Brocas Helm, live 1/12/2007

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη λέξη να χαρακτηρίσω αυτό που συνέβη το Σάββατο το βράδυ: απίστευτο…
Απλά απίστευτο. Brocas Helm, τα τρομερά παληκάρια από το San Fransisco μας αποκεφάλισαν δεόντως… Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά όμως.
Πρώτοι βγήκαν -λίγο πριν τις 7- οι Morrowind. Δυστυχώς επειδή βοηθούσα τα παιδιά εκείνη την ώρα –όντας του κυκλώματος γαρ- δεν μπορώ να πω ότι τους πρόσεξα και πάρα πολύ. Ένα-δυο τραγούδια τους μου φάνηκαν αρκετά εντυπωσιακά, τα υπόλοιπα δεν μπορώ να πω ότι με πολυενθουσίασαν –ομοίως και οι διασκευές που επέλεξαν (το Touch of Evil των Priest κι ένα του Dio νομίζω), αλλά ασφαλές συμπέρασμα δεν κατάφερα να εξάγω.
Στη συνέχεια βγήκαν οι Released Anger: τρελό πανηγύρι. Αναμφίβολα το καλύτερο thrash συγκρότημα που διαθέτουμε, έγινε το έλα να δεις. Με τον εκπληκτικό "παλαιάς κοπής" γερμανικό ήχο τους στα χνάρια των πρώιμων Sodom και Kreator μας πήραν τα κεφάλια μιλάμε. Εκπληκτική εμφάνιση από ένα συγκρότημα που όσες φορές έχω παρακολουθήσει αποδίδει τρομερά επί σκηνής και είναι πραγματική απόλαυση να βλέπεις. Για την ακρίβεια, η απόδοσή τους στις συναυλίες δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα όσα μας προσφέρουν με τις δουλειές τους (όπου παρεμπιπτόντως ν’αναφέρω ότι λίαν προσφάτως κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο υπό τον τίτλο Faces of Fate). Εκπληκτική εμφάνιση.
Την σκυτάλη πήραν οι αγαπημένοι μου Convixion. Εδώ κι αν είχαμε ανηλεείς «εκτελέσεις εν ψυχρώ»: το play list δεν αποτελείτο μόνο από τα εντός κι εκτός demo γνωστά τραγούδια, αλλά υπήρχε και η εξής έκπληξη: το νέο άσμα της μπάντας υπό τον τίτλο «Heavy Metal re moynia», τραγούδι που έχει ιδιαίτερη ιστορία πίσω του: για την ακρίβεια, κάπου κοντά (λίγο πριν εάν δεν απατώμαι) στο Up the Hammers I το 2006 προέκυψε το γνωστό στον συγκεκριμένο κύκλο σύνθημα «Heavy Metal ρε μουνιά», το οποίο εν συνεχεία (κανάν χρόνο μετά) μελοποιήθηκε (…ποδοσφαιρικώς) σε τραγουδάκι-σύνθημα κι αφού τελικά επεκράτησε ως εξαιρετικά δημοφιλές, έγινε και τραγούδι (ν’αναφέρω ότι ο ορίτζιναλ συνθέτης του συνθήματος παρευρέθη χθες στη συναυλία). Μέγα άσμα που προστίθεται επάξια δίπλα στα ήδη «τεράστια» Drink Metal, Avenger, Heavy Metal Way. Το έλα να δεις φυσικά έγινε και στις δύο διασκευές που επέλεξε ο Νικόλας: Axe Crazy των Jaguar (ένα τραγούδι σύμβολο, επισήμως το πρώτο speed metal τραγούδι που γράφτηκε ποτέ) και Heavy Metal Drill των γιαπωνέζων θεών Metalucifer και εγένετο της πουτάνας το σιδηρούν κικλίδωμα. Αυτές είναι διασκευές, όχι αστεία… Μετά την καλοκαιρινή PANWLE8RIA TOUR στο Ρέθυμνο, έδωσαν εκ νέου ρεσιτάλ και στο Ηράκλειο! :)
Αμέσως μετά βγήκαν στην σκηνή οι Steamroller Assault, ένα εξαιρετικό συγκρότημα που πρόσφατα κυκλοφόρησε τη δεύτερη δουλειά του και που συναυλιακά αποδίδει τα μέγιστα. Με ένα φανταστικό σετ σε συνδυασμό με το πουτανιάρικο μουσικό τους ύφος –μίξη Razor και Motorhead θα έλεγα με πολλές ενδιάμεσες επιρροές έως κι από Thin Lizzy- μας άλλαξαν τα φώτα ανηλεώς κι αυτοί. Έχουν τρελές κομματάρες τα παιδιά, αλλά ειδικά όταν έπαιξαν το ασύλληπτο Iron Death ισοπεδώθηκαν τα πάντα (για το οποίο μετά τη συναυλία σε συζήτηση που είχα με τον κιθαρίστα Witchkiller έβγαλα και λαυράκι, αλλά είναι off the record!).
Battleroar για τη συνέχεια. Αναμφισβήτητα από τις μεγαλύτερες μπάντες που διαθέτουμε: με τεράστια εμπειρία –χρόνια στο κουρμπέτι- με δυο αριστουργηματικούς δίσκους στο ενεργητικό τους (και πηγαίνοντας ολοταχώς για τον τρίτο) έδωσαν κυριολεκτικά ρεσιτάλ. Επαγγελματίες με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως, εμφανίσθηκαν με τα υψηλότατα στάνταρ που οι ίδιοι έχουν θέσει για τους εαυτούς τους και εννοείται ότι δεν απογοήτευσαν κανέναν-κάθε άλλο. Η έκπληξη της βραδιάς για τους Battleroar ήταν ένα κομμάτι που έπαιξαν από τον επερχόμενο δίσκο τους (ο οποίος υπολογίζεται να βγει μέσα στην Άνοιξη του 2008), και το όνομα του οποίου δυστυχώς δεν συγκράτησα, αλλά τι σημασία έχει; Μιλάμε ότι όλος ο κόσμος καθόταν και κοιτούσε αποσβολωμένος: ένα τραγούδι πραγματικό αριστούργημα, τρελή μεταλιά θα έλεγα, με εκπληκτικές μελωδίες και εναλλαγές. Κι από δυναμικότητα, άς μην το σχολιάσουμε καλύτερα… Μου φάνηκε τελείως διαφορετικό από τις δυο εώς τώρα δουλειές του, και όταν ρώτησα σχετικά τον Μάνο τον έναν κιθαρίστα τους εμμέσως μου το επιβεβαίωσε (με την λακωνική έκφραση «θα σου φύγει το κεφάλι». Αναμενώμενο, εδώ παραλίγο να μου φύγει χθες που το άκουσα για πρώτη φορά…).

