Σελίδες

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Η βρετανική punk σκηνή

είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση για μελέτη, ενασχόληση ή ό,τι άλλο θέλει ο καθείς ανά τα γούστα του. Και δεν μιλάω τόσο μουσικά, όσο κοινωνικοπολιτικά.
Κάτσε ρε, μισό λεπτό (θα μου πεις εσύ, ω, αναγνώστρια και αναγνώστη), εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ μας μιλάς για το βρετανικό punk; Τα μυαλά σας και μια λίρα...
Ναι αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη, ετοιμάσου να διαβάσεις ανάλυση αντικειμενική και μεστή, που δεν θα βρεις πουθενά αλλού...
(χμμ, καλά, έχω αρχίσει και πείθω μέχρι και 'μένα μιλάμε...)

Κατ' αρχήν, ανάμεσα σε αμερικανικό και βρετανικό punk υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Το αμερικανικό ουσιαστικά είναι απλώς μια ακόμη μουσική. Το βρετανικό όμως ουσιαστικά ξεκίνησε έχοντας πολιτικές και κοινωνικές καταβολές. Γι'αυτόν τον λόγο και δε νοείται αγγλικό punk συγκρότημα δίχως πολιτικό στίχο. Διόλου τυχαίο ότι από ολάκερη την αμερικανική σκηνή ουσιαστικά μόνο οι Dead Kennedys "πληρούσαν" τις punk-προδιαγραφές, ενώ απεναντίας στην Αγγλία όχι μόνο ήταν έτσι τα περισσότερα συγκροτήματα (όπως οι Sex Pistols, Exploited, Discharge, GBH κλπ), αλλά με τον καιρό και αυξάνονταν και "σκλήραιναν" (άλλο αν τελικώς και αυτά έγιναν κομμάτια του συστήματος που αρχικώς απεχθάνονταν, αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία). Το θέμα -και εδώ είναι η πραγματική ουσία- είναι ότι ενώ το punk είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση για πολλαπλή μελέτη, πρακτικά αποτελεί μια ακρότητα και όχι αδίκως. Οι ίδιοι οι πάνκηδες την απομόνωσαν, την άφησαν στο περιθώριο μηδ'εαυτών εξαιρουμένων. Πως το έκαναν; Με το ντύσιμό τους, τα κουρέματά τους, τα ναρκωτικά και το ατελείωτο αλκοόλ που "επιβαλόταν" να ρέουν άφθονα κλπ. Και αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, διότι εν προκειμένω αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι άλλο: ότι οι τότε πάνκηδες (και μιλάω για τα συγκροτήματα) δεν ήταν άτομα αμόρφωτα και δικαίως περιθωριοποιημένα όπως νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Ήταν μορφωμένοι, με ισχυρά πολιτικά βιώματα, και το κυριότερο: δεν ήταν παιδιά. Και αυτό φαίνεται από τους στίχους τους (οι οποίοι είναι επίσης μια άλλη ιστορία). Οι περισσότεροι ήταν ενήλικες, σε αρκετές περιπτώσεις με σπουδές κλπ. Και είχαν βιώσει στο πετσί τους πολλές καταστάσεις, όπως πχ η ανεργία κλπ. Ενήλικες πολίτες...

Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο με τα όσα (επιχειρείται να) συμβαίνουν εδώ.
Λυπάμαι πολύ, αλλά ένας 16χρονος όσο κι αν θεωρεί ότι τον πνίγει το δίκιο (που να τον κάνει να βγαίνει στους δρόμους) ούτε που γνωρίζει τι εστί ανεργία, ούτε που ξέρει τι σημαίνει διαφθορά, ούτε που έχει γνωρίσει ποτέ του τις συνθήκες για τις οποίες υποτίθεται ότι αντιδρά και κανένας πούστης δεν θα με πείσει για το αντίθετο.
Δηλαδή θα με πείσουν για τι; Ότι από τη μία οι νέοι δεν διαβάζουν για τα σχολεία αλλά διαβάζουν εφημερίδες; Ότι από τη μία τη βγάζουν όλη την ώρα σε ιντερνετάδικα στα chats κι από την άλλη προλαβαίνουν να ενημερωθούν για τις πολιτικές εξελίξεις, τις οποίες καλά-καλά ούτε προλαβαίνουμε, μήτε καταλαβαίνουμε πάντοτε οι μεγαλύτεροι; Μα η πουτανα η μέρα 24 ώρες έχει μόνο, και αρκετές απ'αυτές φεύγουν στον ύπνο κιόλας, πότε προλαβαίνουν;
Ρε δεν πάτε στο διάολο λέω 'γώ; Πότε πρόλαβε ένας δεκαεξάχρονος να αποκτήσει πολιτική συνείδηση; Πότε πρόλαβε να αφομοιώσει το πολιτικό γίγνεσθαι; Πότε πρόλαβε να καταλάβει τι σημαίνει ανεργία, ή τι πραγματικά συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία; Ή μήπως είμαι εγώ στην κοσμάρα μου και τελικώς οι νέοι δεν κάνουν ανελλιπώς το δρομολόγιο σχολείο-φροντιστήριο-ίντερνετ;

Προτού προχωρήσω, ας κάνω ένα διάλειμμα για μια αγγελία (που έλαβα με μέηλ και υποβάλω τα ειλικρινή σέβη μου σε αυτόν που την έφτιαξε):


Νομίζω το πιάνετε το νόημα. Πάμε πάλι από την αρχή (χα, την κάτσατε).
Ας ξεκινήσω τούτη τη φορά με μια μικρή (καλά, σώθηκες...) ανασκ(ολ)όπιση των γεγονότων. Το προπερασμένο Σάββατο 6 του μηνός είχαμε το τραγικό συμβάν που όλοι μας γνωρίζουμε. Μην επανέρχομαι, αρκετά έχει διασυρθεί και το συμβάν και ο μικρός που δεν έφταιγε ούτε για τη σφαίρα που έφαγε, ούτε για την ανελέητη καπήλευση που ακολούθησε.
Επί αρκετές ημέρες τόσο το κέντρο της Αθήνας, όσο και διάφορες άλλες πόλεις της χώρας έγιναν (και βασικά εξακολουθεί να γίνεται) έρμαιο βανδάλων, πλιατσικολόγων και πάσης λογής καθαρμάτων. Την ίδιαν στιγμή υπήρξαν σαφέστατα και φωνές που επιχείρησαν να πουν κάτι αλλά όπως πρόσφατα λέγαμε κάποιοι τις έκαναν ένα με τις σκηνές ντροπής και αίσχους που προαναφέραμε, είτε για να αποδείξουν ότι όλοι είναι κουκουλοφόροι, είτε ότι όλοι είναι μαθητές. Φυσικά δεν έχει νόημα να συζητάμε για το κατά πόσον έχουν τελειώσει οι αυτές ιστορίες, μιας και οι πληγές που άφησαν είναι αναμφίβολα τεράστιες. Αφήστε που καλό είναι να μην το σκαλίζουμε και πολύ το θέμα, μιας και οι περισσότεροι από όσους εξέφραζαν τον αποτροπιασμό τους (sic) ήδη έχουν επιστρέψει στις απλές καθημερινές τους συνήθειες όπως τα κουτσομπολιά, τα πρρωϊνάδικα, οι εκπομπές του Λαζόπουλου κλπ. Σχεδόν σα να μη συνέβη το παραμικρό δηλαδή. Θα προσπεράσω το σχεδόν αυταπόδεικτο γεγονός ότι τελικώς μυαλό δεν βάζουμε με την καμία επειδή δεν θέλω να σκανδαλίσω περαιτέρω (άλλωστε για τα σκάνδαλα ειδικοί είναι άλλοι) και θα σταθώ σε κάποιες άλλες παραμέτρους.

Δεδομένου ότι έχουν παρέλθει κάποιες μέρες οπότε και δεδομένα έχουν πέσει πολλά στο τραπέζι, κι εγώ μπορώ να σκέφτομαι λίγο πιο καθαρά σε σχέση με τον βρασμό ψυχής των πρώτων ημερών, έχω σκεφτεί πολλά πράγματα (πάντως δεν έχετε παράπονο, πάντα βρίσκω κάποια πιασάρικη δικαιολογία να σας ζαλίσω το κεφάλι!).
Να πάρουμε λοιπόν πρώτα τα πολιτικά του θέματος: η νουδού νομίζω δικαιωματικά παίρνει το όσκαρ ανυπαρξίας. Απλά, εύκολα και με χαρακτηριστική άνεση. Δηλαδή ρε παιδί μου, να το προσπαθήσεις και να το θες πραγματικά να είσαι ανύπαρκτος, τέτοια επιτυχία δεν θα πιάσεις. Τη Δευτέρα γινόταν της πουτάνας το κάγκελο, και το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίαζε για 5 ολόκληρες ώρες προκειμένου τελικά να μην αποφασίσει τίποτε. Μμμ, λάθος: απεφάνθη ότι έπρεπε να ενημερώσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους υπολοίπους αρχηγούς των κομμάτων την επομένη μέρα. Από μια άποψη θα πρέπει να αισθάνομαι ικανοποιημένος που οι ενημερώσεις δεν έγιναν την εβδομάδα που μας έρχεται προκειμένου να έχει καταλαγιάσει πλήρως το όλο σκηνικό (δηλαδή, εάν). Τα μέτρα που προανεγγέλθησαν ήταν λίαν επιεικώς για κλάματα: όπως τα 3 χιλιάρικα που προορίζονταν για όσους έχασαν πέρσυ σπίτια-δουλειές και βιος μαζί, έτσι και τα 10 χιλιάρικα για τους εμπόρους ήταν διά το πέος. Φυσικά την ίδια στιγμή περισσεύουν 27 δισ για τις τράπεζες, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Εχμ, 28 δισ πως να πω, συγγνώμη, μπερδεύτηκα, αν και 1 δισ πάνω, ένα κάτω δεν φτουράει τίποτε μπροστά σε ολόκληρα 10 χιλιάρικα (τα οποία εδώ που τα λέμε, είναι πειρασμός...).
Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα είναι απλά: τρεις λαλούν κι οχτώ χορεύουν. Το μόνο που δεν μας είπε ο Γιωργάκης είναι ότι επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ υπήρχε υπουργός Εσωτερικών από τη νουδού. Γελοίος και αστείος, ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει χρόνια τώρα. Εδώ έγινε της πουτάνας το μαγκάλι κι ο Γιωργάκης έτρεχε και μίλαγε για την κακιά δεξιά και τις λοιπές αηδίες. Ρεσιτάλ ανευθυνότητας τόσο από τον ίδιον, όσο κι από πολλά στελέχη του κόμματός του, που όλοι στο σύνολό τους απλά ζουν και αναπνέουν με την στιγμή που θα ξαναγίνουν κυβέρνηση (που είναι και το μόνο που τους ενδιαφέρει). Δεν έχω να πω κάτι άλλο, τα έχει πει όλα μόνος του, και αυτός και οι συν αυτώ.
Το ΚΚΕ είχε ένα ενδιαφέρον από μιαν άποψη, κι αυτό διότι ήταν ίσως η πρώτη φορά που επί μακρώ δεν άκουσα την Παπαρήγα να τα ρίχνει όλα στον επάρρατο ιμπεριαλισμό και τις ΗΠΑ. Ομολογουμένως ειπώθηκαν κάποια σωστά πράγματα, αλλά μάλλον ήταν η όαση εν τη ερήμω του συνόλου των θέσεών του. Θα έλεγα πάντως ότι έχει παρουσιάσει έναν ρεαλισμό στα συγκεκριμένα γεγονότα. Αν πέφτω έξω, ας μου το δείξει (και αυτή όπως και οι υπόλοιποι) με τα έργα.
Μεγάλη πλάκα είχε το ΛΑΟΣ: δεν ξέρω πόσοι το παρακολουθήσατε, αλλά όσοι δεν το πράξατε, χάσατε. Ο Καρατζαφέρης πρακτικά δεν έχει πεί κάτι που να ήταν λάθος, αν και δεν έφυγε και πολύ από τον λαϊκισμό παρόλο που το προσπάθησε. Και μου έκανε εντύπωση. Βέβαια οι όποιες εντυπώσεις που προς στιγμήν μου είχαν δημιουργηθεί διαλύθηκαν όταν άκουσα το φοβερό παιδί του Κοινοβουλίου, τον Άδωνι, ο οποίος σε ό,τι έλεγε ο Καρατζαφέρης πρακτικά έλεγε τα αντίθετα (εμ, είπα κι εγώ).
Φυσικά άφησα για το τέλος τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά θεωρώ όσα ακούγονται, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πίσω από τους κουκουλοφόρους δηλαδή, αστειότητες για έναν και μόνο λόγο: ιδίως μετά απ'όσα συνέβησαν, όποιος λέει κάτι τέτοιο πρέπει να πηγαίνει με αποδείξεις στον εισαγγελέα προκειμένου να πέσουν κεφάλια. Πέραν αυτού όμως, η μικρότητα του ΣΥΡΙΖΑ με εξέπληξε αρνητικότατα. Κατ' αρχήν ο Αλαβάνος (στον οποίον για το θέμα του τα είχα χώσει και μετά το ντημπέητ κιόλας) έχει χάσει την μπάλα. Ξεκίνησε λέγοντας ότι δικαιολογεί (τα αδικαιολόγητα), προφανως νομίζοντας ότι έγινε κάποια γενική παμπληθυσμιακή εξέγερση και θα έβγαινε με ποσοστό 78% την επομένη των εκλογών. Μετά, όταν άρχισε να καταλαβαίνει την γκάφα του, το γύρισε εν μέρει, όπου δίχως να πει έστω και μια φορά ότι καταδικάζει τα γεγονότα είπε ότι είναι (γενικώς και αορίστως) κατά της βίας. Εν συνεχεία βέβαια το γύρισε κι άλλο και πάει λέγοντας, κι έχουμε να δούμε κι άλλες κωλοτούμπες φυσικά. Ααα, είχαμε και τον θλιβερό μικρούλη (το πολιτικό δέμας) Τσίπρα, ο οποίος λίαν προσφάτως εξεστόμησε το άλλο εκ-πληκτικότατον: "αν η κυβέρνηση δεν δεχθεί τις προτάσεις μας, όχι απαραίτητα όλες αλλά έστω κάποιες, τότε καλά θα κάνει να οδηγήσει τη χώρα στη δημοκρατική έξοδο", εννοώντας δηλαδή εκλογές. Θεσπέσιο! Δηλαδή, εμείς προτείνουμε, κι αν δεν γουστάρεις αυτά που προτείνουμε κάνε εκλογές! Για την ιστορία θα αναφέρω ότι κάπως έτσι ξεκίνησε και η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όσοι ξέρετε ιστορία θα ξέρετε και ποιος ανήλθε μετά. Όσοι δεν γνωρίζετε, ανοίξτε κανά βιβλίο.
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να ομολογήσω ότι για'μένα πλέον δεν υφίσταται κόμμα ΣΥΡΙΖΑ μετά τα τελευταία γεγονότα και το λέω ευθέως. Ούτε πολιτικός ανήρ Αλαβάνος φυσικά. Καλά, ο Τσίπρας δεν υπήρχε ούτως ή άλλως, ανύπαρκτος από μόνος του γαρ. Α, και που'σαι Σπίθα, σα να μου φαίνεται ότι είχα δίκιο που στα έχωνα στην συζήτηση για τον Κουβέλη (αν και αποδεικνύεται ότι δεν είχα μόνο εκεί δίκιο, αλλά τέλος πάντων).

Η ουσία είναι ότι -όσον αφορά τα κόμματα- έχουμε να κάνουμε με ρεσιτάλ ανευθυνότητας. Σίγουρα υπάρχουν και φωνές λογικές και ρεαλιστικές, όμως δυστυχώς καταπνίγονται μέσα στην γενική μετριότητα και σήψη που επικρατεί. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται αλλαγή και δη, ριζικότατη. Ακούω να λένε για τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι για πρώτη φορά βγαίνει μπροστά η λύση της οικουμενικής κυβέρνησης (αν και λογικά εννοούν συνεργασίας, αλλά προφανώς... τέλος πάντων, μην αρχίσω πάλι), σύμπτωση αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα μιας και συμπίπτει με την δημοσκοπική ανατροπή των ποσοστών από πλευράς ΠΑΣΟΚ. Πιθανώς να είναι και αυτό μια λύση, ναι. Δεν ξέρω όμως κατά πόσον μπορεί να σταθεί εφικτή. Ίσως να ήταν πιο σωστή η λύση μιας κυβέρνησης με πρόσωπα εκτός πολιτικής, αποδεκτά από όλους. Πανεπιστημιακούς, ακαδημαϊκούς, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θα μου πείτε, κι αυτοί χάλιες είναι. Ίσως. Τόσο χάλιες όσο οι πολιτικοί μας όμως, αποκλείεται. Και εννοείται ότι θέλουμε τελείως νέες πολιτικές προτάσεις (αν με νοείτε) και ει δυνατόν και νέα πρόσωπα. Νέα όχι απαραίτητα σε ηλικία, όσο σε μυαλά. Εννοείται φυσικά ότι κάτι τέτοιο δεν συμπεριλαμβάνει την εξαιρετικά ηλίθια πρόταση Τσίπρα για ψήφο στα 16.

Μίλαγα για τους νέους πιο πάνω, τους 16ρηδες, τους 12ρηδες κλπ. Όλους όσους εδώ και μέρες βγαίνουν στους δρόμους, νιώθωντας ότι τους πνίγει το δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους πνίγει τίποτε του παρόντος. Σίγουρα θα τους πνίξει στο μέλλον, για την ώρα όμως ασχολούνται με φαντασματάκια στους ώμους τους. Χμμμ, λάθος: με φαντασματάκια στους ώμους του μπαμπάκα τους. Ενός μπαμπάκα που σχεδόν εκσπερματώνει ηδονιζόμενος καθώς παρακολουθεί το κατά τα λοιπά απαίδευτο βλαστάρι του να έχει απόψεις κομματικές, συνδικαλιστικές κλπ. Τώρα το κατά πόσον οι απόψεις αυτές είναι του παιδιού ή του γονιού, εύκολα ή δύσκολα μπορούμε να το διακρίνουμε άπαντες. Το μέγα ζήτημα είναι βέβαια το κατά πόσον θέλουμε να το διακρίνουμε. Και δε νομίζω να μας παίρνει κάτι τέτοιο. Διότι κακά τα ψέματα, και ας σταματήσουμε επιτέλους να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: τα παιδιά που αυτήν την στιγμή φέρονται να αντιδρούν ούτε καν ξέρουν γιατί αντιδρούν. Το χειρότερο όμως είναι ότι ουδείς τους έχει εξηγήσει ότι αυτό που κάνουν δεν είναι παιχνίδι. "Μας κλέβουν το μέλλον μας" ακούω να λένε τα περισσότερα από δαύτα. Τότε παλικαράκι μου να πας να γίνεις γυψαδώρος και υδραυλικός και οικοδόμος που γενικά υπάρχει ζήτηση (που συνήθως καλύπτεται έως κι από λαθρομετανάστες) και όχι να μου θες να γίνεις κι εσύ δικηγόρος, κι εσύ καθηγητής, κι εσύ αρχιτέκτονας όπου έχουμε πήξει. Αν υπάρχει μια αλήθεια στη σύγχρονη Ελλάδα, αυτή είναι αναμφίβολα ότι ο διαβόητος μισθός των 700 ευρώ είναι μακράν το δικαιότερο και λογικότερο πράγμα που συμβαίνει. Και είναι το δικαιότερο διότι μόνο αυτό αρμόζει στους ηλιθίους, που όλοι μας είμαστε. Διότι ακόμη και στην σύγχρονη Ελλάδα, το παιδί πρέπει να πάει να γίνει γιατρός επειδή γιατρός είναι ο μπαμπάς, διότι πρέπει να γίνει μεγαλοδικηγόρος για να βγαίνει στο γυαλί σαν τον Κούγια και να λάμπουν οι γονείς σαν γύφτικο σκερπάνι, διότι το παιδί πρέπει να πάει στο πανεπιστήμιο Κλωστοϋφαντουργίας ή Ιχθυοκαλλιεργιών μόνο και μόνο για να φουσκώνει από περηφάνεια η μαμά ότι το παιδί πάει πανεπιστήμιο. Κι έτσι, έχουμε από τη μία ανθρώπους που έχουν βγάλει μια σχολή που είτε δεν τους ενδιαφέρει, είτε δεν έχει μέλλον, είτε υπάρχει υπερεπαγγελματισμός, ενώ από την άλλη ψάχνεις να βρεις για ηλεκτρολόγο και σου έρχεται μετά από 2,5 μήνες επειδή δεν προλαβαίνει όλες τις δουλειές. Βγαίνουν οι πιτσιρικάδες, όντες ακόμη μαθητές, και λένε για την ανεργία. Πολύ αναρωτιέμαι (και αμφιβάλλω) αν έστω κι ένας απ'αυτούς ξέρει που να επιρρίψει ευθύνες για τον τελείως ελλιπή και εσφαλμένο σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό. Αναρωτιέμαι πόσοι απ'αυτούς θα πρέπει να επιρρίψουν ευθύνες στους γονείς τους αφενός για την μαλακισμένη πλύση εγκεφάλου που τους κάνουν, αφετέρου για την παντελή απώλεια ελέγχου που τους διακρίνει και που (για το θέμα που μιλάμε) τους οδηγεί να συμπληρώνουν στα μηχανογραφικά τους σχολές ουσιαστικά πεθαμένες, όπως αυτές των καθηγητών όπου είμαστε υπερκορεσμένοι σχεδόν για μια δεκαετία ακόμη. Βγαίνουν τα παιδιά και λένε ότι εγώ θέλω να γίνω μαθηματικός όμως, και το λένε με πείσμα. Και το κάνουν. Και σπάνε τα μούτρα τους εν συνεχεία, επειδή κανείς δεν τους είπε ότι "κι εγώ θέλω μια φερράρι αλλά δεν μπορώ να την έχω". Σπανίως γίνονται τα πράγματα όπως πραγματικά τα θέλουμε, και ουδείς έχει εξηγήσει στα παιδιά ότι μια εσφαλμένη απόφαση στο επαγγελματικό ζήτημα είναι ικανή να τα καταστρέψει διά παντός. Και σου λένε μετά τα παιδιά ότι "μας κλέβουν το μέλλον μας". Ναι, σας το κλέβουν, αλλά ούτε που έχετε ιδέα για το ποιοι σας το κλέβουν, αγοράκια και κοριτσάκια μου.
Εάν η κυβέρνηση (και δεν μιλάω γι'αυτήν εδώ, αλλά για όλες) πήγαινε καλά αυτό θα φαινόταν παντού: στα οικονομικά, στα δημόσια έργα, στην κοινωνική πρόνοια, στους μισθούς και τις συντάξεις. Από την στιγμή όμως που οι κυβερνήσεις μας είναι αυτές που μας αξίζουν, πως να πάει σωστά και η παιδεία, από την οποίαν ξεκινούν όλα; Το μέγα ζήτημα που ουδέποτε μας απασχολεί όμως είναι το τι μερίδιο ευθύνης έχουμε εμείς οι πολίτες. Εγώ, εσύ, ο παραδίπλα, για τους οποίους πάντοτε μας φταίνε μόνο "οι άλλοι", είτε αυτοί είναι οι πολιτικοί, είτε οι δικαστές, είτε οι δημοσιογράφοι, είτε..., είτε..., είτε... Φταίνε οι πολιτικοί που είναι διεφθαρμένοι αλλά δεν φταίνε οι γονείς που δεν ασχολούνται καν με τα παιδιά τους. Φταίνε οι πολιτικοί που ζουν με παχυλούς μισθούς αλλά δεν φταίνε οι γονείς που πήραν δάνειο για να πάρουν αυτοκίνητο 2λιτρο ενώ η τσέπη τους ίσως να σήκωνε χιλιαράκι. Φταίνε οι πολιτικοί που έχουν βίλες αλλά δεν δεν φταίνε οι γονείς που πάνε και παίρνουν δάνειο μισού εκατομμυρίου ευρώ για ένα σπίτι που το πολύ να κοστίζει 150-200 και το οποίο είναι τετραγωνικά που ουδέποτε θα χρειαστούν. Φταίνε οι πολιτικοί που κονομάνε δεξιά κι αριστερά αλλά δεν φταίνε οι γονείς που έχασαν στο χρηματιστήριο περιουσίες ολόκληρες. Φταίνε οι πολιτικοί που ανταλάσσουν κρατική γη με το (κάθε) Βατοπέδι, αλλά δεν φταίνε οι γονείς που χάνουν κινητά κι ακίνητα στα καζίνα. Ναι, στην Ελλάδα φταίνε μόνο οι άλλοι, εγώ ποτέ. Λογικόν: πασίγνωστη η έκφραση "μωρέ ας με έκαναν εμένα πρωθυπουργό για μια μέρα να έβλεπες μετά". Διότι ο νεοΈλλην όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Ακόμη και τον γείτωνα μπορεί να μαχαιρώσει, το πρόβλημα ξεκινάει όμως μόνο όταν πάνε να μαχαιρώσουν τον ίδιον. Μέχρι τότε αγρόν αγοράζει και πέρα βρέχει.
Ώς έχω ξαναπεί όμως η κοινωνία μας είναι άρρωστη διότι άρρωστοι είμαστε εμείς που την απαρτίζουμε. Είναι λογικό κι επόμενο λοιπόν μια άρρωστη κοινωνία που αποτελείται από αρρώστους πολίτες να βγάζει άρρωστους πολιτικούς, να έχει άρρωστους δημοσιογράφους, να έχει άρρωστη Υγεία, άρρωστη Παιδεία, άρρωστη Πρόνοια, άρρωστη Αστυνομία, άρρωστη τηλεόραση και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά έχουν γίνει άρρωστα με τη δική μας συνέργεια, με τη δική μας συνενοχή. Και ουδεμία έκπληξη πρέπει να προκαλεί το γεγονός ότι βγάζουμε και άρρωστα παιδιά, παιδιά που νομίζουν ότι στα 15 τους ξέρουν πως λειτουργεί ο κόσμος, τι σημαίνει ανεργεία, ποια τα προβλήματα μιας οικογένειας, τι σημαίνει τράπεζα. Παιδιά όπως αυτά που βγαίνουν στους δρόμους νομίζοντας ότι κάτι κάνουν μεν αλλά δίχως να ξέρουν τι ακριβώς κάνουν, καλή ώρα. Παρεμπιπτόντως, σπαταλήστε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας και ακούστε προσεκτικά τι λέει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο καθηγητής Χ. Γιανναράς.
Όμως ζούμε στην χώρα της ισοπέδωσης, στη χώρα που η μαλακία θεωρείτα ύψηστη αρετή και υπέρτατο ιδανικό, στη χώρα που η εθνική σχιζοφρένεια είναι το εθνικό σπορ. Κοινώς, στη χώρα των άκρων. Διότι είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα ο αστυνομικός είναι δογματικά κακός, ο αριστερός δογματικά καλός, ο δεξιός δογματικά κακός, το παιδί έχει δογματικά δίκιο κλπ, κλπ, κλπ. Από πολλές απόψεις δεν πρέπει να προκαλεί την παραμικρή εντύπωση.

Κατ' αρχήν οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες ιδεολογικά στηρίζονται στην γαλλική επανάσταση, η οποία φυσικά για όσους γνωρίζουν ιστορία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το μεγαλύτερο οργανωμένο κύμα τρομοκρατίας στη σύγχρονη Ευρώπη. Αν ήσουν πλούσιος ή ευγενής ήσουν αυτομάτως κακός (μπίνγκο). Αν ήσουν φτωχός και αστός ήσουν αυτομάτως καλός. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του δογματικά καλού είναι ότι για όλα έχει δίκαιο, γι'αυτό και στη Γαλλία οι γκιλοτίνες στους δρόμους ήταν περισσότερες από τα σπίτια. Και φυσικά ο κακός έπρεπε να αποκεφαλίζεται με συνοπτικές διαδικασίες, συνήθως δίχως καν δίκη. Η γαλλική επανάσταση στην πράξη ήταν ακριβώς αυτό (διότι εν προκειμένω δεν ασχολούμεθα με την ιδεολογία της), και σε όποιον αρέσει. Και πάνω σε αυτήν στηρίχθηκε η μετέπειτα πορεία της Ευρώπης. Στα πιο... ημέτερα όμως, α, καλά... εμείς έχουμε και άλλου είδους σχιζοφρένειες να προσθέσουμε στο καρνέ μας, με κυριότερη αυτήν του εμφυλίου πολέμου. Ο εμφύλιος έχει πολύ ψωμί, αλλά οι περισσότεροι συνήθως προσπερνάμε τα περισσότερα δεδομένα και στεκόμαστε στα όσα μας βολεύουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εξής: οι του εμφυλίου, συμμετέχοντες τε και σύγχρονοι αμφοτέρων πλευρών, έχουν ομολογήσει ότι επρόκειτο για ένα τεράστιο λάθος. Μυστηριωδώς όμως και με έναν τρόπο εξόχως μαγευτικό, οι μεταγενέστροι που τον εμφύλιο δεν τον έζησαν ούτε για μισό δευτερόλεπτο φροντίζουν να διαιωνίζουν με στοργή το μίσος που υπήρχε στην τότε εποχή. Κάπως έτσι πχ οι αριστεροί είναι πάντα καλοί και οι δεξιοί πάντα κακοί. Σίγουρα όλα είναι θέμα ερμηνείας. Πχ όση σχέση έχει η νουδού με τη μετεμφυλιακή (ή ακόμη και την μεταπολιτευτική) δεξιά, άλλη τόση έχω εγώ με τους Ελ, τους Έψιλον και το μπέβατρο του Γκιόλβα. Όμως η ρετσινιά πάντα μένει. Όπως αντίστοιχα έχει μείνει στο ΠΑΣΟΚ φερ'ειπείν ότι είναι κεντροαριστερό κόμμα, ενώ πιθανώς να είναι δεξιότερο της νουδού. Είπαμε, εθνική σχιζοφρένεια. Εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Ας μιλήσουμε λίγο για την περίοδο της χούντα. Μεταπολιτευτικά επεδείχθη ότι από τα περίπου 9 εκατομμύρια Ελλήνων, σχεδόν τα 7 εκατομμύρια ήταν αντιστασιακοί. Το ερώτημα, πως είναι δυνατόν με τόσους πολλούς αντιστασιακούς η χούντα να κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια αν και εφιαλτικό, συνήθως παραβλέπεται μιας και δημιουργεί πόνους εις το παχύ έντερο. Διότι τα 7 χρόνια της χούντας είναι ένα γεγονός, ο αριθμός των αντιστασιακών όμως μια υπόθεση. Αν η υπόθεση είναι σωστή, τότε είμαστε ένα έθνος ανικάνων. Αν η υπόθεση δεν είναι σωστή, είμαστε ένα έθνος ψευτών, καιροσκόπων και καραγκιόζηδων που ενδιαφερόμαστε μόνο για την μόστρα και την πάρτη μας. Να μπλέξουμε λίγο περισσότερο την ιστορία τώρα: προχουντικά μέσες άκρες είχαν γίνει τα εξής: ο Καραμανλής (ο αείμνηστος) είχε αρχίσει να εδραιώνεται. Είχε γίνει και η ιστορία με τις εκλογές της βίας και νοθείας (όπως οι αντικειμενικοί ιστορικοί μαρτυρούν), με θύμα τον Γέρο της Δημοκρατίας (για τον οποίον ως διά μαγείας ουδείς λέει ποτέ τον τεράστιο ρόλο του στην έναρξη του Εμφυλίου). Τελικώς ο Παπανδρέου κερδίζει τις εκλογές μετά όμως χούντα (αφού μεσολάβησε η υποτιθέμενη αποστασία, για την οποίαν όμως ουδείς λέει ότι ο Μητσοτάκης έκανε το ακριβώς αντίθετο με αυτό που είχε κάνει κάποια χρόνια πριν: ήταν αυτός που κρατούσε σε συνεχή την Ένωση Κέντρου, ήταν αυτός που τη διέλυσε κιόλας. Δεν τα λέω εγώ αυτά, ο Θεοδωράκης τα λέει). Όπως και να'χει, η ιστορία που μας παρατίθεται ουσιαστικά βαραίνει τον Καραμανλή, ο οποίος στο ενδιάμεσο την είχε κανει στο Παρίσι. Πέφτει λοιπόν η χούντα και ποιον περιμένει ως μεσσία ο ελληνικός λαός; Μα φυσικά τον... Καραμανλή. Εν συνεχεία φτάνουμε στην Ανδρέας-era: ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο κλπ. γνωστές ιστορίες. Φυσικά όσο βγήκαμε έξω από την ΕΟΚ άλλο τόσο βγήκαμε κι έξω από το ΝΑΤΟ, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ναι μεν ο Παπανδρέου έκανε πολλά σωστά πράγματα, ουδείς αντιλέγει. Ελάχιστοι όμως λένε ότι ουσιαστικώς τα γάμησε όλα πατόκορφα. Ναι, έπρεπε ο περιπτεράς της γωνίας να μην είναι ρουφιάνος πλέον, έπρεπε όμως να μην διαλυθούν τα πάντα. Διότι διαλύθηκαν και μην κρυβόμαστε. Και διαλύθηκαν σε τι όνομα; Υποτίθεται της ελευθερίας των πολιτών. Από τότε όμως είχε λησμονηθεί ήδη ότι άλλο ελευθερία και άλλο ασυδωσία.
Μμμμμ... ή μήπως δεν είναι έτσι; Για μισό...

Πάμε λίγο πίσω στο Πολυτεχνείο: τις απόψεις μου περί τούτου τις είχα αναπτύξει πέρσυ. Δεν έχει νόημα να αρχίσω να αραδιάζω και άλλες ιστορίες για να γίνω πιο πιστευτός, πόσω δε μάλλον που μου αρκεί να μείνω και παντελώς απίστευτος. Λίγο πιο πάνω ανέφερα για το πλήθος των Ελλήνων αντιστασιακών (της χούντας). Λίγο πιο πριν έγραψα κάτι για τον Εμφύλιο. Και αμέσως πιο πριν είχα γράψει (ξανά) για τα άκρα που μας χαρακτηρίζουν ως λαό. Μπορείτε να τα συνδυάσετε όλ'αυτά; Ποιοι είναι οι σημερινοί πολιτικοί; Η so called γενιά του Πολυτεχνείου. Ποιοι είναι οι σημερινοί γονείς; Η so called γενιά του Πολυτεχνείου. Ποιοι είναι οι σημερινοί συνδικαλιστές; Η so called γενιά του Πολυτεχνείου. Ποιοι είναι οι πλέον κραταιοί δημοσιογράφοι; Η so called γενιά του Πολυτεχνείου. Και πάει λέγοντας. Να το θέσω αλλιώς: ποιοι είναι αυτοί που μας έχουν πολώσει στα δυο αντίθετα άκρα; Μπίνγκο: Η so called γενιά του Πολυτεχνείου, μια γενιά που αποφάσισε να κάτσει στον καναπέ μέχρι να πεθάνει, μόνο και μόνο επειδή κάτι που έκανε νόμισε ότι ήταν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά έκανε. Θυμάμαι πριν καμιά διετία πρέπει να ήταν, ο πολύ λίγος (ως προσφάτως απεδείχθη) Αλαβάνος έλεγε κάτι πραγματάκια περί Πολυτεχνείου στη Βουλή. Του ανταπάντησε ο Λιάπης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση του για έναν λόγο που θα εξηγήσω αμέσως μετά: "ήμασταν μαζί στο κτίριο της Νομικής και δεν σας επιτρέπω να καπηλεύεστε τα γεγονότα για τη δική σας παράταξη". Τον εν λόγω διάλογο τον είχα παρακολουθήσει στην τηλεόραση. Ούτε μουν τον είπαν, ούτε άκουσα να το λένε. Την επομένη η Ελευθεροτυπία έγραφε απλά ότι "ο Λιάπης απάντησε σε έντονο ύφος". Πιθανώς επειδή είναι κακό για έναν δεξιό να ήταν εκεί μέσα τότε, αντί να έχει ταχθεί με τα τανκς, δεν ξέρω...
Έχετε αρχίσει να καταλάβαίνετε το μέγεθος της προπαγάνδας; Δεν λέω ηθελημένης προπαγάνδας, αφού μπορεί να γίνεται και κατά λάθος. Σπαταλήστε λίγο ακόμη από τον χρόνο σας και δείτε τι έλεγε ο Κύρκος πολύ πρόσφατα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ.
Τι έλεγα πιο πάνω όμως; Ότι οι Έλληνες είμαστε χωρισμένοι σε καλούς και κακούς, στους δικαίους και τους αδίκους. Πήγε ο ειδικός φρουρός και σκότωσε έναν πιτσιρικά. Αυτό σημαίνει τι; ότι όλοι οι μπάτσοι είναι γουρούνια και δολοφόνοι; Δηλαδή κι ο Πάσαρης που δολοφόνος ήταν σίγουρα και πιθανώς να ήταν και γουρούνι, ήταν μπάτσος; Δεν υπάρχουν καλοί αστυνομικοί; Όλοι στο ίδιο σακί; Είναι τόσο δύσκολο πια να καταλάβουμε ότι οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες; Διάβαζα τις προάλλες ένα συγκλονιστικό άρθρο στην Καθημερινή και θυμήθηκα -ρε διάολε- αυτά που προσφάτως έγραφα περί της δικής μας αδιαφορίας για τον συνάνθρωπό μας. Ένα παιδί πέθανε (το "ένα", τρόπος του λέγειν). Όλοι μας νομίζω οι υγιώς σκεπτόμενοι το καταδικάζουμε απερίφραστα, αλλά ουδείς κάθεται να σκεφτεί πόσα άλλα παιδιά ενδέχεται να τα πάρει και να σηκώσει ο διάολος ο ίδιος, μόνο και μόνο επειδή εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας είμαστε επαγγελματίες μαλάκες. Δηλαδή, την στιγμή που δηλώνουμε αποτροπιασμένοι-εξοργισμένοι-αηδιασμένοι-κλπ (σε όλα, sic) για ένα γεγονός υποβοηθούμε στην τέλεση άλλων εγκλημάτων, με την εγκληματική μας αδιαφορία. Και η πλάκα ποια είναι; Ότι οι περισσότεροι από δαύτους που ουσιαστικά κάνουν ζημιά σε κάποια (τέτοια) παιδάκια ήταν οι ίδιοι που προ ετών σήκωναν μπαϊράκι υπέρ του Οδυσσέα Τσενάι και την ιστορία με τη σημαία. Είπαμε όμως, εθνική σχιζοφρένεια.

Πρέπει να το χωνέψουμε: στην Ελλάδα είμαστε χωρισμένοι σε παιδιά και αποπαίδια. Και ο διαχωρισμός δεν γίνεται από τις πράξεις του καθενός μας, αλλά από το τι δηλώνει ο καθένας. Ή μάλλον ακόμη πιο σωστά, από το πως στιγματίζεται κατά το δοκούν.

Αλήθεια, μιας και έκανα λόγο για προπαγάνδα πιο πάνω, έχετε σκεφτεί πόσο καλή προπαγάνδα γίνεται μέσα από την σάτυρα; Το γέλιο είναι κάτι το εκπληκτικό: μεταξύ άλλων, αν έρθει με ωραίο τρόπο σε καθιστά ανίκανο ακόμη και να σκεφτείς. Έβλεπα προχθές Λαζόπουλο, τον οποίον ουδέποτε έκρυψα ότι απεχθάνομαι μέχρι τελικής πτώσεως. Σε κάποιο σημείο λοιπόν για να καταδείξει -ένας θεός ξέρει τι- βγαίνει και λέει ο μέγιστος ότι "εμείς καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε τα παιδιά μας να αγωνίζονται στους δρόμους". Δάκρυα συγκίνησης μου έφυγαν από τα μάτια, διότι τον έβλεπα πως κρύωνε ο άνθρωπος από τη χαμηλή θερμοκρασία στην πλατεία Συντάγματος που έκανε την εκπομπή του, τον έβλεπα πως ίδρωνε για να προλάβει να πάει από την Σταδίου στην Πανεπιστημίου κι από το Πολυτεχνείο στην Ακαδημία και τον λυπόταν η ψυχή μου. Πως είπατε; Στο στούντιο ήταν; Μισό λεπτό, διότι αποκλείεται να μπερδέυτηκα τόσο πολύ. Δηλαδή ήταν στο στούντιο γιατί; Για να κάνει εκπομπή; Μια εκπομπή που θα κρατούσε τους συνομήλικούς του (που κατηγορούσε) στον καναπέ (που κατηγορούσε); Μμμμ, ναι, έχετε δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Όπως και να'χει, δώστου κάθε τόσο να χειροκροτούν τα παιδιά που ήταν στο στούντιο εκείνη την ώρα (διότι -sic- έπρεπε να είναι στο πνεύμα των ημερών ο κύριος όλα τα σφάζω-όλα τα μαχαιρώνω). Βέβαια θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος αν τα χειροκροτήματα ήταν αυθόρμητα ή υπήρχε κάποιος συντονιστής που πάντοτε υποδεικνύει σε τέτοιες εκπομπές με κοινό, έτσι για λόγους αρχείου δηλαδή, όχι ότι θα αλλάξει κάτι. Και τι έλεγε λοιπόν ο κύριος Λαζόπουλος; Ότι οι νέοι μας δείχνουν το παράδειγμα, ότι έχουν δίκιο. Μας υπενθύμησε το Βατοπέδι, για τη Ζήμενς, τους κουμπάρους, το χρηματιστήριο κλπ. Ναι, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο σημερινός 16ρης έχει άποψη για το τι έγινε στο χρηματιστήριο το 99 όταν δηλαδή ήταν 7 χρονών, αλλά το παραβλέπουμε και αυτό. Το μόνο που δεν μας είπε ο κύριος Λαζόπουλος ήταν το δικό του μερίδιο ευθύνης στο όλο σκηνικό. Πιθανώς να το σκεφτεί πιο ήρεμα το καλοκαιράκι, αφού οι φήμες λένε ότι πάει και ξεκουράζεται στην Μύκονο, ξέρετε που, εκεί στην εργατιά και την κακοπέραση. Α, κι επί τη ευκαιρία, αφού τα είχε μαζεμένα τα πιτσιρίκια στο στούντιο, γιατί δεν τους είπε και πόσα βγάζει τον μήνα; Όχι για άλλον λόγο, αλλά για να χειροκροτήσουν και τότε...
Δεδομένου λοιπόν ότι ο Λαζόπουλος είναι όντως ένα άνθρωπος με ταλέντο και με πηγαίο χιούμορ, σε συνδυασμό με τα όσα άλλα ακούγονται δεξιά κι αριστερά τι πέρασε; Ότι οι νέοι έχουν δίκιο. Τα είπαμε από την αρχή όμως, και η ερώτηση "πότε πρόλαβαν να το ανακαλυψουν" θα παραμείνει αναπάντητη εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν.

Πριν καμιά δεκαριά μέρες νομίζω ήταν, πήρε τ'αφτί μου ότι 3 άτομα βίασαν μια γυναίκα μέσα στο μαγαζί της στο κέντρο της Αθήνας. Έχω ακούσει και το που και το πότε. Το θέμα είναι ότι δεν άκουσα κάτι τέτοιο στις ειδήσεις, μήτε το διάβασα στις εφημερίδες. Θα μου πείτε, ότι είθισται να ακούγονται και υπερβολές. Συμφωνώ και επαυξάνω. Αν κρίνω όμως από τον τρόπο που παρουσιάζεται η όλη ιστορία, έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι το πιθανότερο είναι ο βιασμός όντως να έγινε και να μην ήταν φόλα του αέρα. Διότι όπως προσφάτως λέγαμε, εδώ και πολλές μέρες συμβαίνουν κάποια πράγματα ταυτόχρονα και τα έχουμε βάλει όλα στο ίδιο καζάνι. Ακούγεται ότι ο κόσμος έχει εξεγερθεί. Παπάρια μάντολες.
Κανένας κόσμος δεν έχει εξεγερθεί. Πριν από αρκετές μέρες άκουγα τον Βαφειάδη (τον δημοσιογράφο) να λέει "στα ρεπορτάζ που έχω κάνει έχω μάθει πολλές γλώσσες και αυτές τις μέρες στο κέντρο της Αθήνας ακούω πολλές που δεν έχω ξανακούσει". Και δυστυχώς κάτι τέτοιο έχει πάρει και το δικό μου το αφτί. Αυτό δεν είναι εξέγερση, κυρίες και κύριοι. Ή τουλάχιστον, δεν είναι εξέγερση πολιτών. Είναι οι λεγόμενοι "γνωστοί-άγνωστοι" (sic) συν αρκετοί άλλοι απελπισμένοι που κυριολεκτικώς δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ταυτόχρονα έχουν βγει στους δρόμους κάμποσοι πιτσιρικάδες που αντιδρούν και διαδηλώνουν για κάτι που και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι είναι. Να σας το πω αλλιώς: όταν προ ετών πήγε να περάσει νομοσχέδιο που να ελέγχει τους καθηγητές, έγιναν... καταλήψεις. Μπίνγκο, καλά το καταλάβατε. Και πόσες άλλες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν. Αν υπήρχε κάποια εξέγερση θα πήγαιναν σφαίρα στα κόμματα να τα κάνουν ρημαδιό, όχι στα μαγαζιά του κοσμάκη.

Να εξηγηθώ και λίγο διά να μην παρεξηγηθώ. Είναι γεγονός ότι υπάρχει φτώχεια, είναι γεγονός ότι υπάρχει ανεργία, είναι γεγονός ότι υπάρχει εξαθλιώση, κοινωνική αδικία. Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα ελάχιστα πράγματα λειτουργούν (όχι απλά σωστά, αλλά και γενικώς), είναι γεγονός ότι δεν έχουμε Πρόνοια, Κοινωνική Πολιτική και Μέριμνα. Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε Παιδεία, ότι η Υγεία είναι του κώλου και πάει λέγοντας. Όπως και είναι γεγονός ότι έχουμε τα χίλια δυο προβλήματα και ότι έρχονται ακόμη μεγαλύτερα αγγούρια. Και όσο δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, ούτε αυτά θα αλλάξουν. Στο κείμενό μου λοιπόν, αν δηλαδή καταφέρατε (υποθετικά μιλώντας) να φτάσετε ως εδώ κάτω-δεν λέω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχουν και είναι αμέτρητα. Αυτό που λέω είναι ότι εξακολουθούμε να τρώμε κουτόχορτο. Πιστεύουμε πως ο κόσμος είπε "ως εδώ". Στην πραγματικότητα οι δημοσιογράφοι (μεταξύ άλλων) αποφάσισαν να παρουσιάσουν τον κόσμο να έχει πει "ως εδώ". Όπως κάποιοι αποφάσισαν να βγάλουν στο δρόμο παιδάκια που καλά, καλά δεν ξέρουν ποιος ο Κόσμος του Είναι και ποιος του Γίγνεσθαι και να τα βάλουν μπροστάρηδες μιας δήθεν εξέγερσης.
Και το ακόμη πιο θλιβερό είναι το άλλο: ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι όντως τόσα πολλά και σοβαρά, που ακόμη και υπό τέτοιες συνθήκες ωχαδελφισμού και παραπληφορόρησης θα μπορούσαμε να επιτύχουμε κάτι πραγματικά καλό. Μάλλον όμως θα χάσουμε και αυτήν την ευκαιρία, όπως πάμπολλες άλλες έχουμε χάσει στο παρελθόν.
Και δυστυχώς, όσο περισσότερο παρακολουθώ τα πράγματα, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι η όλη ιστορία ήταν (και είναι) υποκινούμενη και στημένη. Δεν ξέρω αν είναι από "έξω" ή από "μέσα", ή ακόμη από "πιο μέσα" όπως ισχυρίζονται από την πλευρά τους πολλοί και διάφοροι. Αυτό που ξέρω είναι ότι πολλά πράγματα δεν μου κάθονται καθόλου καλά. Κι επίσης αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι οι πληροφορίες μας χτυπάμε σε πολύ συγκεκριμένες ευαίσθητες χορδές μας, το οποίο μόνο τυχαίο δεν μου φαίνεται.

Τελειώνοντας σιγά, σιγά (τυχερούληδες...) να ανασύρω ένα απόσπασμα από το προ 3 μηνών Περί Δημοσκοπήσεων έπος μου: "Μμμμμμ... και μιας κι έχετε καλή μνήμη είπαμε, κάντε μου μια χάρη: δείτε πως έγραφαν κάποιες συγκεκριμένες εφημερίδες προεκλογικά και πως γράφουν τώρα. Κι ελπίζω να μην εκπλαγείτε όταν διαπιστώσετε ότι γράφουν με ακριβώς τον ίδιον τρόπο. Καλό, ε; Το μέγα ερώτημα είναι βέβαια που το πάω; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω ιδέα. Η εντύπωση που μου δημιουργείται όμως είναι ότι η "γενική" προσπάθεια που υπάρχει είναι να συρθεί η χώρα σε εκλογές σώνει και καλά. Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, σχεδόν εκβιαστικά." Όσοι παρακολουθείτε προσεκτικά τα όσα λέγονται και γράφονται αυτές τις μέρες, το πιάσατε τι θέλω να πω...

Για το τέλος, σας ανεβάζω ένα (ακόμη) εξαιρετικό κείμενο που γράφτηκε στον Φίλαθλο (από τον οποίον κυριολεκτικά δεν ξέρω τι να πρωτο"κλέψω"), την περασμένη Κυριακή, από τον Αργύρη Παγαρτάνη αυτή τη φορά. Διαβάστε το προσεκτικά, δίνει μια ενδιαφέρουσα άποψη του προβλήματος.


Ξεκινήσαμε πως, αυτό το κείμενο; Α, ναι, με την βρετανική punk σκηνή. Οι τότε πρωτοπάνκηδες το έριξαν στη μουσική επειδή το αγγλικό σύστημα πρακτικά δεν τους έδινε άλλη δυνατότητα αντίδρασης. Το θέμα είναι ότι αυτοί πρώτα είδαν και μετά έκαναν. Δεν λέω πως ότι έκαναν οι πάνκηδες ήταν σωστό, ούτε ότι είχαν δίκιο σε όλα. Όμως το σίγουρο είναι ότι ήξεραν για τι μίλαγαν. Όταν φερ'ειπείν οι Sex Pistols τραγούδαγαν στο Anarchy in the UK "don't know what I want but I know how to get it" ή "your future dream is a shopping scheme" είχαν τον λόγο τους που το έλεγαν. Ήξεραν. Ούτε υπέθεταν, ούτε είχαν ακούσει να λένε άλλοι, ούτε φυσικά τους είχαν βάλει άλλοι να κάνουν έτσι. Και παρά ταύτα ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Έγιναν όλοι τους ένα με το σύστημα που όχι μόνο υποτίθεται πολέμαγαν αλλά και έπαιζαν και πολύ ξύλο κιόλας.
Κοινώς, οι εξεγέρσεις δεν γινονται στα λόγια, ούτε είναι τόσο εύκολες. Εκτός αν πια ψάχνουμε αφορμή να έχουμε να λέμε ότι "ήμουν κι εγώ εκεί και κάτι έκανα". Τώρα το τι ήταν αυτό το κάτι όμως, ας μην το ψάχνουμε καλύτερα...
Χαίρετε.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Αναρχίας δε μείζον ουκ έστι κακό

Αυτό πίστευε ο Αριστοτέλης. Και δεν ήταν κι ο μόνος κιόλας...
Κάπου πήρε το μάτι μου ότι πενθούμε σήμερα. Πράγματι.
Το πολίτευμά μας τη Δημοκρατία, τους Νόμους και πολλά ακόμη. Προ πάντων όμως τον Πολιτισμό μας.
Και ως εκεί φτάνει το πένθος μου...
Και ναι, έχω πάρει ανάποδες.

Ειλικρινά μου κάνει εντύπωση το πόσο πολύ μπορούν να ξεφεύγουν οι γνώμες από την πραγματικότητα. Μιλάω για τις γνώμες πολλών. Και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Δεν μιλάω φυσικά για αντίθετες απόψεις, αυτές είναι θεμιτές κι αναμενόμενες. Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνούμε όλοι. Αναφέρομαι σε γνώμες που ουσιαστικά δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Και τουλάχιστον όταν είναι ιδιωτικές, πες πάει στο διάολο. Όταν όμως είναι πιο... ας πούμε, προβεβλημένες τότε υπάρχει πρόβλημα.

Δεν ξέρω αν έχετε μπει καθόλου σε ξένα μέσα ενημέρωσης... Αλλά πριν απ'αυτό ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση. Είχαμε το τραγικό περιστατικό με έναν 15χρονο πιτσιρικά και έναν ειδικό φρουρό της αστυνομίας. Αν και δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία (κακώς), ο ειδικός φρουρός είναι πατέρας τριών παιδιών (ήτοι η πράξη γίνεται ακόμη πιο δυσνόητη και σκοτεινή). Ακούστηκε ό,τι φόλα σηκώνει το ανθρώπινο στομάχι: από το ότι ο μικρός ήταν αναρχικός έως... τα πάντα. Τελικώς απ'ό,τι φαίνεται ο άτυχος 15χρονος ήταν εκεί απλά για μία γιορτή και ουδεμία σχέση είχε με τον αυτολεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο (my ass). Δεν μας έφτανε λοιπόν το τραγικό συμβάν, είχαμε και την εκμετάλλευσή του. Στο ενδιάμεσο είχαμε τη συγκίνηση και ευαισθητοποίηση εκατομμυρίων ίσως συμπολιτών μας τους οποιους κατά τα λοιπα εγώ ονοματίζω διπρόσωπα γουρούνια και υποκριτές φαρισαίους και οι οποίοι όπως πρόσφατα γράφαμε απλά ό,τι θυμούνται χαίρονται. Κοινώς, μόνο αν κατά 'κει φυσήξει ο άνεμος. Αποδεδειγμένο αυτό κι ας μην το συζητήσουμε περαιτέρω. Θεωρητικά λοιπόν, επ'αφορμή του θανάτου του μικρού ξεκίνησε το χάος που άναυδοι παρακολουθούμε εδώ και λίγες μέρες (και που για την ώρα δείχνει να συνεχίζεται). Με λίγα λόγια είμεθα... υποχρεωμένοι να πιστέψουμε ότι η Βιβλιοθήκη, το χριστουγενιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, εκατοντάδες μικρομάγαζα και πόσα άλλα ακόμη κάηκαν ή καταστράφηκαν ως αντίδραση για το τραγικό συμβάν του Σαββάτου. Αν δεν ακούσατε, κάηκε έως κι ένα περίπτερο συλλογής παιχνιδιών για παιδάκια (πιθανολογώ άπορα). Υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να δύναται να συνδέσει αυτά τα γεγονότα; Εκτιμώ πως όχι. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές και παντελώς άσχετες ιστορίες. Η μία είναι ο θάνατος του μικρού και η άλλη τα όσα επακολούθησαν. Λάθος... διότι στην "άλλη", υπάρχουν κι άλλα....
Ααμφίβολα υπήρξε κόσμος που απλά ήθελε να κατέβει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί. Αναμφίβολα υπήρχαν και παιδιά μέσα σ'αυτόν τον κόσμο. Βέβαια ας μην εξετάσουμε το πότε τα παιδιά πρόλαβαν να αποκτήσουν τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις και τις δικές τους ιδεολογίες γιατί θα βγάλω μεγάλο φτυάρι. Κι από την άλλη υπήρχαν μερικοί καιροσκόποι, κάποια κοινά αποβράσματα που απλώς ήθελαν να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο. Άρα, μην κάνουμε το λάθος να βάζουμε και όλους αυτούς στο ίδιο καζάνι, ακριβώς όπως δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να τους παρουσιάζουμε και όλους ως διαδηλωτές (διότι στην αρχή έως και αυτό ακούστηκε).

Η κατάσταση έχει μπλεχτεί πάρα πολύ, και από μιαν άποψη ο Σπίθας έχει δίκιο που έχει πάρει ανάποδες. Είναι που είναι μπλεγμένη όμως, την κάνουμε κι εμείς χειρότερη. Πως; μα φυσικά με την αναμφισβήτητη ανωριμότητά μας. Κατ' επανάληψιν έχω πει από 'δώ μέσα ότι υπάρχουν κάποιοι (αυτοί δεν είναι γνωστοί άγνωστοι, γνωστοί πασίγνωστοι είναι...) που χρόνια ολόκληρα προσπαθούν να φέρουν τους Έλληνες σε ένα μεγάλο δίλημμα: είτε θα είσαι με'μάς είτε με τους απέναντι. Θες να αποδείξεις ότι δεν είσαι ρατσιστής; Τότε είσαι υποχρεωμένος να αποδεχθείς να έρθουν όλοι οι μετανάστες του κόσμου εδώ πέρα. Δεν έχει σημασία αν θα ζουν στον δρόμο, αρκεί να δείξουμε ότι τους θέλουμε. Αν δεν το δεχθείς, αυτομάτως είσαι ακροδεξιός. Μην τα ξαναλέω και συγχίζομαι. Που κολλάει εδώ θα μου πείτε;
Μα επειδή έχουμε (προσέξτε το ρήμα που ακολουθεί) συγχέσει τα γεγονότα. Το να καταδικάσουμε τα συμβάντα που καταστρέφουν την ίδια μας την Ύπαρξη δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε ή ότι εγκρίνουμε με τη δολοφονία του πιτσιρικά και αυτό δυστυχώς είναι κάτι που δεν έχει γίνει κατανοητό. Θα πω κάτι στα ίσα και όποιος γουστάρει να με παρεξηγήσει ας το κάνει ελεύθερα. Άλλωστε δημοκρατία έχουμε (ελπίζω δηλαδή). Βλέποντας να καίνε έως και την Εθνική Βιβλιοθήκη παρακάλαγα μέσα μου να τους πιάσουν οι μπάτσοι και να τους σαπίσουν όλους στο ξύλο. Και το εννοώ...
Το να πας να κάψεις 5 τράπεζες, να κάνεις και τα κλασικά και πασίγνωστα 3-4 ντου στα ματ όπως κατ' επανάληψιν έχουμε δει να συμβαίνει, αυτό θα έδειχνε ότι ναι, υπάρχει κάτι το ιδεολογικό από πίσω. Ότι θές έστω και με τη χρήση βίας να αντιδράσεις απέναντι στις τράπεζες ή στην αστυνομία που είναι μια έννοια ταυτισμένη με την ισχύ και το κράτος. Την Εθνική Βιβλιοθήκη όμως ρε μουνόπανα; Τα μαγαζιά του απλού κόσμου; Τι φταίει ο απλός κόσμος; Πίσω από ένα μαγαζί υπάρχει τουλάχιστον μία οικογένεια. Από τα καταστήματα που κάηκαν πόσοι θα μείνουν άνεργοι άραγε; ήταν που'ταν τα πράγματα δύσκολα, έσκασε και η οικονομική κρίση και το γαμήσαμε κι από μόνοι μας. Πήγαν κι έκαψαν πολυκαταστήματα; Πόσων εκ των ιδιοκτητών ίδρωσε το αφτί; Ασφαλισμένα είναι τα περισσότερα αν όχι όλα τα μεγάλα. Τα λεφτά τους θα τα πάρουν και ίσως με το παραπάνω. Ο κόσμος όμως που θα μείνει δίχως δουλειά τι θα κάνει; Ή το μικρομάγαζο που ίσως ν'αποζημιωθεί μετά από μήνες ολόκληρους; Αυτές οι απύθμενες αλητείες τι ιδεολογία κρύβουν; Εδώ ακούγεται ότι δεν έχουν αποζημιωθεί οι πυρόπληκτοι της... περασμένης σαιζόν που έχασαν και δουλειές και σπίτια, πόσο αισιόδιξοι μπορούμε να είμαστε ότι θ'αποζημιωθούν και τόσοι άνθρωποι εδώ πέρα;
Έχουμε κορνιζάρει τη φράση "βία της εξουσίας", εκπλήσσομαι όμως που ουδείς κάνει λόγο (ή έστω που οψίμως θυμόμαστε) τη βία των αληταράδων και δεν έχουμε καταλάβει ούτε καν τώρα τη συμμετοχή μας στο έγκλημα: το να ασχολείσαι μόνο με το πρώτο σκέλος, την κρατική βία δηλαδή, και να παραβλέπεις τελείως το δεύτερο ενώ γνωρίζεις ότι υπάρχει ουσιαστικά σε ωθεί στο να το επικροτείς. Αλήθεια, πόσοι θυμάστε τι έλεγαν οι της 17Ν σχετικά για την πέραση που πίστευαν ότι ειχαν στον κόσμο; Θα μου πείτε φυσικά, και σωστά, ότι σιγά μην είναι έτσι. Ακόμη κι αν κάποιος εθελοτυφλεί προς μια κατεύθυνση από που κι ως που την νομιμοποιεί και την επικροτεί, ακόμη και παρά τη θέλησή του; Νομίζω ότι το θέμα είναι απλό και σχετίζεται με την γνωστή παροιμία που λέει καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα...
Τα μυαλά μας (και μια λίρα) πρακτικά μας έχουν φτάσει στο εξής σημείο: αν βγει κάποιος και εκφράσει τον αποτροπιασμό του (sic) για τα όσα πράττουν οι βάνδαλοι εδώ και μέρες αυτομάτως θα κατηγορηθεί ότι εγκρίνει (και συντάσσεται με) τη δολοφονία του πιτσιρικά. Θέλετε κι απόδειξη; Καλώς: τότε μπείτε και διαβάστε όπου γουστάρετε. Για τη δολοφονία του μικρού έγινε χαμός (και δικαιότατα). Για τα υπόλοιπα έχω βαρεθεί να διαβάζω επιφυλάξεις: "ντάξει, τα πλιάτσικα δεν ήταν και τόσα πολλά", "ντάξει, τράπεζες έκαιγαν κατά κύριο λόγο", "ντάξει, είμαι παπάρας" κλπ. Και μην βιαστείτε να το απορρίψετε αυτό που λεω διότι κρατάει χρόνια αυτή η κωλώνια και τα'χουμε ξανασυζητήσει (και) από 'δω. Σάμπως οι επιτήδειοι που το ίδιο κιόλας βράδυ του Σαββάτου δεν ήταν που έβγαλαν ανακοίνωση και έκαναν λόγο για τον "μικρό αντιεξουσιαστή";
Έχουμε που έχουμε δηλαδή τα όσα τραβάμε ως άτομα, ως πολίτες, ως κοινωνία, ως κράτος, έχουμε και το όλο παιχνίδι. Ο Σπίθας ισχυρίζεται ότι το ζήτημα της δολοφονίας είναι πολιτικό και το εξηγεί από την πλευρά του. Προσωπικά δυσκολεύομαι για διάφορους λόγους να το πιστέψω, όχι ότι απορρίπτω αυτήν (και άλλες παρόμοιες με αυτήν) τη θέση. Βέβαια από τη μια δυσκολεύομαι να το πιστέψω κι από την άλλη ήδη σκάνε ορδές δημοσκοπήσεων αναφορικά με εκλογές (κι έλεγα κι εγώ ποιο ήταν το πραγματικό μας πρόβλημα ρε παιδάκι μου). Μεταξύ άλλων έχει ακουστεί και ένα άλλο σενάριο: ποιο; Ότι η όλη ιστορία είναι στημένη. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μου το έχουν αναπτύξει γνωστοί και φίλοι, σοβαρά άτομα όλοι τους (διότι ποτέ δεν έκρυψα ότι ξέρω κι άλλα που είναι παντελώς ασόβαρα). Κοινό σημείο όλων το γεγονός ότι ουδείς μπορεί να αιτιολογήσει το γιατί, τα επιχειρήματά τους ομως δεν είναι απ'αυτά που θα άφηνα να περάσουν έτσι απλά. Αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μια ενδιαφέρουσα (οργουελική) προσέγγιση έχει κάνει ο polse, η οποία όπως του είπα μου ψιλοκαθεται στον λαιμό παρόλο που για συναφή θέματα έχω γράψει κι εγώ (και άλλοι) στο παρελθόν. Κύριος οίδε, όπως λέει και το γνωστό ρητό και μάλλον το μέλλον θα δείξει.

Αλήθεια, μιας και στην αρχή έκανα λόγο για τις πιο "επίσημες" θέσεις, έχει πέσει το μάτι σας στις αναμεταδώσεις των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων και ΜΜΕ; Διότι έχει πολύ ενδιαφέρον το θέμα. Αν τα διαβάσετε θα διαπιστώσετε ότι στο εξωτερικό σέρνονται πάνω από 4-5 διαφορετικές εκδοχές για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Λεπτομέρεια: τα περισσότερα απ'αυτά τα μέσα έχουν Έλληνες ανταποκριτές. Άρα οι πληροφορίες αυτές είναι από εδώ. Και όλως τυχαίως ποτέ δεν είναι απόλυτα ακριβής. Ενδιαφέρον, ε; Παρένθεση: τελικά με τις δηλώσεις Σόμπολου μάθαμε τι έγινε, ή δεν έχει μαθευτεί το ζήτημα; Χμ, κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Αααα, και μέσα σε όλα διαπίστωσα και το άλλο πολύ ενδιαφέρον. Χθες το απόγευμα -σχετικά νωρίς ήταν- έκανα ένα ζάπινγκ στα κανάλια και σε ένα σημείο πετυχαίνω -μπίνγκο- ΤηλεΆστυ. Εννοείται ότι το άφησα λίγο για να θαυμάσω τον εξαίρετο (μπρρρρρρ) Άδωνι. Σε ένα σημείο έβαλα τα γέλια, διότι αυτά που άκουγα ήταν τελείως απίστευτα. Πιο συγκεκριμένα, ο Γεωργιάδης έλεγε ότι έχει γίνει κατάληψη σε δύο προξενεία μας, στη Γερμανία και την Αγγλία. Γέλασα, και άλλαξα κανάλι. Λίγη ώρα αργότερα, κι ενώ παρακολουθούσα ΣΚΑΪ ειπώθηκε ότι ο Καρατζαφέρης ενημέρωσε πως έκλεψαν οπλοπωλείο στην Ομόνοια και πλέον οι κουκουλοφόροι έχουν και όπλα. Μάλιστα η δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ τόνισε -αρκετά επιτιμητικά, θα έλεγα- ότι τέτοιες πληροφορίες καλό είναι να διασταυρώνονται αντί να λέγονται έτσι αβίαστα από πολιτικούς κιόλας. Το βραδάκι λοιπόν ακούγεται επίσημα ότι όντως είχαν καταληφθεί 2 προξενεία μας στο εξωτερικό καθώς και ότι η ληστεία στο οπλοπωλείο ίσχυε. Και αμέσως διερωτήθηκα, αυτοί οι δύο πότε διάολο πρόλαβαν και τα έμαθαν; Διότι είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Σε αυτήν την χώρα οι δημοσιογράφοι μαθαίνουν ότι θα χέσεις πριν καν σε πιάσει κόψιμο και εδώ πιάστηκαν στον ύπνο; Ακόμη δεν έχω καταλάβει για να είμαι ειλικρινής... Και φυσικά μέσα σε όλα είχαμε και πολλά και διάφορα δημοσιογραφικά καλούδια σε διάφορους σταθμούς, τα οποία είναι μάλλον ήδη γνωστά.
Και έχουμε και λέμε λοιπόν: ο θάνατος του πιτσιρικά έγινε προϊόν εκμετάλλευσης (ακόμη και πολιτικής. Καλά, για τις εφημερίδες δεν το συζητάω καν, έτσι;) σχεδόν άμεσα. Το πως και το γιατί ξέσπασαν τα γεγονότα δίνει διαφορετική εικόνα αναλόγως με το που θα ψάξεις να πληροφορηθείς. Κι όσον αφορά την ροή πληροφοριών, υφίστανται ενδιαφέροντα κενά. Καλό δεν ακούγεται; Πόσο δε μάλλον όταν (να το θυμηθούμε και αυτό) στις περσινές μεγάλες πυρκαϊές τα ΜΜΕ υποτίθεται ότι είχαν πάρει και τα εύσημα ότι συντόνιζαν και βοηθούσαν, ήτοι είχαν αποκτήσει εμπειρία (λέμε τώρα). Κάτι δεν πάει καλά, ή εγώ είμαι αδίκως καχύποπτος; Απόψεις, δεκταί...

Είχαμε και τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών (και όχι μόνο). Ευτυχώς θεέ μου, σκέφτηκα όταν τις άκουσα σήμερα διότι κάτι έδειξε να λειτουργεί σε αυτήν χώρα: διαχρονικά άλλωστε μόνο δηλώσεις γίνονται και είχα ανησυχήσει. Λεπτομέρεια: ιδίως χθες γινόταν της πουτάνας το κάγκελο και οι δηλώσεις έγιναν σήμερα. Ψιλά γ(ρ)άμματα θα μου πείτε. Τουλάχιστον οι πολιτικοί μας έδειξαν ότι υπάρχουν. Δηλαδή στα λόγια, αφού ούτως ή άλλως μόνο για τα λόγια τους έχουμε. Δεν θ'ασχοληθώ ιδιαιτέρως με τις δηλώσεις αφού δεν βρίσκω κάποιο νοημα. Εκτιμώ άλλωστε ότι όλα θα έπρεπε να έχουν γίνει αστραπιαία από χθες. Κι όσοι λένε για ανυπαρξία της κυβέρνσης, απλά γελάω. Διότι η κυβέρνηση έχει την αντιπολίτευση που της αξίζει, τοσο απλά και όλοι τους βγαίνουν από τον λαό που τους αξίζει (όσοι το πιάσατε). Ακούσατε χθες να βγαίνει κάποιος από δαύτους να μιλήσει; Ουδείς. Φυσικά αν ήταν να μιλήσει ο κατάπτυστος Αλαβάνος όπως σήμερα, καλύτερα να μην μίλαγε και ποτέ. Α, μην ξεχάσω: μίλησε και ο θλιβερότατος Τσίπρας. Περίεργον, όλο το βράδυ κοιμόταν ή αποστήθιζε την μία και μοναδική πρόταση που του είπαν να πει; Κι όχι τίποτε άλλο αλλά μέσα σε όλα διαπίστωσα και μία φρικτή απουσία χθες: των ακροδεξιών... Μα που ήταν αυτά τα παληκάρια; Είχαν όλα κλειστές τις τηλεοράσεις τους, ή μήπως δεν τους έβγαινε η αναλογία σε ανθρώπινο δυναμικό; Διότι έχω διαπιστώσει χρόνια τώρα ότι αν δεν είναι 10 προς έναν συνήθως δεν κάνουν τίποτε. Τέλος πάντων, θλιβερά πράγματα που ολα έχουν τη (μικρή ή μεγαλύτερη) σημασία τους.

Ερωτήματα υπάρχουν πολλά. Κατ' εμέ το σημαντικότερο δεν είναι το πως και πότε θα σταματήσει αυτό το χάος που έχει ξεσπάσει, αλλά το πότε θα σταματήσει η δική μας ανευθυνότητα. Μια ανευθυνότητα του οποιουδήποτε που απλά συνεισφέρει στο ίδιο χάος δίχως τον παραμικρό σεβασμό στο ο,τιδήποτε, δίχως την παραμικρή ανθρωπιά. Διαβάζω δεξιά κι αριστερά πάσης λογής πίπες. Όλοι λένε "ο Αλέξης", "ο Αλεξάκης" κλπ. Αντί ν'αφήσουν τον μικρό έστω και τώρα στην ησυχία του και τους δικούς του ανθρώπους να θρηνήσουν αξιοπρεπώς, βγαίνει ο κάθε παπάρας και πετάει την μαλακία του νομίζοντας ότι κάνει κάτι. Το αίσχος απλά δεν σταματάει ποτέ. Και δεν σταματάει διότι ο καθείς, παρασυρόμενος από τον ανελέητο νόμο της αγέλης που επικρατεί (ακόμη και εις τα βλογς) αγνοεί ότι ο ίδιος που επικαλείται τον εν λόγω Αλέξη, έχει λησμονήσει δεκάδες άλλους Αλέξηδες του παρελθόντος και το ίδιο θα πράξει και τους επόμενους που δυστυχώς θα υπάρξουν. Ο καθένας λέγοντας την (συγκεκριμένη) μαλακία απλά παίζει με τον πόνο άλλων ανθρώπων, των δικών του ανθρώπων. Και πολύ αμφιβάλλω αν ο οποιοσδήποτε από εμάς ήταν στην αυτήν κατάσταση, να έχει χάσει έτσι άδοξα το παιδί του, το οποίο να έχει γίνει παραλόγως και αναιτίως η αφορμή για να ξεσπάσουν συμφορές από ανεγκέφαλους και ταυτόχρονα να βγαίνει και ο κάθε κοινός μαλάκας να νομίζει ότι συμπαραστεκεται, αν θα ήθελε να συμβαίνουν όλα αυτά.
Όπως όμως έχω ήδη ξαναπεί, μας αρέσουν οι τραγωδίες, ακριβώς επειδή συμβαίνουν στους άλλους. Μόνο για εμάς χτυπάμε ξύλο. Για τους άλλους κάνουμε ότι στεναχωριόμαστε, κάνουμε ότι συμπάσχουμε, κάνουμε ότι αντιδρούμε κλπ, και όλ'αυτά κυριολεκτικά ανέξοδα και αναίμακτα, ενώ κατά βάθος χαιρόμαστε που αυτό συνέβη σε κάποιον άλλον και μας υπενθύμησε ότι στη ζωή συμβαίνουν και τέτοια. Ξεχναμε όμως ότι παρά τα όσα νομίζουμε ότι κάνουμε, το ρήμα "κάνουμε" συντάσσεται και με το ουσιαστικό "μαλακιές".

Αρκετά πια με τον φαρισαϊσμό, με την υποκρισία, με την διπροσωπία. Ο καθείς είναι ό,τι πράττει και εμείς ως είθισται ποτέ δεν πράττουμε τίποτε. Γι'αυτό και είμαστε το τίποτα. Ένα τίποτα αδιάφορο, ένα τίποτε απολίτιστο, ένα τίποτε απάνθρωπο, ένα τίποτε ανώριμο και πολλάκις άλλογο. Ας αποκτήσουμε επιτέλους λίγη ρημάδα επαφή με την πραγματικότητα κι ας διαχωρίσουμε τις καταστάσεις. Έχετε καταλάβει επιτέλους το τι δούλεμα τρώμε; Ο καθένας παρουσιάζει τα περιστατικά όπως τον βολεύουν κι εμείς τα τσιμπάμε, ο καθένας αφορίζει όποιον γουστάρει κατά το δοκούν κι εμείς τ'ακολουθούμε, και όλα μαζί (καθώ και πολλά άλλα) γίνονται ένας ωραίος αχταρμάς. Ποιο το αποτέλεσμα όλων αυτών; Άνθρωποι καταστρέφονται, ένα νέο παιδί που έφυγε άδικα διασύρεται ήδη (επαναλαμβάνω: στο εξωτερικό κυκλοφορεί κατά κύριο λόγο η είδηση ότι όλα γίνονται εξαιτίας του μικρού), τη νύφη θα την πληρώσουμε κλασικά εμείς και δη, πανάκριβα, ο πολιτισμός μας και το πολίτευμά μας έχουν ήδη υποστεί πλήγμα ανεπανόρθωτο και φυσικά το δούλεμα θα συνεχισει εις τον αιώνα των αιώνων αμήν. Μυαλό δε βάζουμε με τίποτε, ούτε καν στα πολύ δύσκολα, ούτε καν τώρα.

Όταν ανακοινώθηκε (χθες) ότι (σήμερα) θα ήταν κλειστά τα σχολεία, πολλά παιδιά είπαν "ωραία" (διότι δεν θα έχουμε μάθημα). Αυτά τα παιδιά είναι οι αυριανοί πολίτες, οι αυριανοί πολιτικοί, οι αυριανοί δικαστές, οι αυριανοί αστυνόμοι. Μας αφήνει απαθείς;
Για αύριο η ΓΣΕΕ ανήγγειλε ότι η συγκέντρωσή της δεν θα αναβληθεί (όχι φυσικά επειδή ξέρει να περιφρουρεί τις συγκεντρώσεις της, αλλά επειδή οι κουκουλοφόροι σκάνε μύτη μετά τη δύση του ηλίου. Αλλού το δούλεμα κύριοι). Αυτό χρειαζόμαστε;
Κανένα πολιτικό κόμμα δεν αντέδρασε επί ώρες ενώ πολλές πόλεις της Ελλάδος (και όχι μόνο η Αθήνα) καταστρέφονταν. Μας ικανοποιεί;
Η ανεργία είναι πλέον πιθανότατο να εκτιναχθεί στα ύψη. Πως μας φαίνεται;
Οι ήδη τρέχουσες υποχρεώσεις οικογενειών που έχασαν τη δουλειά τους θα καλυφθούν από την όποιαν αποζημίωση; Το σκεφτήκαμε;
Ακόμη κι αυτά που ακούσαμε σήμερα από τα κόμματα, τελικά μας κάλυψαν;
Θα μπορούσα να συνεχίσω να θέτω τέτοια ερωτήματα, αλλά νομίζω το πιάσατε το νοημα. Διότι κάθε ερώτηση που μπορώ να θέσω έχει ήδη και μία "χειρουργική" απάντηση. Δεν ξέρω πχ αν θυμάστε τι λέγαμε προ εκλογών σχετικά με τις παπάτζες που ακούγονταν να "μην ψηφίστετε" ή να "ψηφίσετε Λεβέντη". Εδώ, ρε, πήρατε χαμπάρι ότι επιτήδειοι έβγαλαν φήμες που αφορούσαν έως και το ίδιο το πολίτευμα; Θα μου πείτε, και γιατί να μην το κάνουν; Σάμπως πόσοι ξέρουν το Σύνταγμα;

Πρέπει να το χωνέψουμε καλά: το (αποκαλούμενο) Σύστημα πάντα θα υπάρχει, ακριβώς όπως πάντοτε υπήρχε. Στο χέρι μας είναι να το κάνουμε καλύτερο. Η αδιαφορία μας μόνο χειρότερο μπορεί να το κάνει. Κανένα κράτος δεν υπάρχει από μόνο του. Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Το κράτος είναι ο καθρέπτης μας. Όπως και τα παιδιά μας. Και επιτέλους, έλεος πια με τα κροκοδείλια δάκρυα, έλεος με τις ευαισθητοποιήσεις, έλεος με τους αποτροπιασμούς. Στο τέλος δηλαδή θα πείσουμε έως και τους ίδιους μας τους εαυτούς...

Ξεκίνησα με την αναρχία όμως. Πιθανολογώ ότι με τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες να κατάλαβαν οι όποιοι αστειότατοι ιδεολόγοι του πέους ότι η αναρχία είναι επικίνδυνη. Αν και πολύ αμφιβάλω αν οι αυτοί ιδεολόγοι έχουν διαβάσει ποτέ στη ζωή τους Μπακούνιν, αλλά λέμε τώρα. Όπως για τον ίδιον λόγο μια φορά μόνο στην ιστορία έγινε καθεστώς και κατέρρευσε πρακτικά άμεσα (χμ, πάλι ο Όργουελ μπροστά μας). Τη γεύση μας την πήραμε και νομίζω είναι πολύ πικρή. Τουλάχιστον ας βάλουμε μυαλό κι ας καταλάβουμε ότι στο τέλος δεν θα είμαστε καν άνθρωποι παρά κτήνη δίχως το παραμικρό συναίσθημα για το ο,τιδήποτε...
Χαίρετε.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Ο Δικαστής Ντρεντ

Θυμάμαι όταν πολλάαααα χρόνια πίσω ξεκίνησα να διαβάζω το Αγόρι (όπως και αρκετοί πιτσιρικάδες της εποχής), ο Δικαστής ήταν μια από τις αγαπημένες μου σειρές. Πιτσιρικάς γαρ, δεν είχα ούτε ίντερνετ τότε, ούτε υπήρχαν οι τόσων ειδών διασκεδάσεις όπως σήμερα. Τότε ήταν μετρημένα κουκιά τα πράγματα: μετά το διάβασμα και τα φροντιστήρια είχες να επιλέξεις ανάμεσα σε κάποιες ελάχιστες δυνατότητες: να διαβάσεις κάποιο περιοδικό, να παίξεις κανά σουμπούτεο (ή κάποιο άλλο επιτραπέζιο) με καναν φίλο, να πας για κανά ποδόσφαιρο ή καμιά βόλτα με το ποδήλατο, κανά κυνηγητό με τα παιδιά της γειτονιάς κλπ. Και επειδή για ένα παιδί όλα αυτά ήταν σχεδόν... επιβεβλημένα, τα κάναμε όλα εκ περιτροπής... Και εκ περιτροπής ερχόταν και η σειρά των περιοδικών όπως το Αγόρι και το Μπλεκ, όπου μια από τις ιστορίες που μου άρεσαν πολύ ήταν και αυτή του Δικαστή, ως προανέφερα.
Πριν αρκετά χρόνια είχε βγει και σε ταινία ο Δικαστής Ντρεντ, με τον Σταλόνε αν θυμάστε. Εννοείται ότι είχα σπεύσει να τη δω. Σε βιντεοκασσέτα την είχα δει, θυμάμαι. Γενικά μου αρέσουν οι μεταφορές από κόμιξ στο πανί. Θυμίζουν κάτι υπερβολικό από την παιδική ηλικία.
Αλήθεια, ξέρετε τι ήταν οι Δικαστές (στον κόσμο του Ντρεντ); Ήταν ας πούμε οι αστυνομικοί του μέλλοντος, οι οποίοι αν συνελλάμβαναν κάποιον κακοποιό αυτόματα τον δίκαζαν για το αδίκημά του και φυσικά εκτελούσαν και την ποινή. Εννοείται φυσικά ότι σε κάποιες περιπτώσεις η ποινή ήταν ακόμη και ο θάνατος.

Μολις σήμερα το μεσημέρι έμαθα για τον θάνατο ενός παιδιού. Καλώς ή κακώς τηλεόραση δεν πολυβλέπω κι ούτε κωλοβαράω στο διαδίκτυο ανελλιπώς. Και -ανεξαρτήτως του τι πραγματικά συνέβη- δεν το κρύβω ότι μου ήρθε ο Ντρεντ στο μυαλό. Το θέμα είναι ότι είναι από τις ελάχιστες φορές που μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από ένα συμβάν έχω διαβάσει τόσες πολλές μαλακίες μαζεμένες. Άλλοι λένε ότι ο μικρός ήταν αναρχικός, άλλοι ότι είχε πάει εκεί απλώς για καφέ. Άλλοι λένε ότι έγινε επίθεση στους ειδικούς φρουρούς και μετά πήγαν να ανταπαντήσουν, και άλλοι ότι απλά πέρναγαν από 'κει, έγινε ένας διαξιφισμός και τελικά τα πράγματα κατέληξαν έτσι. Και πάει λέγοντας.
Και όπως πάντα, σε αυτήν την ασόβαρη χώρα με τους ακόμη πιο ασόβαρους πολίτες ψάχνουμε να βρούμε το γιατί. Ποιο γιατί ρε; ποιο γιατί;
Πότε κοιταχθήκαμε στον καθρέπτη για τελευταία φορά αφού μας καίνε τα γιατί;
Πόσο διαφορετική από μία σφαίρα είναι η αδιαφορία που επιδεικνύουμε όλοι μας προς όσους -άστεγους και άπορους- ζητούν ελεϊμοσύνη καθημερινά; Έρχεται ο άλλος να ζητήσει και εμείς στρέφουμε το κεφάλι από την άλλη. Είμαστε φορτωμένοι τα ψώνια, με τα ψώνια μας, αφού τα έχουμε ακουμπήσει χοντρά και όταν δούμε κάποιον επαίτη τον κοιτάμε με κακία και απαξίωση. Και δεν γυρνάμε καν να του πούμε μια κουβέντα, έστω ένα υποκριτικό "δεν έχω ρε αδελφέ", παρά στρέφουμε απλώς το κεφάλι προς την άλλη μεριά για να μην μας χαλάσει την ψευδαίσθηση στην οποίαν είμαστε βουτηγμένοι. Ακούμε για τσουνάμια και λογαριασμούς τραπέζης και σπεύδουμε όλοι συγκινημένοι να καταθέσουμε τον οβολό μας για την μακρινή Πενισλάνδη αλλά να δώσουμε μισό ευρώ στον άπορο του δρόμου απαξιούμε. Μια σφαίρα σκοτώνει άπαξ. Η αδιαφορία μπορεί να σκοτώνει για δεκαετίες ολόκληρες...

Ας υποθέσουμε ότι ο μικρός ήταν ένα απόβρασμα της κοινωνίας, με όλα τα αρνητικά κουσούρια. Αυτό σημαίνει τι; ότι δεν έχει δικαίωμα στη ζωή; Ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να να το παίξει Ντρεντ και να πάει να τον δικάσει επί τόπου και να εκτελέσει και την ποινή; Έχει σημασία τι ήταν ο μικρός; Καμία σημασία δεν έχει. Έχεις στη διάθεσή σου ένα όπλο. Δεν εξετάζω το αν αξίζεις (πχ διανοητικά) να το έχεις, αλλά το ότι όντως το έχεις. Πας να κάνεις τι; Να το παίξεις μούρη; Ένα όπλο δεν είναι "φιξ". Έχει και γεμιστήρα, ο οποίος είθισται να είναι εκτός, έχει και ασφάλεια η οποία είθισται να είναι εντός, έχει και θήκη στην οποίαν είθισται να είναι μέσα το όπλο. Έρχεται λοιπόν κάποιος, ο οποιοσδήποτε, και σε προκαλεί. Δεν λέω ότι ο μικρός προκάλεσε -δεν έχει σημασία ούτε το αν προκάλεσε, ούτε το αν ήταν εκεί για καφέ-, λέω έστω ότι προκάλεσε. Πας λοιπόν και κάνεις τι; Βγάζεις το όπλο, βάζεις τον γεμιστήρα, απασφαλίζεις, οπλίζεις και πυροβολείς; Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή τα έκανε κι ο Ντρεντ; Επειδή είχες τους λόγους σου; Επειδή είσαι απλά ηλίθιος; Ιδέα δεν έχω.

Το θέμα είναι ότι στον κόσμο που ζούσε ο Ντρεντ η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμία απολύτως αξία. Κυριολεκτικά το να πεθάνεις ήταν καλή τύχη. Και τελικώς αναρωτιέμαι κατά πόσον έχουμε φτάσει κι εδώ στο ίδιο σημείο. Διότι διακρίνω ότι η ανθρώπινη ζωή έχει υποτιμηθεί. Ίσως ένεκα της πρόσφατης νομισματικής κρίσης που υποτίμησε την παγκόσμια αγοραστική δύναμη, δεν ξέρω... Βέβαια πόσο κάτω έχει πέσει η αξία της ανθρώπινης ζωής στο ανθρώπινο χρηματιστήριο δεν δύναμαι να γνωρίζω. Πολύ φοβάμαι όμως ότι έχει κι άλλο ο κατήφορος...

Και πολύ μου αρέσει το ότι πάντοτε αναρωτιώμαστε "γιατί"... Μα η απάντηση είναι πανεύκολη και βρίσκεται στον ίδιον τον καθρέπτη μας. Λίγα έχουν γίνει στο παρελθόν; Όχι βέβαια... Έχουμε δει συνταξιούχους να τις αρπάζουν από τα ΜΑΤ, έχουμε δει γονείς να κακοποιούν ή και να σκοτώνουν τα παιδιά τους, έχουμε δει δολοφονίες όπου η κάθε επόμενη ήταν πιο αποτρόπαια από όλες τις προηγούμενες, έχουμε δει (εσχάτως) τα φαρμακεία να αρνούνται να χορηγήσουν φάρμακα επί πιστώσει επειδή τους χρωστάει το κράτος κλπ. Και το μόνο που ξέρουμε είναι πάντα να γινόμαστε δημόσιοι κατήγοροι. Τίποτε άλλο. Σε αυτό είμαστε καλοί, διαπρέπουμε αν μη τι άλλο.

Διαβάζω συζητήσεις για το κατά πόσον οι εν λόγω ειδικοί φρουροί ήταν ικανοί να φέρουν όπλο. Διερωτώμαι εγώ ο τριμάλακας: εκεί είναι το πρόβλημα; Στο αν ήταν ικανοί να φέρουν όπλο; Άλλοι λένε ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες (σιγά μη και δεν έβγαιναν και τούτοι). Και διερωτώμαι, εκεί είναι το πρόβλημα; Άλλοι αναρωτιώνται αν τελικά το υπάρχον σύστημα είναι καλό ή σάπιο, και διερωτώμαι, εκεί είναι το πρόβλημα; Διότι ποτέ δεν μας απασχολεί η πραγματική αιτία των ίδιων των προβλημάτων, ίσως επειδή μας τσούζει και στο ίδιο μας το κωλαράκι. Διότι με αυτά που διαβάζω, τείνω να πιστέψω ότι οι ειδικοί φρουροί ήταν παρθενογενέσεις που ήρθαν ξαφνικά σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως ως κλόνοι, όπως πάλι στον Δικαστή Ντρεντ, τι σύμπτωση...
Αν εγώ γίνω μαλάκας από παιδί και κουβαλάω τα χίλια δυο προβλήματα, πόσο ευθύνομαι εγώ, το παιδί; Μάλλον άλλοι με έκαναν έτσι. Το θέμα είναι ότι αν πάρω την στραβή γραμμή από νωρίς και μετά δεν τη διορθώσω, η πορεία γίνεται ακόμη πιο στραβή. Άρα όλα θα τα κάνω στραβά, και γενικά όλα θα πηγαίνουν στραβά.
Πόσα πάνε ίσια λοιπόν στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα της εφήμερης καλοπέρασης, στην Ελλάδα του αριθμού ρεκόρ των διαζυγίων, στην Ελλάδα της μηδενικής παιδείας, στην Ελλάδα των καραγκιόζηδων πολιτών;
Πετάμε τις γόπες έξω από τα παράθυρα του αυτοκινήτου, περνάμε τον δρόμο με το αμάξι και τη μουσική στη διαπασών, αδιαφορούμε για τους συμπολίτες μας, χτυπάμε κάποιον με το αυτοκίνητο και τον αφήνουμε στο έλεος του θεού, πετάμε τα σκουπίδια όπου βρούμε, ανακύκλωση ούτε γι'αστείο. Όλοι οι δήμοι θέλουν να πετάνε τα σκουπίδια τους στους άλλους δήμους, τρώμε ό,τι δούλεμα μπορεί να φάει άνθρωπος, παρακολουθούμε εκπομπές που ως μόνο στόχο έχουν το κουτσομπολιό και τη ρόμπα και πόσα άλλα έχει ο κατάλογος. Γιατί λοιπόν να προκαλεί έκπληξη το ότι βγήκε ένα πιστόλι και καθάρισε έναν πιτσιρικά; Ως συμπεριφορά τη βρίσκω συνεπέστατη με τα όσα θαυμάζουμε χρόνια τώρα και φυσικά απολύτως αναμενόμενη. Τι πηγαίνει καλά στην Ελλάδα ρε παιδιά; Πλάκα κάνουμε τώρα;
Απλά οι περισσότεροι πιστεύουν ότι φταίει το κράτος, φταίει η παγκόσμια οικονομική κρίση, φταίει η εκκλησία, φταίει το σάπιο σύστημα, φταίνε "οι άλλοι" (χμ, καιρό είχα να τους αναφέρω αυτούς). Ναι, στην Ελλάδα φταίνει πάντοτε οι άλλοι. Εμείς ποτέ.
Δεν πληρώνω τους φόρους μου; Φταίει το άδικο φορολογικό σύστημα.
Όχι εγώ που κλέβω.
Δεν πάω για σέρβις το αμάξι και γαμάω το περιβάλλον; Φταίνε τα ακριβά συνεργεία.
Όχι εγώ που πήρα αυτοκίνητο που δεν σηκώνει η τσέπη μου.
Δεν κάνουν τη δουλειά τους οι πολιτικοί; Φταίνε επειδή είναι διεφθαρμένοι.
Όχι εγώ που τους ψηφίζω.
Δεν τσουλάει το σύστημα; Φταίει επειδή είναι σάπιο.
Όχι εγώ που το στηρίζω και θέλω να μπω στο δημόσιο.
Με πνίγουν τα χρέη στις τράπεζες; Φταίει το ληστρικό τραπεζικό σύστημα.
Όχι εγώ που έχω ξεσκιστεί στα δάνεια ακόμη και για ψίλλου πήδημα.
Πάντα φταίνε οι άλλοι, εγώ ποτέ. Πάντα την ευθύνη την έχουν οι άλλοι. Εγώ ποτέ. Πάντα σκατά τα κάνουν οι άλλοι. Εγώ ποτέ. Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί πάνε χάλια τα πράγματα; Προς τι η έκπληξη;
Είναι η πρώτη φορά που φεύγει άνθρωπος έτσι άδικα; ή μήπως νομίζετε ότι θα είναι η τελευταία; Όχι, θα φύγουν πολλοί ακόμη και πιθανώς να φύγουν και πολύ πιο άδικα. Και ξέρετε γιατί; Διότι σε 3 μέρες θα ασχολούμαστε και πάλι με τις αγαπημένες μας συνήθειες, με τις Τατιάνες, με τους Καρβέλες, με τους Τριανταφυλλόπουλους, με τα Βατοπέδια, με τον Γιωργάκη και τον Κωστάκη, με τον Ρουσσόπουλο και πάει λέγοντας. Πάντα έτσι γίνεται. Αυτά μας καίνε πραγτματικά! Ποιος μαλάκας βγήκε και είπε ότι οι Έλληνες έχουν υψηλή ανεργία ή ότι ζουν με μισθούς πείνας; Στα παπάρια μας. Σημασία έχει τι είπε ο τάδε στην τηλεόραση για το δείνα σκάνδαλο. Σημασία έχει αν θα παραιτηθεί ο Ευφραίμ (παρακαλώ με ύψιλον, κατά το ευφραί-νομαι, το ευφ-ορία κλπ).
Κανένα θαύμα δεν κράτησε πάνω από 3 μέρες στην Ελλάδα. Κι έτσι θα συνεχίσουμε εις τον αιώνα τον άπαντα.

Διότι ασόβαρη δεν είναι καμία χώρα. Ασόβαροι είναι οι πολίτες που την απαρτίζουν.
Κι αυτό δεν μας αρέσει να το ακούμε, διότι από μικροί μαθαίνουμε ότι πάντα φταίνε οι άλλοι.Βγαίνουν κάποιοι και λένε ότι η κοινωνία είναι ο καθρέπτης μας. Μεγαλύτερη μαλακία δεν έχω ξανακούσει ποτέ στη ζωή μου. Η κοινωνία είμαστε εμείς. Καθρέπτη έχουμε στο σπίτι μας, αν επιθυμούμε να τον κοιτάξουμε. Καθρέπτης είναι τα παιδιά μας. Αυτοί είναι οι πραγματικοί καθρέπτες, και όχι η κοινωνία. Ευνομούμενοι πολίτες δημιουργούν και ευνομούμενη κοινωνία. Πολίτες μπουρδέλα κάνουν και μια κοινωνία μπουρδέλο. Τόσο απλό όσο 1+1 κάνουν 2. Δεν είναι όμως ότι δεν είμαστε καλοί στα μαθηματικά. Στην επαφή με την πραγματικότητα δεν είμαστε καλοί, αν και σε άλλους τομείς όπως ο ξυπνητζιδισμός και η κουτοπονηριά διαπρέπουμε.

Έχει σημασία ρε το τι ήταν ο μικρός, αν ήταν κάτι δηλαδή; Δηλαδή ανάλογα με το τι είναι ή δεν είναι κάποιος έχει και το αντίστοιχο δικαίωμα στη ζωή; Έχει σημασία αν προκλήθηκε ο κάποιος άλλος ή όχι; Δηλαδή κάθε φορά που θα πέφτει ένα μπινελίκι θα βγάζουμε τα κουμπούρια; Έχει σημασία αν οι ειδικοί φρουροί είχαν σώες τις φρένες όταν η κοινωνία μας ολάκερη είναι ένα μπουρδέλο και μισό; Δηλαδή μόνο αυτά τα δυο όπλα κυκλοφορούν στην Ελλάδα σήμερα (επίσημα ή "μαύρα"); Σημασία έχει το ότι φταίμε όλοι μας. Και ιδίως οι πεπεισμένοι ότι πάντα φταίνε μόνο οι άλλοι. Κι ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι ένα πιτσιρίκι έφυγε και θα ξανάρθει πίσω. Όπως τόσα άλλα έχουν φύγει στο παρελθόν, κι όπως ακόμη περισσότερα θα φύγουν στο μέλλον.
Διότι αυτοί είμαστε κι αυτήν την κοινωνία έχουμε.

Χαίρετε.

Ωραίο πράγμα ο φανατισμός πάντως

και ιδίως στον αθλητισμό, οφείλουμε να το ομολογήσουμε αυτό. Προσφέρει θέαμα και σασπένς: θα πεθάνει κανείς; Τελικά ο άλλος έμεινε στον τόπο ή έπαθε απλά διάσειση; Πόσο είπες ήρθε το ματς, ωχ νατος, πάνω του... Και πάει λέγοντας.

Πέρσυ οι κάφροι των αιωνίων τα έκαναν λαμπόγυαλο έως και στους τελικούς του γυναικείου βόλεϋ. Φέτος, για την ώρα έγινε της πουτάνας το κάγκελο στο χθεσινό ματς πόλο ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Λέτε ξαφνικά να έγιναν λάτρεις του πόλο (ή πέρσυ του γυναικείου βόλεϋ) όλα αυτά τα αποβράσματα; Μπα, μάλλον μυρίστηκαν ξύλο και πήγαν τρέχοντας. Έχω γράψει και στο παρελθόν, ότι κατά την ταπεινή μου άποψη τα όσα έκανε ο Χίτλερ στους Εβραίους ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να τους κάνει, διότι απλούστατα έκτοτε τους έχει "νομιμοποιήσει" να γαμούν και να δέρνουν. Και το καλύτερο, όποιος τους κατηγορήσει για τις πράξεις του αυτομάτως λαμβάνει και την ταμπέλα-δώρο του αντισιωνιστή. Κατ' αντιστοιχίαν, το μεγαλύτερο δώρο του Ολυμπιακού προς τον βάζελο αιώνιό του ήταν τα προ 5ετίας αίσχη της Ριζούπολης. Διότι έκτοτε οι βάζελοι έχουν κάνει τα τρισχειρότερα και ο,τι κι αν τους πεις σου λένε "μη μιλάτε εσείς, στην Ριζούπολη χειρότερα είχατε κάνει". Κι άντε βγάλε άκρη. Λες και τα όσα είχαν συμβει τότε από τους μερικούς φανατικούς κάφρους τα ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας και οι υπόλοιποι γαύροι... Τι να πεις...
Χθες, λοιπόν, έπαιζαν στο πόλο στην έδρα του βάζελου στο Χαλάνδρι οι δυο αιώνιοι. Το ματς έληξε μόλις 6-11. Λέω μόλις, διότι ως γνωστόν στο πόλο ο βάζελος είναι ομάς επιπέδου παραμονής στην κατηγορία και συνήθως η διαφορά γράφει περί τα 20 τεμάχια. Το σκορ όμως περνάει σε δεύτερη μοίρα, μιας και έγινε της πουτάνας το κάγκελο. Τι είχε γίνει στην Ριζούπολη; Είχε δημιουργηθεί ένα απίστευτο κλίμα τρομοκρατίας από 15.000 ευθρόλευκους κάφρους, οι οποίοι πιθανώς να έσφαζαν στο γόνατο και την ίδιαν τους τη μάνα αν τους έλεγε ότι είναι βαζέλα. Κι αυτό γιατί; Για ένα πρωτάθλημα. Βέβαια υπάρχει και μια ακόμη αλήθεια σχετικά με τη Ριζούπολη που σπανίως αναφέρεται. Ότι παρά τα όσα έγιναν στο γήπεδο, δεν άνοιξε ούτε μια μύτη, ούτε ένα κεφάλι. Κοινώς, πρακτικά εκτός από απειλές, γαμωσταυρίδια και λοιπά κοσμητικά (που δεν αντιλέγω ότι φαίνονταν αρκούντως απειλητικά τις περισσότερες φορές) δεν έγινε τίποτε άλλο. Α, πέσαν και κάτι καπνογόνα στην αρχή του αγώνα όταν βγήκαν οι βάζελοι για ζέσταμα. Φυσικά αυτό (το ότι δεν έγινε κάτι άλλο) σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δικαιολογία για το οτιδήποτε έγινε εκείνο το βράδυ, που νομίζω αποτελεί ορόσημο καφρίλας. Όχι ότι και παλιότερα δεν έπεφτε το ξύλο της αρκούδας ανάμεσα στους αιωνίους. Αλλά ιδίως έκτοτε το πράγμα έχει παραξεφύγει και έχει γίνει υπερβολικά επικίνδυνο. Πιο συγκεκριμένα, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχε κάποια ρομαντική εποχή που οι αναμετρήσεις (ανεξαρτήτως αθλήματος) ανάμεσα στους αιωνίους ήταν αθλητισμός, πλέον κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το να ψάξουμε να βρούμε αν πρώτη έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα, κοινώς αν πρώτος ξεκίνησε ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός τις κόντρες είναι ηλίθιο. Ηλίθιο, διότι μιλάμε για αθλητισμό και όχι για κάτι πραγματικά σοβαρό. Θα μου πεις βέβαια, κι αφού δεν το θεωρείς σοβαρό γιατί ασχολείσαι; Μα διότι πρέπει ν'ασχολούμαστε και με τα ασόβαρα για να αποκτάει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον το πράγμα. Άλλο όμως το ασχολούμαι και άλλο το γίνομαι επικίνδυνος. Υπάρχει διαφορά.

Πριν προχωρήσω, διαβάστε με πολύ μεγάλη προσοχή το παρακάτω κείμενο του Καραγιαννίδη από τον Φίλαθλο της 4ης Δεκεμβρίου 2008 (το οποίο κείμενο είναι νομίζω από τα συγκλονιστικότερα που έχουν γραφτεί στον ελληνικό τύπο, για όσους το πιάσουν δηλαδή)...



Ας μιλήσουμε λοιπόν λίγο για τον Παναθηναϊκό. Σημείωση: δεν θα μιλήσω επειδή είμαι γαύρος ή επειδή θέλω να κάνω καζούρα στους βάζελους. Ο λόγος που επιλέγω τον αιώνιο έχει να κάνει με το ότι έχει να πάρει πρωτάθλημα κάμποσα χρόνια να πάρει πρωτάθλημα στην μπάλα που είναι και το σημαντικότερο άθλημα. Και νομίζω από εκεί ξεκινάνε όλα.
Τι συμβαίνει λοιπόν κάθε χρόνο με τον βάζελο στην μπάλα; Του φταίει για όλα ο Κόκκαλης, η διαιτησία, ο Ολυμπιακός.
-Έφερε ο Παναθηναϊκός για προπονητές τους Τεσέιρο, Μαλεζάνι, Μπάκε, Τεν Κάτε; Μα είναι προφανές ότι φταίει ο Ολυμπιακός γι'αυτό.
-Παίζει ο Παναθηναϊκός με παίκτες επιπέδου Κονσεϊσάο, Ενακαρχίρε, Σόουζα, Στράντλι κλπ; Μα φυσικά φταίει ο Ολυμπιακός γι'αυτό.
-Έδωσε το καλοκαίρι 25 εκατομμύρια ζεστά-ζεστά για ενίσχυση ο Παναθηναϊκός και τελικώς θέλει 4-5 ενδεκαδάτους παίκτες ξανά; Μα φυσικά φταίει ο Ολυμπιακός.
-Προτάθηκε ο Κοντρέρας στον Παναθηναϊκό και τον απέρριψε, με αποτέλεσμα να πάει στον ΠΑΟΚ; Μα φυσικά φταίει ο Ολυμπιακός.
Και πάει λέγοντας...
Το μέγα ερώτημα που αναφύεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένα και αμείλικτο: δηλαδή τόσο στον κόσμο τους είναι πια αυτοί οι βάζελοι; Μα δεν βλέπουν καθόλου μπάλα;
Η απάντηση αν και εύκολη συνήθως δεν είναι καθόλου αυτονόητη: την πατάνε σαν χάνοι. Γιατί; Διότι οι βάζελοι τρώνε το παραμύθιασμα από τις φυλλάδες τους. Για την ακρίβεια, το τρώνε χρόνια τώρα. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο.

Θα φέρω ένα παράδειγμα: τι έχει να επιδείξει ευρωπαϊκά ο Παναθηναϊκός; Για μπάλα μιλάμε. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες στα πως και γιατί, θα πω όμως ότι είχε πάει το 71 στον τελικό στο Ουέμπλεϋ, το 84 στους 4, ομοίως και τo 96. Και πάπαλα. Αυτό ήταν. Με αυτά και μ'αυτά, συν κάποιες επιμέρους νίκες που όπως η κάθε ομάδα, έτσι και οι βάζελοι έχουν κάνει όμως, οι βάζελοι νομίζουν ότι είναι και μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι οι μεγάλες ομάδες δεν είναι έτσι. Η Βαλένθια που έχει κάτι ΟΥΕΦΑ στο παλμαρέ της, συν κάποιες συμμετοχές σε τελικούς δεν είναι μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. Μέτρια είναι, μεγάλη όχι. Η Στεάουα Βουκουρεστίου, η Ίπσουιτς, η Γκέτεμποργκ, η Άιντραχτ Φρανκφούρτης και αμέτρητες άλλες που έχουν γράψει το όνομά τους στον πίνακα με τις νικήτριες ομάδες ευρωπαϊκών τίτλων δεν ήταν και ίσως να μη γίνουν ποτέ μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη. Κι όμως, τελείως παραδόξως οι βάζελοι νομίζουν ότι έχουν ευρωπαϊκή ομάδα και δη μεγάλη κιόλας. Πως είναι δυνατόν; Μα δεν είναι τυχαίο ότι το τριφύλλι είναι το κουτόχορτο. Τόσο απλά...
Η απάντηση είναι πολύ εύκολη: τρώνε αβίαστα παραμύθιασμα από τις φυλλάδες τους και τα λοιπά φίλα προσκείμενα ΜΜΕ. Κάθε χρόνο ξεκινάνε με τη βεβαιότητα ότι "φέτος οι αλλαγές ήταν τέτοιες που θα τους πάρουμε και τα σώβρακα και τελικά". Όπως και φέτος το καλοκαίρι φερ'ειπείν που μπήκε η πολυπόθητη πολυμετοχικότις που σπάει τα μούτρα της μεγαλοπρεπώς κιόλας. Και να'σου κάθε χρόνο που καταρρίπτονται τα όνειρα το ένα μετά το άλλο... Και φυσικά η πίκρα μεγαλώνει και δεν είναι αδικαιολόγητη.
Όταν λοιπόν έχεις φάει τη φόλα του καλοκαιριού περί της αχτύπητης υπερομαδάρας οφείλεις να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, ήτοι να βρεις τι συμβαίνει. Συνήθως αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι να υπάρχει κάποια παράγκα Κόκκαλη (λες και παλαιότερα δεν υπήρχαν άλλες), να παίζει κομβικό ρόλο η διαιτησία (λες και παλαιότερα είχαμε καλύτερες) και πάει λέγοντας. Η αλήθεια είναι -όπως και το'χω ξαναγράψει κατ'επανάληψιν- ότι ουδεμία ελληνική ομάδα δικαιούται να ομιλεί για τη διαιτησία. Όχι μόνο οι μεγάλες (ιδίως αυτές), αλλά όλες. Καλώς ή κακώς ο Ολυμπιακός διαθέτει κλάσεις ανώτερο υλικό από τις υπόλοιπες ομάδες. Ακόμη κι αν τον ευνοήσουν μια φορά τον Ολυμπιακό, μπορεί ν'αδράξει την ευκαιρία. Ομοίως με το υλικό που έχει για να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα η διαιτησία θα πρέπει κυριολεκτικά να γίνουν σημεία και τέρατα. Αυτό που δύσκολα γίνεται κατανοητό είναι ότι το πρώτο είναι πολύ εύκολο, το δε δεύτερο όμως πολύ δύσκολο. Όταν όμως μιλάμε για τους αντιπάλους του, 1-2 διαιτητικά λάθη ίσως να μην βοηθήσουν όσο θα βοηθούσαν τον Ολυμπιακό φερ'ειπείν. Ομοίως μια άλλη ομάδα χρειάζεται μόλις 2-3 αποφάσεις άδικες εις βάρος της για να αποκτήσει πρόβλημα. Αυτά όμως σπανίως γίνονται κατανοητά. Συνήθως βλέπουμε μόνο αυτά που μας βολεύουν, ήτοι πότε αδίκησαν εμάς και πότε ευνόησαν τους άλλους. Τα αντίθετα, ποτέ.
Που είμαστε λοιπόν ως τώρα; Στο γεγονός ότι οι βάζελοι έχουν φάει τη φόλα της ομάδας που πετάει στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα το άδικο κατεστημένο Κόκκαλη τους στερεί τις δάφνες. Παπάτζες ολκής...
Κι όταν κάνουμε λόγο για ποδόσφαιρο, που ουσιαστικά είναι απόγονος της ρωμαϊκής αρένας, τότε οι παπάτζες ολκής γίνονται και παπάτζες επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία...
Διότι το "παιχνίδι" από εκεί ξεκινάει. Αν οι βάζελοι δεν έτρωγαν το παραμύθι, θα μπορούσαν να δουν τι παίζεται με την ομάδα τους. Κάποια παραδείγματα, όπως αυτό των παλαιμάχων, έχω αναφέρει κατά καιρούς. Με τη μόνιμη γεύση του αδικημένου όμως κάπου πρέπει να ξεσπάσουν. Και ξεσπούν κατά αυτών που θεωρούν ως υπαίτιους. Και συνήθως είναι οι Ολυμπιακοί. Κι όταν μέσα σε όλα υπάρχουν και δηλώσεις ανθρώπων που υποτίθεται πως αποτελούν ινδάλματα για την παναθηναϊκοφροσύνη τους, όπως αυτές των στούπων σύμφωνα με τις οποίες για τον Παναθηναϊκό θα σκότωναν και τη μάνα τους, τότε το πράγμα από πολύ επικίνδυνο γίνεται υπερβολικά πολύ επικίνδυνο... Διότι μην κρυβόμαστε: αν το να κάνει ή λέει ένας "απλός" κάφρος την κάθε λογής αλητεία είναι κατακριτέο, το να την λέει ένας επίσημος και ιδιαίτερα προβεβλημένος παράγοντας μιας ομάδας είναι 100 φορές χειρότερο. Διότι όπως είπα, παραδειγματίζει...
Παρένθεση: επειδή πιο πάνω ανέφερα τα περί αβγού και κότας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και ημέτερο παραμύθιασμα, αλλά γι'αυτό θα μιλήσουμε λίγο παρακάτω.
Ξεκινήσαμε από το πόλο όμως... Ας δούμε τι δήλωσε ο έφορος του βάζελου, κύριος Πλυτάς:
"Φυσικά καταδικάζουμε τα επεισόδια. Πράξεις σαν αυτές δεν πρέπει να γίνονται στα γήπεδα. Δυστυχώς, είχαμε πρόκληση από την πλευρά του Ολυμπιακού. Ήταν τα ίδια πρόσωπα όπως και στο παρελθόν στο ΟΑΚΑ. Εξαιτίας αυτών των ανθρώπων είχαμε και πάλι επεισόδια και πολύ σοβαρά. Όταν οι παίκτες του Ολυμπιακού φεύγουν και προκαλούν την εξέδρα. Εάν οι παίκτες του Ολυμπιακού –όχι όλοι- δεν προκαλούσαν την εξέδρα δεν θα είχε γίνει απολύτως τίποτα".
Για να ολοκληρώσει: "Δεν δικαιολογώ την εισβολή των φιλάθλων. Εάν οι αθλητές δεν στέκονται στο ύψος τους, τότε λογικό είναι να υπάρχει τέτοια ένταση σε ένα παιχνίδι, ανάμεσα σε δύο τέτοιες ομάδες. Εμένα ο γιατρός του αγώνα μου είπε ότι ο Ντόσκας έχει μία εκδορά στο πόδι. Όντως ο Πάτερος έχει χτύπημα στο κεφάλι. Τουλάχιστον αυτά μου είπε ο γιατρός". Αυτά βέβαια στο ραδιόφωνο, διότι πιο πριν είχε δηλώσει ακόμη περισσότερα: «Ασφαλώς και καταδικάζουμε τα επεισόδια. Στην έδρα του Ολυμπιακού έχουν γίνει σημεία και τέρατα. Όταν οι οπαδοί του Ολυμπιακού έκαναν τα ίδια πράγματα στα δικά μας παιδιά, οι παίκτες του Ολυμπιακού κάθονταν στον πάγκο σταυροπόδι».

Συνεχίζοντας πάντως έδωσε μια διαφορετική διάσταση των όσων έγιναν: «Έχουμε σε βίντεο τις χειρονομίες που έκαναν οι παίκτες του Ολυμπιακού προς τους οπαδούς μας. Τους έλεγαν «ελάτε, ελάτε». Ε, και αυτοί πήγαν και τους σάπισαν στο ξύλο! Όταν ένας οπαδός προκαλείται μέσα στο σπίτι του είναι αναμενόμενο ότι θα αντιδράσει. Είναι αστεία τα όσα λέγονται για μαχαίρια και λοστούς. Αν υπήρχαν μαχαίρια, θα υπήρχαν και μαχαιρωμένοι. Δεν κουβάλαγαν λοστούς, ήταν τα σίδερα που είχαν σπάσει από τις κερκίδες. Σε λίγο θα μας πουν ότι έγινε και της Βαγδάτης».

«Δεν μπορούσα να κρατήσω τόσα άτομα μόνος μου. Στις πάνω κερκίδες υπήρξε σύρραξη αστυνομικών και οπαδών και κάτω οπαδοί έκαναν επίθεση στην αποστολή του Ολυμπιακού» επεσήμανε ο Πλυτάς.

Αναφορικά με τις δηλώσεις του δημάρχου της περιοχής, ο οποίος είπε ότι το κολυμβητήριο δεν θα χρησιμοποιηθεί ξανά ως έδρα, απάντησε: «Πιστεύω ότι η δήλωση έγινε εν θερμώ και ότι θα ανακληθεί. Το κολυμβητήριο δεν διαλύθηκε, υπάρχουν κάποιες υλικές ζημιές, αξίας 2.000-3.000 ευρώ. Στην περιοχή δεν έγιναν επεισόδια, δεν καταστράφηκαν περιουσίες των κατοίκων του Χαλανδρίου. Πιστεύω ότι θα βρεθεί λύση αλλά και αν δεν βρεθεί θα αναζητήσουμε αλλού έδρα».

Δεν έγινε και της Βαγδάτης λοιπόν, σύμφωνα με τον εν λόγω κύριο, το δε κολυμβητήριο ευτυχώς δεν διαλύθηκε ολοσχερώς παρά μόνο μερικώς. Τα δε σίδερα δεν ήταν λοστοί. Απλώς τα ξήλωσαν από εκεί οι κάφροι. Κι όσον αφορά τους παίκτες του Ολυμπιακού, αυτοί προκάλεσαν. Ποιους; Τους μόνιμους πελάτες μας που τους "πνίγουμε" κάθε χρόνο (δηλαδή... όταν δεν αγωνίζονται στην Β' Εθνική), τους προκάλεσαν παίκτες. Δηλαδή για τόσο μαλάκες τους έχει τους παίκτες του Ολυμπιακού ο εν λόγω κύριος. Να υποθέσω ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού, Πάτερος, έφυγε με 10 ράμματα στο κεφάλι, ο δε διεθνής του Ολυμπιακού, Ντόσκας, μάλλον από καθαρή τύχη γλύτωσε το σπάσιμο στο πόδι από χτύπημα με λοστό, κι όλα αυτά (καθώς και πολλά άλλα) έγιναν από μερικές προκλήσεις;

Αλήθεια, τι ορίζεται πλέον ως προκλητικό σε αυτόν τον τόπο;
Ο Χατζηθεοδώρου έκανε λόγο μέχρι και για μαχαίρια και μεταξύ άλλων είπε κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να εξετασθεί σοβαρότατα για να μην θρηνήσουμε κι άλλα θύματα: να μην γίνει το παιχνίδι του β' γύρου. Είναι δεδομένο ότι θα τους τη φυλάνε τα δικά μας τα κουμάσια και θα γίνει κι εκεί το έλα να δεις. Παρεμπιπτόντως, η τραγική ειρωνία είναι ότι τις μέρες που διανύουμε φτάνει στο τέλος της η δίκη του Λαυρίου. Ναι, αυτή που θυμάστε λέω, που κάφροι αμφοτέρων χρωμάτων βρέθηκαν και τα έκαναν όλα λαμπόγυαλο και έχασε κι ένας άνθρωπος τη ζωή του.
Για μερικές χρωματιστές σωβρακοφανέλες... Έλεος...

Από τον Φίλαθλο της 25ης Νοεμβρίου 2008 παραθέτω το εξής κείμενο της Θύρας 7.. Εχμ, συγγνώμη, της Λέσχης Φίλων Θύρας 7 ήθελα να πω. Διαβάστε την πολύ προσεκτικά και δώστε βάση στις τελευταίες προτάσεις (γράφτηκε μετά την ήττα μας στο μπάσκετ από τον βάζελο).


Οι παίκτες, τέλος, πρέπει να καταλάβουν σε ποιο σύλλογο ανήκουν και να αγκαλιάζονται μεταξύ τους μετά από νίκες, επιτυχίες και τίτλους αντί να αγκαλιάζονται με τους μεγαλύτερους και μοναδικούς αντιπάλους τους, κι ο νοών νοείτω.........Ο κόσμος, όμως, του ΟΣΦΠ νοιώθει προδωμένος και πως τον κοροϊδεύουν. Ας το γνωρίζουν άπαντες αυτό στο τμήμα μπάσκετ, ώστε να πράξουν ανάλογα από εδώ και στο εξής.
Τι μεγαλείο και πόση σοφία...
Επειδή κάποιοι έχουν γεννηθεί με εμφανή νοητική στέρηση και θα μισούσαν ακόμη και τη σκιά τους αν είχε μια ελαφρά πράσινη απόχρωση, τη λένε στους παίκτες οι οποίοι φυσικά και ΔΕΝ έχουν τίποτε απολύτως να χωρίσουν. Και μάλιστα πετάνε και το μορφωμένο "και ο νοών νοείτω". Ναι, ο νοών μπορεί να νοήσει, όχι τέτοια παιδάκια όμως... Πιθανολογώ ότι αν και οι παίκτες έπαιζαν μπουκέτα οι εν λόγω κύριοι θα εκσπερμάτωναν ηδονιζόμενοι από το υπερθέαμα. Όσον αφορά την τελευταία παρέναιση για να προσέχουν περισσότερο τη διαιτησία οι Αγγελόπουλοι, νομίζω ότι είναι δείγμα πολιτισμού και ευγενούς άμιλλας. Τι άλλο να πω δηλαδή...

Η ουσία ξέρετε ποια είναι; Κατ' αρχήν ποιος σας είπε ότι αυτό το κείμενο είναι ανεξάρτητο με το αμέσως προηγούμενο που έγραψα για τον θάνατο του 15χρονου; Τα όσα λέω εδώ πέρα ανήκουν στην ίδιαν όψη του ιδίου ακριβώς νομίσματος. Και δεν αφορούν μόνο όλους τους κάφρους: και τους γαύρους και τους βάζελους και τους αεκτζήδες και τους παοκτζήδες και όλους. Αφορούν άπαντες, διότι δείχνουν ακριβώς τη νοοτροπία μας. Ο Ολυμπιακός μόνο και μόνο λόγω όγκου φιλάθλων λογικό κι επόμενο είναι να έχει και τα πρωτεία ακόμη και στις καφρίλες και τις αλητείες. Δεν έχουμε θαυμάσει και λίγα: στη Νίκαια (δις), στην Ξάνθη, σε τόσες πόλεις και τόσες έδρες... Προσωπικά πιστεύω όμως ότι αυτά που έγιναν χθες, είναι ίσως ό,τι χειρότερο έχει συμβεί ποτέ σε ελληνικό γήπεδο. Και το εννοώ...

Και αν μη τι άλλο δείχνουν ότι τελικώς η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει πέσει ακόμη πιο κάτω κι απ'όσο μπορεί να νομίζαμε ή να υποψιαζόμασταν. Αφού πλέον έχει φτάσει η ανθρώπινη ζωή να ζυγίζεται ακόμη κι από χρωματιστές σωβρακοφανέλες... Διότι πλέον η ζωή σου κρέμεται από μια κλωστή αν το χρώμα σου δεν είναι το σωστό, ή έστω αν είσαι παίκτης της λάθος ομάδας, ή τελικά ακόμη κι αν είσαι απλώς μαλάκας που ασχολείσαι με τέτοια...

Έλεγα πιο πάνω ότι τα αθλητικά τα θεωρώ τελείως ασόβαρα. Προσοχή: τα αθλητικά, όχι τον αθλητισμό. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο και η διαφορά αυτών των δύο, τεράστια. Κι εγώ όμως ασχολούμαι πολύ με τα αθλητικά για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος, ότι προσφέρουν θέαμα και δημιουργούν συνθήκες για χαβαλέ. Πολλοί κολλητοί μου είναι βάζελοι. Ούτε ξύλο παίζουμε, ούτε βριζώμαστε σε κάθε αγώνα. Και η καζούρα θα γίνει, και το πείραγμα και το ο,τιδήποτε καλοπροαίρετο. Και ως εκεί. Τα αθλητικά δεν τα κόβω όπως δεν θα κόψω και το διάβασμα βιβλίων, τη μουσική, τη συλλογή μου από δίσκους και πάει λέγοντας. Μπορώ να ζήσω και δίχως όλ'αυτά, όμως θα χάσω πολύ σε χρώμα. Το θέμα είναι ότι για να μην χάσουν κάποιοι άλλοι σε χρώμα, έχουμε φτάσει να χάνουν τη ζωή τους. Και το χρώμα δεν είναι απαραίτητο να είναι αθλητικό. Μπορεί να είναι και πολιτικό και ταξικό και ο,τιδήποτε. Δεν έγινα Ολυμπιακός επειδή ο Ολυμπιακός κερδίζει. Έγινα για άλλους λόγους. Όπως για άλλοςυ λόγους στην Γερμανία είμαι Σάλκε και όχι Μπάγερν, όπως για άλλους λόγους στην Ισπανία είμαι Μπιλμπάο αντί για Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα και πάει λέγοντας. Σημασία δεν έχει τόσο η πρωτιά, ούτε η νίκη. Σημασία έχουν άλλα πράγματα στη ζωή. Και δυστυχώς τα εχουμε κάνει όλα μπουρδέλο.
Ξαναχαίρετε...

UPDATE: Κατόπιν αιτήματος... Σπίθα, κατεβάζω αυτό το ποστ "δεύτερο".

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Να ευθυμήσουμε και λιγουλάκι

με δυο ανεκδοτάκια...

Κατά το βραδάκι ο άντρας πάει στο σαλόνι όπου η γυναίκα παρακολουθεί τηλεόραση:
-Αγάπη μου, σου έφερα το ντεπόν κι ένα ποτήρι νερό...
-Μα δεν έχω πονοκέφαλο!
-Αχαααααααα...


Και το δεύτερο:
Δύο φίλοι είναι στο σπίτι του κολλητού τους και επεξεργάζονται ένα εκπληκτικό γκονγκ που έχει στο σαλόνι.
-Τι είναι αυτό ρε Μιχάλη;, ρωτάει ο ένας
-Μμμμ, αυτό εδώ, παίδες, είναι ένα ρολόι που μιλάει με ανθρώπινη φωνή!
-Έλα ρε, άσε τις παπάτζες, του λέει ο άλλος.
-Όχι ρε, δεν κάνω πλάκα. Να, περιμέντε να σας δείξω...
Κάνει λοιπόν μια έτσι, και κοπανάει το γκόνγκ...
Οπότε ξαφνικά ακούγεται μια φωνή:
ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ; ΕΙΝΑΙ 3 ΚΑΙ 10 ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ...

Γιορτάζουν οι Νικόλαοι, οι Νικολέττες

και τα συνναφή ονόματα σήμερα, είπαμε, ε; Μμμμ...ναι, χρόνια πολλά σε όλες και όλους λοιπόν...
Διότι εμείς κακίες δεν κρατάμε... :)





Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Λοιπόν έχουν πολλή πλάκα αυτοί οι βάζελοι...

Αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω πολύ καιρό να γελάσω με την πάρτη τους, μη λέω ψέματα δηλαδή...
Κάθονται κι αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν η... μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα να γκελάρει τόσο συχνά στην Ελλάδα. Θα δώσω την απάντηση εξαρχής (αν και το'χω ξαναγράψει κι άλλες φορές) και θα προβώ στην ανάλυση στη συνέχεια: έχει μικρύνει πολύ η φανέλα του βάζελου, όσο κι αν τους κάθεται στον λαιμό και δεν διανοούνται να το σκεφτούν.
Και καλώς ή κακώς, μόνο όταν συμβιβασθούν με αυτήν την ιδέα θα μπορέσουν να "ξαναγεμίσουν" τα κυβικά τους.

Ας ξεκινήσω από τον αγώνα με την Ίντερ. Το τι μαλακίες διάβασα δεξιά κι αριστερά δε λέγεται. Να σου πάλι οι ατάκες μερί της μεγάλης ευρωπαϊκής στόφας, νά σου οι μπηχτές για το ποια είναι η πραγματικά μεγάλη ελληνική ευρωπαϊκή ομάδα και ό,τι παπαριά χωράει ο ανθρώπινος νους. Αν και ουδέποτε έκρυψα ότι θέλω ο βάζελος να χάνει ακόμη και στο τάβλι, δεν το κρύβω ότι μετά την Τετάρτη έτριβα τα χέρια μου. Γιατί; Μα γι'αυτό που έγινε το Σάββατο, για τι άλλο... Αν δεν διακατέχεσαι από πάθη δεν είναι δύσκολο να διακρίνεις το τι πραγματικά συμβαίνει.
Τι έκανε ο Ολλανδός; Ο βάζελος όντως έπαιξε πολύ έξυπνα με την Ίντερ, δεν το συζητάμε αυτό. Έπαιξε όπως θα έπρεπε να παίζουν όλες οι ελληνικές ομάδες απέναντι σε ομάδες τύπου Ίντερ: απολύτως αμυντικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο βάζελος έπαιξε και καλά. Σε όλο το ματς έκανε όλη κι όλη μια ευκαιρία, με τον Μάντζιο. Άντε να τις κάνω 2. Αναρωτιέμαι πως θα είχε παίξει αν είχε κάνει φερ'ειπείν, 10 ευκαιρίες... Διασυμπαντικά; Αστεία πράγματα. Άλλο το παίζω έξυπνα και άλλο το παίζω καλά. Άλλο το παίζω βάσει λογικής και άλλο το έκανα μεγαλειώδη εμφάνιση.
Διότι στην πραγματικότητα ο βάζελος έπαιξε τελείως εμετικά: με 5 στην άμυνα (Νίλσον-Σπυρόπουλο στα άκρα και Βύντρα, Γκούμα, Σαριέγκι στο κέντρο της άμυνας). Βάλε και τους 2 αμυντικούς χαφ, πάμε στους 7. Αν τώρα σκεφτούμε και το ότι τόσο ο γκούνης όσο και ο Γκάμπριελ ξεκίναγαν από πίσω, φτάνουμε στους 9, συν τον τερματοφίσκουλα, δέκα. Χαίρετε...

Παρένθεση: τι είπε ο Τεν Κάτε αμέσως μετά το ματς με τον Αστέρα; Δώστε βάση διότι έχει πολύ ψωμί: "Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν παίζουμε με ομάδες σαν τον Ηρακλή, τον Εργοτέλη ή τον Αστέρα Τρίπολης, παίζουν όπως παίζει ο Παναθηναϊκός με την Ιντερ. Ολοι θέλουν να μοιάσουν στον Παναθηναϊκό." Με λίγα λόγια ο Ολλανδός παραδέχθηκε ότι στην Ευρώπη ο βάζελος παίζει ακριβώς όπως ο Αστέρας Τρίπολης στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και αναρωτιέμαι, αυτή είναι η μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα για την οποίαν πανηγυρίζουν οι βάζελοι;
Συζήταγα με φίλους μου βάζελους και μου είπαν όλοι ανεξαιρέτως ακριβώς το ίδιο: Μα κι εσείς έτσι παίζατε πέρσυ. Μέγα σφάλμα. Ο Ολυμπιακός ποτέ δεν έχει παίξει με 5 πίσω, γι'αυτό και το πλήρωσε με γερά χαστούκια κατ' επανάληψιν. Μάλιστα, αν εξαιρέσουμε την περσινή σαιζόν, ποτέ του δεν έπαιξε έστω και με 3 αμυντικά χαφ, όπως έκανε πέρσυ ο Λεμονής. Πρακτικά ο Ολυμπιακός πέρσυ έπαιζε 4-3-3 και όχι 4-5-1 όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Αν στα πλάγια είχε άλλους παίκτες αντί των Τζόλε-Γκαλέτι ίσως να μιλάγαμε για 4-5-1, αλλά όταν στα άκρα σου έχεις παίκτες που πρακτικά ελάχιστα μυρίζουν από άμυνα, δεν μπορείς να μιλάς και για 4-5-1, αυτό όμως ελάχιστη διαφορά κάνει. Με τη Βέρντερ όξω, ο βάζελος έπαιξε πολύ καλύτερα. Με την Ίντερ δεν έπαιξε καν, μην λέμε ό,τι θέλουμε.
Αυτό το παραμύθιασμα που τρώνε οι βάζελοι περί ομάδας με... βαριά ευρωπαϊκά φανέλα δεν το κατάλαβα ποτέ μου. Αυτό που εκείνοι δεν έχουν καταλάβει ποτέ τους είναι ότι από τέτοιες νοοτροπίες που κουβαλάνε τους γλεντάμε εδώ και δεκαετίες, με αποκορύφωμα τα τελευταία 12 χρόνια και θα συνεχίσουμε να τους γλεντάμε εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν...

Μια μέρα μετά τον βάζελος ρίξαμε 5 στην Μπενφίκα με πανθομολογουμένως εκπληκτική εμφάνιση. Υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια εδώ πέρα: η Μπενφίκα είναι μια ομάδα με λαμπρό παρελθόν. Κοινώς, με κάποτε μεγάλη φανέλα. Όχι πλέον όμως... Αυτό δεν μικραίνει βέβαια την απόδοση του Ολυμπιακού, τη φέρνει όμως σε πιο φυσιολογικά επίπεδα.
Και μιλάμε για μια ομάδα με 2 πρωταθλητριών συν κάμποσες άλλες παρουσίες σε τελικούς. Πλέον όμως η Μπενφίκα πρακτικά έχει χάσει πολύ σε βάρος φανέλας. Το ίδιο έχουν χάσει και άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, όπως η Άντερλεχτ ή η Γκλάντμπαχ επί παραδείγματι. Οι βάζελοι εκεί όμως, στο γνωστό παραμύθι που κατά τα λοιπά τους κάνει ν'αναρωτιούνται τι τρέχει στην Ελλάδα. Και η πλάκα είναι ότι άλλες φορές μίλαγαν για Παπουτσέληδες και παράγκες, τώρα όμως το χειρότερο είναι ότι δεν έχουν καν δικαιολογία κι έχουν βραχυκυκλώσει (αν κι εδώ που τα λέμε κι άλλες φορές δεν είχαν δικαιολογίες και πάντοτε εφέυρισκαν).
Κάποτε εκεί που παίζει ο Μάντζιος έπαιζε ο Βαζέχα. Αναπληρωματικός στην ίδια θέση είναι και ο πιθανώς θερμαστής του εμπορικού ναυτικού αλλά όχι ποδοσφαιριστής, Σόουζα. Ξέρετε τι μου θυμίζει ο Μάντζιος; Τον Βαϊτση, με τον οποίον είχαμε πάρει το διπλό στο Μονακό: φιλότιμος παίκτης μεν, αλλά... Το θέμα είναι πόση σχέση έχει ο Μάντζιος με τον Βαζέχα. Ο Ζιλμπέρτο φέτος έχει παίξει σε 2 μόλις αγώνες. Συμπτωματικά η όχι και τους δσύο (Βέρντερ-Ίντερ) ο βάζελος κέρδισε. Επειδή κάποτε οι ίδιοι έλεγαν ότι ο Ριβάλντο είχε έρθει εδώ για ένσημα, τώρα γράφουν ειρωνικά ότι θα πρέπει να κρυφτούν όσοι λένε το ίδιο για τον Ζιλμπέρτο. Όσο κι αν κωλοχτυπιούνται η ουσία δεν αλλάζει, ότι δηλαδή ο Ζιλμπέρτο για την ώρα δεν είναι πουθενά. Τη μεγάλη ομάδα την κάνουν πολλοί παράγοντες: οι παίκτες, η διοίκηση, ο κόσμος. Ο βάζελος πλέον τι απ'αυτά διαθέτει άραγε; Η διοίκηση έγινε Αμπράμοβιτς ως είχε αναγγείλει, πήρε το πρωτάθλημα του Ιουλίου όπως όλοι θυμώμαστε και μέσα σε όλες τις επιτυχίες και τη γενική ευφορία προανήγγειλε και το επόμενο πρωτάθλημα. Η ομάδα έφερε ένα διπλό, όχι μεγαλύτερο απ'αυτό που είχε φέρει η Μπεσίκτας μέσα στο Ολντ Τράφορντ προ ετών (που σηματοδοτούσε την πρώτη εντός έδρα ήττα της Μάντσεστερ μετά από 50κάτι χρόνια) ή εκείνο της Ρόζενμποργκ στο Μιλάνο (που άφησε εκτός των 8 ολόκληρη Μίλαν). Απέκτησε ποτέ βαριά ευρωπαϊκή φανέλα η Ρόζενμποργκ; Όχι. Ούτε η Μπεσίκτας φυσικά. Εδώ καλά, καλά βαριά φανέλα δεν έχει ούτε η Βαλένθια που δεν έχει και λίγες ευρωπαίκές διακρίσεις. Ως διά μαγείας όμως φέρεται να έχει αποκτήσει χρόνια τώρα ο βάζελος. Πως είναι δυνατόν; Δεν ξέρω και ούτε με απασχολεί. Ο καθείς άλλωστε είναι υπεύθυνος για το παραμύθιασμα που τρώει.
Το θέμα είναι ότι η φανέλα του βάζελου έχει μικρύνει επικινδυνα και αυτό είναι κάτι που πρακτικά επηρεάζει και τον Ολυμπιακό. Κι ουδέποτε έκρυψα ότι δεν το γουστάρω καθόλου. Από το καλοκαίρι ξελαρυγγιάζομαι ότι οι κορυφαίες μεταγραφές του Ολυμπιακού για φέτος είναι ο Τεν Κάτε και ο Πατέρας. Όσα διπλά κι αν φέρει στην Ευρώπη ο βάζελος, αυτές θα παραμείνουν. Όπως και ο βάζελος θα παραμείνει ο Αστέρας Τρίπολης της Ευρώπης, είτε αρέσει, είτε όχι. Το θέμα είναι ότι αν δε βάλει μυαλό ο βάζελος, βλέπω σε μερικά χρόνια να γίνεται Αστέρας Τρίπολης και στην Ελλάδα και τότε πολύ αμφιβάλω για το κατά πόσον θα είναι αναστρέψιμη η κατάσταση.
Πέρσυ έλεγαν όλοι ότι έφταιγε ο Σοφέρ. Αρκετές φορές είχα γράψει ότι ο Τζίγγερ έφταιγε λιγότερο από πολλούς άλλους. Μπήκαν λοιπόν οι επίδοξοι σωτήρες, ανέτηλε η απόμενη μέρα που όλοι ονειρεύονταν στον βάζελο, άλλαξε το στάτους της διοικήσεως, ανακοινώθηκαν οι νέες και πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες και τελικά τι έγινε; Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως και πέρσυ, μην πω και χειρότερα. Πλέον που αυτό είναι εμφανές, απορώ πως διάολο δεν έχουν αναρωτηθεί πολλοί τελικά ποιος πραγματικά φταίει. Ναι, είναι δύσκολο το να κοιτάξεις τον καθρέπτη, το ξέρω. Κι όσο συνεχίζει αυτή η κατάσταση, ο βάζελος θα μικραίνει ολοένα και περισσότερο. Διότι αν δεν τους λέει τίποτε το γεγονός ότι η οποιαδήποτε ομάδα που έρχεται στην έδρα του εγείρει αξιώσεις να πάρει βαθμό, ε, τότε είναι άξιοι της μοίρας τους.

Όπως και να'χει, ακούω διάφορες παπαριές για το πρωτάθλημα. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι μόλις ξεκίνησε το δεύτερο τρίτο του κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Πολλοί νομίζουν ότι ο Ολυμπιακός θα ρολάρει έτσι ως το τέλος. Δεν υπάρχει περίπτωση. Προς τα τέλη Γενάρη λογικά θα ξεκινήσει η κοιλιά. Καμιά ομάδα δεν πηγαίνει φουλ ως το τέλος, κι αυτήν την στιγμή ο γαύρος πάει φουλ. Πάντως ο Βαλβέρδε πάει να φτιάξει πολύ καλή ομάδα, αρκεί να τον αφήσουν (που λογικά θα το κάνουν). Και στην Μπιλμπάο όταν ήταν έπαιζε μπαλάρα η ομάδα. Και την Εσπανιόλ έφτιαξε μετά (αν και όχι όπως την Αθλέτικ). Στον παρόντα Ολυμπιακό, το θετικό δεν είναι ότι ήταν η τέταρτη σερί εμφάνιση που έκανε και ήταν πραγματικά υψηλών προδιαγραφών, αλλά το γεγονός ότι έπαιξε με αρκετές αλλαγές και η απόδοση ήταν η ίδια. Αυτό είναι που λέει πολλά. Τα υπόλοιπα θα φανούν εν καιρώ. Και μιας και μίλησα για καιρό, μάλλον δύσκολα θα φύγουμε με θετικό αποτέλεσμα από την Ουκρανία την προσεχή Τετάρτη, όχι τόσο λόγω του ότι τελικώς οι Ουκρανοί δεν ήταν το καφενείο που αρχικώς παρουσιάζονταν, αλλά επειδή οι συνθήκες εκεί θα είναι πολύ άσχημες και οι Ουκρανοί εν αντιθέσει με'μάς είναι συνηθισμένοι. Πάντως γενικά έχουμε πολύ καιρό ακόμη και κυριως, πολύ δρόμο...

Αναλογιζόμουν χθες το εξής: δε φτάνει που δίχως να με ρωτάνε, τελείως ετσιθελικά από τα δικά μου λεφτά πληρώνουν και τον πουρουπουπού καθώς και ολάκερη την αθλητική Κυριακή (που έχει καταντήσει ένα εμετικό έκτρωμα και μισό), αλλά ακόμη χειρότερα από τα δικά μου λεφτά πληρώνουν και τον κύριο... Μίνο; Μιλάμε ότι αν πεις την έκφραση "στον κόσμο του", τότε αποκλείεται να σου έρθει άλλος άνθρωπος στο μυαλό. Αναρωτιέται ο άνθρωπος γιατί ουδείς υπολογίζει τον ΠΑΟΚ (ανάμεσα στις όσες κοτσάνες πετάει, σε σημείο να νομίζεις πολλές φορές ότι εσύ έβλεπες άλλο ματς). Μα απλούστατα διότι ο ΠΑΟΚ αφενός δεν είναι μαθημένος να κυνηγάει, αφετέρου διότι θα κάνει κοιλιά που πιθανότατα θα είναι και μεγάλη κιόλας. Και πέραν τούτου, ο ίδιος ο ΠΑΟΚ διαχρονικά δίνει στους άλλους το δικαίωμα να μην τον υπολογίζουν ποτέ. Μμμμ, και μιας και το ανέφερα εξαρχής, διότι η φανέλα του ΠΑΟΚ έχει μικρύνει προ πολλών ετών. Ο λόγος που ελάχιστοι υπολογίζουν τον ΠΑΟΚ είναι σχεδόν ο ίδιος για τον οποίον οι ίδιοι ελάχιστοι μόνο υπολογίζουν και την Ξάνθη. Έλεος πια με τις βλακείες.
Α, κι όσον αφορά την ΑΕΚ... καλά, ντάξει, αφήστε το... :)

ΥΓ. Και για να μην ξεχνιώμαστε ΤΑΚΗ ΨΥΧΑΡΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