Διαβάζοντας σήμερα τις εφημερίδες μου δημιουργήθηκε έντονα η αίσθηση πως πρέπει να έγιναν τουλάχιστον δέκα διαφορετικά ντημπέητ χθες...
Στη μια φυλλάδα διάβαζα για το ηγετικό κι ενωτικό προφίλ του Καραμανλή που δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης στον Παπανδρέου, στην άλλην για τον Παπανδρέου που συνέτριψε τον Καραμανλή, στην τρίτη ισοπαλία και πάει λέγοντας. Και κάπου ένοιωσα αμήχανα είναι η αλήθεια, διότι πουθενά δεν διάβασα τα δικά μου συμπεράσματα, η πιο σωστά οι αποκλίσεις ήταν τεράστιες...
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Βασικά από τους δύο νομίζω ότι ο Καραμανλής κέρδισε τις εντυπώσεις με βραχεία κεφαλή. Έδειξε πιο έτοιμος για απαντήσεις, κυριότερα επειδή απέφυγε τις κόντρες αφού έτσι έδειξε πως τον ενδιαφέρουν τα προβλήματα του τόπου αντί για τις προσωπικές αψιμαχίες. Σε κάποια σημεία τον έπιασα φάουλ βέβαια, όπως στο σημείο των ομολόγων επί παραδείγματι: από τον πρωθυπουργό δεν περιμένω να μου πει ότι και από 'μας έφαγαν αλά τους πήγαμε στη δικαιοσύνη. Περίμενα αν μη τι άλλο να μου απολογηθεί το γιατί έφαγαν και οι δικοί του. Από την άλλη μεριά, η αλήθεια είναι ότι με ικανοποίησε ιδιαίτερα θέση του για τα Σκόπια (που ήταν και η μοναδική ουσιαστική νομίζω). Ο Παπανδρέου ήταν αισιόδοξος, ευτυχώς απέφυγε τα οικτρά λεκτικά λάθη που πάντοτε κάνει, αλλά αναλώθηκε υπερβολικά πολύ σε προσωπικές κόντρες: το τι έχει συμβεί τα τελευταία 3,5 χρόνια το βλέπω κι εγώ ο ίδιος, δεν σε χρειάζομαι να μου το υποδείξεις, εσύ όμως έχεις κάτι να μου προτείνεις; Το πλέον ανησυχητικό κατ' εμέ ήταν η απάντησή του για τις γκρίζες ζώνες: τι σημαίνει "η Ελλάδα δεν έχει καπαρωμένες θέσεις" ρε παληκάρι; Δεν υπάρχουν Συνθήκες; Συμφωνίες; Υπογραφές; Ειλικρινά, η θέση του αυτή με ανησύχησε ιδιαίτερα... Επί της ουσίας, δε νομίζω να απάντησε κανείς από τους δύο σε κάποιο ουσιαστικό ζήτημα. Πιο πολύ παρακολούθησα με ενδιαφέρον την... αποφυγή απαντήσεων κι από τους δύο. Ό,τι άκουσα ήταν πάνω κάτω αναμενώμενο, μιας και τ'ακούω χρόνια τώρα: ότι θα μειωθούν τα εξοπλιστικά και οι πόροι θα πάνε στην παιδεία, ότι η παιδεία είναι η πρώτη τους προτεραιότητα, όπως πρώτη προτεραιότητα είναι και το περιβάλλον, όπως και η κοινωνική πολιτική, όπως και η οικονομία κλπ, κλπ (σαν πολλές πρώτες προτεραιότητες έχουν και οι δύο μου φαίνεται και πιθανώς γι'αυτό να μην γίνεται ποτέ τίποτε και πουθενά). Η αλήθεια είναι πως ο Καραμανλής αν και όχι το ίδιο άνετος όσο στο παρελθόν (από μιαν άποψη λογικό, διότι άλλο να μιλάς ως αξιωματική αντιπολίτευση όπου για όλα έφταιγαν οι προηγούμενοι κι άλλο ως κυβέρνηση) επιχείρησε νομίζω να περάσει ένα προφίλ ειλικρινές, με πολλές δόσεις αυτοκριτικής, ας πούμε κοντινό στον λαό. Ο Παπανδρέου από την άλλη μεριά ήταν άνετος αλλά υπερβολικά οξύς (σε ντημπέητ ήμασταν άλλωστε, όχι σε συγκέντρωση), ενώ φάνηκε να έχει αυτοπεποίθηση παρόλο που την ίδια στιγμή ήταν ξεκάθαρο πως ήταν στον κόσμο του. Σε γενικές γραμμές, αναμενώμενοι και οι δύο. Η Παπαρρήγα τώρα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν κατάφερα να διαπιστώσω εάν έχει μείνει στην εποχή των μπολσεβίκων ή την επανάσταση της Κούβας, πάντως φάνηκε γενικά εκτός τόπου και χρόνου (κυριότερα ως παρουσία, γεγονός που μου έκανε εντύπωση αφού δεν την έχω συνηθίσει έτσι). Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε το σημείο όπου δέχθηκε ερώτηση για τα ιδιωτικά σχολεία και εμφανώς εκνευρισμένη απάντησε για τα δικά της παιδιά (παρεμπιπόντως, στην περιοχή της μητέρας της μόνο ιδιωτικό σχολείο υπήρχε; Δημόσιο κανένα; Κάτι συμπτώσεις ρε αδελφέ... Α, και για το... πανεπιστήμιο ουδείς λόγος φυσικά, έτσι; Έχουν γνώση οι φύλακες όμως...). Βέβαια αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει εκπληκτική "έξοδο". Ο Αλαβάνος νομίζω ήταν ο πιο ειλικρινής, αν και κατ'εμέ κατώτερος των προσδοκιών. Στάθηκε πάρα πολύ στη νεολαία, γεγονός και θετικό και αρνητικό. Θετικό διότι δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του (πράγμα που δεν περίμενα χθες να διαπιστώσω), αρνητικό διότι δείχνει να ξεχνάει ότι αφενός η ελληνική νεολαία τάσσεται με κόμματα τυφλά δίχως να ξέρει πρακτικά τον λόγο και όντας εξαιρετικά φανατισμένη όπερ μεθερμηνευόμενο δεν αλλάζει κόμμα που να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, αφετέρου ότι τη σύνθεση της Βουλής κυριότερα τη βγάζουν οι "δεινόσαυροι" και οι βολεμένοι και ουχί η νεολαία. Γενικά μου άρεσε πολύ ο Αλαβάνος, είχε σύγχρονες θέσεις, σωστές αλλά πολύ "εξειδικευμένες", περίμενα κι άλλα απ'αυτόν. Αντί του Καρατζαφέρη, θα μιλήσω για τον Παπαθεμελή τώρα (θα εξηγήσω σε λίγο τους λόγους): δεν είπε κάτι που να μην ισχύει, αλλά ήταν βαρετός ως συνήθως. Τον άκουγες και παράλληλα χασμουριώσουν. Καληνύχτας εν ολίγοις. Και πάμε στον Καρατζαφέρη τώρα: νομίζω ήταν μακράν ο κερδισμένος της βραδιάς (κατ' εμέ, δυστυχώς). Όχι απλά τους πήρε και τα σώβρακα, αλλά μην πω τιποτε άλλο χειρότερο... Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν πραγματικά τα πιστεύει αυτά που λέει (σάμπως οι άλλοι πιστεύουν αυτά που λένε οι ίδιοι;), ούτε με νοιάζει αν είναι δημαγωγός (όπως τον χαρακτηρίζουν αρκετοί), το θέμα είναι τι πέρασε προς τα έξω. Πειστικότατος, με τρομερή ευφράδεια λόγου, με τεράστια άνεση, με αυτοπεποίθηση, κοπάναγε προς πάσα κατεύθυνση αδιακρίτως και μάλιστα επιτυχώς (κι όπως ισχυριστεί το αντίθετο νομίζω ότι δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα). Και δυστυχώς, φάνηκε να είναι ο μοναδικός που είχε τόσο μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα: ήταν ο μόνος που μίλησε για δάνεια και πιστωτικές κάρτες, ο μόνος που μίλησε για την ποσόστοση των μεταναστών, ο μόνος που μίλησε για οικογενειοκρατία στην ελληνική πολιτική τα τελευταία 60 χρόνια (και δεν έμεινε στο κλασικό κλισέ του δικομματισμού) και δεν κρύβω ότι με ανησύχησε αρκετά. Εμένα να με πείσει δεν με έπεισε, δεν περίμενα το ντημπέητ για να μάθω είτε τον Καρατζαφέρη είτε όλους τους άλλους, αναρωτιέμαι όμως πόσους μπορεί να έπεισε... Τέλος πάντων, προσωπικές μου απόψεις αυτές.
Αναφορικά με τα δίλεπτα "εξόδου" του κάθε αρχηγού τώρα: νομίζω τα πιο δυνατά ήταν αυτά του Καρατζαφέρη και της Παπαρρήγα (παραδόξως, παρά το ντεφορμάρισμά της). Από τους δυο μεγάλους, του Παπανδρέου φάνηκε να υπερτερεί κατά τι του Καραμανλή, τις είχε πετάξει μαζεμένες όμως πιο πριν οπότε υπήρχε ρεφάρισμα εδώ. Το ρεζουμέ; Πάρα πολύ κερδισμένος ο Καρατζαφέρης, κερδισμένος ο Αλαβάνος κι από τους άλλους δύο όπως είπα, νομίζω ο Κωστάκης με μια βραχεία κεφαλή μπροστά από τον Γιωργάκη.
Προσωπικά είμαι της γνώμης πως η ευκαιρία που παρουσιάζεται για πεντακομματική Βουλή μοναδική και δεν πρέπει να χαθεί. Άλλωστε από μονοκομματικές κυβερνήσεις χορτάσαμε (χόρτασαν κι αυτές... μεταφορικά βέβαια) και προκοπή δεν είδαμε. Άρα τι έχουμε να χάσουμε από μια κυβέρνηση συνεργασίας; Βέβαια, ποια συνεργασία θα μου πείτε... Εδώ θέλω να πω κάποια επιπλέον πράγματα. Κατ' αρχήν, ο Συνασπισμός θεωρητικά απέκλεισε συνεργασία μόνο με το ΠΑΣΟΚ, ομοίως κι ο Καρατζαφέρης. Το ΚΚΕ απέκλεισε την οποιανδήποτε συνεργασία γενικώς (λες και περιμέναμε κάτι άλλο), η Νέα Δημοκρατία (κι εδώ είναι το ενδιαφέρον) απέκλεισε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τον Καρατζαφέρη μόνο (αφού για τους άλλους είπε "η Αριστερά έχει της θέσεις της" και τίποτε άλλο, κι εγώ αυτό το εκλαμβάνω ως "αν οι θέσεις της αλλάξουν με τα κατάλληλα αντισταθμιστικά οφέλη, ποτέ δεν ξέρεις". Άλλωστε υπάρχει και το πρόσφατο παρελθόν, για να μην ξεχνιώμαστε...), ενώ το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά μόνο στον Συνασπισμό άφησε ανοικτή πόρτα.
Επίσης, για να λέω την αλήθεια, καθόλου δεν μου άρεσε αυτό που είπε ο Καραμανλής ότι "ή αυτοδύναμη κυβέρνηση ή νέες εκλογές" (το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν το ίδιο με αυτό που είχε πει παλαιότερα ο Σημίτης, μην ξεχνιόμαστε, όπως -άσχετο- τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ "φτάνει πια" και "κάθαρση" που'χει χρησιμοποιήσει αρκετές φορές ήταν τα εμβλήματα του Μητσοτάκη το 89, αλλά σε κουβέντα να βρισκόμαστε...).
Και ρωτάω τώρα εγώ ο άσχετος: αν η Νέα Δημοκρατία βγεί μέχρι με μια μονάδα διαφορά αλλά δεν κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα τολμήσει ο Καραμανλής να κάνει εκλογές; Μάλλον χλωμότατο το βλέπω...
