Σελίδες

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Καταπληκτικό το βίδεον των Ισπανών.

Τι κρίμα που οι άνθρωποι δεν είναι τόσο βλάκες όσο εμείς να θεωρούν χρέος τους το να αυτομαστιγώνονται μέσα στην αναξιοπρέπεια.


Spain Video Unemployment από CDemo83

Και το οποίο βίδεον μου θύμισε ένα εξίσου καταπληκτικό που είχαν βγάλει προ μηνών οι Πορτογάλοι.



Ξέρω, ξέρω, δεν μας θυμίζουν τίποτε απολύτως...


Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Ο Ραγιάς...

...Γιατί ραγιάς δεν είναι απλά ένας σκλάβος. Είναι ένας σκλάβος που λέει τον αφέντη του πολυχρονεμένο. Η διαφορά είναι μεγάλη. Ο ραγιάς δεν θέλει να αντισταθεί. Βλέπει τον εαυτό του ως κατώτερο και τον αφέντη ως απαραβίαστο...

Από το τεράστιο Ηλία Μπαζίνα, από κείμενό του στον Φίλαθλο με ημερομηνία 16/6/99.
Για τον φίλο μου τον polse που ξέρω ότι μοιραζόμαστε τον ίδιον θαυμασμό για τον γίγαντα Λιάκο.

Επίσης θέλω να παραθέσω και ένα (ακόμη) διαχρονικό ποίημα του μέγιστου Γεωργίου Σουρή, τον Ρωμηό...


Στον καφενέ απ'έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
τού ήλιου τίς ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κυττάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μιά καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφίνω το καπέλλο, και αρχινώ με τόνο
τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τίς βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω
και στρίβω το μουστάκι μ' αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τίς πω.

Στον καφετζή ξεσπάνω...φωτιά και κείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος δεν πληρώνω...δεκάρα τον καφέ!"


Διότι πάντα ραγιάς θα είσαι μαλάκα Έλληνα... Πάντα...
Και θα τα αξίζεις μέχρι την τελευταία σταγόνα τα χειρότερα (της σωτηρίας) που έρχονται...

Cirith Ungol- Finger of Scorn



Το τεράστιο κόλλημά μου με τους υπέρτατους Cirith Ungol δεν το έκρυψα ποτέ. Τουναντίον θα έλεγα, μία από τις πρώτες αναρτήσεις μου στην κατηγορία metal και ξερό ψωμί εξηγούσε γιατί είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και δεν σας κρύβω ότι έκτοτε έχουν ανέβει ακόμη περισσότερο στα γούστα μου αποδεικνύοντας ότι πάντα θα υπάρχει και πιο πάνω όταν υπάρχει πραγματική ποιότητα.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα ασύλληπτο έπος του οποίου οι στίχοι πολύ απλά λένε τα πάντα. Μιλούν για τον εμπαιγμό που τρώει το όρθιο άτριχο χιμπατζοειδές από την ίδιαν τη Φύση.
Μέχρι ο άνθρωπος να ξαναγίνει πίθηκος...


To see what lies beyond our sight.
The secrets robed in blackest night.
The things we dream, but never see.
Caged and blinded by the Beast.

From age to age it stalked the earth
The apish scum of evil birth
Up from slime it has seen man crawl
It waits to see our final fall

The Finger of Scorn! Points to us all!
The Finger of Scorn! Points!

Black idols lie, beneath the sea
They hold the secrets of our destiny
The ancient tales are left to die
And leave mankind to wonder why

The Finger of Scorn! Points to us all!
The Finger of Scorn! Points! to our fall!

The beast will rule the hearts of men
'Till mankind falls to ape again
And when our souls are stripped and torn
Still we face the Finger of Scorn!

The Finger of Scorn! Points to us all!
The Finger of Scorn! Points to our fall!

The Finger of Scorn!

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Η δριμεία αυτοκριτική του Αντώνης_



Είναι αρκετοί αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο πορδηπουργός της χώρας έκανε ένα μικρό σαρδάμ σήμερα, το οποίο διέφυγε από την κρατική τηλεόραση της χώρας (μέγκα).
Λάθος. Και ακριβώς ότι πέρασε από την δημόσια τηλεόραση (μέγκα) αποδεικνύεται ότι δεν ήταν σαρδάμ, ούτε λάθος. Επρόκειτο περί αυτοκριτικής.

Εξάλλου τι ακούσαμε στο σημερινό διάγγελμα του Αντώνης_, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω να πω ότι έχει κάνει σε ένα εξάμηνο περισσότερα διαγγέλματα απ'όσα είχε κάνει η χούντα σε ολόκληρη την επταετία; Ότι έχουμε ακατάσχετη δημοκρατία (την οποία θαυμάζουμε σε καθημερινή βάση, όπως αύριο που έρχεται το γερμανικό υποπροϊόν του ανθρωπίνου είδους όπου απαγορεύεται έως και το κλάσιμο στο μισό λεκανοπέδιο Αττικής), ότι έχουμε ακατάσχετη ανάπτυξη (εξάλλου αποδεικνύεται και από την ανεργία που ανεβαίνει παράλληλα με την ύφεση), ότι έχουμε ένα ακατάσχετο σανσέξ στόρυ για το οποίο μας θαυμάζει όλη η Υφήλιος και το μισό ορατό Σύμπαν τουλάχιστον.

Μέσα σε όλη αυτήν την αυτοϊκανοποίηση με το δεξί χέρι (εξάλλου ο Αντώνης_ είναι δεξιός ο άνθρωπος) εξ ου και η αυτοκριτική περί μαλάκα, ο Αντώνης_ μας ομολόγησε ότι του πήρε έναν ολόκληρο χρόνο για να πάρει την μείωση του ΦΠΑ για μόλις τρεις μήνες μόνο στην εστίαση (οι άλλοι κλάδοι έχουν εμφανώς κατουρήσει σε πηγάδι), με μόλις έναν μήνα του καλοκαιριού να απομένει, με όλα τα πακέτα να είναι κλεισμένα εδώ και μήνες (αλλά και all inclusive δηλαδή ο εν λόγω ΦΠΑ δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο). Και αυτό για ένα μέτρο που οι ίδιοι οι εστιάτορες έχουν ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι δεν θα κάνουν καμία απολύτως μείωση στις τιμές! Τέτοιο σανσέξ στόρυ, ούτε στην Μεγάλη Σχολή των Ηλιθίων και Εσαεί Αποτυχημένων.

Το ακόμη καλύτερο ήταν δε, ότι η μείωση αυτή θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας (φαίνεται ότι ο άνθρωπος περιμένει το μεγάλο υπόλοιπον από τα 17 μύρια τουριστών που φυσικά δεν θα έρθουν ποτέ, αλλά η ελπίδα του Αντώνης_ πεθαίνει τελευταία. Πρωτύτερα θα έχουμε πεθάνει εμείς όλοι, αλλά εμείς είμεθα απλές παράπλευρες απώλειες), θα φέρει θάλασσα, θα δημιουργήσει όστρακα με γεύση καρπούζι, θα , θα, θα...
Μιλάμε ότι τέτοιον ηλίθιο ούτε επί Γεωργίου Β' Παπανδρέου Γ' του Δωσίλογου δεν πρέπει να είχαμε δει. Διότι ο άλλος ρε παιδάκι μου έκανε μπαμ από μακρυά τουλάχιστον. Αυτός εδώ έχει καταντήσει χειρότερος κι από τον γυμνό βασιλιά του παραμυθιού. Για κάθε μία κατοντάδα μαγαζιών που κλείνει, έχει και ένα διάγγελμα ακατάσχετης μαλακίας να βγάλει.
Βέβαια θα μου πεις, πορδηπουργός με άμεσους βοηθούς τον Γαρουφαήλ, τον Μουρούτη και τον Μπαλτάκο, τι να περμένεις; Κάτι καλύτερο; Σωστό κι αυτό...

Η μεγάλη η πλάκα όμως ξέρετε ποια είναι; Ότι το έβλεπα, το ξανάβλεπα, κι έλεγα τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει, και τελικά βρήκα τι μου θυμίζει! Τι μαλάκα είναι!



Όντως, Αντώνης_... Τι μαλάκα είναι...

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Οι αόρατοι άνθρωποι...

Είναι δίπλα μας συνήθως. Ή και μπροστά στα μάτια μας, ακόμη χειρότερα.
Αλλά είναι αόρατοι και δεν τους βλέπουμε.

Περνούσα από ένα πολυσύχναστο δρόμο χθες, είχα και τον Άδη τζέη αρ μαζί για να κάνει την βολτούλα του στον... καθαρό αέρα της πόλης καθώς και την Περσεφόνη. Σε ένα ομολογουμένως περίεργο σημείο του πεζοδρομίου, καθόταν μια ηλικωμένη Κυρία αμίλητη.
Κρατούσε ένα πλαστικό κεσεδάκι στο χέρι.
Άδειο.
Κοίταζε μόνο χαμηλά.
Πόνος στο βλέμμα.
Βλέμμα πιο άδειο κι από το κεσεδάκι.

Περπατώντας προς τη μία φορά του πεζοδρομίου, την έβλεπες.
Και την απέφευγες εύκολα φυσικά. Αυτό έλειπε δα.
Παλαιότερα, βλέπετε, χαλούσε την ευημερία των βιτρινών. Πλέον βέβαια με τόσα κλειστά μαγαζιά δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη ευημερία να χαλάσει, αλλά υπάρχει το χούι τόσων ετών, όπως και να το κάνουμε.
Από την αντίθετη φορά του ιδίου πεζοδρομίου λόγω μιας οικοδομικής ιδιοτροπίας, αν ερχόσουν λίγο ανέμελος μπορεί να έπεφτες ακόμη και πάνω της πριν προλάβεις καν να τη δεις.
Εγώ περπατούσα από την πρώτη διαδρομή. Καθώς πλησίαζα σιγά, σιγά, είδα μια τριμελή οικογένεια που ερχόταν από την άλλη. Η μητέρα (που ήταν προς την πλευρά των βιτρινών) κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή απέφυγε να πέσει πάνω στην Κυρία (που καθόταν στο πεζούλι καταστήματος), κάνοντας μια μάλλον μαεστρική μανούβρα. Ήταν τόσο υψηλή η δυσκολία της "ασκήσεως εδάφους" που δεν κοίταξε καν προς τον άνθρωπο που μόλις είχε αποφύγει. Για την ακρίβεια, το ύφος της μου φάνηκε ότι ήταν εξίσου θριαμβευτικό με αυτό που θα είχε στην περίπτωση που μόλις είχε αποφύγει να πατήσει μια εξαιρετικά υπερμεγέθη φρέσκια τούρτα από σκατά στον δρόμο.

Εκείνη την στιγμή (που αργότερα συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει εντελώς ακίνητος) είδα την Κυρία να βουρκώνει, δίχως να σηκώνει το κεφάλι. Και στην συνέχεια να το σκύβει κι άλλο, ακόμη περισσότερο.

Το ντύσιμό της ήταν ευπρεπέστατο. Η σωματική της στάση πρόδιδε τα συναισθήματά της. Κουλουριασμένη, λες και χιόνιζε, σα να κρύωνε παρά τον καύσωνα. Ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους κι όμως τόσο μόνη. Δεν την άκουσα να λέει ούτε μια λέξη. Δεν σήκωσε το βλέμμα να δει έστω έναν άνθρωπο. Δεν είχε καμία ανορθόγραφη ταμπέλα που να λέει ότι "ΠΙΝΑΟ" όπως όλοι οι επαγγελματίες επαίτες. Δεν είπε καμία πικραμένη ιστορία για το παιδί της που τα τελευταία 10 χρόνια χαροπαλεύει στην εντατική με σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά, ούτε φυσικά ήταν από τη Σερβία με 4 παιδιά. Και εννοείται ότι δεν είχε κάποιο όργανο να παίξει κάποιον λυπημένο σκοπό για να συγκινήσει τα πλήθη. Καθόταν απλά εκεί αμίλητη, δίχως να την βλέπει κανείς, με το κεσεδάκι της άδειο.

Σκέφτηκα πολλά. Πχ να πάω να της μιλήσω. Να την ρωτήσω αν έχει κάπου να μείνει, ή να της προσφέρω κάτι να φάει.
Δυστυχώς δεν βρήκα το θάρρος να το κάνω.
Από το παρελθόν που έχω προσπαθήσει να κάνω κάποια πράγματα θυμάμαι πολύ καλά ότι ένας άστεγος άνθρωπος μπορεί να γίνει τρομακτικά επιθετικός αν του απευθύνεις τον λόγο και αυτό διότι νοιώθει βιασμένος, νοιώθει σαν άνθρωπος δίχως αξιοπρέπεια. Για να απευθυνθείς σε έναν άστεγο πρέπει να το κάνεις με τρόπο τέτοιον ώστε να καταλάβει πως δεν προσπαθείς ούτε να τον λυπηθείς, ούτε να τον κοροϊδέψεις. Δεν είναι εύκολο, πιστέψτε με.

Επέλεξα να πλησιάσω διακριτικά και να της αφήσω κάποια λίγα χρήματα στο άδειο της κεσεδάκι. Σήκωσε ελάχιστα το βλέμμα, δίχως όμως να με κοιτάξει και ψέλλισε σε άπταιστα ελληνικά "σας ευχαριστώ πολύ κύριε". Στα ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου που μπόρεσα να δω τα μάτια της, ένοιωσα να με διαπερνάει μόνο πόνος, σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

Δεν ξέρω αν η Κυρία αυτή με το ευπρεπές πλην καθημερινό ντύσιμο ήταν νεά άστεγη, ούτε ξέρω αν "απλώς" ήταν ένα ακόμη θύμα των αποτελεσμάτων της Ανάπτυξης στη χώρα. Αυτό που ξέρω είναι ότι ένοιωσα σκουπίδι, ένα τίποτα, καθώς και πλήρη απέχθεια για τους πάντες και τα πάντα. Σιχάθηκα οριστικά το όρθιο χιμπατζοειδές που λέγεται άνθρωπος, ένα ζώο που κάνει τα πάντα για να βλέπει μακρυά που όμως δεν βλέπει ποτέ δίπλα του. Σιχάθηκα την ανάπτυξη, σιχάθηκα τους γαμημένους τους πολιτικούς, σιχάθηκα κάθε άνθρωπο που περπάτησε σε τούτον τον δρόμο χθες και όχι μόνο. Σιχάθηκα ό,τι ανθρώπινο υπάρχει: την Ευρώπη, την διάσωση, την σωτηρία, τα υψηλά επιτόκια των ξένων που μας δανείζουν χαμηλά καθώς και το μουνί της μαμάς όλων αυτών που έφερε κάποτε τέτοιες ακρίδες στον κόσμο.
Διότι παρόλο που με το θέμα των αστέγων έχω ξανασχοληθεί πολλές φορές (μεταξύ άλλων και μέσα από τούτο το βλόγι), πλέον η κατάσταση έχει παραξεφύγει. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο κι από τεράστιο. Πλέον δεν μιλάμε απλώς για επαγγελματίες επαίτες, ούτε για αρκετούς άστεγους πού πάντοτε είχαμε. Πλέον μιλάμε για βιασμό αξιοπρέπειας, για εν ψυχρώ δολοφονίες.
Ποιος αξίζει ρε στα τελειώματα της ζωής του να μην έχει αξιοπρέπεια; Ποιοι είστε ρε, επιτέλους;
Εσείς με τα γαμημένα τα προνόμιά σας, με τους παχυλούς μισθούς, με τα ρουσφέτια και τα ψέματά σας; Ποιοι είστε ρε ξεφτίλες που θα μας κουνήσετε και το δάκτυλο ότι δεν φταίτε;
Δεν νοιώθω ότι θέλω να πω άλλα όμως. Υπάνθρωποι. Αυτό είστε.

Όσο σκέφτομαι πόσοι αόρατοι άνθρωποι υπάρχουν, πόσες φορές κι εγώ έχω κάνει ότι δεν τους βλέπω, πως θα μπορούσα ενδεχομένως να έχω βοηθήσει και δεν το έκανα, νοιώθω ακόμα χειρότερα. Αισθάνομαι το μυαλό μου να ματώνει: μήπως έπρεπε να της έχω μιλήσει; Μήπως έπρεπε να έχω ειδοποιήσει κάποιον; Μήπως, μήπως, μήπως;
Κι αυτό το βλέμμα...
Πόσο δίκιο είχε ο παμμέγιστος Καζαντζάκης τελικά...

Γαμημένε Σαμαρά, εκπρόσωπε κάθε σωτηρίας και όλων των πολιτικών, αν η μάνα σου ζει, της εύχομαι ολόψυχα χειρότερο τέλος. Αν δεν ζει, είθε τέτοιο τέλος να έχουν τα παιδιά σου.
Σε κάθε περίπτωση, σκατά στον τάφο σου ξεφτιλισμένε, για εδώ που φέρατε όλοι τούτη τη χώρα...
Μακάρι να μην βρεθεί κανενός από εσάς το πτώμα ποτέ.
Άει στο διάολο.

Κι επειδή είμαι βέβαιος ότι όλο και κάποιος θα εξέλαβε το άπταιστα ελληνικά όπως γουστάρει, άντε και γαμήσου κι εσύ να τελειώνουμε.
Αρκετά.

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Λίγο metal για το καλό του μήνα...

Τις προάλλες εκεί που έψαχνα κάτι στο ίντερνετ, πετυχαίνω ένα κομμάτι από Absu που μου άρεσε πολύ. Ανοίγω να το δω και πετυχαίνω από σπόντα μεταξύ άλλων και τα παρακάτω βιντεάκια των οποίων την ύπαρξη δεν γνώριζα.





Και δεν το κρύβω ότι κουφάθηκα, όχι τόσο από το ότι ο Proscripton είχε τεσταριστεί για τη θέση του ντράμερ των Slayer, αλλά για το ότι δεν τον πήραν τελικά. Το παλικάρι -για όσους τον γνωρίζουν- είναι μεν νταπαντούπας αλλά είναι πολύ ωραίο τυπάκι πίσω από ντραμς που ομολογουμένως παίζει παπάδες.

Δεν ξέρω σίγουρα, αλλά έχω μιαν υπόνοια ότι μπορεί να μην τον πήραν επειδή είχε τη δυνατότητα να παραείναι γρήγορος, πρόβλημα που είχαν και με τον Lombardo πάντοτε.