Περί Μακεδονίας ΙΙΙ

Έφυγε ένα πρώτο update (στο τέλος).

Κατ' αρχήν πριν ξεκινήσουμε, ρίχτε μια ματιά στο παρακάτω βίντεο.



Πως σας φάνηκε; Καλό, ε; Όχι μόνο είναι από αγγλικό τηλεπαιχνίδι, αλλά παρουσιάστηκε και ως τεκμήριο από την σκοπιανή τηλεόραση (εκεί έχουμε φτάσει). Πως είπατε; Σιγά τα ωά; Α, ναι; Για πείτε μου κάτι, εάν εσείς ήσασταν στη θέση του Άγγλου που έχασε χρήματα, την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσουν τι εθνικότητος ήταν ο Μ.Αλέξανδρος τι θα πείτε; Ξανά Έλληνας; Σε καμία περίπτωση... Δεν είναι δηλαδή μόνο το τηλεπαιχνίδι ως τηλεπαιχνίδι, ούτε η ενθουσιώδης αντίδραση των Σκοπιανών που έσπευσαν να το παρουσιάσουν ως τεκμήριο. Είναι και η περαιτέρω ζημιά που μπορεί να προκαλέσει και η οποία συνήθως δε φαίνεται.

Αυτό εδώ το θέμα το’χα κατά νου εδώ και κάμποσο καιρό, αλλά μ’αυτά και με τ’άλλα τελικά έμεινε πίσω. Ήγγικεν λοιπόν η ώρα για το τρίτο και (μάλλον) τελευταίο κομμάτι της Περί Μακεδονίας σεντονιάδος, η αρχή του οποίου είχε προκύψει κατά βάσιν από ένα «πρίζωμα» που μάλλον στο συμπτωματικό είχε πετάξει ο _st_ εις το βλόγιόν του κάποτε (στα σχόλια ενός κειμένου, το οποίο δυστυχώς δεν θυμάμαι ποιο ήταν τόσον καιρό μετά). Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχε γράψει ένα πολύ εύστοχο σχόλιο αναφορικά με κάποιες σχετικές «ειδήσεις», διερωτώμενος πως είναι δυνατόν να διαπραγματευθεί η Ελλάδα το όνομα με την προσωρινή κυβέρνηση των Σκοπίων (διότι η κανονική είχε μόλις διαλυθεί για να πάει σε εκλογές -για να καταλάβαιτε πάνω κάτω πόσο πίσω ξεκινάει το εν λόγω σεντόνι. Παρεμπιμπτόντως, τα άλλο δύο σχετικά σεντόνια μου εδώ κι εδώ).

Τι μεσολάβησε έκτοτε λοιπόν; Εξελέγη ο κάργα ακροδεξιός αλύτρωτος πατρίδας Γκρουέφσκι (που είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ο επίσημος συνομιλητής μας) και δη, με αυξημένα κατά πολύ τα ποσοστά του. Επίσης, παραλίγο να γίνει εσωτερικό "διπλωματικό" επεισόδιο με τους σκοπιανοαλβανούς, οι οποίοι ακόμη και σήμερα φωνάζουν για νοθεία των αποτελεσμάτων σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές. Επίσης στα μαχαίρια είναι με τον πρωθυπουργό ο αρκετά μετριοπαθής και συζητήσημος (πάντα για τα σημερινά δεδομένα) Σκοπιανός πρόεδρος, Τσερβεκόφσκι. Αυτά όσον αφορά την πολιτική σκηνή των γειτώνων, διότι αναφορικά με’μας είχαμε και άλλα, με σημαντικότερο όλων τον γκρουέφσκειο ισχυρισμό περί αιγαιατών Μακεδόνων (ήτοι Σκοπιανών ουχί με αλύτρωτες πατρίδες πλέον, αλλά υπόδουλων εις τον αιμοσταγή Έλληνα δικτάτορα –τώρα ποιος είν’ τούτος, μην ρωτάτε εμένα) αφού εάν είστε παρατηριτικοί θα θυμάστε ότι εκτός από "εκδιωχθέντες" είχε κάνει λόγο και για ενεργό πληθυσμό (αν και δεν θυμάμαι την ακριβή φρασεολογία του) καθώς και τις γνωστές μπούρδες περί ανεξάρτητης μακεδονικής εθνότητος. Εννοείται φυσικά ότι η αμερικανική πρεμούρα να ονομαστούν τα Σκόπια οριστικά Μακεδονία εξακολουθεί να μένει σταθερή και αμετάβλητη και μάλιστα έχω την αίσθηση ότι η κυβέρνηση Μπούς(τη) θέλει να "επιλύσει" το ζήτημα οπωσδήποτε μέχρι να αποχωρήσει οριστικά, οπότε το κρατάμε και αυτό διότι καθιστά το ζήτημα (ακόμη πιο) φλέγον. Για την ώρα δε νομίζω να ξέχασα κάτι. Ας ξεκινήσουμε με αυτά λοιπόν.

Κατ’ αρχήν, θεωρώ ότι στο διάστημα του προεκλογικού πυρετού στα Σκόπια και όταν ο Νίμιτς είχε έρθει να προτείνει εκ νέου συμβιβασμό για το όνομα, χάθηκε μια πραγματικά τεράστια ευκαιρία να τους πάρουμε και τα σώβρακα και να λύσουμε μια και καλή αυτό το ακανθώδες πρόβλημα. Τι εννοω: στα Σκόπια υπήρχε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση, όπως αντίστοιχα γίνεται κι εδώ όποτε προκηρύσσονται εκλογές. Η έμφαση έπεσε υπερβολικά πολύ στο επίθετο "υπηρεσιακή" εκείνο το διάστημα στη χώρα μας, διότι κανονικά θα έπρεπε να πέφτει στο ουσιαστικό "κυβέρνηση". Διότι ήταν μεν υπηρεσιακή, ήταν όμως νόμιμη κυβέρνηση και από τη στιγμή που ο Νίμιτς ήρθε με άδεια να βγάλει γεμάτα ούτο συνεπάγεται ότι η εν λόγω κυβέρνηση δεν είχε περιορισμένες αρμοδιότητες. Ήταν δηλαδή υπηρεσιακή ωσάν κανονική, με πλήρεις αρμοδιότητες. Δεν ξέρω αν πιάσατε αυτό που υποννοώ, αλλά είναι προφανές ότι από μια τέτοια κυβέρνηση μας έδινε ένα τεράστιο πλεονέκτημα: θα μπορούσαμε να έχουμε πιέσει αρκετά για να πάρουμε αυτό που θέλουμε (και για το οποίο πρακτικά δεν θα έπρεπε καν να μπαίνουμε σε διαδικασία διαλόγου) και πρακτικά δεν είχαμε τίποτε να χάσουμε, από τη στιγμή που οι πολιτικοί της τότε ενδιάμεσης σκοπιανής κυβερνήσεως θα μπορούσαν να εκληφθούν (από εμάς) ως "αναλώσιμοι" (για τους Σκοπιανούς). Μια υπηρεσιακή κυβέρνηση έρχεται, κάθεται για 2-3, άντε 4 εβδομάδες και μετά εξαφανίζεται. Οι αποφάσεις της έχουν κανονική νομική και συνταγματική ισχύ, ακόμη και (μην πω, ιδίως) στο Διεθνές Δίκαιο. Μετά λοιπόν, ας έβγαινε ο οποιοσδήποτε, αρκεί να είχε μπει το νερό μέσα στο αυλάκι. Εμείς τότε, φοβούμενοι τυχόν παγίδα (που πιθανώς να υπήρχε κιόλας) αρνηθήκαμε, ισχυριζόμενοι ότι δεν συζητάμε με προσωρινούς. Σωστό και αυτό, αλλά από τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Ούτως ή άλλως το πιθανότερο είναι ότι ότιη σκοπιανή υπηρεσιακή κυβέρνηση να είχε λάβει την εντολή να ασχοληθεί με το ο,τιδήποτε πλην του ονόματος, το θέμα είναι ότι εμείς πρακτικά δεν είχαμε να χάσουμε το παραμικρό. Εξάλλου ως είναι πασίγνωστο, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται (ακόμη κι αν απλώς προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου). Χάθηκε λοιπόν κι αυτή η ευκαιρία.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας , ο Γκρουέφσκι ως ήταν αναμενόμενο έριξε όλο το βάρος στο όνομα, δεσμευόμενος να μην οπισθοχωρήσει χιλιοστό (σώπα, λες και δεν το περιμέναμε), και στηριζόμενος κυρίως στο εθνικό φρόνημα των συμπολιτών του. Αυτό που προσωπικά δεν περίμενα σε καμία τέτοια περίπτωση ήταν η τόσο μεγάλη αύξηση των ποσοστών του, και δεν το κρύβω ότι αυτό με ανησυχεί πολύ περισσότερο από τις πολιτικές θέσεις του Γκρουέφσκι. Γιατί; Μα διότι πολύ απλά δείχνει πως σκέφτονται οι εκ Βορρά γείτονές μας στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αφού ουσιαστικά νομιμοποιούν τις αντίστοιχες πολιτικές. Ουσιαστικά δηλαδή αποδεικνύεται ότι στα βόρεια σύνορά μας έχουμε ένα έθνος ακροδεξιού πληθυσμού και προδιαγραφές μπουρλότου λόγω εσωτερικής συστάσεως. Έκτοτε λοιπόν τι έχουμε; Κατ'αρχήν έναν αστειότατο Σκοπιανό πρόεδρο που πολύ απλά έχει χάσει τη μπάλα…

Έχει χάσει τη μπάλα; Νομίζετε…

Ο Γκρουέφσκι ακολουθεί την διαχρονικά ασφαλέστερη πολιτική: ζητώ όσο το δυνατόν περισσότερα προκειμένου να πάρω αυτά που πραγματικά με καίνε και -γιατί όχι;- και λίγα παραπάνω. Ο Γκρουέφσκι προσπαθεί να κάτσει σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων (διότι ξέρει πολύ καλά πως δεν πρόκειται να τις γλιτώσει) και στο τέλος να φανεί ότι υποχώρησε και αυτός, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα έχει χάσει τίποτε. Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η τακτική; Μήπως θυμίζει λίγο Τουρκία, με τα περί γκρίζων ζωνών, τουρκικών μειονοτήτων κλπ, ενώ επισήμως η μοναδική μας διαφορά με τους Τούρκους είναι στην υφαλοκρηπίδα; Θα μου πείτε, έχουν κερδίσει τίποτε οι Τούρκοι μέχρι σήμερα; Δεν έχουν κερδίσει; Η Συνθήκη της Μαδρίτης με την οποία τους αναγνωρίσαμε ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο δεν ήταν κέρδος τους; Το ότι δεν αυξάνουμε τα σύνορά μας από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια δεν είναι κέρδος τους; Το ότι δεν έχουμε καταφέρει έστω να τους κάνουμε να πάρουν πίσω το casus belli δεν είναι κέρδος τους; Μην πω και άλλα γιατί θα εκνευριστώ… Φυσικά, τα Σκόπια ξέρουν ότι δεν είναι Τουρκία (όπου σημειωτέον, εάν διαβάζετε τα σχετικά ρεπορτάζ, η Τουρκία υποστηρίζει τις σκοπιανές θέσεις), αλλά όπως είπα και πιο πάνω, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται (πόσο δε μάλλον όταν έχει και αμερικανικές πλάτες), διότι πρακτικά τα Σκόπια δεν είναι το μοναδικό μας πρόβλημα, μην ξεχνιώμαστε, και αυτό το ξέορυν όλοι. Εσχάτως λοιπόν, ο Σκοπιανός πρόεδρος ισχυρίστηκε ότι υπάρχει έως και καταπιεζόμενη μακεδονική μειονότητα καθώς και για μακεδονικές περιουσίες που έχουν δημευθεί στην Ελλάδα και πολλά άλλα αστειοτάτως φαιδρότατα. Δεν θα κάτσω να αναλύσω το πώς του ήρθε κάτι τέτοιο (ίσως να το κάνω μελλοντικά, μιας και ο ισχυρισμός του ουσιαστικά προκύπτει από ελληνικές πολιτικής –εντός ή εκτός εισαγωγικών- του παρελθόντος, αν με νοείτε), παρά θ’ασχοληθώ με τον καθεαυτό ισχυρισμό, τον οποίον μάλιστα είχε και το θράσος να αποστείλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπό μορφή επιστολής (στην οποίαν έφαγε ευτυχώς μια μεγαλοπρεπεστατη -αν και επιφυλακτική- πόρτα).

