Το παρόν σενδόνι θα χωριστεί σε δύο μέρη: το πρώτο θα είναι αυτό της επεξεργασίας των δεδομένων που έχουμε αλλά και της αναφοράς των αυθεντών και μη, ενώ το δεύτερο θα είναι αυτό της παρουσίασης και ανάλυσης των ιστορικών στοιχείων. Τα δύο τμήματα θα κυκλοφορήσουν -εννοείται- για τους μερακλήδες και ως μονοκόμματο σενδόνι.
Άρξασθαι.
Αν και το θέμα μας είναι η εξαιρετικά ενοχλητική συνδρομή της Ρεπούση στην ούτως ή άλλως βεβαρυμένη καθημερινότητα όλων μας και με δεδομένο ότι σίγουρα δεν θ'ασχοληθούμε με αυτήν για τελευταία φορά, καλό είναι να ξεκινήσουμε με ένα φαινομενικά άσχετο μικρό κουίζ: τι κοινό έχουν ο Βερέμης, ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση;
Πριν προχωρήσουμε στην απάντηση, ας περάσουμε από την μελέτη των στοιχείων Ουότσον και για να μελετήσουμε τα στοιχεία θα πρέπει να ακούσουμε προσεκτικά ολόκληρη την ραδιοφωνική εκπομπή του Σπύρου Χαριτάτου της 30/5/2013 στον ραδιοσταθμό Alpha 98,9, που ήταν και αυτή που σήκωσε τη θύελλα αντιδράσεων σχετικά με τον χορό του Ζαλόγγου και ο οποίος είναι η τελευταία αφορμή για το παρόν σενδόνι.
Την ακούσατε;
Δε νομίζω. Σιγά μην κάτσει άνθρωπος ν'ακούσει μια ώρα εκπομπή, ε; Ε, τότε για πείτε μου ρε παλουκάρια, αφού δεν την ακούσατε πως διάολο έχετε και άποψη; Για πείτε μου δηλαδή που διαβάσατε τι ώστε να καταφέρατε να αποκομίσετε μία. Υποθέτωντας ότι η Ρεπούση είπε το τάδε και όχι το δείνα; Ή θεωρώντας πως αποκλείεται να εννοούσε έτσι το παράλλο που είπε, διότι ακούγεται παράλογο και η Ρεπούση είναι λογικός άνθρωπος; Αφού δεν το άκουσες.
Εγώ όμως την άκουσα ολόκληρη. Κυριολεκτικώς την υπέφερα και κράτησα και σημειώσεις που θα μας φανούν πολύ χρήσιμες, όπως για παράδειγμα εκεί γύρω το 10:50 που άρχισε να μιλάει για τα... στερεότυπα που δημιουργούν μίσος ανάμεσα στους λαούς και λοιπές βλακείες και ως εκ τούτου πρέπει να παρουσιάζουμε μιαν Ιστορία πιο ευπρεπή, πράγμα πολύ περίεργο για μία ιστορικό μιας κι εγώ (που δεν είμαι) ήξερα ότι για να αποφύγεις τα ίδια λάθη πρέπει να διδαχθείς από τα αντίστοιχα του παρελθόντος. Αν τα λάθη του παρελθόντος δεν τα ξέρεις, τότε αποκλείεται να μάθεις από αυτά και φυσικά υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να τα επαναλάβεις. Ακόμη κι αν φτιάξεις ένα έθνος αγράμματων ανθρώπων, όταν αύριο μεθαύριο θα πάει ο κυρ Μιχάλης ο ψαράς στο Μπουρδουκλονήσι που είναι κοντά στα παράλια της Τουρκίας να ψαρέψει όπως έκανε ο ίδιος επί 40 χρόνια και πιο πριν ο πατέρας του επί 50 χρόνια και πιο πριν ο παππούς του επί άλλα 50 χρόνια κ.ο.κ. και θα του πει ξαφνικά η τουρκική ακταιωρός "χανούμ μπυρέκ, γκιαούρ ντολμά άντε πίσ, εντώ τουρκική ΑΟΖ, ουστ, ουστ παλιοπούστ μπουγιουρούμ" τότε ο κυρ Μιχάλης αυτομάτως θα μισήσει τους Τούρκους όχι επειδή έχει ιστορικά προηγούμενα μαζί τους αλλά επειδή δεν του επιτρέπουν να επιβιώσει και αυτό θα συμβεί ακόμη κι αν μέχρι τότε έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα γι'αυτούς. Οπότε το στρογγύλεμα της Ιστορίας δεν είναι δυνατόν να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα διότι πολύ απλά αποτελεί την εσφαλμένη οδό. Για να αποφύγεις τα λάθη λοιπόν θα πρέπει να μάθεις και τι έχεις κάνει και τι σου έχουν κάνει. Τα πάντα όλα που λέει κι ο Αλέφας. Όμως μην ξεφεύγουμε.
Είχαμε αφήσει μια ερώτηση αναπάντητη, αυτήν στο ξεκίνημα του σενδονιού μας δηλαδή τι κοινό έχουν ο Βερέμης, ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση. Η απάντηση είναι: Διαβάζοντας τα βιογραφικά τους, ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα πράγματα, ενώ ταυτόχρονα μας δημιουργούνται και απορίες. Τι απορίες; Όταν κάποιος έχει σαφές βιογραφικό, ως πασίγνωστον τα αναφέρει όλα λεπτομερώς. Όταν αρχίζει να τα μπερδεύει το ένα από 'δώ με το άλλο από 'κει κλπ, ή που κάτι θέλει να κρύψει, ή που δεν τον πολυβολεύουν οι λεπτομέρειες και τις αποφεύγει με έναν εύσχημο τρόπο.
Ας πούμε, διαβάζοντας το βιογραφικό του Βερέμη (εναλλακτικά και εδώ, για τον οποίον τα έχουμε πει επισταμένως στην Βερεμιάδα σε ΚΔ' Παρωδίες αν θυμάστε) συνειδητοποιούμε ότι σπούδασε Ιστορία και Πολιτική Επιστήμη (ένα αντικείμενο) και στην Βοστώνη και στην Οξφόρδη. Βέβαια η πραγματικότητα είναι ότι ο Βερέμης έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στην Βοστώνη και εν συνεχεία έκανε διδακτορικό Ιστορίας στην Οξφόρδη, αλλά η πρώτη απορία είναι γιατί δεν αποσαφηνίζεται; Υπάρχει λόγος; Τέλος πάντων για να μην ξεφεύγουμε από τώρα, ας κρατήσουμε το εξής: Ο Βερέμης είναι ιστορικός μόνο από σπόντα (ήτοι από το διδακτορικό του) και κυρίως επειδή υπάρχουν κάποιοι που θέλησαν να τον αποδεκτούν έτσι.
Πάμε στον Τατσόπουλο τώρα: αυτός εδώ επαγγέλλεται συγγραφεύς. Φέρεται να έχει σπουδάσει Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες και λέω φέρεται διότι κατά κάποιες άλλες φήμες (ή πληροφορίες, πείτε τις όπως θέλετε) δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά κρατήστε το.
Ρεπούση τώρα, η πέτρα του σκανδάλου. Κατ' αρχήν ας ασχοληθούμε με το δικό της βιογραφικό που εκλαμβάνω και ως πιο επίσημο από όλα (εναλλακτικά μπορείτε να διαβάσετε και το αντίστοιχο από την ιστοσελίδα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, αλλά και από το ΑΠΘ). Από το αρκετά νεφελώδες βιογραφικό μας, ανακαλύπτουμε κατ' αρχήν ότι η γυναίκα ξεκίνησε από τη γαλλική φιλολογία. Στο τέλος κατέληξε και με ένα διδακτορικό στην Ιστορία, ενώ αν και από πουθενά δεν προκύπτει με σαφήνεια, να δεχτώ καλή τη πίστη ότι μεσολάβησαν και κατατακτήριες στο τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής. Το θέτω έτσι και για να καταδειχθεί η απορία μου για το νεφελώδες του βιογραφικού αλλά και για να καταλήξουμε τέλος πάντων ότι αυτή έχει ας πούμε περισσότερη σχέση με την Ιστορία από τους άλλους δύο.
Ας εξάγουμε, λοιπόν, ένα πρώτο συμπέρασμα αναλογιζόμενοι κάποια από τα γεγονότα των ημερών ήτοι ότι η κυρία Ρεπούση ουσιαστικά ξέκοψε από την πλέμπα, ούτως ειπείν τους μη ιστορικούς, το δικαίωμα στην άποψη επί θεμάτων Ιστορίας και θα το κάνουμε ενθυμούμενοι τι είχε γίνει με το "ντοκυμανταίρ" (προσοχή στα εισαγωγικά) 1821 του ΣΚΑΪ. Το συμπέρασμα αυτό είναι ότι η Ρεπούση ως ιστορικός που είναι έχει κάθε δικαίωμα να λέει ό,τι της καπνίσει για την Ιστορία, δικαίωμα που για κάποιον λόγο δεν έχουν όσοι δεν είναι κατ' επάγγελμα ιστορικοί. Την ίδιαν στιγμή βέβαια το ίδιο δικαίωμα όπως θυμόμαστε έχει και ο κύριος Βερέμης που δεν είναι ακριβώς ιστορικός αλλά μάλλον ντεμέκ (ήτοι στο περίπου), ενώ βεβαίως όπως πολύ καλά θυμόμαστε αντίστοιχο δικαίωμα έχει και ο καθόλου ιστορικός ή μάλλον να το πούμε πιο σωστά και ο "δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία" Τατσόπουλος. Ώπα, κάτι δεν πάει καλά, υπάρχει μια ανακολουθία. Από που και ως που ο Τατσόπουλος που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο να έχει το δικαίωμα να λέγει έως και τον Κολοκοτρώνη πούστη και να το περνάει ως προσωπικό αστεϊσμό αλλά όλοι οι υπόλοιποι να μην έχουμε καν δικαίωμα να κρίνουμε ιστορικά γεγονότα;
Βέβαια, διαβάζοντας τον αντίλογο η αλήθεια είναι ότι γελάμε, διότι ποιοι απάντησαν εις την κυρία Ρεπούση (και δεν αναφέρομαι εις ημάς, την πλέμπα δηλαδή); Μεταξύ άλλων και ο Σαράντος Καργάκος (η λακωνική απάντηση εδώ) ο οποίος είναι φιλόλογος αλλά με πλουσιότατο συγγραφικό (και όχι μόνο) έργο επί ιστορικών ζητημάτων (και βασικά πολύ πλουσιότερο από της Ρεπούση κιόλας), και ο Κωνσταντίνος Φωτιάδης ( η απάντηση εδώ) που είναι επίσης Ιστορικός και καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας (όπου αυτός είναι τουλάχιστον κανονικός, ούτε τάχα μου σαν τον Βερέμη, ούτε αναπληρωτής σαν την Ρεπούση). Τι είπε η Ρεπούση (μεταξύ άλλων); "Αφήστε την Ιστορία ήσυχη". Μην ασχολούνται όσοι δεν είναι ιστορικοί. Και αυτό που δεν κατάλαβα είναι αν αυτό πήγαινε προς τον Φωτιάδη ή τον Βερέμη, διότι ο Βερέμης όπως έχουμε ήδη αναπτύξει εναργώς είναι αποδεκτός διότι πολύ απλά είναι εθνομηδενιστής. Είναι ο άνθρωπος για τον οποίον "η Μονεμβασιά δεν ήταν πολύ σημαντική αλλά εκεί είχαμε αποφασίσει να πάμε", έτσι για να μην ξεχνιώμαστε κιόλας. Και σε αυτό το σημείο μου δημιουργούνται απορίες, έντονες και μεγάλες.
Μήπως τελικά το κριτήριο με το οποίο η Ρεπούση, η Δραγώνα (την έχουμε ξεχάσει αυτή, ε;), ο Βερέμης, ο Τατσόπουλος και πολλοί άλλοι γίνονται αποδεκτοί δεν είναι για το αντικείμενό τους αλλά για την άποψη που εκφράζουν; Μήπως για τον ίδιον λόγο κάποιοι άλλοι δεν γίνονται αποδεκτοί; Βέβαια αυτό δεν είναι αρνητικό, αλλά δεν είναι άμα ισχύει για όλους, έτσι; Θέλω να πω ότι όλοι μας έχουμε ίσο δικαίωμα στην ελευθερία γνώμης, έτσι; Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Η αλήθεια είναι ότι όπου κι αν κοιτάξεις στο διαδίκτυο κυκλοφορεί το ένα (και συνήθως μοναδικό) παράδειγμα ότι η Ρεπούση είναι ιστορικός οπότε εσένα τι λόγος σου πέφτει; Ποιος είσαι εσύ ρε πλέμπα (Σ.σ. ο όρος συμπεριλαμβάνει προφανώς και ιστορικούς της άλλης πλευράς) που δεν είσαι καν του αντικειμένου και που θα εκφέρεις άποψη;
Ερώτηση: καλύτερα ποιος ξέρει; Κάποιος που ξεριζώθηκε χάνοντας τα πάντα (μέχρι και ανθρώπους) ή η Ρεπούση; Κάποιος αυτόπτης μάρτυρας, ή η Ρεπούση;
Αφήστε την απάντηση, δεν την περιμένω διότι φέρνει σε δύσκολη θέση. Ας παίξουμε λίγο το παιχνίδι της άλλης πλευράς με δύο πολύ αστεία παραδείγματα! Αστεία όχι ένεκα του περιεχομένου τους αλλά για την αμηχανία που προκαλούν.
Παράδειγμα πρώτον: Γιόσεφ Μένγκελε, κυρίες και κύριοι! Επάγγελμα, ιατρός. Μέγιστος επιστήμων που προσέφερε τα πάντα στην ιατρική της οποίας υπήρξε πιστός υπηρέτης. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
Θα μου πείτε, μα ο Μένγκελε ήταν χασάπης.
Όχι βέβαια! Σας απαντώ.
Κατ' αρχήν ήσασταν εκεί να δείτε αν όντως ήταν χασάπης; Όχι. Άρα πως το κρίνετε; Βασίζεστε σε μαρτυρίες άλλων, προφανώς. Και τι είναι αυτοί οι άλλοι; Μήπως είναι ιατροί; Όχι.
Μήπως είστε εσείς ιατρός; Όχι. Άρα πως τολμάτε να κρίνετε το έργο αυτού του του λαμπρού επιστήμονος; Δηλαδή να βγουν οι γιατροί και να το κρίνουν να το δεχθώ, αλλά εσείς; Η πλέμπα; Α, και σημειωτέον, εννοείται ότι δεν θα γίνει αποδεκτή η άποψη όλων των ιατρών έτσι; Θα δεχθούμε εκείνες μόνο των ιατρών που θέλουμε. Τους άλλους θα τους πετάξουμε εις την αρένα του χλευασμού. Ή μήπως γίνεται κάτι άλλο, διαφορετικό εδώ πέρα;
Ναι, ξέρω τι θα μου αντιτάξετε, ότι με την ίδια λογική να αρχίσουμε να λέμε το αντίθετο και στους αστροφυσικούς και στους μαθηματικούς και στους βιολόγους κλπ και επίσης να παραδεχθούμε ότι και ο Σεραφείμ του Πειραιώς έχει δικαίωμα να έχει άποψη επί των επιστημονικών ζητημάτων.
Μέγιστο λάθος, διότι υπάρχει μία τεράστια διαφορά: η φιλοσοφία, η Ιστορία, η θεολογία κλπ είναι εντελώς θεωρητικά ζητήματα που σηκώνουν τις ερμηνείες και αυτό το λέω ακόμη και για την Ιστορία, σαφώς. Αντίθετα, τα μαθηματικά, η φυσική κλπ είναι επιστήμες με χειροπιαστά αποτελέσματα και γι'αυτό άλλωστε λέμε ότι απαιτούνται και αποδείξεις (κάτι που δεν απαιτείται για την Ιστορία ας πούμε, εν αντιθέσει με την αρχαιολογία βέβαια!). Παρομοίως, σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις σε τέτοιες επιστήμες όταν κάτι πρέπει να γίνει αποδεκτό αλλά είναι αδύνατον ή δύσκολο ή δεν απαιτείται να το αποδείξουμε, τότε κάνουμε λόγο για Αξίωμα, τα οποία είναι απολύτως αποδεκτά από τις επιστημονικές κοινότητες. Εδώ πέρα τι έχουμε όμως; Έχουμε μία ιστορικό η οποία ανήκει σε μία πολύ συγκεκριμένη ομάδα που έχει συγκεκριμένους σκοπούς (και δεν τους κρύβει, αρκεί να τους πιέσεις να τους πουν) οι οποίοι όχι μόνο επιχειρούν να επιβάλλουν τη δική τους άποψη αλλά αρνούνται και το δικαίωμα όλων των υπολοίπων να έχουν άποψη. Και όταν τους πολυζορίσεις τι σου λένε, ότι πρέπει ν'αφήσετε την Ιστορία στον Αυθέντη.
Ο Αυθέντης, που είναι και η πάσα για το δεύτερο παράδειγμα που παραλίγο να ξεχάσουμε: μου προκαλεί τεράστια έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί (μα πάρα πολλοί) από εκείνους που αντιμετωπίζουν την Ρεπούση ως μοναδικό αυθέντη που κατέχει την απόλυτη αλήθεια, είναι και κατά της εκκλησίας ταυτόχρονα. Μα πως είναι δυνατόν; Αφού και η εκκλησία αυθέντη έχει, το πρόβλημα που βρίσκεται; Ή εναντιώνεσαι σε κάθε αυθέντη ή μην το κάνεις προς κανέναν. Το να μου αντικαταστήσεις τον έναν με κάποιον άλλον τι να το κάνω;
Οπότε σε αυτό το σημείο εξάγουμε ένα ακόμη χρήσιμο συμπέρασμα για το οποίο καλό είναι να κάνουμε μια μικρή ανακεφαλαίωση. Η ιστορία ξεκίνησε με ένα e-mail που κυκλοφόρησε το real.gr.
Σύμφωνα με το μέηλ αυτό, η κυρία Ρεπούση εξέφραζε έντονες ανησυχίες ότι αν γίνει καμιά στραβή με το αντιρατσιστικό, τι θα συμβεί σ'εκείνους (όπως η ίδια) που δεν γουστάρουν να αναγνωρίζουν την γενοκτονία των Ποντίων ας πούμε; Θα ποινικοποιηθεί η άποψή τους; Τάχα μου η κυρία Ρεπούση κόπτεται για την ελευθερία έκφρασης, ότι ποινικοποιούμε την άποψη, όμως κατά βάθος αυτό που κάνει είναι ακριβώς το ίδιο προς το φασιστικότερον κιόλας μιας και δεν ενδιαφέρεται για την ποινικοποίηση της άποψης γενικώς αλλά για την ενδεχόμενη ποινικοποίηση της δικής της και των ομοϊδεατών της. Προπαγανδίζει δεξιά κι αριστερά αυτό που θέλει, απαξιώνει τους πάντες που εναντιώνονται επιστήμονες και μη, αρνείται στους μη Ιστορικούς να έχουν άποψη και ταυτόχρονα έχει συνδράμει (με το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας) να διαμορφωθούν συνειδήσεις, παραδεχόμενη ότι επιχειρεί στρογγύλεμα της ιστορίας για να αμβλυνθούν τα μίση. Και αφού επεχείρησε να τα κάνει όλα αυτά, μόλις είδε της αντιδράσεις άρχισε να κλαίει και να ωρύεται ότι πάνε να την ποινικοποιήσουν την άποψη παίρνοντάς της και το γλειφιντζούρι ή το παιχνίδι ταυτόχρονα.
Διότι αν έχεις σφάξει αρκετές χιλιάδες, αυτό είναι κριτήριο μόνο για τον Μένγκελε, όχι για τους νεότουρκους. Αν έγινε ή δεν έγινε γενοκτονία, αυτό θα το κρίνει η Ρεπούση και η κάθε Ρεπούση, για την οποίαν ειρήσθω εν παρόδω να πούμε ότι ειπώθηκε πως εξέφραζε προσωπική άποψη. Από που ειπώθηκε; Μα και από την ίδιαν και από το κόμμα της. Όταν τη ρώτησαν αρχικά είπε ότι δεν απέστειλε τέτοια επιστολή προς τον ΣΥΡΙΖΑ (υπονοώντας ότι δεν την έγραψε) και όταν απεδείχθη ότι το μέηλ ήταν αυθεντικό το γύρισε ότι ήταν προσωπικές απόψεις, λες και την ρώτησε κανείς αυτό το πράγμα. Και την ίδιαν στιγμή ο Δον κυρ-Φώτης που την έχει ως επιστήμονα στη θέση του τομεάρχη Παηδίας, την "εξέθεσε" λέγοντας ότι δεν εκφράζει θέσεις του κόμματος. Να γελάς, πραγματικά.
Εγώ όμως εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω με ποιο κριτήριο (αν όχι -και το αποδέχομαι αυτό- τα προσωπικά γούστα του καθενός όπου αν τα αποδεχόμαστε για κάποιους γιατί να μην τα αποδεχόμαστε και για τους υπολοίπους;) καταδικάζουμε άλλους Ιστορικούς που μπορεί να έχουν να παρουσιάσουν και σημαντικότερες εργασίες κιόλας (μιας και έχουν αρχίσει ν'ακούγονται διάφορα για το πως έφτασε να γίνει αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο -το λινκ έχει και άλλο λινκ μέσα). Να σας πω και κάτι που είμαι σε θέση να γνωρίζω; Η Ρεπούση όταν δίδασκε στην Ιωνίδειο στον Πειραιά, ως φιλόλογος της γαλλικής δίδασκε και όχι ως Ιστορικός. Για την ακρίβεια, υπάρχει κιόλας μια τάση να φορτώνεται σε φιλολόγους το μάθημα της Ιστορίας στα σχολεία για να συμπληρώνουν ώρες κιόλας, έτσι για να ξέρουμε και πως αντιμετωπίζει το μάθημά της η Ελληνική Παηδία. Όπως και να έχει, ήδη έχουμε βγάλει κάποια επιπλέον συμπεράσματα (ιδίως αν έχουμε ακούσει την παραπάνω εκπομπή) ένα εκ των οποίων είναι ότι την Ρεπούση πρέπει να την κρίνουμε με βάση το τι λέει αυτή και όχι το τι λένε άλλοι, ή τι είναι οι άλλοι, ή ποια είναι η γενικότερη τάση, ως επίσης ότι ούτε καν την ίδιαν παίρνει πολύ να την δούμε μόνο ως ιστορικό διότι απλούστατα έχει από άλλο αντικείμενο ξεκίνησε κι αυτή. Κοινώς, να τους αντιμετωπίζουμε όλους με τα ίδια κριτήρια και όταν θέλουμε να λάβουμε προσωπική -υποκειμενική- θέση, τότε -ναι- να βάλουμε και τα προσωπικά γούστα στη μέση. Όχι όμως για να παραστήσουμε τους τάχα μου αντικειμενικούς, έτσι;
Και η Ρεπούση τι λέει; Πρώτον, ότι επειδή υπάρχει μια γενικότερη τάση να υποβαθμίσουμε την Ιστορία, ας το κάνουμε κι εμείς και αφού δεν θέλετε θα σας το επιβάλουμε. Κοινώς, εσείς δεν έχετε δικαίωμα να έχετε δική σας άποψη και η Ιστορία δεν είναι κάτι που μπορείτε να το κρίνεται αλλά κάτι που θα σας πω εγώ, ο Αυθέντης, για το πως θα το αποδέχεστε. Στο αυτό πλαίσιο λοιπόν, όπως δεν αποδεχόμαστε ότι έγινε κάτι σοβαρό στην Σμύρνη, έτσι δεν αποδεχόμαστε και ότι έγινε γενοκτονία των Ποντίων. Επειδή αυτό όμως παραήταν βαρύ, τι έγινε μετά για να θαφτεί το θέμα; Βγήκε στη φόρα κάτι πιο ανώδυνο, αυτό με τον χορό του Ζαλόγγου διότι ήταν απολύτως βέβαιο ότι ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας θα τσίμπαγε το δόλωμα και θα άφηνε τους Ποντίους και τις γενικότερες ανθελληνικές και εθνομηδενιστικές απόψεις της Ρεπούση στην άκρη, βάζοντας στο προσκήνιο ένα θέμα για το οποίο τωόντι μπορεί να γίνει μεγάλη συζήτηση και κυρίως να μην τελειώνει ποτέ. Διότι το θέμα που έχει τεθεί δεν είναι το αν έγινε ή δεν έγινε η σφαγή στο Σούλι, ούτε το αν οι Σουλιώτισσες είχα περιοριστεί/εγκλωβιστεί στον γκρεμό, παρά στο αν έγινε ή δεν έγινε ο χορός, όπου παρεμπιπτόντως αν αποδειχθεί ότι ο χορός δεν έγινε, σύμφωνα με την ρεπούσεια λογική αυτό θα αποδείξει με κάποιον μαγικό τρόπο και ότι τελικώς και στο Ζάλογγο δεν είχε γίνει κάτι (αλλά αυτό είναι για το μέλλον). Όμως μην ξεφεύγουμε...
Αρχίζουμε, πλέον, να μπαίνουμε σε αμιγώς ιστορικά ζητήματα. Εδώ το πράγμα θα γίνει πολύ ενδιαφέρον και όπως καταλαβαίνετε μέχρι τώρα ήμασταν ακόμη στον πρόλογο. Να υπενθυμίσω εκ νέου ότι δεν είμαι ιστορικός, απλά θα κάνω μια φιλότιμη μελέτη στις γραμμές που θα ακολουθήσουν με ένα έστω άσχετο πτυχίο κάποιας σχολής της τριτοβάθμιας (την οποίαν τελείωσα εν αντιθέσει με τον Τατσόπουλο, αν πάντοτε οι φήμες είναι αληθείς) οπότε αν ο Τατσόπουλος (που υπερασπίστηκε και τη Ρεπούση, αυτό έλειπε δα!) έχει δικαίωμα να έχει άποψη επί της Ιστορίας μία φορά, τότε εγώ έχω τουλάχιστον δύο, παρόλο που για τον ίδιον όλοι εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά ένας επικίνδυνος μισαλλόδοξος αχταρμάς.
.
Άρξασθαι.
Αν και το θέμα μας είναι η εξαιρετικά ενοχλητική συνδρομή της Ρεπούση στην ούτως ή άλλως βεβαρυμένη καθημερινότητα όλων μας και με δεδομένο ότι σίγουρα δεν θ'ασχοληθούμε με αυτήν για τελευταία φορά, καλό είναι να ξεκινήσουμε με ένα φαινομενικά άσχετο μικρό κουίζ: τι κοινό έχουν ο Βερέμης, ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση;
Πριν προχωρήσουμε στην απάντηση, ας περάσουμε από την μελέτη των στοιχείων Ουότσον και για να μελετήσουμε τα στοιχεία θα πρέπει να ακούσουμε προσεκτικά ολόκληρη την ραδιοφωνική εκπομπή του Σπύρου Χαριτάτου της 30/5/2013 στον ραδιοσταθμό Alpha 98,9, που ήταν και αυτή που σήκωσε τη θύελλα αντιδράσεων σχετικά με τον χορό του Ζαλόγγου και ο οποίος είναι η τελευταία αφορμή για το παρόν σενδόνι.
Την ακούσατε;
Δε νομίζω. Σιγά μην κάτσει άνθρωπος ν'ακούσει μια ώρα εκπομπή, ε; Ε, τότε για πείτε μου ρε παλουκάρια, αφού δεν την ακούσατε πως διάολο έχετε και άποψη; Για πείτε μου δηλαδή που διαβάσατε τι ώστε να καταφέρατε να αποκομίσετε μία. Υποθέτωντας ότι η Ρεπούση είπε το τάδε και όχι το δείνα; Ή θεωρώντας πως αποκλείεται να εννοούσε έτσι το παράλλο που είπε, διότι ακούγεται παράλογο και η Ρεπούση είναι λογικός άνθρωπος; Αφού δεν το άκουσες.
Εγώ όμως την άκουσα ολόκληρη. Κυριολεκτικώς την υπέφερα και κράτησα και σημειώσεις που θα μας φανούν πολύ χρήσιμες, όπως για παράδειγμα εκεί γύρω το 10:50 που άρχισε να μιλάει για τα... στερεότυπα που δημιουργούν μίσος ανάμεσα στους λαούς και λοιπές βλακείες και ως εκ τούτου πρέπει να παρουσιάζουμε μιαν Ιστορία πιο ευπρεπή, πράγμα πολύ περίεργο για μία ιστορικό μιας κι εγώ (που δεν είμαι) ήξερα ότι για να αποφύγεις τα ίδια λάθη πρέπει να διδαχθείς από τα αντίστοιχα του παρελθόντος. Αν τα λάθη του παρελθόντος δεν τα ξέρεις, τότε αποκλείεται να μάθεις από αυτά και φυσικά υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να τα επαναλάβεις. Ακόμη κι αν φτιάξεις ένα έθνος αγράμματων ανθρώπων, όταν αύριο μεθαύριο θα πάει ο κυρ Μιχάλης ο ψαράς στο Μπουρδουκλονήσι που είναι κοντά στα παράλια της Τουρκίας να ψαρέψει όπως έκανε ο ίδιος επί 40 χρόνια και πιο πριν ο πατέρας του επί 50 χρόνια και πιο πριν ο παππούς του επί άλλα 50 χρόνια κ.ο.κ. και θα του πει ξαφνικά η τουρκική ακταιωρός "χανούμ μπυρέκ, γκιαούρ ντολμά άντε πίσ, εντώ τουρκική ΑΟΖ, ουστ, ουστ παλιοπούστ μπουγιουρούμ" τότε ο κυρ Μιχάλης αυτομάτως θα μισήσει τους Τούρκους όχι επειδή έχει ιστορικά προηγούμενα μαζί τους αλλά επειδή δεν του επιτρέπουν να επιβιώσει και αυτό θα συμβεί ακόμη κι αν μέχρι τότε έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα γι'αυτούς. Οπότε το στρογγύλεμα της Ιστορίας δεν είναι δυνατόν να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα διότι πολύ απλά αποτελεί την εσφαλμένη οδό. Για να αποφύγεις τα λάθη λοιπόν θα πρέπει να μάθεις και τι έχεις κάνει και τι σου έχουν κάνει. Τα πάντα όλα που λέει κι ο Αλέφας. Όμως μην ξεφεύγουμε.
Είχαμε αφήσει μια ερώτηση αναπάντητη, αυτήν στο ξεκίνημα του σενδονιού μας δηλαδή τι κοινό έχουν ο Βερέμης, ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση. Η απάντηση είναι: Διαβάζοντας τα βιογραφικά τους, ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα πράγματα, ενώ ταυτόχρονα μας δημιουργούνται και απορίες. Τι απορίες; Όταν κάποιος έχει σαφές βιογραφικό, ως πασίγνωστον τα αναφέρει όλα λεπτομερώς. Όταν αρχίζει να τα μπερδεύει το ένα από 'δώ με το άλλο από 'κει κλπ, ή που κάτι θέλει να κρύψει, ή που δεν τον πολυβολεύουν οι λεπτομέρειες και τις αποφεύγει με έναν εύσχημο τρόπο.
Ας πούμε, διαβάζοντας το βιογραφικό του Βερέμη (εναλλακτικά και εδώ, για τον οποίον τα έχουμε πει επισταμένως στην Βερεμιάδα σε ΚΔ' Παρωδίες αν θυμάστε) συνειδητοποιούμε ότι σπούδασε Ιστορία και Πολιτική Επιστήμη (ένα αντικείμενο) και στην Βοστώνη και στην Οξφόρδη. Βέβαια η πραγματικότητα είναι ότι ο Βερέμης έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στην Βοστώνη και εν συνεχεία έκανε διδακτορικό Ιστορίας στην Οξφόρδη, αλλά η πρώτη απορία είναι γιατί δεν αποσαφηνίζεται; Υπάρχει λόγος; Τέλος πάντων για να μην ξεφεύγουμε από τώρα, ας κρατήσουμε το εξής: Ο Βερέμης είναι ιστορικός μόνο από σπόντα (ήτοι από το διδακτορικό του) και κυρίως επειδή υπάρχουν κάποιοι που θέλησαν να τον αποδεκτούν έτσι.
Πάμε στον Τατσόπουλο τώρα: αυτός εδώ επαγγέλλεται συγγραφεύς. Φέρεται να έχει σπουδάσει Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες και λέω φέρεται διότι κατά κάποιες άλλες φήμες (ή πληροφορίες, πείτε τις όπως θέλετε) δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά κρατήστε το.
Ρεπούση τώρα, η πέτρα του σκανδάλου. Κατ' αρχήν ας ασχοληθούμε με το δικό της βιογραφικό που εκλαμβάνω και ως πιο επίσημο από όλα (εναλλακτικά μπορείτε να διαβάσετε και το αντίστοιχο από την ιστοσελίδα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, αλλά και από το ΑΠΘ). Από το αρκετά νεφελώδες βιογραφικό μας, ανακαλύπτουμε κατ' αρχήν ότι η γυναίκα ξεκίνησε από τη γαλλική φιλολογία. Στο τέλος κατέληξε και με ένα διδακτορικό στην Ιστορία, ενώ αν και από πουθενά δεν προκύπτει με σαφήνεια, να δεχτώ καλή τη πίστη ότι μεσολάβησαν και κατατακτήριες στο τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής. Το θέτω έτσι και για να καταδειχθεί η απορία μου για το νεφελώδες του βιογραφικού αλλά και για να καταλήξουμε τέλος πάντων ότι αυτή έχει ας πούμε περισσότερη σχέση με την Ιστορία από τους άλλους δύο.
Ας εξάγουμε, λοιπόν, ένα πρώτο συμπέρασμα αναλογιζόμενοι κάποια από τα γεγονότα των ημερών ήτοι ότι η κυρία Ρεπούση ουσιαστικά ξέκοψε από την πλέμπα, ούτως ειπείν τους μη ιστορικούς, το δικαίωμα στην άποψη επί θεμάτων Ιστορίας και θα το κάνουμε ενθυμούμενοι τι είχε γίνει με το "ντοκυμανταίρ" (προσοχή στα εισαγωγικά) 1821 του ΣΚΑΪ. Το συμπέρασμα αυτό είναι ότι η Ρεπούση ως ιστορικός που είναι έχει κάθε δικαίωμα να λέει ό,τι της καπνίσει για την Ιστορία, δικαίωμα που για κάποιον λόγο δεν έχουν όσοι δεν είναι κατ' επάγγελμα ιστορικοί. Την ίδιαν στιγμή βέβαια το ίδιο δικαίωμα όπως θυμόμαστε έχει και ο κύριος Βερέμης που δεν είναι ακριβώς ιστορικός αλλά μάλλον ντεμέκ (ήτοι στο περίπου), ενώ βεβαίως όπως πολύ καλά θυμόμαστε αντίστοιχο δικαίωμα έχει και ο καθόλου ιστορικός ή μάλλον να το πούμε πιο σωστά και ο "δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία" Τατσόπουλος. Ώπα, κάτι δεν πάει καλά, υπάρχει μια ανακολουθία. Από που και ως που ο Τατσόπουλος που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο να έχει το δικαίωμα να λέγει έως και τον Κολοκοτρώνη πούστη και να το περνάει ως προσωπικό αστεϊσμό αλλά όλοι οι υπόλοιποι να μην έχουμε καν δικαίωμα να κρίνουμε ιστορικά γεγονότα;
Βέβαια, διαβάζοντας τον αντίλογο η αλήθεια είναι ότι γελάμε, διότι ποιοι απάντησαν εις την κυρία Ρεπούση (και δεν αναφέρομαι εις ημάς, την πλέμπα δηλαδή); Μεταξύ άλλων και ο Σαράντος Καργάκος (η λακωνική απάντηση εδώ) ο οποίος είναι φιλόλογος αλλά με πλουσιότατο συγγραφικό (και όχι μόνο) έργο επί ιστορικών ζητημάτων (και βασικά πολύ πλουσιότερο από της Ρεπούση κιόλας), και ο Κωνσταντίνος Φωτιάδης ( η απάντηση εδώ) που είναι επίσης Ιστορικός και καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας (όπου αυτός είναι τουλάχιστον κανονικός, ούτε τάχα μου σαν τον Βερέμη, ούτε αναπληρωτής σαν την Ρεπούση). Τι είπε η Ρεπούση (μεταξύ άλλων); "Αφήστε την Ιστορία ήσυχη". Μην ασχολούνται όσοι δεν είναι ιστορικοί. Και αυτό που δεν κατάλαβα είναι αν αυτό πήγαινε προς τον Φωτιάδη ή τον Βερέμη, διότι ο Βερέμης όπως έχουμε ήδη αναπτύξει εναργώς είναι αποδεκτός διότι πολύ απλά είναι εθνομηδενιστής. Είναι ο άνθρωπος για τον οποίον "η Μονεμβασιά δεν ήταν πολύ σημαντική αλλά εκεί είχαμε αποφασίσει να πάμε", έτσι για να μην ξεχνιώμαστε κιόλας. Και σε αυτό το σημείο μου δημιουργούνται απορίες, έντονες και μεγάλες.
Μήπως τελικά το κριτήριο με το οποίο η Ρεπούση, η Δραγώνα (την έχουμε ξεχάσει αυτή, ε;), ο Βερέμης, ο Τατσόπουλος και πολλοί άλλοι γίνονται αποδεκτοί δεν είναι για το αντικείμενό τους αλλά για την άποψη που εκφράζουν; Μήπως για τον ίδιον λόγο κάποιοι άλλοι δεν γίνονται αποδεκτοί; Βέβαια αυτό δεν είναι αρνητικό, αλλά δεν είναι άμα ισχύει για όλους, έτσι; Θέλω να πω ότι όλοι μας έχουμε ίσο δικαίωμα στην ελευθερία γνώμης, έτσι; Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Η αλήθεια είναι ότι όπου κι αν κοιτάξεις στο διαδίκτυο κυκλοφορεί το ένα (και συνήθως μοναδικό) παράδειγμα ότι η Ρεπούση είναι ιστορικός οπότε εσένα τι λόγος σου πέφτει; Ποιος είσαι εσύ ρε πλέμπα (Σ.σ. ο όρος συμπεριλαμβάνει προφανώς και ιστορικούς της άλλης πλευράς) που δεν είσαι καν του αντικειμένου και που θα εκφέρεις άποψη;
Ερώτηση: καλύτερα ποιος ξέρει; Κάποιος που ξεριζώθηκε χάνοντας τα πάντα (μέχρι και ανθρώπους) ή η Ρεπούση; Κάποιος αυτόπτης μάρτυρας, ή η Ρεπούση;
Αφήστε την απάντηση, δεν την περιμένω διότι φέρνει σε δύσκολη θέση. Ας παίξουμε λίγο το παιχνίδι της άλλης πλευράς με δύο πολύ αστεία παραδείγματα! Αστεία όχι ένεκα του περιεχομένου τους αλλά για την αμηχανία που προκαλούν.
Παράδειγμα πρώτον: Γιόσεφ Μένγκελε, κυρίες και κύριοι! Επάγγελμα, ιατρός. Μέγιστος επιστήμων που προσέφερε τα πάντα στην ιατρική της οποίας υπήρξε πιστός υπηρέτης. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
Θα μου πείτε, μα ο Μένγκελε ήταν χασάπης.
Όχι βέβαια! Σας απαντώ.
Κατ' αρχήν ήσασταν εκεί να δείτε αν όντως ήταν χασάπης; Όχι. Άρα πως το κρίνετε; Βασίζεστε σε μαρτυρίες άλλων, προφανώς. Και τι είναι αυτοί οι άλλοι; Μήπως είναι ιατροί; Όχι.
Μήπως είστε εσείς ιατρός; Όχι. Άρα πως τολμάτε να κρίνετε το έργο αυτού του του λαμπρού επιστήμονος; Δηλαδή να βγουν οι γιατροί και να το κρίνουν να το δεχθώ, αλλά εσείς; Η πλέμπα; Α, και σημειωτέον, εννοείται ότι δεν θα γίνει αποδεκτή η άποψη όλων των ιατρών έτσι; Θα δεχθούμε εκείνες μόνο των ιατρών που θέλουμε. Τους άλλους θα τους πετάξουμε εις την αρένα του χλευασμού. Ή μήπως γίνεται κάτι άλλο, διαφορετικό εδώ πέρα;
Ναι, ξέρω τι θα μου αντιτάξετε, ότι με την ίδια λογική να αρχίσουμε να λέμε το αντίθετο και στους αστροφυσικούς και στους μαθηματικούς και στους βιολόγους κλπ και επίσης να παραδεχθούμε ότι και ο Σεραφείμ του Πειραιώς έχει δικαίωμα να έχει άποψη επί των επιστημονικών ζητημάτων.
Μέγιστο λάθος, διότι υπάρχει μία τεράστια διαφορά: η φιλοσοφία, η Ιστορία, η θεολογία κλπ είναι εντελώς θεωρητικά ζητήματα που σηκώνουν τις ερμηνείες και αυτό το λέω ακόμη και για την Ιστορία, σαφώς. Αντίθετα, τα μαθηματικά, η φυσική κλπ είναι επιστήμες με χειροπιαστά αποτελέσματα και γι'αυτό άλλωστε λέμε ότι απαιτούνται και αποδείξεις (κάτι που δεν απαιτείται για την Ιστορία ας πούμε, εν αντιθέσει με την αρχαιολογία βέβαια!). Παρομοίως, σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις σε τέτοιες επιστήμες όταν κάτι πρέπει να γίνει αποδεκτό αλλά είναι αδύνατον ή δύσκολο ή δεν απαιτείται να το αποδείξουμε, τότε κάνουμε λόγο για Αξίωμα, τα οποία είναι απολύτως αποδεκτά από τις επιστημονικές κοινότητες. Εδώ πέρα τι έχουμε όμως; Έχουμε μία ιστορικό η οποία ανήκει σε μία πολύ συγκεκριμένη ομάδα που έχει συγκεκριμένους σκοπούς (και δεν τους κρύβει, αρκεί να τους πιέσεις να τους πουν) οι οποίοι όχι μόνο επιχειρούν να επιβάλλουν τη δική τους άποψη αλλά αρνούνται και το δικαίωμα όλων των υπολοίπων να έχουν άποψη. Και όταν τους πολυζορίσεις τι σου λένε, ότι πρέπει ν'αφήσετε την Ιστορία στον Αυθέντη.
Ο Αυθέντης, που είναι και η πάσα για το δεύτερο παράδειγμα που παραλίγο να ξεχάσουμε: μου προκαλεί τεράστια έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί (μα πάρα πολλοί) από εκείνους που αντιμετωπίζουν την Ρεπούση ως μοναδικό αυθέντη που κατέχει την απόλυτη αλήθεια, είναι και κατά της εκκλησίας ταυτόχρονα. Μα πως είναι δυνατόν; Αφού και η εκκλησία αυθέντη έχει, το πρόβλημα που βρίσκεται; Ή εναντιώνεσαι σε κάθε αυθέντη ή μην το κάνεις προς κανέναν. Το να μου αντικαταστήσεις τον έναν με κάποιον άλλον τι να το κάνω;
Οπότε σε αυτό το σημείο εξάγουμε ένα ακόμη χρήσιμο συμπέρασμα για το οποίο καλό είναι να κάνουμε μια μικρή ανακεφαλαίωση. Η ιστορία ξεκίνησε με ένα e-mail που κυκλοφόρησε το real.gr.
Διότι αν έχεις σφάξει αρκετές χιλιάδες, αυτό είναι κριτήριο μόνο για τον Μένγκελε, όχι για τους νεότουρκους. Αν έγινε ή δεν έγινε γενοκτονία, αυτό θα το κρίνει η Ρεπούση και η κάθε Ρεπούση, για την οποίαν ειρήσθω εν παρόδω να πούμε ότι ειπώθηκε πως εξέφραζε προσωπική άποψη. Από που ειπώθηκε; Μα και από την ίδιαν και από το κόμμα της. Όταν τη ρώτησαν αρχικά είπε ότι δεν απέστειλε τέτοια επιστολή προς τον ΣΥΡΙΖΑ (υπονοώντας ότι δεν την έγραψε) και όταν απεδείχθη ότι το μέηλ ήταν αυθεντικό το γύρισε ότι ήταν προσωπικές απόψεις, λες και την ρώτησε κανείς αυτό το πράγμα. Και την ίδιαν στιγμή ο Δον κυρ-Φώτης που την έχει ως επιστήμονα στη θέση του τομεάρχη Παηδίας, την "εξέθεσε" λέγοντας ότι δεν εκφράζει θέσεις του κόμματος. Να γελάς, πραγματικά.
Εγώ όμως εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω με ποιο κριτήριο (αν όχι -και το αποδέχομαι αυτό- τα προσωπικά γούστα του καθενός όπου αν τα αποδεχόμαστε για κάποιους γιατί να μην τα αποδεχόμαστε και για τους υπολοίπους;) καταδικάζουμε άλλους Ιστορικούς που μπορεί να έχουν να παρουσιάσουν και σημαντικότερες εργασίες κιόλας (μιας και έχουν αρχίσει ν'ακούγονται διάφορα για το πως έφτασε να γίνει αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο -το λινκ έχει και άλλο λινκ μέσα). Να σας πω και κάτι που είμαι σε θέση να γνωρίζω; Η Ρεπούση όταν δίδασκε στην Ιωνίδειο στον Πειραιά, ως φιλόλογος της γαλλικής δίδασκε και όχι ως Ιστορικός. Για την ακρίβεια, υπάρχει κιόλας μια τάση να φορτώνεται σε φιλολόγους το μάθημα της Ιστορίας στα σχολεία για να συμπληρώνουν ώρες κιόλας, έτσι για να ξέρουμε και πως αντιμετωπίζει το μάθημά της η Ελληνική Παηδία. Όπως και να έχει, ήδη έχουμε βγάλει κάποια επιπλέον συμπεράσματα (ιδίως αν έχουμε ακούσει την παραπάνω εκπομπή) ένα εκ των οποίων είναι ότι την Ρεπούση πρέπει να την κρίνουμε με βάση το τι λέει αυτή και όχι το τι λένε άλλοι, ή τι είναι οι άλλοι, ή ποια είναι η γενικότερη τάση, ως επίσης ότι ούτε καν την ίδιαν παίρνει πολύ να την δούμε μόνο ως ιστορικό διότι απλούστατα έχει από άλλο αντικείμενο ξεκίνησε κι αυτή. Κοινώς, να τους αντιμετωπίζουμε όλους με τα ίδια κριτήρια και όταν θέλουμε να λάβουμε προσωπική -υποκειμενική- θέση, τότε -ναι- να βάλουμε και τα προσωπικά γούστα στη μέση. Όχι όμως για να παραστήσουμε τους τάχα μου αντικειμενικούς, έτσι;
Και η Ρεπούση τι λέει; Πρώτον, ότι επειδή υπάρχει μια γενικότερη τάση να υποβαθμίσουμε την Ιστορία, ας το κάνουμε κι εμείς και αφού δεν θέλετε θα σας το επιβάλουμε. Κοινώς, εσείς δεν έχετε δικαίωμα να έχετε δική σας άποψη και η Ιστορία δεν είναι κάτι που μπορείτε να το κρίνεται αλλά κάτι που θα σας πω εγώ, ο Αυθέντης, για το πως θα το αποδέχεστε. Στο αυτό πλαίσιο λοιπόν, όπως δεν αποδεχόμαστε ότι έγινε κάτι σοβαρό στην Σμύρνη, έτσι δεν αποδεχόμαστε και ότι έγινε γενοκτονία των Ποντίων. Επειδή αυτό όμως παραήταν βαρύ, τι έγινε μετά για να θαφτεί το θέμα; Βγήκε στη φόρα κάτι πιο ανώδυνο, αυτό με τον χορό του Ζαλόγγου διότι ήταν απολύτως βέβαιο ότι ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας θα τσίμπαγε το δόλωμα και θα άφηνε τους Ποντίους και τις γενικότερες ανθελληνικές και εθνομηδενιστικές απόψεις της Ρεπούση στην άκρη, βάζοντας στο προσκήνιο ένα θέμα για το οποίο τωόντι μπορεί να γίνει μεγάλη συζήτηση και κυρίως να μην τελειώνει ποτέ. Διότι το θέμα που έχει τεθεί δεν είναι το αν έγινε ή δεν έγινε η σφαγή στο Σούλι, ούτε το αν οι Σουλιώτισσες είχα περιοριστεί/εγκλωβιστεί στον γκρεμό, παρά στο αν έγινε ή δεν έγινε ο χορός, όπου παρεμπιπτόντως αν αποδειχθεί ότι ο χορός δεν έγινε, σύμφωνα με την ρεπούσεια λογική αυτό θα αποδείξει με κάποιον μαγικό τρόπο και ότι τελικώς και στο Ζάλογγο δεν είχε γίνει κάτι (αλλά αυτό είναι για το μέλλον). Όμως μην ξεφεύγουμε...
Αρχίζουμε, πλέον, να μπαίνουμε σε αμιγώς ιστορικά ζητήματα. Εδώ το πράγμα θα γίνει πολύ ενδιαφέρον και όπως καταλαβαίνετε μέχρι τώρα ήμασταν ακόμη στον πρόλογο. Να υπενθυμίσω εκ νέου ότι δεν είμαι ιστορικός, απλά θα κάνω μια φιλότιμη μελέτη στις γραμμές που θα ακολουθήσουν με ένα έστω άσχετο πτυχίο κάποιας σχολής της τριτοβάθμιας (την οποίαν τελείωσα εν αντιθέσει με τον Τατσόπουλο, αν πάντοτε οι φήμες είναι αληθείς) οπότε αν ο Τατσόπουλος (που υπερασπίστηκε και τη Ρεπούση, αυτό έλειπε δα!) έχει δικαίωμα να έχει άποψη επί της Ιστορίας μία φορά, τότε εγώ έχω τουλάχιστον δύο, παρόλο που για τον ίδιον όλοι εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά ένας επικίνδυνος μισαλλόδοξος αχταρμάς.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου