Περί Παιδείας Αναλώσιμα (τεύχος τρίτον)

...και πως έκατσε η φάση κι έχουμε επιστρατευμένους καθηγητές. Αλλά ας μην πηγαίνουμε απευθείας στο επίκεντρο της υποθέσεως.

Το ότι τα παιδιά εδώ και 2 χρόνια κάνουν μάθημα δίχως βιβλία, προφανώς δεν αποτελεί πρόβλημα.
Το ότι τα κενά στα σχολεία πλέον είναι αδύνατον να μετρηθούν, προφανώς δεν αποτελεί πρόβλημα.
Το ότι φέτος ιδίως στο πλαίσιο των περικοπών παρατηρήθηκαν φαινόμενα να μην έχουν πετρέλαιο τα σχολεία και να ξυλιάζουν τα παιδιά στο καταχείμωνο, προφανώς δεν αποτελεί πρόβλημα.
Το ότι στο πλαίσιο της εξοικονόμησης χρημάτων και του υποτιθέμενου εξορθολογισμού έχει ανακοινωθεί ότι θα ξαναγυρίσουμε στο σύστημα των δεσμών δηλαδή 30 χρόνια πίσω και αυτό όχι επειδή διαπιστώθηκε ότι ήταν καλύτερο σύστημα αλλά επειδή προϋποθέτει ότι θα καταργηθούν μαθήματα που σημαίνει ότι θα υπάρχουν απαιτηθούν λιγότεροι καθηγητές και αυτό συνεπάγεται λιγότερα "έξοδα", δεν αποτελεί πρόβλημα.
Το ότι προγραμματίζονται και άλλες συγχωνεύσεις σχολείων για να μειωθεί ακόμη περισσότερο το εκπαιδευτικό προσωπικό, ούτε αυτό αποτελεί πρόβλημα, προφανώς.

Πρόβλημα αποτελεί το γεγονός ότι οι καθηγητές εξέτασαν το ενδεχόμενο να απεργήσουν.
Βέβαια θα μου πείτε ότι ήταν οι Πανελλήνιες ενόψει. Πολύ σωστό, αλλά μήπως δεν ήταν οι Πανελλήνιες ενόψει την χρονική στιγμή που αποφάσισε ηθελημένα και με πλήρες σχέδιο η κυβέρνηση να φέρει το θέμα στην επικαιρότητα;

Ήταν προφανές ότι η στιγμή επιλέχθηκε πολύ χειρουργικά από τους κυβερνώντες, οι οποίοι τα είχαν προγραμματίσει όλα στην εντέλεια: είτε οι καθηγητές δεν θα έκαναν κιχ και θα πέρναγαν το νομοσχέδιο, είτε θα φτάναμε στα τωρινά χάλια. Δεν είναι τυχαίο το ότι έσπευσαν να επιστρατεύσουν τους καθηγητές "επειδή δεν πήγαινε άλλο με τις κινητοποιήσεις τους", όταν οι τελευταίοι δεν είχαν προλάβει καν όχι να κάνουν κινητοποιήσεις, αλλά επί της ουσίας και να το συζητήσουν έστω! Εδώ μιλάμε ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει τόσο πολύ που θυμίζει έντονα το ανέκδοτο "άει πηδήξου εσύ κι ο γρύλος σου" (υποθέτω ότι το γνωρίζετε) και που γενικά αγγίζει τα όρια του φαιδρώς γελοιοτάτου.

Αν η τρικυβέρνηση επιθυμούσε πραγματικά να διαβουλευθεί (όπως αυτοπαρουσιάζεται ότι τάχα μου την ενδιαφέρει) είτε θα το είχε φέρει το θέμα εξαρχής της σχολικής χρονιάς, είτε θα περίμενε να τελειώσουν οι μαθητές τις εξετάσεις τους αφού τόσο πολύ ενδιαφέρεται για το μέλλον που τους δημιουργεί, δηλαδή ένα μέλλον με μόνο τρία ενδεχόμενα:
α) της μετανάστευσης
β) της ανασφάλιστης εργασίας για 300 ευρώ το πολύ (αν ξέρεις αρκετές ξένες γλώσσες και έχεις και τίποτε άλλο πτυχία) και με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα
γ) της εσαεί ανεργίας

Αντ'αυτού, η κυβέρνηση επέλεξε να φέρει μόλις 20 μέρες πριν τις Πανελλήνιες το θέμα ακριβώς επειδή σχεδίαζε να κάνει αυτά που έκανε, εκθέτοντας τους καθηγητές στα μάτια της κοινωνίας όχι επειδή οι καθηγητές έκαναν κάτι αλλά επειδή ένα από τα σενάρια ήταν και το να κάνουν κάτι. υποθετικά. Και φυσικά που επιστρέφουμε; Μα στους συνδικαλιστές όπου εδώ είναι πολύ απλά τα πράγματα: τώρα ξύπνησαν οι καθηγητές και συνειδητοποίησαν ότι... βρωμάνε τα πόδια της ΟΛΜΕ; Αφού τόσο καιρό κοιμόντουσαν, ας πρόσεχαν, για να τα λέμε και λίγο χύμα τα πράγματα. Απλό είναι.

Έχω ξαναπεί ότι οι τρεις μεγαλύτερες μάστιγες της χώρας είναι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι συνδικαλιστές (και ακολουθούν παρασάγγας οι μπάτσοι βεβαίως, βεβαίως). Είναι τα τρία χειρότερα επαγγέλματα που υπάρχουν (και φυσικά δεν πρόκειται για εσφαλμένη διατύπωση, είναι επαγγέλματα). Ακόμη και μέσα σε όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και ενδεχομένως και λαμογιές, η ΟΛΜΕ πήρε περιέργως μια σωστή απόφαση: ανακάλεσε την απεργία που κατ' εμέ βεβιασμένα είχε προκηρύξει και θα εξηγήσω τους λόγους που το λέω, παρόλο που σε κάθε περίπτωση είμαι αντίθετος με τις κυβερνητικές αποφάσεις που θεωρώ λίαν επιεικώς όσο πιο φασιστικές μπορούσαν να είναι. Όταν σε έχουν επιστρατεύσει καταπατώντας το Σύνταγμα που επί της ουσίας έχουν καταντήσει εντελώς κουρελόχαρτο, και σε περίπτωση απεργίας κινδυνεύεις με φυλάκιση και με απόλυση δηλαδή ουσιαστικά όταν βλέπεις ότι ένα ολόκληρο σύστημα περιμένει να εκσπερματώσει πάνω σου και για να δείξει ότι έσπασε και το "ταμπού" (sic) των απολύσεων αλλά και για να παραδειγματιστούν άλλοι κλάδοι των οποίων το μέλλον προγραμματίζεται εξίσου ζοφερό. Δηλαδή αν η ΟΛΜΕ επέμενε σε αυτήν την τωόντι ηλίθια απεργία (μιας και από μόνη της έπεσε στην παγίδα) θα ήταν όχι απλώς βούτυρο στο ψωμί της κυβερνήσεως αλλά και εντελώς εγκληματικό. Όπου παρεμπιπτόντως εκτιμώ ότι για τον ίδιον λόγο δεν δέχθηκε να υποστηρίξει το αίτημα και η ΑΔΕΔΥ (κατ' εμέ, επίσης σωστά, ξανά περιέργως).

Η μεγάλη η πλάκα όμως ξέρετε ποια είναι; Όπου εδώ πραγματικά γελάνε (ή ίσως και να κλαίνε μέχρι να πιάσει νευρικό γέλιο): ενώ η τάξις αποκαταστάθηκε και οι Πανελλήνιες ξεκίνησαν κανονικά δίχως να μπορεί κανείς να κάνει κιχ, το Υπουργείο Παηδίας σε ένα ρεσιτάλ αχρηστίας και ανικανότητας δεν έχει ανακοινώσει ακόμη τον αριθμό των εισακτέων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και αυτό διότι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη το περιώνυμο σχέδιο "Αθηνά" που προβλέπει συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων αλλά και Πανεπιστημίων ολόκληρων! Ούτως ειπείν και που δίνουν εξετάσεις τα παιδιά είναι παντελώς άνευ σημασίας! Δεν μπορούν καν να συμπληρώσουν μηχανογραφικό δελτίο στην παρούσα φάση! Βέβαια κάτι τέτοιο δεν δείχνει να ενοχλεί ιδιαίτερα την τρικυβέρνηση και τους γονείς (που τάχα μου αγωνιούσαν για το ζοφερό μέλλον των παιδιών τους) και φυσικά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος της οιασδήποτε πολιτικής επιστρατεύσεως του οποιουδήποτε. Παρομοίως δεν έχουμε καμία προσωπική εξομολόγηση του βουλευτού και τηλεπλασιέ συνάμα Αδώνιδος Γεωργιάδη, ο οποίος -για να κάνουμε και λίγο χιούμορ- αποτελεί την ζώσα απόδειξη ότι η απεργία κατά τις Πανελλήνιες Εξετάσεις είναι τωόντι κάτι πολύ κακό: αν οι καθηγητές δεν είχαν απεργήσει το 90 που έδινε αυτός τότε δεν θα είχε χάσει τη σχολή του για ένα μόριο, θα είχε μπει κάπου καλύτερα και προφανώς θα πούλαγε βιβλία σε κάποιο μεγαλύτερο κανάλι με αποτέλεσμα (πιθανολογώ) να μην χρειαζόταν καν να ασχοληθεί με τα Κοινά και έτσι θα ήμασταν κι εμείς πολύ πιο ήρεμοι ψυχικά αφού δεν θα τον τρώγαμε στη μάπα.

Στο διά ταύτα, για να μην μακρυγορούμε (ναι, σημειώστε παρακαλώ ότι την είπα και αυτήν την ατάκα εγώ, ο άρχων των σενδονιών): έχουμε πει και ξαναπεί ότι η ανύπαρκτη Παιδεία είναι το μείζον πρόβλημα της χώρας και της κοινωνίας και αυτό διότι ό,τι κι αν κάνεις με την Παιδεία, όσα πειράματα, τα αποτελέσματα θ'αρχίσουν να φαίνονται κατ' ελάχιστο μία δεκαετία αργότερα, οπότε μέσα σε μια δεκαετία παρουσιάζεται πεδίον δόξης λαμπρόν για πολιτικές θριαμβολογίες. Αναλογιστείτε μόνο τι άτομα έχουν περάσει από τον συγκεκριμένο υπουργικό θώκο με ένα λίαν χαρακτηριστικό παράδειγμα (διότι δεν υπάρχει λόγος για να αναφέρουμε άλλο): επί υπουργίας Μίσηζ Ντιαμαντοπούλου η Υφυπουργός Χριστοφιλοπούλου έδωσε μεγάλες μάχες για να περάσει ο -ας μην τον χαρακτηρίσω- λεγόμενος και νόμος Διαμαντοπούλου του 2011. Μόλις άλλαξαν τα κόζα η ίδια έδωσε μάχες για... να καταργηθεί. Όλα αυτά, μέσα σε λίγους μήνες. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν παίξει (κυριολεκτικώς) με την Παιδεία της χώρας. Οπότε τι να λέμε μετά; Είναι ν'αναρωτιώμαστε γιατί η Παιδεία έχει γίνει Παηδία; Είναι ν'απορούμε γιατί έχει φτάσει η κοινωνία σε αυτά τα χάλια;

Ναι, και οι καθηγητές έχουν τεράστιες ευθύνες στα χάλια και όπως έχουμε πει διάφορα στο παρελθόν, έτσι θα ξαναπούμε και άλλα πολλά στο μέλλον. Όχι τώρα όμως διότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στην όλη εξίσωση και είτε αρέσει, είτε όχι οι καθηγητές είναι το μικρότερο εξ αυτών.

Πριν κλείσω, να πω και δύο κουβέντες ακόμα. Κατ' αρχήν για το σημερινό θέμα που αφορούσε το διαδίκτυο και την αποξένωση. νομίζω ότι η επιλογή του θέματος ήταν εξαιρετικά εύστοχη. Η κυβέρνηση που περικόπτει τα πάντα, από μισθούς και αμοιβές μέχρι την προσωπική αξιοπρέπεια του καθενός, που σε ωθεί να μένεις στο σπίτι και που επί της ουσίας το τελευταίο πράγμα που σου αφήνει  μόνο το διαδίκτυο για να νοιώσεις ότι εξακολουθείς να έχεις μια τελευταία επαφή με τον έξω κόσμο, βγάζει ένα θέμα περί του αντιθέτου. Προφανώς για να μας πληροφορούν ότι η ανεργία πέφτει, ότι ο κόσμος αυτοκτονεί από ψυχολογικά προβλήματα και ότι αυτά που βιώνουμε ονομάζονται ανάπτυξη. Βέβαια όλα αυτά απαιτούν iq ελαφρά μεγαλύτερο από ραδικιού να τα καταλάβει κανείς άρα θα ήταν άδικο εκ μέρους μας να περιμέναμε να τα καταλάβουν οι κυβερνώντες.
Το δεύτερο, ως προς το διά ταύτα των μέτρων για τα σχολεία, πολύς κόσμος έχει σκαλώσει στο τάχα μου λογικό μέτρο της αύξησης των δύο ωρών (ότι ντε και καλά παράλογα αντιδρούν οι καθηγητές). Βασικά δεν είμαι καθηγητής αλλά είναι ένα επάγγελμα που ξέρω καλά (άλλη φορά το γιατί και το πως. Έως τότε, στου zaphod για μια πολύ δομημένη αποδόμηση της κυβερνητικής -και όχι μόνο- προπαγάνδας). Δεν είναι οι δύο ώρες, έτσι σκέτα. Οι δύο ώρες μπορεί να συνεπάγονται επιπρόσθετη μετακίνηση από το πουθενά όπου αυτή μπορεί να μην συμπεριλαμβάνει μόνο κοντινά σχολεία, αλλά και κοντινά νησιά. Ένα αυτό. Δεύτερον, πολλές δύο ώρες αθροιστικά συνεπάγονται ακόμη λιγότερες ανάγκες σε καθηγητές. Τρίτον, ο αριθμός των διδακτικών ωρών είναι αμιγής, δηλαδή αφορά τις καθαρές διδακτικές ώρες (οι οποίες αναλογικά με την ποιότητα που θέλουμε ακόμη και αυτές μπορεί να είναι πολλές δίχως καν αύξηση). Σε αυτές τις ώρες δεν συμπεριλαμβάνονται οι ώρες απασχόλησης στο γραφείο (μιας και τα σχολεία δεν έχουν γραμματείς), και φυσικά ούτε συνυπολογίζονται οι ώρες διορθώματος στο σπίτι, προετοιμασίας μαθήματος κλπ. Δεν είναι σκέτο δύο ώρες δηλαδή.
Και από αυτά τι συμπέρασμα συνάγεται αβίαστα; Ότι μία κυβέρνηση που στην πράξη δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες της χώρας (το έχει δηλώσει ξανά και ξανά άλλωστε ότι άλλο πράγμα η σωτηρία της χώρας και άλλο των πολιτών), που κόβει παροχές ακόμη και Υγείας, που κυνηγάει τους πολίτες με κάθε τρόπο όπως κάθε σοβαρή χούντα που σέβεται τον εαυτό της, που δημιουργεί ολοένα και περισσότερους ανέργους και αυτόχειρες και που εν προκειμένω για τα σχολεία η μόνη σπουδή της είναι πως θα τη βγάλει δίχως βιβλία, δίχως καθηγητές και δίχως ανθρώπινες συνθήκες μέσα σε ένα καθεστώς διαρκούς οπισθοδρόμησης, άξαφνα φέρεται να κόπτεται για το μέλλον των παιδιών.
Σαν κάτι να μην κολλάει, μου φαίνεται...

Αλλά δυστυχώς και το ότι τρώμε ακόμα στη μάπα με τόση επιτυχία το διαίρει και βασίλευε, και αυτό πρόβλημα Παιδείας είναι.
Πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία γι'αυτή τη χώρα.
Ειλικρινά το λέω.