Να δούμε λίγο ψύχραιμα κάποια πράγματα...

διότι ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι χθες έγινε κάτι εντελώς ξαφνικά.

Αυτό που εγώ διαπίστωσα είναι ότι η συντονισμένη προσπάθεια ξεκίνησε προχθές, την Τρίτη.
Δεν αναφέρομαι στα πρωϊνά επεισόδια τα οποία είναι κάτι σαν το πρόγραμμα της τηλεόρασης πλέον. Λίγο παρατηρητικός να είσαι και ξέρεις και που θα γίνουν και πως θα γίνουν και ανάμεσα σε ποιους θα γίνουν και τα πάντα ρε αδελφέ, λες και βιώνεις deja vu, ένα πράγμα. Το ουσιώδες ήταν μετά το απόγευμα κατ' εμέ, οπότε και είχε αποκατασταθεί η ηρεμία στην Πλατεία. Ούτε μπάχαλα, ούτε κουκούλες, ούτε τίποτε. Γενική ηρεμία.

Μόνο που όσο πέρναγε η ώρα, διάφοροι περίεργοι, είτε κοινοί βλάκες από τους αμέτρητους που αναπνέουν τον ίδιον αέρα με'μένα, είτε τίποτε φυτευτοί (δεν ξέρω αν επρόκειτο για συνδικαλιστές της ΕΘΕΛ κι αυτοί αλλά δεν μου'κοψε να ρωτήσω) έρχονταν μέσα από το πλήθος, πέταγαν που και που κανά μπουκάλι, έκαναν και κανάν τσαμπουκά προς τους μπάτσοι και το θέμα σταμάταγε εκεί καθ'όσον εξαφανίζονταν. Πως σταμάταγε το προβοκάρισμα; Επενέβαινε ο κόσμος: τους βούταγε, τους την έλεγε, τους έχωνε κανά μπινελίκι, έπεφτε και κανά σπρωξίδι κλπ. Τα γνωστά. Στο ίδιο διάστημα, ο κουνουπεξολοθρευτής των ΜΑΤ, αυτός με το ψεκαστήρι, ερχόταν, τράβαγε μια καλή προς τον κόσμο και ξανάμπαινε στο λαγούμι του. Ο κόσμος γύρναγε προς τα ΜΑΤ και τους έκανε νόημα να σταματήσουν ενώ την ίδια στιγμή τα έχωνε και προς τους ηλιθίους ή/και προβοκάτορες (δεν αποκλείεται και τα δύο μαζί). Έγινε 4-5 φορές αυτή η ιστορία σε διάφορα σημεία. Είχα πάει κι εγώ μπροστά διότι έβλεπα ότι η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι και ειλικρινά δεν γούσταρα έκτροπα. Μέχρι και ξύλο πήγα να παίξω με ένα ζωάκι σε μια φάση και ειλικρινά θαυμάζω την εγκράτεια που επέδειξα μιας και θα την είχα πατήσει κι εγώ παίζοντας το παιχνίδι του. Και τελικώς τι γινόταν; Απλώς τρώγαμε λίγο χημικό παραπάνω και δεν μασάγαμε. Το ότι δεν μασάγαμε όμως προφανώς ενοχλούσε πολύ.

Όταν όμως τα έκτροπα είναι σχεδιασμένα μέχρι λεπτομέρειας (όπως απεδείχθη χθες) και με φυτευτούς μέσα στον κόσμο, όση καλή διάθεση κι αν έχεις είναι αδύνατο να κάνεις το παραμικρό.

Θα είμαι σαφής: γράφω μεγαλοπρεπέστατα στα παπάρια μου τα όσα ακούγονται περί υποτιθέμενων συνδικαλιστών της ΕΘΕΛ, περί κουκουλοφόρων-μπαχαλάκηδων κλπ, κλπ.
Αλήθεια, οκ, μας πείσατε πως βρέθηκαν οι συνδικαλιστές ανάμεσα στα ΜΑΤ, γιατί όμως δεν μας είπε κανείς και πως βρέθηκαν τα μαδέρια και τα λοστάρια στα χέρια τους; Καθάριζαν τον δρόμο καθώς έφευγαν;
Ή μήπως το άλλο; Σε μια φάση που τα ΜΑΤ ρίχνουν το ξύλο της αρκούδας επί δικαίων και δικαίων (οι άδικοι την σκαπούλαραν κλασικά) τι πιο λογικό από το να ζητήσεις βοήθεια από τα ΜΑΤ για να σωθείς; Αλλά... από ποιον να σωθείς; Μήπως έκανες κάτι στον κόσμο και φοβήθηκες μην σε λιντσάρουν; Και πας να σε σώσουν σε αυτούς που ρίχνουν χημικά έως και κατά ηλικιωμένων; Σε αυτούς που ρημάζουν τους πάντες στο ξύλο; Ναι, λογικότατο.
Μου λέτε ότι η αστυνομία κυνηγούσε τους μπαχαλάκηδες. Μα τα καπνογόνα σε όλες τις περιπτώσεις έφευγαν προς τον απλό κόσμο, και προχθές και χθες. Οι μπαχαλάκηδες εμφανίσθηκαν μετά. Όπου ακόμη και μετά, πάλι λίγοι ήταν. Οι 200-300 το πολύ στάθηκαν ικανός αριθμός να εκπαραθυρώσουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που δεν είχαν δώσει το παραμικρό δικαίωμα, όπως εξαρχής δεν έχει δώσει κανένα δικαίωμα αυτή η ειρηνική διαμαρτυρία κι αυτό το παραδέχονται ακόμη κι αυτοί που δεν την γουστάρουν. Και τελικώς πάλι θριάμβευσαν οι... συνδικαλιστές και οι κουκουλοφόροι.

Και φυσικά αναφέρομαι στους ορίτζιναλ κουκουλοφόρους, όχι αυτούς που έβαζαν κάτι στο πρόσωπο για να μην αναπνέουν τα χημικά, έτσι; Διότι παρατηρώ ότι γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια να μπουν όλοι στο ίδιο καζάνι.

Χθες δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω στο Σύνταγμα λόγω ενός προσωπικού προβλήματος που προέκυψε σχετικά την τελευταία στιγμή. Και το εννοώ το δυστυχώς. Ακόμη και μ'αυτά που είδα ότι έγιναν, θα ήθελα να είχα πάει. Τι να κάνουμε δηλαδή; Σάμπως εδώ και μέρες δεν το γράφω ότι θα έρθει και η ώρα των εκτρόπων; Εγώ όμως δεν πάω για να κάνω τέτοια κι αυτό είναι που με ενδιαφέρει, όπως ακριβώς δεν πρόκειται ποτέ μου να γίνω μαλάκας όπως κάποιοι άλλοι εκεί πέρα, ένστολοι και μη.
Απ'αυτά που είδα κι έμαθα όμως, διαπίστωσα ότι η χθεσινή μέρα ήταν η λογική συνέχεια της προχθεσινής, όπου το οργανομένο σχέδιο απλώς κατέστη οφθαλμοφανές και χειροπιαστό.

Οι εθνοπροδότες, αυτοί που προτιμούν να ξεπουλήσουν ολόκληρη τη χώρα από το να αλαφρώσουν τον τραπεζικό τους λογαριασμό, οι δοσίλογοι, πλέον δεν φοβούνται απλώς τον προπηλακισμό. Πλέον είναι σαφές ότι φοβούνται τον κόσμο. Τους έχει ενοχλήσει που ακόμη κι όταν έδειχνε να σπάει ο κόσμος, να μειώνεται η προσέλευσή του, να ψιλοκαπελώνεται από συγκεκριμένες ομάδες, και πάλι δεν έσπασε τελείως. Τους ενόχλησε, τους φοβέρισε, τους ταρακούνησε. Και η εντολή ήταν σαφής: η Πλατεία ν'αδειάσει, δεν γίνεται να παραμείνει.

Προχθές το βράδυ φάγαμε 2-3 καπνογόνα μέχρι το τελικό ντου, εκεί περί τις 11 παρά κάτι. Κι όμως μείναμε εκεί. Μέχρι και στο χοντρό ντου δεν διαλυθήκαμε αμέσως, αντέξαμε λίγη ώρα. Το οποίο χοντρό ντου έγινε και συντονισμένα και "χειρουργικά" και ήταν προφανές ότι δεν επρόκειτο για απλή "απάντηση". Πλησίαζε η ώρα που έπρεπε να φύγουν από τη Βουλή οι προδότες, βλέπετε. Χθες που ήταν η μέρα της ψήφισης, δηλαδή η ζόρικη μέρα, είχαμε τα τρισχειρότερα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ντου ήταν προγραμματισμένο να το φάνε οι απλοί πολίτες. Ο σκοπός, όχι μόνο να διαλυθούν, αλλά και να εξοργιστούν και να ανταπαντήσουν (από κανονική αγανάκτιση αυτή τη φορά). Διότι ανταπάντηση σημαίνει πάτημα για καταστολή ήτοι για περισσότερα καπνογόνα, για περισσότερο ξύλο, για περισσότερο κυνηγητό.

Και ξέρουμε πως λειτουργεί το σύστημα σε αυτές τις περιπτώσεις: γίνεται κάποια σύλληψη όπου ένας "επίλεκτος" κάνει και μια μήνυση για να σε κρατάει, εμφανίζονται όλως τυχαίως και 4-5 συνάδελφοι που βεβαιώνουν ενόρκως και με το χέρι στη φωτιά ότι εσύ ήσουν ο μπαχαλάκιας και άντε μετά απέδειξε ότι δεν είσαι ελέφαντας. Και δεν πα να'χεις φάει ξύλο στο ενδιάμεσο κιόλας; Δεν πα να έχεις φάει τα καπνογόνα με το τσουβάλι; Αυτά δεν έχουν καμία σημασία.
Ναι, υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα ότι ντάξει, δεν είναι όλοι έτσι, όπως το'χω πει για τους πάντες, ακόμη και για τους πολιτικούς και για τους δημοσιογράφους και για τους δημοσίους υπαλλήλους και για όλους. Όμως όχι τώρα.
Δεν με ενδιαφέρει αν και ανάμεσα στους μπάτσοι υπάρχουν και καλοί. Στ'αρχίδια μου.
Όταν βλέπεις τον διπλανό σου να βαράει τον πατέρα σου ή τον γιό σου, όταν βλέπεις να πνίγει στο δακρυγόνο και το χημικό τη μάνα του, κι εσύ δεν του κάνεις τίποτε παρά μένεις απαθής, τότε είσαι τα ίδια σκατά με αυτόν.
Τι είπες; Θα σε στείλουν στην Ορεστειάδα αν παρακούσεις τις διαταγές; Ναι. Και;
Δηλαδή η Ορεστειάδα δεν έχει Έλληνες πολίτες; Μόνο που λίγο κουρκούτι μυαλό να είχατε θα ξέρατε ότι αν όλοι λέγατε όχι θα ήταν αδύνατο να σας στείλουν όλους στην Ορεστειάδα, βλάκες.
Στ'αρχίδια μου λοιπόν σε γράφω μεγάλε, δεν με ενδιαφέρεις. Δεν υπάρχεις για'μένα.
Είσαι ένα σκουλίκι, ένα τίποτε. Δεν είσαι συμπολίτης μου, δεν είσαι τίποτε για 'μένα.
Οπότε δεν θα νοιαστώ και για'σένα ακόμη κι αν δω να σου ανοίγουν το κεφάλι στα 4 σαν καρπούζι, διότι ο κόσμος βράζει ολοένα και πιο πολύ.

Διότι, βλέπετε, στην Ελλάδα δεν γίνονται μόνο ποδοσφαιρικά παιχνίδια στημένα. Λαμβάνονται και στημένες πολιτικές αποφάσεις από στημένους/ξεφτιλισμένους/δοσίλογους πολιτικούς. Μόνο που πλέον δεν πιάνει το τρικ: βγήκαν στην φόρα τα πρώτα μπας και φάμε αμάσητα τα δεύτερα, αλλά δεν έπιασε και το ότι δεν έπιασε φέρνει πανικό σε αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Γι'αυτό και στήθηκε το όλο σκηνικό του διημέρου που σήμερα -ποιος ξέρει;- μπορεί να γίνει και τριήμερο, μιας και σήμερα ολοκληρώνεται η προδοσία της χώρας με την ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου.
Ένα σκηνικό στο οποίο δεν κυνηγήθηκαν οι μπαχαλάκηδες και οι κουκουλοφόροι αλλά οι απλοί πολίτες. Αυτοί ήταν ο στόχος, αυτοί είναι οι επικίνδυνοι.

Και πλέον το πολιτικό μου ένστικτο μου λέει ότι θα γίνει κατανοητό σε πολλούς το αν οι απλοί πολίτες είναι όντως επικίνδυνοι. Διότι η οργή είναι τεράστια και δεν μπορεί να καταπνιγεί, παρά μόνο από αίμα. Είμαι πολύ περίεργος να δω αν θα υπάρξει κάποιος που θα δώσει τέτοια εντολή.
Χαίρετε.

Τέσσερα γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ.

Όσοι τα είδατε, καλό είναι να κοιταχτείτε από γιατρό.


Όχι, τα ΜΑΤ χθες ασχολήθηκαν μοναχά με κουκουλοφόρους και μπαχαλάκηδες. Σαν αυτό το απόβρασμα στο 0:05, υποθέτω. Η χρήση βίας δε, ήταν η απολύτως αναγκαία για την περίσταση.


Έφοδος της ομάδας ΔΕΛΤΑ στο Μοναστηράκι by Matsomenos
Στελέχη της ομάδας ΔΙΑΣ πάνε στο Μοναστηράκι για σουβλάκι και γκομενότσαρκα. Ουδέν άλλον. Όποιος τολμήσει να βεβαιώσει το αντίθετο κινδυνεύει να κατηγορηθεί για ψευδομαρτυρία.


Δακρυγόνα στο ΜΕΤΡΟ του Συντάγματος δεν έπεσαν ποτέ. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, είναι κοινός λασπολόγος και συκοφάντης.


Το παρακράτος εν δράσει - Σύλληψη Σ... by tvxorissinora
Κι όσον αφορά αυτό, πιπέρι στο στόμα, δεν το'χουμε ξαναδεί ποτέ μα ποτέ μα ποτέ. Φυτευτοί μέσα στο πλήθος; Απαπαπαπα....

Κατά τα λοιπά, θέλω να σας καθυσηχάσω όλους.
Όχι, όχι, δεν αναφέρομαι στην ουσιαστική διάψευση των γεγονότων από τον εκπρόσωπο τύπου της ΕΛ.ΑΣ., ο οποίος ουσιαστικά μας είπε ότι αυτά που είδαμε δεν ήταν ακριβώς έτσι όπως όπως τα είδαμε αλλά λίγο -αρκετά- διαφορετικά και θα μας τα εξηγήσουν επακριβώς αυτοί που τα ξέρουν καλύτερα από εμάς.
Αναφέρομαι στο γεγονός ότι διετάχθη ΕΔΕ.

Και ξέρουμε όλοι μας πόσο αποτελεσματικές είναι οι ΕΔΕ σε τέτοιες περιπτώσεις.
Κάτι αντίστοιχο με τις εξεταστικές της Βουλής...
Χαίρετε.

Αμείλικτα αποδεικτικά στοιχεία

Διότι δεν αντέχω άλλο κουτόχορτο. Αποφάσισα λοιπόν να ξεμπροστιάσω όλους αυτούς που από χθες κατηγορούν το ευαγές σώμα των ΜΑΤ με αποδεικτικά στοιχεία που τσακίζουν κόκκαλα (κυριολεκτικά).

Αντιεξουσιαστικά στοιχεία προσπαθούν να εισχωρήσουν με ύπουλες μεθόδους πίσω από τις γραμμές άμυνας με χρήση παραπλανητικών στολών νοσοκομειακού προσωπικού.

Επικίνδυνη διαδηλώτρια κατά τη διάρκεια σφοδρής επίθεσης προς τα ΜΑΤ που αποκρούεται επιτυχώς και με κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητος των αστυνομικών.

Επικίνδυνα κακοποιά στοιχεία έχουν εισχωρήσει μέσα στους διαδηλωτές και προσπαθούν να δολοφονήσουν αστυνομικούς - η εικόνα μιλάει από μόνη της.

Ταλιμπαν, άρτι αφιχθείσα από το Αφγασνιστάν αντιμετωπίζεται επιτυχώς την στιγμή που μετέφερε στους διαδηλωτές την τεχνογνωσία επί τρομοκρατικών επιθέσεων με μέγιστο αριθμό θυμάτων.

Αναρχικός αναχαιτίζεται επιτυχώς λίγο πριν εκτοξεύσει το εξαιρετικά επικίνδυνο συμβατικό όπλο που φέρει στο δεξί χέρι.

Φερόμενος εκ των εγκεφάλων της μαζικής επίθεσης κατά των οργάνων (στο κέντρο της φωτογραφίας), φυγαδεύεται με οργανωμένο σχέδιο από συνένοχό του.

Άρτια εκπαιδευμένος βομβιστής αυτοκτονίας με εξοπλισμό τελευταίας γενιάς συλλαμβάνεται από ΜΑΤ με σχετικά ειρηνικό τρόπο.

Τα ηρωϊκά ΜΑΤ πάντα έτοιμα να αντιμετωπίσουν τους επικίνδυνους εχθρούς του Έθνους.

Εξουδετέρωση επικίνδυνου εκρηκτικού μηχανισμού την στιγμή που ικανότατο και άρτια εκπαιδευμένο στέλεχος τρομοκρατικής οργάνωσης επιχειρούσε να οπλίσει.

Αδικαιολόγητες βιαιοπραγίες από χιλιάδες εριστικούς τρομοκράτες μπροστά από μέγαρο της Δημοκρατίας.

Οι φωτογραφίες από τον Guardian καθώς κι από εδώ, εδώ κι εδώ.

Επίσης, μία από το καλτσόβρακο.


Και μία από το αρχείο, για να θυμόμαστε και λίγο τα παλιά.


Και ένα ωραίο που κυκλοφόρησε χθες:
ΜΑΤ, η ντροπή δεν είναι δουλειά.
Νομίζω ότι περιγράφει πλήρως τα γεγονότα του τελευταίου διημέρου, με αποκορύφωμα το χθεσινό αίσχος.

UPDATE: Τις ειλικρινείς μου απολογίες αλλά ξέχασα την σημαντικότερη. ΜΑΤατζής χαιρετάει την ειρηνική διαδήλωση στην Πλατεία Συντάγματος που εδώ και έναν και βάλε μήνα δεν είχε δώσει το παραμικρό δικαίωμα.

Μην μισείς τα ζώα, πάρε κι εσύ έναν τέτοιο για το σπίτι.

Μεγαλείο

Παραπάνω κι από χίλιες λέξεις.

Ανοικτή επιστολή προς τον Υπουργό Οικονομίας

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ.

Κατ' αρχήν να σας ζητήσω συγγνώμη για την ανωνυμία, αλλά δεν πιστεύω να σας ενδιαφέρει και ιδιαίτερα το ποιος είμαι. Ούτως ή άλλως κι εσείς ως ένα σκέτο ΑΦΜ με βλέπετε που απλώς του παίρνετε λεφτά, άρα το ονοματεπώνυμο δε βλέπω να σας ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.
Ήθελα να σας συγχαρώ για τα νέα σας καθήκοντα. Είμαι βέβαιος ότι θ'ανταπεξέλθετε με ιδιαίτερη επιτυχία, ή τουλάχιστον έτσι θα μας πείσετε με την πραγματικά εκπληκτική σας ευφράδεια ακόμη κι αν δεν το καταφέρετε. Ενδεικτικά θα σας αναφέρω ότι μετά τις εξαγγελίες των νέων μέτρων άκουγα κόσμο να ισχυρίζεται με αισιοδοξία ότι τα είπατε καλά. Σε λίγον καιρό θα συνειδητοποιήσουν και την πραγματικότητα.

Όπως και να'χει, επιθυμώ να σας συγχαρώ και για το πραγματικά δίκαιο μέτρο της φορολόγησης με 5% των δημοσίων προσώπων (βουλευτών κλπ) ως μέσον παραδειγματισμού προς τους απλούς πολίτες, προσπαθώντας να ικανοποιήσετε το κοινό περί δικαίου αίσθημα και που δεν κρύβω ότι με ενθουσίασε. Ειλικρινά, θεωρώ πως πετύχατε διάνα στην σκέψη του κόσμου! Βέβαια θα προσπεράσω το γεγονός ότι από το εισόδημα ενός βουλευτή δεν διαρρέουν χρήματα προς κάποιο αυτοκίνητο, μιας και εσείς έχετε κρατικό, εντελώς δωρεάν ακόμη και τώρα. Άρα νομίζω πως δεν χρειάζεται να σας απασχολούν και θέματα συντήρησης, ή πληρωμής της προ πολλού πανάκριβης βενζίνης, μιας και όλα αυτά τα πληρώνω εγώ για εσάς, από την τσέπη μου στην οποίαν πάλι βάζετε χέρι. Σημειωτέον ότι με την ίδια τσέπη θα πρέπει να σκεφτώ πως θα πληρώσω τους λογαριασμούς. Θα έχετε ακουστά τη λέξη, υποθέτω: είναι αυτοί οι συνήθως λευκοί φάκελλοι, ίσως να τους έχετε προσέξει καθώς οι ταχυδρόμοι τους ρίχνουν στα άλλα σπίτια. Έχουν και κάτι λογότυπα στην πάνω αριστερή γωνία. Βέβαια γνωρίζω ότι εσείς δεν πληρώνετε λογαριασμούς λόγω των ατελειών που απολαμβάνει ένας βουλευτής ανάμεσα σε πλήθος άλλων προνομίων όπως πχ η βουλευτική ασυλία (από τους Νόμους, που προφανώς πρέπει να είναι πολύ κακοί για να τους αποφεύγετε όλοι οι βουλευτές).
Υποθέτω βέβαια ότι αυτή τη φορά η μείωση του εισοδήματός σας δεν θα καλυφθεί από συμμετοχές σε επιτροπές ή με την υποβολή ακόμη και αχρήστων επερωτήσεων που πληρώνονται εξτρά, μιας και θα επιληφθείτε εσείς του θέματος, αυτοπροσώπως, έτσι ώστε οι εκπρόσωποι του Έθνους να αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή. Και για τον ίδιο λόγο θα κοπούν κάτι έξοδα παράστασης, μετακίνησης, τήρησης γραφείου, στέγασης και ούτε που θυμάμαι πως αλλιώς τα λένε ή πόσα άλλα είναι. Κατανοώ απολύτως ότι πλέον μετά τις αιματηρές περικοπές που έχετε επιβάλει προς τους βουλευτές, οι τελευταίοι δεν βγαίνουν οικονομικά, όπως άκουγα πρόσφατα συνάδελφό σας να επιχειρηματολογεί περί τούτου σε γνωστό ραδιοσταθμό. Υποθέτω ότι ήδη έχει υποβάλει την παραίτησή του στον Πρόεδρο της Βουλης προκειμένου να επιστρέψει στο επάγγελμά του, που έκανε πριν ασχοληθεί με τα Κοινά (καθώς και κατά τη διάρκεια). Ως επίσης κάτι αντίστοιχο θα πράξουν και αρκετοί άλλοι υποθέτω, αλλά τι να κάνουμε, είναι δύσκολες οι μέρες για τον τόπο, κάτι που προφανώς ισχύει για όλους, όπως φαίνεται και από τον αυστηρότατο κεφαλικό φόρο που τους επιβάλατε. Άλλωστε αν μπορεί ένας νέος να ανταπεξέλθει με 591 ευρώ μικτά, κύριε Υπουργέ μου, τότε αναμφίβολα μπορεί και ένας βουλευτής. Εξάλλου ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα και την σιδηρά θέλησή σας επί τούτου την διαπιστώσαμε και με την επιβολή του εξοντωτικού κεφαλικού φόρου 5%.

Συνοψίζοντας, ειλικρινά θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς, όχι μόνο για τις δικές σας προσπάθειες, αλλά και για των προκατόχων σας ανεξαρτήτως χρώματος -είναι συλλογική η προσπάθεια. Μπορεί να μας έχετε τσεκουρέψει το εισόδημα, να μας έχετε αλλάξει τα φώτα στο ασφαλιστικό, να μας έχετε ξεσκίσει την σύνταξη και το μέλλον γενικότερα, να μας έχετε σχεδόν στερήσει το δικαίωμα στην Υγεία και την δωρεάν Παιδεία με το επίπεδο που της αρμόζει, αλλά πλέον είμαι αισιόδοξος μιας και ο κεφαλικός φόρος πιάνει έως και τους βουλευτές! Το ξέρω ότι τα περισσότερα απ'αυτά δεν τα πολυκαταλαβαίνετε, ούτως ή άλλως οι περισσότεροι βουλευτές είστε από ιδιωτικά σχολεία, πηγαίνετε σε ιδιωτικά νοσοκομεία, ενώ αρκετοί ίσως να μην έχετε δουλέψει και ποτέ. Κι όσον αφορά την σύνταξη ενός βουλευτή, ας μην το συζητάμε καλύτερα. Άρα πως να καταλάβετε λέξεις όπως το ακριβό κόστος ζωής, η ανεργία, την αγορά που αιμορραγεί, τον μισθό ή σύνταξη πείνας, ή φυσικά το τι σημαίνει η φράση "κι άλλοι φόροι" κλπ. Απλές υποθέσεις κάνετε και νομίζετε ότι μπορείτε να καταλάβετε.

Κι όσον αφορά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, αυτό κι αν είναι άγχος: θα πτωχεύσουν οι τράπεζες ή όχι; Θα μας κρατάνε μούτρα οι ξένοι δανειστές μας; Θα συνεχίσουν να περνάνε δύσκολες στιγμές οι βουλευτές της χώρας που φοβούνται να κυκλοφορήσουν στον δρόμο; Αμείλικτα ερωτήματα που σου ραγίζουν την καρδιά. Πως λοιπόν να βρεθεί χρόνος και κέφι μετά για ν'ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε με τους ολοένα αυξανόμενους ανέργους, με τους νεόπτωχους, με αυτούς που κυριολεκτικά δεν έχουν πλέον να φάνε; Το κοινό μας άγχος είναι αν θα περάσει το μεσοπρόθεσμο. Μόνο αν μπορείτε ξεκινήστε από τώρα να μας λέτε και για το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα ή όπως αλλιώς το ονομάσετε το επόμενο που ίσως σύντομα να ακολουθήσει. Μην έχουμε άγχος καλοκαιριάτικα και δεν μπορούμε να πάμε διακοπές (λόγω άγχους, όχι λόγω οικονομικής στενότητος -εξάλλου και λεφτά υπάρχουν και μαζί τα τρώμε, μην ξεχνιώμαστε).

Γι'αυτόν τον λόγο σας εύχομαι (σε όλους) ολόψυχα να έχετε το μέλλον που σας αξίζει.
Τουλάχιστον ας το έχει κάποιος σε αυτήν την χώρα, αφού εμείς -η πλέμπα- έχουμε ένα που δεν μας αξίζει.
Καλή επιτυχία στα νέα σας καθήκοντα και μην ξεχνάτε: δεν σας φτύνουν, ψιχαλίζει.
Ένα τελευταίο απόσπασμα σας χαρίζω και δείτε και μόνος σας αν κάποια πράγματα αλλάζουν:
Όταν κοπιάσατε εσείς (Σ.σ. οι πολιτικοί), μας γυμνάσατε την διχόνοια, μας φέρατε τις φατριές και τ'άλλα τ'αγαθά. Και κακοβάλετε το δυστυχησμένο αθώον έθνος...
...Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, τόχουν σε δόξα, τόχουν σε τιμή, τόχουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι καταστρέφονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.
Στρατηγός Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα.

Τις απολογίες μου στους τόνους και τα πνεύματα.
Τόνοι ιδρώτα, πνεύματα θα μείνουμε.

Περί Στημένων

Ε, ας κάνουμε κι ένα διαλειμματάκι σχολιάζοντας κάτι πραγματικά ευχάριστο, όπως τις εξελίξεις στο επαγγελματικό (;) ποδόσφαιρο της χώρας.
Εξάλλου όλα τα άλλα θέματα της χώρας πάνε μια χαρά και χρειαζόμαστε θεματολογίες. Με πιάσατε, νομίζω. Οπότε ας τσιμπήσουμε το δολωματάκι, δεν τρέχει τίποτε βρε αδελφέ. Εξάλλου όλη την ώρα πια ν'ασχολούμαστε με την άθλια σαπίλα της πολιτικής ζωής καθώς και την σαπίλα της καθημερινότητας; Ας πιάσουμε λίγο και την σαπίλα της μπάλας ντε, για ν'αλλάξουμε και λίγο παραστάσεις...



Κι επειδή με το ρομαντικό θέμα των στημένων αγώνων είχα ασχοληθεί αρκετά χρόνια πριν (αααααχ, τι ωραίες εποχές! Γεια σου ρε phantom!), όχι μόνο επειδή μου άρεσε σαν θεματολογία, αλλά κι επειδή ως "παλαιόw" παίκτηw ποδοσφαιρικού στοιχήματος που ήμουν (εσχάτως και νυν, εκ νέου) πολλές φορές είχα ποντάρει σε άλογα που εκ του αποτελέσματος (και μόνο τότε) φαίνονταν κουτσά που όμως δεν μπορούσες να το διακρίνεις "επισήμως". Μάλιστα, όταν έσκασε μύτη το σκάνδαλο Χόυτσερ στην Γερμανία και βγήκε στη φόρα ένας κατάλογος από αγώνες που ήταν πιασμάν, από πέριέργεια είχα κάτσει να τους αντιπαραβάλλω με όσους είχα παίξει και το αποτέλεσμα ήταν περί τους 6 στους 10 σε σύνολο... αρκετών. Βλέπετε, είχα μια λόξα να παίζω Α και Β Γερμανίας οπότε έφαγα σχεδόν όλο το πάρτυ στη μάπα. Είπαμε, τι εποχές!

Τι έχω καταλάβει λοιπόν εγώ από αυτήν την ιστορία;
Κατ' αρχήν ότι σίγουρα κάποιοι θα την πληρώσουν, όχι όμως επειδή θα λάμψει πλήρως η αλήθεια αλλά επειδή ο λαός ζητάει αίμα αυτήν την περίοδο. Έτσι από τους 15 προσαχθέντες, βλέπω να χώνουν μέσα 7-10 πάνω-κάτω, να διατρανείται η κάθαρση του ποδοσφαίρου, η αποκατάσταση του εντίμου πρωταθλήματος και λοιπά δακρύβρεχτα. Οι υπόλοιποι, είτε με κανά πρόστιμο, είτε με κάτι αντίστοιχο, βλέπω να την σκαπουλάρουν.
Βέβαια, γιατί λέω ότι ναι μεν θα την πληρώσουν κάποιοι αλλά όχι επειδή θα λάμψει η αλήθεια; Μα... νομίζω ότι είναι προφανές. Αν βάλουμε δηλαδή κάτω τα κομμάτια του παζλ και εννοώ όλα, όχι μόνο αυτά που τεχνηέντως παρουσιάζονται στην υπόθεση, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η ιστορία είναι εξαιρετικά μπλεγμένη μεν, ίσως όμως όχι και τόσο πολύ όσο νομίζει ο κόσμος από την άλλη. Τώρα βέβαια θα μου πείτε, πως διάολο γίνεται αυτό; Δυστυχώς θα προσπεράσω την απάντηση διότι έχω φτιάξει ένα σενάριο στο μυαλό μου το οποίο μου εξηγεί τα πάντα και λογικά πρέπει να πέφτω μέσα σε μεγάλο ποσοστό, αλλά δεν μπορώ -ως είναι αυτονόητο- ν'αρχίσω να το γράφω, πόσω δε μάλλον όταν αυτό που εγώ σκέφτομαι βασιζόμενος στην λογική μου και τις ενδείξεις (κι ουχί στοιχεία) θα αποτελέσει καθήκον της Δικαιοσύνης στο προσεχές διάστημα. Άρα, το κρατάω αυστηρά για την πάρτη μου.

Τώρα, ποια είναι τα κομμάτια της ιστορίας; Και μιλάω με τα ως τώρα δεδομένα, διότι αύριο-μεθαύριο προφανώς μπορεί να σκάσει μύτη κάτι άλλο, εντελώς νέο.
Βασικά, τα'χετε διαβάσει όλοι υποθέτω οπότε δεν έχει σημασία να τ'αναφέρουμε.
Α, ναι, ε;
Δηλαδή και που τα διαβάσατε, τα διαβάσατε καλά; Είστε σίγουροι;

Κατ' αρχήν, η ιστορία με τα στημένα (οργανωμένο αρχείο, εδώ) διαπιστώνω ότι έχει κάποια κενά. Ας τα πάρουμε ένα, ένα.
Πρόσφατα, ας πούμε, βγήκε μια ξεκάρφωτη είδηση ότι γιος παράγοντα (του βάζελου κιόλας) κέρδισε από στοίχημα 13 μύρια γιούρος, ποντάροντας στην ήττα της ομάδας του. Ο αγώνας ήταν το Ξάνθη-βάζελος 3-2 τον Μάρτιο του 2008 με τις πενιές του Μόρρις. Η ιστορία αυτή είναι εκτός εισαγγελικού πορίσματος, εντελώς μυστηριωδώς. Και όταν λέω "ιστορία", εννοώ και το πρόσωπο, και τον αγώνα, ο οποίος αγώνας περιέργως είναι εκτός τις λίστας των υπόπτων της ΟΥΕΦΑ (αν και η λίστα με τους 41 αγώνες σηκώνει μεγάλη κουβέντα φού έχει προκύψει από συρραφή τριών -αν δεν απατώμαι- λιστών της ΟΥΕΦΑ), γεγονός μάλλον περίεργο αν αναλογιστούμε το ποσόν που κερδίθηκε δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος αγώνας είχε παιχτεί σε μια εποχή που η ΟΥΕΦΑ παρακολουθούσε ακριβώς αυτό: τα ποσά. Τους ξέφυγε; Ε; Λέτε;
Δεύτερον, η ιστορία με τον θαμνάκια και τα... κονέ του ξεχάστηκε πολύ γρήγορα. Τότε, είχαν ειπωθεί πολλά, αλλά απλά... ξεχάστηκαν. Γιατί; Είμαστε βέβεοι ότι η ιστορία αυτή είναι εντελώς άσχετη;
Τρίτον, κάποια στιγμή αν θυμάστε ο Μαρινάκης ξεκίνησε να γκαρίζει στα κανάλια από το πουθενά για θέματα διαιτησίας. Για προσπαθήστε να το συνδυάσετε. Το θεωρείτε τυχαίο;
Τέταρτον, η ασθενής μνήμη πολλών τους κάνει να ξεχνάνε αφενός ότι ο Μαρινάκης μπήκε μόλις πέρσυ τέτοιες μέρες στην μπάλα, αφετέρου ο Μπέος (αντικοκκαλικός γαρ) μέχρι κάπου κατά τα Χριστούγεννα ήταν "συνεργάτης" του Πατέρα.
Πέμπτον, ξεχάστηκε επίσης πολύ γρήγορα το θέμα με τις κασσέτες, στο οποίο αρχικώς πάλι υπήρχε μια φιλολογία ότι έκαιγαν τον Ολυμπιακό αλλά όταν άρχισε να διαφαίνεται ότι τελικώς μόνο ο Ολυμπιακός δεν είναι από πίσω, το θέμα ξαναθάφτηκε (έως κι από τις πρασινοφυλλάδες).

Όσον αφορά τα πρόσφατα, λοιπόν, έχω να πω το εξής: παρατηρώ ότι καταβάλλεται μια τεράστια -σχεδόν τιτάνια- προσπάθεια να φανεί ο Ολυμπιακός πίσω απ'όλα. Σημείωση: από τις συνομιλίες προκύπτει -ή τουλάχιστον εγώ αυτό καταλαβαίνω- ότι πρέπει να υπήρχαν 2 ή ίσως και 3 ανεξάρτητες ομάδες που φέρονται να έστηναν αγώνες οι οποίες μάλιστα είχαν συγκρουώμενα συμφέροντα συχνά-πυκνά. Άρα ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο Ολυμπιακός είναι πίσω από κάτι, αποκλείεται να είναι πίσω απ'όλους. Οπότε, γιατί κανείς δεν ασχολείται με το ποιοι άλλοι είναι από πίσω; Το ερώτημα όμως είναι το άλλο: κατά πόσον είναι δυνατό να είναι από πίσω έστω κι από κάτι, ο Ολυμπιακός και θα εξηγήσω μετά το γιατί θέτω το συγκεκριμένο ερώτημα. Όπως και να'χει όμως, είναι δεδομένο κι αυτονόητο ότι αν αποδειχθεί το ο,τιδήποτε και για τον Ολυμπιακό και για τον Μαρινάκη, ο νόμος θα πρέπει να εφαρμοστεί πάραυτα και δεν το συζητώ.

Και πάμε στον Κούγια, ο οποίος χθες και σήμερα μυστηριωδώς (;) έχει αρχίσει να υπερασπίζεται και τον Ολυμπιακό και τον Μαρινάκη. Θα προσπεράσω το γεγονός ότι θεωρώ ιστορική κατάντια η υποτιθέμενη εξυγίανση του ποδοσφαίρου να γίνεται με μπροστάρη τον Κούγια επί κατοχικής κυβέρνησης Παπανδρόγλου επί υπουργίας Πολ "The Mind" Γερουλάνος ο οποίος απεφάνθη την περασμένη βδομάδα "ιδού που πήγαν τα λεφτά" (έλεος ρε, έλεος), και θα μείνω στην αλλαγή πλεύσης του Κούγια (τουλάχιστον σε'μένα έτσι έχει φανεί) σε σχέση με τις πρώτες μέρες (ήτοι την περασμένη βδομάδα). Ίσως να μην υπάρχει τίποτε περίεργο αλλά εμένα μου προκαλεί πολλές απορίες. Ελπίζω ότι σε (λογικό) βάθος χρόνου θα λυθούν και αυτές.

Αυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση όμως είναι το άλλο: διαβάζοντας ποιοι κατηγορούνται, διαπίστωσα (πάντα σε σχέση με τους διαλόγους) ότι απουσιάζουν τα δύο πιο τρανταχτά ονόματα: ο πρόεδρος κι ο... πρόεδρος (προσοχή, ο τίτλος μπορεί να είναι και τιμητικός). Διότι δεν είναι δυνατόν πχ να κατηγορείται ο Μαρινάκης που είναι σε 2-3 (ως τώρα) διαλόγους αλλά ο πρόεδρος ή ο πρόεδρος να είναι μεν σε περισσότερους κι απείρως πιο "καυτούς" και να είναι εκτός. Αυτό εμένα κάτι μου λέει και ταυτόχρονα μου εξηγεί και γιατί ο Κούγιας έχει πάρει σβάρνα τα ΜΜΕ. Ντάξει, μπορεί να πέφτω κι έξω, μπορεί αυτά ποτυ σκέφτομαι να μην ισχύουν, ποιος ξέρει; Το ότι κάποια πράγματα έχουν μείνει περιέργως εκτός νυμφώνος όμως, είναι γεγονός.

Οπότε για να κάνουμε μια πρώτη ανακεφαλαίωση, πρωτοσέλιδα σχόλια ότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού τρέμουν για την ενδεχόμενη τιμωρία της ομάδας τους, όχι μόνο δεν στέκουν αλλά και δείχνουν το κλίμα που επικρατεί από αυτούς που αποκαλύπτουν. Δυστυχώς η πρεμούρα τους δεν βλέπω να περνάει, μήτε εμείς οι γαύροι έχουμε κάποιο άγχος αν θα τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός ή ο Μαρινάκης. Εδώ σκεφτείτε ότι μέχρι κι ο ΣΚΑΪ που έσπευσε από την πρώτη μέρα να παρουσιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο το... κελεπούρι, χθες το βράδυ στην αντίστοιχη εκπομπή αποφάσισε να είναι λίγο πιο αντικειμενικό (άντε να μπει ο Αλαφούζος στην πολυδιασπαστικότητα ως ήταν παλαιότερα, να ξεμπερδεύουμε με δαύτα). Φυσικά στο ενδιάμεσο ο Μαρινάκης θα έχει καταλασπολογηθεί από κόσμο και κοσμάκη (και δεν λέω επίτηδες κιόλας, αλλά αυτό δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο) μέχρι εκεί που δεν πάει (ήδη έχουν ξεκινήσει τα σχετικά άρθρα στο εξωτερικό) και όταν μετά από κάποιον καιρό θα έχει φανεί ότι επί της ουσίας δεν είχε κάποια ανάμειξη (πέραν του ότι αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Μπέο, απόφαση για την οποίαν θα πω το κυνικό "ας πρόσεχε"), αυτό που θα μείνει και θα θυμάται ο κόσμος είναι ότι ο Ολυμπιακός πάλι βρέθηκε μέσα σε σκάνδαλο παράγκας αλλά πάλι έβαλε τα μεγάλα μέσα και αθωώθηκε. Την πραγματική αλήθεια δεν θα την θυμάται κανείς, οι απόγονοι του Γκαίμπελς θα έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους. Και φυσικά, δεν εννοώ -το ξαναλέω- ότι όλοι κάνουν ότι κάνουν επίτηδες. Πάρτε για παράδειγμα τον Γκότζο και το σημερινό πρωτοσέλιδο της φυλλάδας του, που άρχισε τις κωλοτούμπες (η αλήθεια είναι ότι και ο Δημητράκης θα κάνει στο μέλλον, μόνο που θ'αργήσει περισσότερο να το καταλάβει): προσωπικά τον θεωρώ έντιμο. Ολίγον μειωμένης ευθύνης βέβαια -για τα προσωπικά μου γούστα- αλλά έντιμο. Δεν θεωρώ ότι κάνει παιχνίδι επίτηδες, κάνει όμως σίγουρα επειδή δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του. Απλά αδυνατεί να δει. Αντίστοιχα λοιπόν, δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να κάτσουμε να κατηγορούμε όλους αυτούς που τα χώνουν στον Ολυμπιακό και τον Μαρινάκη διότι αυτή είναι η μοίρα του Ολυμπιακού, καλώς ή κακώς: τον ισχυρό όλοι κυνηγάνε να τον φάνε κι αν δεν τον φάνε προσπαθούνε να του βγάλουν το μάτι, έτσι πάει πάντα κι ο Ολυμπιακός πάντα τα ίδια τράβαγε. Και μάλιστα προς επίρρωσιν αυτού θα συνεπιχειρηματολογήσει το γεγονός ότι από τον βάζελο δεν θα βρεθεί κανείς στο μάτι του κυκλώνα, άσχετα αν κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να καταλάβει το γιατί. Δυστυχώς, ούτε σε αυτό μπορώ να εξωτερικεύσω την εκτίμησή μου.

Πάμε τώρα λίγο πιο βαθειά: πολύς κόσμος ασχολείται με το ποιος άλλος μπορεί να εμπλέκεται. Κατ' εμέ το ερώτημα είναι εντελώς λάθος: το ερώτημα είναι ποιος δεν εμπλέκεται. Ακούστε ας πούμε το εξής: η ΑΕΚ τι λέτε εμπλέκεται; Φαινομενικά όχι και πουθενά. Όμως η ΑΕΚ δεν είχε υποστηρίξει δις κιόλας τον Κανελλόπουλο; Τον είχε. Οπότε;
Τι οπότε, δεν υπάρχει οπότε. Κανένα συμπέρασμα δεν μπορεί να βγει. Το μόνο που διαφαίνεται είναι ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ολοένα και περισσότεροι θα εμπλέκονται στην όλη ιστορία, λιγότερο ή περισσότερο, έμμεσα ή άμεσα. Και όλους θα τους πάρει η μπάλα και αυτός ακριβώς θα είναι ένας λόγος που το θέμα εκτιμώ ότι θα ψιλοθαφτεί από ένα σημείο κι έπειτα κιόλας.

Εγώ αυτό που κατάλαβα είναι ότι το στήσιμο ήταν καθαρά στοιχηματικό κι όχι αγωνιστικό, απλά μάλλον μαζί με τον βασιλικό ποτιζόταν και η γλάστρα. Οι περισσότεροι συγχέουν τους διαλόγους με το πρωτάθλημα, ενώ στην πραγματικότητα είναι προφανές ότι υπάρχει στοίχημα στο προσκήνιο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχουμε δύο διαφορετικές υποθέσεις, μία του στοιχήματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται και μία των στημένων αγώνων, πάλι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κάποιοι λοιπόν μπορεί να ήταν περαστικοί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και να βρέθηκαν μπλεγμένοι εκ του μη όντος. Κάποιοι άλλοι μπορεί να είναι μπλεγμένοι και για κάποιον λόγο να την σκαπουλάρουν. Κάποιοι άλλοι μπορεί να είχαν ανάμειξη και να μην φαίνονται και το ακριβώς αντίθετο κάποιοι παράλλοι. Και κυριολεκτικά πιστεύω ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μπλεγμένοι είναι σχεδόν όλοι -προσοχή: μπλεγμένοι λέω, όχι ένοχοι. Αν και δεν έχω πάρε-δώσε με τον Μαρινάκη ας πούμε , παρολαυτά θα έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά ότι είναι καθαρός. Άνθρωπος που προτίθεται να κινηθεί ανέντιμα δεν χώνει τόσα λεφτά από την πρώτη μέρα. Όπως είπα όμως, όταν αποφασίζεις -έστω και μεταγεννέστερα- να συνεργαστείς με τον (κάθε) Μπέο, τότε πρέπει να είσαι έτοιμος να αναλάβεις και το κόστος της επιλογής σου. Και έστω και διά της τεθλασμένης, αυτό λογικά θεωρείται ανάμειξη υποθέτω, διότι αν δεν είναι έτσι τότε ονόματα όπως (πχ) του Αβρααμάκου που μάλλον βρέθηκε μέσα μάλλον ένεκα βλακείας, δεν θα έπρεπε να βρίσκονταν εκεί.

Τέλος, επειδή διαπιστώνω ότι και αυτό έχει παρεξηγηθεί, θέλω να υπενθυμήσω προς όλους ότι το πασίγνωστο πλέον εισαγγελικό πόρισμα δεν είναι τίποτε άλλο από μια πρόταση. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ακόμη και όσοι έχουν προφυλακιστεί, είναι αθώοι, όλοι τους, και ο Μπέος και ο Ψωμιάδης και ο οποιοσδήποτε, για όλους ισχύει το τεκμήριο της αθωώτητας, αυτή η ύψιστη Αξία. Πραγματικά θέλω να το τονίσω αυτό διότι πάλι διακρίνω μια έντονη τάση ανθρωποφαγίας όχι μόνο από τα ΜΜΕ αλλά και από τον απλό κόσμο. Το ποιοι και πόσοι θα αποδειχθούν ένοχοι, αυτό θα φανεί με την ολοκλήρωση των διεργασιών της Δικαιοσύνης, για τις οποίες δεν είμαι και ιδιαίτερα αισιόδοξος για το κατά πόσον θα μπορέσουν να βγάλουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Η στοιχειοθέτηση σε τέτοιες περιπτώσεις-φαντάσματα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Πόσω δε μάλλον όταν υπάρχουν θέματα του κατηγορητηρίου τα οποία είναι διάτρητα κιόλας, όπως ο νόμος περί τυχερών παιγνίων για παράδειγμα, που μεταξύ άλλων καθορίζει και τι είναι το παράνομο στοίχημα και για τον οποίον νόμο μας έχει ξεσκίσει στα πρόστιμα η ΕΕ. Αλλά αυτά είναι μια άλλη κουβέντα, επίσης μεγάλη...

Και επειδή σαν πολλοί μας έχουν προκύψει γνώστες εσχάτως, να υπενθυμήσω ότι στο calciopoli που είναι και το σημαντικότερο σκάνδαλο στησιμάτων που έχει προκύψει πανευρωπαϊκώς, ο τίτλος ναι μεν αφαιρέθηκε από τη Γιουβέντους αλλά αρχικώς δώθηκε στην Μίλαν, για όσους θυμούνται. Όταν μετά απεδείχθη εμπλοκή και της Μίλαν, αφαιρέθηκε εκ νέου και δόθηκε στην Ίντερ. Και εν συνεχέια, κοντά έναν χρόνο μετά, απεδείχθη ότι και η Ίντερ είχε ανάμειξη αλλά η ιταλική ομοσπονδία απεφάσισε να μην ασχοληθεί περαιτέρω για λόγους του ήδη πληγωμένου πρεστίζ του ιταλικού ποδοσφαίρου. Αναφορικά με τους κατηγορούμενους, από τους 20φεύγα είχαν μπει μέσα μόνο οι 2, ενώ από τις 4 ομάδες που υποβιβάστηκαν πρωτόδικα τελικώς έπεσε μόνο η μία. Αυτά τα λέω για να καταλάβετε πόσο δύσκολες είναι αυτές οι περιπτώσεις.

Θα κλείσω το στημενοσενδόνι μου ενθυμούμενος ένα παιχνίδι που είχε πέσει στα χέρια μου προ αρκετών ετών και είχα πάθει πλάκα -ήταν κυριολεκτικά από τα αγαπημένα μου παρόλο που δεν ήταν και ιδιαίτερα... πολύπλοκο. Το παιχνίδι αυτό, λοιπόν, λεγόταν ΓΙΝΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ και ο σκοπός του παίκτη ήταν να κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για την ομάδα του, αρκεί να ήταν υπόγεια και παράνομα: έπρεπε να λαδώνεις διαιτητές, να λαδώνεις αντίπαλες ομάδες, να λαδώνεις τους οπαδούς για να τους έχεις με το μέρος σου, να στήνεις ματς σε κάθε πιθανό αποτέλεσμα, να λαδώνεις δικαστές, να απειλείς διαιτητές στο ημίχρονο κλπ, μα πάνω απ'όλα να απέφευγες τη φυλακή (διότι τότε ήταν που έχανες!). Όπως ορθά σχολίασε κι ο συμμαχητής polse σήμερον εις το φεηστσιμβούκιον, "ένα παιχνίδι από ΕΛ για ΕΛ".
Κυριολεκτικώς...

Οπότε μην εκλησσόμεθα για τις εξελίξεις στο ελλξηνικό ποδόσφαιρο. Ανέκαθεν τις ξέραμε απλά δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε την πλήρη έκταση. Και που την μάθαμε όμως, και πάλι ουδεμία έκπληξη. Εξάλου πάντα τα στησίματα για λεφτά γίνονταν.
Το μόνο που ελπίζω είναι να υπάρξει η ίδια κυβερνητική δεινότητα και σε άλλα σκάνδαλα που μας ενδιαφέρουν περισσότερο.
Χαίρετε.

Δεν είναι όλοι ίδιοι, δεν είναι όλοι "Μέρκελ"

Αναδημοσιεύω από το Ερυθρόλευκο Μετερίζι και διαβάστε με ιδιαίτερη (και πάρα πολλή) προσοχή.

Άρθρο του πρώην καγκελλάριου της Ο.Δ. της Γερμανίας στην εφημερίδα Die Zeit:

ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΜΙΤ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Τελευταία είχε δοθεί ιδιαίτερα μεγάλη σημασία σε μικροδιαφωνίες μεταξύ Παρισίων και Βερολίνου. Έτσι διέφυγε της προσοχής, ότι οι διαφορές απόψεων μεταξύ της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου προέδρου για την βοήθεια προς την Ελλάδα, αγγίζουν μόνο μια δευτερεύουσα πλευρά του προβλήματος.
Το θέμα, αν στο σχέδιο για τη διάσωση θα συμπεριληφθούν και ιδιώτες πιστωτές κάτοχοι κρατικών ομολόγων είναι δευτερεύον. Διότι σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούν τα χρήματα των φορολογούμενων: τόσο όταν οι άλλες χώρες βοηθήσουν την Ελλάδα όσο και στην περίπτωση , που πραγματικά οι ιδιώτες πιστωτές επωμιστούν πραγματικά ένα μέρος του χρέους. Διότι πραγματικά αυτοί οι πιστωτές είναι Γαλλικές, Γερμανικές ή άλλες τράπεζες. Αν αυτά τα πιστωτικά ιδρύματα θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες, διότι θα πρέπει να διαγράψουν δημόσιο χρέος και τότε θα έρθει και πάλι θέμα κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες που στα σωστά Γερμανικά, τελικά το βάρος πέφτει στους ώμους των φορολογούμενων.
Πολύ πιο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η Ελλάδα πρέπει να τύχει άμεσης βοήθειας. Αυτό ισχύει επίσης για την εξαιρετική περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση δηλώσει προς τους αλλοδαπούς πιστωτές της στάση πληρωμών. Ακόμη και τότε – και ειδικά τότε – θα είναι αποφασιστικής σημασίας η Ευρώπη να επανακινήσει την ελληνική οικονομία. Και δεν υπονοώ ακριβώς ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, όπως αυτό που πριν μισό αιώνα συνέβαλε καθοριστικά στην ανοικοδόμηση συνολικά της δυτικής Ευρώπης. Η αφετηρία σήμερα είναι διαφορετική: το είδος και ο τρόπος που οι κυβερνήσεις χειρίστηκαν το πρόβλημα χρέος της Ελλάδας από το 2009, οδήγησε την ελληνική οικονομία επιπρόσθετα σε μία βαριά αποπληθωριστική
ύφεση. Κατάσταση την οποίαν αποδίδει η έννοια κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση η βαθιά ανησυχία του ελληνικού πληθυσμού σήμερα θα πρέπει να προβληματίσει όλες τις πλευρές.
Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε: έχουμε μία κρίση χρέους μεμονωμένων μικρών χωρών της ευρωζώνης, καμία κρίση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Ακόμη και η χρεοκοπία μιας μεμονωμένης, μικρής χώρας μέλους θα είχε μόνο μία προσωρινή ψυχολογική επίδραση. Όταν κανείς συγκρίνει τα πρώτα 10 χρόνια του Ευρώ με τα τελευταία 10 χρόνια του γερμανικού μάρκου, τότε το Ευρώ τόσο στο εσωτερικό αλλά επίσης και στο εξωτερικό πλεονεκτεί. Ο ρυθμός πληθωρισμού στη ζώνη του Ευρώ ήταν χαμηλότερος, η ισοτιμία του Ευρώ ήταν σταθερή. Αυτή η σταθερότητα του Ευρώ θα πρέπει να διατηρηθεί. Γι αυτό το Ευρώ σήμερα έχει γίνει το δεύτερο σημαντικότερο νόμισμα αποθεματοποίησης του κόσμου. Πιστεύω δε, ότι σε περίπου 20 χρόνια θα έχουμε τρία παγκόσμια νομίσματα: το αμερικανικό δολάριο, το ευρώ και το κινέζικο renminbi. Που σημαίνει, ότι δεν πρόκειται για το νόμισμα αλλά πρόκειται για την Ευρώπη!
Ήπια αναδιάρθρωση – σκληρή αναδιάρθρωση
Αναδιάρθρωση δια της επιμήκυνσης πληρωμών στα πλαίσια μιας ήπιας αναδιάρθρωσης θα παρέτειναν τους χρόνους αποπληρωμής για ελληνικά κρατικά ομόλογα και του πακέτου των 110 δις ευρώ του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Θα μπορούσαν επίσης να μειωθούν ακόμη τα επιτόκια για τη βοήθεια. Έτσι η Ελλάδα θα είχε περισσότερο χρόνο να ρυθμίσει τον προϋπολογισμό της. Επίσης δυνατές θα μπορούσαν να είναι και άλλες συναλλαγές όπως η ανταλλαγή κρατικών ομολόγων με ασφαλή ομόλογα με κούρεμα. Κατά πόσον αυτό αφορά στους ιδιώτες πιστωτές, δεν έχει γίνει σαφές. Μία τέτοια αναδιάρθρωση θα ήταν περισσότερο ανεκτή από μία σκληρή αναδιάρθρωση. Αλλά τα συσσωρευμένα επί χρόνια δημόσια χρέη θα πρέπει μεμιάς να καλυφθούν με εγγυήσεις, που σε τελευταία ανάλυση θα αναλάβουν οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ: από το 1950 μέχρι το 2050 το ευρωπαϊκό ποσοστό (συμπεριλαμβανόμενης μαζί και της Ρωσίας) στο διεθνές εισόδημα της ανθρωπότητας (παγκόσμιο ακαθάριστο εισόδημα) θα πέσει από 30% σε κάτω από 10%. Άλλωστε είμαστε η μοναδική ήπειρος, της οποία ο πληθυσμός όχι μόνο γερνάει αλλά επίσης μειώνεται. Στο τέλος αυτού του αιώνα, εμείς οι Ευρωπαίοι θα αποτελούμε μόνο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γι αυτό πρέπει τα έθνη και οι χώρες της Ευρώπης να είναι αλληλέγγυοι.
Γι΄ αυτό η Ελλάδα χρειάζεται – ακόμη και στην ακραία περίπτωση μιας χρεοκοπίας! – ένα πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας μακράς πνοής. Το πρόγραμμα πρέπει να είναι προσανατολισμένο σε κατευθυντήριες ιδέες, όπως απασχόληση, παραγωγικότητα και λαϊκό εισόδημα. Θα πρέπει να ανοιχτεί στο έλληνες πολίτες μια προοπτική ευημερίας που θα πρέπει να προκύψει από συγκεκριμένα σχέδια. Για παράδειγμα την ενσωμάτωση της Ελλάδας σε μια στροφή στον τομέα της ενέργειας, έτσι ώστε να μπορεί να εξάγεται ηλιακή ενέργεια από την Αθήνα προς Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Όπως σχέδια για έργα υποδομών, βοήθεια από εταιρίες απασχόλησης, οι οποίες να απορροφήσουν ένα μέρος του τεράστιου ποσοστού της ανεργίας νέων. Ταυτόχρονα για δημοσιονομικούς λόγους επιβάλλεται η πώληση αεροδρομίων, λιμένων και άλλων άλλης δημόσιας περιουσίας.
Όταν η Ε.Ε. θελήσει πραγματικά να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, τότε θα απαιτηθεί βέβαια ένας θεματοφύλακας διαχειριστής, ο οποίος θα πρέπει να συνδυάζει οικονομικές γνώσεις, πολιτική και διοικητική εμπειρία. Το να βρεθεί τέτοιος και να συμφωνήσει κανείς πάνω στις ικανότητές του είναι δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Κανένας στην Αθήνα δεν είναι επιλέξιμος ( επίσης ούτε μεταξύ των πολιτικών ή τραπεζιτών στη Γερμανία, βλέπω κάποιον κατάλληλο γι΄ υτά τα καθήκοντα). ΄Ισως θα ήταν μια πρόκληση για τον ο Jean-Claude Trichet.
Δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε, ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να χρειαστεί για την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Επειδή όμως αυτές οι τρεις χώρες μαζί αποτελούν μόνο το 5% με 6% της κοινής αγοράς της Ε.Ε. ή διότι – διαφορετικά από ότι το 1990 με την DDR – δεν είναι αναγκαία η αλλαγή κανενός συστήματος, έτσι σε μια τέτοια περίπτωση δεν πρόκειται για υπέρογκο μέγεθος. Θα είχαμε τη δυνατότητα – αυτό όμως που μας λείπει είναι η θέληση και η αποφασιστικότητα.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν για τους ευρωπαίους δύο επιτακτικοί λόγοι να βοηθήσουν την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό διότι τα θεσμικά επίπεδα της Ε.Ε. και των κρατών μελών με υπαιτιότητά τους δεν εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους. Επίσης τα εποπτικά όργανα των τραπεζών κοιμόντουσαν, όταν τραπεζικά ινστιτούτα όπως π.χ.η Τράπεζα Υποθηκών Hypo Rean Estate, που με επιπόλαιο τρόπο είχε αγοράσει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία , κάτω από προϋποθέσεις είναι αδύνατον να τα διαχειριστεί. Η Κομισιόν στις Βρυξέλλες κοιμόταν, οι υπουργοί Οικονομικών ήταν κοιμισμένοι – επιτρέπεται τώρα αυτοί να επιρρίπτουν την ευθύνη στους φτωχούς της Αθήνας;
Ο δεύτερος λόγος είναι ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα: Όταν η Ε.Ε. επιτρέπει , να πτωχεύσει μια χώρα μέλος της τότε δημιουργείται ένα πολιτικό και ψυχολογικό προηγούμενο, το οποίο στο μέλλον, το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να θέσει σε κίνδυνο την Ε.Ε. ως σύνολο.
Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας από το 1981, η χώρα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής , όταν το 1991/92 ελήφθη η απόφαση στο Μάαστριχ για ένα ενιαίο νόμισμα. Εντωμεταξύ η Ε.Ε. υπερδιπλασίασε τα μέλη της. Απέτυχε δυστυχώς, με τη ματιά στη διεύρυνση της οικογένειας, να επαναδιαμορφώσει τους παλιούς κανόνες της ομοφωνίας. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών κρατών, δεν έχει όπως και πριν διευκρινιστεί. Αυτό το βλέπει κανείς και με τον δευτερεύοντα που έχει αναγνωριστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το βλέπει κανείς στην ακατανόητη σύνθεση της ευρωπαϊκής Επιτροπής με τα 27 μέλη.
Το βλέπει κανείς επίσης στο Σύμφωνο της Λισσαβόνας, του οποίου τις περίπλοκες διατάξεις, ακόμη και έμπειροι δικηγόροι δυσκολεύονται να κατανοήσουν.
Τα τελευταία δύο χρόνια τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν ντε φάκτο αποδειχτεί ως αναποτελεσματικά. Αποτελεσματική ήταν μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διότι δεν είχαν ανάμειξη ούτε οι χώρες μέλη, ούτε οι κυβερνήσεις και είναι η ΕΚΤ που κάλυψε το κενό. Αυτή είναι που συγκέντρωσε μαζικά από την αγορά, με δικό της κόστος ελληνικά κρατικά ομόλογα. Φυσικά και πρέπει η ΕΚΤ κάποια στιγμή να προβεί σε διαγραφή μέρους αυτού του λεγόμενου πιστωτικού χαρτοφυλακίου.
Ένας πολιτικός όμως, που επικρίνει σήμερα αυτή τη δέσμευση της τράπεζας, θα κάνει καλά να κοιτάει την καμπούρα του. Διότι εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα.
Αυτές τις βδομάδες βιώνουμε τον κίνδυνο της απειλής πτώχευσης της Ελλάδας. Βιώνουμε επίσης μια σοβαρή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώπιον αυτής της κατάστασης επί βδομάδες παρακολουθούμε διαμάχες λόγω διαφοράς ισχύος, εγωισμού, ματαιοδοξίας για ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά τώρα μόνο ζημιά προκαλούν – επίσης ακόμη και όταν Βερολίνο και Παρίσι δείχνουν να συμφωνούν και πάλι.
Ελλάδα- Οικονομική Κρίση – Ευρώ – Ευρώπη
Ποιο είναι το θεμελιώδες συμφέρον της Γερμανίας; Η ενσωμάτωση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σημαντικότερη από την ενσωμάτωση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στο ΝΑΤΟ.
Κανένα άλλος έθνος στην Ευρώπη με όπως δείχνει η ιστορία του 20ου αιώνα δεν έχει την ανάγκη να μην είναι απομονωμένο, και να μην αυτοαπομονώνεται. Κανένα άλλο έθνος δεν έχει περισσότερους γείτονες από μας, στο κέντρο των οποίων ζούμε.
Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει να χάσει περισσότερα από τη Γερμανία, την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.
Αυτές τις ημέρες όπου γίνεται λόγος για δισεκατομμύρια, θα πρέπει επίσης να παίξει ένα ρόλο και η δυόμισι χιλιάδων χρόνων ιστορία. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Δημοκρατίας – και της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού! Ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού βασίζεται στα έργα μεγάλων Ελλήνων. Χωρίς Όμηρο, χωρίς Σοφοκλή, τι θα είμαστε εμείς; Χωρίς Σωκράτη, Πλάτωνα, χωρίς Αριστοτέλη: Ή χωρίς Περικλή; Μπορεί μερικοί των σημερινών κορυφαίων στην Αθήνα να είναι διεφθαρμένοι, αλλά οι πρόγονοί τους και η ιστορία τους αξίζουν το σεβασμό.
Όποιος κάποτε έχει βιώσει το Ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Σούνιο ή την Ακρόπολη, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.»

Περί Προτάσεων IV: Ενασχόληση με τα Κοινά

Κι εδώ φτάνουμε στα πραγματικά σοβαρά, και το εννοώ. Όχι ότι το Σύνταγμα, οι Νόμοι ή τα Δημοσιονομικά είναι λιγότερο σημαντικά, όμως τι να τα κάνεις όλ'αυτά όταν οι πολίτες είναι ένας απλός χυλός, άβουλα όντα, πρόβατα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται;
Ας είναι καλά τα ΜΜΕ... Ουπς... Ξεφύγαμε.

Θα ξεκινήσω από τα σκληρά ναρκωτικά που ίσως να είναι και ληγμένα κιόλας: εδώ και κοντά έναν μήνα παρατηρούνται κάποιες κινητοποιήσεις, είτε με τον κόσμο που μαζεύεται ειρηνικά σε πλατείες της χώρας, είτε με διάφορα εξώδικα που διαβάζουμε ότι πολίτες στέλνουν σε βουλευτές κλπ, είτε ακόμη και απ'αυτούς που ακόμη κι αν δεν έχουν λόγο ή έστω ένα επιχείρημα τα χώνουν ασταμάτητα σε αυτούς που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Δεν θα εξετάσω εν προκειμένω κατά πόσον οι κινήσεις αυτές θα φέρουν το όποιο αποτέλεσμα, αλλά θα σταθώ στις κινήσεις. Εμένα ξέρετε τι μου λένε αυτές οι κινητοποιήσεις;
Ότι στις επόμενες εκλογές η αποχή θα πρέπει να φτάσει το πολύ ένα 6-7%, μαζί με αυτούς που δεν έχουν διαγραφεί από τους πίνακες.

Έχουμε ξαναπεί ότι η δημοκρατία προϋποθέτει (βασίζεται στη) συμμετοχή. Τουναντίον, η αποχή είναι αμετοχή (αδόκιμος όρος, αλλά τον χρησιμοποιώ επίτηδες). Η αποχή δεν είναι πολιτική πράξη αλλά πολιτική απραξία. Και η απραξία βλέπουμε στην πράξη που μας οδηγεί. Το θέμα είναι ότι το να συμμετάσχεις πολιτικά έχει κάποιες προϋποθέσεις, δεν είναι άντε πάμε γιούργια και ξεμπερδέψαμε. Και προπάντων συνεπάγεται συνεχή ενασχόληση με τα Κοινά και όχι αποσπασματική ή πρόσκαιρη. Οι πολιτικές εξελίξεις εξάλλου δεν σταματάνε ποτέ οπότε αντίστοιχα δεν πρέπει να σταματάνε ούτε οι πολίτες.

Ας κάνουμε ένα σύντομο (κι επίτηδες επιλεκτικό) ταξίδι στην αρχαία Αθήνα, το μοναδικό μέρος που ευδοκίμησε για ένα φεγγάρι η πραγματική δημοκρατία με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Τι θα διαπιστώσουμε; Πρώτον, ότι για να συμμετέχεις στα Κοινά έπρεπε να εργάζεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο έως και καθόλου. Επειδή όμως η παραγωγή έπρεπε να προχωράει, εδώ υπεισερχόταν η τεράστια σημασία της ύπαρξης των δούλων στην πόλη, οι οποίοι στην ΑΘήνα συχνά είχαν περισσότερα δικαιώματα ακόμη και από πολίτες σε άλλες πόλεις με άλλα καθεστώτα, αλλά αυτό ας μην το επεξηγήσουμε περισσότερο διότι είναι μεγάλη και μπλεγμένη κουβέντα. Παράλληλα, είχε αποδειχθεί ότι όσο πιο μακρυά έμενε κάποιος από την Αγορά, τόσο πιο δύκολο ήταν να συμμετάσχει στις δημοκρατικές διαδικασίες, ενώ αντίστοιχη δυσκολία υπήρχε ανάλογα με το επάγγελμα (πχ ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συμμετάσχει ένας γεωργός). Παρομοίως και κατά έναν περίεργο αλλά όχι παράδοξο τρόπο, όσο πιο κοντά διέμενε κάποιος προς την θάλασσα, τόσο πιο δημοκρατικές αντιλήψεις είχε! Σημειωτέον, ότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στην αρχαιότητα οι εξελίξεις ήταν πολύ πιο αργές και σαφώς λιγότερες σε σχέση με τους μεταγενέστερους αιώνες, οπότε ο περισσότερος χρόνος ενασχόλησης με τα Κοινά συνδυαζόταν ουσιαστικά με μικρότερο αντικείμενο άρα απαιτείτο και λιγότερος χρόνος, γι'αυτό και υπήρχε έκρηξη των τότε επιστημών, της φιλοσοφίας κλπ.

Ας επιστρέψουμε πάλι στο σήμερα λοιπόν: έχουν αυτά εφαρμογή στην εποχή μας; Υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να επιβιώσει δίχως να εργάζεται; Υπάρχει η δυνατότητα ένας σύγχρονος πολίτης ν'ασχολείται τόσο πολύ (όσο πρέπει) με τις εξελίξεις -πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, διεθνείς- που αφορούν τον τόπο και μάλιστα με το απαιτούμενο εύρος γνώσεων; Υπάρχει η δυνατότητα να μαζευτούν 3-4 εκατομμύρια Αθηναίοι πολίτες (αναφέρομαι στην αντιστοιχία της αρχαίας αθηναϊκής επικράτειας) στον ίδιο χώρο κατ'αναλογία των 20 χιλιάδων πολιτών που μαζεύονταν στην αρχαιότητα και να μπορούν να δώσουν λύση για ένα σοβαρό ζήτημα της πόλης μετά από άμεση συζήτηση; Υπάρχει η δυνατότητα να γίνει το ίδιο για ολόκληρη τη χώρα; Προφανώς οι δυσκολίες είναι τεράστιες λοιπόν.

Και είναι τεράστιες και για έναν ακόμη λόγο: διότι ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει την τύφλα του (το θέτω έτσι ωμά και τεχνηέντως προκλητικά διότι έχω τους λόγους μου).
Θα σας πω, λοιπόν, τι κάνω εγώ για τον εαυτό μου για να συνειδητοποιήσετε τις δυσκολίες.
Υπάρχουν φορές που αναλογιζόμενος "τι έκανα σήμερα" συνειδητοποιώ ότι είναι σχεδόν αδύνατον να τα πρόλαβα όλ'αυτά. Και να ενημερωθώ και να κάνω τις κοινωνικές μου συναναστροφές και να ασχοληθώ με τις όποιες ανάγκες μου και να εργαστώ και να γράψω εδώ μέσα και τα πάντα. Εσχάτως, και το να πάω στο Σύνταγμα. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Ότι πολλές φορές πρέπει να θυσιάσω κανάν καφέ, κάποιες άλλες λίγο από τον ύπνο, κάποιες παράλλες λίγη από την ξεκούραση κλπ. Πόσοι λοιπόν προτίθενται να είναι σχεδόν ασταμάτητα σε μια πρίζα και να τρέχουν όλη την ώρα; Ξέρω αρκετούς, αλλά στο σύνολο είναι μάλλον ελάχιστοι. Όταν, λοιπόν, αρχίζουν οι εκπτώσεις στην συνέχεια έρχονται και άλλα αποτελέσματα, κατά κύριο λόγο αρνητικά...
Εξάλλου, αργία μήτηρ πάσης κακίας όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Όπως έχουμε ξαναπεί όμως, η Ημιμάθεια και η Αμάθεια δεν είναι περιοχές της Ημαθίας όπως αρκετοί νομίζουν, κοινώς το θέμα δεν είναι γεωγραφικό: το να ξέρεις λίγα πράγματα ή ένα τμήμα του συνόλου δεν είναι κακό εάν προτίθεσαι να μάθεις κι άλλα. Είναι όμως χείριστο όταν επιθυμείς να έχεις εμπεριστατωμένη άποψη. Κι ακόμη χειρότερο κι από το χείριστο είναι αν θεωρείς εαυτόν αυθεντία που κατέχει την μία και μοναδική αλήθεια, όπως πολύς κόσμος κάνει σε τούτη τη χώρα έχοντας την σαφή επίγνωση ότι γεννήθηκε γνωρίζοντας ήδη τα πάντα, γι'αυτό και σπανίως δέχεται κουβέντα ή ακόμη χειρότερα, μύγα στο σπαθί του, το οποίο σπαθί συνήθως χρησιμοποιεί για να χαρακτηρίσει τον άλλον παίρνοντάς του το κεφάλι με κάποια εύχρηστη ταμπέλα απ'αυτές που όλοι ξέρουμε. Να τα δούμε όμως λίγο και επί του πρακτέου...

Στο πλαίσιο των διαδηλώσεων στις πλατείες, το νέο φρούτο που έχει ανακύψει είναι οι λαϊκές συνελεύσεις. Δεν το κρύβω ότι από την πρώτη κιόλας ημέρα, στις 25 Μαϊου, που άκουσα από μια ντουντούκα να λένε "στις 8 θα έχουμε λαϊκή συνέλευση στην πλατεία" μου χτύπησε άσχημα: αυθόρμητα σκέφτηκα "ποιος μπορεί να το οργανώνει;", διότι αν ήταν αυθόρμητο θα έπρεπε να ήταν και παντελώς ανοργάνωτο. Αυτοί όμως έδειχναν να έχουν προσχεδιάσει κάποια πράγματα (όπως το να έχουν μαζί ντουντούκα και μικρόφωνα για παράδειγμα). Πες όμως ότι το παραβλέπουμε αυτό.
Παρακολουθώντας την εν λόγω συνέλευση διαπίστωσα (και με τον καιρό επιβεβαίωσα) αυτό που εξαρχής φοβόμουν: πρώτον, ήταν ξεκάθαρα καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη, δεύτερον, ο κόσμος είχε την εντύπωση ότι συμμετείχε σε κάτι πραγματικά δημοκρατικό και τρίτον, ότι οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι τους γίνεται, μιας και φαινόταν από τα όσα ακούγονταν πλείστα εκ των οποίων ήταν αρκούντως... εντυπωσιακά. Τι εννοώ...

Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό που υποτίθεται ότι πρεσβεύει η λαϊκή συνέλευση την... αμεσοδημοκρατία (τώρα, αυτό είναι λέξη; Τέλος πάντων) την οποίαν θα αποκαλώ άμεση δημοκρατία από τούδε. Τι είδους άμεση δημοκρατία είναι όταν συμμετέχει μια απελπιστικά μικρή ομάδα ανθρώπων ως προς το σύνολο, η οποία μικρή ομάδα γίνεται ακόμη μικρότερη αν κάτσεις να παρατηρήσεις πόσες ίδιες φάτσες μιλάνε και ξαναμιλάνε ως προς το σύνολο των ομιλητών, όπου αν αναλογιστούμε ότι οι ομιλητές/εισηγητές βγαίνουν με κλήρωση, τότε οι συγκεκριμένοι με τον ρυθμό που κληρώνονταν θα έπρεπε να έχουν εξαντλήσει την τύχη τους παίζοντας και τζόκερ: είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα το'πιαναν από 3-4 φορές έκαστος. Βάλε τώρα την συγκεκριμένη φρασεολογία, βάλε την αντιμετώπιση κάποιων που όλως περιέργως έλεγαν πραγματικά σωστά πράγματα και που τους περίμενε η άλαλη αποδοκιμασία, βάλε και κάποια άλλα πράγματα που σίγουρα έχουν διαπιστώσει αρκετοί παρευρισκόμενοι -ιδίως οι παρατηρητικοί, ε, δεν θέλει και πολύ να καταλάβεις τι παίζεται. Πέραν τούτου όμως έστω ότι το προσπερνάμε και αυτό καλή τη πίστη αποδεχόμενοι ότι κάποιος "οργανωμένος" αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις "γνώσεις" του για να βοηθήσει τον κόσμο. Όταν έρχεται η υποτιθέμενη συνέλευση και λέει "καταθέτουμε το τάδε ψήφισμα των αγανακτισμένων", μόνο και μόνο επειδή ψήφισε μια μειονότητα του συνόλου, από την οποίαν μπόρεσαν να μιλήσουν μόλις ελάχιστοι αρκετοί εκ των οποίων προφανώς επιλεγμένοι, όπου ουδείς εξ (όλων) αυτών εξελέχθη δημοκρατικά ώστε να αποφασίζει εις το όνομα των υπολοίπων που μπορεί να βρίσκονταν οπουδήποτε αλλού στην ευρύτερη περιοχή, αναρωτιέμαι κατά πόσον είναι απλά δημοκρατικόν αυτό, δίχως να πηγαίνουμε καν και στο κατά πόσον είναι και άμεσον, το οποίο είναι σαφώς πιο μπερδεμένο. Ε, και όμως ακόμη και αυτό που κάνει κυριολεκτικώς κρα από μακρυά, ο κόσμος αδυνατεί να το καταλάβει.

Όποιος ασχοληθεί με την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία θα διαπιστώσει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, ένα εκ των οποίων ότι είναι κυριολεκτικά ανεφάρμοστη. Για την ακρίβεια, η δομή της ήταν τόσο σύνθετη και προσεγμένη παράλληλα που προσωπικά -αν και δεν είμαι ειδικός- το θεωρώ σχεδόν θαύμα ότι κατάφερε να υπάρξει και δη, ως τόσο ισχυρό πολίτευμα έστω και για το μικρό διάστημα που υπήρξε. Διότι μην ξεχνάμε ότι αυτό που σήμερα κάποιοι αποκαλούν άμεση δημοκρατία, στην αρχαιότητα ήταν γνωστό απλώς ως δημοκρατία-σκέτο: κράτος του δήμου, η ισχύς του λαού, δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι παγκοσμίως, σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητος πραγματική δημοκρατία υπήρξε πρακτικά (κι αθροιστικά) μόνο για 2 αιώνες και μόνο στην αρχαία Αθήνα (έστω κι αν το διευρύνουμε διά της τεθλασμένης στην αθηναϊκή συμμαχία -μετέπειτα ηγεμονία παρόλο που οι διαφορές ήταν συχνά-πυκνά τεράστιες). Πως μπορόυμε λοιπόν να εγκαθιδρύσουμε άμεση δημοκρατία όταν η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι συνθήκες για κάτι τέτοιο είναι πολύ συγκεκριμένες; Σήμερα, στον σύγχρονο κόσμο δηλαδή, μάλλον τα ελβετικά καντόνια είναι ίσως ό,τι πιο πλησιέστερο προς το ιδανικό πολίτευμα, και πάλι όμως οι διαφορές είναι τεράστιες και συνήθως ζωτικές. Ε, κι όμως, πολύς κόσμος εξακολουθεί να θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό γι'αυτό και δεν σταματά να το ζητάει και παρομοίως γι'αυτό προσπαθεί να συμμετέχει σε αντίστοιχες... αμεσοδημοκρατικές λαϊκές συνελεύσεις.

Εδώ όμως αναφύεται ένα θεμελιώδες ερώτημα: πως να το κατανοήσει κάτι τέτοιο ο κόσμος όταν δεν διαβάζει;
Θου κύριε, πιπέρι στο στόμα μου, τι έγραψα ο ασεβής; Να διαβάσει; Ποιος να διαβάσει; Αυτός που ήδη τα ξέρει όλα; Αν κάτσεις να συζητήσεις με κάθε σοβαρή διάθεση κι εντελώς ανοικτόμυαλα με τον οποιονδήποτε θα διαπιστώσεις ότι οι 99 στους 100 (μην πω ότι λέω λίγους κιόλας) αποκτούν γνώση για ένα θέμα απλά και μόνο διαβάζοντας τον τίτλο. Κάποιοι άλλοι δεν διαβάζουν καν τον τίτλο -πόσο δε μάλλον και το κείμενο- και απλώς εξωτερικεύουν τον ορθόν ή το εσφαλμένο του κειμένου ανάλογα με το αν "πηγαίνουν" ή θεωρούν έγκυρο τον αρχικό σχολιαστή ή ακόμη και τον συγγραφέα. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε διαβάσει απόψεις του στυλ "μα καλά, πλάκα μας κάνει ο Χόκινγκ; Τι αηδίες είναι αυτές που λέει;" ή "είναι γνωστό -sic- ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν....." (βάλτε ό,τι θέλετε, εξάλλου τους βιάζουμε κάθε τρις και λίγο, αφήστε που αυτοί δεν ήξεραν και ξέρουμε εμείς). Είναι, δηλαδή, γενικότερη τακτική ότι ο άμεσα εμπλεκώμενος ή ο πραγματικός γνώστης στην πραγματικότητα δεν ξέρει τι λέει και χρειάζεται τη δική μας πολύτιμη συνδρομή προκειμένου να το κατανοήσει. Έτσι καταφέρουμε να συγχέουμε κάτι εξαιρετικά σημαντικό με κάτι πραγματικά σκοταδιστικό: ενώ είναι δέον να έχουμε προσωπική άποψη για κάτι -ακόμη και για το ο,τιδήποτε, θεωρούμε ότι η άποψη αυτή είναι αυτομάτως και η σωστή, γι'αυτό και την εκφέρουμε άλλωστε. Έτσι έχουμε καταλήξει οι σύγχρονοι Έλληνες να είναι ταυτόχρονα αστρονόμοι, μαθηματικοί, φυσικοί, οικονομολόγοι, πολιτικοί, φιλόλογοι, δημοσιογράφοι, ξυλουργοί, μάγειρες, καπνεργάτες κλπ, κλπ, κλπ. Όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Μόνο που τα πράγματα δεν (πρέπει να) είναι ακριβώς έτσι...

Ο Σωκράτης, ο πλέον μελετημένος άνθρωπος στην ιστορία της ανθρωπότητος, διαλαλούσε δεξιά κι αριστερά το περιβόητο ότι το μόνο πράγμα που γνώριζε ήταν ότι δεν γνώριζε τίποτε, γι'αυτό και πάντοτε ξεκινούσε ταυτόχρονα με τους "αυθέντες" να βγάλει την άκρη. Φυσικά ο Σωκράτης ήξερε πολλά περισσότερα και αυτό ήταν κάτι που τω όντι το γνώριζε, είχε όμως την συναίσθηση πως αυτά που δεν γνώριζε ήταν τόσα πολλά που δεν είχε νόημα να ισχυριστεί ότι γνώριζε (γενικώς ή ειδικώς). Δεν ήταν τυχαία η απάντησή του όταν τον ρώτησαν να καταθέσει τη γνώμη του για την σπουδαιότατη πραγματεία του Ηρακλείτου: όσα κατάλαβα ήταν πολύ σημαντικά, πιο σημαντικά όμως πρέπει να ήταν όσα δεν κατάλαβα. Αυτό ακριβώς αποτελεί κατ' εμέ την Αρχή της Γνώσης. Αναγνωρίζεις ότι δεν γνωρίζεις και έτσι με καλή διάθεση και ανοικτό μυαλό έχεις όλα τα φόντα για να μάθεις.
Πως όμως θα το επιτύχεις αν νομίζεις ότι ήδη τα ξέρεις όλα; Αδύνατον.

