Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και λοιπές πολιτικές μπαρούφες. (μέρος Α')

Και καλό κουράγιο όσοι το πάτε μέχρι κάτω.
Σημειωτέον ότι επειδή το σενδόνι παραβγήκε τερατώδες, θα κυκλοφορήσει σε δύο μέρη.


Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει θεατές κυριολεκτικώς στο θέατρο του παραλόγου. Προβλήματα άλλα δεν είχαμε, λυμένα τα έχουμε όλα, και ασχολούμεθα με το μέλλον της αντιρατσιστικής πολιτικής στην χώρα, ωσάν να μην υπήρχε νόμος σχετικός μέχρι πρότινος, που προφανώς και θα σήμαινε ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι η απουσία του νόμου αλλά το ότι ο νόμος δεν τηρείται. Βέβαια θα μου πείτε -και ορθά- δεν είναι πρόβλημα το αντιρατσιστικό; Φυσικά και είναι πρόβλημα, αλλά ακόμη και τα προβλήματα έχουν την ιεράρχησή τους.

Όπως και να'χει, αν προσέξουμε λίγο την όλη στιχομυθία των ημερών θα διαπιστώσουμε πίσω από τις γραμμές αυτής της πολυπλόκαμης ιστορίας πολύ σημαντικά πράγματα, αρκεί να είμαστε σε θέση να θέσουμε τις σωστές ερωτήσεις με την ελπίδα ότι αυτές θα μας οδηγήσουν στις σωστές απαντήσεις. Βέβαια εδώ αναφύεται ένα άλλο ερώτημα, ακόμη σημαντικότερο: μπορούμε να θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις; Η απάντηση είναι σαφώς όχι (και φαίνεται από όλη την καθημερινότητά μας εδώ και δεκαετίας, αλλά ας μην ανοίξουμε αυτήν την κουβέντα επί της παρούσης), πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Εδώ πέρα λοιπόν υπάρχει ένα προφανές σημείο, δηλαδή η αναχαίτιση των δημοσκοπικών ποσοστών της ακροδεξιάς, είναι όμως μόνο αυτό; Μήπως είναι πιο μπλεγμένο; Μήπως μαζί με αυτό είδαν φως και έβαλαν και κάποια άλλα "μικροθέματα"; Ας το πάρουμε ανάποδα το πράγμα λοιπόν προς δική μας διευκόλυνση παρατηρώντας τα "αποτελέσματα".

Ένα πολύ χαρακτηριστικό αποτέλεσμα ήρθε μόλις προχθες μέσω της πασίγνωστης εθνομηδενήστριας κυρίας Ρεπούση, για την οποίαν το κόμμα της η ΔΗΜΑΡ έλαβε την ψελίζουσα θέση ότι εξέφρασε προσωπικές απόψεις. Βέβαια η εν λόγω είναι και τομεάρχης Παηδίας του εν λόγω κόμματος και αυτοπαρουσιάζεται ως Ιστορικός, οπότε πόσο προσωπικές είναι οι απόψεις της άραγε, θα μου πείτε; Σωστό κι αυτό. Αλλά από την άλλη εδώ που τα λέμε δεν φημίζεται διά τον συνωστισμό εγκεφαλικών κυττάρων εντός του κρανίου της δίχως, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδείξουμε την δέουσα προσοχή που της αρμόζει. Η ουσία (εν προκειμένω) είναι ότι ήδη από το προχθεσινό βράδυ η κυρία Ρεπούση (που να υπενθυμίσω ότι πριν έναν χρόνο ακριβώς είχε αποχωρήσει για να μην είναι παρούσα στην τήρηση του ενός λεπτού σιγής για την γενοκτονία των Ποντίων) έσπευσε να δηλώσει ότι δεν είχε αποστείλει ποτέ τέτοιο μέηλ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν το έγραψε κιόλας. Χθες, μάλλον θυμήθηκε λίγο καλύτερα και λίγο πιο εμμέσως παραδέχθηκε ότι το έγραψε. Αύριο μπορεί να θυμηθεί κάτι επιπρόσθετο, όπως το ότι ίσως να έχει αποστείλει και άλλα τέτοια μέηλ κ.ο.κ. Παρατηρώντας, λοιπόν, την όλη στιχομυθία βγάζουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα σχετικά με το ποιόν του εν λόγω νομοσχεδίου, το οποίο ουσιαστικά νομιμοποιεί τις χρόνιες ονειρώξεις αρκετών όχι μόνο ποινικοποιώντας την σκέψη, αλλά και ποινικοποιώντας επιπροσθέτως την απομάκρυνση από το μαντρί. Πλέον (αν το εν λόγω σχέδιο γίνει νόμος) δεν θα έχεις γνώμη αν κάτι είναι έγκλημα ή όχι. Αν πεις ότι το ολοκαύτωμα κατά των Εβραίων δεν συνέβη ποτέ θα σε κυνηγάει ο εν λόγω νόμος. Παρομοίως θα σε κυνηγάει και αν πεις ότι εις βάρος των Ποντίων έγινε γενοκτονία. Κοινώς, και το αν θα πας φυλακή ή όχι αλλά και το αν κάποιος ήταν θύμα γενοκτονίας ή δολοφονήθηκε "απλώς" αλλά μαζικά θα είναι στην διακριτική ευχέρεια των διαφόρων Ρεπούσηδων και των λοιπών εθνομηδενιστών. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο φασιστικός τρόπος για να μεταβληθεί η ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα. Ενδεικτικά δύο φωτογραφικά παραδείγματα:

Σύμφωνα με την ρεπουσιάδα, στην πάνω φωτογραφία είναι δυνατόν να απεικονίζονται καπνοί από τα ψήσε-φέρε (ελληνιστί μπάρμπεκιου) της σύσφιξης σχέσεων Ελλήνων και Τούρκων στην Σμύρνη το 1922. Το πλήθος των καπνών υποδηλώνει και την έκταση των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Να σημειωθεί ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε από πλοίο που προσέγγιζε την Σμύρνη.

Η δεύτερη φωτογραφία δείχνει Ποντίους σε στιγμές μεσημεριανής σιέστας, για τους οποίους η σκαιά προπαγάνδα υποστηρίζει ότι πέθαναν, όπου τέλος πάντων και έτσι να έγινε, θα πέθαναν προφανώς για άγνωστο λόγο και στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που παρέμειναν άταφα κάποιος έτυχε να τραβήξει αυτήν την φωτογραφία που δεν λέει και τίποτε άλλο.

Αν πεις κάτι διαφορετικό, σύμφωνα με τα μυαλά των Ρεπούσηδων, κινδυνεύεις άμεσα αν το νομοσχέδιο αυτό γίνει νόμος έτσι όπως το εννοεί η εν λόγω κυρία.

Φυσικά, εδώ θα μας έρθει ένας σφοδρός αντίλογος, ότι δηλαδή το θέμα αυτό (ότι δηλαδή το εν λόγω νομοσχέδιο υποκρύπτει κάτι τέτοιο) έχει διαψευσθεί. Μάλιστα. Αντίστοιχα θυμάμαι ότι έρχεται αλλαγή, έρχεται κάθαρση, έρχεται εκσυγχρονισμός, έρχεται επανίδρυση, ότι λεφτά υπάρχουν, ότι η ανάπτυξη θα φαινόταν το 2011, το 2012, το 2013 (α' εξάμηνο), το 2013 (β' εξάμηνο), πλέον το 2014 (αν και όχι για όλους) κλπ. Θέλω να πω ότι καλό είναι να κρατήσουμε στην άκρη τις διαψεύσεις και τις λοιπές διαβεβαιώσεις δίχως να αμφισβητούμε βεβαίως βεβαίως την ακατάρριπτη ειλικρίνεια των πολιτικών μας, και ας προσπαθήσουμε να κρίνουμε μόνοι μας, και για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να θυμηθούμε διάφορα παρεμφερή και πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, όπως για παράδειγμα την διαρκή προσπάθεια να φιμωθούν τα βλόγια λίαν συμπτωματικώς με υπουργό Δένδια, ο οποίος Δένδιας όλως συμπτωματικώς περνάει εσχάτως που είμεθα απασχολημένοι κάτι άλλες ρυθμισούλες για τις μικρές διαδηλώσεις (μέχρι 200 άτομα -υποθέτω ότι θα τους μετράνε εκείνη την ώρα) ότι τάχα μου δεν είναι δυνατόν να κλείνουν το κέντρο. Το πως είναι δυνατόν οι μικρές διαδηλώσεις να κλείνουν όλο το κέντρο μόνο ένας εγκέφαλος επιπέδου Δένδια μπορεί να το εξηγήσει (υποθέτω θα είναι του στυλ, εμείς οι δέκα κλείνουμε τη όλη Σταδίου, εσείς οι δέκα όλη την Πανεπιστημίου, εσείς οι δέκα όλη την Αλεξάνδρας κλπ, κλπ). Βέβαια κανείς δεν δείχνει να θυμάται ότι οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται λίγο πιο ριζικά, δηλαδή με αναρίθμητα δακρυγόνα και κάμποση βία συν τους διάσπαρτους προβοκάτορες  με τις στημένες ενέργειές τους, ενώ μόνο οι "εγκεκριμένες" διαδηλώσεις επιτρέπονται αλλά και αυτές ακόμη αν είναι προγραμματισμένες. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που τώρα σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι ουδέποτε θα τους πέρναγε από το μυαλό να ταυτίσουν γνώμες και απόψεις με πράξεις, όπως ουδέποτε ήθελαν να ταυτίσουν την κουκούλα με την πρόληψη της εγκληματικής πράξης, την ζαρτινιέρα με το ανηλεές ξύλο, τα κίτρινα παπούτσια με το πειστήριο τρομοκρατίας κλπ. Και παρόλο που είμαι βέβαιος ότι οι προθέσεις τους είναι τωόντι οι καλύτερες (το ερώτημα είναι, για ποιον) ξεχνάμε ότι ποινικοποίηση της απόψεως για το επακριβές θέμα που εξετάζουμε έχει ήδη λάβει χώρα στο παρελθόν με μια υπόθεση του Πλεύρη, αν θυμάστε, για την οποίαν έγραφα (ως συνήθως προφητικά, αν και εγώ αρέσκομαι να το αποκαλώ επαφή με την πραγματικότητα):  Διότι κατά 'κει πάμε: στο να τα βάλουμε στο ίδιο καζάνι, με απώτερο σκοπό να ποινικοποιήσουμε περαιτέρω την ελεύθερη γνώμη, η οποία είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα. Στην αρχή έκανα μια αναφορά στη δίκη του Πλεύρη. Ο Πλεύρης είναι αυτός που είναι και όλοι τον ξέρουμε λιγότερο ή περισσότερο: άλλους τους συναρπάζει, άλλους τους αηδιάζει και άλλους τους κάνει να γελάνε (το μόνο που δεν καταφέρνει είναι να προβληματίζει, γιατί δηλαδή να έχουμε απόψεις ωσάν του -κάθε- Πλεύρη). Το θέμα είναι ότι τότε δεν καταλάβαμε ότι στη θέση του Πλεύρη θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Και αυτό είναι που βλέπω ότι πάει να γίνει τώρα. 
Και όπου τώρα, βάλτε τότε, διότι αυτά είναι όλα τετελεσμένα γεγονότα.

Όπως βλέπουμε λοιπόν, πέραν της υποτιθέμενες αντιρατσιστικής ευαισθησίας των πολιτικών μας που όψιμα θυμήθηκαν τις τελευταίες ημέρες (επ'αφορμή κάποιων ευρωπαϊκών επιταγών), υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που οφείλουμε να δούμε πολύ προσεκτικά πριν πάρουμε την οριστική μας θέση επί του θέματος, αν δηλαδή το εν λόγω νομοσχέδιο είναι σωστό ή όχι, διότι πολύ απλά πρέπει να διαβάσουμε με προσοχή πίσω από τις γραμμές. Είναι δε, προφανές ότι ένας ειδικός επί του θέματος θα μπορέσει μετά βεβαιότητος να βρει ακόμη περισσότερα σημεία που πιθανώς να μπορούν να θεωρηθούν γκρίζα ή έστω κακοδιατυπωμένα (sic) και με δεδομένο ότι καταδείξαμε μία σημαντική ρωγμή στο ηθικό (τουλάχιστον) τμήμα του εν λόγω νομοσχεδίου δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε στο αυτό μοτίβο μιας και το νόημα το πιάσατε.

Πάμε τώρα στην πιο ωμή συνέχεια που εμμέσως αναφέραμε και παραπάνω και όσοι συνεχίσετε στο σενδονάκι που θα προκύψει, σας συνιστώ να διαβάσετε πολύ προσεκτικά διότι θα ακολουθήσουν σοβαρότατες και πολύ σκληρές πολιτικές εκτιμήσεις, πρώτη εκ των οποίων είναι η εξής: οι παρούσες συνθήκες έτσι όπως εξελίσσονται ευνοούν μόνο ένα κόμμα: την Χρυσή Αυγή. Τέλος.
Να το διευκρινίσω λίγο διότι είμαι βέβαιος ότι δεν το πιάσατε: ό,τι και αν συμβεί -και το εννοώ, ό,τι και αν συμβεί- ευνοεί μόνο την Χρυσή Αυγή και κανένα άλλο κόμμα. Και όμως, είμαι βέβαιος ότι πάλι κάτι σας διέφυγε γι'αυτό και θα το κάνω λίγο πιο πενηνταράκια, χρησιμοποιώντας όλα τα πρόσφατα γεγονότα, τα οποία παρατηρούμε ότι η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και της βγαίνει. Το σημαντικό ερώτημα εδώ, λοιπόν, είναι το γιατί της βγαίνει; Πως είναι δυνατόν σε μια εξέλιξη είτε συμβεί το ένα, είτε το άλλο, να κερδίζει η Χρυσή Αυγή; Δεν είναι οξύμωρο;

Η απάντηση είναι -νομίζω- σοκαριστική αν και απίστευτα κυνική κι εξίσου απλή: όχι, δεν είναι οξύμωρο. Διότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι το πρόβλημα. Η Χρυσή Αυγή είναι αποτέλεσμα του προβλήματος και αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι δεν θέλουν να το δουν, μεταξύ των οποίων βέβαια και οι πολιτικοί. Να το πούμε διαφορετικά: (μεταξύ άλλων) αποτελέσματα του προβλήματος στην Ελλάδα είναι (και) τα εξής:
- η συρρίκνωση του ΑΕΠ
- η αύξηση της ανεργίας και των αυτοκτονιών
- η μείωση του εισοδήματος και η χειροτέρευση της ποιότητας ζωής των Ελλήνων
- η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής

Εδώ πέρα όμως η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται ως το πρόβλημα, δηλαδή με λάθος τρόπο και γι'αυτό ακριβώς ό,τι κι αν συμβαίνει της αυξάνει τα ποσοστά, με ενδεικτικότερο παράδειγμα που έχουμε αναφέρει, την πασίγνωστη πλέον ιστορία με το χαστούκι στην Κανέλλη, η οποία (ιστορία) εκτόξευσε τα ποσοστά της κατά περίπου 3 μονάδες μέσα σε ένα μεσημέρι.

Εδώ λοιπόν έχουμε τα εξής πολύ ενδιαφέροντα: με δεδομένο ότι η ομολογία όλων είναι ευθεία (ή τουλάχιστον έτσι ήταν αρχικά μιας και αρκετοί έχουν δείξει να συνειδητοποιούν το μέγεθος της μπαρούφας που πέταξαν), ότι δηλαδή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αποσκοπεί στο να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή έχουμε πίσω από τις γραμμές μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα και μάλιστα σχεδόν στο πιάτο. Ποια είναι αυτά;
Πρώτον, ομολογούν όλοι -και πλέον αναφέρομαι και στους Ευρωπαίους εκτός από τους ντόπιους- ότι η ακροδεξιά είναι μη ελέγξιμη και διαρκώς αυξανόμενη και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα, ως εκ τούτου γι'αυτό ακριβώς και ανησυχούν εσχάτως πολύ έντονα.
Δεύτερον, ότι τα πραγματικά δημοσκοπικά ποσοστά της είναι παραπάνω από το 10% που φέρονται να της δίνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις. Για την ακρίβεια, ίσως να είναι πολύ παραπάνω σε βαθμό μεγάλης εκπλήξεως.
Τρίτον και αυτό είναι το πιο σημαντικό όλων, ότι δεν προτίθενται να σταματήσουν την εφαρμογή των πολιτικών που γιγαντώνουν την ακροδεξιά.
Τέταρτον, ότι άλλη λύση δεν βλέπουν.

Αυτά είναι τα βασικά πρώτα συμπεράσματα και λέω πρώτα, διότι ακολουθούν τα συμπεράσματα του επομένου σταδίου επεξεργασίας. Ας πούμε, ένα πρώτο είναι και το εξής: οι πολιτικοί που τα έχουν κάνει σκατά σε όλα, θα προσπαθήσουν να δώσουν λύση κατά του τέρατος που οι ίδιοι εξέθρεψαν. Άραγε πόσες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας; Ε; Για αναλογιστείτε το μόνοι σας.
Ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να δουν ότι οι πολιτικές λιτότητας που ακολουθούν είναι πιο τοξικές και από τα τοξικά ομόλογα που έριξαν έξω την παγκόσμια οικονομία πριν 5 χρόνια με την Λέμαν Μπράδερς κλπ. Και δυστυχώς όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερες είναι οι ομοιότητες που εμφανίζονται με τις συνθήκες προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ήταν και ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητος.

Η πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί από το χιτλερικό αρχηγείο του Βερολίνου είναι αυτή που δημιουργεί το μίσος, τις στρεβλώσεις, τις ακραίες αντιδράσεις. Είναι αυτή που θρέφει την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και το πιο επικίνδυνο είναι το ότι δεν πρόκειται για κανονική ακροδεξιά αλλά για ακροδεξιά-γενίτσαρο, δηλαδή για απλούς πολίτες που πρόσκεινται σε αυτή όχι από ακροδεξιά ιδεολογία αλλά επειδή νοιώθουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Επειδή δεν τους άφησαν να έχουν καμία άλλη επιλογή. Επειδή κουράστηκαν να βρίσκονται στο μέσον μιας διελκυστίνδας. Και αυτό είναι ένα συμπέρασμα που οι διάφοροι Σαμαράδες, Στουρνάρες και Σοϊμπλέδες δεν θα το εξάγουν ποτέ. Διότι είναι ανίκανοι να σκεφτούν τέτοια πράγματα, διότι δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, διότι αγνοούν την ύπαρξη του Κο΄σμου του Γίγνεσθαι.

Όταν ο άλλος δεν έχει να φάει, δεν έχει να φάει. Τέλος.
Όταν ο άλλος γίνεται άστεγος και ψάχνει για φαγητό από τους κάδους, γίνεται άστεγος και ψάχνει για φαγητό από τους κάδους. Τέλος.
Όταν ο άλλος βλέπει την τράπεζα να του παίρνει το σπίτι που είχε χρυσοπληρώσει ήδη, βλέπει την τράπεζα να του παίρνει το σπίτι. Τέλος.
Όταν ο άλλος βλέπει ότι το παιδί του πηγαίνει στο σχολείο νηστικό και λιποθυμάει από την πείνα, το βλέπει να πήγαίνει στο σχολείο νηστικό και να λιποθυμάει από την πείνα. Τέλος.
Και ούτω καθεξής. Δεν υπάρχει περιθώριο για παρερμηνείες, πως να το κάνουμε; 

Ο Σαμαράς όντας ως συνήθως στον κόσμο του, θεωρεί ότι με ενέσεις ηθικού και καλής ψυχολογίας θα κάνει τον άλλον που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, να είναι αισιόδοξος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Είναι τόσο μικρόνοος ο άνθρωπος που θεωρεί ότι η καλή δοκιμασμένη συνταγή της προφορικής "διά της βίας" αλλαγής της ψυχολογίας θα φέρει λεφτά και θα έρθει επιτέλους η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Πίπες. Έγραφα εις το φεητσιμβούκιον με εμφανώς κωμική διάθεση πρόσφατα ότι "Ξέρω πολύ καλά ότι τα οικονομικά είναι επιστήμη ψυχολογίας. Φαίνεται άλλωστε από την αισιοδοξία που προσπαθούν να εμφυσήσουν ο στουρνάρης Σαμαρας και οι συν αυτώ. Κοιτάζω το πορτοφόλι μου, έχω 5 ευρώ. Σκέφτομαι θετικά. Ξανακοιτάζω το πορτοφόλι μου. Έχω ακόμα 5 ευρώ. Κάτι δεν πρέπει να κάνω καλά." Τα γεγονότα είναι γεγονότα. Τον άστεγο είτε τον βαφτίσεις τιραμισού, είτε τον βαφτίσεις δισεκατομμυριούχο, είτε τον βαφτίσεις παράπλευρη απώλεια ή ο,τιδήποτε άλλο, θα παραμείνει άστεγος, εσαεί. Αυτό δεν αλλάζει αφού δεν αλλάζει η πολιτική της χώρας. Δεν πα να επικαλείσαι όσες φορές την ημέρα την ανάπτυξη; Αν δεν είναι να έρθει, δεν θα έρθει. Να υπενθυμίσω ότι και οι ινδιάνοι παλιά τα ίδια ανέμεναν με τον χορό της βροχής γύρω από το τοτέμ και όταν μία στις εκατό το κατάφερναν θεωρούσαν ότι το τοτέμ εισάκουσε τις προσευχές τους. Το ίδιο κάνει και ο Σαμαράς.

Όταν λοιπόν ο απλός πολίτης που ούτως ή άλλως διά της βίας ζει μέσα σε ένα περιβάλλον που για να πετύχεις πρέπει ή να δανειστείς ή να κλέψεις (δεν υπάρχει άλλος δρόμος προόδου και ανάπτυξης) αναγκάζεται να δανειστεί με τους φιξαρισμένους όρους των τραπεζών (που ήταν και ίδιοι που έριξαν το παγκόσμιο πλοίο στα βράχια έτσι;) ξαφνικά βλέπει ότι όλο το σύστημα πέφτει πάνω του να του φάει τα σωθηκά για να σώσει τις τράπεζες και τον χτυπάει σαν χταπόδι, νοιώθει προδομένος στον έσχατο βαθμό και όχι μόνο αυτό αλλά του ζητάνε και τα ρέστα: φιλαράκο, εμείς σε κλέβαμε, εσύ όμως το έψαξες; Φέρε το σπίτι σου τώρα.... Ο απλός πολίτης, λοιπόν, ξέρει ότι πολύ θα ήθελε να τιμωρήσει το σύστημα με τον τρόπο που του αρμόζει αλλά συνειδητοποιεί ότι όλα τα γρανάζια του συστήματος είναι ξεπουλημένα. Άρα τι κάνει; Στρέφεται προς τη λύση που αντιμετωπίζεται δύσκολα και που συμπτωματικά ή όχι (εννοείται πως όχι) είναι και η μοναδική λύση που του έχουν αφήσει και ποια είναι αυτή; Η ακροδεξιά. Εγγυημένα πράγματα.

Να το κάνουμε λίγο ευρύτερο το θέμα και σε αυτό σημείο είτε που θα πρέπει να ανακαλέσετε την εξαιρετικά καλή σας μνήμη για να θυμηθείτε τι γράφαμε σε τούτο το βλόγι (τουλάχιστον) πέρσυ (για να μην σας πάω και παλαιότερα και σας κάνω εντελώς χυλό), είτε που θα πρέπει να ψάξετε μόνοι σας εις τον τακτοποιημένο κυκεώνα στην αριστερή κάθετη στήλη για να θυμηθείτε (αποφεύγω τα λινκ, διότι είναι καμιά δεκαριά). Μόνο έτσι θα καταλάβουμε τις τελευταίες εξελίξεις, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζονται δημοσκοπικά (όπου μπορούμε σίγουρα να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα). Εδώ και έναν μήνα και βάλε έχω μια πάγια θέση: είναι η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου να έχεις αυτήν την περίοδο για πολιτικό αντίπαλο τον Τσίπρα. Ακόμα και η πολιτική ανυπαρξία που ονομάζεται Σαμαράς κάνει περίπατο απέναντι στον Τσίπρα. Πως γίνεται αυτό, έχετε αναρωτηθεί;

...
(συνεχίζεται)