Το παρόν σενδόνι είναι -όπως είχαμε υποσχεθεί προς τους μερακλήδες μας- η συρραφή του Α' και του Β' Μέρους. Εφιστώ την προσοχή σας στο ότι στα δύο μέρη έχουν υπάρξει σχόλια τα οποία δεν έχουν μεταφερθεί εδώ.
Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει θεατές κυριολεκτικώς στο θέατρο του παραλόγου. Προβλήματα άλλα δεν είχαμε, λυμένα τα έχουμε όλα, και ασχολούμεθα με το μέλλον της αντιρατσιστικής πολιτικής στην χώρα, ωσάν να μην υπήρχε νόμος σχετικός μέχρι πρότινος, που προφανώς και θα σήμαινε ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι η απουσία του νόμου αλλά το ότι ο νόμος δεν τηρείται. Βέβαια θα μου πείτε -και ορθά- δεν είναι πρόβλημα το αντιρατσιστικό; Φυσικά και είναι πρόβλημα, αλλά ακόμη και τα προβλήματα έχουν την ιεράρχησή τους.
Όπως και να'χει, αν προσέξουμε λίγο την όλη στιχομυθία των ημερών θα διαπιστώσουμε πίσω από τις γραμμές αυτής της πολυπλόκαμης ιστορίας πολύ σημαντικά πράγματα, αρκεί να είμαστε σε θέση να θέσουμε τις σωστές ερωτήσεις με την ελπίδα ότι αυτές θα μας οδηγήσουν στις σωστές απαντήσεις. Βέβαια εδώ αναφύεται ένα άλλο ερώτημα, ακόμη σημαντικότερο: μπορούμε να θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις; Η απάντηση είναι σαφώς όχι (και φαίνεται από όλη την καθημερινότητά μας εδώ και δεκαετίας, αλλά ας μην ανοίξουμε αυτήν την κουβέντα επί της παρούσης), πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Εδώ πέρα λοιπόν υπάρχει ένα προφανές σημείο, δηλαδή η αναχαίτιση των δημοσκοπικών ποσοστών της ακροδεξιάς, είναι όμως μόνο αυτό; Μήπως είναι πιο μπλεγμένο; Μήπως μαζί με αυτό είδαν φως και έβαλαν και κάποια άλλα "μικροθέματα"; Ας το πάρουμε ανάποδα το πράγμα λοιπόν προς δική μας διευκόλυνση παρατηρώντας τα "αποτελέσματα".
Ένα πολύ χαρακτηριστικό αποτέλεσμα ήρθε μόλις προχθες μέσω της πασίγνωστης εθνομηδενήστριας κυρίας Ρεπούση, για την οποίαν το κόμμα της η ΔΗΜΑΡ έλαβε την ψελίζουσα θέση ότι εξέφρασε προσωπικές απόψεις. Βέβαια η εν λόγω είναι και τομεάρχης Παηδίας του εν λόγω κόμματος και αυτοπαρουσιάζεται ως Ιστορικός, οπότε πόσο προσωπικές είναι οι απόψεις της άραγε, θα μου πείτε; Σωστό κι αυτό. Αλλά από την άλλη εδώ που τα λέμε δεν φημίζεται διά τον συνωστισμό εγκεφαλικών κυττάρων εντός του κρανίου της δίχως, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδείξουμε την δέουσα προσοχή που της αρμόζει. Η ουσία (εν προκειμένω) είναι ότι ήδη από το προχθεσινό βράδυ η κυρία Ρεπούση (που να υπενθυμίσω ότι πριν έναν χρόνο ακριβώς είχε αποχωρήσει για να μην είναι παρούσα στην τήρηση του ενός λεπτού σιγής για την γενοκτονία των Ποντίων) έσπευσε να δηλώσει ότι δεν είχε αποστείλει ποτέ τέτοιο μέηλ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν το έγραψε κιόλας. Χθες, μάλλον θυμήθηκε λίγο καλύτερα και λίγο πιο εμμέσως παραδέχθηκε ότι το έγραψε. Αύριο μπορεί να θυμηθεί κάτι επιπρόσθετο, όπως το ότι ίσως να έχει αποστείλει και άλλα τέτοια μέηλ κ.ο.κ. Παρατηρώντας, λοιπόν, την όλη στιχομυθία βγάζουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα σχετικά με το ποιόν του εν λόγω νομοσχεδίου, το οποίο ουσιαστικά νομιμοποιεί τις χρόνιες ονειρώξεις αρκετών όχι μόνο ποινικοποιώντας την σκέψη, αλλά και ποινικοποιώντας επιπροσθέτως την απομάκρυνση από το μαντρί. Πλέον (αν το εν λόγω σχέδιο γίνει νόμος) δεν θα έχεις γνώμη αν κάτι είναι έγκλημα ή όχι. Αν πεις ότι το ολοκαύτωμα κατά των Εβραίων δεν συνέβη ποτέ θα σε κυνηγάει ο εν λόγω νόμος. Παρομοίως θα σε κυνηγάει και αν πεις ότι εις βάρος των Ποντίων έγινε γενοκτονία. Κοινώς, και το αν θα πας φυλακή ή όχι αλλά και το αν κάποιος ήταν θύμα γενοκτονίας ή δολοφονήθηκε "απλώς" αλλά μαζικά θα είναι στην διακριτική ευχέρεια των διαφόρων Ρεπούσηδων και των λοιπών εθνομηδενιστών. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο φασιστικός τρόπος για να μεταβληθεί η ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα. Ενδεικτικά δύο φωτογραφικά παραδείγματα:
Αν πεις κάτι διαφορετικό, σύμφωνα με τα μυαλά των Ρεπούσηδων, κινδυνεύεις άμεσα αν το νομοσχέδιο αυτό γίνει νόμος έτσι όπως το εννοεί η εν λόγω κυρία.
Φυσικά, εδώ θα μας έρθει ένας σφοδρός αντίλογος, ότι δηλαδή το θέμα αυτό (ότι δηλαδή το εν λόγω νομοσχέδιο υποκρύπτει κάτι τέτοιο) έχει διαψευσθεί. Μάλιστα. Αντίστοιχα θυμάμαι ότι έρχεται αλλαγή, έρχεται κάθαρση, έρχεται εκσυγχρονισμός, έρχεται επανίδρυση, ότι λεφτά υπάρχουν, ότι η ανάπτυξη θα φαινόταν το 2011, το 2012, το 2013 (α' εξάμηνο), το 2013 (β' εξάμηνο), πλέον το 2014 (αν και όχι για όλους) κλπ. Θέλω να πω ότι καλό είναι να κρατήσουμε στην άκρη τις διαψεύσεις και τις λοιπές διαβεβαιώσεις δίχως να αμφισβητούμε βεβαίως βεβαίως την ακατάρριπτη ειλικρίνεια των πολιτικών μας, και ας προσπαθήσουμε να κρίνουμε μόνοι μας, και για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να θυμηθούμε διάφορα παρεμφερή και πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, όπως για παράδειγμα την διαρκή προσπάθεια να φιμωθούν τα βλόγια λίαν συμπτωματικώς με υπουργό Δένδια, ο οποίος Δένδιας όλως συμπτωματικώς περνάει εσχάτως που είμεθα απασχολημένοι κάτι άλλες ρυθμισούλες για τιςμικρές διαδηλώσεις (μέχρι 200 άτομα -υποθέτω ότι θα τους μετράνε εκείνη την ώρα) ότι τάχα μου δεν είναι δυνατόν να κλείνουν το κέντρο. Το πως είναι δυνατόν οι μικρές διαδηλώσεις να κλείνουν όλο το κέντρο μόνο ένας εγκέφαλος επιπέδου Δένδια μπορεί να το εξηγήσει (υποθέτω θα είναι του στυλ, εμείς οι δέκα κλείνουμε τη όλη Σταδίου, εσείς οι δέκα όλη την Πανεπιστημίου, εσείς οι δέκα όλη την Αλεξάνδρας κλπ, κλπ). Βέβαια κανείς δεν δείχνει να θυμάται ότι οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται λίγο πιο ριζικά, δηλαδή με αναρίθμητα δακρυγόνα και κάμποση βία συν τους διάσπαρτους προβοκάτορες με τις στημένες ενέργειές τους, ενώ μόνο οι "εγκεκριμένες" διαδηλώσεις επιτρέπονται αλλά και αυτές ακόμη αν είναι προγραμματισμένες. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που τώρα σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι ουδέποτε θα τους πέρναγε από το μυαλό να ταυτίσουν γνώμες και απόψεις με πράξεις, όπως ουδέποτε ήθελαν να ταυτίσουν την κουκούλα με την πρόληψη της εγκληματικής πράξης, την ζαρτινιέρα με το ανηλεές ξύλο, τα κίτρινα παπούτσια με το πειστήριο τρομοκρατίας κλπ. Και παρόλο που είμαι βέβαιος ότι οι προθέσεις τους είναι τωόντι οι καλύτερες (το ερώτημα είναι, για ποιον) ξεχνάμε ότι ποινικοποίηση της απόψεως για το επακριβές θέμα που εξετάζουμε έχει ήδη λάβει χώρα στο παρελθόν με μια υπόθεση του Πλεύρη, αν θυμάστε, για την οποίαν έγραφα (ως συνήθως προφητικά, αν και εγώ αρέσκομαι να το αποκαλώ επαφή με την πραγματικότητα): Διότι κατά 'κει πάμε: στο να τα βάλουμε στο ίδιο καζάνι, με απώτερο σκοπό να ποινικοποιήσουμε περαιτέρω την ελεύθερη γνώμη, η οποία είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα. Στην αρχή έκανα μια αναφορά στη δίκη του Πλεύρη. Ο Πλεύρης είναι αυτός που είναι και όλοι τον ξέρουμε λιγότερο ή περισσότερο: άλλους τους συναρπάζει, άλλους τους αηδιάζει και άλλους τους κάνει να γελάνε (το μόνο που δεν καταφέρνει είναι να προβληματίζει, γιατί δηλαδή να έχουμε απόψεις ωσάν του -κάθε- Πλεύρη). Το θέμα είναι ότι τότε δεν καταλάβαμε ότι στη θέση του Πλεύρη θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Και αυτό είναι που βλέπω ότι πάει να γίνει τώρα.
Και όπου τώρα, βάλτε τότε, διότι αυτά είναι όλα τετελεσμένα γεγονότα.
Όπως βλέπουμε λοιπόν, πέραν της υποτιθέμενες αντιρατσιστικής ευαισθησίας των πολιτικών μας που όψιμα θυμήθηκαν τις τελευταίες ημέρες (επ'αφορμή κάποιων ευρωπαϊκών επιταγών), υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που οφείλουμε να δούμε πολύ προσεκτικά πριν πάρουμε την οριστική μας θέση επί του θέματος, αν δηλαδή το εν λόγω νομοσχέδιο είναι σωστό ή όχι, διότι πολύ απλά πρέπει να διαβάσουμε με προσοχή πίσω από τις γραμμές. Είναι δε, προφανές ότι ένας ειδικός επί του θέματος θα μπορέσει μετά βεβαιότητος να βρει ακόμη περισσότερα σημεία που πιθανώς να μπορούν να θεωρηθούν γκρίζα ή έστω κακοδιατυπωμένα (sic) και με δεδομένο ότι καταδείξαμε μία σημαντική ρωγμή στο ηθικό (τουλάχιστον) τμήμα του εν λόγω νομοσχεδίου δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε στο αυτό μοτίβο μιας και το νόημα το πιάσατε.
Πάμε τώρα στην πιο ωμή συνέχεια που εμμέσως αναφέραμε και παραπάνω και όσοι συνεχίσετε στο σενδονάκι που θα προκύψει, σας συνιστώ να διαβάσετε πολύ προσεκτικά διότι θα ακολουθήσουν σοβαρότατες και πολύ σκληρές πολιτικές εκτιμήσεις, πρώτη εκ των οποίων είναι η εξής: οι παρούσες συνθήκες έτσι όπως εξελίσσονται ευνοούν μόνο ένα κόμμα: την Χρυσή Αυγή. Τέλος.
Να το διευκρινίσω λίγο διότι είμαι βέβαιος ότι δεν το πιάσατε: ό,τι και αν συμβεί -και το εννοώ, ό,τι και αν συμβεί- ευνοεί μόνο την Χρυσή Αυγή και κανένα άλλο κόμμα. Και όμως, είμαι βέβαιος ότι πάλι κάτι σας διέφυγε γι'αυτό και θα το κάνω λίγο πιο πενηνταράκια, χρησιμοποιώντας όλα τα πρόσφατα γεγονότα, τα οποία παρατηρούμε ότι η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και της βγαίνει. Το σημαντικό ερώτημα εδώ, λοιπόν, είναι το γιατί της βγαίνει; Πως είναι δυνατόν σε μια εξέλιξη είτε συμβεί το ένα, είτε το άλλο, να κερδίζει η Χρυσή Αυγή; Δεν είναι οξύμωρο;
Η απάντηση είναι -νομίζω- σοκαριστική αν και απίστευτα κυνική κι εξίσου απλή: όχι, δεν είναι οξύμωρο. Διότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι το πρόβλημα. Η Χρυσή Αυγή είναι αποτέλεσμα του προβλήματος και αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι δεν θέλουν να το δουν, μεταξύ των οποίων βέβαια και οι πολιτικοί. Να το πούμε διαφορετικά: (μεταξύ άλλων) αποτελέσματα του προβλήματος στην Ελλάδα είναι (και) τα εξής:
- η συρρίκνωση του ΑΕΠ
- η αύξηση της ανεργίας και των αυτοκτονιών
- η μείωση του εισοδήματος και η χειροτέρευση της ποιότητας ζωής των Ελλήνων
- η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής
Εδώ πέρα όμως η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται ως το πρόβλημα, δηλαδή με λάθος τρόπο και γι'αυτό ακριβώς ό,τι κι αν συμβαίνει της αυξάνει τα ποσοστά, με ενδεικτικότερο παράδειγμα που έχουμε αναφέρει, την πασίγνωστη πλέον ιστορία με το χαστούκι στην Κανέλλη, η οποία (ιστορία) εκτόξευσε τα ποσοστά της κατά περίπου 3 μονάδες μέσα σε ένα μεσημέρι.
Εδώ λοιπόν έχουμε τα εξής πολύ ενδιαφέροντα: με δεδομένο ότι η ομολογία όλων είναι ευθεία (ή τουλάχιστον έτσι ήταν αρχικά μιας και αρκετοί έχουν δείξει να συνειδητοποιούν το μέγεθος της μπαρούφας που πέταξαν), ότι δηλαδή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αποσκοπεί στο να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή έχουμε πίσω από τις γραμμές μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα και μάλιστα σχεδόν στο πιάτο. Ποια είναι αυτά;
Πρώτον, ομολογούν όλοι -και πλέον αναφέρομαι και στους Ευρωπαίους εκτός από τους ντόπιους- ότι η ακροδεξιά είναι μη ελέγξιμη και διαρκώς αυξανόμενη και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα, ως εκ τούτου γι'αυτό ακριβώς και ανησυχούν εσχάτως πολύ έντονα.
Δεύτερον, ότι τα πραγματικά δημοσκοπικά ποσοστά της είναι παραπάνω από το 10% που φέρονται να της δίνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις. Για την ακρίβεια, ίσως να είναι πολύ παραπάνω σε βαθμό μεγάλης εκπλήξεως.
Τρίτον και αυτό είναι το πιο σημαντικό όλων, ότι δεν προτίθενται να σταματήσουν την εφαρμογή των πολιτικών που γιγαντώνουν την ακροδεξιά.
Τέταρτον, ότι άλλη λύση δεν βλέπουν.
Αυτά είναι τα βασικά πρώτα συμπεράσματα και λέω πρώτα, διότι ακολουθούν τα συμπεράσματα του επομένου σταδίου επεξεργασίας. Ας πούμε, ένα πρώτο είναι και το εξής: οι πολιτικοί που τα έχουν κάνει σκατά σε όλα, θα προσπαθήσουν να δώσουν λύση κατά του τέρατος που οι ίδιοι εξέθρεψαν. Άραγε πόσες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας; Ε; Για αναλογιστείτε το μόνοι σας.
Ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να δουν ότι οι πολιτικές λιτότητας που ακολουθούν είναι πιο τοξικές και από τα τοξικά ομόλογα που έριξαν έξω την παγκόσμια οικονομία πριν 5 χρόνια με την Λέμαν Μπράδερς κλπ. Και δυστυχώς όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερες είναι οι ομοιότητες που εμφανίζονται με τις συνθήκες προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ήταν και ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητος.
Η πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί από το χιτλερικό αρχηγείο του Βερολίνου είναι αυτή που δημιουργεί το μίσος, τις στρεβλώσεις, τις ακραίες αντιδράσεις. Είναι αυτή που θρέφει την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και το πιο επικίνδυνο είναι το ότι δεν πρόκειται για κανονική ακροδεξιά αλλά για ακροδεξιά-γενίτσαρο, δηλαδή για απλούς πολίτες που πρόσκεινται σε αυτή όχι από ακροδεξιά ιδεολογία αλλά επειδή νοιώθουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Επειδή δεν τους άφησαν να έχουν καμία άλλη επιλογή. Επειδή κουράστηκαν να βρίσκονται στο μέσον μιας διελκυστίνδας. Και αυτό είναι ένα συμπέρασμα που οι διάφοροι Σαμαράδες, Στουρνάρες και Σοϊμπλέδες δεν θα το εξάγουν ποτέ. Διότι είναι ανίκανοι να σκεφτούν τέτοια πράγματα, διότι δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, διότι αγνοούν την ύπαρξη του Κο΄σμου του Γίγνεσθαι.
Όταν ο άλλος δεν έχει να φάει, δεν έχει να φάει. Τέλος.
Όταν ο άλλος γίνεται άστεγος και ψάχνει για φαγητό από τους κάδους, γίνεται άστεγος και ψάχνει για φαγητό από τους κάδους. Τέλος.
Όταν ο άλλος βλέπει την τράπεζα να του παίρνει το σπίτι που είχε χρυσοπληρώσει ήδη, βλέπει την τράπεζα να του παίρνει το σπίτι. Τέλος.
Όταν ο άλλος βλέπει ότι το παιδί του πηγαίνει στο σχολείο νηστικό και λιποθυμάει από την πείνα, το βλέπει να πήγαίνει στο σχολείο νηστικό και να λιποθυμάει από την πείνα. Τέλος.
Και ούτω καθεξής. Δεν υπάρχει περιθώριο για παρερμηνείες, πως να το κάνουμε;
Ο Σαμαράς όντας ως συνήθως στον κόσμο του, θεωρεί ότι με ενέσεις ηθικού και καλής ψυχολογίας θα κάνει τον άλλον που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, να είναι αισιόδοξος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Είναι τόσο μικρόνοος ο άνθρωπος που θεωρεί ότι η καλή δοκιμασμένη συνταγή της προφορικής "διά της βίας" αλλαγής της ψυχολογίας θα φέρει λεφτά και θα έρθει επιτέλους η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Πίπες. Έγραφα εις το φεητσιμβούκιον με εμφανώς κωμική διάθεση πρόσφατα ότι "Ξέρω πολύ καλά ότι τα οικονομικά είναι επιστήμη ψυχολογίας. Φαίνεται άλλωστε από την αισιοδοξία που προσπαθούν να εμφυσήσουν ο στουρνάρης Σαμαρας και οι συν αυτώ. Κοιτάζω το πορτοφόλι μου, έχω 5 ευρώ. Σκέφτομαι θετικά. Ξανακοιτάζω το πορτοφόλι μου. Έχω ακόμα 5 ευρώ. Κάτι δεν πρέπει να κάνω καλά." Τα γεγονότα είναι γεγονότα. Τον άστεγο είτε τον βαφτίσεις τιραμισού, είτε τον βαφτίσεις δισεκατομμυριούχο, είτε τον βαφτίσεις παράπλευρη απώλεια ή ο,τιδήποτε άλλο, θα παραμείνει άστεγος, εσαεί. Αυτό δεν αλλάζει αφού δεν αλλάζει η πολιτική της χώρας. Δεν πα να επικαλείσαι όσες φορές την ημέρα την ανάπτυξη; Αν δεν είναι να έρθει, δεν θα έρθει. Να υπενθυμίσω ότι και οι ινδιάνοι παλιά τα ίδια ανέμεναν με τον χορό της βροχής γύρω από το τοτέμ και όταν μία στις εκατό το κατάφερναν θεωρούσαν ότι το τοτέμ εισάκουσε τις προσευχές τους. Το ίδιο κάνει και ο Σαμαράς.
Όταν λοιπόν ο απλός πολίτης που ούτως ή άλλως διά της βίας ζει μέσα σε ένα περιβάλλον που για να πετύχεις πρέπει ή να δανειστείς ή να κλέψεις (δεν υπάρχει άλλος δρόμος προόδου και ανάπτυξης) αναγκάζεται να δανειστεί με τους φιξαρισμένους όρους των τραπεζών (που ήταν και ίδιοι που έριξαν το παγκόσμιο πλοίο στα βράχια έτσι;) ξαφνικά βλέπει ότι όλο το σύστημα πέφτει πάνω του να του φάει τα σωθηκά για να σώσει τις τράπεζες και τον χτυπάει σαν χταπόδι, νοιώθει προδομένος στον έσχατο βαθμό και όχι μόνο αυτό αλλά του ζητάνε και τα ρέστα: φιλαράκο, εμείς σε κλέβαμε, εσύ όμως το έψαξες; Φέρε το σπίτι σου τώρα.... Ο απλός πολίτης, λοιπόν, ξέρει ότι πολύ θα ήθελε να τιμωρήσει το σύστημα με τον τρόπο που του αρμόζει αλλά συνειδητοποιεί ότι όλα τα γρανάζια του συστήματος είναι ξεπουλημένα. Άρα τι κάνει; Στρέφεται προς τη λύση που αντιμετωπίζεται δύσκολα και που συμπτωματικά ή όχι (εννοείται πως όχι) είναι και η μοναδική λύση που του έχουν αφήσει και ποια είναι αυτή; Η ακροδεξιά. Εγγυημένα πράγματα.
Να το κάνουμε λίγο ευρύτερο το θέμα και σε αυτό σημείο είτε που θα πρέπει να ανακαλέσετε την εξαιρετικά καλή σας μνήμη για να θυμηθείτε τι γράφαμε σε τούτο το βλόγι (τουλάχιστον) πέρσυ (για να μην σας πάω και παλαιότερα και σας κάνω εντελώς χυλό), είτε που θα πρέπει να ψάξετε μόνοι σας εις τον τακτοποιημένο κυκεώνα στην αριστερή κάθετη στήλη για να θυμηθείτε (αποφεύγω τα λινκ, διότι είναι καμιά δεκαριά). Μόνο έτσι θα καταλάβουμε τις τελευταίες εξελίξεις, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζονται δημοσκοπικά (όπου μπορούμε σίγουρα να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα). Εδώ και έναν μήνα και βάλε έχω μια πάγια θέση: είναι η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου να έχεις αυτήν την περίοδο για πολιτικό αντίπαλο τον Τσίπρα. Ακόμα και η πολιτική ανυπαρξία που ονομάζεται Σαμαράς κάνει περίπατο απέναντι στον Τσίπρα. Πως γίνεται αυτό, έχετε αναρωτηθεί;
Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα πάντα; Ότι πάντοτε επιλέγουμε μόνο τις απαντήσεις που μας αρέσουν, ρίπτοντας εις τον Καιάδα (όχι της ΧΑ) όλες τις υπόλοιπες και προσποιούμενοι ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Εδώ λοιπόν έχουμε μπροστά στα μάτια μας μια απάντηση που είτε μας αρέσει, είτε όχι, όχι απλά είναι εδώ, αλλά μας σκουντάει ασταμάτητα κάθε φορά που στρέφουμε σε άλλη διεύθυνση το κεφάλι μας και μάλιστα μας σκουντάει και σε σημείο που έχουμε μια μεγάλη μελανιά και πονάμε κιόλας. Και η απάντηση αυτή μας λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως είχαμε πει και πριν από τις περσινές διπλές εκλογές δεν έχει πολιτικές θέσεις για τίποτε απολύτως, για κανένα ζωτικής φύσεως θέμα, και ιδίως για τα οικονομικά (πρόσφατα μάλιστα εξωτερικεύθηκε η απάντηση ότι το θέμα αυτό θα λυθεί στο επικείμενο συνέδριο. Μέχρι τότε, τρώγε ελεύθερα από κάδους φίλε). Είχα γράψει πριν τις εκλογές του 2009 ότι ο Καραμανλής εισήγαγε ένα νέο σύστημα στην προεκλογική ζωή του τόπου και αυτό ήταν που με τρόμαζε περισσότερο διότι απεδείκνυε το πόσο άσχημα πήγαιναν τα πράγματα. Ποιο ήταν αυτό; Ότι είχε πει ότι θα χρειαστούν πολλά μέτρα, είχε αναφέρει ότι υπάρχει πρόβλημα και είχε αποκλείσει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Ήταν η πρώτη φορά που πολιτικός αρχηγός έκαιγε έτσι εύκολα το χαρτί των υποσχέσεων και αυτό με είχε προβληματίσει. Από τότε, το να λες γενικότητες όπως πχ ότι θα επαναφέρεις τον κατώτατο μισθό έτσι νέτα σκέτα δεν αρκεί και παρομοίως δεν είναι πολιτική θέση. Πως θα τον επαναφέρεις είναι το θέμα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει στην ουσία τέτοιων λεπτομερειών. Γι'αυτόν τον λόγο και σε συνδυασμό ότι στρογγυλοποιεί τις θέσεις του για να είναι πιο αρεστός σε όλους (πχ στον ΣΕΒ αλλά φυσικά και στους όξω) είναι που εδώ και 4 μήνες τον είχαν στην ισοπαλία με τη νουδού του ανύπαρκτου Σαμαρά, η οποία νουδού υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να ήταν βόρα στο πιάτο μιας σοβαρής αντιπολιτεύσεως και να της ξέσκιζε της σάρκες, ακριβώς επειδή έχει αιματοκυλήσει έναν ολόκληρο λαό. Αντ'αυτού, με τους δείκτες να χειροτερεύουν ολοένα και περισσότερο και την κοινωνία να στραγγαλίζεται, η νουδού παραμένει πρώτη, είτε μόνη, είτε σε ισοβαθμία εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, γεγονός που δεν είναι απίστευτο αν αναλογιστούμε την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Και εννοείται ότι για τους ίδιους λόγους οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τον παρουσιάζουν να πέφτει πλέον, που αυτό κι αν δεν είναι έκπληξη. Γιατί να μην πέσει; Αφού δεν έχει θέσεις, αφού δεν έχει πρόγραμμα.
Φυσικά, σε αυτό το σημείο μπορώ να δεχθώ μια ένσταση: δηλαδή ρε Άδη ξεκίνησες να πιστεύεις τις δημοσκοπήσεις; Απάντηση: όχι, αλλά εν προκειμένω κάνω μία πολύ ειδική εξαίρεση διότι κάτι δεν μου αρέσει στην ευρύτερη ατμόσφαιρα των γεγονότων. Συνεχίζουμε.
Εδώ οφείλουμε να κοιτάξουμε ακόμη βαθύτερα διότι το πράγμα έχει πάρα πολύ ψωμί ακόμη. Παρατηρώντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις βλέπουμε ότι η νουδού ουσιαστικά είναι στα ποσοστά της, ο ΣΥΡΙΖΑ όπως προείπαμε πέφτει έστω και οριακά, pasok και ΔΕΙΜΑΡ επίσης πέφτουν, ΚΚΕ παραμένει σταθερά στα χαμηλά του και ολίγον προς τα κάτω, ΑΝΕΛ είναι στα ίδια, μέχρι και οι ΔΞ/ΔΑ είναι σχεδόν ίδιοι και γενικά δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαρροές από 'δώ κι από 'κεί (εκτός αν θεωρήσουμε δαιρροή το συνολικό 3% σε δύο πρωτοεμφανιζόμενους). Και το ερώτημα είναι ένα πλέον: που διάολο πάνε τα δημοσκοπικά ποσοστά αυτών που πέφτουν όταν η ΧΑ δείχνει να έχει μοναχά μικρή άνοδο; Δεν θα δώσω απάντηση, θα διερωτηθώ όμως μήπως πάνε εις το... αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, με το οποίο ξεκινήσαμε το παρόν πολιτικό σενδόνι για να καταδείξουμε πόσο αλληλένδετα είναι όλα. Μήπως δηλαδή η ΧΑ δεν συγκεντρώνει μόνο 10% και γι'αυτό έχουν αρχίσει και ζορίζονται από τα σφιξίματα; Εδώ σε θέλω μάν-γκα μου.
Ακούω διάφορες αναλύσεις ότι η ΧΑ βοηθάει την κυβέρνηση κλπ. Αηδίες. Θα σας θυμίσω μια πάγια θέση μου, για χάρη της οποίας είχα διαπληκτιστεί με αρκετό κόσμο προ αρκετών ετών: όταν όλοι έλεγαν τον Καρατζαφέρη ακροδεξιό πάντοτε έγραφα ότι ο Καρατζαφέρης δεν ήταν ακροδεξιός παρά ένας κοινός λαϊκιστής και καιροσκόπος που έπαιρνε ψήφους από τη δεξαμενή στην οποίαν μπορούσε ν'άπλώσει χέρι προκειμένου να είναι στο προσκήνιο. Έλεγα μάλιστα τότε ότι το να παρουσιάζουμε τον Καρατζαφέρη ως ακροδεξιό ήταν και επικίνδυνο μεταξύ άλλων και αυτό γιατί όταν θα σκάσει μύτη η κανονική ακροδεξιά εμείς θα περιμένουμε κάτι αντίστοιχο του Καρατζαφέρη. Η κανονική ακροδεξιά είναι πλέον εδώ και τόσο το ελληνικό όσο και το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα αδυνατούν να την αναχαιτίσουν, σε σημείο να σκέφτονται ότι πρέπει να τεθεί εκτός νόμου. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό θέμα: όπως έλεγα αρκετά πιο πάνω, οι συνθήκες είναι έτσι που ευνοούν μόνο την Χρυσή Αυγή και κανέναν άλλον. Αν η ΧΑ τεθεί εκτός νόμου τότε που θα αυτοπαρουσιαστεί ως αδικημένη κιόλας, θα διπλασιάσει στο εντελώς χαλαρό τα ποσοστά της μέσα σε χρόνο ντε-τε και δίχως ιδιαίτερο κόπο. Πιθανολογώ ότι ο Σαμαράς μέσα στην ευρύτερη τρικυμία που τον ταλαιπωρεί εις το κρανίο το σκέφτηκε (ευτυχώς) αυτό το πράγμα (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω εγώ διότι δεν βρίσκω άλλη λογική εξήγηση για την στάση του).
Εδώ το δίλημμα είναι εξαιρετικά απλό, τουλάχιστον όσον αφορά την Χρυσή Αυγή: αν θες να την αναχαιτίσεις, πρέπει να αλλάξεις πολιτική, κάτι που βέβαια δεν γίνεται λαμβάνοντας εντολές από το χιτλερικό αρχηγείο του Βερολίνου, ούτε με συνεταίρους τον Δον κυρ-Φώτη και τον άνθρωπο με το λίπος αντί για εγκέφαλο, ούτε φυσικά με Στουρνάρα βασικό υπουργό/εκτελεστικό όργανο αλλά και ανύπαρκτους πολιτικάντηδες τε και συμβουλάτορες όπως ο Άδωνις και ο Φαήλος να ξεχύνονται πανταχόθεν αποδεικνύοντας ότι τελικά ο Κασιδιάρης δεν απέχει και τόσο πολύ από τις κυβερνητικές συμπεριφορές εδώ που τα λέμε και αφού δεν απέχει, γιατί να μην ψηφίσουμε αυτόν; Ε; Τι είπες Αντώνης_ ; Δεν το είχες σκεφτεί έτσι; Ήμουν βέβαιος.
Ξέφυγα όμως. Είχαμε θέσει ένα δίλημμα αναφορικά με τον τρόπο αναχαιτίσεως της ΧΑ. Όταν δεν θες από επιλογή να αλλάξεις πολιτική, τότε το μόνο που κάνεις είναι να ρίχνεις λίπασμα στο χώμα του φασισμού ώστε να επωαστούν καλύτερα οι επίγονοι. Απλά πράγματα. Αν πας να κάνεις καμιά μαλακία του στυλ να την θέσεις εκτός νόμου, τότε δεν θα τη δεις απλώς να αυξάνει σταθερά τα ποσοστά της, αλλά θα τη δεις να τα διπλασιάζει με υγιεινό περίπατο. Οπότε το διπλό δίλημμα είναι το εξής: απλή αύξηση ή διπλασιασμός; Ή μήπως να το δούμε ως αλλαγή πολιτικής ή εμμονή στις επιταγές του χιτλερικού Βερολίνου; Τι κάνουμε Αντώνης_ παιδί μου; Ε; Δύσκολη η απόφαση. Από τη μία οι φασίστες της Ελλάδας, από την άλλη οι φασίστες του Ράιχσταγκ, δύσκολη η επιλογή.
Το βασικό πρόβλημα στην χώρα (διότι προφανώς δεν είναι το μόνο), είναι οι πολιτικοί. Ακόμη και η πολιτική έπεται των πολιτικών. Βέβαια θα μου πείτε ότι οι πολιτικοί εκλέγονται άρα το πρόβλημα είναι ο λαός αλλά κι αυτός δεν γεννιέται έτσι άρα φταίει η Παιδεία κλπ, κλπ. Τα ξέρω όλα αυτά και τα έχω αναπτύξει αρκετά σε τούτο το βλόγι και μήτε πρόκειται να σταματήσω να το κάνω. Δεν είναι όμως η ώρα να διυλίσουμε τον κώνωπα καταμερίζοντας τα ποσοστά ευθυνών. Ακόμη και την Παιδεία οι πολιτικοί την ρυθμίζουν. Τα ενοχικά σύνδρομα τύπου "μαζί τα φάγαμε" που απλώς χειροτερεύουν την κατάσταση, πάλι οι πολιτικοί τα καλλιεργούν. Οι πολιτικοί είναι αυτοί που νομοθετούν σάπιους νόμους διάτρητους από παράθυρα, πόρτες έως και πύλες ολόκληρες ή και που δεν τους τηρούν για να τους κρατούν στην καβάντζα για όταν ποτέ απαιτηθεί. Όποια πέτρα κι αν σηκώσουμε, θα βρούμε από κάτω κάποιον πολιτικό. Αυτοί είναι που κάνουν τις συμφωνίες, αυτοί είναι που έχουν κληθεί να σώσουν και τη χώρα. Και με δεδομένο ότι μια ζωή μόνο την πάρτη τους κοιτούσαν, δεν πρόκειται τώρα να κοιτάξουν το καλό της χώρας, παρά μόνο ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε ακόμη και τώρα και με το ένα πόδι στην έξοδο για περίπτωση που μας την πέσουν και πρέπει να εξαφανιστούμε άμεσα. Οι άνθρωποι που τα έχουν κάνει παντού σκατά, πρέπει τώρα να διορθώσουν τα πράγματα. Σαν κάτι να μην κολλάει στο παζλ, ε;
Α, το βρήκα. Έχουμε αφήσει την άσπιλο και αμόλυντη αριστερά, μας πως μου ξέφυγε. Αυτοί που με ξέρουν εδώ και χρόνια θα θυμούνται ότι μία από τις πλέον πάγιες θέσεις μου (από αυτές που πρέπει να παγώσει η κόλαση πρώτα και μετά θα το σκεφτώ αν θα αλλάξουν) είναι και ότι η αριστερά έχει τεράστιες ευθύνες σε τούτον τον τόπο, ακόμη κι αν δεν κυβέρνησε ποτέ. Γιατί; Διότι επέτρεψε στους άλλους δύο να τα ισοπεδώσουν όλα. Μέσα από αυτήν την Αριστερά λοιπόν, προέκυψαν και τα σημερινά κόμματα, όπως πχ ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ (για να πω και κάτι που μου είχε πετάξει κάποτε η eskarina με το οποίο συμφωνώ και υιοθετώ) είναι η ύστατη ελπίδα του ελληνικού λαού. Τι ελπίδα; Μα φυσικά να καταλάβει ότι με τα υπάρχοντα κόμματα (όλα) δεν υπάρχει σωτηρία. Μόνο όταν ο ελληνικός λαός δει ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ (και στο "πρόσωπό" του, η Αριστέρα) αδυνατεί να δώσει λύση, θα πειστεί γι'αυτό που ήδη από πέρσυ (προ αμφοτέρων εκλογικών αναμετρήσεων μάλιστα) είχα ως πολιτική θέση, ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα πρέπει να καταρρεύσει κυριολεκτικώς, πρέπει να γίνει στάχτη, να πέσει φωτιά να το κάψει και εν συνεχεία να αναγεννηθεί από τις στάχτες του ως ο Φοίνικας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε νέα κόμματα (με την κυριολεκτική έννοια όμως, όχι απλώς άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχ'αλλιώς) που θα έχουν φάει την πολύ δυνατή φάπα τους και ενώ οι πολιτικοί πρακτικά θα είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι, θα έχουν εντελώς διαφορετική στάση διότι απλούστατα θα ξέρουν πλέον ότι ο λαός όποτε παίρνει ανάποδες ρίχνει φάπες. Απλά πράγματα.
Μόνο που για να γίνουν αυτά τα απλά πράγματα, θα πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχόμενο που είναι εντελώς ασαφές και που πρέπει να γίνει (καλώς ή κακώς). Μόνο έτσι θα αποδειχθεί στην πράξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει τίποτε και δεν θα κάνει τίποτε, παρά θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Μόνο τότε ο λαός θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα, διότι δυστυχώς ακόμα ελπίζει. Αν ήταν πιο ορθολογιστής και θυμόταν ότι όποιος τρώει πολλή ελπίδα, το βράδυ κοιμάται νηστικός θα χρησιμοποιούσε και την ψήφο του με εντελώς διαφορετικό τρόπο και θα ήταν απείρως πιο πολιτικό ον που μεταξύ άλλων θα καταλάβαινε και το τι πραγματικά εστί ακροδεξιά και ως εκ τούτου ο φασισμός.
Μέχρι να γίνουν όλα αυτά όμως (που μεταξύ μας, έχω σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσον μπορεί να τα κάνει το απολύτως ευνουχισμένο ον που λέγεται Έλληνας, ακόμη κι αν βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ) έχουμε την πολύ πιο χειροπιαστή καθημερινότητα η οποία θρέφει την Χρυσή Αυγή.
Διότι όπως έχουμε αναπτύξει εναργώς, η ψήφος στην Χρυσή Αυγή δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας αλλά ψήφος επιβραβεύσεως. Αυτό δεν σημαίνει -ξαναλέω- ότι πήξαμε στους ακροδεξιούς. Όχι. Στους απελπισμένους πήξαμε, σε αυτούς που νοιώθουν στραγγαλισμένοι από την καθημερινότητα.
Διότι είναι καλό επιχείρημα η ανεργία για να πιέσεις τον εργαζόμενο να δεχθεί μισθό 490 ευρώ μεικτά δίχως εργασιακά δικαιώματα και ανασφάλιστος αφού είναι συνηθισμένο το επιχείρημα ότι "αν δεν γουστάρεις υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι που εποφθαλμιούν τη θέση σου". Τι κάνουν λοιπόν οι περισσότεροι; Διαλέγουν να βιαστεί η αξιοπρέπειά τους επειδή έχουν ένα παιδάκι να θρέψουν ή ακόμη χειρότερα επειδή έχουν μια δόση να πληρώσουν και φοβούνται μην μείνουν στον δρόμο. Μόνο που την ίδιαν στιγμή την ανεργία την εκμεταλλεύεται και η ακροδεξιά, που λέει ότι "εκείνος ο μετανάστης γιατί έχει τη δική σου δουλειά"; Δεν θέλει πολύ για να πιάσεις το υπονοούμενο διότι είναι ένα υπονοούμενο που περνάει όχι από το μυαλό αλλά από το στομάχι. Ένα υπονοούμενο που πιάνεις ολοένα και πιο εύκολα αν είσαι απελπισμένος, αν είσαι εξαθλιωμένος, αν πεινάς. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι είναι εύκολο να εφευρίσκεις εχθρούς. Μα... είναι παντού! Όπου κι αν κοιτάξεις, είναι ανάμεσά μας. Αυτό σου λένε κι εσύ πείθεσαι, διότι πεινάς και όταν πεινάς δεν έχεις καθαρό μυαλό να σκεφτείς ότι μπορεί και ο άλλος να πεινάει. Στα βενζινάδικα ας πούμε δεν κάθεται κανείς να σκεφτεί ότι προσλαμβάνονται κυρίως αλλοδαποί (νόμιμοι πάντα) επειδή χρειάζονται τα μισά ένσημα για να βγάλουν πράσινοι κάρτα, γεγονός που έρχεται πολύ πιο οικονομικά στους εργοδότες, ούτως ειπείν κανείς δεν σκέφτεται ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η νοοτροπία της εργοδοσίας και όχι ο φουκαράς ο υπάλληλος. Αυτό που σκέφτονται οι περισσότεροι είναι ότι εκεί εργάζεται μετανάστης. 'Έτσι σκέτα, δίχως ιδιαίτερες επεξηγήσεις. Διότι πεινάς, διότι είσαι απελπισμένος.
Ζούμε, λοιπόν, σε μια σκοτεινή εποχή που ο κόσμος πεινάει και απελπίζεται ολοένα και περισσότερο. Ο πρωθυπουργός και τα συν αυτώ παπαγαλάκια μας διαβεβαιώνουν ότι επιτέλους διαφαίνεται φως, επιτέλους πάμε καλά, επιτέλους υπάρχει αισιοδοξία! Μέχρι και ο μισάνθρωπος Σόιμπλε, αυτό το υποπροϊόν του ανθρωπίνου είδους, εξέφρασε τη γνώμη ότι πρέπει να γίνουν γερμανικές επενδύσεις στην Ελλάδα για να βοηθηθεί η συντομότερη ανάπτυξη ώστε να αναχαιτιστεί η αυξανόμενη ανεργία των νέων. Πάει να το παίξει τάχα μου φιλέσπλαχνος. Ποιος; Ο Σόιμπλε, που έχει ως τοτέμ το να πάει το κωλοκόμμα του στις εκλογές δίχως να ακούγεται και πολύ η Ελλάδα η οποία μπορεί να περιμένει ως τον Σεπτέμβριο -μπορείς να πεινάς το ίδιο ως τον Σεπτέμβριο δηλαδή και μετά βλέπουμε. Το να θα συνεχίσεις να πεινάς, εξαρτάται από την προεκλογική εκστρατεία της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Και ξαφνικά βλέπει ο μισάνθρωπος ότι ποιος Σεπτέμβριος; Ούτε ως τον Ιούλιο δεν βγαίνει το πράγμα, πάει για έκρηξη. Και προαναγγέλει μέτρα βοηθείας, τάχα μου. Και την ίδιαν στιγμή η Χρυσή Αυγή από αυγό του φιδιού έχει γίνει πύθωνας ολόκληρος, μέτρα ολόκληρα στο μήκος και καταπίνει ποσοστά καθώς θρέφεται από την ανέχεια, από το την πείνα, από την απελπισία και το χειρότερο είναι ότι εμείς είμαστε με την απορία. Γιατί; Πως είναι δυνατόν; Μα τι κάναμε λάθος; Μια ζωή οι λάθος ερωτήσεις που βοηθούν στο να μην αντιμετωπίσουμε ποτέ τις ευθύνες μας.
Διότι έτσι ακριβώς γιγαντώθηκε και ο Χίτλερ πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: εκμεταλλεύθηκε την φτώχεια, την ανέχεια, την απελπισία. Έδωσε ένα όραμα για μια νέα Γερμανία δίχως τους ξένους που ρουφούσαν το αίμα των αγνών Γερμανών. Μήπως κάνει κάτι διαφορετικό η Χρυσή Αυγή τώρα, αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη; Όχι βέβαια. Ακολουθεί απλώς την πεπατημένη.
Αλήθεια -αν και το ανέφερα και πιο πάνω επιβάλλεται να το ξαναναφέρω- έχετε σκεφτεί ποια ακριβώς είναι η διαφορά της Χρυσής Αυγής με την τρικυβέρνηση της χώρας; Θέλω να πω, έχετε κάτσει ποτέ να βάλετε κάτω το Σύνταγμα, όχι με τη γνώση ενός ειδικού (Συνταγματολόγου ή απλού νομικού) αλλά από την οπτική γωνία ενός απλού πολίτη που γουστάρει να ασχολείται με τα Κοινά, για να σκεφτείτε κατά πόσον τηρείται το Σύνταγμα στις μέρες μας; Ας πούμε, το κράτος υποτίθεται ότι διασφαλίζει την Εργασία. Το κάνει; Υποτίθεται ότι διασφαλίζει την δωρεάν Παιδεία. Το κάνει; Φέρεται να εξασφαλίζει το οικογενειακό άσυλο, την Υγεία, την αξιοπρέπεια των πολιτών, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και πολλά άλλα. Τα κάνει; Ή μήπως έχουν καταργηθεί; Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, πόσο δημοκρατικές είναι; Η κομματική πειθαρχεία και η απειλή των διαγραφών αν ο βουλευτής τολμήσει να ψηφίσει διαφορετικά πόσο δημοκρατική τακτική είναι; Ή μήπως οι διατάξεις που περιορίζονται σε ένα μόλις άρθρο όπου και να διαφωνείς με κάποια υπάρχουν άλλα που συμφωνείς; Το Σύνταγμα τηρείται; Τι λες ΕΣΥ ως απλός πολίτης;
Σε έχουν πείσει ότι για όλα υπάρχουν οι αρμόδιοι. Επιτροπές, κόμματα, πολιτικοί, φορείς κλπ. Όλα τα ελέγχουν όλοι και τελικώς εσύ είσαι πάντα έξω από κάθε έλεγχο. Ή μάλλον συμμετέχεις μόνο όταν σε ελέγχουν δηλαδή πάντοτε. Ο εφιάλτης του 1984 είναι πλέον εδώ. Σε έχουν πείσει ότι εσύ δεν πρέπει να έχεις άποψη για τέτοια θέματα. Και το ερώτημα είναι, γιατί άφησες να σε πείσουν; Γιατί δεν έχεις άποψη; Δεν σε αφορά η τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων;
Αν, δηλαδή, το Σύνταγμα δεν τηρείται, τότε ποια είναι η διαφορά με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής; Ουάου! Πολύ ψαγμένο αυτό που έγραψα, σε βλέπω που κοιτάς άναυδη/ος αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη! Όταν με εντολή Δένδια η Δημοκρατία "διαφυλάττεται" με ρίψη εκατοντάδων χημικών, ποια διαφορά υπάρχει από τις φασιστικές τακτικές; Μήπως τελικά, η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα κόμματα του λεγόμενου... συνταγματικού τόξου (εδώ γελάνε) και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής είναι μόνο στην ορολογία; Μήπως τελικά ο φασισμός δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο; Μήπως τον φασισμό τον εξεθρέφαμε όλα αυτά τα χρόνια αλλά τότε ήταν καλά; Μήπως τελικά ο Κασιδιάρης δεν έχει και ιδιαίτερη διαφορά επί της ουσίας από τον Άδωνι Γεωργιάδη; Θέλω να πω, μήπως τελικά η Χρυσή Αυγή είναι απλώς η εναλλακτική λύση στην τρέχουσα πολιτική, όπως ακριβώς επί 30 χρόνια ήταν άλλο πράγμα το pasok και άλλο η νουδού που κατά τα λοιπά ήταν το ίδιο πράγμα;
Και μιας και ανέφερα τα πολλά πρόσωπα του φασισμού, να κάνουμε μια πολύ σύντομη ανακεφαλαίωση με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει πλέον το πόσο "απλό" πλην τεράστιο είναι το πρόβλημα. Το παρακείμενο σκιτσάκι υποθέτω ότι κάποιοι από εσάς θα το θυμάστε. Ήταν της Ελευθεροτυπίας, που προσπαθούσε να περάσει στην συνείδηση του κόσμου ότι τη βασιλεία την Ελλάδα πρέπει να την τελειώνουμε κατουρώντας την, και όχι με τα κατάλληλα επιχειρήματα. Επί χρόνια ολόκληρα έβγαινε στα πρωτοσέλιδα της Ελευθεροτυπίας, ακόμη και στις πλέον άσχετες χρονικές στιγμές αρκεί να εμπλεκόταν ο τέως. Όταν το έκανε αυτό η Ελευθεροτυπία ήταν μαγκιά, ήταν προοδευτικό, ήταν σωστό. Όταν όμως πήγε και έκανε ακριβώς το ίδιο ο ομολογουμένως εκλεγμένος βουλευτής Παππάς της Χρυσής Αυγής, ήταν φασισμός, ήταν αποτρόπαιο, ήταν κτηνώδες, ήταν προσβολή προς τη Δημοκρατία... Και το πιο ωραίο ξέρετε ποιο είναι; Ότι του κυρίου βουλευτή δεν μπορεί να του κάνει και κανείς τίποτε διότι έχει βουλευτική ασυλία που επί χρόνια ολόκληρα προοριζόταν να προστατεύει πιο νόμιμα άρα και ηθικάπρόσωπα. Βλέπετε λοιπόν πως ρίχναμε όλοι λίπασμα στο χώμα του φασισμού όλα αυτά τα χρόνια; Άλλος με τα πρωτοσέλιδά του, άλλος με την αδιαφορία του, άλλος με τη λαμογιά του και τέλος πάντων ο καθένας με τον τρόπο του; Και μην μου αρχίσετε ότι δεν είναι το ίδιο, διότι είναι ακριβώς το ίδιο.
Αφού λοιπόν δείξαμε και ότι ίσως ο φασισμός να μην μας ήταν τόσο ξένος όσο νομίζαμε, απλά είχε μερικές πιο... αποδεκτές μορφές (πράγμα που συμβαίνει και σήμερα βέβαια: μαζί τα φάγαμε κατά Πάγκαλο, οι ¨Ελληνες είναι έτσι και γιουβέτσι κατά Μέρκελ και Σόιμπλε κ.ο.κ. Μήπως ούτε αυτά είναι φασισμός νομίζετε;), νομίζω ότι μπορούμε να κλείσουμε και αυτήν την παρενθεσούλα και να συνεχίσουμε ρίχνωντας το βέλος μας στην καρδιά του προβλήματος.
Έχεις έναν ανίκανο ο οποίος παριστάνει τον πολιτικό. Τον βάζεις στο Υπουργείο Εξωτερικών. Τα κάνει σκατά. Τον πας στο Υπουργείο Οικονομικών, σκατά κι εκεί. Τον πας στο Παιδείας. Σκατά. Σε προβληματίζει, αλλά είναι από τζάκι. Του δίνεις κι άλλη ευκαιρία, τον πας στο Ανάπτυξης, πάλι σκατά. Βρήκες τη λύση: συγχωνεύεις το Ανάπτυξης με το Διοικητικής Μεταρρύθμισης και δίνεις και αρμοδιότητες που ανήκαν κάποτε στο Εσωτερικών. Πάλι σκατά τα κάνει ο τύπος. Θα φταίει το κτίριο, κανονίζεις μετακόμιση. Βάζεις και άλλες ταμπέλες. Βάφεις τους τοίχους, του δίνεις άλλους γραμματείς. Ξανά σκατά. Και πάντα θα τα κάνει σκατά, διότι το πρόβλημα το έχει ο ανίκανος πολιτικός. Από όσες θέσεις κι αν τον περάσεις, από όσα οφίτσια, από όσα κτίρια, θα είναι πάντα ανίκανος. Εμείς λοιπόν ανακυκλώνουμε ανίκανους, είτε από διαφορετικές θέσεις, είτε από διαφορετικά κόμματα. Τα μόνα που δεν αλλάζει ποτέ είναι τα πρόσωπα και οι πολιτικές που ακολουθούν, γι'αυτό και τελικώς όλα πάνε προς το χειρότερο.
Και όπως θα έχετε παρατηρήσει, τις τελευταίες μέρες υπάρχει μια έντονη κινητικότητα στο θέμα της δημιουργίας νέων κομμάτων. Γιατί άραγε; Δεν καταλαβαίνετε ότι η απουσία πολιτικών κομμάτων είναι σαν το κενό στη Φύση; Πολύ απλά αναπληρώνεται από κάτι άλλο, από αυτό που έχει τη μεγαλύτερη ορμή να μπει στη θέση που κατείχε η προηγούμενη κατάσταση.
Είναι πολλά τα αρπακτικά που βλέπουν ότι το σύστημα καταρρέει, μόνο που καταρρέει με τον λάθος τρόπο, με τον τρόπο οι οι εντός των θυρών ανίκανοι δεν θα λάβουν το μήνυμα, διότι μια ζωή εφεύρισκαν τα λάθος προβλήματα.
Το γεγονός ότι το κέντρο της Αθήνας πεθαίνει δεν έχει να κάνει με τις διαδηλώσεις των 200 ατόμων. Το ότι τα έσοδα δεν πιάνουν τους στόχους, δεν έχει να κάνει με το ότι οι Έλληνες φοροδιαφεύγουν. Ποιος είναι πια τόσο μαλάκας να μην πληρώνει τους φόρους του και να τον βάλουν στον στόχαστρο ξεψαχνίζοντάς τον; Κανείς. Και πάει λέγοντας. Έτσι, αντίστοιχα, ετέθη και το θέμα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Ενός νομοσχεδίου που κεντρικό μέλημα έχει να αναχαιτίσει την Χρυσή Αυγή και που χρησιμοποιεί το μείζον πρόβλημα του ρατσισμού ως απλό προσάναμμα, διότι οι Μαργίτες της ελληνικής πολιτικής ζωής θεωρούν ότι άπαξ και τη θέσεις εκτός νόμου, οι ψηφοφόροι της είναι μια τούρτα που τα κομμάτια της θα τα μοιραστούν τα υπόλοιπα κόμματα. Αμ, δε ρε μάν-γκα μου. Ο άνθρωπος με το λίπος αντί εγκεφάλου που πρόσφατα εξέφρασε και την άποψη ότι πρέπει να του ζητήσουμε και συγγνώμη για όσα μας έχει κάνει, θεωρεί ας πούμε ότι μόλις τεθεί η ΧΑ εκτός νόμου τα ποσοστά του pasok θα πάνε από το 6% στο 11%; Και περιμένουμε από έναν τέτοιον άνθρωπο (που δεν είναι και ο μόνος βέβαια) που αδυνατεί να κατανοήσει ακόμη και τα προφανή να "σώσει" την πατρίδα έχοντας πρώτα κατανοήσει απείρως σημαντικότερα; Τι έκανε λοιπόν ο εν λόγω πολιτικάντης; Βλέποντας ότι το πράγμα δεν τραβάει και ότι πλέον το απόκομμά του αρχίζει να μπαίνει στα όρια του στατιστικού λάθους αναφορικά με το αν θα μπαίνει στη βουλή ή όχι, προσπαθεί να σηκώσει πολιτικό ανάστημα με ένα θέμα που θεωρεί ότι είναι ανώδυνο (και που εκτιμώ ότι αποδείξαμε ότι μόνο ανώδυνο δεν είναι). Φυσικά ενθυμούμεθα όλοι ότι ήταν ο ίδιος που με την ίδιαν ανύπαρκτη πολιτική κρίση που διαθέτει, πανηγύριζε για την μέγιστη επιτυχία του psi και τα 100 δις που διαγράφησαν κλπ, κλπ. Και ποιο είναι τελικά το δια ταύτα;
Το θέμα του ρατσισμού στην Ελλάδα είναι σαφές, υπαρκτό, χειροπιαστό. Έτσι όπως τον μεταχειρίζονται όμως πολύ απλά τον εξευτελίζουν και τον υποβαθμίζουν. Νομοθεσία υπάρχει, αυτή είναι η αλήθεια, όμως δεν τηρείται. Ποτέ δεν τηρήθηκε η νομοθεσία στην Ελλάδα. Και φυσικά την ίδιαν στιγμή που ασχολούμαστε με το "δέκατο" πρόβλημα της καθημερινότητάς μας, περνάνε άλλα, συμβαίνουν διάφορα, υπάρχουν εξελίξεις πανταχόθεν κάτω από τη μύτη μας. Κι εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Ναι, όταν έχει σπάσει το καζανάκι πρέπει να το φτιάξεις διότι και ακριβά θα πληρώσεις την ΕΥΔΑΠ αλλά και μπορεί να σου πλημμυρίσει το σπίτι. Σοβαρό πρόβλημα. Όταν όμως ταυτόχρονα το σπίτι καίγεται, πας πρώτα για τη φωτιά διότι αν σου κάψει το σπίτι δεν θα έχεις πρόβλημα με το καζανάκι εκ των πραγμάτων. Κάπως έτσι είναι και η ιεράρχηση του αντιρατσιστικού προβλήματος στην καθημερινότητά μας. Αν θες πραγματικά να το καταπολεμήσεις, άλλαξε πολιτική. Ρίξε λεφτά, αύξησε μισθούς, δώσε δουλειές, χαμήλωσε τις τιμές, βελτίωσε τις παροχές, φτιάξε σωστή Παιδεία. Τότε ο άλλος δεν θα έχει λόγο να επιλέξει Χρυσή Αυγή, δεν θα χρειάζεται να βλέπει με μισό μάτι και ως ανταγωνιστή τον διπλανό του που μπορεί να μιλάει σπαστά ελληνικά ή να έχει το "λάθος" χρώμα. Τα αποτελέσματα μιας πολύ κακής και απάνθρωπης πολιτικής δεν αντιμετωπίζονται με ένα-δύο-δέκα νομοσχέδια. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι δεν θες να καταπολεμήσεις το πρόβλημα, διότι θεωρείς ότι σε εξυπηρετεί ως έναν βαθμό. Ο κόσμος φοβάται με τις απειλές για φυλακή. Αν δεν φοβηθεί θα ρίξουμε στη μάχη τους πραιτωριανούς της ΕΛ.ΑΣ. που εκτελούν προθύμως κάθε εντολή. Αν δεν φοβηθείς και τώρα, θα σε βάλουμε να πάρεις ένα μαθηματάκι στους λαβυρίνθους της ελληνικής δικαιοσύνης όπου και αθώος να είσαι, θα σου πάρει μερικά χρόνια (και πολλά έξοδα) μέχρι να το αποδείξεις (διότι όταν έχεις το κράτος απέναντι, πρέπει εσύ να αποδείξεις ότι είσαι αθώος).
Όπως προανέφερα, η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά γενικότερα είναι μεν πρόβλημα αλλά δεν είναι το αίτιο. Είναι το αιτιατό. Συνυπάρχει μαζί με άλλα προβλήματα που επίσης προέρχονται από το ίδιο αρχικό αίτιο. Και η πλάκα είναι ότι ο ρατσισμός ως κοινωνικό πρόβλημα προϋπάρχει ακόμη και της Χρυσής Αυγής. Άρα είναι το πρόβλημα που πρέπει να χτυπήσουμε, το αρχικό αίτιο, όχι τα αιτιατά. Και φυσικά η λύση στο πρόβλημα (και το αίτιο και τα αιτιατά του) δεν είναι ο στρουθοκαμηλισμός που προτείνουν κάποιοι (όχι λίγοι) διότι ο στρουθοκαμηλισμός συνεπάγεται να προσποιηθούμε ότι το πρόβλημα δεν υφίσταται μέχρι αυτό να εξαφανιστεί από μόνο του, δίχως να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας, πόσω δε μάλλον όταν το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει μάθει να εκμεταλλέυεται τα πάντα προς όφελός του και φυσικά ποτέ να μην εξαφανίζεται. Και είναι βέβαιο ότι το τέρας αυτό όχι απλώς δεν πρόκειται να εξαφανιστεί αλλά ούτε καν μπορεί να ελεγχθεί πλέον, αυτή είναι η αλήθεια.
