Της ημέρας ΙΙ: μερικές σκέψεις για τις επικείμενες εξελίξεις.

(πάρτε τσιπς και μπυράλ, θα σας χρειαστούν. Καλού κακού έχετε εύκαιρο και κανά ποτό)

Αν και σε καθημερινή βάση διάβαζα ειδήσεις από διάφορες σελίδες, το τελευταίο (μπορεί και) τρίμηνο το ελάττωσα το "άθλημα" για λόγους διατήρησης της ψυχικής μου υγείας.
Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι κέρδισα και πολλά πράγματα, αφού όπου κι αν γυρίσεις όλο και κάποιος έχει κάτι να πει επί των εξελίξεων, αλλά τουλάχιστον είχα μειώσει θεαματικά την πρωτογενή "γραμμή παραγωγής νεύρων" έχοντας καταφέρει να περιορίσω τις ποσότητες λήψης "φαρμάκου" στο ελάχιστο.

Αν υπάρχει κάτι στο οποίο να με βοήθησε αυτή η "τακτική", αυτό ήταν μάλλον μόνο ένα σημείο: ως ένα βαθμό μου καθάρισε το μυαλό από διάφορα σκουπίδια που αναγκαστικά έμπαιναν μέσα μαζί με την "ενημέρωση" (μπρρρρρρρρ). Αυτό με τη σειρά του με βοήθησε να ξανασκεφτώ κάποια δεδομένα που ούτως η άλλως είχα στο μυαλό μου, κάποιες εκτιμήσεις που έχω κάνει, κυρίως όμως να προσεγγίσω με λίγο διαφορετικό μάτι κάποια στοιχεία που έως τώρα δεν μπορούσα να εξηγήσω με πιο λογικό τρόπο συνδυάζοντάς τα με τα υπόλοιπα.

Για παράδειγμα, ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο είναι ότι δεν υφίσταται κανένας απολύτως μηχανισμός για να βγει χώρα από το ευρώ. Αυτό το έχουν ξεκαθαρίσει άπαντες, δυστυχώς όμως πολύς κόσμος δείχνει να μπερδεύει κάποια βασικά πράγματα επί τούτου. Ως μηχανισμό εξόδου από την ευρωζώνη δεν νοούμε μόνο την περίπτωση του να ζητήσεις να φύγεις επειδή δεν αντέχεις, αλλά και την περίπτωση του να σε διώξουν και ο λόγος είναι απλός: δεν έχει με τους τυχόν τρόπους που μπορείς να φύγεις αλλά με το ότι κανείς δεν θέλει να φύγεις διότι όποιος φύγει πρώτος ανοίγει την σχετική πόρτα και μετά άντε να την κλείσει ο τελευταίος έτσι όπως είναι η κατάσταση. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι όσοι σχεδίασαν το ευρώ, δεν ξέχασαν να φτιάξουν έναν τέτοιον μηχανισμό, αλλά δεν θέλησαν να τον φτιάξουν, ούτε καν διά παν ενδεχόμενον.

Πάμε στο επόμενο βήμα: χρεωκοπία. Μήπως έχουμε την εντύπωση ότι αποκλείεται, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα εξόδου από το ευρώ; Όχι βέβαια, γι'αυτό και έχουν ξεκαθαρίσει όλοι με κάθε τρόπο ότι η ελληνική χρεωκοπία θα γίνει εντός ευρώ και μόνο (που είναι βεβαίως και το πλέον εφιαλτικό σενάριο διότι εμπεριέχει το σενάριο του διπλού νομίσματος, ήτοι παραμένεις στο ευρώ έναντι των διεθνών υποχρεώσεών σου, αλλά εντός συνόρων κόψε τον λαιμό σου γελοίε). Τη λύση αυτή την αποκαλώ εφιαλτική διότι ουσιαστικά δεν είναι τίποτε άλλο από την παράταση της υφιστάμενης κατάστασης, απλά με κάποιες αβάντες (πάντα σσε θεωρητικό επίπεδο). Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε για την περίπτωση της λύσης του διπλού νομίσματος, ότι το πρόβλημά μας δεν λύνεται με δημιουργία νέου νομίσματος το οποίο θα υποτιμούμε έναντι του ευρώ κάθε φορά που δεν μας βγαίνει ο λογαριασμός και αυτό διότι το πρόβλημα είναι ότι τα έως τώρα υφεσιακά μέτρα όλων των προηγουμένων ετών έχουν καταστρέψει την οικονομική ραχοκοκαλιά της λεγόμενης πραγματικής Οικονομίας, διαλύοντας παράλληλα όλον τον παραγωγικό ιστό. Κοινώς δεν έχουμε μηχανισμό παραγωγής πλούτου και αυτό δεν αντιμετωπίζεται ούτε με διπλό νόμισμα, ούτε με διπλό ουίσκι, ούτε με τίποτε.

Σε αυτό το σημείο όμως, υπεισέρχεται ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα: τι ακριβώς συνεπάγεται μία χρεωκοπία; Και δεν αναφέρομαι σε'μάς (όπου όσο περνάνε οι μέρες τόσο περισσότερο μου δημιουργείται η εντύπωση ότι αν συμβεί δεν θα καταλάβουμε και πολύ μεγάλες διαφορές σε σχέση με αυτό που ήδη ζούμε) αλλά στους λεγόμενους δανειστές μας. Πλέον όσο περισσότερο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο πείθομαι από τις ολοένα και πιο πανικόβλητες αντιδράσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων ότι θα χάσουν τα κέρατά τους τα τράγια. Βέβαια εδώ πρέπει να κάνουμε και μια άκρως απαραίτητη υποσημείωση: ετούτη η δύσμοιρη η χώρα παρά τις αρκετές χρεωκοπίες της σύγχρονης ιστορίας της, πάντοτε αποπλήρωνε τα χέρη της, γεγονός οξύμωρο αφού αποδεικνύει ότι η χρεωκοπία ήταν ανέκαθεν μόνο εσωτερική (όπως καλή ώρα γίνεται και τα τελευταία 5 χρόνια. Θυμηθείτε το περιβόητο psi για παράδειγμα). Αν φτάσουμε σε σημείο να πτωχεύσουμε και επίσημα, δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι θα καταφέρουμε να διαγράψουμε το χρέος μας όπως είθισται να γίνεται στις χρεωκοπίες, ή θα συνεχίσουμε να το αποπληρώνουμε με αντάλλαγμα την... διεθνή στήριξη σε διάφορα εθνικά μας ζητήματα (δίκην υποκατάστατου διπλωματίας), σενάριο το οποίο πιθανώς να υποβοηθάται και από το εφιαλτικό σενάριο του διπλού νομίσματος. Οπότε ας έχουμε κατά νου και τι συνεπάγεται η χρεωκοπία γενικώς, αλλά και τι σημαίνει χρεωκοπία α λα ελληνικά.

Πάμε τώρα στο τρίτο σημείο που μας ενδιαφέρει: με δεδομένο ότι ούτε οι Ευρωπαίοι, μήτε οι Αμερικάνοι (ιδίως αυτοί) επιθυμούν ν'ανοίξει η πόρτα της εξόδου για την Ελλάδα, αλλά δεν θέλουν να χάσουν και τα λεφτά τους είτε άμεσα (οι Ευρωπαίοι διά της χρεωκοπίας), είτε έμμεσα (οι Αμερικάνοι διά των επιπτώσεων στην παγκόσμια οικονομία), πόσο πιθανό είναι το σενάριο της υπέρτατης καταστροφής; Απάντηση: ελάχιστα, και γι'αυτό  ακριβώς επί πέντε χρόνια δεν μας άφηναν να πτωχεύσουμε παρά μας είχαν από κοντά (εξάλλου που αλλού θα έβρισκαν καλύτερους ηλιθίους που να σώνουν σύσσωμη την Ευρωζώνη και να λένε κι ευχαριστώ κι από πάνω;). Τώρα όμως το πράγμα δείχνει να παίζεται με ολίγον τι διαφορετικούς όρους.

Και συνεχίζουμε.
Μόλις εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι θυμόμαστε όλοι ότι το πρώτο του μέλημα ήταν να σκάσει μια ηχηρή παρατήρηση προς την ΕΕ αναφορικά με τις κυρώσεις στη Ρωσία (κίνηση που εκτιμήθηκε δεόντως από τους Ρώσους). Το διάστημα που ακολούθησε, παρατηρήσαμε μια αναθέρμανση των διπλωματικών σχέσεων με τη Ρωσία (που από εποχής Καραμανλή είχαμε να δούμε σε τέτοιο επίπεδο), στο πλαίσιο των οποίων έγιναν διάφορες συζητήσεις για ενεργειακή συνεργασία κλπ. Την ίδιαν στιγμή, τα σχόλια από τους διαφόρους ξυπνητζήδες στην Ελλάδα έδιναν κι έπαιρναν. Ότι δεν μας είχε σούρει η εμετοφυλλάς Bild τα έσουρναν ντόπιοι γελοίοι (νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσδιορίσω και από ποιον χώρο) που προφανώς νόμιζαν ότι το να κάνεις ρόμπα την ίδιαν σου την κυβέρνηση (ακόμη κι αν δεν την έχεις ψηφίσει επειδή αντιτίθεσαι στις πολιτικές της) δεν σε επηρεάζει ως πολίτη της ίδιας χώρας. Βέβαια δεν θέλω να κρύψω ότι αυτό ήταν ένα σημείο που με είχε προβληματίσει αρκετά, ήτοι το που ακριβώς το πήγαιναν με αυτήν την κίνηση και αυτό διότι σε διπλωματικό επίπεδο και ιδίως όταν δεν έχεις ενεργές διπλωματικές σχέσεις με μια χώρα, ποτέ δεν πηγαίνεις να ζητήσεις ρευστό αέρα πατέρα με το καλημέρα. Οπότε είχα μεν εντοπίσει ότι κάτι δεν μου πήγαινε καλά στην όλη ιστορία, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να αντιληφθώ τι ακριβώς ηταν αυτό. Σημειωτέον ότι αυτή η "ανησυχία" μου εντεινόταν και από τις όποιες λίγες γνώσεις έχω επί κάποιων θεμάτων επί τούτου, τις οποίες είχα εξωτερικεύσει στο ένα από τα Περί Γεωπολιτικών σενδόνια μου το οποίο είχε να κάνει με την θέση της Ρωσίας στο διεθνές στερέωμα υπό την αμερικανική σκοπιά. Βέβαια κάπου μπορείς να σκεφτείς και ότι όλα αυτά είναι ιδέα σου και δεν τρέχει τίποτα και πιθανώς οι κυβερνοφωστήρες μας να μην ξέρουν τι να κάνουν και κινούνται σπασμωδικά.

