Σελίδες

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Δυστυχώς ζούμε σε ενδιαφέρουσες εποχές... (υπερσενδόνι γίγας deluxe)

Πριν από πάρα πολλά χρόνια υπήρξε ένας Έλληνας (ή πιο σωστά Ρωμηός) ονόματι Ρήγας. Ο άνθρωπος αυτός είχε οραματιστεί κάποια πράγματα, για την υλοποίηση των οποίων εργαζόταν με κάθε δυνατό μέσον της εποχής. Ως γνωστόν, ένα από αυτά ήταν και η αφύπνηση του Έθνους που εν συνεχεία μέσα από αγώνες και θυσίες θα σήμαινε και την εθνική ανεξαρτησία.
Η κατάληξη του Ρήγα ήταν γνωστή: κάποιος (γνωστός του) τον κάρφωσε στους (φιλοθωμανούς) Αυστριακούς οι οποίοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Αφού τον παρέδωσαν στους Τούρκους και έχοντας βασανιστεί για αρκετές μέρες, τελικώς τον στραγγάλισαν και πέταξαν το πτώμα του στον Δούναβη.

Είναι σαφές ότι κάποιος νεοφιλελές της εποχής (και όχι μόνο τέτοιος) θα του κουνούσε (μετά θάνατον) το δάκτυλο λέγοντας "προσπαθούσα εγκαίρως να σε προειδοποιήσω αλλά έκανες του κεφαλιού σου και να τα αποτελέσματα".
Ας αναλογιστούμε λίγο τι είδους προειδοποίηση θα μπορούσε να είναι αυτή: "τι πας να κάνεις Ρήγα; Είσαι με τα καλά σου; Δεν έχουμε υποδομές, δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Γιατί να φύγουμε από την τουρκική λίρα, ένα νόμισμα πανταχόθεν αναγνωρισμένο με το οποίο μπορούν να γίνονται όλες οι συναλλαγές; Στην αυλή του Σουλτάνου έχουμε παντού δικούς μας ανθρώπους να τον υπηρετούν άρα έχουμε σφαίρα επιρροής. Ο Σουλτάνος είναι ένας ηγεμών που όλοι τον υπολογίζουν και συν τοις άλλοις μας έχει παραχωρήσει και μερική αυτονομία. Έχουμε δικούς μας μπέηδες και κοτζαμπάσηδες, έχουμε μέχρι και δυνατότητα να ζούμε αρμονικά με τους Τούρκους, οι οποίοι είναι φίλοι μας (θα το εξηγήσει στους απογόνους μας κάποιος Τατσόπουλος κάποτε, Ρήγα, θα το δεις). Και τι μας ζητάνε σε αντάλλαγμα Ρήγα; Το ελάχιστο: να δουλεύουμε άνευ αντιλογίας γι'αυτούς. Να τους δίνουμε όσους φόρους μας ζητάνε. Να ελέγχουν αυτοί τα δικαστήρια και να είναι οι κύριοι της γης μας. Και να μην εξεγερθούμε ποτέ. Και σε όσα μας ζητάνε να τους λέμε ναι, ακόμη κι αν πρόκειται να τους δίνουμε τα παιδιά μας για να γίνουν γενίτσαροι. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλο το τίμημα που σου ζητάνε προκειμένου να ζεις ως ένας ελεύθερος υποτελής και να έχεις το δικαίωμα να ολοκληρώνεις τον βίο σου δίχως να έχεις το παραμικρό να επιδείξεις. Μέχρι και παρατσούκλι μας έχουν κολλήσει -γκιαούρηδες μας λένε- προκειμένου να μας δείχνουν ότι μας αγαπούν περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά τους. Κι εσύ τι πας να κάνεις Ρήγα; Να τους εκνευρίσεις; Να τους στρέψεις εναντίον μας; Θες να σπείρεις τον όλεθρο; Με τι λεφτά θα πάρουμε όπλα και στόλο; Με τι εμπειρία να αντιπαραταχθούμε στον έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο οθωμανικό στρατό; Τι νόμισμα θα έχουμε μετά; Σκέψου καλά τι πας να κάνεις Ρήγα. Και σταμάτα επιτέλους να σκορπάς πλάνες στον κόσμο ότι δήθεν καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή κλπ διότι θα θεωρηθείς και ηθικός αυτουργός της καταστροφής που θα έρθει..."

Υποθέτω ότι οι περισσότεροι θα σκεφτείτε ότι πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί αποκύημα της φαντασίας μου και όντως είναι, μόνο που επί της ουσίας πηγάζει από τα γεγονότα της εποχής όπως έχουν καταγραφεί σε πλήθος κειμένων δηλαδή αυτά που γράφω δεν είναι αβάσιμα.
Η αλήθεια είναι ότι και τότε οι Έλληνες είχαν διάφορα αντίστοιχα ερωτήματα να απαντήσουν προς τους ίδιους τους τους εαυτούς, και αντίστοιχα και ως προς την σημερινή εποχή υπάρχουν αξιοσημείωτες ομοιότητες: για παράδειγμα οι πολιτικοί τους ήταν υποτελείς σε άλλες δυνάμεις και εξυπηρετούσαν δευτερευόντως τα ελληνικά συμφέροντα. Μην ξεχνάμε ότι τρία κόμματα υπήρχαν όλα όλα και αυτά ήταν το αγγλικόν, το γαλλικόν και το ρούσσικον. Κανένα ελληνικόν δεν υπήρχε όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο φίλος και συμμαχητής polse. Βέβαια η διαφορά με σήμερα είναι ότι τοτε τουλάχιστον είχαν την ευθιξία να το λένε φόρα παρτίδα, εν αντιθέσει με σήμερα που όλοι τους είναι πατριώτες, αλλά ας μην ξεφεύγουμε. Είναι σαφές ότι υπήρχε μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον αφού κανείς δεν ήξερε την έκβαση ενός τόσο μεγάλου αγώνα, ενώ την ίδιαν στιγμή υπήρχαν έως και νωπές πικρές μνήμες από αντίστοιχες αποτυχίες του παρελθόντος, γι'αυτό και υπήρχε και ατελείωτος φόβος που γιγαντωνόταν από την άγνοια αν αυτό το έθνος θα τύχαινε της στήριξης των Ευρωπαίων ή όχι. Διότι δεν είναι τυχαίο ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ονομαζόταν "ο Μεγάλος Ασθενής" και μόνο όταν οι Ευρωπαίοι διαπίστωσαν ότι μπορεί να τρωθεί, αποφάσισαν να βοηθήσουν την έρμη τούτη χώρα.

Μάλλον έχω δώσει μια εικόνα ότι πάω να παραλληλίσω την μάχη που ήδη εδώ και λίγες μέρες έχει ξεκινήσει (διότι όντως πρόκειται για μάχη) με τα γεγονότα του 1821 και την Εθνεγερσία, εμφανώς επηρεασμένος από τις θριαμβολογίες των ημερών. Λάθος και βιαστήκατε πολύ να κρίνετε.

Η αλήθεια είναι ότι το παρόν σενδονάκι ήθελα να το ξεκινήσω με μια σύντομη κριτική στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά συνειδητοποίησα ότι απλώς θα έχανα την ώρα μου (κι εσείς τη δική σας) δίχως να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος. Το μόνο που θα πω δίκην λακωνικού σχολίου είναι ότι κάποιους που έβαλε τους έχω σε εκτίμηση (πχ τον Βαρουφάκη ανέκαθεν τον γούσταρα και τον θεωρώ από τους ελάχιστους αξιόπιστους της σιχαμεροτέρας των επιστημών σε τούτη τη χώρα), ενώ κάποιους άλλους δεν γουστάρω ούτε τα ονόματά τους ν'ακούω (και επί της ουσίας δεν έχει νόημα να συζητήσουμε κάτι τέτοιο). Θα αναρωτιέστε φυσικά, πως διάολο κολλάει κάτι τέτοιο με την... (αν)ιστορική αναδρομή που επιχείρησα στο ξεκίνημα. Η απάντηση είναι πιο εύκολη απ'όσο νομίζετε.

Είμαστε σε μία κατάσταση όπου πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει επιστροφή, ή τουλάχιστον δεν υπάρχει επιστροφή σε κάποια από τις προγενέστερες καλές καταστάσεις που μπορεί να θυμόμαστε. Με δεδομένο ότι μάλλον έχει ξεκινήσει η τελική φάση του παιχνιδιού, στο τέλος του οποίου θα φανεί τι ακριβώς μέλλει γεννέσθαι με την αφεντιά μας, κάπου πρέπει να αναλογιστεί ο καθένας μας τι ακριβώς θέση επιθυμεί να λάβει στην Ιστορία. Για να το πράξει αυτό, πρέπει ο καθένας να σκεφτεί τι ακριβώς απαιτήσεις έχει από και για τον εαυτό του. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να καταλάβει ότι για πρώτη φορά στη ζωή του πρέπει να δει τα πράγματα εντελώς ψύχραιμα αφήνωντας στην άκρη το τι θέλει ή ελπίζει να έρθει.

Το 1821 σαφώς και οι Έλληνες είχαν κάποια προνόμια, ουδείς το αμφισβητεί αυτό, και το αντάλλαγμα ήταν η υποταγή τους. Κάπως έτσι μας έχουν κάνει και σήμερα αν το καλοσκεφτείτε. Ακόμη και τα ανταλλάγματα που έχουμε δώσει είναι τα ίδια. Τότε οι Έλληνες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε κάποια πράγματα, το βασικότερο εκ των οποίων ήταν να αναλογιστούν αν η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια , η Ανεξαρτησία κλπ, ήταν λέξεις (και κατ' επέκτασιν έννοιες) που γι'αυτούς ακόμα σήμαιναν κάτι. Είναι βέβαιο ότι και τότε φοβόντουσαν τον αφανισμό, ή είχαν ανασφάλειες για το τι πρόκειται να συμβεί. Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, κανείς δεν θέλει να δει την Οικογένειά του να υποφέρει ή να ατιμάζεται, κανείς δεν θέλει να διακινδυνεύσει τα 2-3-5 κεκτημένα, όσο μικρά κι αν είναι αυτά, ακριβώς επειδή η άνθρωπος από τη φύση του ακόμη και το πιο μικρό το θεωρεί σημαντικό ως καλύτερο από το τίποτα. Το θέμα όμως είναι αν θεωρεί οτι αυτά που έχει είναι αυτά που του αξίζουν ούτως ειπείν αν το τίμημα είναι το ανάλογο για τα κεκτημένα του, καθώς και κατά πόσον υπό τις υπάρχουσες συνθήκες μπορεί να έχει τις Ελευθερίες του (που θεωρητικά εγγυάται ο σύγχρονος Δυτικός Κόσμος) και την Αξιοπρέπειά του, δίχως αυτό να σημαίνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις κάποιες βασικές παραχωρήσεις δεν πρέπει να θεωρούνται αυτονόητες.

Καλώς ή κακώς εδώ και αρκετά χρόνια είμαστε βουτηγμένοι μέχρι τη μύτη μέσα σε έναν λάκκο με σκατά. Ουδείς λογικός άνθρωπος ισχυρίστηκε ότι ήμασταν κάποιο υποδειγματικό κράτος που τα έκανε όλα σωστά, αφενός όμως με τη νομισματική ενοποίηση (που ευτυχώς δεν συνοδεύτηκε αππο πολιτική ενοποίηση) και αφετέρου με την ολοένα αυξανόμενη ροή πληροφοριών κυρίως λόγω του διαδικτύου, ιδίως τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιήσαμε κάτι που ούτως ή άλλως είχαμε ως βασική υποψία όλα τα προηγούμενα χρόνια: ότι και οι ξένοι δεν πάνε πίσω. Μπορεί να είναι άλλου τύπου λαμόγια, αλλά κι αυτοί είναι λαμόγια. Η οδός που ακολουθούσαμε είναι προ πολλού (σχεδόν εξαρχής, για όποιον κόβει απλώς το μάτι του) σαφές ότι όχι μόνο δεν έβγαζε πουθενά μα τουναντίον επρόκειτο να χειροτερέψει την κατάσταση και ναι μεν, πλήθος από τους αναρρίθμητους βλάκες που αναπνέουν τον ίδιον αέρα με'μάς (και αρκετοί εκ των οποίων κατέχουν διάφορες προπαγανδιστικές θέσεις άποψης σε διάφορα ΜΜΕ, ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε) έβγαιναν και έλεγαν (αν θυμάστε) ατάκες ότι το πρόγραμμα έχει προβλέψει ύφεση για τα δύο πρώτα χρόνια αλλά μετά κλπ, κλπ,σλουρπο, σλουρπ, μπλα, μπλα, όμως πλέον κανείς δεν θυμάται τι λεγόταν τότε, διότι έχουν περάσει μόλις 5 γεμάτα χρόνια από το επίσημο ξεκίνημα της κρίσης αλλά στους περισσότερους μας μοιάζει με 5 δεκατίες, μόνο και μόνο από το πλήθος των γεγονότων και των εξελίξεων.

Κάπου ήταν προφανές ιδίως τους τελευταίους μήνες (και ιδίως μετά την επιβολή του δημευτικού ΕΝΦΙΑ) ότι το πράγμα πλέον δεν πήγαινε άλλο. Και δεν πήγαινε άλλο όχι επειδή είχαμε κάνει όλα αυτά που έπρεπε για να εξορθολογιστούμε ως κράτος και πλέον δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, αλλά επειδή είχαμε ξεζουμίσει όλους αυτούς που δεν έπρεπε να ξεζουμίσουμε δίχως επί της ουσίας να ακουμπήσουμε το πελατειακό κράτος που μας έφτασε διαχρονικά σε αυτά τα χάλια. Το πρόβλημα -όπως έχω αναπτύξει κατ' επανάληψιν- έγκειται κατ' αρχήν και κατά βάσην στους φαύλους κι άχρηστους πολιτικούς, οι οποίοι ως έρμαια της πολιτικής τους ανικανότητας είχαν απλώς εναποθέσει την σωτηρία της χώρας στο γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα ήθελαν να χάσουν τα χρήματά τους. Μόνο που αυτό που δεν περίμεναν ακριβώς επειδή δεν είχαν καταλάβει σε τι είδους Ευρώπη βρισκόμαστε ήταν το ότι οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται μόνο να μην χάσουν τα χρήματά τους και δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίον θα το επιτύχουν αυτό. Όταν, λοιπόν, ξεκινάς έναν οδικό χάρτη σωτηρίας μιας χώρας με μοναδικό γνώμωνα αυτόν, είναι δεδομένο ότι ευθύς εξαρχής θα παρεκκλίνεις της πορείας που έχεις στο μυαλό. Μία μοίρα να κάνεις λάθος στο αρχικό σημείο στον χάρτη και μετά από μερικά χιλιόμετρα ήδη έχεις παρεκλίνει πάρα πολλά χιλιόμετρα της αρχικής πορείας που είχες χαράξει. Είναι τόσο απλό.

Όπως έλεγα, λοιπόν, έχουμε φτάσει στο σημείο που έπρεπε να παρθούν (από εμάς ως λαός) κάποιες αποφάσεις. Όσοι παρακολουθούν στενά τις πολιτικές εξελίξεις (ούτως ειπείν έχουν αρκετά γερό στομάχι να παρακαλουθούν σε καθημερινή και πολύωρη βάση) είχαν καταλάβει το προφανές: η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε συμφωνήσει με την τρόικα διότι η τελευταία πολύ απλά ήθελε νέα αιματηρά μέτρα για να προχωρήσει στην εκταμίευση της τελευταίας δόσης του (συγκεκριμένου) μνημονίου (και προτού προβεί στην σύναψη νέου). Αυτό η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν μπορούσε να το αντέξει. Σ'εκείνο το σημείο ο Πιτσαδώρος_ έκανε ένα τρικ ότι τάχα μου βγαίνουμε από το μνημόνιο μπας και πάρει τον κόσμο με το μέρος του και όλοι είδαμε τι ακολούθησε. Άρα πλέον το μόνο χαρτί που του έμενε να παίξει ήταν αυτό της εκλογής του ΠτΔ, όπου ούτε αυτό του βγήκε και μοιραία πήγαμε σε εκλογές. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω κάτι θεμελιωδώς βασικό: μην πέφτετε στη λούμπα ότι ο Σαμαράς έχασε έτσι αβίαστα τις εκλογές, διότι έχει αποδείξει ότι είναι ένας αδίστακτος πολιτικός δίχως ίχνος αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς μέσα του. Αυτό που έκανε ο Πιτσαδώρος_ ήταν να φέρει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο όπου είτε θα έπαιρνε νωπή λαϊκή ετυμηγορία για να προχωρήσει στις "μεταρρυθμίσεις" (που θα είχαμε αίμα κι άμμο αν μετά από τέτοια μέτρα έβγαινε και πρώτος), είτε θα πέταγε την καυτή πατάτα από πάνω του με την ελπίδα ότι ο επόμενος (που νομοτελειακά θα ήταν ο Τσίπρας) θα πέσει γρήγορα (και ταυτόχρονα θα καεί και ως χαρτί) και έτσι ο ίδιος θα επανέλθει ως Μεσσίας για να συνεχίσει τα πράγματα απ'όπου τα είχε αφήσει προ Τσίπρα. Πρακτικά αυτό τι σημαίνει;

Σημαίνει ότι (όπως ήδη βλέπουμε) ο Τσίπρας δεν έχει καθόλου χρόνο για το παραμικρό. Πρέπει να πάει με την προετοιμασία που είχε κάνει έως τις εκλογές αναγκαστικά για μετωπική σύγκρουση. Εάν δεν πάει για μετωπική σύγκρουση, η μοναδική εναλλακτική λύση είναι αυτή που ακολουθούσαν όλοι οι προηγούμενοι.

Τις τελευταίες 5 μέρες όπως έγραφα και στο αμέσως προηγούμενο κείμενό μου διαβάζω είτε την απόλυτη καταστροφολογία των μεν (ήτοι των νεοφιλελέ και των συν αυτοίς), είτε τον απόλυτο ενθουσιασμό των δε. Δεν θα ασχοληθώ σε αυτό το σημείο με τους πρώτους, διότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχολείσαι με παρθένες ζωντοχήρες που πλέον βρίσκονται προ πολλού σε φάση εμμηνόπαυσης και αναπολούν τα ωραία μαλαπέρδια των παίδαρων που κατά τα λοιπά ποτέ δεν πέρασαν ούτε απ'έξω. Με ενδιαφέρει όμως να ασχοληθώ με τους δεύτερους, διότι είναι η τάση που μπορεί να δημιουργήσει (ένεκα προσδοκιών και ελπίδας) σοβαρά προβλήματα ακριβώς επειδή είναι η τάση που εμποδίζει να δεις τα πράγματα ψύχραιμα.

Διαβάζω πολλά, τις τελευταίες μέρες, λοιπόν. Ότι ο Βαρουφάκης τους πήδηξε, τους έμπηξε, τους έδειξε και να δείτε τώρα ποιος την έχει πιο μεγάλη κλπ, κλπ. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Ο Βαρουφάκης έκανε απλώς το προφανές και λογικό συνάμα που θα έκανε ο οποιοσδήποτε σοβαρός οικονομολόγος που σέβεται τον εαυτό του (ανεξαρτήτως αξιώματος): βγήκε και είπε φόρα παρτίδα αυτό που ξέρουμε όλοι ότι το πρόγραμμα αυτό μετά από 5 χρόνια έχει αποδειχθεί ότι δεν βγάζει πουθενά, ότι χειροτερεύει τα πάντα, ότι διαλύει όλον τον κοινωνικό ιστό και ως εκ τούτου δεν χρήζει επισκευής παρά σηκώνει μονάχα αντικατάσταση με ένα άλλο πρόγραμμα. Απλά, κατανοητά, με απόλυτη σαφήνεια και με τρόπο που ουδέποτε έχουμε ξανακούσει να μιλάει ΥΠΟΙΚ σε τούτη τη χώρα. Είναι αυτονόητο ότι οι δανειστές κάτι τέτοιο δεν το επιθυμούν σε καμία περίπτωση και αυτό διότι από την Ελλάδα βγάζουν λεφτά με το τσουβάλι και μάλιστα με τις δικές μας ευλογίες. Όταν έχεις απέναντί σου δωσίλογους όπως οι προηγούμενοι που ευχαρίστως για λίγα (δικά του) ψίχουλα είναι πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ολόκληρο το κράτος μαζί με τις ψυχές που το απαρτίζουν και ταυτόχρονα αυτοί να διατηρίσουν τις καρέκλες κι εσύ με τις ευλογίες τους να βγάζεις πακτωλό χρημάτων, ποιος είναι τόσο ασόβαρος που θα αρνηθεί μια τέτοια δυνατότητα μόνο και μόνο επειδή άλλαξε ο συνομιλητής; Κανείς, όπως κι έγινε δηλαδή.

Εδώ όμως είναι που αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα.
Έχουμε ξαναγράψει και στο παρελθόν ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα με αποδεδειγμένα σοβαρότα δομικά προβλήματα. Προεκλογικά που το επανεξέτασα το θέμα, έκαναν έναν μάλλον όχι παράλογο συλλογισμό ότι μετά από τόσα χρόνια όλο και κάτι πρέπει να έχουν διορθώσει επί τούτου. Τελικώς από τις τελευταίες μέρες αρχίζει να αχνοφαίνεται ότι μάλλον δεν έχουν διορθώσει τίποτα μιας και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το απλό να βγάζουν λεφτά και τέλος.
Είναι προφανές ότι αρχίζουν πλέον να αποκτούν μορφή όλα τα βασικά διακυβεύματα των ημερών και τα οποία πρότιστα και στο μεγαλύτερό τους κομμάτι αφορούν τη Γερμανία:
α) ότι η χήνα με τα χρυσά αυγά ενδεχομένως να πάψει να βγάζει αυγά
β) ότι η τρομοκρατία και οι απειλές πιθανώς να μην πιάσουν
γ) ότι αν η Ευρώπη αναγκαστεί να εξωθήσει την χώρα στην καταστροφή θα έχει μια παγκόσμια κατακραυγή
και το πιθανώς το σημαντικότερο
δ) ότι παρά τις γερμανικές διαβεβαιώσεις ότι ουδεμία υπαναχώρηση θα γίνει και για κανέναν λόγο, αν τελικά κάτι τέτοιο γίνει πιθανώς να αποτελέσει πολύ κακό παράδειγμα για άλλες ενδιαφερόμενες χώρες σε συνδυασμό με την ευθεία αμφισβήτηση της Γερμανίας.

Για να το πούμε πιο απλά για να καταλάβετε πόσο "ενδιαφέρουσες εποχές" βιώνουμε (εάν γνωρίζετε για ποιον λόγο αυτό αποτελούσε κατάρα για τους Κινέζους), είμαστε σε ένα σταυροδρόμι που για την ώρα ο ένας δρόμος δείχνει να βγάζει στο τέλος του ευρώ, ο δεύτερος δρόμος στο τέλος της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και ο τρίτος μάλλον διασπάται προς ώρας σε πολυάριθμα ενδεχόμενα (ένα εκ των οποίων είναι φυσικά και η έξοδός μας από το ευρώ, ένας άλλο η άτακτη υποχώρησή μας κλπ). Όπως καταλαβαίνετε το γεγονός ότι το χρέος μας (και όχι μόνο το δικό μας) πλέον δεν το έχουν τράπεζες (διότι είπαμε, το ευρώ έχει δομικά προβλήματα) αλλά οι Ευρωπαίοι πολίτες, τα παραπάνω ενδεχόμενα δημιουργούν ένα προπολεμικό κλίμα στο κέντρο του οποίου ήδη βρισκόμαστε από πλευράς προπαγάνδας (βλ. Bild, αξιολογήσεις Οίκων κλπ).
Στα πολύ θετικά που για τις πρώτες μέρες βλέπω είναι αναμφίβολα η στάση των περισσοτέρων διεθνών (σοβαρών) εντύπων, τα οποία δείχνουν να δικαιολογούν την ελληνική αντίδραση (παίρνοντας δειλά το μέρος μας). Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα έντυπα κάνουν το ίδιο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν όλα τα έντυπα μας έδιναν δίκιο θα ανησυχούσα πολύ περισσότερο. Εδώ, λοιπόν, υπεισέρχεται ένα θεμελιώδες ερώτημα: μήπως τους έπιασε κανάς ξαφνικός έρωτας με την Ελλάδα; Η απάντηση είναι απλή:
Όχι, αλλά τους έπιασε ένας ξαφνικός έρωτας με το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η ύπαρξη του οποίου από την ημέρα της εμφανίσεώς του έχει απλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό διάφορες διαδικασίες (όπως πχ οι εμπορικές σχέσεις με τις ΗΠΑ κλπ) και το οποίο βλέπουν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να καταρρεύσει και να πάρει στον πάτο την παγκόσμια οικονομία αύτανδρη. Μέχρι τώρα, λοιπόν, υπήρχε ένα πολιτικό υπηρετικό προσωπικό που του επέτρεπαν να διατηρεί την καρέκλα του μέσα από μια υποτιθέμενη αναγνώριση (θυμηθείτε το νόμπελ Ειρήνης, ή την φωτογραφία με το νεύμα "Αντώνης_, έλα δίπλα μου Μπούμπη") και ως αντάλλαγμα να κάνει ό,τι του λένε άρα η υπόθεση ήταν ελεγχόμενη. Πλέον και με τα έως τώρα δεδομένα (διότι αύριο μπορεί να ανακρούσουμε πρύμναν) το παιχνίδι έχει αρχίσει να γίνεται πολύ επικίνδυνο και να ξεφεύγει και αυτό επειδή η Γερμανία μπαίνει σε μια φάση πρωτοφανούς αμηχανίας στην οποίαν πιθανώς να μην έχει ξαναβρεθεί ποτέ.
Όταν βγαίνει και σου λέει ως κράτος με κάθε επισημότητα ότι δεν υπάρχει περίπτωση διαγραφής χρέους, αυτό κάτι δείχνει. Ισχυροποιείται δε από το γεγονός ότι το ίδιο σου διαμηνύουν οι Ευρωπαίοι κολαούζοι. Για την ώρα ο Τσίπρας (με τον Βαρουφάκη) έχουν υψώσει ανάστημα (όποιο κι αν είναι αυτό και λένε ότι δεν το δέχονται). Η Γερμανία δεν μπορεί λόγω οικονομικού μεγέθους και πολιτικής δύναμης να μπει σε μια τέτοια διαπραγμάτευση όταν επί σειρά ετών υποστηρίζει τα ακριβώς αντίθετα, πόσω δε μάλλον όταν έχει κάνει διπλή υποχώρηση μέσα σε δύο μέρες οπότε και ήρθαν δύο υψηλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για να επιπλήξουν διερευνήσουν το όλο ζήτημα που έχει ανακύψει. Αν, λοιπόν, κάτι τέτοιο συμβεί θα αποτελέσει μεγάλη ήττα ακόμη κι αν τελικά υπάρξει συμβιβασμός. Η περιπτωση, όμως, να μην υπάρξει συμβιβασμός είναι η ακόμα χειρότερη, διότι θα δείξει ότι η Γερμανία έχει αδυναμία να ελέγξει τις εξελίξεις και αυτό όχι μόνο θα σηκώσει ολάκερη θύελα, αλλά ενδεχομένως ν'ανοίξει και τις ορέξεις άλλων χωρών (βλ. Ισπανία, Ιταλία) οι οποίες όμως έσπευσαν να βγάλουν τις ουρίτσες τους απ'έξω μην τυχόν και φάνε καμιά γερμανική φάπα και ζαλιστούν.
Σε αυτό το σημείο (και αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας έχει όντως τ'άντερα να το τραβήξει στα άκρα το θέμα) υπάρχει ένα κρυφό χαρτί που αν και επί της ουσίας ήταν ανέκαθεν ανοικτό, δεν το έχει υπολογίσει κανείς και μιλάω για τον Λαπαβίτσα. Για περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, ο Λαπαβίτσας είναι θιασώτης της απόψεως ότι υπάρχει μόνο μία λύση για ανάκαμψη και αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ. Μην απορήσετε αν ξαφνικά τον δείτε να έχει πιο ενεργό ρόλο στα των οικονομικών, διότι είναι προφανές ότι ο Βαρουφάκης μάλλον έχει πάρει την αποστολή της παραμονής στο ευρώ.

Όπως και να'χει, έχω γράψει και εμμένω στη θέση μου ότι ο Τσίπρας όσο καλές προθέσεις και να έχει, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να αντέξει μέχρι τέλους και ως εκ τούτου δεν περιμένω να κάνει πολλά επί των οικονομικών, εκτός αν προκύψουν στρατηγικές συμμαχίες καθ'οδόν, και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στους Ρώσους αλλά στον αμερικανικό άξονα, ο οποίος παρατηρώ ότι δείχνει έντονο ενδιαφέρον για το θέμα (ξέχωρα ότι δεν γουστάρουν που οι Γερμανοί έχουν υψώσει ανάστημα, κάτι το οποίο αποτελεί και βασική παράβαση για τα αμερικανικά συμφέροντα). Σημειωτέον ότι κάποια θέματα που άπτονται επί των οικονομικών που όμως δεν είναι ζωτικά πιθανώς να τα επιτύχει (όπως πχ το να μην ξαναπατήσει η τρόικα το πόδι της). Αντίστοιχα είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσει να κάνει και πολλά άλλα, όχι όμως αυτά που έχει εξαγγείλει και που έχουν οικονομικό αντίκρυσμα. Ήδη ας πούμε έχουμε ζωτικές (και θετικές) κωλοτούμπες για παράδειγμα στο θέμα του φράκτη στον Έβρο, για το πως θα "ανοίξει" η ΕΡΤ κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι και στο θέμα με τη Ρωσία και τις κυρώσεις που είχαν όλα τα δίκια μαζί τους, αναγκάστηκαν έως κι εκεί να ανασκευάσουν διότι ο τρόπος που εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους ήταν εντελώς εσφαλμένος, άσχετα αν επί της ουσίας πέρασε του Τσιπρα (και αυτό είναι στα υπέρ του).

Γενικά, αυτό που βλέπω είναι ότι όσα δίκια κι αν έχουμε και όσο λογικά πράγματα κι αν ζητάμε αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάρουμε και αυτά που ζητάμε. βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορόυμε και να προσπαθήσουμε, και αυτό το πιστώνεται ήδη η νέα κυβέρνηση και δεν το συζητώ.
Μπορεί να μετράει ούτε μια βδομάδα, αλλά τουλάχιστον έχει δώσει ένα πρώτο δείγμα γραφής ότι προτίθεται να κάνει κάτι διαφορετικό ξεφεύγοντας από την οδό της υποτέλειας. Εννοείται βέβαια ότι κάτι τέτοιο θα έχει και θύματα και θυσίες, σάμπως όμως δεν είχαμε θύματα και θυσίες με τον άλλον τρόπο; Άρα αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι στο σημείο που βρισκόμαστε είμαστε ούτως ή άλλως με την πλάτη στον τοίχο και σωτηρία για εμάς δεν υπάρχει παρά μόνο όπως είχε πει κάποτε ο Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδη, ότι όποιος δεν προσαρμοστεί πεθαίνει, με την συμπλήρωση τη δική μου ότι όσοι επιβιώσουν θα είναι υπόδουλοι για μια ζωή και μαζί και τα παιδιά τους και πάει λέγοντας. Άρα ο καθένας πρέπει να κάνει την επιλογή του, τι ακριβώς απαίτηση θέλει για τον εαυτό του. Μιας ώρας ελεύθερη ζωή, ή σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή; Πόσο επίκαιρο ερώτημα, ε;

Στην περίπτωση που κάποιος προτιμήσει τη δεύτερη επιλογή, τα πράγματα είναι σχετικά απλά και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης: θα συνεχιστεί το ίδιο αιματηρό πρόγραμμα λιτότητας μέχρι τελικής εξαφάνισης της χώρας κυριολεκτικά, αφού όποια χώρα δεν παράγει καταπίνεται από τις γειτονικές της.
Στην πρώτη περίπτωση όμως, η μετωπική σύγκρουση είναι μονόδρομος και προσωπικά αν και αναγνωρίζω το πλήθος από ρίσκα χαίρομαι που ο Τσίπρας έλαβε αυτήν την απόφαση.
Εδώ και 5 χρόνια είμαστε σε μία διαρκή και παγωμένη χρεωκοπία, Την στιγμή που λέγαμε χρεωκοπούμε, κάποιος πάτησε την παύση κι έκτοτε δεν ξαναπάτησε το play. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν είναι δυνατόν να ξεπουλάμε τα πάντα και να συρρικνώνονται από το ΑΕΠ μέχρι την Κοινωνία την ίδιαν προκειμένου να ισχύει το "δόγμα" ότι τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά, ο οποίος Βορράς δανείζει αενάως για να δημιουργεί μεγαλύτερα ελλείμματα στον Νότο και πάει λέγοντας.
θα σας πω κάτι που πέρασε στα πολύ ψηλά: πιο πάνω μνημόνευσα ότι στο θέμα της Ρωσίας είχε απόλυτο δίκιο. Έχετε αναλογιστεί γιατί; Η ΕΕ ήθελε να επιβάλει νέες κυρώσεις στη Ρωσία. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, η Ρωσία παίρνει μέτρα κατά της ΕΕ, κόβωντας πρώτ'απ'όλα τις εισαγωγές από την ΕΕ. Εμάς λίγες πηγές εισοδήματος έχουν μείνει ως κράτος πλέον, και η ΕΕ με την πολιτική της τις συρρικνώνει. Θα έρθει μετά η τρόικα, λοιπόν, και θα μας πει ότι μειώθηκαν τα έσοδα άρα πάρτε μέτρα. Ε, δεν γίνεται ρε παιδιά. Αυτό το καλαμπούρι πρέπει να σταματήσει. Το αν θα καταφέρουμε να το σταματήσουμε όμως είναι μια άλλη ιστορία και εδώ υπεισέρχεται αυτό που έγραψα αρκετά πιο πάνω ότι καλά όσα λέει και κάνει ο Βαρουφάκης, αλλά μην τον παρουσιάζουμε και ως νέο Κολοκοτρώνη τον άνθρωπο. Ο Βαρουφάκης προσπαθεί να κάνει απλώς τη δουλειά του και αν θέλετε τη γνώμη μου τα πρώτα δείγματα γραφής του είναι ότι προσπαθεί να την κάνει αρκετά καλά.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα έχουμε πολλά πλεονεκτήματα, παρά τις απίστευτες εθνοπροδοσίες που έχουν συντελεστεί με όλα τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα (πχ απεμπώληση εθνικής κυριαρχίας, αποδοχή αγγλικού δικαίου, υποθήκευση σύσσωμης της δημόσιας περιουσίας συμπεριλαμβανομένης και εθνικής κληρονομιάς αλλάκαι γης κλπ, κλπ). Προσωπικά είμαι της απόψεως (που μάλλον αυτό έχει και ο Τσίπρας στο πίσω μέρος του μυαλού του) ότι αν είναι να μας βυθίσουν, ας πάρουμε μαζί μας όσο το δυνατόν περισσότερους μπορούμε διότι το αξίζουν. Νομίζω ότι αυτή είναι και η τελευταία μας ελπίδα, αν δηλαδή κατανοήσουν ότι δεν μπλοφάρουμε, αν όχι να μας σώσουν, τουλάχιστον να μας αφήσουν να σωθούμε όπως ξέρουμε εμείς. Αξιοπρεπώς. Μέχρι τότε όμως το μόνο βέβαιο είναι ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε με την πιο απάνθρωπη και αδυσώπητη Ευρώπη από τη λήξη του Β' ΠΠ κι εντεύθεν, μια Ευρώπη που διόλου συμπτωματικώς θα έχει το πρόσωπο της ναζιστικής Γερμανίας, ακριβώς επειδή το όνειρο του Χίτλερ τελικώς έγινε πραγματικότητα: όλη η Ευρώπη είναι υποτεταγμένη υπό την γερμανική σκέπη και οι μπολσεβίκοι έχουν μείνει απ'έξω.

Ως έθνος τα έχουμε ξανακαταφέρει. Σαφώς και οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ μας.
Ένας εναντίον όλων; Χλωμό.
Αλλά το έχουμε ξανακάνει και περιέργως, έχουμε ξανακερδίσει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φούσκα είναι παγκόσμια και εδώ και χρόνια παίζονται και πολλά ενεργειακά παιχνίδια που θα φέρουν πολλές ανακατατάξεις σε γεωπολιτικό επίπεδο. Όλα αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μην το λησμονούμε. Δυστυχώς της φτωχής Ελλαδίτσας της έτυχε πάλι να είναι πρωτοπόρος στις εξελίξεις.
Και στον Β' ΠΠ που οι "λογικές" φωνές έλεγαν να συνθηκολογήσουμε, ο κατά τα λοιπά γερμανοτραφής Μεταξάς πιεσμένος από τον λαό πήγε ενάντια σε αυτό που πραγματικά ήθελε. Αγωνιστήκαμε και τότε ενάντια στις πιθανότητες και πληρώσαμε αναλογικα΄με τον πληθυσμό μας το βαρύτερο τίμημα στην Ευρώπη. Μέχρι τότε, οι συμμαχικές δυνάμεις δεν είχαν επιτύχει ούτε μία νίκη εις βάρος των Γερμανών ναζί και του Άξονα γενικότερα. Η πρώτη νίκη ήρθε από τον ελληνικό στρατό ενάντια σε κάθε λογική και κάθε πιθανότητα και ήταν μια νίκη που άλλαξε τη ροή όλου του πολέμου.
Μπορεί εμείς να μην κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά εξαιτίας μας κερδίθηκε ο πόλεμος.
Ίσως το ίδιο να συμβεί και τώρα.
Στους πολέμους είτε κερδίζεις, είτε χάνεις. Ισοπαλία δεν υπάρχει.
Περίέργως όμως αν και είμαστε από τα πλέον φιλοπόλεμα έθνη στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουμε επιβιώσει αξιοσημείωτα πολύ. Αυτό ίσως να δείχνει κάτι.

Είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι θα επιχειρήσουν να στραγγαλίσουν πολιτικά τον Τσίπρα. Ήδη διάβασα ότι ανακοινώθηκε επίσπευση του Eurogroup για την ερχόμενη βδομάδα. Είναι αυτονόητο ότιστο πλαίσιο των μοχλών πίεσης θα συνδράμουν και οι εγχώριοι γερμανοτσολιάδες και μάλιστα με περισσή χαρά. Είναι βέβαιο ότι ο Τσίπρας τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου θα ξεμείνει από συμμάχους και θα πρέπει να υπερσκελίσει και την αδιαμφισβήτητη απειρία του απέναντι σε αδίστακτες και σκληρές πολιτικές μετριότητες. Είναι αυτονόητο ότι θα κληθεί να λάβει σε απελπιστικά σύντομα χρονικά διαστήματα τις δυσκολότερες των αποφάσεων. Είναι δεδομένο ότι το προσεχές (άγνωστο πόσο) χρονικό διάστημα ενδέχεται να ζήσουμε μεγάλο εφιάλτη με τρομοκρατία μεγαλύτερη κι εντονότερη ακόμη κι απ'αυτήν της προεκλογικής περιόδου.
Αν και δεν ψήφισα τον Τσίπρα, θα τον στηρίξω όσο βλέπω ότι αγωνίζεται για το καλό του τόπου, όπως αντίστοιχα θα τον σταυρώσω ευκαιρίας δοθείσης, όπως κάνω πάντοτε με όλους. Και γιατί θα τον στηρίξω;

Διότι και τώρα πόλεμο έχουμε και μην το αμφισβητεί κανείς.
Ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο με όπλα όπως εσφαλμένα νομίζει ο περισσότερος κόσμος. Μπορείς να διαλύσεις ένα κράτος δίχως να πέσει έστω μία σφαίρα και να είστε βέβαιοι ότι η... σύμμαχος Ευρώπη θα χρησιμοποιήσει πολλούς ανορθόδοξους τρόπους για να μας κάμψει και να περάσει το δικό της.
Τουλάχιστον ας αποφασίσουμε με τίνος το μέρος είμαστε.
Ήδη ας πούμε τα σκουλίκια παρακαλάνε να καταστραφούμε για να που ότι μας είχαν προειδοποιήσει.
Κάποια πράγματα σε τούτον τον τόπο δεν αλλάζουν ποτέ.
Είναι ο τόπος των μεγάλων γεγονότων αλλά και των μεγάλων προδοσιών.
Είναι ο τόπος των ηρώων αλλά και των ρουφιάνων.
Είναι ο τόπος με τους ξεφτιλισμένους πολιτικούς που ενίοτε βγάζει και πολιτικούς αρίστης πάστας.

Να γράψω και κάτι τελευταίο διότι σαν πολλή μαυρίλα δείχνει να έπεσε.
Όλο το τελευταίο σκέλος βασίζεται αποκλειστικά στην αποδεδειγμένη πολιτική μετριότητα των Ευρωπαίων από την οποίαν έχει πηγάσει πλήθος κακίστων επιλογών τα τελευταία χρόνια, καθώς και στην εκτίμηση ότι λογικά πιστεύουν πως η δική μας πλευρά είτε μπλοφάρει, είτε θα σπάσει προ του τέλους. Αν υπήρχε η σοφρωσύνη του παρελθόντος τα περισσότερα απ'αυτά δεν θα είχαν συμβεί ούτως ή άλλως και θα είχε βρεθεί μια έντιμη λύση προ πολλού δίχως να είχαμε φτάσει στην ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε, αλλά δυστυχώς η παλαιά σοφρωσύνη δεν υπάρχει. Οπότε ας είμαστε απλώς υποψιασμένοι και προετοιμασμένοι.

Ο καθείς εφ ω ετάχθη.
Είμαστε οι επιλογές μας.
Καμία μάχη δεν χάθηκε μέχρι να χαθεί και πάντα πρέπει να είμαστε με το σπαθί στο χέρι. Και κυρίως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι έχουμε πολύ και ανηφορικό δρόμο μέχρι να κερδίσουμε κάτι.
Αυτή είναι η κατάρα του να ζεις σε ενδιαφέρουσες εποχές.
Χαίρετε.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Αγαπητό μου ημερολόγιο.

Τρίτη μέρα με ΣΥΡΙΖΑ και αρχίζω να νοιώθω ότι συμβαίνουν περίεργα πράγματα.
Κατ' αρχήν, φοβάμαι βάσιμα για την υγεία μου.
Πιο συγκεκριμένα, νοιώθω ήδη σχεδόν από την πρώτη μέρα μία έντονη δυσφορία λίγο πιο κάτω από τη βουβωνική χώρα. Κυκλοφορώ μόνο με φόρμες. Τα ούμπαλά μου έχουν πρηστεί τόσο πολύ που πλέον είναι αδύνατον να φορέσω τζιν: δεν ανεβαίνει.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη δυσφορία αλλά και το πρήξιμο έχουν ακολουθήσει την προγενέστερη δυσφορία και πρήξιμο της προεκλογικής περιόδου που είχε ακολουθήσει την προγενέστερη των προηγουμένων που μας έσωναν κ.ο.κ., αλλά δυστυχώς πλέον το πρόβλημα έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι μεγαλύτερο.

Το πρόβλημα είναι ότι πλέον έχω αρχίσει να αμφιβάλλω μέχρι και για τον ίδιον μου τον εαυτό. Αυτό που εγώ βλέπω είναι απλώς μια νέα κυβέρνηση που ανεξάρτητα αν ποτέ δεν μου γέμιζε το μάτι, είναι αυτή που εξελέγη με δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν ξέρω αν κάνω καλά που δεν εκφράζω κι εγώ όπως πλήθος άλλοι τις δημοκρατικές μου ανησυχίες σπεύδοντας να τονίσω ότι δεν θα έπρεπε να βγουν αυτοί αλλά οι άλλοι, όπου βέβαια αν ρωτήσεις τους άλλους θα σου πουν ότι ούτε κι εσείς έπρεπε να βγείτε αλλά εμείς κλπ, κλπ.
Όπως και να'χει, σε αυτούς έκατσε η μπάλα και αυτούς είμαι υποχρεωμένος ως υπεύθυνος πολίτης να παρακολουθώ με στενό μαρκάρισμα και να σχολιάζω εξίσου καυστικά με τις προηγούμενες. Όμως έχω συνειδητοποιήσει ότι μάλλον είμαι μόνος στην χώρα ή έστω ο πυρηνικός όλεθρος που μεσολάβησε έχει αφήσει λίγους από εμάς σε μια έκταση τόσο μεγάλη που είναι δύσκολο να βρει ο ένας τον άλλον. Νοιώθω σαν τον Μελ Γκίμπσον στο Μαντ Μαξ...

Αυτό που ανέφερα μόλις, έχει μεγάλη σημασία διότι οι "μισοί" στη χώρα παρακαλάνε να καταστραφεί και να μην μείνει ρουθούνι όρθιο μόνο και μόνο για να βροντοφωνάξουν εκ των υστέρων ότι "σας τα λέγαμε εμείς", ενώ οι άλλοι "μισοί" ζουν σε μια ευτυχία τόσο όμοια με των ναρκωτικών ώστε σχεδόν να ισχυρίζονται ότι "ακόμη κι αν καταστραφούμε και δεν μείνει ρουθούνι όρθιο, σημασία θα έχει ότι συνέβε με τον Αλέξη μας". Ταυτόχρονα οι "μισοί" πανηγυρίζουν για το απολύτως αδιάφορο γεγονός ότι ο νέος πρωθυπουργός ορκίστηκε όπως γούσταραν, ενώ οι άλλοι "μισοί" κατακεραυνώνουν το αδιάφορο γεγονός ότι δεν ορκίστηκε όπως ανέμεναν. Το καλύτερο όμως ήρθε μόλις ανακοινώθηκε η κυβέρνηση, αγαπητό μου ημερολόγιο. Κανείς δεν κοιτάζει αν αυτοί που μπήκαν είναι ικανοί και άξιοι. Όλοι κοιτάζουν μόνο αν πληρούν τις προσωπικές προϋποθέσεις που θέτει ο καθένας με βάση τα γούστα του.
Δεν έχει πολλές γυναίκες, βροντοφώναξε η μία, λες και το να είσαι γυναίκα σκέτο σε καθιστά ταυτόχρονα ικανή.
Λογικό, απάντησε ο άλλος και πρόσθεσε, οι άντρες αντέχουν περισσότερο ξύλο στα όσα ακολουθήσουν, λες και το να είσαι άντρας είναι το στοιχείο που λείπει για να σε κάνει ικανό.
Ω, κοιτάχτε!, αναφώνησε κάποιος τρίτος. Έβαλε τον τάδε που είναι έτσι. Καταπληκτικό! Και τελικώς συνειδητοποίησα ότι σε τούτη τη χώρα το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι ένας τάδε που είσαι έτσι.Σπουδές και δεξιότητες είναι προαιρετικές.

Είχα μπουχτίσει. Αποφάσισα να παραγγείλω κάτι για να φάω. Κάλεσα τον αριθμό που με ενδιέφερε:
Οινομαγειρείοφ-ταχυφαγείοφ, τι θα θέλατε σύντροφε; ακούστηκε να λέει η στεντόρεια φωνή από την άλλη πλευρά.
Το ακουστικό μου έπεσε από το χέρι. Τρέμοντας το ξανάπιασα και το έκλεισα σχεδόν μηχανικά.
Το τελευταίο που ακούστηκε από την άλλη πλευρά ήταν μια αχνή φωνή να λέει σπασίμπα, σμιρνόφ, σπαρτάκ μόσκοβο...
Δεν είμαστε καλά, σκέφτηκα. Κοίτα να δεις που ο Λιακόπουλος είχε δίκιο...
Με έλουσε κρύος ιδρώτας όμως μετά συνήλθα.
Βοήθησε και ένα σφηνάκι τσίπουρο.

Τελικώς, συλλογίστηκα, σε τούτη τη χώρα δεν ενδιαφέρεται κανείς να δει αποτέλεσμα να έρχεται. Όλοι ενδιαφέρονται να συμβεί κάτι -το ο,τιδήποτε- αρκεί να γίνει με τους δικούς τους όρους. Έτσι όπως ο καθείς γουστάρει, βάσει του θλιβερού του μικρόκοσμου.
Μόλις τρεις μέρες κυβέρνηση, και οι μεν είναι πανηγυρίζουν για τη βέβαιη αλλαγή των πραγμάτων, οι δε είναι βέβαιοι για τον επικείμενο Αρμαγεδδώνα. Οι μεν πανηγυρίζουν ήδη, οι δε καταστροφολογούν  ακατάπαυστα. Κι αμφότεροι μας πρήζουν τους όρχεις ανηλεώς νομίζοντας ότι κάτι προσφέρουν στο παγκόσμιο Γίγνεσθαι.

Τελικώς, αγαπητό μου ημερολόγιο, κανείς δεν νοιάζεται γι'αυτή τη χώρα και πάνω απ'όλα δεν νοιαζονται εκείνοι που νοιάζονται περισσότερο απ'όλους τους άλλους.
Γι'αυτό λέω ότι στη χώρα τούτη δεν αξίζει να σωθεί.

Κάποτε ήξερα ότι υπήρχαν κάποιες Αξίες, κάποιες Σταθερές. Έβλεπες τι λέει κάποιος και μετά κοίταζες να δεις αν τηρεί αυτά που έλεγε. Κοινώς, περίμενες τις πράξεις του και δεν έμενες στα έπεα πτερόεντα. Κάπως έτσι τον έκρινες για τα έργα και τα λόγια του. Αμ, έπος, αμ, έργον που έλεγαν και οι άξιοι πρόγονοι ανάξιων απογόνων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν προειδοποιούσες εγκαίρως όταν έβλεπες τα κακώς κείμενα, αλλά πλέον όλα έχουν γίνει τόσο πολύ αχταρμάς που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Τώρα, δεν χρειάζονται τέτοιες αναχρονιστικές τακτικές. Όλοι ξέρουν, όλοι κατέχουν την μία και μοναδική και απόλυτη και αδιάψευστη αλήθεια. Το μόνο που αρκεί είναι να δηλώσεις μια ταμπέλα. Μπορεί να λες χοντροπαπάτζες, αλλά αν είσαι στην δική μας ταμπέλα τότε οι χοντροπαπάτζες σου είναι καλές και γίνεσαι ευρέως αποδεκτός. Αν όμως τις ίδιες ακριβώς χοντροπαπάτζες τις πει ο απέναντι, ουαί κι αλοίμονο και μαύρο φίδι που τον έφαγε τον εθνοπροδότη που θέλει να μας καταστρέψει.

Δυστυχώς σε τούτη την έρμη τη χώρα όλοι ξέρουν τα πάντα κι ως εκ τούτου ουδείς χρειάζεται να μάθει τίποτα. Ούτε καν από τα λάθη του δεν χρειάζεται να μάθει. Αν κι εδώ που τα λέμε, για να μάθεις από τα λάθη σου πρέπει να κάνεις λάθη, και όπως έχουμε ξαναπεί αγαπητό μου ημερολόγιο, ο Έλλην ποτέ δεν κάνει λάθος. Η χώρα τούτη έγινε εντελώς σώβρακο επειδή όλοι ήταν άξιοι και τα έκαναν όλα πάντα σωστά. Δεν άντεξε το βάρος τόσο μεγάλης αξιοσύνης και την έκταση τέτοιας αναντίλεκτης ικανότητας και γι'αυτό κατέρρευσε. Άρα; Πάλι στο ίδιο σημείο δεν είμαστε;

Έρμε Σωκράτη, αν σε είχε προειδοποιήσει η Πυθία θα είχες πιει νωρίτερα το κώνειο.
Καληνύχτα.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Μερικά πολιτικά σχόλια για τις επικείμενες εκλογές (μέρος τρίτον)

Ναι, το μαρτύριό σας τελειώνει!
Μετά από την τιτανομεγαλειώδη ανάλυση των δύο προηγούμενων σενδονιών (που εντελώς σεμνότυφα χαρακτήρησα ρεζουμέ) φτάνουμε, αισίως, στο τρίτο και τελευταίο μέρος της προεκλογικής σενδονιάδας, ήτοι στο τι θέλω εγώ να συμβεί.

Βέβαια, για να εξηγήσω κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να αναπτύξω το σκεπτικό μου (ούτως ειπείν, πάλι τον ήπιατε). Ας ξεκινήσουμε μια ώρ'αρχύτερα λοιπόν...
Στις εκλογές έχουμε το κλασικό διακύβευμα των τελευταίων ετών, ήτοι το τι παίζει με τα οικονομικά της χώρας και κατ' επέκτασιν όλων μας. Όλα αυτά τα χρόνια έχω αναπτύξει με σαφήνεια όλες τις σχετικές θέσεις που συνθέτουν το πολιτικό μου προφίλ (και όχι μόνο αυτό). Για παράδειγμα:
- ναι, είμαι ευρωπαϊστής, όμως απεχθάνομαι το σύγχρονο ευρωπαϊκό μόρφωμα που θεωρώ ότι αποτελεί προπολεμικό κουκούλι το οποίο θρέφει τον φασισμό πανταχόθεν (κάτι που αποδεικνύεται από εκλογικά ποσοστά στις περισσότερες χώρες).
- ναι, γουστάρω το ευρώ, όμως απεχθάνομαι τον λόγο ύπαρξής του, που δεν είναι άλλος από το να εξυπηρετεί αμιγώς τα γερμανικά συμφέροντα κ;αι μόνο αυτά εις βάρος των περισσοτέρων χώρών της Ευρώπης. Κοινώς, δεν το θεωρώ πανάκεια.

Σε σχέση με αυτούς τους δύο όρους, λοιπόν, έχω εξηγήσει ότι από την στιγμή που δεν θέλω να φύγω από την Ευρώπη διότι θεωρώ ότι εκεί βρίσκεται ο προσανατολισμός μου, πρέπει να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να εξωθήσω την συγκεκριμένη Ευρώπη να αλλάξει πρόσωπο και πιο συγκεκριμένα να γίνει μια Ευρώπη με ανθρωπιστικό χαρακτήρα, ακριβώς όπως την είχαν οραματιστεί και οι πολύ σοβαρότεροι ηγέτες του παρελθόντος (εν αντιθέσει με τους ηγέτες του κώλου που κυβερνούν σήμερα) αλλά και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες. Σαφώς και αναγνωρίζω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πάντοτε είχε οικονομικό χαρακτήρα και πάντοτε αποσκοπούσε πρώτιστα στην οικονομική συνεργασία και ανάπτυξη και αυτό δεν το θεωρώ καθόλου κακό, αρκεί να γίνεται σωστά. Όμως πλέον ο παράγοντας "άνθρωπος" έχει εξαλειφθεί από την Ευρώπη. Δεν είναι η Ευρώπη που θα θέλαμε και αυτό πρέπει ν'αλλάξει.
Ως προς το νόμισμα, έχω ξαναπεί παλιά την ιστορία με την γκομενάρα που κυκλοφορεί ένας καθημερινός απλός τύπος, η οποία όμως παραείναι απαιτητική για το βαλάντιό του. Το παλικάρι μας βγάζει κάθε μήνα το ποσόν Χ αλλά εκείνη επειδή έχει συνειδητοποιήσει πλήρως την τεράστια επιχείρηση που κουβαλάει πάνω της, τον ξεζουμίζει ασταμάτητα απαιτώντας κάθε μήνα τρεις τα διπλάσια απ'αυτά που βγάζει. Αυτός, λοιπόν, είτε επειδή πραγματικά τη γουστάρει, είτε επειδή είανι ψώνιο και θέλει να την κυκλοφορεί και να μένουν όλοι με ανοικτό το στόμα, έχει μπει σε αυτό το τρυπάκι αντί να κοιτάξει να την συνετίσει και να την προσγειώσει στην πραγματικότητα. Κάπως έτσι, τρώει όλο το εισόδημά του, τις οικονομίες του, έχει πουλήσει στο ebay κάποια προσωπικά αντικείμενα, έχει βάλει τους δικούς του να τον τσοντάρουν με χίλιες δυο δικαιολογίες και έχει καταλήξει και να πάρει έως και καταναλωτικό δάνειο από τράπεζα και όλα αυτά επειδή έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι η μόνη γαμάτη γκόμενα που υπάρχει, κάτι που δεν ααιρετίται ούτε από το γεγονός ότι παρόλο που η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη, έχει αρχίσει (αργά πλέον) να αναρωτιέται μήπως κάτι δεν κάνει καλά. Μήπως τελικά η γκόμενα αυτή δεν είναι γι'αυτόν; Διότι δεν είναι ότι δεν την γουστάρει το παιδί, απλά δεν την αντέχει οικονομικά.
Κάπως έτσι είναι και το ευρώ. Το θέλουμε όλοι, σαφές αυτό, αλλά αν δεν το αντέχουμε τι νόημα έχει; Φυσικά αυτό δεν αποτελεί υπονοούμενο ότι είμαι υπέρ της εξόδου από το ευρώ (η οποία όπως αναπτύξαμε στο προηγούμενο είναι αρκούντως εκβιαστική κι επί της ουσίας αδύνατη για να είναι εφικτή), είμαι όμως υπέρ της απόψεως ότι με την στάση μας μπορούμε να πιέσουμε έως και αφόρητα να υπάρξει αλλαγή στην όλη ευρωπαϊκή πολιτική. Κάτι που καθιστά την πορεία του νομίσματος σε άμεση συνάρτηση με τον πρώτο όρο, δηλαδή της Ευρώπης του ανθρωπισμού.

Έχουμε τεκμηριώσει κατ' επανάληψη ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα με άπειρα δομικά προβλήματα (τα οποία περιέργως ή μη δεν βλέπω διάθεση να διορθωθούν κιόλας). Αυτό αποδεικνύεται ασταμάτητα σε καθημερινή βάση και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι η ευρωζώνη δεν λέει να φύγει με τίποτε από την κρίση. Αν μη τι άλλο μετά από 6 χρόνια λιτότητας και... σωτηρίας που ο Γερμανός δερβέναγας έχει αποκαλέσει "επιτυχημένη πολιτική", θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει σταθεροποιηθεί το πράγμα. Τουναντίον, διαβάζουμε συχνά πολύ μυστήρια πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι η Ολλανδία έχει εκπονήσει σχέδιο επιστροφής στο φιορίνι εάν απαιτηθεί, ή ότι ακόμη και οι μεγάλες οικονομίες έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε ύφεση και να βλέπουν τους αριθμούς να χειροτερεύουν (κάτι που αποτελεί το πλέον εφιαλτικό σενάριο διότι η όλη ιστορία βασίζεται αποκλειστικά στην φούσκα της ευημερίας των αριθμών). Φυσικά εμείς διαβεβαιώνουμε για την ανάπτυξη μέσα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον ύφεσης, αλλά ας μην ασχολούμαστε με μικρολεπτομέρειες. Άρα είναι προφανές ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους με το πρόβλημα αντί να συνεχίσουμε να βαράμε το σαμάρι για ν'ακούσει ο γάιδαρος.

Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πριν από τις διπλές εκλογές του 12 είχα κάνει μια ανάλυση (που πέραν της πλάκας τώρα, όποιος δεν την είχε διαβάσει έχει χάσει διότι άντε, ας μην πω ότι παίζει να έπεσα μέσα σε όλα, να πω ότι έπεσα μέσα στα περισσότερα) η οποία μέσες-άκρες διαπνέετο από την εξής φιλοσοφία: αν κουνιώμασταν μεμονωμένα ως κυβέρνηση, θα μας έτρωγαν λάχανο. Η ουσία ήταν το όλο οικοδόμημα να διαλυθεί (ή έστω να καταφέρει να βάλει μυαλό) από μόνο του δίχως να μας το φόρτωναν εμάς. Δυστυχώς, η θλιβερή κυβέρνηση δωσίλογων Σαμαρά, που ακολούθησε τις κυβερνήσεις δωσίλογων του Παπανδρέου και του Παπαδήμου ακριβώς επειδή κυβέρνησε περισσότερο και πέρασε με αμιγώς χουντικό τρόπο τεράστιο πλήθος "μεταρρυθμίσεων", αποτέλεσε και την ταφόπλακα των όποιων δυνατοτήτων είχαμε. Τότε, η Γερμανία δεν θα μπορούσε να κουνηθεί πολύ σε ένα συγκεκριμένο (αρνητικό για'κείνην) εκλογικό αποτέλεσμα. Πλέον όμως, έχουμε αποδείξει ως λαός ότι δεν είμαστε και πολύ κατά της όλης καταστάσεως. Κοινώς, αποδεχόμαστε ότι μαζί τα φάγαμε, ότι είμαστε διεφθαρμένοι, ότι έχουμε ένα βιωτικό επίπεδο πάνω από τις δυνατότητές μας, ότι πρέπει να τιμωρηθούμε κλπ, κλπ. Αν διαφωνούσαμε, θα ήμασταν κάθε μέρα στους δρόμους και φυσικά δεν θα επιβραβεύαμε τα μεγαλύτερα των καθαρμάτων με μια προνομιούχο θέση μακριά από την ανεργία. Πριν τις εκλογές του 12, είχαμε την ευκαιρία να απαιτήσουμε την ριζική αναδιαμόρφωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος (αντί για το διαχρονικό άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς) και ταυτόχρονα να ρίξουμε στο ευρωοικοδόμημα μια κλωτσιά τόσο δυνατή, που να κατέρρεε μόνο του από τα ίδια του τα προβλήματα: μόνο έτσι η Γερμανία (και οι Αμερικάνοι και πολλοί άλλοι) θα έσπευδαν να σώσουν πραγματικά το ευρώ. Διότι θα καταστρέφονταν και οι ίδιες οι Οικονομίες τους. Και φυσικά η Γερμανία τότε δεν θα τολμούσε να εγείρει αξιώσεις για μεγαλύτερες παρεμβάσεις στα ελληνικά πράγματα, κυρίως επειδή θα ήταν υπερβολικά απασχολημένη να σώσει τα κεκτημένα της (που είναι και τα μόνα που την απασχολούν).

Πλέον, τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν ξέρω ποιος έχει πει την τεράστια φράση ότι αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα είχαν καταργηθεί, αλλά σημασία έχει ότι είναι όντως τεράστια φράση. Φυσικά θα μου πείτε ότι πρόκειται για γελοία υπερβολή. Ναι, όσο γελοία ήταν προ δεκαετίας και αυτά που ζούμε, με ανεργία στο 35%, με κόσμο να κάνει ουρές στα κοινωνικά παντοπωλεία και τα κοινωνικά ιατρεία, με τη μετανάστευση να πασχίζει να αγγίξει εκείνην των δεκαετιών 50-60, με πλήθος δικαιωμάτων να έχουν καταργηθεί κλπ. Αυτό είναι και το δόγμα του σοκ άλλωστε εδώ που τα λέμε, δεν είναι ότι δεν ήμασταν υποψιασμένοι. Με συνεχή τρομοκρατία, πλύση εγκεφάλου, καλλιέργεια ενοχικού συνδρόμου και ασταμάτητη προπαγάνδα, σε φτάνουν στο σημείο να δεχθείς ως φυσιολογικά και σωτήρια μέτρα τέτοια που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες δεν θα τα δεχόσουν με τίποτα. Κι όσον αφορά τις εκλογές, όντως δεν αλλάζουν τίποτα διότι εμείς δεν τις θέλουμε να αλλάζουν κάτι. Επί της ουσίας δεν το απαιτήσαμε ποτέ ως πολίτες.

Αλήθεια, έχετε αναλογιστεί για ποιον λόγο πρέπει να μας ενδιαφέρει αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν τράπεζες; Για να παραλλάξω μια αμερικάνικη παροιμία που μιλάει για δικηγόρους, θα πω ότι οι τράπεζες εφευρέρθηκαν προκειμένου να τους παρέχουμε τη δυνατότητα να μας υπενθυμίζουν ότι κακώς υπάρχουν. Ή για να το πω αλλιώς, το περίεργο δεν είναι το γιατί δεν ζούμε δίχως τράπεζες, αλλά το γιατί θεωρούμε αυτονόητο ότι δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε. Αν τα βάλουμε κάτω τα πραγματα, τα πάντα μπορούν να γίνουν σήμερα δίχως καν να απαιτείται η ύπαρξη τραπεζών. Ξέρω ότι και μόνο στο άκουσμα αυτού του ισχυρισμού, ιδίως οι φιλελέ αναγνώστες μου θα έχουν ανατριχιάσει, κάποια στιγμή όμως για να τελειώνουμε και με αυτήν την παντελώς γελοία οικονομική θεωρία, θα σας μιλήσω για το μεγαλείο της betfair που είναι το πρώτο (και πιθανώς μοναδικό) ανταλλακτήριο στοιχημάτων (διαδικτυακό), όπου τα πάντα τα κάνουν οι παίκτες μόνοι τους, δίχως καμία άλλη παρέμβαση, και που φυσικά στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας των φιλελέ και λοιπά πέη γαλάζια ωσάν το χρώμα των κυβερνώντων της νουδού, απαγορεύτηκε διά νόμου στν Ελλάδα. Όχι, για να μην λέμε ότι μόνο ο Ερντογάν κάνει τέτοια με το τουήτερ...

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω (ξανά) κάτι που έγραψα (και) πιο πάνω, ότι το μεγάλο διακύβευμα (καθ'όσον έχουμε ένα τωόντι διεφθαρμένο κράτος οθωμανικών προδιαγραφών) δεν είναι απλώς να γίνει μια πειστική μετάλλαξη του υπάρχοντος πολιτιού σκηνικού και να το εκλάβουμε ως ένα νέο κι ελπιδοφόρο σκηνικό, αλλά για να μπορούμε να αντιληφθούμε κάτι τέτοιο αυτό απαιτεί αυτογνωσία και ισχυρή κριτική ικανότητα (που σε τούτη τη χώρα λάμπουν διά της απουσίας τους και τα δύο). Για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό που προανέφερα, θα σας πω το εξής: η Ελιά δεν είναι ένα νέο κόμμα. Είναι απλώς το pasok δίχως χρέη (τα οποία θα έχουν φορτωθεί στον λαό). Αντίστοιχα, ο Γεώργιος Β' Παπανδρέου Γ' ο Δωσίλογος δεν είναι στο ΚΙΔΗΣΟ άλλος πολιτικός από εκείνον που ήταν κάποτε στο pasok κ.ο.κ. Και φυσικα΄το ίδιο ισχύει για όλα τα κόμματα και για όλους τους χώρους. Αυτό που έγραψα στο προηγούμενο σενδόνι, ότι η Μεταπολίτευση δημιούργησε τρία κόμματα εκτρώματα από τα οποία προέκυψαν και όλα τα υπόλοιπα, είναι ακριβές. Το σκηνικό αυτό, λοιπόν, θέλει ατομική βόμβα. Χρειάζεται να δημιουργηθούν νέοι πόλοι από ανθρώπους με κοινές ιδέες και οράματα, και όχι επειδή έχουν λόγο να βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο μαντρί. Όπως επίσης, οι πολίτες πρέπει να στέλνουν στα σπίτια τους τα διάφορα πολιτικά απόβλητα αντί να ψηφίζουν από συνήθειο, και βασικά να ψηφίζουν, καθ'όσον η αποχή ως έχουμε ξαναπεί και αποδείξει διαστρεβλώνει πλήρως κάθε εκλογικό αποτέλεσμα. Και εννοείται ότι όλα αυτά συνεπάγονται ότι σε μια χώρα πρέπει να ψηφίζονται οι άξιοι, επειδή πληρούν τις προδιαγραφές, και όχι επειδή έχουν το τάδε όνομα ή τους έσπρωξε το τάδε ρουσφέτι, όπως αποκλειστικά γίνεται σε τούτη τη χώρα. Όπως πολύ σοφά έχει πει ο φίλτατος κι αγαπημένος μου βλόγερε polse, ετούτη τη χώρα είχε την τραγωδία να έχει τρία ξένα κόμματα -το αγγλικόν, το γαλλικόν και το ρούσσικον- μόλις απελευθερώθηκε, ήτοι κανένα ελληνικό. Μήπως πρέπει να απαιτήσουμε να υπάρξει επιτέλους ένα ελληνικό κόμμα; Ένα κόμμα με φρέσκιες ιδέες που να ενδιαφέρεται για τον κόσμο μέσα από ένα υγιές ευρωπαϊκό περιβάλλον; Όχι ως ξενόφερτο, αλλά ως φιλοευρωπαϊκό, με αξίωση ισότιμης συμμετοχής και όχι με δουλοπρεπή υποτέλεια, όπως μας έχουν καταντήσει...

Να επιστρέψουμε, όμως, στις εκλογές.
Κάποια πράγματα είναι εντελώς απλά μαθηματικά, σχεδόν πρώτης δημοτικού θα έλεγα.
Ένα απ'αυτά το ανέφερα ήδη στο προηγούμενο σενδόνι. Αν η νουδού βγει πρώτη (που αν κρίνω κυρίως από τις δημοσιογραφικές αντιδράσεις των τελευταίων 2-3 ημερών με αποκορύφωμα την... έξοδο της προσεχούς Πέμπτης από το ευρώ, ως πληροφορηθήκαμε από το ευαγές τε κι ευπερδές συγκρότημα Αλαφούζου) αυτό θα σημαίνει (και δικαίως) απόλυτη επιβράβευση της έως τώρα πολιτκής και αυτό θα σημάνει ότι η πολιτική που θα ακολουθήσει θα είναι τουλάχιστον τρεις φορές χειρότερη. Για τους δε ηλίθιους και λοιπούς γελοίους που έχουν πειστεί από τις εξαγγελίες του Πιτσαδώρου_ ότι θα υπάρξουν ελαφρύνσεις κλπ, απλώς να τους υπενθυμίσω τι έλεγε στα Ζάππεια προ εκλογών του 12.
Είναι σαφές ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν το επιθυμώ με την καμία. Το συγκεκριμένο κόμμα, ιδίως με την τρέχουμε υπερβολικά ακροδεξιοστρεφή δομή του το θεώρώ ένα από τα πιο επικίνδυνα που έχουν περάσει από τη χώρα, καθώς μεταξύ άλλων αποτελείται από πλήρως επικίνδυνους και άχρηστους πολιτικάντηδες (πλην βέβαια και κάποιων εξαιρέσεων).

Αυτή η παραδοχή μοιραία μας κάνει να αποδεχθούμε ότι από την εκλογική δυναμική των κομμάτων, μόνη λύση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο που το λέω αυτό, νοιώθω τη γλώσσα μου να καίει. Βεβαίως και θέλω αλλαγή αλλά σε καμία περίπτωση ως αλλαγή δεν εννοώ πχ τα Σκόπια να ονομάζονται Μακεδονία (και εκπλήσσομαι που ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι, για να το θέσω έτσι με ένα σαφές υπονοούμενο, που αδυνατούν να κατανοήσουν για ποιον λόγο αυτό το θέμα είναι σοβαρό).
Στο προηγούμενο σενδόνι ανέπτυξα δύο βασικά ενδεχόμενα (λες και ήταν τίποτε βαθυστόχαστο): ή που θα βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ (το πιθανότερο), ή που θα βγει πρώτη η νουδού (το πιο απίθανο). Πλέον, με δεδομένο ότι ο Σαμαράς αποδεικνύει πόσο άχρηστος κι επικίνδυνος είναι αφού έχει στηρίξει ολόκληρη την προεκλογική του εκστρατεία στην κατατρομοκράτηση του κόσμου, δείχνοντας ότι καμία ελπίδα δεν υπάρχει, νομίζω ότι το δεύτερο σενάριο απομακρύνεται αισθητά. Άρα για'μένα πλέον το διακύβευμα είναι να μην βγει σε καμία περίπτωση αυτοδύναμος ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι εκεί φοβάμαι ότι θα πρέπει να αναμένουμε άλλα (σοβαρά) προβλήματα.
Οι περισσότεροι σκέφτονται ότι ότι σε μια τέτοια περιπτωση θα μπλέξουμε. Κι εγώ το έχω σκεφτεί, αλλά έχω δώσει και μια άλλη λύση πέραν της προφανούς, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνος του (ιδίως αν δεν μπουν οι ΑΝΕΛ). Μην αποκλείετε να συμμαχήσει είτε το pasok, είτε το Ποτάμι για κυβέρνηση, όχι επειδή του ήρθε διάθεση για κωλοτούμπα (λες και δεν ξέρουμε ότι όντως είναι) αλλά για να ελέγχουν περισσότερο τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και πιθανώς να δημιουργήσουν μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια που θα αναγκάζει να περνάνε τα συνήθη μέτρα ένεκα χρονικής στενότητος του τύπου λήγει το τάδε ομόλογο, τι θα κάνετε; Εξάλλου να υπενθυμίσω αυτό που εδώ και πάμπολλούς μήνες έχω γράψει και ξαναγράψει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει καλές προθέσεις, αλλά επί της ουσίας δεν βλέπω να κάνει κάτι. Χθες ας πούμε, μέχρι και τον Λαφαζάνη διάβαζα να λέει ότι δεν υπάρχει πρόθεση να φύγουμε από το ευρώ και ότι η επανάσταση μπορεί να περιμένει λιγουλάκι ακόμη, δήλωση που διάβασα να διαψεύστηκε κιόλας. Μάλλον έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι ακριβώς συνεπάγεται ο όρος "έξοδος από το ευρώ" και μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που γεωπολιτικά γίνεται της υπερκαταπορνάρας (και με μια Τουρκία που κατά πως φαίνεται ετοιμάζεται και για "άλλες" καταστάσεις, αν με νοείτε) δείχνουν να το ξανασκέφτονται. Άρα όπως φαίνεται, ίσως τελικά σε οικονομικό επίπεδο να απομένει μόνο ένα στον ΣΥΡΙΖΑ ως κρυφό (φανερό) χαρτί, ήτοι το ότι κανείς δεν ξέρει τι μυαλά κουβαλάνε και κατά πόσον μπλοφάρουν ή όχι, και ο λόγος είναι απλός: από τη βλακεία πολιτικών ηγετών έχουν γίνει μέσα στους αιώνες τεράστιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Ποιος (τους) διασφαλίζει ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και τώρα; Εξου και οι φωνές από το εξωτερικό που πληθαίνουν όσο πλησιάζουμε στις εκλογές και που αν και μιλάνε για το ίδιο ακριβώς πράγμα, άλλες λένε να φύγουμε μόνοι μας (για να μην καταρρεύσει το ευρώ) και άλλες να γίνει ένας γενναίος συμβιβασμός (για να μην καταρρεύσει το ευρώ). Αυτό ακριβώς είναι και το μοναδικό σοβαρό και αξιόπιστο χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον ως προς το θέμα της οικονομικής διαπραγμάτευσης, ότι κανείς δεν έχει ξανακάτσει στο ίδιο τραπέζι μαζί του και ως εκ τούτου τον εκλαμβάνουν όλοι ως αχαρτογράφητα νερά. Σε αυτό το σημείο κι επειδή χρησιμοποίησα επίτηδες την συγκεκριμένη έκφραση που έχουν εισαγάγει εδώ και αρκετό καιτρό διάφορα παπαγαλάκια (ιδίως από τα εγχώρια), προκειμένου να καταδείξω την απύθμενη βλακεία τους σε συνδυασμό με το άπειρο θράσσος τους, θα ήθελα απλώς να θίξω ότι αν όλοι στο παρελθόν είχαν τα μυαλά τους, ο κόσμος ακόμη θα πίστευε ότι ζει σε μια επίπεδη σφαίρα και η Αμερική μάλλον δεν θα είχε ανακαλυφθεί. Λόγω αχαρτογράφητων υδάτων. Γελοιότητες.

Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει και ένα ακόμη πολύ δυνατό χαρτί, αλλά αυτό ανήκει στην... "δευτερογενή αγορά". Εδώ νομίζω ότι θα σας κουφάνω όλους. Το χαρτί αυτό λέγεται Λαφαζάνης. Και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.
Όχι, ο Λαφαζάνης δεν ανέβηκε στα μάτια μου. Ίσα, ίσα το ν έχω στο ίδιο ακριβώς σημείο που ανέκαθεν τον είχα. Όμως, ακριβώς επειδή ο Λαφαζάνης είναι αυτός που είναι και έχει τα μυαλά που έχει, αποτελεί μάλλον την μοναδική μας ελπίδα να μάθουμε τι πραγματικά έχει συμφωνηθεί με τους δανειστές, εάν φυσικά τον στείλουμε εκεί μέσα. Που αν το καλοσκεφτούμε, από την στιγμή που εκπροσωπεί αρκετό κόσμο εντός του ΣΥΡΙΖΑ, λογικά όχι μόνο θα τον στείλουν εκεί μέσα αλλά θα το κάνουν και με καλό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχει κάτι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι: κάποιοι έχουμε διαβάσει τα κείμενα (μνημόνια κλπ. Δυστυχώς ανήκω σε αυτούς). Κάποιοι περισσότεροι ασχολούνται ίσως και σε καθημερινή βάση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι περισσότεροι σίγουρα έχουν επηρεαστεί από την όλη κατάσταση είτε έτσι, είτε αλλιώς. Επί της ουσίας ομως, δεν ξέρουμε τι ακριβώς συζητείται και τι έχει συμφωνηθεί.  Από ποιον, λοιπόν, μπορούμε να μάθουμε κάτι τέτοιο; Από τον Χατζηδάκη, τον Άδωνι και τον Χαρδούβελη, ή από τον Λαφαζάνη και όσους έχουν τα ίδια μυαλά; Νομίζω ότι η απάντηση είναι αυτονόητη.

Πάμε τώρα στα υπόλοιπα. Όπως είπα, δεν θέλω σε καμία περίπτωση αυτοδυναμία, παρόλο που θεωρώ ότι πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι είμαστε αντίθετοι με την πολιτική που ακολουθείται και κυρίως με τις γερμανικές επιταγές. Αυτά τα δύο αν και φαινομενικά αντιφάσκουν, πρακτικά μπορούν να συνδυαστούν αν αντι να δούμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στρέψουμε την προσοχή μας στα ποσοστά των μνημονιακών δυνάμεων. Κατ' αρχήν για να μην υπάρει αυτοδυναμία, θα πρέπει να μιλάμε για πολυκομματική Βουλή σίγουρα, και προφανώς για μια σχετικά μικρή (ή έστω "υποφερτή") διαφορά με τη δεύτερη νουδού.  Βεβαίως, όπως έγραψα και στο δεύτερο σενδόνι, το να υπολογίσουμε είναι παντελώς αδύνατον από την στιγμή που εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τα ποσοστά τόσο της αποχής, όσι και των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Κυνοβουλίου. Άρα, για να μην το μπλέκουμε, κρατάμε ότι πρέπει να μπουν αρκετά κόμματα (όπου όπως είπα βλέπω εξακομματική, εκτός αν κάνουν την έκπληη και οι ΑΝΕΛ και γίνει με επτά).

Πάμε τώρα στα ποσοστά των υπολοίπων κομμάτων: θα γράψω κάτι που ξέρω ότι θα παρεξηγηθεί από αρκετόν κόσμο (διότι κάτι τέτοια ο κόσμος τα βλέπει με "γυαλιά" και δεν τα πιάνει. Απο μιαν άποψη θέλψ πολύ οι φασίστες της Χρυσής Αυγής να καταβαραθρωθούν και να μείνουν εκτός, αλλά από την άλλη θέλω και να βγουν τρίτο κόμμα, και τον λόγο τον έγραψα επίσης στο προηγούμενο σενδόνι. Να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, σε καμία περίπτωση δεν θα ψηφίσω τους φασίστες και μην εκληφθεί έτσι, θέλω όμως οπωσδήποτε να δω πως θα συμπεριφερθεί όλο αυτό το δήθεν συνταγματικό τόξο, που αποτελείται από μερικούς εκ των κορυφαίων φασιστών όλων των εποχών, μπροστά στο ενδεχόμενο να πρέπει η Χρυσή Αυγή να πάρει ως τρίτο κόμμα την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης. Διότι εδώ πέρα, μπαίνουμε πλέον στη σφαίρα της φαντασίας και του παραδόξου, που μόνο στην Ελλάδα μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο: αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνηθεί έτσι απροκάλυπτα και ωμά να της δώσει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης, θα πρόκειται κυριολεκτικά για πραξικόπημα αφού σφετερίζεσαι την εξουσια για να αποτρέψεις τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αν, από την άλλη, της δώσει την εντολή και (υποθετικά) η ΧΑ σχηματίσει κυβέρνηση, τότε ως μια νέα δημοκρατία της Βαϊμάρης έχεις ανοίξει στον νέο Χίτλερ το δρόμο να κάνει πραξικόπημα καταργώντας το Σύνταγμα, όπως ρητά έχει δηλώσει. Αυτό το τονίζω διότι όταν λέω ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει αποτύχει πλήρως και πρέπει να καταρρεύσει, το εννοώ. Υποτίθεται ότι θεωρείται επιτακτική και η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος. Ναι, συμφωνώ. Αλλά πως διάολο θα το αναθεωρήσεις; Διατηρώντας τα προβλήματα;

Τέλος, ως προς τα υπολοιπα κόμματα, δεν θα μνημονεύσω κάτι ως προς τα ποσοστά τους. Το μόνο που θα πω είναι ότι τα βλέπω γενικά χαμηλά, ένεκα της ασφυκτικής πόλωσης που έχουν πετύχει τα δύο πρώτα αλλά και της αποχής που βλέπω να χτυπάει πιο κόκκινα από ποτέ (και αν εξαιρέσουμε όσους έχουν μεταναστεύσει, δείχνει ότι σε τούτη τη χώρα δεν πρόκειται ν'αλλάξει ποτέ τίποτα).

Να το κλείνω σιγά, σιγά το πράγμα με το... χιούμορ των ημερών.
Ένα από τα σημεία που με κάνουν να γελάω πάρα πολύ τις τελευταίες μέρες, είναι ο πανικός ιδίως αρκετών εκ των φιλελέ γνωστών μου, οι οποίοι αν και είναι αναφανδόν υπέρ του να γίνουμε επιτέλους δυτικό κράτος, εντούτοις δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να δεχθούν ότι σε μια υγιή δημοκρατία μπορεί να βγει και μια κυβέρνηση που δεν γουστάρουν (και το γεγον΄ςο ότι δεν έχουμε υγιή δημοκρατία φυσικά δεν αποτελεί δικαιολογία για κάτι τέτοιο). Κοινώς, να αλλάξουμε αλλά μόνο με τους δικούς μας. Πράγματι, πολύ φιλελέ. Επιπέδου Τεχεράνης και Καμπούλ, ένα πράγμα.
Ένα άλλο σημείο που με κάνει να γελάω, είναι αυτός ο τρόμος ότι έρχεται η Αριστερά. Κατ' αρχήν δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται Αριστερά. Επειδή έχει κάποιους αριστερούς; Οκ, και το pasok επί Ανδρέα είχε αριστερούς αλλά ούτε αριστερό ήταν, ούτε τίποτα. Ήταν απλώς με τα λεφτά, όπερ απεδείχθη με την πάροδο των ετών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς ένα pasok 2.0 with virus κιόλας. Και όπως το ορίτζιναλ pasok δεν έκανε τίποτε απ'αυτά που έλεγε, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπω να υλοποιεί σήμερα το πρόγραμμά του, όχι επειδή δεν έχει την καλή πρόθεση να το κάνει, αλλά επειδή είναι πολιτικά ανέφικτο, εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να περάσει στην ιστορία ως μία πραγματικά καλή κυβέρνηση, θα πρέπει να πετάξει τις ιδεοληψίες και να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει γύρω του και όταν λέω γύρω του, εννοώ κατ' αρχήν από την ίδια τη χώρα πρώτα. Και πως μπορεί να το κάνει αυτό; Η φράση κλειδί είναι "να πετάξει τις ιδεοληψίες".
Πρέπει κύριε να φωνάξεις τους εφοπλιστές και να τους ρωτήσεις στα μούτρα, τι θέλετε για να φέρετε τα πλοία σας υπό ελληνική σημαία (που θα σημάνει νέες θέσεις εργασίας). Φοροελαφρύνσεις θέλετε; Καλώς, πάρτε τις.
Πρέπει να φωνάξεις όλες τις επιχειρήσεις και τις βιομηχανίες που έχουν φύγει στο εξωτερικό και να τις ρωτήσεις τι τους δίνουν οι χώρες στις οποίες πήγαν. Εγώ σου κάνω καλύτερη προσφορά και γύρνα. Απλά πράγματα.
Πρέπει να εξορθολογίσεις το δημόσιο, αλλά όχι με τον βλακώδη τρόπο που παπαγαλίζουν οι περισσότεροι. Το δημόσιο εξορθολογίζεται όταν είναι φιλικό προς τον πολίτη από όλες τις απόψεις. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι ΔΥ πρέπει (πχ) να μάθουν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δεν θες ή δεν μπορείς να μάθεις κύριε; Κανένα πρόβλημα, στον τομέα της καθαριότητας, ή ακόμη και στο σπίτι σου. Αυτό είναι επιχείρημα, και όχι το ότι οι Ολλανδοί με ίδιον πληθυσμό έχουν τους μισούς ΔΥ, διότι οι Ολλανδοί (και οι Γερμανοί και οι Βέλγοι κλπ) δεν έχουν το πλήθος των νησιών που έχουμε εμείς, ούτε την ίδια γεωγραφία γενικώς και ειδικώς. Και φυσικά εξορθολογισμός δεν σημαίνει συγχώνευση νοσοκομείων ή σχολείων, αλλά απόλυση υπαλλήλων της Βουλής και λοιπών βολεμένων που είναι παντελώς αχρείαστοι.
Παρομοίως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διαχρονικά διεφθαρμένοι που αρνούνται να γίνουν 200 από 300 καθώς και να ελαττώσουν το εισόδημά τους (από τα 10 χιλιάρικα με πλήθος περαιτέρω παροχών) που ασταμάτητα νομοθετούν ή παρεμβαίονυν ρουσφετολογικά υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων, δεν είναι δυνατόν να εξορθολογίσουν τίποτα. Πρέπει να είναι διαχρονική μας απαίτηση να τους δούμε επιτέλους να δίνουν πρώτοι το καλό παράδειγμα.
Αντίστοιχα, πρέπει επιτέλους να αποτελέσει κοινή παραδοχή το γεγονός που ακόμη και οι πλέον άσχετοι με τα οικονομικά ή τις συναλλαγές γνωρίζουν από πρώτο χέρι: όταν το χρήμα δεν κυκλοφορεί, δεν δουλεύει τίποτα. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θέλουν μείωση, αλλά αύξηση. Και εννοείται ότι το ίδιο ισχύει και για τους ΔΥ. Ένας καθηγητής πως θα κάνει σωστό μάθημα αντί να έχει το μυαλό του να καλλιεργήσει στα παιδιά την ανάγκη για φροντιστήριο; Ένας υπάλληλος του ΥΠΟΙΚ πως θα κάνει τον οικονομικό έλεγχο σωστά αντί να θάψει στο κάτω συρτάρι τα χρέη του λαμόγιου; Ο δικαστής πως θα βγάλει την δίκαιη απόφαση αντί να μεροληπτήσει υπέρ εκείνου που έχει τα μέσα να επηρεάσει; Σε τούτη τη χώρα πολύ ανάλαφρα παίρνουμε κάποια πράγματα και γι'αυτό έχουμε γίνει εντελώς σώβρακο. Και όταν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα είναι πραγματικά ανθρώπινοι με συνθήκες εξίσου ανθρώπινες (πχ κανονικά ένσημα,πληρωμένες υπερωρίες κλπ), μόνο τότε οι πολίτες θα πάψουν να κυνηγούν το δημόσιο και θα πάψει αυτός ο φαύλος κύκλος.
Αν και βεβαίως, δεν θα πάψει έτσι μόνος του. Θέλει και ένα σοβαρό κράτος ως προς τους ελεγκτικούς του οργανισμούς, το οποίο προϋποθέτει συνταγματικές αλλαγές καθώς και αυστηροποίηση της σχετικής νομοθεσίας. Τα έχουμε ξαναπεί στα περί προτάσεων σενδόνια άλλωστε. Κάλυψες παρανομία; 3 χρόνια. Είσαι δημόσιος ελεγκτής; 9 χρόνια. Απλά πράγματα. Αυτές είναι οι αλλαγές, όχι οι ερασιτεχνισμοί και οι γελεοιότητες που ακούμε ακατάπαυστα και που παριστάνουν τάχα μου και πολιτικές θέσεις.

Όλα αυτά, όμως, θέλουν αλλαγή νοοτροπία πρώτ'απ'όλα από τους πολίτες. Και γι'αυτό δεν είμαι πολύ σίγουρος κατά πόσον έχουμε τα φόντα να το κάνουμε. Όλοι μας θέλουμε φορολογική δικαιοσύνη, αλλά η δικαιοσύνη δεν συνεπάγεται και ισότητα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβυμε ότι αν αυτόν που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει εργασία τον χτυπήσεις σαν χταπόδι, πολύ απλά θα πάει κάπου αλλού που δεν θα τον χτυπάνε σαν χταπόδι.
Όπως επίσης γιανα το πάω και από την ανάποδη, πόσοι σε τούτη την έρμη τη χώρα μπορούν πχ να καταλάβουν ότι κάτι κρατικό δεν είναι και κατ' ανάγκη κακό ακριβώς επειδή είναι κρατικό, αλλά επειδή οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν πάνω του ήταν κακές και πιθανώς δόλιες. Άρα η λύση δεν είναι το ξεπούλημα ή το κλείσιμο με χίλιες δυο δικαιολογίες, αλλά η τιμωρία των υπευθύνων και ο υπεύθυνος εξορθολογισμός. Δεν μπορεί ρε διάολε μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που γίνεται το σώσε για την ενέργεια εσύ σαν κράτος να ελς ότι πρέπει να πουλήσυμε τη ΔΕΗ, δεν το καταλαβαίνεις; Κι από την άλλη δεν μπορείς να συνεχίσεις να έχεις τη ΓΕΝΟΠ ως ισότιμο συνομιλητή επειδή έτσι γούσταρε ο Ανδρέας κάποτε.
Παρομοίως ποτέ δεν κάθησε κανείς να υπολογίσει την τεράστια χασούρα του κράτους από την πώληση του ΟΠΑΠ, ή να διερωτηθεί πως είναι δυνατόν οι ξένοι (πχ Γερμανοί) να σπεύδουν να αγοράσουν τα υποτιθέμενα ελλειμματικά αεροδρόμια κ.ο.κ. Και όσο εμείς με τις επίσημες πολιτκές μας μειώνουμε το ΑΕΠ και καταβαραθρώνουμε τα έσοδα, αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε ολοένα και μεγαλύτερα ποσά.
Κι αντί να ρωτάμε "θέλετε να μην μπορέσουμε να έχουμε πολίτες σε ευημερία" ρωτάμε "θέλετε να μην πληρώσουμε το τάδε ομόλογο";

Πολύ αναρωτιέμαι αν μπορούν ν'αλλάξουν κάτι αυτές οι εκλογές.
Ίσως ναι.
Θα δείξει.
Όμως εμπιστεύομαι τον ελληνικό λαό. Γι'αυτό και δεν είμαι αισιόδοξος.

Εγώ από την πλευρά μου ένα τελευταίο θα σας πω. Όσο σε τούτη τη χώρα υπάρχουν δεξιοί κι αριστεροί, πράσινοι και παρδαλοί, ευρωπαϊστές και πιο ευρωπαϊστές, βόρειοι και νότιοι, καραμανλικοί και μητσοτακικοί  και πάει λέγοντας, σωτηρία δεν υπάρχει. Ζω και αναπνέω που στην χώρα αυτή θα εμφανιστούν ξανά οι Έλληνες. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε και δεν λέμε να το καταλάβουμε.
Χαίρετε και καλό βόλι.

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Μερικά πολιτικά σχόλια για τις επικείμενες εκλογές (μέρος δεύτερον)

Να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει το πρώτο μέρος, παρόλο που το θέμα είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητο. Συνεπώς πάμε στο δεύτερο μέρος, δηλαδή το τι βλέπω να έρχεται στις εκλογές. Εδώ θα πέσει η πολιτική ανάλυση της όλης καταστάσεως.

Νέα Δημοκρατία: διαχρονικά ισχύει κάτι βασικό: καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Οι αριθμοί πάνε από το κακό στο χειρότερο και μάλιστα με ολοένα πιο αυξανόμενους ρυθμούς. Από την πολλή σωτηρία και ανάπτυξη, οι επίδοξοι ήρωες δείχνουν να καβαντζάρουν περίοπτη θέση στο βιβλίο των μεγάλων Προδοτών και Ρουφιάνων του Έθνους, δίπλα σε προσωπικότητες όπως ο Εφιάλτης. Η επανεκλογή τους είναι κάτι παραπάνω από προσωπικό τους στοίχημα διότι μεταξύ άλλων εμπεριέχει και το βιοποριστικόν του πράγματος μιας κι όπως έχουμε ξαναπεί, με τόση ανάπτυξη κι ευημερία, που καιρός για ταμείο ανεργίας; Και σα να μην φτάνει αυτό να σκάσει και διπλό;  Και ανεργία και στα απόβλητα της Ιστορίας; Πάει πολύ για ανθρώπους που μόνο την πάρτη τους σκέφτονται και που μια ζωή ήταν με το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι (έως τον ώμο) και μάλιστα όντες πάντοτε στο ατιμώρητο. Άρα πως τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά προς όφελός σου; Μα φυσικά με ασύστολη και ασταμάτητη τρομοκρατία. Επιτυχημένη συνταγή και παμπάλαια. Βεβαίως το πράγμα είναι πολύ πιο μπλεγμένο μιας και δυστυχώς για τους πολιτικάντηδες που θέλουν πάσει θυσία (δική μας) να κατανοήσουμε το δράμα τους, υπάρχουμε κι εμείς στην εξίσωση, και αυτό που μας αφορά και πρέπει να το κατανοήσουμε άμεσα είναι ότι εάν η Νέα Δημοκρατία βγει πρώτο κόμμα αυτό θα εκληφθεί ως απόλυτη και θριαμβευτική επιβεβαίωση και αποδοχή της πολιτικής σωτηρίας και ανάπτυξης, και μοιραία θα μας έρθουν  τα τρισχειρότερα. Πως είπατε; Είμαι υπερβολικός; Α, ναι; Για θυμηθείτε τι έλεγαν μετά τις ευρωεκλογές που βγήκαν δεύτεροι κιόλας και αναλογιστείτε τι έχουν να πουν (και, κυρίως, να κάνουν) τώρα αν βγουν πρώτοι. Διότι όταν αποδεδειγμένα δεν βάζεις μυαλό, παναπεί ότι ο κώλος σου σηκώνει κι άλλο πήδημα, άρα φάτο αφού το γύρευες. Αν κάποιος θέλει σώνει και καλά να εξετάσει το ενδεχόμενο να τους ψηφίσει μπορεί πολύ απλά να δει τα γεγονότα. Για παράδειγμα χθες, οι δύο εκ των τεσσάρων συστημικών τραπεζών (Alpha kai Eurobank) έσπευσαν να ζητήσουν χρηματικό δεκανίκι από το σχετικό ταμείο ανάγκης. Την ίδιαν στιγμή οι διεθνείς οίκοι ανοχής αξιολόγησης προφανώς κάτι δεν δείχνουν να βλέπουν καλά στην όλη σωτηρία και ανάπτυξη μετά της απολύτου επιτυχίας του προγράμματος διάσωσης του ευρώ της χώρας παρόλο που έχουν μεσολαβήσει σχεδόν 6 χρόνια και καμιά ντουζίνα συγγνώμες αρμοδίων, και μας ψιλοϋποβαθμίζουν σε ημισκουπιδάκια εκ νέου. Μήπως αυτό θυμίζει λίγο εκείνο το άκρως ελληνικό "πρώτο κόμμα η νουδού, δημοφιλέστερο η ΔΗΜΑΡ και καταλληλότερος ο Σημίτης"; Ε, κάπως έτσι πάει κι εδώ: το πρόγραμμα είναι εξαιρετικό, πρέπει να το ακολουθήσετε, αλλά διακρίνουμε σύντομα την καταστροφή και σας υποβαθμίζουμε. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Και μέσα σ'όλα, είχαμε και μια πολύ πρόσφατη δήλωση του Σουλτς (πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, να υπενθυμίσω), σύμφωνα με την οποίαν τα μέτρα λιτότητας ήταν αποκλειστική απόφαση της ελληνικής κυβερνήσεως, κάτι για το οποίο το βούλτεψι δεν μας έχει ενημερώσει ακόμη πως πρέπει ερμηνεύσουμε, λες και πρόκειται για χρησμό. Άρα τι είναι οι τύποι; Μερικοί Ταμήλοι και Τζαμτζήδες της σειράς, που δεν έχουν κάνει την παραμικρή διαπραγμάτευση σε τίποτα και που έχουν βασίσει τα πάντα στο ότι οι άλλοι για κάποιον υπερβατικό λόγο θα μας σώσουν.
Θα τελειώσω με δαύτους με κάτι που έχω ξαναπεί και ξέρω ότι δεν αρέσει: μην βάζετε το χέρι σας στη φωτιά ότι σίγουρα θα βγουν δεύτεροι. Υπό φυσιολογικές συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να ειναι με 20 μονάδες διαφορά μπροστά αλλά δεν έχω πειστεί ότι ζούμε σε τέτοια χώρα. Το γεγονός ότι δεν είναι, κάτι δείχνει και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το ευρύτερο περιβάλλον.Όταν είσαι επί σειρά ετών μέσα στα κέντρα αποφάσεων και έχεις τη δυνατότητα να καθορίζεις πολιτικές και καταστάσεις, εύκολα ρυθμίζεις και τους μηχανισμούς όπως "πρέπει". Έχω ξαναγράψει και θα εμμείνω στη θέση μου, ότι πέραν της αδιαμφισβήτητης ανεπάρκειας του ΣΥΡΙΖΑ που εμφανώς προβληματίζει τον κόσμο, δεν πιστεύω τελικώς να αντέξει και την όλη τρομοκρατία. Ήδη από χθες έχω αρχίσει να διαβάζω άρθρα του ξένου κυρίως τύπου που εμφανίζονται με αυξανόμενο ρυθμό και που περιγράφουν με μεγάλη ακρίβεια την Κόλαση του Δάντη που πρόκειται να μας έρθουν, προς αντιδιαστολή των άρθρων που τεκμηριώνουν ότι ενδεχόμενο grexit θα ισοδυναμεί με ατομική βόμβα. Και μην ξεχνάμε ότι το σενάριο της καταστροφής της χώρας εκ των έσω τροφοδοτείται. Οι ξένοι δεν είναι μαλάκες σαν εμάς, σέβονται τα λεφτά που βγάζουν, ιδίως όταν είναι εις βάρος άσχετων μ'αυτούς.

ΣΥΡΙΖΑ: Μην ξεχνάμε αυτό που ανέπτυξα στο πρώτο σενδόνι αναφορικά με την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων. Από πολύ παλιά έχουμε περιγράψει τον τρόπο με τον οποίον μια δημοσκόπηση μπορεί πανεύκολα να εξαπατήσει τον ερωτηθέντα και να του εκμαιεύσει συγκεκριμένη απάντηση (που απ'όσο έχω διαπιστώσει είναι πολύ πιο εύκολο απ'όσο νομίζουμε όλοι). Έχουμε και λέμε λοιπόν: η διαφορά με τη νουδού εν τέλει πόση είναι; στις 3 μονάδες και πέφτει, ή στις 8 και ανεβαίνει; Διότι η κάθε περίπτωση ουσιαστικά απαντά σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Ας αναλογιστούμε το εξής βαθυστόχαστο συμπέρασμα: είτε οι δημοσκοπήσεις είναι ψευδείς άρα η διαφορά είναι μεγαλύτερη, είτε είναι αληθεις άρα η διαφορά είναι όση λένε οι περισσότερες. Τι είναι λογικό να κάνουμε; Μα φυσικά να επικαλεστούμε την Κοινή Λογική, ή έστω το χιλιοβιασμένο της κουφάρι αφού μιλάμε για Ελλάδα, και να προσπαθήσουμε να καταλάβυμε ποιος μας λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Όταν λοιπόν βλέπεις (όχι επειδή τα λέω εγώ ή κάποια κομματική εφημερίδα ή ιστοσελίδα. αλλά επειδή προκύπτουν από επίσημες ανακοινώσεις αρμοδίων φορέων όπως ΕΛΣΤΑΤ, Κομισιόν κλπ) ότι το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί σε επίπεδα που μόνο μετά από παγκόσμιο πόλεμο δικαιολογείται τέτοια καταστροφή, η ανεργία έχει εκτοξευθεί στα ύψη κι έχει ο θεός ακόμη, η απελπισία του κόσμου χτυπάει κόκκινα, ταυτόχρονα με τις αυτοκτονίες, τους νεοάστεγους, τους ανασφάλιστους κλπ, ενώ την ίδιαν στιγμή φεύγουν στο εξωτερικό τα καλύτερα μυαλά με ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς, όταν βλέπεις από τους επίσημους αριθμούς ότι το 1/3 του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ε, τότε δεν θα έπρεπε να συζητάμε καν για το τι αν πρέπει να ψηφίσεις τους άλλους. Όμως οι άλλοι όχι μόνο δείχνουν να ψηφίζονται από πολλούς, αλλά αυτοί οι πολλοί του δίνουν και εξαιρετικά σοβαρό ποσοστό. Άρα αποδείξαμε ότι δεν υπάρχει Κοινή Λογική στη χώρα (και μάλλον δεν υπήρξε και ποτέ). Μόλις προχθές διάβασα μια έκθεση της Κομισιόν, σύμφωνα με την οποίαν η Ελλάδα είναι η τρίτη χώρα στην Ευρώπη με την πιο ραγδαία αύξηση φτώχειας. Καθόλου συμπτωματικώς, οι πρώτες 5 χώρες είναι εκείνες που έχει μπει το ΔΝΤ μέσα (Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία και Ουγγαρία). Παρά ταύτα, ο κόσμος ασχολείται περισσότερο με τα σοβαρά θέματα. Χθες πχ πήρε κάπου το μάτι μου ότι δυο φίλαθλοι της ΑΕΚ αποφάσισαν να ξεκινήσουν απεργία πείνας για να γίνει το γήπεδο. Μπράβο παλουκάρια μου! Και όχι μόνο εσείς βέβαια, διότι έχουμε εκατομμύρια παραδείγματα σε όλη τη χώρα. Συνεπώς για ποια Κοινή Λογική μιλάμε; Ούτε καν απλή λογική δεν υπάρχει σε τούτη τη χώρα.
Προσωπικά αυτό που έχω διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό είναι πως ό,τι δεν κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του όλο το προηγούμενο διάστημα, το κατάφεραν ξένοι παράγοντες με τις ωμές παρεμβάσεις τους τις προηγούμενες βδομάδες. Υπό άλλες συνθήκες όχι μόνο πιθανώς να μην συζητάγαμε καν για διαφορά με τη νουδού αλλά μπορεί να βλέπαμε και δημοσκοπήσεις που η ψαλίδα να ήταν τόσο μεγάλη που να τον είχε σίγουρο δεύτερο κιόλας. Έχω ξαναπεί από παλιά ότι η μοναδική περίπτωση να αλλάξει κάτι σε τούτη τη χώρα είναι να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να διαπιστώσει ο κόσμος ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι με όλους αυτούς. Κοινώς, να πεθάνει και η ελπίδα δηλαδή. Πλέον οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είμαι και πολύ βέβαιος γι'αυτόν τον ισχυρισμό, και αυτό διότι σε θέματα όχι τόσο οικονομικά, φοβάμαι μήπως δεν προλάβουμε καν να δούμε την ελπίδα να πεθαίνει. Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ: για λόγους που δεν μπορώ να κατανοήσω, την ίδιαν στιγμή που κάποια ομολογουμένως πολύ σοβαρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν στο εξωτερικό να καθησυχάσουν αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι, κάποια άλλα στελέχη και δεν αναφέρομαι μόνο στα τριτοκλασάτα (για λόγους σχετικά ευνόητους) κάνουν ασταμάτητα δηλώσεις που το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν συνθήκες διπλωματικής απομόνωσης της χώρας. Μπορεί ο Αλέξης να έχει μια φωτογραφία του Ανδρέα στο σπίτι του, αλλά οι εποχές δεν είναι οι ίδιες. Ο Ανδρέας έλεγε μια μαλακία και το επόμενο λεπτό αρνείτο ότι την είχε πει και δεν υπήρχαν και στοιχεία ότι την είχε πει κιόλας. Πλέον και μόνο που έχουμε το ίντερνετ μπορούμε κάτι να το μάθουμε σχεδόν την ίδιαν στιγμή που συνέβη, ακόμη και από την άλλη άκρη του πλανήτη. Τη δεκαετία του 80 ακόμη και ρητές δηλώσεις μπορούσαν εύκολα να διαψεύδονται. Θυμηθείτε ας πούμε την περιβόητη κατάρριψη των... δορυφόρων του τιτανοτεράστιου Μαρούδα (βαθύ pasok, first edition). Να δεχθώ, λοιπόν, ότι όπως λέγαμε πιο πάνω, θέλοντας και μη οι ξένοι θα δουν την όποιαν επόμενη κυβέρνηση ως συνομιλητή. Πως όμως θα αντιμετωπίσουν έναν νενέκο επιπέδου Σαμαρά, πως έναν πολιτικό με πυγμή και θέσεις και πως κάποιον που έχει καταφερθεί κατά των ιδίων συνομιλητών μέσα από συνθήκες πολυγλωσσίας; Δεν ξέρω αν είμαι πολύ περίεργος να βιώσω κάτι τέτοιο, αν και πιστεύω ότι μια από τα ίδια της αλλαγής του 80 θα έχουμε. Το πρόβλημα είναι ότι για μιαν ακόμη φορά ασχολούμαστε μόνο με τα οικονομικά, όταν σε ένα πλήθος άλλων προβλημάτων δεν έχουμε καμία απολύτως σαφή θέση, ενώ σε αρκετά άλλα ζητήματα έχουμε έως και αρκετές αντικοινωνικές ή αντεθνικές θέσεις, και όλα αυτά εν μέσω μιας κουραστικής πολυφωνίας που μπερδεύει και που επί της ουσίας μόνο δημοκρατία δεν θυμίζει (αν και έτσι παρουσιάζεται). Άρα τι έχουμε με δαύτους;
Αν ζούσαμε σε σοβαρή χώρα θα έπρεπε να βγουν με 20 μονάδες διαφορά, όπως έγραψα και πιο πάνω. Δεν το βλέπω όμως. Βλέπω από μικρή διαφορά (το πιθανότερο), μέχρι μια έντιμη δεύτερη θέση (το λιγότερο πιθανό). Μην υποτιμάτε τους βλάκες σε τούτη τη χώρα διότι είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Για την πρωτιά βέβαια υπάρχουν και άλλα σενάρια και έχουν να κάνουν με την αυτοδυναμία. Αυτή είναι μια άλλη κουβέντα που νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει με αυτόν τον γελοίο εκλογικό νόμο-φαινόμενο της πεταλούδας ο οποίος επηρεάζεται από λευκά και άκυρα, αποψή και κυρίως από τον αριθμό των κομμάτων που να μπουν στη Βουλή σε σχέση με το ποσοστό που θα συγκεντρώσουν όσα μείνουν εκτός βουλής. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ όντως βγει πρώτος (που τέλος πάντων, είναι το κοινώς αναμενόμενο), όλα τα σενάρια είναι ανοικτά.

ΚΚΕ: η κλασική περίπτωση βλάβης του ελληνικού Κυνοβουλίου, όμως όχι η μοναδική. Πιο πάνω για τον ΣΥΡΙΖΑ έγραψα ότι πρέπει να κυβερνήσει για να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν υπάρχει ούτε με δαύτους ελπίδα. Γιατί; Διότι η Μεταπολίτευση στην Ελλάδα έγινε λάθος, όπως λάθος έχουν γίνει σχεδόν τα πάντα. Η Μεταπολίτευση έγινε με τόσο στρεβλό τρόπο που δημιούργησε τρία κόμματα (Νουδού, pasok, ΚΚΕ) τα οποία αποτελούν το σύνολο του προβλήματος. Πχ, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μετεξέλιξη του ΚΚΕ Εσωτερικού, το οποίο είχε προκύψει από τα σπλάχνα του ΚΚΕ. Αντίστοιχη προέλευση έχουν όλα τα κόμματα, ήτοι από τη μήτρα της σήψης. Θα μου πείτε βέβαια ότι για τους δύο μεγάλους το καταλαβαίνετε, αλλά το ΚΚΕ που κολλάει; Μα όπως έχει μαλλιάσει η γλώσσα μουνα λέω, το ΚΚΕ ήταν που τους επέτρεψε να κάνουν τα πάντα, νομιμοποιόντας τους. Σε κάποιο από τα "βιβλικά κείμενά" τους, αναφέρουν ότι αν σε κάτι δεν συμμετέχεις τότε παναπεί ότι δεν το αναγνωρίζεις άρα δεν το νομιμοποιείς κιόλας. Κάπως έτσι όταν το ΚΚΕ θέλει να δείξει ότι δεν αποδέχεται πχ τον νέο νόμο για τα εργασιακά, αποχωρεί από τη συζήτηση. Βέβαια ο ν΄λομος περνάει ακριβώς επειδή το θέμα δεν είναι να αποχωρείς, αλλά να τους αλλάξεις άποψη ή έστω να δώσεις τον αγώνα που πρέπει. Η όλη νοοτροπία είναι λάθος, κάτι που αποδεικνύεται από τα συρρικνωμένα στα όρια του στατιστικού λάθους πλέον ποσοστά του.
Όπως είχε πει παλιά ο φίλτατος zaphod σχετικά με τα ποσοστά των τελευταίων εκλογών, "μήνυμα ελήφθη αλλά προφανώς ήταν λάθος. Ξαναστείλατε το μήνυμα". Ο κατά τα λοιπά συμπαθής Κουτσούμπας βλέπει δυναμική τρίτου κόμματος. Ας του πει κάποιος του ανθρώπου ότι το 3 που βλέπει ενδέχεται να είναι το ποσοστό που πιθανώς να πάρει, μην πω ότι θα είναι αυτό που θα πάρει γενικώς δηλαδή. Όταν μέσα σε ένα πολιτικοοικονομικό κλίμα που έχει καταρημάξει τον κοσμάκη βλέπεις το υποτιθέμενο εργατικό λαϊκό κίνημα να είναι στο όριο του στατιστικού λάθους, κάτι εντελώς σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.Το ΚΚΕ είναι ικανό να συνεχίσει να υπερασπίζεται τους εργάτες ακόμη κι αν αποδεδειγμένα πάψουν να υπάρχουν όλοι. Άρα κάτι δεν πάει καθόλου καλά με το... Κόμμα. Και τέλος, τέλος, επειδή έχω βαρεθεί να υπενθυμίζω ότι είμαστε στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έχω αντίστοιχα βαρεθεί και να βλέπω να επιχειρείται να ασκηθεί πολιτική με βάση απαρχαιωμένα κείμενα. Συγγνώμη συντρόφια, αλλά μου είναι αδιάφορο τι είχε πει ο Λένιν. Αν είναι έτσι να ασκήσουμε πολιτική και με βάση το τι είχε πει ο Πλάτωνας. Δεν με ενδιαφέρει η εξήγηση του φαινομένου (για κάτι τέτοιο υπάρχει πλήθος εξαιρετικών βιβλίων με πιθανώς κορυφαίο αυτό του Μπογιόπουλου). Προτάσεις θέλω και λύσεις.

Το Ποτάμι: Πρώτη παρατήρηση που θα κάνετε, σίγουρα: γιατί μετά το ΚΚΕ; Απάντηση: διότι αν τους βάλω πιο κάτω μπορεί να παρεξηγηθεί ο Μπόμπολας. Δεύτερη παρατήρηση: τα ποτάμια είναι μπλε, εσύ γιατί επέλεξες αυτό το ευκοιλιώδες; Ακριβώς επειδή το θεωρώ ποτάμι στο οποίο αδιάζονται οι βόθροι της πόλης.
Παραταύτα να ομολογήσω ότι το θεωρώ εντελώς ειλικρινές κόμμα, ως προς τις προθέσεις του να τα λέμε αυτά. Προφανώς ο Μπόμπολας βαρέθηκε να συναλλάσσεται με τους υπαλλήλους και θέλησε να βάλει έναν πιο άμεσο τοποτηρητή. Γιατί δηλαδή να μπαίνεις στην διαδικασία να παίρνεις δάνεια από τράπεζες, μετά να κάνεις λογισιτκές αλχημείες για να παρουσιάσεις ζημίες κλπ, κλπ; Βάζεις τον τοποτηρητή και έχεις απευθείας πρόσβαση στα ταμειακά διαθέσιμα, κάνοντας bypass τους λοιπούς πολιτικούς υποτελείς. Απλά πράγματα, υγιής επιχειρηματικότητα. Αν υποθέσουμε ότι στο Ποτάμι είχαν πάει κάποιοι αξιόλογοι άνθρωποι (όπως ας πούμε ο Κουρέτας), το πλήθος των καταγγελιών μετά βαρύγδουπων παραιτήσεων των τελευταίων εβδομάδων (και όχι από τίποτε τυχαία στελέχη) μας δείχνει ότι πρέπει να κάνουμε ζάπινγκ άμεσα. Αν είπαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει θέσεις, τότε τι να πει και το Ποτάμι. Υπό του μηδενός, πλήρως παγωμένο δίχως καμία κινητικότητα. Ακόμη και η διαφήμισή του της πλάκας είναι. Εκεί μετά το "να χτίσουμε δίχως να γκρεμίσουμε τη χώρα" θα μπορούσε αντί για Ποτάμι να γράφει απευθείας Άκτωρ.
Και για να μην υπάρχουν απορίες, όπως πολύ πρόσφατα μας διαφώτισε ο γίγαντας της παγκοσμίου διαννοήσεως Χάρης Θεοχάρης, πρώην άχρηστος ΓΓ Δημοσίων Εσόδων και νυν άχρηστος υποψήφιος με αυτό το καταπληκτικό κόμμα, το Ποτάμι είναι ένα κόμμα και φιλελεύθερο και αριστερό ταυτόχρονα. Λογικό, όταν έχεις τον Λυκούδη (που θεωρείται σοβαρός) και την ίδιαν στιγμή έχεις ως φορολογική πρόταση τον κοινό συντελεστή ανεξαρτήτως εισοδήματος, ε, δεν είναι και αριστερό και φιλελεύθερο ταυτόχρονα; Σωστό...

Pasok: Πάντα με λατινικους χαρακτήρες διότι πρόκειται για κόμμα ανθελληνικό. Το ηθικό μου δίλημμα είναι μεγάλο: ναι μεν θέλω βαθύτατα αυτό το κωλοκόμμα στο οποίο οφείλεται πλήρως η καταστροφή της χώρας να μην μπει στη Βουλή (σχεδόν εκσπερματώνω με την ιδέα), ξέρω όμως πως αν δεν μπει θα διαλυθεί (με τρόπο σαν εκείνον που προσπάθησε εις διπλούν στις Ευρωεκλογές) φορτώνοντας τα χρέη του στον κρατικό κόκορα. Και αυτό δεν το θέλω με τίποτα. Προτιμώ λοιπόν να μπει αλλά στο όριο του 3% για να βγάλει όσο το δυνατόν λιγότερους βουλευτές γίνεται. Χθες πάνω σε ένα ζάπινγκ άκουσα με μεγάλο πολιτική βάρδο (νομίζω Ράπτη την είπαν) να λέει ότι το pasok είναι το κόμμα της υπευθυνότητας και της αλήθειας. Εμένα με έπεισε, δεν ξέρω για εσάς.

ΚΙΔΗΣΟ: Με το ορίτζιναλ καφέ, χρώμα προϊόντος αφόδευσης μετά από φασολάκια μαυρομάτικα και φάβα με κρεμμύδι. Ναι, ο μεγάλος ηλίθιος και η συλλογή από πολιτικά περιττώματα είναι ξανά εδώ (δεν θυμίζει λίγο ανακοίνωση συγκροτήματος;) και μάλιστα ήρθε να μας σώσει από το Μνημόνιο στο οποίο ο ίδιος μας έβαλε και μάλιστα με άρτια οργανωμένη προσυνεννοήση. Δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνη την παλαιά διαφήμιση του ΚΟΔΗΣΟ "Μήπως είσαι ΚΟΔΗΣΟ και δεν το ξέρεις;". Κάπως έτσι μπορούμε να ρωτήσουμε και για το ΚΙΔΗΣΟ: Μήπως είσαι μαλάκας και δεν το ξέρεις; Αν και για τους συγκεκριμένους υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να είναι μαλάκες και να το ξέρουν. Διότι μόνο ένας πραγματικός μαλάκας με περικεφαλαία και πιστοποίηση αυθεντικότητας (μην πω και πέντιγκρη μαζί) θα ψηφίσει αυτό το κόμμα. Πρέπει να παρέμβει το κράτος ώστε να σταματήσουν να αναπαράγονται κάτι τέτοιοι ψηφοφόροι. Πάντως όχι μόνο δεν βλέπω να μπαίνουν, αλλά ίσα ίσα βλέπω και ποσοστό έκπληξη (προς τα κάτω). Η αλήθεια είναι ότι τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης προσπαθούν σκληρά αλλά δεν βλέπω να τους βγαίνει...

Χρυσή Αυγή: Το μεγάλο αγκάθι του πολιτικού συστήματος και σας διαβεβαιώ ότι δεν το εννοώ με τον αυτονόητο τρόπο που όλοι σπεύσατε να το εκλάβετε. Η Χρυσή Αυγή είναι ό,τι είναι και το γνωρίζουμε όλοι. Αυτό όμως είναι το μικρό πρόβλημα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα έχει κάνει τα πάντα για να γιγαντώσει το φαινόμενό της. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Χρυσή Αυγή είναι το μοναδικό κόμμα στην μεταπολιτευτική (και υποτίθεται δημοκρατική Ελλάδα) που είδε τον αρχηγό του και βουλευτές του να μπαίνουν φυλακή, δίχως καταδίκη. Θα ήμουν ο πρώτος που θα επικροτούσε την φυλάκιση όλων αυτών των καθαρμάτων, εάν όμως είχε γίνει κανονική δίκη με τα στοιχεία της και όπως προβλέπει η Νομοθεσία ενός υποτιθέμενου δυτικού κράτους. Όταν όμως ποτίζεις τον φασισμό με φασισμό, αυτός όχι μόνο δεν θα ξεραθεί αλλά τουναντίον θα γιγαντωθεί. Αναλογιστείτε το εξής: με την πλειοψηφία των βουλευτών της στην φυλακή, η ΧΑ όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει αλλά δείχνει να εδραιώνεται κιόλας και μάλιστα με τη βούλα του αντισυστημικού κόμματος, δηλαδή μιλάμε για διπλή πολιτική τραγωδία. Και το καλύτερο; Φέρεται να χτυπάει με αξιώσεις και την τρίτη θέση κιόλας.
Εδώ λοιπόν θέλω με όλη την σοβαρότητα να θέσω ένα σημαντικό ερώτημα: αν υποθέσουμε ότι αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν βγαίνει και η ΧΑ βγει όντως τρίτο κόμμα, τότε στην περίπτωση που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας, ούτε η νουδού, θα λάβει η ΧΑ από τον ΠτΔ την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης; Για σκεφτείτε το λίγο διότι είμαστε πολύ κοντά στην απόλυτη γελοιοποίηση... Το να περνάς γραμμή μην τους καλείτε στα κανάλια είναι το εύκολο. Το να τους σνομπάρεις έστω και ως επίσημη κομματικη γραμμή, ακόμη πιο εύκολο. Αλλά όταν το Σύνταγμα προβλέπει ο τρίτος να λαμβάνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αν δεν τους τη δώσεις, έχεις γίνει σαν αυτούς, ναι, ή όχι; Δυστυχώς δεν πρέπει να τους ξεγράφουμε και το εννοώ αυτό. Η ανακοίνωση της δίκης τους που άκουσα πολύ πρόσφατα, είναι απλώς ένα ακόμα προεκλογικό τρικ που προσπαθεί να δείξει ότι όχι μόνο υπάρχει κράτος αλλά ασχολείται κιόλας με όλους αυτούς τους εγκληματίες. Ακόμα περιμένουμε να δούμε το περιβόητο οπλοστάσιο που θα τεκμηρίωνε και τις κατηγορίες. Δεν περιμένω χαμηλό ποσοστό, δυστυχώς. Θα το ξαναπώ όπως παίζει να ήμουν από τους ελάχιστους στη χώρα που είχε πέσει τόσο μεσα στις διπλές εκλογές του 12: αυτοί που τους ψήφισαν, τους ψήφισαν ακριβώς γι'αυτό που κάνουν, όχι γι'αυτό που είναι. Υπάρχει τόση σιχαμάρα για το πολιτικό σύστημα, που όταν ο άλλος δεν έχει να φάει και βλέπει την αξιοπρέπειά του να συρρικνώνεται πολύ εύκολα θα πάει προς τους φασίστες. Όπου μην ξεχνάμε βέβαια ότι το κλίμα τρομοκρατίας και ασύλληπτης πόλωσης δεν το έχουν κάνει οι φασίστες, έτσι; Οι... δημοκρατες το έκαναν. Μετρημένα κουκιά είναι τα πράγματα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η κραχτή μεταστροφή του ούτως ή άλλως ακροδεξιού Σαμαρά προς τα άκρα προκειμένου να τους διεμβολήσει. Το βλέπουν όλοι ότι το φαινόμενο είναι μεγάλο και έντονο. Εξακολουθούν να με ανησυχούν. Αν τα ποσοστά τους είναι υπολογίσημα, μην εκπλαγείτε να δείτε καμιά συμφωνία κυρίων του τύπου αποφυλακίζεστε αλλά μας στηρίζετε...

ΡΙΖΕΣ: Αν και απολύτως καινοφανές κόμμα σε σημείο να μπορούσα (και να ήταν απολύτως λογικό) να αφήσω εντελώς εκτός αυτό το ακροδεξιό απόκομμα, εντούτοις θέλω να γράψω 2-3 κουβέντες διότι το θεωρώ γενικώς και ειδικώς σοβαρό πρόβλημα και μάλιστα μεγαλύτερο από τη ΧΑ. Δεν ξέρω αν θα γίνει τώρα σε αυτές τις εκλογές, αλλά μην εκπλαγείτε αν θα τους δείτε σύντομα στην Βουλή αυτούς. Αυτό που θέλει να κάνει ο Μπαλτάκος είναι να διεμβολήσει την ΧΑ από τα δεξιά και η γνώμη μου είναι ότι έχει πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα να το πράξει από τον καθέναν μέσα στη νουδού. Σκοπός του δεν είναι άλλος από το να δημιουργήσει αυτό που χάλασε τότε με τη δολοφονία του Φύσσα, δηλαδή μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή. Μόνο που όχι δεν θα λέγεται ΧΑ αλλά δεν θα δρα σαν τη ΧΑ και εδώ είναι το επικίνδυνο σημείο. Η Χρυσή Αυγή ακριβώς επειδή κάνει πράγματα που μπορούν σχετικά εύκολα να στοιχειοθετηθούν στο πλαίσιο του κοινού ποινικού κώδικα είναι εύκολο και να χτυπηθεί. Όμως για ένα κόμμα που ασχολείται μόνο ιδεολογικά με το όλο θέμα, τι μπορείς να κάνεις; Να το φιμώσεις; Μα θα είναι συμπλέον, άρα πως θα φιμώσεις τις φίλιες δυνάμεις; Άρα δεν θα το φιμώσεις και όσο αυτό θα δρα θα εργάζεται και ανάλογα αλλά όχι πάνω από το τραπέζι, μα κάτω απ'αυτώ και αυτά είναι πολύ επικίνδυνα πράγματα. Μην πάρετε για πλάκα αυτό το μόρφωμα διότι η ο Σαμαράς μόνο μέχρι ενός σημείου μπορεί να εισχωρήσεις στα δεξιά της παρατάξεως. Για τις βρώμικες δουλειές, υπάρχουν τα έμπιστα στελέχη και μην ξεχνάτε ότι ο Μπαλτάκος ήταν το κορυφαίο εξ αυτών και ο Σαμαράς έχει αποδείξει ότι τους καλούς συνεργάτες τους δεν τους πουλάει εύκολα. Μην ξεχνάμε την πολύ πρόσφατη δήλωσή του ότι δεξιά της νουδού υπάρχει ένα 16,5% που περιμένει να πάμε να το καθοδηγήσουμε. Νομίζω ότι τα είπε όλα ο άνθρωπος.
Τώρα, τι βλέπω να παίρνουν; Δεν έχω ιδέα, αλλά αν κρίνω από την άρνηση Μπαλτάκου να υπογράψει το ιδρυτικό κείμενο του ίδιου του του κόμματος λέγοντας ότι καλό είναι να πάει για τις άλλες εκλογές, αυτό λέει πολλά πράγματα. Ένα εκ των οποίων ότι δεν βλέπει να μπαίνουν στη Βουλή και δεν θα ήθελε μια τέτοια ψυχολογική φθορά, κι ένα άλλο ότι θα ξαναέχουμε σύντομα εκλογές. Και τον Μπαλτάκο, όσο απεχθής κι αν είναι, μην τον έχετε για χαζό. Τουναντίον, μόνο τέτοιος δεν είναι.

ΑΝΕΛ: Δεν τους βλέπω να μπαίνουν μέσα αν και δείχνουν να κινούνται πολύ στο όριο. Ο Καμμένος δείχνει να πληρώνει την ιστορία με τον Χαϊκάλη, μια ιστορία που ειρήσθω εν παρόδω να σχολιάσω ότι θεωρώ πλήρως αληθινή ακριβώς επειδή την παραδέχθηκε ο άλλος (και που δείχνει να επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι κουκουλώθηκε άρον-άρον). Αναμενώμενος ο καταποντισμός τους πάντως από πολλές απόψεις. Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς έχει εργαστεί μαεστρικά για να συνθλίψει όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους στον δεξιό χώρο, αρχής γενομένης με τον πιο δύσκολο απ'όλους που ήταν ο Καρατζαφέρης. Άρα είναι απολύτως αναμενόνενο ότι θα ερχόταν και η σειρά του Καμμένου κάποια στιγμή. Πιθανώς και η όλη ιστορία με τους χρηματισμούς να έχει να κάνει ακριβώς επειδή ο Καμμένος έβλεπε ότι ερχόταν η σειρά του, αφού ο Σαμαράς τους έχει ξεφλουδίσει όλους με τη σειρά. Νομίζω ότι τελειώνουμε και με δαύτους, αν και ο Καμμένος σε σχέση με όλους τους υπολοίπους μικρούς του χώρου έχει αρκετά φράγκα για να στηρίξει το εγχείρημά του. Σε κάθε περίπτωση, πολιτικά αδιάφοροι.

ΔΗΜΑΡ: Το χρώμα επιλέχθηκε σε αναλογία με το χρώμα που έχουν τα ραδίκια από το κάτω μέρος. Αναπαύεται εις τόπον χλοερόν, τόπον αναπαύσεως... Αιωνία της η μνήμη... Το μόνο που δεν πρόλαβε να κάνει αυτό το κόμμα είναι να εκπληρώσει το μεγάλο όνειρο του Ψαριανού, ήτοι να τον στείλει με μεταγραφή στο pasok.

Εκτιμώ ότι δεν υπάρχει λόγος να γράψω για τα άλλα κόμματα.
Πάμε τώρα να το μπλέξουμε το πράγμα.
Κατ' αρχήν όλοι ξεκινάνε κάνοντας ένα μεγάλο λάθος: ότι το πρώτο κόμμα σώνει και καλά θα κυβερνήσει. Η πραγματικότητα είναι ότι όπως συνέβη και τα τελευταία 2,5 χρόνια, το πρώτο κόμμα μπορεί να μην βγάζει απαιτούμενο αριθμό βουλευτών για να δημιουργήσει είτε αυτοδυναμία, είτε ισχυρή πλειοψηφία. Μάλιστα, από τις τελευταίες εκλογές φάνηκε ότι πιθανώς να υπάρχει περίπτωση ακόμη και με το μπόνους των 50 εδρών, να καταφέρουν να κυβερνήσουν όλοι οι άλλοι μαζί αντί του πρώτου. Φυσικά θα μου πείτε ότι για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να μην μπει το ΚΚΕ μέσα, το οποίο είναι το μοναδικό κόμμα που δεν συνεργάζεται ούτε με τον ίδιον του τον εαυτό. Όμως όπως διαφαίνεται, ίσως να μην απέχουμε πολύ μακρυά από το (όχι και ιδιαίτερα θετικό σενάριο) του να μείνει εκτός Βουλής το ΚΚΕ και αυτό είναι κάτι εντελώς αντικειμενικό, αφού είναι καλό να υπάρχει και μια τέτοια φωνή εκεί μέσα.

Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει ότι τα κόμματα κατανέμονται ως προς τον άξονα Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο ως εξής: Μνημονιακά είναι οι νουδού, pasok, Ποτάμι, ΚΙΔΗΣΟ, Ριζες. Αντιμνημονιακά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και οι ΑΝΕΛ (αν μπουν). Η Χρυσή Αυγή είναι θα σας πηδήξουμε όλους και η ΔΗΜΑΡ είναι από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κάν'έλα και βγάζω τα παπούτσια μου να μην βραχεί η ομπρέλα. Από τα μνημονιακά, το μόνο που δεν ξέρουμε αν θα μπει είναι του Γεωργίου Β' Παπανδρέου Γ' του Δωσίλογου και το Μπαλακόμμα. Τρία είναι σίγουρα και με δεδομένα τα αυξημένα (δημοσκοπικά) ποσοστά της νουδού συγκεντρώνουν πολύ αξιοσέβαστο ποσοστό. Και αν σε αυτό το ποσοστό προσθέσουμε και την ΧΑ υπό την προϋπόθεση που μνημόνευσα πιο πάνω (δηλαδή ανεπίσημη απονομή χάριτος διά της αθωώσεως συν ένα καίριο υπουργείο, ας πούμε το ΠΡΟΠΟ ώστε να δέρνει με επισημότητα αναρχικούς, κομμουνιστές και μετανάστες), το ποσοστό γίνεται ακομη μεγαλύτερο. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να είναι μόνος του δίχως καμία εναλλακτική. Με το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται με την καμία, και άλλο φως δεν διαφαίνεται στο τούνελ. Άρα για τον ΣΥΡΙΖΑ η μόνη περιπτωση να κάνει κάτι είναι η αυτοδυναμία, αλλά θα την λάβει;

Στο διά ταύτα: βλέπω μάλλον εξακομματική Βουλή, το οποίο μάλλον αποκλείει την αυτοδυναμία ανεξαρτήτως ποσοστών. Δεν το στηρίζω κάπου αυτό το περί ποσοστών, πιο πολύ από ένστικτο το λέω. Εκτός πια αν ο ΣΥΡΙΖΑ σπάσει τόσο πολύ τα κοντέρ με τους αναποφάσιστους και τιάξει καμιά διαφορά διασυρμού στη λήξη του αγώνα. Αλλά αν ήταν να μπορούσε να διεμβολήσει αυτόν τον χώρο, θα το είχε καταφέρει ήδη.
Επίσης βλέπω αποχή ρεκόρ, αν και σαφώς θα είναι ως ένα βαθμό πλασματική κυρίως ένεκα μετανάστευσης. Δυστυχώς την μεγαλύτερη αλήθεια σε όλον τον προεκλογικό αγώνα μέχρι σήμερα την είπε ο Καμμένος: πρέπει να κλειδώσουν οι νέοι τους παππούδες και τις γιαγιάδες ώστε να μην πάνε να ψηφίσουν. Ισχύει.
Οκ, το να μην αντέξεις την τρομοκρατία το καταλαβαίνω. Σου τσακίζει την ψυχολογία, σε σμπαραλιάζει, αλλά δεν είναι δυνατόν ρε διάολε να πάσχουμε τόσο πολύ από σύνδρομο της Στοκχόλμης και να ψηφίζουμε ασταμάτητα τον βιαστή μας. Δεν είναι δυνατόν ακόμη και σήμερα να υπάρχει κόσμος που βλέπει θετικά και το pasok αλλά και το ΚΙΔΗΣΟ επειδή είναι κληρονομιά του Ανδρέα. Δεν μπορώ να διαννοηθώ ότι ακόμη και σήμερα υπάρχει κόσμος που από τον ΣΥΡΙΖΑ αναμένει να συμπεριφερθεί όπως το ορίτζιναλ pasok, ούτως ειπείν με τις νοοτροπίες που κατέστρεψαν τη χώρα. Ναι, οκ, και νέοι υπάρχουν τέτοιοι. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν και οι στόκοι, όμως εν προκειμένω το πρόβλημα θεωρώ ότι το δημιουργούν οι άνθρωποι από μιαν ηλικία και άνω, ήτοι η καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου που ακόμη λύνει και δένει στα πάντα. Την ίδιαν στιγμή που νέα παιδιά που έχιουν μεταναστεύσει και που κατά πάσα βεβαιότητα θα καταψήφισαν όλους αυτούς τους ξεφτίλες θα απέχουν των εκλογών, η ψήφος των τομαριών και των βολεμένων και των παππούδων αποκτά διπλή βαρύτητα, γι'αυτό και βλέπουμε μια από τα ίδια. Γι'αυτό και παρατηρούμε ότι ενώ αυτό το καταραμένο πολιτικό δίπολο είναι που έχει ρημάξει τα πάντα, δείχνουμε να επιστρέφουμε σε αυτό, έστω και όχι με το ορίτζιναλ pasok. Δεν βλέπω να αλλάζει κάτι.

Μετά τις δεύτερες εκλογές του 12 είχα εκφράσει τη βεβαιότητα ότι εισήλθαμε σε μαι μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας. Ναι, έπεσα έξω και ήταν από τα ελάχιστα που έπεσα έξω. Αλλά έπεσα έξω δότι δεν περίμενα ο Σαμαράς να είναι τόσο φασιστικά ολοκληρωτικός. Δεν περίμενα τέτοιες πρακτικές, τόσο σε πολιτικό επίπεδο, όσο και στους δρόμους. Δεν περίμενα ακόμη και οι πιο ειρηνικές των διαδηλώσεων να καταστέλλονται με τον πλέον βίαιο τρόπο, ούτε περίμενα το Σύνταγμα να έχει γίνει χειρότερο κι από χρησιμοποιημένο χαρτί υγείας. Προ ετών είχα γράψει δύο πανέμορφα σενδόνια περί Δημοκρατίας (εδώ κι εδώ). Τα αποκαλώ πανέμορφα διότι η Δημοκρατία και η Φιλοσοφία είναι τα δύο πιο όμορφα και ουσιαστικά πράγματα με τα οποία μπορεί ν'ασχοληθεί ένας άνθρωπος. Κάπου εκεί μέσα έγραφα ότι "η Δημοκρατία μας μπορεί να είναι προβληματική αλλά δεν παύει να είναι Δημοκρατία". Πρόσφατα τα διάβαζα επίτηδες συνειδητοποίησα ότι δείχνουν να είναι γραμμένα σε κάποιον περασμένο αιώνα, ή να αφορούν μιαν άλλη χώρα. Η Ελλάδα έχει γίνει ένα τέρας, το ίδιο και η Ευρώπη φυσικά. Και αμφότερες έχουν γίνει τέρατα διότι έχουν απομακρυνθεί από την Ηθική και τον Ανθρωπισμό που έπρεπε διαχρονικά να υπηρετούν. Γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο και οι πρακτικές που χρησιμοποιούνται είναι ωμές και βάναυσες και έρχονται και χειρότερες.
Όπως και να'χει, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε τέτοια εμπειρία έχει, ούτε τέτοια πρόσβαση στους μηχανισμούς (αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσει να περιχαρακώσει τα φρέσκα κεκτημένα του, έστω και με άλλους τρόπους). Εκ των πραγμάτων λοιπόν θα μπούμε μοιραία σε μια φάση πολιτικής αστάθειας, η οποία θα επισφραγιστεί από την πιθανότατη μη αυτοδυναμία του.

Καταφέρατε να φτάσετε ως εδώ; Συγχαρητήρια...
Προσεχώς θα ακολουθήσει και το τρίτο και τελευταίο τεύχος.

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Μερικά πολιτικά σχόλια για τις επικείμενες εκλογές (μέρος πρώτον).

Η αλήθεια είναι ότι με αυτά που έχω στο μυαλό μου πρέπει γράψω τουλάχιστον 3-4 μεγασένδονα με υποσέντονα και τριπλά παπλώματα μαζί, έλα όμως που δεν υπάρχει χρόνος ούτε για πλάκα. Βέβαια πολύ θα ήθελα να αφήσω την όλη εργασία στον φίλτατο zaphod που ομολογουμένως δίνει ρεσιτάλ στο κατάστημά του (άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς με τα όσα αναλύει), αλλά επειδή ο Αριστοτέλης είχε πει κάτι σωστό, ήτοι ότι ο άνθρωψ είναι ένα φύσει πολιτικό ον (αν και έσφαλε ως προς το ον. Ζώον έπρεπε να είχε πει), δεν είναι δυνατόν να αφήσω εκτός τα όποια πολιτικά σχόλια έχω στο κεφάλι μου για την όλη κατάσταση. Οπότε θα προσπαθήσω να κάνω ένα ρεζουμέ και αν προκάμω να επανέλθω με κάποια διευκρινιστικά σχόλια. Το σενδονάκι που θα ακολουθήσει αποτελείται από τρία κύρια τμήματα:
Πρώτον, τι ισχύει.
Δεύτερον, τι βλέπω να έρχεται.
Τρίτον, τι θεωρώ ότι πρέπει να συμβεί.
Εννοείτε ότι μέσα σε όλα αυτά θα συμπεριλάβω και τις προσωπικές μου απόψεις σε κάποια βασικά θέματα. Προς αποφυγήν αποριών, θα το σπάσω στα δύο ή τα τρία, διότι επειδή είναι ρεζουμε ενδέχεται να βγει λίγο... εχμ, μεγάλο τέλος πάντων...

Να υπενθυμίσω ότι εδώ και χρόνια έχω γράψει αρκετά πράγματα, κάποια εκ των οποίων εξακολουθώ να πιστεύω (μάλλον τα περισσότερα). Κάποια άλλα όμως η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει να τα αναθεωρώ, τουλάχιστον σε έναν άλφα βαθμό και αυτό διότι η όλη κατάσταση δεν μένει στάσιμη. Το ποια είναι αυτά, δυστυχώς μόνο όσοι έχετε γερά νεύρα να παρακολουθείτε διαχρονικά το παρόν ιστολόγιο θα μπορέσετε να τα εντοπίσετε. Εγώ από την πλευρά μου θα φερθώ μεγαλόκαρδα και δεν θα αρχίσω τα ασταμάτητα λινκ για να δείξω του λόγου το αληθές (εξάλλου όποιος είναι αρκούντως μαζόχας υπάρχει και το ψαχτήρι εις την αριστερή στήλη). Αυτά απλώς τα μνημονεύω για να μην προξενήσουν απορίες κάποια πράγματα, παρόλο που σε κάθε περίπτωση η φιλοσοφία με την οποίαν αντιμετωπίζω τα πράγματα παραμένει η ίδια. Για πάμε λοιπόν...

Μέρος πρώτον: τι ισχύει.
Έχουμε λησμονήσει ότι τα πράγματα είναι δεμένα χειροπόδαρα. Έχουμε πει ναι στα πάντα, έχουμε συμφωνήσει να μην δανειστούμε από κανέναν άλλον, έχουμε καθορίσει την εξαθλίωση του κόσμου και το ξεπούλημα των πάντων (ακόμη και τις ιδιωτικές περιουσίες) με κάθε λεπτομέρεια, έχουμε αποδεχθεί την κατάργηση της διαιτησίας των ελληνικών δικαστηρίων αντικαθιστώντας τα με το αγγλικό Δίκαιο, έχουμε παραιτηθεί κάθε δικαιώματος που έχει κάθε χώρα του υποτιθέμενου πολιτισμένου δυτικού κόσμου, έχουμε παραιτηθεί ακόμη κι από το δικαίωμα να προσφύγουμε στο διεθνές δικαστήριο κατά των όσων έχουμε υπογράψει. Βέβαια επειδή το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται, όσο όλα αυτά λένε πολλά άλλο τόσο δεν λένε και τίποτα αλλά αυτό παραείναι μπλεγμένο για να το αναπτύξουμε. Το μόνο βέβαιο είναι πως όταν ένα επίσημο Κράτος έχει υιοθετήσει ως Νόμους κάποιες αποφάσεις, είτε μέσα από μεγάλο πλήθος βουλευτών που ψήφισε αυτά τα νομοσχέδια, είτε επειδή πέρασαν στην ζούλα με πράξεις νομοθετικού περειεχομένου (δηλαδή σαμαροδημοκρατικά), παναπεί ότι σε δεσμεύουν με κάθε επισημότητα. Αν μη τι άλλο, αν κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση άλλαζε και η επίσημη πολιτική της χώρας, αυτό θα το είχαμε αντιληφθεί από την ευρύτερη αντιμετώπιση που θα είχαμε (κοινώς, σε τούτο το παγκόσμιο σύστημα που επιβιώνει μόνο όποιος δανείζεται, εμάς δεν θα μας δάνειζε κανείς διότι όλοι θα ήξεραν ότι είναι δανεικά κι αγύριστα).

Βεβαίως όλοι μας ακούμε αρκετές από τις εξαγγελίες του pasok 2.0 ΣΥΡΙΖΑ (μιας και υπάρχει γενικώς μια μεγάλη γκάμα εξ αυτών) ότι θα μπήξει, θα δείξει, θα διαγράψει, θα τυπώσει χρήμα, θα αεριστεί εις ξένους όρχεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ακόμη. Εδώ πρέπει να περάσουμε στο επόμενο σημαντικό σημείο που πρέπει να μας απασχολήσει. Τα οικονομικά η αλήθεια είναι ότι τα φοβάμαι λιγότερο απ'όλα (και όταν λέω οικονομικά εννοώ την κατάσταση ως προς την ΕΕ, όχι την εσωτερική κατάσταση).. Έχω ξαναπεί και εμμένω στην θέση μου, ότι η θέση μας είναι μέσα στο πολυχρονεμένο νόμισμά μας, μέχρι να κρίνουν ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος να είμαστε στο αυτό νόμισμα, οπότε και θα μας πετάξουν ωσάν στημένη λεμονόκουπα. Ένας από τους λόγους που πρέπει να παραμείνουμε ακόμη στο ευρώ είναι και το γεγονός που εκ νέου αχνοφαίνεται, ότι αν και τα πράγματα δεν θα πάρουν την ορμή βοθροστοιβάδος ωσάν θα γινόταν το 2010, αλλά κατώ πως φαίνεται ακόμη και σήμερα τους παίρνει ο διάολος και τους σηκώνει. Βέβαια εδώ σηκώνει και μια ένσταση με την οποίαν θα ασχοληθούμε παρακάτω.
Όπως και να'χει, η φούσκα δείχνει να είναι τόσο μεγάλη και ανεξέλεγκτη, που ναι μεν έχουν προστατέψει τις τράπεζες όσο μπορούν φορτώνοντας  την φούσκα στους λαούς των χωρών, αλλά και έτσι ακόμη η φούσκα παραμένει μεγάλη και επικίνδυνη (ξαναφέρνω την ένσταση στο προσκήνιο). Προ δύο εβδομάδων περίπου (συν κάτι παραπάνω ίσως) υπήρχε κάτι που με είχε ανησυχήσει πολύ έντονα: είχαν σταματήσει σχεδόν πλήρως τα ξένα άρθρα σχετικά με την όλη κατάσταση. Η σιωπή είναι πάντοτε κάτι που δύσκολα μπορείς να ερμηνεύσεις, και παρόλο που πολλές φορές μπορεί να εκληφθεί έως και κραυγή, εντούτοις η αυτή περίπτωση δεν είναι τέτοια. Αυτό το διεθνές σύμπτωμα ευτυχώς δείχνει να έχει σταματήσει για τα καλά εδώ και μία εβδομάδα και βάλε και η αρθρογραφία δίνει και παίρνει εκ νέου και μάλιστα είναι τέτοια που υποδηλώνει και έναν διακριτικό πλην έντονο πανικό στην περίπτωση του περιβόητου grexit. Ένα grexit που προσωπικά δεν βλέπω (τώρα) και αυτό για έναν πολύ απλό λόγο: δεν υπάρχει ακόμα και σήμερα κανένας μηχανισμός στην ΕΕ για να εξέρχεται χώρα από το ευρώ. Δεν ξέρω αν θυμάστε τι έλεγαν το 2010, ότι δεν είχε προβλεφθεί κάτι τέτοιο διότι δεν είχαν σκεφτεί ότι υπήρχε περίπτωση να δημιουργηθεί τέτοια κρίση εντός ευρωζώνης και λοιπές πίπες. Ωραία λοιπόν, το δεχθήκαμε τότε αυτό, αλλά τέσσερα χρόνια μετά γιατί εξακολουθεί να μην υπάρχει τέτοιος μηχανισμός; Αυτό προφανώς κάτι δείχνει, και αυτό το κάτι είναι ότι το ευρώ όπως έχουμε αναλύσει μέχρι εξαντλήσεως εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα από τα οποία οι μεγάλοι βγάζουν κεγαμό τα φράγκα με χίλιους δυο τρόπους. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για το υπαριθμόν 2 παγκόσμιο αποθεματικό με ενεργειακά πάρε-δώσε που έχει απλοποιήσει τα μάλα την διαδικασία των εξαγωγών, κυρίως προς δυσμάς. Άρα πρόκειται για στρατηγικό παίκτη. Οπότε γιατί να δημιουργηθεί μηχανισμός που να παρέχει τη δυνατότητα εξόδου μιας χώρας από το ευρώ; Είναι σα να σε τρώει ο κώλος σου να παίξεις ρώσικη ρουλέτα. Για να έχεις το κεφάλι σου και ήσυχο και στην θέση του, πολύ απλά δεν παίζεις καν. Κι άσε το όπλο να υπάρχει για όταν πραγματικά απαιτηθεί (που κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα απαιτηθεί).

Τώρα θα μου πείτε και δικαίως, μα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευθεί και έχει βεβαιώσει ότι θα κάνει και έχει πει ότι θα μπήξει κλπ. Πράγματα, όπως και το ορίτζιναλ pasok το 81 που και από τα... συνδικάτα των ΕΟΚ και ΝΑΤΟ μας έβγαλε, και τις βάσεις έδιωξε και τα πάντα ετήρησε. Κάπως έτσι προβλέπω ότι θα γίνει και τώρα αλλά εδώ υπάρχει ένας σημαντικό αστερίσκος στον οποίον θα αναφερθούμε παρακάτω (πέραν τηςς ενστάσεως που εξακολουθούμε να έχουμε σε εκκρεμότητα).
Πρώτα, πρέπει να μνημονεύσουμε έναν πολύ σημαντικό παράγοντα σταθερότητας, και αυτός είναι τα εθνικά θέματα.
Ας πάρουμε το πιο απλό και ήπιο από τα εθνικά θέματα: το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Δεν σας κάνει καμία εντύπωση που ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ κάνει μόνο προτάσεις που ξέρει ότι εκ των πραγμάτων θα απορρίψουμε; Δεν σας κάνει καμία εντύπωση ότι μόνο εμείς δεχόμαστε πιέσεις για υπαναχώρηση; Γιατί; Μα είναι πολύ απλό και το ίδιο ισχύει και στα υπόλοιπα εθνικά θέματα που είναι και πολύ πιο σύνθετα: διότι θέλουν να σε κρατάνε σφιχτά από τα παπάρια, προκειμένου να σε εκβιάσουν με μια εθνική καταστροφή αν πολυκουνηθείς. Ποιος είναι καλύτερος πελάτης στα εξοπλιστικά κύριε; Τα Σκόπια ή η Αθήνα; Μα φυσικά η Αθήνα. Οπότε σε ποιον θα δημιουργήσεις πολιτική ανασφάλεια κύριε; Α, το έπιασες βλέπω γάτε μου!
Παράδειγμα: γράφαμε πιο πάνω ότι δεν υπάρχει μηχανισμός εξόδου από το ευρώ. Λάθος: υπάρχει, αρκεί να βγεις και από την ΕΕ. Τι σημαίνει να βγεις από την ΕΕ; Ότι ξεμένεις από συμμάχους. Τι σημαίνει σύμμαχος (και ας αφήσουμε στην άκρη το καλός ή κακός); Ότι το μόνο που μπορείς να εκμαιεύεις ως χώρα (ένεκα πολιτικού νανισμού) είναι η πολιτική συναίνεση των άλλων για ένα θέμα (όπως τα εθνικά). Αυτήν την στιγμή μας έχουν μικρύνει τόσο πολύ ως χώρα που δεν έχουμε (διπλωματικά) καμία άλλη δυνατότητα, άρα αν εσύ γουστάρεις να αρχίσεις τις στάσεις πληρωμών και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, πολύ απλά μπορούν να σε πετάξουν έξω από την συμμαχία και στα καπάκια να στην φορέσουν όπως είχε γίνει και επί της άλλης χούντας του 67 που είχαμε βγει από το ΝΑΤΟ. Τι είχε γίνει τότε; Πρώτον, χάσαμε οριστικά και τελεσίδικα την κυριότητα του Αιγαίου, κάτι που ήθελε πάσει θυσία ο Κίσσινγκερ και δεύτερον, χάσαμε την μισή Κύπρο που αποτελεί ένα σταθερό κι ακλόνητο αεροπλανοφόρο δίπλα στον Περσικό Κόλπο (τα έχουμε πει και στο σενδόνι περί των Ελληνοτουρκικών άλλωστε). Έτσι και τώρα λοιπόν, μπορούν πολύ εύκολα (αν φύγεις απο την ΕΕ) την επόμενη μέρα να ξεκινήσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια αλλά όχι ως FYROM μα ως "Μακεδονία", να αναγνωρίσουν τα ζωτικά συμφέροντα της  Τουρκίας στο Αιγαίο και χίλια δυο άλλα. Γιατί; Επειδή είσαι χρεωμένος ως τον λαιμό και έχεις πει ΝΑΙ σε όλα.

Ερωτώ λοιπόν: ποιο κόμμα μπορεί να αναλάβει το δυσβάσταχτο κόστος μιας νέας εθνικής καταστροφής; Η απάντησή μου είναι "ΚΑΝΕΝΑ". Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε λοιπόν ότι ο λόγος που τα εθνικά μας θέματα δεν λύνονται ενώ θα μπορούσαν και εξακολουθούν να διαιωνίζονται είναι για να λειτουργήσουν ως μοχλός πίεσης ή και εκβιασμού όταν και εάν απαιτηθεί. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι: όχι μόνο αυτοί που κυβερνούν διαχρονικά αλλά κι αυτοί που δείχνουν να έρχονται.

Πιο πάνω άφησα ανοικτό έναν αστερίσκο και μία ένσταση. Θα διερωτηθείτε: δηλαδή ρε Άδη, δεν υπάρχει καμία ελπίδα; Είναι όλα χαμένα; Και τότε γιατί είπες πιο πάνω ότι υπάρχει μια έντονη ανησυχία στον διεθνή τύπο; Λογικότατη η απορία.
Όπως είπαμε (και εκτιμώ ότι δεν το αμφισβητεί κανείς) η όλη ιστορία βασίζεται σε μία μεγάλη φούσκα. Όταν έρχεται κάποιος που στα χέρια του λέει ότι κρατάει καρφίτσες και πρόκες, δηλαδή πράγματα που μπορούν να σκάσουν τη φούσκα, κάπου γίνεσαι επιφυλακτικός. Ναι μεν έχεις ποντάρει στο ότι σιγά ο άλλος μην επιδιώξει την καταστροφή του, αλλά μπορείς να είσαι όντως 100% βέβαιος ότι ο άλλος δεν είναι τόσο ηλίθιος που να την επιδιώξει, μόνο και μόνο για να πάρει και 'σένα μαζί του; Δεν μπορείς. Όπως επίσης δεν μπορείς να είσαι 100% ότι ο άλλος δεν έχει άγνοια κινδύνου, ή δεν έχει καμία απολύτως ιδέα για το τι λέει. Όλα παίζουν, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Μήπως έχετε την εντύπωση ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες (του κώλου) ήξεραν τι να κάνουν όταν μας έπαιρνε και μας σήκωνε όλους; Έχουμε άραγε λησμονήσει ότι περίμεναν να δουν αν θα κάτσει κάπου η μπάλα για να αποφασίσουν αν και τι μπορούν να κάνουν; Άρα, αν δεν ξέρουν οι πιο έμπειροι, για ποιον λόγο σώνει και καλά να ξέρει ο Τσίπρας;
Διότι εδώ που τα λέμε, όταν μεταξύ άλλων το παράδειγμα που δίνεις είναι η τιμωρία (κάτι που έχει ειπωθεί κατ' επανάληψιν από επίσημα χείλη διαφόρων Ευρωπαίων αξιωματούχων), γιατί να μην σε τιμωρήσει και ο άλλος έτσι; Ιδίως αν φοβάται ότι μπορεί να του τον φορέσεις κιόλας (διότι υπάρχει και το ζήτημα του κύρους -μη χέσω- για το ποιος την φόρεσε πρώτος σε ποιον). Τουτέστιν όπως και οι Γερμανοί έχουν μπλοφάρει σε χίλια δυο πράγματα στο παρελθόν αλλά σε κάποια άλλα δεν έχουν μπλοφάρει, έτσι δεν μπορούν να είναι βέβαιοι και ως προς το κατά πόσον ο Τσίπρας μπλοφάρει ή όχι, ή όντως ξέρει τι του γίνεται. Και επειδή στην περίπτωση που δεν μπλοφάρει η έχει άγνοια κινδύνου, παίζει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο αυτοί να πάνε πιο... αύτανδροι από εμάς, κάπου έχουν αρχίσει να δείχνουν και κατά τι διαλακτικότεροι. Δεν ξέρω, ας πούμε, αν πήρε το μάτι σας πρόσφατα κάποια αρθρα ευρωπαϊκής προελεύσεως που έλεγαν ότι οι Ευρωπαίοι θα επιδιώξουν έναν έντιμο συμβιβασμό με τη νέα κυβέρνηση, όποια κι αν είναι, κάτι που αν μη τι άλλο δείχνει και ότι μέχρι τώρα μας συμπεριφέρονταν... άτιμα. Αλλά ποιος θα το ζητήσει; Ο Σαμαράς; Μα αυτός λέει σε όλα ναι. ΘΑ κάτσεις στο τραπέζι των συνομιλιών μ'εκείνον που δύο χρόνια και βάλε του βάζεις μόνο δάχτυλο (και μπαίνει έως τον ώμο); Όχι βέβαια...

Όμως έχουμε αφήσει και μια ένσταση (η οποία επί της ουσίας είναι διπλή) που παίζει μεγάλο ρόλο. Η όλη προαναφερθείσα εκτίμηση βασίζεται σε δύο άξονες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την βεβαιότητα ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ενδιαφέρονται για τους λαούς τους. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την εγκυρότητα των δημοσιευμάτων.
Ας πάρουμε τον πρώτο άξονα. Όπως έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν, η Ευρώπη εδώ και 5 χρόνια έχει υπεισέλθει σε μια φάση αναδιοργάνωσης σε επίπεδο δικαιωμάτων. Πλέον από Ευρώπη με ανθρωπιστικές καταβολές όπως είχε ξεκινήσει έχει καταντήσει μια Ευρώπη που ενδιαφέρεται μόνο για τους αριθμούς. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι όλα τα κράτη έσπευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια να προστατέψουν τις τράπεζες και μόνο αυτές, κάτι που γινόταν έμμεσα εις βάρος του κόσμου. Εάν οι τράπεζες έπρεπε να προστατευθούν ακόμη και άμεσα εις βάρος του κόσμου, δοκιμάστηκε κυριολεκτικά επιτυχώς (βλ. Κύπρος όπου και έγινε πιλοτικά και πιθανώς οσονούπω να είμαστε οι επόμενοι). Άρα, η υπόθεση ότι με ένα grexit θα φάνε ακόμη και σήμερα τον θάνατο της αλεπούς έστω και άλλης μορφής είναι κυριολεκτικώς μετέωρη ακριβώς επειδή προϋποθέτει ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα ενδιαφερθούν για το κανόνι που θα φάνε οι λαοί τους. Και η αλήθεια είναι ότι για να κρατήσεις δέσμιο έναν ολόκληρο λαό στην παρούσα φάση, δύο είναι τα πράγματα που πρέπει να κάνεις: πρώτον, να τον γονατίσεις (ήτοι να του φορτώσεις την έκρηξη) και δεύτερον, να του πασάρεις τον ένοχο (δηλαδή εμάς και αυτό όχι μόνο ως θύμα αλλά και ως παράδειγμα προς αποφυγήν). Αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν ενδιαφέρονται για το τι λούκι θα τραβήξουν οι λαοί τους οπότε η πρώτη υπόθεση παίζει να μην ισχύει.
Πάμε τώρα στον δεύτερο άξονα: έχω τεκμηριώσει πολύ πριν σκάσουν μύτη όλα αυτά ότι η μεγαλύτερη τρομοκρατία που υπάρχει την σήμερον είναι η πληροφορία. Όποιος έχει την πληροφορία κρατάει τους πάντες στα χέρια του. Το βλέπουμε και στην Ελλάδα άλλωστε. Άρα εδώ αναφύεται το ενδιαφέρον ερώτημα, πόσα απ'όλα αυτά είναι όντως αληθή; Εδώ καλώς ή κακώς, πρέπει να εμπιστευθούμε ο καθείς το πολιτικό του ένστικτο. Σαφώς και πάντα θα υπάρχουν άρθρα προς κάθε πλευρά. Εν προκειμένω υπάρχουν ακόμη και σήμερα εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ένα grexit θα αποτελέσει καταστροφή, αλλά κι εκείνοι που λένε ότι δεν τρέχει και τίποτε ρε αδελφέ. Το ενδεχόμενο να κάνουν και οι δύο λάθος παίζει, αν και μικρό. Το ενδεχόμενο να έχουν και οι δύο δίκιο δεν υφίσταται. Άρα από τα δύο πιο πιθανά σενάρια, ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του; Διότι μην ξεχνάμε ότι ο καθένας αρθρογραφεί ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί. Γι'αυτόν τον λόγο και επιμένω ότι πρέπει ο καθένας να παρακολουθεί σταθερά ένα μέσον για να μάθει τα κουσούρια του και να φιλτράρει σωστά τις ειδήσεις που του πλασάρει. Άρα εδώ τι ισχύει τελικώς; Εξακολουθούμε να αποτελούμε συστημικό κίνδυνο ή όχι; Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, ή είναι ελεγχόμενα;

Εγώ από την πευρά μου έχω κάνει την εξής υπόθεση και στηρίζομαι πάνω σε αυτήν (αναγκαστικά): επειδή δεν θεωρώ ότι όλα μπορούν να στηθούν τόσο αριστουργηματικά ώστε να ξεγελούν τους πάντες για μεγάλα διαστήματα και με δεδομένο ότι ο δίποδος άτριχος χιμπατζής που λέει κι ο φίλτατος polse όσα κουσούρια κι αν έχει πάντα θα δείχνει σαφή δείγματα συμπεριφοράς όταν ψεύδεται συστηματικά, έχω καταλήξει στο ότι αποτελούμε ακόμα κίνδυνο και όχι αμελητέο, αν και όχι τόσο μεγάλο όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι δεν είναι παντελώς εσφαλμένη μόνο η πιτσαδώρικη στρατηγική ότι "θα λέμε σε όλα ναι διότι θα μας σώσουν αφού θέλουν να σωθούν και ίδιοι", αλλά εξίσου εσφαλμένη είναι και η pasok2.0-ική αντίληψη ότι "θα τους χορέψουμε στο ταψί επειδή φοβούνται να μας πετάξουν έξω". Η αλήθεια βέβαια δεν δείχνει να βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά δεν είναι και τόσο καθαρή όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Το πιθανότερο είναι ότι ακόμη και σήμερα κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι ζημιά θα προκαλέσουμε, και στην περίπτωση αυτή μάλλον θα πρέπει να αφουγκραστούμε τις αμερικανικές ανησυχίες, οι οποίες τι λένε; Ότι κατά πάσα πιθανότητα πάμε φουλ για μια δεύτερη παγκόσμια οικονομική κρίση. Και επειδή οι αμερικάνοι (και κατ' επέκταση οι Άγγλλοι) είναι μάλλον ο μοναδικός πραγματικά σοβαρός λαός που σέβεται αυτό το σύστημα που υπηρετεί ακριβώς επειδή το μόνο που τους νοιάζει είναι τα λεφτά και τίποτε άλλο, ίσως πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στις όποιες ανησυχίες τους.

(συνεχίζεται. Ναι, αν έπρεπε να φτάσετε ως έδω κάτω για να καταλάβατε ότι ο τίτλος δεν ήταν μπλόφα, αυτό ήταν όντως το πρώτο μέρος)