Δε νομίζω να στραπατσαρίστηκε κανενός η προσωπικότητα ποτέ άπαξ και παραδέχθηκε ότι δεν γνωρίζει κάτι. Όπως επίσης, ουδείς έπαθε ποτέ τίποτε παραδεχόμενος ότι αυτό που λέει είναι απλώς μια πιθανότητα κι ουχί η μόνη εκδοχή.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι με το που θα έρθει κάποιος και θα παρουσιάσει την αντίθετη θέση πρέπει σώνει και καλά να κάνεις πίσω. Σε μια τέτοια περίπτωση μάλλον αγνοείς μια από τις βασικές αρχές του διαλόγου, ότι δηλαδή κάθε θέση πρέπει να ελέγχεται για την ορθότητά της ή μη, μόνο που για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να υπάρχει η ορθή επιχειρηματολογία και όχι αυτή που συνήθως παρατηρούμε σε έναν κλασικό διάλογο του διαδικτύου που περιορίζεται σε ένα σκέτο "δεν ισχύει", "λες βλακείες", "διαφωνώ" κλπ, δίχως περαιτέρω παρουσίαση θέσεων. Ναι, δικαίωμά σου να διαφωνείς, αλλά εξήγησέ μου και γιατί διαφωνείς. Ο Βολταίρος έλεγε ότι διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ με τη ζωή μου το δικαίωμά σου να το λές. Εγώ μπορεί να ισχυριστώ κάτι συγκεκριμένο κι εσύ να το θεωρήσεις λάθος. Το να μου πεις απλώς ότι είναι λάθος δεν σημαίνει ότι μου καταρρίπτεις το επιχείρημα, απλώς με κάνεις να χάνω τον χρόνο μου μαζί σου. Θα μου πείτε τώρα, που κολλάει αυτό με το θέμα μας;

Διότι ένας από τους βασικούς παράγοντες της ενασχόλησης με τα Κοινά είναι ο σεβασμός του συνομιλητή σου, όπου για να πετύχεις κάτι τέτοιο πρέπει να μάθεις και ν'ακούς πρώτιστα αλλά και να μιλάς εν συνεχεία. Για να τα πράξεις όμως αμφότερα πρέπει όπως ήδη έγραψα ν'ανοίγεις και κανά βιβλίο να ανοίγει το στραβό σου. Τι σημαίνει αυτό; Μα... ν'αποκτήσεις Παιδεία.

Δεν είναι δυνατόν ν'ακούω κόσμο και κοσμάκη να λαμβάνει θέσεις για σημαντικά θέματα και να διαπιστώνω ότι δεν γνωρίζει ούτε καν τα ελάχιστα για το θέμα. Δεν είναι δυνατόν να διαπιστώνω ότι κόσμος και κοσμάκης προσπαθεί να μιλήσει για το Σύνταγμα και πιθανώς να μην έχει διαβάσει καν το Σύνταγμα, έστω και μια φορά το ρημάδι. Δεν λέει κανείς να γίνεις εξπαίρ σε κάτι, αλλά μπορείς να διαβάσεις αρκετά για να αποκτήσεις μιαν εμπεριστατωμένη πρώτη άποψη, την οποίαν μετά μπορείς να αναθεωρήσεις, είτε επειδή ανακάλυψες ότι κάτι σου είχε διαφύγει, είτε επειδή βρήκες κάτι καλύτερο, είτε επειδή απλά συνειδητοποίησες ότι έκανες λάθος. Διότι στην χώρα που όλα τα κατηγοριοποιούμε στα άκρα, το να αναθεωρήσεις μιαν άποψη δεν είναι κωλοτούμπα, άλλο πράγμα είναι αυτή αλλά αυτό δεν είναι επί της παρούσης. Δηλαδή, δεν το κατάλαβα, όλοι μας έχουμε ανέκαθεν τις ίδιες απόψεις για όλα τα θέματα από τότε που γεννηθήκαμε; Διότι ένας άνθρωπος ακόμη και στην βρεφική του ηλικία έχει άποψη για κάτι. Οπότε, που καταλήγουμε;

Παρόλο που από μιαν άποψη ζούμε σε μιαν μάλλον στρεβλή εκδοχή της πλατωνικής Πολιτείας, όπου η εξειδίκευση είναι μια από τις βασικές αρχές της καθημερινότητας, πρέπει να βρούμε την χρυσή τομή της ενασχόλησης με τα Κοινά.
Και ποια είναι τα Κοινά; Τα πάντα που μας αφορούν ως οντότητες και ως πολίτες. Από τα σχολεία και την Υγεία μέχρι τις εφορίες και τις συζητήσεις εντός του Κοινοβουλίου, από το Σύνταγμα και τους Νόμους, μέχρι το επίπεδο των ΜΜΕ και το ύψος της φορολογίας στα κρεατικά, από τις διμερείς σχέσεις με τα Σκόπια και τη θέση μας στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι μέχρι τις εξαγωγές σε ελαιόλαδο και μακεδονικό χαλβά. Κυριολεκτικά τα πάντα, γι'αυτό και ονομάζονται Κοινά, διότι μας αφορούν όλους.
Τα Κοινά είναι... ας πούμε σαν τα βατράχια. Μπορεί να μην βλέπουμε άμεσα τη χρησιμότητά τους, αλλά αν εκλείψουν αυτομάτως θα μας φάνε οι μύγες και τα κουνούπια, έτσι για να αναφέρω ένα τεχνηέντως έντονο κι εξεζητημένο παράδειγμα.

Από που ξεκινήσαμε λοιπόν; Α, ναι, από την αποχή στις επόμενες εκλογές όποτε γίνουν.
Διότι η αποχή μεταξύ άλλων είναι και συνενοχή.
Συνενοχή στα χάλια.
Δεν είναι δυνατόν να επιζητάς αλλαγές αλλά να τις περιμένεις από τους άλλους μόνο.
Δεν είναι δυνατόν να προσπαθείς να συμμετέχεις σε λαϊκές συνελέυσεις αλλά να μην έχεις ιδία άποψη τουλάχιστον για τα σοβαρά θέματα (όπου προσέξτε: οι συνελεύσεις σαν ιδέα γενικώς δεν είναι κακές, αλλά θέλουν ενεργούς πολίτες για να τις πραγματώσεις και όχι πρόβατα που λένε ναι ή όχι αναλόγως του τι θα προστάξει ο τσοπάνης ο οποίος εν προκειμένω απλά δεν είναι επαγγελματίας επιτήδειος αλλά wannabe τέτοιος).
Ως επίσης δεν είναι δυνατόν να θεωρείς ότι είναι χρέος σου να συμμετέχεις σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ή ό,τι άλλο αλλά να μην συμμετέχεις στις διαδικασίες που πραγματικά επηρεάζουν το μέλλον του τόπου.
Αλήθεια, πόσοι έχουν κάτσει να διαβάσουν τον εκλογικό νόμο και εν συνεχεία να συνειδητοποιήσουν πόσο μεγάλη ζημιά κάνει η αποχή;
Πότε θα καταλάβει ο κόσμος ότι το "μια φορά στα 4 χρόνια" είναι καταστροφή και ότι χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση από όλους μας;
Πότε θα καταλάβουμε ότι το κράτος είμαστε εμείς; Ό,τι μούτρα έχουμε εμείς τα ίδια έχει και το κράτος μας και τούμπαλιν; Ή μήπως νομίζουμε ότι οι πολιτικοί από κάποια άλλη -διαφορετική- κοινωνία βγαίνουν;

Η Δημοκρατία, ακόμη και η δική μας που μάλλον σε δημιοκρατία την έχουμε μεταλλάξει, έχει και τα εργαλεία και τους Θεσμούς να ανταπεξέλθει των δύσκολων ή των διεφθαρμένων ή των ξεπουλημένων καταστάσεων. Όταν όμως οι πολίτες αδιαφορούν, τότε τα πάντα μπορούν να διαφθαρούν, ακόμη και οι Θεσμοί. Τότε είναι που παρουσιάζονται νοοτροπίες πελατειακής σχέσης με τους διεφθαρμένους πολιτικούς: θα σου δώσω ένα κοκαλάκι κι εγώ θα φάω ολόκληρο το γουρουνόπουλο (το μαζί τα φάγαμε του Πάγκαλου).

Διότι όχι, κύριοι, η ευθύνη των πολιτών ναι μεν υπάρχει και είναι τεράστια, είναι όμως απείρως λιγότερη από την ευθύνη των πολιτικών.
Μπορείς να κατηγορήσεις έναν πολίτη ότι ψήφισε με εσφαλμένα κριτήρια, όμως δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις ότι πίστεψε εκείνον που του εμπορεύθηκε ελπίδα. Διότι τι κάνουν τόσα χρόνια οι πολιτικοί; Ελπίδα εμπορεύονται.
Θα αυξήσουμε τους μισθούς.
Θα σας διορίσουμε στο δημόσιο.
Θα αυξήσουμε τις συντάξεις.
Θα χαμηλώσουμε τους φόρους.
Τι είναι αυτά νομίζετε, αν όχι εμπόριο ελπίδας;
Άρα που ευθύνεται ο πολίτης; Στο ότι υπήρξε αφελής και πίστευε αυτούς που του πούλαγαν φούμαρα επί δεκαετίες.
Γιατί όμως υπήρξε αφελής; Διότι υπήρξε σκέτο-πολίτης κι ουχί ενεργός πολίτης.
Και γιατί δεν υπήρξε ενεργός πολίτης; Διότι είχε αφεθεί στα χέρια των αυθεντών.

Για την ενημέρωση αρμόδια είναι μόνο τα ΜΜΕ.
Για το καλύτερο αύριο αρμόδιοι είναι μόνο οι πολιτικοί.
Για την εύρυθμη λειτουργία των πάντων αρμόδιο είναι μόνο το κράτος.
Και πάει λέγοντας.
Αυτά όμως ήρθε η ώρα να τελειώσουν. Ήρθε η ώρα οι πολίτες να ξαναγίνουν πολίτες, όχι στα λόγια αλλά στα έργα.
Αμ έπος, αμ έργον.
Και για να ξαναγίνουν πολίτες, θα πρέπει συνειδητοποιήσουν ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει ν'αλλάξει είναι η ίδια τους η στάση, ο ίδιος τους ο εαυτός, η ίδια τους η κοσμοθεωρία.

Και πως θα γίνει αυτό;
Κατ' αρχήν με την εντελώς ανώδυνη παραδοχή ότι δεν τα ξέρουν όλα, ότι μπορούν να μάθουν πολλά πράγματα ακόμη.
Σημασία δεν έχει ποιος λέει τι, αλλά τι είναι αυτό που λέγεται. Τους είδαμε τους αυθέντες πόσο καλά έχουν κουμαντάρει τη χώρα σε όλους της τους τομείς. Ας ακούσουμε λοιπόν και καμιά πιο "ανειδίκευτη" άποψη, μπορεί να μας βοηθήσει περισσότερο, ποιος ξέρει; Όσο πειστική κι αν είναι όμως, πρέπει να την φιλτράρουμε, όχι να την καταπιούμε αμάσητη. Για να το κάνουμε αυτό όμως θα πρέπει να φτιάξουμε μόνοι μας το υπόβαθρο, και το υπόβαθρο έχει να κάνει με την Γνώση, την οποίαν γνώση δεν μπορούμε να την περιμένουμε από το ντιαμαντοπούλειον σχολείον, πρέπει ν'ασχοληθούμε και μόνοι μας.
Για ν'ασχοληθούμε μόνοι μας όμως πρέπει να θυσιάσουμε και κάποια πράγματα: κανάν καφέ, καμιά εκδρομή, κανά ουισκάκι παραπάνω, μια ώρα ύπνου κλπ. Νομίζω ότι μπορούμε να επιβιώσουμε και με έναν καφέ λιγότερο μέσα στον μήνα ή τη βδομάδα, διότι δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα -στον τρελόκοσμο που ζούμε με τους ασύλληπτους ρυθμούς που τρέχει και με τις νοοτροπίες που μας έχουν εμφυσήσει- να πούμε ότι τα γειώνουμε όλα και ασχολούμαστε μόνο με τη Γνώση. Δυστυχώς είναι αδύνατον.
Σε βάθος χρόνου λοιπόν υπάρχει η δυνατότητα να αποκτήσουν όλοι ένα τουλάχιστον στοιχειώδες επίπεδο γνώσεων για όποιο θέμα τους ενδιαφέρει. Είναι σφάλμα να πιστεύουμε ότι ο κόσμος γύρω μας αποτελείται από βλάκες. Βλάκες τους κάνει το σύστημα, με ιδιαίτερη σπουδή κι έμφαση κι αυτό όχι επειδή όντως γίνονται τέτοιοι αλλά επειδή τους πείθει ότι δεν ξέρουν -ότι είναι βλάκες-, υπό την έννοια ότι "είμαστε εμείς εδώ για να καλύψουμε τα κενά που έχεις οπότε μην ανησυχείς για τίποτε".
Όχι φίλε μου, μπορείς να έχεις για όλα άποψη, όχι όμως επειδή νομίζεις ότι μπορείς να έχεις άποψη: μην γίνεις κι εσύ ένας ακόμη μαλάκας με άποψη, που αποτελεί ένα από τα χειρότερα είδη ανθρώπου. Άποψη μπορείς να έχεις επειδή έχεις διαβάσει, εκτός αν θεωρείς κι εσύ ότι γεννήθηκες με τη γνώση, οπότε αδικείσαι που δεν έγινες παπάς να διαλαλείς τον λόγο του θεού (όχι τον δικό μου, εγώ τον διαλαλώ μόνος μου άνευ βοηθείας). Και το επίπεδο γνώσεων που διαθέτεις μπορεί να ελεγχθεί μέσα στον στίβο της λεκτικής αντιπαράθεσης, μέσω του διαλόγου, αυτού του παμμέγιστου ανθρωπίνου επιτεύγματος, του τόσο επικίνδυνου που πάντοτε είναι στόχος των πρώτων "μέτρων" που λαμβάνονται όταν το σύστημα ζορίζεται: να νοθεύει ή ακόμη και να απαγορεύει τον διάλογο. Μόλις λοιπόν δεις ότι μπορείς να συζητήσεις ακόμη και με τον αυθέντη, μόλις τον δεις να κομπιάζει, να κοντοστέκεται για να σκεφτεί, ακόμη και να ιδρώνει, τότε πάει να πει ότι είπες κάτι καλό, όχι απλά βασιζόμενο σε ενστικτώδη έμπνευση της στιγμής αλλά βασισμένο σε γνώση.
Και μην ξεχνάς ότι γνώση δεν σημαίνει ότι δεν κάνεις λάθος.
Μέσα από τα λάθη προκύπτει το σωστό. Πολλές φορές μέσα κι από σειρά λαθών. Όλοι κάνουν λάθη, το ερώτημα είναι πόσοι τα εκμεταλλεύονται προς όφελός τους. Και το θέμα είναι να σκέφτεσαι ε σωστό και υγιή τρόπο, πάνω απ'όλα. Σε βάθος χρόνου είναι δεδομένο ότι θα δικαιωθείς.

Που καταλήγουμε λοιπόν;
Στα βιβλία.
Ανοίχτε κανά βιβλίο. Υπάρχουν βιβλία για όλα τα γούστα, για κάθε βαλάντιο (αν κι ένα πραγματικά καλό βιβλίο είναι ανεκτίμητο). Επιλέξτε θέμα -τι σας ενδιαφέρει πιο πολύ;- και πέστε με τα μούτρα.
Μόνο τότε θα καταλάβετε τη διαφορά, ακριβώς όπως περιγράφει ο Πλάτων στην Πολιτεία Ζ (514a-517c) και που είχα πρωτοαναφέρει σε ένα μάλλον μυθικό σενδόνι μου:
"Ύστερ' απ'αυτά, είπα, δοκίμασε νάπεικονίσεις την ανθρώπινη φύση μας ως προς την παιδεία και την απαιδευσία πλάθοντας με το νου σου μια κατάσταση όπως η ακόλουθη. Φαντάσου δηλαδή ανθρώπους σ'ένα οίκημα υπόγειο, κάτι σαν σπηλιά, που το άνοιγμά της, ελεύθερο στο φως σε μεγάλη απόσταση, θα απλώνεται σε όλο το πλάτος της σπηλιάς και τους ανθρώπους αυτούς να βρίσκονται μέσα εκεί από παιδιά αλυσοδεμένοι από τα σκέλια και τον αυχένα ώστε να μένουν ακινητοποιημένοι και να κοιτάζουν μόνο εμπρός χωρίς να μπορούν, έτσι αλυσοδεμένοι καθώς θα είναι, να στρέφουν γύρω το κεφάλι τους. Κι ένα φως να τους έρχεται από ψηλά κι από μακρυά, από μια φωτιά που θα καίει πίσω τους, κι ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες, στην επιφάνεια του εδάφους να περνάει ένας δρόμος. Κι εκεί δίπλα φαντάσου ένα τειχάκι χτισμένο παράλληλα στο δρόμο σαν εκείνα τα χαμηλά παραπετάσματα που στήνουν οι ταχυδακτυλουργοί μπροστά στους θεατές για να δείχνουν από 'κει τα τεχνάσματά τους.
Το φαντάζομαι, είπε.
Φαντάσου ακόμη ότι κατά μήκος σ'αυτό το τειχάκι κάποιοι άνθρωποι μεταφέρουν κάθε λογής κατασκευάσματα που εξέχουν από το τειχάκιμ αγάλματα και άλλα ομοιώματα ζώων, από πέτρα, από ξύλο, ή ο,τιδήποτε άλλο, και ότι όπως είναι φυσικό άλλοι από τους ανθρώπους που κουβαλάνε αυτά τα πράγματα μιλάνε ενώ άλλοι είναι σιωπηλοί.
Αλλόκοτη, είπε, η εικόνα που περιγράφεις, και οι δεσμώτες αλλόκοτοι και αυτοί.
Όμοιοι με'μάς, έκανα εγώ. Γιατί πρώτα-πρώτα μήπως φαντάζεσαι ότι οι δεσμώτες αυτοί εκτός από τον εαυτό τους και τους διπλανούς τους βλέπουν ποτέ τους τίποτε άλλο πέρα από τις σκιές που ρίχνει το φως αντίκρυ στον τοίχο της σπηλιάς;
Μα πως θα ήταν δυνατόν, είπε, αφού σ'όλη τους τη ζωή είναι αναγκασμένοι να έχουν το κεφάλι τους ακίνητο;
Και με τα πράγματα που περνουν μπροστά στο τειχάκι τι γίνεται; Τι άλλο εκτός από τις σκιές τους βλέπουν οι δεσμώτες;
Σαν τι άλλο θα μπορούσαν να δουν;
Αν τώρα είχαν τη δυνατότητα να συνομιλούν, δε νομίζεις ότι θα πίστευαν πως αυτά για τα οποία μιλούν δεν είναι παρά οι σκιές που έβλεπαν να περνούν από μπροστά τους;
Κατανάγκην, είπε.
Κι αν υποθέσουμε ότι ακόμη στο δεσμωτήριο ερχόταν και αντίλαλος από τον αντικρυνό τοίχο; Κάθε φορά που θα μιλούσε κάποιος απ'όσους περνούσαν πίσω τους, φαντάζεσαι ότι οι δεσμώτες δεν θα πίστευαν ότι η φωνή βγαίνει από τη σκιά που περνά από μπροστά τους;
Μα το Δία, και βέβαια.
Ασφαλώς λοιπόν, είπα κι εγώ, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα ήταν δυνατόν να πιστέψουν για αληθινό τίπτοε άλλο παρά μονάχα τις σκιές των κατασκευασμάτων.
Ανάγκη αδήριτη, είπε.
Σκέψου τώρα, είπα εγώ, ποια μορφή θα μπορούσε να πάρει η απαλλαγή τους από τα δεσμά και η γιατρειά τους από την πλάνη και την αφροσύνη, αν τύχαινε και τους συνέβαιναν τα εξής: κάθε φορά που καποιος από αυτούς θα λυνόταν και θα αναγκαζόταν ξαφνικά να ελευθερωθεί και να γυρίσει το κεφάλι και να περπατήσει και να αντικρύσει το φως ψηλά -κι όλα αυτά πονώντας πολύ και αδυνατώντας από την εκτυφλωτική λάμψη να διακρίνει εκείνα τα πράγματα που ως τώρα έβλεπε τις σκιές τους- τι φαντάζεσαι ότι θα ελεγε ο άνθρωπος αυτός, αν κάποιος του έλεγε ότι όσα έβλεπε πρωτύτερα ήταν ανοησίες και ότι τώρα είναι κάπως πιο κοντά στην πραγματικότητα κι ότι έχοντας τώρα στραφεί σε αντικείμενα πιο πραγματικά βλέπει σωστότερα; Ιδίως μάλιστα αν δείχνωντας του καθένα από τα αντικείμενα που περνούσαν από μπροστά του τον ρωτούσε και τον υποχρέωνε να απαντήσει τι είναι το καθένα τους. Δε νομίζεις ότι ο ανθρωπος εκείνος θα τα'χανε και θα πίστευε ότι όσα έβλεπε τότε ήταν αληθινότερα από 'κείνα που του δείχνουν τώρα;
Και πολύ μάλιστα.
Κι άμα θα τον εξανάγκαζε να κοιτάξει στο ίδιο το φώς, δεν θα αισθανόταν έντονο πόνο στα μάτια και δεν θα προσπαθούσε να το αποφύγει στρέφοντας το βλέμμα του πάλι σ'εκείνα που μπορεί να βλέπει, και δεν θα νόμιζε ότι εκείνα είναι στ'αλήθεια πιο σαφή και ευκρινή από όσα του δείχνουν τωρα;
Έτσι, είπε.
Αν, τέλος, είπα εγώ, κάποιος τον τραβούσε διά της βίας προς τα έξω από ένα ανέβασμα κακοτράχαλο κι απότομο και δεν τον άφηνε προτού να τον βγάλει στο φως του ηλίου, άραγε ο δεσμώτης δεν θα πονούσε και δεν θα αγανακτούσε που τον τραβολογούσαν κι όταν θα έβγαινε στο φως, έτσι καθώς τα μάτια του θα ήταν πλημμυρισμένα από την εκτυφλωτική λάμψη, δεν θα του ήταν εντελώς αδύνατο να διακρίνει έστω και ένα από τα πράγματα, για τα οποία του έλεγαν τώρα πως ήταν αληθινά;
Θα ήταν αδύνατον, είπε. Έτσι στα ξαφνικά τουλάχιστον.
Θα χρειαζόταν νομίζω κάποιος χρόνος προσαρμογής, πεοκειμένου να αντικρύσει τα πράγματα επάνω. Έτσι, στην αρχή, θα διέκρινε ευκολότερα τις σκιές, έπειτα τα είδωλα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων στο νερό κι ύστερα τα ίδια τα πράγματα. Από αυτά όσα βρίσκονται στον ουρανό, θα μπορούσε να τα κοιτάξει πιο εύκολα τη νύχτα, με το φως των άστρων και του φεγγαριού παρά την ημέρα με τον ήλιο και το φως του.
Ασφαλώς.
Και το τελευταίο απ'όλα, θα μπορούσε να αντικρύσει τον ήλιο, όχι είδωλα του στο νερό ή σε κάποια θέση άλλην από τη δική του, αλλά τον ήλιο αυτόν καθαυτόν στον δικό του τόπο, και να θεαστεί η φύση του.
Κατανάγκην, είπε.
Κι ύστερα από αυτά θα έφτανε να συλλάβει με το λογισμό του ότι αυτός, ο ήλιος, είναι που δωρίζει τις εποχές και τα χρόνια και που διαφεντεύει τα πάντα στη σφαίρα των ορατών πραγμάτων και κατά κάποιον τρόπο είναι η αιτία για όλα όσα έβλεπαν ο ίδιος και οι άλλοι δεσμώτες.
Προφανώς, είπε, αυτό θα ήταν το επόμενο συμπέρασμα του.
Λοιπόν, καθώς θα ξαναθυμάται τον τόπο στον οποίον έμενε πρώτα, τη "σοφία" που είχαν εκεί, και τους συγκρατούμενούς του εκεί, δεν νομίζεις ότι θα καλοτυχίζει τον εαυτο του για την αλλαγή, ενώ για 'κείνους θα αισθάνεται οίκτο;
Και πολύ μάλιστα.
Κι αν υποθέσουμε ότι οι δεσμώτες είχαν θεσπίσει και κάποιες τιμές και επαίνους μεταξύ τους και βραβεία για όποιον διέκρινε καθαρότερα απ'όλους τα αντικείμενα που περνούσαν μπροστά τους ή για όποιον συγκρατούσε στη μνήμη του ποια από αυτά συνήθως περνούσαν πρώτα, ποια ύστερα και ποια πήγαιναν μαζί με ποια, έτσι που βάσει αυτού να έχει κάποια ιδιαίτερη ικανότητα στο να μαντεύει τι επρόκειτο κάθε φορά, έχεις μηπως τη γνώμη ότι ο άνθρωπος αυτος θα φλέγονταν από την επιθυμία για τέτοια πράγματα και ότι θα ζήλευε όσους τιμούνταν εκεί και είχαν δύναμη και αναγνώριση; Ή θα είχε πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος και θα επιθυμούσε διακαώς πάνω στη γη να ζούσε κι ας ξενοδούλευε σε κάποιον άκληρο, ή να υπέφερε ο,τιδήποτε παρά να νομίζει τέτοια πράγματα και να ζει όπως εκείνοι;
Έτσι νομίζω κι εγώ, είπε. Θα προτιμούσε να πάθαινε ο,τιδήποτε παρά να ζει εκείνη τη ζωή.
Συλλογίσου τώρα και τούτο, είπα εγώ. Αν ένας άνθρωπος σαν αυτόν κατέβαινε ξανά εκεί κάτω και καθόταν στην ίδια θέση, άραγε τα μάτια του δεν θα ήταν γεμάτα σκοτάδι καθώς θα ερχόταν έτσι απότομα από το φως του ηλίου;
Βεβαιότατα.
Κι αν θα χρειαζόταν να παραβγεί πάλι μ'εκείνους που είχαν παραμείνει δεσμώτες προσπαθώντας να διακρίνει τις σκιές, ενώ η όρασή του θα είναι αδύναμη ωσότου προσαρμοστούν τα μάτια του κι ο χρόνος της προσαρμογής όχι πολύ σύντομος, άραγε δεν θα γινόταν περίγελως και δεν θα έλεγαν γι'αυτόν ότι γύρισε με τα μάτια του χαλασμένα από 'κει πάνω που ανέβηκε, και ότι δεν αξίζει ούτε καν να δοκιμάσει κανείς να ανέβει επάνω; Κι όποιον θα επιχειρούσε να τους λύσει από τα δεσμά τους και να τους ανεβάσει επάνω, αυτόν αν μπορούσαν με κάποιον τρόπο να τον πιάσουν στα χέρια τους και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;
Ασφαλώς, είπε.
Αυτή λοιπόν την εικόνα, φίλε Γλαύκων, πρέπει να τη συνδέσουμε ολόκληρη με όσα λέγαμε πρωτύτερα και να παρομοιάσουμε την περιοχή που μας εμφανίζεται διαμέσου της όρασης με τη διαμονή στο δεσμωτήριο, και το φως της φωτιάς που υπάρχει εκεί με τη δύναμη του ηλίου. Κι αν παραβάλεις το ανέβασμα προς τα πάνω και τη θέαση των πραγμάτων του επάνω κόσμου με την άνοδο της ψυχής στο νοητό τόπο, δεν θα πέσεις μακρυά από τη δική μου πίστη, μια που θέλεις να την ακουσεις. Κατά πόσον αληθεύει, το ξέρει ο θεός. Σ'εμένα πάντως το πράγμα φαίνεται να έχει ως εξής......"

Χαίρετε.
Και καλά μυαλά δίχως πόλωση και αντιλήψεις των άκρων.
Ήρθε η ώρα να γίνουμε ξανά πολίτες (;)
Ήρθε η ώρα να γίνουμε ξανά φύσει πολιτικά όντα, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης (;)