Κι εδώ υπεισέρχεται πάλι (μπρρρρρρρρρ) ο Καρατζαφέρης ο οποίος δυστυχώς είπε τη μεγάλη αλήθεια: στην πολιτική, ποτέ μη λες ποτέ...
Να αναφέρω όμως και το εξής, που πραγματικά μου έκανε τεράστια εντύπωση: ο Καραμανλής έριξε τη βόμβα, αλλά ουδείς εκ των υπολοίπων αρχηγών το σχολίασε καν. Τουλάχιστον σε'μένα αυτό μου λέει πως όλοι τους είπαν αυτά που τους είχαν υποδείξει, με αυστηρή οδηγί ανα μην ασχοληθούν με το παραμικρό άλλο έξω απ'αυτά...
Η αλήθεια είναι πως όλα τα κόμματα της Ελλάδος τα θεωρώ μετριότατα. Ικανούς πολιτικούς έχουν όλα, αλλά νομίζω πως είναι ελάχιστοι. Όμως σε αυτό το σημείο μια πολύ σοβαρή κουβέντα είπε ο Χατζηνικολάου βγαίνοντας, ότι η κακή πολιτική καλώς ή κακώς είναι καλύτερη από την καθόλου πολιτική. Όπως είπα, η ιδέα της πεντακομματικής βουλής μου αρέσει. Χθες όμως μου δημιουργήθηκε μια αμυδρά εντύπωση ότι η ιστορία "οδηγείται" σε τετρακομματική με... Συνασπισμό εκτός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό αποκόμμισα και δεν μου άρεσε και ιδιαίτερα σαν διαπίστωση, γι' αυτό και μακάρι να πέφτω έξω.
Πεντακομματική βουλή σημαίνει μέσα και ο Καρατζαφέρης, που δεν με βρίσκει να διαφωνώ, όμως τον προτιμώ όχι ιδιαίτερα δυνατό, όχι σε θέση ρυθμιστή. Ναι, ας έχει φωνή όπως το Ελληνικό Σύνταγμα δίνει το δικαίωμα σε όλους τους Έλληνες, αλλά προσωπικά θα τον προτιμούσα σχετικά χαμηλά. Τώρα τι θα γίνει με τους δυο μεγάλους; Ιδέα δεν έχω. Η διαίσθησή μου λέει ότι η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει έστω και με μικρή διαφορά. Επίσης, νέες εκλογές στα καπάκια μάλλον χλωμές μου φαίνονται (αφού στο ενδιάμεσο μεταξύ άλλων θα έχει πνιγεί και η μισή Ελλάδα από τις επικείμενες πλημμύρες -εδώ είσαστε κι εδώ είμαστε). Πάντως όπως και να'χει, δεν μου βγαίνει από το μυαλό η ιδέα ότι οι φετινές εκλογές είναι εξαιρετικά κρίσιμες και καλό είναι οι ψήφοι να μην πεταχτούν στα σκουπίδια.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι όταν ήθελαν να τιμωρήσουν κάποιον του αφαιρούσαν το πολιτικό του δικαίωμα, δεν του επέτρεπαν να ασχολείται με τα Κοινά, κι επειδή το θεωρούσαν εξαιρετικά εξευτελιστική ως ποινή το είχαν ονομάσει Ατιμία. Η αμέσως επόμενη μεγαλύτερη ποινή (πάνω από την οποίαν δεν υπήρχε άλλη) ήταν ο οστρακισμός (εξορία). Ενδεικτικό το πόσο σημαντική ήταν η ψήφος σε αυτόν τον τόπο διαχρονικά.
Αν κάποιος θέλει να αντιδράσει ας το κάνει αλλά -έλεος- όχι με το να μην ψηφίσει. Ας το κάνει κατά συνείδηση και ο θεός να βάλει το χέρι του, μιας και γενικώς δεν πάμε καθόλου καλά...
Και μην μου πείτε ότι φταίνει μόνο οι δυο μεγάλοι... Όλοι φταίνε, και πάνω απ'όλα οι πολίτες που απαξιώνουν το καθετί πολιτικό...
Λογικά, θα επανέλθουμε...
Στη μια φυλλάδα διάβαζα για το ηγετικό κι ενωτικό προφίλ του Καραμανλή που δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης στον Παπανδρέου, στην άλλην για τον Παπανδρέου που συνέτριψε τον Καραμανλή, στην τρίτη ισοπαλία και πάει λέγοντας. Και κάπου ένοιωσα αμήχανα είναι η αλήθεια, διότι πουθενά δεν διάβασα τα δικά μου συμπεράσματα, η πιο σωστά οι αποκλίσεις ήταν τεράστιες...
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Βασικά από τους δύο νομίζω ότι ο Καραμανλής κέρδισε τις εντυπώσεις με βραχεία κεφαλή. Έδειξε πιο έτοιμος για απαντήσεις, κυριότερα επειδή απέφυγε τις κόντρες αφού έτσι έδειξε πως τον ενδιαφέρουν τα προβλήματα του τόπου αντί για τις προσωπικές αψιμαχίες. Σε κάποια σημεία τον έπιασα φάουλ βέβαια, όπως στο σημείο των ομολόγων επί παραδείγματι: από τον πρωθυπουργό δεν περιμένω να μου πει ότι και από 'μας έφαγαν αλά τους πήγαμε στη δικαιοσύνη. Περίμενα αν μη τι άλλο να μου απολογηθεί το γιατί έφαγαν και οι δικοί του. Από την άλλη μεριά, η αλήθεια είναι ότι με ικανοποίησε ιδιαίτερα θέση του για τα Σκόπια (που ήταν και η μοναδική ουσιαστική νομίζω). Ο Παπανδρέου ήταν αισιόδοξος, ευτυχώς απέφυγε τα οικτρά λεκτικά λάθη που πάντοτε κάνει, αλλά αναλώθηκε υπερβολικά πολύ σε προσωπικές κόντρες: το τι έχει συμβεί τα τελευταία 3,5 χρόνια το βλέπω κι εγώ ο ίδιος, δεν σε χρειάζομαι να μου το υποδείξεις, εσύ όμως έχεις κάτι να μου προτείνεις; Το πλέον ανησυχητικό κατ' εμέ ήταν η απάντησή του για τις γκρίζες ζώνες: τι σημαίνει "η Ελλάδα δεν έχει καπαρωμένες θέσεις" ρε παληκάρι; Δεν υπάρχουν Συνθήκες; Συμφωνίες; Υπογραφές; Ειλικρινά, η θέση του αυτή με ανησύχησε ιδιαίτερα... Επί της ουσίας, δε νομίζω να απάντησε κανείς από τους δύο σε κάποιο ουσιαστικό ζήτημα. Πιο πολύ παρακολούθησα με ενδιαφέρον την... αποφυγή απαντήσεων κι από τους δύο. Ό,τι άκουσα ήταν πάνω κάτω αναμενώμενο, μιας και τ'ακούω χρόνια τώρα: ότι θα μειωθούν τα εξοπλιστικά και οι πόροι θα πάνε στην παιδεία, ότι η παιδεία είναι η πρώτη τους προτεραιότητα, όπως πρώτη προτεραιότητα είναι και το περιβάλλον, όπως και η κοινωνική πολιτική, όπως και η οικονομία κλπ, κλπ (σαν πολλές πρώτες προτεραιότητες έχουν και οι δύο μου φαίνεται και πιθανώς γι'αυτό να μην γίνεται ποτέ τίποτε και πουθενά). Η αλήθεια είναι πως ο Καραμανλής αν και όχι το ίδιο άνετος όσο στο παρελθόν (από μιαν άποψη λογικό, διότι άλλο να μιλάς ως αξιωματική αντιπολίτευση όπου για όλα έφταιγαν οι προηγούμενοι κι άλλο ως κυβέρνηση) επιχείρησε νομίζω να περάσει ένα προφίλ ειλικρινές, με πολλές δόσεις αυτοκριτικής, ας πούμε κοντινό στον λαό. Ο Παπανδρέου από την άλλη μεριά ήταν άνετος αλλά υπερβολικά οξύς (σε ντημπέητ ήμασταν άλλωστε, όχι σε συγκέντρωση), ενώ φάνηκε να έχει αυτοπεποίθηση παρόλο που την ίδια στιγμή ήταν ξεκάθαρο πως ήταν στον κόσμο του. Σε γενικές γραμμές, αναμενώμενοι και οι δύο. Η Παπαρρήγα τώρα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν κατάφερα να διαπιστώσω εάν έχει μείνει στην εποχή των μπολσεβίκων ή την επανάσταση της Κούβας, πάντως φάνηκε γενικά εκτός τόπου και χρόνου (κυριότερα ως παρουσία, γεγονός που μου έκανε εντύπωση αφού δεν την έχω συνηθίσει έτσι). Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε το σημείο όπου δέχθηκε ερώτηση για τα ιδιωτικά σχολεία και εμφανώς εκνευρισμένη απάντησε για τα δικά της παιδιά (παρεμπιπόντως, στην περιοχή της μητέρας της μόνο ιδιωτικό σχολείο υπήρχε; Δημόσιο κανένα; Κάτι συμπτώσεις ρε αδελφέ... Α, και για το... πανεπιστήμιο ουδείς λόγος φυσικά, έτσι; Έχουν γνώση οι φύλακες όμως...). Βέβαια αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει εκπληκτική "έξοδο". Ο Αλαβάνος νομίζω ήταν ο πιο ειλικρινής, αν και κατ'εμέ κατώτερος των προσδοκιών. Στάθηκε πάρα πολύ στη νεολαία, γεγονός και θετικό και αρνητικό. Θετικό διότι δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του (πράγμα που δεν περίμενα χθες να διαπιστώσω), αρνητικό διότι δείχνει να ξεχνάει ότι αφενός η ελληνική νεολαία τάσσεται με κόμματα τυφλά δίχως να ξέρει πρακτικά τον λόγο και όντας εξαιρετικά φανατισμένη όπερ μεθερμηνευόμενο δεν αλλάζει κόμμα που να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, αφετέρου ότι τη σύνθεση της Βουλής κυριότερα τη βγάζουν οι "δεινόσαυροι" και οι βολεμένοι και ουχί η νεολαία. Γενικά μου άρεσε πολύ ο Αλαβάνος, είχε σύγχρονες θέσεις, σωστές αλλά πολύ "εξειδικευμένες", περίμενα κι άλλα απ'αυτόν. Αντί του Καρατζαφέρη, θα μιλήσω για τον Παπαθεμελή τώρα (θα εξηγήσω σε λίγο τους λόγους): δεν είπε κάτι που να μην ισχύει, αλλά ήταν βαρετός ως συνήθως. Τον άκουγες και παράλληλα χασμουριώσουν. Καληνύχτας εν ολίγοις. Και πάμε στον Καρατζαφέρη τώρα: νομίζω ήταν μακράν ο κερδισμένος της βραδιάς (κατ' εμέ, δυστυχώς). Όχι απλά τους πήρε και τα σώβρακα, αλλά μην πω τιποτε άλλο χειρότερο... Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν πραγματικά τα πιστεύει αυτά που λέει (σάμπως οι άλλοι πιστεύουν αυτά που λένε οι ίδιοι;), ούτε με νοιάζει αν είναι δημαγωγός (όπως τον χαρακτηρίζουν αρκετοί), το θέμα είναι τι πέρασε προς τα έξω. Πειστικότατος, με τρομερή ευφράδεια λόγου, με τεράστια άνεση, με αυτοπεποίθηση, κοπάναγε προς πάσα κατεύθυνση αδιακρίτως και μάλιστα επιτυχώς (κι όπως ισχυριστεί το αντίθετο νομίζω ότι δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα). Και δυστυχώς, φάνηκε να είναι ο μοναδικός που είχε τόσο μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα: ήταν ο μόνος που μίλησε για δάνεια και πιστωτικές κάρτες, ο μόνος που μίλησε για την ποσόστοση των μεταναστών, ο μόνος που μίλησε για οικογενειοκρατία στην ελληνική πολιτική τα τελευταία 60 χρόνια (και δεν έμεινε στο κλασικό κλισέ του δικομματισμού) και δεν κρύβω ότι με ανησύχησε αρκετά. Εμένα να με πείσει δεν με έπεισε, δεν περίμενα το ντημπέητ για να μάθω είτε τον Καρατζαφέρη είτε όλους τους άλλους, αναρωτιέμαι όμως πόσους μπορεί να έπεισε... Τέλος πάντων, προσωπικές μου απόψεις αυτές.
Αναφορικά με τα δίλεπτα "εξόδου" του κάθε αρχηγού τώρα: νομίζω τα πιο δυνατά ήταν αυτά του Καρατζαφέρη και της Παπαρρήγα (παραδόξως, παρά το ντεφορμάρισμά της). Από τους δυο μεγάλους, του Παπανδρέου φάνηκε να υπερτερεί κατά τι του Καραμανλή, τις είχε πετάξει μαζεμένες όμως πιο πριν οπότε υπήρχε ρεφάρισμα εδώ. Το ρεζουμέ; Πάρα πολύ κερδισμένος ο Καρατζαφέρης, κερδισμένος ο Αλαβάνος κι από τους άλλους δύο όπως είπα, νομίζω ο Κωστάκης με μια βραχεία κεφαλή μπροστά από τον Γιωργάκη.
Προσωπικά είμαι της γνώμης πως η ευκαιρία που παρουσιάζεται για πεντακομματική Βουλή μοναδική και δεν πρέπει να χαθεί. Άλλωστε από μονοκομματικές κυβερνήσεις χορτάσαμε (χόρτασαν κι αυτές... μεταφορικά βέβαια) και προκοπή δεν είδαμε. Άρα τι έχουμε να χάσουμε από μια κυβέρνηση συνεργασίας; Βέβαια, ποια συνεργασία θα μου πείτε... Εδώ θέλω να πω κάποια επιπλέον πράγματα. Κατ' αρχήν, ο Συνασπισμός θεωρητικά απέκλεισε συνεργασία μόνο με το ΠΑΣΟΚ, ομοίως κι ο Καρατζαφέρης. Το ΚΚΕ απέκλεισε την οποιανδήποτε συνεργασία γενικώς (λες και περιμέναμε κάτι άλλο), η Νέα Δημοκρατία (κι εδώ είναι το ενδιαφέρον) απέκλεισε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τον Καρατζαφέρη μόνο (αφού για τους άλλους είπε "η Αριστερά έχει της θέσεις της" και τίποτε άλλο, κι εγώ αυτό το εκλαμβάνω ως "αν οι θέσεις της αλλάξουν με τα κατάλληλα αντισταθμιστικά οφέλη, ποτέ δεν ξέρεις". Άλλωστε υπάρχει και το πρόσφατο παρελθόν, για να μην ξεχνιώμαστε...), ενώ το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά μόνο στον Συνασπισμό άφησε ανοικτή πόρτα.
Επίσης, για να λέω την αλήθεια, καθόλου δεν μου άρεσε αυτό που είπε ο Καραμανλής ότι "ή αυτοδύναμη κυβέρνηση ή νέες εκλογές" (το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν το ίδιο με αυτό που είχε πει παλαιότερα ο Σημίτης, μην ξεχνιόμαστε, όπως -άσχετο- τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ "φτάνει πια" και "κάθαρση" που'χει χρησιμοποιήσει αρκετές φορές ήταν τα εμβλήματα του Μητσοτάκη το 89, αλλά σε κουβέντα να βρισκόμαστε...).
Και ρωτάω τώρα εγώ ο άσχετος: αν η Νέα Δημοκρατία βγεί μέχρι με μια μονάδα διαφορά αλλά δεν κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα τολμήσει ο Καραμανλής να κάνει εκλογές; Μάλλον χλωμότατο το βλέπω...
Κι εδώ υπεισέρχεται πάλι (μπρρρρρρρρρ) ο Καρατζαφέρης ο οποίος δυστυχώς είπε τη μεγάλη αλήθεια: στην πολιτική, ποτέ μη λες ποτέ...
Να αναφέρω όμως και το εξής, που πραγματικά μου έκανε τεράστια εντύπωση: ο Καραμανλής έριξε τη βόμβα, αλλά ουδείς εκ των υπολοίπων αρχηγών το σχολίασε καν. Τουλάχιστον σε'μένα αυτό μου λέει πως όλοι τους είπαν αυτά που τους είχαν υποδείξει, με αυστηρή οδηγί ανα μην ασχοληθούν με το παραμικρό άλλο έξω απ'αυτά...
Η αλήθεια είναι πως όλα τα κόμματα της Ελλάδος τα θεωρώ μετριότατα. Ικανούς πολιτικούς έχουν όλα, αλλά νομίζω πως είναι ελάχιστοι. Όμως σε αυτό το σημείο μια πολύ σοβαρή κουβέντα είπε ο Χατζηνικολάου βγαίνοντας, ότι η κακή πολιτική καλώς ή κακώς είναι καλύτερη από την καθόλου πολιτική. Όπως είπα, η ιδέα της πεντακομματικής βουλής μου αρέσει. Χθες όμως μου δημιουργήθηκε μια αμυδρά εντύπωση ότι η ιστορία "οδηγείται" σε τετρακομματική με... Συνασπισμό εκτός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό αποκόμμισα και δεν μου άρεσε και ιδιαίτερα σαν διαπίστωση, γι' αυτό και μακάρι να πέφτω έξω.
Πεντακομματική βουλή σημαίνει μέσα και ο Καρατζαφέρης, που δεν με βρίσκει να διαφωνώ, όμως τον προτιμώ όχι ιδιαίτερα δυνατό, όχι σε θέση ρυθμιστή. Ναι, ας έχει φωνή όπως το Ελληνικό Σύνταγμα δίνει το δικαίωμα σε όλους τους Έλληνες, αλλά προσωπικά θα τον προτιμούσα σχετικά χαμηλά. Τώρα τι θα γίνει με τους δυο μεγάλους; Ιδέα δεν έχω. Η διαίσθησή μου λέει ότι η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει έστω και με μικρή διαφορά. Επίσης, νέες εκλογές στα καπάκια μάλλον χλωμές μου φαίνονται (αφού στο ενδιάμεσο μεταξύ άλλων θα έχει πνιγεί και η μισή Ελλάδα από τις επικείμενες πλημμύρες -εδώ είσαστε κι εδώ είμαστε). Πάντως όπως και να'χει, δεν μου βγαίνει από το μυαλό η ιδέα ότι οι φετινές εκλογές είναι εξαιρετικά κρίσιμες και καλό είναι οι ψήφοι να μην πεταχτούν στα σκουπίδια.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι όταν ήθελαν να τιμωρήσουν κάποιον του αφαιρούσαν το πολιτικό του δικαίωμα, δεν του επέτρεπαν να ασχολείται με τα Κοινά, κι επειδή το θεωρούσαν εξαιρετικά εξευτελιστική ως ποινή το είχαν ονομάσει Ατιμία. Η αμέσως επόμενη μεγαλύτερη ποινή (πάνω από την οποίαν δεν υπήρχε άλλη) ήταν ο οστρακισμός (εξορία). Ενδεικτικό το πόσο σημαντική ήταν η ψήφος σε αυτόν τον τόπο διαχρονικά.
Αν κάποιος θέλει να αντιδράσει ας το κάνει αλλά -έλεος- όχι με το να μην ψηφίσει. Ας το κάνει κατά συνείδηση και ο θεός να βάλει το χέρι του, μιας και γενικώς δεν πάμε καθόλου καλά...
Και μην μου πείτε ότι φταίνει μόνο οι δυο μεγάλοι... Όλοι φταίνε, και πάνω απ'όλα οι πολίτες που απαξιώνουν το καθετί πολιτικό...
Λογικά, θα επανέλθουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου