Hallows Eve (Including Routine) (update)

Πριν προχωρήσετε παρακάτω (όποιος αντέχει δηλαδή, αφόυ οι περισσότεροι βλέπω να κουράζονται και μόνο από το scroll down), πρέπει να ανοίξετε παράλληλα αυτό.
Κι αφού πήρατε τη μεγάλη απόφαση (ας προσέχατε), πάμε λοιπόν...

Αυτό το τραγούδι είναι απο τα αγαπημένα μου, χρόνια τώρα (δεν ακούω και λίγα χρόνια metal άλλωστε... 19 είναι, μην τα ματιάσω). Σαν τραγούδι είναι κομματάρα, δεν το συζητάω.
Για πολλά χρόνια με "βασάνιζε" ο τίτλος του: Hallows Eve (Including Routine). Αυτό το "including routine" μου φαινόταν τελείως άσχετο. Τι διάολο σημαίνει δηλαδή "συμπεριλαμβάνοντας ρουτίνα"; Δεν έβγαινε νόημα. Το Hallows Eve το καταλαβαίνω: είναι η γιορτή των Αγίων Πάντων για τους Αμερικάνους, οι παραμονές των Αποκριών (Halloween). Αλλά την παρένθεση δεν την είχα κατανοήσει για χρόνια...
Επειδή το να ακούς metal δεν έχει νόημα αν δε συνοδεύεται από δυο συνιστώσες (δυνατά η μουσική και να τραγουδάς τους στίχους), το ίδιο έκανα πάντοτε σε όλα τα αγαπημένα μου τραγούδια (κι όχι μόνο). Τους στίχους τους είχα μάθει απ'έξω εξαρχής (αυτό έλειπε) και από την πρώτη στιγμή είχα εστιάσει στην τελευταία στροφή και ιδίως στην τελευταιά "πρόταση" (διότι ουσιαστικά δεν είναι στίχος) η οποία ήταν εκπληκτική, με ένα απίστευτο νόημα (θα το εξετάσουμε στη συνέχεια).
Η αλήθεια είναι πως στο υπόλοιπο τραγούδι δεν είχα δώσει και ιδιαίτερη σημασία (στιχουργικά). Μέχρι πριν κάποιον καιρό που ξαφνικά συνειδητοποίησα ενόσω τραγούδαγα τι διάολο είναι το including routine. Κι εκεί, κατάλαβα πλέον τι γίνεται σε ολόκληρο το τραγούδι, αφού αυτή η φράση είναι που εξηγεί τα πάντα...

Το τραγούδι είναι μια ιστορία εμπνευσμένη από τις ιστορίες (τρόμου) του Edgar Alan Poe. Μιλάει για ένα τυπάκι που ζει την καθημερινότητά του, μια καθημερινότητα προφανώς βαρετή κι εθιστική, που την έχει για τα καλά στο πετσί του. Που ζει μια ρουτίνα.
Είναι κάτι καλό η ρουτίνα; Κάτι θετικό;
Σαφώς η ρουτίνα παρέχει ασφάλεια: δεν παίρνεις κανένα ρίσκο άρα δεν διακινδυνεύεις και τίποτε απολύτως, άρα δεν περιμένεις και κάτι διαφορετικό πέραν των "προγραμματισμένων", άρα η ζωή είναι βαρετή, ανιαρή, ανυπόφορη, άχρωμη, άοσμη, ακόμη κι αν δεν το'χεις συνειδητοποιήσει, ακόμη κι αν έχεις την ακριβώς αντίθετη άποψη.
Στην ιστορία μας λοιπόν, ο πρωταγωνιστής έχει ακριβώς μια τέτοια ζωή, μια ζωή τελείως προγραμματισμένη και προβλέψιμη. Κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη (14-16). Απάθεια για τη ζωή, αδιαφορία, παραίτηση, άφεση, συμβιβασμός, ικανοποίηση με τη μετριότητα, κανένα ενδιαφέρον για κάτι καινούριο.
