Σελίδες

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Politically correct (μη χέσω)

Είναι νομίζω το πλέον κλασικό ελληνικό φαινόμενο, που απαντάται σε όλες τις εποχές της σύγχρονης Ελλάδος και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Ενδεικτικά, δυο "δυνατά" πρόσφατα παραδείγματα: η συζήτηση για το περιώνυμο βιβλίο ιστορίας Στ' Δημοτικού και οι επικείμενες εκλογές.
Τι εννοώ...

Ο κατά τα λοιπά ανεπηρέαστος από τις αμερικανιές νεοΈλλην είναι ως (πασί)γνωστον μόνο των άκρων. Αυστηρά μόνο των άκρων. Εάν κάτι υπάγεται εντός των άκρων (που θεωρητικά είναι και το φυσιολογικό) αυτομάτως χαρακτηρίζεται ακραίο.
Πχ, αν κάποιος ισχυριστεί ότι η έκφραση "συνωστίστηκαν στην παραλία της Σμύρνης" είναι ανιστόριτη, ύποπτη και απαράδεκτη, αμέσως υπάρχει μια έτοιμη ομάδα που θα τον χαρακτηρίσει ακροδεξιό (sic). Φυσικά, ο ίδιος πιο πριν έχει μεριμνήσει να αιτιολογήσει τη θέση του ότι το την τάδε έκφραση την έγραψαν ακροαριστεροί κύκλοι (sic ξανά) ή ενδεχομένως και φιλοεβραϊκές οργανώσεις (sic στο τετράγωνο μιλάμε). Είναι γνωστό και απολύτως λογικό το ότι το να αγαπάς την πατρίδα σου και το να νοιώθεις κάποια πράγματα δεν σε καθιστά ακροδεξιό σε καμία περίπτωση, ως επίσης και τ'ό,τι ο κοινός μαλάκας (πιθανή επιστημονική ονομασία malax kolovaris) δεν έχει ουτε πολιτικό χώρο, ούτε έθνος, ούτε ομάδα κλπ. Το δίλημμα (για όσους ασχολούνται με τέτοιες παπαριές) τεράστιο: ακροδεξιός ή ακροαριστερός (ή σε άλλες περιπτώσεις αναρχικός κλπ, κλπ); Λες και άλλη λύση δεν υπάρχει δηλαδή... Λες και απαγορεύεται από κάποιον άγραφο νόμο το να είσαι ένας απλός συνειδητοποιημένος Έλληνας πολίτης με τις προσωπικές του απόψεις και θέσεις. Σώνει και καλά να σου φορέσουν μια ταμπέλα, σώνει και καλά. Ω, θέατρο του παραλόγου...

Ομοίως και στην καθημερινότητα παρουσιάζονται συνεχώς αντίστοιχα φαινόμενα. Πχ, αν θεωρείς ότι η χώρα έχει υπερβολικά πολλούς μετανάστες είσαι εκτός από ακροδεξιός και ρατσιστής. Πως θα σου φύγει η ρετσινιά; Μα αν αποδεχθείς ότι πρέπει να μπουκάρουν όλες οι φυλές του Ισραήλ δίχως κανέναν έλεγχο. Μέση λύση και πάλι δεν υφίσταται προφανώς, όπως το να επιτρέπεται η μετανάστευση με έλεγχο και στο πλαίσιο των αναγκών μας.

Γίνεται ο τάδε τσαμπουκάς στο (κάθε) κέντρο της Αθήνας: αν η αστυνομία κάτσει στην άκρη δίχως να κάνει τίποτε τότε μιλάμε για τα γνωστά υποκείμενα που επέτρεψαν τον ξυλοδαρμό και τις αυθαιρεσίες των γνωστών-αγνώστων ακροδεξιών (κλπ) στοιχείων. Αν πάει για να επιβάλλει την τάξη, τότε έχουμε τις γνωστές προβοκάτσιες (κλπ, κλπ, sic) της στρατιάς του (εκάστοτε) Πολύδωρα. Το να σκεφτεί κανείς ότι εν μέσω ξύλου, χωρισμός με λουλούδια και ευγένειες δε γίνεται, είναι προφανώς ουτοπικό. Τελικά θέλουμε ή δε θέλουμε να ενεργεί η αστυνομία και πως;

Γίνεται το τάδε τσουνάμι κι ο Έλληνας σπεύδει να στείλει τη βοήθειά του, είτε μέσω τηλεμαραθωνίου, είτε μέσω χέsms, είτε δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς. Γιατί; Επειδή πραγματικά συμπάσχει. Όταν όμως θα του μιλήσεις για τους Έλληνες αστέγους, απόρους κλπ, με ιδιαιτέρως σκοπτικό ύφος θα απαντήσει (ως αιτιολογία για την παρατεταμένη αδιαφορία του) πως δεν τους φταίει αυτός, που εξάλλου κι ο ίδιος μετά βίας τα βγάζει πέρα. Αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να δημιουργηθεί κάποιος τραπεζικός λογαριασμός με διαχρονική ισχύ που να αποσκοπεί στη βοήθεια των συνανθρώπων μας (Σ.σ. καλά, για την εκκλησία ούτε λόγος να γίνεται, έτσι; Πεινάνε οι βοσκοί μας άλλωστε, γνωστό τοις πάσι αυτό).

Πριν από μέρες διάβασα μια δήλωση του Αλαβάνου (τον οποίον συμπαθώ αρκετά κιόλας) η οποία με ξύνισε αρκετά: μιλώντας για τον Καρατζαφέρη είπε πως από το να μπει ακροδεξιό κόμμα στη Βουλή προτιμάει την τετρακομματική Βουλή. Και αναρωτιέμαι: δικαίωμα έκφρασης κι ελευθερία λόγου έχει ποιος τελικά; Μόνο ο αρεστός σε'μάς; Διότι προσωπικά πιστεύω πως ακόμη και ο πλέον φαύλος, ακόμη και το αυγό του φιδιού έχει αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα, όχι μόνο επειδή είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο (και πληρωμένο με αίμα κιόλας) αλλά κι ακριβώς επειδή θεωρώ πως όσο περισσότερο το χρησιμοποιήσει τόσο πιο πολύ ρόμπα θα γίνει από μόνος του. Εν προκειμένω, δεν τον πολυγουστάρω τον Καρατζαφέρη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θεωρώ πως δεν έχει το δικαίωμα να μπει στη Βουλή, τι πράγματα είναι αυτά; Πως το'λεγε ο Βολταίρος; Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ με τη ζωή μου το δικαίωμά σου να το λές.

Μίλησε ο Καραμανλής για ταραξίες (κατ' εμέ η χοντράδα του δεν ήταν στη συγκεκριμένη λέξη, αλλά στο ότι δεν μίλησε πιο συγκεκριμένα -άσχετα αν μετά αναγκάστηκε να το διευκρινίσει-, γι'αυτό και έκαναν καλά που του τα'χωσαν). Γιατί όμως έπρεπε να πάει το μυαλό "όλων" στους φοιτητές και σπουδαστές που έκαναν τις συγκεντρώσεις και όχι σε αυτούς που για δικούς τους λόγους εκμεταλλεύονταν αυτές τις συγκεντρώσεις (κρύβοντας εαυτούς πίσω απ'αυτές) κάνοντας τα πάντα ρημαδιό; Γιατί δηλαδή πρέπει σώνει και καλά το μυαλό μας, ανάλογα με τα πάθη, τα κολλήματα και τις απόψεις του καθενός πρέπει πάντοτε να πηγαίνει νομοτελειακά στο άκρο;

Ανακάλυψε ξαφνικά πολύς κόσμος την... ιστορία του βιβλίου ιστορίας Στ' Δημοτικού (καλά, κάτσε να μην χτύπαγε σε κρυφά σχολειά και τα τοιαύτα να'βλεπα πόσοι θα αντιδρούσαν) και αναρωτιέμαι: όταν εδώ και χρόνια ρωτάνε παιδιά γυμνασίου και λυκείου τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου και σου απαντάνε το Όχι που είπε ο Βενιζέλος στους Τούρκους μήπως αυτό δείχνει ότι το πρόβλημα είναι ακόμη προγενέστερο; Μήπως κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια; Απλά, όπως τώρα ανακαλύψαμε την Αμερική, ότι δηλαδή φέτος ξεκίνησαν να καίγονται τα δάση της χώρας, έτσι τώρα ανακαλύψαμε όλες τις Αμερικές, του Βιβλίου της ιστορίας μεταξύ άλλων. Πράγματα εφήμερα (στα μυαλά μας) των οποίων την πραγματική σοβαρότητα ουδέποτε συνειδητοποιούμε. Γιατί; Μα διότι όσο πιο πολύ συνειδητοποιημένοι είμαστε τόσο πιο πολλά πρέπει να κάνουμε και ο νεοΈλληνας είναι ως γνωστόν της νοοτροπίας "μη μου τους κύκλους τάραττε".

Μην συνεχίζω με περισσότερα παραδείγματα, θα μπορούσα κυριολεκτικά να γράφω σερί μέχρι τον επόμενο μήνα και δεν έχει νόημα. Τελικά θα αποφασίσουμε σαν λαός να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, ή θα συνεχόμαστε να παρασυρόμαστε από ηλίθιες νοοτροπίες (οι οποίες ούτε καν ελληνικές δεν είναι); Γίνεται με τέτοια μυαλά να πάμε μπροστά; Μια ζωή ο ένας κατηγορεί τον άλλον, μια ζωή να περιμένουμε τον άλλον στη γωνία για να του βγάλει το μάτι. Μια ζωή να καταβάλλουμε ιδιαίτερα φιλότιμες προσπάθειες για να δούμε την καμπούρα του άλλου αγνοώντας πλήρως ότι κι εμείς την ίδια καμπούρα έχουμε, κι όπως εμείς βλέπουμε αυτήν των άλλων έτσι και οι άλλοι βλέπουν τη δική μας.
Αναρωτιέμαι που διάολο πάμε με αυτά τα μυαλά δηλαδή...
Και μετά κατά τα λοιπά μας φταίνε όλα τ'άλλα.

2 σχόλια:

ellinida είπε...

Πολλά τα ερωτήματα, θα επικεντρωθώ στα δύο και εν τάχει.

Πρώτα απ'όλα μην λες κακές λέξεις. Προπαντός μην χρησιμοποιείς την λέξη Ελληνας γιατί αμέσως σου κολλάνε ταμπελάκι (ή οπαδός του Λιακόπουλου ή οπαδός του Καρατζαφέρη). Επειδή είναι της μοδός να μην έχουμε πιά εθνική ταυτότητα, είμαστε πολίτες του κόσμου (μην χ... εγώ τώρα).
Μαζικές υστερίες και στενοκεφαλιά. Επειδή όλοι πρέπει ν'ακολουθούν την άσπρη γραμμή.

Οι ταραξίες που πετάνε τις μολότωφ ξαφνικά έγιναν νεολαίοι επαναστάτες. Θες ρε φίλε να επαναστατήσεις, δικαίωμα σου, δεν υπάρχει λόγος να κάνεις φθορές.

Ενδιαφέρον το μπλογκ σου, θα επιστρέψω όταν έχω χρόνο να σε διαβάσω.

Hades είπε...

Βασικά θεωρώ ότι ο νεοΈλληνας προσπαθεί εναγωνίως να μειώσει τον οποιονδήποτε συνομιλητή/"αντίπαλο"/κλπ στηριζόμενος στην παλαιά και κλασικότατη μέθοδο του Γκαίμπελς:διά της προσβολής, της μείωσης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, πιστεύει πως οι δικές του απόψεις αποκτούν μεγαλύτερο κύρος (αμ δε... χα!) Το φαινόμενο αυτό λαμβάνει χώρα συνήθως στις περιπτώσεις όπου κάποιος δεν είναι σίγουρος γι'αυτά που πιστεύει, ή ακόμη χειρότερα όταν κάποιος ξέρει πολύ καλά ότι πιστεύει σε κάτι απλά και μόνο επειδή έτσι πρέπει να κάνει.
Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, είναι και η εύκολη λύση: όταν σε φέρνει κάποιςο σε δύσκολη θέση τον αρχίζεις στο λούσιμο (χουντικέ, τροτσκιστή, αναρχοκουμούνι κλπ, κλπ, κλπ) και αυτομάτως ο άλλος "οφείλει" να μπει στη διαδικασία να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας (αμ δε ξανά), και ως γνωστόν στην Ελλάδα καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα (σε αυτό στηρίζονται οι περισσότεροι).
Είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί σοβαρά και θα ασχοληθώ εν ευθέτω χρόνω.

ΥΓ. Χμ, η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να μπινελικώνω που και που!