Και η μεγάλη στιγμή έφτασε επιτέλους. Το θρυλικό τρίο των Brocas Helm –Bobby Wright, Jim Schumacher, Jack Hays- επί σκηνής έτοιμοι να ξεκινήσουν το μεγάλο σόου. Περιττό να πω τι έγινε με το άκουσμα των πρώτων κιόλας νοτών του Into Battle με το οποίο άνοιξε η συναυλία… Μέγας χαμός και ακόμη μεγαλύτερο χάος. Μέσα στην τρελή χαρά άπαντες, και ο κόσμος και η μπάντα. Ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω έστω και κατά το ελάχιστο αυτήν τη μεγαλειώδη συναυλία. Επικοινωνιακά οι Helm ήταν πάρα πολύ ζεστοί με τον κόσμο, από τα συγκροτήματα που πραγματικά ξέρουν να σε φτιάχνουν. Επαφή άμεση και αληθινή, δίχως τυπικούρες και τις ατάκες υπ’αριθμόν 4, 16 και 46 έως 49, όπως κάνουν τα περισσότερα συγκροτήματα δηλαδή. Το play list νομίζω δεν πρέπει ν’άφησε κανέναν παραπονεμένο (ήταν αυτό που λέμε «τα είχε όλα και συνέφερε»).Πολύ πράμα έπεσε από τον πρώτο δίσκο με 5 τραγούδια ανάμεσα στα οποία και το Night Siege, αυτό ήταν έκπληξη, σίγουρα 2 από τον δεύτερο (ενώ πιθανώς να παίξανε και το Prepare for Battle και να μην το θυμάμαι επί της παρούσης), καθώς και πολλά από την μετέπειτα πορεία τους, το demo του 94, τα 2 σινγκλάκια και φυσικά διάφορα από το Defender of the Crown. Επίσης έπαιξαν και μια εκπληκτική διασκευή, το Emerald των τεράστιων Thin Lizzy το οποίο και αφιέρωσαν στον Phil Lynnot. Συνολικά 16 τραγούδια (ή 17 αν όντως έπαιξαν και το Prepare for Battle).
Νομίζω ήταν από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει και γενικά από τις καλύτερες που έχουν γίνει στην Ελλάδα, τουλάχιστον όσον αφορά το metal. Δεν ήταν μόνο οι εκτελέσεις
των τραγουδιών που ήσαν όλες άψογες, ήταν η σκηνική παρουσία επίσης, ήταν τα χαβαλεδιάσματα του Bobby, ήταν πολλά… Εκτός των τραγουδιών, υπήρξαν και κάποια solos φυσικά: ο Bobby επέλεξε κάτι σε… ρώσικο ρυθμό, ο Jim βασικά δεν χρειάστηκε να επιλέξει τίποτε μιας και με bass solo ξεκινούν τα Time of the Dark και Cry of the Banshee (στο οποίο μιλάμε είχα ανατριχιάσει βλέποντας τους Bobby-Jim να παίζουν με tappings ταυτόχρονα σε συγκεκριμένα σημεία), αλλά κυρίως θέλω να σταθώ στον Jack: το ότι είναι από τους κορυφαίους ντράμερ που κυκλοφορούν στην πιάτσα μας ήταν ούτως ή άλλως γνωστό. Άλλο να τον ακούς μόνο όμως, κι άλλο να τον βλέπεις κιόλας. Πιστεύω ότι ο Jack είναι ένας άνθρωπος που μπορεί άνετα να ζήσει δίχως φαγητό, νερό, ποτό κλπ, αλλά δεν μπορεί να ζήσει δίχως πιατίνια. Απίστευτος ο άνθρωπος, έκανε τρελά πράγματα.


Τα παραλειπόμενα.
-Στα κλου της βραδιάς ήταν φυσικά και πάλι οι θεοί Convixion του πολύ καλού φίλου Νίκου Παπακώστα. Εγγύηση, μιλάμε. Κι όπως είπε κι ο Γιάννης (θα μιλήσω παρακάτω για το παληκάρι), όποιος δεν αγοράσει το demo τους είναι πουστόφλωρας, άποψη με την οποίαν συντάσσομαι ανεπιφύλακτα!!! Convixion ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!
-Το νέο τραγούδι των Battleroar το οποίο μας προϊδεάζιε για τον επερχόμενο σεισμό (και θα γίνει το έλα να δεις, στάνταρ).

Στους Brocas Helm πάλι. Δεν έχω δει πολλές φορές τα μέλη ενός ξένου συγκροτήματος να βρίσκονται ανάμεσα στον κόσμο και να παρακολουθούν κανονικά τη συναυλία. Παρόλο που δεν ήξεραν όλα τα συγκροτήματα (για την ακρίβεια μόνο τους Battleroar ήξεραν, από την πρώτη φορά που είχαν έρθει στην Ελλάδα) και μάλιστα να γουστάρουν. Ο Bobby ιδίως ήταν στην πρώτη γραμμή και καραγούσταρε. Έκανε χειρονομίες, έπιανε τις μελωδίες με τα χέρια (air-guitaring), προσπαθούσε να πιάσει έως και τους στίχους παρόλο που δεν ήξερε κανέναν. Απίστευτη συμπεριφορά από ένα συγκρότημα που δείχνει να μην έχει ξεχάσει τι σημαίνει «οπαδός», που θυμάται ακόμη -25 χρόνια μετά- πως η σχέση αυτή ανάμεσα σε ένα συγκρότημα και τον κόσμο του είναι αμοιβαία, πως το να είσαι σε ένα συγκρότημα δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψεις να είσαι και οπαδός. Πραγματικά συγκινητική συμπεριφορά.
Οι Helm γουστάρουν πάρα πολύ την Ελλάδα και το δείχνουν έμπρακτα κάθε φορά. Στην Ελλάδα έκαναν πριν 6 χρόνια την πρώτη τους ευρωπαϊκή εμφάνιση –και μιλάμε για συγκρότημα που πρωτοεμφανίσθηκε το 1982. Και την έκαναν πως; Όντας σχεδόν διαλυμμένοι. Ελάχιστοι –στον κόσμο- πίστευαν στους Brocas Helm, αυτό το πραγματικά πολύ μεγάλο συγκρότημα, και οι περισσότεροι απ’αυτούς βρίσκονταν στην Ελλάδα (και αυτό δεν κρύβει κανένα ίχνος υπερβολής). Με το καλώς εννοούμενο θράσος του Γρηγόρη (δεξιά) λοιπόν ήρθαν τότε για πρώτη φορά –και δίχως να πάρουν φράγκο κιόλας, όπως το ίδιο συνέβη και τώρα- και μάλιστα με επιφυλάξεις διότι δεν ήξεραν τι ακριβώς να περιμένουν. Ένα συγκρότημα που για πολλούς και διάφορους λόγους ουσιαστικά θάβεται στην ίδιαν του τη χώρα, όταν ακούει για "κάποια" Ελλάδα λογικό είναι να πει "μα ποια Ελλάδα;". Και όμως...
Και αποζημιώθηκαν τα μάλα. Και τότε,και τώρα, όπως θα γίνει και κάθε άλλη φορά που θα ξαναέρθουν (η επιθυμία τους είναι να ξαναέρθουν του χρόνου, όπως είπε ο Jim). Διαπίστωσαν αυτά που διάφορα –και όχι λίγα- συγκροτήματα έχουν διαπιστώσει στο παρελθόν: ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα παράδεισος για το πραγματικά καλό metal. Μικρός μεν, αλλά κυριολεκτικά παράδεισος. Γι’αυτό και ο Bobby εξέφρασε συγκινημένος από σκηνής τις ευχαριστίες του προς ολόκληρο το ελληνικό κοινό. Δεν είναι μόνο οι Brocas Helm που υπάρχουν ακόμη λόγω των αιματηρών προσπαθειών λίγου κόσμου (πραγματικά λίγου όμως). Διόλου τυχαίο το ότι σε αρκετές περιπτώσεις, με την κάθε ευκαιρία, μας έβγαζαν φωτογραφίες από σκηνής. Όχι ότι υπάρχει περίπτωση να ξεχάσουν ποτέ τέτοιες στιγμές, αλλά είναι δεδομένο ότι θέλουν να τις βλέπουν κιόλας. Να συνεχίσω όμως...
Σε κάποια στιγμή ο Bobby κατεβαίνει από τη σκηνή και έρχεται μέσα στον κόσμο παίζοντας. Και συνεχίζει να προχωράει. Και πάει όλο και πιο πίσω. Και -μα που πάει το τρελοκομείο;- ανέβηκε έως τον εξώστη! Και μετά ξανά κάτω και ξανά πάνω στην σκηνή. Ανατριχίλα.
Στο πάρτυ που ακολούθησε στο κλαμπ Φλου είχαμε μεγάλη συνέχεια. Το παρόν έδωσε αρκετός κόσμος και φυσικά όλα τα συγκροτήματα. Είχαμε πάμπολλες ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Βγήκε και η είδηση ότι η νέα δουλειά των Helm μπαίνει πλέον σε τελικό στάδιο (ποιος τη χάρη μας), βγάλαμε και πολλές φωτογραφίες, συζητήσαμε και αρκετά. Ο Jim ήταν αρκετά κουρασμένος και φαινόταν αυτό, το ίδιο και ο Jack, αλλά ο Bobby κυριολεκτικά αειθαλής δεν καταλάβαινε το θεό του. Απίστευτα συγκινημένος από όλη την παρουσία και στήριξη του κόσμου, μου’πε σε μια φάση το εξής: "Να ξέρεις ότι εδώ και μια βδομάδα που λείπω χάνω λεφτά από τη δουλειά μου, αλλά από τη στιγμή που είναι να έρθω στην Ελλάδα δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Μας δίνετε τρομερή δύναμη κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα". Τα είπε όλα ο άνθρωπος.
Όλα τα λεφτά ήταν φυσικά η τούρτα που κατέβασε ο Γιάννης, η οποία έγραφε πάνω Brocas Helm Anniversary και είχε δύο κεράκια αναμένα: 25. Εκεί κι αν έπαθαν πλάκα και οι τρεις. Κυριολεκτικά ακίνητοι με ανοικτά τα στόματα από την έκπληξη, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Ο Γρηγόρης έδωσε το σύνθημα: "Να ζήσεις μπροκούλη και χρόνια πολλά….." και όλο το μαγαζί "έψελνε" τα χρόνια πολλά στο συγκρότημα υπό τους ήχους του Fligh High (το οποίο υπάρχει παραπλεύρως, στο "κουτί"). Χαμός!
Δυστυχώς τελείωσε, πραγματικά δυστυχώς. Μακάρι να έπαιζαν ακόμη. Τρελό γλέντι. Και ο κόσμος ιδιαίτερα φτιαγμένος -και πως να μην είναι με τέτοιες εμφανίσεις;

Και φυσικά να αποδώσουμε και τα εύσημα: πρώτ’απ’όλα σε όλα τα συγκροτήματα που τα κατάφεραν να παίξουν. Το μαγαζί στην πραγματικότητα είναι ένα μικρό θέατρο. Ναι μεν χρησιμοποιείται και για συναυλίες, όμως η σκηνή του είναι υπερβολικά μικρή και κατ' εμέ ακατάλληλη για συναυλίες. Πολύ δύσκολο να βγάζεις μια συναυλία δίχως στην πραγματικότητα να κινείσαι ιδιαίτερα. Η δύναμη της θέλησης όμως...
Στον Γρηγόρη που τα κατάφερε και πάλι. Πραγματικά χρωστάμε πάρα πολλά σε αυτό το παληκάρι που είναι πάνω απ’όλα πάρα πολύ καλός φίλος, χρόνια τώρα.
Στον Γιάννη, ο οποίος αν και φοιτητής στο Ηράκλειο –με χίλιες δυο σκοτούρες δηλαδή- συμμετείχε ενεργά στην όλη οργάνωση (και όχι μόνο σε αυτήν. Ήταν μεταξύ άλλων αυτός που οργάνωσε στο κατακαλόκαιρο την περιοδεία των Convixion στο Ρέθυμνο το καλοκαίρι που μας πέρασε. "Μόλις" 23 χρονών, και με ωριμότητα που δεν διαθέτουν πολλοί (ιδίως οι ξερόλες. You know who you are...). Τέτοια βλέπω και σκέφτομαι ότι το αληθινό metal δεν θα πεθάνει ποτέ ρε!
Σε ολόκληρη την ελληνική underground κοινότητα που υποστήριξε ολόκληρη την περιοδεία, μα ιδίως στην αθηναϊκή κοινότητα που με τις διαδοχικές «αποβάσεις» τις έφτασε και στο Ηράκλειο δίνοντας βροντερό παρόν. Πραγματικά είμαι πάρα πολύ περίεργος να δω πόσο θα αντέξουν ακόμη αυτά τα 300-400 άτομα σε ολόκληρη την Ελλάδα (αντίστοιχα νούμερα και σε άλλες χώρες να υποστηρίζουν ολόκληρη την παγκόσμια μουσική σε πείσμα της μουσικής βιομηχανίας. Πολύ περίεργος... Παρεμπιπτόντως, ν'αναφέρω ότι ήμασταν καμιά 150ριά άτομα.
Και φυσικά στους Brocas Helm που βγάζουν μέσα από τη μουσική και τις εμφανίσεις τους "ζωντανά" αυτά που αισθάνονται για τον κόσμο.
Απ’όσο έμαθα οι μακράν καλύτερες συναυλίες και με την μεγαλύτερη πόρωση ήταν αυτή του Ηρακλείου και της Θεσσαλονίκης. Η πρώτη στην Αθήνα δεν πήγε και ιδιαίτερα καλά για διάφορους λόγους (η "επαναληπτική" της Κυριακής 2 Δεκεμβρίου ήταν καλύτερη), αλλά γενικώς ήταν όλες πολύ καλές. Η συμμετοχή του κόσμου δε, ικανοποιητική αλλά θα μπορούσε να είναι και πολύ καλύτερη. Ν'αναφέρω ότι στην Ελλάδα ήρθε ένα παληκάρι από Ισπανία, ένα από Γερμανία συν κάποιοι άλλοι "μυστήριοι" που δεν ήθελαν να χάσουν αυτό το συμβάν. Έτσι, για να ξέρουμε...

Το Play List:
Into Battle
Night Siege
Ravenwreck
Into the Ithilstone
Beneath a Haunted Moon
Emerald
Black Death
Fly High
(Prepare for Battle)

Cry of the Banshee
Ghost Story
Time of the Dark
Drink the Blood of the Priest
Juggernaut
Drink and Drive
Skullfucker
Defender of the Crown

ΥΓ. Χμ, και το να βρίσκεις 2 γνωστούς που είχες να δεις και ν'ακούσεις περίπου 15 χρόνια, είναι αν μη τι άλλο εκπληκτικό! :)

(θα ακολουθήσουν φωτογραφίες κάποια στιγμή. Ήθελα να τι ανεβάσω τώρα, αλλά -παρόλο που πάντα θέλω να είμαι ευγενικός- δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι ο υπολογιστής γαμιέται ασύστολα)

UPDATE: Τελικώς έστω και μετά βίας τα κατάφερα να τις ανεβάσω (τελικά είμαι πεπεισμένος ότι μόνο στον δικό μου υπολογιστή μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω, αλλά μέχρι να πάω στον δικό μου...).

Για το τέλος άφησα μια φωτογραφία που θα ήθελα να αφιερώσω προσωπικά στον φίλο μου τον zaphod.

Δεν ξέρω αν προσέχεις zaph, αλλά ο ντράμερ των BH, Jack Hays, έχει γκρίζα τα μακρυά του μαλλιά. Δεν είναι παιχνιδάκι του φωτισμού (άσε που τον είδα κι από κοντά). Νομίζω είναι η καλύτερη φωτογραφία που θα μπορούσα να ανεβάσω και που να λέει ότι κανένας δεν είναι too old για τίποτε! :):):) (με πιάνεις...)

Α, και μια φωτογραφία της συλλεκτικής μπλούζας. Της μιας από τις δύο δηλαδή... Στον "χάρτη", οι πόλεις όπου έγιναν οι συναυλίες φέρουν ασπίδα...