Σελίδες

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Περί Δημοψηφισμάτων και Πολιτικών Αποφάσεων

Δεν έχει στεγνώσει ακόμη το μελάνι από χθες που μεταξύ άλλων έγραφα ότι τον συγκεκριμένο λαό δεν θα εμπιστευόμουν ούτε να μου γυαλίσει τα παπούτσια, αναφορικά με το δημοψήφισμα που μόλις χθες τα χαράματα ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό της χώρας. Και δυστυχώς οι συνολικές αντιδράσεις που έχω δει αυτήν την πρώτη μέρα έχουν επιβεβαιώσει αρκετούς από τους χειρότερους φόβους μου.

Ας πιάσουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Σε πρώτη φάση χρειάζομαι οπωσδήποτε τη βοήθειά σας σε κάτι σοβαρό και κάθε γνώμη θα εκτιμηθεί δεόντως.
Ακούω έναν θόρυβο κάπου από τη μηχανή του αυτοκινήτου. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο θόρυβος προέρχεται από χαμηλά, ήτοι από τον στροφαλοφόρο και ότι δεν είναι ούτε από πυράκια, ούτε από βαλβίδες που χτυπάνε. Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι αν ο άξονας έχει υποστεί κάμψη και θέλει deflection, ή είναι κάποια φυσιολογική φθορά (ή και λόγω πλημμελούς συντήρησης) στα κουζινέτα και τις μπιέλες. Οπότε για να προετοιμάσω τα οικονομικά μου θα ήθελα να με συμβουλέψετε τι εργασία να ζητήσω: να το πάω για μέτρηση στροφάλων σε ωρολογιακό μικρόμετρο ή για έλεγχο κουζινέτων εδράσεων και διωστήρων;
Είμαι βέβαιος ότι η απάντηση θα είναι παιχνιδάκι για όλους σας.
Ε; Μην μου πείτε ότι δεν παίζετε στα δάκτυλα μια απλή μηχανή αυτοκινήτου. Εξάλλου όλοι μας έχουμε αυτοκίνητο άρα όλοι μας πρέπει να ξέρουμε τέτοια πράγματα υποκαθιστώντας τους μηχανικούς, έτσι δεν είναι; ¨Πόσω μάλλον όταν ό Έλλην ξέρει τα πάντα, σχεδόν εκ γενετής.

Πως είπατε; Δεν είναι έτσι;
Είναι επικίνδυνο γιατί μπορεί να κάνετε καμιά ζημιά στον κινητήρα;
Και αφού δεν είναι έτσι, τότε γιατί είναι τόσο εύκολο με το δημοψήφισμα;

Πάλι χθες έγραφα ότι αν θελήσω να μην πάω στη δουλειά τη Δευτέρα, δεν μπορώ να κάνω δημοψήφισμα για να πάρω γνώμες διότι απλούστατα το θέμα αυτό αφενός δεν αφορά τον πολύ κόσμο, αφετέρου ο κόσμος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες και τις ειδικές συνθήκες που ενδεχομένως μπορεί να υπάρχουν στο θέμα.

Να μπω στα βαθιά, λοιπόν, με ένα όχι απλώς σημαντικό ερώτημα, αλλά ενδεχομένως το σημαντικότερο όλων: βλέπω από χθες αναρίθμητο κόσμο να έχει αποφασίσει και για το "ναι" και για το "όχι" και διερωτώμαι, που διάολο έχουν βρει όλοι τις πληροφορίες σε ένα τόσο πολυσύνθετο θέμα όσο αυτό που μας απασχολεί;
Εγώ, για παράδειγμα, έχω εντοπίσει ότι το υποτιθέμενο ερώτημα έτσι όπως έχει αρχικώς πλασαριστεί, είναι εντελώς λάθος. Και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν όλοι αυτοί που εύκολα έσπευσαν να αποφασίσουν να μην έχουν δει το πρόβλημα;

Έτσι όπως έβγαλε το διάγγελμα ο Τσίπρας, το ερώτημα του δημοψηφίσματος αναφέρεται στις συζητήσεις που έλαβαν χώρα στις Βρυξέλλες και όσα προέκυψαν εξ αυτών (εξ ου και η γελοία αντίδραση των Ευρωπαίων ότι θα το αποσύρουν για να μην υπάρχει αντικείμενο στο δημοψήφισμα, λες και τόσες μέρες εκεί πέρα κάνουν απλώς διακοπές με τα λεφτά των Ευρωπαίων πολιτών). Όμως το πρόβλημα δεν είναι εκεί, διότι οι συζητήσεις θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική τροπή. Δηλαδή σε μια τέτοια περίπτωση θα ξαναγινόταν κάθε φορά δημοψήφισμα; Αστειότητες.
Δηλαδή τις εκλογές γιατί τις κάνουμε;

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος θα έπρεπε να τεθεί κάπως έτσι: Μετά από τις πολιτικές που έχουν ακολουθηθεί τα τελευταία πέντε χρόνια έχουνε διαπιστώσει ότι εν αντιθέσει με τις προβλέψεις, οι αριθμοί έχουν μεταβληθεί ως εξής (εδώ να παρατεθούν με απλούστατα ελληνικά κάποιοι βασικοί δείκτες όπως η μείωση ΑΕΠ, η αύξηση ανεργίας, η αύξηση των τιμών κλπ με τρόπο τέτοιο ώστε να μπορεί πολύ εύκολα να τους καταλάβει έως και η κυρά Δέσπω που βόσκει πρόβατα 10 ώρες την ημέρα έξω από τα Άνω Σέκλανα Ημαθίας). Πλέον οι δανειστές μας ζητάνε να υπογράψουμε νέα μέτρα, με την ελπίδα ότι το πρόγραμμα αυτή τη φορά θα βγει. Αν υπογράψουμε θα υπάρχουν αυτά τα υπέρ (μένεις αδιαπραγμάτευτα στο ευρώ συν ό,τι άλλο τους καπνίσει) αλλά και αυτά τα κατά (πχ παράταση ύφεσης κλπ, κλπ). Αν δεν υπογράψουμε υπάρχουν τα εξής υπέρ (ευελπιστούμε ότι θα απεμπλακούμε από το ευρώ και με δικό μας νόμισμα θα πετύχυμε αυτά κι εκείνα), όμως εγκυμονούνται οι κίνδυνοι να συμβούν και τα τάδε (διπλωματική απομόνωση και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο). Κατόπιν αυτών, τι θέλετε να κάνουμε; Να ψηφίσουμε τη νέα συμφωνία ή να την απορρίψουμε;

Με απλά λόγια και λιτά ελληνικά δηλαδή, εξηγείς ακριβώς το πρόβλημα, ενημερώνεις για την επόμενη μέρα και λες τι θες από τον κόσμο.

Εδώ όμως τα πράγματα δεν συμβαίνουν έτσι.
Εις το σάπιον Βασίλειον της Δανιμαρκίας του Νότου, ο καθείς πετάει την προσωπική του παπάτζα η οποία είθεισται να έχει να κάνει αποκλειστικά με τις προσωπικές αντιλήψεις κι επιθυμίες του, και την αναγάγει σε κοσμοθεωρία καθιστώντας την σχεδόν αδιαπραγμάτευτη. Και κάπως έτσι βαδίζουμε όλοι προς ένα τρομακτικά κρίσιμο γεγονός, σαν σαλτιμπάγκοι, με τη γνωστή ανευθυνότητα που ανέκαθεν μας διέκρινε για να διαλέξουμε με την ίδιαν ελαφρότητα που θα απαντούσαμε αν κάποιος μας ρωτούσε τυρόπιτα ή σάμαλι;

Ας δούμε λίγο τα δεδομένα του δημοψηφίσματος.
α) Όποιος ισχυρίζεται ότι έχει γνώση του θέματος, καλό θα ήταν να μας εξηγήσει πόθεν διάολο την βρήκε. Διότι αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι σήκωσαν τα χέρια ψηλά όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, άρα από που πηγάζει αυτή η βεβαιότητα; Μήπως από μιαν άτυπη παραδοχή ότι την αλήθεια μας την έχουν πει οι πολιτικοί (δεν έχει σημασία ποιας προελεύσεως) ή τα μέσα μαζικής εξημέρωσης; Μήπως, δηλαδή, ο συλλογισμός αυτός ξεκινάει με μια μεγάλη αυθαίρετη παραδοχή, ότι όλους αυτούς τους πιστεύουμε μιας και πάντα μας έλεγαν την αλήθεια; Δε νομίζω...
β) Επειδή, λοιπόν, γνώση δεν υπάρχει από κανέναν μας (ούτε καν όσους το έχουμε μαζοχιστικό χόμπι να παρακολουθούμε το κατά δύναμιν στενά τις εξελίξεις), θα πρέπει να υπάρξει κάποια ενημέρωση και μάλιστα σε απλά ελληνικά. Όμως για ένα θέμα τόσο δαιδαλώδες, θα χρειαζόταν ολόκληρη εκστρατεία προκειμένου να ενημερωθεί έστω υποτυπωδώς ο κόσμος και αυτό διότι θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να καλυφθούν και τα κενά που είχαν τεχνηέντως αφήσει οι προηγούμενοι. Αρκεί ο χρόνος έως την Κυριακή λοιπόν, ή η όλη ιτορία τέθηκε έτσι για να ψηφίσει ο κόσμςο μόνο με το συναίσθημά του;
γ) Όπως είπαμε και πιο πάνω, το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι εντελώς εσφαλμένο. Είναι μια ερώτηση που έχει δομηθεί στα πλάγια πρότυπα των εταιρειών δημοσκοπήσεων που άλλο σε ρωτάνε για να εξάγουν άλλο αποτέλεσμα δίχως να το πολυκαταλάβεις. Μόνο που εδώ δεν πάμε απλώς να πούμε τη γνώμη μας και προφανώς διακυβεύονται πολλά περισσότερα από ένα απλό γκάλοπ. Το θέμα είναι πως η όλη τακτική που ακολουθείται θα έπρεπε να μας πονηρέψει όλους...
δ) Ήγγικεν η ώρα να πέσουν όλες οι μάσκες ως προς τον υποτιθέμενο κυρίαρχο λαό και τις λοιπές πίπες. Τις τελευταίες μέρες έχω αρχίσει και κατανοώ απόλυτα κάτι που από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρχε ως κατηγορία κατά της δημοκρατίας, και αναφέρομαι στην διαχρονική μομφή ότι δυστυχώς κάποια θέματα δεν μπορείς να τα εμπιστεύεσαι σε όλους. Ο Έλληνας, για να πάψουμε να μασάμε κουτόχορτο, είναι άνθρωπος που δεν χρειάζεται να διαβάσει το άρθρο: του αρκεί ο τίτλος και τα έμαθε όλα. Ψήφιζε ανέκαθεν με ατομικά κριτήρια και πάντοτε ευελπιστώντας ότι σαν έρθει η ζόρικη η ώρα θα έχει θάψει αρκούντως την κατσίκα του γείτονα ώστε να ψοφήσει μόνο εκείνη κι ουχί η δική του. Και σε όλες τις ευρωεκλογές που θυμάμαι, πάντοτε είχε να επιλέξει τις διακοπές από την ψήφο μιας και πάντοτε έλεγε ότι οι Ευρωεκλογές δεν τον αφορούν (πως τα φέρνει η τύχη, ε;), όπως ακριβώς θεωρούσε ότι η δήθεν αποχή (ήτοι ευκαιρία για εκδρομούλα) ήταν η λύση που του έδινε πάντοτε και την αβάντα να τους βρίζει όλους για τα χάλια της χώρας. Τώρα, λοιπόν, με αυτά ακριβώς τα απαράλλαχτα μυαλά, ο Τσίπρας καλεί τον ίδιον ακριβώς Έλληνα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά επειδή ο ίδιος δήλωσε αδυναμία για διάφορους λόγους. Είναι σα να δίνεις σε ένα νήπιο ένα μπιτόνι βενζίνι και σπίρτα και του ζητάς να τα περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο: ακόμη κι αν δεν ανατινάξει το Σϋμπαν, υπάρχει κίνδυνο να το πατήσει αυτοκίνητο. Τρόμος...
ε) Στο πλαίσιο της απουσίας ενημέρωσης και κριτικής ικανότητας, ο κόσμος δεν έχει κατανοήσει τους όρους του παιχνιδιού (που έχουμε κατ' επανάληψιν εξηγήσει). Αυτό τον φέρνει στο σημείο να μπερδεύει πλήρως αυτά που είναι πιθανό να συμβούν με αυτά που δεν είναι πιθανό να συμβούν και γενικότερα να συγχέει τα πιθανά αποτελέσματα της επόμενης μέρας με βάση τα όσα θέλει κι όχι τα όσα είναι πραγματικά πιθανά να γίνουν.

Άρα να κάνουμε μια πρώτη ανακεφαλαίωση: έχουμε να κάνουμε με λαό ανώριμο, ανεύθυνο κι εν πολλοίς λαμόγιο που εξέλεξε μια κυβέρνηση που ούτως ή άλλως έδειχνε ότι θα ήταν κατώτερη των περιστάσεων και δυστυχώς παρά τις αντίθετες ευχές των περισσοτέρων από εμάς απεδείχθη ότι έτσι ήταν. Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, ο πρωθυπουργός της χώρας αποποιήθηκε των ευθυνών του (γεγονός ανεπίτρεπτο) και μετέθεσε το πρόβλημα στον λαό, ο οποίος όμως αν έχει αποδείξει ένα πράγμα όλα αυτά τα χρόνια αυτό είναι ότι δεν διαθέτει την ικανότητα να κρίνει σωστά. Και την απουσία αυτής της ικανότητας την δυσχεραίνει το δραματικό γεγονός της μη ενημέρωσης του κόσμου περί της πραγματικής εκτάσεως του προβλήματος. Δεν ακούγεται και πολύ ευοίωνο όλο αυτό, έτσι δεν είναι;

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, υπάρχουν και κάποια άλλα ανησυχητικά σημεία των καιρών που διακρίνω. Κατ' αρχήν ως προς το πολιτικό (υπηρετικό) προσωπικό της χώρας, νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της χώρας που δεν υπάρχει ούτε ένας αξιόπιστος πολιτικός που να μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Ένας προς έναν, είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Σε διάφορες εποχές υπήρχε τουλάχιστον ένας, πλέον όμως δεν υπάρχει κανένας. Ο Τσίπρας απέδειξε ότι αφενός δεν διαθέτει την απαιτούμενη ευελιξία, αφετέρου ότι είναι μικρός το πολιτικό δέμας. Σχεδόν ανύπαρκτος για την ακρίβεια και όταν σε διπλωματικό επίπεδο δείχνεις ότι δεν έχεις υπόσταση σε κάνουν μια χαψιά. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για τη χώρα.
Ακόμη κι αν προσπάθησε το προηγούμενο διάστημα να κάνει κάτι που προσωπικά το χαρακτήρισα πάρα πολύ καλό και σε αρκετά σημεία έως και ευφυές, αυτή η κίνηση τερματίστηκε άδοξα (μαζί με την όποιαν εκτίμηση) όταν διαπίστωσα ότι δεν είχε αρκούντως καλυμμένα τα νώτα του. Κοινώς πίστευε και εννοούσε εκείνο που επαναλάμβανε διαρκώς ότι θα τους κάνουμε μια πρόταση που δεν θα μπορούν να αρνηθούν. Όσον αφορά δε τους υπολοίπους, δεν υπάρχει καν λόγος να χαλάσω σάλιο. Μηδενικά που έγιναν νούμερα όλοι τους, ιδίως όσοι απεργάζονται για τα προσωπικά τους μικροκομματικά οφέλη την αποτυχία της χώρας και δεν είναι λίγοι.

Να πιάσουμε λίγο και την κίνηση του δημοψηφίσματος.
Βλέπω πολύ κόσμο να πανηγυρίζει για το μεγαλείο της δημοκρατίας και χίλιες δυο άλλες σχετικές και άσχετες παπάτζες. Αυτό που έχω διαπιστώσει (με τρόμο) είναι ότι η πλειοψηφία του κόσμου έχει την (ψευδ)αίσθηση πως η όλη φάση είναι κάποιου είδους παιχνιδάκι, που ο καθείς προσωπικά θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα τους μπήξουμε και θα τους δείξουμε κ.ο.κ. Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Κατ' αρχήν, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το όποιο δημοψήφισμα δεσμεύει μονάχα την δική μας κυβέρνηση και κανέναν άλλον. Υποθέτω ότι αν αύριο-μεθαύριο βγουν οι Γερμανοί και με δημοψήφισμα αποφασίσουν να πάει η φορολογία μας στο 80%, εμείς θα αντιδράσουμε και θα τους λέμε ότι είμαστε ανεξάρτητο κράτος (λέμε τώρα). Ε, κάπως έτσι επηρεάζει και όλους τους υπολοίπους Ευρωπαίους το ελληνικό δημοψήφισμα: καθόλου.
Εν ολίγοις, πρόκειται για μια κίνηση για καθαρά εσωτερική κατανάλωση και όχι για άλλον λόγο από το ότι ο Τσίπρας αφενός έκλασε μέντες και δεν άντεξε την υπεράνθρωπη πίεση (και μεταξύ μας, δεν τον κατηγορώ. Δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας που να άντεχε τέτοια πίεση από ολόκληρη την Ευρώπη κι όχι μόνο αυτήν) και αφετέρου ήθελε να διατηρήσει αποστάσεις ασφαλείας από την αριστερή πτέρυγα (διότι ναι, εδώ ο κόσμος καίγεται και το αιδοίον καλλωπίζεται φίλες και φίλοι). Προσοχή: το πρώτο δεν αναιρεί την προδοτική στάση διαφόρων άλλων με πρώτον και χειρότερο τον Σαμαρά, ο οποίος φρόντισε να του παραδώσει τη χώρα όχι απλά στα κόκκινα, αλλά σχεδόν στα μπορντώ, όμως όταν κυνηγάς μανιωδώς την εξουσία πρέπει να είσαι έτοιμος και να την αναλάβεις, οπότε η δολοπλοκία των άλλων δεν αποτελεί 100% ελαφρυντικό. Πιο σωστά, αποτελεί κυρίως επιβαρυντικό στοιχείο για τους άλλους και όχι ελαφρυντικό για τον Τσίπρα και το επιτελείο του. Αν δεν μπορούσε άλλωστε ας το έκανε όπως στις δεύτερες εκλογές του 12 που ήπιε το εξαφανιζόλ.
Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο δημοψήφισμα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αποθέωση της δημοκρατίας όπως πολλοί εσφαλμένα πιστεύουν. Πιο σωστά, είναι μια εντελώς ερασιτεχνική και άκρως επικίνδυνη πολιτική κίνηση, για λόγους που θα γίνουν περισσότερο κατανοητοί πιο κάτω.

Να δούμε τώρα και τι σημαίνει επικοινωνιακά αυτό το δημοψήφισμα.
Οι λαοί της Ευρώπης δυστυχώς δεν έχουν και ιδιαίτερες διαφορές ως προς εμάς για το ενδιαφέρον προς τα Κοινά τους. Για την ακρίβεια είναι εξίσου αδιάφοροι κι ενίοτε λαμόγια φορολογούμενοι πολίτες, με χίλιες δυο σκοτούρες και πόσα άλλα μέσα στο κεφάλι. Μέσα σε αυτά τα άλλα ενημερώνονται από ΜΜΕ που ελέγχονται από συμφέροντα και παίζουν παιχνίδια, όπως κι εδώ δηλαδή, οπότε πάνω-κάτω μπορείτε να φανταστείτε τι ακριβώς ενημέρωση λαμβάνουν. Επικοινωνιακά οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι τα χρήματά τους έρχονται για να πληρώνουν τους κηφήνες Έλληνες. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τους εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει και πως και ότι στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, ως επίσης ελάχιστοι Ευρωπαίοι ξέρουν πραγματικά ότι όλων τα λεφτά πηγαίνουν στις τράπεζες διότι το σύστημα ακόμη και μετά από τόσα χρόνια καταρρέει. Αυτά σημαίνουν ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν λόγο να ψάξουν να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει, διότι θεωρούν ότι η ενημέρωση που λαμβάνουν είναι επαρκής και ορθή (και πριν προλάβετε να μου πετάξετε την ένσταση, αναλογιστείτε τις πωλήσεις της Bild κι ελάτε να το ξανασυζητήσουμε).

Όταν, λοιπόν, βγαίνεις και προαναγγέλεις δημοψήφισμα έχοντας ήδη χάσει μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής πολιτικής στήριξης, πρέπει να πρώτα να το έχεις ζυγίσει καλά το πράγμα, διότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν είναι ερασιτέχνες στο επικοινωνιακό κομμάτι. Όλον αυτόν τον χειρισμό θα τον παρουσιάσουν στους πολίτες τους με τρόπο τέτοιο ώστε να βγούμε εμείς οι μαλάκες της υποθέσεως στο τέλος, κι έτσι δεν θα έχουμε τις κυβερνήσεις απέναντί μας επειδή το θέλουν αυτές, αλλά επειδή θα τις πιέζουν οι πολίτες τους να είναι απέναντί μας. Κοινώς, με την κίνηση που έκανε ο Τσίπρας, επικοινωνιακά επέλεξε το χειρότερο δυνατό σενάριο. Μήπως νομίζετε ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν ξέρουν τι ζημιά θα πάθουν αν χρεωκοπήσουμε; Φυσικά και το ξέρουν, όμως είναι σημαντικό να βγάζουν υπευθυνότητα και έλεγχο προς τις χώρες τους, ούτως ώστε όταν έρθει η ώρα της καταστροφής να είναι έτοιμος ο αποδιοπομπαίος τράγος. Βάζω στοίχημα ότι στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό δεν πρέπει να το έχει σκεφτεί κανείς, όπως προφανώς δεν σκέφτηκε τι δυνατότητες υπήρχαν σε περίπτωση που δεν αποδέχονταν τις εναλλακτικές προτάσεις μας (και τελικώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε).

Το γεγονός ότι το δημοψήφισμα ήταν προϊόν πανικού και σπασμωδική κίνηση (και ως εκ τούτου δεν πρέπει να πανηγυρίζουμε σε καμία περίπτωση) αποδεικνύεται περίτρανα από το ότι δεν είχε γίνει όλο το προηγούμενο διάστημα (διότι όπως πρόσφατα έγραφα, ήταν άλλες οι πρότερες επιδιώξεις). Το δημοψήφισμα επελέγη ως ύστατη κίνηση σωτηρίας μόλις στράβωσε και το τελικό σενάριο. Όλα αυτά εννοείται ότι δεν αναιρούν ούτε κατά το ελάχιστο την εντελώς επιθετική και αλήτικη συμπεριφορά των Ευρωπαίων προς εμάς, μια συμπεριφορά που στην πράξη αγγίζει τα όρια του εξευτελισμού και της γενοκτονίας (και δεν αναφέρομαι στους τελευταίους 5 μήνες αλλά στα τελευταία 5 χρόνια), ούτε φυσικά διαγράφει τις όποιες εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειες κατέβαλε επί μήνες ο Τσίπρας (και που μεταξύ άλλων τωόντι για πρώτη φορά έγινε διαπραγμάτευση).
Όμως η συμπεριφορά των άλλων χαρακτηρίζει τους άλλους και μόνο αυτούς και αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο δεν μπορούμε να κατηγορίσουμε τους Ευρωπαίους, αυτό είναι ότι κακώς ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα των κρατών τους. Μακάρι να είχαμε κι εμείς πολιτικούς που να ενδιαφέρονταν για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού αντί για τα δικά τους μόνο. Ως εκ τούτου, το δημοψήφισμα δεν αποτελεί δικαιολογία για το παραμικρό και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ακολουθούνται πολιτικές που φέρνουν τους λαούς αντιμέτωπους μεταξύ τους, ή ακόμη χειρότερα όταν ταυτόχρονα με αυτό υποδαυλίζεται και εθνικός διχασμός.

Αυτά τα τελευταία μην τα λησμονείτε σε καμία περίπτωση. Την τελευταία φορά που λαοί ήρθαν αντιμέτωποι μεταξύ τους με τέτοια ένταση είχαμε παγκόσμιο πόλεμο, ενώ ως προς τον εθνικό διχασμό, ως έχω ξαναπεί παλιά μου τέχνη κόσκινο και που'σαι ακόμη. Όποιος νομίζει ότι με το δημοψήφισμα οι έριδες τελειώνουν, πλανάται πλάνην οικτράν. Το πανηγύρι θα ξεκινήσει αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, όπου η "χαμένη" πλευρά θα ανέβει στα χαρακώματα μη αποδεχόμενη το αποτέλεσμα και κατηγορώντας την "νικήτρια" πλευρά. Εννοείται ότι η "νικήτρια" αρχικώς θα πάρει κάπως στο χιούμορ τις κατηγορίες της "χαμένης" απαντώντας με εκφράσεις τύπου "πάρτε τώρα το πτηνόν στο στόμα και μην ομιλείτε" και το γαϊτανάκι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι να γίνει το πρώτο "ατύχημα" (σαν αυτά που κατ' επανάληψιν έχουν γίνει στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένων μέχρι και δολοφονιών). Μην ξεχνάτε ότι ο εμφύλιος ξεκίνησε μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας ακριβώς επειδή αυτοί που ένοιωθαν "χαμένοι" αποφάσισαν να μην αποδεχθούν την συμφωνία. Και πάνω απ'όλα μην ξεχνάτε ότι το ρητό που λέει πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, για τούτη τη χώρα ισχύει στο δεκαπλάσιο.

Όλο το προηγούμενο διάστημα (που είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ) θα μπορούσα κάλλιστα να ασχολούμαι με τα θεόστραβα των πρώτων μηνών αριστερής (;) διακυβέρνησης της χώρας (και είχα πολλά πατήματα αν ήθελα, με χειρότερο της Χριστοδουλοπούλου που αποτελεί τσόκαρο από λίγα). Τουναντίον επειδή οι καιροί ήταν κρίσιμοι επέλεξα να επικεντρωθώ στα όποια θετικά (και η αλήθεια είναι ότι βρήκα πολλά, μην είμαστε και μηδενιστές) διότι οι εξελίξεις αφορούν όλους μας και η κάθε κυβέρνηση ανεξάρτητα ποιος την ψήφισε και ποιος τη γείωσε αποφασίζει για το μέλλον όλων μας. Αυτό το τονίζω διότι είμαι βέβαιος ότι αρκετοί θα ήθελαν να μου τα χώσουν επί τούτου, ότι εξυπηρετώ τα τάδε ή τα δείνα σκοτεινά συμφέροντα. Η πραγματικότητα όμως είναι παρασάγγας διαφορετική: πλέον αποφασίζω να είμαι εξαιρετικά επικριτικός για την συγκεκριμένη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης (αφήνωντας στην άκρη όλους τους προηγούμενους χειρισμούς) διότι είναι μακράν η πιο επικίνδυνη. Ο λαός είναι δίκοπο μαχαίρι διότι εύκολα παθιάζεται, εύκολα φανατίζεται, εύκολα απογοητεύεται, μα κυρίως εύκολα παρεκτρέπεται.

Εδώ και μέρες, το ξαναλέω, βλέπω κόσμο στα κάγκελα. Βλέπω φανατισμό που όμοιό του δεν θυμάμαι να έχω ξαναντιμετωπίσει, ούτε στις χειρότερες εποχές της καφρίλας του Ολυμπιακού. Βλέπω ανθρώπους τυφλωμένους από μίσος και πάθος. Πάθος για τη δική τους άποψη και μίσος για την απέναντι. Αν υποθέσουμε ότι ισχύει ο διαχωρισμός "εμείς και οι άλλοι", ο "άλλος" είναι ο χειρότερος εχθρός διότι υποστηρίζει αυτό που δεν δέχομαι εγώ άρα θέλει να με βλάψει. Ο συλλογισμός πηγαίνει επαγωγικά διχως πολύ κόπο. Βλέπω συνεχείς αντεγκλήσεις, βλέπω ύβρεις και προσβολές, βλέπω ειρωνείες χαμηλοτάτου επιπέδου και σχεδόν απειλές, κι όλα αυτά μόνο και μόνο υπό την υποψία ότι ενδεχομένως μπορεί να συμβεί κάτι (που ίσως και να μην συμβεί). Από την άλλη πλευρά, έχει χαθεί και το τελευταίο ίχνος χιούμορ. Ο,τιδήποτε λέγεται από τους άλλους εκλαμβάνεται ως ευθεία απειλή και ως τέτοια μόνο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Και την ίδιαν στιγμή οι προσδοκίες όλων έχουν εκτοξευθεί σε τόσο δυσθεώρητα ύψη, που η παραμικρή αλλαγή από το "μάστερ πλαν" θα ισοδυναμεί με προδοσία, κωλοτούμπα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και θα πυροδοτήσει αντίστοιχη έκρηξη. Μην ξεχνάμε ότι το έχουμε στο αίμα μας. Και παλιά (όχι πολύ πίσω στις δεκαετίες) ο "φίλος" ή ο "συγγενής" έδινε στεγνά κάποιον, μόνο και μόνο για να του πηδήξει τη γυναίκα ή να του φάει το κτήμα. Πολλές φορές κι επειδή δεν τον γούσταρε. Μην έχετε αμφιβολία γι'αυτό που πρόσφατα έγραψα ότι είμαστε έθνος ρουφιάνων που ενίοτε έβγαζε και Καραίσκάκηδες.

Η αλήθεια είναι ότι η βενζίνη έχει χυθεί σε μεγάλες ποσότητες, τα σπίρτα κυκλοφορούν και το μόνο που μένει είναι να ανάψει ένα σπίρτο στο λάθος σημείο. Αυτό δυστυχώς δεν το έχουμε καταλάβει.
Άρα που καταλήγουμε;

Η μοναδική λύση που βλέπω να είναι εφικτή και που πραγματικά μπορεί να κατευνάσει κάπως τα πνεύματα είναι το να μην γίνει το δημοψήφισμα. Θα είναι σωτήριο από πολλές πλευρές. Όχι από όλες βεβαίως, αλλά από αρκετές και πολύ σημαντικές. Εδώ που έχουμε φτάσει και στο σημείο που είναι τα πράγματα από πλευράς χειρισμών, θα υπάρξουν και απώλειες, αυτό είναι δεδομένο, αλλά πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένα ζύγισμα στα γεγονότα. Δεν είναι δυνατόν να παίζεται το μέλλον ενός ολόκληρου λαού στο όλα ή τίποτα.
Βέβαια θα μου πείτε και σωστά, ότι και δίχως δημοψήφισμα πάλι το μέλλον μας θα παίζαμε. Ναι, αλλά όχι με τόσο ρίσκο.
Μιας και πιο πάνω μίλαγα για πολιτικούς μεγάλους, θα ήθελα να υπενθυμίσω τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος μετά από μια μείζονα εθνική καταστροφή κατάφερε μέσω της διπλωματίας να δημιουργήσει την σημερινή Ελλάδα και να διασφαλίσει το μέλλον της, μέσω της μακροβιότερης Συνθήκης που έχει υπογραφεί στην Ιστορία τουλάχιστον του σύγχρονου κόσμου (αυτή της Λωζάννης). Αυτό και μόνο αποδεικνύει την τρομακτική ισχύ της διπλωματίας στο διεθνές στερέωμα. Εννοείται ότι τότε δεν αναγκάστηκε να θυσιάσει και λίγα (βλ. Ίμβρος και Τένεδος, Σμύρνη και Ανατολική Θράκη και όχι ως σκέτα εδάφη αλλά με πλήθος ψυχών), όμως αυτό ήταν το τίμημα για τις εσφαλμένες επιλογές των προηγουμένων πολιτικών.
Κάπως έτσι πάει κι εδώ, παρόλο που ακόμη τα όπλα δεν τα έχουμε πιάσει. Οι αισχρές και καταστροφικές επιλογές των περασμένων δεκαετιών και πολιτικών είναι τόσες πολλές που έχει έρθει τελεσίδικα η ώρα του λογαριασμού και όταν έρχεται αυτή η ώρα δεν υπάρχει απάντηση "πείτε εσείς αντ' εμού" όπως έκανε ο Τσίπρα

Είναι σαφέστατο πλέον ότι το δημοψήφισμα πρέπει να αναιρεθεί οπωσδήποτε.
Μάλιστα, νομίζω ότι είναι εφικτό να γίνει με τρόπο τέτοιο που να διατηρεί όλες τις ισορροπίες, δηλαδή όχι μόνο προς το εσωτερικό αλλά και προς τους Ευρωπαίους (ιδίως) και το ΔΝΤ. Μπορεί να γίνει ένας χειρισμός τέτοιος, ας πούμε, που να αφήνει στην ατμόσφαιρα μια εσάνς ότι δεν θέλουμε να καταστρέψουμε οικονομικά την Ευρώπη και δείχνουμε την καλή διάθεση αποσύροντάς το, οπότε ας δείξουν λίγη καλή θέληση και οι άλλοι για να το συζητήσουμε το πράγμα. Αυτά τα πράγματα δεν χρειάζεται να λέγονται: ακόμη και η μη αναφορά τους αποτελεί σαφή αναφορά και όλοι την αντιλαμβάνονται. Την ίδιαν στιγμή, πολλοί θα είναι αυτοί που θα νοιώσουν αμήχανα και στο εσωτερικό, αλλά θα αναγκαστούν να το καταπιούν. Όσον αφορά τους Ευρωπαίους, εννοείται ότι θα είναι σκληροί, εννοείται ότι θα έχουν ξανά τιμωρητική διάθεση αλλά η εντύπωση που αποκομίζω είναι ότι θα επιλέξουν να ρίξουν περισσότερο νερό στο κρασί τους σε σχέση με το κρασί που έπιναν τις περασμένες 5-6 μέρες.
Και στην ανάγκη αν θέλουμε να αναφέρουμε και το μικροκομματικό τμήμα, συνηθισμένος είναι στο 4-5% ο ΣΥΡΙΖΑ, το πολύ να ξαναπέσει εκεί πέρα (που δεν θα πέσει, αλλά λέμε τώρα. Πιθανότερο είναι να διαλύσει εντελώς τον υποτιθέμενο καντροαριστερό χώρο που κάποτε διαφέντευε το pasok, αλλά δεν είναι της παρούσης αυτά.), αλλά το να παίζεις με τέτοιον τρόπο με τη χώρα, είναι άθλιο και αυτό δεν πηγαίνει μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ.

Να επιστρέψουμε λίγο και στο δημοψήφισμα ως προς το περιεχόμενό του με μια ανακεφαλαίωση επί τούτου.
Όπως έχω ξαναπεί, σε κάθε περίπτωση κάτι θυσιάζεις. Έχει καταστεί σαφές ότι οι αλληλουχίες που έχουν δημιουργηθεί είναι οι εξής: αποδοχή μέτρων για μη χρεωκοπία ισοδυναμεί με παράταση λιτότητας που ισοδυναμεί με παραμονή στο ευρώ που ισοδυναμεί με αποδοχή από την Ευρωπαϊκή Οικογένεια που ισοδυναμεί με διαιώνιση του προβλήματος που συνεπάγεται διαφόρων ειδών σοβαρότατα προβλήματα σε διάφορα επίπεδα. Από την άλλη πλευρά, η μη αποδοχή των μέτρων συνεπάγεται διεθνή απομόνωση που συνεπάγεται δημοσιονομικές επιπλοκές που συνεπάγεται αστάθεια σε διάφορα επίπεδα.

Αυτό που βλέπουμε είναι ότι πρακτικά το τέλος είναι το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις, μόνο που στην μία μπορεί να έρθει σταδιακά και μετά από πολύ καιρό σαν μιθριδατισμός, ενώ στην άλλη περίπτωση τα πράγματα γίνονται πιο άμεσα και προφανώς με πιο ακαριαίες συνέπειες. Η σημαντική διαφορά έγκειται στα ενδιάμεσα στάδια, τα οποία είναι όλα ρευστά και απρόβλεπτα. Το κυρίως ερώτημα έρχεται ως προς το τι μπορεί να χάσει σε κάθε ενδιάμεσο δρόμο η χώρα, και αυτό προφανώς είναι κάτι που δεν μπορεί να απαντήει κανένας. Όπως και να'χει, αν και οικονομολόγος δεν είμαι, αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι τα πράγματα σε καμία περίπτωση δεν είναι ρόδινα. Όποιος νομίζει ότι ακόμη κι αν βγούμε από το ευρώ πως θα έρθει η σωτηρία, κάνει μεγάλο λάθος. Ιδίως δε, αν βασίζεται σε απόψεις του οποιουδήποτε οικονομολόγου, μιας και έχει αποδειχθεί πως αν πέσει έξω απλώς ζητάει ένα συγγνώμη και η ζωή συνεχίζεται γι'αυτόν, ενόσω εμείς θα συνεχίσουμε να τον πίνουμε κανονικά.
Κάτι που θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε είναι το εξής: αν ακολουθήσουμε δικιά μας πολιτική, θα μπορούμε να έχουμε συντομότερα καλά αποτελέσματα. Δυστυχώς όμως αυτό είναι θεωρίες και ως γνωστόν οι θεωρίες απέχουν παρασάγγας από τις πράξεις. ΕΞάλλου μην ξεχνάτε ότι και το μνημόνιο θεωρητικά προέβλεπε ανάπτυξη και θα μας έβγαζε από τον βάλτο και χίλια δυο άλλα, έλα όμως που τίποτε απ'αυτά δεν συνέβη και αυτό διότι το διεθνές πολιτικοοικονομικό περιβάλλον είναι εντελώς ρευστό.

Κι επειδή ξέρω ποια ένσταση έρχεται στην συνέχεια, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω την διαχρονικά σημαντική ιστορία ανάμεσα στους Αθηναίους και τους Μηλίους κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όπου όταν οι Μήλιοι αρνήθηκαν να συμμαχήσουν με τους Αθηναίους, οι τελευταίοι ουσιαστικά απάντησαν ότι ο ισχυρός κάνει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος λέει όσα του επιτρέπει η αδυναμία του. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, αυτή είναι η πορεία της Φύσης, το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό. Κι εμείς εδώ έχουμε καταφέρει να έχουμε όλα τα ψάρια απέναντί μας και να θέλουν να μας φάνε. Όχι κι ό,τι καλύτερο και στην διεθνή διπλωματία το να αποδέχεσαι την πραγματική σου θέση δεν αποτελεί ούτε μειωνέκτημα, μήτε ομολογία ήττας. Τουναντίον σε προετοιμάζει καλύτερα για να διεκδικήσεις το μέγιστο που θα μπορούσες να λάβεις.

Να τελειώνουμε: έχω ξεκαθαρίσει ότι είμαι ευρωσκεπτικιστής εδώ και πολύ καιρό.
Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που θέλω, όπως δεν είναι και η χώρα μου όπως τη θέλω. Ναι μεν ως άτομο και πολίτης καταβάλω τις προσπάθειές μου να αλλάξω όσα πράγματα μπορώ, αλλά οι δυνατότητές μου είναι πεπερασμένες.
Εννοείται βέβαια ότι αυτό δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα! Η προσπάθεια συνεχίζεται αμείωτη διότι ο στόχος μου δεν είναι να φύγω, αλλά να διορθώσω αυτό στο οποίο βρίσκομαι. Και για να το διορθώσω, θέλει και πολύ κόπο, αλλά κυρίως να δώσω το στίγμα μου: τι ζητάω και για ποιον λόγο. Και ως συνειδητοποιημένος Έλληνας, ως πολιτικό ον, δεν έχω υποχρέωση μόνο απέναντι στα παιδιά μου και τους συνανθρώπους, αλλά έχω και την ίδιαν υποχρέωση απέναντι και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο στον οποίον πρέπει να αποδείξω ότι είμαι άξιος συνεχιστής του πνεύματος που γνωρίζουν, όχι μόνο επειδή αυτό με εκφράζει αλλά και επειδή πλέον ο πολιτισμός είναι το μόνο πράγνμα που δεν μπορούν να μου πάρουν, κι αυτό θα είναι το όπλο μου για να τους δείξω τα σφάλματά τους.

Για να έρθει όμως το όποιο αποτέλεσμα καλά είναι τα σχέδια, καλές και οι θεωρίες. Πάνω απ'όλα απαιτούνται κάποιες σημαντικές παραδοχές από όλους μας, όπως για παράδειγμα ότι η χώρα έχει ακολουθήσει κατά τις τελευταίες δεκαετίες μία δραματικά στραβή πορεία, η οποία έγινε ακόμα πιο στραβή τα τελευταία χρόνια και πάντοτε με την δική μας έγκριση, ανοχή και συχνότατα επιβράβευση κιόλας. Και αυτό διότι ως λαός είμαστε διαχρονικά ανεύθυνοι κι ανώριμοι. Το καλύτερο που μπορούμε πάντοτε να κάνουμε είναι να τα κάνουμε σκατά και να κατηγορούμε τους άλλους ότι μας φταίνε, ενώ όσον αφορά την καιροσκοπική λαμογιά, πάντα ως καλοί χαμαιλέοντες προσπαθούμε να διεκδικήσουμε εκ του μη όντως το μέγιστο (όποιος έχει απορίες επί τούτου, μπορεί κάλλιστα να διαβάσει τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη. Θα μάθει πολλά για το ένδοξο dna μας).
Πλέον το πράγμα έχει παραστραβώσει όμως. Πρέπει να αλλάξουμε όλοι, ή μάλλον πιο σωστά έπρεπε να το έχουμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι ποτέ δεν είναι αργά, πλέον όμως αποδεδειγμένα είναι πολύ αργά. Αν αλλάξουμε όμως έστω και τώρα, ίσως να δημιουργήσουμε πιο γόνιμο έδαφος για τα παιδιά μας. Δηλαδή, όσο έδαφος δεν έχουμε κάψει.

Προσωπικά έχω πλήρη επίγνωση ότι η συνέχιση αυτών των πολιτικών είναι απολύτως υφεσιακή, καθώς επίσης και ότι οι Ευρωπαίοι μόνο για τα συμφέροντά τους ενδιαφέρονται. Παρομοίως γνωρίζω ότι με τη συνέχιση αυτής της λιτότητας όχι απλά δεν υπάρχει καμία σωτηρία, αλλά μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν όλα. Από την άλλη πλευρά, ξέρω ότι για να στήσεις ένα καινούριο μαγαζί χρειάζεσαι υποστήριξη και αυτή δεν διαφαίνεται από πουθενά με την τροπή που έχυν πάρει τα πράγματα. Δεν είναι δηλαδή έτσι απλό ότι χαράζω τη δική μου πορεία κι εσείς κόφτε τον λαιμό σας. Ο κόσμος διέπεται από κανόνες, τους οποίους καθορίζουν πάντα όσοι έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι, κι εμείς όχι μόνο δεν ανήκουμε σε αυτούς αλλά υπάρχει σοβαρός "κίνδυνος" να κάνουμε πολλούς εξ'αυτών να χάσουν και πάρα μα πάρα πολλά λεφτά. Άρα το να πεις ότι βγαίνω μόνος μου δεν αποτελεί και την βέλτιστη δυνατή "επιχειρηματική" κίνηση αφού είναι σα να τα παίζεις όλα με την ελπίδα ότι θα σου κάτσει το φύλλο.

Προσωπικά εδώ και χρόνια πρέσβευα ότι ο μοναδικός τρόπος να σωθούμε είναι να τους πείσουμε πως μόνο αν μας σώσουν σώνονται (αντί να τους ευχαριστούμε που δήθεν μας έσωναν όπως πχ έκανε ο αμαθής Αδόνειδος. Δυστυχώς τέτοια πολιτικά καθάρματα έχουν κάνει την μεγαλύτερη ζημιά, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια). Πλέον νομίζω ότι έχουμε φύγει από αυτό το σημείο αλλά έχω την εντύπωση ότι μπορούμε να ξαναεπιστρέψουμε με τους κατάλληλους χειρισμούς. Μόνο που πλέον θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χάσουμε πιο πολλά απ'όσα θα χάναμε αν κάναμε νωρίτερα αυτούς τους χειρισμούς.

Κοινώς, η απάντηση στο πρόβλημα δεν είναι "ναι" ή "όχι" και αυτό διότι είναι παντελώς εσφαλμένη η ερώτηση. Το ουσιαστικό διακύβευμα είναι αν θα μείνουμε μόνοι μας στο διεθνές διπλωματικό στερέωμα (κάτι που θα είναι απολυτως καταστροφικό και μάλλον θα αποτελεί και το χειρότερο σενάριο) με την ελπίδα ότι κάτι θα συμβεί κάποια στιγμή και θα ανακάμψουμε (και που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι δεν θα συμβεί) ή αν θα παραμείνουμε σε ένα στρεβλό κι αρνητικό περιβάλλον πληρώνοντας με αίμα αυτήν την παραμονή, δηλώνοντας την οριστική υποταγή μας και αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει άλλο μέλλον για εμάς παρά της στημένης λεμονόκουπας. Και να σας πω και κάτι που πιθανώς να μην έχει πει κανείς μέχρι σήμερα (τουλάχιστον εγώ δεν το έχω διαβάσει πουθενά): αν παραμείνουμε στο ευρώ, θα ακολουθήσουμε εσωτερική υποτίμηση σε εξοντωτικό βαθμό διά της οδού που ακολουθούσαμε έως τώρα. Αν με κάποιον τεχνητό τρόπο βγούμε από το ευρώ (όσο αυτό είναι εφικτό), θα επέλθει η ίδια ακριβώς υποτίμηση διά της υποτίμησης του νέου νομίσματος.
Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα (και κατ' επέκτασιν το διακύβευμα) που θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους. Ένα ερώτημα φρικτό τόσο ως προς την διατύπωσή του, όσο και ως προς τις προοπτικές του για την επόμενη μέρα. Δεν είναι παιχνιδάκι να ρωτάμε αν πρέπει να συμφωνήσουμε με τα μέτρα. Το ευρώ δεν είναι κάτι που φτιάχτηκε επειδή ερωτηθήκαμε. Είναι κάτι στο οποίο μας έβαλαν γιατί εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους, άρα όταν παίζουμε σε ένα ξένο παιχνίδι δεν μπορούμε να βάζουμε εκ των υστέρων δικούς μας όρους. Εάν κι εφόσον δημιουργηθούν νέοι όροι, είναι βέβαιο ότι θα τους δημιουργήσουν οι άλλοι (πχ διπλό νόμισμα). Συνεπώς κουτοπονηριές του τύπου και θα απορρίψουμε και θα παραμείνουμε και θα τη βρούμε τη λύση, δεν υπάρχουν. Η μόνη αλήθεια είναι ότι στο ευρώ δεν έπρεπε να είχαμε μπει ποτέ διότι δεν το σηκώναμε, όπως ακριβώς ένας μεροκαματιάρης δεν μπορεί να σηκώσει οικονομικά μια Ferrari. Από την στιγμή που μπήκαμε, αποδεχθήκαμε σιωπηρά και τα δομικά προβλήματα και αν μη τι άλλο όλοι μας γνωρίζουμε καλά πως τα σκατά πάντοτε πέφτουν διά της βαρύτητας προς τον πιο αδύναμο, που βρίσκεται πάντα στο κάτω μέρος. Εκεί που βρισκόμαστε εμείς δηλαδή.

Άρα η απάντηση είναι αλλαγή πλεύσης άμεσα, κατάργηση του δημοψηφίασματος και ούτε "ναι", ούτε "όχι.
Και δυστυχώς (τυπικά) έχουμε μόλις 6 μέρες για να το επιτύχουμε, όπου όλα -ακόμη κι εμείς οι ίδιοι- θα λειτουργούν εις βάρος μας. Μεγάλη επιτυχία.
Το ξέρω ότι σας έκανα την καρδιά περιβόλι (δηλαδή σε όσους ήρωες τε και ηρωϊδες καταφέρατε να φτάσετε ως εδώ κάτω) αλλά ποιος είπε ότι η αλήθεια είναι κάτι το ευχάριστο;

Χαίρετε.

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Αυτά που φαίνονται κι αυτά που δεν φαίνονται (ή αλλιώς, ξεφεύγει πολύ το πράγμα, δε νομίζετε;)

Ένα σταχυολόγημα σκέψεων για τα τελευταία δραματικά γεγονότα ξεκινώντας από αυτό που φαίνεται και πάνω στο οποίο εστιάζουν όλοι.
(αηδιασμένος αναγνώστης: έλεος ρε Άδη, και το σταχυολόγημα σενδόνι βγήκε...)

Κατ' αρχήν, έχει καταστεί εντελώς σαφές σε όλους (πλην ίσως όμως κάποιων εκ των εναπομείναντων νεοδημοκρατών που διοργάνώνουν γνωστά χάπενινγκ εσχάτως) ότι οι Ευρωπαίοι δεν άφησαν κανένα απολύτως περιθώριο επιλογής στον Τσίπρα. Και μάλιστα δεν του άφησαν περιθώριο με διάφορες ημέτερες υποβοηθητικές δυνάμεις (βλ. Σαμαράς, Θεοδωράκης κλπ).
Νομίζω ότι και ο πλέον ηλίθιος έχει καταλάβει ότι (ιδίως) ο Σαμαράς έχει ποντάρει και το σώβρακό του στην πλήρη αποτυχία των συνομιλιών, κάτι που πρακτικά προσπαθούν κάποιοι εκ των έσω να το ψελλίσουν, δίχως να κάψουν συθθέμελα όλο το κόμμα (στο οποίο -γκουχ γκουχ- μπορεί να έχουν και τίποτε άλλες βλέψεις).

Όσον αφορά τον Τσίπρα βέβαια, ναι μεν όπως είπα έχει το "ελαφρυντικό" ότι του την είχαν άγρια στημένη και αυτό φάνηκε από όλον τον αδιανόητο χειρισμό των Ευρωπαίων "συνομιλητών" οι οποίοι ήθελαν πάσει θυσία να ξεφτιλίσουν και τον Τσίπρα και μια ολόκληρη χώρα, αναγκάζοντάς τον να υπογράψει μια συμφωνία επαίσχυντη και τραγική που θα τελείωνε τελεσίδικα τη χώρα εις τον αιώνα των αιώνων αμήν και εν συνεχεία να τον κάνουν να παραιτηθεί (ούτως ειπείν να τον ρίξουν).
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν αποτελεί ελαφρυντικό για τον Τσίπρα το ότι από τη μία φοβήθηκε το εσωτερικό του κόμματός του (για χειροπιαστούς λόγους, όπως ότι ίσως να μην πέρναγε από το κόμμα του η όποια συμφωνία), ενώ από την άλλη φοβήθηκε να πει στον κόσμο ότι "αφού δεν έχουμε άλλο περιθώριο θα κάνουμε αυτό". Πρωθυπουργός ανίκανος δεν γίνεται και είναι και επικίνδυνο. Ο ηγέτης φαίνεται στις δύσκολες αποφάσεις και εδώ ήμασταν ενώπιον μιας τέτοιας. Είναι σα να βγαίνω εγώ και να λέω ότι επειδή βαριέμαι να πάω στη δουλειά τη Δευτέρα αλλά θα τσινήσει κόσμος, θα θέσω σε δημοψήφισμα το τι να κάνω. Μα μεγάλε, δεν είναι ότι απλώς σε λένε πρωθυπουργό αλλά παίρνεις έναν παχυλό μισθό, έχεις πλήθος προνομίων κι εξουσιών, διατηρείς συμβούλους κι επιτελεία και στο κάτω-κάτω αυτή είναι η δουλειά σου. Δεν τα έχεις όλα αυτά για να μην παίρνεις αποφάσεις και να επιλέγεις να παραπέμψεις την απόφαση στην κρίση του κόσμου, κάτι το οποίο παρουσιάζει πλήθος προβλημάτων.

Έχω ξαναπεί ότι τον συγκεκριμένο λαό με όσα έχει ψηφίσει όλα τα περασμένα χρόνια δεν θα του εμπιστευόμουν ούτε να μου γυαλίσει τα παπούτσια. Καλούμε λοιπόν αυτόν τον λαό να αποφασίσει για τι ακριβώς; Διότι επί της ουσίας το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Βεβαίως από την άλλη υπάρχει και μια λεπτομέρεια που σε κάνει να δεις το θέμα διαφορετικά: είναι ο ίδιος ανεύθυνος λαός που ανάμεσα σε κρίσιμες εκλογές και διακοπές, επέλεγε πάντοτε τις διακοπές, άρα με ένα δημοψήφισμα φέρνεις τον εν λόγω λαό προ των ευθυνών του, αντί να κάθεται μια ζωή να μέμφεται τους πάντες και τα πάντα (λες και όλοι αυτοί βγαίνουν πραξικοπηματικά κι ουχί με εκλογές). Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν νοιώθω και πολύ ασφαλής ξέροντας ότι θα είναι ο συγκεκριμένος διαχρονικά ανεύθυνος λαός που θα κριθεί να αποφασίσει το μέλλον της χώρας.

Πάμε τώρα στα υπόλοιπα: το ότι δημοψήφισμα για δημοσιονομικούς λόγους δεν μπορεί να γίνει διότι το απαγορεύει το Σύνταγμα, ισχύει. Το να ακούς όμως να το λένε όλοι εκείνοι που έχουν χιλιοβιάσει τε και μυριάκις σοδομίσει είναι τουλάχιστον γελοίο. Όπως γελοίος είναι και ο παριστάνων τον Συνταγματολόγο, Ευάγγελος Βενιζέλος, του οποίου οι ευαισθησίες εξέλειπαν όταν έφτιαχνε τον Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών συν χίλια δυο άλλα μεγαλουργήματα.

Όσον αφορά το καθεαυτώ δημοψήφισμα, δεν είμαι και πολύ βέβαιος ότι τωόντι θα γίνει, για διάφορους λόγους. Η διαίσθησή μου λέει ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν το θέλει κανείς, εντός κι εκτός συνόρων. Κατ' αρχήν ως προς τους ξένους (για να καταλαβαίνουν κάποιοι και τι είδους είναι η Ευρώπη στην οποίαν ζούμε) δεν ξέρω αν παρατηρήσατε τις αντιδράσεις: κάτι μεταξύ σιχάματος και αηδίας. Λογικόν, διότι η Ευρώπη έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι απεχθάνεται τις δημοκρατικές διαδικασίες, άρα ποιος είσαι εσύ που πας να πάρεις την εντολή του λαού; Αλλά και από τους ντόπιους, δεν είμαι και πολύ βέβαιος ότι είναι πολλοί αυτοί που χαίρονται, είτε αυτοί είναι ο λαός (που θα πρέπει για πρώτη φορά στην μίζερη ζωή του να φερθεί υπεύθυνα), είτε διαφόρων χρωματισμών πολιτικοί που έχουν πολλούς λόγους να φοβούνται το κάθε αποτέλεσμα και αναφέρομαι σε όλους τους πολιτικούς χώρους διότι ουδείς μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα.

Και ο λόγος που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει είναι απλός: ότι το διακύβευμα παραείναι μπερδεμένο διότι ως έχουμε ξαναπεί η Ευρώπη τα έχει κάνει μεγαλοπρεπώς σκατά. Εσχάτως, έχει κυκλοφορήσει μια τιτανοτεράστια υπερμπούρδα, ότι επειδή η ισχύς του προγράμματος λήγει την 30η Ιουνίου άρα μετά δεν θα υπάρχει πρόγραμμα, το δημοψήφισμα που θα είναι μεταγενέστερο δεν θα έχει αντικείμενο. Παπάρια μάντολες κυρίες και κύριοι! Δηλαδή αν ο Τσίπρας αποδεχθεί, τι θα έχει αποδεχθεί; Μια πρόταση που δεν υπήρχε; Και τόσες μέρες τι συζήταγαν εκεί πέρα; Τίποτα; Χαζομάρες νεοελληνικών εγκεφάλων που αναπαράγονται ένεκα της τρομοκρατίας.
Η κίνηση αυτή των δανειστών είναι μια ακόμη κίνηση στην σκακιέρα των πολιτικοοικονομικών εξελίξεων που γίνεται καθαρά για λόγους επικοινωνιακής τακτικής.
Το αντικείμενο του δημοψηφίσματος, αν υποθέσουμε ότι όντως γίνεται, είναι απλό μεν ως προς την έκφρασή του, αλλά πολύπλοκο ως προς την ουσία του.

Έχουμε ξαναπεί (και νομίζω ότι είναι απολύτως κατανοητό) πως μηχανισμός εξόδου από το ευρώ δεν υφίσταται, άρα να βγεις από το ευρώ έτσι σκέτα δεν βγαίνεις (και για τον επιπρόσθετο λόγο να βγουν κι άλλοι). Άρα η μόνη λύση είναι είναι το διπλό νόμισμα: σε μια τέτοια περίπτωση που ενδέχεται να έχεις ως κράτος μοίρα χειρότερη και από την υφιστάμενη, εσύ κάνεις το παιχνίδι σου μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οι διεθνείς συναλλαγές σου γίνονται με ευρώ.
Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι το αν ο κόσμος θέλει να γίνει αποδεκτή η πρόταση, που ειρήσθω αν παρόδω έχω διαπιστώσει πως δεν είναι κατανοητό ότι δεν πρόκειται για τρίτο μνημόνιο, παρά για την ολοκλήρωση του δεύτερου (και προς επίρρωσιν αυτού που έλεγα, ο κόσμος που δεν έχει καταφέρει να κατανοήσει έστω αυτό το απλό, θα κληθεί να αποφασίσει για σημαντικότερα). Κάθε απάντηση (ναι ή όχι) έχει τα "υπέρ" της και τα "κατά" της και αυτό που πρέπει να κατανοήσει ο κόσμος είναι ότι με κάθε απάντηση πρέπει να θυσιάσει και κάτι και δεν αναφέρομαι σε προσωπικό επίπεδο αλλά σε εθνικό. Αυτός ακριβώς ήταν εξαρχής και ο εκβιασμός, άσχετα αν κανείς δεν τον έλεγε.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας προσπάθησε να κάνει κάτι αξιομνημόνευτο, όπως λέγαμε στο προηγούμενο σενδόνι, αλλά δεν του βγήκε για μια σειρά από γεωπολιτικούς λόγους. Μόλις αυτό κατέστη σαφές σε όλους (ήτοι και στον Τσίπρα και στους δανειστές), βγήκαν όλοι τους με γαμψά νύχια παίζοντάς το βαρύμαγκες. Πρακτικά ο Τσίπρας είχε μείνει δίχως επιλογές κατά το έπαιξε κι έχασε. Σημειωτέον ότι οι Αμερικάνοι είχαν σχεδόν προειδοποιήσει στο ενδιάμεσο επιστρατεύοντας ακόμη και προσωπική παρέμβαση του Ομπάμα. Όλα αυτά έκαναν τους δανειστές να σκληρήνουν απίστευτα πολύ την ήδη πολύ σκληρή στάση τους, και κάπου εκεί, με αυτά που σχεδόν περιπαικτικά πλέον έβαζαν πάνω στο τραπέζι ήταν που νομίζω ότι ο Τσίπρας δεν άντεξε και επέλεξε το δημοψήφισμα.

Το ερώτημα είναι, αν ο λαός θα ενημερωθεί όπως πρέπει για το τι ακριβώς διακυβεύεται και το τι θα σημαίνει για την επόμενη μέρα η κάθε απάντηση. Γνωρίζοντας το διπρόσωπο και γεμάτο ψέματα παρελθόν τόσο των πολιτικών, όσο και των μέσων μαζικής εξημέρωσης, δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Άρα το θέμα περιπλέκεται περαιτέρω.
Δεν ξέρω αν θυμάστε την προεκλογική περίοδο του 12 που οι Γερμανοί είχαν κάνει τόσο τραγικές παρεμβάσεις (που μέχρι και άλλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είχαν αναγκαστεί να της τα χώσουν): το επίκεντρο των ωμών παρεμβάσεων ήταν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα εκλαμβανόταν ως επιλογή αν η χώρα θέλει να παραμείνει στο ευρώ (και κατ' επέκταση την ΕΕ) ή όχι. Ε, να περιμένετε και τώρα αυτό ακριβώς.

Εμένα, πάντως, αυτό που με καίει είναι άλλο: ο Τσίπρας έχει σχεδιάσει την επόμενη μέρα; Διότι τα σενάρια είναι τρία: πρώτον, το δημοψήφισμα να διενεργηθεί, όπου στην περιπτωση του "ναι" δεν ξέρω πως θα καταφέρει να υλοποιήσει μια πρόταση με την οποίαν διαφωνεί (άρα εκλογές), ενώ στην περίπτωση του "όχι" προφανώς και θα υπάρχουν άλλες παρενέργειες όπως η διεθνής και διπλωματική απομόνωση της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το τρίτο σενάριο φυσικά είναι να μην υλοποιηθεί το δημοψήφισμα, το οποίο μπορεί να γίνει είτε επειδή δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις (ήτοι οι πιστωτές να μην αποδεχθούν την ολιγοήμερη παράταση του προγράμματος, που είναι και το μόνο βέβαιο), είτε επειδή θα το έχει αποσύρει ο ΣΥΡΙΖΑ για κάποιον "επίσημο" λόγο. Οι περιπτώσεις αυτές (με δεδομένο ότι τις χρονικές προθεσμίες δεν βλέπω να τις προλαβαίνουμε) είναι μάλλον και οι πιο νεφελώδεις και χρήζουν της μεγαλύτερης μελέτης.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να (ξαν)αναφέρουμε κάτι εξόχως σημαντικό: όλοι κάνουν λόγο για την καταστροφή της χώρας, αλλά οι περισσότεροι ξεχνάνε τις καταστροφές των υπολοίπων που μόνο μικρές δεν θα είναι. Θέλω να πω ότι ναι μεν για τις τελευταίες 3-4 μέρες οι δανειστές είχαν βγάλει δόντια με άγριες διαθέσεις, αλλά αυτή η εξέλιξη δεν τους βολεύει σε καμία περίπτωση, όσο κι αν προσπαθούν να παραστήσουν τους ψύχραιμους. Θα περάσουν καλά και τούτοι, αυτό είναι το μόνο βέβαιο και αυτό είναι κάτι που μπορεί ο οποιοσδήποτε πολύ εύκολα να διαπιστώσει, αρκεί να σερφάρει στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης (κι ουχί στα ελληνικά).

Και μην ξεχνάτε πως όποιος σας λέει ότι θα μπούμε σε αχαρτογράφητα νερά, σας λέει παπάτζες. Σε τέτοια νερά είμαστε εδώ και 5 χρόνια απλά δεν ήθελαν να το καταλάβουν οι καπεταναίοι.
Κι ο Κολόμβος άλλωστε τις Ινδίες νόμιζε ότι έβλεπε.

Πάμε και λίγο σε αυτό που δεν φαίνεται, ή μάλλον πιο σωστά, και αυτό φαίνεται αλλά ουδείς εστιάζει σε αυτό αν κι επί της ουσίας είναι πιο σημαντικό.
Πλέον είναι σαφές ότι η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικώς (κι ουχί μεταφορικώς) στα πρόθυρα εθνικού διχασμού (παλιά μου τέχνη κόσκινο), αν δεν έχει αρχίσει κιόλας. Πάντα υπήρχαν πεινασμένοι και φαγωμένοι, όπου οι μεν προσπαθούσαν να πείσουν τους δε για το δίκαιον ή άδικον (ανά την περίπτωση) των αιτημάτων τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντοτε χύνεται αίμα, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Το λάθος που κάνουμε εδώ είναι ότι βάζουμε τους εαυτούς μας σε σύγκριση αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες, στις οποίες ως γνωστόν πάντοτε κρύβεται ο διάολος. Δεν μπορείς να συγκρίνεις κάποιον που πεινάει με κάποιον που δεν πεινάει. Δεν μπορείς να συγκρίνεις κάποιον που αδυνατεί να κάνει οικογένεια για οικονομικούς λόγους με κάποιον που απλώς δυσκολεύεται να πάει και φέτος στη Μύκονο που το είχε τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο. Μακάρι να είχα κι εγώ τα χρήματα να πηγαίνω διακοπές κάθε χρόνο. Το ότι δεν τα έχω δεν θα με κάνει να μέμφομαι όσους τα έχουν. Βέβαια το αν θα κρίνω κάποιον σε ηθικό επίπεδο για παρεμφερείς λόγους είναι άλη ιστορία, όμως εκεί θα μείνω.
Είναι άθλιο να κατηγορούμε όσους έχουν λεφτά επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν. Με γειά τους με χαρά τους και καλοφάγωτα, ακόμη κι αν τα έκλεψαν (γι'αυτό υπάρχουν άλλοι τρόποι να ανακαλυφθεί και δεν είναι της παρούσης να το συζητήσουμε). Δεν είναι κατακριτέο, φίλη και φίλε, το να έχει κάποιος λεφτά, όμως πρέπει να γίνει κατανοητό πως όταν ξεφεύγει πολύ η κατάσταση σε οικονομικοκοινωνικό επίπεδο, τότε είναι απολύτως λογικό να έχει να χάσει περισσότερα αυτός που τα έχει. Η ανθρωποφαγία όμως δεν απαιτείται σε κανένα σημείο του σεναρίου.
Δεν χρειάζεται να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Το εχουμε κάνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν και θα έπρεπε να έχουμε μάθει από τα λάθη μας, μιας και ποτέ δεν κερδίσαμε τίποτα. Το μόνο που καταφέρναμε κάθε φορά ήταν να δένουμε εαυτόν και σε διαφορετικό άρμα και αντίστοιχα συμφέροντα να εξυπηρετούμε. Ίσως γι'αυτό στο πρώτο Κοινοβούλιο του νέου ελληνικού κράτους υπήρχε κόμμα αγγλικόν, κόμμα γαλλικόν και κόμμα ρούσσικον, μα δεν υπήρχε κόμμα ελληνικόν (και δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα).

Την ίδιαν στιγμή, συμβαίνουν πράγματα που έχω περιγράψει προ ετών με αξιοπρόσεκτη ομοιότητα όπως για παράδειγμα το καραγκιοζιλίκι με τα ΑΤΜ που παρακολουθούμε από χθες βράδυ και το οποίο θα γινόταν όταν έπρεπε προκειμένου να συνετιστεί ο κόσμος παίρνωντας μια απλή γεύση. Διότι για τον κλασικό μαλάκα τον Έλληνα που λέει κι ο Γεωργίου, το ΑΤΜ σταμάτησε να βγάζει λεφτά επειδή η χώρα χρεωκοπεί κι ουχί επειδή ένα κωλομηχάνημα έχει πεπερασμένο αριθμό ρευστού, όπου όταν αυτά εξαντληθούν το μηχάνημα δεν μπορεί ούτε να τυπώσει, ούτε να γεννήσει.
Όλα αυτά τα γεγονότα εμπίπτουν στο πλαίσιο του μεγαλύτερου όπλου που διαθέτει η σύγχρονη τρομοκρατία στη διάθεσή της: την πληροφορία (και για όσους έχουν καλή μνήμη, το έχουμε αναλπτύξει στο παρελθόν -σήμερα λινκ δεν έχει για να μην παραξεφύγουμε).
Η ιστορία, άλλωστε, λειτουργεί με αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Σε ενημερώνουν ότι οι τράπεζες θα στερέψουντο οποίο κάνει τον κόσμο να τρέχει να σηκώσει λεφτά, το οποίο κάνει τις τράπεζες να στερέψουν από ρευστό, άρα η προφητεία των ευαγών ΜΜΕ εκπληρώθηκε και η ενημέρωση ήταν σωστή (κι ο κόσμος τρομοκρατείται περαιτέρω, εκλαμβάνοντας τα εν λόγω ΜΜΕ ως αξιόπιστα). Και ποια είναι η λύση στην αντιμετώπιση του προβλήματος; Μα φυσικά η αντίθετη αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Σήμερα το πρωί άκουγα στον δρόμο περιγραφές για σχεδόν εικόνες Αποκάλυψης στα σούπερ μάρκετ. Συμπτωματικά (και δυστυχώς) για σήμερα είχα προγραμματίσει τόσο να πάω να σηκώσω χρήματα (όπου πηγαίνω δύο ολόκληρες φορές τον μήνα μιας και τις περισσότερες συναλλαγές μου τις κάνω ηλεκτρονικά οπότε το ρευστό το θπέλω μόνο για συγκεκριμένους λόγους) οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν τον ήπια απλώς με το μπουρί της σόμπας αλλά με ολόκληρο το δίκτυο αποχετεύσεως του Δήμου Πειραιώς, αφετέρου ήταν να πήγαινα ούτως ή άλλως να ψωνίσω από τα σούπερ μάρκετ. Στα μεν δεύτερα δεν διαπίστωσα το παραμικρό απ'όσα είχα ακούσει, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είδα πολύ κόσμο να πανικοβάλλεται στις ουρές των ΑΤΜ απ'όπου κατάφερα να ξεμπλέξω μετά από 4 τράπεζες και περίπου 2,5 ώρες. Γιατί; Διότι προφανώς κάποιος πόλεμος θα ερχόταν και δεν το είχα μάθει...
Κάπως έτσι όμως λειτουργεί ο μηχανισμός προπαγάνδας, ιδίως στους ηλίθιους λαούς με χαμηλή αντιληπτική ικανότητα όπως ο δικός μας (και δεν με νοιάζει αν και άλλοι λαοί αντιμετωπίζουν τα ίδια "θέματα"): λέει κάτι κάποιος (όπου συνήθως επικαλείται και κάποια εκ των έσω πληροφόρηση (sic) για λόγους κύρους, και αυτό το κάτι μετά από δέκα αποδέκτες της εξιστορήσεως έχει πληροφορηθεί ως κάτι που συνέβη, αυτό που ουδέποτε υπήρξε (βλ. γοργόνες που ρωτάνε για τον Μεγαλέξανδρο κλπ). Και μέχρι να καταλάβει ο Έλληνας το μέγεθος της φόλας, το πουλάκι θα έχει πετάξει κι ο εθνικός μύθος έχει συντελεστεί, με πλήθος άρθρων που βεβαιώνουν ότι σε διάφορα σημεία του Αιγαίου η γοργόνα έχει θεαθεί.

Αυτό που χρειάζεται από όλους μας είναι η ψυχραιμία και η λογική.
Δεν πρέπει να μασάμε κουτόχορτο. Αν υπάρχει μια φορά στη ζωή του καθενός μας που θα χρειαστεί να μην φάμε κουτόχορτο, αυτή θα είναι μετά βεβαιότητος αυτή εδώ.
Ο κόσμος είναι στα κάγκελα, όλοι είναι παρμένοι.
Σε κάποιον, σήμερα, δεν του άρεσαν αυτά που έλεγα και με ευκολία ανακάλυψε ότι ήμουν βαλτός του Σαμαρά. Ο τύπος έκανε κρα από μακρυά ότι ήταν πικραμένος νουδουκράτης, πιθανώς με iq επιπέδου ΟΝΝΕΔ. Όλοι είναι έτοιμοι ν'αρπάξουν όπλο. Βλέπω παντού νεύρα κι ακούω παντού τσιρηχτές φωνές. Όλοι ψάχνουν για φταίχτες κι όλοι βρίσκουν κι αναγνωρίζουν φταίχτες. Αν πάει κάποιος κι αφήσει μερικά τελάρα με όπλα, είναι βέβαιο ότι θ'αρχίσουν οι εχθροπραξίες άμεσα (αυτό είναι ατάκα του φεηστσιμβουκικού καλτσόβρακου που μου άρεσε και την δανείστηκα). Όλοι θεωρούν πως διακυβεύεται έστι νέτα-σκέτα το μέλλον τους και θα έκαναν κυριολεκτικά τα πάντα στους άλλους προκειμένου να το προστατέψουν.
Δεν πάει έτσι το πράγμα αδέρφια. Συνέλθετε.

Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα, αλλά καλμάρετε και λίγο.
Και για το τέλος να σας πω και το καλό, που όμως θα αναπτύξω σε μελλοντικό σενδόνι και πιθανώς σύντομα κιόλας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη εδώ και καιρό έχει αρχίσει να γίνεται ορατό το έλειμμα Δημοκρατίας που υπάρχει. Εννοείται ότι σε όλες τις χώρες αυτό φαίνεται διπλό: και στην Ευρώπη και στις χώρες των πολιτών. Ως έχω ξαναπεί, σε'μάς έλαχε ο κλήρος να φτιάξουμε μια πιο δημοκρατική χώρα και μια πιο δημοκρατική Ευρώπη. Είναι βαρύ το φορτίο και απαιτεί περίσσεια ευθύνης. Πρέπει να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες και να πράξουμε ανάλογα, όλοι για όλους.
Εμείς είμαστε οι χώρες, εμείς είμαστε η Ευρώπη.
Εμείς πρέπει να απαιτήσουμε την αλλαγή.
Κι αυτό που έχω διαπιστώσει από το εξωτερικό είναι ότι είναι πολύς ο κόσμος που περιμένει πως και πως κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα για να ακολουθήσει την πορεία της αλλαγής, απλά δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες σημαντικές κι έξοχες ενέργειες.
Κάποια πράγματα μπορεί να μην μας αρέσουν αλλά θα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε την επιλογή της πλειοψηφίας. Αυτό είναι η Δημοκρατία άλλωστε.

Το νου σας.

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Για να ευθυμήσουμε και λίγο: συνέντευξη με τους (Έλληνες) Chainsaw...

(αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Metal Invader)
Νομίζω ότι πρόκειται για την επικότερη συνέντευξη που έχω διαβάσει ποτέ μου, στα πάντα. Μέχρι και στην φωτογραφία, ο θεός (αριστερά) με το τριβείο είναι όλα τα λεφτά. Δεν υπάρχουν οι άνθρωποι (α, ρε Witchy, είσαι εγγύηση αγόρι μου!)
Με κόκκινο χρώμα οι επισημάνσεις μου.
Και μία απορία: μα ποιος διάολος ακύει Bulldozer;;;

chainsaw

Chainsaw. Το μουσικό φαινόμενο που μας έκανε να ξαναβάλουμε στις αγκάλες μας και να πασπατέψουμε τον Εωσφόρο. Η μπάντα που έκανε μικρά κοριτσάκια να τσιρίζουν και ώριμες γυναίκες να στάζουν. Οι άνθρωποι που ξεπαστρεύουν φλώρους σε στενά με σουβλακοκάλαμα. Είπαμε να τους κάνουμε μια συνέντευξη. Μιλήσαμε με τον Decapitator. Και καλά κάναμε.
Κατ’ αρχάς, καλησπέρα και καλή βραδιά… Ευχαριστώ που κάνατε λίγο χώρο στο καρνέ σας και με ζουλήξατε ανάμεσα στο «Παραγγελία σουβλακίων από την Χαροκόπου» και «Αγορά σιδηρολοστών για σκηνικά στα στενά». Σε τι φάση σας πετυχαίνω;
Καλησπέρα και ευχαριστούμε για την φιλοξενία και το ενδιαφέρον. Αυτή την εποχή έχουμε επισκεφτεί ένα μοναστήρι γνωστό για την κουζίνα του ,τα ιαματικά λουτρά του και τα άγρια πάρτι που διοργανώνει μέρα και νύχτα . Παράλληλα σχεδόν έχουμε τελειώσει με το γράψιμο του επόμενου δίσκου και αν όλα πάνε καλά κάπου Οκτώβρη – Νοέμβρη θα μπούμε στο στούντιο για να το ηχογραφήσουμε.
Οι Chainsaw γεννήθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1997 και κυκλοφόρησαν δύο rehearsal tapes το 1998. Μετά ξαφνικά, πάγωσαν όλα. Επανήλθαν δριμύτεροι τον Δεκέμβρη του 2013. Για ποιο λόγο μεσολάβησαν τόσα χρόνια μέχρι να αναγεννηθούν οι Chainsaw;
Τα πρώτα χρόνια που διαλύθηκε η μπάντα ήταν δύσκολο να βρεθούν μέλη που να θέλουν να παίξουν πάνω σ αυτό το είδος και έτσι ψόφησε η όλη φάση . Η ιδέα έπεσε από ένα φίλο όταν άκουσε τις τότε κασέτες και πρότεινε να ηχογραφηθούν και να βγουν παραέξω τα τραγούδια .Έτσι μετά το demo που ηχογραφήθηκε το 2013 πήγαμε σαν συγκρότημα πλέον για τον δίσκο.
Εκτός από εσένα, Decapitator, που είσαι ο μόνος σταθερός εξ αρχής, πλέον αναπόσπαστα κομμάτια της μπάντας είναι ο Witchkiller, ο γητευτής, και ο Nuctemeron, που έχουμε χάσει τη μπάλα με τις χιλιάδες μπάντες στις οποίες παίζει. Πώς καταλήξατε σε αυτή τη σύνθεση; Ποια ήταν η διαδικασία μύησης;
Ο πρώτος επιλέχτηκε μετά από αλλεπάλληλα τηλέφωνα σε γραμμές πρόβλεψης ζωδίων, γιατί έπρεπε να βρεθεί ο αστρικά κατάλληλος ενώ ο δεύτερος εμφανίστηκε σε ντοκιμαντέρ που αφορούσε μια ξεχασμένη φυλή ιθαγενών που αγνοούσε τον πολιτισμό και ειδικά τα πλήκτρα.
Οι συνθέσεις του δίσκου είναι προϊόν συλλογικής τελετής με το τωρινό lineup ή ήταν κομμάτια που προϋπήρχαν, απλώς τα ηχογραφήσατε μαζί;
Τα τραγούδια προϋπήρχαν σαν συνθέσεις αλλά έφαγαν τέτοια κλωτσιά στο κώλο στις ηχογραφήσεις, που σίγουρα πήραν άλλο χαρακτήρα και έδωσαν ένα πολύ πιο δυνατό αποτέλεσμα .
Το εξώφυλλο του “Hill of Crosses” είναι απόκοσμα σκανδαλώδες. Διαόλια, σφαγές και έντερα ιδανικά για κανιβαλιστικό κοκορέτσι στέκουν διάσπαρτα. Ποιος το φιλοτέχνησε;
Κάποιος ανώνυμος του 18ου αιώνα .Επίσης μας άρεσε ότι παραπέμπει λίγο σαν φιλοσοφία στο πρώτο Inferno και είναι μακριά απ τα καρτουνοειδή εξώφυλλα που βάζουν οι πιο πολλές μπάντες του είδους σήμερα .
Το “Hill Of Crosses” κυκλοφόρησε σε μορφή CD μέσω του Chainsaw Distro και σε κοχονάτο βινύλιο μέσω Hell’s Fire. Γιατί χωρίστηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι κυκλοφορίες;
Οι πρώτες εταιρίες που είχαμε βρει και έδειξαν ενδιαφέρον είτε δεν μας συνέφεραν είτε ήθελαν κάτι παλαβά τύπου να αλλάξει το όνομα ,το λογότυπο και ο τρόπος που ζευγαρώνουν οι πιγκουίνοι . Όταν μιλήσαμε με την Hellsfire τα βρήκαμε αμέσως, γιατί θέλαμε τα ιδία πράγματα και πραγματικά είναι τιμή μας που κυκλοφόρησε ο δίσκος από αυτή την εταιρία . Ε, μιας και δεν βγάζει CD , το κυκλοφορήσαμε μαζί με την Chainsaw Distro και λύθηκε το πρόβλημα .
Bulldozer: Μια μπάντα κεφάλαιο για εσάς και για πολλούς από εμάς, δικαιολογημένα άλλωστε. Επιλέξατε να κάνετε ένα cover στο “Whiskey Time”. Αρχικά, γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο κομμάτι και κατά δεύτερον ποια η αντίδραση του ΑC Wild όταν ήρθατε σε επαφή;
Είχαμε κάποιες διασκευές στα υπ όψιν πριν τις ηχογραφήσεις και καταλήξαμε να κάνουμε το «Whiskey Time» και το «Warchild» απ το demo των Running Wild. H πρώτη είναι που κόλλησε στο κλίμα του δίσκου περισσότερο και επιλέχτηκε αυτή. Όταν ήρθαμε σε επαφή με τους Bulldozer και τους στείλαμε την διασκευή μας απάντησαν αμέσως ότι τους άρεσε πολύ και ότι είναι τιμή τους να μπει στον δίσκο. Όταν ακούς τέτοια πράγματα απ τους ανθρώπους που έχεις είδωλα εδώ και 20 χρόνια, δεν θες τίποτα άλλο.
Φαγητάρες, πιώματα, μανιακοί δολοφόνοι, γυναίκες. Να φανταστώ πως οι στίχοι είναι βγαλμένοι μέσα από την καθημερινότητα. Παρεμπιπτόντως ποιος τους γράφει;
Εγώ γράφω τους στίχους και αναφέρονται σε καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο μέσος αστός , ο γείτονας ,ο οδηγός που σκαλίζει την μύτη του στο φανάρι , ο μεροκαματιάρης . Παράλληλα αγγίζουν ευαίσθητες πτυχές της κοινωνίας και είναι γεμάτοι τρυφερότητα και συμπόνια για την πονεμένη και αδικημένη ζωή των κληρικών .
Στα thanks του δίσκου, πρώτος πρώτος είναι ο φίλος όλων και poser-killer Σατανάς. Ποια η σχέση σας μαζί του; Είναι ο κρυφός ήρωας του παρασκηνίου που έδωσε ώθηση στον δίσκο;
Ναι, δεν νομίζω ότι ο δίσκος βγήκε με τη βοήθεια του χριστού !
Θα σας χορτάσουμε σε κανένα λάιβ – τελετή ευχαριστιών προς τον Εξαποδώ – στο άμεσο μέλλον ή είστε ιδιαίτερα απασχολημένοι ως ηγεσία του Metal Police;
Θα ήταν ιδανικό ένα λαιβ όπου θα καίγονταν δίσκοι κλασσικής μουσικής , μάνικες θα εκτόξευαν τζατζίκι στο κοινό και θα επιτρεπόταν η είσοδος μόνο σε μεθυσμένους . Επειδή κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να οργανωθεί σωστά το θέμα λαιβ στο άμεσο μέλλον είναι χλωμό. Όσο για το θέμα ηγεσίας νομίζω ότι άνηκε και θα ανήκει πάντα στους Gehennah. Εμείς μπορούμε μόνο να τους κοιτάμε με δέος και απεριόριστο σεβασμό .
Αρνίσια ή κατσικίσια παϊδάκια;
Σαν να ρωτάς «Bomber» η «Overkill». Δεν θα μπορέσω να διαλέξω ποτέ.
Κλείνεις όπως θέλεις, λέγοντας ότι θες, άμα λάχει εξαπέλυσε και κατσαβιδιαστικό μανιφέστο.
Το progressive , οι θρησκείες και οι διαιτολόγοι είναι οι πληγές της ανθρωπότητας . Θα μας βρουν απέναντι τους .

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Της ημέρας ΙΙ: μερικές σκέψεις για τις επικείμενες εξελίξεις.

(πάρτε τσιπς και μπυράλ, θα σας χρειαστούν. Καλού κακού έχετε εύκαιρο και κανά ποτό)

Αν και σε καθημερινή βάση διάβαζα ειδήσεις από διάφορες σελίδες, το τελευταίο (μπορεί και) τρίμηνο το ελάττωσα το "άθλημα" για λόγους διατήρησης της ψυχικής μου υγείας.
Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι κέρδισα και πολλά πράγματα, αφού όπου κι αν γυρίσεις όλο και κάποιος έχει κάτι να πει επί των εξελίξεων, αλλά τουλάχιστον είχα μειώσει θεαματικά την πρωτογενή "γραμμή παραγωγής νεύρων" έχοντας καταφέρει να περιορίσω τις ποσότητες λήψης "φαρμάκου" στο ελάχιστο.

Αν υπάρχει κάτι στο οποίο να με βοήθησε αυτή η "τακτική", αυτό ήταν μάλλον μόνο ένα σημείο: ως ένα βαθμό μου καθάρισε το μυαλό από διάφορα σκουπίδια που αναγκαστικά έμπαιναν μέσα μαζί με την "ενημέρωση" (μπρρρρρρρρ). Αυτό με τη σειρά του με βοήθησε να ξανασκεφτώ κάποια δεδομένα που ούτως η άλλως είχα στο μυαλό μου, κάποιες εκτιμήσεις που έχω κάνει, κυρίως όμως να προσεγγίσω με λίγο διαφορετικό μάτι κάποια στοιχεία που έως τώρα δεν μπορούσα να εξηγήσω με πιο λογικό τρόπο συνδυάζοντάς τα με τα υπόλοιπα.

Για παράδειγμα, ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο είναι ότι δεν υφίσταται κανένας απολύτως μηχανισμός για να βγει χώρα από το ευρώ. Αυτό το έχουν ξεκαθαρίσει άπαντες, δυστυχώς όμως πολύς κόσμος δείχνει να μπερδεύει κάποια βασικά πράγματα επί τούτου. Ως μηχανισμό εξόδου από την ευρωζώνη δεν νοούμε μόνο την περίπτωση του να ζητήσεις να φύγεις επειδή δεν αντέχεις, αλλά και την περίπτωση του να σε διώξουν και ο λόγος είναι απλός: δεν έχει με τους τυχόν τρόπους που μπορείς να φύγεις αλλά με το ότι κανείς δεν θέλει να φύγεις διότι όποιος φύγει πρώτος ανοίγει την σχετική πόρτα και μετά άντε να την κλείσει ο τελευταίος έτσι όπως είναι η κατάσταση. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι όσοι σχεδίασαν το ευρώ, δεν ξέχασαν να φτιάξουν έναν τέτοιον μηχανισμό, αλλά δεν θέλησαν να τον φτιάξουν, ούτε καν διά παν ενδεχόμενον.

Πάμε στο επόμενο βήμα: χρεωκοπία. Μήπως έχουμε την εντύπωση ότι αποκλείεται, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα εξόδου από το ευρώ; Όχι βέβαια, γι'αυτό και έχουν ξεκαθαρίσει όλοι με κάθε τρόπο ότι η ελληνική χρεωκοπία θα γίνει εντός ευρώ και μόνο (που είναι βεβαίως και το πλέον εφιαλτικό σενάριο διότι εμπεριέχει το σενάριο του διπλού νομίσματος, ήτοι παραμένεις στο ευρώ έναντι των διεθνών υποχρεώσεών σου, αλλά εντός συνόρων κόψε τον λαιμό σου γελοίε). Τη λύση αυτή την αποκαλώ εφιαλτική διότι ουσιαστικά δεν είναι τίποτε άλλο από την παράταση της υφιστάμενης κατάστασης, απλά με κάποιες αβάντες (πάντα σσε θεωρητικό επίπεδο). Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε για την περίπτωση της λύσης του διπλού νομίσματος, ότι το πρόβλημά μας δεν λύνεται με δημιουργία νέου νομίσματος το οποίο θα υποτιμούμε έναντι του ευρώ κάθε φορά που δεν μας βγαίνει ο λογαριασμός και αυτό διότι το πρόβλημα είναι ότι τα έως τώρα υφεσιακά μέτρα όλων των προηγουμένων ετών έχουν καταστρέψει την οικονομική ραχοκοκαλιά της λεγόμενης πραγματικής Οικονομίας, διαλύοντας παράλληλα όλον τον παραγωγικό ιστό. Κοινώς δεν έχουμε μηχανισμό παραγωγής πλούτου και αυτό δεν αντιμετωπίζεται ούτε με διπλό νόμισμα, ούτε με διπλό ουίσκι, ούτε με τίποτε.

Σε αυτό το σημείο όμως, υπεισέρχεται ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα: τι ακριβώς συνεπάγεται μία χρεωκοπία; Και δεν αναφέρομαι σε'μάς (όπου όσο περνάνε οι μέρες τόσο περισσότερο μου δημιουργείται η εντύπωση ότι αν συμβεί δεν θα καταλάβουμε και πολύ μεγάλες διαφορές σε σχέση με αυτό που ήδη ζούμε) αλλά στους λεγόμενους δανειστές μας. Πλέον όσο περισσότερο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο πείθομαι από τις ολοένα και πιο πανικόβλητες αντιδράσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων ότι θα χάσουν τα κέρατά τους τα τράγια. Βέβαια εδώ πρέπει να κάνουμε και μια άκρως απαραίτητη υποσημείωση: ετούτη η δύσμοιρη η χώρα παρά τις αρκετές χρεωκοπίες της σύγχρονης ιστορίας της, πάντοτε αποπλήρωνε τα χέρη της, γεγονός οξύμωρο αφού αποδεικνύει ότι η χρεωκοπία ήταν ανέκαθεν μόνο εσωτερική (όπως καλή ώρα γίνεται και τα τελευταία 5 χρόνια. Θυμηθείτε το περιβόητο psi για παράδειγμα). Αν φτάσουμε σε σημείο να πτωχεύσουμε και επίσημα, δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι θα καταφέρουμε να διαγράψουμε το χρέος μας όπως είθισται να γίνεται στις χρεωκοπίες, ή θα συνεχίσουμε να το αποπληρώνουμε με αντάλλαγμα την... διεθνή στήριξη σε διάφορα εθνικά μας ζητήματα (δίκην υποκατάστατου διπλωματίας), σενάριο το οποίο πιθανώς να υποβοηθάται και από το εφιαλτικό σενάριο του διπλού νομίσματος. Οπότε ας έχουμε κατά νου και τι συνεπάγεται η χρεωκοπία γενικώς, αλλά και τι σημαίνει χρεωκοπία α λα ελληνικά.

Πάμε τώρα στο τρίτο σημείο που μας ενδιαφέρει: με δεδομένο ότι ούτε οι Ευρωπαίοι, μήτε οι Αμερικάνοι (ιδίως αυτοί) επιθυμούν ν'ανοίξει η πόρτα της εξόδου για την Ελλάδα, αλλά δεν θέλουν να χάσουν και τα λεφτά τους είτε άμεσα (οι Ευρωπαίοι διά της χρεωκοπίας), είτε έμμεσα (οι Αμερικάνοι διά των επιπτώσεων στην παγκόσμια οικονομία), πόσο πιθανό είναι το σενάριο της υπέρτατης καταστροφής; Απάντηση: ελάχιστα, και γι'αυτό  ακριβώς επί πέντε χρόνια δεν μας άφηναν να πτωχεύσουμε παρά μας είχαν από κοντά (εξάλλου που αλλού θα έβρισκαν καλύτερους ηλιθίους που να σώνουν σύσσωμη την Ευρωζώνη και να λένε κι ευχαριστώ κι από πάνω;). Τώρα όμως το πράγμα δείχνει να παίζεται με ολίγον τι διαφορετικούς όρους.

Και συνεχίζουμε.
Μόλις εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι θυμόμαστε όλοι ότι το πρώτο του μέλημα ήταν να σκάσει μια ηχηρή παρατήρηση προς την ΕΕ αναφορικά με τις κυρώσεις στη Ρωσία (κίνηση που εκτιμήθηκε δεόντως από τους Ρώσους). Το διάστημα που ακολούθησε, παρατηρήσαμε μια αναθέρμανση των διπλωματικών σχέσεων με τη Ρωσία (που από εποχής Καραμανλή είχαμε να δούμε σε τέτοιο επίπεδο), στο πλαίσιο των οποίων έγιναν διάφορες συζητήσεις για ενεργειακή συνεργασία κλπ. Την ίδιαν στιγμή, τα σχόλια από τους διαφόρους ξυπνητζήδες στην Ελλάδα έδιναν κι έπαιρναν. Ότι δεν μας είχε σούρει η εμετοφυλλάς Bild τα έσουρναν ντόπιοι γελοίοι (νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσδιορίσω και από ποιον χώρο) που προφανώς νόμιζαν ότι το να κάνεις ρόμπα την ίδιαν σου την κυβέρνηση (ακόμη κι αν δεν την έχεις ψηφίσει επειδή αντιτίθεσαι στις πολιτικές της) δεν σε επηρεάζει ως πολίτη της ίδιας χώρας. Βέβαια δεν θέλω να κρύψω ότι αυτό ήταν ένα σημείο που με είχε προβληματίσει αρκετά, ήτοι το που ακριβώς το πήγαιναν με αυτήν την κίνηση και αυτό διότι σε διπλωματικό επίπεδο και ιδίως όταν δεν έχεις ενεργές διπλωματικές σχέσεις με μια χώρα, ποτέ δεν πηγαίνεις να ζητήσεις ρευστό αέρα πατέρα με το καλημέρα. Οπότε είχα μεν εντοπίσει ότι κάτι δεν μου πήγαινε καλά στην όλη ιστορία, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να αντιληφθώ τι ακριβώς ηταν αυτό. Σημειωτέον ότι αυτή η "ανησυχία" μου εντεινόταν και από τις όποιες λίγες γνώσεις έχω επί κάποιων θεμάτων επί τούτου, τις οποίες είχα εξωτερικεύσει στο ένα από τα Περί Γεωπολιτικών σενδόνια μου το οποίο είχε να κάνει με την θέση της Ρωσίας στο διεθνές στερέωμα υπό την αμερικανική σκοπιά. Βέβαια κάπου μπορείς να σκεφτείς και ότι όλα αυτά είναι ιδέα σου και δεν τρέχει τίποτα και πιθανώς οι κυβερνοφωστήρες μας να μην ξέρουν τι να κάνουν και κινούνται σπασμωδικά.

Μόνο που πριν από λίγες μέρες έτυχε να διαβάσω σε άρθρο στο Bloomberg ότι το ΝΑΤΟ βλέπει το grexit ως σοβαρό κίνδυνο για την Διεθνή Ασφάλεια (αρχικά στην Ευρώπη), και νομίζω πως όλοι ξέρουμε ότι οι Αμερικάνοι δεν πετάνε ποτέ λόγια του αέρα και πάντοτε κάτι ακολουθεί τις προειδοποιήσεις τους (γι'αυτό και τους εμπιστεύομαι πάντοτε όταν μιλάνε σε τέτοια θέματα). Να σημειώσω ότι το άρθρο δεν μίλαγε γενικώς και αορίστως αλλά συνδύαζε τα πάντα σχετικά με την ανησυχητικά έντονη αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων. Το πράγμα δηλαδή ήταν πολύ συγκεκριμένο, έγινε πάνω στο ενεργειακό άρμα (που είναι και το μοναδικό στο οποίο οι Αμερικάνοι δεν σηκώνουν κιχ από κανέναν) και δημιουργήθηκε μέσα σε ένα τεχνητό κλίμα διεθνούς απομόνωσης της χώρας μας η οποία νομοτελειακά θα έψαχνε για συμμαχίες. Και είναι παγκοσμίως γνωστό και ιδίως στους Αμερικάνους, ότι οι Ρώσοι πάντοτε δείχνουν μια επιπρόσθετη ευαισθησία προς όλες τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο... Κάπου σε αυτό το σημείο νομίζω πως κατάφερα να επιλύσω τον πρώτο από τους γρίφους που μου είχαν φανεί άλυτοι κατά το τελευταίο διάστημα και είχε να κάνει με την ελληνορωσική προσέγγιση, η οποία γίνεται μετά βεβαιότητος υπό την έντονη δυσθυμία των Αμερικανών (οι οποίοι πάντα είναι πρόθυμοι να κάνουν "κάτι" για να την αποτρέπουν). Η λύση λοιπόν δεν είναι ότι ο Τσίπρας ήθελε να πάρει χρήματα από τους Ρώσους. Ο Τσίπρας θέλει την προστασία των Ρώσων, σε περίπτωση που το πράγμα στραβώσει τόσο πολύ που να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις με τους Ευρωπαίους. Και για να το επιτύχει αυτό, προφανώς και έπρεπε να συνάψει από το μηδέν διπλωματικές σχέσεις εμπιστοσύνης με τους Ρώσους, οι οποίοι μόνο όταν πάρουν πρώτα μπαίνουν σε φάση να δώσουν. Θα αναρωτηθείτε φυσικά, πόθεν προκύπτει η βεβαιότητα περί ρωσικής προστασίας; Μα από τα διεθνή γεγονότα: οι Ρώσοι πάντοτε βοηθούν στο έπακρο τους (αποδεδδειγμένους) συμμάχους τους, άσχετα αν το πρόβλημα είναι ότι τα μέρη των συμμάχων τους γίνονται στην συνέχεια στάχτη και μπούρμπερη (βλ. Συρία ως το πιο πρόσφατο παράδειγμα), αλλά ας το παραβλέψουμε αυτό σε πρώτη φάση διότι θα την πάει αλλού την κουβέντα.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο συλλογισμός αναγκαστικά δημιουργεί έναν άλλον γρίφο: όλοι ξέρουν ότι οι γενικοί δερβέναγες του πλανήτη είναι οι Αμερικάνοι. Στην παρούσα φάση, λοιπόν, βλέπεις ότι το πράγμα με τους Ευρωπαίους δεν πάει (εδώ και πολύ καιρό) καλά. Γιατί δεν απευθύνεσαι στους Αμερικάνους; Εδώ έχω δώσει μια απάντηση εν πολλοίς αυθαίρετη, που όμως ταιριάζει απόλυτα σαν το σωστό κομμάτι του παζλ που εξηγεί κάποια πράγματα. Στην διεθνή διπλωματία (όπως και στο εμπόριο και πιστέψτε με, αυτά τα δύο είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το εμπόριο από αρχαιοτάτων ετών ήταν συνήθως η πρώτη βαθμίδα σύναψης διπλωματικών σχέσεων) αρκετές φορές αν θες να πας δεξιά πρέπει να κοιτάς αριστερά. Κι ενίοτε για να πας μπροστά χρειάζεται και λίγη όπισθεν μαζί με μερικές στροφές. Κοινώς, αποτελεί σχετικά κοινή πρακτική για να πας από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη να πρέπει να περάσεις αρχικά μέσω Τελ Αβίβ κι εν συνεχεία μέσω Λουξεμβούργου. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι η κίνηση προς τους Ρώσους αποτελεί κίνηση τακτικής με ταυτόχρονη ασφαλιστική δικλείδα: τραβάω με εμφατικό τρόπο την προσοχή των Αμερικάνων πατώντας τους τον κάλο σχεδόν κυριολεκτικά, τους κλείνω λίγο και το μάτι (μην ξεχνάμε ότι όλο αυτό το διάστημα έχουν... μυστηριωδώς αναθερμανθεί και οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις, όπου ο Κοτζιάς ενδέχεται να έχει συναντηθεί με Αμερικανούς αξιωματούχους μέσα σε 4 μήνες περισσότερες φορές απ'όσες είχαν συναντηθεί οι προηγούμενοι 4-5 ΥΠΕΞ μαζί) και αν το πράγμα δεν κάτσει ούτε με τους Αμερικάνους, τότε θα με έχουν σπρώξει εκείνοι προς τους Ρώσους με τους οποίους έχω ήδη ξεκινήσει σοβαρές διπλωματικές σχέσεις. 

Πάμε τώρα στο επόμενο σημείο. 
Δεν ξέρω αν θυμάστε που σχετικά πρόσφατα έκανα ένα σχόλιο σχετικά με την τακτική του Τσίπρα να παίρνει ό,τι ταμειακό διαθέσιμο για να αποπληρώνει τις δόσεις, τονίζοντας την έντονη απορία μου, πως είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει το προφανές, ότι δηλαδή αυτά τα διαθέσιμα δεν θα αναπληρωθούν ποτέ. Τελικώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι κατά πως φαίνεται. Πιο συγκεκριμένα, έγραφα επί λέξει "...όσο ο καιρός περνάει οι Ευρωπαίοι (ιδίως) λαμβάνουν τα μέτρα τους. Αυτό μάλλον το έχουν λησμονήσει τελείως στην κυβέρνηση. Όταν είσαι πραγματικά σοβαρός, χτυπάς άμεσα και τελειώνει το θεματάκι κι άσε τους άλλους  να αναρωτιούνται τι ακριβώς τους χτύπησε.". Τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι η προσέγγισή μου δεν ήταν (διπλωματικώς) και η καλύτερη δυνατή. Αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας έλεγε "γεια σας, ήρθα" και στα καπάκια βάραγε το κανόνι, οι συνέπειες σε παγκόσμιο επίπεδο θα ήταν τόσο τραγικές που όχι μόνο θα τον έριχναν σε χρόνο ντε-τε, αλλά η απομόνωση της χώρας θα ήταν τόσο δραματική που θα κάναμε ακόμη και την Βόρειο Κορέα να έμοιαζε με κοσμοπολίτικο προορισμό. 
Αντ'αυτού ο Τσίπρας επέλεξε κάτι πιο ριψοκίνδυνο, που όμως θα μπορούσε να "εξασφαλίσει" το όνομα της χώρας εν όψει όσων επακολουθήσουν, υπό την έννοια ότι άλλο πράγμα να πέσει η διεθνής κατακραυγή στην Ελλάδα και άλλο να πέσει στη Γερμανία. Τι ήταν όμως αυτό που έκανε ο Τσίπρας; Μα ακριβώς αυτό που αρχικώς επέκρινα έντονα: πλήρωσε ό,τι μπορούσε να πληρώσει χρησιμοποιώντας τα ταμειακά διαθέσιμα, φτάνοντας την ρευστότητα της χώρας στα κόκκινα των κόκκινων (βλ. και πρόσφατη έκθεση Στουρνάρα), ώστε να μην υπάρχει περαιτέρω δυνατότητα πληρωμής των υποχρεώσεων της χώρας. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η χώρα είναι με κάθε επισημότητα μισό βήμα από την επίσημη χρεωκοπία στην πράξη και όχι στην θεωρία. Με την εξαιρετικά τολμηρή αυτή κίνηση ο Τσίπρας έχει πετάξει (νομίζω) τελεσίδικα την μπάλα στο τεραίν των δανειστών. Ό,τι είναι να ακολουθήσει, λογικά θα αποτελέσει πίεση των δανειστών άρα η φτωχή πλην τίμια Ελλαδίτσα θα μείνει δίχως εναλλακτικές και θα γίνει παγκοσμίως το σώσε (όπως εξάλλου επανειλημμένως έχουν σχεδόν κάθιδροι προειδοποιήσει οι Αμερικάνοι μέσούντος ενός ολοένα αυξανόμενου ευρωπαϊκού πανικού επί τούτου). Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να ξεχάσουμε και το επικοινωνιακό τρικ του ΔΝΤ στις αρχές του μήνα, όταν η Κυβέρνηση ενημέρωσε ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τις υποδόσεις της δόσης και το ΔΝΤ το παρουσίασε ότι δήθεν αποδέχεται το ελληνικό αίτημα να πληρωθεί εφάπαξ η δόση στα τέλη του Ιουνίου (κάτι που ως απεδειχθη δεν τέθηκε ποτέ). Επίσης μην ξεχνάμε ότι λίγο καιρό πιο πριν, εκ νέου το ΔΝΤ είχε ανακοινώσει ότι και να μην πληρωθεί μια δόση δεν χρειάζεται να θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός. Όλα αυτά συνηγορούν στο γεγονός ότι η κίνηση του Τσίπρα ήταν εξαιρετικά μελετημένη (και φυσικά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για το ότι είναι ακόμη περισσότερο ριψοκίνδυνη) και είχε συγκεκριμένο στόχο και κυρίως με συγκεκριμένο πλάνο.

Αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά ισχύουν, τότε αναμφίβολα μεγάλο μέρος των (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) συγχαρητηρίων όχι μόνο για την σύλληψη αλλά και για την τιτάνια προσπάθεια υλοποίησης αυτού του σχεδίου, ανήκουν σαφώς και δικαιωματικά στον Βαρουφάκη, ο οποίος αν και από τους ελάχισους Οικονομολόγους εν μέσω πλήθους άσχετων Νομικών (βλ. Σόιμπλε) δέχθηκε όλη τη διαπόμπευση και τον διασυρμό από ντόπιους και ξένους παράγοντες, με μοναδικό στόχο να ροκανίσει τον χρόνο με τρόπο τέτοιο ώστε να έρθουν τα σημεία όσο το δυνατόν πιο κοντά στις ελληνικές επιδιώξεις. Μάλλον μόνο με μια τέτοια υπόθεση φαίνεται λογικό το άρθρο της τεράστιας γερμανικής εφημερίδας Die Welt με τίτλο Alexis Tsipras ist jetzt schon der Sieger ("Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ήδη ο νικητής"), το οποίο παρουσιάζει τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη ως τους δύο πιο επιτυχημένους Ευρωπαίους πολιτικούς στην παρούσα φάση, όπου προς αποφυγήν παρεξηγήσεων το άρθρο δεν εξυμνεί τόσο τους Έλληνες πολιτικούς, όσο επικρίνει στον μέγιστο βαθμό την πολιτική που ακολουθεί σχεδόν αρτηριοσκληρωτικά η Γερμανία, και την οποίαν αρτηριοσκλήρωση δείχνουν προς ώρας να έχουν εκμεταλλευθεί στο κατά δύναμιν έπακρο ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη προς όφελος της χώρας. Κι εξίσου πιθανώς, μάλλον μόνο κάπως έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί το πρωτοσέλιδο του τελευταίου τεύχους του Der Spiegel, το οποίο δείχνει μια Ευρώπη να γκρεμίζεται από τον σεισμό του grexit, κάνοντας λόγο για τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης, κι ουχί μόνον της Ελλάδας. Εννοείται ότι ο λαγός της Καγκελαρίας (που πάντοτε ήταν) δεν ανεβάζει στην τύχη άρθρα, κι ούτε περιμένει να διαβάσουν οι Έλληνες ή οι άλλοι Ευρωπαίοι τα εξαιρετικά δύσκολα κείμενά του.Το άρθρο απευθύνεται αποκλειστικά στους Γερμανούς προκειμένου να τους έχει προϊδεάσει για την περίπτωση που κάτι στραβώσει τωόντι πάρα πολύ.

Και τελικώς κατά πως φαίνεται τα πράγματα δεν είναι και τόσο διαχειρίσιμα όπως ήθελαν να τα παρουσιάζουν οι Ευρωπαίοι που παριστάνουν τους ηγέτες...

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε όλοι να παραδεχθούμε κάτι: η έως τώρα στάση του Τσίπρα, μάλλον ήταν κάτι που δεν περίμεναν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί.
Για την ακρίβεια δε νομίζω να υπήρχε άνθρωπος στον πλανητη που να την περίμενε. Ούτε απλός πολίτης της οποιασδήποτε χώρας, ούτε ο οποιοσδήποτε αναλυτής.
Όλοι υπολογίζαμε ότι αργά ή γρήγορα θα έσπαγε υπό το βάρος και των διεθνών και των εσωτερικών πιέσεων.

Εννοείται δε, πως όλη αυτή η... υπεραπλούστευση των εκτιμήσεων για τα γεγονότα δεν γυρνάνε την πλάστιγγα υπέρ μας, παρά μόνο προπαθούν να βελτιώσουν την θέση μας πάνω στην σκακιέρα. Και η αλήθεια είναι ότι οι δανειστές μόνο αμαχητί δεν πρόκειται να πέσουν σε κάτι τέτοιο. Επειδή έχω ζήσει από κοντά τους Γερμανούς, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας που να νοιώθει την παραμικρή ενοχή για τον Χίτλερ. Αν τους πιέσεις δε, θα σου απαντήσουν με νεύρα κιόλας ότι δεν ευθύνονται αυτοί για τα λάθη των παπούδων ή των πατεράδων τους. Σωστό αυτό. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: η φτιάξη των Γερμανών είναι τέτοια που δεν θα διστάσουν να σε θυσιάσουν ως χώρα στον βωμό των συμφερόντων τους και εν συνεχεία να αφήσουν το πράγμα να κυλίσει με τρόπο τέτοιο ώστε την κατακραυγή να την απορροφήσει η αποποίηση ευθύνης εκ μέρους των εγγονών τους, τα οποία μετά από 60 χρόνια θα ισχυρίζονται πως δεν ευθύνται εκείνα για τα τα εγκλήματα κατά της χώρας μας που έκαναν οι σημερινοί Γερμανοί. Και η ζωή θα συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο και για εκείνους και για εμάς, σε όποια κατάσταση κι αν είμαστε αμφότεροι οι λαοί. Γενικά οι Τεύτονες είναι πολύ σκληροί άνθρωποι και συχνά ψυχροί και άκαρδοι και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά αλλά ως γεγονός που έχω βιώσει.

Οπότε, τι μέλλει γεννέσθαι; 
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον είμαστε πάρα πολυ κοντά στο να το διαπιστώσουμε και να υπενθυμίσω κάτι που κατ' επανάληψιν έχω τονίσει και ξανατονίσει: εμείς σε κάθε σενάριο τον πίνουμε άσχημα ή τουλάχιστον έτσι έχω καταλήξει. Μην δημιουργούνται δηλαδή εντυπώσεις ότι αν ευδοκιμήσουν όλοι οι χειρισμοί Τσίπρα, την γλιτώνουμε. Καμία σχέση. Ως επίσης είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν και εκδικητικά αντίμετρα άλλης φύσεως (πχ σε εθνικά θέματα) και αυτά όχι επειδή επί της ουσίας θα οφελήσουν τους δανειστές, αλλά επειδή ως έχω ξαναναφέρει καλώς ή κακώς οι Ευρωπαίοι (και ιδίως οι ανεπαρκείς Γερμανοί) προέρχονται από ένα σερί πολύ κακών αποφάσεων κατά τα τελευταία χρόνια, για τις οποίες (όλες) έτρεφαν τη βεβαιότητα ότι θα ήταν οι καλύτερες δυνατές. Αυτό είναι και το μόνο που ανησυχεί περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.

Και μιας και ανέφερα τη γερμανική ανεπάρκεια, να μνημονεύσω και κάτι ακόμη ιδιαίτερα αξιόλογο. Πολύ πρόσφατα ο εξαίρετος Χέλμουτ Σμιντ έκανε κάποιες δηλώσεις στις οποίες επί της ουσίας έπαιρνε το μέρος της χώρας μας, αλλά όπως και στην περιτωση της Die Welt επειδή ήθελε να θίξει με εμφατικό τρόπο την γερμανική ασυνέπεια στην αντιμετώπιση της κρίσης. Να σημειώσουμε ότι ο Σμιντ κατά το παρελθόν έχει υπάρξει εξαιρετικά επικριτικός για τη χωρα μας, όπου μεταξύ άλλων σε κάποια αποστροφή του είχε σχολιάσει και το (λογικό) ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ ήταν ένα λάθος που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί. Όμως ο Σμιντ μιλάει πάντοτε ως ένας εκ των τελευταίων εν ζωή ευρωπαϊστών πολιτικών, τότε που το να είσαι ευρωπαϊστής σήμαινε να έχεις όραμα για ένα καλύτερο αύριο σε επίπεδο Ανθρώπου και όχι σε επίπεδο συναλλάγματος.

Δεν ξέρω αν θυμάστε πριν από τις διπλές εκλογές του 2012 που έγραφα ότι η μοναδική περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα θα είναι αν οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιήσουν ότι το καράβι βουλιάζει πραγματικά και θα πάρει κι εκείνους στον πάτο. Πλέον είμαστε στην φάση που ο Τσίπρας τους έχει δώσει για τα καλά να καταλάβουν ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει. Δεν είναι τυχαίο ότι από εκεί που μέχρι πρόσφατα μας απεύθηναν τον λόγο σε επίπεδο υπαλλήλων, πλέον μιλάνε μόνο σε κορυφαίο επίπεδο. Που είναι ο πολύς Ντάισενμπλουμ για παράδειγμα; Που είναι ο παλιόφιλος ο Τόμσεν που τον έχει αντικαταστήσει απολύτως η Λαγκάρντ; Όλα αυτά δείχνουν ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει επίπεδο, έχει γίνει σοβαρότερο σε σημείο να διαβάζουμε έως και αποκαλύψεις για τις οποίες ναι μεν ήμασταν σίγουροι ότι έτσι είχαν γίνει τα πράγματα, αλλά δεν θα περιμέναμε ποτέ να μάθουμε. 

Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια είναι απλούστατη: διακυβεύονται πάρα πολλά και δυστυχώς για εμάς είμαστε ακριβώς στο επίκεντρο.
Πλέον νομίζω ότι έχει καταστεί σαφές ότι οι Ευρωπαίοι έχουν πολλά περισσότερα να χάσουν σε σχέση με'μάς, απλά η διαφορά με'μάς είναι ότι στο καλό σενάριό τους, οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να κερδίζουν πολλά λεφτά εις βάρος μας. Σε συνδυασμό με την επίγνωσή τους ότι μέχρι πριν λίγους μήνες υπήρχε σειρά κυβερνήσεων που έλεγε σε όλα ναι, δεν θέλει και πολύ ν'αρχίσουν να αναπολούν τις πρότερες καταστάσεις (που ήδη εδώ και καιρό το κάνουν). Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο τμήμα του παιχνιδιού παίζεται σε επικοινωνιακό επίπεδο και κυρίως στον τομέα της ηθικής και πολιτικής φθοράς των δικών μας (κάτι που εμείς σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να κάνουμε για τους άλλους). Άρα ποιο είναι το διά ταύτα;

Εδώ νομίζω ότι ξαναϋπεισέρχεται ο αμερικανικός παράγοντας. Οι Αμερικάνοι είναι πολύ πρακτικοί άνθρωποι: αν βγάζουν λεφτά, όλα είναι μια χαρά. Αν δεν βγάζουν λεφτά, υπάρχει σοβαρό θέμα. Στην περίπτωσή μας μάλλον η... αντικατάσταση της χώρας με μιαν άλλην δεν θα έλυνε το πρόβλημά τους, οπότε η λύση είναι η υποστήριξη της χώρας (γι'αυτό και οι ασταμάτητες παρεμβάσεις κυρίως υπέρ μας έστω και σε πολύ αυστηρό τόνο ενίοτε, που δείχνουν να αυξάνονται όσο τρέχουν και οι μέρες). Με δεδομένο ότι το ΔΝΤ είναι σχεδόν αποκλειστικά αμερικανικών συμφερόντων, μια ελληνική χρεωκοπία θα πληγώσει θανάσιμα τα αμερικανικά συμφέροντα. Το ίδιο συμβαίνει (και δεν το έχουν κρύψει) στην περίπτωση που τρωθεί και το ευρώ. Για να επαναφέρουμε και το ζήτημα της χρεωκοπίας στο τραπέζι του... σενδονιού, ακόμη και η περίπτωση του διπλού νομίσματος (που ξαναλέω ότι για εμάς είναι εφιάλτης) μπορεί να αποδειχθεί μπούμερανγκ για το ευρώ και αυτό διότι αν η χώρα έστω και με διπλό νόμισμα καταφέρει να ανακάμψει, τότε αυτομάτως θα έχει δημιουργηθεί ένα ακριβές ισοδύναμο με την περίπτωση εξόδου χώρας από την ευρωζώνη διότι μεταξύ άλλων σε περίπτωση επιτυχίας θα έχει αποδειχθεί ότι τα μέτρα λιτότητας θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί και για τις άλλες χώρες με ένα αντίστοιχο μέτρο. Σε μια τέτοια περιτωση δεν θα έχουμε συνέπειες μόνο στην παγκόσμια οικονομία αλλά και τεράστιες πολιτικές ανακατατάξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Για σκεφτείτε τώρα την πλειοψηφία της Ευρώπης με αριστερές κυβερνήσεις και πόσο θα χαροποιούσε τους Αμερικάνους ένα τέτοιο ενδεχόμενο... 

Ας τα βάλουμε όλα κάτω, λοιπόν: 
α) να χρεωκοπήσουμε δεν τους συμφέρει γιατί χάνουν πάρα πολλά. 
β) να βγούμε από το ευρώ δεν τους συμφέρει, διότι χάνουν επίσης πολλά. 
γ) το διπλό νόμισμα (ήτοι η χρεωκοπία εντός ευρώ) έχει κάποια πλεονεκτήματα αλλά μπορεί να αποδειχθεί ποικιλλοτρόπως δίκοπο μαχαίρι και μάλιστα με πολύ κοφτερές άκρες, οπότε εγκυμονούνται κίνδυνοι να εκπέσουμε στο (α) ή το (β). 
δ) μην ξεχνάμε τις συνεχείς αμερικανικές προειδοποιήσεις ακόμη και για ζητήματα Ασφαλείας, όπου οι Αμερικάνοι πάντοτε... υλοποιούν τις προειδοποιήσεις τους και οι οποίες εν προκειμένω δεν αφορούν τόσο εμάς μιας κι εμείς είμαστε με την πλάτη στον τοίχο.
ε) μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικάνοι (και γενικά οι Αγγλοσάξωνες) δεν γουστάρουν μία τους Γερμανούς. Εάν θέλουν να τουςπλήξουν αλλά να μην χαθεί η μπάλα παγκοσμίως, είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να περιμένουμε και σοβαρότερη παρέμβαση.
Οπότε τι μένει ρε παιδιά; 
Μήπως μένει μόνο η έντιμη λύση που εναγωνίως επιζητάει ο Τσίπρας και που έχει δηλώσει ότι θα υπογράψει και η οποία συμπεριλαμβάνει κάποιες ζόρικες ευρωπαϊκές αποφάσεις όπως η διαγραφή μέρους του χρέους; Μήπως μόνο με μια τέτοια λύση λύνονται σε μεγάλο βαθμό και τα περισσότερα προβλήματα, όπως ας πούμε ότι τελικώς δεν θα χρειαστεί να ζητήσυμε την οικονομική υποστήριξη των Ρώσων;
Όλα αυτά όμως μπορούν να συνοψιστούν σε ένα νέο ερώτημα: οι Ευρωπαίοι και ιδίως οι Γερμανοί είναι διατεθειμένοι να ρίξουν τον εγωϊσμό τους και να φέρουν στο τραπέζι την πρόταση που είχαν εξαρχής σχεδόν μετά βδελυγμίας απορρίψει;

Προσωπικά ούτε έξοδο από το ευρώ βλέπω, ούτε χρεωκοπία. Εξάλλου αν ήταν να χρεωκοπήσουμε θα μας είχαν αφήσει να το κάνουμε και παλαιότερα. Αυτό που βλέπω είναι μια συμφωνία, τους όρους της οποίας παζαρεύουν όλες αυτές τις μέρες έχοντας ρίξει όλο το βάρος στην προπαγάνδα. 
Και για να στηρίξω το τελευταίο μου συμπέρασμα θα ανακαλέσω στις μνήμες κάτι πολύ πρόσφατο που είμαι βέβαιος ότι δεν του έχετε δώσει την δέουσα σημασία, και αναφέρομαι στις εξελίξεις στην νουδού. Ποιες είναι αυτές;
Πρώτον, ο Αντώνης_ της καρδιάς μας το έχει βουλώσει εντελώς και παρακολουθεί δίχως να κάνει κιχ  επί της ουσίας. Απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις, όταν θα έπρεπε να βρίσκεται στα κάγκελα με δεδομένο ότι το επικοινωνιακό μομέντουμ των Ευρωπαίων θεωρητικά τον ευνοεί.
Δεύτερον, τα πρωτοκλασάτα στελέχη είναι σχεδόν εξαφανισμένα έχοντας αφήσει τις δευτεράντζες να βγάζουν το επικοινωνιακό φίδι από την τρύπα, αλλά και όταν αναγκάζονται για ευνόητους λόγους να παρουσιάζονται μένουν σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, με τυποποιημένες εκφράσεις και με προσεκτικές εκτιμήσεις.
Και τρίτον και βασικότερον, η Ντορίτσα! Έχετε ακούσει καθόλου την Ντόρα να συνδέει τις εξελίξεις στη νουδού με τυχόν χρεωκοπία ή έξοδο από το ευρώ; Δεν λέω ότι δεν τα αναφέρει ποτέ για πολιτικούς λόγους. Αν τα συνδέει με το μέλλον της στην αρχηγία της νουδού λέω. Η Μπακογιάννη ένα μόνο πράγμα έχει πει: ότι αν έρθει συμφωνία, αυτό θα σημάνει σοβαρότατες εσωκομματικές εξελίξεις. Και δεν το έχει πει τώρα, εδώ και δύο μήνες περίπου το έχει πει. Ούτε δίμηνο μετά το συνέδριο.Και συν τοι άλλοις δίχως καν να έχει δωθεί κομματική γραμμή έχει δηλώσει ότι θα ψηφίσει την συμφωνία επειδή η χώρα πρέπει να σωθεί. Τι να πω, λέτε να είναι τόσο αφελής και να μην το είχαμε προσέξει ποτέ;

Σε κάθε περίπτωση θα ξέρουμε σύντομα.
Χαίρετε και περαστικά μας.




Της ημέρας Ι: λίγες ρομπίτσες και αρκετές σοδίτσες.

Και ναι, όπως καταλάβατε, βγήκε πάλι το χρυσούν φτυάρι, αυτό που χρησιμοποιείται ειδικά σε τέτοιες περιστάσεις φαιδράς πορτοκαλέας, οπότε όποιος είναι εύθικτος ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, παρακαλείται να πάρει το πτηνόν και να πάει αλλού για το καφεδάκι του. Διότι θα μιλήσουμε αρκετά σοβαρά αλλά κυρίως με χιούμορ τόσο καυστικό που μπορεί να διαλύσει μέσα σε δευτερόλεπτα ακόμη και το πιο σκληρό πουρί στην τουαλέτα σας.

Κατ' αρχήν, να πάρουμε κυριολεκτικά αυτό το "μότο" που χρησιμοποιήθηκε τις τελευταίες μέρες, ούτως ειπείν ότι είμαστε στην Ευρώπη (όπου Ευρώπη σημαίνει μοναχά γιούρο και τίποτε άλλο) και ως εκ τούτου αν φύγουμε από το γιούρο φεύγουμε και από την Ευρώπη.
Προφανώς και οι εμπνευστές του όρου έχουν ξεχάσει ότι το πολυχρονεμένο μας νόμισμα δεν συμπεριλαμβάνει όλες τις (γεωγραφικά) ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες όμως εξακολουθούν να παραμένουν ευρωπαϊκές παρά το γεγονός της μη συμμετοχής τους στην Ευρωζώνη. Φυσικά, όσοι ασχολείστε με τα διεθνή  ζητήματα θα θυμάστε ξεκάθαρα πως επειδή δεν υπάρχει μηχανισμός εξόδου μιας χώρας από το γιούρο, η όποια έξοδος μπορεί να γίνει μόνο με παράλληλη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη και αυτό όμως αν και είναι διπλωματικά εφικτό, αποτελεί μάλλον μεγάλο διακύβευμα από την στιγμή που ολόκληρη Μ.Βρετανία να έχει ανακοινώσει ότι επίκειται δημοψήφισμα για το μέλλον της στην (πολιτική) ευρωπαϊκή οικογένεια, και τέλος πάντων όλα είναι ασκήσεις επί χάρτου (για να μην κρυβόμαστε) στις οποίες τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί ότι η Γερμανία ποντάρει συνεχώς στον μουτζούρη. Όπως και να'χει, ο λόγος που δεν υπάρχουν τέτοιοι μηχανισμοί είναι ακριβώς για να μην μπορεί να βγει χώρα από το γιούρο, ακόμη κι αν το θέλει και η έξοδός της και από την ΕΕ να αποτελεί αποτρεπτική σκεψη.

Πάμε τώρα στο εθιμοτυπικόν του πράγματος: βρισκόμαστε σε μια Ευρώπη που πρόσφατα μάθαμε ότι δυνητικά μπορεί να αποτελέσει μέλος της έως και Αυστραλία (βλ. γιουρουσοβυζιών), ενώ εδώ και δεκαετίες για καθαρά πολιτικούς λόγους (ένεκα αραβικού κόσμου) το γεωγραφικά αναφανδόν ασιατικό Ισραήλ συμμετέχει σε ό,τι ευρωπαϊκό υπάρχει (βλ. αθλητικές διοργανώσεις κλπ).
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η φτωχή τούτη χώρα ανέκαθεν είχε γεωγραφική θέση τέτοια (πόσω δε μάλλον και πολιτισμική) που αποτελεί κυριολεκτικώς στυλοβάτη του δυτικού κόσμου, πως διάολο θα μπορούσε να φύγει από την Ευρώπη; Θα μου πείτε βεβαίως, ότι την σήμερον, η Ευρωπαϊκή Ένωση ισοδυναμεί με την Ευρώπη. πολύ σωστό, αλλά μήπως τελικώς υπάρχουν κι άλλες διέξοδοι εάν οι Ευρωπαίοι φτάσουν σε τούτο το υπέρτατο επίπεδο πολιτικής (κι όχι μόνο) ξεφτίλας να μας εξωθήσουν;

Τώρα θα μου πείτε, μα καλά ρε Άδη, πλάκα μας κάνεις; Ασχολείσαι με κάτι τόσο ανούσιο όπως η ονοματολογία και την συγχέεις ακόμη και με το... πολιτικό grexit;
Ευκολάκι η απάντηση: ναι, ασχολούμαι, μόνο που δεν είναι ανούσιο! Εδώ πέραδεν έχουμε απλώς να κάνουμε με μια αντιπαράθεση των επιχειρημάτων των ίδιων ανθρώπων για τις εποχές των αγανακτισμένων, με την σημερινή (επειδή η Μοίρα μπορεί να στην στήσει στη γωνία με τρομακτικές διαθέσεις τρολλαρίσματος) αλλά με την πεμπτουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρα μας, τόσο σε επίπεδο πολιτικών, όσο και πολιτών και δυστυχώς για να κατανοήσουμε τα ακριβή χάλια του δεύτερου, πρέπει οπωσδήποτε να εντρυφήσουμε στο πρώτο.
Και το πρώτο πράγμα που θυμόμαστε να λένε ήταν έως και η απαξίωση του όρου "αγανακτισμένος", με την ελπίδα ότι η όλη προσπάθεια του απλού κόσμου θα κατέρρεε από κάτι τέτοιο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Τι θυμάμαι από τις τότε εποχές (μια πολύ σύντομη υπενθύμιση εδώ κι εδώ), και τι διαπιστώνω σήμερα;
- Τότε, οι διαδηλώσεις που είχαν ξεκινήσει ίσως και με καμιά τριανταριά χιλιάδες κόσμο (την πρώτη μέρα) είχαν υποβαθμιστεί και από τα μνημονιακά μέσα και από τον πολιτικό κόσμο (πλην ΖΥΡΙΖΑ ο οποίος είχε ξεχεσθεί επιτυχώς), ενώ από τους ενάντιους πολίτες είχαν παρουσιαστεί ως αποτυχημένες.
Σήμερα, με υποπολλαπλάσιο κόσμο (προσωπικά για πάνω από 6-7 χιλιάρικα δεν τους έκοψα κρίνοντας από τον χώρο), από τους ίδιους επικριτές του τότε, η προσπάθεια αυτή της άλλης πλευράς χαρακτηρίστηκε άκρως επιτυχημένη και αχτίδα ελπίδας για το μέλλον, ενώ τα μνημονιακά μέσα δεν έδειξαν ιδιαίτερη φειδώ στους διθυράμβους, δίχως μάλιστα να κοκκινίζουν από ντροπή για την στάση τους.
- Τότε, παρόλο που οι πολιτικοί απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι να εμφανιστούν, ήταν πολλοί εκείνοι που έκαναν τεχνηέντως λόγο για καπέλωμα. Σήμερα που η εν λόγω διαδήλωση είναι επί της ουσίας βουλευτές and friends, πρόκειται για αυθόρμητη κίνηση των οραματιστών πολιτών της χώρας.
- Τότε, στην ευρύτερη προσπάθεια απαξίωσης, αρκετοί έκαναν λόγο για άνω και κάτω πλατεία. Μάλιστα η "άνω" ήταν των φασιστών (με τους οποίους κανείς... πραγματικός δημοκράτης δεν ήθελε να βρίσκεται καν στον ίδιον χώρο), ενώ η "κάτω" ήταν η πλατεία των αριστεριστών που ήθελαν την πλήρη κατάλυση του κοινωνικού και πολιτικού ιστού (και πίσω από τους οποίους κρυβόταν ο Αλαβάνος, όπως είχαμε ήδη από τότε επισημάνει). Πλέον το δεύτερο σενάριο δεν μας ενδιαφέρει διότι το πέτυχε πλήρως τα προηγούμενα χρόνια το νουδουsok που διαδηλώνει σήμερα κατά του (!!!), ενώ ως προς το πρώτο κομμάτι, προφανώς ο Μουρούτης, ο Πλεύρης, ο Δένδιας, ο Αδόνειδος και κάμποσοι άλλοι δεν συγκαταλέγονται στις ακροδεξιές δυνάμεις και ως εκ τούτου οι τότε ευαίσθητοι πολίτες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βρίσκονται στον ίδιο χώρο μαζί τους σήμερα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
- Τότε, όπως είμαι βέβαιος ότι όλοι μας θυμόμαστε είχαμε πλήθος φωνών (Πορτοσάλτε, Πάσχως, Μπάμπης συν πλήθος πολιτικών, δημοσιογράφων και κοινών θνητών) οι οποίοι μας υπενθύμιζαν ασταμάτητα το κακό πρόσωπο που δημιουργούν όλοι αυτοί για τον τουρισμό (οι άπλυτοι, να προσθέσω  εγώ διότι από τακτ δεν το έλεγαν) μεσούσης της τουριστικής περιόδου, που δεν αναλογίζονται την εικόνα που δείχνουν για τη χώρα στο εξωτερικό, που κάνουν ζημιά στο εμπόριο, που ζημιώνουν την οικονομία, που κλείνουν οι δρόμοι και δεν μπορούν να κυκλοφορούν οι πολίτες κλπ, κλπ. Βεβαίως σήμερα που μεσούσης της τουριστικής περιόδου έκλεισαν δρόμοι και δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν οι πολίτες, που δώσαμε εικόνα διαδηλώσεων που προφανώς αμαύρωσε την εικόνα της χώρας, που οι διαδηλώσεις έκαναν ζημιά στο εμπόριο κλπ, κλπ, δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρόβλημα! Και πως να υπάρξει πρόβλημα όταν οι τότε δημόσιοι κατήγοροι είτε έχουν υποστηρίξει ανοικτά το εν λόγω εγχείρημα, είτε έχουν συμμετάσχει με τη φυσική τους παρουσία σε αυτό;
- Τότε, υπήρχαν κάποια αυτοσχέδια πανώ και πλακάτ, τα οποία συνάντησαν την τηλεοπτική (και όχι μόνο) χλεύη των ειδημόνων. Μάλιστα αυτά αποτελούσαν "απόδειξη" ότι το πλήθος είναι τόσο ετερόκλητο που δεν έχει αιτήματα και δεν ξέρει τι ζητάει. Εν προκειμένω βέβαια, το σημερινό πλήθος ήξερε πολύ καλά τι ζήταγε και αυτό ήταν η "παραμονή στην Ευρώπη με κάθε κόστος". Δυστυχώς δεν βρέθηκε ούτε ένας δημοσιογράφος που να σέβεται το επάγγελμά του ο οποίος να ρώτησε τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη εάν το "με κάθε κόστος" συνεπάγεται και την κατάργηση της βουλευτικής του ασυλίας και του μισθού του (ακριβώς όπως ένας απλός πολίτης διαπιστώνει ότι δεν έχει καμία προστασία και κανένα κομπόδεμα απέναντι σε μία τράπεζα). Έτσι για να βλέπαμε πόσα ύφη θα άλλαζε.
- Παρεμπιπτόντως, μιας και ανέφερα τα τότε αυτοσχέδια πανώ σε αντιδιαστολή με τα... αυτοσχέδια πλακάτ της σήμερον, αναρωτιέμαι το εξής: πως γίνεται με κάτι τόσο αυθόρμητο όσο αυτή η συγκέντρωση να υπήρχαν ως επί τω πλείστο μόνο πλακάτ με ίδια χαρακτηριστικά τυπώματος; Σε λίγο, δηλαδή, θα μας πουν ότι τα χρηματοδότησε και κανένας που εμφανώς δεν θα ήθελε να καπελώσει αυτήν την αυθόρμητη αντίδραση.
- Και όλα αυτά δίχως ΜΑΤ, έτσι; Καταπληκτικό! Ακόμη και τον Δένδια είδα να αποτολμά να μπει παραμέσα από τη νοητή γραμμή που καποτε όριζαν τα κάγκελα. Μάλιστα σε κάποια στιγμή θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι τον είδα να κοιτάει με άγχος προς την Βασιλίσσης Σοφίας μη βγουν τίποτε διμοιρίες των ΜΑΤ με μάσκες, ή καμιά "Αύρα", αλλά τελικώς ουδέν αξιομνημόνευτον συνέβη. Δυστυχώς ούτε καν οι συνήθεις ασφαλίτες "αντιεξουσιαστές" τε και "κουκουλοφόροι" δεν εμφανίστηκαν, έτσι για την τιμή των όπλων ρε παιδί μου. Μυστήρια πράγματα. Λες και θα είχαν να αντιμετωπίσουν κανάν... εργοδότη, ένα πράγμα.
- Μμμμμμ...και μιας και το θυμήθηκα, η μεγαλύτερη, ίσως, ειρωνία της Μοίρας είναι αυτή της γλωσσας. Αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι σημερινοί πρωταγωνιστές πάντοτε έχουν κάτι να πουν για όσους γράφουν ανορθόγραφα, εντάσσοντάς τους όλους στην Χρυσή Αυγή. Ακόμη και δυσλεκτικός να είναι κάποιος, αβίαστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως χρυσαυγήτης επειδή "δεν ξέρει να μιλάει ελληνικά", εν αντιθέσει με τους ίδιους δηλαδή, που προφανώς μιλούν τα πάντα άψογα, πλην ίσως της αγγλικής βεβαίως, βεβαίως, όπου είναι και το μεγάλο οξύμωρο της υποθέσεως. Μιλάς καλά ελληνικά αλλά δεν θες να είμαστε "Ελλάδα", και διαδηλώνεις υπέρ της Ευρώπης αλλά τα αγγλικά σου είναι της πλάκας! Ε, δεν είναι να γελάς από το δούλεμα; Greece's redish cliantel state και τα μυαλά στα κάγκελα.

Κάπου μέσα σε όλα, ανάμεσα σε διάφορα πλακάτ που κατηγορούσαν το σοβιετικού τύπου δημόσιο (που περιέργως όμως αποκλειστικά το νουδουsok δημιούργησε) είδα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον άνθρωπο που επί σειρά ετών είναι βουλευτής και αξιωματούχος, που έχει αδελφή για ακόμη περισσότερα χρόνια βουλευτή και αξιωματούχο, με ανηψιό στην τοπική αυτοδιοίκηση, και που έχει πατέρα ο οποίος κατά δήλωση του ιδίου λαμβάνει τρεις συντάξεις όντας μια ζωή κρατικοδίαιτος, και που κατά πάσα πιθανότητα δεν εργάστηκε ποτέ στην ζωή του, ο οποίος (Κυριάκος) απέλυσε πλήθος δασκάλων και γιατρών αλλά κανέναν υπάλληλο της Βουλής ή μετακλητό πολιτικού γραφείου, να βρίσκεται εκεί για να διαδηλώσει μεταξύ άλλων προφανώς και για το υπέρογκο κράτος. Όπως είδα και τον Εκδόση Αδόνειδος Γεωργιάδη να προβάλει μέσα από πλακάτ που έγραφε όχι στους εθνικούς τραμπούκους και να βγάζει σέλφι, παρόλο που τον θυμάμαι να είναι αναφανδόν ενάντιος κάθε είδους διαδηλώσεως και ιδίως στο Σύνταγμα, αφού μεταξύ άλλων επιθυμεί να πίνει με ησυχία το καφεδάκι του στο Γκράντε Μπρετάνια ακριβώς απέναντι.

Τέλος πάντων, νομίζω ότι το βασικό νόημα το πιάσατε. Δεν χρειάζεται να το προσωποποιήσω περαιτέρω. Το τρολλάρισμα της Μοίρας είναι αμείληκτο κάποιες φορές κι ευτυχώς που υπάρχει πλέον το διαδικτυακό αρχείο για να μας κάνει λίγο να ευθυμούμε, Όπως με τον πολυαγαπημένο μου Πάσχω ας πούμε, ο οποίος είχε γράψει ένα άκρως ειρωνικό (ούτως ειπείν με το συνηθισμένο του ύφος) άρθρο του με τίτλο "Όταν ο μεταμοντερνισμός συνάντησε το facebook" με ημερομηνία 26/5/11 (δηλαδή μία ημέρα μετά την πρώτη εμφάνιση των Αγανακτισμένων), προφανώς δεν ανέμενε ότι υπήρχε περίπτωση ποτέ να υποστηρίξει μια τέτοια διαδήλωση και ως εκ τούτου ολόκληρη η επιχειρηματολογία του (με μερικές μικροαλλαγές απλώς για να αρμόζει στην ιδεολογική και χρονική περίσταση) μπορεί κάλλιστα να του τριφτεί στη μούρη και να μην ξέρει πως να την αντικρούσει δίχως να παραδεχθεί δημοσίως ότι γράφει μαλακίες! Βέβαια, θα μου πείτε ότι ο Πάσχως δεν έχει καταφέρει να συνδυάσει τις απόψεις του περί του τις πταίει για τα χάλια της χώρας, με το πως είναι δυνατόν η πάλαι ποτέ ΔΥ σύζυγός του που θεωρητικά εργαζόταν σε ΙΚΑ να βρίσκεται επί σειρά ετών αποσπασμένη σε γραφεία στελεχών του pasok εκμεταλλευόμενη μάλλον ρουσφετολογικά κάποιες γνωριμίες. Άρα πως θα κάνει κάτι τέτοιο τώρα; Σωστό κι αυτό, όμως Πάσχως είναι και τον συγχωρούμε.

Προφανώς αρκετοί θα νομίζετε ότι παίρνω θέση υπέρ των τάδε χώνωντάς τα κατά των δείνα. Λάθος. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν παίρνω κανενός τη θέση. Εξάλλου έχω ξαναγράψει ότι δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και δεν μπαίνω κάτω από καμία ταμπέλα κι ούτε ψήφισα ετούτους εδώ ώστε να τους υπερασπίζομαι.
Αυτό που κάνω είναι να υπερασπίζομαι την Κοινή Λογική και να δείχνω την διπροσωπία των δήθεν ευαισθητοποιημένων της σήμερον, οι οποίοι αποτελούσαν τους αφ'υψηλού κριτές του τότε και σήμερα που κάνουν ακριβώς τα ίδια (προς το γελοιοδέστερον) δεν τρεει κάστανο, ενώ τότε τα πάντα ήταν προβοκατόρικα και στημένα. Κοινώς, επισημαίνω το γεγονός ότι δεν μπορώ άλλες μαλακίες, πόσο πιο ελληνικά να το πω;

Μπορεί κανείς να νομίσει ότι θεωρώ ότι οι διαδηλώσεις αποτελούν κεκτημένο μόνο των μεν κι όχι και των δε. Λάθος.
Προσωπικά δεν το έκρυψα ότι δεν πηγαίνω σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις διότι ακριβώς δεν γουστάρω τα καπελώματα. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ένα μεγάλο διάστημα της περιόδου των αγανακτισμένων και τέλος, η οποία στο πρώτο της (χρονικά) κομμάτι (για περίπου δύο εβδομάδες συν κάτι ψιλά) ήταν ίσως ό,τι πιο αγνό έχει συμβεί σε τούτη τη χώρα τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια.

Εννοείται ότι αναγνωρίζω στην κάθε ομάδα το δικαίωμα να εκφράσει πολιτισμένα και στο πλαίσιο των νόμων και του Συντάγματος κάποια διαμαρτυρία, μια αντίθεση, μιαν άλλη άποψη, δίχως μάλιστα να πνιγεί στο δακρυγόνο. Εννοείται ότι αναγνωρίζω αυτό το δικαίωμα ακόμη και στον Δενδια που θεωρούσε κάποτε ότι το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη τεκμαίρεται μόνο όταν το ζητάεινε από έναν ... εγκεκριμένο αριθμό ατόμων και άνω, όπως επίσης το αναγνωρίζω ακόμη και στον Αρούλη τον Πορτοσάλτε με τις ανησυχίες του για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό μεσούσης της τουριστικής περιόδου. Αυτό, όμως που δεν αναγνωρίζω σε κανέναν είναι η διπροσωπία και η προπαγάνδα. Θες μεγάλε να διαδηλώσεις; Πολύ ωραία. Μην κλείσεις όμως τον δρόμο, διότι αυτό ζήταγες από εμένα παρόλο που εγώ ήμουν υπερπολλαπλάσιος και μην ανέβεις στα σκαλιά του Κοινοβουλίου διότι είσαι κίνδυνος για τη Δημοκρατία, όπως έλεγες ότι ήμουν εγώ κάποτε. Και πάει λέγοντας.

Έχω διαβάσει κάθε είδους γελοιότητα τις τελευταίες μέρες. Τουλάχιστον ομολογώ ότι κάποιοι καθίστανται γελοίοι δίχως να το κατανοούν, είτε διότι είναι άπειροι σε καταστάσεις θυματοποίησης διαμέσου προπαγάνδας, είτε διότι έχουν τρομοκρατηθεί τόσο πολύ που κάνουν ό,τι κάνουν εντελώς καλοπροαίρετα, ή βλέπω μια ανησυχία που δεν εξετάζω στην παρούσα φάση πόσο λογική ή χειροπιαστή είναι.
Κάποιοι άλλοι όμως, απείρως πιο μπαρουτοκαπνισμένοι, θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί και να μην παίρνουν ως δεδομένο ότι όλοι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, διότι εκτός από μνήμη μπορεί να έχουμε και σχετικό αρχείο (το οποίο αποτελεί και το "μειονέκτημα" του να γράφεις/μιλάς σε δημόσια θέα τε και βήμα). Μου προκαλεί, λοιπόν, αλγεινή εντύπωση ότι ξάφνου δείχνουν να επικαλούνται μέχρι και το φιλότιμο του κόσμου, δήθεν που θέλει να ζει και να αναπνέει, επικαλούμενοι τάχα μου μελλοντικές ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας (και όχι μόνο αυτά). Όταν "εμείς" εφιστούσαμε την προσοχή όλων για τα αντίστοιχα, είχαμε μια μόνιμη αντίδραση:
Μα δεν μπορώ να διαδηλώσω στον ίδιον χώρο με χρυσαυγήτες...
Μα αφού υπάχουν και Δημόσιοι Υπάλληλοι εκεί...
Μα εμένα δεν μου έχει τύχει κάτι αντίστοιχο άρα μήπως είσαι υπερβολικός;...
Μα δεν υπάρχουν κοινά αιτήματα...
Μα η ιστορία είναι καπελωμένη, δεν το βλέπεις;...
κ.ο.κ.

Για να κλείσω λοιπόν, θα σου απευθυνθώ άμεσα, ω, ηλίθιε που μου κουνάς και το δάκτυλο ότι δήθεν είμαι ανεύθυνος απέναντι στη χώρα.
Έχω εργαστεί στο εξωτερικό παλιά και ξέρω πως είναι κι έχω αδελφή που εδώ και 5 χρόνια έχει μεταναστεύσει, προφανώς επειδή δεν της άρεσαν τα 700 ευρώ μικτά για πτυχιούχος ΑΕΙ. Έχω γυναίκα πτυχιούχο με μεταπτυχιακό επί μακρώ άνεργη κι εσχάτως ανασφάλιστη, έχω ένα μικρό παιδάκι που δεν ξέρω τι μέλλον θα μπορέσω να του διασφαλίσω κι έχω και δυο γονείς εμπόρους που προσπαθούν εδώ και έναν χρόνο να βγουν στην σύνταξη και δεν μπορούν ενώ πληρούν τις προϋποθέσεις. Κι αυτά, έτσι ως πρόχειρη αναφορά όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή στα μάτια αρκετών με καθιστούν... προνομιούχο όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή εγώ δεν είμαι άνεργος. Αυτά είναι τα χάλια μας.
Όμως και μέσα ακόμη κι από τα χάλια μας, εγώ την αλληλεγγύη μου μέχρι και σε'σένα τον ηλίθιο ανέκαθεν την έδειχνα και προσπαθούσα πάντοτε να σε ξυπνήσω, άσχετα αν εσύ δεν ήθελες να ξυπνήσεις και δεν δεχόσυν καμία κουβέντα για κανέναν λόγο.
Μην προσπαθείς, συνεπώς, να με παρουσιάσεις τώρα ως ανεύθυνο κι από πάνω, διότι είναι τα δήθεν ευρωπαϊκά χάλια που μας οδήγησαν εδώ. Είναι αυτοί που διαδηλώνουν υπέρ της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής προοπτικής που έπαιρναν τις μίζες, που διόριζαν τους ανάξιους και που έχτιζαν χρέος στο χρέος υποθηκεύοντας τον μέλλον όλων μας. Μιλάω γι'αυτούς που υποστηρίζεις, ντόπιους και ξένους. Είναι αυτοί που έδιναν τις μίζες για να δημιουργήσουν ένα κράτος φαύλο το οποίο θα είχαν στο χέρι εσαεί. Είναι οι ίδιοι που από τους εαυτούς τους ποτέ δεν αφαιρούν τίποτα και ψάχνουν για λύσεις πάντα από όσους ήδη δίνουν και το αίμα τους, που δημιουργούν έναν κόσμο πιο ολοκληρωτικό, με ελλείμματα Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης και όλα αυτά στο όνομα κάποιων αγορών κι ενός κωλονομίσματος. Και το πιο ωραίο είναι ότι αν σε ρωτήσω να μου ορίσεις την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν θα ξέρεις. Αν σε ρωτήσω πως είναι δυνατόν να καλπάζει η ακροδεξιά σε ολόκληρη την Ευρώπη και να ανεβαίνουν οι ευρωσκεπτικιστές, δεν θα ξέρεις τι να μου πεις.

Αν δεν μπορείς να καταλάβεις ότι όλο αυτό το πράγμα πρέπει ν'αλλάξει, τότε λυπάμαι αλλά για πάντα θα παραμείνεις ηλίθιος.
Και για να μην παρεξηγούμαι, δεν αναφέρομαι ούτε σε χρεωκοπίες, ούτε σε παραμονές ή εξόδους από την Ευρωζώνη ούτε σε τίποτε. Είμαστε τόσο πολύ γιατομπούτσον λαός, που ακόμη κι αν μας τα διαγράψουν όλα, σε 10 χρόνια πάλι θα έχουμε χρέη και ελλείμματα και το κορυφαίο είναι ότι πάλι θα τα κάνουν ευτοί που ανέκαθεν τα δημιουργούσαν κι όχι ο κοσμάκης που πληρώνει ως συνήθως τη νύφη.
Διότι είμαστε διεφθαρμένοι στο μυαλό, διότι είμαστε έθνος ρουφιάνων που ενίοτε έβγαζε και μερικούς Καραϊσκάκηδες κι ουχί το αντίθετο και καλώς ή κακώς σε τούτον τον συγκεκριμένο λαό έλαχε ο πρώτος κλήρος να βρεθεί στην πρώτη γραμμή των επάλξεων για τις αλλαγές που επιβάλλεται να έρθουν.
Η χώρα αυτή δεν θα αλλάξει ποτέ Κεμάλ, και οι "μένουμε Ευρώπη" παπάτζες το αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας. Και μόνο που σε πλήθος μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων υπήρχαν χθες διαδηλώσεις κατά της λιτότητας και στήριξης στην Ελλάδα ενίοτε και με περισσότερο κόσμο απ'ό,τι εδώ που μερίδα κόσμου ζητάει το αντίθετο, αυτό τα λέει όλα.
Χαίρετε και καληνύχτα σας με μια φωτογραφία του τότε, για να έχουμε εύκολες τις συγκρίσεις με το σήμερα.