Μόνο που πριν από λίγες μέρες έτυχε να διαβάσω σε άρθρο στο Bloomberg ότι το ΝΑΤΟ βλέπει το grexit ως σοβαρό κίνδυνο για την Διεθνή Ασφάλεια (αρχικά στην Ευρώπη), και νομίζω πως όλοι ξέρουμε ότι οι Αμερικάνοι δεν πετάνε ποτέ λόγια του αέρα και πάντοτε κάτι ακολουθεί τις προειδοποιήσεις τους (γι'αυτό και τους εμπιστεύομαι πάντοτε όταν μιλάνε σε τέτοια θέματα). Να σημειώσω ότι το άρθρο δεν μίλαγε γενικώς και αορίστως αλλά συνδύαζε τα πάντα σχετικά με την ανησυχητικά έντονη αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων. Το πράγμα δηλαδή ήταν πολύ συγκεκριμένο, έγινε πάνω στο ενεργειακό άρμα (που είναι και το μοναδικό στο οποίο οι Αμερικάνοι δεν σηκώνουν κιχ από κανέναν) και δημιουργήθηκε μέσα σε ένα τεχνητό κλίμα διεθνούς απομόνωσης της χώρας μας η οποία νομοτελειακά θα έψαχνε για συμμαχίες. Και είναι παγκοσμίως γνωστό και ιδίως στους Αμερικάνους, ότι οι Ρώσοι πάντοτε δείχνουν μια επιπρόσθετη ευαισθησία προς όλες τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο... Κάπου σε αυτό το σημείο νομίζω πως κατάφερα να επιλύσω τον πρώτο από τους γρίφους που μου είχαν φανεί άλυτοι κατά το τελευταίο διάστημα και είχε να κάνει με την ελληνορωσική προσέγγιση, η οποία γίνεται μετά βεβαιότητος υπό την έντονη δυσθυμία των Αμερικανών (οι οποίοι πάντα είναι πρόθυμοι να κάνουν "κάτι" για να την αποτρέπουν). Η λύση λοιπόν δεν είναι ότι ο Τσίπρας ήθελε να πάρει χρήματα από τους Ρώσους. Ο Τσίπρας θέλει την προστασία των Ρώσων, σε περίπτωση που το πράγμα στραβώσει τόσο πολύ που να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις με τους Ευρωπαίους. Και για να το επιτύχει αυτό, προφανώς και έπρεπε να συνάψει από το μηδέν διπλωματικές σχέσεις εμπιστοσύνης με τους Ρώσους, οι οποίοι μόνο όταν πάρουν πρώτα μπαίνουν σε φάση να δώσουν. Θα αναρωτηθείτε φυσικά, πόθεν προκύπτει η βεβαιότητα περί ρωσικής προστασίας; Μα από τα διεθνή γεγονότα: οι Ρώσοι πάντοτε βοηθούν στο έπακρο τους (αποδεδδειγμένους) συμμάχους τους, άσχετα αν το πρόβλημα είναι ότι τα μέρη των συμμάχων τους γίνονται στην συνέχεια στάχτη και μπούρμπερη (βλ. Συρία ως το πιο πρόσφατο παράδειγμα), αλλά ας το παραβλέψουμε αυτό σε πρώτη φάση διότι θα την πάει αλλού την κουβέντα.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο συλλογισμός αναγκαστικά δημιουργεί έναν άλλον γρίφο: όλοι ξέρουν ότι οι γενικοί δερβέναγες του πλανήτη είναι οι Αμερικάνοι. Στην παρούσα φάση, λοιπόν, βλέπεις ότι το πράγμα με τους Ευρωπαίους δεν πάει (εδώ και πολύ καιρό) καλά. Γιατί δεν απευθύνεσαι στους Αμερικάνους; Εδώ έχω δώσει μια απάντηση εν πολλοίς αυθαίρετη, που όμως ταιριάζει απόλυτα σαν το σωστό κομμάτι του παζλ που εξηγεί κάποια πράγματα. Στην διεθνή διπλωματία (όπως και στο εμπόριο και πιστέψτε με, αυτά τα δύο είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το εμπόριο από αρχαιοτάτων ετών ήταν συνήθως η πρώτη βαθμίδα σύναψης διπλωματικών σχέσεων) αρκετές φορές αν θες να πας δεξιά πρέπει να κοιτάς αριστερά. Κι ενίοτε για να πας μπροστά χρειάζεται και λίγη όπισθεν μαζί με μερικές στροφές. Κοινώς, αποτελεί σχετικά κοινή πρακτική για να πας από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη να πρέπει να περάσεις αρχικά μέσω Τελ Αβίβ κι εν συνεχεία μέσω Λουξεμβούργου. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι η κίνηση προς τους Ρώσους αποτελεί κίνηση τακτικής με ταυτόχρονη ασφαλιστική δικλείδα: τραβάω με εμφατικό τρόπο την προσοχή των Αμερικάνων πατώντας τους τον κάλο σχεδόν κυριολεκτικά, τους κλείνω λίγο και το μάτι (μην ξεχνάμε ότι όλο αυτό το διάστημα έχουν... μυστηριωδώς αναθερμανθεί και οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις, όπου ο Κοτζιάς ενδέχεται να έχει συναντηθεί με Αμερικανούς αξιωματούχους μέσα σε 4 μήνες περισσότερες φορές απ'όσες είχαν συναντηθεί οι προηγούμενοι 4-5 ΥΠΕΞ μαζί) και αν το πράγμα δεν κάτσει ούτε με τους Αμερικάνους, τότε θα με έχουν σπρώξει εκείνοι προς τους Ρώσους με τους οποίους έχω ήδη ξεκινήσει σοβαρές διπλωματικές σχέσεις. 

