Σελίδες

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Ας μιλήσουμε λίγο και για ρουφιάνους...

Ναι, αυτό είναι ένα ποστ που χρωστάω (στην Ιστορία) από πέρσι, απλά εχω ξενερώσει τόσο πολύ που δεν έγραφα (και να'ταν μόνο αυτό).

Βασικά, όμως, χρειαζόμαστε έναν ορισμό: άραγε τι είναι ο ρουφιάνος;
Όποιος ήταν αρκούντως βιτσιόζος ώστε να παρακολουθεί αυτό το εξόχως μερακλήδικο βλόγι, θα έχει αναμφίβολα διαπιστώσει πως περί των ρουφιάνων υπάρχουν πλήθος από ατάκες τε και μπηχτές. Ίσως η συνηθέστερη όλων, μια αλήθεια που ενοχλεί πολλούς: ότι σε τούτη τη χώρα δεν έχουμε βγάλει μόνο Καραϊσκάκηδες και Λεωνίδες, αλλά έχουμε βγάλει και πάρα πολλούς Εφιάλτες.
Παρεμπιμπτόντως, περί του Εφιάλτη είχα διαβάσει κάποτε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση (κάπου), ότι η πράξη του ήταν τόσο σιχαμερή σε όλους τους αρχαίους, που έκαναν το όνομά του ουσιαστικό και το προσέδωσαν στα κακά όνειρα, αφενός για να μείνει το όνομά του εις τον αιώνα τον άπαντα ως συνώνυμο της πράξης του, αφετέρου για να είναι εσαεί ταυτισμένο με το κακό. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά είναι μια όμορφη εκδοχή και την παραθέτω.

Πάμε στα δικά μας τώρα.
Ανέκαθεν είχαν μια εξαιρετική σχέση με τους ρουφιάνους ή μάλλον αν θέλουμε να ακριβολογούμε, αυτοί επιχειρούσαν να έχουν διαρκώς σχέση με'μένα. Δεν αναφέρομαι μόνο στην πραγματική ζωή, αλλά (δυστυχώς) και στην διαδικτυακή.
Διόλου τυχαίον άλλωστε, αν αναλογιστούμε ότι ένα άλλο θέμα που ανέκαθεν με απασχόλησε ήταν αυτό της νεοΕλληνικής κουραδομαγκιάς, που όταν βρισκεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο, το γατάκι γίνεται τίγρης τε και λέων συνάμα. Ναι, ομιλώ διά τον ίδιον που όξω, μόλις (αν) βγει από το σπίτι, γίνεται καρπαζοεισπράκτορας μεγαλύτερος του Τζανετάκου με αποτέλεσμα να επιστρέφει στην θαλπωρή της οικιακής παντόφλας και καταπίεσης.

Κάτι τέτοια κομπλεξικά αποβράσματα τε και αποφάγια, τα γνωστά υποπροϊόντα του ανθρωπίνου είδους που πάντοτε έτσι ονομάτιζα, ούτως ειπείν οι μαλάκες με άποψη, είναι που ανέκαθεν μου την έπεφταν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μου.

Ας πάμε λοιπόν σε μια ιστορική αναδρομή (στην οποίαν πιστέψτε με, δεν θα μνημονεύσω κανένα από τα αναρίθμητα μικροπεριστατικά).
Ο υπ'αριθμόν ένα ρουφιάνος που γνώρισα στη (διαδικτυακή) ζωή μου, ήταν ένας πάρα πολύ ονομαστός ρουφιάνος του ελληνικού διαδικτύου. Επαγγελματίας αριστερός, ο μόνος με την σωστή άποψη και γνώση των πάντων. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει γίνει πιο δεξιός κι από τον Άδωνι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όπου όμως πάντα ισχυρίζεται ότι αριστερός είναι. Από μιαν άποψη του χρωστάω το πολύτιμον, ότι μου άνοιξε τα μάτια τι σόι μαλάκες και θρασύδειλοι κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Από μιαν άλλη όμως, ο τύπος ήταν τόσο απελπιστικά μαλάκας, που δεν του χρωστάω τίποτα. Παρουσία πολλών, έδειξε κατ' επανάληψη το ποιόν του, και όσο δεν ενέδιδα (γονάτιζα) στις ρουφιανιές του, ολοένα και κλιμάκωνε ο αρχικάριας. Και τι δεν μου έκανε: μέχρι που με έψαχνε να με βρίσκει, λες και του είχα κάνει κάτι (αν και γι'αυτόν, το να λες τη γνώμη σου ισοδυναμούσε με το να του έκανες).
Ο τύπος με ταλαιπώρησε περί τα 6 ολόκληρα χρόνια (ήμουν πάντως χαλκέντερος ο δικός σας). Το πως γλίτωσε τις ζωντανές φάπες, δεν πρόκειται για θαύμα, αλλά για τους καλούς μου (κανονικούς - real life) φίλους που έφτασαν σε σημείο να με κρατάνε (κυριολεκτικά) μην πάω να του σπάσω τα μούτρα γι'αυτά που μου είχε κάνει.

Εν συνεχεία, μπαίνουμε στην εποχή της βλογόσφαιρας.
Το πρώτο ρουφιάνεμα το έφαγα, όχι επ'αφορμή όσων έγραφα σε τούτο το βλόγιο, αλλά για όσα έγραφα στο....Hellenic Metal! Ξέρω, ξέρω, όσοι κατάλαβαν σίγουρα θα κουφάθηκαν. Πως είναι δυνατόν ένα βλόγι που έχει να κάνει όχι απλώς με τη μουσική (γενικά) αλλά με την ελληνική metal σκηνή, να αποτελεί λόγος για ρουφιάνεμα; Και όμως: στα μάτια του Έλληνος τριμάλακα τε και ρουφιάνου, αποτελεί, και γι'αυτόν τον λόγο δεν είναι τυχαίο ότι μόλις από τις πρώτες κιόλας μέρες του το Hellenic Metal έπεσε και κλειδώθηκε. Ο λόγος;
Εκείνον τον καιρό (ή μάλλον από αρκετά πιο πριν για να είμαστε σωστοί), υπήρχε ένα άλλο βλόγι, με παρόμοιο όνομα και ίδιο στόχο: την ελληνική σκηνή. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο βλόγια ήταν ότι ο ένας (ο άλλος) ενδιαφερόταν απλώς να ανεβάσει πλήρεις δουλειές συγκροτημάτων, ενώ ο άλλος (εγώ) ενδιαφερόνταν απλώς να διαφημίσει τη δουλειά των άλλων. Ακριβώς επειδή ο τύπος αυτός δεν έδειχνε κανέναν σεβασμό για τα ελληνικά συγκροτήματα και τις δουλειές τους, υπήρχαν κάποια που του διαμαρτύρονταν και όταν ο τύπος έδειχνε ότι δεν ίδρωνε το αφτί του, του έριχναν το blog με report. Τελείως συμπτωματικά, το Hellenic Metal εμφανίστηκε σχεδόν μετά από ένα τέτοιο report (από μια έρευνα που είχα κάνει είχα συμπεράνει ότι πρέπει να ήταν το δεύτερο). Ο τύπος, λοιπόν, θεώρησε (διότι ήταν τόσο ΕΝΤΕΛΩΣ μάλαξ) ότι το report του το είχα κάνει εγώ και αποφάσισε να μου ανταποδώσει τη χάρη. Η ακόμα μεγαλύτερη πλάκα όμως ήταν, ότι μου έστειλε και μέηλ, όπου με ρώταγε δήθεν με ενδιαφέρον για το βλόγι μου δίνοντάς μου συγχαρητήρια. Εντελώς γατάκι ο θεός σας, δεν ψιλιάστηκε κάτι, μέχρι που μου άνοιξε τα μάτια ο παλαιόθεν συμμαχητής Kevin και όταν το έψαξα, είδα ότι είχε δίκιο. Τελικώς το σώσαμε το Hellenic Metal.

Πάμε τώρα, στην εποχή του φεητσιμβούκιου.
Βασικά ο λογαριασμός του Άδη έγινε τελείως για πλάκα, για να τρολλάρω τον καλό φιλαράκο Humma Kavula των σιχτιριασμένων. Τελικώς από λογαριασμό... one night stand, αποφάσισα να τον καθιερώσω για να τον συνδυάσω με το βλόγι, ώστε να γίνεται τζέρτζελο (γιου νόου, κουβεντούλα επί σοβαρών θεμάτων με κόσμο που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συναντούσα ποτέ μου, κι έτσι).
Ως Hades λοιπόν, το πρώτο report το έφαγα περί το 2011 (προεκλογικώς). Από που; Από το περιβάλλον γνωστού νεοφιλελέ τοτέμ, αποτυχημένου πολιτευτή (το οποίο του είχε στοιχίσει κιόλας διότι είχε βέβαιη την εκλογή του αλλά η κακούργα κενωνία, το άδικο κατεστημένο μπουχουχου κλαψ λυγμ κλπ, κλπ), ο οποίος δεν είχε εκτιμήσει ιδιαίτερα τα πολλά σετ από ρόμπες που του είχα απλόχερα χαρίσει. Δεν θα πω ότι ασχολήθηκε προσωπικά με'μένα,. εξάλλου είμαι βέβαιος ότι η διαγραφή και ban που έφαγα στον λογαριασμό ήταν εντελώς συμπτωματικά, όμως λογικά το report ήρθε από το περιβάλλον του και όχι από τον ίδιον. Κάπου εκεί έφαγα και την πρώτη μεγάλη ήττα, αφού κατάφερα να ξεκλειδώσω τον λογαριασμό μόλις κατά τύχη και στο παρά τσακ, αφού μου έβγαζε ως ορο να αναγνωρίσω από τις μάπες καμιά δεκαριά φίλους, όταν είχα ως φίλους τον κάθε τυχάρπαστο.

Το δεύτερο report το έφαγα κανάν χρόνο και κάτι ψιλά, μετά, περί το 13. Είχε αρχίσει να γίνεται της μόδας η φασιστική νοοτροπία ότι αν δεν συμφωνείς με'μας είσαι φασίστας δίχως κανείς να εξετάζει τι είναι αυτό με το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε ή ποιοι οι όροι και οι συνθήκες. Εντελώς αβίαστα, άρχισαν να σκάνε από το πουθενά όροι όπως σαρδελοφοβία, μπαταριοφοβία, τυροπιτοφοβία κλπ. Νομίζω ότι με πιάσατε και καταλαβαίνετε από τίνος επαγγελματία ανθρωπιστή το περιβάλλον ήρθε και αυτό το ρουφιάνεμα.
Πλέον όμως, επειδη είχα μάθει το μάθημά μου, οι φίλοι μου ήταν πολύ λιγότεροι (αλλά και πάλι, όχι αρκούντως λίγοι) και κατάφερα να ξεκλειδώσω αρκετά γρηγορότερα τον λογαριασμό.

Το τρίτο (και ως τώρα) τελευταίο, πλην μοιραίο, report, το έφαγα λίγες μέρες πριν το Πάσχα του 16, πέρσι δηλαδή. Δύο από τα πρόσφατα θέματα για τα οποία πλακωνόμουν διαδικτυακά ήταν το προσφυγικό και η αχρηστερά που μας κυβερνά. Εντελώς συμπτωματικά, την ίδιαν μέρα έγινα μαλλιά κουβάρια σε δύο ονομαστούς τοίχους: ο πρώτος τοίχος ανήκει σε πασίγνωστο δογματικό μπετόβλακα με ιδιαίτερα άκαμπτη άποψη για τα πάντα, ο δε δεύτερος σε πασίγνωστο ανθρωπιστή μάγειρα της διαδικτυακής απόψεως. Στον μεν πρώτο τοίχο έγινα μαλλιά κουβάρια με θαυμάστρια του μπετόβλακα, στον δε δεύτερο απευθείας με τον ιδιοκτήτη, για τον οποίον ειρήσθω εν παρόδω να σχολιάσω ότι σε γενικές γραμμές δεν συνδιαλέγεται με τους... φτωχοί πιστοί. Με'μένα, προφανώς κάποιο χοντρό τσίγκλισμα υπήρξε (ειδικότης μου) και αποφάσισε να κάνει μιαν εξαίρεση.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ο κύριος λογαριασμός του Hades ήταν σίγησε μια για πάντα. Αν και μάλλον είναι προφανές, παρά ταύτα για λόγους δικαιοσύνης δεν θα πω 100% ποιος εκ των δύο μου την έκανε. Πάντως, υπήρχαν και άλλες αποχρώσες ενδείξεις που δεν έχει νόημα να αναφέρω.

Το ρουφιάνεμα που έφαγα, λοιπόν, ήταν τόσο βαρβάτο που δεν μπόρεσα να ανανήψω τον λογαριασμό με την καμία. Επί μήνες προσπαθούσα, αλλά φευ. Μέχρι και παλαιά ταυτότητα ανέβασα μπας και, αλλά τζίφος. Πάντα ήθελε και κάτι άλλο, μέχρι που τελικώς το πήρα απόφαση και τον άφησα να πάει στο καλό.
Δεν το κρύβω ότι είχα σκάσει, όχι που έχασα τον λογαριασμό (όποτε ήθελα έφτιαχνα άλλον εδώ που τα λέμε) αλλά που έχασα κυρίως τα μηνύματα, αρκετά εκ των οποίων πολύτιμα. Το χειρότερο όμως που έχασα ήταν τα κέφια μου.

Όσοι με ξέρουν από παλιά, γνωρίζουν ότι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που γουστάρω μέχρι υπέρτατης κάβλας να κάνω, είναι να γράφω. Τρελαίνομαι. Ουδόλως με απασχολεί αν θα διαβάσει έστω και ένας αυτά που γράφω. Αυτός ήταν ο γνώμων γύρω από τον οποίον κινήθηκα όλα τα χρόνια που σερνόμουν στο ίντερνετ (και δεν μιλάω μόνο για εποχές βλογόσφαιρας, αλλά και πολύ πιο πριν). Και ειλικρινώς, δεν πίστευα ποτέ ότι υπήρχε κάτι που να με σταματήσει από το να γράφω.
Οκ, από μιαν άποψη δεν το έχω κάνει, όμως το έχω κάνει εκεί που πραγματικά το γούσταρα και το απολάμβανα: στο βλόγι μου.
Διότι ξενέρωσα από τη ζωή μου.

Ξενέρωσα που έβλεπα όλα αυτά τα κωλοπαίδια της παντόφλας και της φάπας, που αρκετά εξ αυτών έχω γνωρίσει έξω στο παρελθόν και είχαμε κακάκια και δράματα και πάμπολλες συγγνώμες ρε και μετάννοιες, να επιδίδονται στο μοναδικό όπλο που τους έκανε να νοιώθουν πραγματικά δυνατοί: τη φίμωση όλων εκείνων με τους οποίους διαφωνούν. Όλων εκείνων που έβλεπαν ότι δεν έχουν ούτε ένα ουσιαστικό επιχείρημα που να μπορεί να σταθεί σε έναν αξιοπρεπή διάλογο, και που πάντα κατέληγαν στην εύκολη λύση ότι το επιχείρημα που μας ζορίζει πρέπει να διαγράφεται μαζί μ'εκείνον που το εξεστόμησε. Κάπως έτσι, λοιπόν, σχεδόν σταμάτησα να γράφω μέχρι και στο βλόγι, από την ξενέρα.
Κάποια στιγμή φυσικά το ξανάκανα το προφίλ, νέο και παρθένο, μόνο και μόνο για να ξαναβρώ κάποια συγκεκριμένα άτομα που δεν είχα άλλη δυνατότητα να βρω, αλλά και πάλι, η ξενέρα δεν φεύγει.

Εντελώς προληπτικά, εννοείται ότι έκανα με το καλημέρα ban κάποιους συγκεκριμένους λογαριασμούς, όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή δεν ήθελα ούτε ζωγραφιστούς να τους βλέπω. Ένας εκ των οποίων ήταν και του αρχιρουφιάνου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ήταν κι αυτός με nickname, αλλά η βασική μας διαφορά ήταν ότι αυτός ήταν επαγγελματίας αριστερός και επαγγελματίας ανθρωπιστής. Δεν θα εκπλαγώ αν αύριο μεθαύριο μάθω ότι είναι και σε καμιά θέση τύπου Καρανίκα, ή εργάζεται αφιλοκερδώς με μισθό κανά τάλαρο τον μήνα σε καμιά ΜΚΟ περί τους πρόσφυγες (όπως όλοι οι εθελοντές που σέβονται τον εαυτόν τους), και ότι όταν αποφασίσει ότι δεν έχει άλλο κέφι να ξοδέψει, τον λίγο χρόνο που του απομένει τον σπαταλάει μοστράροντας αριστεροσύνη στο φεητσιμβούκιο. Το μόνο σίγουρο που ξέρω πάντως είναι ότι είναι αλληλέγγυος (ουάου, τι έκπληξη!).

Εν τέλει τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια;
Τώρα βέβαια θα μου πείτε, μα καλά ρε Άδη, ξενέρωσες από κάποιους μαλάκες του διαδικτύου;
Απάντηση: κατ' αρχήν δεν είναι κάποιοι, είναι αμέτρητοι (ή όπως έχω εγκαινιάσει στο διαδίκτυο, δεν ζουν ανάμεσά μας, εμείς ζούμε ανάμεσά τους).
Κατά δεύτερον, δεν είναι μόνο οι ρουφιάνοι του διαδικτύου, είναι και αυτοί της πραγματικής ζωής. Όσοι με ξέρουν από κοντά, και σας διαβεβαιώ ότι παρά την αιτιολογημένη κρυψήνοιά μου, είναι αρκετοί αυτοί που με έχουν γνωρίσει real life, ξέρουν πολύ καλά πως ό,τι βλέπετε στο βλόγι, υπάρχει και στην πραγματική ζωή. Ο ίδιο (σχεδόν παιδικός) αυθορμητισμός, ο ίδιος ρεαλισμός, οι ίδιες ζοχάδες με τους μαλάκες, οι ίδιες ανησυχίες (φιλοσοφικές και πολιτικές). Κυρίως όμως, το ίδιο σαρκαστικό ύφος, οι ίδιες μπηχτές και ατάκες και ακόμη χειρότερα, το ίδιο χιούμορε που είναι τόσο καυστικό που μπορείτε να ξεβουλώσετε μέχρι και το σηφώνι του υπονόμου σας.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι όπως μάζευα ρουφιάνους στην διαδικτυακή ζωή μου, έτσι ακριβώς μαζεύω και στην πραγματική. Αν μέσα σε όλα αυτά βάλετε και το γεγονός πόσο πολύ έχουν δυσκολέψει τα πράγματα κυρίως λόγω τις κρίσης, συν τις διάφορες τεράστιες αλλαγές που έχουν γίνει με την πάροδο των χρόνων και με έχουν ζορίσει (διότι κάναμε και οικογένεια ντε), καταλαβαίνετε ότι η ξενέρα με τους ρουφιάνους είναι απολύτως δικαιολογημένη.

