Που πάμε ρε;

Ναι, είναι το ένα από τα τρία μεγάλα ερωτήματα της ανθρωπότητος: ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θα φάμε;
Πρόσφατα έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο (απ'αυτά που γουστάρω πολύ) ο zaphod αναφορικά με τους ΕΜΟ (ως επίσης κι αυτό, ο έτερος), αυτήν τη νέα μόδα που έχει οχετοειδώς μα και βοθροειδώς κατακλύσει την κοινωνία μας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ουτε στους ΕΜΟ περιορίζεται το πρόβλημα, ούτε εκεί λήγουν τα προβλήματά μας (ως κοινωνία). Και φυσικά δεν ανακαλύψαμε τώρα το αμέρικα, έχουν εμφανισθεί άλλα κι άλλα ως τωρα, όπως άλλα κι άλλα θα εμφανισθούν και στο μέλλον. Αλλά το ερώτημα παραμένει: που πάμε;

Ανάλυση περί των ΕΜΟ δεν θα κάνω (όχι ιδιαίτερα μεγάλη δηλαδή), με κάλυψε τόσο ο zaphod όσο και οι συν αυτώ συμμετέχοντες. Θέλω μολαταύτα να το αναλύσω λίγο το ζήτημα. Πως θεωρώ ότι έχουν προκύψει δηλαδή όλ'αυτά... Και για να απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα, είμαι υποχρεωμένος να θέσω ένα άλλο ερώτημα: η κοινωνία μας σε τί επίπεδο βρίσκεται; Πάει καλά, δηλαδή;
Έρχεται το (παλαιόθεν) πολυαναμενώμενο Σαββατόβραδο και θες να βγεις έξω μετά του αισθήματος, της παρέας κλπ. Πρώτα θα κανονίσεις το που και πως και εν συνεχεία περνάς στο ντύσιμο θεωρώ. Το ντύσιμο είναι όμως μια μεγάλη κουβέντα διότι θεωρητικά σε εκφράζει. Υποθέτοντας λοιπόν ότι το ντύσιμο προκύπτει συναρτήσει κάποιας -οποιαδήποτε- εσωτερικής ιδεολογίας, μπορούμε να κάνουμε μερικές ενδεικτικές υποθέσεις: Το να δεις πχ κάποιον με παντελόνι καμπάνα 5 νούμερα μεγαλύτερο από το κανονικό, προφανώς υποδηλώνει οπαδό της ραπ, χιπχοπ κλπ. Το να δεις μακρυμάλλη με μπότες και πέτσινα μάλλον δείχνει μεταλλά. Γραβαττομένος με σακάκι, προφανώς δεν πηγαίνει σε ρεηβάδικο. Και πάει λέγοντας. Υπάρχει κάποια λογική ως εδώ θεωρώ.
Το να σκάσεις μύτη όμως σαν ανάποδο γαμώτο, με φράντζες που έχουν επεξεργαστεί πρώτα από την ΑΓΕΤ Ηρακλής, με ρούχα που θα έκαναν το ουράνιο τόξο να μελαγχολήσει από την απελπισία και την αγανάκτηση, με κάλτσες που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι κλόουν, με τρυπήματα και σκουλαρίκια που θα οδηγούσαν στην παραίτηση και τους μεγαλύτερους σουρεαλιστές ζωγράφους κλπ, ε, κάπου δεν κολλάει. Κάτι προφανώς δεν πάει καλά. Και δεν πάει καλά, διότι είναι τι; Τρόπος αντίδρασης; Τρόπος έκφρασης; Νέο ρεύμα-κίνημα; Νέα ιδεολογία;
Συγγνώμη δηλαδή, αλλά αν αύριο η νέα μόδα είναι να κυκλοφορεί κόσμος τσίτσιδος με οδοντογλυφίδα εις τα γεννητικά για να το παίζει μεζές, θα θεωρηθεί τρόπος έκφρασης;
Ελευθερία έκφρασης θα μου πείτε. Εννοείται ότι δεν διαφωνώ, αλλά και η όλη αντίδρασή μου στο ίδιο δικαίωμα έκφρασης εμπίπτει. Αλλά για να'χουμε καλό ερώτημα, από που κι ως που θεωρείται έκφραση το να κυκλοφορείς ως καραγκιοζότερος των καραγκιοζοτάτων και μάλιστα αυτό να θεωρείται φυσιολογικό; Ναι, υπάρχει η ελευθερία έκφρασης, υπάρχει όμως και η προσβολή (μεταξύ άλλων) της δημοσίας αιδούς. Και το να είσαι σαν εικαστική παρέμβαση (αισχίστους ποιότητος κιόλας) με προσβάλλει. Ελευθερία (πάσης φύσεως) δεν σημαίνει ότι κάνω ό,τι γουστάρω. Σημαίνει ότι κάνω ό,τι γουστάρω πάντοτε σεβόμενος τον διπλανό μου.
Υπάρχουν οι γραπτοί κανόνες. Υπάρχουν και οι άγραφοι όμως, οι λεγόμενοι ηθικοί. Και παλαιολιθικόθεν οι άγραφοι ήταν πιο αυστηροί από τους γραπτούς. Σε καμία περίπτωση δεν λέω να γίνουμε Σαουδική Αραβία, μακρυά από 'μας αυτά. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα όμως. Αν εγώ ακούω στις 3 τα χαράματα μουσική στη διαπασών κάνω χρήση της ελευθερίας μου; Κατάχρηση κάνω. Και ενοχλώ του πάντες. Αν εγώ βγω έξω στον δρόμο και αρχίζω να βρίζω όποιον περνάει από δίπλα μου κάνω χρήση της ελευθερίας μου; Κατάχρηση κάνω. Αν βγω έξω ολόγυμνος και αρχίσω να περπατάω στον δρόμο κάνω χρήση της ελευθεριας μου; Κατάχρηση κάνω. Το Α και το Ω της ελευθερίας είναι ο σεβασμός του συνανθρώπου μας. Και δυστυχώς (και) ως προς αυτό, έχουμε χάσει το μέτρο.

Το πρόβλημά μου δεν είναι όλ'αυτά τα παιδάκια (στο μυαλό ιδίως). Δικαίωμά τους να κάνουν αυτά που κάνουν. Το πρόβλημά μου είναι ότι αυτό το αίσχος αντιμετωπίζεται ως φυσιολογικό, προβάρεται και προμοτάρεται ωσάν ένα ενδιαφέρον και αναμενώμενο σημείο των καιρών. Λυπάμαι, αλλά οι ΕΜΟ δεν είναι ούτε πάνκηδες της δεκαετίας του 70, ούτε χίπιδες, ούτε κάτι αντίστοιχο. Είναι απλά μια ακόμη παραφωνία των καιρών και της κοινωνίας μας.

ΕΜΟ... emotional ντε και καλά... Τι λε ρε παίκτουρα; Δηλαδή οι υπόλοιποι που ντυνόμαστε λιγότερο ή περισσότερο σαν άθρωποι τι είμαστε; Αναίσθητοι; Άνευ συναισθημάτων; Όρθια κρέατα; Ρομποτάκια; Τι διάολο είμαστε δηλαδή; Ο ισχυρισμός δε, ότι οι ΕΜΟ είναι παιδιά που έχουν αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα που τα έχουν στιγματίσει κλπ, κλπ, γελώντας θα ρωτήσω να μου υποδείξουν έναν που δεν έχει αντιμετωπίσει προβλήματα στη ζωή του, σε οποιαδήποτε φάση της...

Ευδαιμονικός κορεσμός.... Μάλλον έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει. Διότι ποτέ δεν εμφανίζεται σε ανθρώπους που έχουν μοχθήσει, που έχουν αντιμετωπίσει κατάματα τη ζωή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εμφανίζεται σε άτομα που ανέκαθεν είχαν αυτό που ήθελαν, που ουδέποτε χρειάστηκε να προσπαθήσουν για κάτι, που οι γλύκες της ζωής ήταν κάτι που τους έφεραν άλλοι αντ'αυτών. Και φτάνουν στο σημείο σε σύντομο χρονικό διάστημα να μην έχουν κανένα ενδιαφέρον στη ζωή. Όταν δεν έχεις ενδιαφέρον όμως, τι θα συμβεί μοιραία; Ή που θα το ρίξεις στα ναρκωτικά, ή που θα αυτοκτονήσεις, ή που θα γίνεις καραγκιόζης. Μπίνγκο! Ιδού η εύκολη και ακίνδυνη λύση. Και δεδομένου ότι η κοινωνία μας είναι τηλεορασόπληκτη, από τη στιγμή που πρώτες μούρες γίνονται όλοι οι "μυστήριοι" και οι ροδέλες, το να γίνεις καραγκιόζης είναι εύκολο, μιας και υπάρχει πρόσφορο έδαφος.

