Ένα σταχυολόγημα σκέψεων για τα τελευταία δραματικά γεγονότα ξεκινώντας από αυτό που φαίνεται και πάνω στο οποίο εστιάζουν όλοι.
(αηδιασμένος αναγνώστης: έλεος ρε Άδη, και το σταχυολόγημα σενδόνι βγήκε...)
Κατ' αρχήν, έχει καταστεί εντελώς σαφές σε όλους (πλην ίσως όμως κάποιων εκ των εναπομείναντων νεοδημοκρατών που διοργάνώνουν γνωστά χάπενινγκ εσχάτως) ότι οι Ευρωπαίοι δεν άφησαν κανένα απολύτως περιθώριο επιλογής στον Τσίπρα. Και μάλιστα δεν του άφησαν περιθώριο με διάφορες ημέτερες υποβοηθητικές δυνάμεις (βλ. Σαμαράς, Θεοδωράκης κλπ).
Νομίζω ότι και ο πλέον ηλίθιος έχει καταλάβει ότι (ιδίως) ο Σαμαράς έχει ποντάρει και το σώβρακό του στην πλήρη αποτυχία των συνομιλιών, κάτι που πρακτικά προσπαθούν κάποιοι εκ των έσω να το ψελλίσουν, δίχως να κάψουν συθθέμελα όλο το κόμμα (στο οποίο -γκουχ γκουχ- μπορεί να έχουν και τίποτε άλλες βλέψεις).
Όσον αφορά τον Τσίπρα βέβαια, ναι μεν όπως είπα έχει το "ελαφρυντικό" ότι του την είχαν άγρια στημένη και αυτό φάνηκε από όλον τον αδιανόητο χειρισμό των Ευρωπαίων "συνομιλητών" οι οποίοι ήθελαν πάσει θυσία να ξεφτιλίσουν και τον Τσίπρα και μια ολόκληρη χώρα, αναγκάζοντάς τον να υπογράψει μια συμφωνία επαίσχυντη και τραγική που θα τελείωνε τελεσίδικα τη χώρα εις τον αιώνα των αιώνων αμήν και εν συνεχεία να τον κάνουν να παραιτηθεί (ούτως ειπείν να τον ρίξουν).
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν αποτελεί ελαφρυντικό για τον Τσίπρα το ότι από τη μία φοβήθηκε το εσωτερικό του κόμματός του (για χειροπιαστούς λόγους, όπως ότι ίσως να μην πέρναγε από το κόμμα του η όποια συμφωνία), ενώ από την άλλη φοβήθηκε να πει στον κόσμο ότι "αφού δεν έχουμε άλλο περιθώριο θα κάνουμε αυτό". Πρωθυπουργός ανίκανος δεν γίνεται και είναι και επικίνδυνο. Ο ηγέτης φαίνεται στις δύσκολες αποφάσεις και εδώ ήμασταν ενώπιον μιας τέτοιας. Είναι σα να βγαίνω εγώ και να λέω ότι επειδή βαριέμαι να πάω στη δουλειά τη Δευτέρα αλλά θα τσινήσει κόσμος, θα θέσω σε δημοψήφισμα το τι να κάνω. Μα μεγάλε, δεν είναι ότι απλώς σε λένε πρωθυπουργό αλλά παίρνεις έναν παχυλό μισθό, έχεις πλήθος προνομίων κι εξουσιών, διατηρείς συμβούλους κι επιτελεία και στο κάτω-κάτω αυτή είναι η δουλειά σου. Δεν τα έχεις όλα αυτά για να μην παίρνεις αποφάσεις και να επιλέγεις να παραπέμψεις την απόφαση στην κρίση του κόσμου, κάτι το οποίο παρουσιάζει πλήθος προβλημάτων.
Έχω ξαναπεί ότι τον συγκεκριμένο λαό με όσα έχει ψηφίσει όλα τα περασμένα χρόνια δεν θα του εμπιστευόμουν ούτε να μου γυαλίσει τα παπούτσια. Καλούμε λοιπόν αυτόν τον λαό να αποφασίσει για τι ακριβώς; Διότι επί της ουσίας το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Βεβαίως από την άλλη υπάρχει και μια λεπτομέρεια που σε κάνει να δεις το θέμα διαφορετικά: είναι ο ίδιος ανεύθυνος λαός που ανάμεσα σε κρίσιμες εκλογές και διακοπές, επέλεγε πάντοτε τις διακοπές, άρα με ένα δημοψήφισμα φέρνεις τον εν λόγω λαό προ των ευθυνών του, αντί να κάθεται μια ζωή να μέμφεται τους πάντες και τα πάντα (λες και όλοι αυτοί βγαίνουν πραξικοπηματικά κι ουχί με εκλογές). Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν νοιώθω και πολύ ασφαλής ξέροντας ότι θα είναι ο συγκεκριμένος διαχρονικά ανεύθυνος λαός που θα κριθεί να αποφασίσει το μέλλον της χώρας.
Πάμε τώρα στα υπόλοιπα: το ότι δημοψήφισμα για δημοσιονομικούς λόγους δεν μπορεί να γίνει διότι το απαγορεύει το Σύνταγμα, ισχύει. Το να ακούς όμως να το λένε όλοι εκείνοι που έχουν χιλιοβιάσει τε και μυριάκις σοδομίσει είναι τουλάχιστον γελοίο. Όπως γελοίος είναι και ο παριστάνων τον Συνταγματολόγο, Ευάγγελος Βενιζέλος, του οποίου οι ευαισθησίες εξέλειπαν όταν έφτιαχνε τον Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών συν χίλια δυο άλλα μεγαλουργήματα.
Όσον αφορά το καθεαυτώ δημοψήφισμα, δεν είμαι και πολύ βέβαιος ότι τωόντι θα γίνει, για διάφορους λόγους. Η διαίσθησή μου λέει ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν το θέλει κανείς, εντός κι εκτός συνόρων. Κατ' αρχήν ως προς τους ξένους (για να καταλαβαίνουν κάποιοι και τι είδους είναι η Ευρώπη στην οποίαν ζούμε) δεν ξέρω αν παρατηρήσατε τις αντιδράσεις: κάτι μεταξύ σιχάματος και αηδίας. Λογικόν, διότι η Ευρώπη έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι απεχθάνεται τις δημοκρατικές διαδικασίες, άρα ποιος είσαι εσύ που πας να πάρεις την εντολή του λαού; Αλλά και από τους ντόπιους, δεν είμαι και πολύ βέβαιος ότι είναι πολλοί αυτοί που χαίρονται, είτε αυτοί είναι ο λαός (που θα πρέπει για πρώτη φορά στην μίζερη ζωή του να φερθεί υπεύθυνα), είτε διαφόρων χρωματισμών πολιτικοί που έχουν πολλούς λόγους να φοβούνται το κάθε αποτέλεσμα και αναφέρομαι σε όλους τους πολιτικούς χώρους διότι ουδείς μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα.
Και ο λόγος που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει είναι απλός: ότι το διακύβευμα παραείναι μπερδεμένο διότι ως έχουμε ξαναπεί η Ευρώπη τα έχει κάνει μεγαλοπρεπώς σκατά. Εσχάτως, έχει κυκλοφορήσει μια τιτανοτεράστια υπερμπούρδα, ότι επειδή η ισχύς του προγράμματος λήγει την 30η Ιουνίου άρα μετά δεν θα υπάρχει πρόγραμμα, το δημοψήφισμα που θα είναι μεταγενέστερο δεν θα έχει αντικείμενο. Παπάρια μάντολες κυρίες και κύριοι! Δηλαδή αν ο Τσίπρας αποδεχθεί, τι θα έχει αποδεχθεί; Μια πρόταση που δεν υπήρχε; Και τόσες μέρες τι συζήταγαν εκεί πέρα; Τίποτα; Χαζομάρες νεοελληνικών εγκεφάλων που αναπαράγονται ένεκα της τρομοκρατίας.
Η κίνηση αυτή των δανειστών είναι μια ακόμη κίνηση στην σκακιέρα των πολιτικοοικονομικών εξελίξεων που γίνεται καθαρά για λόγους επικοινωνιακής τακτικής.
Το αντικείμενο του δημοψηφίσματος, αν υποθέσουμε ότι όντως γίνεται, είναι απλό μεν ως προς την έκφρασή του, αλλά πολύπλοκο ως προς την ουσία του.
Έχουμε ξαναπεί (και νομίζω ότι είναι απολύτως κατανοητό) πως μηχανισμός εξόδου από το ευρώ δεν υφίσταται, άρα να βγεις από το ευρώ έτσι σκέτα δεν βγαίνεις (και για τον επιπρόσθετο λόγο να βγουν κι άλλοι). Άρα η μόνη λύση είναι είναι το διπλό νόμισμα: σε μια τέτοια περίπτωση που ενδέχεται να έχεις ως κράτος μοίρα χειρότερη και από την υφιστάμενη, εσύ κάνεις το παιχνίδι σου μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οι διεθνείς συναλλαγές σου γίνονται με ευρώ.
Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι το αν ο κόσμος θέλει να γίνει αποδεκτή η πρόταση, που ειρήσθω αν παρόδω έχω διαπιστώσει πως δεν είναι κατανοητό ότι δεν πρόκειται για τρίτο μνημόνιο, παρά για την ολοκλήρωση του δεύτερου (και προς επίρρωσιν αυτού που έλεγα, ο κόσμος που δεν έχει καταφέρει να κατανοήσει έστω αυτό το απλό, θα κληθεί να αποφασίσει για σημαντικότερα). Κάθε απάντηση (ναι ή όχι) έχει τα "υπέρ" της και τα "κατά" της και αυτό που πρέπει να κατανοήσει ο κόσμος είναι ότι με κάθε απάντηση πρέπει να θυσιάσει και κάτι και δεν αναφέρομαι σε προσωπικό επίπεδο αλλά σε εθνικό. Αυτός ακριβώς ήταν εξαρχής και ο εκβιασμός, άσχετα αν κανείς δεν τον έλεγε.
Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας προσπάθησε να κάνει κάτι αξιομνημόνευτο, όπως λέγαμε στο προηγούμενο σενδόνι, αλλά δεν του βγήκε για μια σειρά από γεωπολιτικούς λόγους. Μόλις αυτό κατέστη σαφές σε όλους (ήτοι και στον Τσίπρα και στους δανειστές), βγήκαν όλοι τους με γαμψά νύχια παίζοντάς το βαρύμαγκες. Πρακτικά ο Τσίπρας είχε μείνει δίχως επιλογές κατά το έπαιξε κι έχασε. Σημειωτέον ότι οι Αμερικάνοι είχαν σχεδόν προειδοποιήσει στο ενδιάμεσο επιστρατεύοντας ακόμη και προσωπική παρέμβαση του Ομπάμα. Όλα αυτά έκαναν τους δανειστές να σκληρήνουν απίστευτα πολύ την ήδη πολύ σκληρή στάση τους, και κάπου εκεί, με αυτά που σχεδόν περιπαικτικά πλέον έβαζαν πάνω στο τραπέζι ήταν που νομίζω ότι ο Τσίπρας δεν άντεξε και επέλεξε το δημοψήφισμα.
Το ερώτημα είναι, αν ο λαός θα ενημερωθεί όπως πρέπει για το τι ακριβώς διακυβεύεται και το τι θα σημαίνει για την επόμενη μέρα η κάθε απάντηση. Γνωρίζοντας το διπρόσωπο και γεμάτο ψέματα παρελθόν τόσο των πολιτικών, όσο και των μέσων μαζικής εξημέρωσης, δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Άρα το θέμα περιπλέκεται περαιτέρω.
Δεν ξέρω αν θυμάστε την προεκλογική περίοδο του 12 που οι Γερμανοί είχαν κάνει τόσο τραγικές παρεμβάσεις (που μέχρι και άλλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είχαν αναγκαστεί να της τα χώσουν): το επίκεντρο των ωμών παρεμβάσεων ήταν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα εκλαμβανόταν ως επιλογή αν η χώρα θέλει να παραμείνει στο ευρώ (και κατ' επέκταση την ΕΕ) ή όχι. Ε, να περιμένετε και τώρα αυτό ακριβώς.
Εμένα, πάντως, αυτό που με καίει είναι άλλο: ο Τσίπρας έχει σχεδιάσει την επόμενη μέρα; Διότι τα σενάρια είναι τρία: πρώτον, το δημοψήφισμα να διενεργηθεί, όπου στην περιπτωση του "ναι" δεν ξέρω πως θα καταφέρει να υλοποιήσει μια πρόταση με την οποίαν διαφωνεί (άρα εκλογές), ενώ στην περίπτωση του "όχι" προφανώς και θα υπάρχουν άλλες παρενέργειες όπως η διεθνής και διπλωματική απομόνωση της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το τρίτο σενάριο φυσικά είναι να μην υλοποιηθεί το δημοψήφισμα, το οποίο μπορεί να γίνει είτε επειδή δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις (ήτοι οι πιστωτές να μην αποδεχθούν την ολιγοήμερη παράταση του προγράμματος, που είναι και το μόνο βέβαιο), είτε επειδή θα το έχει αποσύρει ο ΣΥΡΙΖΑ για κάποιον "επίσημο" λόγο. Οι περιπτώσεις αυτές (με δεδομένο ότι τις χρονικές προθεσμίες δεν βλέπω να τις προλαβαίνουμε) είναι μάλλον και οι πιο νεφελώδεις και χρήζουν της μεγαλύτερης μελέτης.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να (ξαν)αναφέρουμε κάτι εξόχως σημαντικό: όλοι κάνουν λόγο για την καταστροφή της χώρας, αλλά οι περισσότεροι ξεχνάνε τις καταστροφές των υπολοίπων που μόνο μικρές δεν θα είναι. Θέλω να πω ότι ναι μεν για τις τελευταίες 3-4 μέρες οι δανειστές είχαν βγάλει δόντια με άγριες διαθέσεις, αλλά αυτή η εξέλιξη δεν τους βολεύει σε καμία περίπτωση, όσο κι αν προσπαθούν να παραστήσουν τους ψύχραιμους. Θα περάσουν καλά και τούτοι, αυτό είναι το μόνο βέβαιο και αυτό είναι κάτι που μπορεί ο οποιοσδήποτε πολύ εύκολα να διαπιστώσει, αρκεί να σερφάρει στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης (κι ουχί στα ελληνικά).
Και μην ξεχνάτε πως όποιος σας λέει ότι θα μπούμε σε αχαρτογράφητα νερά, σας λέει παπάτζες. Σε τέτοια νερά είμαστε εδώ και 5 χρόνια απλά δεν ήθελαν να το καταλάβουν οι καπεταναίοι.
Κι ο Κολόμβος άλλωστε τις Ινδίες νόμιζε ότι έβλεπε.
Πάμε και λίγο σε αυτό που δεν φαίνεται, ή μάλλον πιο σωστά, και αυτό φαίνεται αλλά ουδείς εστιάζει σε αυτό αν κι επί της ουσίας είναι πιο σημαντικό.
Πλέον είναι σαφές ότι η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικώς (κι ουχί μεταφορικώς) στα πρόθυρα εθνικού διχασμού (παλιά μου τέχνη κόσκινο), αν δεν έχει αρχίσει κιόλας. Πάντα υπήρχαν πεινασμένοι και φαγωμένοι, όπου οι μεν προσπαθούσαν να πείσουν τους δε για το δίκαιον ή άδικον (ανά την περίπτωση) των αιτημάτων τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντοτε χύνεται αίμα, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Το λάθος που κάνουμε εδώ είναι ότι βάζουμε τους εαυτούς μας σε σύγκριση αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες, στις οποίες ως γνωστόν πάντοτε κρύβεται ο διάολος. Δεν μπορείς να συγκρίνεις κάποιον που πεινάει με κάποιον που δεν πεινάει. Δεν μπορείς να συγκρίνεις κάποιον που αδυνατεί να κάνει οικογένεια για οικονομικούς λόγους με κάποιον που απλώς δυσκολεύεται να πάει και φέτος στη Μύκονο που το είχε τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο. Μακάρι να είχα κι εγώ τα χρήματα να πηγαίνω διακοπές κάθε χρόνο. Το ότι δεν τα έχω δεν θα με κάνει να μέμφομαι όσους τα έχουν. Βέβαια το αν θα κρίνω κάποιον σε ηθικό επίπεδο για παρεμφερείς λόγους είναι άλη ιστορία, όμως εκεί θα μείνω.
Είναι άθλιο να κατηγορούμε όσους έχουν λεφτά επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν. Με γειά τους με χαρά τους και καλοφάγωτα, ακόμη κι αν τα έκλεψαν (γι'αυτό υπάρχουν άλλοι τρόποι να ανακαλυφθεί και δεν είναι της παρούσης να το συζητήσουμε). Δεν είναι κατακριτέο, φίλη και φίλε, το να έχει κάποιος λεφτά, όμως πρέπει να γίνει κατανοητό πως όταν ξεφεύγει πολύ η κατάσταση σε οικονομικοκοινωνικό επίπεδο, τότε είναι απολύτως λογικό να έχει να χάσει περισσότερα αυτός που τα έχει. Η ανθρωποφαγία όμως δεν απαιτείται σε κανένα σημείο του σεναρίου.
Δεν χρειάζεται να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Το εχουμε κάνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν και θα έπρεπε να έχουμε μάθει από τα λάθη μας, μιας και ποτέ δεν κερδίσαμε τίποτα. Το μόνο που καταφέρναμε κάθε φορά ήταν να δένουμε εαυτόν και σε διαφορετικό άρμα και αντίστοιχα συμφέροντα να εξυπηρετούμε. Ίσως γι'αυτό στο πρώτο Κοινοβούλιο του νέου ελληνικού κράτους υπήρχε κόμμα αγγλικόν, κόμμα γαλλικόν και κόμμα ρούσσικον, μα δεν υπήρχε κόμμα ελληνικόν (και δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα).
Την ίδιαν στιγμή, συμβαίνουν πράγματα που έχω περιγράψει προ ετών με αξιοπρόσεκτη ομοιότητα όπως για παράδειγμα το καραγκιοζιλίκι με τα ΑΤΜ που παρακολουθούμε από χθες βράδυ και το οποίο θα γινόταν όταν έπρεπε προκειμένου να συνετιστεί ο κόσμος παίρνωντας μια απλή γεύση. Διότι για τον κλασικό μαλάκα τον Έλληνα που λέει κι ο Γεωργίου, το ΑΤΜ σταμάτησε να βγάζει λεφτά επειδή η χώρα χρεωκοπεί κι ουχί επειδή ένα κωλομηχάνημα έχει πεπερασμένο αριθμό ρευστού, όπου όταν αυτά εξαντληθούν το μηχάνημα δεν μπορεί ούτε να τυπώσει, ούτε να γεννήσει.
Όλα αυτά τα γεγονότα εμπίπτουν στο πλαίσιο του μεγαλύτερου όπλου που διαθέτει η σύγχρονη τρομοκρατία στη διάθεσή της: την πληροφορία (και για όσους έχουν καλή μνήμη, το έχουμε αναλπτύξει στο παρελθόν -σήμερα λινκ δεν έχει για να μην παραξεφύγουμε).
Η ιστορία, άλλωστε, λειτουργεί με αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Σε ενημερώνουν ότι οι τράπεζες θα στερέψουντο οποίο κάνει τον κόσμο να τρέχει να σηκώσει λεφτά, το οποίο κάνει τις τράπεζες να στερέψουν από ρευστό, άρα η προφητεία των ευαγών ΜΜΕ εκπληρώθηκε και η ενημέρωση ήταν σωστή (κι ο κόσμος τρομοκρατείται περαιτέρω, εκλαμβάνοντας τα εν λόγω ΜΜΕ ως αξιόπιστα). Και ποια είναι η λύση στην αντιμετώπιση του προβλήματος; Μα φυσικά η αντίθετη αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Σήμερα το πρωί άκουγα στον δρόμο περιγραφές για σχεδόν εικόνες Αποκάλυψης στα σούπερ μάρκετ. Συμπτωματικά (και δυστυχώς) για σήμερα είχα προγραμματίσει τόσο να πάω να σηκώσω χρήματα (όπου πηγαίνω δύο ολόκληρες φορές τον μήνα μιας και τις περισσότερες συναλλαγές μου τις κάνω ηλεκτρονικά οπότε το ρευστό το θπέλω μόνο για συγκεκριμένους λόγους) οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν τον ήπια απλώς με το μπουρί της σόμπας αλλά με ολόκληρο το δίκτυο αποχετεύσεως του Δήμου Πειραιώς, αφετέρου ήταν να πήγαινα ούτως ή άλλως να ψωνίσω από τα σούπερ μάρκετ. Στα μεν δεύτερα δεν διαπίστωσα το παραμικρό απ'όσα είχα ακούσει, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είδα πολύ κόσμο να πανικοβάλλεται στις ουρές των ΑΤΜ απ'όπου κατάφερα να ξεμπλέξω μετά από 4 τράπεζες και περίπου 2,5 ώρες. Γιατί; Διότι προφανώς κάποιος πόλεμος θα ερχόταν και δεν το είχα μάθει...
Κάπως έτσι όμως λειτουργεί ο μηχανισμός προπαγάνδας, ιδίως στους ηλίθιους λαούς με χαμηλή αντιληπτική ικανότητα όπως ο δικός μας (και δεν με νοιάζει αν και άλλοι λαοί αντιμετωπίζουν τα ίδια "θέματα"): λέει κάτι κάποιος (όπου συνήθως επικαλείται και κάποια εκ των έσω πληροφόρηση (sic) για λόγους κύρους, και αυτό το κάτι μετά από δέκα αποδέκτες της εξιστορήσεως έχει πληροφορηθεί ως κάτι που συνέβη, αυτό που ουδέποτε υπήρξε (βλ. γοργόνες που ρωτάνε για τον Μεγαλέξανδρο κλπ). Και μέχρι να καταλάβει ο Έλληνας το μέγεθος της φόλας, το πουλάκι θα έχει πετάξει κι ο εθνικός μύθος έχει συντελεστεί, με πλήθος άρθρων που βεβαιώνουν ότι σε διάφορα σημεία του Αιγαίου η γοργόνα έχει θεαθεί.
Αυτό που χρειάζεται από όλους μας είναι η ψυχραιμία και η λογική.
Δεν πρέπει να μασάμε κουτόχορτο. Αν υπάρχει μια φορά στη ζωή του καθενός μας που θα χρειαστεί να μην φάμε κουτόχορτο, αυτή θα είναι μετά βεβαιότητος αυτή εδώ.
Ο κόσμος είναι στα κάγκελα, όλοι είναι παρμένοι.
Σε κάποιον, σήμερα, δεν του άρεσαν αυτά που έλεγα και με ευκολία ανακάλυψε ότι ήμουν βαλτός του Σαμαρά. Ο τύπος έκανε κρα από μακρυά ότι ήταν πικραμένος νουδουκράτης, πιθανώς με iq επιπέδου ΟΝΝΕΔ. Όλοι είναι έτοιμοι ν'αρπάξουν όπλο. Βλέπω παντού νεύρα κι ακούω παντού τσιρηχτές φωνές. Όλοι ψάχνουν για φταίχτες κι όλοι βρίσκουν κι αναγνωρίζουν φταίχτες. Αν πάει κάποιος κι αφήσει μερικά τελάρα με όπλα, είναι βέβαιο ότι θ'αρχίσουν οι εχθροπραξίες άμεσα (αυτό είναι ατάκα του φεηστσιμβουκικού καλτσόβρακου που μου άρεσε και την δανείστηκα). Όλοι θεωρούν πως διακυβεύεται έστι νέτα-σκέτα το μέλλον τους και θα έκαναν κυριολεκτικά τα πάντα στους άλλους προκειμένου να το προστατέψουν.
Δεν πάει έτσι το πράγμα αδέρφια. Συνέλθετε.
Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα, αλλά καλμάρετε και λίγο.
Και για το τέλος να σας πω και το καλό, που όμως θα αναπτύξω σε μελλοντικό σενδόνι και πιθανώς σύντομα κιόλας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη εδώ και καιρό έχει αρχίσει να γίνεται ορατό το έλειμμα Δημοκρατίας που υπάρχει. Εννοείται ότι σε όλες τις χώρες αυτό φαίνεται διπλό: και στην Ευρώπη και στις χώρες των πολιτών. Ως έχω ξαναπεί, σε'μάς έλαχε ο κλήρος να φτιάξουμε μια πιο δημοκρατική χώρα και μια πιο δημοκρατική Ευρώπη. Είναι βαρύ το φορτίο και απαιτεί περίσσεια ευθύνης. Πρέπει να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες και να πράξουμε ανάλογα, όλοι για όλους.
Εμείς είμαστε οι χώρες, εμείς είμαστε η Ευρώπη.
Εμείς πρέπει να απαιτήσουμε την αλλαγή.
Κι αυτό που έχω διαπιστώσει από το εξωτερικό είναι ότι είναι πολύς ο κόσμος που περιμένει πως και πως κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα για να ακολουθήσει την πορεία της αλλαγής, απλά δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες σημαντικές κι έξοχες ενέργειες.
Κάποια πράγματα μπορεί να μην μας αρέσουν αλλά θα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε την επιλογή της πλειοψηφίας. Αυτό είναι η Δημοκρατία άλλωστε.
Το νου σας.
(αηδιασμένος αναγνώστης: έλεος ρε Άδη, και το σταχυολόγημα σενδόνι βγήκε...)
Κατ' αρχήν, έχει καταστεί εντελώς σαφές σε όλους (πλην ίσως όμως κάποιων εκ των εναπομείναντων νεοδημοκρατών που διοργάνώνουν γνωστά χάπενινγκ εσχάτως) ότι οι Ευρωπαίοι δεν άφησαν κανένα απολύτως περιθώριο επιλογής στον Τσίπρα. Και μάλιστα δεν του άφησαν περιθώριο με διάφορες ημέτερες υποβοηθητικές δυνάμεις (βλ. Σαμαράς, Θεοδωράκης κλπ).
Νομίζω ότι και ο πλέον ηλίθιος έχει καταλάβει ότι (ιδίως) ο Σαμαράς έχει ποντάρει και το σώβρακό του στην πλήρη αποτυχία των συνομιλιών, κάτι που πρακτικά προσπαθούν κάποιοι εκ των έσω να το ψελλίσουν, δίχως να κάψουν συθθέμελα όλο το κόμμα (στο οποίο -γκουχ γκουχ- μπορεί να έχουν και τίποτε άλλες βλέψεις).
Όσον αφορά τον Τσίπρα βέβαια, ναι μεν όπως είπα έχει το "ελαφρυντικό" ότι του την είχαν άγρια στημένη και αυτό φάνηκε από όλον τον αδιανόητο χειρισμό των Ευρωπαίων "συνομιλητών" οι οποίοι ήθελαν πάσει θυσία να ξεφτιλίσουν και τον Τσίπρα και μια ολόκληρη χώρα, αναγκάζοντάς τον να υπογράψει μια συμφωνία επαίσχυντη και τραγική που θα τελείωνε τελεσίδικα τη χώρα εις τον αιώνα των αιώνων αμήν και εν συνεχεία να τον κάνουν να παραιτηθεί (ούτως ειπείν να τον ρίξουν).
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν αποτελεί ελαφρυντικό για τον Τσίπρα το ότι από τη μία φοβήθηκε το εσωτερικό του κόμματός του (για χειροπιαστούς λόγους, όπως ότι ίσως να μην πέρναγε από το κόμμα του η όποια συμφωνία), ενώ από την άλλη φοβήθηκε να πει στον κόσμο ότι "αφού δεν έχουμε άλλο περιθώριο θα κάνουμε αυτό". Πρωθυπουργός ανίκανος δεν γίνεται και είναι και επικίνδυνο. Ο ηγέτης φαίνεται στις δύσκολες αποφάσεις και εδώ ήμασταν ενώπιον μιας τέτοιας. Είναι σα να βγαίνω εγώ και να λέω ότι επειδή βαριέμαι να πάω στη δουλειά τη Δευτέρα αλλά θα τσινήσει κόσμος, θα θέσω σε δημοψήφισμα το τι να κάνω. Μα μεγάλε, δεν είναι ότι απλώς σε λένε πρωθυπουργό αλλά παίρνεις έναν παχυλό μισθό, έχεις πλήθος προνομίων κι εξουσιών, διατηρείς συμβούλους κι επιτελεία και στο κάτω-κάτω αυτή είναι η δουλειά σου. Δεν τα έχεις όλα αυτά για να μην παίρνεις αποφάσεις και να επιλέγεις να παραπέμψεις την απόφαση στην κρίση του κόσμου, κάτι το οποίο παρουσιάζει πλήθος προβλημάτων.
Έχω ξαναπεί ότι τον συγκεκριμένο λαό με όσα έχει ψηφίσει όλα τα περασμένα χρόνια δεν θα του εμπιστευόμουν ούτε να μου γυαλίσει τα παπούτσια. Καλούμε λοιπόν αυτόν τον λαό να αποφασίσει για τι ακριβώς; Διότι επί της ουσίας το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Βεβαίως από την άλλη υπάρχει και μια λεπτομέρεια που σε κάνει να δεις το θέμα διαφορετικά: είναι ο ίδιος ανεύθυνος λαός που ανάμεσα σε κρίσιμες εκλογές και διακοπές, επέλεγε πάντοτε τις διακοπές, άρα με ένα δημοψήφισμα φέρνεις τον εν λόγω λαό προ των ευθυνών του, αντί να κάθεται μια ζωή να μέμφεται τους πάντες και τα πάντα (λες και όλοι αυτοί βγαίνουν πραξικοπηματικά κι ουχί με εκλογές). Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν νοιώθω και πολύ ασφαλής ξέροντας ότι θα είναι ο συγκεκριμένος διαχρονικά ανεύθυνος λαός που θα κριθεί να αποφασίσει το μέλλον της χώρας.
Πάμε τώρα στα υπόλοιπα: το ότι δημοψήφισμα για δημοσιονομικούς λόγους δεν μπορεί να γίνει διότι το απαγορεύει το Σύνταγμα, ισχύει. Το να ακούς όμως να το λένε όλοι εκείνοι που έχουν χιλιοβιάσει τε και μυριάκις σοδομίσει είναι τουλάχιστον γελοίο. Όπως γελοίος είναι και ο παριστάνων τον Συνταγματολόγο, Ευάγγελος Βενιζέλος, του οποίου οι ευαισθησίες εξέλειπαν όταν έφτιαχνε τον Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών συν χίλια δυο άλλα μεγαλουργήματα.
Όσον αφορά το καθεαυτώ δημοψήφισμα, δεν είμαι και πολύ βέβαιος ότι τωόντι θα γίνει, για διάφορους λόγους. Η διαίσθησή μου λέει ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν το θέλει κανείς, εντός κι εκτός συνόρων. Κατ' αρχήν ως προς τους ξένους (για να καταλαβαίνουν κάποιοι και τι είδους είναι η Ευρώπη στην οποίαν ζούμε) δεν ξέρω αν παρατηρήσατε τις αντιδράσεις: κάτι μεταξύ σιχάματος και αηδίας. Λογικόν, διότι η Ευρώπη έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι απεχθάνεται τις δημοκρατικές διαδικασίες, άρα ποιος είσαι εσύ που πας να πάρεις την εντολή του λαού; Αλλά και από τους ντόπιους, δεν είμαι και πολύ βέβαιος ότι είναι πολλοί αυτοί που χαίρονται, είτε αυτοί είναι ο λαός (που θα πρέπει για πρώτη φορά στην μίζερη ζωή του να φερθεί υπεύθυνα), είτε διαφόρων χρωματισμών πολιτικοί που έχουν πολλούς λόγους να φοβούνται το κάθε αποτέλεσμα και αναφέρομαι σε όλους τους πολιτικούς χώρους διότι ουδείς μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα.
Και ο λόγος που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει είναι απλός: ότι το διακύβευμα παραείναι μπερδεμένο διότι ως έχουμε ξαναπεί η Ευρώπη τα έχει κάνει μεγαλοπρεπώς σκατά. Εσχάτως, έχει κυκλοφορήσει μια τιτανοτεράστια υπερμπούρδα, ότι επειδή η ισχύς του προγράμματος λήγει την 30η Ιουνίου άρα μετά δεν θα υπάρχει πρόγραμμα, το δημοψήφισμα που θα είναι μεταγενέστερο δεν θα έχει αντικείμενο. Παπάρια μάντολες κυρίες και κύριοι! Δηλαδή αν ο Τσίπρας αποδεχθεί, τι θα έχει αποδεχθεί; Μια πρόταση που δεν υπήρχε; Και τόσες μέρες τι συζήταγαν εκεί πέρα; Τίποτα; Χαζομάρες νεοελληνικών εγκεφάλων που αναπαράγονται ένεκα της τρομοκρατίας.
Η κίνηση αυτή των δανειστών είναι μια ακόμη κίνηση στην σκακιέρα των πολιτικοοικονομικών εξελίξεων που γίνεται καθαρά για λόγους επικοινωνιακής τακτικής.
Το αντικείμενο του δημοψηφίσματος, αν υποθέσουμε ότι όντως γίνεται, είναι απλό μεν ως προς την έκφρασή του, αλλά πολύπλοκο ως προς την ουσία του.
Έχουμε ξαναπεί (και νομίζω ότι είναι απολύτως κατανοητό) πως μηχανισμός εξόδου από το ευρώ δεν υφίσταται, άρα να βγεις από το ευρώ έτσι σκέτα δεν βγαίνεις (και για τον επιπρόσθετο λόγο να βγουν κι άλλοι). Άρα η μόνη λύση είναι είναι το διπλό νόμισμα: σε μια τέτοια περίπτωση που ενδέχεται να έχεις ως κράτος μοίρα χειρότερη και από την υφιστάμενη, εσύ κάνεις το παιχνίδι σου μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οι διεθνείς συναλλαγές σου γίνονται με ευρώ.
Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι το αν ο κόσμος θέλει να γίνει αποδεκτή η πρόταση, που ειρήσθω αν παρόδω έχω διαπιστώσει πως δεν είναι κατανοητό ότι δεν πρόκειται για τρίτο μνημόνιο, παρά για την ολοκλήρωση του δεύτερου (και προς επίρρωσιν αυτού που έλεγα, ο κόσμος που δεν έχει καταφέρει να κατανοήσει έστω αυτό το απλό, θα κληθεί να αποφασίσει για σημαντικότερα). Κάθε απάντηση (ναι ή όχι) έχει τα "υπέρ" της και τα "κατά" της και αυτό που πρέπει να κατανοήσει ο κόσμος είναι ότι με κάθε απάντηση πρέπει να θυσιάσει και κάτι και δεν αναφέρομαι σε προσωπικό επίπεδο αλλά σε εθνικό. Αυτός ακριβώς ήταν εξαρχής και ο εκβιασμός, άσχετα αν κανείς δεν τον έλεγε.
Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας προσπάθησε να κάνει κάτι αξιομνημόνευτο, όπως λέγαμε στο προηγούμενο σενδόνι, αλλά δεν του βγήκε για μια σειρά από γεωπολιτικούς λόγους. Μόλις αυτό κατέστη σαφές σε όλους (ήτοι και στον Τσίπρα και στους δανειστές), βγήκαν όλοι τους με γαμψά νύχια παίζοντάς το βαρύμαγκες. Πρακτικά ο Τσίπρας είχε μείνει δίχως επιλογές κατά το έπαιξε κι έχασε. Σημειωτέον ότι οι Αμερικάνοι είχαν σχεδόν προειδοποιήσει στο ενδιάμεσο επιστρατεύοντας ακόμη και προσωπική παρέμβαση του Ομπάμα. Όλα αυτά έκαναν τους δανειστές να σκληρήνουν απίστευτα πολύ την ήδη πολύ σκληρή στάση τους, και κάπου εκεί, με αυτά που σχεδόν περιπαικτικά πλέον έβαζαν πάνω στο τραπέζι ήταν που νομίζω ότι ο Τσίπρας δεν άντεξε και επέλεξε το δημοψήφισμα.
Το ερώτημα είναι, αν ο λαός θα ενημερωθεί όπως πρέπει για το τι ακριβώς διακυβεύεται και το τι θα σημαίνει για την επόμενη μέρα η κάθε απάντηση. Γνωρίζοντας το διπρόσωπο και γεμάτο ψέματα παρελθόν τόσο των πολιτικών, όσο και των μέσων μαζικής εξημέρωσης, δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Άρα το θέμα περιπλέκεται περαιτέρω.
Δεν ξέρω αν θυμάστε την προεκλογική περίοδο του 12 που οι Γερμανοί είχαν κάνει τόσο τραγικές παρεμβάσεις (που μέχρι και άλλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είχαν αναγκαστεί να της τα χώσουν): το επίκεντρο των ωμών παρεμβάσεων ήταν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα εκλαμβανόταν ως επιλογή αν η χώρα θέλει να παραμείνει στο ευρώ (και κατ' επέκταση την ΕΕ) ή όχι. Ε, να περιμένετε και τώρα αυτό ακριβώς.
Εμένα, πάντως, αυτό που με καίει είναι άλλο: ο Τσίπρας έχει σχεδιάσει την επόμενη μέρα; Διότι τα σενάρια είναι τρία: πρώτον, το δημοψήφισμα να διενεργηθεί, όπου στην περιπτωση του "ναι" δεν ξέρω πως θα καταφέρει να υλοποιήσει μια πρόταση με την οποίαν διαφωνεί (άρα εκλογές), ενώ στην περίπτωση του "όχι" προφανώς και θα υπάρχουν άλλες παρενέργειες όπως η διεθνής και διπλωματική απομόνωση της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το τρίτο σενάριο φυσικά είναι να μην υλοποιηθεί το δημοψήφισμα, το οποίο μπορεί να γίνει είτε επειδή δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις (ήτοι οι πιστωτές να μην αποδεχθούν την ολιγοήμερη παράταση του προγράμματος, που είναι και το μόνο βέβαιο), είτε επειδή θα το έχει αποσύρει ο ΣΥΡΙΖΑ για κάποιον "επίσημο" λόγο. Οι περιπτώσεις αυτές (με δεδομένο ότι τις χρονικές προθεσμίες δεν βλέπω να τις προλαβαίνουμε) είναι μάλλον και οι πιο νεφελώδεις και χρήζουν της μεγαλύτερης μελέτης.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να (ξαν)αναφέρουμε κάτι εξόχως σημαντικό: όλοι κάνουν λόγο για την καταστροφή της χώρας, αλλά οι περισσότεροι ξεχνάνε τις καταστροφές των υπολοίπων που μόνο μικρές δεν θα είναι. Θέλω να πω ότι ναι μεν για τις τελευταίες 3-4 μέρες οι δανειστές είχαν βγάλει δόντια με άγριες διαθέσεις, αλλά αυτή η εξέλιξη δεν τους βολεύει σε καμία περίπτωση, όσο κι αν προσπαθούν να παραστήσουν τους ψύχραιμους. Θα περάσουν καλά και τούτοι, αυτό είναι το μόνο βέβαιο και αυτό είναι κάτι που μπορεί ο οποιοσδήποτε πολύ εύκολα να διαπιστώσει, αρκεί να σερφάρει στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης (κι ουχί στα ελληνικά).
Και μην ξεχνάτε πως όποιος σας λέει ότι θα μπούμε σε αχαρτογράφητα νερά, σας λέει παπάτζες. Σε τέτοια νερά είμαστε εδώ και 5 χρόνια απλά δεν ήθελαν να το καταλάβουν οι καπεταναίοι.
Κι ο Κολόμβος άλλωστε τις Ινδίες νόμιζε ότι έβλεπε.
Πάμε και λίγο σε αυτό που δεν φαίνεται, ή μάλλον πιο σωστά, και αυτό φαίνεται αλλά ουδείς εστιάζει σε αυτό αν κι επί της ουσίας είναι πιο σημαντικό.
Πλέον είναι σαφές ότι η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικώς (κι ουχί μεταφορικώς) στα πρόθυρα εθνικού διχασμού (παλιά μου τέχνη κόσκινο), αν δεν έχει αρχίσει κιόλας. Πάντα υπήρχαν πεινασμένοι και φαγωμένοι, όπου οι μεν προσπαθούσαν να πείσουν τους δε για το δίκαιον ή άδικον (ανά την περίπτωση) των αιτημάτων τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντοτε χύνεται αίμα, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Το λάθος που κάνουμε εδώ είναι ότι βάζουμε τους εαυτούς μας σε σύγκριση αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες, στις οποίες ως γνωστόν πάντοτε κρύβεται ο διάολος. Δεν μπορείς να συγκρίνεις κάποιον που πεινάει με κάποιον που δεν πεινάει. Δεν μπορείς να συγκρίνεις κάποιον που αδυνατεί να κάνει οικογένεια για οικονομικούς λόγους με κάποιον που απλώς δυσκολεύεται να πάει και φέτος στη Μύκονο που το είχε τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο. Μακάρι να είχα κι εγώ τα χρήματα να πηγαίνω διακοπές κάθε χρόνο. Το ότι δεν τα έχω δεν θα με κάνει να μέμφομαι όσους τα έχουν. Βέβαια το αν θα κρίνω κάποιον σε ηθικό επίπεδο για παρεμφερείς λόγους είναι άλη ιστορία, όμως εκεί θα μείνω.
Είναι άθλιο να κατηγορούμε όσους έχουν λεφτά επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν. Με γειά τους με χαρά τους και καλοφάγωτα, ακόμη κι αν τα έκλεψαν (γι'αυτό υπάρχουν άλλοι τρόποι να ανακαλυφθεί και δεν είναι της παρούσης να το συζητήσουμε). Δεν είναι κατακριτέο, φίλη και φίλε, το να έχει κάποιος λεφτά, όμως πρέπει να γίνει κατανοητό πως όταν ξεφεύγει πολύ η κατάσταση σε οικονομικοκοινωνικό επίπεδο, τότε είναι απολύτως λογικό να έχει να χάσει περισσότερα αυτός που τα έχει. Η ανθρωποφαγία όμως δεν απαιτείται σε κανένα σημείο του σεναρίου.
Δεν χρειάζεται να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Το εχουμε κάνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν και θα έπρεπε να έχουμε μάθει από τα λάθη μας, μιας και ποτέ δεν κερδίσαμε τίποτα. Το μόνο που καταφέρναμε κάθε φορά ήταν να δένουμε εαυτόν και σε διαφορετικό άρμα και αντίστοιχα συμφέροντα να εξυπηρετούμε. Ίσως γι'αυτό στο πρώτο Κοινοβούλιο του νέου ελληνικού κράτους υπήρχε κόμμα αγγλικόν, κόμμα γαλλικόν και κόμμα ρούσσικον, μα δεν υπήρχε κόμμα ελληνικόν (και δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα).
Την ίδιαν στιγμή, συμβαίνουν πράγματα που έχω περιγράψει προ ετών με αξιοπρόσεκτη ομοιότητα όπως για παράδειγμα το καραγκιοζιλίκι με τα ΑΤΜ που παρακολουθούμε από χθες βράδυ και το οποίο θα γινόταν όταν έπρεπε προκειμένου να συνετιστεί ο κόσμος παίρνωντας μια απλή γεύση. Διότι για τον κλασικό μαλάκα τον Έλληνα που λέει κι ο Γεωργίου, το ΑΤΜ σταμάτησε να βγάζει λεφτά επειδή η χώρα χρεωκοπεί κι ουχί επειδή ένα κωλομηχάνημα έχει πεπερασμένο αριθμό ρευστού, όπου όταν αυτά εξαντληθούν το μηχάνημα δεν μπορεί ούτε να τυπώσει, ούτε να γεννήσει.
Όλα αυτά τα γεγονότα εμπίπτουν στο πλαίσιο του μεγαλύτερου όπλου που διαθέτει η σύγχρονη τρομοκρατία στη διάθεσή της: την πληροφορία (και για όσους έχουν καλή μνήμη, το έχουμε αναλπτύξει στο παρελθόν -σήμερα λινκ δεν έχει για να μην παραξεφύγουμε).
Η ιστορία, άλλωστε, λειτουργεί με αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Σε ενημερώνουν ότι οι τράπεζες θα στερέψουντο οποίο κάνει τον κόσμο να τρέχει να σηκώσει λεφτά, το οποίο κάνει τις τράπεζες να στερέψουν από ρευστό, άρα η προφητεία των ευαγών ΜΜΕ εκπληρώθηκε και η ενημέρωση ήταν σωστή (κι ο κόσμος τρομοκρατείται περαιτέρω, εκλαμβάνοντας τα εν λόγω ΜΜΕ ως αξιόπιστα). Και ποια είναι η λύση στην αντιμετώπιση του προβλήματος; Μα φυσικά η αντίθετη αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Σήμερα το πρωί άκουγα στον δρόμο περιγραφές για σχεδόν εικόνες Αποκάλυψης στα σούπερ μάρκετ. Συμπτωματικά (και δυστυχώς) για σήμερα είχα προγραμματίσει τόσο να πάω να σηκώσω χρήματα (όπου πηγαίνω δύο ολόκληρες φορές τον μήνα μιας και τις περισσότερες συναλλαγές μου τις κάνω ηλεκτρονικά οπότε το ρευστό το θπέλω μόνο για συγκεκριμένους λόγους) οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν τον ήπια απλώς με το μπουρί της σόμπας αλλά με ολόκληρο το δίκτυο αποχετεύσεως του Δήμου Πειραιώς, αφετέρου ήταν να πήγαινα ούτως ή άλλως να ψωνίσω από τα σούπερ μάρκετ. Στα μεν δεύτερα δεν διαπίστωσα το παραμικρό απ'όσα είχα ακούσει, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είδα πολύ κόσμο να πανικοβάλλεται στις ουρές των ΑΤΜ απ'όπου κατάφερα να ξεμπλέξω μετά από 4 τράπεζες και περίπου 2,5 ώρες. Γιατί; Διότι προφανώς κάποιος πόλεμος θα ερχόταν και δεν το είχα μάθει...
Κάπως έτσι όμως λειτουργεί ο μηχανισμός προπαγάνδας, ιδίως στους ηλίθιους λαούς με χαμηλή αντιληπτική ικανότητα όπως ο δικός μας (και δεν με νοιάζει αν και άλλοι λαοί αντιμετωπίζουν τα ίδια "θέματα"): λέει κάτι κάποιος (όπου συνήθως επικαλείται και κάποια εκ των έσω πληροφόρηση (sic) για λόγους κύρους, και αυτό το κάτι μετά από δέκα αποδέκτες της εξιστορήσεως έχει πληροφορηθεί ως κάτι που συνέβη, αυτό που ουδέποτε υπήρξε (βλ. γοργόνες που ρωτάνε για τον Μεγαλέξανδρο κλπ). Και μέχρι να καταλάβει ο Έλληνας το μέγεθος της φόλας, το πουλάκι θα έχει πετάξει κι ο εθνικός μύθος έχει συντελεστεί, με πλήθος άρθρων που βεβαιώνουν ότι σε διάφορα σημεία του Αιγαίου η γοργόνα έχει θεαθεί.
Αυτό που χρειάζεται από όλους μας είναι η ψυχραιμία και η λογική.
Δεν πρέπει να μασάμε κουτόχορτο. Αν υπάρχει μια φορά στη ζωή του καθενός μας που θα χρειαστεί να μην φάμε κουτόχορτο, αυτή θα είναι μετά βεβαιότητος αυτή εδώ.
Ο κόσμος είναι στα κάγκελα, όλοι είναι παρμένοι.
Σε κάποιον, σήμερα, δεν του άρεσαν αυτά που έλεγα και με ευκολία ανακάλυψε ότι ήμουν βαλτός του Σαμαρά. Ο τύπος έκανε κρα από μακρυά ότι ήταν πικραμένος νουδουκράτης, πιθανώς με iq επιπέδου ΟΝΝΕΔ. Όλοι είναι έτοιμοι ν'αρπάξουν όπλο. Βλέπω παντού νεύρα κι ακούω παντού τσιρηχτές φωνές. Όλοι ψάχνουν για φταίχτες κι όλοι βρίσκουν κι αναγνωρίζουν φταίχτες. Αν πάει κάποιος κι αφήσει μερικά τελάρα με όπλα, είναι βέβαιο ότι θ'αρχίσουν οι εχθροπραξίες άμεσα (αυτό είναι ατάκα του φεηστσιμβουκικού καλτσόβρακου που μου άρεσε και την δανείστηκα). Όλοι θεωρούν πως διακυβεύεται έστι νέτα-σκέτα το μέλλον τους και θα έκαναν κυριολεκτικά τα πάντα στους άλλους προκειμένου να το προστατέψουν.
Δεν πάει έτσι το πράγμα αδέρφια. Συνέλθετε.
Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα, αλλά καλμάρετε και λίγο.
Και για το τέλος να σας πω και το καλό, που όμως θα αναπτύξω σε μελλοντικό σενδόνι και πιθανώς σύντομα κιόλας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη εδώ και καιρό έχει αρχίσει να γίνεται ορατό το έλειμμα Δημοκρατίας που υπάρχει. Εννοείται ότι σε όλες τις χώρες αυτό φαίνεται διπλό: και στην Ευρώπη και στις χώρες των πολιτών. Ως έχω ξαναπεί, σε'μάς έλαχε ο κλήρος να φτιάξουμε μια πιο δημοκρατική χώρα και μια πιο δημοκρατική Ευρώπη. Είναι βαρύ το φορτίο και απαιτεί περίσσεια ευθύνης. Πρέπει να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες και να πράξουμε ανάλογα, όλοι για όλους.
Εμείς είμαστε οι χώρες, εμείς είμαστε η Ευρώπη.
Εμείς πρέπει να απαιτήσουμε την αλλαγή.
Κι αυτό που έχω διαπιστώσει από το εξωτερικό είναι ότι είναι πολύς ο κόσμος που περιμένει πως και πως κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα για να ακολουθήσει την πορεία της αλλαγής, απλά δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες σημαντικές κι έξοχες ενέργειες.
Κάποια πράγματα μπορεί να μην μας αρέσουν αλλά θα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε την επιλογή της πλειοψηφίας. Αυτό είναι η Δημοκρατία άλλωστε.
Το νου σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου