Τελικώς το όπλο ήταν και άδειο, αλλά και πλαστικό...

Ομιλώ φυσικά για το περιβόητο.. πόκερ που παίχτηκε προ ημερών μεταξύ ελληνικής κυβερνήσεως και ΕΕ/αγορών.
Όχι μόνο δεν τσίμπησαν από την μπλόφα μας αλλά μας ξέσκισαν κιόλας.
Η ουσία είναι ότι φυσιολογικά είμαστε πλέον σε ένα σημείο όπου αν δεν υπήρχε το ευρώ θα είχαμε ήδη χρεωκοπήσει. Βέβαια από την άλλη, αν δεν ήταν το ευρώ, μάλλον δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Εδώ όμως υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία την οποίαν αξίζει να δούμε πιο προσεκτικά...

Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι αυτά που τραβάμε (και αυτά τα πολύ χειρότερα που πιθανότατα να έρθουν και ίσως και σύντομα) τα αξίζουμε στο έπακρον. Γιατί; Μα διότι είμαστε αυτοί που είμαστε.

Είμαστε λαός που ανέχεται τις ρεμούλες και τις μίζες, υπό την προϋπόθεση ότι θα βάλουμε ολίγον τι το δακτυλάκι μας κι εμείς μέσα. Σάμπως αυτό δεν είχε συμβεί στο χρηματιστήριο;
Είμαστε λαός που ανέχεται την ασυδωσία και την αρπαχτή, ενώ επιβραβεύει το ψεύδος και την ανηθικότητα. Σάμπως τους ίδιους και τους ίδιους δεν ψηφίζουμε και ανεχόμαστε εδώ και πόσα χρόνια;
Είμαστε λαός που διαμαρτύρεται για τα ζόρια που τραβάει, αλλά δε διαννοείται να συμμορφωθεί με τις επιταγές των εποχών. Έχετε ακούσει να πέφτουν οι πωλήσεις σε καγιέν, ή να κλείνουν ξενυχτάδικα;
Και πάει λέγοντας...

Ας αναφέρω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα.
Η εξυγίανση της Ολυμπιακής ξέρετε πως έγινε; Δώθηκε σχεδόν ή κυριολεκτικά τσάμπα, οι δε εργαζόμενοί της μετατάχθησαν αν όχι όλοι, σχεδόν όλοι στο υπόλοιπο δημόσιο και με όρους σχεδόν ληστρικούς (για το δημόσιο): οι μισθοί τους θα παρέμεναν ίδιοι, ενώ στην περίπτωση που κάποιος εξ αυτών θα έπεφτε στο ταμείο ανεργίας θα ελάμβανε αντί του επιδόματος, τον μισθό της Ολυμπιακής... Οι κύριοι (και κυρίες) αυτοί ήταν που προ ημερών είχαν κλείσει την πανεπιστημίου για πόσες μέρες.
Με τα σταζ (sic) θυμάστε τι είχε γίνει; πολύς κόσμος αποδέχθηκε την υπέρτατη προσωπική ισωπέδωση προκειμένου να εκπληρώσει το όνειρό του να μπει στο δημόσιο έστω και διά της πλαγίας. Κι ενώ είχαν μπει ως "μαθητές" ένεκα των παραθύρων θέλουν και μονιμοποίηση.
Αλήθεια, με τους αγρότες ή τους λιμενεργάτες γιατί δεν μάθαμε ποτέ τι έγινε και άνοιξαν τα μπλόκα; Απλώς βαρέθηκαν όπως ήλπιζε η κυβέρνηση, ή συνέβη κάτι άλλο που αγνοούμε;
Τα σκάνδαλα συνεχίζουν να βγάζουν και νέες πτυχές σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ακούσατε να παρεμβαίνει κάποιος εισαγγελέας; Ή μάλλον, η αλήθεια είναι ότι πλέον παρεμβαίνουν, αλλά δυστυχώς είναι πλέον αργά -μην γελιώμαστε.
Ακούσατε -παρά το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι βουλευτές φέρονται να κόπτωνται για την πορεία του τόπου- να έχει ζητήσει έστω κι ένας το θέμα της άρσης της βουλευτικής ασυλίας στο Κοινοβούλιο; Ούτε ένας. Ούτε καν οι υποτιθέμενοι αριστεροί (όπως ο Αλέξης και η Αλέκα, από τους οποίους ακόμη περιμένουμε τις ανακοινώσεις τους περί τη δολοφνία του δυστυχούς αφγανόπουλου από τους υποτιθέμενους αγωνιστές του λαού).
Εϊμαστε στο σημείο που είμαστε, και ακούς καθημερινά διάφορους κλάδους επαγγελμάτων να εμμένουν στην παράνοια, όπως οι βενζινάδες και οι ταξιτζήδες επί παραδείγματι, οι οποίοι αντιδρούν στην... δίκαιη φορολόγησή τους και αρνούνται να κάνουν αυτά που κάνει κατά τα λοιπά όλος ο κόσμος (οι περισσότεροι για να μην τους ξεσκίσει η εφορία φυσικά, όχι επειδή το θέλουν).
Από τις αποκαλύψεις περί σκανδάλων, τελικώς προκύπτει ότι οι μόνοι που δεν έχουν πάρει μίζες σε αυτόν τον τόπο είμαι εγώ συν άλλοι έξι-εφτά. Αλλά με τους υπολοίπους δεν γίνεται τίποτε διότι ως διά μαγείας όλο και κάποιος πολιτικός ή λοιπό μεγάλο κεφάλι θα βρεθεί από πίσω.
Η εκκλησία δε, σταθερή στο ψεύδος και την παραποίηση της αλήθειας, παρουσιάζει εσχάτως ότι η περιουσία της δεν υφίσταται. Μάλιστα κάπου πήρε το μάτι μου τον Αρχιεπίσκοπο να ισχυρίζεται ότι κάποια "διακοσμητικά" που φοράνε είναι πλαστικά (ήτοι άνευ αξίας). Ε, τότε ας μας μιλήσει για την πλαστική συμμετοχή στην ΕΤΕ, για τις πλαστικές μερσεντές, για τα πλαστικά κτήρια που θέλει να χτίσει παλαιόθεν, για τα πλαστικά αξιοθέατα που βγάζουν κάθε τόσο έξω για να μαζέψουν κανά φράγκο, για τις πλαστικές δωρεές των πιστοί, για τις πλαστικές ταρίφες που ισχύουν είτε παντρέψεις, είτε βαφτίσεις, είτε θάψεις. Διότι προφανώς όλα είναι εξίσου πλαστικά κατά πως φαίνεται...
Τα περισσότερα κόμματα πάνω στα οποία έχουμε εναποθέσει τις ύστατες ελπίδες μας για οικονομική ανάπτυξη, έχουν φάει τα προεκλογικά ποσά που δικαιούνται για αρκετά από τα επόμενα χρόνια, κι όμως εμείς κρεμόμαστε από τα χείλη τους.
Θεωρούμε αυτονόητο να υπάρχουν στο δημόσιο γελοιοδέστατα επιδόματα όπως έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, μεταφοράς φακέλου, χρήσης ηλεκτρονικού υπολογιστή κλπ.
Θεωρούμε αναφαίρετο εργατικό δικαίωμα την πρόωρη μεν, πλήρη δε συνταξιοδότηση στα 25 ή ακόμη και στα 15 χρόνια (για τις γυναίκες αυτό) όπου όποιος διαννοηθεί να τα ακουμπήσει αποτελεί casus belli. Και περί απολύσεων, ούτε λόγος να γίνεται: όλα κιόλας, μπορεί να μην έχουμε γιατρούς και δασκάλους, αλλά αρκεί που έχουμε χιλιάδες προεκλογικώς ρουσφετολογικοτοποθετημένους κηφήνες οι οποίοι θεωρούνται μόνιμοι.
Το θεωρούμε αυτονόητο να εξακολουθούμε να συμμετέχουμε σε καραγκιοζιλίκια τύπου Γιουρουσοβύζιον, ή να εξακολουθούν να κάνουν εκπομπές στην τηλεόραση διάφοροι Σπύροι Παπαδόπουλοι, ή να μην ξέρουμε πόσα παίρνει τελικώς ο νέος πρόεδρος της ΕΡΤ.
Πιστεύουμε ότι οι κουτόφραγκοι είναι τω όντι κουτοί και μπορούμε να τους πλασάρουμε τα τριπλάσια έως δεκαπλάσια ζα για επιχορηγήσεις, παρομοίως δε και τις πενταπλάσιες (τουλάχιστον) εκτάσεις.
Πιστεύουμε ότι τηρούνται αι παραδόσεις του έθνους όταν χρηματοδοτούνται τα παντελώς άχρηστα ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών με τα λεφτάκια του κόσμου.
Ως επίσης, το θεωρούμε λογικό οι πάσης λογής κρατικοδίαιτοι κατασκευαστές, επιχειρηματίες κουλουπού να σηκώνουν τα φράγκα να τα πηγαίνουν στην Ελβετία. Όταν τα έτρωγαν, μια χαρά ήταν άλλωστε...

Και ούτω καθεξής... Ένας τέτοιος κατάλογος δεν τελειώνει ποτέ και πουθενά όταν μιλάμε για Ελλάδα.
Γι'αυτό και είπα εξαρχής: η πορεία που έχει από καιρού διαγράψει το πλοίο είναι ακριβώς αυτή που μας αξίζει. Διότι έχουμε γίνει κουτοπόνηροι και ασύδωτοι.
Διάβαζα τις προάλλες για έναν δημόσιο οργανισμό υγείας κάπου στα ΒΠ ο οποίος αν και ανοικτός ήταν κλειστός, μιας και εβρισκόταν μόνο η προϊσταμένη η οποία προσπαθούσε να εξηγήσει στους πολίτες ότι απουσιάζουν όλοι (που ήταν οι όλοι; Μία σε άδεια λοχείας, ένας σε κανονική άδεια, και οι υπόλοιποι συμμετείχαν -άπαντες- σε συνδικαλιστική σύσκεψη η οποία ελάμβανε χώρα για τρίτη φορά σε 3 εβδομάδες. Σημαντική παρέμβαση: η ημέρα ήταν ή Παρασκευή ή Δευτέρα, δεν θυμάμαι καλά, αλλά το πιάσατε). που να τολμήσει όμως η δύσμοιρη η προϊσταμένη να τους σεντράρει όλους έτσι όπως πρέπει; Παίζεις με τους συνδικαλιστές στην Ελλάδα; Αστεία πράγματα... Το ακόμη πιο ωραίο όμως ήταν ότι βγήκε εκπρόσωπος (την ίδια ημέρα) των εργαζομένων και είπε ότι ο οργανισμός δεν ήταν κλειστός παρά υπολειτουργούσε... Εμ, βέβαια. Με κοτζάμ προϊσταμένη, πως να πει άνθρωπος ότι ήταν κλειστόν το μαγαζί;

Περπατούσα τις προάλλες στον Πειραιά. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσα μαγαζιά έχουν κλείσει. Όταν κόβεις τους μισθούς των δημοσίων, αυξάνεις τα έξοδα διαβίωσης και παράλληλα δεν κάνεις το παραμικρό να καταπολεμήσεις την μαύρη αγορά, πως να αντέξουν τα μαγαζιά; Ούτε μία στο δισεκατομμύριο. Και που'σαι ακόμη όμως...

Δεν με έχει πείσει η χώρα ότι έχει τη βούληση να κάνει το σωστό. Τα μέτρα που ελήφθησαν ναι μεν ήταν δυστυχώς αναγκαίο κακό, έπρεπε όμως να ακολουθούνται με την απαιτούμενη πολιτική βούληση. Ναι μεν ο Γιωργάκης είχε δίκιο όταν έλεγε στους ξένοι ότι τα επιτόκια είναι αυτά που μας γονατίζουν και ότι πολιτική στήριξη χρειαζόμαστε και ουχί οικονομική, όταν όμως πας με μοναδικά όπλα τις μπλόφες, θα σε πάρουν πρέφα.
Όπως και μας πήραν.

Δυστυχώς μας έλαχε πολύ κακός κλήρος. Προ ετών η Αργεντινή όταν χρεωκόπησε κατ' αρχήν έκανε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους της. Όπως πρακτικά είχε κάνει και η Ρωσία αρκετά παλαιότερα. Μεγάλο μέρος του χρέους πήγε στον αέρα. Το αντίτιμο βέβαια ήταν η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Εμείς το πρώτο σκέλος ένεκα ευρώ δεν έχουμε τη δυνατότητα να το πράξουμε, πόσω δε μάλλον μετά την υποτιθέμενη εθνική επιτυχία του συμφώνου στήριξης προ μερικών ημερών. Το δεύτερο σκέλος όμως επειδή δεν φαίνεται πουθενά είναι και αυτό που θα τον πιούμε βάναυσα. Και το χειρότερο είναι ότι θα πρόκειται για αντίτιμο στα λόγια, εν αντιθέσει με τις περιπτώσεις της Αργεντινής ή της Ρωσίας. Επίσης, έχουμε την ατυχία να είμαστε η πρώτη χώρα του ευρώ που επί της θεωρίας τουλάχιστον φέρεται να φέρνει κλυδωνισμούς στο ισχυρό (;) ευρωπαϊκό νόμισμα, κι έχουν πέσει κάθε λογής κοράκια να δούνε τι ανοχές έχει το ευρώ (γιατί νομίζετε ότι παίζεται όλο το παιχνίδι; Για τα ωραία μας νησιά; Όλα αυτά είναι η γαρνιτούρα...). Τι σημασία έχει αν η Ελλάδα συμμετέχει με ποσοστό περί το 3% (ήτοι... μηδέν) στο σύμφωνο σταθερότητας;

Πήγαμε στη Γερμανία και τι κανονίσαμε; Να πάρουμε τα υποβρύχια (τα οποία περιέργως είχαμε σχεδόν προπληρώσει) και κάναμε και 2-3 συμφωνίες ακόμη. Αντί να κόψουμε τις εισαγωγές για αντίποινα (διότι που θα βγάλει τις εξαγωγές της η Γερμανία, κύριοι; Στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία κλπ θα τις βγάλει. Στην Γαλλία θα τις έβγαζε, ή την Σουηδία;). Το ίδιο πράξαμε και με τους Γάλλους. Και τι ήρθε αντ'αυτού; Τίποτε. Το απόλυτο μηδέν.

Την ίδιαν στιγμή όλες οι προσπάθειες που έχουμε κάνει βασίζονται στις περικοπές μισθών τε και εξόδων, με έμφαση στους μισθούς, λες και αυτοί είναι το κυρίως πρόβλημα. Αναπτυξιακό πλάνο δεν υφίσταται ούτε για πλάκα. Πως να υπάρξει όμως, όταν ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί το φορολογικό νομοσχέδιο (κάτι μου λέει ότι πάμε για τις διακοπές του καλοκαιριού. Κλασικά...). Άκουγα τις προάλλες στον ΣΚΑΪ να λένε ότι από το 1981 κι έπειτα δεν έχει γίνει ούτε μία κρατική επένδυση στην χώρα. Το ΕΣΠΑ κατά πως βλέπω πάει μόνο στους μεγάλους. Η αγορά περνάει την χειρότερη και μάλλον οριστική και τελειωτική της κρίση. Κι εμείς τι κάνουμε; Εξακολουθούμε να κατασκευάζουμε μόνο μενίρ (και όχι μόνο σε επίπεδο αγροτών -διαβάστε οπωσδήποτε το εξαιρετικό και δεόντως διασκεδαστικό κείμενο του Batcic) τα οποία αν και καλαίσθητα και εντυπωσιακά, δεν ενδιαφέρουν κανέναν παγκοσμίως. Ποιο το μέλλον;

Επειδή δεν βλέπω να αλλάζει τίποτε επί της ουσίας εκεί που πρέπει (δηλαδή στον ειδικότερο δημόσιο τομέα και ουχί στον ευρύτερο, στους πολιτικοί, στους επιχειρηματίες κλπ, κλπ), ειλικρινώς προτιμώ να μην ξέρω... Κι όσο δεν λαμβάνονται τα μέτρα που πρέπει, η πλειοψηφία των οποίων έχουν δυσβάσταχτο πολιτικό κόστος, καλύτερα να μην ξέρω κιόλας...
Χαίρετε...