Όλα αυτά τα χρόνια με έχουν αποκαλέσει διάφορα. Για την ακρίβεια, με έχουν κατατάξει σε όλα τα πολιτικά φάσματα: με έχουν πει pasok (μπρρρρρρρρ), καραμανλικό, χρυσαυγήτη (ειδικώς), φασίστα (γενικώς), τροτσκιστή (ειδικώς), κουμμουνιστή (γενικώς), συριζαίο, φιλελεύθερο και άλλα πολλά. Ανάλογα με τα προσωπικά του συμπλέγματα ο καθείς, προσπαθούσε πάντα να μου προσάπτει και την αντίστοιχη ταμπέλα (διότι ο νεοΈλλην πεθαίνει να κολλάει ταμπέλες μιας και τον ενδιαφέρει να ξέρει τι είναι αυτός με τον οποίον μιλάει και όχι να ακούει τι στο διάολο λέει).
Προσωπικά όμως, όλα αυτά τα θεωρώ μεγάλη επιτυχία και δικαίωση διότι αποδεικνύουν ότι την έλεγα εξίσου σε όλους εντελώς επιτυχημένα και δίχως κανένα ίχνος διακρίσεων.

Όπως και να΄χει, το βλόγι αυτό δεν κλείνει. Ποτέ δεν πρόκειται να κλείσει.
Ισως να περνάει μια φάση, όπως οι γκόμεναι, δεν το ξέρω. Σίγουρα πάντως θα είναι εδώ εις τον αιώνα τον άπαντα διότι, δίχως να θέλω να περιαυτολογήσω, κρύβει πάρα πολλή σοφία μέσα του. Προσωπική σοφία, ίσως δυσνόητη στους πολλούς, αλλά τέτοια είναι.
Δεν το κρύβω όμως ότι πολύ πρόσφατα διάβασα κάτι που με άγγιξε: ένας άλλος συμμαχητής από παλιά, ο αγαπημένος μου βλόγερε polse, ανακοίνωσε ότι ουσιαστικά κουράστηκε από το βλόγι του, απλά ούτε αυτός το κλείνει και θα γράφει οποτε του καπνίσει.
Πως να κλείσεις ένα βλόγι, ρε αναθεματισμένε διάολε; Μετά από όλα αυτά που έχουμε γράψει όλα τα χρόνια; Μετά από την διοργάνωση της Ώρας της Μίζας και των θρυλικών Καζανακοτούμπειων;
Δεν το κρύβω ότι συγκινήθηκα και περισσότερο αυτό αποτέλεσε την αφορμή για τούτο το (μετά από καιρό) σενδόνι, διότι καθόμουν και αναλογιζόμουν πως μπορεί να τα φέρει η ταναπού η τύχη: από εντελώς διαφορετικές διευθύνσεις, να υπάρξει μια παρόμοια αποφαση σε δύο πραγματικά πολύ ωραία βλόγια. Και στα παπάρια μου ποιος συμφωνεί και ποιος όχι (να είχατε καλύτερο γούστο άλλωστε).

Το σίγουρο είναι ότι είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, εδώ θα είμαστε.
Σε πείσμα κάθε ξεφτιλισμένου ρουφιάνου, στον οποίον ξεχωριστά αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι:




Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Γεια σου ρε Αλέκο...

Τα νέα χθες δεν ήταν καλά.
Μια μυστηρια πλην ανησυχητική ανάρτηση του Νικόλα των Convixion στο φεηστσιμβούκιο χτύπησε συναγερμούς. Εντός λίγων λεπτών μας είχε εκμυστηρευτεί το άσχημο μαντάτο: ο Πολωνός δεν ήταν πια ανάμεσά μας...
Σοκ, ρε διάολε...

Ο Αλέκος ήταν ίσως η χαρακτηριστικότερη φιγούρα όλων των συναυλιών. Πάντα στην πρώτη γραμμή, σχεδόν πάντα σε όλες, πάντα με την αγριοφωνάρα του ανάμεσα στα τραγούδια να πετάει ατάκες και να λυνόμαστε στα γέλια.

Δυστυχώς δεν θα τον ξανακούσουμε, ούτε θα τον ξαναδούμε.
Θυμάμαι τότε στου Γρηγόρη που ήμασταν σε διπλανά ραφάκια και κοιτάζαμε δίσκους, εγώ στο Ε κι εκείνος στο Α. Μόλις εμφανίστηκε ο δεύτερος των EXE και τον βούτηξα λαίμαργα, κόντεψε να πέσει πάνω μου: "Αυτόν τον έψαχνα, ευχαριστώ"
"Ρε ουρτ από 'δώ, αγοράστηκε και δεν πωλείται" του ανταπάντησα έχοντάς τον σχεδόν στην πλάτη μου σκαρφαλωμένο. Αυθόρμητος και αυθεντικός ο Αλέκος, όπως πολλά άλλα παιδιά στον χώρο μας.
Τον θυμάμαι στις συναυλίες με το μπουκαλάκι νερό (εναμισάλιτρο). "Καλά ρε, δεν έχει νερό στο μαγαζί;" τον ρώταγα. "Ούζο είναι ρε μαλάκα" μου έλεγε...! Ανέρωτο έτσι; Γι'αυτό φαινόταν σα νερό.

