Η μελαγχολία των εορτών (sic)

Ναι, είναι το πλέον κλασικό ετήσιο θέμα των ημερών που διανύουμε. Όπως κάθε χρόνο έχουμε ο καθείς την ονομαστική του εορτή, τα γενέθλιά του, τις επετείους που μας ενδιαφέρουν, έτσι έχουμε και την ετήσια μελαγχολία των γιορτών...
Ε, λοιπόν με'μένα συνέβη κάτι πολύ περίεργο φέτος: παρόλο που είχα 1002 λόγους να μελαγχολήσω, ίσως και περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, εντέλει συνέβη το απολύτως αντίθετο. Μ'έπιασε ελάχιστα και μόνο για πολύ συγκεκριμένους λόγους (τί λόγους δηλαδή... ένας είναι), κι όχι γενικώς και αορίστως όπως στο παρελθόν.
Γενικώς και αορίστως... χμ, μεγάλη κουβέντα. Τίποτε δεν είναι γενικό κι αόριστο στο κεφάλι μου μέσα βασικά. Προφανώς έχω τους λόγους μου για κάθε τι, κάποιες φορές όμως τα φόρτωνα όλα στο γενικό κι αόριστο για να μην ασχολούμαι περαιτέρω (ανεξαρτήτως αν βαριόμουν ή δεν ήθελα). Πχ, η υποκρισία πολλών ανθρώπων που σε θυμούνται κάθε χρόνο τέτοια μέρα ας πούμε, να σου ευχηθούν... Δεν έχουν σημασία όλ'αυτά όμως. Άλλο είναι αυτό που θέλω να πω για φέτος...
Είχα πάει να κάνω τα ψώνια μου, όπως κι όλα τα υπόλοιπα ψώνια της καταναλωτικής μας κενωνίας. Συνήθως δεν παρατηρώ τις βιτρίνες, επειδή ξέρω τι να βρω και που. Άσε που προτιμώ να περάσω τις ώρες μου σε ανηλεείς φραπέδες μετά συζητήσεων, παρά γυρνοβολώντας στα μαγαζιά. Όπως σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις όμως, προτιμώ να παρατηρώ τους ανθρώπους. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις ανθρώπινες συμπεριφορές -αν και η αλήθεια ειναι ότι δεν έχουμε καταφέρει να φτάσουμε το επίπεδο των υπολοίπων ζώων, αλλά αυτό δεν είναι επί της παρούσης. Ένας από τους λόγους που με έπιαναν οι μελαγχολίες μου τα παρελθόντα έτη ήταν κι ο εξής: πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, είναι άστεγοι, άποροι κλπ. Κι εμείς τείνουμε να τους θυμόμαστε μόνο στις γιορτές και να μελαγχολούμε γι'αυτό. Εγώ λοιπόν μελαγχολούσα επειδή μελαγχολούμε μόνο στις γιορτές, λες και το γήινο έτος μόνο από τις γιορτές αποτελείται. Είναι κατι σαν την μέρα του περιβάλλοντος, τη γιορτή της ξαδέλφης, την ημέρα της πίτσας σπέσιαλ, ένα πράγμα... Δικαιολογίες για να μην κάνουμε τίποτε τις υπόλοιπες μέρες. Τι έβλεπα σήμερα λοιπόν...
Έχει αναβαθμιστεί πολύ -σχεδόν τελειοποιηθεί- η τέχνη του γειώνειν. Κάθεται στη γωνίτσα κάποιος άστεγος και περιμένει με αγωνία την βοήθεια κάποιου. Πέραν την όλης ατυχίας του όμως ο άστεγος αποδεικνύεται ακόμη πιο πολύ άτυχος, κι αυτό διότι επέλεξε να κάτσει στο μοναδικό σημείο όπου η βιτρίνα του απέναντι πεζοδρομίου παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον. Αν κι εδώ που τα λέμε, μάλλον μέχρι και οι άστεγοι μαγεύτηκαν από τις συγκεκριμένες απέναντι βιτρίνες, που πήγαν και κάθησαν ακριβώς απέναντί τους για να τις θαυμάζουν και οι ίδιοι. Η επιλογές τους ατυχείς όμως: κάθε φορά που ερχόταν κάποιος περαστικός, μόλις έπαιρνε το μάτι του τη βιτρίνα, γύρναγε άμεσα το κεφάλι προς την άλλη μεριά. Το αποτέλεσμα, κανείς δεν έβλεπε τους άστεγους, ήταν σα να μην υπήρχαν...
Ευτυχώς βέβαια φέτος δεν είδα κανά εξτρήμ περιστατικό σαν κάποια που'χα δει άλλες χρονιές. Πχ, την ιδιαίτερα ψωνισμένη μανδάμ που κοίταξε με αποστροφή τον φουκαρά που τόλμησε να της πει "καλές γιορτές να'χετε" ελπίζοντας σε κάτι. Για να μην αναφέρω εκείνο το αλήστου μνήμης περιστατικό όπου ένα ζευγάρι κοίταζε με πλήρη αηδία έναν άστεγο που έψαχνε στα σκουπίδια για να φάει. Τέτοια όμως δεν είδα φέτος -ίσως να'χουμε βελτιωθεί ως άνθρωποι, Ποιος ξέρει...
Αλλά οι βιτρίνες...
Πραγματικά μαγικές. Κυριολεκτικά μαγικές. Τόσο μαγικές που εξαφανίζουν όλους τους άπορους από τα μάτια σου. Μέχρι και τα ίδια σου τα προβλήματα εξαφανίζουν, ως φαίνεται. Περίπου όπως είχε κάνει κι ο Κόπερφιλντ με το άγαλμα της Ελευθερίας. Παρατήρησα επίσης και το άλλο: ότι όσο πιο φαντεζί ήταν η βιτρίνα, τόσο πιο γρήγορα γύρναγε το κεφάλι απ'την άλλη μεριά για να την θαυμάσει. Τελικά ποιος είπε ότι το marketing δεν κάνει δουλειά;
Επίσης, δεδομένου ότι είχε πολλή κίνηση και σπατάλησα αρκετό χρόνο στον δρόμο, παρατήρησα και κάτι άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον: τις περισσότερες φορές που πλησιάζουν παιδάκια τ'αυτοκίνητα να πλύνουν κανά παμπρίζ -ή σε άλλες περιπτώσεις κανάς ταλαίπωρος πακιστ... ε, συγγνώμη, αράπης ήθελα να πω- ο κόσμος αντιδρά λες και του φέρνουν σύφυλη σε μπουκαλάκι αρώματος. Ή ίσως, ωσάν να πρόκειται να του κλέψει κάποιος κάτι το πραγματικά πολύτιμο...
Αναρωτιέμαι τελικά ποιος έχει περισσότερη ανάγκη σήμερα: αυτός που επαιτεί, εκείνος που προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του στα φανάρια, ή ο άλλος ο δύστυχος που'χει χάσει την ανθρωπιά του; Ενδιαφέρον ερώτημα...

Τελικά μ'αυτά και μ'αυτά αφαιρέθηκα τελείως κι εγώ και αντί να πάω ν'αγοράσω ένα τηλεσκόπιο που είχα κοζάρει εδώ και αρκετό καιρό, μπήκα σε λάθος μαγαζιά και τελικά αγόρασα κάτι ρούχα που μου φάνηκαν πιο χρήσιμα. Μάλλον με εντυπωσίασαν περισσότερο οι βιτρίνες...

Και μη φοβάστε... τελειώνουν τα Χριστούγεννα σε λίγες μέρες. Προσπαθήστε να κάνετε λίγη υπομονή ακόμη, σε λίγες μέρες θα τους έχουμε ξεχάσει όλους αυτούς τους δύστυχους.

Μέχρι τον επόμενο χρόνο, τέτοιες μέρες.
Τελικά είμαι ευτυχισμένος που μελαγχόλησα μόνο για τους πολύ συγκεκριμένους προσωπικούς μου λόγους φέτος. Για τα υπόλοιπα, δεν υπήρχε λόγος...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.