Ο Μίτος της Αριάδνης

Τελικά με το ΠΑΣΟΚ δε βλέπω αν βγαίνει άκρη ούτε μετά τις 11 Νοεμβρίου. Εδώ και 2 σχεδόν μήνες έχουν βγει τα μαχαίρια (καθώς επίσης και τα φτυάρια, και τα πηρούνια, και τα πιστόλια και πάει λέγοντας). Με τόσες μάχες που έχουν γίνει λοιπόν, με τόσους χαρατηρισμούς, με τόσο θάψιμο και ιδρώτα που'χει πέσει, αναρωτιέμαι αν αυτός που θα χάσει όποιος κι αν είναι θα δεχθεί να παραμείνει στριμωγμένος στη γωνία: διότι το μόνο βέβαιο είναι πως δεν θα πρόκειται για τον Νο2 πλέον, αλλά για κάποιον που θα είναι επί μονίμου βάσεως στο στόχαστρο για ό,τι στραβό έρθει. Προσωπικά δεν θεωρώ πολύ μακρινό ενδεχόμενο αυτό της διάσπασης σε ΠΑΣΟΚ εσωτερικού (Βαγγέλας) και ΠΑΣΟΚ Εξωτερικού (Yorgos), για να χαριτολογήσουμε και λίγο.
Κατ' αρχήν ο Παπανδρέου αν χάσει, αρχηγός όντας, θα έχει χρεωθεί με τον πλέον επίσημο τρόπο την ήττα των εκλογών, και μαζί με αυτόν θα πάρει και θα σηκώσει όλα τα μεγάλα κεφάλια που τον υποστηρίζουν. Ο Βενιζέλος μόνο για τα μάτια του κόσμου θα τον θέλει δίπλα του. Θα δεχθεί αν παραμείνει υπό τοιούτες συνθήκες; Μπαααα. Στην αντίθετη περίπτωση, ο Βενιζέλος αν χάσει θα φανεί περίπου σαν Βρούτος που απλά απέτυχε να φάει τον Καίσαρα. Ομοίως θα του χρεωθούν πολλά. Θα κάτσει να τα υπομείνει; Χλωμότατο. Οπότε, τι κάνει νιάου, νιάου στα κεραμύδια; Ο μοναδικός που και να χάσει δεν τον ενδιαφέρει είναι ο Σκανδαλίδης: πρόκειται για το "βαρύ ΠΑΣΟΚ", τον εκ των έσω που γενικώς έχει τηρήσει ήπιους τόνους και γι'αυτό μάλλον από όλα τα ρεπορτάζ προκύπτει πως για την αρχηγία αγωνίζονται... δύο αντί για τρεις. Πλάκα, πλάκα αν τους κάνει κανά χουνέρι και στους δύο έχει να γελάσει κι ο κάθε πικραμένος, αλλά λέμε τώρα.

Τι έχουμε λοιπόν; Σχεδόν 2 μηνες μετά τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ ασχολείται μόνο με τα του ΠΑΣΟΚ. Χώρα δεν υφίσταται ούτε τα προβλήματά της. Μαζί με το ΠΑΣΟΚ ασχολούνται και όλα τα ΜΜΕ του, ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε άλλο (αν και οφείλω να παραδεχθώ πως έχουν μαλακώσει αρκετά: η Ελευθεροτυπία επί παραδείγματι πλέον έχει μόνο 3-4 σελίδες για το ζήτημα. Είναι κι αυτό μια πρόοδος). Κι όλα αυτά υπό ποίες συνθήκες; Του θεάτρου του παραλόγου, αν μη τι άλλο. Έρχεται λοιπόν η 11 Σεπτ... ε, Νοεμβρίου πως να πω. Εκλέγεται ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όποιος κι αν είναι αυτός (δεν μου καίγεται καρφί μιλάμε). Σταματάει εκεί το πανηγύρι;
Αμ, έλα που δεν το βλέπω...
Για την ακρίβεια βλέπω τα σηκώτια μας να τρώγονται -δίκην νέου Προμηθέα- και μετά την 11η του μηνός. Και αν δούμε που θα πάει αυτή η βαλίτσα, λες κι άλλα προβλήματα δεν έχουμε. Μετά ξαφνικά θ'ανακαλύψουμε για 4.673.897η φορά την Αμερική θα βροντοφωνάξουμε ότι "πάλι μας τον φόρεσαν (πχ στο ασφαλιστικό κλπ) και δεν πήραμε χαμπάρι τίποτα". Εμ, πως να πάρουμε, σάμπως βλέπουμε και τίποτε άλλο πέρα απ'τη μύτη μας; Και να πω ότι δεν τα συζητάγαμε και ξανασυζητάγαμε από τότε κιόλας, να πήγαινε στα κομμάτια.

Τελικά μου φαίνεται ότι η μοναδική βιώσιμη λύση για το ΠΑΣΟΚ είναι αυτή που έχει προτείνει ο zaphod: ούτε κινδύνους διάσπασης εγκυμονεί, ούτε αντιαισθητική είναι.







Τελικά δεν γλυτώνουμε με τίποτε (διότι μην ξεχνάμε και τις κατά καιρούς δηλώσεις Διαμαντοπούλου)...