Ιστορικές στιγμές για γελοίους

Χθες στο Σύνταγμα που για τα δεδομένα της μέρας (δηλαδή τα γεγονότα του "πρωϊνού") παρά την μπόχα των δακρυγόνων, η συμμετοχή ήταν μεγαλύτερη από τις τελευταίες ημέρες, γεγονός αν μη τι άλλο ελπιδοφόρο.
Την ίδιαν στιγμή αν έστηνες αφτί άκουγες δεξιά κι αριστερά κόσμο εν μέσω μούντζας και μπινελικώματος να σχολιάζει θετικά τις πληροφορίες για μια κυβέρνηση ενωτική, ό,τι κι αν σήμαινε αυτό: οικουμενική, συνεργασίας, προσωπικοτήτων με τις ευλογίες όλων κλπ. Γενικά ήταν η πρώτη μέρα που μέχρι και ο Γιωργάκης άκουσε κάποια θετικά σχόλια (μέχρι κι εγώ είπα, να σκεφτείτε). Κοίνως, φάνηκε έστω και για λίγη ώρα μια μικρή αχτίδα ελπίδας ότι ίσως κάτι ν'αλλάξει, ή έστω να ξεκινήσει ν'αλλάζει.

Και τελικά ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ότι πάλι σκατά τα έκανε. Μόνο που αυτήν τη φορά μάλλον τα έκανε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά.
Είχε την ευκαιρία να γράψει ιστορία -κυριολεκτικά και δη, την ύστατη ίσως στιγμή που ο χρόνος μας έχει πλέον τελειώσει, είχε την ευκαιρία να σηματοδωτήσει ένα νέο ξεκίνημα.
Και αντ'αυτού επέλεξε να παραμείνει μαλάκας.
Λυπάμαι. Πέρασε η ιστορία, σου χτύπησε την πόρτα κι εσύ της είπες τι; Ότι θα πας για τζόγκινγκ;
Δεν υπάρχει άνθρωπος ανεξαρτήτως χρωματισμού που να μην κουφάθηκε χθες με αυτά που άκουσε.
Ποιος ανασχηματισμός έτσι σκέτα; Στην πολιτική βούληση είναι το πρόβλημά μας. Ωραία, σκουπίζεις τον άχρηστο Παπακωνσταντίνου και στην θέση του βάζεις τον εξαιρετικό Παπαδήμα. Σου φέρνει λοιπόν σε σύντομο χρονικό διάστημα στην Βουλή το θέμα της αποκρατικοποίησης της ΔΕΗ. Τι θα κάνουν οι ίδιοι με πριν βουλευτές; Θα το υπερψηφίσουν ενώ πιο πριν θα το καταψήφιζαν;
Πολιτική βούληση, Γουότσον, αυτήν είναι που πρέπει να βρούμε, εκεί είναι που πάσχουμε.

Δεν μ'ενδιαφέρει καν το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στον Σαμαρά και το οποίο είναι τω όντι μεγάλο. Γιατί δεν μ'ενδιαφέρει;
Διότι ο Σαμαράς δεν είναι πρωθυπουργός. Τόσο απλό.
Ο Σαμαράς εδώ και καιρό παιζει -στο μέτρο που του αναλογεί- εκτός από τη χώρα λες και είναι κάποιο παιχνίδι για παιδιά, και με τα νεύρα μας. Παρομοίως παίζει και ο Καρατζαφέρης με τις κωλοτούμπες του, και η Ντορίτσα που ουδέποτε συμμετείχε στα κυβερνητικά δρώμενα του παρελθόντος, και όλοι τους, ο καθένας με τον τρόπο του και στο μέτρο που του αναλογεί.
Ο πρωθυπουργός όμως είναι ένας, είτε τον ψηφίσαμε, είτε όχι, σε αυτόν έχει πέσει ο κλήρος.
Κι εκεί που χθες όλοι περιμέναμε πως και πως το περιβόητο διάγγελμα για να ακούσουμε κάτι καλό, τελικώς ήλθε φιάσκο μέγα.

Φιάσκο ανασχηματισμού.
Και ήδη ακούγεται ότι θα πάει σήμερα ή αύριο στις Βρυξέλλες για να συζητήσει.
Τι να συζητήσει; Λάθος. Να ζητήσει, όχι να συζητήσει. Τι;
Μα φυσικά να κάνει εκλογές -από τα χειρότερα και πιο εφιαλτικά σενάρια.
Και γιατί θα το ζητήσει; Διότι θα πρέπει να εξασφαλίσει κάποια πράγματα, όπως η πέμπτη δόση για παράδειγμα.

Την ίδια στιγμή έχει αρχίσει να γίνεται το πανηγύρι του αιώνα. Προ ημερών ξάφνου κάποιοι αποφάσισαν να εξωτερικεύσουν ότι ο τσάρος της Οικονομίας δεν τραβάει. Κάποιοι άλλοι ότι το μνημόνιο απέτυχε. Το διαπίστωσαν με μόλις έναν χρόνο καθυστέρηση και αυτοί. Κάποιοι έθεσαν θέμα αλλαγής προσώπων. Κάποιοι άλλοι άρχισαν μέχρι και ν'αμφισβητούν το πράσινο τοτέμ -σήμερα ήδη οι εξελίξεις επί τούτου είναι ραγδαίες. Άλλοι μάλιστα έχουν αρχίσει ν'ανακαλύπτουν έως και για διαχρονικές πολιτικές ευθύνες. Ενώ τις τελευταίες μέρες αρχίζουμε να βλέπουμε από ανεξαρτητοποιήσεις (όπως του Λιάνη, ο οποίος -προς θεού- μαθημένος από τον Ανδρέα σιγά μην αφήσει την γλυκιά καρέκλα) έως και παραιτήσεις.
Κοινό σημείο όλων; Ότι ξεκίνησαν μετά τις ειρηνικές διαμαρτυρίες του κόσμου. Έστω αυτού που βγαίνει -που να έβγαινε κι άλλος δηλαδή- δείγμα του τι μπορεί να καταφέρει ο κόσμος έστω και με την φυσική του παρουσία για την οποίαν φωνάζουμε εδώ και μέρες. Ναι, μιλάω για την διαμαρτυρία που θέλει σώνει και καλά αιτήματα για να φέρει αποτέλεσμα...

Και μετά τα πρώτα παιχνίδια απαξίωσης κατ' αρχήν από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, μετά περάσαμε στην φάση του "ντάξει, δεν τρέχει και τίποτε με δαύτους".
Κι ενώ η παρουσία επέμενε και θα περίμενε κανείς να καταλάβουν τα προφανή αυτοί που πρέπει, αυτοί τελικώς είναι τόσο στον κόσμο τους που αδυνατούν να καταλάβουν, δείγμα του πόσο πολύ έχει προχωρήσει μέσα τους η σήψη της καρέκλας.

Και συνεχίζουν να τα κάνουν όλα λάθος, με τον χείριστο δυνατό τρόπο, δείχνωντας στην πράξη ότι αδιαφορούν για τους πολίτς, για τον τόπο, για το μέλλον.
Όταν δεν μπορείς να εξασφαλίσεις συναίνεση με 155 βουλευτές συν ένα δεύτερο κόμμα σχετικά ισχυρό, πως θα την καταφέρεις βρε βλάκα όταν από τις επόμενες εκλογές κατά πως φαίνεται θα έχει πολύ λιγότερους και το πρώτο κόμμα και το δεύτερο και δη με ενδεχόμενη επτακομματική Βουλή; Πρέπει δηλαδή να βτάσουμε στο υπέρτατο χάος για να συνειδητοποιήσεις ότι έπρεπε να έχεις χειριστεί διαφορετικά τις καταστάσεις;

Η εκτίμησή μου (βασιζόμενη στο πολιτικό μου αισθητήριο) για τα χθεσινά είναι η εξής: τα ρεπορτάζ του απογεύματος ήταν αληθινά. Ο Παπανδρέου είχε όντως αποφασίσει αυτά που κυκλοφορούσαν και που όλοι μαθαίναμε. Τελικώς όμως απεδείχθη οριστικά μικρός το πολιτικό δέμας, αφού προφανώς τον τούμπαρε το βαθύ pasok πάνω στον τρόμο του να μην χαθούν οι καρέκλες. Πόσο γλυκιά είναι η καρέκλα τελικά ρε γαμώτη μου;
Το επιχείρημα περί μικροκομματικής εκμετάλλευσης από πλευράς νουδού δεν μου λέει τίποτε, διότι απλούστατα μέχρι και βουλευτές του pasok έβγαιναν χθες κι έλεγαν τα ίδια. Δεν μπορεί λοιπόν όλοι να την είχαν πατήσει, να είχαν πλανηθεί.
Αυτό τι σημαίνει; Ότι κατά πάσα πιθανότητα τα πράγματα έγιναν όπως τα περιέγραψε ο Σαμαράς. Αυτό τι σημαίνει; Ότι δικαιώνεται ο Σαμαράς; Σε καμία περίπτωση. Οι ευθύνες του για την κατάντια είναι τεράστιες. Δώσε βρε ηλίθιε την συναίνεση έστω και στο παρόν μνημόνιο και δώσε την με έγγραφο αντάλλαγμα ότι θα ξεκινήσουν διαδικασίες επαναδιαπραγμάτευσής του. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι ξαφνικά μέσα στην νουδού άρχισαν να σκέφτονται ότι ίσως τελικά ο Σαμαράς να έπρεπε να είχε κρατήσει λίγο πιο διαλλακτική στάση. Σώωωωπα, ξυπνάτε κι εσείς πουλάκια μου; Χλωμό το βλέπω.
Αναφορικά με Ντορίτσα και Καρατζαφέρη, νομίζω ότι χθες λύθηκαν και οι τελευταίες απορίες για το κατά πόσον ήθελαν ή δεν ήθελαν συνάινεση. Αστερίσκος: φυσικά και την θέλουν, αρκεί να έχει αυτούς στο επίκεντρο.
Ντάξει, για την Αριστερά δεν το συζητάμε, μας έχει συνηθίσει στην ανυπαρξία της.

Η ουσία ποια είναι;
Προσωπικά δεν ξέρω αν θα τον προλάβουμε καν τον ανασχηματισμό. Πιθανώς ναι, πιθανώς όχι όμως. Πλέον το εφιαλτικό σενάριο των εκλογών είναι όχι απλά ορατό αλλά ίσως και χειροπιαστό. Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες που πλέον θα παίζουμε με τις ώρες. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να έχουμε το ο,τιδήποτε. Και μεταξύ άλλων, μην αποκλείετε εντελώς το θέμα της Οικουμενικής. Ναι, ξέρω, μόλις χθες βράδυ απερρίφθη. Ε, και; Εδώ οι κωλοτούμπες πάνε σύννεφο ακόμη και μέσα σε λίγα λεπτά, εκεί θα κωλώσουμε; Ή μήπως θεωρείτε ότι η διαδικασία αμφισβήτησης του Παπανδρέου που ήδη τρέχει μπορεί να μην έχει να κάνει με αυτό;
Διότι μην ξεχνάμε κάτι: το κουμάντο δεν το κάνουμε εμείς πλέον, το κάνουν οι ξένοι, οι οποίοι αυτό που θέλουν είναι συναίνεση

Το πολιτικό σύστημα καταρρέει και μάλλον οριστικά.
Ο καθείς πρέπει να αναλάβει στην πράξη τις ευθύνες του. Ήδη τα ποντίκια αρχίζουν να πηδούν από το καράβι.
Το καράβι που αυτοί βύθισαν.
Και οι πολίτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι καφενειακού τύπου αντιδράσεις δεν χωράνε πλέον.
Είμαστε στο και δέκα.

ΥΓ. Και μία τελευταία πρόβλεψη: αν δείτε να κινηθεί (με οποιονδήποτε τρόπο) ο Βενιζέλος για αρχηγία πάει να πει ότι υπάρχει ελπίδα, έστω και μικρή. Αν όμως δεν ενδιαφερθεί, τότε έχουμε τελειώσει οριστικά.
ΥΓ2. Πραγματικά τεράστια και ολόψυχα συγχαρητήρια στον Παναγιώτη Κουρουμπλή γι'αυτά που μόλις είπε στο Κοινοβούλιο. Συγκλονιστικός. Μακάρι και τα ποντίκια να μπορούσαν να σκεφτούν κατά τον ίδιον τρόπο, παρομοίως και οι κυβερνώντες, παρομοίως και οι αντιπολιτευόμενοι καθώς και άπαντες οι "τεθλιμμένοι συγγενείς". Αλλά που τέτοια τύχη...