Βέβαια υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Το να ισχυριστείς πως η ζωή είναι εύκολη σημαίνει:
α) ότι είσαι τελείως ηλίθιος
ή
β) ότι δεν είσαι σίγουρος πόσα δισεκατομμύρια έχεις
Δεδομένου λοιπόν ότι για τους περισσότερους η ζωή δεν είναι εύκολη, θα κάνω την εξής προσέγγιση: η μιζέρια είναι εθιστική, σαν ναρκωτικό. Αν μπεις στον φαύλο κύκλο της κλαψας, ότι όλα φταίνε (εκτός από 'σένα πάντα) κλπ, κλπ, δύσκολα βγαίνεις. Αν λοιπόν όλος αυτός ο πεσσιμισμός συνοδεύεται και από μια απαραίτητη γαρνιτούρα καθισιού (ήτοι δε γουστάρω να σηκώσω το δαχτυλάκι μου ούτε για να πιω νερό) που φτάνουμε; Μπίνγκο... Σε τέτοια φαινόμενα. Έχει δει/γνωρίσει ποτέ κανείς άνθρωπο που να κλαίγεται όλη την ώρα και να κάνει το ο,τιδήποτε δημιουργικό (εκτός απ΄το να τον παίζει); Μα αν δουλέψεις, αν απασχοληθείς με κάτι, δεν θα προλάβεις να κλαφτείς, έτσι δεν είναι; (εκτός πια αν έχεις γίνει τόσο εξπαίρ που καταφέρνεις να τα πρήζεις σε όλους κάνοντας ταυτόχρονα τη δουλειά σου). Όταν λοιπόν είσαι ιδεολόγος κλάψας, δεν πρέπει να προστατέψεις τον πολύτιμό σου χρόνο μέσα στον οποίον οδύρεσαι για τα πάντα; Σαφώς και πρέπει. Πάλι στα ίδια λοιπόν γυρνάμε...
Με λίγα λόγια, οι αφορμές μπορεί να είναι διαφορετικές (και υπάρχουν πολλές άλλες πέραν των ανωτέρω), το αποτέλεσμα όμως πάντοτε το ίδιο.

Όταν οι άγγλοι πάνκηδες ξεκίνησαν να βάφουν τα μαλλιά τους λαχανί φωσφοριζέ, κάνοντάς τα όχι καρφιά αλλά πρόκες, όταν ξεκίνησαν να ντύνονται με συνδυασμούς χρωμάτων άσχετους (έως αποκρουστικούς) και με ρετάλια και όλ'αυτά 30 χρόνια πίσω, υπήρχε ένα τεράστιο υπόβαθρο. Εννοείται ότι η εμφάνιση των πάνκηδων τη δεκαετία του 70 ήταν παντελώς αφύσικη (όπως αφύσικη είναι και για τα σημερινά δεδομένα), όμως οι πάνκηδες είχαν συσπειρωθεί έστω και με αυτόν τον πολύ περίεργο τρόπο (μέσο) ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας τους. Η Αγγλία ήταν μια χώρα που μαστιζόταν από ανεργία, το μέλλον του κόσμου ήταν αβέβαιο, η Θάτσερ ήταν καθ'οδόν (και το ήξεραν όλοι) και γενικώς τα πράγματα ήταν από μελανά έως ζοφερά. Οι πάνκηδες ήταν πολιτική αντίδραση πρότιστα, η μουσική προέκυψε στη συνέχεια. Έπιασα αυτό το ακραίο (εμφανισιακά) παράδειγμα για να ρωτήσω το εξής: οι (διάφοροι) ΕΜΟ που κατά καιρούς εμφανίζονται (διότι δεν είναι μόνο οι ΕΜΟ του σήμερα, είναι οι αντίστοιχοι του χθες, του προχθές αλλά και κυρίως του αύριο), τι ακριβώς πρεσβεύουν; Σε τι αντιδρούν καθ'αυτόν τον τρόπο;
Στο σύστημα; Στην πολιτική; Στην αδιάφορη και ισοπεδωτική κοινωνία μας; Στο οικονομικό κατεστημένο; Στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Στα σουβλατζίδικα; Σε τι;;;

Απάντηση: σε τίποτε.
Είσαι πληγωμένος παληκάρι μου; Τι μου λες, πωπωπωπωπωωωω, εγώ δεν πληγώθηκα ποτέ μου μέχρι σήμερα. Πως είπες; Χώρισες;;;; Ευτυχώς μα τον Τουτάτη που εγώ δεν έχω χωρίσει ποτέ μου μέχρι σήμερα και δεν ξέρω πως είναι. Τιιιι;;; Σε καταπιέζει η κοινωνία; Μα έτσι όπως είσαι θα έβαζες σε πειρασμό ακόμη και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να σε καταπιέσει...
Πάρτε ένα οποιοδήποτε περιοδικό lifestyle... Ουπς, τι είπα ρε... life style... τρόπος ζωής δηλαδή, ε; Χμμμμμ.... Μόδα... πάνω-κάτω κάτι σαν τις γιορτές: απολύτως ηλίθια και άχρηστη που όμως θεωρείται επιβεβλημένη και μοναδικό στόχο έχει το να σε ξεπαραδιάζει λέγοντάς της κι ευχαριστώ που σε άφησε "μείον" και δακτυλοδεικτούμενο. Κι ο γυμνός βασιλιάς του παραμυθιού κορδονώταν σαν γύφτικο σκερπάνι νομίζοντας ότι φοράει τα καλύτερα ρούχα, όμως όλοι γέλαγαν μαζί του, ανεξαρτήτως τι πίστευε αυτός. Υπάρχουν δύο όψεις σε ένα νόμισμα, πάντοτε: εδώ, η μία είναι το τι έχει περάσει πως είναι οι ΕΜΟ και η άλλη, το τι πραγματικά είναι. Η μια όψη δηλαδή είναι η πραγματικότητα και η άλλη, η εικονική πραγματικότητα.
Μπορεί να νομίζουν ότι κάτι κάνουν: εικονική πραγματικότητα.
Δεν κάνουν τίποτε απολύτως: πραγματικότητα.
Μπορεί να νομίζουν ότι αντιδρούν στο σύστημα: εικονική πραγματικότητα.
Είναι το σύστημα: πραγματικότητα.
Μπορεί να νομίζουν πως αντιδρούν, πως είναι κίνημα: εικονική πραγματικότητα.
Απλώς χλευάζονται (επάξια κιόλας): πραγματικότητα.
Μπορεί να νομίζουν πως έχουν πάσης φύσεως προβλήματα: εικονική πραγματικότητα.
Όλοι τα ίδια προβλήματα έχουν: πραγματικότητα.
Η διαφορά είναι ότι δεν συμπεριφέρονται όλοι σαν καραγκιόζηδες.

Τα εν λόγω παιδάκια δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμη παραφωνία της κοινωνίας μας. Έχουν βγει από την κλασσική ελληνική οικογένεια του οποιουδήποτε τύπου και μορφής: αυτής που θα περάσει ευχάριστα το Σαββατόβραδό της βλέποντας Πάνια, που τα μεσημέρια των καθημερινών θα παρακολουθήσει με τεράστιο ενδιαφέρον τις ενημερωτικότατες εκπομπές για το ποιος στραβοπηδήχτηκε κ.ο.κ., που την ίδιαν στιγμή που δεν θα έχει να πληρώσει το ενοίκιο θα πάει να πάρει νέο αυτοκίνητο επειδή είναι ευκαιρία (γλυτώνεις και 3000 ευρώ, το λέει και η διαφήμιση). Αυτής που χαρακτηρίζεται νεόπλουτη και θα συμμετάσχει στον τάδε τηλεμαραθώνιο αγάπης επειδή θα το μάθει έστω κι ένας, αλλά δεν θα δώσει ποτέ ένα ευρώ σε κάποιον δυστυχή άστεγο μιας και δεν θα τον δει κανείς. Αυτής που έχει την πολυτελή λιμουζίνα, τα ακριβά ρούχα κι ό,τι τραβάει η ψυχή της, αλλά μέσα στο σπίτι οι διάλογοι περιορίζονται στο "ήρθε ο λογαριασμός της κάρτας".
Ή μήπως δεν είναι αυτές οι ελληνικές οικογένειες των αστικών κέντρων; Απρόσωπες, άχρωμες, άοσμες (διότι αν δεν είναι έτσι, τότε ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί έχουν πάει στα ύψη, όχι οι τιμές, αλλά τα διαζύγια)...

Έλληνας... Λάθος... Νεοέλληνας. Πείτε μου κάτι που να κάνει καλά ο νεοΈλληνας, πείτε μου ένα τμήμα της καθημερινότητάς του το οποίο να διαχειρίζεται με σύνεση και σωφροσύνη.
Η ενασχόληση με την πολιτική; Αστεία πράγματα.
Η οικονομική διαχείριση; Πιθανώς, με το νέο βασιλοπιττοδάνειο.
Η υπεύθυνη οδήγηση; Και πως θα βγω αν δεν πιω;
Πείτε μου πόσοι διαβάζουν βιβλία και πόσοι όλα αυτά τα σκουπιδοπεριοδικά που κυκλοφορούν. Πείτε μου πόσοι μπορούν να εκφέρουν "σοβαρή" άποψη για τον τάδε τραγουδιστή και πόσοι για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Πείτε μου πόσοι ξέρουν το The Mall και πόσοι ξέρουν τι σημαίνει "πρωταίτιος".

Το λάθος μας είναι ότι ποτέ δεν βάζουμε όλα τα συμπτώματά μας πάνω στο ίδιο τραπέζι. Έχουμε άλλο τραπέζι όταν πρόκειται να συζητήσουμε για τα ιατρικά φακελάκια, άλλο τραπέζι όταν θα εξετάσουμε τα χάλια του πολιτικού μας συστήματος, άλλο τραπέζι όταν θα δούμε την οικονομική κατάσταση του μέσου Έλληνα, άλλο τραπέζι όταν θα δούμε τα χάλια της Παιδείας και πάει λέγοντας. Και γιατί δεν το κάνουμε; Διότι δεν μας συμφέρει. Διότι δεν θέλουμε -δεν τολμάμε- να δούμε τα χάλια μας. Κάπως έτσι ήταν και η σημίτειος ισχυρά Ελλάς, που κατά τα λοιπά είχε σαθρώτατα θεμέλια.
Όμως αν ενώσουμε όλα τα τραπέζια των προβλημάτων μας, τότε θα φτιάξουμε το τραπέζι της ελληνικής κοινωνίας. Η οποία δεν πάει καθόλου καλά...
Και γιατί δεν πάει καλά; Διότι δεν έχουμε Παιδεία.

Είμαστε των άκρων, αποδεδειγμενα. Ο νεοΈλληνας προκειμένου να αποδείξει ότι δεν είναι του ενός άκρου υποχρεωτικά πρέπει να ταυτιστεί με το άλλο άκρο, λες και δεν υπάρχει μέση λύση. Σήμερα θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό το να είσαι κραγμένη πούστρα και να βγαίνει προκλητικότατα φόρα-παρτίδα να το δείχνεις (λες και δεν μπορείς να το κρατήσεις για τον εαυτό σου. Κι αφού δεν μπορείς να το κρατήσεις για τον εαυτό σου και να μην με προκαλείς, τότε κι εγώ έχω κάθε δικαίωμα να εκφράζομαι έτσι. Εσύ τη δράση, εγώ την αντίδραση). Τείνει να περάσει σαν φυσιολογικό το να κυκλοφορείς αναιτίως σαν καραγκιόζης. Αύριο ξέρετε τι θα συμβεί; Αυτό που ήδη έχει αρχίσει να σκάει μύτη: θα μαζεύονται κάποιοι, θα το ρίχνουν στην παιδεραστεία ομαδικά ή θα καθαρίζουν τον επόμενο ΆΛεξ... και θα μας φαίνεται πλέον φυσιολογικό και αυτό.

Παλαιότερα άκουγες για παιδεραστεία ή για δολοφονία και έμενες άναυδος. Αποτρόπαιο έγκλημα που άκουγες μια στο τόσο (στο πολύ τόσο όμως). Τώρα, μένουμε άναυδοι πολλές φορές μέσα στην ίδια κιόλας μέρα.
Και δεν αντιδράει κανείς...
Και δεν μας κάνει τίποτε εντύπωση...
Και το παρουσιάζουμε με φυσικότητα...

Ίσως το βασικότερο σημείο που διαφωνώ με τον zaphod (αλλά και με άλλους) είναι και το εξής: ότι μεγαλώσαμε. Τι εστί μεγαλώσαμε; Το να μην δέχεσαι την ανωμαλία και την παραφωνία είναι πουριτανισμός; Είναι αναχρονισμός; Είναι οπισθοδρόμηση; Είναι άρνηση της προόδου; Αν το να μεγαλώνεις είναι κάτι το αρνητικό, τότε γιατί δεν κάνουμε κάτι για να... μικρύνουμε; Όλοι μεγαλώνουν. Ανέκαθεν όλοι μεγάλωναν. Το πρόβλημα δεν έγκειται στην φυσική εξέλιξη, έγκειται στην ωριμότητα. Οι καιροί τρέχουνε με ολοένα και πιο αυξανόμενους ρυθμούς. Παλιά, όταν ακούγαμε για χάσμα γενεών, εννοούσαμε διαφορές ηλικίας της τάξεως των 25-30 ετών. Πλέον το χάσμα γενεών παρουσιάζεται και με 5-6 χρόνια διαφορά και αυτό δεν είναι καθόλου καλό. Πλέον, ακόμη και ανάμεσα σχεδόν συνομήλικους παρουσιάζεται διαφορά που αγγίζει το χάος. Γιατί; Διότι αφεθήκαμε στη μοίρα μας. Ποια η μοίρα μας; Η τηλεόραση, η απαξίωση, η ηλίθια νοοτροπία που μας μας χαρακτηρίζει και συνοψίζεται στην πλέον μισητή μου λέξη: τον ωχαδελφισμό.
Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αν ζούσαν σήμερα οι Ήρωες του 21, αντί να πάρουν τα κουμπούρια θα έλεγαν "πωπωωωω, εγώ θα επαναστατήσω; Πάμε όμως μια πορεία ως την αμερικανική πρεσβεία για να δείξουμε ότι κάτι κάνουμε". Παπάρια μάντολες. Στη μόστρα είμσατε πρώτοι, στην ουσία ανύπαρκτοι, ούτε καν τελευταίοι.
Το φίδι απ'την τρύπα ας το βγάζουν οι άλλοι. Εγώ κάνω ό,τι περνάει μέσα απ'το χέρι μου για να φαίνομαι in (sic). Όχι, δεν μας φτύνουν, ψιχαλίζει...

Είμαστε -αποδεδειγμένα- μια κοινωνία όπου προσόν θεωρείται η μεμψιμοιρία, η πουστιά, η απάτη, ηαρπαχτή, η ανηθικότητα. Αν κάνεις κάτι καλό, δεν θα σε κοιτάξει κανείς. Αν όμως κάνεις κάτι το "διαφορετικό" (sic), ανοίγουν οι πόρτες διάπλατες. Τελικώς, η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι τίμια, αρκεί να φαίνεται πως είναι. Και μην μου πείτε ότι κάτι άλλο είναι που μας ενδιαφέρει, ή τουλάχιστον αν μου το πείτε, τεκμηριώστε το λίαν επαρκώς...

Ξυπνάτε γαμώ τον σταυρό μου.
Και κλείστε επιτέλους την πουτάνα την τηλεόραση.

Πως το έλεγε εκείνο το ρητό κάποιος σοφός; Α, το θυμήθηκα... Μηδέν πράττεινΧαίρετε.

UPDATE: Πολύ ωραίο σχετικό κείμενο από τον Estarian.