Κωνσταντίνος Κ.

Ποιος είναι αυτός, ε;
Έβλεπα στίβο σήμερα για αρκετή ώρα, όπου σε κάποια φάση ένεκα της ζέστης άρχισε να με πιάνει μια σχετική υπνηλία. Το αποτέλεσμα ήταν να τελειώσει η μετάδοση αλλά εγώ να βαριέμαι να διανύσω την εκπληκτική απόσταση των τριών μέτρων να κλείσω την τηλεόραση (μάλλον με ξεθέωσε το βάδην). Όχι ότι έδινα σημασία, ακόμη κι όταν ξεκίνησε η εκπομπή "Σαν παραμύθι", την οποίαν δεν είχα δει ποτέ μου μέχρι σήμερα (και πιθανώς να μην ξαναδώ ποτέ επειδή θα έχω ξεχάσει ώρα, μέρα και κανάλι). Η εν λόγω εκπομπή λοιπόν, η οποία ήταν μια κυριολεκτική όαση μέσα στο όλο τηλεσκουπιδαριό, είχε μια "συνέντευξη" με τον Κύριο Κωνταντίνο Κ, ο οποίος μίλαγε για την ζωή του...
Στην αρχή έχασα κάποια λόγια διότι δεν έδινα βάση, από ένα σημείο κι έπειτα όμως αυτά που άκουγα άρχισαν να με ξυπνούν.

Ο κυρ Κώστας είναι από τη Θεσσαλονίκη, αν κατάλαβα καλά. Η ζωή του θα χαρακτηριζόταν ως τραγωδία από τον οποιονδήποτε. Αυτό το ειλικρινές και αληθινό χαμόγελό του όμως, προσωπικά δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ μου. Και όχι μόνο αυτό...
Ο πατέρας του ήταν αριστερός σε εποχές δύσκολες. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει γυναίκα και παιδί πολύ μικρό όχι μόνο αυτής της ιδιότητάς του, αλλά και επειδή ο δικός του πατέρας ήταν μαζί με τον Ζέρβα. Και... μίασμα δηλαδή και... προδότης. Η ημέρα που έφυγε ο πατέρας του, ήταν και η τελευταία φορά που τον είδε ο κυρ Κώστας. Η μητέρα του έκανε τα πάντα για να τον μεγαλώσει, αλλά η μοίρα δεν τους στάθηκε καλή ώστε να φύγουν από τα προσφυγικά που διέμεναν. Στα 18 του ο κυρ Κώστας έσωσε μια γυναίκα από πνιγμό, η οποία αν και ήθελε να αυτοκτονήσει, εντυπωσιασμένη από την ενέργειά του (ο οποίος δεν δέχθηκε κανένα χρηματικό αντίτιμο) τελικώς κατάφερε να τον προτείνει για βράβευση (όπερ και εγένετο) από την Ακαδημία Αθηνών, επ ανδραγαθεία...
Μια βράβευση, στην οποίαν για να παραστεί ο κυρ Κώστας έκανε ολόκληρη επιχείρηση η γειτονιά του προκειμένου να του βρουν ένα ευπρεπές κοστούμι, το οποίο όπως πικρά είπε η δημοσιογράφος ήταν ίσως τα μοναδικά καινούρια ρούχα που έβαλε ποτέ ο κυρ Κώστας.

Όσο άκουγα την εξιστόρηση σηκωνόταν η τρίχα μου. Όχι επειδή δεν έχω ακούσει και χειρότερα, αλλά από αυτό το πανέμορφο χαμόγελο του κυρ Κώστα... Ένα χαμόγελο που δεν έσβηνε με τίποτε. "Έχετε δεχθεί πολλή πίκρα από τους ανθρώπους..." ήταν το συμπέρασμα της δημοσιογράφου. "Δεν πειράζει" η μαχαιριά του κυρ Κώστα...

Δεν πειράζει....

Δεν πειράζει που ένα ρεμάλι της κοινωνίας έκανε ολόκληρη επιχείρηση για να τον διώξει από ένα ακατοίκητο σπίτι μόνο και μόνο επειδή δεν τον ήθελε δίπλα στο δικό του. Δεν πειράζει που ένα άλλο ρεμάλι μπήκε στο φτωχόσπιτό του και έκλεψε ένα ποδήλατο, που ήταν και το μοναδικό αντικείμενο αξίας εκεί μέσα. Δεν πειράζει, τόσα πολλά ακόμη... Και όμως, είπε ότι δεν πειράζει, και το εννοούσε...

Ένας άνθρωπος τον οποίον έχουν ξεγράψει άπαντες, ένας άνθρωπος για τον οποίον η ανθρωπιά των περισσοτέρων μας περισσεύει, μην πω ότι δεν υπήρξε ποτέ της. Και όμως, ο κυρ Κώστας ισχυρίστηκε ότι είναι ευτυχισμένος που έχει τους ανθρώπους, τους οποίους αγαπάει πολύ και αυτό είναι που του δίνει δύναμη να ζει. Ένας άνθρωπος με ορθό ανάστημα, που δεν τον γονάτισε η ζωή του η ίδια, με ευγένεια και καλοσύνη καρδιάς. Ένας άνθρωπος που είναι ευγνώμων για την αναπηρική σύνταξη των 300 ευρώ που του δίνει αυτό το κράτος της ανύπαρκτης πρόνοιας. 'Ενας άνθρωπος που δεν έχει τη δυνατότητα να πάει στον γιατρό και που αντιμετωπίζει με βότανα τα προβλήματά του. Ένας άνθρωπος που ζει δίχως ηλεκτρικό ρεύμα και νερό και που για μόνη συντροφιά έχει μια σκυλίτσα, την Ήρα, και που στον ελεύθερό του χρόνο διαβάζει για τον Διογένη, τον Κυνικό. Ένας άνθρωπος που έχει ως μόνη ευχή να πεθάνει στο σπιτάκι του και να μην τον σκεπάσει χώμα, παρά να βρουν πολύ καιρό μετά τα κόκαλά του. Ένας άνθρωπος Άξιος.

Ένας Άνθρωπος.

Άξιος να λέγεται άνθρωπος.

Την ίδια ώρα που εμείς θα γίνουμε μαλλιά κουβάρια επειδή ο γείτονας πάρκαρε έξω από το σπίτι μας. Την ίδια ώρα που θα μας γυαλίσει το μάτι το νέο εκπληκτικό μπλουτούθ για 6 κινητά. Την ίδια ώρα που σκεφτόμαστε πως θα πληρώσουμε τη δόση για το σπίτι 180 τετραγωνικών που δεν θα χρειαστούμε ποτέ. Την ίδια ώρα που θα μας πιάσει μελαγχολία από τις 6 πιστωτικές που είναι τιγκαρισμένες. Την ίδια ώρα που θα πάρουμε ένα ακόμη πουκάμισο, το εικοστό, κι ας μην το χρειαζόμαστε....

Έχω εκφράσει και παλαιότερα, επ'άλλη αφορμή, την δυσπιστία μου για το κατά πόσον θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι. Μετά από κάτι τέτοιο όμως, μετά από αυτήν την συγκλονιστική κατάθεση ψυχής που είδα το μεσημέρι στην ΕΤ1, ειλικρινά το λέω πως με έχει πιάσει απελπισία για το είδος μας ολόκληρο.
Την δίαν στιγμή που οι γκλαμουράτοι αιωνίως άχρηστοι κολυμπούν μέσα σε έναν πακτωλό χρημάτων τα οποία ουδέποτε άξιζαν, υπάρχουν διάφοροι κυρ Κώστες που σου δείχνουν τι εστί Άνθρωπος. Όπως ο συγκεκριμένος κυρ Κώστας, που ας του φέρθηκε τόσο άδικα η ζωή, δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό του, δεν έχασε ποτέ την πίστη του, δεν έχασε ποτέ την αγαπη από μέσα του.... Ικανοποιημένος με αυτά τα λίγα που διαθέτει, για τον οποίον όμως είναι υπεραρκετά. Ευτυχισμένος που έχει το σκυλάκι του. Χαρούμενος που υπάρχουν άνθρωποι που του λένε καλημέρα, ασχέτως αν πολλές φορές δεν το εννοούν. Με την ελπίδα μέσα του, ότι δεν θα τον ξαναπειράξουν (όπως εκείνο το κάθαρμα που τον έδιωξε από το σπίτι... άλλου).

Τελικά, του Ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας δεν τους αναγνωρίζουμε. Γι'αυτό και βράζουμε μέσα στην ίδια μας τη μετριότητα...

Σε ευχαριστώ κυρ Κώστα...