Σε κάθε συναυλία τα λέγαμε με τον Αλέκο. Άλλωστε λίγο, άλλωστε περισσότερο, για πολλά θέματα. Μπορεί να ακουστεί τετριμμένο σε κάποιους αλλά τις συναυλίες μας γνωρίζεις πολύ αξιόλογα άτομα και χαίρομαι που ξέρω αρκετά τέτοια.  
Ανέκαθεν ήμουν πεπεισμένος ότι άκουγε όλα τα φάσματα του μέταλ απλώς και μόνο επειδή ήταν μέταλ. Για τον ίδιον λόγο ερχόταν σχεδόν σε όλες τις συναυλίες κιόλας. Εξάλλου κάποια στιγμή μου είχε εκμυστηρευτεί ότι "πλέον μόνο στο hardcore βρίσκω αυτά που θέλω" και ναι, καλά το καταλάβατε, γούσταρε το τζέρτζελο με τα mosh pit, τα σχεδόν αιματηρά stage dive και το απίστευτο ξυλίκι στις πρώτες γραμμές. 

Δυστυχώς όμως ο Αλέκος δεν θα ξαναβρεθεί στην πρώτη γραμμή. Τουλάχιστον όχι διά ζώσης.
42 χρονών γαμώτο και τον πρόδωσε η καρδιά του.
Δεν θα πω να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Βαρύ πρέπει να είναι, όσο και το μέταλ που άκουγε.
Με πήραν τα ζουμιά γαμώ τον σταυρό μου.

Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

Up the Hammers XII, 26-27 Μαϊου 2017

Μικρός πρόλογος.
Καλά ρε Άδη, έχεις γράψει το βλόγιον τούτον εις τα παλαιότερα των υποδημάτων σου (δερμάτινα εννοείται) και ξαφνικά επανέρχεσαι για το Up the Hammers;

Απάντηση: ναι ρε, διότι το Up the Hammers είναι από τα σημαντικότερα δρώμενα που υπάρχουν στη χώρα, είναι κάτι που μας γεμίζει χαρά και αισιοδοξία και όταν έχουμε γεγονότα ωσάν τα φετινά, αποτελεί και κομμάτι της Ιστορίας και πρέπει να μνημονεύεται πάραυτα.
Εξάλλου, διά τους οπισθίως συνουσιαζόμενους ρουφιάνους θα τα πούμε κάποιαν άλλη φορά.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Τα ζόρια, ζόρια, αλλά το Up the Hammers, Up the Hammers. Εξάλλου έχουν περιοριστεί τόσο πολύ αυτά που πλέον μπορούμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας, που το συγκεκριμένο φεστιβάλ βρίσκεται πίσω από τις κόκκινες γραμμές. Ποσώ δε μάλλον όταν είναι να έρθουν οι Cirith Ungol κιόλας...

Μέρα πρώτη
Monasterium
Δυστυχώς συνέβη κάτι πολύ σοβαρό στον δρόμο και δυστυχώς τους έχασα (συνέβη Mad Putcher για την ακρίβεια, ο οποίος άργησε ως συνήθως, με αποτέλεσμα να λέμε κι ευχαριστώ που προλάβαμε το φεστιβάλ γενικότερα!). Οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη.

Resistance
Φιλότιμη μπάντα, έδειξε να το κατέχει το αντικείμενο αλλά προσωπικά τη βρήκα λίγο κουραστική, υπό την έννοια ότι κάπου το παράκαναν με συνεχείς αλλαγές στους ρυθμούς και ίσως λίγη περισσότερη από την επιτρεπόμενη προσπάθεια να φανούν λίγο βιρτουόζοι σε κάποια σημεία. Κακούς πάντως δεν τους έλεγες.

Diviner
Νομίζω πως ήταν η πρώτη μπόμπα του διημέρου. Καταπληκτική εμφάνιση, επαγγελματισμός, πάρα πολύ ωραίες εκτελέσεις όλων των κομματιών. Ο δε, Παπανικολάου σε καταπληκτική κατάσταση. Τους καταφχαριστήθηκα.

Night Demon
Εδώ πέρα έχουμε πολύ ψωμί. Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι από τις στουντιακές δουλειές τους μου άρεσαν αρκετά, όμως ήμουν υπερβολικά θετικά προκατειλημμένος απέναντί τους καθαρά λόγω του Jarvis, και καθαρά λόγω του γεγονότος ότι σε αυτόν τον άνθρωπο χρωστάμε την επανένωση των Cirith Ungol. Οπότε για να είμαι ειλικρινής, ό,τι και να έπαιζαν, εγώ θα ήμουν από κάτω να γουστάριζα. Όμως λίγες μέρες πριν το φεστιβάλ, διάβασα μια κα-τα-πληκ-τι-κή συνέντευξη του Jarvis Leatherby, με την οποίαν (μεταξύ άλλων) ο τύπος τοποθέτησε πάρα πολύ ψηλά τον πήχυ για το UTH. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα τέτοια τοποθέτηση που τολμώ να πω ότι έδειχνε να αγγίζει τα όρια της ύβρεως (καλώς εννοούμενα πάντοτε), αφού ο Jarvis ευθέως εξέφρασε την πεποίθηση ότι αυτό που έπρεπε να περιμένει ο κόσμος από τους Night Demon ήταν να ειναι η καλύτερη μπάντα του διημέρου. Άγνοια κινδύνου; (αναρωτήθηκα). Τελικά, όταν τους είδα live διαπίστωσα ότι η βεβαιότητα του Jarvis ήταν βάσιμη. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχω δει on stage στο UTH γενικώς. Έχουμε δει ξυλίκια και ξυλίκια, χειμάρρους, καταιγισμούς, αλλά τους Night Demon θα τους κατέτασσα άνετα στο top-5 των εμφανίσεων σε UTH (για την ακρίβεια, κάπου δίπλα στους Powervice νομίζω). Τα παλικάρια πρέπει να έκαναν το πρώτο διάλειμμα περίπου μετά από 50-55 λεπτά. Από την στιγμή που ξεκίνησαν, το πήραν σερί, παίζοντας καταπληκτικά, με απίστευτο δυναμισμό. Τόσο χαμόγελο είχα καιρό να δω, και πάνω και κάτω από τη σκηνή, την οποίαν την όργωσαν κυριολεκτικά. Κάπως έτσι πρέπει να παίζεται το metal από τα νέα συγκροτήματα κυρίες και κύριοι. Πόρωση, ενεργητικότητα, αλληλεπίδραση, επαγγελματισμός. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο.

Attacker
Δυστυχώς, για να πούμε και το αρνητικό των Night Demon, ο πήχυς όπως είπα είχε τεθεί πάρα πολύ ψηλά. Δεν το κρύβω ότι αν και ήθελα να τους δω με ενδιαφέρον τους Attacker, τους είδα σχεδόν... ξενερωμένος. Δεν υπήρχε καν σύγκριση. Η προσπάθειά τους ήταν βέβαια πολύ παραπάνω από φιλότιμη, για την ακρίβεια θα τους χαρακτήριζα αρκετά δυναμικούς κιόλας, αλλά.... Night Demon... Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μου θύμιζε αρκετά την περίπτωση των Doomsword, που είχαν την ατυχία να βγουν μετά τους Slauter Xstroyes κάποτε σε μιαν άλλη εποχή...

Tyrant
Δεν μπορώ να πω ότι είναι από τα συγκροτήματα που μου κάνουν κλικ, αλλά τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνω να πάνε χαμένες γενικά. Δυστυχώς όμως, απογοητεύτηκα πλήρως. Ίσως η χειρότερη εμφάνιση του φεστιβάλ και νομίζω από τις χειρότερες γενικώς. Βιδωμένοι στην σκηνή, μηδενική παρουσία, κακές εκτελέσεις των κομματιών και ακόμη χειρότερα, ασύνδετοι. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να είχε συμβεί για να είναι χειρότεροι.

Ross the Boss
Και φτάνουμε στον headliner της πρώτης βραδιάς, τον θρυλικό Ross the Boss. Η αλήθεια είναι ότι ενώ ήθελα να τον δω πολύ (καθ'όσον το 92 στο ΣΕΦ είχε ήδη φύγει από τους Manowar), κάπου δεν ήξερα τι να περιμένω. Να πω το κρίμα μου, για συγκρίσεις το έχω κόψει το youtube διότι έχω διαπιστώσει αποδεδειγμένα ότι σαν την Ελλάδα δεν έχει. Καλλιτέχνες και συγκροτήματα που σε άλλες χώρες παίζουν κρυόκωλα και ξενερωμένα, στην Ελλάδα δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, οπότε το έχω κόψει το συγκεκριμένο άθλημα, πλην πολύ συγκεκριμένων (και ειδικών) περιπτώσεων. Όμως, κάθε αμφιβολία μου διαλύθηκε από τις πρώτες κιόλας νότες του Blood of the Kings... Αυτή η χαρακτηριστική βρωμιά που έβγαζε στους Manowar, αυτό το απίστευτο συναίσθημα που σε πλυμμηρίζει κάθε φορά που ακούς τις συγχορδίες, αυτός ο ήχος των δίσκων των Manowar μέχρι το 90, ήταν πραγματικά ανεπανάληπτος. Τι να λέμε, πραγματικά. Λυπάμαι όλους εκείνους τους δέσμιους της παραγωγής που αν ένας δίσκος δεν είναι σχεδόν εξωγήινος από τις παρεμβάσεις του παραγωγού, θεωρούν ότι δεν ακούγεται. Έπρεπε να κάτσουν να παρακολουθήσουν τον Ross για να κατανοήσουν ότι κάποια πράγματα απλώς τα κατέχεις επειδή είσαι ταλέντο. Ποια παραγωγή και αηδίες... Ούτε που με πείραξε που δεν άκουσα διάφορα πολυαγαπημένα τραγούδια, όπως το Hail to England ή το Revelations, και αυτό διότι η εμφάνιση της μπάντας ήταν πραγματική εκπληκτική. Το μόνο σημείο που νομίζω ότι δεν πρέπει να ξενέρωσε μόνο εμένα ήταν το ανεμενώμενο με τα πολλά solos, α λα Manowar δηλαδή, και ιδίως του LePond, το οποίο για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς άγγιξε λίγο τα όρια της ιεροσυλίας, και εξηγούμαι. Κατ' αρχάς, παικτικά νομίζω ότι το ανέκδοτο περί των ικανοτήτων του DeMaio το τελείωσε οριστικά, αφού έκανε απίστευτα πράγματα με το μπάσο του, αλλά παλικάρι μου, δεν χρειαζόταν αυτή η προσπάθεια να τον κοροϊδέψεις στο σόλο σου. Ούτε εγώ τον χωνεύω, αλλά ο άνθρωπος αυτός εκτός από μπασίστας είναι και ένας καταπληκτικός συνθέτης. Επίσης, άκουσα ότι πολλοί τα έχωναν στον τραγουδιστή: ο καθένας με την τρέλα του τελικά. Παλικάρια μου, τραγούδια που έχει βγάλει ο Adams έβγαλε ο άνθρωπος, πόσο παρανοϊκός πρέπει ναν είναι κάποιος για να περιμένει να τα βγάλει όπως ο Adams;; Τέλος πάντων, αν αντί για τα σόλο είχαν βάλει ένα κομματάκι ακόμα μια χαρά θα ήμασταν. Επίσης, να προσθέσω ότι ο Ross φάνηκε πολύ συγκινημένος σε κάποια σημεία, πράγμα αππολύτως λογικό νομίζω, αφού εκτός από την αποθέωση που γνώρισε, είδε και μια απίστευτη συμμετοχή του κοινού στα τραγούδια. Και ρε διάολε, δεν ήταν μόνο τα τραγούδια. Δείτε το παρακάτω βίντεο: δείτε πως βάζει το σώμα, δείτε πόσο πωρωτικά χτυπάει στον ρυθμό το πόδι, τι κινήσεις κάνει, δείτε τον LePond πως χτυπιέται όπως παίζει παπάδες. Τι έχουμε ζήσει ρε διάολε....! Metal ρε!



Δεύτερη μέρα
Lord Vigo
Εϊπα κι εγώ, θα τη βγάζαμε δίχως doom επιρροές; Γνωστές οι απόψεις μου. Φιλότιμοι, αλλά...

Blizzer
Εδώ ένα σοκ το ψιλοφάγαμε με τους Γερμανούς. Ακόμα κι αν η εμφάνισή τους προϊδέαζε για 80ίλα, οφείλω να ομολογήσω ότι τέτοιο πράγμα δεν το περίμενα. Πάρα πολύ ξύλο. Εξαιρετικά ευχάριστοι και δυναμικοί, πολύ κινητικοί και επαγγγελματίες. Δικαιότατα έσπευσα να αγοράσω το cd τους μόλις τελείωσαν. Πάρα πολύ καλοί.

Holy Martyr
Τώρα, τι να πω, τι να πιάσω και από που ν'αρχίσω. Για όσους με ξέρουν ή με θυμούνται, για τους HM σχεδόν έκοβα φλέβες όταν είχαν πρωτοβγεί, αφού ο συνδυασμός ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος (και ιδίως στο demo, με το οποίο ακόμα και σήμερα έχω έναν μεγάλο έρωτα). Το πρόβλημα είναι ότι από ένα σημείο κι έπειτα άρχισαν να κουράζουν πάρα πολύ. Συνεχώς παρόμοια θεματολογία, συνεχώς τα ίδια προβλέψιμα πράγματα. Δεν θα πω ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν έχουν βγάλει και τραγούδια που να μου αρέσουν, αλλά θα πω ότι ακόμη κι αυτά που μου αρέσουν δεν μου κάνουν ιδιαίτερο κέφι να τα ακούσω πλέον. Και παρακολουθώντας τους, κυριολεκτικά με πόνο ψυχής διότι την συμπαθούσα πολύ αυτήν την μπάντα, διαπίστωσα ότι παρά την εξαιρετική ομολογουμένως εμφάνισή τους, παρά την ικανοποιητικότατη και ζεστή σχέση τους με το κοινό, ε, με κούρασαν τόσο που νόμιζα ότι έσκαβα.

Thrust
Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται λίγο. Οι Thrust ηταν ένα από τα συγκροτήματα που περιμενα πως και πως, κυρίως (φυσικά) λόγω του Fists Held High. Δηλαδή όπως περίμεναν όλοι εδώ που τα λέμε. Το πρόβλημα με αυτόν τον δισκο όμως είναι τα φωνητικά: ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερα και μετά από 30 χρόνια, η αλήθεια είναι ότι τα έχουμε συνηθίσει στο 100%. Έτσι, είχα μεγάλη απορία πως ακριβώς θα απέδιδαν τα τραγούδια του. Η αλήθεια είναι ότι ο τραγουδιστης σεβάστηκε την ιδιαιτερότητα του FHH, και δεν απέδωσε όλες τις δικές του ιδιαιτερότητες σε αυτόν τον δίσκο. Τολμώ να χαρακτηρίσω συγκινητική την προσπάθειά του να μην σφάξει τα τραγούδια λόγω του διαφορετικού χαρακτήρα. Επίσης κάτι άλλο που παρατήρησα ήταν ότι η μπάντα κάπου ισορροπούσε ανάμεσα σε μια αρκετά μοντέρνη χροιά που περνούσε πάνω από τις παραδοσιακές μελωδίες. Δεν θα το χαρακτήριζα κακό αυτό. Τέλος, αν και δεν ήμουν εξοικειωμένος με τα νέα τραγούδια τους, ένα δύο πραγματικά τα έσπασαν. Γενικά η εμφάνισή τους ήταν πάρα πολύ καλή.

Mythra
Εδώ φάγαμε τρελή ήττα. Προσωπικά είχα επιλέξει τους Mythra για το ευχάριστο διάλειμμα για βρώμικο. Τελικά τα παππούδια πρέπει να έφυγαν με ολόκληρη οικοσκευή από κάθε λογής σώβρακο που πήραν: από σκελέες και μποξεράκια, μέχρι ζαρτιέρες και kinky εσώρουχα. Τι εμφάνιση ήταν αυτή ρε; Ποιο βρώμικο και ποιο σουβλάκι; Ούτε να κουνηθώ δεν μπορούσα από την έκπληξη. Μέχρι και το μπάσιμό τους ήταν α-πί-στευ-το. Δήθεν έκαναν ζέσταμα κι έτσι και ξαφνικά γυρνάνε όλοι απότομα και ξεκινάνε τους πυροβολισμούς. Τι πυροβολισμούς δηλαδή; Κανονική εκτέλεση από τα 5 βήματα ήταν αυτή. Μπράβο τους, καταπληκτικοί.

InnerWish
Μια ακόμα πολυαναμενόμενη εμφάνιση, όπου έπρεπε να περάσουν 12 χρόνια για να τη βιώσουμε. Για να πω την αλήθεια, τους έχω δει και σε καλύτερα βράδια, αλλά αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με την απόδοσή του, η οποία ως συνήθως κινήθηκε σε υψηλότατα επίπεδα, όσο λόγο του set list νομίζω. Γενικά, ήταν από τις μπάντες που ανέβασαν τον μέσο όρο κατά πολύ. Δυστυχώς όμως, όσο καλοί κι αν ήταν, προσωπικά περίμενα τους....

Cirith Ungol
Και η ανυπομονησία μηνών πλέον απείχε μόλις λίγα λεπτά από το να λάβει τέλος. Η αλήθεια είναι ότι ξέραμε πολύ καιρό πριν ότι θα ήταν οι Cirith Ungol headliners στο φετινό UTH, κι ας μην είχε ανακοινωθεί. Το καταλάβαινες από τα υπονοοούμενα και τα συμφραζόμενα, το ένοιωθες στην ατμόσφαιρα. Εδώ δεν μιλάμε για απλό όνειρο, αλλά για όνειρο επιπέδου "να δω τους Warlord και τι στον κόσμο". Και να που ήρθε η ώρα. Σημειωτέον ότι όλο το διήμερο (διότι στα υπόλοιπα δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος να πηγαίνω) οι Cirith Ungol βρίσκονταν συνεχώς ανάμεσα στον κόσμο, εντελώς λιτοί και απλοί άνθρωποι, προσιτοί και φιλικότατοι. Δεν τους είδα να λένε όχι σε κανέναν. Πρέπει να έβγαλαν κυριολεκτικά χιλιάδες φωτογραφίες, να υπέγραψαν εκατοντάδες δίσκους και δεν είπαν σε κανέναν όχι. Κάποια στιγμή πιάσαμε λίγο την κουβέντα με τον Garven την πρώτη μέρα και πραγματικά έπαθα πλάκα από το πόσο φιλικός ήταν: νόμιζα πως τα έλεγα με κάποιον φίλο που απλώς είχα να δω μερικά χρόνια.
Ήρθε όμως, η ώρα της συναυλίας. Και μόνο που τους έβλεπες στην σκηνή σου ήταν σχεδόν αρκετό. Κάπου μέσα μου προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όντως είναι κάποιο όνειρο και στην πραγματικότητα δεν βιώνω τίποτε από αυτά.
Μέχρι που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του I'm Alive...
Και ο Βασιλιάς ήταν ήδη παρών...
Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες περί του τι ακριβώς συνέβη. Ήδη κυκλοφορούν αρκετές κριτικές καθώς και βίντεο στο youtube. Η εμφάνισή τους δεν ήταν απλώς έτη φωτός μακρυά και από την γενέτειρά τους τη Ventura, αλλά και από αυτήν του ΚΙΤ. Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο πραγματικά τους απογείωσε, τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
Κατ' αρχάς, η μπάντα έπαιξε λες και δεν είχε διαλύσει ποτέ. Απέδωσε όλα τα τραγούδια ΑΡΙΣΤΑ, με όλο το μεγαλείο τους και το συναίσθημα του τους άρμοζε. Και όλη αυτή η μυσταγωγία, αυτό το τελετουργικό, κόντεψε να ανατινάξει (με την καλή έννοια) τη συναυλία.
Λόγω τιμής, όσο κι αν προσπαθώ να βρω ψεγάδι, μου είναι αδύνατον. Η φωνή του Baker ερχόταν από κάποιο παράλληλο σύμπαν, όπως και στους δίσκους. Οι κιθάρες των Lindstrom και Barazza, άγγιζαν την τελειότητα. Ο Garven πίσω από τα τύμπανα (που επί σειρά ετών δεν ήθελε καν να βλέπει τύμπανα) τα έσπαγε όλα κυριολεκτικά. Κι όσον αφορά τον Jarvis, τον νεοσσό της παρέας, απολύτως εγκλιματισμένος, από τη μία λες και ήταν ήδη από τότε με την μπάντα, από την άλλη όμως να προσθέτει τις απαραίτητες πινελιές της ζωντάνιας του.

Μα τον Τουτάτη, τι ζήσαμε, δεν μπορώ να το διαννοηθώ...
Τους αναγκάσαμε να βγουν και για δεύτερο encore.
Είδαμε τον Baker να βάζει τα κλάματα στο τέλος, μη μπορώντας να διαννοηθεί ότι τόσο αυτόν όσο και την μπάντα τους περίμενε τέτοια καταιγιστική αποθέωση
Είδαμε τον Garven με ένα χαμόγελο σε όλη τη συναυλία που ήταν τόσο μεγάλο που έμοιαζε ζωγραφιστό. Και ιδίως στο τέλος που τα ντραμς κυριολεκτικά τα διέλυσε, το χαμόγελό του ήταν ακόμα μεγαλύτερο!
Είδαμε τον Baker να αγκαλιάζει συγκινημένος τον Jarvis στις πρώτες νότες του Chaos Rising και ο Jarvis να του ανταπαντά δείχνοντάς του το κοινό ότι "είδες τι σας περίμενε; Άξιζε λοιπόν η επανασύνδεση;".
Και τι δεν είδαμε...
Είδαμε ζωντανά να παίζονται τραγούδια με τα οποία έχουμε ανατριχιάσει.
Και τα είδαμε με πολλή συγκίνηση. Κρατήθηκα στο Black Machine....βούρκωσα αλλά κρατήθηκε στο Chaos Rising και το Paradise Lost.... όμως στο King of the Dead είχα πλέον υπερβεί τα συναισθηματικά όριά μου, ακούμπησα πάνω στον Mad Putcher και έκλαιγα με λιγμούς... Ακόμα και τώρα ανατριχιάζω που το σκέφτομαι...

Είδαμε τους Cirith Ungol ρε διάολε... Δεν υπάρχει....

Τα κλασικά παραλειπόμενα.
Τα μπράβο στον Μανώλη τα έχω πει σε όλα τα προηγούμενα. Ετούτο το UTH όμως, δεν είναι απλώς για μπράβο. Δυστυχώς όμως δεν ξέρω ποια είναι η λέξη που αρμόζει, όλες μοιάζουν λίγες. Και το μπράβο και το ευχαριστώ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... Είδαμε τους Cirith Ungol.... Μανώλη, νομίζω ότι σου χρωστάμε πολλά....
Αν υπάρχει μόνο κάτι που με ξενέρωσε, αυτό ήταν οι νερόβραστοι ντοματοκεφτέδες που ξεσκίστηκαν στον crowdsurfing στους Cirith Ungol. Δεν ξέρω, ίσως να πέρασαν την συγκεκριμένη μπάντα για thrash μπάντα και έπραξαν όπως θεώρησαν ότι άρμοζε. Η ουσία είναι ότι σε 2-3 φάσεις παραλίγο να έπεφταν και μερικές χοντρές, (μιας και ψιλές είχαν φύγει πιο πριν). Μόνο του Μανώλη το stage diving δικαιολογώ, αφού η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη που καλά έκανε και βοήθησα κι εγώ στη "μεταφορά".
Επίσης, όπως και κάθε χρονιά, χάρηκα που είδα κάποιους πολύ καλούς φίλους και από την Ελλάδα και απότο εξωτερικό. Έγιναν και μερικές πάρα πολύ όμορφες συζητήσεις, όπως για παράδειγμα με τον Andrej των Desperation. Πάρα πολύ όμορφα πράγματα.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: ο Jerry ηταν ανέκαθεν από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες. Βλέποντας όμως ζωντανά όλα αυτά τα τραγούδια, συνηδειτοποίησα πόσο τεράστια ήταν όλα αυτά που είχε γράψει στην κιθάρα.

Νομίζω ότι είναι θαύμα που κατάφερα να γράψω όλα αυτά.
Πρέπει να μου πήρε μερικές μέρες να μπορέσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, κυρίως όμως να βρω τις λέξεις. Διότι μετά από αυτό το μεγαλείο που ζήσαμε, συνειδητοποίησα ότι η ελληνική γλώσσα είναι πολύ φτωχή για να το περιγράψει.

Φωτογραφίες σε μελλοντικό χρόνο.
Είδαμε τους Cirith Ungol....