Σελίδες

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και λοιπές πολιτικές μπαρούφες. (μέρος Β')

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα πάντα; Ότι πάντοτε επιλέγουμε μόνο τις απαντήσεις που μας αρέσουν, ρίπτοντας εις τον Καιάδα (όχι της ΧΑ) όλες τις υπόλοιπες και προσποιούμενοι ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Εδώ λοιπόν έχουμε μπροστά στα μάτια μας μια απάντηση που είτε μας αρέσει, είτε όχι, όχι απλά είναι εδώ, αλλά μας σκουντάει ασταμάτητα κάθε φορά που στρέφουμε σε άλλη διεύθυνση το κεφάλι μας και μάλιστα μας σκουντάει και σε σημείο που έχουμε μια μεγάλη μελανιά και πονάμε κιόλας. Και η απάντηση αυτή μας λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως είχαμε πει και πριν από τις περσινές διπλές εκλογές δεν έχει πολιτικές θέσεις για τίποτε απολύτως, για κανένα ζωτικής φύσεως θέμα, και ιδίως για τα οικονομικά (πρόσφατα μάλιστα εξωτερικεύθηκε η απάντηση ότι το θέμα αυτό θα λυθεί στο επικείμενο συνέδριο. Μέχρι τότε, τρώγε ελεύθερα από κάδους φίλε). Είχα γράψει πριν τις εκλογές του 2009 ότι ο Καραμανλής εισήγαγε ένα νέο σύστημα στην προεκλογική ζωή του τόπου και αυτό ήταν που με τρόμαζε περισσότερο διότι απεδείκνυε το πόσο άσχημα πήγαιναν τα πράγματα. Ποιο ήταν αυτό; Ότι είχε πει ότι θα χρειαστούν πολλά μέτρα, είχε αναφέρει ότι υπάρχει πρόβλημα και είχε αποκλείσει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Ήταν η πρώτη φορά που πολιτικός αρχηγός έκαιγε έτσι εύκολα το χαρτί των υποσχέσεων και αυτό με είχε προβληματίσει. Από τότε, το να λες γενικότητες όπως πχ ότι θα επαναφέρεις τον κατώτατο μισθό έτσι νέτα σκέτα δεν αρκεί και παρομοίως δεν είναι πολιτική θέση. Πως θα τον επαναφέρεις είναι το θέμα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει στην ουσία τέτοιων λεπτομερειών. Γι'αυτόν τον λόγο και σε συνδυασμό ότι στρογγυλοποιεί τις θέσεις του για να είναι πιο αρεστός σε όλους (πχ στον ΣΕΒ αλλά φυσικά και στους όξω) είναι που εδώ και 4 μήνες τον είχαν στην ισοπαλία με τη νουδού του ανύπαρκτου Σαμαρά, η οποία νουδού υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να ήταν βόρα στο πιάτο μιας σοβαρής αντιπολιτεύσεως και να της ξέσκιζε της σάρκες, ακριβώς επειδή έχει αιματοκυλήσει έναν ολόκληρο λαό. Αντ'αυτού, με τους δείκτες να χειροτερεύουν ολοένα και περισσότερο και την κοινωνία να στραγγαλίζεται, η νουδού παραμένει πρώτη, είτε μόνη, είτε σε ισοβαθμία εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, γεγονός που δεν είναι απίστευτο αν αναλογιστούμε την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Και εννοείται ότι για τους ίδιους λόγους οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τον παρουσιάζουν να πέφτει πλέον, που αυτό κι αν δεν είναι έκπληξη. Γιατί να μην πέσει; Αφού δεν έχει θέσεις, αφού δεν έχει πρόγραμμα.
Φυσικά, σε αυτό το σημείο μπορώ να δεχθώ μια ένσταση: δηλαδή ρε Άδη ξεκίνησες να πιστεύεις τις δημοσκοπήσεις; Απάντηση: όχι, αλλά εν προκειμένω κάνω μία πολύ ειδική εξαίρεση διότι κάτι δεν μου αρέσει στην ευρύτερη ατμόσφαιρα των γεγονότων. Συνεχίζουμε.

Εδώ οφείλουμε να κοιτάξουμε ακόμη βαθύτερα διότι το πράγμα έχει πάρα πολύ ψωμί ακόμη. Παρατηρώντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις βλέπουμε ότι η νουδού ουσιαστικά είναι στα ποσοστά της, ο ΣΥΡΙΖΑ όπως προείπαμε πέφτει έστω και οριακά, pasok και ΔΕΙΜΑΡ επίσης πέφτουν, ΚΚΕ παραμένει σταθερά στα χαμηλά του και ολίγον προς τα κάτω, ΑΝΕΛ είναι στα ίδια, μέχρι και οι ΔΞ/ΔΑ είναι σχεδόν ίδιοι και γενικά δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαρροές από 'δώ κι από 'κεί (εκτός αν θεωρήσουμε δαιρροή το συνολικό 3% σε δύο πρωτοεμφανιζόμενους). Και το ερώτημα είναι ένα πλέον: που διάολο πάνε τα δημοσκοπικά ποσοστά αυτών που πέφτουν όταν η ΧΑ δείχνει να έχει μοναχά μικρή άνοδο; Δεν θα δώσω απάντηση, θα διερωτηθώ όμως μήπως πάνε εις το... αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, με το οποίο ξεκινήσαμε το παρόν πολιτικό σενδόνι για να καταδείξουμε πόσο αλληλένδετα είναι όλα. Μήπως δηλαδή η ΧΑ δεν συγκεντρώνει μόνο 10% και γι'αυτό έχουν αρχίσει και ζορίζονται από τα σφιξίματα; Εδώ σε θέλω μάν-γκα μου.

Ακούω διάφορες αναλύσεις ότι η ΧΑ βοηθάει την κυβέρνηση κλπ. Αηδίες. Θα σας θυμίσω μια πάγια θέση μου, για χάρη της οποίας είχα διαπληκτιστεί με αρκετό κόσμο προ αρκετών ετών: όταν όλοι έλεγαν τον Καρατζαφέρη ακροδεξιό πάντοτε έγραφα ότι ο Καρατζαφέρης δεν ήταν ακροδεξιός παρά ένας κοινός λαϊκιστής και καιροσκόπος που έπαιρνε ψήφους από τη δεξαμενή στην οποίαν μπορούσε ν'άπλώσει χέρι προκειμένου να είναι στο προσκήνιο. Έλεγα μάλιστα τότε ότι το να παρουσιάζουμε τον Καρατζαφέρη ως ακροδεξιό ήταν και επικίνδυνο μεταξύ άλλων και αυτό γιατί όταν θα σκάσει μύτη η κανονική ακροδεξιά εμείς θα περιμένουμε κάτι αντίστοιχο του Καρατζαφέρη. Η κανονική ακροδεξιά είναι πλέον εδώ και τόσο το ελληνικό όσο και το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα αδυνατούν να την αναχαιτίσουν, σε σημείο να σκέφτονται ότι πρέπει να τεθεί εκτός νόμου. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό θέμα: όπως έλεγα αρκετά πιο πάνω, οι συνθήκες είναι έτσι που ευνοούν μόνο την Χρυσή Αυγή και κανέναν άλλον. Αν η ΧΑ τεθεί εκτός νόμου τότε που θα αυτοπαρουσιαστεί ως αδικημένη κιόλας, θα διπλασιάσει στο εντελώς χαλαρό τα ποσοστά της μέσα σε χρόνο ντε-τε και δίχως ιδιαίτερο κόπο. Πιθανολογώ ότι ο Σαμαράς μέσα στην ευρύτερη τρικυμία που τον ταλαιπωρεί εις το κρανίο το σκέφτηκε (ευτυχώς) αυτό το πράγμα (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω εγώ διότι δεν βρίσκω άλλη λογική εξήγηση για την στάση του).

Εδώ το δίλημμα είναι εξαιρετικά απλό, τουλάχιστον όσον αφορά την Χρυσή Αυγή: αν θες να την αναχαιτίσεις, πρέπει να αλλάξεις πολιτική, κάτι που βέβαια δεν γίνεται λαμβάνοντας εντολές από το χιτλερικό αρχηγείο του Βερολίνου, ούτε με συνεταίρους τον Δον κυρ-Φώτη και τον άνθρωπο με το λίπος αντί για εγκέφαλο, ούτε φυσικά με Στουρνάρα βασικό υπουργό/εκτελεστικό όργανο αλλά και ανύπαρκτους πολιτικάντηδες τε και συμβουλάτορες όπως ο Άδωνις και ο Φαήλος να ξεχύνονται πανταχόθεν αποδεικνύοντας ότι τελικά ο Κασιδιάρης δεν απέχει και τόσο πολύ από τις κυβερνητικές συμπεριφορές εδώ που τα λέμε και αφού δεν απέχει, γιατί να μην ψηφίσουμε αυτόν; Ε; Τι είπες Αντώνης_ ; Δεν το είχες σκεφτεί έτσι; Ήμουν βέβαιος.
Ξέφυγα όμως. Είχαμε θέσει ένα δίλημμα αναφορικά με τον τρόπο αναχαιτίσεως της ΧΑ. Όταν δεν θες από επιλογή να αλλάξεις πολιτική, τότε το μόνο που κάνεις είναι να ρίχνεις λίπασμα στο χώμα του φασισμού ώστε να επωαστούν καλύτερα οι επίγονοι. Απλά πράγματα. Αν πας να κάνεις καμιά μαλακία του στυλ να την θέσεις εκτός νόμου, τότε δεν θα τη δεις απλώς να αυξάνει σταθερά τα ποσοστά της, αλλά θα τη δεις να τα διπλασιάζει με υγιεινό περίπατο. Οπότε το διπλό δίλημμα είναι το εξής: απλή αύξηση ή διπλασιασμός; Ή μήπως να το δούμε ως αλλαγή πολιτικής ή εμμονή στις επιταγές του χιτλερικού Βερολίνου; Τι κάνουμε Αντώνης_ παιδί μου; Ε; Δύσκολη η απόφαση. Από τη μία οι φασίστες της Ελλάδας, από την άλλη οι φασίστες του Ράιχσταγκ, δύσκολη η επιλογή.

Το βασικό πρόβλημα στην χώρα (διότι προφανώς δεν είναι το μόνο), είναι οι πολιτικοί. Ακόμη και η πολιτική έπεται των πολιτικών. Βέβαια θα μου πείτε ότι οι πολιτικοί εκλέγονται άρα το πρόβλημα είναι ο λαός αλλά κι αυτός δεν γεννιέται έτσι άρα φταίει η Παιδεία κλπ, κλπ. Τα ξέρω όλα αυτά και τα έχω αναπτύξει αρκετά σε τούτο το βλόγι και μήτε πρόκειται να σταματήσω να το κάνω. Δεν είναι όμως η ώρα να διυλίσουμε τον κώνωπα καταμερίζοντας τα ποσοστά ευθυνών. Ακόμη και την Παιδεία οι πολιτικοί την ρυθμίζουν. Τα ενοχικά σύνδρομα τύπου "μαζί τα φάγαμε" που απλώς χειροτερεύουν την κατάσταση, πάλι οι πολιτικοί τα καλλιεργούν. Οι πολιτικοί είναι αυτοί που νομοθετούν σάπιους νόμους διάτρητους από παράθυρα, πόρτες έως και πύλες ολόκληρες ή και που δεν τους τηρούν για να τους κρατούν στην καβάντζα για όταν ποτέ απαιτηθεί. Όποια πέτρα κι αν σηκώσουμε, θα βρούμε από κάτω κάποιον πολιτικό.  Αυτοί είναι που κάνουν τις συμφωνίες, αυτοί είναι που έχουν κληθεί να σώσουν και τη χώρα. Και με δεδομένο ότι μια ζωή μόνο την πάρτη τους κοιτούσαν, δεν πρόκειται τώρα να κοιτάξουν το καλό της χώρας, παρά μόνο ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε ακόμη και τώρα και με το ένα πόδι στην έξοδο για περίπτωση που μας την πέσουν και πρέπει να εξαφανιστούμε άμεσα. Οι άνθρωποι που τα έχουν κάνει παντού σκατά, πρέπει τώρα να διορθώσουν τα πράγματα. Σαν κάτι να μην κολλάει στο παζλ, ε;

Α, το βρήκα. Έχουμε αφήσει την άσπιλο και αμόλυντη αριστερά, μας πως μου ξέφυγε. Αυτοί που με ξέρουν εδώ και χρόνια θα θυμούνται ότι μία από τις πλέον πάγιες θέσεις μου (από αυτές που πρέπει να παγώσει η κόλαση πρώτα και μετά θα το σκεφτώ αν θα αλλάξουν) είναι και ότι η αριστερά έχει τεράστιες ευθύνες σε τούτον τον τόπο, ακόμη κι αν δεν κυβέρνησε ποτέ. Γιατί; Διότι επέτρεψε στους άλλους δύο να τα ισοπεδώσουν όλα. Μέσα από αυτήν την Αριστερά λοιπόν, προέκυψαν και τα σημερινά κόμματα, όπως πχ ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ (για να πω και κάτι που μου είχε πετάξει κάποτε η eskarina με το οποίο συμφωνώ και υιοθετώ) είναι η ύστατη ελπίδα του ελληνικού λαού. Τι ελπίδα; Μα φυσικά να καταλάβει ότι με τα υπάρχοντα κόμματα (όλα) δεν υπάρχει σωτηρία. Μόνο όταν ο ελληνικός λαός δει ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ (και στο "πρόσωπό" του, η Αριστέρα) αδυνατεί να δώσει λύση, θα πειστεί γι'αυτό που ήδη από πέρσυ (προ αμφοτέρων εκλογικών αναμετρήσεων μάλιστα) είχα ως πολιτική θέση, ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα πρέπει να καταρρεύσει κυριολεκτικώς, πρέπει να γίνει στάχτη, να πέσει φωτιά να το κάψει και εν συνεχεία να αναγεννηθεί από τις στάχτες του ως ο Φοίνικας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε νέα κόμματα (με την κυριολεκτική έννοια όμως, όχι απλώς άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχ'αλλιώς) που θα έχουν φάει την πολύ δυνατή φάπα τους και ενώ οι πολιτικοί πρακτικά θα είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι, θα έχουν εντελώς διαφορετική στάση διότι απλούστατα θα ξέρουν πλέον ότι ο λαός όποτε παίρνει ανάποδες ρίχνει φάπες. Απλά πράγματα.
Μόνο που για να γίνουν αυτά τα απλά πράγματα, θα πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχόμενο που είναι εντελώς ασαφές και που πρέπει να γίνει (καλώς ή κακώς). Μόνο έτσι θα αποδειχθεί στην πράξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει τίποτε και δεν θα κάνει τίποτε, παρά θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Μόνο τότε ο λαός θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα, διότι δυστυχώς ακόμα ελπίζει. Αν ήταν πιο ορθολογιστής και θυμόταν ότι όποιος τρώει πολλή ελπίδα, το βράδυ κοιμάται νηστικός θα χρησιμοποιούσε και την ψήφο του με εντελώς διαφορετικό τρόπο και θα ήταν απείρως πιο πολιτικό ον που μεταξύ άλλων θα καταλάβαινε και το τι πραγματικά εστί ακροδεξιά και ως εκ τούτου ο φασισμός.

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά όμως (που μεταξύ μας, έχω σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσον μπορεί να τα κάνει το απολύτως ευνουχισμένο ον που λέγεται Έλληνας, ακόμη κι αν βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ) έχουμε την πολύ πιο χειροπιαστή καθημερινότητα η οποία θρέφει την Χρυσή Αυγή.
Διότι όπως έχουμε αναπτύξει εναργώς, η ψήφος στην Χρυσή Αυγή δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας αλλά ψήφος επιβραβεύσεως. Αυτό δεν σημαίνει -ξαναλέω- ότι πήξαμε στους ακροδεξιούς. Όχι. Στους απελπισμένους πήξαμε, σε αυτούς που νοιώθουν στραγγαλισμένοι από την καθημερινότητα.

Διότι είναι καλό επιχείρημα η ανεργία για να πιέσεις τον εργαζόμενο να δεχθεί μισθό 490 ευρώ μεικτά δίχως εργασιακά δικαιώματα και ανασφάλιστος αφού είναι συνηθισμένο το επιχείρημα ότι "αν δεν γουστάρεις υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι που εποφθαλμιούν τη θέση σου". Τι κάνουν λοιπόν οι περισσότεροι; Διαλέγουν να βιαστεί η αξιοπρέπειά τους επειδή έχουν ένα παιδάκι να θρέψουν ή ακόμη χειρότερα επειδή έχουν μια δόση να πληρώσουν και φοβούνται μην μείνουν στον δρόμο. Μόνο που την ίδιαν στιγμή την ανεργία την εκμεταλλεύεται και η ακροδεξιά, που λέει ότι "εκείνος ο μετανάστης γιατί έχει τη δική σου δουλειά"; Δεν θέλει πολύ για να πιάσεις το υπονοούμενο διότι είναι ένα υπονοούμενο που περνάει όχι από το μυαλό αλλά από το στομάχι. Ένα υπονοούμενο που πιάνεις ολοένα και πιο εύκολα αν είσαι απελπισμένος, αν είσαι εξαθλιωμένος, αν πεινάς. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι είναι εύκολο να εφευρίσκεις εχθρούς. Μα... είναι παντού! Όπου κι αν κοιτάξεις, είναι ανάμεσά μας. Αυτό σου λένε κι εσύ πείθεσαι, διότι πεινάς και όταν πεινάς δεν έχεις καθαρό μυαλό να σκεφτείς ότι μπορεί και ο άλλος να πεινάει. Στα βενζινάδικα ας πούμε δεν κάθεται κανείς να σκεφτεί ότι προσλαμβάνονται κυρίως αλλοδαποί (νόμιμοι πάντα) επειδή χρειάζονται τα μισά ένσημα για να βγάλουν πράσινοι κάρτα, γεγονός που έρχεται πολύ πιο οικονομικά στους εργοδότες, ούτως ειπείν κανείς δεν σκέφτεται ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η νοοτροπία της εργοδοσίας και όχι ο φουκαράς ο υπάλληλος. Αυτό που σκέφτονται οι περισσότεροι είναι ότι εκεί εργάζεται μετανάστης. 'Έτσι σκέτα, δίχως ιδιαίτερες επεξηγήσεις. Διότι πεινάς, διότι είσαι απελπισμένος.

Ζούμε, λοιπόν, σε μια σκοτεινή εποχή που ο κόσμος πεινάει και απελπίζεται ολοένα και περισσότερο. Ο πρωθυπουργός και τα συν αυτώ παπαγαλάκια μας διαβεβαιώνουν ότι επιτέλους διαφαίνεται φως, επιτέλους πάμε καλά, επιτέλους υπάρχει αισιοδοξία! Μέχρι και ο μισάνθρωπος Σόιμπλε, αυτό το υποπροϊόν του ανθρωπίνου είδους, εξέφρασε τη γνώμη ότι πρέπει να γίνουν γερμανικές επενδύσεις στην Ελλάδα για να βοηθηθεί η συντομότερη ανάπτυξη ώστε να αναχαιτιστεί η αυξανόμενη ανεργία των νέων. Πάει να το παίξει τάχα μου φιλέσπλαχνος. Ποιος; Ο Σόιμπλε, που έχει ως τοτέμ το να πάει το κωλοκόμμα του στις εκλογές δίχως να ακούγεται και πολύ η Ελλάδα η οποία μπορεί να περιμένει ως τον Σεπτέμβριο -μπορείς να πεινάς το ίδιο ως τον Σεπτέμβριο δηλαδή και μετά βλέπουμε. Το να θα συνεχίσεις να πεινάς, εξαρτάται από την προεκλογική εκστρατεία της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Και ξαφνικά βλέπει ο μισάνθρωπος ότι ποιος Σεπτέμβριος; Ούτε ως τον Ιούλιο δεν βγαίνει το πράγμα, πάει για έκρηξη. Και προαναγγέλει μέτρα βοηθείας, τάχα μου. Και την ίδιαν στιγμή η Χρυσή Αυγή από αυγό του φιδιού έχει γίνει πύθωνας ολόκληρος, μέτρα ολόκληρα στο μήκος και καταπίνει ποσοστά καθώς θρέφεται από την ανέχεια, από το την πείνα, από την απελπισία και το χειρότερο είναι ότι εμείς είμαστε με την απορία. Γιατί; Πως είναι δυνατόν; Μα τι κάναμε λάθος; Μια ζωή οι λάθος ερωτήσεις που βοηθούν στο να μην αντιμετωπίσουμε ποτέ τις ευθύνες μας.

Διότι έτσι ακριβώς γιγαντώθηκε και ο Χίτλερ πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: εκμεταλλεύθηκε την φτώχεια, την ανέχεια, την απελπισία. Έδωσε ένα όραμα για μια νέα Γερμανία δίχως τους ξένους που ρουφούσαν το αίμα των αγνών Γερμανών. Μήπως κάνει κάτι διαφορετικό η Χρυσή Αυγή τώρα, αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη; Όχι βέβαια. Ακολουθεί απλώς την πεπατημένη.

Αλήθεια -αν και το ανέφερα και πιο πάνω επιβάλλεται να το ξαναναφέρω- έχετε σκεφτεί ποια ακριβώς είναι η διαφορά της Χρυσής Αυγής με την τρικυβέρνηση της χώρας; Θέλω να πω, έχετε κάτσει ποτέ να βάλετε κάτω το Σύνταγμα, όχι με τη γνώση ενός ειδικού (Συνταγματολόγου ή απλού νομικού) αλλά από την οπτική γωνία ενός απλού πολίτη που γουστάρει να ασχολείται με τα Κοινά, για να σκεφτείτε κατά πόσον τηρείται το Σύνταγμα στις μέρες μας; Ας πούμε, το κράτος υποτίθεται ότι διασφαλίζει την Εργασία. Το κάνει; Υποτίθεται ότι διασφαλίζει την δωρεάν Παιδεία. Το κάνει; Φέρεται να εξασφαλίζει το οικογενειακό άσυλο, την Υγεία, την αξιοπρέπεια των πολιτών, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και πολλά άλλα. Τα κάνει; Ή μήπως έχουν καταργηθεί; Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, πόσο δημοκρατικές είναι; Η κομματική πειθαρχεία και η απειλή των διαγραφών αν ο βουλευτής τολμήσει να ψηφίσει διαφορετικά πόσο δημοκρατική τακτική είναι; Ή μήπως οι διατάξεις που περιορίζονται σε ένα μόλις άρθρο όπου και να διαφωνείς με κάποια υπάρχουν άλλα που συμφωνείς; Το Σύνταγμα τηρείται; Τι λες ΕΣΥ ως απλός πολίτης;
Σε έχουν πείσει ότι για όλα υπάρχουν οι αρμόδιοι. Επιτροπές, κόμματα, πολιτικοί, φορείς κλπ. Όλα τα ελέγχουν όλοι και τελικώς εσύ είσαι πάντα έξω από κάθε έλεγχο. Ή μάλλον συμμετέχεις μόνο όταν σε ελέγχουν δηλαδή πάντοτε. Ο εφιάλτης του 1984 είναι πλέον εδώ. Σε έχουν πείσει ότι εσύ δεν πρέπει να έχεις άποψη για τέτοια θέματα. Και το ερώτημα είναι, γιατί άφησες να σε πείσουν; Γιατί δεν έχεις άποψη; Δεν σε αφορά η τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων;

Αν, δηλαδή, το Σύνταγμα δεν τηρείται, τότε ποια είναι η διαφορά με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής; Ουάου! Πολύ ψαγμένο αυτό που έγραψα, σε βλέπω που κοιτάς άναυδη/ος αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη! Όταν με εντολή Δένδια η Δημοκρατία "διαφυλάττεται" με ρίψη εκατοντάδων χημικών, ποια διαφορά υπάρχει από τις φασιστικές τακτικές; Μήπως τελικά, η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα κόμματα του λεγόμενου... συνταγματικού τόξου (εδώ γελάνε) και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής είναι μόνο στην ορολογία; Μήπως τελικά ο φασισμός δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο; Μήπως τον φασισμό τον εξεθρέφαμε όλα αυτά τα χρόνια αλλά τότε ήταν καλά; Μήπως τελικά ο Κασιδιάρης δεν έχει και ιδιαίτερη διαφορά επί της ουσίας από τον Άδωνι Γεωργιάδη; Θέλω να πω, μήπως τελικά η Χρυσή Αυγή είναι απλώς η εναλλακτική λύση στην τρέχουσα πολιτική, όπως ακριβώς επί 30 χρόνια ήταν άλλο πράγμα το pasok και άλλο η νουδού που κατά τα λοιπά ήταν το ίδιο πράγμα;

Και μιας και ανέφερα τα πολλά πρόσωπα του φασισμού, να κάνουμε μια πολύ σύντομη ανακεφαλαίωση με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει πλέον το πόσο "απλό" πλην τεράστιο είναι το πρόβλημα. Το παρακείμενο σκιτσάκι υποθέτω ότι κάποιοι από εσάς θα το θυμάστε. Ήταν της Ελευθεροτυπίας, που προσπαθούσε να περάσει στην συνείδηση του κόσμου ότι τη βασιλεία την Ελλάδα πρέπει να την τελειώνουμε κατουρώντας την, και όχι με τα κατάλληλα επιχειρήματα. Επί χρόνια ολόκληρα έβγαινε στα πρωτοσέλιδα της Ελευθεροτυπίας, ακόμη και στις πλέον άσχετες χρονικές στιγμές αρκεί να εμπλεκόταν ο τέως. Όταν το έκανε αυτό η Ελευθεροτυπία ήταν μαγκιά, ήταν προοδευτικό, ήταν σωστό. Όταν όμως πήγε και έκανε ακριβώς το ίδιο ο ομολογουμένως εκλεγμένος βουλευτής Παππάς της Χρυσής Αυγής, ήταν φασισμός, ήταν αποτρόπαιο, ήταν κτηνώδες, ήταν προσβολή προς τη Δημοκρατία... Και το πιο ωραίο ξέρετε ποιο είναι; Ότι του κυρίου βουλευτή δεν μπορεί να του κάνει και κανείς τίποτε διότι έχει βουλευτική ασυλία που επί χρόνια ολόκληρα προοριζόταν να προστατεύει πιο νόμιμα άρα και ηθικά πρόσωπα. Βλέπετε λοιπόν πως ρίχναμε όλοι λίπασμα στο χώμα του φασισμού όλα αυτά τα χρόνια; Άλλος με τα πρωτοσέλιδά του, άλλος με την αδιαφορία του, άλλος με τη λαμογιά του και τέλος πάντων ο καθένας με τον τρόπο του; Και μην μου αρχίσετε ότι δεν είναι το ίδιο, διότι είναι ακριβώς το ίδιο.

Αφού λοιπόν δείξαμε και ότι ίσως ο φασισμός να μην μας ήταν τόσο ξένος όσο νομίζαμε, απλά είχε μερικές πιο... αποδεκτές μορφές (πράγμα που συμβαίνει και σήμερα βέβαια: μαζί τα φάγαμε κατά Πάγκαλο, οι ¨Ελληνες είναι έτσι και γιουβέτσι κατά Μέρκελ και Σόιμπλε κ.ο.κ. Μήπως ούτε αυτά είναι φασισμός νομίζετε;), νομίζω ότι μπορούμε να κλείσουμε και αυτήν την παρενθεσούλα και να συνεχίσουμε ρίχνωντας το βέλος μας στην καρδιά του προβλήματος.
Έχεις έναν ανίκανο ο οποίος παριστάνει τον πολιτικό. Τον βάζεις στο Υπουργείο Εξωτερικών. Τα κάνει σκατά. Τον πας στο Υπουργείο Οικονομικών, σκατά κι εκεί. Τον πας στο Παιδείας. Σκατά. Σε προβληματίζει, αλλά είναι από τζάκι. Του δίνεις κι άλλη ευκαιρία, τον πας στο Ανάπτυξης, πάλι σκατά. Βρήκες τη λύση: συγχωνεύεις το Ανάπτυξης με το Διοικητικής Μεταρρύθμισης και δίνεις και αρμοδιότητες που ανήκαν κάποτε στο Εσωτερικών. Πάλι σκατά τα κάνει ο τύπος. Θα φταίει το κτίριο, κανονίζεις μετακόμιση. Βάζεις και άλλες ταμπέλες. Βάφεις τους τοίχους, του δίνεις άλλους γραμματείς. Ξανά σκατά. Και πάντα θα τα κάνει σκατά, διότι το πρόβλημα το έχει ο ανίκανος πολιτικός. Από όσες θέσεις κι αν τον περάσεις, από όσα οφίτσια, από όσα κτίρια, θα είναι πάντα ανίκανος. Εμείς λοιπόν ανακυκλώνουμε ανίκανους, είτε από διαφορετικές θέσεις, είτε από διαφορετικά κόμματα. Τα μόνα που δεν αλλάζει ποτέ είναι τα πρόσωπα και οι πολιτικές που ακολουθούν, γι'αυτό και τελικώς όλα πάνε προς το χειρότερο.

Και όπως θα έχετε παρατηρήσει, τις τελευταίες μέρες υπάρχει μια έντονη κινητικότητα στο θέμα της δημιουργίας νέων κομμάτων. Γιατί άραγε; Δεν καταλαβαίνετε ότι η απουσία πολιτικών κομμάτων είναι σαν το κενό στη Φύση; Πολύ απλά αναπληρώνεται από κάτι άλλο, από αυτό που έχει τη μεγαλύτερη ορμή να μπει στη θέση που κατείχε η προηγούμενη κατάσταση.
Είναι πολλά τα αρπακτικά που βλέπουν ότι το σύστημα καταρρέει, μόνο που καταρρέει με τον λάθος τρόπο, με τον τρόπο οι οι εντός των θυρών ανίκανοι δεν θα λάβουν το μήνυμα, διότι μια ζωή εφεύρισκαν τα λάθος προβλήματα.
Το γεγονός ότι το κέντρο της Αθήνας πεθαίνει δεν έχει να κάνει με τις διαδηλώσεις των 200 ατόμων. Το ότι τα έσοδα δεν πιάνουν τους στόχους, δεν έχει να κάνει με το ότι οι Έλληνες φοροδιαφεύγουν. Ποιος είναι πια τόσο μαλάκας να μην πληρώνει τους φόρους του και να τον βάλουν στον στόχαστρο ξεψαχνίζοντάς τον; Κανείς. Και πάει λέγοντας. Έτσι, αντίστοιχα, ετέθη και το θέμα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Ενός νομοσχεδίου που κεντρικό μέλημα έχει να αναχαιτίσει την Χρυσή Αυγή και που χρησιμοποιεί το μείζον πρόβλημα του ρατσισμού ως απλό προσάναμμα, διότι οι Μαργίτες της ελληνικής πολιτικής ζωής θεωρούν ότι άπαξ και τη θέσεις εκτός νόμου, οι ψηφοφόροι της είναι μια τούρτα που τα κομμάτια της θα τα μοιραστούν τα υπόλοιπα κόμματα. Αμ, δε ρε μάν-γκα μου. Ο άνθρωπος με το λίπος αντί εγκεφάλου που πρόσφατα εξέφρασε και την άποψη ότι πρέπει να του ζητήσουμε και συγγνώμη για όσα μας έχει κάνει, θεωρεί ας πούμε ότι μόλις τεθεί η ΧΑ εκτός νόμου τα ποσοστά του pasok θα πάνε από το 6% στο 11%; Και περιμένουμε από έναν τέτοιον άνθρωπο (που δεν είναι και ο μόνος βέβαια) που αδυνατεί να κατανοήσει ακόμη και τα προφανή να "σώσει" την πατρίδα έχοντας πρώτα κατανοήσει απείρως σημαντικότερα; Τι έκανε λοιπόν ο εν λόγω πολιτικάντης; Βλέποντας ότι το πράγμα δεν τραβάει και ότι πλέον το απόκομμά του αρχίζει να μπαίνει στα όρια του στατιστικού λάθους αναφορικά με το αν θα μπαίνει στη βουλή ή όχι, προσπαθεί να σηκώσει πολιτικό ανάστημα με ένα θέμα που θεωρεί ότι είναι ανώδυνο (και που εκτιμώ ότι αποδείξαμε ότι μόνο ανώδυνο δεν είναι). Φυσικά ενθυμούμεθα όλοι ότι ήταν ο ίδιος που με την ίδιαν ανύπαρκτη πολιτική κρίση που διαθέτει, πανηγύριζε για την μέγιστη επιτυχία του psi και τα 100 δις που διαγράφησαν κλπ, κλπ. Και ποιο είναι τελικά το δια ταύτα;

Το θέμα του ρατσισμού στην Ελλάδα είναι σαφές, υπαρκτό, χειροπιαστό. Έτσι όπως τον μεταχειρίζονται όμως πολύ απλά τον εξευτελίζουν και τον υποβαθμίζουν. Νομοθεσία υπάρχει, αυτή είναι η αλήθεια, όμως δεν τηρείται. Ποτέ δεν τηρήθηκε η νομοθεσία στην Ελλάδα. Και φυσικά την ίδιαν στιγμή που ασχολούμαστε με το "δέκατο" πρόβλημα της καθημερινότητάς μας, περνάνε άλλα, συμβαίνουν διάφορα, υπάρχουν εξελίξεις πανταχόθεν κάτω από τη μύτη μας. Κι εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Ναι, όταν έχει σπάσει το καζανάκι πρέπει να το φτιάξεις διότι και ακριβά θα πληρώσεις την ΕΥΔΑΠ αλλά και μπορεί να σου πλημμυρίσει το σπίτι. Σοβαρό πρόβλημα. Όταν όμως ταυτόχρονα το σπίτι καίγεται, πας πρώτα για τη φωτιά διότι αν σου κάψει το σπίτι δεν θα έχεις πρόβλημα με το καζανάκι εκ των πραγμάτων. Κάπως έτσι είναι και η ιεράρχηση του αντιρατσιστικού προβλήματος στην καθημερινότητά μας. Αν θες πραγματικά να το καταπολεμήσεις, άλλαξε πολιτική. Ρίξε λεφτά, αύξησε μισθούς, δώσε δουλειές, χαμήλωσε τις τιμές, βελτίωσε τις παροχές, φτιάξε σωστή Παιδεία. Τότε ο άλλος δεν θα έχει λόγο να επιλέξει Χρυσή Αυγή, δεν θα χρειάζεται να βλέπει με μισό μάτι και ως ανταγωνιστή τον διπλανό του που μπορεί να μιλάει σπαστά ελληνικά ή να έχει το "λάθος" χρώμα. Τα αποτελέσματα μιας πολύ κακής και απάνθρωπης πολιτικής δεν αντιμετωπίζονται με ένα-δύο-δέκα νομοσχέδια. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι δεν θες να καταπολεμήσεις το πρόβλημα, διότι θεωρείς ότι σε εξυπηρετεί ως έναν βαθμό. Ο κόσμος φοβάται με τις απειλές για φυλακή. Αν δεν φοβηθεί θα ρίξουμε στη μάχη τους πραιτωριανούς της ΕΛ.ΑΣ. που εκτελούν προθύμως κάθε εντολή. Αν δεν φοβηθείς και τώρα, θα σε βάλουμε να πάρεις ένα μαθηματάκι στους λαβυρίνθους της ελληνικής δικαιοσύνης όπου και αθώος να είσαι, θα σου πάρει μερικά χρόνια (και πολλά έξοδα) μέχρι να το αποδείξεις (διότι όταν έχεις το κράτος απέναντι, πρέπει εσύ να αποδείξεις ότι είσαι αθώος).

Όπως προανέφερα, η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά γενικότερα είναι μεν πρόβλημα αλλά δεν είναι το αίτιο. Είναι το αιτιατό. Συνυπάρχει μαζί με άλλα προβλήματα που επίσης προέρχονται από το ίδιο αρχικό αίτιο. Και η πλάκα είναι ότι ο ρατσισμός ως κοινωνικό πρόβλημα προϋπάρχει ακόμη και της Χρυσής Αυγής. Άρα είναι το πρόβλημα που πρέπει να χτυπήσουμε, το αρχικό αίτιο, όχι τα αιτιατά. Και φυσικά η λύση στο πρόβλημα (και το αίτιο και τα αιτιατά του) δεν είναι ο στρουθοκαμηλισμός που προτείνουν κάποιοι (όχι λίγοι) διότι ο στρουθοκαμηλισμός συνεπάγεται να προσποιηθούμε ότι το πρόβλημα δεν υφίσταται μέχρι αυτό να εξαφανιστεί από μόνο του, δίχως να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας, πόσω δε μάλλον όταν το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει μάθει να εκμεταλλέυεται τα πάντα προς όφελός του και φυσικά ποτέ να μην εξαφανίζεται. Και είναι βέβαιο ότι το τέρας αυτό όχι απλώς δεν πρόκειται να εξαφανιστεί αλλά ούτε καν μπορεί να ελεγχθεί πλέον, αυτή είναι η αλήθεια.

Με τόσο κόπο που έχει πέσει, μην εκπλαγείτε από τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής που θα δείτε στις επόμενες εκλογές. Κι όσον αφορά τα γεγονότα, μέχρι τώρα είχατε την δικαιολογία ότι δεν τα βλέπατε. Πλέον δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν τα γνωρίζετε. Το αν θα κάνετε τίποτα βέβαια, δεν είμαι σε θέση να το ξέρω.
Τραβάτε στον καθρέπτη και πείτε τα μόνοι σας -δεν θα σας ακούει κανείς άλλωστε.
Διότι όπως βλέπετε σε ολόκληρο το σενδόνι πουθενά δεν έθιξα τις ευθύνες των πολιτών -στα ερωτήματα είχαμε μείνει. Αυτές τις κράταγα για τον λακωνικό επίλογο.
Χαίρετε.




ΥΓ. Εννοείται ότι για τους μερακλήδες το σενδόνι θα δημοσιευθεί και ως ενιαίο μετά από μερικές μέρες.

Ένα βίαιο κείμενο.

Ίσως το καλύτερο άρθρο του Στάθη εδώ και πολλά χρόνια. Αναδημοσιεύω από την στήλη του στον eniko.





Αυτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι ένα βίαιο κείμενο που παροτρύνει σε μίσος. Εν πρώτοις, μίσος κατά του φασισμού.
Πόσα εγκλήματα θα έπρεπε να έχουν κάνει οι ναζί στην Ελλάδα, πόσα Καλάβρυτα και Δίστομα θα έπρεπε να έχουν πυρπολήσει, για να μην ξεπουλάει σήμερα η υποτελής ελληνική κυβέρνηση το Σκοπευτήριο της Καισαριανής;
Εφιστώ σήμερα την προσοχή σε όσους με διαβάσετε, ότι πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο που παρακινεί σε μίσος κατά του ρατσισμού.
Πόσο κτήνος μπορεί να ’ναι ένας εκλεγμένος με την ψήφο μας βουλευτής της Δημοκρατίας, για να προπηλακίζει, να βρίζει, να δέρνει και να διαπομπεύει έναν άνθρωπο, όπως έκανε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής κ. Παναγιώταρος εναντίον ενός βιοπαλαιστή, Σκοπιανού φορτηγατζή. Πόσο γομάρι και τζάμπα μάγκας μπορεί να ’ναι ο παλιάνθρωπος που κόλλαγε στο μέτωπο του φορτηγατζή το ψευδεπίγραφο «Μ» ενός ψευδώνυμου κράτους, λες κι έφταιγε ο βιοπαλαιστής για τη διεθνή ίντριγκα που παίζεται γύρω απ’ το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.
Δεν έχει παιδιά αυτός ο φορτηγατζής; δεν έχει ψυχή; δεν έχει αξιοπρέπεια; Μπορεί όσο βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος να πέφτει θύμα του κάθε πίθηκα τραμπούκου,
που έχει αναλάβει αυτόκλητος να μάθει την Ιστορία τα δικά του ανορθόγραφα γράμματα;
Αλλά έτσι είναι οι δειλοί, όπως το είδος του κ. Παναγιώταρου, κορδώνονται, κορδακίζονται και κορυβαντιούν μπροστά στους ανυπεράσπιστους, αλλά τρέμουν σαν σκουλήκια μπροστά στους Δυνατούς, τους φύρερ αυτού του κόσμου, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τη συμμορία της Μέρκελ και τα λοιπά αγλαΐσματα ενός συστήματος που έχει
κάνει τη δυστυχία των ανθρώπων απότοκο και συνέπεια της λειτουργίας του. Οταν δεν είναι αυτοσκοπός.

Το κείμενο αυτό, σας το προείπα αλλά και πάλι σας προειδοποιώ, είναι βίαιο, προτρέπει, παροτρύνει και παρακινεί σε ένα νηφάλιο μίσος, ψύχραιμο και καλά οργανωμένο εναντίον του γεγονότος
ότι οι τράπεζες αυξάνουν τα κέρδη τους, αλλά τα νοσοκομεία κλείνουν.
Εναντίον της πολύ καθωσπρέπει κι ευγενικά διατυπωμένης άποψης Προβόπουλου ότι καλό θα είναι να ψάξουμε για καμιά ιδιωτική ασφάλιση, διότι τις κρατικές συντάξεις (με τα δικά μας λεφτά) τις φάγανε.
Τις έφαγε ο κ. Σημίτης, όταν έσπρωξε τα Ταμεία να παίξουν στο χρηματιστήριο (για να τους λέει ύστερα «ας προσέχατε»), όταν τους φάγανε τα αποθεματικά με τα δομημένα ομόλογα, κι όταν τα αποτελείωσε, τώρα, με το κούρεμα ο κ. Βενιζέλος.
Νιώθω λοιπόν στο πετσί σας (μας) τη βία της άνεσης Προβόπουλου, όταν σας προτείνει απ’ τα λίγα ευρώ που (δεν) σας μένουν να πληρώσετε μια ιδιωτική εταιρεία για να σας ασφαλίσει (ώσπου να φαλίρει) - και μετά πάλι ξεκρέμαστος εσείς,
όπως αρμόζει σε κάθε «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο».
Οι Ελληνες δούλεψαν παρά πολλά χρόνια (πολύ περισσότερες ώρες κάθε μέρα από τους Γερμανούς) και τα κόπια τους λεηλατήθηκαν απ’ τους μιζαδόρους, τα λαμόγια και τους διαπλεκόμενους,
από ένα κράτος στα χέρια τους, πελατειακό, ληστρικό, θερμοκήπιο για κρατικοδίαιτους, που τώρα πλέον το κατάντησαν υποτελές και πάμφτωχο.
Δεν γίνεται λοιπόν όλοι αυτοί να εξακολουθούν να μας κάνουν χρηστομάθεια, να μας ζητούν θυσίες (για να φάνε κι άλλο), να διαμορφώνουν μια χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, να ’χουν στείλει 2.000.000 ψυχές στην ανεργία κι ύστερα
να μας ζητούν να αυτοπαραμυθιαζόμαστε ότι πάμε καλύτερα, ότι το success story θα έχει κάποτε, σε τρία τέρμινα ή του Αγίου Ραγιά, χάπυ εντ!
Δεν πάει να λέει ο ΟΟΣΑ ότι η ύφεση συνεχίζεται και βαθαίνει. Οχι, λέει ο κ. Στουρνάρας. Ο Σημιτάνθρωπος που κάποτε νόθευε τους αριθμούς με «δημιουργική λογιστική» και τώρα δεν τους «πιστεύει», αν δεν είναι της δικής του αριθμητικής. Του ένα συν ένα ίσον τα πουλάω όλα ένα τάληρο.
Κι αυτό, το τάληρο, το δίνω για να αποπληρωθεί «το μεγαλύτερο δάνειο που έχει εκδοθεί απ’ την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». Τις ίδιες μπούρδες με την ίδια αυταρέσκεια έλεγε κι ο Γιωργάκης, όταν μιλούσε κι αυτός για το «μεγαλύτερο δάνειο όλων των εποχών».
Δάνειο είναι όμως και θα το πληρώνουν τα μεγαλύτερα κορόιδα «όλων των εποχών», εμείς! Μάλιστα στον αιώνα τον άπαντα. Και θα το πληρώνουν
εκείνοι που ούτε τους μισθούς του κ. Στουρνάρα ή του κ. Προβόπουλου λαμβάνουν, ούτε παίρνουν μπόνους για το πιστωτικό σύστημα που έχουν επιβάλει, ούτε για το φορολογικό όργιο που έχουν
επινοήσει, όπως ο απίθανος αυτός Θεοχάρης που θα φορολογήσει όσους αγρούς τρέφουν, χέρσοι, κουνάβια.
Ναι, πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο εναντίον του μείγματος των πονηρών τε και ηλίθιων που μας έχουν φλομώσει στο ψέμα. Και
στο κλέψιμο.
Μας έκλεψαν τους μισθούς, μας έκλεψαν τις συντάξεις, μας έκλεψαν τη δουλειά, την αξιοπρέπεια, κυνηγάνε να βουτήξουν τα σπίτια μας, έχουν μαραζώσει τη νεολαία, έχουν ατιμάσει τους γέροντες, σπρώξανε κόσμο στην αυτοκτονία
κι όμως έχουν το θράσος, αυτοί και τα τσιράκια τους από τα ΜΜΕ, να μας τρομοκρατούν με το χειρότερο, να επισείουν πάνω απ’ το κεφάλι μας τη σπάθη του Δαμοκλή, να μας συκοφαντούν τον έναν στον άλλον, να μας διαιρούν
και να μας τρώνε τη χαρά της ζωής. Για φράγκα. Απέναντι σε όλους αυτούς
το κείμενο αυτό διατρέχεται από ένα κρύο μίσος - κι ας έρθει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, όταν γίνει νόμος, να με συλλάβει. Διότι αυτό προβλέπει
αυτό το έκτρωμα: Εναν Υπουργό-Φάτσιο, που θα μπορεί να αποφασίζει ποιας σκέψης Ιαβέρης θα γίνει, ποιο κόμμα θα μπορεί αίφνης να βγάλει εκτός νόμου και πώς θα πρέπει να κατευνάζεται η οργή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, ας πούμε, όχι όταν οι Ισραηλινοί σφάζουν κοσμάκη στην Παλαιστίνη, αλλά όταν ένας οποιοσδήποτε ανεγκέφαλος πιστεύει ότι το Ολοκαύτωμα ήταν ένας συνωστισμός
μπροστά στα κρεματόρια.

Αυτό το κείμενο είναι ένα βίαιο κείμενο εναντίον εκείνων που έσπασαν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, με τη Χρυσή Αυγή να βρίσκει τώρα δουλειά μόνο σε Ελληνες, αλλά με μισθό Πακιστανού, με τις ΜΚΟ να ενοικιάζουν σε αφεντικά εργάτες με μισθούς μαθητευόμενων, με το κράτος να παράγει σταζιέρ (αίφνης θυμήθηκαν τις... κοινωφελείς εργασίες) και μετανάστες.
Παραβρώμισε το πράγμα. Με φορολογούν οι προστάτες των φοροφυγάδων. Μου έκαναν το Σύνταγμα κουρέλι. Μου φόρτωσαν στον σβέρκο τον κ. Ράιχενμπαχ. Τις ασφαλιστικές μου εισφορές τις έφαγε η Μπούντεσμπανκ. Με βρίζουν κάθε μέρα ότι τους μοιάζω. Πέταξαν δυο-τρεις γενιές Ελλήνων στον Καιάδα. Εχουν γεμίσει θλίψη όλους τους ανθρώπους γύρω μου.

Πλην όμως, αυτή θα ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη του μονοκομματικού δικομματισμού που ταλάνισε επί δεκαετίες τη χώρα. Ουδεμία διαφορά (απλώς διαφορετικές αναφορές προς τα δεξιά και τα αριστερά) είχαν η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ. Ωσάν κυβέρνηση Σημίτη κυβέρνησε η κυβέρνηση Καραμανλή κι έκαναν την Ελλάδα, όπως επίσης οι κυβερνήσεις Ανδρέα και Μητσοτάκη, το ράκος που είναι σήμερα.
Τόσο ράκος, που είναι αναγκασμένοι να το κυβερνούν μαζί πλέον - και πάντα εν ονόματι άλλων. Των Επικυρίαρχων. Τι σημαίνει αυτό για τον λαό - το ξέρει πλέον ο ίδιος πάρα πολύ καλά. Ως πότε θα συμβαίνει, είναι δική του υπόθεση να αποφασίσει.
Πάντως, όλοι οι πολίτες, γυναίκες και άνδρες, όλοι, ανεξαρτήτως των επιλογών μας, ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει. Ολοι, κατά βάθος, γνωρίζουμε...

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και λοιπές πολιτικές μπαρούφες. (μέρος Α')

Και καλό κουράγιο όσοι το πάτε μέχρι κάτω.
Σημειωτέον ότι επειδή το σενδόνι παραβγήκε τερατώδες, θα κυκλοφορήσει σε δύο μέρη.


Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει θεατές κυριολεκτικώς στο θέατρο του παραλόγου. Προβλήματα άλλα δεν είχαμε, λυμένα τα έχουμε όλα, και ασχολούμεθα με το μέλλον της αντιρατσιστικής πολιτικής στην χώρα, ωσάν να μην υπήρχε νόμος σχετικός μέχρι πρότινος, που προφανώς και θα σήμαινε ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι η απουσία του νόμου αλλά το ότι ο νόμος δεν τηρείται. Βέβαια θα μου πείτε -και ορθά- δεν είναι πρόβλημα το αντιρατσιστικό; Φυσικά και είναι πρόβλημα, αλλά ακόμη και τα προβλήματα έχουν την ιεράρχησή τους.

Όπως και να'χει, αν προσέξουμε λίγο την όλη στιχομυθία των ημερών θα διαπιστώσουμε πίσω από τις γραμμές αυτής της πολυπλόκαμης ιστορίας πολύ σημαντικά πράγματα, αρκεί να είμαστε σε θέση να θέσουμε τις σωστές ερωτήσεις με την ελπίδα ότι αυτές θα μας οδηγήσουν στις σωστές απαντήσεις. Βέβαια εδώ αναφύεται ένα άλλο ερώτημα, ακόμη σημαντικότερο: μπορούμε να θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις; Η απάντηση είναι σαφώς όχι (και φαίνεται από όλη την καθημερινότητά μας εδώ και δεκαετίας, αλλά ας μην ανοίξουμε αυτήν την κουβέντα επί της παρούσης), πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Εδώ πέρα λοιπόν υπάρχει ένα προφανές σημείο, δηλαδή η αναχαίτιση των δημοσκοπικών ποσοστών της ακροδεξιάς, είναι όμως μόνο αυτό; Μήπως είναι πιο μπλεγμένο; Μήπως μαζί με αυτό είδαν φως και έβαλαν και κάποια άλλα "μικροθέματα"; Ας το πάρουμε ανάποδα το πράγμα λοιπόν προς δική μας διευκόλυνση παρατηρώντας τα "αποτελέσματα".

Ένα πολύ χαρακτηριστικό αποτέλεσμα ήρθε μόλις προχθες μέσω της πασίγνωστης εθνομηδενήστριας κυρίας Ρεπούση, για την οποίαν το κόμμα της η ΔΗΜΑΡ έλαβε την ψελίζουσα θέση ότι εξέφρασε προσωπικές απόψεις. Βέβαια η εν λόγω είναι και τομεάρχης Παηδίας του εν λόγω κόμματος και αυτοπαρουσιάζεται ως Ιστορικός, οπότε πόσο προσωπικές είναι οι απόψεις της άραγε, θα μου πείτε; Σωστό κι αυτό. Αλλά από την άλλη εδώ που τα λέμε δεν φημίζεται διά τον συνωστισμό εγκεφαλικών κυττάρων εντός του κρανίου της δίχως, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδείξουμε την δέουσα προσοχή που της αρμόζει. Η ουσία (εν προκειμένω) είναι ότι ήδη από το προχθεσινό βράδυ η κυρία Ρεπούση (που να υπενθυμίσω ότι πριν έναν χρόνο ακριβώς είχε αποχωρήσει για να μην είναι παρούσα στην τήρηση του ενός λεπτού σιγής για την γενοκτονία των Ποντίων) έσπευσε να δηλώσει ότι δεν είχε αποστείλει ποτέ τέτοιο μέηλ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν το έγραψε κιόλας. Χθες, μάλλον θυμήθηκε λίγο καλύτερα και λίγο πιο εμμέσως παραδέχθηκε ότι το έγραψε. Αύριο μπορεί να θυμηθεί κάτι επιπρόσθετο, όπως το ότι ίσως να έχει αποστείλει και άλλα τέτοια μέηλ κ.ο.κ. Παρατηρώντας, λοιπόν, την όλη στιχομυθία βγάζουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα σχετικά με το ποιόν του εν λόγω νομοσχεδίου, το οποίο ουσιαστικά νομιμοποιεί τις χρόνιες ονειρώξεις αρκετών όχι μόνο ποινικοποιώντας την σκέψη, αλλά και ποινικοποιώντας επιπροσθέτως την απομάκρυνση από το μαντρί. Πλέον (αν το εν λόγω σχέδιο γίνει νόμος) δεν θα έχεις γνώμη αν κάτι είναι έγκλημα ή όχι. Αν πεις ότι το ολοκαύτωμα κατά των Εβραίων δεν συνέβη ποτέ θα σε κυνηγάει ο εν λόγω νόμος. Παρομοίως θα σε κυνηγάει και αν πεις ότι εις βάρος των Ποντίων έγινε γενοκτονία. Κοινώς, και το αν θα πας φυλακή ή όχι αλλά και το αν κάποιος ήταν θύμα γενοκτονίας ή δολοφονήθηκε "απλώς" αλλά μαζικά θα είναι στην διακριτική ευχέρεια των διαφόρων Ρεπούσηδων και των λοιπών εθνομηδενιστών. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο φασιστικός τρόπος για να μεταβληθεί η ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα. Ενδεικτικά δύο φωτογραφικά παραδείγματα:




Σύμφωνα με την ρεπουσιάδα, στην πάνω φωτογραφία είναι δυνατόν να απεικονίζονται καπνοί από τα ψήσε-φέρε (ελληνιστί μπάρμπεκιου) της σύσφιξης σχέσεων Ελλήνων και Τούρκων στην Σμύρνη το 1922. Το πλήθος των καπνών υποδηλώνει και την έκταση των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Να σημειωθεί ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε από πλοίο που προσέγγιζε την Σμύρνη.
Η δεύτερη φωτογραφία δείχνει Ποντίους σε στιγμές μεσημεριανής σιέστας, για τους οποίους η σκαιά προπαγάνδα υποστηρίζει ότι πέθαναν, όπου τέλος πάντων και έτσι να έγινε, θα πέθαναν προφανώς για άγνωστο λόγο και στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που παρέμειναν άταφα κάποιος έτυχε να τραβήξει αυτήν την φωτογραφία που δεν λέει και τίποτε άλλο.

Αν πεις κάτι διαφορετικό, σύμφωνα με τα μυαλά των Ρεπούσηδων, κινδυνεύεις άμεσα αν το νομοσχέδιο αυτό γίνει νόμος έτσι όπως το εννοεί η εν λόγω κυρία.

Φυσικά, εδώ θα μας έρθει ένας σφοδρός αντίλογος, ότι δηλαδή το θέμα αυτό (ότι δηλαδή το εν λόγω νομοσχέδιο υποκρύπτει κάτι τέτοιο) έχει διαψευσθεί. Μάλιστα. Αντίστοιχα θυμάμαι ότι έρχεται αλλαγή, έρχεται κάθαρση, έρχεται εκσυγχρονισμός, έρχεται επανίδρυση, ότι λεφτά υπάρχουν, ότι η ανάπτυξη θα φαινόταν το 2011, το 2012, το 2013 (α' εξάμηνο), το 2013 (β' εξάμηνο), πλέον το 2014 (αν και όχι για όλους) κλπ. Θέλω να πω ότι καλό είναι να κρατήσουμε στην άκρη τις διαψεύσεις και τις λοιπές διαβεβαιώσεις δίχως να αμφισβητούμε βεβαίως βεβαίως την ακατάρριπτη ειλικρίνεια των πολιτικών μας, και ας προσπαθήσουμε να κρίνουμε μόνοι μας, και για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να θυμηθούμε διάφορα παρεμφερή και πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, όπως για παράδειγμα την διαρκή προσπάθεια να φιμωθούν τα βλόγια λίαν συμπτωματικώς με υπουργό Δένδια, ο οποίος Δένδιας όλως συμπτωματικώς περνάει εσχάτως που είμεθα απασχολημένοι κάτι άλλες ρυθμισούλες για τις μικρές διαδηλώσεις (μέχρι 200 άτομα -υποθέτω ότι θα τους μετράνε εκείνη την ώρα) ότι τάχα μου δεν είναι δυνατόν να κλείνουν το κέντρο. Το πως είναι δυνατόν οι μικρές διαδηλώσεις να κλείνουν όλο το κέντρο μόνο ένας εγκέφαλος επιπέδου Δένδια μπορεί να το εξηγήσει (υποθέτω θα είναι του στυλ, εμείς οι δέκα κλείνουμε τη όλη Σταδίου, εσείς οι δέκα όλη την Πανεπιστημίου, εσείς οι δέκα όλη την Αλεξάνδρας κλπ, κλπ). Βέβαια κανείς δεν δείχνει να θυμάται ότι οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται λίγο πιο ριζικά, δηλαδή με αναρίθμητα δακρυγόνα και κάμποση βία συν τους διάσπαρτους προβοκάτορες  με τις στημένες ενέργειές τους, ενώ μόνο οι "εγκεκριμένες" διαδηλώσεις επιτρέπονται αλλά και αυτές ακόμη αν είναι προγραμματισμένες. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που τώρα σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι ουδέποτε θα τους πέρναγε από το μυαλό να ταυτίσουν γνώμες και απόψεις με πράξεις, όπως ουδέποτε ήθελαν να ταυτίσουν την κουκούλα με την πρόληψη της εγκληματικής πράξης, την ζαρτινιέρα με το ανηλεές ξύλο, τα κίτρινα παπούτσια με το πειστήριο τρομοκρατίας κλπ. Και παρόλο που είμαι βέβαιος ότι οι προθέσεις τους είναι τωόντι οι καλύτερες (το ερώτημα είναι, για ποιον) ξεχνάμε ότι ποινικοποίηση της απόψεως για το επακριβές θέμα που εξετάζουμε έχει ήδη λάβει χώρα στο παρελθόν με μια υπόθεση του Πλεύρη, αν θυμάστε, για την οποίαν έγραφα (ως συνήθως προφητικά, αν και εγώ αρέσκομαι να το αποκαλώ επαφή με την πραγματικότητα):  Διότι κατά 'κει πάμε: στο να τα βάλουμε στο ίδιο καζάνι, με απώτερο σκοπό να ποινικοποιήσουμε περαιτέρω την ελεύθερη γνώμη, η οποία είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα. Στην αρχή έκανα μια αναφορά στη δίκη του Πλεύρη. Ο Πλεύρης είναι αυτός που είναι και όλοι τον ξέρουμε λιγότερο ή περισσότερο: άλλους τους συναρπάζει, άλλους τους αηδιάζει και άλλους τους κάνει να γελάνε (το μόνο που δεν καταφέρνει είναι να προβληματίζει, γιατί δηλαδή να έχουμε απόψεις ωσάν του -κάθε- Πλεύρη). Το θέμα είναι ότι τότε δεν καταλάβαμε ότι στη θέση του Πλεύρη θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Και αυτό είναι που βλέπω ότι πάει να γίνει τώρα. 
Και όπου τώρα, βάλτε τότε, διότι αυτά είναι όλα τετελεσμένα γεγονότα.

Όπως βλέπουμε λοιπόν, πέραν της υποτιθέμενες αντιρατσιστικής ευαισθησίας των πολιτικών μας που όψιμα θυμήθηκαν τις τελευταίες ημέρες (επ'αφορμή κάποιων ευρωπαϊκών επιταγών), υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που οφείλουμε να δούμε πολύ προσεκτικά πριν πάρουμε την οριστική μας θέση επί του θέματος, αν δηλαδή το εν λόγω νομοσχέδιο είναι σωστό ή όχι, διότι πολύ απλά πρέπει να διαβάσουμε με προσοχή πίσω από τις γραμμές. Είναι δε, προφανές ότι ένας ειδικός επί του θέματος θα μπορέσει μετά βεβαιότητος να βρει ακόμη περισσότερα σημεία που πιθανώς να μπορούν να θεωρηθούν γκρίζα ή έστω κακοδιατυπωμένα (sic) και με δεδομένο ότι καταδείξαμε μία σημαντική ρωγμή στο ηθικό (τουλάχιστον) τμήμα του εν λόγω νομοσχεδίου δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε στο αυτό μοτίβο μιας και το νόημα το πιάσατε.

Πάμε τώρα στην πιο ωμή συνέχεια που εμμέσως αναφέραμε και παραπάνω και όσοι συνεχίσετε στο σενδονάκι που θα προκύψει, σας συνιστώ να διαβάσετε πολύ προσεκτικά διότι θα ακολουθήσουν σοβαρότατες και πολύ σκληρές πολιτικές εκτιμήσεις, πρώτη εκ των οποίων είναι η εξής: οι παρούσες συνθήκες έτσι όπως εξελίσσονται ευνοούν μόνο ένα κόμμα: την Χρυσή Αυγή. Τέλος.
Να το διευκρινίσω λίγο διότι είμαι βέβαιος ότι δεν το πιάσατε: ό,τι και αν συμβεί -και το εννοώ, ό,τι και αν συμβεί- ευνοεί μόνο την Χρυσή Αυγή και κανένα άλλο κόμμα. Και όμως, είμαι βέβαιος ότι πάλι κάτι σας διέφυγε γι'αυτό και θα το κάνω λίγο πιο πενηνταράκια, χρησιμοποιώντας όλα τα πρόσφατα γεγονότα, τα οποία παρατηρούμε ότι η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και της βγαίνει. Το σημαντικό ερώτημα εδώ, λοιπόν, είναι το γιατί της βγαίνει; Πως είναι δυνατόν σε μια εξέλιξη είτε συμβεί το ένα, είτε το άλλο, να κερδίζει η Χρυσή Αυγή; Δεν είναι οξύμωρο;

Η απάντηση είναι -νομίζω- σοκαριστική αν και απίστευτα κυνική κι εξίσου απλή: όχι, δεν είναι οξύμωρο. Διότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι το πρόβλημα. Η Χρυσή Αυγή είναι αποτέλεσμα του προβλήματος και αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι δεν θέλουν να το δουν, μεταξύ των οποίων βέβαια και οι πολιτικοί. Να το πούμε διαφορετικά: (μεταξύ άλλων) αποτελέσματα του προβλήματος στην Ελλάδα είναι (και) τα εξής:
- η συρρίκνωση του ΑΕΠ
- η αύξηση της ανεργίας και των αυτοκτονιών
- η μείωση του εισοδήματος και η χειροτέρευση της ποιότητας ζωής των Ελλήνων
- η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής

Εδώ πέρα όμως η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται ως το πρόβλημα, δηλαδή με λάθος τρόπο και γι'αυτό ακριβώς ό,τι κι αν συμβαίνει της αυξάνει τα ποσοστά, με ενδεικτικότερο παράδειγμα που έχουμε αναφέρει, την πασίγνωστη πλέον ιστορία με το χαστούκι στην Κανέλλη, η οποία (ιστορία) εκτόξευσε τα ποσοστά της κατά περίπου 3 μονάδες μέσα σε ένα μεσημέρι.

Εδώ λοιπόν έχουμε τα εξής πολύ ενδιαφέροντα: με δεδομένο ότι η ομολογία όλων είναι ευθεία (ή τουλάχιστον έτσι ήταν αρχικά μιας και αρκετοί έχουν δείξει να συνειδητοποιούν το μέγεθος της μπαρούφας που πέταξαν), ότι δηλαδή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αποσκοπεί στο να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή έχουμε πίσω από τις γραμμές μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα και μάλιστα σχεδόν στο πιάτο. Ποια είναι αυτά;
Πρώτον, ομολογούν όλοι -και πλέον αναφέρομαι και στους Ευρωπαίους εκτός από τους ντόπιους- ότι η ακροδεξιά είναι μη ελέγξιμη και διαρκώς αυξανόμενη και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα, ως εκ τούτου γι'αυτό ακριβώς και ανησυχούν εσχάτως πολύ έντονα.
Δεύτερον, ότι τα πραγματικά δημοσκοπικά ποσοστά της είναι παραπάνω από το 10% που φέρονται να της δίνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις. Για την ακρίβεια, ίσως να είναι πολύ παραπάνω σε βαθμό μεγάλης εκπλήξεως.
Τρίτον και αυτό είναι το πιο σημαντικό όλων, ότι δεν προτίθενται να σταματήσουν την εφαρμογή των πολιτικών που γιγαντώνουν την ακροδεξιά.
Τέταρτον, ότι άλλη λύση δεν βλέπουν.

Αυτά είναι τα βασικά πρώτα συμπεράσματα και λέω πρώτα, διότι ακολουθούν τα συμπεράσματα του επομένου σταδίου επεξεργασίας. Ας πούμε, ένα πρώτο είναι και το εξής: οι πολιτικοί που τα έχουν κάνει σκατά σε όλα, θα προσπαθήσουν να δώσουν λύση κατά του τέρατος που οι ίδιοι εξέθρεψαν. Άραγε πόσες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας; Ε; Για αναλογιστείτε το μόνοι σας.
Ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να δουν ότι οι πολιτικές λιτότητας που ακολουθούν είναι πιο τοξικές και από τα τοξικά ομόλογα που έριξαν έξω την παγκόσμια οικονομία πριν 5 χρόνια με την Λέμαν Μπράδερς κλπ. Και δυστυχώς όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερες είναι οι ομοιότητες που εμφανίζονται με τις συνθήκες προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ήταν και ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητος.

Η πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί από το χιτλερικό αρχηγείο του Βερολίνου είναι αυτή που δημιουργεί το μίσος, τις στρεβλώσεις, τις ακραίες αντιδράσεις. Είναι αυτή που θρέφει την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και το πιο επικίνδυνο είναι το ότι δεν πρόκειται για κανονική ακροδεξιά αλλά για ακροδεξιά-γενίτσαρο, δηλαδή για απλούς πολίτες που πρόσκεινται σε αυτή όχι από ακροδεξιά ιδεολογία αλλά επειδή νοιώθουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Επειδή δεν τους άφησαν να έχουν καμία άλλη επιλογή. Επειδή κουράστηκαν να βρίσκονται στο μέσον μιας διελκυστίνδας. Και αυτό είναι ένα συμπέρασμα που οι διάφοροι Σαμαράδες, Στουρνάρες και Σοϊμπλέδες δεν θα το εξάγουν ποτέ. Διότι είναι ανίκανοι να σκεφτούν τέτοια πράγματα, διότι δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, διότι αγνοούν την ύπαρξη του Κο΄σμου του Γίγνεσθαι.

Όταν ο άλλος δεν έχει να φάει, δεν έχει να φάει. Τέλος.
Όταν ο άλλος γίνεται άστεγος και ψάχνει για φαγητό από τους κάδους, γίνεται άστεγος και ψάχνει για φαγητό από τους κάδους. Τέλος.
Όταν ο άλλος βλέπει την τράπεζα να του παίρνει το σπίτι που είχε χρυσοπληρώσει ήδη, βλέπει την τράπεζα να του παίρνει το σπίτι. Τέλος.
Όταν ο άλλος βλέπει ότι το παιδί του πηγαίνει στο σχολείο νηστικό και λιποθυμάει από την πείνα, το βλέπει να πήγαίνει στο σχολείο νηστικό και να λιποθυμάει από την πείνα. Τέλος.
Και ούτω καθεξής. Δεν υπάρχει περιθώριο για παρερμηνείες, πως να το κάνουμε; 

Ο Σαμαράς όντας ως συνήθως στον κόσμο του, θεωρεί ότι με ενέσεις ηθικού και καλής ψυχολογίας θα κάνει τον άλλον που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, να είναι αισιόδοξος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Είναι τόσο μικρόνοος ο άνθρωπος που θεωρεί ότι η καλή δοκιμασμένη συνταγή της προφορικής "διά της βίας" αλλαγής της ψυχολογίας θα φέρει λεφτά και θα έρθει επιτέλους η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Πίπες. Έγραφα εις το φεητσιμβούκιον με εμφανώς κωμική διάθεση πρόσφατα ότι "Ξέρω πολύ καλά ότι τα οικονομικά είναι επιστήμη ψυχολογίας. Φαίνεται άλλωστε από την αισιοδοξία που προσπαθούν να εμφυσήσουν ο στουρνάρης Σαμαρας και οι συν αυτώ. Κοιτάζω το πορτοφόλι μου, έχω 5 ευρώ. Σκέφτομαι θετικά. Ξανακοιτάζω το πορτοφόλι μου. Έχω ακόμα 5 ευρώ. Κάτι δεν πρέπει να κάνω καλά." Τα γεγονότα είναι γεγονότα. Τον άστεγο είτε τον βαφτίσεις τιραμισού, είτε τον βαφτίσεις δισεκατομμυριούχο, είτε τον βαφτίσεις παράπλευρη απώλεια ή ο,τιδήποτε άλλο, θα παραμείνει άστεγος, εσαεί. Αυτό δεν αλλάζει αφού δεν αλλάζει η πολιτική της χώρας. Δεν πα να επικαλείσαι όσες φορές την ημέρα την ανάπτυξη; Αν δεν είναι να έρθει, δεν θα έρθει. Να υπενθυμίσω ότι και οι ινδιάνοι παλιά τα ίδια ανέμεναν με τον χορό της βροχής γύρω από το τοτέμ και όταν μία στις εκατό το κατάφερναν θεωρούσαν ότι το τοτέμ εισάκουσε τις προσευχές τους. Το ίδιο κάνει και ο Σαμαράς.

Όταν λοιπόν ο απλός πολίτης που ούτως ή άλλως διά της βίας ζει μέσα σε ένα περιβάλλον που για να πετύχεις πρέπει ή να δανειστείς ή να κλέψεις (δεν υπάρχει άλλος δρόμος προόδου και ανάπτυξης) αναγκάζεται να δανειστεί με τους φιξαρισμένους όρους των τραπεζών (που ήταν και ίδιοι που έριξαν το παγκόσμιο πλοίο στα βράχια έτσι;) ξαφνικά βλέπει ότι όλο το σύστημα πέφτει πάνω του να του φάει τα σωθηκά για να σώσει τις τράπεζες και τον χτυπάει σαν χταπόδι, νοιώθει προδομένος στον έσχατο βαθμό και όχι μόνο αυτό αλλά του ζητάνε και τα ρέστα: φιλαράκο, εμείς σε κλέβαμε, εσύ όμως το έψαξες; Φέρε το σπίτι σου τώρα.... Ο απλός πολίτης, λοιπόν, ξέρει ότι πολύ θα ήθελε να τιμωρήσει το σύστημα με τον τρόπο που του αρμόζει αλλά συνειδητοποιεί ότι όλα τα γρανάζια του συστήματος είναι ξεπουλημένα. Άρα τι κάνει; Στρέφεται προς τη λύση που αντιμετωπίζεται δύσκολα και που συμπτωματικά ή όχι (εννοείται πως όχι) είναι και η μοναδική λύση που του έχουν αφήσει και ποια είναι αυτή; Η ακροδεξιά. Εγγυημένα πράγματα.

Να το κάνουμε λίγο ευρύτερο το θέμα και σε αυτό σημείο είτε που θα πρέπει να ανακαλέσετε την εξαιρετικά καλή σας μνήμη για να θυμηθείτε τι γράφαμε σε τούτο το βλόγι (τουλάχιστον) πέρσυ (για να μην σας πάω και παλαιότερα και σας κάνω εντελώς χυλό), είτε που θα πρέπει να ψάξετε μόνοι σας εις τον τακτοποιημένο κυκεώνα στην αριστερή κάθετη στήλη για να θυμηθείτε (αποφεύγω τα λινκ, διότι είναι καμιά δεκαριά). Μόνο έτσι θα καταλάβουμε τις τελευταίες εξελίξεις, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζονται δημοσκοπικά (όπου μπορούμε σίγουρα να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα). Εδώ και έναν μήνα και βάλε έχω μια πάγια θέση: είναι η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου να έχεις αυτήν την περίοδο για πολιτικό αντίπαλο τον Τσίπρα. Ακόμα και η πολιτική ανυπαρξία που ονομάζεται Σαμαράς κάνει περίπατο απέναντι στον Τσίπρα. Πως γίνεται αυτό, έχετε αναρωτηθεί;

...
(συνεχίζεται)

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Δημοκρατικές Αναμνήσεις: Το Κίνημα του Ναυτικού

Πριν από μερικές ημέρες (συγκεκριμένα την 5η Απριλίου) πέθανε ο Ναύαρχος Νικόλαος Παππάς, ένας άνθρωπος όχι ιδιαίτερα γνωστός αν και είχε συνδέσει το όνομά του με μία μείζονα ενέργεια κατά της χούντας των Συνταγματαρχών (δύο ενδιαφέροντα αφιερώματα εδώ κι εδώ).
Ο Παππάς ήταν κυβερνήτης του Αντιτορπιλικού Βέλος όταν με τη σύμφωνη γνώμη του πληρώματος το οδήγησε στην Ιταλία για να εκφράσει την αντίθεσή του στην δικτατορία και παράλληλα να στρέψει πάνω στην Ελλάδα τα φώτα της (παγκοσμίου) δημοσιότητος. Ήθελα και τότε να γράψω κάτι όπως είχα γράψει παλαιότερα και για τον Λάκη Σάντα άλλωστε, μιας και θεωρώ τον Παππά αγωνιστή της Δημοκρατίας με την οποίαν έχω αρκετές ευαισθησίες όπως γνωρίζετε όσοι διαβάζετε προσεκτικά ετούτο το βλόγι, όμως επέλεξα να μην γράψω κάτι στην ημέρα του θανάτου του. Το κράτησα για την επέτειο της ανταρσίας του Αντιτορπιλικού Βέλος, η οποία είναι σήμερα: η ανταρσία κατά της απριλιανής χούντας που αποτέλεσε και μέγιστη έκφανση του κινήματος του Ναυτικού (το οποίο επειδή προδόθηκε δεν έγινε ουσιαστικά). Η ανταρσία έγινε την 25η Μαϊου 1973.

Πολλοί νομίζουν ότι αυτό το έκανε με ευκολία, λες και ήταν δικό του το πλοίο. Λάθος. Είναι ελάχιστα γνωστό ότι η χούντα όχι μόνο τον έδιωξε από τις τάξεις του Ναυτικού (σιγά μην τον άφηνε) αλλά του αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια. Παραταύτα, ο Ναύαρχος Παππάς αναλογιζόμενος το καθήκον του απέναντι στον ελληνικό λαό, έπραξε κατά συνείδηση αψηφώντας και τους κινδύνους και τις συνέπειες. Εξάλλου όπως είπα το Κίνημα είχε ήδη προδοθεί.

Σαν σήμερα, λοιπόν, με νατοϊκή άσκηση σε εξέλιξη ο Παππάς αφού πρώτα συζήτησε (πράγμα μάλλον όχι πολύ συνηθισμένο) με το πλήρωμα του πλοίου και με την σύμφωνη γνώμη του αποφασίζει αφού ενημερώσει τη νατοϊκή διοίκηση να αποχωρήσει και να κινηθεί προς το Φιουμιτσίνο της Ιταλίας. Εκεί ζήτησε πολιτικό άσυλο (όχι μόνος του βέβαια) και ξεκίνησε μια προσπάθεια να καταγγείλει τη δικτατορία, η οποία παρά το γεγονός ότι είχε καταφέρει να αποτρέψει το Κίνημα του Ναυτικού, αυτήν την εξέλιξη δεν την περίμενε και φυσικά δεν ήξερε πως να την αντιμετωπίσει. Οι ενέργειες του πληρώματος και του κυβερνήτη συγκέντρωσαν όντως τα φώτα της δημοσιότητος και γενικά έβαλαν και αυτές το λιθαράκι τους στην πτώση της αμερικανόφερτης χούντας.

Η αξία του Κινήματος του Ναυτικού είναι τεράστια στις μέρες μας που η Δημοκρατία κλυδωνίζεται και μοιάζει έτοιμη να καταρρεύσει. Αλήθεια, ποια Δημοκρατία έχουμε; Τη δημοκρατία των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου; Των συλλήβδην συγγραφών/επιχωματώσεων πάνω σε ένα μόλις άρθρο; Της διαδικασίας του κατεπείγοντος στα πάντα; Της κομματικής πειθαρχίας;
Μια δημοκρατία που ο ύψιστος Νόμος, το Σύνταγμα έχει γίνει κουρελόχαρτο; Μιας δημοκρατίας που το μόνο που ενδιαφέρεται είναι το πως θα απεμπωληθεί/ξεπουληθεί και δη, στην χαμηλότερη δυνατή τιμή; Μια δημοκρατία που ό,τι κι αν κάνεις στο Σύνταγμα (αν είσαι πολιτικός φυσικά) ποιος θα τολμήσει να σου κάνει το παραμικρό;

Αλήθεια, η παρούσα Δημοκρατία εγγυάται την αξιοπρέπεια του κόσμου όπως δεσμεύεται; Εγγυάται την εργασία; Εγγυάται την πρόσβαση στην Υγεία; Εγγυάται τη δωρεάν Παιδεία; Προασπίζεται τις ατομικές ελευθερίες; Τηρεί τα εργασιακά δικαιώματα; Σέβεται το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι και του συναθροίζεσθαι;

Οι καιροί που ζούμε είναι σκοτεινοί μέχρι εκεί που δεν πάει.
Τα προγράμματα της τάχα μου σωτηρίας δεν βγαίνουν και διαδέχονται το ένα το άλλο. Το φως στο τούνελ συνεχώς επικαλείται αλλά δεν φαίνεται πουθενά. Όλη την ώρα ακούμε ξυπνητζίδικες ατάκες συνήθως χαμηλού πνευματικού επιπέδου (όπως πχ μια από τις αγαπημένες του τρέχοντος πρωθυπουργού, σχετικά με το βαθύτερο σκοτάδι που είναι λίγο πριν την ανατολή) που αποσκοπούν στο να κάνει λίγη ακόμη υπομονή ο κόσμος και να μην ξεσπάσει, να μην ξεσηκωθεί. Είμαστε πλέον σε μια φάση που γίνονται ενέσεις τόνωσης του ηθικού, ότι το πρόγραμμα βγαίνει, η σωτηρία είναι κοντά. Βέβαια οι άστεγοι πληθαίνουν, το ίδιο και οι αυτοκτονίες. Μόλις προχθές διέρρευσε ότι μετά από ένα ιδιαίτερα γενναίο κούρεμα (έτσι δεν έλεγαν;) με πλήθος αιματηρών μέτρων όλα αυτά τα τρία χρόνια, το χρέος έχει μειωθεί μόλις κατά 1,3 δις ευρώ (φυσικά το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά πολύ περισσότερο). Αλλά πρέπει να κάνουμε υπομονή. Πρέπει να κόψουμε χρήματα από το φαγητό και να μην έχουμε να πάρουμε τα φάρμακά μας αν χρειαστεί, διότι δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούμε αφερέγγυοι στους δανειστές μας, τώρα που το κλίμα αλλάζει... Κι αν δεν πειστείς, έχουμε τόνους δακρυγόνα, έχουμε συλλήψεις (προαιρετικές τε και μη), έχουμε ψυχολογικό πόλεμο, έχουμε διαπόμπευση, έχουμε καταδίκες, απ'όλα έχει ο μπαξές. Είναι αυτή δημοκρατία; Μάλλον περί δημιοκρατίας πρόκειται.

Ο κόσμος στον οποίον ζούμε αλλάζει και μάλιστα με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Όσα επιχειρήθηκαν να γίνουν προ μερικών μόλις ετών και απέτυχαν (βλ. Ευρωσύνταγμα και κατ' επέκτασιν η πολιτική ένωση της Ευρώπης) πλέον γίνονται διά της βίας διότι σε αντίθετη περίπτωση το κοινό νόμισμα θα καταρρεύσει (και πιθανώς άμεσα κιόλας). Σε αυτό αποσκοπεί η διαρκής σπουδή ιδίως των Γερμανών αλλά και των λοιπών τεχνοκρατών για αφαίρεση περαιτέρω εθνικής κυριαρχίας. Και το θέμα είναι ότι αυτοί που κάνουν μια ολόκληρη Ήπειρο να αγωνιά και να υποφέρει, είναι αυτοί που θέλουν να φτιάξουν και τους όρους του παιχνιδιού σε μια νέα τάξη πραγμάτων, όπου όλοι μας θα είμαστε όπως οι μπαταρίες στην πασίγνωστη ταινία Μάτριξ. Τρέμω και μόνο στην ιδέα. Διότι αν δεν το έχετε καταλάβει, το πράγμα πάει ολοταχώς προς μια βίαιότατη πολιτική και τραπεζική ένωση (που ακολουθούν την νομισματική). Το όνειρο του Χίτλερ επιτέλους θα γίνει πραγματικότητα: η Ευρώπη ενωμένη υπό την σκεπή της Γερμανίας και οι μπολσεβίκοι απ'έξω.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, τόσο οι ενέργειες όπως αυτή του Κινήματος του Ναυτικού, αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη αξία. Μας θυμίζουν πόσα μπορούμε να κάνουμε αλλά δεν τολμάμε. Μας έχουν κατατρομοκρατήσει. Μας έχουν κατασυκοφαντήσει. Μας κυνηγούν αδιάκοπα και πάντοτε με καρότο εκτός από το μαστίγιο, διότι πρέπει να υπάρχει και η λαϊκή βούληση που και που ώστε να νομιμοποιεί την όλη ασυδοσία. Όμως το Κίνημα του Ναυτικού πρέπει να μας υπενθυμίζει πόσα μπορούμε να κάνουμε. Η βαρειά σκιά του Ναυάρχου Παππά θα είναι από πάνω μας, μαζί με άλλους αγωνιστές της Εθνεγερσίας τε και της Αντίστασης να μας δείχνουν το δρόμο.

Αρκεί να βρούμε τ'αρχίδια που έχουμε χάσει, μιας και πολύ φοβάμαι ότι μας βολεύει περισσότερο να τ'αφήσουμε μέσα στο συρτάρι.

Τιμής ένεκεν και εις μνήμην ταυτόχρονα.
Χαρείτε έστω και τα υπολείμματα δημοκρατία που έχουν μείνει διότι σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν ούτε αυτά.

Για την Ιστορία:

«Πιστοί στη συμμαχία και στον πολιτισμό των λαών μας, ο οποίος έχει θεμελιωθεί επί των αρχών της δημοκρατίας, της προσωπικής ελευθερίας και του σεβασμού των νόμων, όλοι οι αξιωματικοί και το πλήρωμα (270 άνδρες) του πλοίου μου, ως ένας άνθρωπος, πιστοί στον δοθέντα όρκο μας, με βαθύτατη λύπη εγκαταλείπουμε τις ασκήσεις. Με τη συμπάθεια ολόκληρου του ελεύθερου κόσμου θα παλέψουμε για να επαναφέρουμε τη δημοκρατία στην Ελλάδα.
Σας είναι πολύ καλά γνωστό και ιδιαιτέρως στους Αμερικανούς ότι μια συμμορία ιδιοτελών αξιωματικών επέβαλε στην Ελλάδα μια απάνθρωπη και μισητή δικτατορία προ έξι και πλέον ετών. Η σημερινή εξέγερση του Ναυτικού ανταποκρίνεται στα αισθήματα ολόκληρου του λαού της χώρας μας».

Σύμφωνα δε, με τον αστικό μύθο, ο Τούρκος διοικητής της άσκησης, πλοίαρχος Μπιρέν, μόλις πήρε το σήμα απάντησε: «Good luck Νick» (Καλή Τύχη Νίκο!).

Εμείς θα ρίχναμε δακρυγόνα και θα τον διαπομπεύαμε.
Όπως αρμόζει στις δημοκρατικές μας ανησυχίες άλλωστε.

Χαίρετε.




Ο Ύμνος του Ολυμπιακού σε metal εκτέλεση!

Μιλάμε για έπος, άνευ πλάκας!
Λεπτομέρειες δεν έχω αλλά θα τις ψάξω.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Fat Bastard Pangalos

Το ερωτεύτηκα αυτό το άρθρο του Greg Palast μόλις το είδα.
Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον ο Πάγκαλος θα κινηθεί νομικά κατά του, δείχνοντας τις δημοκρατικές του ευαισθησίες και εκτός Ελλάδος, αλλά αν μη τι άλλο θα με ενδιέφερε να δω την επιχειρηματολογία του. Έτσι για να γουστάρουμε.

Θα έβαζα μερικούς τονισμούς αλλά επέλεξα να μην αλλάξω τίποτε από το αυθεντικό κείμενο.
Επίσης σκέφτηκα να έκανα μερικά σχόλια, αλλά τι θα είχα να προσθέσω άραγε; Ο άνθρωπος τα είπε όλα. Η Νέμεσις ήρθε από το εξωτερικό.






It wasn't too difficult picking out the Fat Bastard in the crowd of Russian models, craven moochers and media mavens. Besides, Fat Bastard and I were both desperate for coffee and heading for the same empty urn.
(We'd both signed on for Kazakhstan's annual Eurasia Media Forum, a kind of Burning Man festival for Eastern oilgarchs and their media camp followers.)
Now, it is my policy never to mention an interlocutor's weight, nor question the legitimacy of their birth, given my own vulnerabilities. (A would-be groupie told me, "You could do a few sit-ups, you know." Yes, I know.)
But this particular Fat Bastard is asking for it. I had tried to put the belly of this beast out of my thoughts, but I still had a New York Times story folded in my pocket that begins:
ATHENS – As an elementary school principal, Leonidas Nikas is used to seeing children play, laugh and dream about the future. But recently he has seen something altogether different, something he thought was impossible in Greece: children picking through school trash cans for food; needy youngsters asking playmates for leftovers; and an 11-year-old boy, Pantelis Petrakis, bent over with hunger pains.
Fat Bastard – or Theodoros Pangalos, thinks the little Greek kiddies should stop belly-aching. Pangalos, as you can see from the photo below, is not bent over with hunger pains. In fact, he looks more likely to be bent over with labour pains, but in truth he probably just can't bend over at all.
Pangalos is best known for blaming the working people of Greece for the horror and the hunger among the ruins of what was once Greece's economy. However, it is, of course, not his fault; until last year, and through the core of the crisis, he was just Greece's Deputy Prime Minister – why should he be held accountable for anything?
Minister Pangalos is much loved by Europe's banking chieftains, by vulture speculators and by Prussian President Angela Merkel because they've got themselves a gigantic Greek who will mouth their mantra: that his nation's sudden collapse can be blamed squarely on olive-pit-spitting, lazy-ass Greeks who won't work more than three hours a week, then retire while they're still teenagers to swill state-subsidised ouzo.
Pangalos leads the Fifth Column of Greeks calling to accept Germany's terms of economic surrender: austerity, meaning cuts in food allowances, in pensions, in jobs. As of this week, more than one in four Greeks (27 percent) are out of work.
While we hunted for caffeine, Fat Bastard told me that anyone who complains about the austerity diktat, "Is a fascist or a communist or a conspiracy theorist." He didn't tell me which of these three categories the 11-year-old kids complaining of hunger pains fell into.
Just for the record, those Greeks who can get a job, work 619 more hours per year (see table) than the average German (and way, way more than Britons or Americans as well).



But in the world according to Pangalos, Merkel and poobahs of the media, Greece went to hell in a handbag because the entire nation suddenly turned into work-shirking grifters.
But there's another explanation for wrack and ruin: Greece is a crime scene. And its working people are not the perpetrators of the crime, they are the victims – scammed, defrauded, their national industries looted and their treasury drained by financial flim-flam.
In 2001, Greece dropped the drachma for the euro. The drachma was good enough for Aristotle and very good for tourism, Greece's main industry. But when sun-and-fun was re-priced in euros, tourists swam across the Adriatic for kofte meatballs priced in dirt-cheap Turkish lira. Pre-euro tourist visits to Greece outnumbered those to Turkey by millions; but by last year, it was the just the opposite, with two-thirds of tourists tanning in Turkey.
With its Treasury bleeding hard currency, the government of Minister Pangalos' PASOK joined together with the opposition in a complex international currency kiting operation to conceal the losses from the public and, most importantly, from the European Central Bank.
Why the cover-up of the deficit? The answer is that the euro is more than a currency: it is a straitjacket, a set of constricting rules that, for example, prohibit any euro nation from running a deficit of more than 3 percent of GDP.
That's impossible in a recession – not to mention plain insane – as it requires cutting public spending when spending is needed most. The USA, China, Brazil, India – the nations that pulled the world from depression's brink – all ran deficits way over the nutty 3 percent cap. I asked finance wiz Nomi Prins to calculate America's debt-to-GDP ratio using euro rules, and she estimates that Obama's deficits are now way down from recession's peak – to 10.2 percent of GDP.
Greece, fearing expulsion from the euro loony bin, turned to Goldman Sachs. For a mere $400 million in fees, plus golden sacks of ill-gotten trading gain, the investment bank was willing to cook the nation's books via a complex set of derivatives transactions. [For the particulars of the derivatives con, see How Goldman Sacked Greece.]
Since the con was busted open in 2009, the Greek public has had to pay cheated bondholders a premium to insure against default of the nation's debts. The credit default insurance costs an average of $14,000 (£9,218) per family per year.
When I was a racketeering investigator working with the US Justice Department, in the days when we pretended America still had justice, we would have called the derivatives trick a "fraud on the market". We'd handcuff the perpetrators, lock 'em up, or, at the least, make them cough up their purloined profits.
So, should Goldman pay up? Not according to Pangalos, because – in the worldview of our rulers – the victims of the scam are as guilty as the victimisers. Pangalos even put it into a famous (or infamous) motto: mazi-ta-fagame. That's Greek for "We all ate it together".
But the visible evidence suggests Pangalos, not Pantelis – the kid doubled over with stomach pain – ate all the pies.
The mass privatisation of public property at wiener schnitzel prices has German speculators dipping in their spoons as well, though the Federation of German industry is complaining about Greece's own "princes" gobbling up the assets.
I was going to invite Minister Pangalos to lunch to test his theories, but he left in a pachydermic huff when I asked him about Geir Haarde. Haarde, the former Prime Minister of Iceland, was found guilty of concealing his knowledge of the trickery used by Iceland's banks before they melted that nation's finances.
I asked Fat Bastard, "Do you think you should be in prison for" similar conduct in the Greek government?
Maybe that's why Minister Pangalos didn't want to go to lunch with me.

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Είμαι μόνο οι επιλογές μου


Αντιγράφω από το βλόγι της eskarina ένα εξαιρετικό κείμενο με πλήθος στοχασμών που πολύ μου άρεσε. Καιρό είχα να αντιγράψω κάτι. Στο τέλος παραθέτω και την συμπλήρωσή μου στα σχόλια.

Το ποιοί είμαστε φαίνεται από την καθημερινότητα μας, από τη στάση που κρατάμε στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, από τα όρια που θέτουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας και στις επιθυμίες μας. Όσα πιστεύουμε ως σωστά, είτε είναι κανόνες συμπεριφοράς, είτε είναι ιδεολογία, δοκιμάζονται και αποδεικνύονται κάθε μέρα, κυρίως και πρώτα σε εμάς και σε δεύτερη φάση στους γύρω μας. Είναι μάλλον απίθανο να πιστεύουμε και να υποστηρίζουμε ανυπόκριτα και με ειλικρίνεια κάτι που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε με τις πράξεις μας σε καθημερινή βάση. Άλλωστε, οι ιδέες, οι αντιλήψεις και τα πιστεύω μας δεν είναι τα καλά ρούχα της Κυριακής, που τα φοράμε για τις ανάγκες μιας συζήτησης και μετά τα βγάζουμε και τα τακτοποιούμε πάλι στη ντουλάπα.
Καλώς ή κακώς, πολλές από τις καθημερινές επιλογές μας είναι περισσότερο αυθόρμητες, παρά προϊόν σκέψεις και αυτό είναι η αιτία που δεν μπορούμε να κρύψουμε τις πραγματικές πεποιθήσεις μας, τον ηθικό μας κώδικα και τη κατανόηση που έχουμε για τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω μας. 
Το τι ο καθένας μας πιστεύει και ορίζει ως σημαντικό είναι - ή θα έπρεπε να είναι - η πιο προσωπική επιλογή μας. Ενσυνείδητη ή ασυνείδητη, δείχνει πάντα τις προτεραιότητες μας και τη θέση που έχουμε πάρει απέναντι σε συγκεκριμένη κατάσταση. Αν κάποιος είχε την υπομονή και τη διάθεση να παρατηρήσει τη συμπεριφορά μας, αργά ή γρήγορα θα ήταν σε θέση να προσδιορίσει με σχετική ακρίβεια τι θεωρούμε σημαντικό, τι επιλογές έχουμε κάνει, τι στάση κρατάμε απέναντι στη ζωή.
Οι επιλογές μας είναι αυτές που τελικά προσδιορίζουν, καθορίζουν και διαμορφώνουν την κοσμοθεωρία μας και όχι το αντίστροφο. Μπορεί σε μια συζήτηση να διακηρύττουμε με πάθος την προσήλωση μας στην α' ή β' άποψη, επιλογή, αξία, αλλά τελικά είναι οι καθημερινές πράξεις μας που θα αποδείξουν ή θα καταρρίψουν τα λεγόμενα μας. Μπορεί να είμαστε σε θέση να υποστηρίζουμε με περίπλοκα επιχειρήματα και νοητικές κατασκευές την α' ή β' ιδεολογία, αλλά τελικά είναι η συμπεριφορά μας στην καθημερινότητα μας που θα αποδείξει την αφοσίωση μας σε αυτά που υποστηρίζουμε ότι θεωρούμε σωστά και σημαντικά.

Είναι γενικά παραδεκτή η θέση ότι όλοι είμαστε προϊόντα του περιβάλλοντος μας και των επιρροών που έχουμε δεχθεί. Προσωπικά, πιστεύω ότι από ένα σημείο και μετά θα πρέπει να αναλαμβάνουμε το ρόλο του συνδιαμορφωτή, διότι είναι μεν αληθές ότι το περιβάλλον μας μάς καθορίζει σε μεγάλο βαθμό, αλλά κάποια στιγμή - υποτίθεται - αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας και αυτή η ευθύνη είναι κατ' αρχήν η συνειδητοποίηση του τι και γιατί πιστεύουμε, αποδεχόμαστε, υποστηρίζουμε, και η εν συνεχεία τυχόν αλλαγή όσων θεωρούμε πια λανθασμένα. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαστε οι επιλογές μας, για όποιο λόγο κι αν τις κάνουμε. Εάν δεν αλλάξουμε τις επιλογές μας είναι μάλλον δύσκολο να άλλάξουμε τις αντιλήψεις μας, διότι δεν είναι εφικτό αυτά τα δύο να βρίσκονται σε αντίθεση, τουλάχιστον όχι για πολύ. Αργά ή γρήγορα, το ένα θα επηρεάσει το άλλο και εν τέλει θα το διαμορφώσει.

Δεν θεωρώ όμως απίθανο ένας άνθρωπος να μεταμεληθεί ή να μεταστραφεί ως προς τις ιδέες του ή τις επιλογές του, λόγω αλλαγής αντιλήψεων. Θεωρώ όμως απίθανο, ή έστω δύσκολο, αυτή η μεταστροφή να αφορά βασικές, δομικές, ή κύριες αντιλήψεις του. Σίγουρα δε, η μεταμέλεια ή η μεταστροφή του θα μένουν να αποδειχθούν από τις επιλογές που θα κάνει στη συνέχεια.


Μετά από σειρά λαθών, έμαθα ότι είναι επίσης σημαντικό, όταν παρατηρούμε τις επιλογές μας και κατ' επέκταση τις ιδέες και τις αντιλήψεις μας, να μάθουμε στον εαυτό μας να βλέπει αυτό που πραγματικά υπάρχει και εάν υπάρχει, να είμαστε ειλικρινείς για τα αίτια που μας ώθησαν στη μια ή στην άλλη επιλογή, διότι κατά βάθος πάντα τείνουμε, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, να βρίσκουμε δικαιολογίες για όσα κάναμε και μας φαίνονται λάθος. Κι αν είναι δικαιολογημένο να προσπαθούμε να υπεραπιστούμε τον εαυτό μας απέναντι στην κριτική του, δεν είναι δικαιολογημένο να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τις ίδιες δικαιολογίες για να συνεχίσουμε να κάνουμε όσα ήδη έχουμε εκτιμήσει ως λανθασμένα. Μπορούμε να μας συγχωρούμε για τα λάθη μας, αντιλαμβανόμενοι τους λόγους που έγιναν, αλλά δεν μπορούμε να μην μας αλλάξουμε, ώστε να μην κάνουμε πια τα ίδια λάθη.
(Δεν ξέρω πως κατέληξα με αυτό το κείμενο και για την ακρίβεια δεν ξέρω καν γιατί το έγραψα. Επίσης, αναρωτιέμαι συχνά γιατί τον τελευταίο καιρό όλο με κάτι τέτοια θέματα καταπιάνομαι. Αφηρημένα και αφαιρετικά. Αλλάζω προτεραιότητες; Με αλλάζουν οι καταστάσεις; Ίσως και τα δύο.)


Ούτε εγώ ξέρω πως καταλήγεις σε τέτοια κείμενα τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν θα το χαρακτήριζα καθόλου κακό. Τουναντίον, θα έλεγα. Θα συμφωνήσω απόλυτα απλά θα ήθελα να προσθέσω κάτι σε ένα σημείο διότι το θεωρώ σημαντικό: εκεί που λες ότι κάποιος μπορεί να λέει το άλφα ή το βήτα αλλά τελικώς να κάνει το αντίθετο. Μα κι αυτό είναι μια ενσυνείδητη επιλογή και είναι από τις σημαντικότερες που κάνουμε ως νεοΈλληνες! ΚΑι είναι φιλοσοφημένη επιλογή, είναι η επιλογή του εθνικού μας ήρωα, του Καραγκιόζη, που προσπαθεί να είναι κουτοπόνηρος νομίζοντας ότι τους ξεγελάει όλους, ενώ στην πραγματικότητα απλώς οι άλλοι δεν γουστάρουν ν'ασχοληθούν μαζί του. Διότι το να λες κάτι διαφορετικό απ'αυτό που κάνεις άντε να γίνει μία φορά κατά λάθος. Άντε και δεύτερη να σου πω εγώ αν και το δις εξαμαρτείν κλπ, κλπ. Ε, μετά την τρίτη φορά όμως δεν είναι λάθος. Και στην κοινωνία μας είναι το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο. Και ξέρεις γιατί; Διότι πάντα προσπαθούμε να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό απ'αυτό που είμαστε. Διότι θεωρούμε ότι είναι πιο εύκολο (και όντως είναι) το να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό από το να διορθώσουμε τα κακώς κείμενά μας. Στους παραέξω μπορούμε να περάσουμε ότι φόλα τραβάει η ψυχή μας, αρκεί να έχουμε λίγη πειθώ. Τον εαυτό μας όμως είναι αδύνατον να τον κοροϊδέψουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι ο θεός των Δελφών δύο πράγματα ζήταγε: το πρώτο ήταν καμία υπερβολή και το δεύτερο να ξέρεις τον εαυτό σου. Διότι είναι τα πιο δύσκολα ακριβώς επειδή είναι τα πιο απλά, τα πιο αυτονόητα. Μόνο αν πληρούσες τις προϋποθέσεις είχες το δικαίωμα να πας στον χώρο του θεού.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Περί Παιδείας Αναλώσιμα (τεύχος τρίτον)

...και πως έκατσε η φάση κι έχουμε επιστρατευμένους καθηγητές. Αλλά ας μην πηγαίνουμε απευθείας στο επίκεντρο της υποθέσεως.

Το ότι τα παιδιά εδώ και 2 χρόνια κάνουν μάθημα δίχως βιβλία, προφανώς δεν αποτελεί πρόβλημα.
Το ότι τα κενά στα σχολεία πλέον είναι αδύνατον να μετρηθούν, προφανώς δεν αποτελεί πρόβλημα.
Το ότι φέτος ιδίως στο πλαίσιο των περικοπών παρατηρήθηκαν φαινόμενα να μην έχουν πετρέλαιο τα σχολεία και να ξυλιάζουν τα παιδιά στο καταχείμωνο, προφανώς δεν αποτελεί πρόβλημα.
Το ότι στο πλαίσιο της εξοικονόμησης χρημάτων και του υποτιθέμενου εξορθολογισμού έχει ανακοινωθεί ότι θα ξαναγυρίσουμε στο σύστημα των δεσμών δηλαδή 30 χρόνια πίσω και αυτό όχι επειδή διαπιστώθηκε ότι ήταν καλύτερο σύστημα αλλά επειδή προϋποθέτει ότι θα καταργηθούν μαθήματα που σημαίνει ότι θα υπάρχουν απαιτηθούν λιγότεροι καθηγητές και αυτό συνεπάγεται λιγότερα "έξοδα", δεν αποτελεί πρόβλημα.
Το ότι προγραμματίζονται και άλλες συγχωνεύσεις σχολείων για να μειωθεί ακόμη περισσότερο το εκπαιδευτικό προσωπικό, ούτε αυτό αποτελεί πρόβλημα, προφανώς.

Πρόβλημα αποτελεί το γεγονός ότι οι καθηγητές εξέτασαν το ενδεχόμενο να απεργήσουν.
Βέβαια θα μου πείτε ότι ήταν οι Πανελλήνιες ενόψει. Πολύ σωστό, αλλά μήπως δεν ήταν οι Πανελλήνιες ενόψει την χρονική στιγμή που αποφάσισε ηθελημένα και με πλήρες σχέδιο η κυβέρνηση να φέρει το θέμα στην επικαιρότητα;

Ήταν προφανές ότι η στιγμή επιλέχθηκε πολύ χειρουργικά από τους κυβερνώντες, οι οποίοι τα είχαν προγραμματίσει όλα στην εντέλεια: είτε οι καθηγητές δεν θα έκαναν κιχ και θα πέρναγαν το νομοσχέδιο, είτε θα φτάναμε στα τωρινά χάλια. Δεν είναι τυχαίο το ότι έσπευσαν να επιστρατεύσουν τους καθηγητές "επειδή δεν πήγαινε άλλο με τις κινητοποιήσεις τους", όταν οι τελευταίοι δεν είχαν προλάβει καν όχι να κάνουν κινητοποιήσεις, αλλά επί της ουσίας και να το συζητήσουν έστω! Εδώ μιλάμε ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει τόσο πολύ που θυμίζει έντονα το ανέκδοτο "άει πηδήξου εσύ κι ο γρύλος σου" (υποθέτω ότι το γνωρίζετε) και που γενικά αγγίζει τα όρια του φαιδρώς γελοιοτάτου.

Αν η τρικυβέρνηση επιθυμούσε πραγματικά να διαβουλευθεί (όπως αυτοπαρουσιάζεται ότι τάχα μου την ενδιαφέρει) είτε θα το είχε φέρει το θέμα εξαρχής της σχολικής χρονιάς, είτε θα περίμενε να τελειώσουν οι μαθητές τις εξετάσεις τους αφού τόσο πολύ ενδιαφέρεται για το μέλλον που τους δημιουργεί, δηλαδή ένα μέλλον με μόνο τρία ενδεχόμενα:
α) της μετανάστευσης
β) της ανασφάλιστης εργασίας για 300 ευρώ το πολύ (αν ξέρεις αρκετές ξένες γλώσσες και έχεις και τίποτε άλλο πτυχία) και με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα
γ) της εσαεί ανεργίας

Αντ'αυτού, η κυβέρνηση επέλεξε να φέρει μόλις 20 μέρες πριν τις Πανελλήνιες το θέμα ακριβώς επειδή σχεδίαζε να κάνει αυτά που έκανε, εκθέτοντας τους καθηγητές στα μάτια της κοινωνίας όχι επειδή οι καθηγητές έκαναν κάτι αλλά επειδή ένα από τα σενάρια ήταν και το να κάνουν κάτι. υποθετικά. Και φυσικά που επιστρέφουμε; Μα στους συνδικαλιστές όπου εδώ είναι πολύ απλά τα πράγματα: τώρα ξύπνησαν οι καθηγητές και συνειδητοποίησαν ότι... βρωμάνε τα πόδια της ΟΛΜΕ; Αφού τόσο καιρό κοιμόντουσαν, ας πρόσεχαν, για να τα λέμε και λίγο χύμα τα πράγματα. Απλό είναι.

Έχω ξαναπεί ότι οι τρεις μεγαλύτερες μάστιγες της χώρας είναι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι συνδικαλιστές (και ακολουθούν παρασάγγας οι μπάτσοι βεβαίως, βεβαίως). Είναι τα τρία χειρότερα επαγγέλματα που υπάρχουν (και φυσικά δεν πρόκειται για εσφαλμένη διατύπωση, είναι επαγγέλματα). Ακόμη και μέσα σε όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και ενδεχομένως και λαμογιές, η ΟΛΜΕ πήρε περιέργως μια σωστή απόφαση: ανακάλεσε την απεργία που κατ' εμέ βεβιασμένα είχε προκηρύξει και θα εξηγήσω τους λόγους που το λέω, παρόλο που σε κάθε περίπτωση είμαι αντίθετος με τις κυβερνητικές αποφάσεις που θεωρώ λίαν επιεικώς όσο πιο φασιστικές μπορούσαν να είναι. Όταν σε έχουν επιστρατεύσει καταπατώντας το Σύνταγμα που επί της ουσίας έχουν καταντήσει εντελώς κουρελόχαρτο, και σε περίπτωση απεργίας κινδυνεύεις με φυλάκιση και με απόλυση δηλαδή ουσιαστικά όταν βλέπεις ότι ένα ολόκληρο σύστημα περιμένει να εκσπερματώσει πάνω σου και για να δείξει ότι έσπασε και το "ταμπού" (sic) των απολύσεων αλλά και για να παραδειγματιστούν άλλοι κλάδοι των οποίων το μέλλον προγραμματίζεται εξίσου ζοφερό. Δηλαδή αν η ΟΛΜΕ επέμενε σε αυτήν την τωόντι ηλίθια απεργία (μιας και από μόνη της έπεσε στην παγίδα) θα ήταν όχι απλώς βούτυρο στο ψωμί της κυβερνήσεως αλλά και εντελώς εγκληματικό. Όπου παρεμπιπτόντως εκτιμώ ότι για τον ίδιον λόγο δεν δέχθηκε να υποστηρίξει το αίτημα και η ΑΔΕΔΥ (κατ' εμέ, επίσης σωστά, ξανά περιέργως).

Η μεγάλη η πλάκα όμως ξέρετε ποια είναι; Όπου εδώ πραγματικά γελάνε (ή ίσως και να κλαίνε μέχρι να πιάσει νευρικό γέλιο): ενώ η τάξις αποκαταστάθηκε και οι Πανελλήνιες ξεκίνησαν κανονικά δίχως να μπορεί κανείς να κάνει κιχ, το Υπουργείο Παηδίας σε ένα ρεσιτάλ αχρηστίας και ανικανότητας δεν έχει ανακοινώσει ακόμη τον αριθμό των εισακτέων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και αυτό διότι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη το περιώνυμο σχέδιο "Αθηνά" που προβλέπει συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων αλλά και Πανεπιστημίων ολόκληρων! Ούτως ειπείν και που δίνουν εξετάσεις τα παιδιά είναι παντελώς άνευ σημασίας! Δεν μπορούν καν να συμπληρώσουν μηχανογραφικό δελτίο στην παρούσα φάση! Βέβαια κάτι τέτοιο δεν δείχνει να ενοχλεί ιδιαίτερα την τρικυβέρνηση και τους γονείς (που τάχα μου αγωνιούσαν για το ζοφερό μέλλον των παιδιών τους) και φυσικά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος της οιασδήποτε πολιτικής επιστρατεύσεως του οποιουδήποτε. Παρομοίως δεν έχουμε καμία προσωπική εξομολόγηση του βουλευτού και τηλεπλασιέ συνάμα Αδώνιδος Γεωργιάδη, ο οποίος -για να κάνουμε και λίγο χιούμορ- αποτελεί την ζώσα απόδειξη ότι η απεργία κατά τις Πανελλήνιες Εξετάσεις είναι τωόντι κάτι πολύ κακό: αν οι καθηγητές δεν είχαν απεργήσει το 90 που έδινε αυτός τότε δεν θα είχε χάσει τη σχολή του για ένα μόριο, θα είχε μπει κάπου καλύτερα και προφανώς θα πούλαγε βιβλία σε κάποιο μεγαλύτερο κανάλι με αποτέλεσμα (πιθανολογώ) να μην χρειαζόταν καν να ασχοληθεί με τα Κοινά και έτσι θα ήμασταν κι εμείς πολύ πιο ήρεμοι ψυχικά αφού δεν θα τον τρώγαμε στη μάπα.

Στο διά ταύτα, για να μην μακρυγορούμε (ναι, σημειώστε παρακαλώ ότι την είπα και αυτήν την ατάκα εγώ, ο άρχων των σενδονιών): έχουμε πει και ξαναπεί ότι η ανύπαρκτη Παιδεία είναι το μείζον πρόβλημα της χώρας και της κοινωνίας και αυτό διότι ό,τι κι αν κάνεις με την Παιδεία, όσα πειράματα, τα αποτελέσματα θ'αρχίσουν να φαίνονται κατ' ελάχιστο μία δεκαετία αργότερα, οπότε μέσα σε μια δεκαετία παρουσιάζεται πεδίον δόξης λαμπρόν για πολιτικές θριαμβολογίες. Αναλογιστείτε μόνο τι άτομα έχουν περάσει από τον συγκεκριμένο υπουργικό θώκο με ένα λίαν χαρακτηριστικό παράδειγμα (διότι δεν υπάρχει λόγος για να αναφέρουμε άλλο): επί υπουργίας Μίσηζ Ντιαμαντοπούλου η Υφυπουργός Χριστοφιλοπούλου έδωσε μεγάλες μάχες για να περάσει ο -ας μην τον χαρακτηρίσω- λεγόμενος και νόμος Διαμαντοπούλου του 2011. Μόλις άλλαξαν τα κόζα η ίδια έδωσε μάχες για... να καταργηθεί. Όλα αυτά, μέσα σε λίγους μήνες. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν παίξει (κυριολεκτικώς) με την Παιδεία της χώρας. Οπότε τι να λέμε μετά; Είναι ν'αναρωτιώμαστε γιατί η Παιδεία έχει γίνει Παηδία; Είναι ν'απορούμε γιατί έχει φτάσει η κοινωνία σε αυτά τα χάλια;

Ναι, και οι καθηγητές έχουν τεράστιες ευθύνες στα χάλια και όπως έχουμε πει διάφορα στο παρελθόν, έτσι θα ξαναπούμε και άλλα πολλά στο μέλλον. Όχι τώρα όμως διότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στην όλη εξίσωση και είτε αρέσει, είτε όχι οι καθηγητές είναι το μικρότερο εξ αυτών.

Πριν κλείσω, να πω και δύο κουβέντες ακόμα. Κατ' αρχήν για το σημερινό θέμα που αφορούσε το διαδίκτυο και την αποξένωση. νομίζω ότι η επιλογή του θέματος ήταν εξαιρετικά εύστοχη. Η κυβέρνηση που περικόπτει τα πάντα, από μισθούς και αμοιβές μέχρι την προσωπική αξιοπρέπεια του καθενός, που σε ωθεί να μένεις στο σπίτι και που επί της ουσίας το τελευταίο πράγμα που σου αφήνει  μόνο το διαδίκτυο για να νοιώσεις ότι εξακολουθείς να έχεις μια τελευταία επαφή με τον έξω κόσμο, βγάζει ένα θέμα περί του αντιθέτου. Προφανώς για να μας πληροφορούν ότι η ανεργία πέφτει, ότι ο κόσμος αυτοκτονεί από ψυχολογικά προβλήματα και ότι αυτά που βιώνουμε ονομάζονται ανάπτυξη. Βέβαια όλα αυτά απαιτούν iq ελαφρά μεγαλύτερο από ραδικιού να τα καταλάβει κανείς άρα θα ήταν άδικο εκ μέρους μας να περιμέναμε να τα καταλάβουν οι κυβερνώντες.
Το δεύτερο, ως προς το διά ταύτα των μέτρων για τα σχολεία, πολύς κόσμος έχει σκαλώσει στο τάχα μου λογικό μέτρο της αύξησης των δύο ωρών (ότι ντε και καλά παράλογα αντιδρούν οι καθηγητές). Βασικά δεν είμαι καθηγητής αλλά είναι ένα επάγγελμα που ξέρω καλά (άλλη φορά το γιατί και το πως. Έως τότε, στου zaphod για μια πολύ δομημένη αποδόμηση της κυβερνητικής -και όχι μόνο- προπαγάνδας). Δεν είναι οι δύο ώρες, έτσι σκέτα. Οι δύο ώρες μπορεί να συνεπάγονται επιπρόσθετη μετακίνηση από το πουθενά όπου αυτή μπορεί να μην συμπεριλαμβάνει μόνο κοντινά σχολεία, αλλά και κοντινά νησιά. Ένα αυτό. Δεύτερον, πολλές δύο ώρες αθροιστικά συνεπάγονται ακόμη λιγότερες ανάγκες σε καθηγητές. Τρίτον, ο αριθμός των διδακτικών ωρών είναι αμιγής, δηλαδή αφορά τις καθαρές διδακτικές ώρες (οι οποίες αναλογικά με την ποιότητα που θέλουμε ακόμη και αυτές μπορεί να είναι πολλές δίχως καν αύξηση). Σε αυτές τις ώρες δεν συμπεριλαμβάνονται οι ώρες απασχόλησης στο γραφείο (μιας και τα σχολεία δεν έχουν γραμματείς), και φυσικά ούτε συνυπολογίζονται οι ώρες διορθώματος στο σπίτι, προετοιμασίας μαθήματος κλπ. Δεν είναι σκέτο δύο ώρες δηλαδή.
Και από αυτά τι συμπέρασμα συνάγεται αβίαστα; Ότι μία κυβέρνηση που στην πράξη δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες της χώρας (το έχει δηλώσει ξανά και ξανά άλλωστε ότι άλλο πράγμα η σωτηρία της χώρας και άλλο των πολιτών), που κόβει παροχές ακόμη και Υγείας, που κυνηγάει τους πολίτες με κάθε τρόπο όπως κάθε σοβαρή χούντα που σέβεται τον εαυτό της, που δημιουργεί ολοένα και περισσότερους ανέργους και αυτόχειρες και που εν προκειμένω για τα σχολεία η μόνη σπουδή της είναι πως θα τη βγάλει δίχως βιβλία, δίχως καθηγητές και δίχως ανθρώπινες συνθήκες μέσα σε ένα καθεστώς διαρκούς οπισθοδρόμησης, άξαφνα φέρεται να κόπτεται για το μέλλον των παιδιών.
Σαν κάτι να μην κολλάει, μου φαίνεται...

Αλλά δυστυχώς και το ότι τρώμε ακόμα στη μάπα με τόση επιτυχία το διαίρει και βασίλευε, και αυτό πρόβλημα Παιδείας είναι.
Πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία γι'αυτή τη χώρα.
Ειλικρινά το λέω.