25 Μαίου 2011, μια ιστορική ημέρα...

και παρόλο που η αρχή είναι πάντοτε το ήμισυ του παντός καθώς και δύσκολη επίσης, το θέμα θα είναι να μην είναι η μόνη ιστορική ημέρα.
Παρένθεση: σας συνιστώ να το διαβάσετε προσεκτικά το παρόν σενδόνι διότι κάποια πράγματα καλό είναι να εμπεδωθούν. Το ποια είναι αυτά, θα το καταλάβετε από μόνοι σας.
Πάμε λοιπόν...

Γιατί ιστορική ημέρα;
Από χθες ξεκίνησαν να γράφονται σχόλια (που σήμερα αναπαράγωνται ακόμη περισσότερο) ότι βγήκαν οι Έλληνες έξω. Καμία σχέση: παρόλο που θεωρώ ότι η προσέλευση του κόσμου ήταν λίαν ικανοποιητική και η όλη διαδήλωση πολύ επιτυχημένη, αυτοί που βγήκαν ήταν λίγοι. Και μιλάω κυρίως για το Σύνταγμα που ήμουν, μιας και για την υπόλοιπη Ελλάδα μόνο αυτά που γράφονται μπορώ να ξέρω. Που έγκειται λοιπόν το ιστορικόν της ημέρας; Απλό: στο ότι οι Έλληνες έδειξαν ότι μπορούν να βγουν έξω και κυρίως, δίχως ν' ανοίξει μύτη. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος.

Χθες στο Σύνταγμα βρισκόταν ένα τελείως ετερόκλητο πλήθος, νέοι και πιτσιρίκια, γονείς με παιδάκια και μωράκια, ηλικιωμένοι, μεσήλικες. Άνεργοι, εργαζόμενοι, μεταλλάδες, σκυλλάδες, γκόμενες με δωδεκάποντες γόβες στυλέττο και μίνι ως τον αφαλό (και όμως). Νεοδημακράτες, πασοκτζήδες, κουκουέδες, ανένταχτοι, απέχοντες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ένα βασικό κοινό σημείο: προβλήματα.

Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν τα προβλήματα αυτά ήταν ίδια για όλους. Σημασία έχει ότι υπάρχουν προβλήματα. Άλλος μπορεί να είναι άνεργος. Άλλος μπορεί να εργάζεται με μισθό 590 ευρώ, μαύρες υπερωρίες και ανασφάλιστος. Άλλος μπορεί να είναι ο μόνος από την οικογένεια που δουλεύει και να μην του φτάνουν τα χρήματα να ζήσει τα παιδιά του. Άλλος μπορεί να μην έχει ένσημα για να ασφαλιστεί και να έχει υγειονομική κάλυψη. Άλλος μπορεί να βλέπει ότι δεν έχει καν μέλλον. Άλλος μπορεί να τα έχει όλα μαζί κλπ.
Αυτό που χθες είχε σημασία ήταν η φυσική παρουσία του κόσμου. Δεν ήταν ημέρα για να καταθέσουμε προτάσεις -αυτές ο καθένας με το τρόπο του, λιγότερο ή περισσότερο τις καταθέτουμε όλον τον προηγούμενο καιρό και θα έχουμε πιθανώς και όλον τον επόμενο. Αυτή η ημέρα ήταν (όπως θα είναι και η σημερινή και φυσικά όλες όσες ακόμη ακολουθήσουν) μια μέρα διαμαρτυρίας, ειρηνικής, δίχως "διοργανωτές", δίχως πολιτικούς πατρόνες, δίχως λοιπούς ξεπουλημένους. Ήταν μιας εκδήλωση διαμαρτυρίας από τον απλό κόσμο, ανεξαρτήτως ομάδας, κόμματος, κοινωνικής θέσης ή προσωπικών συγκυριών. Μια εκδήλωση δίχως κομματικά πανώ, δίχως συνδικαλιστικά "αιτήματα", δίχως τα γνωστά καραγκιοζιλίκια που θαυμάζουμε κάθε φορά.

Βέβαια, ενδιαφέροντα σκηνικά είχαμε και χθες αλλά αντιμετωπίστηκαν ακριβώς όπως έπρεπε. Πάρτε για παράδειγμα το τσίρκο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ το οποιο μας τίμησε με την παρουσία του στο πλαίσιο των κοινωνικών εκδηλώσεων της διαδήλωσης. Είδαμε κλόουν με το χαρακτηριστικό πορτοκαλί χρώμα καθώς και πολλές μαϊμούδες να επιδίδονται σε ένα εξαιρετικό πλην βαρετό σόου. Ο κόσμος, προφανώς σκεπτόμενος ότι κάθε φορά που η ΓΕΝΟΠ σκέφτεται το καλό του τόπου είτε κλείνει είτε απειλεί να κλείσει τους διακόπτες για όλο τον κόσμο, καθώς επίσης και το ότι πρόκειται για κράτος εν κράτει που μάλλον για πρώτη φορά στα χρονικά -και παρακαλώ διορθώστε με αν θυμάμαι λάθος- διαδήλωσε σε απογευματινή ώρα, τους γιούχαρε ακριβώς όπως τους άξιζε, και τολμώ να πω ότι άκουσαν τα απολύτως ελάχιστα, δείγμα της απαξίωσης που έλαβαν (και που μάλλον δεν περίμεναν). Νομίζω ότι ήδη από μόνοι τους είχαν πιάσει το υπονοούμενο και βρίσκονταν από το κάτω μέρος της Πλατείας Συντάγματος, αλλά πλέον από χθες πιστεύω να το έπιασαν ακόμη περισσότερο. Παρομοίως είχε και κάποια άλλα πανώ παραπίσω που δεν δέησα καν να δώσω βάση από ποιον ευαγή "οργανισμό" προέρχονταν αλλά ούτε αυτά τόλμησαν να πλησιάσουν και πολύ. Στην γωνία του Μεγάλη Βρετάνια είχε και καμιά δεκαριά άτομα του "χώρου": προφανώς είχαν έρθει για να στελεχώσουν τον ζωολογικό κήπο. Για πολύ λίγη ώρα ακούγαμε κάτι άναρθρες κραυγές, ξέρετε όπως αυτές που κάνουν οι χιμπατζήδες στη φάση του ζευγαρώματος, συνειδητοποίησαν ότι ο κόσμος αδιαφορεί -υπήρχαν και κάποια αρνητικά σχόλια από γύρω- και ως εκεί: επέστρεψαν στις μπανάνες τους. Πιθανώς να υπήρχαν και τίποτε άλλα μεμονωμένα σόου τέτοιων μίνι πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά δεν ήταν δυνατό με τόσο κόσμο να γυρίσω όλη την περιοχή για να τα διαπιστώσω, άσε που δεν με ενδιέφερε. Γιατί τα λέω αυτά;

Όπως και πολλοί άλλοι δύσπιστοι έτσι κι εγώ ξέρω πολύ καλά ποιοι είναι εκείνοι που πάντοτε καπελώνουν ή προβοκάρουν τέτοιες αντιδράσεις του κόσμου. Χθες όμως ήταν μια άλλη μέρα, μιας διαφορετική μέρα, μια πολύ ωραία μέρα. Ήταν μια μέρα που όλα αυτά δεν πέρασαν, γι'αυτό και αντιμετωπίστηκαν όπως έπρεπε. Απομονώθηκαν πλήρως. Θα αναφέρω ενδεικτικά το εξής χαρακτηριστικό παράδειγμα: κάτω είχε αμέτρητα γυάλινα μπουκάλια από μπύρες, καθ'όσον τα νερά εξαντλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ. Δεν πετάχτηκε ούτε ένα προς τα ΜΑΤ ή προς οποιονδήποτε άλλον. Όχι μόνο δεν το διαννοήθηκε κανείς απ'όσους έπιναν μπύρες, αλλά δεν διαννοήθηκε και κανείς να πάει να τα πάρει ως πολεμοφόδια. Όταν λέμε ότι ήταν μια αυθόρμητη ειρηνική διαδήλωση του απλού λαού, του καθημερινού κόσμου, το εννοούμε δίχως το παραμικρό ίχνος υπερβολής. Γι'αυτό και το κέρδος ήταν πραγματικά ανεκτίμητο. Ούτε τσαμπουκάδες, ούτε ξύλο, ούτε συλλήψεις, ούτε δακρυγόνα, ούτε πανικός, ούτε κυνηγητά, ούτε η παραμικρή ασχήμια. Ούτε καν χυδαία συνθήματα, όπως πχ αυτά που συνηθίζουν να μπαμπουινίζουν οι κομματικές νεολαίες. Ήταν πανέμορφα! Τόσο απλά! Και το εντυπωσιακότερο -για να καταλάβουμε πόσο μεγάλη ζημιά κάνουν συνδικαλιστές, κόμματα και λοιποί παρατρεχαμενοι- ήταν ότι έστω και για λίγες ώρες είδα κόσμο χαμογελαστό, να έχει αφήσει για λίγο στην άκρη την παραδοσιακή μιζέρια και τα δυσβάσταχτα προβλήματα που του έχουν εμφυτεύσει τεχνηέντως όλοι οι "ινστρούκτορες" (μηδέ των δημοσιοκάφρων εξαιρουμένων), κόσμο που έννοιωθε ότι συμμετέχει σε κάτι σημαντικό. Είδα κόσμο που πήγε εκεί να πει όχι απαραίτητα με χυδαία συνθήματα ή τυποποιημένες ατάκες απεργιών αλλά ακόμη και με την σιωπή του, ότι δεν πάει άλλο.

Σε κάποια φάση πέτυχα ένα φιλαράκι μου εκεί, τον Μητσάρα τον Beerdrinker και πιάσαμε την κουβέντα μιας και είχαμε να τα πούμε από το Up the Hammers. Πάνω στην κουβέντα λοιπόν μας λέει (ήμουν με τον Mad Putcher) "ρε παιδιά, θέλω να σας πω τι σκέφτηκα πιο πριν και πραγματικά απορώ πως σκέφτηκα κάτι τόσο ηλίθιο. Έβλεπα όλον αυτόν τον κόσμο, όλη αυτή την ωραία ατμόσφαιρα και σκεφτόμουν να φύγω να πάω σπίτι για να δω τις καλύψεις και τα ρεπορτάζ. Να μάθω πόσος κόσμος έχει έρθει, τι γίνεται σε κάθε γωνία, ποια η αντίδραση της υπόλοιπης κοινωνίας ή των πολιτικών. Αντί να πω ότι κάθομαι εδώ που είναι η καρδιά των γεγονώτων και δεν το κουνάω. Ο μαλάκας, τι πήγα και σκέφτηκα έστω και αυθόρμητα;". Και δυστυχώς αυτή η πολύ σημαντική κουβέντα του Μητσάρα ήταν μια κουβέντα που πιο πριν είχα ακούσει και από άλλους να συζητάνε σε άσχετες φάσεις. Κοιτάχτε πόση πλύση εγκεφάλου μας έχουν κάνει. Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί δεν αντιδράει ο κόσμος και γιατί δεν βγαίνει έξω στους δρόμους, παρά έχει αφήσει τις τύχες του σε άχρηστους πολιτικούς, σε λαμόγια συνδικαλιστές, σε πουλημένους δημοσιοκάφρους.

Και αυτός ήταν ένας σημαντικός λόγος που ο κόσμος δεν ήταν πολύς. Βέβαια θα μου πείτε, τότε γιατί χαρακτήρισα την ημέρα και ιστορική και επιτυχημένη;
Πρώτον, επειδή το όλο εγχείρημα διοργανώθηκε ουσιαστικά μέσα σε μιάμιση μέρα (από την Δευτέρα το βράδυ) και για πάνω από μισή μέρα όχι απλά μόνο μέσω ίντερνετ αλλά σχεδόν μόνο μέσω facebook (το οποίο απέδειξε ότι αν χρησιμοποιηθεί σωστά μπορεί να αποτελέσει "όπλο" όπως και ολόκληρο το διαδίκτυο εν γένει).
Δεύτερον, επειδή παρά τις φαινομενικές "διαφημίσεις" από τα ΜΜΕ χθες από ένα σημείο κι έπειτα, οι προσπάθειες κατατρομοκράτησης του απλού κόσμου είχαν ενταθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και η ίσως πιο αποτυχημένη πολιτικός της Αριστεράς (και όχι μόνο), Μαρία Δαμανάκη βγήκε από την σαρκοφάγο της και άρχιζε να διατυμπανίζει ότι βγαίνουμε από το ευρώ, ότι καταστρεφόμαστε. Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να το θεωρήσω συμπτωματικό, ούτε μπορώ να θεωρήσω συμπτωματική την κλασικά καταστροφολογική αντιμετώπιση των ΜΜΕ στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης. Παρά την τρομοκρατία λοιπόν, ήταν πολύς ο κόσμος που βγήκε έξω.
Τρίτον, επειδή πολύς κόσμος (και δεν αναφέρομαι σε σκεπτικιστές ή όσους τέλος πάντων ήταν αντίθετοι για τεκμηριωμένους λόγους) απλά και μόνο σκεπτόμενος ως πρόβατο είχε επιδωθεί σε μια ατελείωτη προπαγάνδα κατά της χθεσινής διαδήλωσης, κυρίως μέσα από το ίντερνετ αλλά και από ΜΜΕ: "και να πάω δεν βγαίνει τίποτε", "δηλαδή θα πάει κι αυτός που ψήφισε pasok;", "θα είμαι εγώ δίπλα με τον τάδε;" κλπ. Και δώστου χοχοχο και χιχιχι και γελοία γκρουπάκια στο facebook τύπου "Αγανακτισμένοι πολίτες στην Μόρντορ" -μιλάμε ότι η μαλακία πάει σύννεφο, αλλά αυτό δυστυχώς το ξέραμε χρόνια τώρα. Και επί τη ευκαιρία να σημειώσω ότι δεν είδα καμία ομάδα ακροδεξιών, οι οποίοι τάχα μου ήταν αυτοί που οργάνωναν την όλη διαδήλωση όπως κάποια στιγμή είχε διαρρεύσει χθες το μεσημέρι.

Και όμως, ακόμη και υπό τέτοιες συνθήκες μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Πραγματικά πολύς. Πολύς διότι ο Έλληνας αποδεδειγμένα είναι του καναπέ. Πόσος ήταν όμως;
Ιδέα δεν έχω. Χθες το βράδυ που γύρισα, παρά την κούραση άνοιξα το ίντερνετ να δω από περιέργεια τι γραφόταν. Ο περισσότερος ηλεκτρονικός τύπος έκανε λόγο για 10 χιλιάδες κόσμο. Σήμερα επειδή μάλλον κατάλαβαν ότι επρόκειτο περί σκαιάς προπαγάνδας ανασκέυασαν με αποτέλεσμα ο ίδιος τύπος να κάνει λόγο για πάνω από 20 χιλιάδες (ούτε ο Χριστός δεν έκανε τέτοια θαύματα μιλάμε). Χθες βράδυ πήρε τ'αφτί μου σε μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό ότι πηγές της αστυνομίας έκαναν λόγο για 20-25 χιλιάδες κόσμο. Οι πιο αισιόδοξες απόψεις έκαναν λόγο για πάνω από 40. Εγώ θα πάρω τη μέση και θα πω 30.000 κόσμου, παρόλο που δεν ξέρω μέχρι που έφταναν στους γύρω από την Πλατεία δρόμους. Προσέξτε λοιπόν: η μεγαλύτερες απεργίες που έχουν γίνει στη χώρα διοργανωμένες από τους πατρόνες και τους ινστρούκτορες, από τους επαγγελματίες ξεπουλημένους, έχουν πιάσει μετά βίας 100 χιλιάδες κόσμο. Και έχουν πιάσει τόσο κόσμο με πλήθος διαφημίσεων σε ραδιόφωνα και τύπο, προαναγγελθείσες πολλές μέρες πριν (ενίοτε και βδομάδες), με ολόκληρα συστήματα να τις υποστηρίζουν. Χθες όμως μέσα σε μόλις μιάμιση μέρα και δίχως την παραμικρή οργάνωση βγήκαν κοντά 30 χιλιάδες άνθρωποι. Γι'αυτό και ο κόσμος αν και ήταν λίγος, ουσιαστικά μόνο λίγος δεν ήταν.
Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι παρόλο που όλοι αυτοί οι άνθρωποι μάλλον ήταν πολύ πιο αγανακτισμένοι από τους επαγγελματίες απεργούς και συνδικαλιστές, δεν έγινε το παραμικρό έκτροπο. Δεν ακούστηκε κιχ, δεν άνοιξε κανένα κεφάλι. Και ούτε φυσικά καπελώθηκε από κανέναν πούστη.

Βέβαια εδώ αναφύεται ένα άλλο τεράστιο και εξαιρετικά σημαντικό ερώτημα ως προς την συμμετοχή του κόσμου. Ας υποθέσουμε ότι οι καταγεγραμμένοι άνεργοι είναι όντως ένα εκατομμύριο (που είναι πολλοί περισσότεροι αλλά το παρακάμπτουμε χάριν της επιχειρηματολογίας). Αναλογικά οι μισοί εξ αυτών πρέπει να βρίσκονται στο λεκανοπέδιο Αττικής, αφού αυτό έχει και τον μισό πληθυσμό της χώρας. Παρομοίως σκεφτείτε πόσοι είναι υποαπασχολούμενοι κλπ. Μιλάμε για την πλειοψηφία. Και όμως, ενώ όλοι αυτοί θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι στην γραμμή, έχοντας όχι πλέον στο πίσω αλλά στο μπροστινό μέρος του μυαλού ότι τους κλέβουν τις ζωές και το μέλλον, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, τελικώς σχεδόν όλοι αυτοί έλαμψαν διά της απουσίας τους. Νομίζετε ότι ήταν από επιλογή; Δεν το πιστεύω. Την γνώμη μου την είπα πιο πάνω: ο κόσμος έχει τρομοκρατηθεί τόσο πολύ από τα πάντα που προτίμησε να κάτσει μέσα στο σπίτι. Ξέρω πολύ κόσμο που χθες δεν ήρθε στην διαδήλωση φοβούμενος ότι θα πέσει το ξύλο της αρκούδας και δεν θα μείνει ρουθούνι. Καταλάβατε λοιπόν τώρα πόσο καλά έχουν κάνει τη δουλειά τους (μεταξύ άλλων και) όλες οι απεργίες;

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν είμαι άνεργος, δεν είμαι υποαπασχολούμενος, αυτά όμως δεν λένε τίποτε απολύτως διότι έχω κι εγώ τα δικά μου προβλήματα που έχουν να κάνουν με την όλη κατάσταση. Τα ίδια ισχύουν και για τον Mad Putcher τον οποίον κυριολεκτικά τράβηξα από το κρεβάτι για να έρθει μαζί και που ενώ προ διαδήλωσης ήταν κομμάτια και δεν ήθελε να έρθει, φεύγοντας με ευχαρίστησε που επέμεινα. Και γιατί επέμεινα; Επειδή εμπιστεύομαι τα ένστικτά μου και ήξερα χθες ότι θα ήταν κάτι διαφορετικό και δεν μπορούσα να διαννοηθώ ότι θα απουσίαζα παρόλο που έχω ξεκαθαρίσει ότι σε ξεπουλημένες απεργίες και λοιπές ευαγείς συγκεντρώσεις των γνωστών-ανγώστων τεθλιμμένων/βολεμένων "συγγενών" εγώ δεν συμμετέχω. Τι θα πω αύριο-μεθαύριο στα παιδιά μου ρε όταν θα με ρωτήσουν "και τι έκανες εσύ όταν σε πήδαγαν πατόκορφα μπαμπά;" (τίποτε παιδί μου, καθόμουν σπίτι κι έξυνα τα παπάρια μου).
Είναι χρέος μου ως υγιώς σκεπτόμενος πολίτης να παλέψω για ένα καλύτερο αύριο για όλους, ακόμη και για'σένα που κάθεσαι επί μονίμου βάσεως στον καναπέ, που χθες δεν ήρθες έστω να πιεις έναν καφέ στις καφετέρειες τις πλατείας. Εκείνους που είχαν μια σοβαρή επιχειρηματολογία για να απέχουν, τους σέβομαι άσχετα αν για'χθες διαφωνώ. Ελπίζω όμως να επανεξετάσουν την στάση τους και να αναθεωρήσουν, διότι αυτό που ξεκίνησε χθες όχι μόνο δεν πρέπει σβήσει, αλλά δεν πρέπει να αλλάξει και χαρακτήρα. Αυτό που έγινε χθες ήταν από όλους για όλους, για τον απλό κόσμο, για την "πλέμπα" που επί μονίμου βάσεως βρίσκεται στην άκρη και την θυμούνται μόνο για να βγάζει το φίδι από την τρύπα στα ζόρια και τα δύσκολα.
Ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να κάνει το ίδιο ακριβώς, να διαδηλώνει ειρηνικότατα, κόσμια, πολιτισμένα και με αυθόρμητο παλμό. Ούτε να καπελωθεί, ούτε να εξυπηρετήσει συμφέροντα, ούτε να προβεί σε ασχήμιες. Απλά να είναι εκεί, για όσο χρειαστεί. Και να σας πω και κάτι ακόμη; Ας μην βγει και τίποτε στην τελική ρε αδελφέ. Τουλάχιστον θα λέμε ότι προσπαθήσαμε, ότι κάναμε κάτι, ότι κάτι κατέβασε η κούτρα μας. Κάτι δεν το κάνεις επειδή είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα αλλά με την ελπίδα ότι θα πετύχεις κάτι στο τέλος, κάτι καλύτερο από την υπάρχουσα κατάσταση.
Ποιος έδωσε πανελλήνιες ξέροντας ότι θα περάσει σίγουρα; Ποιος την έπεσε σε γκόμενα ξέροντας ότι θα την ρίξει 100%; Ποιος πήγε στο γήπεδο ξέροντας ότι η ομάδα του θα κερδίσει ό,τι κι αν γίνει; Δηλαδή προτιμούμε να γίνουμε όλοι μετανάστες σε ξένες χώρες από το να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε την δική μας χώρα; Είναι πιο ασφαλής η μετανάστευση;
Ε, κάτι τέτοιο, λοιπόν, ισχύει και για'χθες και θα συνεχίσει να ισχύει για όσες ημέρες συνεχιστεί αυτή η ειρηνική διαδήλωση. Προσπαθούμε για το καλύτερο με όποιον τρόπο μπορούμε και ό,τι βγει.

Εγώ αυτό που ελπίζω και εύχομαι ολόψυχα από την πλευρά μου είναι να έρχεται καθημερινά όλο και περισσότερος κόσμος. Όσο περισσότεροι είμαστε, τόσο πιο έντονη θα είναι η παρουσία μας και τόσο πιο πολλές θα είναι οι πιθανότητές μας για κάτι καλό.
Δημοκρατία σημαίνει συμμετοχή και αυτό είναι κάτι που έχουμε λησμονήσει.

Είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή οι προσπάθειες καπελώματος θα ενταθούν. Σίγουρα, επίσης, κάποια στιγμή οι γνωστοί-άγνωστοι θα μπουρλωτιάσουν την κατάσταση με τα γνωστά τους μπάχαλα. Επίσης είναι βέβαιο ότι όλο και κάποιος θα προσπαθήσει να εμφανισθεί προκειμένου να αποκομίσει ιδία οφέλη. Αυτά δεν αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες ως προς την συνέχιση του όλου εγχειρήματος. Είναι στο χέρι μας να τους απομονώσουμε όλους αυτούς. Διότι ως γνωστόν λαμόγια και βλάκες υπάρχουν και ανάμεσά μας. Το θέμα είναι να τους δώσουμε -πάντα με ειρηνικό πλην επιβλητικό τρόπο- να καταλάβουν ότι δεν περνάει η μπογιά τους.

Είναι αυτονόητο ότι και σήμερα θα είμαι εκεί. Δεν έχω τη δυνατότητα να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα, αλλά θα το προσπαθήσω όσο πάει. Ελπίζω το ίδιο να κάνουν όλες και όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι συμπολίτες μου. Είναι χρέος μας να βρεθούμε και σήμερα εκεί, όχι μόνο στην Πλατεία Συντάγματος αλλά οπουδήποτε σε ολόκληρη τη χώρα, να διαδηλώσουμε ειρηνικά, πολιτισμένα. Μόνο εμείς μπορούμε να βάλουμε τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και δυστυχώς υπάρχει σειρά "ιεράρχισης" ως προς αυτό: πρώτα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα λαμόγια ανάμεσά μας. Ναι, θα πάρει χρόνο, αλλά πλέον έχουμε μόνο να κερδίσουμε, αρκεί να χειριστούμε τα πράγματα σωστά. Και τα λάθη επιτρέπονται, άνθρωποι είμαστε άλλωστε (ή μάλλον είσαστε, διότι εγώ ως γνωστόν είμαι θεός). Εν ολίγοις, ας μην ψάχνουμε άλλο για δικαιολογίες. Αυτό το τραίνο δεν πρέπει να χαθεί διότι ίσως να είναι κυριολεκτικά το τελευταίο.

Και ναι, χθες ήταν μια ιστορική ημέρα. Είμαι βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες.



ΥΓ. Δίχως να ξέρω κατά πόσον ισχύει, όμως κάτι πήρε τ'αφτί μου ότι η "ΣΠΙΘΑ" του Θεοδωράκη προγραμματίζει κάτι ξεχωριστό για τις 31 Μαϊου. Να υποθέσω ότι όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια, ή είναι βαριά κουβέντα;
ΥΓ2. Νομίζω ότι το σημερινό συλλεκτικό πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη δείχνει και την επιτυχία της χθεσινής ημέρας, και την αμηχανία του κόμματος του λαού, και τον τρόπο που σκέπτονται οι "επαγγελματίες" του είδους: Χθες δεν συνέβη τίποτε, παρά ΘΑ συμβεί το προσεχές Σάββατο, πάντοτε υπό τις ευλογίες του "κόμματος".

Ρε άντε γαμηθείτε κι εσείς.
ΥΓ3. Λαμόγια ήρθε η ώρα σας.
ΥΓ4. Δεν ήταν σύνθημα αλλά κάτι που πέταξε ένα απίστευτο τυπάκι στην Πλατεία:
Αφήστε μας να ζήσουμε αλλιώς θα σας γαμήσουμε! Φοβερός ο τύπος!
ΥΓ5. Πόσο γλυκά ακουγόταν χθες το "σύνθημα" κλέφτες. Όπως είναι το μέλι για τη γλώσσα, έτσι ήταν και το κλέφτες για τ'αφτιά...
ΥΓ6. Φωτογραφίες δεν έχει. Κυκλοφορούν πολλές άλλωστε.