Όπως είπα και πιο πάνω, ο Γκρουέφσκι προσπαθεί να θέσει πολλά θέματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, προκειμένου τελικώς να φύγει με αυτά που πραγματικά τον ενδιαφέρουν. Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει φυσικά είναι το πόσα άλλα έχουμε ν’ακούσουμε ακόμη, μέχρι τελικώς να ξεκινήσουν οι οριστικές διαπραγματεύσεις (που με αυτόν στην κυβέρνηση, δεν τις βλέπω σύντομα όσο κι αν οι ενδείξεις δείχνουν ότι θα έρθουν μάλλον συντομότατα). Διότι όποιος νομίζει ότι ο Γκρουέφσκι είπε την τελευταία του λέξη είναι βαθύτατα νυχτωμένος. Είναι βέβαιο ότι έχουμε ν’ακούσουμε πολλά ακόμη από την πάρτη του. Το δεύτερο ερώτημα είναι πιο πολύ ρητορικό: ακόμη δεν έβαλε μυαλό από την ηχηρότατη πόρτα (μας περί εντάξεως στο ΝΑΤΟ) που έφαγε στη μάπα προ μηνών; Η απάντηση είναι απλή: όχι. Γιατί; Μα διότι έτσι τους έχει πει το "αφεντικό". Ακόμη δεν έχει πέσει στο τραπέζι η επίσημη κλάψα, η οποία εάν θυμάστε, προ μηνών είχε βγει προς τα έξω δειλά-δειλά πριν από λίγο καιρό, έτσι για να μετρήσει αντιδράσεις: ότι (όπως λέγαμε και στο πρώτο Περί Μακεδονίας κείμενο) την Ελλάδα την συμφέρει για πολλούς λόγους η ύπαρξη αυτού του μικρού αν κι ενοχλητικότατου –ως τώρα- κράτους. Κι όταν θα αρχίσει να ακούγεται έντονα αυτό, τότε –θυμηθείτε το- θα είμαστε σχεδόν στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων, όπου μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται φυσικά. Ένα τρίτο ερώτημα, που αφορά όμως αποκλειστικά τη δική μας χώρα είναι και το εξής: όλοι εκείνοι οι ελληνικότατοι ντολμάδες (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) που μας είχαν πάρει τ’αφτιά επί σειρά ετών για την σχεδόν αιμοσταγή ελληνική πολιτική που δεν αφήνει τους Σκοπιανούς να ζήσουν εν ειρήνει, που ισχυρίζονταν ότι δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά ένα κράτος ακροδεξιών την ώρα που το ομορό κράτος είναι φιλειρηνικότατο δίχως την παραμικρή βλέψη πάνω μας, που είναι τώρα; Διότι καιρό έχει να τους πάρει τ’αφτί μου: όσοι δεν ασχολούνται με άλλα, άσχετα, ζητήματα, μάλλον θα ψάχνουν λαγούμι να κρυφτούν. Διότι οι σκοπιανοί ισχυρισμοί αποδεικνύουν ότι οι πραγματικοί ακροδεξιοί βρίσκονται αλλού (δίχως αυτό να σημαίνει ότι απουσιάζουν και από τα καθ’ημών τεκτενόμενα. Τους έχουμε "θαυμάσει" κατ' επανάληψιν άλλωστε...)… Βέβαια, εδώ που τα λέμε μερικοί εξ αυτών μας ετίμησαν –αν και τελείως σποραδικά οφείλω να ομολογήσω- με κάποιες παρουσίες καθώς και με εξαιρετικά αστείους ισχυρισμούς ότι οι Σκοπιανοί απλώς ένα όνομα θέλουν και τίποτε άλλο. Η αλήθεια είναι ότι τρώγωντας ανοίγει η όρεξη, και αν οι Σκοπιανοί πάρουν το όνομα στη συνέχεια θα ζητήσουν και άλλα, με σημαντικότερο το εμπορικό κομμάτι αφού αν τους κατοχυρωθεί το όνομα αυτομάτως τους κατοχυρώνεται όχι μόνο η ιστορική αλλά και η εμπορική εκμετάλλευσή του και αυτό είναι κάτι που δεν έχει γίνει κατανοητό. Αρκετός κόσμος ζει στην άγνοια και νομίζουν ότι η όλη διαμάχη ανάμεσα σε Ελλάδα και Σκόπια έχει να κάνει απλώς με το όνομα, ενώ στην πραγματικότητα το έλα να δεις γίνεται μετά (και πίσω από) το όνομα. Και φυσικά, μιας και ήδη τέθηκε θέμα περί περιουσιών, αλύτρωτων πατρίδων και λοιπών γελοιοτήτων, ε, μην το συνεχίσω, καταλάβατε που το πάω τέλος πάντων για το τι μπορεί να γίνει στην συνέχεια όπου πλέον θα μπορούμε και με τη βούλα να μπούμε στον χωρό των εδαφικών διεκδικήσεων…

Όπως και να’χει, εκτιμώ ότι η ιστορία αυτή βρίσκεται στο τέλος της, όποιο κι αν είναι αυτό κι όποτε έρθει οριστικά. Όχι για άλλον λόγο, αλλά διότι σύντομα οι Σκοπιανοί θ'αρχίσουν να αντιμετωπίζουν σοβαρότατα (εσωτερικά) προβλήματα και οι εντάξεις που επιθυμούν θα τους βοηθήσουν αρκετά. Οι Σκοπιανοί με τις αμερικανικές ευλογίες πετάνε το ένα άδειο μετά το άλλο με την ελπίδα ότι έστω κι ένα καλάθι θα είναι στο τέλος γεμάτο. Εμείς εμμένουμε στις πάγιες θέσεις μας, το κακό όμως είναι ότι δεν τρίζουμε και λίγο τα δόντια, παρόλο που εκεί που χρειάστηκε –στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ δηλαδή- κι ενώ επί της ουσίας ουδείς μας έπαιρνε στα σοβαρά, αναγκάστηκαν και μας πήραν στα σοβαρά θέλοντας και μη. Μην ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό: επιλογή των Σκοπιανών είναι να ψοφήσουν και να λιμοκτονήσουν μένοντας έξω από τα πάντα, προκειμένου να απεμπολήσουν το... όνομά τους, το οποίο πρακτικά ακόμη και οι ίδιοι ξέρουν πως δεν είναι δικό τους διότι απλούστατα δεν ήταν ποτέ. Όσο σκληρό κι αν ακουστεί, εάν τελικώς επιλέξουν μόνοι τους τον αφανισμό, θα πρέπει να σεβαστούμε αυτήν την επιθυμία τους, και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Αυτό που δεν έχει καταλάβει ο Γκρουέφσκι είναι ότι ουσιαστικά σχοινοβατεί ανάμεσα στην μη ύπαρξη και την ύπαρξη με ένα όνομα που πραγματικά να περιγράφει τον ίδιο και τον λαό του, και όχι ανάμεσα στο Μακεδονία και το "κάτι άλλο". Θα μου πείτε όμως ότι είναι και οι Αμερικάνοι στη μέση. Ναι… Ε, και; Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι όσο πιο κοντά είμαστε στους Αμερικάνους, τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να μας πιάνουν τον κώλο. Δεν λέει κανείς να τους γράψουμε τελείως (δεν μπορούμε κιόλας, μήτε μας παίρνει), αλλά αρκετά πια και με την αμερικανολαγνεία και με την αμερικανοφοβία πως δεν κάνει να τους λέμε όχι σε τίποτε διότι θα μας πηδήξουν. Παρατράβηξε αυτό το διφορούμενο παραμύθι. Εάν είχαμε ισχυρότερη πολιτική βούληση –κατ’ αρχήν ως λαός- και δεν προσφεύγαμε από μόνοι μας κάθε τρεις και λίγο στον ξένο παράγοντα, θα ήμασταν σε πολλούς τομείς πολύ καλύτερα και θα νοιώθαμε και πιο ανεξάρτητοι. Μην ξεφεύγω όμως…

Ανέφερα πιο πάνω τα περί καταπιεσμένων "Μακεδόνων" εν Ελλάδι. Αυτός ο ισχυρισμός έχει πολύ ψωμί από πίσω. Το ότι ο Γκρουέφσκι λέει κοινές παπαριές, το ξέρει μέχρι και ο ίδιος. Δεν είναι καν κοινό μυστικό. Το θέμα είναι ότι τυχόν εσφαλμένοι χειρισμοί από πλευράς μας θα δημιουργήσουν από το πουθενά εφιαλτικές καταστάσεις στη χώρα μας. Η Ιστορία είναι διφορούμενη έννοια και έχει να κάνει με την οπτική γωνία που θέλουμε να τη βλέπουμε. Έτσι η μια όψη του νομίσματος είναι τα αντικειμενικά γεγονότα (αυτά που έχουν συμβεί στην πραγματικότητα δηλαδή), η έτερη είναι η τα γεγονότα που παρουσιάζονται ως ιστορία και τα οποία βρίσκονται πάντοτε υπό διαρκή "αναθεώρηση". Τουτέστιν υφίσταται και το εφιαλτικό ενδεχόμενο οι σημερινές αηδίες του Γκρουέφσκι να γίνουν τα ιστορικά γεγονότα του μέλλοντος. Σε μια τέτοια περίπτωση, που τα "άδεια" του Γκρουέφσκι βγουν γεμάτα, όχι μόνο θα θεωρηθεί εθνικός ήρωας στη χώρα του, αλλά δεν θα πέφτει και με τίποτε (μήτε φυσικά θα εγκαταλείψει τα εθνικιστικά του παραληρήματα). Και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο εμείς θα τρέχουμε σαν τα κουνέλια. Καλώς ή κακώς δεν κυνηγάμε μόνο το όνομα σε αυτήν την περίπτωση, αλλά έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα είμαστε πλέον στη δυσάρεστη θέση να προσπαθούμε να διαφυλάξουμε τα πάντα. Και να πεις ότι δεν ήταν δικά μας, να πω να πήγαινε στο διάολο...

Μια πολύ σημαντική λακούβα που πρέπει να αποφύγουμε είναι και η εξής: όπως έγραφα εξαρχής ο Σκοπιανός πρόεδρος, Τσερβεκόφσκι, είναι στα μαχαίρια με τον πρωθυπουργό. Γιατί; Διότι εκφράζει πιο μετριοπαθείς πολιτικές. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι παλαιότερα ο πρόεδρος των γειτώνων είχε πιο "ακραίες" θέσεις, κάποιες εκ των οποίων με τον καιρό ουσιαστικά εγκαταλείφθηκαν, όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή έχει διαπιστώσει ότι είναι πολύ ορατό το ενδεχόμενο να τα χάσουν όλα ως κράτος ένεκα της αδιαλλαξίας του Γκρουέφσκι. Το ότι η κόντρα ισχύει, είναι γεγονός. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να την παίρνουμε και τοις μετρητοίς διότι από τη στιγμή που υπάρχουν και αμερικανικές πιέσεις από πίσω είναι πάντα πιθανό το ενδεχόμενο να πρόκειται και απλώς για ένα εναλλακτικό φαινομενικό σενάριο. Μην κάνουμε δηλαδή το λάθος να δούμε τον Τσερβεκόφσκι ως έναν ντε φάκτο καλό συνομιλητή. Και ο Ταλάτ στην Κύπρο έλεγε ότι άντε να φύγει ο Ντενκτάς και θα βοηθήσω στην επίλυση και τελικά όταν έφυγε ο Ντενκτάς και έπεσαν οι σχετικές ντιρεκτίβες πάλι στα ίδια είμαστε και δεν κουνιώμαστε ρούπι. Το ενδεχόμενο λοιπόν να έχουμε μια από τα ίδια και εδώ είναι υπαρκτό και μόνο ως αποκύημα της φαντασίας δεν μπορεί να χαρακηρισθεί. Μμμμ... άσχετο, αλλά ρίχτε μια ματιά και σε αυτό...

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η καλύτερη λύση (πλέον, εδώ και χρόνια) είναι το Σλαυομακεδονία. Είναι ένας όρος πρακτικά και με ιστορικό και με γεωγραφικό και με εθνικό προσδιορισμό. Ένας όρος όμως που οι Σκοπιανοί ουδέποτε αποδέχθησαν παρά τα όσα άρχισαν να ισχυρίζονται χρόνια μετά (πακέτο Πινέιρο). Ουδέποτε αρνηθήκαμε ότι η αρχαία Μακεδονία εκτεινόταν και βορειότερα από τη σημερινή. Όμως και οι άλλοι δεν πρέπει να αρνούνται ότι ήρθαν στην ευρύτερη περιοχή πολλούς αιώνες αργότερα. Και φυσικά, όπως και οι ίδιοι δεν ήταν ποτέ Έλληνες, έτσι δεν μπορούν να είναι και Μακεδόνες. Στο χέρι τους είναι να τον δεχθούν. Εάν δεν τον δεχθούν, ας μείνουν μέχρι τον αιώνα τον άπαντα έξω από κάθε Διεθνή Θεσμό ή Κοινότητα. Δική τους η επιλογή, δικό τους και το πρόβλημα. Θεωρώ ότι ως χώρα έχουμε αναγνωρίσει σε μεγάλο βαθμό τα πολιτικά λάθη του παρελθόντος (ως προς το συγκεκριμένο θέμα) και έχουμε βάλει αρκετό νερό στο κρασί μας, ακόμη κι να πολλά από αυτ΄ατα λάθη πρακτικά έιναι αδύνατον να διορθωθούν πλέον. Η λεπτομέρεια εδώ είναι ότι αν βάλουμε κι άλλο νερό, πλέον δεν θα πίνουμε νερωμένο κρασί αλλά κρασωμένο νερό κι αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Έχουμε κάνει αρκετά πίσω ήδη, πιθανώς να μας παίρνει να κάνουμε και λίγο ακόμη, όμως πρέπει και οι άλλοι να πράξουν το ίδιο. Η πολιτική είναι μεταξύ άλλων και αμοιβαίες υποχωρήσεις, ουχί μόνο μονομερείς κι εμείς ουσιαστικά πιεζόμαστε να είμαστε η μόνη πλευρά που θα υποχωρήσει.

Ειλικρινά δεν το έχω καταλάβει πάντως. Δηλαδή εμείς γιατί δεν διεκδικούμε τη Μικρά Ασία από τους Τούρκους ή τη Σικελία από τους Ιταλούς; (αν και βέβαια ακόμη και εντός ενός καθαρά φιλολογικού διαλόγου θα υπάρξουν αναμφίβολα και πολλοί μαϊντανοί που θα αρχίσουν να διεκδικούν έως και το... Αφγανιστάν, αλλά λέμε τώρα). Θυμάμαι προ ετών είχα δει ένα ντοκυμανταίρ στη Σικελία όπου σε αρκετά χωριά υπάρχει πληθυσμός που μιλάει ένα ελληνόγλωσσο ιδίωμα που πρακτικά προέρχεται από την αρχαιότητα. Όχι παντού στην Σικελία βεβαίως, αλλά σε ορισμένα χωριά. Αυτό δηλαδή τι άλλο μπορεί να πει εκτός από το ότι εκεί υπήρχε ελληνικό παρελθόν; Ότι μπορούμε και να έχουμε εδαφικές βλέψεις δηλαδή; Με τις ντομάτες θα μας έπαιρναν και θα είχαν και δίκιο.

Μια σύντομη (πλήρης) ανακεφαλαίωση λοιπόν. Τι ακριβώς παίζει με τα Σκόπια; Η ιστορία με τα Σκόπια δεν είναι τωρινή. Πηγαίνει δεκαετίες ολόκληρες πίσω. Ουσιαστικά ήταν μια εφεύρεση του Τίτο (δίχως να απουσιάζουν και τα ελληνικά "εγκλήματα") η οποία διαιωνιζόμενη κατήντησε να είναι το "σημερινό" πρόβλημα. Ως νεοσύστατο κράτος (και συνεκτικά ασταθές κιόλας) τα Σκόπια απλώς ζητούν μια εθνική ταυτότητα που να πηγαίνει πίσω στο παρελθόν και να τους δίνει το πάτημα να ζήσουν όπως αυτά θέλουν. Καλώς ή κακώς, επέλεξαν την Μακεδονία για να το πράξουν. Στοιχεία υπάρχουν αμέτρητα, ξεκινώντας από την αρχαιότητα και φτάνοντας μέχρι και σήμερα. Ακόμη και οι πολιτικοί των γειτώνων του πρόσφατου παρελθόντος πρακτικά έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τα όσα ισχυρίζονται σήμερα. Σημασία όμως δεν έχουν αυτά, αφού το παιχνίδι είναι κατ' αρχήν πολιτικό. Δεν διακυβέβεται μόνο το όνομα, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε καλά. Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να μπερδεύουμε πράγματα και καταστάσεις. Στην πραγματικότητα η λέξη "όνομα" είναι παντελώς εσφαλμένη. Το "Μακεδονία" δεν είναι όπως λέμε "Δημήτρης", "Μιχάλης", "Ανέστης Χατζητζατζικοπέρδογλου". Αυτό που εμείς αποκαλούμε όνομα στην πραγματικότητα είναι τοπωνύμιο, δηλαδή τελείως διαφορετική ιστορία. Ένα τοπωνύμιο είναι ολόκληρο "πακέτο": έχει ιστορία, έχει έδαφος, έχει εμπορική εκμετάλευση, έχει... της Παναγιάς τα μάτια. Δεν είναι ένα απλό όνομα και τελειώσαμε. Οι μαίντανοί μας ήξεραν πολύ καλά να συμμετέχουν σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις υπέρ των Σέρβων όταν οι αμερικάνοι το ξέσκιζαν πατόκορφα, πάντα με την αιτιολογία ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι το λίκνο του σερβικού πολιτισμού (βέβαια κάτσε να έκαναν τους βομβαρδισμούς οι Ρώσοι να βλέπαμε ποιοι θα αντιδρούσαν και πώς). Στα ξένα πάντα έχουμε άποψη, στα δικά μας τα κάνουμε μάτσο συνήθως. Το να έρθει κάποιος, ακόμη κι αν αυτός είναι ο γείτονάς σου, μέσα στο δικό σου σπίτι, να θρονιαστεί, να μην φεύγει, να ισχυρίζεται ότι το σπίτι σου είναι δικό του και τελικώς να σου λέει και ότι για να φύγει θέλει να διαπραγματευτείτε κιόλας νομίζω δεν θα το δεχόταν κανείς. Κάτι αντίστοιχο συμβαίει και εδώ. Καλώς ή κακώς οι Σλαύοι ξεκίνησαν να έρχονται περίπου 9 αιώνες μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είτε αυτό αρέσει, είτε όχι. Δεν λέω: να τα βοηθήσουμε τα Σκόπια όσο μπορούμε. Εξαρχής έχω τονίσει ότι η ύπαρξή τους μας συμφέρει. Όχι όμως άνευ όρων. Όχι με κίνδυνο της δικής μας οντότητος. Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι από τα όπλα συνέρχεσαι, από την πολιτική δεν συνέρχεσαι ποτέ. Ο Βενιζέλος έφτιαξε το σύγχρονο ελληνικό κράτος μετά από μια μεγαλειώδη ήττα σε πόλεμο με τους Τούρκους (μικρασιατική καταστροφή). Η πολιτική είναι που δημιουργεί τελικές καταστάσεις. Ο πόλεμος απλώς ισωπεδώνει. Μην την παίρνουμε αψήφιστα λοιπόν την πολιτική. Δεν είναι μια απλή διαπραγμάτευση. Δεν είναι ακίνδυνη διαπραγμάτευση. Και δεδομένου ότι ποτέ δεν μπορείς να πάρεις το 100% ακόμη κι αν έχεις 100% δίκιο, από την στιγμή που θέλοντας και μη θα κάτσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Σκοπιανούς πρέπει να έχουμε τα μάτια μας 14.

Τη Μακεδονία και τα μάτια μας λοιπόν και προσοχή (μεταξύ άλλων και) στους ημέτερους ελληνικότατους μαϊντανούς…

Για το τέλος, έχω φυλάξει σημαντικό υλικό (όπου σύντομα θα υπάρξει και μεγάλο update μιας και δεν το έχω ολόκληρο εύκαιρο) για όποιον επιθυμεί να μελετήσει σχετικά, ή να έχει αρχείο. Το συγκεκριμένο υλικό δεν είναι μόνο δικό μου. Αρκετό μου ήρθε μετά το πρώτο σεντόνι της «τριλογίας» (πλέον) από κάποιον φίλο «ονόματι» Astron τον οποίον και ευχαριστώ πάρα πολύ, και ο οποίος με βομβαρδίζει έκτοτε με σωρεία από mails, σχετικά και μη. Το εν λόγω παληκάρι δεν το γνωρίζω, ούτε πάρε-δώσε είχαμε, και απ’όσο έχω καταλάβει δεν έχουμε καν τις ίδιες ιδεολογίες, απλά νομίζω κάποια στιγμή πήρε το μάτι του το πρώτο σεντόνι της τριλογίας και αποφάσισε να βοηθήσει. Αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σημασία, αφού όπως είχα πει εξ αρχής, υπάρχουν και κάποια θέματα που δε σηκώνουν πολιτικές χροιές ούτε λοιπές "γνωριμίες", και το θέμα της Μακεδονίας εν προκειμένω είναι ένα εξ αυτών. Επίσης το συγκλονιστικό βιδεάκι παρακάτω είναι κλεμένο (έστω και κατόπιν αδείας) από το βλόγιον της Αθηνάς, την οποίαν ευχαριστώ εξίσου. Παρεμπιπτόντως, το συγκεκριμένο βίντεο δείτε το πολύ προσεκτικά διότι έχει πραγματικά έχει πολύ ψωμί μέσα: μεταξύ άλλων δείτε και πόσο επιτυχημένα η σκοπιανή προπαγάνδα έχει πείσει τον κόσμο της ως προς το γιατί μέχρι σήμερα η Ελλάδα είχε... "οικειοποιηθεί" τη Μακεδονία. Η αρχαιότητα φερ'ειπείν είναι κάτι που ποτέ δεν αναφέρεται (για ευνόητους λόγους). Κι αν θέλετε, το κείμενο της Αθηνάς είναι εδώ. Κέφι να’χετε να διαβάζετε (και μην ξεχάσετε να ρίνετε καμιά ματιά για το update)...

Επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση του Γκλιγκόροφ, στο παρακάτω βίδεο:


Και θα επανέλθουμε συντομότατα...

UPDATE: Λίγο ακόμη "υλικό". Δώστε λίγη προσοχή διότι δεν το'χει πάρει πουθενά το μάτι μου...