Το πρόβλημα είναι πως η συμπεριφορά του είναι τόσο προκλητική που έχει εξοργίσει μέχρι και δαίμονες, οι οποίοι παραμονές της Αποκριάς αποφασίζουν να του στήσουν μια φάρσα, ή πιο σωστά να του δώσουν ένα καλό μαθηματάκι (5-13). Πως λέμε ότι εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει; Ε, κάπως έτσι.
Ενώ ο πρωταγωνιστής μας κάνει την καθιερωμένη/καθημερινή διαδρομή για το σπίτι του, οι δαίμονες έχουν ήδη πιάσει δουλειά: του φέρνουν νέα ενδιαφέροντα, πειρασμούς (με την θετική ή αρνητική έννοια, δεν έχει σημασία), απολαύσεις (18,19,21). Κοινώς, του δίνουν πράγματα που ίσως να επιθημούσε ανέκαθεν αλλά που ποτέ δεν προσπάθησε να αποκτήσει, αφού ποτέ δεν κούνησε το δαχτυλάκι του έστω και στο ελάχιστο. Μόλις λοιπόν ο πρωταγωνιστής ανοίγει την πόρτα παρατηρεί ότι μέσα στο σπίτι του ότι "τα πάντα είναι λάθος" (17). Το σκηνικό σχεδόν ονειρικό, ειδυλιακό: γυναίκες, φαγητά, ρυάκια κλπ, κλπ (22-24). Επειδή δε δείχνει να μπορεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, κάνει κίνηση να φύγει. Εις μάτην:΅η πόρτα πλέον δεν υπάρχει (20), είναι υποχρεωμένος να μείνει εκεί. Ως προς το πως θα χειριστεί τη νέα κατάσταση όλα είναι στο χέρι του.
Όμως, ο χειρισμός που επιλέγει να κάνει δεν είναι ο αντικειμενικά σωστός: ενώ έχει ήδη συνειδητοποιήσει ότι έχει μπροστά του όσα πάντοτε ονειρευόταν, αντί να τα απολαύσει και μαζί τη ζωή του την ίδια αφού αυτή του τα προσφέρει απλόχερα, αυτός προσπαθεί να τα προσεγγίσει αρνητικά (μα που είναι επιτέλους η πόρτα;) (25). Αποτέλεσμα; Αντί να νοιώσει τις χαρές της ζωής τις οποίες έχει ολόγυρά του γίνεται δέσμιός τους. Δεν μπορεί να χαρεί τίποτε, έχει χάσει ακόμη και το δικαίωμα της ελευθερίας επιλογής. Το οξύμωρο; Ουσιαστικά το έχασε κατ' επιλογή (26-29).
Οι δαίμονες μάλλον εξοργίζονται: δε φτάνει που ποτέ του δεν έκανε τίποτε, αλλά ακόμη και τώρα που τα βρίσκει όλα έτοιμα στο πιάτο συμπεριφέρεται με τον πλέον λανθασμένο τρόπο. Είναι ν'αναρωτιέσαι γιατί; Ο Βιργίλιος δεν ήταν που εξηγούσε στον Δάντη μέσα στα έγκατα της Κολάσεως ότι η οκνηρία είναι ένα θανάσημο αμάρτημα; Αλλά για μισό λεπτό... Μήπως δεν είναι αυτό αλλά κάτι άλλο; Ποιο ήταν το "βρωμερό συννάφι" που τόσο πολύ μισούσε τόσο ο θεός όσο κι ο Διάβολος (σύμφωνα με τον Βιργίλιο); Αυτοί που ποτέ τους δεν έκαναν τίποτε. Οι μονίμως απαθείς και αδιάφοροι για τη ζωή, αυτοί που έστω και εν αγνοία τους ήταν αρνητές της ζωής. Αυτούς λοιπόν δεν τους επιθυμούσαν όχι μόνο στον Παράδεισο αλλά ούτε καν στην Κόλαση την ίδια. Ήταν καταδικασμένοι να μη βρουν ποτέ ησυχία και να τυραννιώνται στο κενό επειδή απαξίωσαν το μεγαλύτερο δώρο: τη Ζωή.
Και ο πρωταγωνιστής μας μάλλον σε αυτούς ανήκει. Ουδεμία έκπληξη λοιπόν προκαλεί το ότι νευρίασαν τόσο πολύ οι δαίμονες. Του προσέφεραν αυτά που πάντα ήθελε αλλά αυτός, ανάξιος γαρ, ούτε να τα χαρεί μπορούσε, μα ούτε καν να αμαρτήσει έστω. Έτσι λοιπόν το όνειρο μετατρέπεται απότομα σε εφιάλτη: όλα αλλάζουν όψη κι ο ίδιος γίνεται υποχείριο των δαιμόνων πλέον (30-33) (ή μήπως της δικής του ατολμίας, της παντελούς ελλείψεως επιλογών, αποφάσεων και ενεργειών;), ανήμπορος να αντιδράσει πια, απλά παρακολουθεί την ίδιαν του την πορεία προς τον θάνατο (34-38). Μια πορεία που σταματά όμως ο αρχηγός των δαιμόνων μόνο και μόνο επειδή "δεν είναι ακόμη η ώρα του" (σύντομα όμως θα είναι δικός μας) (39).
Σαφώς η ατολμία, η απραξία, η απάθεια, η αδιαφορία μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο τελείως "αναίσθητο", έτσι οι δαίμονες αποφασίζουν να λάβουν μερικά επιπρόσθετα "μέτρα" λίγο πριν αποχωρήσουν: ναι μεν θεωρούν ότι τον τρομοκράτησαν αρκετά, αλλά προφανώς λίγη επιπλέον τρομοκρατία δεν... έβλαψε κανέναν (40-47). Είναι άλλωστε τόσο βαρύτατα τα κρίματά του που η "τωρινή" τρομοκρατία δεν είναι τίποτε μπροστά στα όσα θα επακολουθήσουν για μιαν αιωνιότητα. Αφού λοιπόν θεωρούν ότι ολοκλήρωσαν το καθήκον τους απέναντι σε τούτον τον ασεβή και αρνητή της Ζωής, επαναφέρουν τα πάντα στην αρχική τους κατάσταση και φεύγουν. Όλα είναι όπως στο ξεκίνημα της ιστορίας: ανιαρά, άχρωμα, αδιάφορα.
Όμως, κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καλά... Ο πρωταγωνιστής κατευθύνεται προς το σπίτι του, ως συνήθως, στέκεται μπροστά από την πόρτα του, ως συνήθως (48-49), αλλά λίγο πριν βγάλει το κλειδί όπως κάνει συνήθως νοιώθει κάπως περίεργα, παρόλο που δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό που νοιώθει (50). Λες και κάτι έχει συμβεί, κάτι που ενώ είναι προφανές ότι έχει στο βάθος του μυαλού του δεν μπορεί παρά ταύτα να προσδιορίσει αφού δεν ξέρει τι είναι. Σα να έχει την εντύπωση ότι έζησε κάτι που δεν έζησε, ή ακόμη χειρότερα έζησε κάτι που προσπέρασε τελείως ωσάν να μη συνέβη ποτέ. Μπροστά στην ρουτίνα που τον συντρόφευε σε ολόκληρη τη ζωή του λοιπόν αντί να βγάλει το κλειδί, παίρνει την τεράστια απόφαση και γυρνάει την πλάτη του! Δρώντας αντίθετα προς τον χαρακτήρα του, αντίθετα προς τις συνήθειές και τους εθισμούς του, αντίθετη προς τη ζωή που ο ίδιος είχε επιλέξει, παίρνει μια τεράστια απόφαση για τα δεδομένα του: γυρνάει την πλάτη και απομακρύνεται ξέρωντας ότι χρειάζεται μια αλλαγή στη ζωή του (51). Και μάλιστα με τους ίδιους δαίμονες να εξακολουθούν να του την έχουν στημένη (56-61).

Δεν ξέρω τι επιλογές έκανε ο πρωταγωνιστής μας, αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ίσως γι'αυτό δεν μας λένε και τίποτε επί τούτου οι Hallows Eve. Σημασία έχει ότι άλλαξε, ότι πήρε τις μεγάλες αποφάσεις του, ότι ξαφνικά αποφάσισε να ζήσει. Και πως το καταλαβαίνουμε αυτό; Από τον στίχο 62 (του οποίου η ύπαρξη με προβλημάτιζε όσο και η παρένθεση στον τίτλο): "μια πρόποση σε'σας, φίλοι μου".
Στην υγειά σας που με ξυπνήσατε... Πως είναι δυνατόν να ευχαριστεί κάποιος τους δαίμονες που τον τρομοκράτησαν, τον απείλησαν και που παραλίγο να τον σκοτώσουν; Δε γίνεται. Γι'αυτό και είμαστε σίγουροι για τον λόγο που τους ευχαριστεί: του άνοιξαν τα μάτια. Όσο κι αν απογοητεύεστε και φωνάζετε που θα με χάσετε από το αιώνιο μαρτύριο που μου επιφυλάσσατε, εγώ δεν σας το'κανα το χατήρι, το έμαθα το μάθημά μου (62). Και όχι μόνο αυτό: πλέον είμαι αποφασισμένος να περάσω στην αντεπίθεση: θα ζήσω όπως πραγματικά θέλω (64) και θα το κάνω με πείσμα (65).
Σε αυτό το σημείο θα σχολιάσω τους στίχους 9-10: από την αρχή μας είχαν πει οι Hallows Eve ποιοι ήταν αυτοί οι δαίμονες, αλλά δεδομένου ότι δεν ξέραμε τι μας επιφύλασσε η ιστορία δε γινόταν να πάει το μυαλό μας. Οι δαίμονες αυτοί ήταν οι προσωπικοί δαίμονες του ήρωά μας, ήταν οι δαίμονες των προσωπικών του επιλογών, οι δαίμονες της αδιαφορίας του για τη ζωή. Ήταν οι Ερινύες του.

Και τώρα φτάνουμε στα πολύ καλά σημεία, ήτοι στην τελευταία στροφή...
Εδώ έχω κάνει την εξής σκέψη: ότι όλο το τραγούδι γράφτηκε για την τελευταία στροφή, η οποία με τη σειρά της γράφτηκε για το επικό τελείωμα, τους μεγαλειώδεις δύο τελευταίους στίχους (τους οποίους έχω συγχωνεύσει σε έναν, τον 72). Θα συνδυάσω μετάφραση (ελεύθερη) μαζί με "μεταφορές":
66: Το ο,τιδήποτε αρνητικό (ευλογία της κολάσεως) κλέβει το φως της ζωής, δηλαδή το ο,τιδήποτε όμορφο αφού πάντα καραδοκεί μέσα στη νύχτα όταν δηλαδή δε βλέπεις καθαρά και μπορείς να μπερδευτείς εύκολα.
67: Όλοι σας είστε του χεριού μου (του αρχηγού των δαιμόνων δηλαδή), μπορώ να σας τυραννήσω μέχρι τελικής πτώσεως, μέχρι να φύγω (ο καθένας όπως στρώσει κοιμάται δηλαδή, είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Μην παραπονιέσαι σε'μένα -τον δαίμονα- για τις επιλογές που εσύ έκανες. Ακόμη κι εγώ, ο δαίμονας, δικό σου δημιουργημα είμαι, εσύ με κάλεσες. Σϊγουρα κι εγώ θα φύγω από τη ζωή σου κάποτε. Το πως θα είσαι όταν θα έχω φύγει, αναγεννημένος ή καταρρακωμένος είναι στο δικό σου χέρι. Εγώ είμαι εδώ απλά για να σε κάνω να υποφέρεις)
68: Οι δαίμονες πετούν παντού στον ουρανό (η δράση φέρνει αντίδραση. Οι πράξεις πάντοτε φέρνουν αποτέλεσμα, είτε είναι θετικό είτε αρνητικό, είτε ακόμη και ουδέτερο. Το αποτέλεσμα που θα λάβεις είναι καθαρά προϊόν των πράξεών σου. Μην ξεχάσεις κάτι βασικό όμως: όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Οι κακές επιλογές φέρνουν αρνητικά αποτελέσματα -άσχετα του τι μπορεί να κρύβεται ταυτόχρονα, ουδέν κακόν αμιγές καλού δηλαδή, αυτό είναι μια άλλη ιστορία- και στην περίπτωση αυτή οι δαίμονές σου είναι παντού και καραδοκούν, περιμένουν κάθε ευκαιρία για να σου υπενθυμίσουν τα λάθη σου).
69: Όσοι είναι καλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τούμπαλιν, και όλοι μαζί ζουν στην αιώνια Κόλαση (μεγάλο πράγμα το να ζεις στον κόσμο σου, το να μην έχεις επαφή με την πραγματικότητα. Αρνητικό φυσικά. Μπορεί να τα'χεις όλα και να είσαι εσαεί ανικανοποίητος, να δρας αδηφάγα. Από την άλλη μεριά, μπορεί να είσαι το απόλυτο τίποτα, να μην έχεις καν στον ήλιο μοίρα, να οδεύεις προς την ίδιαν σου την καταστροφή και να νομίζεις ότι όλα βαίνουν καλώς. Και στις δύο περιπτώσεις ζεις σε μια κόλαση: στην πρώτη ζεις πάντα μέσα στην ανησυχία, δεν μπορείς να χαρείς τα δώρα της ζωής, στη δε δεύτερη επειδή απατάσαι ότι τα'χεις όλα με αποτέλεσμα να χάνεις ό,τι καλό σου έρχεται, νομίζεις ότι ψιχαλίζει κι όχι ότι σε φτύνουν).
70: Θα γιορτάσεις την τρομακτική πέννα του Πόε, ω, ναι, θα το κάνεις (στίχος φόρος τιμής στον Πόε, ο οποίος όπως είπα έγραφε ιστορίες τρόμου). Οι επιλογές είναι δικές σου. Δεν έχει σημασία αν τις έκανες αψήφιστα, αλόγιστα, βιαστικά, συμπτωματικά, κατά λάθος, κατόπιν μελέτης, συμφώνως λογικής κλπ. Οι επιλογές άπαξ και ληφθούν θα φέρουν αποτελέσματα όπως νομοτελειακά συμβαίνει πάντοτε. Εννοείται ότι όλοι θέλουν το καλό, ποιος βλάξ θα ήθελε το κακό του ιδίου του του εαυτού; Αν όμως οι επιλογές είναι κακές. τότε θα φέρουν αρνητικά αποτελέσματα, τα οποία εσύ προκάλεσες οπότε γουστάρεις-δε γουστάρεις θα τα λουστείς. Μπορεί να σε στεναχωρούν, μπορεί να σε πικραίνουν, μπορεί να σε πνίγουν, από τη στιγμή που τα δημιούργησες εσύ όμως, θες-δε θες θα μείνεις στη θέση σου να τα κοιτάξεις κατάματα και να τα αντιμετωπίσεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όσο κι αν σε τρομάζουν.
71: Φώναξε αρκετά, όσο θες σε αυτό που πιστεύεις ακόμη κι αν σε πουν αντίχριστο. Εν ολίγοις, να κάνεις αυτό που πιστεύεις, σε αυτό που θεωρείς σωστό ακόμη κι αν φτάσεις στα όριά σου. Πήγαινε κόντρα στο ρεύμα αν αυτό θεωρείς σωστό, ύψωσε τη φωνή σου γι'αυτό που πιστεύεις μέσα σου, μην περιμένεις να εμφανισθεί κάποιος σωτήρας για να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση. Χρησιμοποίησε τη λογική σου, μα πάνω απ'όλα κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου και μην σε νοιάζει τι θα πουν για 'σένα. Και μην ξεχνάς ότι για να έφτασες σε αυτό το σημείο, πάει να πει ότι το λέει η καρδιά σου.

ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΣ
72: ΟΙ ΜΟΝΟΜΑΧΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΝΕΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΜΕ ΤΙΝΟΣ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΕΙΣΑΙ...
Δεν διαφωνώ ότι έχεις εμπιστοσύνη στις δυνατότητές σου. Δεν διαφωνώ ότι πιστεύεις πως μπορείς να ταβάλεις με τον κόσμο όλον. Δεν διαφωνώ ότι πιστεύεις πως είσαι τόσο δυνατός ώστε να θεωρείς πως ό,τι κι αν σου τύχει θα ανταπεξέλθεις με χαρακτηριστική ευκολία. Είναι όμως πραγματικά έτσι; Τα βάζεις με όλους και με όλα για ποιον λόγο; Μήπως από άγνοια; Μήπως από ξεροκεφαλιά; Μήπως από εσφαλμένη τακτική; Αξίζει τον κόπο να κοντράρεσαι μόνο για να κοντράρεσαι, να προσπαθείς να κάνεις αυτό που θες μόνο και μόνο για να περάσει το δικό σου, να εμμένεις στη θέση σου μόνο και μόνο για να μην θιγεί ο εγωϊσμός σου καθώς θα υποχωρείς; Η όλη φιλοσοφία σου δηλαδή το αξίζει το τίμημα; Πληροίς τις προϋποθέσεις για τον δρόμο που'χεις διαλέξει; Θέλω να πω, μήπως τα κάνεις όλα λάθος; Μήπως είναι σα να τα βάζεις με το θάνατο, αφού ενσυνείδητα διαλέγεις να φθείρεσαι; Δεν χρειάζεται απλά τσαμπουκάς: νεύρο θέλει, πράγμα που σημαίνει να το λέει η καρδιά σου αυτό που κάνεις, να έχεις τσαγανό, να ρέει αίμα στις φλέβες σου. Το νεύρο όμως προϋποθέτει ότι διαθέτεις λογική. Άρα θέλει και καρδιά και μυαλό. Τα διαθέτεις; Κι αν τα διαθέτεις που θα τα χρησιμοποιήσεις; Στα εύκολα; Ας γελάσω, είσαι για κλάμματα... Αυτά είναι μόνο για τα δύσκολα, διότι μόνο τότε θα καταλάβεις σε ποιο στρατόπεδο είσαι. Αν διαλέξεις πλευρά "εν καιρώ ειρήνης" δε λέει και τίποτε, μπορεί να αλλάξεις μετά. Όταν, δηλαδή, θα έρθουν τα δύσκολα θα ακολουθήσεις το δρόμο που είχες εξαρχής επιλέξει ή θα διαλέξεις κάποιον άλλον; Οι επιλογές σου ήταν σωστές;
Και μιας και μιλάμε για τα δύσκολα, μην ξεχάσεις ποτέ και τούτο: αν κάτι πραγματικά αξίζει, τότε αξίζει και το να παλέψεις μέχρι τελικής πτώσεως και να το κάνεις ΑΝ ΤΟ ΛΕΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ.


Ας δούμε τώρα και μερικά "κρυφά" νοήματα που μπορούν να εξαχθούν από την παραπάνω ανάλυση (λες κι όλα τα παραπάνω ήταν φανερά, αλλά τέλος πάντων):
Καλύτερα να μετανοιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες. Μη ζεις τη ζωή με απάθεια κι αδιαφορία. Μια φορά ζεις και προσπάθησε να μην ξεχάσεις ότι ο χρόνος τρέχει και δεν επιστρέφει πίσω. Εκμεταλλεύσου τα δώρα που σου προσφέρει η ζωή τόσο απλόχερα. Μη φοβάσαι τα λάθη. Όλοι κάνουν -άρα κι εσύ θα κάνεις κι άλλα, κι άλλα,κι άλλα, όμως δεν είναι όλοι δυνατοί ώστε να μάθουν απ'αυτά. Τα λάθη είναι ανθρώπινα, δεν πρέπει να φοβίζουν, Απεναντίας, πρέπει να τα βλέπεις με ενδιαφέρον αφού είναι ένα μεγάλο σχολείο. Αν για να τ'αποφύγεις έχεις διαλέξει να μην κάνεις τίποτε τότε καταδικάζεις την ίδιαν σου την ύπαρξη, υποβιβάζεις την ίδια σου τη ζωή. Να κάνεις πάντοτε αυτό που είναι σωστό, ακόμη κι αν οι συνθήκες δεν σε ευνοούν. Άλλωστε λένε ότι η Τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, ή ακόμη καλύτερα "τα καλά κόποις κτώνται". Να είσαι συνειδητοποιημένος και φιλοσοφημένος. Μη διαστάσεις να επιλέξεις στρατόπεδο, κοίτα όμως να το κάνεις με σωστά κριτήρια και η επιλογή σου να σε αντιπροσωπεύει. Ούτε να στεναχωρηθείς αν η επιλογή σου δεν είναι η πιο δημοφιλής. Το σημαντικό είναι να σε εκφράζει πραγματικά, να έχεις καθαρά και τα χέρια σου και τη συνείδησή σου. Μη διστάζεις να διεκδικήσεις αυτό που πραγματικά αξίζεις. Ο δρόμος πάντοτε θα είναι δύσκολος όμως στο τέλος οι προσπάθειες πάντοτε ανταμοίβωνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κι όσο πιο δύσκολος είναι ο δρόμςο που επέλεξες τόσο πιο γλυκό το τελείωμά του. Μη σε φοβίζουν οι δυσκολίες, πάντα θα υπάρχουν κι όλοι θα τις αντιμετωπίζουμε. Εσύ όμως αντιμετώπισέ τες με σύνεση και σθένος, ό,τι κι αν μεσολαβήσει μέχρι την εκπλήρωση του στόχου σου. Η μαγκιά άλλωστε είναι να ξεπερνάς τις δυσκολίες. Σϊγουρα θα υπάρξει και η φθορά, το τίμημα αλλά από μόνο του δεν έρχεται τίποτε, τα πάντα είναι στο χέρι σου αρκεί να τα επιλέξεις. Μην απογοητεύεσαι και μη το βάζεις κάτω. Η ζωή είναι μικρή. Ζήσε την καλά και προπάντων με αξιοπρέπεια. Τι σημαίνει αυτό; Να μην αφήνεις τον εαυτό σου στη μοίρα του, να προσπαθεί ςνα του δίνεις αυτό που του πρέπει και του αρμόζει. Σημαίνει να κάνεις όνειρα και να προσπαθείς να τα εκπληρώσεις, σημαίνει να ελπίζεις και να βρίσκεις τη χαρά σου. Μην είσαι μίζερος, μην είσαι αρνητικός, μην είσαι απράγμων: να κάνεις τα πάντα με πάθος, με λογική, με συναισθήματα. Μην ξεπουλάς και μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Το να "πέφτεις" δεν είναι κακό. Κακό είναι να μην προσπαθείς να σηκωθείς. Άνθρωπος είσαι, έχεις αντοχές, ανοχές, συναισθήματα, όνειρα, προσδοκίες. Είναι αδύνατον να έρχονται όλα πάντα θετικά όμως. Και αναποδιές θα έρθουν, και θα πληγωθείς, και θα πέσεις κάτω, και στεναχώριες θα αντιμετωπίσεις. Όλα όμως είναι μέρος του παιχνιδιού που λέγεται Ζωή. Αν μείνεις κάτω θα κερδίσεις κάτι; Μην περιμένεις αγαθοεργίες, ο πρώτος που πρέπει να σε βοηθήσει είσαι εσύ. Σταμάτα να κλαίγεσαι λοιπόν και κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις για να ζήσεις καλά. Μην ξεχνάς το εξής: τα αρνητικά συναισθήματα είναι πανίσχυρα. Σε εθίζουν, σε φορτίζουν με τεράστια ενέργεια, είναι όμως πάντα αρνητικά: σε κρατούν δέσμιο, σου στερούν τους ορίζοντές σου, σε τυφλώνουν. Το μεγαλείο είναι να τα προσπεράσεις, να τα αφήσεις πίσω. Το μεγαλείο είναι να κάνεις κάτι καλό ανιδιοτελώς, να ερωτευθείς, να αγαπήσεις, να σκεφτείς δημιουργικά, να συγχωρέσεις. Ακόμη και το να σφάλλεις ή το να κλάψεις ή το να πονέσεις όταν πρέπει εμπεριέχει μεγαλείο γιατί στοχεύει στο καλό. Γι'αυτό να μην ξεχάσεις ποτέ να είσαι άνθρωπος, να έχεις πάντοτε καρδιά, συναισθηματα και λογική. Έχε πίστη και ελπίδα, κάνε όνειρα και μην το βάζεις ποτέ κάτω διότι κανείς δεν θα έρθει να στ'αλλάξει...




Απαραίτητες διευκρινίσεις (αν υποθέσουμε ότι κατάφερε κανείς να φτάσει ως εδώ κάτω!)
- Θα απορήσουν αρκετοί: πως είναι δυνατόν ένα μάτσο "άπλητοι μαλλιάδες" να έχουν γράψει τραγούδι με τέτοια νοήματα; Ε, κι όμως είναι, αν μιλάμε για metal. Αν δεν το κατέχετε, η απορία δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί.
- Ωραία τα είπες, αλλά μήπως όλα αυτά είναι μέσα στο μυαλό σου αντί για μέσα στο τραγούδι; Η απάντηση είναι "και στα δύο". Εξάλλου σύμφωνα με το τι έχω μέσα στο μυαλό μου γράφω -συνδυαζόμενο με το τι έχω διαβάσει έως σήμερα αλλά και βιώσει είτε απευθείας είτε μέσω άλλων-, όχι σύμφωνα με το τι έχουν στο μυαλό τους άλλοι. Εξάλλου το τραγούδι προσεγγίζεται φιλοσοφικά και όταν μιλάμε για φιλοσοφία μιλάμε για αναρίθμητες ερμηνείες, οπότε η ερώτηση είναι άκυρη αφού εγώ αυτά βλέπω.
- Οι στίχοι 1-4 και 52-55 είναι φόρος τιμής της μπάντας στον Πόε. Παρεμπιπτόντως δεν ξέρω αν έχει γράψει τη συγκεκριμένη ιστορία και του την "έφαγαν" απ'το βιβλίο. Απ'όσο ξέρω όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο και είναι της εμπνεύσεως του συγκροτήματος.
- Το γεγονός ότι η ιστορία λαμβάνει χώρα παραμονές της Αποκριάς, σε μια μεγάλη γιορτή, έχει τη σημειολογία του, αφού αποτελεί την "αφορμή" να γίνουν κάπως... "νομότυπα" όλ' αυτά.
-Σημεία κλειδιά (για τη συγκεκριμένη προσέγγιση των στίχων) είναι τα εξής: πρώτον, ο τίτλος του τραγουδιού όπως είπα και στην αρχή, αφού το including ruotine δεν δείχνει να κολάει κυριολεκτικά πουθενά. Δεύτερον, οι στίχοι "stop! it is not yet his time but we will have him soon enough" και "a toast my friends to you" οι οποίοι είναι οι μοναδικοί σε πρώτο πρόσωπο σε μια ιστορία που εξελίσσεται ως αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο και οι οποίοι εισάγουν την αλλαγή προσώπου τελείως "ξεκάρφωτα". Τρίτον, το...σκοτεινά και ανεξήγητα θετικό πνεύμα του στίχου 62 το οποίο προκύπτει εκ του μη όντος μέσα από έναν συνδυασμό (μέχρι τότε) δράσης και απαξίωσης. Τα αναφέρω αυτά, διότι δεν ξύπνησα μια μέρα και είδα έτσι το νόημα του συγκεκριμένου τραγουδιού.
- Περαιτέρω απορίες δεν πρέπει να υφίστανται λογικά: έχω ξεκαθαρίσει άλλωστε ότι γνωρίζω πως δεν στέκω στα συγκαλά μου!! :)

Ήταν μια ευγενική προσφορά του Άρχοντα του Κάτω Κόσμου, Άδη. Καλή χώνεψη.