Τι να πρωτογράψω πια για ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα; Τι;Οι Cirith Ungol, των οποίων το όνομα είναι προφανές ότι είναι εμπνευσμένο από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών και στην"ντόπια" διάλεκτο σημαίνει "Pass of the Spider", έρχονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και συγκεκριμένα από την Καλιφόρνια. Δημιουργήθηκαν το 1977 και η βασική τους επιρροή ήταν οι Black Sabbath. Η αρχική τους σύνθεση αποτελείτο από τους Tim Baker στα φωνητικά. Jerry Fogle και Greg Lindstrom στις κιθάρες, Michael Flint στο μπάσο και Robert Garven στα ντραμς. Ο πρώτος
δίσκος τους που άκουγε στο Frost and Fire ήταν εξαιρετικός, παρά τον πολύ "ελαφρύ" ήχο του (εμ, εν έτει 1980 τι να περίμενες) και αναμφισβήτητα αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς οπαδούς της metal. Βέβαια δεν κρύβω ότι εμένα είναι ο... χειρότερός μου, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του συγκεκριμένου δίσκου, όσο με την ποιότητα των υπολοίπων που ακολούθησαν. Το ντεμπούτο της μπάντας περιείχε μεταξύ άλλων και κομματάρες όπως τα I'm Alive και Frost and Fire. Στιχουργικά ασχολούνται ως επί τω πλείστω με φαντασία, κάτι που φαίνεται τόσο από το όνομά τους, όσο και από τα εξώφυλλα των δίσκων τους, οι οποίοι έχουν άπαντες τον ήρωα του Μούρκοκ Erlic του Melnibone "παρέα" με το θρυλικό σπαθί του Stormbringer, το διαβόητο "μαύρο σπαθί". Παρόλο που το αίμα τους έβραζε, η δεύτερη δουλειά της μπάντας σκάει μύτη μόλις το 1984 και ονομάζεται King of the Dead.
Και εδώ αρχίζει να γίνεται το έλα να δεις. Δε νομίζω να υπήρξε φίλος της εν λόγω μουσικής που να μην έμεινε άναυδος με αυτήν την κυκλοφορία. Με τραγούδια που αποτελούν all time classics στο metal ακόμη και σήμερα (όπως το ομώνυμο ή το Black Machine φερ'ειπείν), ο δίσκος αυτός θεωρείται από αρκετούς ως ο καλύτερός τους. Πολύ πιο τεχνικός από τον πρώτο, παρόλο που έχουν μείνει με μια κιθάρα πλέον (μιας και ο Lindstrom είχε ήδη αποχωρήσει από τη μπάντα), με μελωδίες απλούστατες μεν αλλά εκπληκτικές τόσο σε σύνθεση όσο και σε εκτέλεση αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν από τους (πολλούς) καλύτερους δίσκους όων των εποχών στο metal. Ένας ακόμη λόγος είναι φυσικά και το εκπληκτικό εξώφυλλο που είναι από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ μου. Ήδη εδραιωμένοι στη συνείδηση του μεταλικού κοινού εντός κι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών εργάζονται πυρετωδώς και δύο χρόνια μετά, το 1986, κυκλοφορούν το πραγματικά ανυπέρβλητο One Foot in Hell
όπου εδώ έχουν εξελιχθεί πολύ τα πράγματα: κατ' αρχήν ο ήχος τους έχει σκληρήνει αισθητά. Συνθετικά έχουν ανέβει τουλάχιστον ένα σκαλί, στιχουργικά έχουν αρχίσει να καταπιάνονται με ακόμη πιο πολύπλοκα ζητήματα, δίχως όμως να ξεφεύγουν από τον αγαπημένο τους χώρο του φανταστικού μυθιστορήματος: ενδεικτικά να αναφέρω ότι έχουν αρχίσει να κάνουν λόγο για το Χάος, έτσι όπως αυτό περιγράφεται στον κόσμο του Elric. Όσον αφορά τις εκτελεστικές τους δυνατότητες, ήταν που'ταν.... παραέγιναν εδώ. Ειδικότερα οι κιθάρες είναι επιπέδου σεμιναρίου, γεγονός που δεν πρέπει να μας προκαλεί και κάποια ιδιαίτερη έκπληξη εδώ που τα λέμε, μιας κι ο Jerry Fogle ήταν ένα από τα καλύτερα "χέρια" που έχουν περάσει. Κατ' εμέ ο One Foot in Hell είναι ο καλύτερός τους δίσκος: γεμάτος σε ήχο, εντυπωσιακός με κρυστάλλινη διαύγεια όσον αφορά την παραγωγή του, με νέα στοιχεία αλλά και δίχως ν'απομακρύνεται από τις ρίζες της μπάντας. Κυριολεκτικά μία απίστευτη μίξη στοιχείων. Εξίσου ενδιαφέρον στοιχείο είναι και το εξής: ο One Foot in Hell δεν έχει το τραγούδι που να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, μιας και όλα βρίσκονται στο ίδιο (υψηλό) επίπεδο. Κάπου εδώ η ιστορία των Cirith Ungol όμως αρχίζει να περιπλέκεται για πολλούς και διάφορους λόγους, πράγμα το οποίο φαίνεται από το το ότι η τέταρτη δουλειά τους κυκλοφόρησε το 1991 υπό τον τίτλο Paradise Lost. 
Τα προβλήματα είχαν ήδη ξεκινήσει για τα καλά όμως γι'αυτό το μεγάλο συγκρότημα. Ο Fogle έχει ήδη αποχωρήσει και αντικατασταθεί από τον Jim Barraza (που απεδείχθει εξαιρετικά ικανός και -γιατί όχι;- άξιος αντικαταστάτης), η εταιρία τους τους κάνει περίεργα "παιχνιδάκια" και γενικά οι Cirith Ungol δείχνουν να κουράζονται πλέον από τα όσα συμβαίνουν. Ο δίσκος αυτός στην πραγματικότητα ήταν να κυκλοφορήσει με τελείως διαφορετική δομή, ή πιο σωστά με τρία άλλα τραγούδια μέσα αντί τριών συγκεκριμένων που συμπεριλαμβάνονται. Πως έγινε αυτό; Έθεσε βέτο η εταιρία παρά τις αντιδράσεις της μπάντας και τελικά κυκλοφόρησε τον δίσκο στο τέλος δίχως τη συγκατάθεσή του. Καλό, ε; Όντως τα συγκεκριμένα τραγούδια-προσθήκες δεν δένουν και ιδιαίτερα με το υπόλοιπο τμήμα του δίσκου ο οποίος έχεις μια συγκεκριμένη μουσική δομή, αλλά και πάλι... είναι Cirith Ungol, πως να το κάνουμε. Επιπλέον έχει και την ασύλληπτη "τριλογία του Χάους" μέσα, αποτελούμενη από τα υπεραστουργήματα Chaos Rising, Fallen Idols, Paradise Lost. Δυστυχώς με τις συνθήκες εις βάρος τους και αρκετά αηδιασμένη από τη μουσική βιομηχανία, οι Cirith Ungol διέλυσαν ήσυχα (αρκετά χρόνια μετά επισήμως, παρόλο που στην πραγματικότητα αμέσως μετά το Paradise Lost σχεδόν σταμάτησαν να ασχολούνται). Πριν 6 χρόνια, το 2001 πιο συγκεκριμένα, η μπάντα κυκλοφόρησε μια διπλή συλλογή υπό τον τίτλο Servants of Chaos
που περιείχε σπάνιο και ακυκλοφόρητο υλικό από τα πρώτα της χρόνια, εν έτει 1978, έως και αργότερα. Ο λόγος αυτής της κυκλοφορίας δεν ήταν το να μετρήσουν "αντιδράσεις" και να επανέλθουν. Άλλωστε τον Αύγουστο του 1998 ο Jerry Fogle είχε πεθάνει σε συτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο λόγος της εν λόγω κυκλοφορίας ήταν ξεκάθαρα ένας: να αποδώσουν τον απαιτούμενο φόρο τιμής σε όλους τους οπαδούς τους που ακόμη και σήμερα τους έχουν σε εξαιρετικά υψηλή θέση στη συνείδησή τους και που ποτέ δεν τους εγκατέλειψαν, ακόμη και στα μεγάλα ζόρια της μπάντας.Οι Cirith Ungol ήταν μια αρκετά περίργη μπάντα. Ο ήχος της δεν ήταν και ιδιαίτερα συνηθισμένος. Τουναντίον ήταν αρκετά χαρακτηριστικός, θα έλεγα. Όσον αφορά τη φωνή, χμ... η αλήθεια είναι ότι ο Baker έχει μια από τις πιο "ιδιότροπες" φωνές που'χουν περάσει ποτέ από το metal. Αρκετά υψήφωνος, αλλά με μια πολύ ιδιαίτερη χροιά και με όχι ιδιαίτερα "φυσιολογικά" σκαμπανεβάσματα ("βγαλμένα" με τέτοιον τρόπο όμως που να ταιριάζουν αρμονικότατα με τις συνθέσεις). Η αλήθεια είναι ότι και μόνο λόγω της πολύ χαρακτηριστικής φωνής οι Cirith Ungol θεωρούνται μπάντα love 'em or hate 'em. Δίχως ενδιάμεση κατάσταση δηλαδή, του άκρου. Όπως του άκρου ήταν και η ιστορία τους εδώ που τα λέμε: με τέσσερεις δίσκους εκπληκτικούς, κι όμως να τρώνε την μία τρικλοποδιά μετά την άλλη. Επίσης "ακραία" ήταν και κάποια φαινόμενα που παρουσιάζει η δισκογραφία τους στο σύνολό τους: ως μπάντα είναι περισσότερο ταυτισμένοι με το King of the Dead, η καλύτερή και πιο δεμένη τους δουλειά θεωρώ πως είναι το One Foot in Hell, ενώ τα καλύτερά τους τραγούδια νομίζω πως είναι (εκτός από το απίστευτο King of the Dead) τα Chaos Rising και Paradise Lost από τον τέταρτο δίσκο (στον οποίον δεν συμμετέχει κι μέγας Jerry άλλωστε). Λίγο κουφά δεν ακούγονται όλ'αυτά; Ναι, αλλά όταν σαν συγκρότημα "πραγματεύεσαι" τ΄σο πολύ το Χάος ίσως τελικά να είναι αναμενώμενο να είσαι χαοτικός και στα πάντα που σε περιβάλλουν.
Μερικά ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία για τους Cirith Ungol ήταν και τα εξής: (εάν δεν απατώμαι) είναι το πρώτο συγκρότημα που εισήγαγε τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών στο metal (και ίσως και στη μουσική γενικότερα). Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι το metal έχει μακρά παράδοση στη λογοτεχνία του είδους, και τον Άρχοντα δεν τον έμαθε όταν έγινε η μεγάλη μόδα προ εξαετίας με το ομώνυμο έργο. Επίσης, η επική διάθεση που ούτως ή άλλως είχαν πέρναγε ξεκάθαρα και μέσω της μουσικής τους και μέσω των στίχων τους, πάντοτε συνδυασμένη με το Χάος και μέσω ενός "σκοτεινού" πέπλου, και ήταν ένας από τους παράγοντες που η μουσική τους ήταν και τόσο μοναδική και τόσο χαρακτηριστική. Χαρακτηριστικά να πω ότι δεύτερο συγκρότημα σαν τουε Cirith Ungol δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα ούτε καν ως αντιγραφή, πράγμα λίγο σπάνιο είναι η αλήθεια. Τέλος, ο λόγος που έπιασαν φιλίες πίσω στο 1971 και αποφάσισαν να ξεκινήσουν να "γραντζουνάνε" μουσικούλα ήταν το κοινό τους πάθος για τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών και τις... Ferrari... (για μαντέψτε τώρα από τι πέθανε ο Fogle).
Συλλεκτικά τώρα, και οι τέσσερεις δουλειές τους είναι από τις αρκετά σπάνιες και περιζήτητες στο metal και βρίσκονται στο στόχαστρο πολλών... Πως γίνεται αυτό; Δυστυχώς οι Cirith Ungol δεν ήταν ιδιαίτερα πονηρεμένοι, έτσι δεν κυνήγησαν ποτέ κάποιο καλό συμβόλαιο με μεγάλη εταιρία. Μικρή εταιρία όμως σημαίνει περιορισμένος αριθμός αντιτύπων και χαμηλό promotioning. Ας παραθέσω όμως μια ιστορική δήλωση του Robert Garven η οποία είναι ιδιαίτερα πικρή και δείχνει τι επικρατούσε από τότε κιόλας στη μουσική: Unfortunately for us (although I'm sure we wanted to be successful) our only real thought was to create good metal. Actually we sold quite a few albums but we were always on independent labels that had little or no money for tour support, advertising, airplay, etc. I am sure with this missing link we would have been more well known to the mainstream metal audience. Our big mistake was not hooking up with a major label, if this had happened we would still be together today with 10 albums out. The biggest mistake we ever made was signing with an independent label. You have to remember what the independent companies were doing then. Instead of releasing one album and really promoting it like the big companies they were releasing 100 albums and hoping one or two would sell allot or even break even. It is really like gambling but with people careers bands like ours were the losers. No matter what anyone's good intentions were at any of our record companies (and I'm not sure how many good intentions there ever were), no one ever spent the kind of $$ on the band for promotion or tour support that it would have needed to become successful. We should have somehow held out for a major label, but who knows, if we had not done our first LP we might have never have had ANY music recorded or released?!?!!?..
Ενδεικτικά παραθέτω κάποιους στίχους παρακάτω.
Chaos Rising
While sin and death stand silent guard outside the Gates of Hell.
He slowly spreads his leather wings and soars above the land,
He strokes his pointed beard and casts an evil eye toward man.
Unchains the dogs of chaos to complete his evil chore
To make the cringing herd of man his thralls by right of war.
They gorge on fatal fruit, taste of dust and bitter ash,
While fire burns in Heaven and immortal forces clash.
The smell of burning brimstone - lightning flung from golden hands.
To rule without a master is the only dream of man.
As they swap our souls among them and prepare the final feast,
Begin the war eternal - cast aside both God and Beast.
Moving toward the evil song that fate will sadly sing,
How the pride of man has fallen, crowning lust their only king.
Heaven screams in anguish and the world cries out in pain,
Unleash the final terror - man begins his now doomed reign.
-------------------------------------------------
King of the Dead
The time has come to pay for all your sins
Silence shattered by his gasping cries
His savage touch will end your world of lies
Who has dared to desecrate his crypt
Shall soon be hanging lifeless in his grip
Who has dared to stalk him in the gloom
Fore he has freshly risen from the tomb
Crown upon his head
King of the Dead
The sword descends the blood shall fall like rain
Its rising tide will cleanse your world of pain
His grip will rob the living of their breath
For as he ruled in life he rules in death
Περιττό ν'αναφέρω πως οι Cirith Ungol έχουν διαχρονικά μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί. Πραγματικά μεγάλη και αδικοχαμένη μπάντα.
Τιμής ένεκεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου