Περί Σπανιότητος Πραγματεία

ή Γαμιέται το Ίντερνετ. (διπλός τίτλος)

Έτσι, έτσι... από τον τίτλο στο ζουμί.
Βασικά δεν ξέρω αν το'χω πει στο παρελθόν, αλλά η μουσική είναι το μεγαλύτερο χόμπι μου. Εκτός από ορκισμένος μεταλάς είμαι γενικώς μουσικόφιλος (αρκεί να'ναι καλό δηλαδή), μπορώ να ακούσω κυριολεκτικά τα πάντα (πλην του αισχίστου υποπροϊόντος του ανθρωπίνου πολιτισμού που ονομάζεται σκυλάδικα συν της παντελώς ανύπαρκτης και ανούσιας στην συντριπτική της πλειοψηφία ελληνικής ροκ): ακούω από κλασική, ντίσκο και τζαζ (και γαμώ μιλάμε) ως παλιά ρεμπέτικα, παραδοσιακά ελληνικά, ξένη ροκ και ιρλανδική φολκ. Πολλές φορές ακούω μέχρι και μπιτάκια! Κυριολεκτικά τα πάντα. Ταυτόχρονα είμαι και συλλέκτης, δίσκων κυρίως (αν και είναι απείρως λιγότεροι από τα cd μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Συλλέκτης στο μέταλ βασικά, μιας κι αυτό είναι για την πάρτη μου, τα υπόλοιπα πάνε με τα κέφια, τις διαθέσεις και τα φεγγάρια μου: κοινώς όποτε γουστάρω...
Διότι το μέταλ είναι μόνο ένα και είναι αξεπέραστο, γι'αυτό και είναι σταθερά εδώ και 20 χρόνια στην απόλυτη κορυφή των προτιμήσεών μου (και δεν έχει να κάνει με την ηλικία zaph, διότι το μέταλ κατά κύριο λόγο απευθύνεται σε σοβαρούς και απελευθερωμένους από πνευματικούς ακρωτηριασμούς ανθρώπους ήτοι δεν έχει να κάνει με την ηλικία, εκτιμώ. Εσένα μάλλον σε κούρασε η έλλειψη νέων ήχων που να σου προκαλούσαν το ενδιαφέρον).

Θυμάμαι όταν ήμουν... μικρούλης (διότι φέτος κλείνω 20ετία στο μέταλ) που δεν υπήρχε ίντερνετ, η πληροφόρηση ήταν κάτι το εξαιρετικά δύσκολο. Η σωστή πληροφόρηση, σχεδόν σπάνιο φαινόμενο, πολλές φορές ανύπαρκτο. Περιοδικά δεν υπήρχαν πολλά: στην Ελλάδα υπήρχε μόνο το μέταλ χάμστερ (ακόμη, τα υπόλοιπα προ0έκυψαν πολύ αργότερα) -πρώην Heavy Metal, το οποίο παρόλο που τότε είχε μια σχετική ποιότητα ομολογώ, επί της ουσίας ήταν μια αθλιότητα και μισή (βλ. δισκοκριτικές φερ'ειπείν). Συχνά πυκνά κετέφευγα σε ξένα περιοδικά, όπως το Metal Forces ή το Kerrang (μετέπειτα και το γερμανικό Heavy oder Was?, το οποίο είναι ίσως το καλύτερο περιοδικό που'χει βγάλει ποτέ η γηραιά ήπειρος για μέταλ). Αλλά και πάλι ήταν μέτρια τα πράγματα, κυρίως επειδή ήταν δύσκολα...
Βλέπετε, όταν είσαι με το χαρτζιλίκι των γονιών και προσπαθείς να το μοιράζεις σε όλα τα ενδιαφέροντά σου (μέσα σ'ολα και η βραδινή έξοδος του Σαββάτου κλπ), η κατανομή είναι δύσκολη. Και στο πλαίσιο των λελογισμένων σπαταλών δεν ήταν δυνατόν να διαρρέουν προς τα περιοδικά πολλά χρήματα (παρόλο που αγόραζα το χάμστερ από το τεύχος υπ'αριθμόν 1 -Αύγουστος του 88 ήταν αν δεν απατώμαι-, μέχρι και το 1997 ή 98, δεν είμαι σίγουρος. Κυριολεκτικά δεν είχα χάσει τεύχος, τρομάρα μου...). Παράλληλα, ένα σεβαστό ποσόν έφευγε προς τα λεγόμενα fanzine τα οποία ήταν σε γενικές γραμμές ό,τι πιο αξιόλογο υπήρχε, όμως είχαν ένα τεράστιο μειονέκτημα: ήταν πανάκριβα. Μιλάμε ότι το χάμστερ τότε έκανε νομίζω κάπου στα 5 κατοστάρικα, ποσόν όχι μικρό για περιοδικό και ένα πραγματικά καλό φάνζιν μπορεί να έφτανε και το χιλιάρικο καμιά φορά (χώρια ότι στο φάνζιν είχες και το λόττο της ποιότητας του χαρτιού, αφού τα περισσότερα ήταν φτιαγμένα σε φωτοτυπικά μηχανήματα). Αλλά κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία για κάποιαν άλλη φορά...

Η ουσία είναι ότι υπήρχε γενικό πρόβλημα.
Οι μεταλλάδες ήμασταν ανέκαθεν μια περίεργη κάστα οπαδών, ολίγον τι ελιτίστικη κι απομονωμένη σε κάποια ζητήματα -όχι αδίκως τολμώ να πω, αλλά σε καμιά περίπτωση τα πράγματα δεν είχαν τις άθλιες τροπές που χρόνια τώρα έχουν πάρει. Το να μάθαινες μια πληροφορία σωστή ήταν πραγματικό χρυσορυχείο -διότι μιλάμε για μουσική, έτσι;-, μπορούσε να σου προσφέρει στο πιάτο ένα διαμάντι αλλά και να σου φέρει ως διαμάντι μια σκέτη φόλα. Κι όπως είπα, τα λεφτά ήταν λίγα...
Θυμάμαι ότι η εποχή χαρακτηριζόταν ακόμη από το απίστευτο tape trading (όρος τα μάλα συγκινητικός) και γενικά υπήρχε μια νοοτροπία του στυλ "εγώ θα αγοράσω αυτό, εσύ εκείνο, αυτός το άλλο και ο ένας θα γράψει το δικό του στους άλλους". Γιατί; Μα για να εμπλουτίσουμε τις συλλογές μας, μα προπάντων να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για την αγαπημένη μας μουσική.
Έχω μια εξαιρετικά μεγάλη κι εκλεκτή συλλογή (μόνο για μέταλ μιλάω), η οποία άρχισε να γιγαντώνεται κυρίως όταν ξεκίνησα να δουλεύω και να βγάζω τα δικά μου χρήματα. Μέχρι τότε και για πάνω από δέκα χρόνια αν και γενικώς είχα πάρα πολλά ακούσματα εντός του μέταλ (πολύ περισσότερα αναλογικά με την κατά καιρούς συλλογή μου), η αλήθεια είναι ότι η συλλογή μου ήταν πολύ περιορισμένη: σε περίπου 11 χρόνια μόλις που πρέπει να ξεπέρναγε τα 1000 "τεμάχια" αν δεν με απατά η μνήμη μου, είτε αυτά ήταν demos, είτε singles, είτε δίσκοι, είτε bootlegs κλπ. Και κυρίως ήταν προϊόν του tape trading.
Το σημαντικό όμως ήταν αλλού: ό,τι άκουγα το ήξερα καλά. Αφομοίωνα τα πάντα. Μελέταγα τη μουσική (ήμουν και μουσικός άλλωστε, ερασιτέχνης φυσικά, αφού έπαιζα για κάποια χρόνια κλασική κιθάρα -η ηλεκτρική ουσιαστικά ήταν πολύ μεταγενέστερο φρούτο) και γενικά το'χα στο αίμα μου. Είναι σημαντικό να νοιώθεις και να το ξέρεις πως κάτι το'χεις στο αίμα σου. Ενδιαφέρεσαι να το κάνεις καλά. Ακόμη και τώρα, ούτε που θυμάμαι πόσες χιλιάδες (κυριολεκτώ) τραγούδια ήξερα να τραγουδάω απ'έξω. Μάνι-μάνι μόνο από Maiden τα'ξερα σχεδόν όλα. Γιατί; Μα γιατί το έννοιωθα, ήταν η πόρωση, ήταν... πολλά. Επίσης, ήθελα να ξέρω καλά ό,τι μάθαινα -για πληροφορίες μιλάω. Η παραπληροφόρηση ουδέποτε με συγκίνησε (άσε που μου 'κανε και ζημιά πολλάκις. Και κάπως έτσι έκοψα μαχαίρι το χάμστερ τότες και κυριολεκτικά βρήκα την υγειά μου).

Γενικά, τότε έπρεπε να κοπιάσεις για ο,τιδήποτε επρόκειτο να κάνεις. Γι'αυτό και οι μεταλάδες ήμασταν λίγοι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι που πέρναγαν από το μέταλ το εγκατέλειπαν μετά από λίγο καιρό: δεν είναι ότι δεν τους άρεσε η μουσική, είναι ότι δεν άντεχαν τον κόπο του ψαξίματος (μα και του ξεψαχνίσματος). Εξάλλου το μέταλ ήταν ανέκαθεν δυσανάλογα μεγάλη μουσική σε σχέση με τους οπαδούς του, κι αυτό είχε να κάνει με την πόρωση που προσέφερε η οποία όσο κι αν φαίνεται απίστευτο ήταν υπεραρκετή για να διατηρήσει επί σχεδόν 2 δεκαετίες αυτήν τη δυσανάλογη κατάσταση (και ειδικότερα στη μυθική κι ανυπέρβλητη δεκαετία του 80).
Και φυσικά μέσα σ'όλα είχαμε και το κράξιμο των διαφόρων αστείων περί σατανισμών κλπ. Κοινώς, όλα τα'χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε... Άλλη ιστορία και τούτη όμως...

Τι εποχές ρε διάολε... Θυμάμαι, μίλαγε κάποιος μεγαλύτερος (όχι αποκλειστικά στην ηλικία, αλλά στα χρόνια στο κουρμπέτι) και ανοίγαμε όλοι τ'αφτιά μας ν'ακούσουμε τι θα πει δίχως να βγάζουμε άχνα. Υπήρχε σεβασμός. Προσπαθούσαμε να μάθουμε το παραμικρό. Οι δισκογραφίες των συγκροτημάτων (ήτοι οι υποψήφιες μελλοντικές αγορές μας) γίνονταν γνωστές κυρίως από λίστες άλλων (αφού από ανταλαγή λιστών ξεκινούσε και το tape trading). Συνήθως αν κάποιος είχε έναν δίσκο μάθαινες για την ύπαρξή του, ή σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και για την ύπαρξη του ίδιου του συγκροτήματος. Άλλες πηγές ήταν τα αφιερώματα στα περιοδικά (σημαντική λεπτομέρια: η λαίλαπα των επανακυκλοφοριών δεν είχε σκάσει μύτη ακόμη και φυσικά ούτε το ίντερνετ, άρα ούτε διά της τεθλασμένης μπορούσαμε να έχουμε κάποια πληροφόρηση).
Τότε τα πάντα είχαν αξία: ακόμη και η 90άρα κασσέτα που θα αγόραζες σου έβγαζε συναίσθημα (έκανε και 350 φράγκα κιόλας, λεφτά όχι λίγα για την ηλικία και την εποχή, αλλά τουλάχιστον σου παρείχε δύο δίσκους!). Εποχές με πραγματικό συναίσθημα, που ήξερες να εκτιμάς πράγματα και καταστάσεις. Όταν έμπαινες στο δισκάδικο και έσκαγες το τριχίλιαρο για την αγορά ενός και μόνο βινυλίου, το οποίο έπρεπε να το διαλλέξεις ανάμεσα από 10-15 συνήθως κάνοντας εξαιρετικά δύσκολη την επιλογή σου, ήξερες να εκτιμάς την αγορά σου. Διότι μέσω αυτής, σεβόσουν τον κόπο σου, τιμούσες τον ιδρώτα που έχυσες. Κι όταν άκουγες για πρώτη φορά τον δίσκο.... ανατριχίλα...

Σήμερα βέβαια, αρκεί να έχεις ίντερνετ.
Κι έτσι λύνονται όλα σου τα προβλήματα.
Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις...

Θες να βρεις έναν δίσκο; Απλούστατο: μπαίνεις σε ένα από τα δεκάδες shareware ή torrents που υπάρχουν κι ενώ την ίδια ώρα πίνεις καφέ μετά από λίγη ώρα σχετικού ψαξίματος βρίσκεις αυτό που θες, ξεκινάς να το κατεβάζεις στο auto, γυρνάς μετά από κάποιες ώρες και ως διά μαγείας έχεις έναν δίσκο από το πουθενά στη συλλογή σου. Ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, έχεις καμιά 10ριά ανά ημέρα.
Θα προσπεράσω το θεμελιώδες ερώτημα, πότε διάολο θα προλάβεις να τους ακούσεις όλους...
Το άλλο δε, πότε θα προλάβεις να τους αφομοιώσεις δεν θα το θέσω καν. Άλλωστε μόνο ως ανέκδοτο υφίσταται χρόνια τώρα.

Ναι κι εγώ κατεβάζω από το ίντερνετ, δεν το έκρυψα ποτέ. Το θέμα είναι τι κατεβάζω: κατά κύριο λόγο σπάνια κι άνγωστα demos της αξεπέραστης δεκαετίας του 80 τα οποία δεν υφίστανται προς πώληση τουλάχιστον εδώ και 20-25 χρόνια, bootlegs (δηλαδή ανεπίσημες ή παράνομα ηχογραφημένες συναυλίες συγκροτημάτων. Από Maiden πχ έχω πάνω από 300 τέτοιες συναυλίες -παρακαλώ αν έχει κανείς τη συναυλία του 89 στη Ν.Φιλαδέλφεια ας επικοινωνήσει πάραυτα). Γενικά, κυνηγάω πράγματα που έχω διαπιστώσει ότι δεν βρίσκονται με κανέναν άλλον τρόπο. Πολλές φορές κατεβάζω και δίσκους που ξέρω ότι είναι σπάνιοι και πιθανώς να μην τους βρώ ποτέ, ούτε καν στο ebay (ναι, κι από κει αγοράζω καμιά φορά, αιρετικός γαρ), ή ακόμη χειρότερα ούτε καν μέσω γνωριμιών μου (διότι εμείς οι "παλαιοί" πάντοτε είχαμε σε άμεση προτεραιότητα την πάσης φύσεως προσωπική επαφή σε όλες τις εκφάνσεις της, και δεν το λέω μόνο για τη μουσική αυτό), ή σε αρκετές άλλες περιπτώσεις δίσκους για τους οποίους έχω ενδιασμούς, ή και δίσκους που πρόκειται πολύ σύντομα να αγοράσω. Γενικώς, είμαι του αγοράζειν. Κι ευτυχώς που'χω βρει και τον σχετικό "παράδεισο" γι'αυτό... :)
Πανάκριβο σπορ, δε λέω, αλλά σου προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση. Και φυσικά κατά κύριο λόγο κυνηγάω βινύλια, άσχετα αν τις περισσότερες φορές δύσκολα βρίσκω αυτά που ψάχνω (δεν ψάχνω και για τα πιο απλά πράγματα γενικώς). Εγώ από τη μεριά μου έχω συλλογή και το εννοώ. Και μετριέται σε δίσκους (όταν μετράς τεμάχια, ακόμη και τα demos, τα bootlegs, τα cds, τα 7ρια, ή τα πάσης λογής singles ως δίσκους τα μετράς. Η διευκρίνιση γίνεται εκ των υστέρων). Αν εξαιρέσουμε την μέση εποχή (95 περίπου ως το 2000και-κάτι-ψιλά) όπου οι συλλογές μετριώνταν σε cds (αφού ήταν πλήρως εν εξελίξει ο μεγάλος πόλεμος κατά του βινυλίου), εδώ και πολλά χρόνια οι συλλογές μετριώνται σε... gigabyte. Το ίδιο και ο ξερολισμός.

Διότι πάρα πολλοί νομίζουν πως με το να κάνεις κλικ σε μια σελίδα, αυτομάτως έχεις βάλει στο πετσί σου κι ό,τι γράφει. Δεν είναι έτσι όμως. Επίσης, πάρα πολλοί νομίζουν ότι επειδή όλοι έχουν την ίδια πρόσβαση στις ίδιες σελίδες (αρκεί να έχουν γνωστοποιηθεί προηγουμένως) έχουν αυτομάτως και όλοι τις ίδιες γνώσεις. Πολλές φορές μου'χει τύχει πχ να έρχονται διάφοροι και να προσπαθούν να με... διδάξουν, στηριζόμενοι σε πράγματα που πολλές φορές ακόμη κι εγώ ο ίδιος έχω περάσει σε "εγκυκλοπαίδειες" (στην αρχή έχει μεγάλη πλάκα είναι η αλήθεια, μετά όμως καταντάει πολύ εκνευριστικό, μα πάρα πολύ, ιδίως όταν προσπαθείς να τους εξηγήσεις και δεν καταλαβαίνουν σχεδόν από δόγμα). Και φυσικά ουαί κι αλοίμονο αν "τολμήσεις" να εκφέρεις την αντίθετη άποψη: δεν πα ν'ακούς 20 χρόνια κι ο άλλος 5; Δεν πα να του ρίχνεις πχ και 10-15 χρόνια στο κεφάλι; Όχι, ο λάθος είσαι εσύ. Πάντοτε. Νόμος. Γιατί;
Διότι το ίντερνετ δίνει μια ψευδή αίσθηση γνώσεως. Στην πραγματικότητα, επειδή τις περισσότερες φορές το ίντερνετ δεν χρησιμοποιείται σωστά (διότι όντως μπορεί ν'αποτελέσει πηγή γνώσεων) το μόνο που προσφέρει στον μεν ενδιαφερόμενο είναι ξερολισμός, στους δε υπολοίπους ανηλεές πρήξιμο εις τους όρχεις.

Παράλληλα, προσφέρει την ψευδή εικόνα της "κτίσης", της συλλογής. Μέγα σφάλμα... Το 1993 είχα αγοράσει από ιδιώτη το αυθεντικό See you in Hell των Grim Reaper στην πρώτη του έκδοση της Ebony (μετέπειτα βγήκε και σε δεύτερη έκδοση, και τέλος και σε τρίτη, αυτή όχι όμως από την Ebony αλλά για την Ebony) για 15.000 δραχμές -ποσό αμύθητο για την εποχή. Δεν έχει την ίδια αξία με το See you in Hell που κατέβασες μόλις χθες ρε μεγάλε. Εγώ το έχω, εσύ δεν θα το αποκτήσεις ποτέ (όποιοι έχουν βινύλια, ή έστω αγοραστά cds καταλαβαίνουν τι εννοώ). Πριν περίπου 2 χρόνια βρήκα στο ebay έναν δίσκο που κυνηγούσα χρόνια ολόκληρα: το 1487 των Witchhammer. Ο δίσκος αυτός είναι τόσο σπάνιος που ούτε καν το εξώφυλλό του δεν ήξερα. Και ω, του θαύματος, τον πετυχαίνω σε 10 μέρες 3 φορές! Τις πρώτες 2 τον έχασα κυριολεκτικά στο παρα μισό (την πρώτη είχε πωληθεί αν δεν απατώμαι περί τα 90 ευρώ, τη δεύτερη κάπου στα 95 δολλάρια -με αναλογία σχεδόν στο 1,1 τότε), οπότε περιθώρια για λάθη δεν υπήρχαν, η τρίτη έπρεπε να ήταν και η φαρμακερή: Και όντως ήταν! Τον πήρα εγώ και μάλιστα μόλις στα 70 (ή 75, δεν θυμάμαι) ευρώ. Τόσο μέχρι να λήξει ο πλειστηριασμός, όσο κι όταν μου ήρθε στο σπίτι ταχυδρομικώς έτρεμαν τα χέρια μου: είχα άγχος, όχι το γνωστό άγχος όμως, άλλα ένα άγχος πλαισιωμένο από χαρά και αποφασιστικότητα. Αυτό είναι ένα συναίσθημα που ΕΣΥ ποτέ δεν θα καταφέρεις να νοιώσεις. Αυτά είναι δύο από τα πλέον απλά παραδείγματα που θα μπορούσα να παραθέσω.

Το ζήτημα όμως δεν τελειώνει εκεί. Μέσα από το ίντερνετ έχει χαθεί η κάθε αξία: κατ' αρχήν δεν υφίσταται σπανιότητα. Εμένα ας πούμε το υπέρτατο τεμάχιο που εκκρεμεί να αποκτήσω είναι το αυθεντικό Soundhouse Tapes των Maiden που κοστολογείται περί τις 500 λίρες. Την ίδιαν στιγμή όμως πιθανώς να το'χουν κι άλλοι 1.000.000 κόσμος κατεβασμένο απο΄το ίντερνετ. Το να έχει όλος ο κόσμος κάτι, είναι ένα θέμα που δεν με απασχολεί καθόλου. Το να σου λέει όμως ως "απάντηση" "καλά μωρέ, κι εγώ το'χω" πραγματικά σε εξοργίζει. Διότι από τη στιγμή που δεν ενδιαφέρομαι εγώ να διατυμπανίσω το τι έχω, γιατί ενδιαφέρεσαι εσύ να μου σπάσεις τα νεύρα; Τουλάχιστον αφού είσαι που είσαι μαϊμού ρε φίλε, κάνε την πάπια επιτέλους. Τι θες να μας δείξεις δηλαδή; Ότι έχεις συλλογή; Να τη χαίρεσαι, απλά ας ξέρεις ότι δεν πρόκειται για συλλογή. Η συλλογή αποτελείται από αυθεντικά κομμάτια, όχι από μαϊμούδες. Artisti Italiani μπορείς ν'αγοράσεις κι από τα καλύτερα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, μπορείς κι από την Αγία Βαρβάρα όμως. Δεν είναι το ίδιο, ως γνωστόν. Πέραν αυτού όμως, το χείριστο όλων είναι ο ξερολισμός, αυτή η άθλια νοοτροπία που δεν περιορίζεται μόνο στο "εγώ τα ξέρω όλα" αλλά και συνήθως επεκτείνεται στο θεομίσητο "αποκλείεται εσύ να ξέρεις καλύτερα από 'μένα". Δυστυχώς η Φύση είναι αμείλικτη, κι έτσι η αλεπού 100 και το αλεπουδάκι 101 δεν θα γίνει ποτέ. Όπως υπάρχουν άλλοι που όντως ξέρουν καλύτερα από 'μένα, έτσι υπάρχω κι εγώ που ξέρω πολύ καλύτερα από πολλούς άλλους.

Θες να τα ξέρεις όλα; Πρόβλημά σου.
Θες να αποκτήσεις όλη τη μέταλ δισκογραφία σε 3 μήνες; Δικαίωμά σου.
Θες να αυτοπερνιέσαι για κάποιος; Κανένα πρόβλημα. Κατάλαβε επιτέλους ότι δεν με νοιάζει το ποιος και τι θες να είσαι.

Εμένα όμως άδειασέ μου τη γωνιά σε παρακαλώ. Αν θες να διδάξεις, τράβα αλλού (αν θέλω να διδαχθώ άλλωστε, θα σε καλέσω κι από μόνος μου). Αν θες να'ρθεις εδώ, είσαι και θα είσαι πάντοτε καλοδεχούμενος, αρκεί να έρθεις με ανοικτό μυαλό. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συζητήσουμε, διότι αυτό είναι που με ενδιαφέρει: να συζητήσουμε. Ούτε καν να σε διδάξω εγώ δεν ενδιαφέρομαι. Το τι θα κρατήσεις εσύ είναι δικό σου θέμα που έχει να κάνει με τα δικά σου ενδιαφέροντα (τα οποία δεν υπάρχει λόγος να συμπίπτουν με τα δικά μου άλλωστε). Δεν είμαστε το ίδιο εγώ κι εσύ είτε σ'αρέσει είτε όχι, κι αυτό κατάλαβέ το μια και καλή. Κανείς δεν γνωρίζει τα πάντα, κι εγώ είμαι ο πρώτος που το παραδέχεται, γι'αυτό και πάντοτε διψάω να μαθαίνω όλο και περισσότερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι εσύ ξέρεις περισσότερα από μένα, μόνο και μόνο επειδή εσύ γεννήθηκες κατά την εποχή της άνθισης του ίντερνετ. Κι αν μη τι άλλο, μάθε να δείχνεις και λίγο σεβασμό, μεγάλε...
Το ίντερνετ δεν είναι το παν. Είναι απλώς μια μικρογραφία του ανθρώπινου μυαλού. Εγώ χρησιμοποιώ το δεύτερο, εσύ ας χρησιμοποιείς ό,τι θες...

Χμ, και κάτι άλλο: δεν είναι τυχαίο ότι μόνο επί ίντερνετ οι μεταλλάδες υπερπολλαπλασιάστηκαν, την ίδια ώρα που το μέταλ έχει πάρει οριστικά την κατιούσα (πλην του εξαιρετικά φιλότιμου underground καθώς και του απελπιστικά λίγου κόσμου που το στηρίζε με αιματηρές προσπάθειες, αλλά ως πότε αμφότερα;). Γιατί; Διότι πλέον δεν απαιτείται κόπος. Το μόνο που απαιτείται είναι ένας υποφερτός υπολογιστής και μια καλή σύνδεση. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε δηλαδή...

Κι όπως έλεγε κι ένας καλός μου (φ)ίλος, όσοι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, ενοχλούν εμάς που πραγματικά τα ξέρουμε...
Χαίρετε.

UPDATE: Κι επειδή το ξέχασα, ότι έγραψα για το ίντερνετ ισχυεί και για διάφορα μυστήρια περιοδικά που κυκλοφορούν στην πιάτσα... Έχουν γνώσιν οι φύλακες...