Αγαπητή μου μιζέρια...

Εδώ και μέρες που πηγαινοέρχομαι μα που κυρίως παρατηρώ τα μαγαζιά του Πειραιά έχω διαπιστώσει με ιδιαίτερη ανησυχία ότι τέτοια μιζέρια ενδέχεται να μην είχε υπάρξει ούτε τον καιρό της κατοχής. Το να μην είχε στολίσει η πόλη θα το καταλάβαινα στο πλαίσιο των υποτιθέμενων περικοπών, έλα όμως που έχει στολίσει η πόλη (και καλώς, αν με ρωτάτε) αλλά δεν έχουν στολίσει τα μαγαζιά.
Είναι γιορτές Χριστουγέννων και μου δημιουργείται η εντύπωση ότι είμαστε απλώς σε ένα καθημερινό χειμωνιάτικο βράδυ του Φλεβάρη. Δεν είναι ότι ο κόσμος έχει φοβηθεί τόσο πολύ που επί της ουσίας δεν κυκλοφορεί με αποτέλεσμα να μην έχουν κίνηση οι δρόμοι, είναι και το ότι ακόμη κι αν βγει είναι σα να είχε μείνει μέσα στο σπίτι. Μιλάμε για ασύλληπτες καταστάσεις. Περνάω από τα μαγαζιά και είναι άδεια και όχι μόνο από πελάτες αλλά και από ψυχή. Κυριολεκτικά θα πω ότι τα μοναδικά μαγαζιά που (ως κατηγορία) είναι τίγκα είναι τα προποτζίδικα. Από τα υπόλοιπα τα περισσότερα περιμένουν απλώς στωϊκά το τέλος τους το οποίο πλησιάζει οριστικά μετά τις γιορτές.
Καλά τα κατάφεραν οι ξεφτιλισμένοι της κυβέρνησης και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων πράγμα που φαίνεται από τα... στολίδια των μαγαζιών. Θα έβγαζα φωτογραφίες αλλά δεν θα ήθελα (μήτε μου πάει) κανείς να δει τη βιτρίνα του σε ένα τέτοιο κείμενο. Και μιλάω για τον Πειραιά του οποίου η αγορά ανέκαθεν διακρινόταν σχεδόν στην υπερβολή των διακοσμήσεων τέτοιες μέρες, έτσι; Και φέτος όλα είναι άδεια, ουδείς έμπορος έχει κέφι να στολίσει, έστω και ως διπροσωπεία, ως φάκα, να προσελκύσει τον πελάτη ρε αδελφέ. Και όλοι παραπονιούνται, πλέον σχεδόν κανείς αδίκως.

Σε σημείο τέτοιο που προχθές αν και δεν έχω μία (αλλά σε ευρώ έτσι; Φαντάζεστε να μην είχα μία σε δραχμές για τι καταστροφή θα μιλάγαμε;) πήγα και πήρα μερικά δωράκια κυρίως προς την Περσεφόνη μου και όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή δεν μπορούσα να συμμετέχω άλλο σε αυτήν τη μιζέρια. Και μετά γελούσα κιόλας και ξέρετε γιατί; Διότι σκεφτόμουν ότι αναγκάστηκα να καταφύγω σε μια τέτοια λύση εγώ που ιδίως τέτοιες μέρες απέφευγα ανέκαθεν τον άκρατο καταναλωτισμό επιπέδου "καταναλώνω άρα υπάρχω" ακόμη κι αν έκανα ό,τι γούσταρα όλες τις υπόλοιπες ημέρες. Όμως φέτος ήταν μια εντελώς διαφορετική περίπτωση, έστω κι αν προσπάθησα να φτιάξω έναν μίνι-μικρόκοσμο που να υπάρξει λίγο χαμόγελο έστω και για λίγη ώρα ρε αδελφέ.