Πάμε τώρα στο επόμενο σημείο. 
Δεν ξέρω αν θυμάστε που σχετικά πρόσφατα έκανα ένα σχόλιο σχετικά με την τακτική του Τσίπρα να παίρνει ό,τι ταμειακό διαθέσιμο για να αποπληρώνει τις δόσεις, τονίζοντας την έντονη απορία μου, πως είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει το προφανές, ότι δηλαδή αυτά τα διαθέσιμα δεν θα αναπληρωθούν ποτέ. Τελικώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι κατά πως φαίνεται. Πιο συγκεκριμένα, έγραφα επί λέξει "...όσο ο καιρός περνάει οι Ευρωπαίοι (ιδίως) λαμβάνουν τα μέτρα τους. Αυτό μάλλον το έχουν λησμονήσει τελείως στην κυβέρνηση. Όταν είσαι πραγματικά σοβαρός, χτυπάς άμεσα και τελειώνει το θεματάκι κι άσε τους άλλους  να αναρωτιούνται τι ακριβώς τους χτύπησε.". Τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα ότι η προσέγγισή μου δεν ήταν (διπλωματικώς) και η καλύτερη δυνατή. Αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας έλεγε "γεια σας, ήρθα" και στα καπάκια βάραγε το κανόνι, οι συνέπειες σε παγκόσμιο επίπεδο θα ήταν τόσο τραγικές που όχι μόνο θα τον έριχναν σε χρόνο ντε-τε, αλλά η απομόνωση της χώρας θα ήταν τόσο δραματική που θα κάναμε ακόμη και την Βόρειο Κορέα να έμοιαζε με κοσμοπολίτικο προορισμό. 
Αντ'αυτού ο Τσίπρας επέλεξε κάτι πιο ριψοκίνδυνο, που όμως θα μπορούσε να "εξασφαλίσει" το όνομα της χώρας εν όψει όσων επακολουθήσουν, υπό την έννοια ότι άλλο πράγμα να πέσει η διεθνής κατακραυγή στην Ελλάδα και άλλο να πέσει στη Γερμανία. Τι ήταν όμως αυτό που έκανε ο Τσίπρας; Μα ακριβώς αυτό που αρχικώς επέκρινα έντονα: πλήρωσε ό,τι μπορούσε να πληρώσει χρησιμοποιώντας τα ταμειακά διαθέσιμα, φτάνοντας την ρευστότητα της χώρας στα κόκκινα των κόκκινων (βλ. και πρόσφατη έκθεση Στουρνάρα), ώστε να μην υπάρχει περαιτέρω δυνατότητα πληρωμής των υποχρεώσεων της χώρας. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η χώρα είναι με κάθε επισημότητα μισό βήμα από την επίσημη χρεωκοπία στην πράξη και όχι στην θεωρία. Με την εξαιρετικά τολμηρή αυτή κίνηση ο Τσίπρας έχει πετάξει (νομίζω) τελεσίδικα την μπάλα στο τεραίν των δανειστών. Ό,τι είναι να ακολουθήσει, λογικά θα αποτελέσει πίεση των δανειστών άρα η φτωχή πλην τίμια Ελλαδίτσα θα μείνει δίχως εναλλακτικές και θα γίνει παγκοσμίως το σώσε (όπως εξάλλου επανειλημμένως έχουν σχεδόν κάθιδροι προειδοποιήσει οι Αμερικάνοι μέσούντος ενός ολοένα αυξανόμενου ευρωπαϊκού πανικού επί τούτου). Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να ξεχάσουμε και το επικοινωνιακό τρικ του ΔΝΤ στις αρχές του μήνα, όταν η Κυβέρνηση ενημέρωσε ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τις υποδόσεις της δόσης και το ΔΝΤ το παρουσίασε ότι δήθεν αποδέχεται το ελληνικό αίτημα να πληρωθεί εφάπαξ η δόση στα τέλη του Ιουνίου (κάτι που ως απεδειχθη δεν τέθηκε ποτέ). Επίσης μην ξεχνάμε ότι λίγο καιρό πιο πριν, εκ νέου το ΔΝΤ είχε ανακοινώσει ότι και να μην πληρωθεί μια δόση δεν χρειάζεται να θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός. Όλα αυτά συνηγορούν στο γεγονός ότι η κίνηση του Τσίπρα ήταν εξαιρετικά μελετημένη (και φυσικά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για το ότι είναι ακόμη περισσότερο ριψοκίνδυνη) και είχε συγκεκριμένο στόχο και κυρίως με συγκεκριμένο πλάνο.

Αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά ισχύουν, τότε αναμφίβολα μεγάλο μέρος των (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) συγχαρητηρίων όχι μόνο για την σύλληψη αλλά και για την τιτάνια προσπάθεια υλοποίησης αυτού του σχεδίου, ανήκουν σαφώς και δικαιωματικά στον Βαρουφάκη, ο οποίος αν και από τους ελάχισους Οικονομολόγους εν μέσω πλήθους άσχετων Νομικών (βλ. Σόιμπλε) δέχθηκε όλη τη διαπόμπευση και τον διασυρμό από ντόπιους και ξένους παράγοντες, με μοναδικό στόχο να ροκανίσει τον χρόνο με τρόπο τέτοιο ώστε να έρθουν τα σημεία όσο το δυνατόν πιο κοντά στις ελληνικές επιδιώξεις. Μάλλον μόνο με μια τέτοια υπόθεση φαίνεται λογικό το άρθρο της τεράστιας γερμανικής εφημερίδας Die Welt με τίτλο Alexis Tsipras ist jetzt schon der Sieger ("Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ήδη ο νικητής"), το οποίο παρουσιάζει τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη ως τους δύο πιο επιτυχημένους Ευρωπαίους πολιτικούς στην παρούσα φάση, όπου προς αποφυγήν παρεξηγήσεων το άρθρο δεν εξυμνεί τόσο τους Έλληνες πολιτικούς, όσο επικρίνει στον μέγιστο βαθμό την πολιτική που ακολουθεί σχεδόν αρτηριοσκληρωτικά η Γερμανία, και την οποίαν αρτηριοσκλήρωση δείχνουν προς ώρας να έχουν εκμεταλλευθεί στο κατά δύναμιν έπακρο ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη προς όφελος της χώρας. Κι εξίσου πιθανώς, μάλλον μόνο κάπως έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί το πρωτοσέλιδο του τελευταίου τεύχους του Der Spiegel, το οποίο δείχνει μια Ευρώπη να γκρεμίζεται από τον σεισμό του grexit, κάνοντας λόγο για τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης, κι ουχί μόνον της Ελλάδας. Εννοείται ότι ο λαγός της Καγκελαρίας (που πάντοτε ήταν) δεν ανεβάζει στην τύχη άρθρα, κι ούτε περιμένει να διαβάσουν οι Έλληνες ή οι άλλοι Ευρωπαίοι τα εξαιρετικά δύσκολα κείμενά του.Το άρθρο απευθύνεται αποκλειστικά στους Γερμανούς προκειμένου να τους έχει προϊδεάσει για την περίπτωση που κάτι στραβώσει τωόντι πάρα πολύ.

Και τελικώς κατά πως φαίνεται τα πράγματα δεν είναι και τόσο διαχειρίσιμα όπως ήθελαν να τα παρουσιάζουν οι Ευρωπαίοι που παριστάνουν τους ηγέτες...

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε όλοι να παραδεχθούμε κάτι: η έως τώρα στάση του Τσίπρα, μάλλον ήταν κάτι που δεν περίμεναν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί.
Για την ακρίβεια δε νομίζω να υπήρχε άνθρωπος στον πλανητη που να την περίμενε. Ούτε απλός πολίτης της οποιασδήποτε χώρας, ούτε ο οποιοσδήποτε αναλυτής.
Όλοι υπολογίζαμε ότι αργά ή γρήγορα θα έσπαγε υπό το βάρος και των διεθνών και των εσωτερικών πιέσεων.