Με τόσο κόπο που έχει πέσει, μην εκπλαγείτε από τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής που θα δείτε στις επόμενες εκλογές. Κι όσον αφορά τα γεγονότα, μέχρι τώρα είχατε την δικαιολογία ότι δεν τα βλέπατε. Πλέον δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν τα γνωρίζετε. Το αν θα κάνετε τίποτα βέβαια, δεν είμαι σε θέση να το ξέρω.
Τραβάτε στον καθρέπτη και πείτε τα μόνοι σας -δεν θα σας ακούει κανείς άλλωστε.
Διότι όπως βλέπετε σε ολόκληρο το σενδόνι πουθενά δεν έθιξα τις ευθύνες των πολιτών -στα ερωτήματα είχαμε μείνει. Αυτές τις κράταγα για τον λακωνικό επίλογο.
Χαίρετε.
Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει θεατές κυριολεκτικώς στο θέατρο του παραλόγου. Προβλήματα άλλα δεν είχαμε, λυμένα τα έχουμε όλα, και ασχολούμεθα με το μέλλον της αντιρατσιστικής πολιτικής στην χώρα, ωσάν να μην υπήρχε νόμος σχετικός μέχρι πρότινος, που προφανώς και θα σήμαινε ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι η απουσία του νόμου αλλά το ότι ο νόμος δεν τηρείται. Βέβαια θα μου πείτε -και ορθά- δεν είναι πρόβλημα το αντιρατσιστικό; Φυσικά και είναι πρόβλημα, αλλά ακόμη και τα προβλήματα έχουν την ιεράρχησή τους.
Όπως και να'χει, αν προσέξουμε λίγο την όλη στιχομυθία των ημερών θα διαπιστώσουμε πίσω από τις γραμμές αυτής της πολυπλόκαμης ιστορίας πολύ σημαντικά πράγματα, αρκεί να είμαστε σε θέση να θέσουμε τις σωστές ερωτήσεις με την ελπίδα ότι αυτές θα μας οδηγήσουν στις σωστές απαντήσεις. Βέβαια εδώ αναφύεται ένα άλλο ερώτημα, ακόμη σημαντικότερο: μπορούμε να θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις; Η απάντηση είναι σαφώς όχι (και φαίνεται από όλη την καθημερινότητά μας εδώ και δεκαετίας, αλλά ας μην ανοίξουμε αυτήν την κουβέντα επί της παρούσης), πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Εδώ πέρα λοιπόν υπάρχει ένα προφανές σημείο, δηλαδή η αναχαίτιση των δημοσκοπικών ποσοστών της ακροδεξιάς, είναι όμως μόνο αυτό; Μήπως είναι πιο μπλεγμένο; Μήπως μαζί με αυτό είδαν φως και έβαλαν και κάποια άλλα "μικροθέματα"; Ας το πάρουμε ανάποδα το πράγμα λοιπόν προς δική μας διευκόλυνση παρατηρώντας τα "αποτελέσματα".
Ένα πολύ χαρακτηριστικό αποτέλεσμα ήρθε μόλις προχθες μέσω της πασίγνωστης εθνομηδενήστριας κυρίας Ρεπούση, για την οποίαν το κόμμα της η ΔΗΜΑΡ έλαβε την ψελίζουσα θέση ότι εξέφρασε προσωπικές απόψεις. Βέβαια η εν λόγω είναι και τομεάρχης Παηδίας του εν λόγω κόμματος και αυτοπαρουσιάζεται ως Ιστορικός, οπότε πόσο προσωπικές είναι οι απόψεις της άραγε, θα μου πείτε; Σωστό κι αυτό. Αλλά από την άλλη εδώ που τα λέμε δεν φημίζεται διά τον συνωστισμό εγκεφαλικών κυττάρων εντός του κρανίου της δίχως, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδείξουμε την δέουσα προσοχή που της αρμόζει. Η ουσία (εν προκειμένω) είναι ότι ήδη από το προχθεσινό βράδυ η κυρία Ρεπούση (που να υπενθυμίσω ότι πριν έναν χρόνο ακριβώς είχε αποχωρήσει για να μην είναι παρούσα στην τήρηση του ενός λεπτού σιγής για την γενοκτονία των Ποντίων) έσπευσε να δηλώσει ότι δεν είχε αποστείλει ποτέ τέτοιο μέηλ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν το έγραψε κιόλας. Χθες, μάλλον θυμήθηκε λίγο καλύτερα και λίγο πιο εμμέσως παραδέχθηκε ότι το έγραψε. Αύριο μπορεί να θυμηθεί κάτι επιπρόσθετο, όπως το ότι ίσως να έχει αποστείλει και άλλα τέτοια μέηλ κ.ο.κ. Παρατηρώντας, λοιπόν, την όλη στιχομυθία βγάζουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα σχετικά με το ποιόν του εν λόγω νομοσχεδίου, το οποίο ουσιαστικά νομιμοποιεί τις χρόνιες ονειρώξεις αρκετών όχι μόνο ποινικοποιώντας την σκέψη, αλλά και ποινικοποιώντας επιπροσθέτως την απομάκρυνση από το μαντρί. Πλέον (αν το εν λόγω σχέδιο γίνει νόμος) δεν θα έχεις γνώμη αν κάτι είναι έγκλημα ή όχι. Αν πεις ότι το ολοκαύτωμα κατά των Εβραίων δεν συνέβη ποτέ θα σε κυνηγάει ο εν λόγω νόμος. Παρομοίως θα σε κυνηγάει και αν πεις ότι εις βάρος των Ποντίων έγινε γενοκτονία. Κοινώς, και το αν θα πας φυλακή ή όχι αλλά και το αν κάποιος ήταν θύμα γενοκτονίας ή δολοφονήθηκε "απλώς" αλλά μαζικά θα είναι στην διακριτική ευχέρεια των διαφόρων Ρεπούσηδων και των λοιπών εθνομηδενιστών. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο φασιστικός τρόπος για να μεταβληθεί η ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα. Ενδεικτικά δύο φωτογραφικά παραδείγματα:
Σύμφωνα με την ρεπουσιάδα, στην πάνω φωτογραφία είναι δυνατόν να απεικονίζονται καπνοί από τα ψήσε-φέρε (ελληνιστί μπάρμπεκιου) της σύσφιξης σχέσεων Ελλήνων και Τούρκων στην Σμύρνη το 1922. Το πλήθος των καπνών υποδηλώνει και την έκταση των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Να σημειωθεί ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε από πλοίο που προσέγγιζε την Σμύρνη.
Η δεύτερη φωτογραφία δείχνει Ποντίους σε στιγμές μεσημεριανής σιέστας, για τους οποίους η σκαιά προπαγάνδα υποστηρίζει ότι πέθαναν, όπου τέλος πάντων και έτσι να έγινε, θα πέθαναν προφανώς για άγνωστο λόγο και στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που παρέμειναν άταφα κάποιος έτυχε να τραβήξει αυτήν την φωτογραφία που δεν λέει και τίποτε άλλο.
Αν πεις κάτι διαφορετικό, σύμφωνα με τα μυαλά των Ρεπούσηδων, κινδυνεύεις άμεσα αν το νομοσχέδιο αυτό γίνει νόμος έτσι όπως το εννοεί η εν λόγω κυρία.
Φυσικά, εδώ θα μας έρθει ένας σφοδρός αντίλογος, ότι δηλαδή το θέμα αυτό (ότι δηλαδή το εν λόγω νομοσχέδιο υποκρύπτει κάτι τέτοιο) έχει διαψευσθεί. Μάλιστα. Αντίστοιχα θυμάμαι ότι έρχεται αλλαγή, έρχεται κάθαρση, έρχεται εκσυγχρονισμός, έρχεται επανίδρυση, ότι λεφτά υπάρχουν, ότι η ανάπτυξη θα φαινόταν το 2011, το 2012, το 2013 (α' εξάμηνο), το 2013 (β' εξάμηνο), πλέον το 2014 (αν και όχι για όλους) κλπ. Θέλω να πω ότι καλό είναι να κρατήσουμε στην άκρη τις διαψεύσεις και τις λοιπές διαβεβαιώσεις δίχως να αμφισβητούμε βεβαίως βεβαίως την ακατάρριπτη ειλικρίνεια των πολιτικών μας, και ας προσπαθήσουμε να κρίνουμε μόνοι μας, και για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να θυμηθούμε διάφορα παρεμφερή και πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, όπως για παράδειγμα την διαρκή προσπάθεια να φιμωθούν τα βλόγια λίαν συμπτωματικώς με υπουργό Δένδια, ο οποίος Δένδιας όλως συμπτωματικώς περνάει εσχάτως που είμεθα απασχολημένοι κάτι άλλες ρυθμισούλες για τιςμικρές διαδηλώσεις (μέχρι 200 άτομα -υποθέτω ότι θα τους μετράνε εκείνη την ώρα) ότι τάχα μου δεν είναι δυνατόν να κλείνουν το κέντρο. Το πως είναι δυνατόν οι μικρές διαδηλώσεις να κλείνουν όλο το κέντρο μόνο ένας εγκέφαλος επιπέδου Δένδια μπορεί να το εξηγήσει (υποθέτω θα είναι του στυλ, εμείς οι δέκα κλείνουμε τη όλη Σταδίου, εσείς οι δέκα όλη την Πανεπιστημίου, εσείς οι δέκα όλη την Αλεξάνδρας κλπ, κλπ). Βέβαια κανείς δεν δείχνει να θυμάται ότι οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται λίγο πιο ριζικά, δηλαδή με αναρίθμητα δακρυγόνα και κάμποση βία συν τους διάσπαρτους προβοκάτορες με τις στημένες ενέργειές τους, ενώ μόνο οι "εγκεκριμένες" διαδηλώσεις επιτρέπονται αλλά και αυτές ακόμη αν είναι προγραμματισμένες. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που τώρα σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι ουδέποτε θα τους πέρναγε από το μυαλό να ταυτίσουν γνώμες και απόψεις με πράξεις, όπως ουδέποτε ήθελαν να ταυτίσουν την κουκούλα με την πρόληψη της εγκληματικής πράξης, την ζαρτινιέρα με το ανηλεές ξύλο, τα κίτρινα παπούτσια με το πειστήριο τρομοκρατίας κλπ. Και παρόλο που είμαι βέβαιος ότι οι προθέσεις τους είναι τωόντι οι καλύτερες (το ερώτημα είναι, για ποιον) ξεχνάμε ότι ποινικοποίηση της απόψεως για το επακριβές θέμα που εξετάζουμε έχει ήδη λάβει χώρα στο παρελθόν με μια υπόθεση του Πλεύρη, αν θυμάστε, για την οποίαν έγραφα (ως συνήθως προφητικά, αν και εγώ αρέσκομαι να το αποκαλώ επαφή με την πραγματικότητα): Διότι κατά 'κει πάμε: στο να τα βάλουμε στο ίδιο καζάνι, με απώτερο σκοπό να ποινικοποιήσουμε περαιτέρω την ελεύθερη γνώμη, η οποία είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα. Στην αρχή έκανα μια αναφορά στη δίκη του Πλεύρη. Ο Πλεύρης είναι αυτός που είναι και όλοι τον ξέρουμε λιγότερο ή περισσότερο: άλλους τους συναρπάζει, άλλους τους αηδιάζει και άλλους τους κάνει να γελάνε (το μόνο που δεν καταφέρνει είναι να προβληματίζει, γιατί δηλαδή να έχουμε απόψεις ωσάν του -κάθε- Πλεύρη). Το θέμα είναι ότι τότε δεν καταλάβαμε ότι στη θέση του Πλεύρη θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Και αυτό είναι που βλέπω ότι πάει να γίνει τώρα.
Και όπου τώρα, βάλτε τότε, διότι αυτά είναι όλα τετελεσμένα γεγονότα.
Όπως βλέπουμε λοιπόν, πέραν της υποτιθέμενες αντιρατσιστικής ευαισθησίας των πολιτικών μας που όψιμα θυμήθηκαν τις τελευταίες ημέρες (επ'αφορμή κάποιων ευρωπαϊκών επιταγών), υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που οφείλουμε να δούμε πολύ προσεκτικά πριν πάρουμε την οριστική μας θέση επί του θέματος, αν δηλαδή το εν λόγω νομοσχέδιο είναι σωστό ή όχι, διότι πολύ απλά πρέπει να διαβάσουμε με προσοχή πίσω από τις γραμμές. Είναι δε, προφανές ότι ένας ειδικός επί του θέματος θα μπορέσει μετά βεβαιότητος να βρει ακόμη περισσότερα σημεία που πιθανώς να μπορούν να θεωρηθούν γκρίζα ή έστω κακοδιατυπωμένα (sic) και με δεδομένο ότι καταδείξαμε μία σημαντική ρωγμή στο ηθικό (τουλάχιστον) τμήμα του εν λόγω νομοσχεδίου δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε στο αυτό μοτίβο μιας και το νόημα το πιάσατε.
Πάμε τώρα στην πιο ωμή συνέχεια που εμμέσως αναφέραμε και παραπάνω και όσοι συνεχίσετε στο σενδονάκι που θα προκύψει, σας συνιστώ να διαβάσετε πολύ προσεκτικά διότι θα ακολουθήσουν σοβαρότατες και πολύ σκληρές πολιτικές εκτιμήσεις, πρώτη εκ των οποίων είναι η εξής: οι παρούσες συνθήκες έτσι όπως εξελίσσονται ευνοούν μόνο ένα κόμμα: την Χρυσή Αυγή. Τέλος.
Να το διευκρινίσω λίγο διότι είμαι βέβαιος ότι δεν το πιάσατε: ό,τι και αν συμβεί -και το εννοώ, ό,τι και αν συμβεί- ευνοεί μόνο την Χρυσή Αυγή και κανένα άλλο κόμμα. Και όμως, είμαι βέβαιος ότι πάλι κάτι σας διέφυγε γι'αυτό και θα το κάνω λίγο πιο πενηνταράκια, χρησιμοποιώντας όλα τα πρόσφατα γεγονότα, τα οποία παρατηρούμε ότι η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και της βγαίνει. Το σημαντικό ερώτημα εδώ, λοιπόν, είναι το γιατί της βγαίνει; Πως είναι δυνατόν σε μια εξέλιξη είτε συμβεί το ένα, είτε το άλλο, να κερδίζει η Χρυσή Αυγή; Δεν είναι οξύμωρο;
Η απάντηση είναι -νομίζω- σοκαριστική αν και απίστευτα κυνική κι εξίσου απλή: όχι, δεν είναι οξύμωρο. Διότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι το πρόβλημα. Η Χρυσή Αυγή είναι αποτέλεσμα του προβλήματος και αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι δεν θέλουν να το δουν, μεταξύ των οποίων βέβαια και οι πολιτικοί. Να το πούμε διαφορετικά: (μεταξύ άλλων) αποτελέσματα του προβλήματος στην Ελλάδα είναι (και) τα εξής:
- η συρρίκνωση του ΑΕΠ
- η αύξηση της ανεργίας και των αυτοκτονιών
- η μείωση του εισοδήματος και η χειροτέρευση της ποιότητας ζωής των Ελλήνων
- η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής
Εδώ πέρα όμως η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται ως το πρόβλημα, δηλαδή με λάθος τρόπο και γι'αυτό ακριβώς ό,τι κι αν συμβαίνει της αυξάνει τα ποσοστά, με ενδεικτικότερο παράδειγμα που έχουμε αναφέρει, την πασίγνωστη πλέον ιστορία με το χαστούκι στην Κανέλλη, η οποία (ιστορία) εκτόξευσε τα ποσοστά της κατά περίπου 3 μονάδες μέσα σε ένα μεσημέρι.
Εδώ λοιπόν έχουμε τα εξής πολύ ενδιαφέροντα: με δεδομένο ότι η ομολογία όλων είναι ευθεία (ή τουλάχιστον έτσι ήταν αρχικά μιας και αρκετοί έχουν δείξει να συνειδητοποιούν το μέγεθος της μπαρούφας που πέταξαν), ότι δηλαδή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αποσκοπεί στο να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή έχουμε πίσω από τις γραμμές μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα και μάλιστα σχεδόν στο πιάτο. Ποια είναι αυτά;
Πρώτον, ομολογούν όλοι -και πλέον αναφέρομαι και στους Ευρωπαίους εκτός από τους ντόπιους- ότι η ακροδεξιά είναι μη ελέγξιμη και διαρκώς αυξανόμενη και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα, ως εκ τούτου γι'αυτό ακριβώς και ανησυχούν εσχάτως πολύ έντονα.
Δεύτερον, ότι τα πραγματικά δημοσκοπικά ποσοστά της είναι παραπάνω από το 10% που φέρονται να της δίνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις. Για την ακρίβεια, ίσως να είναι πολύ παραπάνω σε βαθμό μεγάλης εκπλήξεως.
Τρίτον και αυτό είναι το πιο σημαντικό όλων, ότι δεν προτίθενται να σταματήσουν την εφαρμογή των πολιτικών που γιγαντώνουν την ακροδεξιά.
Τέταρτον, ότι άλλη λύση δεν βλέπουν.
Αυτά είναι τα βασικά πρώτα συμπεράσματα και λέω πρώτα, διότι ακολουθούν τα συμπεράσματα του επομένου σταδίου επεξεργασίας. Ας πούμε, ένα πρώτο είναι και το εξής: οι πολιτικοί που τα έχουν κάνει σκατά σε όλα, θα προσπαθήσουν να δώσουν λύση κατά του τέρατος που οι ίδιοι εξέθρεψαν. Άραγε πόσες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας; Ε; Για αναλογιστείτε το μόνοι σας.
Ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να δουν ότι οι πολιτικές λιτότητας που ακολουθούν είναι πιο τοξικές και από τα τοξικά ομόλογα που έριξαν έξω την παγκόσμια οικονομία πριν 5 χρόνια με την Λέμαν Μπράδερς κλπ. Και δυστυχώς όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερες είναι οι ομοιότητες που εμφανίζονται με τις συνθήκες προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ήταν και ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητος.
Η πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί από το χιτλερικό αρχηγείο του Βερολίνου είναι αυτή που δημιουργεί το μίσος, τις στρεβλώσεις, τις ακραίες αντιδράσεις. Είναι αυτή που θρέφει την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και το πιο επικίνδυνο είναι το ότι δεν πρόκειται για κανονική ακροδεξιά αλλά για ακροδεξιά-γενίτσαρο, δηλαδή για απλούς πολίτες που πρόσκεινται σε αυτή όχι από ακροδεξιά ιδεολογία αλλά επειδή νοιώθουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Επειδή δεν τους άφησαν να έχουν καμία άλλη επιλογή. Επειδή κουράστηκαν να βρίσκονται στο μέσον μιας διελκυστίνδας. Και αυτό είναι ένα συμπέρασμα που οι διάφοροι Σαμαράδες, Στουρνάρες και Σοϊμπλέδες δεν θα το εξάγουν ποτέ. Διότι είναι ανίκανοι να σκεφτούν τέτοια πράγματα, διότι δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, διότι αγνοούν την ύπαρξη του Κο΄σμου του Γίγνεσθαι.
Όταν ο άλλος δεν έχει να φάει, δεν έχει να φάει. Τέλος.
Όταν ο άλλος γίνεται άστεγος και ψάχνει για φαγητό από τους κάδους, γίνεται άστεγος και ψάχνει για φαγητό από τους κάδους. Τέλος.
Όταν ο άλλος βλέπει την τράπεζα να του παίρνει το σπίτι που είχε χρυσοπληρώσει ήδη, βλέπει την τράπεζα να του παίρνει το σπίτι. Τέλος.
Όταν ο άλλος βλέπει ότι το παιδί του πηγαίνει στο σχολείο νηστικό και λιποθυμάει από την πείνα, το βλέπει να πήγαίνει στο σχολείο νηστικό και να λιποθυμάει από την πείνα. Τέλος.
Και ούτω καθεξής. Δεν υπάρχει περιθώριο για παρερμηνείες, πως να το κάνουμε;
Ο Σαμαράς όντας ως συνήθως στον κόσμο του, θεωρεί ότι με ενέσεις ηθικού και καλής ψυχολογίας θα κάνει τον άλλον που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, να είναι αισιόδοξος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Είναι τόσο μικρόνοος ο άνθρωπος που θεωρεί ότι η καλή δοκιμασμένη συνταγή της προφορικής "διά της βίας" αλλαγής της ψυχολογίας θα φέρει λεφτά και θα έρθει επιτέλους η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Πίπες. Έγραφα εις το φεητσιμβούκιον με εμφανώς κωμική διάθεση πρόσφατα ότι "Ξέρω πολύ καλά ότι τα οικονομικά είναι επιστήμη ψυχολογίας. Φαίνεται άλλωστε από την αισιοδοξία που προσπαθούν να εμφυσήσουν ο στουρνάρης Σαμαρας και οι συν αυτώ. Κοιτάζω το πορτοφόλι μου, έχω 5 ευρώ. Σκέφτομαι θετικά. Ξανακοιτάζω το πορτοφόλι μου. Έχω ακόμα 5 ευρώ. Κάτι δεν πρέπει να κάνω καλά." Τα γεγονότα είναι γεγονότα. Τον άστεγο είτε τον βαφτίσεις τιραμισού, είτε τον βαφτίσεις δισεκατομμυριούχο, είτε τον βαφτίσεις παράπλευρη απώλεια ή ο,τιδήποτε άλλο, θα παραμείνει άστεγος, εσαεί. Αυτό δεν αλλάζει αφού δεν αλλάζει η πολιτική της χώρας. Δεν πα να επικαλείσαι όσες φορές την ημέρα την ανάπτυξη; Αν δεν είναι να έρθει, δεν θα έρθει. Να υπενθυμίσω ότι και οι ινδιάνοι παλιά τα ίδια ανέμεναν με τον χορό της βροχής γύρω από το τοτέμ και όταν μία στις εκατό το κατάφερναν θεωρούσαν ότι το τοτέμ εισάκουσε τις προσευχές τους. Το ίδιο κάνει και ο Σαμαράς.
Όταν λοιπόν ο απλός πολίτης που ούτως ή άλλως διά της βίας ζει μέσα σε ένα περιβάλλον που για να πετύχεις πρέπει ή να δανειστείς ή να κλέψεις (δεν υπάρχει άλλος δρόμος προόδου και ανάπτυξης) αναγκάζεται να δανειστεί με τους φιξαρισμένους όρους των τραπεζών (που ήταν και ίδιοι που έριξαν το παγκόσμιο πλοίο στα βράχια έτσι;) ξαφνικά βλέπει ότι όλο το σύστημα πέφτει πάνω του να του φάει τα σωθηκά για να σώσει τις τράπεζες και τον χτυπάει σαν χταπόδι, νοιώθει προδομένος στον έσχατο βαθμό και όχι μόνο αυτό αλλά του ζητάνε και τα ρέστα: φιλαράκο, εμείς σε κλέβαμε, εσύ όμως το έψαξες; Φέρε το σπίτι σου τώρα.... Ο απλός πολίτης, λοιπόν, ξέρει ότι πολύ θα ήθελε να τιμωρήσει το σύστημα με τον τρόπο που του αρμόζει αλλά συνειδητοποιεί ότι όλα τα γρανάζια του συστήματος είναι ξεπουλημένα. Άρα τι κάνει; Στρέφεται προς τη λύση που αντιμετωπίζεται δύσκολα και που συμπτωματικά ή όχι (εννοείται πως όχι) είναι και η μοναδική λύση που του έχουν αφήσει και ποια είναι αυτή; Η ακροδεξιά. Εγγυημένα πράγματα.
Να το κάνουμε λίγο ευρύτερο το θέμα και σε αυτό σημείο είτε που θα πρέπει να ανακαλέσετε την εξαιρετικά καλή σας μνήμη για να θυμηθείτε τι γράφαμε σε τούτο το βλόγι (τουλάχιστον) πέρσυ (για να μην σας πάω και παλαιότερα και σας κάνω εντελώς χυλό), είτε που θα πρέπει να ψάξετε μόνοι σας εις τον τακτοποιημένο κυκεώνα στην αριστερή κάθετη στήλη για να θυμηθείτε (αποφεύγω τα λινκ, διότι είναι καμιά δεκαριά). Μόνο έτσι θα καταλάβουμε τις τελευταίες εξελίξεις, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζονται δημοσκοπικά (όπου μπορούμε σίγουρα να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα). Εδώ και έναν μήνα και βάλε έχω μια πάγια θέση: είναι η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου να έχεις αυτήν την περίοδο για πολιτικό αντίπαλο τον Τσίπρα. Ακόμα και η πολιτική ανυπαρξία που ονομάζεται Σαμαράς κάνει περίπατο απέναντι στον Τσίπρα. Πως γίνεται αυτό, έχετε αναρωτηθεί;
Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα πάντα; Ότι πάντοτε επιλέγουμε μόνο τις απαντήσεις που μας αρέσουν, ρίπτοντας εις τον Καιάδα (όχι της ΧΑ) όλες τις υπόλοιπες και προσποιούμενοι ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Εδώ λοιπόν έχουμε μπροστά στα μάτια μας μια απάντηση που είτε μας αρέσει, είτε όχι, όχι απλά είναι εδώ, αλλά μας σκουντάει ασταμάτητα κάθε φορά που στρέφουμε σε άλλη διεύθυνση το κεφάλι μας και μάλιστα μας σκουντάει και σε σημείο που έχουμε μια μεγάλη μελανιά και πονάμε κιόλας. Και η απάντηση αυτή μας λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως είχαμε πει και πριν από τις περσινές διπλές εκλογές δεν έχει πολιτικές θέσεις για τίποτε απολύτως, για κανένα ζωτικής φύσεως θέμα, και ιδίως για τα οικονομικά (πρόσφατα μάλιστα εξωτερικεύθηκε η απάντηση ότι το θέμα αυτό θα λυθεί στο επικείμενο συνέδριο. Μέχρι τότε, τρώγε ελεύθερα από κάδους φίλε). Είχα γράψει πριν τις εκλογές του 2009 ότι ο Καραμανλής εισήγαγε ένα νέο σύστημα στην προεκλογική ζωή του τόπου και αυτό ήταν που με τρόμαζε περισσότερο διότι απεδείκνυε το πόσο άσχημα πήγαιναν τα πράγματα. Ποιο ήταν αυτό; Ότι είχε πει ότι θα χρειαστούν πολλά μέτρα, είχε αναφέρει ότι υπάρχει πρόβλημα και είχε αποκλείσει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Ήταν η πρώτη φορά που πολιτικός αρχηγός έκαιγε έτσι εύκολα το χαρτί των υποσχέσεων και αυτό με είχε προβληματίσει. Από τότε, το να λες γενικότητες όπως πχ ότι θα επαναφέρεις τον κατώτατο μισθό έτσι νέτα σκέτα δεν αρκεί και παρομοίως δεν είναι πολιτική θέση. Πως θα τον επαναφέρεις είναι το θέμα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει στην ουσία τέτοιων λεπτομερειών. Γι'αυτόν τον λόγο και σε συνδυασμό ότι στρογγυλοποιεί τις θέσεις του για να είναι πιο αρεστός σε όλους (πχ στον ΣΕΒ αλλά φυσικά και στους όξω) είναι που εδώ και 4 μήνες τον είχαν στην ισοπαλία με τη νουδού του ανύπαρκτου Σαμαρά, η οποία νουδού υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να ήταν βόρα στο πιάτο μιας σοβαρής αντιπολιτεύσεως και να της ξέσκιζε της σάρκες, ακριβώς επειδή έχει αιματοκυλήσει έναν ολόκληρο λαό. Αντ'αυτού, με τους δείκτες να χειροτερεύουν ολοένα και περισσότερο και την κοινωνία να στραγγαλίζεται, η νουδού παραμένει πρώτη, είτε μόνη, είτε σε ισοβαθμία εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, γεγονός που δεν είναι απίστευτο αν αναλογιστούμε την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Και εννοείται ότι για τους ίδιους λόγους οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τον παρουσιάζουν να πέφτει πλέον, που αυτό κι αν δεν είναι έκπληξη. Γιατί να μην πέσει; Αφού δεν έχει θέσεις, αφού δεν έχει πρόγραμμα.
Φυσικά, σε αυτό το σημείο μπορώ να δεχθώ μια ένσταση: δηλαδή ρε Άδη ξεκίνησες να πιστεύεις τις δημοσκοπήσεις; Απάντηση: όχι, αλλά εν προκειμένω κάνω μία πολύ ειδική εξαίρεση διότι κάτι δεν μου αρέσει στην ευρύτερη ατμόσφαιρα των γεγονότων. Συνεχίζουμε.
Εδώ οφείλουμε να κοιτάξουμε ακόμη βαθύτερα διότι το πράγμα έχει πάρα πολύ ψωμί ακόμη. Παρατηρώντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις βλέπουμε ότι η νουδού ουσιαστικά είναι στα ποσοστά της, ο ΣΥΡΙΖΑ όπως προείπαμε πέφτει έστω και οριακά, pasok και ΔΕΙΜΑΡ επίσης πέφτουν, ΚΚΕ παραμένει σταθερά στα χαμηλά του και ολίγον προς τα κάτω, ΑΝΕΛ είναι στα ίδια, μέχρι και οι ΔΞ/ΔΑ είναι σχεδόν ίδιοι και γενικά δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαρροές από 'δώ κι από 'κεί (εκτός αν θεωρήσουμε δαιρροή το συνολικό 3% σε δύο πρωτοεμφανιζόμενους). Και το ερώτημα είναι ένα πλέον: που διάολο πάνε τα δημοσκοπικά ποσοστά αυτών που πέφτουν όταν η ΧΑ δείχνει να έχει μοναχά μικρή άνοδο; Δεν θα δώσω απάντηση, θα διερωτηθώ όμως μήπως πάνε εις το... αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, με το οποίο ξεκινήσαμε το παρόν πολιτικό σενδόνι για να καταδείξουμε πόσο αλληλένδετα είναι όλα. Μήπως δηλαδή η ΧΑ δεν συγκεντρώνει μόνο 10% και γι'αυτό έχουν αρχίσει και ζορίζονται από τα σφιξίματα; Εδώ σε θέλω μάν-γκα μου.
Ακούω διάφορες αναλύσεις ότι η ΧΑ βοηθάει την κυβέρνηση κλπ. Αηδίες. Θα σας θυμίσω μια πάγια θέση μου, για χάρη της οποίας είχα διαπληκτιστεί με αρκετό κόσμο προ αρκετών ετών: όταν όλοι έλεγαν τον Καρατζαφέρη ακροδεξιό πάντοτε έγραφα ότι ο Καρατζαφέρης δεν ήταν ακροδεξιός παρά ένας κοινός λαϊκιστής και καιροσκόπος που έπαιρνε ψήφους από τη δεξαμενή στην οποίαν μπορούσε ν'άπλώσει χέρι προκειμένου να είναι στο προσκήνιο. Έλεγα μάλιστα τότε ότι το να παρουσιάζουμε τον Καρατζαφέρη ως ακροδεξιό ήταν και επικίνδυνο μεταξύ άλλων και αυτό γιατί όταν θα σκάσει μύτη η κανονική ακροδεξιά εμείς θα περιμένουμε κάτι αντίστοιχο του Καρατζαφέρη. Η κανονική ακροδεξιά είναι πλέον εδώ και τόσο το ελληνικό όσο και το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα αδυνατούν να την αναχαιτίσουν, σε σημείο να σκέφτονται ότι πρέπει να τεθεί εκτός νόμου. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό θέμα: όπως έλεγα αρκετά πιο πάνω, οι συνθήκες είναι έτσι που ευνοούν μόνο την Χρυσή Αυγή και κανέναν άλλον. Αν η ΧΑ τεθεί εκτός νόμου τότε που θα αυτοπαρουσιαστεί ως αδικημένη κιόλας, θα διπλασιάσει στο εντελώς χαλαρό τα ποσοστά της μέσα σε χρόνο ντε-τε και δίχως ιδιαίτερο κόπο. Πιθανολογώ ότι ο Σαμαράς μέσα στην ευρύτερη τρικυμία που τον ταλαιπωρεί εις το κρανίο το σκέφτηκε (ευτυχώς) αυτό το πράγμα (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω εγώ διότι δεν βρίσκω άλλη λογική εξήγηση για την στάση του).
Εδώ το δίλημμα είναι εξαιρετικά απλό, τουλάχιστον όσον αφορά την Χρυσή Αυγή: αν θες να την αναχαιτίσεις, πρέπει να αλλάξεις πολιτική, κάτι που βέβαια δεν γίνεται λαμβάνοντας εντολές από το χιτλερικό αρχηγείο του Βερολίνου, ούτε με συνεταίρους τον Δον κυρ-Φώτη και τον άνθρωπο με το λίπος αντί για εγκέφαλο, ούτε φυσικά με Στουρνάρα βασικό υπουργό/εκτελεστικό όργανο αλλά και ανύπαρκτους πολιτικάντηδες τε και συμβουλάτορες όπως ο Άδωνις και ο Φαήλος να ξεχύνονται πανταχόθεν αποδεικνύοντας ότι τελικά ο Κασιδιάρης δεν απέχει και τόσο πολύ από τις κυβερνητικές συμπεριφορές εδώ που τα λέμε και αφού δεν απέχει, γιατί να μην ψηφίσουμε αυτόν; Ε; Τι είπες Αντώνης_ ; Δεν το είχες σκεφτεί έτσι; Ήμουν βέβαιος.
Ξέφυγα όμως. Είχαμε θέσει ένα δίλημμα αναφορικά με τον τρόπο αναχαιτίσεως της ΧΑ. Όταν δεν θες από επιλογή να αλλάξεις πολιτική, τότε το μόνο που κάνεις είναι να ρίχνεις λίπασμα στο χώμα του φασισμού ώστε να επωαστούν καλύτερα οι επίγονοι. Απλά πράγματα. Αν πας να κάνεις καμιά μαλακία του στυλ να την θέσεις εκτός νόμου, τότε δεν θα τη δεις απλώς να αυξάνει σταθερά τα ποσοστά της, αλλά θα τη δεις να τα διπλασιάζει με υγιεινό περίπατο. Οπότε το διπλό δίλημμα είναι το εξής: απλή αύξηση ή διπλασιασμός; Ή μήπως να το δούμε ως αλλαγή πολιτικής ή εμμονή στις επιταγές του χιτλερικού Βερολίνου; Τι κάνουμε Αντώνης_ παιδί μου; Ε; Δύσκολη η απόφαση. Από τη μία οι φασίστες της Ελλάδας, από την άλλη οι φασίστες του Ράιχσταγκ, δύσκολη η επιλογή.
Το βασικό πρόβλημα στην χώρα (διότι προφανώς δεν είναι το μόνο), είναι οι πολιτικοί. Ακόμη και η πολιτική έπεται των πολιτικών. Βέβαια θα μου πείτε ότι οι πολιτικοί εκλέγονται άρα το πρόβλημα είναι ο λαός αλλά κι αυτός δεν γεννιέται έτσι άρα φταίει η Παιδεία κλπ, κλπ. Τα ξέρω όλα αυτά και τα έχω αναπτύξει αρκετά σε τούτο το βλόγι και μήτε πρόκειται να σταματήσω να το κάνω. Δεν είναι όμως η ώρα να διυλίσουμε τον κώνωπα καταμερίζοντας τα ποσοστά ευθυνών. Ακόμη και την Παιδεία οι πολιτικοί την ρυθμίζουν. Τα ενοχικά σύνδρομα τύπου "μαζί τα φάγαμε" που απλώς χειροτερεύουν την κατάσταση, πάλι οι πολιτικοί τα καλλιεργούν. Οι πολιτικοί είναι αυτοί που νομοθετούν σάπιους νόμους διάτρητους από παράθυρα, πόρτες έως και πύλες ολόκληρες ή και που δεν τους τηρούν για να τους κρατούν στην καβάντζα για όταν ποτέ απαιτηθεί. Όποια πέτρα κι αν σηκώσουμε, θα βρούμε από κάτω κάποιον πολιτικό. Αυτοί είναι που κάνουν τις συμφωνίες, αυτοί είναι που έχουν κληθεί να σώσουν και τη χώρα. Και με δεδομένο ότι μια ζωή μόνο την πάρτη τους κοιτούσαν, δεν πρόκειται τώρα να κοιτάξουν το καλό της χώρας, παρά μόνο ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε ακόμη και τώρα και με το ένα πόδι στην έξοδο για περίπτωση που μας την πέσουν και πρέπει να εξαφανιστούμε άμεσα. Οι άνθρωποι που τα έχουν κάνει παντού σκατά, πρέπει τώρα να διορθώσουν τα πράγματα. Σαν κάτι να μην κολλάει στο παζλ, ε;
Α, το βρήκα. Έχουμε αφήσει την άσπιλο και αμόλυντη αριστερά, μας πως μου ξέφυγε. Αυτοί που με ξέρουν εδώ και χρόνια θα θυμούνται ότι μία από τις πλέον πάγιες θέσεις μου (από αυτές που πρέπει να παγώσει η κόλαση πρώτα και μετά θα το σκεφτώ αν θα αλλάξουν) είναι και ότι η αριστερά έχει τεράστιες ευθύνες σε τούτον τον τόπο, ακόμη κι αν δεν κυβέρνησε ποτέ. Γιατί; Διότι επέτρεψε στους άλλους δύο να τα ισοπεδώσουν όλα. Μέσα από αυτήν την Αριστερά λοιπόν, προέκυψαν και τα σημερινά κόμματα, όπως πχ ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ (για να πω και κάτι που μου είχε πετάξει κάποτε η eskarina με το οποίο συμφωνώ και υιοθετώ) είναι η ύστατη ελπίδα του ελληνικού λαού. Τι ελπίδα; Μα φυσικά να καταλάβει ότι με τα υπάρχοντα κόμματα (όλα) δεν υπάρχει σωτηρία. Μόνο όταν ο ελληνικός λαός δει ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ (και στο "πρόσωπό" του, η Αριστέρα) αδυνατεί να δώσει λύση, θα πειστεί γι'αυτό που ήδη από πέρσυ (προ αμφοτέρων εκλογικών αναμετρήσεων μάλιστα) είχα ως πολιτική θέση, ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα πρέπει να καταρρεύσει κυριολεκτικώς, πρέπει να γίνει στάχτη, να πέσει φωτιά να το κάψει και εν συνεχεία να αναγεννηθεί από τις στάχτες του ως ο Φοίνικας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε νέα κόμματα (με την κυριολεκτική έννοια όμως, όχι απλώς άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχ'αλλιώς) που θα έχουν φάει την πολύ δυνατή φάπα τους και ενώ οι πολιτικοί πρακτικά θα είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι, θα έχουν εντελώς διαφορετική στάση διότι απλούστατα θα ξέρουν πλέον ότι ο λαός όποτε παίρνει ανάποδες ρίχνει φάπες. Απλά πράγματα.
Μόνο που για να γίνουν αυτά τα απλά πράγματα, θα πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχόμενο που είναι εντελώς ασαφές και που πρέπει να γίνει (καλώς ή κακώς). Μόνο έτσι θα αποδειχθεί στην πράξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει τίποτε και δεν θα κάνει τίποτε, παρά θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Μόνο τότε ο λαός θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα, διότι δυστυχώς ακόμα ελπίζει. Αν ήταν πιο ορθολογιστής και θυμόταν ότι όποιος τρώει πολλή ελπίδα, το βράδυ κοιμάται νηστικός θα χρησιμοποιούσε και την ψήφο του με εντελώς διαφορετικό τρόπο και θα ήταν απείρως πιο πολιτικό ον που μεταξύ άλλων θα καταλάβαινε και το τι πραγματικά εστί ακροδεξιά και ως εκ τούτου ο φασισμός.
Μέχρι να γίνουν όλα αυτά όμως (που μεταξύ μας, έχω σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσον μπορεί να τα κάνει το απολύτως ευνουχισμένο ον που λέγεται Έλληνας, ακόμη κι αν βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ) έχουμε την πολύ πιο χειροπιαστή καθημερινότητα η οποία θρέφει την Χρυσή Αυγή.
Διότι όπως έχουμε αναπτύξει εναργώς, η ψήφος στην Χρυσή Αυγή δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας αλλά ψήφος επιβραβεύσεως. Αυτό δεν σημαίνει -ξαναλέω- ότι πήξαμε στους ακροδεξιούς. Όχι. Στους απελπισμένους πήξαμε, σε αυτούς που νοιώθουν στραγγαλισμένοι από την καθημερινότητα.
Διότι είναι καλό επιχείρημα η ανεργία για να πιέσεις τον εργαζόμενο να δεχθεί μισθό 490 ευρώ μεικτά δίχως εργασιακά δικαιώματα και ανασφάλιστος αφού είναι συνηθισμένο το επιχείρημα ότι "αν δεν γουστάρεις υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι που εποφθαλμιούν τη θέση σου". Τι κάνουν λοιπόν οι περισσότεροι; Διαλέγουν να βιαστεί η αξιοπρέπειά τους επειδή έχουν ένα παιδάκι να θρέψουν ή ακόμη χειρότερα επειδή έχουν μια δόση να πληρώσουν και φοβούνται μην μείνουν στον δρόμο. Μόνο που την ίδιαν στιγμή την ανεργία την εκμεταλλεύεται και η ακροδεξιά, που λέει ότι "εκείνος ο μετανάστης γιατί έχει τη δική σου δουλειά"; Δεν θέλει πολύ για να πιάσεις το υπονοούμενο διότι είναι ένα υπονοούμενο που περνάει όχι από το μυαλό αλλά από το στομάχι. Ένα υπονοούμενο που πιάνεις ολοένα και πιο εύκολα αν είσαι απελπισμένος, αν είσαι εξαθλιωμένος, αν πεινάς. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι είναι εύκολο να εφευρίσκεις εχθρούς. Μα... είναι παντού! Όπου κι αν κοιτάξεις, είναι ανάμεσά μας. Αυτό σου λένε κι εσύ πείθεσαι, διότι πεινάς και όταν πεινάς δεν έχεις καθαρό μυαλό να σκεφτείς ότι μπορεί και ο άλλος να πεινάει. Στα βενζινάδικα ας πούμε δεν κάθεται κανείς να σκεφτεί ότι προσλαμβάνονται κυρίως αλλοδαποί (νόμιμοι πάντα) επειδή χρειάζονται τα μισά ένσημα για να βγάλουν πράσινοι κάρτα, γεγονός που έρχεται πολύ πιο οικονομικά στους εργοδότες, ούτως ειπείν κανείς δεν σκέφτεται ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η νοοτροπία της εργοδοσίας και όχι ο φουκαράς ο υπάλληλος. Αυτό που σκέφτονται οι περισσότεροι είναι ότι εκεί εργάζεται μετανάστης. 'Έτσι σκέτα, δίχως ιδιαίτερες επεξηγήσεις. Διότι πεινάς, διότι είσαι απελπισμένος.
Ζούμε, λοιπόν, σε μια σκοτεινή εποχή που ο κόσμος πεινάει και απελπίζεται ολοένα και περισσότερο. Ο πρωθυπουργός και τα συν αυτώ παπαγαλάκια μας διαβεβαιώνουν ότι επιτέλους διαφαίνεται φως, επιτέλους πάμε καλά, επιτέλους υπάρχει αισιοδοξία! Μέχρι και ο μισάνθρωπος Σόιμπλε, αυτό το υποπροϊόν του ανθρωπίνου είδους, εξέφρασε τη γνώμη ότι πρέπει να γίνουν γερμανικές επενδύσεις στην Ελλάδα για να βοηθηθεί η συντομότερη ανάπτυξη ώστε να αναχαιτιστεί η αυξανόμενη ανεργία των νέων. Πάει να το παίξει τάχα μου φιλέσπλαχνος. Ποιος; Ο Σόιμπλε, που έχει ως τοτέμ το να πάει το κωλοκόμμα του στις εκλογές δίχως να ακούγεται και πολύ η Ελλάδα η οποία μπορεί να περιμένει ως τον Σεπτέμβριο -μπορείς να πεινάς το ίδιο ως τον Σεπτέμβριο δηλαδή και μετά βλέπουμε. Το να θα συνεχίσεις να πεινάς, εξαρτάται από την προεκλογική εκστρατεία της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Και ξαφνικά βλέπει ο μισάνθρωπος ότι ποιος Σεπτέμβριος; Ούτε ως τον Ιούλιο δεν βγαίνει το πράγμα, πάει για έκρηξη. Και προαναγγέλει μέτρα βοηθείας, τάχα μου. Και την ίδιαν στιγμή η Χρυσή Αυγή από αυγό του φιδιού έχει γίνει πύθωνας ολόκληρος, μέτρα ολόκληρα στο μήκος και καταπίνει ποσοστά καθώς θρέφεται από την ανέχεια, από το την πείνα, από την απελπισία και το χειρότερο είναι ότι εμείς είμαστε με την απορία. Γιατί; Πως είναι δυνατόν; Μα τι κάναμε λάθος; Μια ζωή οι λάθος ερωτήσεις που βοηθούν στο να μην αντιμετωπίσουμε ποτέ τις ευθύνες μας.
Διότι έτσι ακριβώς γιγαντώθηκε και ο Χίτλερ πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: εκμεταλλεύθηκε την φτώχεια, την ανέχεια, την απελπισία. Έδωσε ένα όραμα για μια νέα Γερμανία δίχως τους ξένους που ρουφούσαν το αίμα των αγνών Γερμανών. Μήπως κάνει κάτι διαφορετικό η Χρυσή Αυγή τώρα, αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη; Όχι βέβαια. Ακολουθεί απλώς την πεπατημένη.
Αλήθεια -αν και το ανέφερα και πιο πάνω επιβάλλεται να το ξαναναφέρω- έχετε σκεφτεί ποια ακριβώς είναι η διαφορά της Χρυσής Αυγής με την τρικυβέρνηση της χώρας; Θέλω να πω, έχετε κάτσει ποτέ να βάλετε κάτω το Σύνταγμα, όχι με τη γνώση ενός ειδικού (Συνταγματολόγου ή απλού νομικού) αλλά από την οπτική γωνία ενός απλού πολίτη που γουστάρει να ασχολείται με τα Κοινά, για να σκεφτείτε κατά πόσον τηρείται το Σύνταγμα στις μέρες μας; Ας πούμε, το κράτος υποτίθεται ότι διασφαλίζει την Εργασία. Το κάνει; Υποτίθεται ότι διασφαλίζει την δωρεάν Παιδεία. Το κάνει; Φέρεται να εξασφαλίζει το οικογενειακό άσυλο, την Υγεία, την αξιοπρέπεια των πολιτών, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και πολλά άλλα. Τα κάνει; Ή μήπως έχουν καταργηθεί; Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, πόσο δημοκρατικές είναι; Η κομματική πειθαρχεία και η απειλή των διαγραφών αν ο βουλευτής τολμήσει να ψηφίσει διαφορετικά πόσο δημοκρατική τακτική είναι; Ή μήπως οι διατάξεις που περιορίζονται σε ένα μόλις άρθρο όπου και να διαφωνείς με κάποια υπάρχουν άλλα που συμφωνείς; Το Σύνταγμα τηρείται; Τι λες ΕΣΥ ως απλός πολίτης;
Σε έχουν πείσει ότι για όλα υπάρχουν οι αρμόδιοι. Επιτροπές, κόμματα, πολιτικοί, φορείς κλπ. Όλα τα ελέγχουν όλοι και τελικώς εσύ είσαι πάντα έξω από κάθε έλεγχο. Ή μάλλον συμμετέχεις μόνο όταν σε ελέγχουν δηλαδή πάντοτε. Ο εφιάλτης του 1984 είναι πλέον εδώ. Σε έχουν πείσει ότι εσύ δεν πρέπει να έχεις άποψη για τέτοια θέματα. Και το ερώτημα είναι, γιατί άφησες να σε πείσουν; Γιατί δεν έχεις άποψη; Δεν σε αφορά η τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων;
Αν, δηλαδή, το Σύνταγμα δεν τηρείται, τότε ποια είναι η διαφορά με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής; Ουάου! Πολύ ψαγμένο αυτό που έγραψα, σε βλέπω που κοιτάς άναυδη/ος αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη! Όταν με εντολή Δένδια η Δημοκρατία "διαφυλάττεται" με ρίψη εκατοντάδων χημικών, ποια διαφορά υπάρχει από τις φασιστικές τακτικές; Μήπως τελικά, η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα κόμματα του λεγόμενου... συνταγματικού τόξου (εδώ γελάνε) και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής είναι μόνο στην ορολογία; Μήπως τελικά ο φασισμός δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο; Μήπως τον φασισμό τον εξεθρέφαμε όλα αυτά τα χρόνια αλλά τότε ήταν καλά; Μήπως τελικά ο Κασιδιάρης δεν έχει και ιδιαίτερη διαφορά επί της ουσίας από τον Άδωνι Γεωργιάδη; Θέλω να πω, μήπως τελικά η Χρυσή Αυγή είναι απλώς η εναλλακτική λύση στην τρέχουσα πολιτική, όπως ακριβώς επί 30 χρόνια ήταν άλλο πράγμα το pasok και άλλο η νουδού που κατά τα λοιπά ήταν το ίδιο πράγμα;
Αφού λοιπόν δείξαμε και ότι ίσως ο φασισμός να μην μας ήταν τόσο ξένος όσο νομίζαμε, απλά είχε μερικές πιο... αποδεκτές μορφές (πράγμα που συμβαίνει και σήμερα βέβαια: μαζί τα φάγαμε κατά Πάγκαλο, οι ¨Ελληνες είναι έτσι και γιουβέτσι κατά Μέρκελ και Σόιμπλε κ.ο.κ. Μήπως ούτε αυτά είναι φασισμός νομίζετε;), νομίζω ότι μπορούμε να κλείσουμε και αυτήν την παρενθεσούλα και να συνεχίσουμε ρίχνωντας το βέλος μας στην καρδιά του προβλήματος.
Έχεις έναν ανίκανο ο οποίος παριστάνει τον πολιτικό. Τον βάζεις στο Υπουργείο Εξωτερικών. Τα κάνει σκατά. Τον πας στο Υπουργείο Οικονομικών, σκατά κι εκεί. Τον πας στο Παιδείας. Σκατά. Σε προβληματίζει, αλλά είναι από τζάκι. Του δίνεις κι άλλη ευκαιρία, τον πας στο Ανάπτυξης, πάλι σκατά. Βρήκες τη λύση: συγχωνεύεις το Ανάπτυξης με το Διοικητικής Μεταρρύθμισης και δίνεις και αρμοδιότητες που ανήκαν κάποτε στο Εσωτερικών. Πάλι σκατά τα κάνει ο τύπος. Θα φταίει το κτίριο, κανονίζεις μετακόμιση. Βάζεις και άλλες ταμπέλες. Βάφεις τους τοίχους, του δίνεις άλλους γραμματείς. Ξανά σκατά. Και πάντα θα τα κάνει σκατά, διότι το πρόβλημα το έχει ο ανίκανος πολιτικός. Από όσες θέσεις κι αν τον περάσεις, από όσα οφίτσια, από όσα κτίρια, θα είναι πάντα ανίκανος. Εμείς λοιπόν ανακυκλώνουμε ανίκανους, είτε από διαφορετικές θέσεις, είτε από διαφορετικά κόμματα. Τα μόνα που δεν αλλάζει ποτέ είναι τα πρόσωπα και οι πολιτικές που ακολουθούν, γι'αυτό και τελικώς όλα πάνε προς το χειρότερο.
Και όπως θα έχετε παρατηρήσει, τις τελευταίες μέρες υπάρχει μια έντονη κινητικότητα στο θέμα της δημιουργίας νέων κομμάτων. Γιατί άραγε; Δεν καταλαβαίνετε ότι η απουσία πολιτικών κομμάτων είναι σαν το κενό στη Φύση; Πολύ απλά αναπληρώνεται από κάτι άλλο, από αυτό που έχει τη μεγαλύτερη ορμή να μπει στη θέση που κατείχε η προηγούμενη κατάσταση.
Είναι πολλά τα αρπακτικά που βλέπουν ότι το σύστημα καταρρέει, μόνο που καταρρέει με τον λάθος τρόπο, με τον τρόπο οι οι εντός των θυρών ανίκανοι δεν θα λάβουν το μήνυμα, διότι μια ζωή εφεύρισκαν τα λάθος προβλήματα.
Το γεγονός ότι το κέντρο της Αθήνας πεθαίνει δεν έχει να κάνει με τις διαδηλώσεις των 200 ατόμων. Το ότι τα έσοδα δεν πιάνουν τους στόχους, δεν έχει να κάνει με το ότι οι Έλληνες φοροδιαφεύγουν. Ποιος είναι πια τόσο μαλάκας να μην πληρώνει τους φόρους του και να τον βάλουν στον στόχαστρο ξεψαχνίζοντάς τον; Κανείς. Και πάει λέγοντας. Έτσι, αντίστοιχα, ετέθη και το θέμα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Ενός νομοσχεδίου που κεντρικό μέλημα έχει να αναχαιτίσει την Χρυσή Αυγή και που χρησιμοποιεί το μείζον πρόβλημα του ρατσισμού ως απλό προσάναμμα, διότι οι Μαργίτες της ελληνικής πολιτικής ζωής θεωρούν ότι άπαξ και τη θέσεις εκτός νόμου, οι ψηφοφόροι της είναι μια τούρτα που τα κομμάτια της θα τα μοιραστούν τα υπόλοιπα κόμματα. Αμ, δε ρε μάν-γκα μου. Ο άνθρωπος με το λίπος αντί εγκεφάλου που πρόσφατα εξέφρασε και την άποψη ότι πρέπει να του ζητήσουμε και συγγνώμη για όσα μας έχει κάνει, θεωρεί ας πούμε ότι μόλις τεθεί η ΧΑ εκτός νόμου τα ποσοστά του pasok θα πάνε από το 6% στο 11%; Και περιμένουμε από έναν τέτοιον άνθρωπο (που δεν είναι και ο μόνος βέβαια) που αδυνατεί να κατανοήσει ακόμη και τα προφανή να "σώσει" την πατρίδα έχοντας πρώτα κατανοήσει απείρως σημαντικότερα; Τι έκανε λοιπόν ο εν λόγω πολιτικάντης; Βλέποντας ότι το πράγμα δεν τραβάει και ότι πλέον το απόκομμά του αρχίζει να μπαίνει στα όρια του στατιστικού λάθους αναφορικά με το αν θα μπαίνει στη βουλή ή όχι, προσπαθεί να σηκώσει πολιτικό ανάστημα με ένα θέμα που θεωρεί ότι είναι ανώδυνο (και που εκτιμώ ότι αποδείξαμε ότι μόνο ανώδυνο δεν είναι). Φυσικά ενθυμούμεθα όλοι ότι ήταν ο ίδιος που με την ίδιαν ανύπαρκτη πολιτική κρίση που διαθέτει, πανηγύριζε για την μέγιστη επιτυχία του psi και τα 100 δις που διαγράφησαν κλπ, κλπ. Και ποιο είναι τελικά το δια ταύτα;
Το θέμα του ρατσισμού στην Ελλάδα είναι σαφές, υπαρκτό, χειροπιαστό. Έτσι όπως τον μεταχειρίζονται όμως πολύ απλά τον εξευτελίζουν και τον υποβαθμίζουν. Νομοθεσία υπάρχει, αυτή είναι η αλήθεια, όμως δεν τηρείται. Ποτέ δεν τηρήθηκε η νομοθεσία στην Ελλάδα. Και φυσικά την ίδιαν στιγμή που ασχολούμαστε με το "δέκατο" πρόβλημα της καθημερινότητάς μας, περνάνε άλλα, συμβαίνουν διάφορα, υπάρχουν εξελίξεις πανταχόθεν κάτω από τη μύτη μας. Κι εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Ναι, όταν έχει σπάσει το καζανάκι πρέπει να το φτιάξεις διότι και ακριβά θα πληρώσεις την ΕΥΔΑΠ αλλά και μπορεί να σου πλημμυρίσει το σπίτι. Σοβαρό πρόβλημα. Όταν όμως ταυτόχρονα το σπίτι καίγεται, πας πρώτα για τη φωτιά διότι αν σου κάψει το σπίτι δεν θα έχεις πρόβλημα με το καζανάκι εκ των πραγμάτων. Κάπως έτσι είναι και η ιεράρχηση του αντιρατσιστικού προβλήματος στην καθημερινότητά μας. Αν θες πραγματικά να το καταπολεμήσεις, άλλαξε πολιτική. Ρίξε λεφτά, αύξησε μισθούς, δώσε δουλειές, χαμήλωσε τις τιμές, βελτίωσε τις παροχές, φτιάξε σωστή Παιδεία. Τότε ο άλλος δεν θα έχει λόγο να επιλέξει Χρυσή Αυγή, δεν θα χρειάζεται να βλέπει με μισό μάτι και ως ανταγωνιστή τον διπλανό του που μπορεί να μιλάει σπαστά ελληνικά ή να έχει το "λάθος" χρώμα. Τα αποτελέσματα μιας πολύ κακής και απάνθρωπης πολιτικής δεν αντιμετωπίζονται με ένα-δύο-δέκα νομοσχέδια. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι δεν θες να καταπολεμήσεις το πρόβλημα, διότι θεωρείς ότι σε εξυπηρετεί ως έναν βαθμό. Ο κόσμος φοβάται με τις απειλές για φυλακή. Αν δεν φοβηθεί θα ρίξουμε στη μάχη τους πραιτωριανούς της ΕΛ.ΑΣ. που εκτελούν προθύμως κάθε εντολή. Αν δεν φοβηθείς και τώρα, θα σε βάλουμε να πάρεις ένα μαθηματάκι στους λαβυρίνθους της ελληνικής δικαιοσύνης όπου και αθώος να είσαι, θα σου πάρει μερικά χρόνια (και πολλά έξοδα) μέχρι να το αποδείξεις (διότι όταν έχεις το κράτος απέναντι, πρέπει εσύ να αποδείξεις ότι είσαι αθώος).
Όπως προανέφερα, η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά γενικότερα είναι μεν πρόβλημα αλλά δεν είναι το αίτιο. Είναι το αιτιατό. Συνυπάρχει μαζί με άλλα προβλήματα που επίσης προέρχονται από το ίδιο αρχικό αίτιο. Και η πλάκα είναι ότι ο ρατσισμός ως κοινωνικό πρόβλημα προϋπάρχει ακόμη και της Χρυσής Αυγής. Άρα είναι το πρόβλημα που πρέπει να χτυπήσουμε, το αρχικό αίτιο, όχι τα αιτιατά. Και φυσικά η λύση στο πρόβλημα (και το αίτιο και τα αιτιατά του) δεν είναι ο στρουθοκαμηλισμός που προτείνουν κάποιοι (όχι λίγοι) διότι ο στρουθοκαμηλισμός συνεπάγεται να προσποιηθούμε ότι το πρόβλημα δεν υφίσταται μέχρι αυτό να εξαφανιστεί από μόνο του, δίχως να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας, πόσω δε μάλλον όταν το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει μάθει να εκμεταλλέυεται τα πάντα προς όφελός του και φυσικά ποτέ να μην εξαφανίζεται. Και είναι βέβαιο ότι το τέρας αυτό όχι απλώς δεν πρόκειται να εξαφανιστεί αλλά ούτε καν μπορεί να ελεγχθεί πλέον, αυτή είναι η αλήθεια.
Με τόσο κόπο που έχει πέσει, μην εκπλαγείτε από τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής που θα δείτε στις επόμενες εκλογές. Κι όσον αφορά τα γεγονότα, μέχρι τώρα είχατε την δικαιολογία ότι δεν τα βλέπατε. Πλέον δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν τα γνωρίζετε. Το αν θα κάνετε τίποτα βέβαια, δεν είμαι σε θέση να το ξέρω.
Τραβάτε στον καθρέπτη και πείτε τα μόνοι σας -δεν θα σας ακούει κανείς άλλωστε.
Διότι όπως βλέπετε σε ολόκληρο το σενδόνι πουθενά δεν έθιξα τις ευθύνες των πολιτών -στα ερωτήματα είχαμε μείνει. Αυτές τις κράταγα για τον λακωνικό επίλογο.
Χαίρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου