεβαίνει δεδομένου ότι οι θεωρίες μου περί του καναπέως επιβεβαιώνονται εκ νέου). Κάπως έτσι δεν έγινε και πέρσυ με τις διαδηλώσεις για το περιβάλλον; Φέτος πάλι φωτιές είχαμε κι από πουρνό, πουρνό κιόλας. Δηλαδή σφάζονται οι μεν με τους δε, τη στιγμή που οι μεν έχουν αποφασίσει να κάνουν κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, ενώ οι δε απλά ξεχέζουν πατόκορφα δίδοντάς μου την εντύπωση ότι απλώς κυνηγούν τις εντυπώσεις. Σαν κάτι να μην μου πηγαίνει καλά, δεν το κρύβω. Διότι όπως έχω ξαναπεί, το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι περικλεείς Έλληνες πολίτες που όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε αλλά μόλις βγει μαχαίρι τρέχουμε στο λαγούμι μας.
Μου προκαλεί δε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι ενώ αποδεδειγμένα είμαστε αμνήμονες -σε σημείο να ξεχνάμε τι φάγαμε μόλις χθες- βλέπω πολλές απόψεις που ντε και καλά τάσσονται υπέρ της παύσης της επίκλησης του ονόματος της Αμαλίας. Προσωπικά δε βλέπω καμία επίκληση κανενός ονόματος. Αυτό που βλέπω είναι η μνήμη κάποιων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία νομίζω, αφού σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και ο ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά) για μια ιστορία που γαμεί χιλιάδες συμπολίτες μας χρόνια τώρα, μέσω μιας πολύ συγκεκριμένης ιστορίας η οποία προφανώς τους είναι πιο κοντά. Και όχι μόνο αυτό, ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που είναι πολέμιοι ήταν μέσα σ'εκείνους που επικαλλούντο το όνομα της Αμαλίας πέρσυ τέτοιες μέρες και δη, με οργή και οδύνη. Να υποθέσω πως μεσολάβησε κάτι στο ενδιάμεσο; Κι αν ναι, ποιο είναι αυτό; Διότι είμαι πολύ περίεργος να μάθω (μιας και γενικά μου αρέσει να βλέπω μάσκες να πέφτουν).
Τελικά αναρωτιέμαι αν ο "ακατανώμαστος" έχει δίκιο και υπάρχουν "άλλα" από πίσω...
Να γίνω και λίγο πιο συγκεκριμένος. Στο τέλος του κειμένου θα παραθέσω κάποια λινκς καθώς κι ένα κείμενο που δεν είναι δικό μου. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα σύμφωνος με το τρόπο που γίνεται η εν λόγω αντίδραση, όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή ανέκαθεν είχα τελείως διαφορετικές πρακτικές (δείγμα των οποίων θα διαβάσετε σύντομα κιόλας μιας και μου ήρθε επιτέλους αυτό που περίμενα). Η εν μέρει αντίθεσή μου όμως δεν σημαίνει πως είμαι και αρνητικά διακείμενος. Τουναντίον, συντάσσομαι πάραυτα και δη, για πολύ περισσότερους λόγους από τον κλασικό, ότι πάω κάποιον κόσμο που ξέρω να συμμετέχει εκεί μέσα, όπως επί παραδείγματι μεταξύ άλλων τον zaphod, τον polse ή την Αθηνά. Γι'αυτόν τον λόγο λοιπόν και μέχρι να προταθεί μια ακόμη καλύτερη λύση, αναδημοσιεύω το σχετικό κείμενο που έχει γραφτεί (και που δεν ξέρω καν ποιος το έγραψε, δεδομένου ότι το'χω βρει και στους τρεις προαναφερθέντες βλόγερς), ενώ όποιος δε βαριέται ας ρίξει επίσης κανά βλέφαρο κι εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ. (σημειωτέον ότι τα λινκς έχουν μέσα κι άλλα λινκς και πάει λέγοντας)
Επίσης, καλό να είναι να θυμούνται που και που κάποιοι πως η σκατοψυχία και οι επίβουλες προθέσεις είναι κάτι που φαίνονται. Επίσης, με πορδές αβγά ουδέποτε βάφτηκαν.
Ταύτα και μένω. Χαίρετε.
Αντιγράφω από zaphod.
25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.
Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Οπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.
01.06.08: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας.Η κίνηση "Για την Αμαλία" ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός, με κοινή δημοσίευση στα μπλογκς, καταιγισμό e-mails στους αρμόδιους και διεθνή ενημέρωση. Η διαμαρτυρία για την κατάντια της ιατρικής περίθαλψης στη χώρα μας αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα μπλογκς), δημιούργησε είδηση στα ΜΜΕ και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.
Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Οσο έτρεχε η συλλογή υπογραφών στο κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Αμαλία/Για την Υγεία», το δημόσιο ενδιαφέρον στράφηκε στις πυρκαγιές και τις επερχόμενες εκλογές. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες κι από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Aκόμη και κάποιες υποσχετικές εξαγγελίες των ημερών, εξανεμίστηκαν αμέσως μετά τις εκλογές.
«Η επανίδρυση του Ε.Σ.Υ.» αποτελεί αυτή τη στιγμή ανέκδοτο, πέραν κομματικών στεγανών. Η δημόσια περίθαλψη βρίσκεται σε χειρότερη θέση από πέρισυ. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
* ελλείψεις κρεβατιών σε ΜΕΘ (μονάδες εντατικής θεραπείας) που στοιχίζουν τη ζωή σε 3.000 συνανθρώπους μας το χρόνο,
* βρέφη και παιδιά που πεθαίνουν από ελλείψεις σε ασθενοφόρα,
* μεταγγίσεις αίματος που πραγματοποιούνται χωρίς παρουσία γιατρού ή/και ελέγχους,
* γιατροί που κρατούν κρεβάτια για «δικούς» τους ασθενείς στερώντας θέσεις από «λίστες» αναμονής,
* γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που δεν επαρκούν (οι διαδικασίες π.χ. για προσλήψεις 6.000 νοσηλευτών και 4.500 γιατρών ακόμη εκκρεμούν, καθώς δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα κονδύλια στον προϋπολογισμό), με αποτέλεσμα το να καταδικάζονται οι ασθενείς σε ελλειπή φροντίδα και ο υπάρχον εξοπλισμός σε αχρηστία,
* πλήρη απουσία ουσιαστικού και αποτελεσματικού σχεδιασμού εφημεριών κι έτσι το φακελάκι να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ,
* τεράστια ελλείμματα στα νοσοκομεία που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος χωρίς να υπάρχει έλεγχος των οικονομικών τους,
* σταδιακή «έξοδο» του ΙΚΑ από τον χώρο της νοσοκομειακής περίθαλψης και την εκμετάλλευση των υφιστάμενων υποδομών των θεραπευτηρίων από ιδιώτες, να είναι πλέον γεγονός,
και δεν θα μας έφταναν μπλογκς ολόκληρα για να καταγράψουμε την αποσάθρωση του Ε.Σ.Υ.
Οσοι συνεχίζουμε τη διαμαρτυρία φέτος, ένα χρόνο μετά, εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας. Δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή, ούτε ανήκουμε σε κάποιο "κίνημα μπλόγκερς" (το οποίο δεν υφίσταται σαν έννοια, απλώς βόλεψε να ονομαστεί από τα μήντια έτσι). Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη, και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Δεν πάει άλλο!
Θέλουμε να μην ζήσουν άλλοι άνθρωποι αυτά που τράβηξε η Αμαλία. Να μην ζήσουν όσα έζησαν και ζουν ακόμη τόσοι άλλοι ασθενείς που καταταλαιπωρούνται στο Ε.Σ.Υ. Θέλουμε την εξυγείανση του συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε φυσικά κι εμείς οι ίδιοι (ποιοί και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται στο φακελάκι ή στην παραβίαση της «λίστας», ειδικά εάν υπάρχει «μέσον»;). Θέλουμε ν’αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών και να σταματήσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση και η απαξίωση.
Αυτός είναι ο τελικός σκοπός: να αλλάξει η νοοτροπία. Κάτι που δυστυχώς δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο από την πρώτη ώρα που ταχθήκαμε σε αυτή την κίνηση. Η ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών αποτύπωσε με διαφάνεια και σε ικανοποιητικό βαθμό (απ’ό,τι φάνηκε από το δημόσιο διάλογο στο μπλογκ «Για την Υγεία») τα ζητούμενα, αλλά παρ’όλ’αυτά δεν έφερε το αποτέλεσμα που ευχόμασταν.
Τι θα γίνει όμως, θα περιμένουμε να μπούμε πάλι σε προεκλογική περίοδο για να «τσούξει» η ανακίνηση του θέματος; Θα περιμένουμε να δημοσιοποιήσει πάλι κάποιος συνάνθρωπός μας τον πόνο του για να συγκινηθούμε; Θα αδρανούμε μέχρι να πεθάνει κάποιος δικός μας και μετά να καταγγείλουμε δημόσια πρόσωπα και καταστάσεις;
Αρκετά αδρανήσαμε και αφήσαμε να γιγαντωθεί αυτό το σύστημα. Ολοι ξέρουμε τι γίνεται στα νοσοκομεία. Πόσο ακόμη θα το υπομένουμε και θα το ανατροφοδοτούμε με μια αποκοιμισμένη κοινωνική συνείδηση; Το πρόβλημα είναι καθημερινό, το ζούμε όλοι μας κάποια στιγμή και δεν πρέπει να περιμένουμε πότε θα μας χτυπήσει την πόρτα για να κινητοποιηθούμε. Δεν είναι δυνατόν να σταθούμε αμέτοχοι μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν σε κάτι τόσο θεμελιώδες όπως το δικαίωμα στην Υγεία.
Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Η ως τώρα πορεία της διαμαρτυρίας έδειξε ότι ο αρχικός ενθουσιασμός στην Ελλάδα ξεφουσκώνει γρήγορα και η κατάσταση μένει ως έχει. Το πιο εύκολο είναι να πούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό, να τα παρατήσουμε και να γυρίσουμε στο βόλεμα και τη λήθη.
Οσο όμως υπάρχουν όλοι εκείνοι που γονατίζουν από το Ε.Σ.Υ, π.χ. οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι, που περιμένουν στις ουρές του ΙΚΑ με τις ώρες, ή τα παιδιά που στοιβάζονται και τα «ξεπετάνε», συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης, εμείς που έχουμε φωνή, θα κάτσουμε στ’αυγά μας;
Δεν μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.
Γι’αυτό θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα αιτήματά μας:
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!
Αναλυτικά το κείμενο της ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας εδώ.
Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:
1. Ανεβάζουμε το κείμενο αυτό στα μπλογκς μας την 1η Ιουνίου 2008.
2. Υπογράφουμε στο http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει και να παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.
3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:
«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο Ε.Σ.Υ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο www.gopetition.com/online/12922 και προώθησε το σε όσους γνωρίζεις.»
Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία.
Συνεχίζουμε!
Το είχε συγκλονίσει για κανά τριήμερο για την ακρίβεια (πλην Λακεδαιμονίων), όσο διαρκούν τα "θαύματα" στην Ελλάδα (αν κι εδώ δυστυχώς θαύμα δεν έγινε κανένα). Όπως και να'χει θέλω να πω 2-3 πραγματάκια μιας και πολλά είνια αυτά που μου κάνουν πολύ μεγάλη εντύπωση στην εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστορίας.
Προσωπικά έχω καταθέσει γενικώς και ειδικώς τις απόψεις μου για ο,τιδήποτε έχει να κάνει με το εν λόγω ζήτημα. Είμαστε καναπέδες και αμνήμονες, πρώτη μούρη στο Καβούρι αλλά όταν έλθει η ώρα των έργων εξαφανιζόμαστε μ'ελαφρά πηδηματάκια, στα λόγια πρώτοι κι από έργα μηδέν του μηδενός ω, μηδέν εις των αιώνα των αιώνων αμήν. Να υπενθυμίσω πως όταν οι αρχαιοι ημών πρόγονοι έλεγαν "αμ έπος, αμ έργον" υποννοούσαν ότι αυτά τα δύο πρέπει να συμβαδίζουν. Μια ζωή να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι άλλοι. Οι άλλοι, έτσι γενικώς και αορίστως. Εξάλλου, 11.000.000 νοματαίοι είμαστε, μείον "εμένα", απομένουν 10.999.999 άλλοι, αριθμός ικανοποιητικός να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Το πρόβλημα είναι αν αρχίσουμε να μελετάμε αυτόν τον μαγικό αριθμό 10.999.999, ήτοι αν αφαιρέσουμε την τιμημένη τρίτη ηλικία, τα βρέφη κλπ, κλπ. Ήδη δηλαδή θα μείνουν λίγοι. Αν από αυτούς αφαιρέσουμε και όσους τα περιμένουν όλα από τους άλλους, χέσε ψηλά κι αγνάντευε που λέει κι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός. Όπως και να'χει, εκτιμώ ότι εδώ και κάποιες μέρες εκτυλίσσεται ένα θέατρο του παραλόγου. Υπάρχουν κάποιοι -ας πούμε- ρομαντικοί ιδεαλιστές που πραγματικά το παλεύουν το θέμα με τον τρόπο που θεωρούν καλύτερο (και προσοχή-με τον οποίον τρόπο εγώ μπορεί να μην είμαι κι απόλυτα σύμφωνος κιόλας, έτσι;) αλλά που το παλεύουν όμως το γαμημένο.
Κι από την άλλη έχω διαπιστώσει μια μεγάλη αγέλη που στο όνομα της δεν ξέρω κι εγώ ποιας επίκλησης διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους προκειμένου να σταματήσει αυτή η ιστορία εκτοξεύοντας κατηγορίες κι αφορισμούς. Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει τα πάντα που έχουν γραφτεί, αλλά -δίχως αυτό να εποτελεί προσωπική μομφή για τον οποιονδήποτε- από όσους αντιδρούν δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα ούτε μία πρόταση (με την πίεσή μου να ανεβαίνει δεδομένου ότι οι θεωρίες μου περί του καναπέως επιβεβαιώνονται εκ νέου). Κάπως έτσι δεν έγινε και πέρσυ με τις διαδηλώσεις για το περιβάλλον; Φέτος πάλι φωτιές είχαμε κι από πουρνό, πουρνό κιόλας. Δηλαδή σφάζονται οι μεν με τους δε, τη στιγμή που οι μεν έχουν αποφασίσει να κάνουν κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, ενώ οι δε απλά ξεχέζουν πατόκορφα δίδοντάς μου την εντύπωση ότι απλώς κυνηγούν τις εντυπώσεις. Σαν κάτι να μην μου πηγαίνει καλά, δεν το κρύβω. Διότι όπως έχω ξαναπεί, το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι περικλεείς Έλληνες πολίτες που όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε αλλά μόλις βγει μαχαίρι τρέχουμε στο λαγούμι μας.
Μου προκαλεί δε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι ενώ αποδεδειγμένα είμαστε αμνήμονες -σε σημείο να ξεχνάμε τι φάγαμε μόλις χθες- βλέπω πολλές απόψεις που ντε και καλά τάσσονται υπέρ της παύσης της επίκλησης του ονόματος της Αμαλίας. Προσωπικά δε βλέπω καμία επίκληση κανενός ονόματος. Αυτό που βλέπω είναι η μνήμη κάποιων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία νομίζω, αφού σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και ο ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά) για μια ιστορία που γαμεί χιλιάδες συμπολίτες μας χρόνια τώρα, μέσω μιας πολύ συγκεκριμένης ιστορίας η οποία προφανώς τους είναι πιο κοντά. Και όχι μόνο αυτό, ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που είναι πολέμιοι ήταν μέσα σ'εκείνους που επικαλλούντο το όνομα της Αμαλίας πέρσυ τέτοιες μέρες και δη, με οργή και οδύνη. Να υποθέσω πως μεσολάβησε κάτι στο ενδιάμεσο; Κι αν ναι, ποιο είναι αυτό; Διότι είμαι πολύ περίεργος να μάθω (μιας και γενικά μου αρέσει να βλέπω μάσκες να πέφτουν).
Τελικά αναρωτιέμαι αν ο "ακατανώμαστος" έχει δίκιο και υπάρχουν "άλλα" από πίσω...
Να γίνω και λίγο πιο συγκεκριμένος. Στο τέλος του κειμένου θα παραθέσω κάποια λινκς καθώς κι ένα κείμενο που δεν είναι δικό μου. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα σύμφωνος με το τρόπο που γίνεται η εν λόγω αντίδραση, όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή ανέκαθεν είχα τελείως διαφορετικές πρακτικές (δείγμα των οποίων θα διαβάσετε σύντομα κιόλας μιας και μου ήρθε επιτέλους αυτό που περίμενα). Η εν μέρει αντίθεσή μου όμως δεν σημαίνει πως είμαι και αρνητικά διακείμενος. Τουναντίον, συντάσσομαι πάραυτα και δη, για πολύ περισσότερους λόγους από τον κλασικό, ότι πάω κάποιον κόσμο που ξέρω να συμμετέχει εκεί μέσα, όπως επί παραδείγματι μεταξύ άλλων τον zaphod, τον polse ή την Αθηνά. Γι'αυτόν τον λόγο λοιπόν και μέχρι να προταθεί μια ακόμη καλύτερη λύση, αναδημοσιεύω το σχετικό κείμενο που έχει γραφτεί (και που δεν ξέρω καν ποιος το έγραψε, δεδομένου ότι το'χω βρει και στους τρεις προαναφερθέντες βλόγερς), ενώ όποιος δε βαριέται ας ρίξει επίσης κανά βλέφαρο κι εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ. (σημειωτέον ότι τα λινκς έχουν μέσα κι άλλα λινκς και πάει λέγοντας)
Επίσης, καλό να είναι να θυμούνται που και που κάποιοι πως η σκατοψυχία και οι επίβουλες προθέσεις είναι κάτι που φαίνονται. Επίσης, με πορδές αβγά ουδέποτε βάφτηκαν.
Ταύτα και μένω. Χαίρετε.
Αντιγράφω από zaphod.
25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.
Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Οπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.
01.06.08: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας.Η κίνηση "Για την Αμαλία" ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός, με κοινή δημοσίευση στα μπλογκς, καταιγισμό e-mails στους αρμόδιους και διεθνή ενημέρωση. Η διαμαρτυρία για την κατάντια της ιατρικής περίθαλψης στη χώρα μας αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα μπλογκς), δημιούργησε είδηση στα ΜΜΕ και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.
Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Οσο έτρεχε η συλλογή υπογραφών στο κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Αμαλία/Για την Υγεία», το δημόσιο ενδιαφέρον στράφηκε στις πυρκαγιές και τις επερχόμενες εκλογές. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες κι από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Aκόμη και κάποιες υποσχετικές εξαγγελίες των ημερών, εξανεμίστηκαν αμέσως μετά τις εκλογές.
«Η επανίδρυση του Ε.Σ.Υ.» αποτελεί αυτή τη στιγμή ανέκδοτο, πέραν κομματικών στεγανών. Η δημόσια περίθαλψη βρίσκεται σε χειρότερη θέση από πέρισυ. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
* ελλείψεις κρεβατιών σε ΜΕΘ (μονάδες εντατικής θεραπείας) που στοιχίζουν τη ζωή σε 3.000 συνανθρώπους μας το χρόνο,
* βρέφη και παιδιά που πεθαίνουν από ελλείψεις σε ασθενοφόρα,
* μεταγγίσεις αίματος που πραγματοποιούνται χωρίς παρουσία γιατρού ή/και ελέγχους,
* γιατροί που κρατούν κρεβάτια για «δικούς» τους ασθενείς στερώντας θέσεις από «λίστες» αναμονής,
* γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που δεν επαρκούν (οι διαδικασίες π.χ. για προσλήψεις 6.000 νοσηλευτών και 4.500 γιατρών ακόμη εκκρεμούν, καθώς δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα κονδύλια στον προϋπολογισμό), με αποτέλεσμα το να καταδικάζονται οι ασθενείς σε ελλειπή φροντίδα και ο υπάρχον εξοπλισμός σε αχρηστία,
* πλήρη απουσία ουσιαστικού και αποτελεσματικού σχεδιασμού εφημεριών κι έτσι το φακελάκι να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ,
* τεράστια ελλείμματα στα νοσοκομεία που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος χωρίς να υπάρχει έλεγχος των οικονομικών τους,
* σταδιακή «έξοδο» του ΙΚΑ από τον χώρο της νοσοκομειακής περίθαλψης και την εκμετάλλευση των υφιστάμενων υποδομών των θεραπευτηρίων από ιδιώτες, να είναι πλέον γεγονός,
και δεν θα μας έφταναν μπλογκς ολόκληρα για να καταγράψουμε την αποσάθρωση του Ε.Σ.Υ.
Οσοι συνεχίζουμε τη διαμαρτυρία φέτος, ένα χρόνο μετά, εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας. Δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή, ούτε ανήκουμε σε κάποιο "κίνημα μπλόγκερς" (το οποίο δεν υφίσταται σαν έννοια, απλώς βόλεψε να ονομαστεί από τα μήντια έτσι). Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη, και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Δεν πάει άλλο!
Θέλουμε να μην ζήσουν άλλοι άνθρωποι αυτά που τράβηξε η Αμαλία. Να μην ζήσουν όσα έζησαν και ζουν ακόμη τόσοι άλλοι ασθενείς που καταταλαιπωρούνται στο Ε.Σ.Υ. Θέλουμε την εξυγείανση του συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε φυσικά κι εμείς οι ίδιοι (ποιοί και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται στο φακελάκι ή στην παραβίαση της «λίστας», ειδικά εάν υπάρχει «μέσον»;). Θέλουμε ν’αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών και να σταματήσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση και η απαξίωση.
Αυτός είναι ο τελικός σκοπός: να αλλάξει η νοοτροπία. Κάτι που δυστυχώς δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο από την πρώτη ώρα που ταχθήκαμε σε αυτή την κίνηση. Η ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών αποτύπωσε με διαφάνεια και σε ικανοποιητικό βαθμό (απ’ό,τι φάνηκε από το δημόσιο διάλογο στο μπλογκ «Για την Υγεία») τα ζητούμενα, αλλά παρ’όλ’αυτά δεν έφερε το αποτέλεσμα που ευχόμασταν.
Τι θα γίνει όμως, θα περιμένουμε να μπούμε πάλι σε προεκλογική περίοδο για να «τσούξει» η ανακίνηση του θέματος; Θα περιμένουμε να δημοσιοποιήσει πάλι κάποιος συνάνθρωπός μας τον πόνο του για να συγκινηθούμε; Θα αδρανούμε μέχρι να πεθάνει κάποιος δικός μας και μετά να καταγγείλουμε δημόσια πρόσωπα και καταστάσεις;
Αρκετά αδρανήσαμε και αφήσαμε να γιγαντωθεί αυτό το σύστημα. Ολοι ξέρουμε τι γίνεται στα νοσοκομεία. Πόσο ακόμη θα το υπομένουμε και θα το ανατροφοδοτούμε με μια αποκοιμισμένη κοινωνική συνείδηση; Το πρόβλημα είναι καθημερινό, το ζούμε όλοι μας κάποια στιγμή και δεν πρέπει να περιμένουμε πότε θα μας χτυπήσει την πόρτα για να κινητοποιηθούμε. Δεν είναι δυνατόν να σταθούμε αμέτοχοι μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν σε κάτι τόσο θεμελιώδες όπως το δικαίωμα στην Υγεία.
Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Η ως τώρα πορεία της διαμαρτυρίας έδειξε ότι ο αρχικός ενθουσιασμός στην Ελλάδα ξεφουσκώνει γρήγορα και η κατάσταση μένει ως έχει. Το πιο εύκολο είναι να πούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό, να τα παρατήσουμε και να γυρίσουμε στο βόλεμα και τη λήθη.
Οσο όμως υπάρχουν όλοι εκείνοι που γονατίζουν από το Ε.Σ.Υ, π.χ. οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι, που περιμένουν στις ουρές του ΙΚΑ με τις ώρες, ή τα παιδιά που στοιβάζονται και τα «ξεπετάνε», συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης, εμείς που έχουμε φωνή, θα κάτσουμε στ’αυγά μας;
Δεν μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.
Γι’αυτό θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα αιτήματά μας:
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!
Αναλυτικά το κείμενο της ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας εδώ.
Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:
1. Ανεβάζουμε το κείμενο αυτό στα μπλογκς μας την 1η Ιουνίου 2008.
2. Υπογράφουμε στο http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει και να παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.
3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:
«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο Ε.Σ.Υ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο www.gopetition.com/online/12922 και προώθησε το σε όσους γνωρίζεις.»
Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία.
Συνεχίζουμε!
7 σχόλια:
Οι θέσεις σου σεβαστές και καλοπροαίρετες και σίγουρα εκτιμητέες.
Στο παρατηρησιακό επί του ολου ζητήματος νμζ πως συμφωνούμε απόλυτα, α, και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια....:)
Το κείμενο έγινε όπως όλα πάνω κάτω τα αντίστοιχα. Διαβουλεύσεις μέσω mail αν αξίζει τον κόπο (γιατί το περιμέναμε το ξεχέσιμο), μίξη έτοιμων ποστ και απόψεων, προδημοσίευση και ζήτηση απόψεων από όσους ενδιαφέρονται + παρότρυνση στον καθένα να γράψει τα δικά του. Και πέρισι έτσι έγινε πάνω κάτω....:)
Το κειμενάκι δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ούτε ως ατομικό έργο, ούτε ως κάτι που πρέπει κατ' αναγκη να (ανα)δημοσιευτεί αυτούσιο ,απλά σαν μια θέση γύρω από την υπάρχουσα κατάσταση.
Σαν τέτοιο δεν μπορώ να πω πως διεκδικεί και τπτ δάφνες πρωτοτυπίας, αυτό σίγουρα, αλλά τι να κάνεις που όταν βλέπεις σκατά, πρέπει να λες (τουλάχιστον αυτό!) "σκατά" και όχι ....μούσμουλα για να μην γίνεσαι....βαρετός :)
Όπως έχω πει πολλές φορές το ζήτημα δεν είναι η όποια Αμαλία (όπως κακώς μας το σούρνουν) αλλά το γαμημένο το σύστημα.
Ποιος είναι βρε άτιμε ο "ακατονόμαστος";
:Ρ
Y.Γ. Αυτό με τον έναν και την διαφορά με έστειλε. Άψογος!!!
Υ.Γ. 2 Έχεις απόλυτο δίκιο πως η όλη αντίδρασή μας είναι καναπεδάτη, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Αλλά:
α) Και η περσινή ήταν
β) Και άλλες πολλές
γ) Η δύναμη του blogger παραμένει το πληκτρολόγιο και όχι πχ το ντουφέκι :)
δ) Καλύτερα να κάνεις κάτι, οσοδήποτε μικρό παρά να μην κάνεις τίποτε. Ακόμα χειρότερα είναι να διαμαρτύρεσαι όταν κάποιος δρα προστάζοντάς τον να καθίσει ήσυχος!
Ναι, δε νομίζω ότι διαφωνούμε κάπου. Από το τέλος θα ξεκινήσω. Ακριβώς αυτό που λες είναι που με έβγαλε από τα ρούχα μου. Το να μην θέλει να κάνει τίποτε κάποιος είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και δεν μου πέφτει λόγος. Αλλά όταν αποφασίζεις να μην κάνεις κάτι, τουλαχιστον κάτσε στο λαγούμι σου και μη μιλας. Το να την λες κιόλας θέλοντας να βγεις από πάνω είναι πραγματικά εξοργιστικό. Κι εν προκειμένω, έχω την αίσθηση ότι είμαστε μόλις ένα βήμα από το να μετατραπεί σε ρεσιτάλ ανηθικότητας κιόλας (εκ μέρους των "κατηγόρων").
Θα συμφωνήσω ότι η δύναμη του βλόγερ είναι το πληκτρολόγιό του, ιδίως αν έχει λέγειν (γράφειν) και όταν δεν ασπάζεται τους νόμους της αγέλης, να συμπληρώσω. Γι'αυτό και λέγεται βλόγερ. Προσωπικα΄όμως πάντοτε πίστευα ότι το σπαθί είναι δυνα΄τοτερο από την πέννα. Ναι μεν η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει, κεφάλια δεν παίρνει όπως το σπαθί όμως. Ως εκ τούτου η δύναμη του βόγερ θεωρώ πως είναι περιορισμένη, ακριβώς επειδή το πληκτρολόγιο δεν δίνει πολλές δυνατότητες. Φυσικά μια ομάδα (σοβαρών) βόγερς θα κερδίσει και σε δύναμη, κατ' αναλογία όμως πάλι περιορισμένη θα είναι. Ναι, το πληκτρολόγιο (δεδομένου ότι ζούμε στον ψηφιακό αιώνα του διαδικτύου) μπορεί να αποτελέσει μια πολύ καλή αρχή. Η αρχή όμως είναι το ήμισυ του παντός, ποτέ το παν. Γι'αυτό και οι αφορισμοί μου περί καναπέ(ος): διότι έχω διαπιστώσει πως οι περισσότεροι είτε δεν κάνουν τίποτε, είτε μένουν αυστηρά προσηλωμένοι στο πληκτρολόγιο.
Το έχω καταλάβει πως το ζήτημα δεν είναι η Αμαλία, γι'αυτό και το τόνισα με έμφαση (θεωρώ). Η έμφαση όμως είχε να κάνει και με τα όσα ανέφερα παραπάνω στο (δ) σου. Πρακτικά αυτοί που καηγορούν πως κάποιοι καπηλεύονται το όνομα της Αμαλίας είναι εκείνοι πραγματικά το καπηλεύονται. Και ο λόγος που αναδημοσίευσα όλο το κείμενο (ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να έχω μείνει στο αρχικό χεστίδι) δεν έχει να κάνει τόσο με την ταύτιση απόψεων, όσο με ένα σύνολο παραγόντων που την κατέστησαν επιβεβλημένη την αναδημοσίευση. Δεν μου'βαλε κανείς και το μαχαίρι στον λαιμό να το αναδημοσιεύσω άλλωστε. Το σωστό (ακόμη κι αν μελλοντικά αποδειχθεί είτε ελλιπές, είτε λάθος) είναι κάτι που ξεφεύγει από τις προσωπικές απόψεις του καθενός άλλωστε. Ταύτα.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΩ ΤΠΤ.
ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΔΕΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕ ΤΟ ΖΑΦ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΕΓΡΑΦΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
ΤΟ ΑΥΤΟΝ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΕΔΩ
ΑΥΤΟΣ Ο ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΥΠΗΡΞΕ Η ΑΜΑΛΙΑ
ΕΜΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΜΑΣ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΔΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ.
ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΠΡΕΖΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΚΙ ΕΔΩ
ΜΙΚΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΨΗΦΙΔΕΣ ΑΛΛΑ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ;-)
ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΞΙΦΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΤΟ ΣΗΚΩΣΟΥΝ
ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ ΝΑ ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΝ ΚΑΤΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΜΦΙΒΟΛΛΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΘΩΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΥ ΜΑΤΙ ΔΕ ΒΓΑΖΕΙ, ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΝΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ...
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ.
ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΑ ΕΠΙΟΡΚΑ ΜΕΛΗ
ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...
Αθηνά, ο καναπές δεν πάει σε όλους. Δεν αρνούμαι ότι και η πέννα έχει δύναμη. Ότι φτάνει ως ένα σημείο επισημαίνω. Και εννοείται πως όταν κάποιος επιλέγει να ασχοληθεί με την πέννα του δεν κάθεται στον καναπέ, αφού επιλέγει ενσυνείδητα αυτής της μορφής το έργο. Κι αναφορικά με τις ενωμένες ψηφίδες, να συμπληρώσω ότι ακόμη κι αν ένα χέρι δεν μπορεί να σηκώσει το σπαθί, περισσότερα ίσως να μπορούν.
Και φυσικά, το "μικρό" που μπορεί να δίνει ο καθένας πιθανώς να είναι και τεράστιο σε σχέση με τις δυνατότητές του, οπότε η λέξη "μικρό" δεν αντικατοπτρίζει πλήρως την προσπάθεια, η οποία μπορεί να είναι και τιτάνια. Άσε που το μικρό κάποιου είναι παρασάγγας μεγαλύτερο από το τίποτε των περισσοτέρων, κι αυτό μετράει πολύ περισσότερο.
Ανάρτησις μεστή νοημάτων και ξηγημένη 'ξήγα.
Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να περιμένω από έναν θιασώτη της μεγαλύτερης βλογοκινητοποίησης ανατολικά του Πέκος, των "Καζανακοτούμπειων-2008". :)))
Περιττό να πω ότι προσυπογράφω το κείμενο.
Πράγματι το πληκτρολόγιο από μόνο του δεν έχει αρκετή δύναμη, χρειάζεται συνδυασμός και με άλλες ενέργειες, αλλά από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα.
(Εκτός από το σεξ. Εκεί δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από Μήτσαινα).
Κάθε πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών στο διαδίκτυο είναι εξ' ορισμού καναπεδάτη, αλλά οι καναπέδες είναι σίγουρα ένα καλό μέρος για να πας να ξυπνήσεις κόσμο.
Παρενθετικά, αν ενθυμίστε την υπόθεση του αείμνηστου Σάκη Βαγιάτα, οι υπογραφές από μόνες τους δεν έκαναν τίποτα αλλά σίγουρα έδωσαν δύναμη και κουράγιο στον αδελφό του να κυνηγήσει δικαστικά την υπόθεση μέχρι το τέλος και την αργοπορημένη δικαίωση.
Όπερ και δικαιώνονται οι παρατηρήσεις περί Παναγιώταινας κλπ.
Όσο για τις φωτιές, έτσι που άρχισαν οι μπούφλες από τα αποδυτήρια, ούτε τα "Καζανακοτούμπεια 2009" δεν μας σώζουν. :-(
ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΑΔΗ ΜΟΥ!
ΝΟΜΙΖΩ ΚΙ ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΣΤΟ ΟΤΙ Ο ΚΑΝΑΠΕΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ.
ΕΔΩ ΟΜΩΣ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΑΜΟΚΛΙΚ, ΕΙΔΕΣ ΤΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ...
ΦΙΛΙΑ
@polse
Θα σου πω το εξής, polse: ξέρεις τι σημαίνει 11.000.000 πολίτες; Ισάριθμες διαφορετικές απόψεις, φιλοσοφίες και κοσμοθεωρίες. Άρα και ισάριθμες διαφορετικές "τάσεις". Υπάρχει ποτέ περίπτωση να επιυεχθεί το παραμικρό εάν ποτέ δεν βάζει κανείς νερό στο κρασί του; Ποτέ των ποτών. Εν προκειμένω όμως δεν μιλάμε απλώς για νέρωμα (πχ, του δικού μου κρασιού, μιας και συντάσσομαι παρά τις κάποιες αντιθέσεις μου). Εδώ μιλάμε ότι έχει συσταθεί ολόκληρη... αντιπολίτευση για λόγους που ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, το να σταματήσει ο οποιοσδήποτε ακόμη να αναφέρει και το όνομα της Αμαλίας είναι δικαίωμα αποκλειστικά και μόνο της οικογενείας της και όχι του οποιουδήποτε άλλου, εκτιμώ. Πόσο δε μάλλον όταν τεχνηέντως και με ιδιαίτερο μεράκι καλλιεργείται ένα κλίμα ότι όποιος αναφέρεται στην ιστορία της Αμαλίας με σκοπό να θίξει τα κακώς κείμενα του ΕΣΥ πρέπει σώνει και καλά να χρησιμοποιεί την ίδια την Αμαλία δηλαδή.
Ειλικρινά στο λέω, μου δημιουργείται η εντύπωση ότι κάποιοι προσπαθούν ηθελημένα να κάψουν και το δέντρο και το δάσος προκειμένου να μην δούμε ποτέ τίποτε από τα δύο. Δηλαδή δεν μπορώ να κατανοήσω έστω και έναν λόγο για τον οποίον να έχει ξεσπάσει όλο αυτό το "πανηγύρι" και κάπου ψιλοκρανιώνομαι κιόλας. Αν δηλαδή δεν επιθυμείς αν κάνεις κάτι, ε, μην κάνεις και βούλωσέ το επιτέλους.
@Αθηνά
Μα γι'αυτα ΄που λες έγραψα 2-3 πράγματα Αθηνά. Είναι αυτά που λέω και στον polse. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω.
Και παίρνω ανάποδες φυσικά.
Δημοσίευση σχολίου