Η πλάκα είναι ότι την επομένη μέρα διάβασα εντελώς τυχαία το σχετικό πόνημα των ημερών του Προφέτα (αδελφέ, κουράγιο και υπομονή, εμείς να είμαστε καλά), το οποίο θα μπορούσα κάλλιστα να είχα γράψει κι εγώ! Σε τέτοιο βαθμό συμφωνώ. Διότι δεν έχουμε μόνο την ευρύτερη μιζέρια που σου τσακίζει τα κόκαλα ακόμη κι αν δεν το θέλεις, έχουμε και τους πάσης λογής και φύσεως μαλάκες τε και καραγκιόζηδες που όλη την ώρα σου υπενθυμίζουν τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις (να αγοράζεις ακόμη και τα απαραίτητα δηλαδή). Και προσοχή διότι δεν αναφέρομαι τόσο σε δημοσιοκάφρους, μιας και αυτοί είναι γνωστοί πλέον. Τα χώνω κυρίως σε "ανωνύμους της διπλανής πόρτας" που μας τα κάνουν τσουρέκια για το καλό μας ωσάν νέοι Πρετεντέρηδες τε και Μανδραβέληδες και Παπαδημητρίου. Δεν θέλω άλλο ρε, δεν αντέχω και άντε και γαμηθείτε στο κάτω κάτω της γραφής κι αφήστε το ήσυχο το καλό μου. Που ξαφνικά ενδιαφερθήκατε για το καλό μου... Άει στο διάολο πια...

Τα πράγματα είναι ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένα και αυτό φαίνεται σε καθημερινό επίπεδο. Ας πάρουμε για παράδειγμα την έκτη δόση που δεν δόθηκε ποτέ με αποτέλεσμα η έβδομη να βαπτιστεί έκτη. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι ενάμιση χρόνο αιματηρών μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις συν φορολογίας που δημιούργησαν ένα μικρό θετικό πρόσημο έστω και εικονικά (ένεκα μη πληρωμών από το κράτος), εξανεμίσθηκε. Κοινώς την έκτη δόση την πληρώσαμε εμείς, και δεν εννοώ όπως ο Εφραίμ που ντε και καλά θα μπει μέσα: θα μπει μέσα πως ρε καρντάσια όταν ολόκληρη η άλλη πλευρά έχει βγει λάδι; Απλά έρχονται νέα πάνσκληρα μέτρα και χρειαζόμαστε νέες σάρκες στην αρένα της καθημερινότητας, για να τη γλυτώσουν οι πρωταίτιοι, οι πολιτικοί. Και για να επιστρέψουμε σε'μάς, φυσικά όλα αυτά εμείς τα κάναμε όχι μόνο δίχως να ερωτηθούμε αλλά και για να είμαστε σωστοί σε όσα έχουμε υπογράψει μιας και όπως κατ' επανάληψιν μας έχει διαβεβαιώσει κι ο Μπάμπης Παπαδημητρίου από τον ΣΚΑΪ, είμαστε μεταξύ φίλων. Φανταστείτε τι πήδημα θα τρώγαμε αν ήμασταν και μεταξύ εχθρών κιόλας, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι μόνο εμείς το βλέπουμε έτσι. Οι άλλοι απλώς ανορθώνουν τις δικές τους οικονομίες με τους δικούς μας πόρους, τους δικούς μας κόπους μα προπάντων την αχρηστία, την ανικανότητα, την δουλοπρέπεια, την προδοσία των δικών μας πολιτικών. Διότι τώρα που θα ξαναέρθει η τρόϊκα μετά τις γιορτές εμείς θα πρέπει να ξαναείμαστε εντάξει απέναντι στην υπογραφή μας (και τις πολλές που έχουμε να βάλουμε και στο μέλλον). Οι άλλοι όμως δεν χρειάζεται. Ε, όλο αυτό το κλίμα είναι που υπάρχει και στις αγορές (τις κανονικές, όχι αυτές που ακούμε καθημερινά στις ειδήσεις) και δεδομένου ότι και'μένα επηρεάζει σε μέγιστο βαθμό αναρωτιέμαι όσο μπορώ και με όση δύναμη μου έχει μείνει, γιατί να χάσω και το χαμόγελό μου; Επειδή αυτοί είναι άνευ αξιοπρέπειας; Επειδή αυτοί είναι ξεφτιλισμένοι; Δεν φτάνει που πληρώνω τόσα όσα δεν χρωστάω, πρέπει να πληρώσω και με το χαμόγελό μου;
Τα είδατε τα πόθεν έσχες τους, έτσι; Ή μάλλον μόνο τα έσχες είδατε και φέτος, τα πόθεν τα έχει πάρει το εύρηκα όπου και πάλι όχι όλων (πχ δημοσιοκάφρων), δεν απαιτείται τέτοια ενημέρωση του κόσμου που καλείται να τα περάσει άστεγος, άνεργος, νηστικός, απελπισμένος, κυνηγημένος από τις τράπεζες. Διότι γαμώτο, όσο κι αν προσπαθώ να χαμογελάω προσπαθόντας να επιτρέπω στην κλασική μελαγχολία των εορτών να με επηρεάζει όσο λιγότερο γίνεται, αυτά που βλέπω γύρω μου είναι τόσα πολλά που πάντοτε επηρεάζομαι. Ξέρω ότι το να χάσω οριστικά το χαμόγελό μου είναι πανεύκολο, είναι σα να περπατάω επί ξηρού ακμής.