Εννοείται δε, πως όλη αυτή η... υπεραπλούστευση των εκτιμήσεων για τα γεγονότα δεν γυρνάνε την πλάστιγγα υπέρ μας, παρά μόνο προπαθούν να βελτιώσουν την θέση μας πάνω στην σκακιέρα. Και η αλήθεια είναι ότι οι δανειστές μόνο αμαχητί δεν πρόκειται να πέσουν σε κάτι τέτοιο. Επειδή έχω ζήσει από κοντά τους Γερμανούς, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας που να νοιώθει την παραμικρή ενοχή για τον Χίτλερ. Αν τους πιέσεις δε, θα σου απαντήσουν με νεύρα κιόλας ότι δεν ευθύνονται αυτοί για τα λάθη των παπούδων ή των πατεράδων τους. Σωστό αυτό. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: η φτιάξη των Γερμανών είναι τέτοια που δεν θα διστάσουν να σε θυσιάσουν ως χώρα στον βωμό των συμφερόντων τους και εν συνεχεία να αφήσουν το πράγμα να κυλίσει με τρόπο τέτοιο ώστε την κατακραυγή να την απορροφήσει η αποποίηση ευθύνης εκ μέρους των εγγονών τους, τα οποία μετά από 60 χρόνια θα ισχυρίζονται πως δεν ευθύνται εκείνα για τα τα εγκλήματα κατά της χώρας μας που έκαναν οι σημερινοί Γερμανοί. Και η ζωή θα συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο και για εκείνους και για εμάς, σε όποια κατάσταση κι αν είμαστε αμφότεροι οι λαοί. Γενικά οι Τεύτονες είναι πολύ σκληροί άνθρωποι και συχνά ψυχροί και άκαρδοι και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά αλλά ως γεγονός που έχω βιώσει.

Οπότε, τι μέλλει γεννέσθαι; 
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον είμαστε πάρα πολυ κοντά στο να το διαπιστώσουμε και να υπενθυμίσω κάτι που κατ' επανάληψιν έχω τονίσει και ξανατονίσει: εμείς σε κάθε σενάριο τον πίνουμε άσχημα ή τουλάχιστον έτσι έχω καταλήξει. Μην δημιουργούνται δηλαδή εντυπώσεις ότι αν ευδοκιμήσουν όλοι οι χειρισμοί Τσίπρα, την γλιτώνουμε. Καμία σχέση. Ως επίσης είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν και εκδικητικά αντίμετρα άλλης φύσεως (πχ σε εθνικά θέματα) και αυτά όχι επειδή επί της ουσίας θα οφελήσουν τους δανειστές, αλλά επειδή ως έχω ξαναναφέρει καλώς ή κακώς οι Ευρωπαίοι (και ιδίως οι ανεπαρκείς Γερμανοί) προέρχονται από ένα σερί πολύ κακών αποφάσεων κατά τα τελευταία χρόνια, για τις οποίες (όλες) έτρεφαν τη βεβαιότητα ότι θα ήταν οι καλύτερες δυνατές. Αυτό είναι και το μόνο που ανησυχεί περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.

Και μιας και ανέφερα τη γερμανική ανεπάρκεια, να μνημονεύσω και κάτι ακόμη ιδιαίτερα αξιόλογο. Πολύ πρόσφατα ο εξαίρετος Χέλμουτ Σμιντ έκανε κάποιες δηλώσεις στις οποίες επί της ουσίας έπαιρνε το μέρος της χώρας μας, αλλά όπως και στην περιτωση της Die Welt επειδή ήθελε να θίξει με εμφατικό τρόπο την γερμανική ασυνέπεια στην αντιμετώπιση της κρίσης. Να σημειώσουμε ότι ο Σμιντ κατά το παρελθόν έχει υπάρξει εξαιρετικά επικριτικός για τη χωρα μας, όπου μεταξύ άλλων σε κάποια αποστροφή του είχε σχολιάσει και το (λογικό) ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ ήταν ένα λάθος που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί. Όμως ο Σμιντ μιλάει πάντοτε ως ένας εκ των τελευταίων εν ζωή ευρωπαϊστών πολιτικών, τότε που το να είσαι ευρωπαϊστής σήμαινε να έχεις όραμα για ένα καλύτερο αύριο σε επίπεδο Ανθρώπου και όχι σε επίπεδο συναλλάγματος.

Δεν ξέρω αν θυμάστε πριν από τις διπλές εκλογές του 2012 που έγραφα ότι η μοναδική περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα θα είναι αν οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιήσουν ότι το καράβι βουλιάζει πραγματικά και θα πάρει κι εκείνους στον πάτο. Πλέον είμαστε στην φάση που ο Τσίπρας τους έχει δώσει για τα καλά να καταλάβουν ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει. Δεν είναι τυχαίο ότι από εκεί που μέχρι πρόσφατα μας απεύθηναν τον λόγο σε επίπεδο υπαλλήλων, πλέον μιλάνε μόνο σε κορυφαίο επίπεδο. Που είναι ο πολύς Ντάισενμπλουμ για παράδειγμα; Που είναι ο παλιόφιλος ο Τόμσεν που τον έχει αντικαταστήσει απολύτως η Λαγκάρντ; Όλα αυτά δείχνουν ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει επίπεδο, έχει γίνει σοβαρότερο σε σημείο να διαβάζουμε έως και αποκαλύψεις για τις οποίες ναι μεν ήμασταν σίγουροι ότι έτσι είχαν γίνει τα πράγματα, αλλά δεν θα περιμέναμε ποτέ να μάθουμε. 

Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια είναι απλούστατη: διακυβεύονται πάρα πολλά και δυστυχώς για εμάς είμαστε ακριβώς στο επίκεντρο.
Πλέον νομίζω ότι έχει καταστεί σαφές ότι οι Ευρωπαίοι έχουν πολλά περισσότερα να χάσουν σε σχέση με'μάς, απλά η διαφορά με'μάς είναι ότι στο καλό σενάριό τους, οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να κερδίζουν πολλά λεφτά εις βάρος μας. Σε συνδυασμό με την επίγνωσή τους ότι μέχρι πριν λίγους μήνες υπήρχε σειρά κυβερνήσεων που έλεγε σε όλα ναι, δεν θέλει και πολύ ν'αρχίσουν να αναπολούν τις πρότερες καταστάσεις (που ήδη εδώ και καιρό το κάνουν). Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο τμήμα του παιχνιδιού παίζεται σε επικοινωνιακό επίπεδο και κυρίως στον τομέα της ηθικής και πολιτικής φθοράς των δικών μας (κάτι που εμείς σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να κάνουμε για τους άλλους). Άρα ποιο είναι το διά ταύτα;

Εδώ νομίζω ότι ξαναϋπεισέρχεται ο αμερικανικός παράγοντας. Οι Αμερικάνοι είναι πολύ πρακτικοί άνθρωποι: αν βγάζουν λεφτά, όλα είναι μια χαρά. Αν δεν βγάζουν λεφτά, υπάρχει σοβαρό θέμα. Στην περίπτωσή μας μάλλον η... αντικατάσταση της χώρας με μιαν άλλην δεν θα έλυνε το πρόβλημά τους, οπότε η λύση είναι η υποστήριξη της χώρας (γι'αυτό και οι ασταμάτητες παρεμβάσεις κυρίως υπέρ μας έστω και σε πολύ αυστηρό τόνο ενίοτε, που δείχνουν να αυξάνονται όσο τρέχουν και οι μέρες). Με δεδομένο ότι το ΔΝΤ είναι σχεδόν αποκλειστικά αμερικανικών συμφερόντων, μια ελληνική χρεωκοπία θα πληγώσει θανάσιμα τα αμερικανικά συμφέροντα. Το ίδιο συμβαίνει (και δεν το έχουν κρύψει) στην περίπτωση που τρωθεί και το ευρώ. Για να επαναφέρουμε και το ζήτημα της χρεωκοπίας στο τραπέζι του... σενδονιού, ακόμη και η περίπτωση του διπλού νομίσματος (που ξαναλέω ότι για εμάς είναι εφιάλτης) μπορεί να αποδειχθεί μπούμερανγκ για το ευρώ και αυτό διότι αν η χώρα έστω και με διπλό νόμισμα καταφέρει να ανακάμψει, τότε αυτομάτως θα έχει δημιουργηθεί ένα ακριβές ισοδύναμο με την περίπτωση εξόδου χώρας από την ευρωζώνη διότι μεταξύ άλλων σε περίπτωση επιτυχίας θα έχει αποδειχθεί ότι τα μέτρα λιτότητας θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί και για τις άλλες χώρες με ένα αντίστοιχο μέτρο. Σε μια τέτοια περιτωση δεν θα έχουμε συνέπειες μόνο στην παγκόσμια οικονομία αλλά και τεράστιες πολιτικές ανακατατάξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Για σκεφτείτε τώρα την πλειοψηφία της Ευρώπης με αριστερές κυβερνήσεις και πόσο θα χαροποιούσε τους Αμερικάνους ένα τέτοιο ενδεχόμενο... 

Ας τα βάλουμε όλα κάτω, λοιπόν: 
α) να χρεωκοπήσουμε δεν τους συμφέρει γιατί χάνουν πάρα πολλά. 
β) να βγούμε από το ευρώ δεν τους συμφέρει, διότι χάνουν επίσης πολλά. 
γ) το διπλό νόμισμα (ήτοι η χρεωκοπία εντός ευρώ) έχει κάποια πλεονεκτήματα αλλά μπορεί να αποδειχθεί ποικιλλοτρόπως δίκοπο μαχαίρι και μάλιστα με πολύ κοφτερές άκρες, οπότε εγκυμονούνται κίνδυνοι να εκπέσουμε στο (α) ή το (β). 
δ) μην ξεχνάμε τις συνεχείς αμερικανικές προειδοποιήσεις ακόμη και για ζητήματα Ασφαλείας, όπου οι Αμερικάνοι πάντοτε... υλοποιούν τις προειδοποιήσεις τους και οι οποίες εν προκειμένω δεν αφορούν τόσο εμάς μιας κι εμείς είμαστε με την πλάτη στον τοίχο.
ε) μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικάνοι (και γενικά οι Αγγλοσάξωνες) δεν γουστάρουν μία τους Γερμανούς. Εάν θέλουν να τουςπλήξουν αλλά να μην χαθεί η μπάλα παγκοσμίως, είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να περιμένουμε και σοβαρότερη παρέμβαση.
Οπότε τι μένει ρε παιδιά; 
Μήπως μένει μόνο η έντιμη λύση που εναγωνίως επιζητάει ο Τσίπρας και που έχει δηλώσει ότι θα υπογράψει και η οποία συμπεριλαμβάνει κάποιες ζόρικες ευρωπαϊκές αποφάσεις όπως η διαγραφή μέρους του χρέους; Μήπως μόνο με μια τέτοια λύση λύνονται σε μεγάλο βαθμό και τα περισσότερα προβλήματα, όπως ας πούμε ότι τελικώς δεν θα χρειαστεί να ζητήσυμε την οικονομική υποστήριξη των Ρώσων;
Όλα αυτά όμως μπορούν να συνοψιστούν σε ένα νέο ερώτημα: οι Ευρωπαίοι και ιδίως οι Γερμανοί είναι διατεθειμένοι να ρίξουν τον εγωϊσμό τους και να φέρουν στο τραπέζι την πρόταση που είχαν εξαρχής σχεδόν μετά βδελυγμίας απορρίψει;

Προσωπικά ούτε έξοδο από το ευρώ βλέπω, ούτε χρεωκοπία. Εξάλλου αν ήταν να χρεωκοπήσουμε θα μας είχαν αφήσει να το κάνουμε και παλαιότερα. Αυτό που βλέπω είναι μια συμφωνία, τους όρους της οποίας παζαρεύουν όλες αυτές τις μέρες έχοντας ρίξει όλο το βάρος στην προπαγάνδα. 
Και για να στηρίξω το τελευταίο μου συμπέρασμα θα ανακαλέσω στις μνήμες κάτι πολύ πρόσφατο που είμαι βέβαιος ότι δεν του έχετε δώσει την δέουσα σημασία, και αναφέρομαι στις εξελίξεις στην νουδού. Ποιες είναι αυτές;
Πρώτον, ο Αντώνης_ της καρδιάς μας το έχει βουλώσει εντελώς και παρακολουθεί δίχως να κάνει κιχ  επί της ουσίας. Απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις, όταν θα έπρεπε να βρίσκεται στα κάγκελα με δεδομένο ότι το επικοινωνιακό μομέντουμ των Ευρωπαίων θεωρητικά τον ευνοεί.
Δεύτερον, τα πρωτοκλασάτα στελέχη είναι σχεδόν εξαφανισμένα έχοντας αφήσει τις δευτεράντζες να βγάζουν το επικοινωνιακό φίδι από την τρύπα, αλλά και όταν αναγκάζονται για ευνόητους λόγους να παρουσιάζονται μένουν σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, με τυποποιημένες εκφράσεις και με προσεκτικές εκτιμήσεις.
Και τρίτον και βασικότερον, η Ντορίτσα! Έχετε ακούσει καθόλου την Ντόρα να συνδέει τις εξελίξεις στη νουδού με τυχόν χρεωκοπία ή έξοδο από το ευρώ; Δεν λέω ότι δεν τα αναφέρει ποτέ για πολιτικούς λόγους. Αν τα συνδέει με το μέλλον της στην αρχηγία της νουδού λέω. Η Μπακογιάννη ένα μόνο πράγμα έχει πει: ότι αν έρθει συμφωνία, αυτό θα σημάνει σοβαρότατες εσωκομματικές εξελίξεις. Και δεν το έχει πει τώρα, εδώ και δύο μήνες περίπου το έχει πει. Ούτε δίμηνο μετά το συνέδριο.Και συν τοι άλλοις δίχως καν να έχει δωθεί κομματική γραμμή έχει δηλώσει ότι θα ψηφίσει την συμφωνία επειδή η χώρα πρέπει να σωθεί. Τι να πω, λέτε να είναι τόσο αφελής και να μην το είχαμε προσέξει ποτέ;

Σε κάθε περίπτωση θα ξέρουμε σύντομα.
Χαίρετε και περαστικά μας.