Αλλά πάντοτε προσπαθώ τουλάχιστον, πάντοτε προσπαθώ να μην το χάσω.
Μπορεί με καντήλια και γαμωσταυρίδια συχνά-πυκνά, μπορεί με ανορθόδοξες μεθόδους, αλλά προσπαθώ. Διότι το έχω ανάγκη να χαμογελάω, ιδίως μέσα σε ένα τέτοιο κωλοκλίμα απύθμενης μιζέριας. Γι'αυτό σας συστήνώ σε όλους να συνειδητοποιήσετε ότι τα προβλήματα δεν θα τελειώσουν ποτέ. Να καταλάβετε ότι μας έχουν βάλει σε ένα τεράστιο τρυπάκι που δεν έχει διέξοδο. Αφού λοιπόν μας περιμένουν που μας περιμένουν όσα μας περιμένουν, ας μην χάσουμε το χαμόγελό μας ρε, Έλληνες είμαστε, ας γελάμε με την καρδιά μας ακόμη και με τα χάλια μας. Ας γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια τα φαντεζί δώρα, τα μουράτα κινητά και τις άχρηστες καλοπεράσεις. Φέτος στις γιορτές θέλω να κάτσω με τους δικούς μου ανθρώπους στο σπίτι, να ακούσουμε μουσική, να πούμε ανέκδοτα, να πιούμε ένα καλό κρασάκι. Κόκκινο πάντα, το χρώμα που αντιστοιχεί στα πάθη της καρδιάς!
(και στον Ολυμπιακό φυσικά!)
Δεν έχει σημασία να πω ότι πάντα τέτοιες μέρες αυτό προσπαθούσα να κάνω (λέω προσπαθούσα διότι τους υπολοίπους τους έπιανε συνήθως η μαλακία να κάνουν τ'αντίθετα).
Ουδέν κακόν αμιγές καλού έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Είναι αυτονόητο ότι στην οικονομική κρίση του θανάτου που στο βάθος έχει και εκ των πραγμάτων χρεωκοπία κανένα καλό δεν υπάρχει. Μπορούμε όμως εμείς να δημιουργήσουμε καλό έστω και υπό φρικτές αντιξοότητες, ακόμη και μέσα από στεναχώριες σαν αυτές που ήδη βιώνουμε και που νομοτελειακά θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερες. Και φυσικά έτσι μπορούμε να πάρουμε και τα σκαλπ εκείνων που μας έφεραν εδώ, να τους δείξουμε ότι μπορεί οι νόμοι τους να τους καλύπτουν αλλά εμείς πλεόν δεν έχουμε να χάσουμε κάτι άλλο. Είμαστε στο σημείο όπου κυριολεκτικά ο σκλάβος το μόνο που έχει να χάσει είναι οι αλυσίδες του. Μέχρι και τη Δημοκρατία χάσαμε: στον ίδιον τόπο που γεννήθηκε, σε αυτόν πέθανε, ή μάλλον πιο σωστά εκτελέστηκε εν ψυχρώ. Τι άλλο μένει λοιπόν; Αυτοί είναι που έχουν να χάσουν τις ασυλίες τους, τους παχυλούς μισθούς τους, τα τσάμπα αυτοκίνητά τους, την γκλάμουρους ζωή τους. Για εμάς μόνο προς τα πάνω έχει και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε.

Σας προτρέπω να διαβάσετε Καζαντζάκη. Ιδίως τον Αλέξη Ζορμπά που γράφτηκε εν μέσω κατοχής, πιο συγκεκριμένα το 1941, διότι όλοι χρειάζεται να βγάλουμε έναν Αλέξη Ζορμπά από μέσα μας, ο καθένας τον δικό του Αλέξη Ζορμπά, τον προσωπικό του Δαίμονα.

Υπάρχει πολλή μιζέρια λοιπόν, πολλή περισσότερη απ'αυτήν που αντέχουμε βιολογικά. Μόνη της να φύγει δεν υπάρχει περίπτωση διότι έχουμε όλα τα καθάρματα μαζεμένα να φτυαρίζουν κι άλλη κι άλλη κι άλλη, σαν κοπριά πάνω στον σβέρκο και την πλάτη μας. Για να μην σηκώσουμε κεφάλι, για να νοιώθουμε πάντα τύψεις, για να μην μπορέσουμε να σηκωθούμε.
Ε, λοιπόν όχι φίλες και φίλοι, η κάθαρση συνετελέσθη.
Τα φταίω μου, η συμμετοχή μου στον α' ενικό έλαβε το τέλος της.
Πλέον, φταίνε.
Εδώ και καιρό.
Μόνο αυτοί.
Και επιβάλλεται να πληρώσουν ακριβώς επειδή τα έχουν μετακυλήσει όλα σε'μάς.
Θέλει δουλειά λοιπόν για να αποτιναχτεί ο ζυγός, αρχής γεννομένης από τη μιζέρια των ημερών, που δεν μας αφήνει να χαρούμε, που είμαστε μέσα στην κλάψα και τη μουρμούρα.
Ναι, τα προβλήματα δεν τελειώνουν αλλά αν χαμογελάμε μπορούμε να πούμε κατάμουτρα να πα να πηδηχτούν.
Εγώ θα παίξω με τη Μοίρα μου, όχι οι άλλοι.

αἰὼν παῖς ἐστι παίζων πεσσεύων· παιδὸς ἡ βασιληίη

(Ηράκλειτος, απ.52)

Και Καλά Χριστούγεννα σε όλους λοιπόν και καλή Ανάσταση!
Διότι ως έχουμε ξαναπεί, έτσι τα λένε και δεν μου καίγεται καρφί πως αλλιώς μπορούν να ειπωθούν. Τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία κι αν επικεντρωνόμαστε σε αυτά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάνουμε το νόημα των εορταστικών ημερών. περί όνου σκιάς εγώ δεν χάνω τον χρόνο μου.
Ας σταματήσουμε λοιπόν την κλάψα, ας μάθουμε να χαμογελάμε κάνοντας μια μικρή προπόνηση στον καθρέπτη μας, στον ίδιον που μας βοηθάει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Και μόλις τα καταφέρουμε θα διαπιστώσουμε ότι είμαστε ικανοί να αρχίσουμε να αγαπάμε!

Η Χριστουγενιάτικη Ιστορία είχε καλό τέλος ακόμη και για τον Σκρουτζ...

Που καταλήγουμε λοιπόν;
Αγαπητή μου μιζέρια, άει στο διάολο πια...




(για να κάνουμε και λίγο χιούμορ)
Με την ευγενική χορηγία των επισήμων ενδυμάτων του Ελληνικού Κοινοβουλίου: