Δυο λόγια για τα περί Παρισίων γεγονότα (ένα μυθιστόρημα για το της βλακείας ανάγνωσμα).

Δεν είναι να συμβεί τραγωδία σε τούτον τον δύσμοιρο πλανήτη που έχει την ατυχία να φέρει πάνω του το χειρότερο ζώον όλων των εποχών και πιθανώς όλων των γαλαξιών τε και συμπάντων, κι αμέσως πρέπει να φλομώσουμε την Πλάση με τις βλακείες μας.

Αν μη τι άλλο η περισυλλογή και η αυτοσυγκέντρωση θα ήταν μια αξιοπρεπής και σοβαρή στάση, αλλά μισό λεπτό... Μας κάνεις πλάκα ρε Άδη; Δεν θα πει ο κλασσικός μαλάκας ο Έλλην που λέει κι ο Γεωργίου την πάνσοφη μαλακία του; Βεβαίως και θα την πει, σαφέστατα, μόνο που δυστυχώς το πράγμα δείχνει να ξεφεύγει κι εκτός των πατροπαράδοτων ελληνικών συνόρων πλέον, απλώς ο Έλλην ως συνήθως διαπρέπει (είναι το ρημάδι το δι-εν-έη της φυλής, βλέπετε).

Μόλις λίγες ώρες έχουν περάσει από την τερατώδη τρομοκρατική ενέργεια στο Παρίσι και ήδη έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα βλακείας για μιαν ακόμη φορά. Μόλις μετά από λίγες (μα ελάχιστες σας λέω) ώρες κυκλοφόρησε ένα αρκετά πιασάρικο "στικεράκι" κιόλας που έλεγε PRAY FOR PARIS (οκ, υπάρχει πολύς κόσμος που πραγματικά πιστεύει ότι με προσεχές κάτι θα βγει. Σε αυτούς άλλωστε απευθύνεται και η πασίγνωστη παροιμία ότι με πορδές αβγά δεν βάφονται). Δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι εντός λεπτών (κυριολεκτικά) υπήρξε απάντηση: DON'T PRAY FOR PARIS, fight against hateful religious ideology.
Την ίδιαν στιγμή, υπήρξε κόσμος που προφανώς διέκρινε τα ψηφοδέλτια στα χέρια των θυματων και απεφάνθη ρητώς ότι οι επιθέσεις έγιναν σε περιοχές όπου ανθεί η Αριστερά, ενώ άλλοι βρήκαν αφορμή να βγάλουν κάθε σταγόνα μισανθρωπιάς από μέσα τους ζητώντας επιτακτικά να κλείσουν όλα τα σύνορα για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του λαού (όπως για παράδειγμα ν'αυτοκτονούμε ένεκα ανάχειας στην ησυχία μας, δίχως βρωμομουσουλμάνους δίπλα, λέω 'γώ τώρα). Η βλακεία πάει σύννεφο, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς.

Άλλοι βρήκαν τον ένοχο στην προαιώνια κόντρα δυτικού και μουσουλμανικού πολιτισμού (υποννοώντας προφανώς ότι είτε ο "δυτικός" είναι θρησκεία, είτε ότι ο "μουσουλμανικός" δεν είναι.
Άλλοι βρήκαν τον ένοχο στις θρησκείες.
Άλλοι ξεκίνησαν διενέξεις του στυλ "ναι αλλά εσείς ξεκινήσατε πρώτοι". Και πάει λέγοντας και όπως πάντοτε γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει χαθεί η μπάλα αφού ο καθείς βλέπει μόνο ό,τι γουστάρει να δει.
Για να αναφέρω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πλειοψηφία εκείνων που δήθεν -τάχα μου - λέμε τώρα - αντιμάχονται τις θρησκείες, δεν είχαν επιδείξει την ίδιαν ευαισθησία όταν κυκλοφορούσε η σπαρακτική εικόνα του πνιγμένου μικρού Aylan. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή ήταν μόλις τριών χρονών, ή μήπως γκουχ-γκουχ-μακρυά από 'μάς αδελφέ- ήταν μουσουλμανάκι; Ή ακόμη χειρότερα, μήπως επειδή ήταν προσφυγόπουλο κι ας ήξερε κολύμπι το κωλόπαιδο, ε; Ε;
Θέλω να πω, ότι ανάλογα με τη μαλακία που δέρνει τον καθένα τις ευαισθησίες του καθενός υπάρχουν και τα αντίστοιχα "κριτήρια". Το γεγονός ότι όσα Pray/Don't Pray είναι υπερπολλαπλάσια των όσων έχουμε δει για τα πνιγμένα παιδάκια στο Αιγαίο υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να μας είχε απασχολήσει, αλλά όχι σήμερα μεγάλε. Σήμερα κινδυνεύει ο δυτικός πολιτισμός να'ούμ και φυσικά τι είναι ο δυτικός πολιτισμός αν όχι η μάχη των πληκτρολογίων;

Αυτά που έχω να πω σχεδόν συμπερασματικά επί τούτου είναι τα εξής:
α) οι κερδοφόρες μπίζνες συχνά έχουν και σοβαρές παρενέργειες.
β) όταν σπέρνεις ανέμους πάντα θερίζεις θύελλες.
γ) από τις σχεδόν υστερικές αντιδράσεις του κόσμου εύκολα κατανοείς ότι τα θύματα ήταν εκλεκτά κι όχι τίποτε τρίχρονοι πρόσφυγες που να πνίγηκαν στο πανέμορφο βαθυκόκκινο του Αιγαίου.
δ) ακριβώς όπως η 11/9/01 έγινε αφορμή να μπει για τα καλά ο μεγάλος αδελφός στις ζωές μας και μάλιστα με απαίτηση των πολιτών, το ίδιο αναμένεται να γίνει και τώρα σε άλλο πλέον επίπεδο. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ποτέ ανεκμετάλλευτες και ιδίως σε μια γερμανική Ευρώπη που ρέπει σταθερά προς τον ολοκληρωτισμό.
ε) μην έχετε καμία αμφιβολία περί του ποιοι θα είναι τα πρώτα "θύματα" των αντιδράσεων. Η φράση "και δαρμένος και κερατάς" δεν βγήκε τυχαία.
στ) τα λέγαμε καιρό πριν που πάει το πράγμα γενικώς και ειδικώς αλλά είχαμε φλομώσει στους μαλάκες με άποψη που κατείχαν τη μία και μοναδική αλήθεια. Μυαλό πάντως δε βάζουμε.

Μόνο ελάχιστους έχω δει να ασχολούνται με την πραγματική ουσία του προβλήματος η οποία ξεκινάει με ένα τεράστιο "γιατί;", αλλά όχι το "γιατί" που νομίζουν οι περισσότεροι. Μιλάω για ένα "γιατί" που ψάχνει να βρει τα βαθύετερα αίτια της τραγωδίας.
- Γιατί ένας άνθρωπος γίνεται φονταμενταλιστής ενώ θα μπορούσε να μην είναι;
- Γιατί ένας άνθρωπος που έγινε φονταμενταλιστής επιλέγει να πάει σε μια συγκεκριμένη ξένη χώρα;
- Γιατί σε αυτήν την ξένη χώρα αντί να ενσωματωθεί για ένα καλύτερο αύριο επιλέγει να γίνει τρομοκράτης;
- Γιατί ως τομοκράτης πλέον είναι αποφασισμένος να δώσει τη ζωή του με πρόσχημα έναν δήθεν απώτερο σκοπό;
Μήπως δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν όλοι αυτοί, ή μήπως κάτι άλλο τρέχει;

Στο Ιράκ μπορεί να υπήρχε ένας τωόντι δικτάτορας που να είχε υπάρξει και αρκετά σκληρός προς συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες (μιλάω για τον Σαντάμ), αλλά η πραγματικότητα είναι ότι υπήρχε ισορροπία (και μην μπερδευτεί κανείς ότι αυτό είναι δήθεν σχόλιο υπέρ του δικτάτορα, έτσι;). Μόλις ο δυτικός πολιτισμός έβαλε το χεράκι του (δις κιόλας) είδαμε τι έγινε. Όταν την δεκαετία του 80 προσπαθούσαν οι Σοβιετικοί να μπουν το Αφγανιστάν, ο δυτικός κόσμος "προπονούσε" (πάντα με το αζημίωτο) τους ταλιμπάν που τα κάνουν σήμερα γης μαδιάμ. Το ίδιο γίνεται τώρα και στην Συρία, το ίδιο έγινε την περασμένη πενταετία και στις περισσότερες χώρες του αραβικού κόσμου όπου είχαμε την λεγόμενη αραβική άνοιξη. Να πάρουμε το ενδεικτικό παράδειγμα της Αιγύπτου: κατόπιν "ανοίξεως" μπήκε ο εκλεκτός του δυτικού κόσμου. Μόλις έγιναν εκλογές όμως, δεν ψήφισαν μόνο τα πιο "εξευρωπαϊσμένα" (τρόπον τινά) βόρεια παράλια, ψήφισε και η ενδοχώρα και όπως όλοι θυμόμαστε είχαν βγει οι "αδελφοί μουσουλμάνοι". Ουπς, εκτός προγράμματος αυτό, ε; Δεν πειράζει, ξαναστήνουμε ένα πραξικόπημα και ρυθμίζουμε την κατάσταση. Μόνο που από την πολλή ρύθμιση ήρθε και η απορρύθμιση, διότι οι ιθύνοντες νόες λησμόνησαν ότι μετά την άνοιξη κάποια στιγμή έρχεται και ο χειμώνας.

Κι επειδή το ζήτημα είναι σφόδρα γεωπολιτικό, ο χειμώνας δεν έκατσε στους άραβες αλλά ήρθε στην Ευρώπη. Θέλω να πω ότι είναι καλό να θες να κάνεις μπίζνες (διότι ομιλούμε για ανάπτυξη ντε!) με δικτάτορες που δήθεν δεν βλέπεις ότι είναι δικτάτορες και πάει λέγοντας προκειμένου να τους πουλήσεις και τα όπλα και τα χημικά και την στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά όταν διαταράσσεις την ισορροπία, η Φύση μας λέει έρχεται κάτι να την επαναφέρει και συνήθως αυτό το κάτι αποτελεί εξέλιξη της πρότερης κατάστασης. Και μην ξεχνάμε πως όσο τέρας κι αν γίνει το όρθιο άτριχο δίποδο, πάντοτε -μα πάντοτε- θα ελέγχεται από τους κανόνες της Φύσης.

Άνθρωποι που χρειάζονται μια ιδεολογική αιτιολογία προκειμένου να γίνουν καθεστώς, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να αναλάβουν τα ηνία ακριβώς επειδή προηγουμένως ο δυτικός πολιτισμός τους είχε δείξει ότι είναι καλό να παίρνεις τα ηνία, είναι καλό να έχεις ισχύ και εξουσία, είναι καλό να βγάζεις λεφτά. Και όταν θες να πάρεις τα ηνία και να κάνεις και όλα τα υπόλοιπα, είναι από αρχαιοτάτων ετών πασίγνωστο ότι πρέπει να έχεις την πλέμπα μαζί σου. Είτε πολιτικοί, είτε στρατιωτικοί, είτε θρησκευτικοί ποιμένες μόνο έτσι επεβλήθηκαν ανά τους αιώνες. Το "χαλιφάτο" λοιπόν δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από το να ακολουθεί την πεπατημένη: δίνει όραμα στους καταπιεσμένους, όπως πχ (κάποιους από) τους Παλαιστινίους, στους αδηφάγους όπως πχ (κάποιους από) τους Αφγανούς, στους πιο παραδοσιακούς και αυστηρούς όπως πχ (κάποιους από) τους Ιρανούς και πάει λέγοντας: εξάλλου όλοι οι "καλοί" χωράνε. Και έχοντας την στήριξη αυτών, δημιουργούν έναν πυρήνα που αποτελεί και την σφαίρα επιρροής τους και στο όνομα της προάσπισης των συμφερόντων αυτής της σφαίρας δρουν. Μόνο που έχουμε λησμονήσει ότι μια από τις πρώτες αρχές του Σύμπαντος είναι και ο νόμος της Αντίδρασης, η οποία ασκείται πάντοτε ως ίση και αντίθετη με τη Δράση που αρχικώς ασκήθηκε... Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η θρησκεία, ούτε η πολιτική, ούτε τίποτε άλλο. Το πρόβλημα είναι τα μυαλά από πίσω. Αν και ξέρω ότι από πολλούς μπορεί να παρερμηνευθεί (και μεταξύ άλλων να με περάσουν και για κουμμουνιστή -που ως γνωστόν δεν είμαι με κανέναν κερατά- θα το διακινδυνεύσω), το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός (ηλίθιε!). (Ναι, ποτέ δεν έκρυψα ότι τον Μπογιόπουλο τον γουστάρω και το συγκεκριμένο βιβλίο μαζί με το Δόγμα του Σοκ της Ναόμι Κλάιν είναι, νομίζω, ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί παγκοσμίως). Πάρα πολύ πρόσφατα έγραφα μια ανάλυση για το προσφυγικό, όπου μεταξύ άλλων εξηγούσα και για ποιους λόγους ακόμη κι αν πέσει ο φράκτης στον Έβρο θα συνεχίσει να θαλασσοπνίγεται κόσμος στο Αιγαίο.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο που όλοι ζουν αρμονικά; Που δεν υπάρχουν σύνορα και διενέξεις; Που δεν υφίστανται απαιτήσεις μιας ομάδας κατά μιας άλλης; Που ο οικονομικά αδύνατος στηρίζεται άνευ όρων από τον οικονομικά ισχυρό; Όχι βέβαια, σαφώς και δεν μπορείτε διότι απλούστατα τέτοιος κόσμος δεν υπήρξε ποτέ. Ή πιο σωστά, ακόμη κι όταν επιχειρήθηκε να υπάρξει σε "μικρόκοσμους" απέτυχε οικτρά. Δεν είναι τυχαίο ότι σφαγές γίνονται από αρχαιοτάτων χρόνων ακριβώς γι'αυτό το θέμα.
Πως θα επιτρέψουν πχ οι Αμερικάνοι έναν τέτοιον κόσμο; Μήπως δεν ήταν διαχρονικά οι Γερμανοί που έψαχναν για "ζωτικό χώρο"; Μήπως στην αρχαιότητα δεν ήταν οι Πέρσες ή μετέπειτα οι Αθηναίοι; Πως θα ζήσει η πολεμική βιομηχανία σε έναν τέτοιο κόσμο; Πως θα ζήσουν οι πολυεθνικές; Πως θα βγάζουν τα προς το ζην οι πτωχοί πλην τίμιοι βιοπαλαιστές CEO όπως εκείνο το μουνόσπερμα με το φάρμακο του AIDS; Δεν είναι δυνατόν ούτε Πολιτεία σαν του Πλάτωνα να υπάρξει, ούτε απόλυτη Δημοκρατία, ούτε τίποτε άλλο αντίστοιχο και αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος ανισοτήτων, όπου σε έναν τέτοιον κόσμο πρέπει να τηρούνται ισορροπίες και το πρόβλημά μας εδώ πέρα είναι ότι οι εν λόγω ισορροπίες έχουν διαταραχθεί οριστικά. Το πρώτο βήμα της επίλυσης ενός προβλήματος είναι το να κατανοήσεις την φύση του προβλήματος, και η φύση του κόσμου μας είναι και ο πυρήνας του προβλήματος.
Όλα τα άλλα απλώς έπονται, διότι όλα έχουν διαταραχθεί από την οικονομική αδηφαγία που υπάρχει, στο πλάισιο της οποίας πρέπει να δημιουργούνται "αγορές" προκειμένου να υπάρχουν νέα κέρδη και αυτό μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ο άνθρωπος.
Σε αυτό το σημείο απλώς να υπενθυμίσω ότι και η τεράστια οικονομική κρίση που βιώνουμε πάνω στην ίδιαν λογική βασίστηκε: από τα σπίτια, που την είχαν δει όλοι νέοι Μαρξ και είχαν πιάσει την υπεραξία και την χτυπούσαν σαν χταπόδι αγοράζοντας πέντε και πουλώντας δέκα, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή έσκασε η φούσκα. Μια φούσκα, που ουαί κι αλοίμονο αν σκάσει και ως προς το δολλάριο διότι εκεί θα κλάψουν εκατοντάδες εκατομμύρια μανούλες.

Η φιλοσοφία είναι πάντοτε η ίδια: και έτσι -για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα μας- μέσα στο όλον της βλακείας ανάγνωσμα που έχω από το πρωί θαυμάσει, δεν έχω δει ούτε έναν να γράφει το απολύτως προφανές, ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το ένα και μοναδικό οικονομικό σύστημα που δημιουργεί οικονομικές κρίσεις, μετατοπίσεις πληθυσμών, ωσάν αυτές που βιώνουμε, σφαγές, πολέμους, τρομοκρατικές ενέργειες.
Έχουμε λησμονήσει ότι ο απελπισμένος δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει και γι'αυτό ακριβώς διακινδυνύει τα πάντα. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν αποτελεί αρχή του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου.

Καλό είναι και πολλές φορές έχει έως και την πλάκα του να λέμε ότι ο δυτικός κόσμος είναι ό,τι μαλακία μας καπνίσει εννοώντας τα οικονομικά συστήματα, το δικαίωμα μόνο εγώ να σφάζω και να βομβαρδίζω κι όχι εσύ, το δικαίωμα εγώ να επιλέγω θρησκεία αλλά εσύ να μην μπορείς και πάει λέγοντας, μόνο που όλα αυτά αποδεικνύουν και πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από τον πραγματικό Δυτικό Κόσμο του Σωκράτη, των Δημοκρατικών Αξιών και Παραδόσεων της αρχαίας Ελλάδας, του Ρωμαϊκού Δικαίου, της Φιλοσοφίας, της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, του Ανθρωπισμού, της Τεχνολογίας, της Αστροφυσικής, της Ιατρικής και τόσων άλλων μεγαλειωδών ανθρωπίνων ανακαλύψεων κι επιτευγμάτων. Μόνο που όλα αυτά χρειάζεται ν'ανοίξεις και κανά βιβλίο για να ξεστραβωθείς μάν-γκα μου, οπότε δύσκολα σου βάζω πάλι.

Κι επειδή το πρόβλημα οδεύει στην κορύφωσή του, και μόνο που πανθομολογουμένως σκεπτόμαστε πως το πρόβλημα ίσως λυθεί οριστικά με οργανωμένη (κοινή) στρατιωτική επέμβαση στην Συρία, δείχνει και το μέγεθος της αποτυχίας του δυτικού κόσμου, δείχνει την έκπτωση των αξιών, δείχνει τα χάλια της Ευρώπης και φυσικά εξηγεί για ποιον λόγο έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει.

Είναι πραγματικά τόσο απλό, που μάλλον γι'αυτό δεν γίνεται κατανοητό.
Χαίρετε.

ΥΓ. Λυπάμαι που δεν θα βάλω κάποιο από τα τωόντι πετυχημένα (πλην πικρά) σκίτσα για την γαλλική τραγωδία, μα θα (ξανα)επιλέξω την φωτογραφία του μικρού Aylan. Μόνο έτσι θα τιμήσω όλους τους νεκρούς αυτού του συστήματος.

 

Razor, 08-11-2015

...και παρόλο που εσχάτως μου έχουν έρθει όλα εντελώς ανάποδα σε σημείο έστω και... ημιμεταφορικώς να μην ξέρω καν τι ξημερώνει, τελικώς τους είδα τους φοβερούς και τρομερούς Καναδούς φίλους μας και ευτυχώς διότι από τα πρώτα λεπτά της βραδιάς κιόλας το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το πόσο πολύ μου έχουν λείψει οι συναυλίες (διότι έχουν περάσει και φεγγάρια που μπορεί να πήγαινα και σε καμιά δεκαριά με δεκαπενταριά τον χρόνο). Αλλά ας τα πάρουμε με τη  σειρά.

Το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς ήταν οι Endeless Recovery, μία σχετικά νέα μπάντα που τολμώ να πω ότι είναι πολλά υποσχόμενη. Το στυλ τους είναι thrash κι άγιος ο θεός, της παλαιάς γερμανικής σχολής (με πολλά στοιχεία από το χυμαδιό των Sodom θα έλεγα, αλλά και αρκετά τεχνικό, το οποίο

για την ηλικία τους είναι μάλλον εντυπωσιακό). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ο πρώτος τους δίσκος δεν μου άρεσε πάρα πολύ, κυρίως επειδή θεωρώ ότι παραήταν χύμα ακόμη και για τα γούστα ενός παλιοthrasher. Ο δεύτερος όμως (που δυστυχώς δεν έχει βγει ακόμα και κακώς, διότι θα πούλαγαν αρκετές κόπιες) από όλα όσα έχουμε ακούσει δείχνει να έχει δουλευτεί πάρα πολύ από τα παιδιά (γκουχ, γκουχ... οκ, καλά μη βαράς, και από τον παραγωγό!) και γενικά δείχνει για έναν δίσκο πολύ πιο ώριμο, δεμένο, τεχνικό, γεμάτο. Τα άλματα προόδου που έχουν κάνει νομίζω ότι τα αποτύπωσαν και στην σκηνή, όπου ομολογουμένως ήταν εξαιρετικοί. Βεβαίως για να το προχωρήσω και λίγο παραπέρα, ομολογώ ότι θέλουν πολλά ψωμιά ακόμα για να γίνουν (από όλες τις απόψεις) Released Anger τους οποίους θεωρώ ό,τι καλύτερο στο είδος, αλλά αν μη τι άλλο είναι ακόμα πιτσιρικάδες.

Το δεύτερο συγκρότημα της βραδιάς δυστυχώς δεν ήταν οι Convixion και λέω δυστυχώς όχι μόνο επειδή  ήθελα να τους ξαναδώ πως και πως, αλλά και κυρίως επειδή ήμουν βέβαιος ότι θα έδιναν μεγάλη βάση σε τραγούδια του επερχόμενου δίσκου τους (Νίκο τελείωνεεεεεεεεεεε....) τα οποία (όχι

ότι δεν έχω ακούσει αρκετά αλλά) θα ήθελα πολύ να ακούσω στις τελικές τους εκτελέσεις. Δυστυχώς όμως και παρόλο που ο Νίκος το τράβηξε από τα μαλλιά κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή μία αναποδιά με τον Μάνο τον ντράμερ τους ο οποίος ξέμεινε στην Κίνα (!!!) δεν τους επέτρεψε να συμμετάσχουν σε αυτό το τεράστιο live. Έτσι, κυριολεκτικώς την τελευταία στιγμή αντικαταστάθηκαν από τους Speedrush, ένα thrash συγκρότημα που οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήξερα καν διότι αν και δείχνουν να έχουν αρκετά τραγούδια απ'όσο αλίευσα δεν πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει κάτι. Η παρουσία τους οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν θετικότατη και στα υπέρ τους συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι ειδοποιήθηκαν μόλις το προηγούμενο πρωϊ της συναυλίας. Επίσης οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσε πολύ και η εξαιρετική διασκευή που επέλεξαν στο Fight (to stop the Tyranny) των Assassin, το οποίο συμπτωματικά είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι από την συγκεκριμένη μπάντα.

Το τρίτο συγκρότημα που επίσης ήταν πολυαναμενόμενο ήταν οι Steamroller Assault, οι οποίοι ως προς εμένα δείχνουν να έχουν μία κατάρα: η πρώτη φορά που τους είχα δει ήταν σε ένα καλοκαρινό καταπληκτικό φεστιβαλάκι στην Καλλιθέα, όπου την στιγμή που έπαιζαν είχε έρθει ο Γρηγόρης Μπαξεβανίδης να εκσπερματώσει πάνω στο thrash το οποίο δεν χωνεύει με τίποτε με αποτέλεσμα με το ένα μάτι να βλέπω στην σκηνή και με το άλλο τον Γρηγόρη! Μια άλλη φορά που ήταν να τους δω ήταν στους Exciter όπου με το που μπαίνω το Underworld με βλέπει ο Γρηγόρης (ο Eat Metal) και μου

λέει "σε παρακαλώ, έχει γίνει μαλακία, έχουν ξεμείνει οι δύο από τους Exciter στο ξενοδοχείο" με αποτέλεσμα να τρέχουμε με τον Mad Putcher να πάρουμε τους δύο εκ των τεσσάρων για να μην καθυστερήσει η συναυλία, οπότε τι να πεις μετά; Ότι τους είδα μόνο στο τελευταίο... ενάμιση τραγούδι; Επίσης, δυο άλλες φορές που ήταν σχεδόν κανονισμένο να πάω να τους δώ, μου έκατσαν όλα τα ανάποδα και έφευγα για δουλειά και τους έχανα. Έτσι, η μοναδική φορά που τους είχα δει ολόκληρους ήταν στην απίστευτη συναυλία των Brocas Helm στο Ηράκλειο, όπου μάλιστα είχα γνωρίσει και από κοντά τον Witchkiller ο οποίος μιλάμε ότι είναι τρομερή περίπτωση παληκαριού: δώστου βρώμα και δυσωδία των 80s και του'χεις πάρει την ψυχή. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι έχει μεσολαβήσει και μια μέητζορ αλλαγή στο "ρόστερ" της μπάντας, συν το ότι επίκειται (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!) και νέος δίσκος, ε, δεν ήθελε και πολύ να είμαι έτοιμος να βραχώ από τη χαρά μου. Και οφείλω να ομολογήσω ότι δικαιώθηκα για την ανυπομονησία μου. Οκ, κάποιοι ισχυρίζονταν ότι στα πρώτα δύο τραγούδια οι κιθάρα δεν ακουγόταν καλά. Δεν ξέρω αν εγώ έχω κάποιου είδους βιονικό αφτί, αλλά εμένα μια χαρά μου έφτανε. Έπαιξαν ένα πανέμορφο play list, το οποίο θα χαρακτήριζα τυπικό Steamroller Assault ως προς τη βρωμιά που κουβάλησε στον ήχο. Το πιο ωραίο όμως ήταν ότι και η ίδια η μπάντα όσο πέρναγε η ώρα έδειχνε να ανεβάζει και στροφές και διάθεση (όπου και μόνο τη φάτσα του Witchy να παρακολουθείς δηλαδή το καταλαβαίνεις άνετα. Νομίζω ότι είναι από τους πιο εκφραστικούς ανθρώπους που έχω δει πάνω στην σκηνή από ελληνική μπάντα). Γενικά η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική, παρόλο που οφείλω να ομολογήσω ότι είχα κάποια θεματάκια προσαρμογής στο θέμα της φωνής, αφού ουσιαστικά η μπάντα έχει αλλάξει χαρακτήρα σε μεγάλο βαθμό (και αυτό δεν το λέω ως επίκριση). Γενικά, πήδησαν. Δεν χρειάζεταινα πούμε κάτι άλλο.

Και πλέον φτάνουμε στους Razor... Ντάξει, τι να πεις πια. Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας. Και μόνο αυτό αρκεί. Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν πρέπει να ήμασταν μόνο εμείς. Σε κάποια φάση που ήμουν στα κάτω "διαζώματα" με τον Witchy και τα λέγαμε λίγο πέρασε ο Campagnolo με το μπάσο του, με ένα χαμόγελο μέχρι τ'αφτιά (κυριολεκτικά). Ήμασταν 3-4 άτομα εκεί όπου δεν θυμάμαι να του είπε κανείς κάτι πολύ συγκεκριμένο πέραν κάποιων χαμογελαστών "hi" όπου ο τύπος γυρνάει μέσα στην τρελή χαρά και μας λέει "there are gonna be many surprises tonight guys". Μιλάμε ότι σε φτιάχνουν κάτι τέτοια και δεν αναφέρομαι στις "εκπλήξεις", διότι όταν όντως βλέπεις μια τέτοια μπάντα από τα 80s η οποία αποτελούσε μυθικό όνομα από μόνο του είναι έκπληξη. Αυτό που σε φτιάχνει είναι αυτή η χαρά που έβλεπες στον άλλον (και την οποίαν ομολογώ ότι σε όλη τη συναυλία είδαμε σε όλα τα μέλη της μπάντας) και πραγματικά σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό που έκαναν όλες αυτές οι μπάντες σε τόσο δύσκολες εποχές και μέσα από πολλές αντιξοότητες, να βγάζουν κάτι που σου μιλάει διαχρονικά στην ψυχή και να βλέπουν την αναγνώριση και τις ευχαριστίες τόσες δεκαετίες μετά. Δεν ξέρω αν οι Razor είχαν έρθει ποτέ στην Ευρώπη όταν ήταν στα ντουζένια τους αλλά δεν το νομίζω. Εικάζω ότι πρέπει να είναι πολύ πρόσφατο φρούτο αυτό και μάλλον γι'αυτό ήταν τόσο ικανοποιημένοι από την υποδοχή του κόσμου. Και αυτό που γράφω είναι πολύ σημαντικό διότι ο κόσμος υποσυνείδητα έχει πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού του μπάντες όπως οι Maiden, οι Metallica, οι Judas Priest κλπ, δηλαδή μπάντες με δεκαετίες δισκογραφικής παρουσίας, υποστήριξη κλπ και οι οποίες δεν το έχουν σε τίποτα να "πηδάνε" ωκεανούς και να βρίσκονται σε άλλες ηπείρους. Δεν είναι έτσι όμως. Οι Razor για παράδειγμα είναι ένα συγκρότημα που ήταν πάντοτε underground (όπως και η πλειοψηφία του metal άλλωστε), που έχει να βγάλει δίσκο από το μακρινό 1997 και που στο ενδιάμεσο ήταν για αρκετά χρόνια διαλυμμένο κιόλας ως λογική συνέπεια όλου του δύσκολου παρελθόντος από το οποίο προερχόταν, οπότε όλη αυτή η αγάπη του κόσμου είναι η καλύτερη πληρωμή. Ας περάσουμε όμως στην συναυλία...

Στην αρχή βγήκε το τρίο έξω, δηλαδή ο Campagnolo με τον Carlo και τον Johnson στα ντραμς, γεγονός που προφανώς και υποδήλωνε αυτό που υποψιαζόμουν: θα ξεκίναγε με instrumental οπότε ο πιθανότερος "στόχος" ήταν το Evil Invaders, όπερ και εγενετο: Nowhere Fast για "εισαγωγή" με το πολυαγαπημένο Cross Me Fool να ακολουθεί και δυστυχώς εξαρχής διαπίστωσα που θα κυμαίνετο η συναυλία: στο ανηλεές ξύλο που έπεφτε από κάτω, όπου έχω δει πολλά και πολλά αλλά πιστέψτε με τέτοιο ξύλο δεν ξαναθυμάμαι (αρκεί να σας πω ότι σε διάφορες φάσεις έτσι όπως είχα μετατοπιστεί πίσω γέλαγα έτσι όπως σαβουριαζόταν κόσμος κάτω με κάθε πόζα αν και ιδίως με τη μούρη. Γενικά δεν το κρύβω ότι το mosh pit το θεωρώ πολύ μεγάλη μαλακία, αλλά τι να το κάνεις;). Αφού να σκεφτείτε, γινόταν τόσο πολύ το σώσε που με δυσκολία τράβηξα κάποιες φωτογραφίες! Τέλος πάντων, έπεσε τόσο ξύλο και η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορώ να θυμηθώ με την καμία όλα τα τραγούδια, οπότε ας καταγράψω όσα μου έρχονται:  Από το Evil Invaders τα Nowhere Fast, Cross Me Fool, Evil Invaders, Iron Hammer, Speed Merchants, Cut Throat και νομίζω στο τέλος το Legacy of Doom. Από το Executioner's Song τα Τake this Torch, Fast and Loud, City of Damnation, Hot Metal, από το Violent Restitution το ομώνυμο, Behind Bars, από το Shotgun Justice το Stabbed in the Back και ίσως κανά ακόμα που αδυνατώ να θυμηθώ, από το Malicious Intent νομίζω δεν έπαιξαν τίποτε, ενώ από το Shotgun Justice επίσης δεν θυμάμαι. Όσον αφορά το Open Hostility κάτι έπαιξαν αλλά δεν θυμάμαι τι! Τέλος, έπαιξαν και το εξαιρετικό Goof Soup από το καταπληκτικό Decibels (από το οποίο νομίζω ότι θα μπορούσαν να είχαν προσθέσει κανά δυο ακόμα, αλλά δεν πειράζει ). Να σημειώσω δε, ότι το Take this Torch το έπαιξαν δύο φορές και αυτό διότι τους πιάσαμε στον ύπνο! Και τι εννοώ: δεν ξέρω αν συνηθίζουν να μην παίζουν enchore ή εμείς τους είχαμε καθηλώσει τόσο πολύ που δεν τους πήγαινε η καρδιά να μας αφήσουν στη μέση και το πήραν σερί, αλλά όταν έπαιξαν και το Evil Invaders στο τέλος που ήταν και το λογικό enchore της συναυλίας αλλά ο κόσμος απαιτούσε κι άλλο, οι Razor μας υποσχέθηκαν ότι πάνε για ένα λεπτό μέσα και θα ξαναβγουν "for one more" και προφανώς όχι τόσο για να πάρουν μια ανάσα αλλά για να συνεννοηθούν τι θα έπαιζαν. Τελικά το one more ήταν two more, όπου το πρώτο ήταν αν δεν με απατά η μνήμη μου το Legacy of Doom για το οποίο ο Carlo εμμέσως μας είπε ότι είχαν να το προβάρουν κάτι χρόνια και το δεύτερο ήταν το Take this Torch (ξανά), για το οποίο ο Carlo μας "εκμυστηρεύθηκε" κιόλας κάτι πολύ ενδιαφέρον: ότι σε όλα τα χρόνια των Razor ήταν μόλις η δεύτερη φορά που η μπάντα αναγκάστηκε από τον κόσμο να παίξει δεύτερη φορά το ίδιο τραγούδι. Αυτό αν μη τι άλλο κάτι δείχνει για τον παλμό της συναυλίας. Παρεμπιπτόντως να σημειώσω και το εξής: αρκετά νωρίς στη συναυλία, ο Carlo εμφανώς ενθουσιασμένος από την υποδοχή του κόσμου γύρισε στον Campagnolo και του λέει ότι εδώ πέρα πρέπει να ξαναέρθουμε σύντομα.

Θα ήθελα να κάνω σε αυτό το σημείο μια απαραίτητη αναδρομή στο παρελθόν: οι Razor ήταν πάντοτε ένα συγκρότημα που έβγαζε αλητεία μέσα από τη μουσική του και όταν λέω αλητεία το εννοώ σχεδόν κυριολεκτικά: η πλειψοφία των τραγουδιών τους μιλάει για ξυλίκια στους από 'δώ ή τους από 'κεί, είχαν και πολλή hardcore θεματολογία αναφορικά με κόντρες με ρουφιάνους της αστυνομίας κι έτσι και γενικά περνούσαν πάντοτε ένα αρκετά σκληρό image. Η αλήθεια πάντως είναι ότι με αυτά που είδα την Κυριακή, το μόνο που μπορώ να πω γι'αυτούς είναι ότι παίζει να είναι καταπληκτικά παιδιά (και ιδίως ο Carlo με τον Campagnolo που ήταν οι πιο εκδηλωτικοί απέναντι στον κόσμο).
Γενικά, ήταν μια συναυλία που σίγουρα θα μας μείνει για τα καλά χαραγμένη στη μνήμη. Οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν τουλάχιστον καταπληκτικές σε σημείο να συγκινούμαι που έβλεπα να παίζονται μπροστά μου κάποια συγκεκριμένα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα και σε όλα αυτά βοήθησε απίστευτα η τρομερά ζωηρή εμφάνιση της μπάντας, η οποία μας χάρισε (έτσι όπως το υπολόγισα) σχεδόν ένα γεμάτο δύωρο, το οποίο αν αναλογιστούμε τους κυριολεκτικά εξοντωτικούς ρυθμούς των συγκεκριμένων κομματιών μάλλον πρέπει να μας κάνει να πιστέψουμε στα θαύματα, αφού κάποια άλλη μπάντα πιθανώς να είχε καταρρεύσει.

Για το τέλος, θα αδράξω μιαν αφορμή να πω κάτι σε σχέση με κάτι που άκουσα να λένε κάποιοι πριν τη συναυλία και μιλάω στην επιθυμία να έβλεπαν τους Razor με τον "σκύλο" (Sheepdog) όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. κατ' αρχήν θεωρώ αστείο να μην ξέρεις τι πρόκειταινα δεις (ιδίως στην εποχή του ίντερνετ) αλλά ας το παραβλέψουμε. Το χειρότερο είναι αυτή η ανεξήγητη προσκόλληση με τα παλιά. Ναι, οκ, όλοι μας με τους Razor με τον Sheepdog μεγαλώσαμε (προφανώς και δεν υπάρχουν εναλλακτικές κυκλοφορίες των πρώτων δίσκων με τον Bob στη φωνή), όμως όπως τόνισε (και όχι τυχαία προφανώς) ο Carlo (αν και μπέρδεψε λίγο τη χρονιά, δεν πειράζει όμως) ο Bob είναι με το συγκρότημα από το 1989, ήδη 25 χρόνια δηλαδή. Ο Sheepdog μπορεί να έβγαλε δύο δίσκους παραπάνω (πέντε έναντι τριών) και σίγουρα πολύ καλύτερους αλλά έμεινε μόνο μια πενταετία στην μπάντα και συν τοις άλλοις δεν θυμάμαι να είχε και καμιά άλλη προσφορά πέραν της τωόντι χαρακτηριστικής φωνής του. Να πω, λοιπόν, σε αυτό το σημείο κάτι που εδώ και χρόνια έψαχνα μια αφορμή να το γράψω. Κάπου στο 2000 και επί τη ευκαιρία της κυκλοφορίας των Motorhead, We are Motorhead, θυμάμαι που διάβαζα μια συνέντευξη με τον Lemmy σε ένα από τα γερμανικά έντυπα (Metal Hammer, Heavy oder Was?, Rock Hard όπου δίχως να βάζω το χέρι μου στη φωτιά πρέπει να ήταν το χάμστερ). Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης, λοιπόν, ο "δημοσιοκάφρος" ρωτάει τον Lemmy (ή πιο σωστά πετάει τη μαλακία του) "υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ τους Motorhead με την αυθεντική σύνθεση;" (να σημειώσω ότι ακόμη δεν είχε ξεκινήσει η μάστιγα των επανασυνδέσεων). Οπότε γυρνάει ο Lemmy προφανώς άνετος αλλά αρκετά εκνευρισμένος από την μαλακία που έπρεπε να αντιμετωπίσει και απαντάει εντελώς φυσιολογικά του τύπου το εξής: "ο Fast Eddie ήταν κιθαρίστας για 6 χρόνια (76-82). O Phil Campbell είναι ο κιθαρίστα από το 83, για 17 (τότε) ολόκληρα χρόνια. Οπότε ποια είναι τελικά η αυθεντική σύνθεση;" (ακόμη βλέπω τον Γερμαναρά όταν κλείνω τα μάτια να ρουφάει απολαυστικά το πουλί του Lemmy στο άκουσμα μιας τέτοια απάντησης την οποίαν δεν θα ξεχάσω ποτέ). Κάτι τέτοιο ισχύει και με τους Razor αλλά και τους κάθε Razor φυσικά. Όταν έχεις έναν άνθρωπο ο οποίος είναι στην μπάντα επί σχεδόν 25 χρόνια έχοντας φάει όλα τα σκατά αυτά τα χρόνια, δεν συζητάς αν θα εμφανιστούν με κάποιον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός ο άλλος. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι, εδώ ο κόσμος αδυνατεί να αναγνωρίζει ότι πχ το Decibels είναι δισκάρα μόνο και μόνο επειδή δεν τραγουδάει ο Sheepdog, και θα κάτσει να αναγνωρίσει τα πιο απλά; Σωστό κι αυτό.
Κι εδώ που τα λέμε, αν εξαιρέσουμε ένα ζώο που είχα δίπλα μου που παρίστανε τον εμπειρογνώμωνα περί το thrash που ό,τι κι αν έπαιζαν ήθελε να είχαν παίξει κάτι άλλο, δεν είδα και κανέναν άλλον που να μην γούσταρε και με... αυτήν την σύνθεση, κάτι που δείχνει ότι μια μπάντα τραβάει επειδή είναι καλή η σύνθεσή της και όχι επειδή είναι η αυθεντική ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Αντί επιλόγου θα κάνω μια ημιαναδρομή. Οι Razor ήταν ανέκαθεν τέτοιας πάστας συγκρότημα που θα μπορούσαν κάλλιστα να συγκαταλέγονται στους πολύ μεγάλους του thrash. Χειμαρρώδεις, τεχνικότατοι, ασταμάτητοι, ακούραστοι. Ακόμη και στις μέτριές τους στιγμές τα έσπαγαν ανηλεώς. Πολλοί τους θεωρούσαν μονοδιάστατους, αλλά όχι οι οπαδοί τους που έβλεπαν στους Razor μια πολύ έντιμη μπάντα που πήγαινε ενάντια στο ρεύμα, που έμενε σταθερό σε κάποιες "παραδοσιακές αξίες" (και μουσικής και εμφάνισης, και να είστε σίγουροι ότι τα πλήρωσαν αμφότερα). Επίσης, οι Razor είχαν την μεγάλη... ατυχία να είναι Καναδοί. Οι Καναδοί, βλέπετε, δεν συμμετέχουν ούτε σε Big Four, ούτε σε Clash of the Titans και πόσα άλλα πιασάρικα, αφού  ως Καναδοί δεν είχαν ποτέ το ίδιο προμοτάρισμα με τους Αμερικάνους (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Anvil. Όποιος έχει δει το απίστευτα συγκινητικό dvd τους έχει καταλάβει πολλά επί τούτου). Παρόλ'αυτά αν και είναι σαφώς συγκρότημα που θα άξιζε να παίζει μπροστά σε χιλιάδες κόσμο όπως πολλά άλλα (αρκετά εκ των οποίων δεν φτουράνε μία μπροστά τους), δυστυχώς παίζουν μπροστά σε μερικές εκατοντάδες. Παραταύτα, δείχνουν ξεκάθαρα ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και εκτιμούν αυτό που λαμβάνουν. Αυτό τους καθιστά έντιμους και πολύ σημαντικούς.
Και χαίρομαι σαν μικρό παιδί μπροστά στο βάζο με τα γλυκά να παρευρίσκομαι σε τέτοια live, αντί να βλέπω "επαγγελματικές" εμφανίσεις.

Καλά ήταν.
Πραγματικά πολύ καλά.
Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας.

Τα περί φρακτών φαντάσματα και λοιπά ανέκδοτα της σύγχρονης καθημερινότητας.

Θα ξεκινήσω με αυτό που αρχικώς υπολόγιζα να κλείσω το παρόν σενδονάκι και ο λόγος είναι ότι θέλω να προβοκάρω. Παρακολουθείστε το διότι έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον (μικρούλι είναι κιόλας). Αν και είναι προφανώς αμερικάνικο να είστε σίγουροι ότι αντικατοπτρίζει πλήρως και την ελληνική νοοτροπία, ακριβώς όπως θα μας απασχολήσει κι εδώ.



Εδώ και αρκετές μέρες και με αφορμή την συνεχιζόμενη ασύλληπτη τραγωδία με τους πρόσφυγες (αλλά και τους λαθρομετανάστες παλαιότερα, μην τους ξεχνάμε κι αυτούς διότι εξίσου άνθρωποι είναι και ναι, εξακολουθώ να χρησιμοποιώ το πρόθεμα λάθρο- παρά τις politically correct επιβολές πολλών τσολιάδων εις τους όρχεις μας, διότι είναι απλώς μια ανώδυνη λέξη και τίποτε άλλο), διαβάζω για ένα κλασικό διαδικτυακό κίνημα (sic) που απαιτεί να πέσει ο φράκτης στον Έβρο για να περνάνε πιο άνετα οι πρόσφυγες από 'κεί. Τυπικός διαδιχτυακός αχχτιβυζμός από του καναπέως, ουτως ειπείν εντελώς για κανά πέος.

Ελάχιστα ν'ασχοληθεί κανείς θα διαπιστώσει ότι ο περιβόητος φράκτης στον Έβρο (από τη Νέα Βύσσα έως τις Καστανιές) δεν πιάνει όλη τη συνοριακή γραμμή αλλά ουσιαστικά εκτείνεται για λίγο παραπάνω από 10 χιλιόμετρα (κατ' άλλες μετρήσεις 12), δηλαδή για όλη εκείνη την συνοριογραμμή που ο ποταμός Έβρος βρίσκεται μέσα σε αμιγώς τουρκικό έδαφος και τα ελληνικά σύνορα βρίσκονται "εκτεθειμένα" σε τυχόν εισβολή από άρματα και στρατό της γείτονος.
Θα μου πείτε βέβαια (ανά περίπτωση είτε αθώα σκεπτόμενοι, είτε αφελώς, είτε σχεδόν με αυθόρμητη αντιδραστικότητα) ότι το συγκεκριμένο τμήμα του Έβρου είναι πιο εύκολο για πέρασμα διότι το κομμάτι του που είναι στην Τουρκία είναι αφύλακτο και προφανώς με γέφυρες, έτσι δεν χρειάζεται να περνάνε μέσα από το ποτάμι.
Πράγματι, αν πιστέψουμε το google earth, το συγκεκριμένο τμήμα δείχνει να εχει δύο γέφυρες, άρα λογικά θα έπρεπε όλοι οι πρόσφυγες να περνάνε από 'κεί. Περιέργως όμως, όλα τα προηγούμενα χρόνια ακούγαμε για πνιγμούς που προφανώς έχουμε λησμονήσει αλλά και για κάτι άλλο ακόμη σημαντικότερο, που εξίσου έχουμε λησμονήσει και θα μας απασχολήσει λίγο παρακάτω. Η κοινή λογική λέει, λοιπόν, ότι κατά τα παρελθόντα έτη, κάποιοι περνούσαν από την ξηρά και κάποιοι από το ποτάμι και αυτό διότι ερχόμενος ένας πρόσφυγας ή λαθρομετανάστης δεν είναι σε θέση να γνωριζει την γεωγραφια της περιοχής και μάλιστα μάλλον θα θεωρούσε λογικό να μπει σε μιαν άλλη χώρα δίχως να τον δουν οι συνοριακές δυναμεις της (αστυνομικές ή στρατιωτικές) άρα από ένα πιο επικίνδυνο πλην λιγότερο φυλασσόμενο μέρος. Συνεπώς η πτώση του φράκτη δεν μας λύνει το πρόβλημα και το τονίζω αυτό διότι αρκετές μαλακίες έχω διαβάσει τις τελευταιες μέρες. Μάλιστα, προς επίρρωσιν τούτου θα προσθέσω και τα υπόλοιπα που θα διαβάσετε στην συνέχεια.

Στον Έβρο υπάρχει και ένα δεύτερο κομμάτι όπου το ποτάμι βρίσκεται μέσα στην Τουρκία και αναφέρομαι στις Φέρες που βρίσκονται νοτιότερα. Εκεί εξ'όσων γνωρίζω φράκτης δεν υφίσταται. Άρα αφού θα έμπαιναν από την πάνω "είσοδο" αν αυτή ήταν ανοικτή, για ποιον λόγο δεν μπαίνουν από την κάτω "είσοδο" που είναι ανοικτή; Μήπως -λέω εγώ ο αφελής- επειδή δεν παίζει ρόλο;
Να το πάμε παρακάτω το θέμα για να γινει πιο κατανοητό: το να μην είναι σε θέση οι γυναίκες να σκεφτούν κάποια πράγματα, το κατανοώ απόλυτα, αλλά το να μην μπορούν να τα σκεφτούν άντρες που έχουν κάνει θητεία στον στρατό, το θεωρώ γελοίο. Διότι δεν χρειάζεται καν να έχεις υπηρετήσει στον Έβρο για να γνωρίζεις ότι τα ναρκοπέδια δεν βρίσκονται σε σημεία που είναι το ποτάμι (όπου ειρήσθω εν παρόδω να πω ότι δεν μιλάμε για ένα ποτάμι της πλάκας), αλλά κυρίως στα ελεύθερα πεδινά (και γενικότερα εκεινα που θεωρούνται πιθανά για εισβολή) και αυτά τα δύο για τα οποία ομιλούμε είναι δύο εξ αυτών.
Βεβαίως θα μου πείτε ότι εδώ και περίπου μία εικοσαετία περίπου η Ελλάδα έχει υιοθετήσει την Συνθήκη της Οττάβα, όμως από μια μικρή έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι η Ελλάδα παραείχε πολλές νάρκες και μάλλον δεν έχει ολοκληρώσει την εκκαθάριση των συνόρων της. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν απλώς να υπενθυμίσω πόσες φορές έχουμε διαβάσει στο παρελθόν για θανάτους και διαμελισμούς από κάποια "αδέσποτη" νάρκη ανθρώπων που επιχειρούσαν να εισέλθουν κυριολεκτικώς και μεταφορικώς νύχτα στη χώρα μας.

Φυσικά δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που να διαννοηθεί να σκεφτεί ότι η γνωστή ανθρωπιστική κυβέρνηση Αντωνίου Σαμαρά_ έβαλε τον φράκτη για να προστατέψει τους λαθρομετανάστες από τα ναρκοπέδια. Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι εάν ήξερε ότι δεν θα υπόκειτο κατακραυγή θα φύτευε κι άλλες (το οποίο μην ξεχνάμε ότι αποτελεί και πάγια θέση της Χρυσής Αυγής). Και μόνο, όμως, το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος φράκτης ενδεχομένως να προστατεύει από παλαιές αδέσποτες νάρκες, για'μένα αποτελεί σημαντικότατο λόγο για να μην πέσει, μην πω ότι και μόνο γι'αυτόν τον λόγο ίσως να ήταν καλό να φτιαχτεί φράκτης και στο άλλο σημείο. Αρκετούς θανάτους έχουμε, μην επιδιώκουμε κι άλλους.
Βέβαια, εδώ ο συνηθισμένος αντιδραστικός θα σπεύσει να θριαμβολογήσει ότι στο παρελθόν οι νεκροί ήταν μερικές δεκάδες ενώ τώρα είναι εκατοντάδες υπονοώντας ότι τα "παλαιότερα περάσματα" ήταν ασφαλέστερα. Τι να απαντήσεις πια σε τέτοιο οχετό βλακείας. Όταν έρχονταν μερικές εκατοντάδες κάθε μήνα, οι νεκροί ήταν δεκάδες. Τώρα που έρχονται μερικές χιλιάδες κάθε μέρα όμως, οι νεκροί έχουν αυξηθεί και σε όλη αυτή τη νεκρολογία που διαβάζουμε καθημερινά, ουδείς υπολογίζει το ποσοστό (διότι εδώ που τα λέμε, τι σημασία έχει κιόλας. Και μια ζωή να χαθεί, αυτό ειναι που μετράει και όχι οι ξεφτιλισμένοι οι αριθμοί).

Να το πούμε αλλιώς: το να πάει η οποιαδήποτε κυβέρνηση και να ρίξει τον φράκτη αυτόν σημαίνει ότι διαθέτει την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει την μείζονα ανθρωπιστική κρίση με τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες (και ξαναλέω, η λέξη λαθρομετανάστης δεν είναι ούτε μειοτική, ούτε προσβλητική αλλά απλώς περιγραφική της κατάστασης αυτών των ανθρώπων). Εάν όμως η κυβέρνηση διαθέτει την πολιτική βούληση, τότε μπορεί πολύ εύκολα να τους συγκεντρώνει (εάν μιλάμε πάντοτε για τον Έβρο) στα υπάρχοντα δύο συνοριακά φυλάκια και να τους καταγράφει εκεί. Δεν χρειάζεται να πέσει κανένας φράκτης για να γίνει κάτι τέτοιο, έλεος πια με τις μπούρδες. Όμως, δυστυχώς και για εμάς ως χώρα, και για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο για την κατάντια του αλλά κυρίως και για τους ανθρώπους αυτούς, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο και αδύνατον να επιλυθεί διότι εμπεριέχει έναν παράγοντα που είθισται να ξεχνάμε να συμπεριλάβουμε. Και μιλάω για την Τουρκία.

Ακόμη κι αν η κυβέρνηση απευθύνει ανοικτή πρόσκληση σε όλους τους ταλαιπωρημένους αυτής της Υφηλίου, ακόμη κι αν επιδείξει όλη την καλή διάθεση να διαχειριστεί το πρόβλημα ή τουλάχιστον να καταβάλει τις μέγιστες δυνατές προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση, θα κάνει απλώς μια τρύπα στο νερό διότι πάντοτε οι Τούρκοι θα περνάνε τον κυριότερο όγκο των μεταναστών μέσα από το Αιγαίο και ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι ακριβώς αυτός τον οποίον παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό: για να πεθαίνει κόσμος.
Έχουμε ξαναγράψει κατά το παρελθόν πολλά πράγματα περί του τι παίζεται στο Αιγαίο για γεωπολιτικά ζητήματα και κυρίως για τις άοκνες προσπάθειες των Τούρκων να αμφισβητήσουν την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Η αμφισβήτηση αυτή (βλέπε ενδεικτικά εδώ κι εδώ) μπορεί να γίνει με πλήθος τρόπων όπως για παράδειγμα οι υπερπτήσεις στο Αιγαίο, μπορεί όμως να γίνει και διά της εξωθήσεώς μας στην έκφραση αδυναμίας να ελέγξουμε την επικράτειά μας. Και οι Τούρκοι ξέρουν πολύ καλά ότι το Αιγαίο είναι μια θάλασσα που δεν μπορεί να ελεγχθεί εύκολα, ούτε καν με τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις και αυτό διότι δεν είναι θέμα απλής έκτασης αλλά συνδυασμός έκτασης και γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων. Για να το σπάσουμε σε πενηνταράκια λοιπόν, οι Τούρκοι δημιουργούν συνεχώς ανθρωπιστικές κρίσεις ωσάν αυτές με τους πρόσφυγες που πνίγονται ακριβώς για να μας αναγκάσουν να ζητήσουμε βοήθεια και ήδη το έχουμε κάνει μία φορά με την FRONTEX κατά το παρελθόν, ενώ στις μέρες που διανύουμε το θέσαμε και δεύτερη και ω, του θαύματος, οι Γερμανοι έθεσαν θέμα για κοινές περιπολίες με τους Τούρκους εντός ελληνικής επικράτειας, δηλαδή με λίγα λόγια έθεσαν πλαγίως ζήτημα αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο δηλαδή αυτό που επιμονα επιδιώκει η Τουρκία. Σε αυτό το θέμα (που σας εγγυώμαι ότι οσονούπω θα σκάσει με μεγαλύτερη ένταση) να ξέρετε ότι τυχόν κοινές περιπολίες θα ανακουφίσουν οικονομικά τις χώρες που συμμετέχουν στην ευρωπαϊκή δύναμη της FRONTEX, ήτοι τους δανειστές μας και αν διαβάζετε προσεκτικά πίσω από τις γραμμές, έχουν αρχίσει ήδη εδώ και καιρό τα φωνούλες (ακόμη χαμηλές και κυρίως μέσω λαγών ακριβώς για να κόψουν αντιδράσεις) ότι δεν είμαστε ικανοί να φυλάξουμε τα σύνορά μας. Οπότε καταλαβαίνετε τι έχει να παιχτεί το προσεχές (όχι ιδιαίτερα μικρό) διάστημα.
Πρέπει, συνεπώς, να κατανοήσουμε ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με πτώσεις φράκτη και άλες τέτοιες παρεεμφερείς "προτάσεις". Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από την Ελλάδα και η χώρα μας δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μόνη της στην αντιμετώπισή του.

Για εμένα, λοιπόν, ο διαχρονικά ευαίσθητος ελληνικός κόσμος του διαδικτύου (μα τι έκπληξη) απλώς βρήκε μια εύκολη λύση να πετάξει τη μαλακία του δείχνοντας την υποτιθέμενη ανθρωπιά του, κοινώς παπάρια μάντολες (και με νομίζετε ότι επέλεξα τυχαία την σημερινή ημέρα που έχει καθοριστεί για τον αχτιβυζμό της Απλής Μεθόδου των Τριών -βλ. αμέσως προηγούμενη ανάρτηση). Και η εν λόγω ανθρωπιά του διαδικτύου μιας μορφής Απλή Μέθοδος των Τριών είναι.

Να πάω τώρα και στις λύσεις που θα έκανα εγώ αν πέρναγε από το χέρι μου;
Κατ' αρχήν, πρέπει να καθοριστεί τρόπος και μέρος εισόδου και υποδοχής κι εν συνεχεία οπως σωστά έχει ειπωθεί από πολλούς (αν και όπως είπαμε με εσφαλμένη αφορμή) πρέπει να γίνεται συγκέντρωση και καταγραφή και φυσικά όχι σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκεντρώσεως αλλά με πραγματικά σύντομες διαδικασίες οι οποίες βέβαια προϋποθέτουν ένα σοβαρό κράτος... και δεν θέλω σχόλια. Κοινώς, όπως τους παίρνουμε και τους πηγαίνουμε αλλού μέσα σε μια μέρα (διοτι ναι, αν δεν το γνωρίζετε, αυτό κάνουμε) κάπως έτσι να έχουμε τη δυνατότητα να τους πάμε κι αλλού. Που;
Εδώ είναι το ενδιαφέρον, όμως, που θέλω να θέσω στην συνέχεια είναι και το πιο σημαντικό, διότι η Ελλάδα υπάρχει τρόπος να ωφεληθεί πραγματικά από αυτήν την κατάσταση και ο τρόπος είναι απλός: να τους προσφέρει μόνιμη διαμονή αλλά με αυστηρότατες προϋποθέσεις, και τι εννοώ...
Ας μη γελιώμαστε, υπάρχουν αμέτρητα σπίτια (κάποια ίσως όχι ιδιαίτερα καλά για κατοίκηση κιόλας αλλά που να επισκευάζονται) σε ολόκληρη τη χώρα. Υπάρχουν αναρίθμητα χωριά εγκαταλειλημένα, νησάκια τόσο μικρά που κανείς δεν τους δίνει σημασία και είναι διάσπαρτα σε όλο το Αιγαίο. Η χώρα έχει μέρη που έχουν τουλάχιστον βασικές υποδομές (ακόμη κι αν μιλάμε και για κουφάρια κτιρίων τα οποία όμως μπορούν να επισκευαστούν). Πιάνεις, λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους και τους θέτεις ευθέως ένα θέμα: μπορώ να σου προσφέρω κατοικία για πάντα στο τάδε μέρος. Θα σου δώσω δωρεάν σπίτι που να είναι δικό σου (και στο οποίο να μπορείς να μείνεις με την οικογένειά σου). Από τις γύρω εκτάσεις θα σου δώσω και ένα αγροτεμάχιο να σπείρεις αν θες (εξάλλου ανεκμετάλλευτα είναι όλα τόσα και τόσα). Θα σε βοηθήσω να επαναφέρεις τις υποδομές, να φτιάξουμε κάπως τους δρόμους, να στήσουμε ένα κέντρο υγείας, να δημιουργήσουμε ζωή στην περιοχή. Εσύ όμως θα πρέπει να συμφωνήσεις ότι γίνεσαι Έλληνας πολίτης με όσα αυτό συνεπάγεται (δηλαδή και δικαίωμα ψήφου αλλά και φορολογία ισότιμη φορολογία βεβαίως, βεβαίως) και θα δεσμευτείς εγγράφως ότι δεν θα κινηθείς ποτέ (ούτε εσύ ουτε τα παιδιά σου κλπ) κατά των συμφερόντων του Ελληνικού κράτους (δηλαδή με λίγα λόγια, δεν θα πάω 300 από εσάς στο τάδε νησάκι κι επειδή είστε μουσουλμάνοι θα τα τακιμιάσετε με την Τουρκία μετά διότι αν το κάνετε, παίρνετε και πόδι). Τα σχολεία θα είναι δίγλωσσα με πρώτη γλώσσα την ελληνική και πάει λέγοντας. Και προσοχή: όχι όσοι γουστάρετε ελάτε, αλλά κατόπιν μελέτης που να αναφέρει ρητώς πόσους μπορούμε να υποστηρίξουμε.

Με αυτόν τον τρόπο θα γεμισεις περιοχές που πλέον δεν τις έχεις καν υπό τον έλεγχό σου παρά μόνο γεωγραφικά και κυρίως με ανθρώπους που θα σου είναι ευγνώμονες. Και να σημειώσω ότι αρκετές απο αυτές τις περιοχές είναι στρατηγικής σημασίας και ως εκ τούτου μπορεί να θεωρηθεί μείζον εθνικό ζήτημα να είναι κατοικημένες (πάρτε για παράδειγμα την Ρω). Και να διευκρινισω κάτι ακόμα: δεν χρειάζεται να τους πάμε σε εντελώς ακατοίκητα μέρη όλους αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ειναι εγκληματίες. Εγκληματίες θα αναγκαστούν να γίνουν αν διαπιστώσουν οτι δεν μπορούν να επιβιώσουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους. Αν τους δώσεις τις σωστές συνθήκες, είναι βέβαιο ότι θα εγκληματιστούν και με τους ντόπιους.
Βεβαίως είναι λογικό να υπαρξουν και προβλήματα, από τα πιο απλά έως τα πιο πολυσύνθετα, για παράδειγμα που θα βρεις τα σπιτια; Απλό: πόσα και πόσα έχει η εκκλησία, πόσα και πόσα παραχωρρούνται στο κράτος λόγω αδυναμίας να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες τους, πόσα και πόσα είναι άνευ ιδιοκτήτη (λόγω θανάτων και απουσίας κληρονόμων κλπ). Μπορεί να γίνει από χρησικτησία έως και αναγκαστική απαλλωτρίωση με αντάλλαγμα φοροελαφρύνσεις στους δικαιούχους. Χίλιοι δυο τρόποι υπάρχουν ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, η τουλάχιστον να κάνουμε ότι μπορούμε για να αντιμετωπίσουμε τις ιστορικές μας ευθύνες ως άνθρωποι.

Όσον αφορά τα περί φρακτών φαντάσματα, λυπάμαι αλλά η απομάκρυνσή τους δεν θα επιλύσει κανένα απολύτως πρόβλημα όσο σε αυτήν τη γειτονιά η Τουρκία θεωρεί ότι εξακολουθεί να έχει ζωτικά συμφέροντα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι πάντα θα βλέπουμε πτώματα στο Αιγαίο, το οποίο από βαθύ μπλέ έχει μετατραπεί σε βαθύ κόκκινο.
Βέβαια, αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τον αυτονόητο παράγοντα του τρόπου με τον οποίον οι ελληνικές κυβερνήσεις συμπεριφέρονται διαχρονικά στους ίδιους του Έλληνες, μάλλον δεν μας αφήνει και ιδιάιτερα περιθώρια αισιοδοξίας. Διότι αν μη τι άλλο η ανθρωπιστική κρίση δεν έχει μόνο πνιγμούς. Έχει και αυτοκτονίες, έχει και αστέγους, έχει και άλλες όψεις που αν μη τι άλλο χρήζουν εξίσου της προσοχής μας. Οπότε μάλλον ας μην ελπίζουμε και ιδιαίτερα...
Χαίρετε.

Η Απλή Μέθοδος των Τριών

Διάβαζα πρόσφατα σχετικά με έναν εξόχως αποτελεσματικό αχτιβυζμό (που πιθανώς να ξεκίνησε από το σεπτόν διαδίκτυον κιόλας, δεν αποκλείω τίποτα πλέον), στο πλαίσιο του οποίου πλήθος κόζμου κλήθηκε να μαζευτεί στο Σύνταγμα (μα που αλλού;) προκειμένου να .....
τρρρρρρρρρρρρρρρρρ
τρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
-ντραμς αγωνίας είναι αυτό αν δεν το καταλάβατε-
τρρρρρρρρρρρρρρ
τρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
.....προκειμένου να κοιτάζεται στα μάτια μέχρι τελικής πτώσεως!
Ναι, είμαι βέβαιος ότι μετά από αυτό η παγκόσμια οικονομική κρίση (που εκσπερματώνει επί σειρά ετών βιαίως πάνω στην φτωχή Ελλαδίτσα) θα μαζέψει τα συμπράγκαλά της και θα λάβει το πτηνόν, το βιωτικό επίπεδο του Έλληνος θα εκτοξευθεί, το δύσοσμο ελληνικό κράτος θα εξυγιανθεί κ.ο.κ, κλπ, κ.ο.κ.
Μην το γελάτε καθόλου, δεν κάνω καθόλου πλάκα. Προφανώς αυτή η διαδήλωση αχτιβυζμού (ας την πούμε έτσι ελλείψει άλλης κατάλληλης -μη χυδαίας- λέξεως) βασίστηκε στο παλαιολιθικόθεν γνωστό παιχνίδι  "ποιος θα γελάσει πρώτος". Κι επειδή εμείς ως λαός είναι πασίγνωστο ότι είμεθα σοβαρότατος, αποφασίσαμε να κάνουμε την κρίση, τις παθογένειες του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος, την τρόικα και ό,τι άλλο μας ταλαιπωρεί να σκάσουν στα γέλια και να αποχωρήσουν ατιμασμένοι.

Κάπως έτσι σκέφτηκα και αποφάσισα ότι ως εδώ πήγαινε. Πάνε πολλά χρόνια από τον τελευταίο διαδιχτυακό αχτιβυζμό, και ενθυμούμενος ιδίως τα μυθικά Καζανακοτούμπεια συν την τιτανοτεράστια Ώρα της Μίζας, αναλογίστηκα τις τεράστιες ευθύνες μου ως πολίτης και αποφάσισα να οργανώσω τον αχτιβυζμό του 2015, ο οποίος ονομάζεται "Η Απλή Μέθοδος των Τριών".
Ποια είναι αυτή η μέθοδος;

Θα μαζευτούμε όλοι στο Σύνταγμα και θα βαστάμε τ'αρχίδια μας, ούτως ειπείν τα τρία μας, το οποίο αποτελεί την πιο απλή κίνηση που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε. Θα μου πείτε βέβαια ότι δεν έχουν όλοι, ή δεν γουστάρουν όλοι να βαστούν τα δικά τους, ή δεν έχουν δικά τους εν πάση περιπτώσει. Κανένα πρόβλημα. Αν κάποιος το επιθυμεί και βρει σχετικό εθελοντή, μπορεί να βαστάει τ'αρχίδια του εθελοντή, ο οποίος μπορεί να είναι ο γκόμενος, ο σύζυγος, κάποιος τυχαίος της στιγμής κλπ. Ως είναι προφανές στον αχτιβυζμό μπορεί να δωθεί πλήθος μεγαλειωδών μηνυμάτων: για παράδειγμα βαστάμε τ'αρχίδια μας επειδή δείχνουμε τι θα πάρουν. Τα βαστάμε επειδή θέλουμε να τονίσουμε με τι μείναμε στο χέρι. Μπορούμε να βαστάμε κάποιον βουλευτή για να δείξουμε ότι είναι αρχίδια βουλευτής. Ομοίως με Υπουργό, Διευθυντή, Προϊστάμενο κλπ. Μπορούμε ακόμη το εκλάβουμε και ως φόρο τιμής στον μέγιστο Al Bundy. Ζωή να'χουμε να εφευρίσκουμε ερμηνείες.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι με τον συγκεκριμένο αχτιβυζμό θα ταρακουνηθεί για τα καλά το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα που μας πίνει το αίμα. Είναι βέβαιο ότι μετά απ'αυτό οι ίδιοι οι Γερμανοί θα έρθουν από μόνοι τους γονυπετείς να παρακαλάνε να υπογράψουμε ένα ελαφρύτερο για εμάς μνημόνιο, με χειρότερους όρους για'κείνους, αλλά εμείς θα είμαστε βράχοι, αμετακίνητοι στις δεσμεύσεις μας.

Διότι, ναι!, με τέτοιους αχτιβυζμούς αλλάζει το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μόνο έτσι θα σταματήσουν να πεθαίνουν παιδάκια στα νερά του Αιγαίου και όχι μόνο αυτού, μόνο έτσι θα επανέλθει η δικαιοσύνη και θα πρυτανεύσει η λογική. Γι'αυτό σας καλώ όλους να συμμετάσχετε στην "Απλή Μέθοδο των Τριών", την 1η Νοεμβρίου 2015 στο Σύνταγμα, για να δείξουμε ότι μεταξύ άλλων έχουμε κι αρχίδια Σύνταγμα. Αν δεν μπορείτε να παραβρεθείτε, κανένα πρόβλημα: πιάστε τ'αρχίδια σας όπου βρίσκεστε και ενωθείτε πνευματικά μαζί μας. Αν πάλι δεν σας βολεύει η μέρα, μας βοηθάει και αυτό διότι στ'αρχίδια μας εδώ που τα λέμε. Διότι από αρχίδια λαό, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά.

Τέλος θα ήθελα να απονείμω το Βραβείον της Ανδρομέδειας Κυανόλευκης Δεξιάς στον εμνπευστή του αχτιβυζμού "κοίτα με στα μάτια", διά την μεγίστην συμβολήν του στην Αναγέννηση του Έθνους και τον Πολιτισμό γενικότερα, καθώς και στην αντιμετώπιση της κρίσης ειδικώς.

Τι μεγαλεία ζούμε ρε γαμώτη μου...

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη

Την παραπάνω φωτογραφία πρέπει να την βλέπουμε μόνο σε τεράστια, δίχως πίξελς που να διατηρούν τάχα μου την ευπρέπεια.
Δεν βλέπω καμία ευπρέπεια σε μια τέτοια φωτογραφία.
Λύγισα... Τριών χρονών... Όσο κι ο γιός μου...
Θα μπορούσαν να παίζουν μαζί υπό άλλες συνθήκες.

Το ανθρώπινο είδος απέτυχε οριστικά.
Είμαστε μια δίποδη ακρίδα, μια μάστιγα που δεν της αξίζει να αναπνέει, να βρίσκεται σε αυτό το αστολίδι του Σύμπαντος μαζί με όλα τα υπόλοιπα πολιτισμένα ζώα.

Συμμετέχουμε όλοι στο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη. Μόλις δούμε την ασχήμια του εαυτού μας, των λόγων και των πράξεών μας, σπεύδουμε να γυρίσουμε το κεφάλι προς την άλλη μεριά. Και αμέσως προσπαθούμε να φτιάξουμε την ίδιαν εικόνα πιο ευπρεπισμένη, να μην μας στεναχωρεί το ίδιο, να μας δώσει το συγχωροχάρτι μας, να μας υπενθυμίσει ότι όλα τα κάνουμε καλά και στην πραγματικότητα αν δεν τα κάνουμε εμείς καλά κάποιοι άλλοι είναι που φταίνε. Και την ίδιαν στιγμή το Πορτραίτο μαζεύει όλη την σαπίλα της ψυχής μας, όλη την βρώμα, όλη την ασχήμια.
Και δείχνει ποιοι πραγματικά είμαστε.

Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου μία "σύνθεση" κάποιου υποπροϊόντος του ανθρωπίνου είδους, η οποία κυκλοφορεί κι αναπαράγεται ευρέως τις τελευταίες μέρες από άλλα υποπροϊόντα, ιδίως σε χριστιανογαμησέμας κύκλους αγάπης και λοιπής διπροσωπείας.

Νομίζω ότι αξίζει σε αυτές τις δύο φωτογραφίες να βρίσκονται κοντά, για να μας θυμίζουν
ποιοι πραγματικά είμαστε.

Και πριν προλάβει κάποιος να νομίσει ότι παίρνω το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς, να υπενθυμίσω ότι και οι δύο πλευρές τα ίδια σκατά είναι. Και οι μεν και οι δέ. Απεχθάνομαι ως ανόμοιούς μου όλους αυτούς που ψάχνουν να βρουν τη δικαιολογία για να εξηγήσουν και να ερμηνεύσουν. Απεχθάνομαι την έλλειψη ανθρωπιάς και κοινής λογικής, απεχθάνομαι τα πάντα στο είδος μου. Με κάνουν να ξερνάω όλοι αυτοί που έχουν ως προτεραιότητα τις τράπεζες, τα συνμφέροντα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θυμάμαι πριν λίγες μέρες που κάποιοι πανηγύριζαν ότι η Γερμανία σε μια ένδειξη ανθρωπιάς είπε ότι θα ανοίξει τα σύνορα: τόσο ηλίθιοι όλοι τους που δεν σκέφτηκε κανείς για ποιον λόγο είχαν κλείσει τα σύνορα.

Ως θεός που είμαι με έχει πλάσει ο άνθρωπος.
Θεωρώ κατάρα το γεγονός ότι είναι το ίδιο χέρι που έπλασε και τα δύο παραπάνω έργα.

Έχουμε χάσει την ουσία.
Δεν είμαστε άνθρωποι.
Ρωτάω τι έφταιξε το παιδάκι και κλαίω διότι απάντηση δεν παίρνω.
Και κλαίω κανονικά διότι είναι σαν τον γιό μου.

Και μη φοβάστε, η μιζέρια σας είναι ασφαλής. Το παιδακι δεν θα έρθει.

Αγαπημένα μου συγκροτήματα: Celtic Frost

Κατ' αρχήν πρέπει να περιγράψουμε το τοπίο.
Αν και έχει ξημερώσει εδώ και ώρα, η πρωϊνή ομίχλη δίνει έναν απόκοσμο τόνο στη Φύση. Το φως του ήλιου δεν έχει καταφέρει ακόμη να διασπάσει αυτό το αέρινο τείχος και να φέρει την ζεστασιά του στο έδαφος. Κάπου από το βάθος έρχεται μια περίεργη βοή. Είναι οι πολεμιστές που έρχονται.
Όχι, δεν πρόκειται για βάρβαρους εν αντιθέσει με το τι μπορεί να νομίζει ο οποιοσδήποτε. Και βασικά όσο κι αν το τοπίο θυμίζει αρχαιότητα, η αλήθεια είναι ότι το τοπίο βρίσκεται στο σήμερα αλλά αντί για κανόνια και πολυβόλα έχουν σπαθιά κι ασπίδες. Υπάρχει μια ανατριχιαστική ησυχία που διακόπτεται μόνο από το βάδισμά τους (όχι στρατιωτικά ρυθμικό αλλά σχετικά ελεύθερο). Πλησιάζουν στην πόλη η οποία ήδη εδώ και μια βδομάδα είχε λάβει τα προμηνύματα: διακοπή ρεύματος. Σκοτάδι παντού, πίσσα και θ'ακολουθήσει αίμα κι άμμος, σε μια μάλλον δικαιολογημένη σφαγή, αλλά δικαιολογημένη γιατί; Τι είχε συμβεί στο παρελθόν που να ήταν τόσο αποτρόπαιο ώστε να δικαιολογεί αυτήν την επικείμενη καταστροφή; Μήπως είναι απλώς ο προαιώνιος νόμος της Φύσης που θέλει πάντοτε τον ισχυρό να κυριαρχεί; Ή μήπως δεν γινόταν πάντα έτσι; Κι ο αδύναμος; Μήπως παρουσίαζε ποτέ την συγκατάθεσή του στην επικείμενη υποταγή; Όχι. Μόνο με αίμα λύνονταν οι διαφορές. Οι αγροί είχαν ερημώσει, τα σπαρτά περίμεναν υπομονετικά την συγκομιδή. Και όσο ο ήλιος έπαιρνε τη θέση του ολοένα και ψηλότερα στον ουρανό, τόσο γρηγορότερα πλησίαζε το σκοτάδι στην πόλη...

Θα αναρωτιέστε που κολλάει αυτός ο μυστηριώδης πρόλογος με τους Celtic Frost; Καλό το ερώτημα, αλλά η απάντηση είναι πολύ εύκολη: ένας τέτοιος πρόλογος είναι οι Celtic Frost. Σκοτεινός κι επικός συνάμα.
Η πρώτη μου επαφή με τους φοβερούς και τρομερούς Ελβετούς ήταν το To Mega Therion, κάπου στο 1990 (αν δεν με απατά η μνήμη μου). Μέχρι τότε τους ήξερα μόνο ως όνομα. Γενικά, στην εποχή που δεν υπήρχε ίντερνετ και που ο ξερολισμός του σήμερα ήταν η άγνοια του χθες, το να βρεις και ν'ακούσεις ένα τόσο δυσεύρετο συγκρότημα δεν ήταν και ό,τι πιο εύκολο ούτε καν στο tape trading κι ως εκ τούτου δεν μπορούσες να είσαι σίγουρος για τι μπορούσες να περιμένεις ακόμη κι όταν τελικώς έπεφτε στα χέρια σου. CDs άλλωστε δεν υπήρχαν ακόμη (ούτε και mp3 φυσικά) και οι δίσκοι των Celtic Frost δεν ήταν εύκολοι να τους βρεις (και συνήθως ήταν και ακριβοί, ακόμη και ως προς την ήδη ακριβές κασσέτες που και πάλι για την συγκεκριμένη μπάντα δεν πολυέπαιζαν στην πιάτσα), οπότε η λύτρωση (όταν έπιασα στα χέρια την αντεγραμμένη 90ρα maxell με το Mega Therion στη μία και το Into the Pandemonium στην άλλη) ήταν απερίγραπτη.
Το άκουσμα του Mega Therion αποτέλεσε αναμφίβολα το μεγάλο σοκ σε τέτοιο σημείο που πρέπει να ομολογήσω ότι μου πήρε μερικά χρόνια για να ακούσω "καθαρά" το Pandemonium. Κάτι τέτοιο δεν είχα ξανακούσει ποτέ μου (και βασικά ούτε έκτοτε ξανάκουσα διότι απλούστατα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο). Οκ, ομολογώ ότι τότε η εμπειρία μου στο μέταλ δεν ήταν ακόμη ιδιαίτερα μεγάλη: εκτός από νεοσσός στην ζωή, ήμουν νεοσσός και στη συγκεκριμένη μουσική, όμως πάντοτε ψαχνόμουν να βρω ό,τι μπορώ και ήμουν ανοικτός στα ακούσματα. Ακόμη κι έτσι όμως, κάποια ακούσματα αποτελούν το μουσικό ανάλογο της ανακάλυψης του τροχού: συνειδητοποιείς πως ό,τι κι αν ακολουθήσει, αυτό που μόλις συνέβη παραήταν μεγάλο και σημαντικό. Και μόνο ότι 25 χρόνια μετά, όχι απλά δεν νοιώθω να έχει χάσει σε φρεσκάδα αυτός ο δίσκος αλλά ίσα-ίσα κάνω μηχανικά την κίνηση να βγάλω το σπαθί, ν'αρπάξω την ασπίδα και να συμμετάσχω στην εκστρατεία, δείχνει την διαχρονικότητα και την ανωτερότητα που υπάρχει σε αυτόν τον δίσκο, όπου για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, νομίζω ότι ακόμη και σήμερα, με τα σύγχρονα μουσικά δεδομένα, το Mega Therion δεν μπορεί να περιγραφεί. Ντάξει, οκ, ούτε το Pandemonium μπορεί, αλλά το ιδίως πρώτο είναι το κάτι άλλο.

Λίγα χρόνια μετά, περί το 1994, έπεσαν στα χέρια μου το Morbid Tales και το Emperor's Return. Το σοκ συνεχίστηκε αμείωτο, οι τύποι αυτοί απλά δεν παίζονταν: σκοτεινοί σε τέτοιο βαθμό ωσάν να μην είχε φτάσει ποτέ ο πολιτισμός του ηλεκτρικού ρεύματος στα μέρη τους, κι επικοί σε βαθμό παράνοιας, αλλά κυριολεκτικά παράνοιας αφού προσέγγιζαν το θέμα με έναν εντελώς μυστηριώδη τρόπο.

The new kingdoms rise
By the circle of the tyrants
In the land of darkness
The warrior, that was me
Grotesque glory
None will ever see them fall
And hunts and war
Are like everlasting shadows

Μας πήρε και μας σήκωσε, λέμε...

Βέβαια η απογοήτευση ήρθε όταν κανάν χρόνο μετά καταφέραμε με τον Mad Putcher να βρούμε τα Cold Lake και Vanity/Nemesis, αλλά το θέμα εδώ σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Να πάμε λίγο να τα πάρουμε συνολικά τα πράγματα.

Οι Celtic Frost (δηλαδή κατά βάσιν ο Tommy) ήταν ένα συγκρότημα που είχε περίσσεια ταλέντου και ανησυχιών πάσης λογής και φύσεως. Έχοντας στην πλάτη το διαχρονικό βαρίδι (όπως ο ίδιος το είχε αποκαλέσει) των Hellhammer (τους οποίους ψιλοθεωρούσε γκασμάδες, όχι απολύτως άδικα αλλά όχι κι έτσι πια), δεν έκανε μια απλή αλλαγή ονόματος (διότι τα μέλη είχαν παραμείνει τα ίδια). αλλά επεδίωξε μια πλήρη ανακαίνιση, μια απόλυτη αλλαγή νοοτροπίας και τεχνοτροπίας, και σε επίπεδο εμφάνισης και σε μουσική. Η μεγάλη πλάκα είναι ότι από μόνοι τους οι Hellhammer ήταν πιο σκοτεινοί κι από το έρεβος (όποιος έχει ακούσει στη ζωή του έστω το Triumph of Death καταλαβαίνει απόλυτα τι εννοώ) οπότε η μετεξέλιξη σε Celtic Frost με τον τρόπο που έγινε, προφανώς και ήταν κάτι που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς, πλήν ίσως μόνο του Tom G. Warrior, αφού παρέσυρε τους πάντεςσαν χιονοστιβάδα δίχως να το περιμένουν.  Και όταν λέω τους πάντες, το εννοώ: και αυτου΄ς που τους γούσταραν κι εκείνους που δεν κατάφεραν ποτέ να τους εκτιμήσουν.

Όσον αφορά τη μουσική, με τυπικούς όρους οι πρώτοι 4 δίσκοι τους (2 ΕΡ και 2 πλήρεις) είναι αδύνατο να περιγραφούν με κάποια ταμπέλα. Το ξέρω ότι έχουμε μεγαλώσει στη χώρα του ψεύτικου κόσμου των ναρκωτικών του μέταλ χάμστερ, αλλά "δυστυχώς" δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση "τι είδος metal έπαιζαν οι Celtic Frost μέχρι και το Pandemonium", τόσο απλά. Επίσης, ο μεταγενέστερος όρος (εντυπωσιασμού) που επιχειρήθηκε ννα τους αποδωθεί ότι παίζουν avant garde εννοείται ότι δεν ευσταθεί, ακριβώς επειδή το avant garde δεν αποτελεί είδος μουσικής αλλά γενικότερη τεχνοτροπία.
Ο Mega Therion σαφώς και αποτελεί την λογική εξέλιξη των δύο πρώτων δίσκων, τόσο σε επίπεδο συνθετικό, όσο και σε feeling. Θυμάμαι μια φορά είχα βάλει στο walkman σε έναν  φίλο που δεν άκουγε metal ν'ακούσει κάποια τραγούδια από αυόν τον δίσκο και η αυθόρμητη αντίδρασή του ήταν να φωνάξει με γρέζα και άγρια φωνή (που δεν είχε τέτοια) ένα μακρόσυρτο "Πάμεεεε", λες και ήταν έτοιμος να συμμετάσχει στην εκστρατεία. Αν θέλουμε να κάνουμε μια απαραίτητη ιστορική αναδρομή για να θυμηθούμε από που πέρασε το μέταλ για να γίνει αυτό που ξέρουμε σήμερα, με τα τότε δεδομένα οι Celtic Frost ήταν ο ορισμός του black metal όπου ως black metal ορίζαμε το -τιμής ένεκεν- venόmειο είδος που συμπεριελάμβανε συγκροτήματα όπως οι Mercyful Fate, οι Bathory, οι Death SS κλπ. Κοινώς, το τότε black metal (που κατ' εμέ ήταν και το μόνο αυθεντικό με αυτόν τον τίτλο) δεν είχε να κάνει με τον ήχο, αλλά με την θεματολογία (η οποία εν αντιθέσει με όσα νομίζουν οι περισσότεροι δεν είχε να κάνει απαραίτητα με σατανάδες και λοιπές πορδές) και οι Celtic Frost ήταν ο ορισμός της μαυρίλας. Ή μάλλον πιο σωστά, της επικής μαυρίλας (βλ. Dethroned Emperor, Circle of the Tyrants, The Usurper, Jewel Throne κλπ, κλπ, κλπ). Σε αυτό το σημείο -για να καταδειχθεί το όλο μεγαλείο- θα ήθελα να μνημονεύσω δύο τραγούδια, που αποτελούν μεγαλείο επικού σκότους, δίχως καν να έχουν έστω έναν στίχο: τα Innocence and Wrath και Oriental Masquerade, δύο τραγούδια που τ'ακούς και ανατριχιάζεις καθώς νοιώθεις την αύρα του επικού μεγαλείου να σε διαπερνάει απ'άκρη σ'άκρη.
Φυσικά, το παρατηρητικό μάτι πρόσεξε ότι δεν έχω πει κουβέντα για το Into the Pandemonium. Δεν είναι ότι δεν έχω κάτι να πω γι'αυτήν την δισκάρα. Είναι ότι δεν θέλω να πω κάτι. Μιλάμε για έναν δίσκο που ξεκινάει από το Rex Irae και το Babylon Fell και φτάνει στο I won't Dance και το Mexican Radio. Δεν είναι εύκολο να σχολιάσεις αυτό το υπερτάτως ψαγμένο μεγαλούργημα, πέραν του να αρκεστείς στο σχόλιο πως πρόκειται περί δισκάρας. Πριν προχωρήσω, να εκθειάσω και την άριστη επιλογή της μπάντας στην επιλογή εξωφύλων, αφού στις δύο "μεγάλες" κυκλοφορίες δέσποζαν τα αντίστοιχα αριστουργήματα του προσφάτως εκλιπόντος H. I. Giger στο μεν εξώφυλο του Mega Therion (το οποίο βεβαίως αποτελούσε κλωτσιά στα παπάρια του πουριτανικού παγκόσμιο κατεστημένου που ανέκαθεν είχε το μέταλ στο στόχαστρο), του Ιερώνυμου Μπος στο δε Pandemonium.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε δυο κουβέντες για την αρκετά παρεξηγημένη συνέχεια, αρχής γενομένης από το Cold Lake, το οποίο αποτέλεσε επί σειρά ετών το παγκόσμιο αφοδευτήριο: τόσο χέσιμο έπεσε άμα τη κυκλοφορία του. Βάζω έναν αστερίσκο για να συνεχίσω αργότερα και πάω στο Vanity/Nemesis, το οποίο επί της ουσίας αν και έλαβε πολύ καλύτερες κριτικές, δεν αποτελεί τίποτε λιγότερο από ένα Cold Lake με καλύτερη παραγωγή και εδώ ξαναβάζω το αστερίσκο για λίγο παρακάτω.
Όλα τα χρόνια ο Tommy είχε αποδείξει ότι αρέσκεται στους πειραματισμούς (με τα δικά του δεδομένα βέβαια κι όχι με αυτά ενός φυσιολογικού ανθρώπου). Κάπως έτσι αποφάσισε κάποτε να βγάλει το Emperor's Return, κάπως έτσι αποφάσισε να βγάλει το Mega Therion, κάπως έτσι να βγάλει το Pandemonium, και κάπως έτσι αποφάσισε να κάνει και την μεταστροφή των Cold Lake και Vanity/Nemesis. Λυπάμαι, αλλά αυτά πάνε με το πακέτο και το πακέτο ή το παίρνεις ως έχει, ή το αφήνεις. Από πλευράς μου, δεν μπορώ να διαννοηθώ ότι θα αφήσω την πρώτη περίοδό τους μόνο και μόνο επειδή έβγαλαν δύο δίσκους οι οποίοι δεν αρέσουν στον πολύ κόσμο.
Και λέω στον πολύ κόσμο, διότι εμένα μου αρέσουν. Βεβαίως όχι όσο οι πρώτοι και πιθανώς όχι σε σημείο να σκέφτομαι ότι πρόκειται όντως για Celtic Frost, αλλά μου αρέσουν, ακόμη και ο Cold Lake, με τον οποίον ο Tommy έκανε μια ιστορική παπάτζα στο θέμα της παραγωγής και η οποία φάνηκε με την κυκλοφορία της καταπληκτικής συλλογής Parched with Thirst Am I and Dying (πείτε μου ποιος άλλος διάολος πλην αυτού θα έβγαζε κυκλοφορία με τέτοιον τίτλο). Στην συλλογή αυτή περιέρχονται μια δυο ακυκλοφόρητες στιγμές τους (όπως πχ το Journey into Fear των demo εποχών από την εποχή που ακόμη οι Hellhammer ήταν νωποί στο προσκήνιο), κυρίως όμως οι πειραματικές στιγμές τους από όλη τους την πορεία. Δύο από αυτές τις στιγμές προέρχονται από το Cold Lake και δύο από το Vanity/Nemesis, όλες επανηχογραφημένες (ή μάλλον πιο σωστά, επανεπεξεργασμένες). Η διαφορά ανάμεσα στα τραγούδια αυτά από την συλλογή και τα "αυθεντικά" των δίσκων είναι κάτι παραπάνω από εντελώς χαοτική: με τα τραγούδια της συλλογής διερωτάσαι τι κομματάρες είναι αυτές, με τα αντίστοιχα (ίδια) των δίσκων όμως σφυράς αδιάφορα. Κοινώς, τους δύο δίσκους αυτούς επί της ουσίας τους έθαψε ο Tommy με την κάκιστη παραγωγή που έκανε (αν και στο V/N την είχε ψιλοδιορθώσει), γεγονός που ήρθε και προστέθηκε στο διαχρονικά δυσκοίλιο σε τέτοιου είδους ουσιαστικούς νεωτερισμούς μέταλ κοινό, το οποίο ιδίως στις τότε εποχές δεν σήκωνε και πολλές αποκλίσεις από το κοινώς αποδεκτό (δεν θέλω να σας υπενθυμίσω ας πούμε τι καντήλια είχαν ακούσει οι Maiden για τα Somewhere in Time και 7th Son, έτσι για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης).

Ο παρατηρητικός αναγνώστης του παρόντος ιστολογίου (ελληνιστί, βλογιού) ήδη θα έχει πεταχτεί από την πολυθρόνα του ανακράζωντας θριαμβευτικά: "Άδη, μα... σου αρέσει το glam;;;". Απάντηση: όχι, τουναντίον το απεχθάνομαι. Οι δυο αυτοί δίσκοι δεν είναι glam, όση λακ κι αν έβαλε ο Tommy στο βίδεον κλιπ του Cherry Orchards (όπως αντίστοιχα δεν ήταν ποτέ glam και οι Warlord στο Cannons of Destruction, ας πούμε). Το glam εκείνο το φεγγάτι ήταν τραγικά της μόδας και οι όχι ιδιαίτερα δημοφιλείς (για πλήθος λόγων) Celtic Frost, κυριολεκτικά μισό βήμα πριν τη διάλυση (που τελικώς δεν απεφεύχθη πολύ λίγα χρόνια αργότερα) επιχείρησαν να αφήσουν το στίγμα τους -προσοχή, το δικό τους στίγμα κι ουχί να παρασυρθούν από τη μόδα- πάνω από το σημείο που απλώς έτυχε να κοιτάζει ο κόσμος εκείνη την περίοδο, με την ελπίδα ότι θα τους προσέξουν λίγο περισσότερο. Δυστυχώς για τους ίδιους, όμως, δεν είχαν ούτε γκόμενες και ξέκωλα στα δικά τους βίδεον κλιπς της εποχής, ούτε μιλούσαν για αλησμόνητες αγάπες και κωλαράκια που θα ήθελαν να πηδήξουν, στέλνοντας φιλάκια και μαζεύοντας εσώρουχα στην τσέπη όπως όλα τα συγκροτήματα του είδους. Οι Frost απλώς πήραν τη μουσική τους και την προσάρμοσαν σε αυτό που θεωρούσαν "τις εποχής". Αν σκεφτείτε αυτούς τους δύο δίσκους με παραγωγή όπως αυτήν της απίστευτης συλλογής, θα διαπιστώσετε ότι δεν απέχει πολύ από μια λογική (εξίσου πειραματική) συνέχεια του Into the Pandemonium, κάτι που αποδεικνύεται και από τις ίδιες τις συνθέσεις: δεν είναι δυνατόν από τη μία μεριά να αποθεώνονται το Mexican Radio ή το I won't Dance ή το Sorrows of the Moon και από την άλλη να αναρωτιέται κόσμος και κοσμάκης τι μαλακία που είναι η κομματάρα Juices Like Wine μόνο και μόνο επειδή το Cold Lake το έθαψε ο παγκόσμιος μέταλ τύπος (δηλαδή τα μέταλ χάμστερ όλων των χωρών). Οκ, δεν είπαμε ότι είναι Mega Therion αλλά υπάρχει κι ένα όριο πια και ούτως ή άλλως όλα τα συγκροτήματα δικαιούνται την κακή τους κυκλοφορία.

Όσον αφορά τη συλλογή Parched with Thirst Am I and Dying που ανέφερα και πιο πάνω, νομίζω ότι αποτελεί το κύκνειο άσμα τους, ακριβώς επειδή έδωσε το στίγμα ολόκληρης της σταδιοδρομίας τους. Όπως μνημόνευσα και πιο πριν, δεν περιέχει τα καλύτερα, ως είθισται να κάνουν οι περισσότερες μπάντες. Τουναντίον περιέχει τα πιο περίεργα, από όλες τις απόψεις, μαζί με μια δυο πινελιές του παρελθόντος. Βασικά αν και συλλογή μπορεί πολύ άνετα να χαρακτηριστεί δισκάρα.
Οι Celtic Frost πέτυχαν το εξής απίστευτο: μέσα σε μόλις 7 χρόνια (85-92), μπόρεσαν να κάνουν τα πάντα (για το μέτρο τους): έβγαλαν σε μία τριετία (85-87) τα υπέρτατα αριστουργήματα αλλά ουδέποτε τους αναγνωρίστηκε στην έκταση που έπρεπε. Έφτασαν στην αυτοκαταστροφή σε μία διετία (88-90), τόσο από λάθη, όσο και από τις επιλογές τους που ήταν αδύνατον να συνδυαστούν με το κοινό στο οποίο απευθύνονταν. Και τελικώς έβαλαν και μια πινελιά μελαγχολική, δίκην "κλάστε μας τρεις μάντρες" και διαλύθηκαν έχοντας γευτεί όλο το ποτήρι της αδικίας, μέχρι την τελευταία σταγόνα....

...μέχρι το 2006 δηλαδή οπότε μάλλον και παρασύρθηκαν από τη λαίλαπα των επανασυνδέσεων και έβγαλαν έναν δίσκο που είτε είναι ό,τι πιο ψαγμένο έχει κυκλοφορήσει ποτέ σε όλα τα είδη μουσικής, γαστρονομίας, αστροφυσικής και δεν ξέρω κι εγώ που αλλού, είτε πρόκειται για την μεγαλύτερη παπάτζα όλων των εποχών. Δυστυχώς τείνω προς το δεύτερο, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν θέλω να το σκέφτομαι ως κυκλοφορίων αυτής της πολυαγαπημένης μου μπάντας που προσέφερε τόσα πολλά στη μουσική (και την τέχνη γενικότερα) που πιθανώς ούτε καν η ίδια δεν μπόρεσε ποτέ να το συνειδητοποιήσει. Διότι -έτσι απλά- οι Celtic Frost ήταν πάντοτε τέχνη. Ακόμη και με τα εφηβικά προεόρτια της σκανδιναυικής Black metal σκηνής μέσω των Hellhammer, όπου ο Tom κατάφερε να επηρεάσει μερικές δεκάδες χιλιάδες κόσμο, αποτελόντας ίσως το πιο επιδραστικό συγκρότημα που πέρασε ποτέ τουλάχιστον από τον κόσμο του μέταλ και σε επίπεδο image, και σε επίπεδο μουσικής (αν και κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να τους αντιγράψει), και σε επίπεδο περιεχομένου, ακόμη και σε επίπεδο ονοματολογίας. Και μην ξεχνάμε τις ατάκες: στον Tommy ανήκει η μνημειώδης ατάκα "Venom kill music, we kill Venom" που νομίζω τα λέει όλα. Επίσης, αν και δεν είναι δικιά του νομίζω, είναι αυτός που καθιέρωσε την ατάκα "Only Death is real" που για ένα (μεγάλο φεγγάρι) είχεψ γίνει εφάμιλλη με το Up the Irons των Maiden, το Up the Hammers των Manilla και το death to False Metal των Manowar.

Βεβαίως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι και οι ίδιοι βοήθησαν στο να βγάλουν τα ματάκια τους με τα ίδια τα χεράκια τους. Ο Ain ας πούμε, όσο ταλαντούχος υπήρξε ως μουσικός, άλλο τόσο προβληματικός υπήρξε ως άνθρωπος και φυσικά ο Tom που έριχνε το βάρος στην μουσική τον κράταγε ακριβώς για το πρώτο σκέλος, παρόλο που έφτασε σε σημείο να τον αφήσει στα κρύα του λουτρού στις ηχογραφήσεις του Mega Therion στο οποίο παίζει μόνο σε 2 τραγούδια. Αντίστοιχα, πέραν του υπερβολικού πειραματισμού σε σχέση με τον όσον άντεχε ο κόσμος του μέταλ, έκαναν κι άλλα λάθη, όπως promotioning. Aς πούμε, όταν είχε κυκλοφορήσει το Emperor's Return που προανήγγειλε την "επικείμενη κυκλοφορία του Necromantical Screams", δεν εννοούσε το τελευταίο τραγούδι του επόμενου δίσκου, αλλά ότι έτσι θα ήταν το όνομα του δίσκου (και ευτυχώς που δεν βγήκε έτσι, διότι το Mega Therion είναι απείρως πιο γαμάτο). Όταν όμως ακούς αυτήν την απερίγραπτη μουσική, δεν είναι δυνατόν να στέκεσαι σε τέτοιες λεπτομέρειες. Δεν είναι δυνατόν ν'ακούς ας πούμε τον ασύλληπτο ρυθμό (αλλά και ειρμό) του Dethroned Emperor και να αντιστέκεσαι στο μεγαλείο, ούτε να θαυμάζεις το απίστευτο παίξιμο του Reed St. Mark και να αναρωτιέσαι με πόσα χέρια και πόσα πόδια παίζει ο άνθρωπος. Κι όσον αφορά εκείνη την καταραμένη εισαγωγή του Circle of the Tyrants... Καταραμένη... Δε βγαίνει με τίποτε...

Δεν υπάρχουν λόγια.
Παμμέγιστοι.

(And) dark ships sailed beyond those lost realms

Through gates to eternity, above the sleeping mind

Innocence and Wrath
https://www.youtube.com/watch?v=oxtZc-pRC1Q

Oriental Masquerade
https://www.youtube.com/watch?v=HngrV6bn0Jc

Dethroned Emperor
https://www.youtube.com/watch?v=qnFYwNw7-dU

Circle of the Tyrants
https://www.youtube.com/watch?v=41PxFzoqULU

Jewel Throne
https://www.youtube.com/watch?v=qm7qQlWmMEc

(και ένα bonus)
Satanic Rites (Hellhammer)
https://www.youtube.com/watch?v=5sTGxdobvvk

Το Αύριο της Ευρώπης μέσα από το Σήμερα της Ελλάδος (ένα ευρωπαϊκό πολιτικό μανιφέστο)

Κατ' αρχήν και για να ξεκινήσουμε με τα ιστορικά γεγονότα της τελευταίας συνόδου των ευρωπαΪκών μηχανισμών, νομίζω ότι κατέστη σαφές πως επρόκειτο για κανονική μάχη. Δεν τις λες και λίγες 17 ολόκληρες ώρες.
Προσωπικά, εντυπωσιάζομαι από πολλά "παράλληλα" θέματα αφού διαπίστωσα πως είναι πολλά αυτά που διαφεύγουν της αντίληψης μεγάλου μέρους του κόσμου. Για παράδειγμα, παλιά λέγαμε όλοι (και από πριν γεννηθεί η γενιά μου κιόλας) πως το τέταρτο ράιχ θα είναι οικονομικό. Διαπίστωσα πως ενώ η εν λόγω ρήση που έστω και καθ'υπερβολή ομολογούσε την ισχύ της γερμανικής οικονομίας, ουσιαστικά ελάχιστοι μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συνεπαγόταν και τελικω απεδείχθη ότι απλώς έλεγαν την εν λόγω φράση επειδή τους άρεσε να τη λένε.

Ο πόλεμος, αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι, δεν είναι απαραίτητο να γίνεται μόνο με όπλα. Ο πόλεμος στον σύγχρονο κόσμο έχει πολλά πρόσωπα, και αποδεδειγμένα όσο λιγότερα όπλα έχει, τόσο πιο αποδοτικός είναι.
Παλιά αν ήθελες να επιτύχεις κάτι, είτε έστελνες ένοπλες ομάδες (ακόμη και "υπόπτων" ιδεολογιών), είτε έστελνες απευθείας τις δυνάμεις σου, αφού κάπου στο ενδιάμεσω είχες επιχειρήσει και διπλωματικά να πάρεις αυτό που ήθελες. Πλέον έχει αλλάξει το πράγμα: μπορείς ας πούμε να διοχετεύσεις μια πληροφορία στο διαδίκτυο, ή να πας να επενδύσεις σε ένα κράτος και μετά να το στραγγαλίσεις οικονομικά, ή να τους επιτεθείς στις τράπεζες κ.ο.κ. Το εύρος των όπλων έχει αλλάξει. Παλιά όταν έκαναν λόγο για βρώμικα όπλα εννοούσαν πχ τις βόμβες χημικών, ή τους ιούς, ή ακόμη και το βαρύ πυροβολικό όπως τις ατομικές βόμβες ή τις βόμβες υδρογόνου, όμως εδώ και πολλά χρόνια τα βρώμικα όπλα είναι άλλα και είναι πολύ πιο αποτελεσματικά αφού ναι μεν διαλύουν το κράτος αλλά αφήνουν πίσω τον κόσμο ώστε να υπάρχουν αυτοί που χρωστάνε.

Νομίζω, λοιπόν, ότι οι πολύ πρόσφατες εξελίξεις προσφέρονται για πολύ σημαντικά συμπεράσματα, των οποίων την αξία θα μπορέσουμε (όλοι) να συνειδητοποιήσουμε πολλά χρόνια αργότερα, παρόλο που ήδη έχουν αφήσει μια πρώτη έντονη γεύση.
Κατ' αρχήν να πάρουμε την Ευρώπη, που είναι και (δικαίως) το μεγάλο κομμάτι της πίτας. Τις τελευταίες μερες μέχρι και ο πιο δύσπιστος πείστηκε για τις πραγματικές προθέσεις της γερμανικής ηγεσίας καθώς και για το τι ακριβώς σχέση επιθυμεί να έχει η γερμανική οικονομία με τις οικονομίες των άλλων κρατών. Κοινώς, η Γερμανία έδειξε (ξανά) το αποκρουστικό της πρόσωπο, το οποίο διόλου συμπτωματικώς ουδόλως διαφέρει από το ναζιστικό πρόσωπό της επί (Καγκελαρίου) Χίλτερ.
Η Γερμανία έδειξε τι ακριβώς Ευρώπη θέλει και αν και φαινομενικά δείχνει να πήρε αυτό που ήθελε, νομίζω ότι ουσιαστικά έχασε πολλά περισσότερα. Ας τα προσεγγίσουμε.
(ακολουθεί ανάλυση λα καλούτ σπεσιάλ που λέει κι ο Γεωργίου. Αράχτε με τον καφέ ή το ποτό σας και απολαύστε)

Μέρος πρώτον, τα ευρωπαϊκά.
Κατά πρώτον, η άκαμπτη κι εν πολλοίς απάνθρωπη και εκδικητική στάση της Γερμανίας ενεργοποίησε τους Γάλλους, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και σε πολιτικό, μην πω ιδίως σε πολιτικό. Οι Γάλλοι (κατέστη σαφές ότι) συνειδητοποίησαν αρκετά πράγματα αυτές τις μέρες, όπως για παράδειγμα πως όσο κι αν θέλουν να τους εκβιάζουν οι Γερμανοί (και το έχουν κάνει πολλές φορές), παραμένουν υπερβολικά μεγάλο μέγεθος για να ελέγχονται και κυρίως ότι η γαλλική σφαίρα επιρροής έχει λείψει από την Ευρώπη όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το γεγονός ότι ο Ολλάντ για πρώτη φορά στην προεδρική του θητεία αποφάσισε να ξεφύγει από τη μετριότητα και να υψώσει πολιτικό ανάστημα, θυμίζοντας έστω και λίγο τους προκατόχους του περασμένων δεκαετιών, είναι κατόρθωμα που δεν πρέπει να απεμπωλήσουν οι Γάλλοι διότι η Ευρώπη τους χρειάζεται ως πολιτικό πόλο προκειμένου να μπορέσει η Ευρώπη να επανέλθει στις ανθρωπιστικές της Αξίες.
Το δεύτερο είναι το θέμα των συμμαχιών, όπου εδώ πέρα έχουμε πολύ αξιόλογα συμπεράσματα να εξάγουμε. Πριν από λίγες εβδομάδες (αν θυμάστε) το σκορ στα γιούρογκρουπ έγραφε 18-1. Στην μία μεριά η φτωχή Ελλαδίτσα και στην άλλη οι υπόλοιποι, κρυμένοι πίσω από τη γερμανική σκιά είτε λόγω φόβου, είτε λόγω κοινών συμφερόντων, είτε λόγω σύμπτωσης πολιτικών θέσεων, είτε και λόγω άγνοιας αν θέλετε. Σημασία έχει το σκορ (που για να πετάξω και την κακία μου, πλήθος γελοίων τε και ηλιθίων εντός συνόρων πανηγύριζαν εξ αυτού του γεγονότος, λες και είχαν κάτι να κερδίσουν αν καταποντιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ). Το σαββατοκύριακο, όμως, τα πράγματα άλλαξαν άρδην, έστω και δειλά-δειλά.
Οι Ισπανοί όταν έπρεπε να μας υποστηρίξουν αποστασιοποιήθηκαν, το ίδιο και οι Ιταλοί, το ίδιο και οι Πορτογάλοι, το ίδιο και οι Ιρλανδοί. Το σχολιάζαμε και στο προηγούμενο υπερσενδόνι άλλωστε. Τις τελευταίες μέρες όμως διαπιστώσαμε κάτι αξιοθαύμαστο: αρχικώς οι Ιταλοί διά στόματος Ρέντζι (ήτοι επισήμου στόματος) έπαιρναν ανοικτά το μέρος μας. Φυσικά για να μην έχουμε αυταπάτες ότι ξαφνικά μας αγάπησαν πρέπει απλώς να συνειδητοποιήσουμε πως ανακάλυψαν ότι είναι οι επόμενοι στη σειρά και πως ό,τι υποστήριζαν για την Ελλάδα τόσα χρόνια, τα ίδια και χειρότερα θα γίνουν και στην Ιταλία. Το ακόμη πιο αξιοθαύμαστο όμως ήταν η ξαφνική ουδετερότητα των άλλων χωρών: Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία, ενώ επί της ουσίας ήξεραν πως τυχόν θετική έκβαση για την Ελλάδα θα σήμαινε πιθανώς το πολιτικό τέλος των εν λόγω κυβερνήσεων, αυτές έλαβαν ουδέτερη θέση. Μην την υποτιμούμε αυτήν την ουδέτερη θέση, όπως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμούμε και τις ουδέτερες θέσεις του Λουξεμβούργου και της Αυστρίας! Η Αυστρία ιδίως είναι για τους Γερμανούς ό,τι και η Κύπρος για την Ελλάδα αλλά και όμως, πήρε ουδέτερη θέση σχεδόν στο σύνολο των συνομιλιών και ουσιαστικά η μόνη τοποθέτηση "υπέρ" της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ ήταν ότι "είναι έτοιμη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο". Το ίδιο και το Λουξεμβούργο, παρόλο που θα αρκούσε μια μόνο κουβέντα του (γερμανοτραφούς) Γιουνκέρ για να πράξει αλλιώς. Και φυσικά ήταν και η Μάλτα στο γκρουπ των ουδετέρων, που και μόνο ως μικρή χώρα θα ήταν λογικό να συνταχθεί με τους ισχυρούς.
Πάμε στο τρίτο τώρα, που έρχεται να επιβεβαιώσει το προηγούμενο: οι Γερμανοί για λόγους τακτικής επέμειναν σε μία πολύ σκληρή διαπραγμάτευση με άκρως απάνθρωπους όρους. Είθισται σε μία διαπραγμάτευση να μπαίνουν μέσα όροι ανούσιοι που παρουσιάζονται ως σημαντικοί με σκοπό να βγουν στην συνέχεια και να αποδειχθεί ότι κάθε πλευρά έκανε πίσω σε κάποια σημεία των απαιτήσεών της. Η αλήθεια είναι ότι εμείς δίχως ρευστό πλέον, δεν είχαμε και πολλά διαπραγματευτικά ατού, οπότε ήταν πολύ εύκολα στο χέρι των Γερμανών να πάρουν ό,τι θέλουν με λιγότερο εμφατικό τρόπο, αλλά δεν το έκαναν. Γιατί; Διότι όπως έχουμε ξαναπεί εδώ και μήνες, επειδή διακυβεύονται πολλά, ήθελαν να τιμωρήσουν χαρακτηριστικά τη χώρα για να το δουν και οι υπόλοιποι και να συμμορφωθούν ανάλογα. Όμως εκεί που (είμαι βέβαιος ότι) περίμεναν να έχουν την πλήρη υποστήριξη όλων (άντε με ελάχιστες μικροδιαρροές), διαπίστωσαν ότι παρέμειναν με τις πρώην ανατολικές χώρες, τη συν τη Φινλανδία και την Ολλανδία. Το Βέλγιο που σχεδόν παραδοσιακά δένεται στο γερμανικό άρμα, ουσιαστικά πήρε την ίδια θέση με τους Αυστριακούς (ναι μεν αλλά) απλά με λίγο πιο εμφατικό τρόπο, οπότε ας το συμπεριλάβουμε στους "αντιπάλους" μας. Είναι προφανές ότι βλέποντας αυτήν την εξέλιξη οι Γερμανοί συνειδητοποίησαν ότι ήταν πολιτικά (και ηθικά) εκτεθειμένοι (ιδίως έχοντας εμφατικά απέναντί τους την Ιταλία και τη Γαλλία) και αυτό αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες να σκληρύνουν τη θέση τους απέναντί μας, κάτι το οποίο επί της ουσίας λειτούργησε υπέρ μας (αν και όχι με βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα).
Το πόσο επηρέασε αυτό την πορεία των διαπραγματεύσεων νομίζω ότι αποδεικνύεται από το γεγονός ότι επί της ουσίας από τις σκληρές γερμανικές θέσεις δεν πέρασε καμία, το οποίο το λες και διπλωματική ήττα, έστω και καθ'υπερβολή. Θα μου πείτε βέβαια, και σωστά, ότι και τα όσα πέρασαν οι Γερμανοί τα ήθελαν. Μμμμ... εδώ μπλέκει το πράγμα. Και ναι, και όχι. Σαφώς και οι Γερμανοί ουσιαστικά έφτιαξαν τον σκελετό της συμφωνίας, αυτό που ήθελαν όμως να κάνουν ήταν να περάσει και η έμφαση. Η οποία έμφαση καταποντίστηκε και μάλιστα κατόπιν πιέσεων και κατακραυγής όχι τόσο δικής μας, αλλά τόσο σε γερμανικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνεπώς διαφαίνεται ότι δεν τους πολυβγήκε η εξέλιξη, διότι αυτό που πήραν (το οικονομικό) ούτως ή άλλως θα το έπαιρναν και με άλλους τρόπους, αλλά αυτό που δείχνουν να έχασαν (σε διπλωματικό επίπεδο) δεν ξέρω κατά πόσον θα μπορέσουν να το επανακτήσουν.
Τέταρτον και ίσως το σημαντικότερο όλων, η κατακραυγή που έφαγαν οι Γερμανοί κυριολεκτικώς σε παγκόσμιο επίπεδο (μηδέ του εσωτερικού της χώρας τους εξαιρουμένου) ήταν κάτι το καινοφανές. Δεν μιλάμε απλώς για όλους αυτούς που έβγαιναν τις προηγούμενες μέρες και τα έχωναν με μικρότερο ή μεγαλύτερο στόμφο (εγγνωσμένου κύρους οικονομολόγοι, πολιτικοί κλπ), ούτε για εκείνους που ακόμη και πέραν των ασταμάτητων παρεμβάσεών τους (όπως οι Αμερικάνοι) έφτασαν σε σημείο να ετοιμάζουν έως και... task force για να την πέσουν (διπλωματικά) στη Γερμανία (όπως οι... Αμερικάνοι) σε περίπτωση που το παρατράβαγε η Γερμανία εις βάρος της Ελλάδας. Στα μεγάλα συν της εξέλιξης (σε πολιτικό, πάντα, επίπεδο) συμπεριλαμβάνονται και όλες οι χθεσινές παρεμβάσεις σχεδόν σύσσωμου του πολιτικού κόσμου της Γερμανίας και όχι μόνο αυτού αλλά και όχι μόνο εντός Γερμανίας. Μη νομίζετε ότι ο Γερμανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει περισσότερο ουσιαστικό ρόλο από τον δικό μας. Δυστυχώς ένα αντίστοιχο διακοσμητικό χώρου είναι και αυτός, όμως ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι ο Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας, ο οποίος (πέραν της εξόχως συμβολικής επισκέψεώς του προ μηνών στη χώρα μας) εκτιμώ ότι ένοιωσε την μεγάλη εσωτερική ανάγκη να παρέμβει υπέρ της χώρας μας. Φυσικά εννοείται ότι μας τα έχωσε κιόλας, αυτό έλειπε δα να μην κράταγε και τους τύπους, αλλά δεν ήταν μόνο αυτός. Είδαμε πλήθος από πολιτικούς από διάφορες χώρες να παίρνουν αναφανδόν το μέρος της Ελλάδας, ενώ πέραν όλων αυτών είδαμε σχεδόν σύσσωμο τον διεθνή τύπο να τα χώνει στη Μέρκελ και (ιδίως) τον Σόιμπλε. Μέχρι και ο Ντράγκι (που αποτελεί από τους πλέον ενδεικτικούς αχυρανθρώπους) όλοι μαρτυρούν ότι έγινε μαλλιά κουβάρια με τον μισάνθρωπο, κάτι που δε νομίζω να το περίμενε κανείς. Ακόμη και το Spiegel που επί σειρά ετών αποτελεί τον λαγό της Καγκελαρίας, την Κυριακή ανέβασε άρθρο που έκραζε τον Σόιμπλε κάνοντας λόγο για φρικώδη μέτρα κατά της Ελάδος. Όλα αυτά αποτελούν τεράστια ήττα της Γερμανίας σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Το πέμπτο σημείο που επί της ουσίας έρχεται να συνεχίσει από το προηγούμενο έχει να κάνει με την κινητοποίηση αρκετού κόσμου σχεδόν σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε άλλες περιπτώσεις επειδή απλώς αηδίαζαν από αυτά που έβλεπαν εις βάρος της χώρας μας, σε άλλες επειδή βλέπουν τι έρχεται σ'εκείνους, σε άλλες επειδή θυμούνται τι έχουν τραβήξει σε αντίστοιχες περιπτώσεις και σε άλλες απλώς επειδή έχουν ιστορικές γνώσεις και η στάση της Γερμανίας κάτι τους θυμίζει, ή ακόμη και από απλή πολιτικοποίηση. Σε κάθε περίπτωση, θέλω να πιστέυω η Γερμανία ακόμη κι αν δεν κατάλαβε τι ακριβώς διημείφθη, σίγουρα αντελήφθη ότι "κάτι" πρέπει να συνέβη και εννοώ κάτι που δεν ήταν στο πρόγραμμα.
Έκτον, κάτι που πλέον ουδείς μπορει να αμφισβητήσει διότι όλες οι πληροφορίες (ακόμη κι από διαφορετικές χώρες) συγκλίνουν προς τα'κεί, η Γερμανία χειρίστηκε την υπόθεση του δημοψηφίσματος με τρόπο τέτοιον ώστε να ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Οι προσπάθειες αυτές εντάθηκαν ιδίως κατά την Κυριακή, όπου ανερυθρίαστα εγινε μνεία (και όχι μόνο από την κωλοκιτρινοφυλλάδα Bild όπως εσφαλμένα νομίζει πολύς κόσμος) ακόμη και για αντικατάσταση της κυβέρνησης με αντιστοιχη τεχνοκρατών. Μάλιστα, σύμφωνα με τις ρεπορτάζ που άκουσα (και τα οποία έτρεχαν ασταμάτητα), ο προβληματισμός κάποιων εκ των... "εταίρων" μας καθώς και των υποτιθέμενων "θεσμών" ήταν το πως θα μπορούσε μια τέτοια κυβέρνηση να διαρκέσει καθ'όλο το διάστημα του υπό συζήτηση (νέου, τρίτου) μνημονίου. Όλα αυτά έδειξαν σε όλους την αντιδημοκρατική τροπή που έχει πάρει η γερμανική Ευρώπη και τα όργανά της, με αποτέλεσμα όλα αυτά να φορτωθούν (δικαίως) στην Γερμανία και να δείξουν το πραγματικό της πρόσωπο.
Έβδομον, το οποίο πρακτικά συνδυάζει όλα τα υπόλοιπα έχει να κάνει με μια αναμφίβολη έγερση των Ευρωπαϊκών χωρών σε διάφορα επίπεδα, η οποία φυσικά ακόμη δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε τί επίπεδο έχει συντελεστεί, αλλά το μόνο βέβαιο πλέον είναι ότι είναι κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει. Η κινητοποίηση αυτή είναι βέβαιο ότι δεν είχε υπολογιστεί από τους σχολαστικούς Γερμανούς. Όλα αυτά τα χρόνια η γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ είχε συνηθίσει να δίνει εντολές και όλοι να χορεύουν βάσει αυτών των εντολών, είτε αυτοί είναι κυβερνήσεις, είτε λαοί ολόκληροι. Το περασμένο σαββατοκύριακο όμως ενώ οι Γερμανοί επί της ουσίας περίμεναν έναν περίπατο και ένα άνετο σκορ (για να μιλήσουμε ποδοσφαιρικά), ο περίπατος δεν ήρθε κι όχι μόνο αυτό αλλά υπάρχουν και κάποιες υπόννοιες για πανωλεθρία κιόλας.
Να εξηγηθώ: οι χειρισμοί του Τσίπρα απεδείχθησαν ατυχείς όλους τους περασμένους μήνες, υπό την έννοια ότι έχασε πολύτιμο χρόνο και βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Ακόμη και με την ίδιαν πολιτική τακτική, ακόμη και με το δημοψήφισμα στο πλάνο, θα έπρεπε όλα να είχαν γίνει τουλάχιστον δύο μήνες πριν, προκειμένου να έχει τον χρόνο να ταρακουνήσει για τα καλά το παγκόσμιο οικονομικό οικοδόμημα αφού έτσι είχε αποφασίσει να πράξει. Μέσα σε δύο ψωροβδομάδες όμως, το σύστημα μπορεί να προφυλαχτεί διότι το διάστημα είναι μικρό. Οπότε μοιραία οι Γερμανοί ήξεραν ότι η χώρα έχει ξεμείνει και από ρευστό και από χρόνο και αρκούσε να κάνουν απλώς αυτό που έκαναν, δηλαδή να κάνουν καθυστερήσεις στο κέντρο μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη. Το πρόβλημα το είχαμε εμείς άλλωστε, ή μάλλον πιο σωστά, το μείζον πρόβλημα (διότι υπό άλλες συνθήκες οι άλλες χώρες θα είχαν μεγαλύτερο, όμως όπως λέει και η σοφή παροιμία με πορδές αυγά δεν βάφονται). Όμως στους Γερμανούς δεν έφταναν απλώς οι καθυστερήσεις, έπρεπε να κάνουν κι επίδειξη δύναμης κιόλας, κι εκεί -από την εκδικητικότητά τους- ήταν που έχασαν την μπάλα και τους γύρισε μπούμπερανγκ ο όλος χειρισμός.

Μέρος δεύτερον, τα ελληνικά.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να γράψει κανεις για την ελληνική πλευρά, σε σημείο να μην ξέρεις από που να πρωτοξεκινήσεις καθώς και τι να αφήσεις έξω για να μην σχολιάζεις μέχρι την ερχόμενη βδομάδα.
Το πρώτο που πρέπει να να σκεφτεί κανείς είναι μετά βεβαιότητος οι πολιτικοί χειρισμοί που έλαβαν χώρα, όχι απαραίτητα το τελευταίο πεντάμηνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όλων των περασμένων δεκαετιών. Ο πολύς κόσμος αγόμενος και φερόμενος από τη βλακεία που τον δέρνει (ελληνικό προϊόν, ΠΟΠ), από την απαιδευσιά, καθώς και από τα πολιτικά του πάθη, πάντοτε πίστευε ότι οι δικοί του τα έκαναν όλα καλά μέχρι που έρχονταν οι άλλοι και τα έκαναν όλα σκατά. Η πραγματικότητα είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν λιγότερο ή περισσότερο τραγικές (με ελάχιστες και πολύ συγκεκριμένες εξαιρέσεις, που δεν θέλω να επεκταθώ τώρα σε αυτό) και συνολικά γιγάντωσαν το πρόβλημα. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ήταν όλες εξίσου υπεύθυνες, όμως στο σημείο που έχουμε φτάσει το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξεψαχνίσουμε το θέμα ψάχνοντας για ενόχους. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε από την πρώτη κιόλας μέρα με την πλάτη στον τοίχο (κυρίως εξαιτίας των σχεδόν προδοτικων χειρισμών Σαμαρά με την τετράμηνη παράταση, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει να μπουρλωτιάσει κάθε γόνιμο έδαφος που μπορεί να υπήρχε με τις εξαγγελίες του περί σχεδόν... αποπομπής του ΔΝΤ από τη χώρα πριν τη λήξη του τότε προγράμματος, ή με τους χειρισμούς ώστε να παύσουν οι πληρωμές από τον Αύγουστο κιόλας, ενώ εμείς τα μέτρα τα παίρναμε κανονικά και με τον νόμο). Μόλις τη Δευτέρα άκουγα μια καταπληκτική συνέντευξη του Βαρουφάκη στην εκπομπή των Μπογιόπουλου και Ακριβοπούλου στον real και συνειδητοποίησα δύο πράγματα: πρώτον ότι έχω πράξει ορθώς που δεν έχω μεταβάλλει άποψη γι'αυτόν (υπό την έννοια ότι δεν μπορώ να κρίνω έτσι αβίαστα όταν δεν έχω όλα τα δεδομένα) και δεύτερον, ότι αν υποθέσουμε ότι την πατήσαμε λόγω του Βαρουφάκη τους περασμένους μήνες, αυτό συνέβη λόγω εσφαλμένης εκτίμησης του Τσίπρα. Ο Βαρουφάκης ήταν, είναι και θα είναι οικονομολόγος και ως τέτοιος πήγαινε και μίλαγε ανάμεσα στους πολιτικούς, οι οποίοι μάλιστα δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το αντικείμενο κιόλας. Η στρέβλωση δεν ήθελε και πού να δημιουργηθεί από προφανή αιτία. Έτσι, μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον εχθρικό για πλήθος λόγων, ένα εκ των οποίων και η επιθετική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια ακόμη και επί προσωπικού (υποθέτω, ας πούμε, ότι ο Τσίπρας δεν πήγε να αποκαλέσει Ολλαντρέου τον Γάλλο Πρόεδρο, αν με νοείτε), μία σειρά από εσφαλμένες πολιτικές εκτιμήσεις τόσο σε διεθνές, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και η αδιαμφισβήτητη απειρία που οδήγησε σε πολλά προβλήματα (θυμηθείτε την ιστορία με την περιβόητη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου που όλοι οι δικοί μας θεώηρησαν ότι δεσμεύονται από τη συμφωνία Κυρίων και φυσικά οι κύριοι τους την έφεραν κανονικότατα). τα οποία προβλήματα με τη σειρά τους μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Αν και θεωρώ ότι στα περασμένα σενδόνια ανέπτυξα επαρκώς την φιλοσοφία μου και τις εκτιμήσεις μου, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που δεν πρέπει να ξεχνάμε: ιδίως το τελευταίο διάστημα κατέστη ξεκάθαρο ότι ο Τσίπρας τα έπαιξε όλα σε μία ζαριά, βασιζόμενος στο ότι οι άλλοι είχαν πολλά περισσότερα να χάσουν. Από την στιγμή που δεν αναδιπλώθηκε το (αρκετά) προηγούμενο διάστημα, αφού έφτασε ως εδώ θα έπρεπε να πει σε όλους να κάτσουν στο παγωτό και να σηκωθεί να φύγει, αλλά ως έχουμε ξαναγράψει δεν υπάρχει Έλλην πολιτικός που να μπορεί να υπογράψει στα κατάστιχα της Ιστορίας μια τέτοια απόφαση. Έτσι, ο Τσίπρας κατάφερε τον χειρότερο συνδυασμό γεγονότων και αυτά ήταν που εξέγειραν τους πάντες στην Ευρώπη εις βάρος μας.
Δεύτερον, ο ενδοκομματικος παράγων. Η αλήθεια είναι ότι ο Βαρουφάκης είναι ο εύκολος στόχος. Βέβαια φταίει κι αυτός εδώ που τα λέμε. Όταν σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο έχεις τον υπ' αριθμόν ένα ανδρικό ρόλο (για να μιλήσουμε οσκαρικά), πρέπει να είσαι λίγο (αρκετά) πιο μαζεμένος. Καλώς ή κακώς, η κοψιά του Βαρουφάκη είναι τέτοια που και το καζανάκι να τραβήξει θα το γράψει στο twitter. Ε, στην χώρα όπου εφευρέθηκε ο αποδιοπομπαίος τράγος, δεν θέλει και πολύ να σε σταυρώσουν για όλα τα δεινά του κόσμου. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο ενδοκομματικός παράγων δεν περιορίζεται στον Βαρουφάκη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ουσιαστικός λόγος που προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα ήταν ότι έπρεπε να συγκρατηθεί η περιβόητη (πλέον) αριστερή πλατφόρμα συν οι λοιπές παραφυάδες (βλ. Κωνσταντοπούλου κλπ). Όμως, δεν είναι δυνατόν να προσπαθείς εν μέσω κόντρας και διαπραγματεύσεων με όλη την Ευρώπη να κρατήσεις και τις εσωκομματικές ισορροπίες, πόσω δε μάλλον όταν αυτές υποτίθεται ότι είχαν λήξει προ ετών με την αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ από συνασπισμό κομμάτων σε ενιαίο κόμμα. Είναι προφανές ότι εδώ χάθηκε ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού (και κατά πως φαίνεται συνεχίζει να κοστίζει).
Τρίτον, για να το πάμε και λίγο παραπέρα, τα λάθη προσωπικών χειρισμών του Τσίπρα. Ναι, θα συμφωνήσω ότι έτσι όπως κατέληξε το πράγμα, και μόνο το γεγονός ότι αποφύγαμε την ολοκληρωτική καταστροφή πρέπει να θεωρηθεί επιτυχία και ομολογουμένως ο Τσίπρας παρουσίασε κάποιες σημαντικές επιτυχίες και κυρίως απέδειξε ότι αντέχει στο ξύλο. Όμως όλα αυτά δεν αναιρούν τα αρκετά και πολύ σημαντικά λάθη που έκανε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με πρώτο και σημαντικότερο τον Βαρουφάκη. Να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: αν βγουν αύριο οι Τούρκοι και πουν ότι δεν θέλουν να συνομιλούν με τον Κοτζιά, αυτό θα σημαίνει κατά πάσα πιθανότητα ότι ο Κοτζιάς εξυπηρετεί καλά τα συμφέροντα της χώρας. Αντίστοιχα, όσο κι αν μας φαίνεται οξύμωρο κάτι αντίστοιχο πρέπει να ισχύει και με τον Βαρουφάκη και προσωπικά είμαι βέβαιος γι'αυτό. Όμως, σε ένα διεθνές (κι ουχί απλώς διμερές) πολιτικό περιβάλλον το πράγμα δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι. Κοινώς, αφού τον θες, ναι μεν τον αφήνεις αλλά τον έχεις και λίγο μαζεμένο όταν (όπως είπαμε) είναι μάλλον ο μόνος οικονομολόγος μέσα σε πλήθος πολιτικών. Εννοείται φυσικά ότι τα λάθη του Τσίπρα δεν περιορίζονται σε αυτή την παρατήρηση, και παρόλο που θα μπορούσαμε να γράφουμε σενδόνια επί σενδονιών επί τούτου, καλό είναι να πάμε στην επόμενη παρατήρηση που συνδυάζει σε μεγάλο (και διαφορετικό) βαθμό τις δύο τελευταίες παρατηρήσεις.
Τέταρτον, η περιβόητη λέξη "αξιοπιστία" που συχνά-πυκνά ακούγαμε από τους Ευρωπαίους και φοβάμαι ότι δεν μπορέσαμε να κατανοήσουμε ούτε σε ένα σημείο της όλης ιστορίας. Η εν λόγω λέξη, δυστυχώς για εμάς και είναι πολύ εύκολο να τεκμηριωθεί (εις βάρος μας), αλλά και να της δωθούν πλήθος ερμηνειών (εξίσου δυστυχώς). Θα φέρω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα για να γίνει κατανοητό: όταν βλέπεις ότι τα χρήματα του κράτους τελειώνουν, ότι δεν δεν έχεις βρει πηγή χρηματοδότησης και ότι το διεθνές περιβάλλον είναι σε μεγάλο βαθμό εναντίον σου (κομματικά), αποτελεί στρατηγικό λάθος που αγγίζει τα όρια της αυτοκτονίας το να ξανανοίγεις την ΕΡΤ. Εδώ ταιριάζει η παροιμία που λέει ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους. Ναι, κι εγώ ήμουν κατά του φασιστικού τρόπου με τον οποίον έκλεισε η δημόσια τηλεόραση (όπου ειρήσθω εν παρόδω να μνημονεύσω ότι και οι Γερμανοί έχουν δύο μεγάλα κανάλια, ενώ έχω την εντύπωση ότι τουλάχιστον παλαιότερα είχαν και τρίτο αλλά αυτό το λέω με επιφύλαξη). Όταν όμως έχει αντικατασταθεί έστω από αυτήν τη γελοιότητα που άκουγε στο όνομα ΝΕΡΙΤ που τουλάχιστον σημαίνει ότι έχεις κάποια δημόσια τηλεόραση, τι ακριβώς πας και κάνεις; Αν σώνει και καλά ήθελες να κάνεις προσλήψεις τσαμπουκαλίδικα πήγαινε να καλύψεις τα τεράστια κενά που υπάρχουν στην δημόσια Υγεία και Εκπαίδευση. Άρα εδώ μιλάμε για επικοινωνιακό λάθος επιπέδου να βγάζεις τα ματάκια σου με τα ίδια τα χεράκια σου, διότι έδειξες πως ακριβώς θέλεις να διαχειριστείς τα χρήματα που ζητάς να σου δωθούν. Παρομοίως μπορούμε να πούμε κι άλλα αντίστοιχα (πχ για τις καθαρίστριες) αλλά νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα, ότι επικοινωνιακά με την συγκεκριμένη κίνηση ο Τσίπρας πήρε κάτω από το μηδέν, όμως μακάρι το πρόβλημα να τελείωνε εδώ. Δυστυχώς γίνεται πολύ χειρότερο.
Ναι μεν οι Ευρωπαίοι είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουν κάποια βασικά προβλήματα που υπάρχουν στη χώρα μας, όμως είναι βέβαιο ότι καθόλου δεν δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις αρκετές διαφορετικές φωνές (τύπου Λαφαζάνη) που εκφράζουν διά μέσου χαρτοφυλακίων πολιτικές που θεωρητικά δεν συνάδουν με τα όσα ζήταγε η χώρα στις διαπραγματεύσεις. Μόνο που γίνεται και ακόμη χειρότερο: πριν από καμιά βδομάδα η Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, γνωστή και μη εξαιρετέα Ζωή Κωνσταντοπούλου, απέστειλε (αυτοβούλως και άνευ περαιτέρω συνεννοήσεως απ´ο,τι κατάλαβα) επιστολή στον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, του επίσης γνωστού και μη εξαιρετέου Σουλτς, με την οποίαν εμμέσως πλην σαφώς τον εγκαλούσε να προτρέψει όλους τους αρμοδίους που ασχολούνται με το χρέος της χώρας να αναγνωρίσουν ότι μπλα μπλα μπλα και ως εκ τούτου θα μπλα μπλα μπλα. Προσέξτε: την ίδιαν στιγμή που ο Τσίπρας όντας με την πλάτη στον τοίχο και τρώγωντας ξύλο απ'όλους προσπαθούσε να περισώσει τα κομμάτια της χώρας, η Κωνσταντοπούλου,ούτως ειπείν ο υπ' αριθμόν τρία πολιτειακός παράγων της χώρας, ανέπτυσσε την προσωπική της ατζέντα σκάβοντας αδιαμφησβήτητα τον λάκκο των διαπραγματεύσεων. Μέσα σε όλα αυτά (και πολλά άλλα) έρχεται και το...
Πέμπτον: οι διακρατικές συμφωνίες πρέπει να τηρούνται κι εμείς δεν τηρούμε τίποτα κι αν θελήσουμε να τις προσβάλουμε υπάρχουν γι'αυτό διεθνώς αναγνωρισμένες διαδικασίες που συμπεριλαμβάνουν όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα διότι υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση. Αν εγώ θελήσω να αγοράσω ένα σπίτι αλλά δεν έχω τα χρήματα, θα αναγκαστώ να απευθυνθώ στην τράπεζα για να βρω το ρευστό που χρειάζομαι. Με την τράπεζα θα κάνω μια συμφωνία, πάρα πολύ δυσμενή για'μένα: αν υποθέσουμε ότι το σπίτι κάνει 200.000 ευρώ, η τράπεζα θα απαιτήσει να καλύψω εγώ το 30%, θα μου δωσει τη διαφορά, την οποίαν αν υποθέσουμε ότι συμφωνήσουμε να επιστρέψω μετά από 30 χρόνια θα έχω επιστρέψει περί τα διπλάσια σχεδόν, ενώ σε όλο αυτό το διάστημα θα έχω εντελώς ανούσια έξοδα όχι για τη δική μου κάλυψη μα για την κάλυψη της τράπεζας (πχ ασφάλειες ζωής, πυροπροστασίες κλπ) και εννοείται, το σπίτι μου δεν θα μου ανήκει κιόλας μέχρι την αποπληρωμή του δανείου και αν στραβώσει και και το σπίτι θα χάσω και όσα θα έχω δώσει μέχρι τότε. Ε, κάπως έτσι (αν και προς το ευνοϊκότερο) γίνεται και με τα δάνεια που ζητάει η χώρα. Γιατί γράφω τη λέξη "ευνοϊκότερο"; Απλό: διότι με την τράπεζα δεν μπορείς να διαπραγματευτείς, ενώ με τους δανειστές μας μπορείς. Ή πιο σωστά (διότι εδώ είναι το κλειδί), μπορούσες. Αυτό που έχουμε παρερμηνεύσει όλοι είναι ότι οι δανειστές μας μας εγκαλούν ως αναξιόπιστους επειδή δεν τηρήσαμε αυτά που είχαμε συμφωνήσει. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι μοιραία το εξής: γιατί συμφωνήσαμε στα συγκεκριμένα μέτρα και δεν αντιπροτείναμε άλλα, πιο βιώσιμα, όταν έπρεπε; Η απάντηση είναι απλούστατη: διότι οι πολιτικοί μας είναι του κώλου και ανέκαθεν ήθελαν να προωθούν τα μικροκομματικά τους συμφέροντα αντί να προασπίζονται τα συμφέροντα της χώρας. Θυμάστε εκείνο τον θλιβερό (πλην όμως ειλικρινή) Χρυσοχοϊδη που είχε ομολογήσει (σε μια προσπάθεια να βγάλει την ουρίτσα του απ'έξω) ότι ψήφισε το πρώτο μνημόνιο δίχως πρώτα να το διαβάσει; Ε, μην μου πείτε ότι περιμένετε πραγματικά να το είχαν διαβάσει και όλοι οι υπόλοιποι. Ας πάρουμε τον Εκδόση Αδόνειδος Γεωργιάδη για παράδειγμα: κάθε πρωί ως τα μεσημέρια είτε σε πρωϊνάδικα, είτε σε ραδιόφωνα, τα απογεύματα στην τηλεόραση να πουλάει βιβλία και τα βράδια στο Κοινοβούλιο να ψηφίζει Νόμους, πείτε μου πότε στο διάολο προλάβαινε να διαβάζει όλα αυτά τα χαοτικά κείμενα ατελείωτων σελίδων με τις δεκάδες παραπομπές; Ή μήπως έχουμε κιόλας ξεχάσει όλους εκείνους που ψήφιζαν τα πάντα από το αρχικό πακέτο αλλά τσίναγαν μόλις έρχονταν προς ψήφιση οι εφαρμοστικοί Νόμοι παριστάνοντας τάχα μου τους έκπληκτους;
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η διάλυση της χώρας ήρθε κατά βάσιν από το δικό μας χέρι, διότι ποτέ δεν ξέραμε τι να συμφωνήσουμε. Βασικά, ούε μεταξύ μας δεν συμφωνούσαμε ποτέ. Το μόνο που ήθελαν οι πολιτικοί ήταν να έρχονται τα λεφτά, να μην βρεθούν στην θέση που βρέθηκε κι ο Τσίπρας κι από όρους, ας βάζουν ό,τι θέλουν οι κουτόφραγκοι. Μόνο που δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όταν περνάς από μια φάση διαπραγματεύσεων, πρέπει να προτείνεις τις αλλαγές που θες. Γι'αυτό λέγονται και διαπραγματεύσεις άλλωστε. Αν δεν τις εξηγήσεις επαρκώς, πως να τις καταλάβει ο άλλος; Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα που έκανε και μεγάλο χιτ κιόλας. Δεν ξέρω αν είδατε έναν (σε γενικές γραμμές όντως καλό) λόγο του Φέρχοφσταντ στο Ευρωκοινοβούλιο απευθυνόμενο στον Τσίπρα. Ο Βέλγος πρακτικά δεν είπε τίποτε λιγότερο από το αυτονόητο (όπου μας εντυπωσίασε διότι έχουμε χάσει την επαφή έως και με αυτό), εκεί όμως που ως γνήσιος φιλελέ έχυσε εντελώς την καρδάρα με το γάλα ήταν όταν άρχισε πάλι να κάνει λόγο για το μεγάλο κράτος κλπ. Ο εν λόγω πολιτικός ως Βέλγος μπορεί πολύ εύκολα στην εντελώς επιπεδη χώρα του να πάρει το τρενάκι του και να πάει όπου γουστάρει σε χρόνο ντε-τε. Το να φτιάξεις στο Βέλγιο ένα σιδηροδρομικό δίκτυο είναι πανεύκολο και κυρίως, φτηνό: ούτε να πέσεις σε αρχαία υπάρχει περίπτωση, ούτε να σκάψεις βουνά έχεις, ούτε τίποτε άρα ένα τέτοιο έργο γίνεται γρήγορα και έχει και πολύ ικανοποιητική απόδοση. Αν, λοιπόν, σου τύχει κάτι ως πολίτης, είτε έκτακτο, είτε προγραμματισμένο, το να πεταχτείς στην παραδίπλα πόλη αποστάσεως μόλις μισής ώρας με το τρένο ή τον υπόγειο, δεν είναι δα και κάτι δραματικό. Στην Ελλαδίτσα όμως, ο κάτοικος της Γαύδου δεν μπορεί να στείλει το παιδί του για σχολείο στην Κρήτη, ούτε αν γίνει διάρρηξη έχει την ευχέρεια να περιμένει να του έρθει αστυνομία από την Αθήνα. Η Ελλάδα με την μακράν πιο ιδιότροπη γεωγραφία στην Ευρώπη, δεν μπορεί να έχει τον ίδιον δημόσιο τομέα με το (κάθε) Βέλγιο. Δεν μπορείς τόσα νησιά να τα αφήσεις δίχως ένα υποτυπώδες κέντρο Υγείας στο καθένα, δίχως τους δασκάλους και καθηγητές που πρέπει σε όλα τα σχολεία, δίχως την φύλαξη που πρέπει, δίχως έστω ένα ΚΕΠ ή έναν εφοριακό υπάλληλο κλπ. Προφανώς και όλοι αυτοί θα αντιστοιχούν σε αριθμό πολύ μικρότερο από τον "ευρωπαϊκώς αποδεκτό", έλα όμως που δεν γίνεται διαφορετικά. Ε, αυτό το τόσο υπεραπλούστατο δεν κάθησε ποτέ κανένας να το εξηγήσει στους Ευρωπαίους και ξέρετε γιατί; Εδώ είναι το πρόβλημα. Διότι ο Ευρωπαίος δεν το έχει σε τίποτα να σου ζητήσει να απολύσεις των 70% των κυριολεκτικώς αχρήστων υπαλλήλων της Βουλής, ή όλους τους μετακλητούς των πολιτικών γραφείων κ.ο.κ. και κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλο πρόβλημα διότι όλοι αυτοί είναι συγγενείς και φίλοι των πολιτκών που τους έβαλαν, οπότε δεν τρέχει και τίποτε ρε αδελφέ αν κλείσεις και 2 σχολεία ή ένα νοσοκομείο. Εξάλλου η πλέμπα πηγαίνει σε αυτά...
Όταν όμως έρχεται η ώρα της εφαρμογής μιας τέτοιας (ήδη ψηφησθείσας) απόφασης, πως το κάνεις; Πως αφήνεις τον κόσμο δίχως σχολεία και δίχως νοσοκομεία; Πως απολύεις κόσμο που χρειάζεσαι πραγματικά για να κρατήσεις την κομματική σου πελατεία; Εκεί το πράγμα ζορίζει, κι επειδή δεν είχε διαπραγματευθεί όταν έπρεπε, στα μάτια των Ευρωπαίων καθίστασαι αναξιόπιστος και η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική σου. Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι στον Τσίπρα, ένεκα των πολιτικών χειρισμών του που ζόρισαν όλο το παγκόσμιο σύστημα, έβγαλαν όλα τα απωθημένα τους και για την αναξιοπιστία όλων των προηγούμενων. Θέλω δε, να πιστέύω ότι δεν θα υπάρξει κανείς που να θεωρήσει ότι αυτά που μόλις έγραψα αφήνουν να εννοηθεί ότι το ελληνικό δημόσιο δεν είναι τερατωδώς δομημένο και θέλει ατομική βόμβα για να συνέλθει...

Μέρος τρίτον, ο κόσμος.
Κάτι πολύ ενδιαφέρον που συνετελέσθη τις τελευταίες μερες ήταν ότι ο κόσμος πραγματικά ασχολήθηκε με την πολιτική. Μέχρι και το κατά τα λοιπά ακροαματικώς αδιάφορο Κανάλι της Βουλής πρέπει να χτύπησε κόκκινα τηλεθέασης. Βεβαίως το πόσοι κατάλαβαν τι πραγματικά έβλεπαν, είναι ένα μεγάλο θέμα προς συζήτηση αλλά ας μην είμαστε μηδενιστές. Το μείζον πρόβλημα που διαπίστωσα από τη μεριά μου, βέβαια, και που το ανέπτυξα αρκούντως στα προηγούμενα σενδόνια, είχε να κάνει με το ότι ο κόσμος είχε μπερδέψει τα μπούτια του, κυριολεκτικώς. Ο καθείς πίστευε ό,τι κατέβαζε η γκλάβα του και συνήθως αυτό το "ό,τι" δεν είχε καν σχέση με την πραγματικότητα. Κάπου εκεί ήταν που συνειδητοποίησα ότι σε τούτη τη χώρα είναι πολύ δύσκολο ν'αλλάξει κάτι πραγματικά, διότι είναι ακόμη πιο δύσκολο ν'αλλάξουν μυαλά οι πολίτες της οι οποίοι αποτελούν τα κύτταρα του κράτους, και κάπου σε αυτό το σημείο άρχισα να σκέφτομαι διάφορα κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας από φιλοσόφους οι οποίοι μηδενός εξαιρουμένου ήταν αντίθετοι με τη Δημοκρατία ακριβώς για τούτον τον λόγο. Εδώ, λοιπόν, αναφύεται το εξής μείζον ζήτημα: πιο πάνω περιγράψαμε τις πολιτειακές επιπλοκές από τους χειρισμούς των Ευρωπαίων, οι οποίοι απέδειξαν ότι η γερμανική Ευρώπη ρέπει προς το ολοκληρωτικότερον, ούτως ειπείν το αντιδημοκρατικότερον. Πως θα μπεις μπροστά ως πολίτης να υπερασπιστείς τη Δημοκρατία, όταν δεν ξέρεις που σου παν τα τεσσερα; Πως είναι δυνατόν να γίνεις στηλοβάτης του πολιτεύματος, όταν δεν μπορείς να διακρίνεις ακόμη και τα βασικότερα ζητήματα ή δεν ξέρεις να κάνεις τις πλέον απλές διαφοροποιήσεις;
Το πρόβλημα αυτό μεγαλώνει ακριβώς επειδή δεν διαπίστωσα καμία απολύτως διάθεση αυτοκριτικής, κατ' αρχήν από εμάς ως λαό. Διαχρονικά τα κάνουμε όλα σωστά, διαχρονικά αριστεύουμε, αλλά το διεθνές κατεστημένο και οι Εβραίοι (sic) έρχονται και απεργάζονται άοκνα το κακό μας. Δεν γίνεται έτσι δουλειά...
Ακόμη και στις επικρίσεις της Συμφωνίας (παρόλο που ακόμη δεν έχουμε μάθει και ιδιαίτερα πολλά επί τούτου) ήδη από το ίδιο βράδυ διάβαζα πράγματα στα σόσιαλ μήδια που με έκαναν να απελπιστώ. "Ξεπουλήσατε τη χώρα" φώναζε ο ένας, "Άλλα μας λέγατε προεκλογικά" προσέθετε ο άλλος. "Βάζετε ενέχυρο την δημόσια περιουσία", συμπλήρωνε ο τρίτος, και όλοι μαζί έβραζαν με αντίστοιχους αφορισμούς.
Μόνο που εδώ το πρόβλημα περιπλέκεται, διότι όποιος έχει διαβάσει όλα τα προηγούμενα κείμενα τα οποία -φτου φτου μην τα ματιάσω πέντε ολόκληρα χρόνια σέρνονται στο διαδίκτυο- μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει πως όλο το ξεπούλημα έχει ήδη συντελεστεί ήδη από το 2010. Απλώς να υπενθυμίσω μερικά πολύ βασικά σημεία των περασμένων μνημονίων:
α) έχουμε απωλέσει κάθε δικαίωμα εκδίκασης διαφορών υπό το ελληνικό Δίκαιο και αντ'αυτού έχουμε αποδεχθεί πλήρως το αγγλικό δίκαιο.
β) έχουμε απωλέσει κάθε δικαίωμα να προσφύγουμε σε άλλες πηγές χρηματοδότησης.
γ) έχουμε παραιτηθεί από κάθε έννομο δικαίωμα που παράσχει σε όλα τα κράτη το Διεθνές Δίκαιο.
και ούτως καθεξής, ο κατάλογος του ξεπουλήματος δεν τελειώνει.
Συνεπώς για πείτε μου κάτι ω, ρε παλουκάρια, για ποιο ακριβώς ξεπούλημα μιλάτε; Ή μάλλον πιο σωστά, γιατί τώρα; Δεν έχει μείνει κάτι να ξεπουληθεί, όλα στα χέρια των δανειστών είναι. Μέχρι και η δήθεν πέτρα του σκανδάλου, δηλαδή το ταμείο που θα διαχειρίζεται για αποκρατικοποιήσεις συγκεκριμένη (και ενεχυριασμένη) δημόσια περιουσία, από το δεύτερο μνημόνιο προέρχεται, κοινώς ήδη υφίσταται. Τι μου λέτε λοιπόν; Μήπως έχουμε φλομώσει στους μικρούς Χρυσοχοϊδηδες;

Τέλος πάντων, το βασικό ερώτημα είναι άλλο: με αυτά τα πολιτικά αντανακλαστικά θα υπερασπιστούμε ως λαός τα συμφέροντα της χώρας; Με πολιτική κριτική ικανότητα αμοιβάδας θα σταθούμε ως τείχος στην επερχόμενη λαίλαπα; Μόνο και μόνο επειδή βγήκε μια άλλη κυβέρνηση που πρέσβευε κάτι διαφορετικό, θεωρήσαμε ότι έπαψαν όλα; Πόσο γελοίος πρέπει να είσαι ως λαός όταν έχεις φάει στη μάπα τόσα ψέματα απ'όλους και εξακολουθείς να τα τρως αμάσητα μόνο και μονο επειδή τούτη τη φορά στα λέει κάποιος άλλος; Ή μήπως ξεχάσαμε το υπέρτατο πολιτικό μεγαλούργημα, ότι οι περισσότεροι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές το έκαναν με την πεποίθηση ότι δεν θα έκανε τίποτε από αυτά που έλεγε; Είναι, δηλαδή, αυτό σοβαρό πολιτικό κριτήριο; Είναι αυτός λαός στον οποίον μπορείς να βασιστείς;
Άρα, όπως εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε, μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον που πολλά αλλάζουν προς τη λάθος κατεύθυνση το οποίο συνεπάγεται πως ακόμη περισσότερα είναι αυτά που πρέπει με δικό μας κόπο ν'αλλάξουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, ένα από αυτά που πρέπει ν'αλλάξει είναι και η πολιτική Παιδεία του λαού και γενικότερα ο λαός ο ίδιος.
Καλό είναι που αρκετοί αποφάσισαν ν'ανοίξουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα όχι για να παρακολουθήσουν κάποια κουτσομπολίστικη εκπομπή, αλλά από μόνο του δεν φτάνει, διότι τα αποτελέσματα της πολιτικής ανωριμότητας και ανευθυνότητας του κόσμου δυστυχώς τα είδαμε και με το ότι το δήθεν μεγαλειώδες αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εξελίχθηκε σε ένα μεγαλειώδες φιάσκο, που ακριβώς όπως είχαμε προβλέψει συνέτεινε τα μέγιστα ώστε να καταστεί τρισχειρότερη η θέση της χώρας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και μην εχετε καμία απολύτως αμφιβολία ότι αν το δημοψήφισμα είχε αποσυρθεί ή αν είχε άλλο αποτέλεσμα, ότι σήμερα θα μιλάγαμε για άλλη συμφωνία. Όχι καλή, αλλά όχι τόσο χάλια όσο αυτή.
Είναι σαφές από όλα αυτά ότι πλέον τα πάντα πληρώνονται, και πολλές φορές πληρώνονται έως και με αίμα. Την επόμενη φορά που θα επιλέξεις τα μπάνια του λαού αντί για την ψήφο, θυμήσου το αυτό μάγκα μου...

Μέρος τέταρτον, η πολιτική παρακαταθήκη, τα δομικά προβλήματα και η Ευρώπη του Αύριο.
Αν όλα αυτά μπορούν να με δικαιώσουν για κάτι, αυτό σίγουρα είναι το ότι πολύ καιρό πριν είχαν τεκμηριώσει τους λόγους για τους οποίους είμαι Ευρωσκεπτικιστής. Να προσεγγίσουμε, όμως, λίγο διαφορετικά τα πράγματα προκειμένου να κατανοήσουμε το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος.
Επί της ουσίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση ακολούθησε τα βήματα των Ηνωμένων Πολιτειών σε αρκετά ζητήματα, μόνο που δεν τα ακολούθησε με τον τρόπο που έπρεπε.
Οι Αμερικάνοι ιδίως μετά το τέλος του εμφυλίου, όταν έκατσαν να βάλουν κάτω τι είδους κράτος ήθελαν να φτιάξουν, κατανόησαν απλώς τα προφανή ακριβώς επειδή ήταν εντελώς αυτονόητα:
Κατά πρώτον, δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις με τον ίδιον τρόπο διαφορετικές "τοπικές" οικονομίες (το οποίο επί της ουσίας ήταν και ο κύριος λόγος για τον οποίον ξέσπασε ο αμερικανικός εμφύλιος).
Κατά δεύτερον, δεν μπορείς να αναμένεις από οικονομίες με διαφορετικές δυνατότητες να συμμετέχουν εξίσου στον κρατικό κορβανά.
Κατά τρίτον, ότι η πολιτική επιρροή πρέπει να είναι αντίστοιχη της συμμετοχής ως αντιστάθμισμα.
Κοινώς οι Αμερικάνοι κατάλαβαν πως η ισότητα και η δικαιοσύνη συχνά δεν συμβαδίζουν και χρειάζεται προσεκτικός χειρισμός. Το Τέξας, για παράδειγμα, που είναι η πιο πλούσια αμερικανική Πολιτεία, ζει μόνο του σχεδόν τις μισές βόρειες ΗΠΑ, και γι'αυτόν τον λόγο είναι η Πολιτεία με την μεγαλύτερη πολιτική επιρροή σε ολόκληρες τις ΗΠΑ. Τα δε έσοδά του τα αυγατίζει μόνο του και δεν τα παίρνει πίσω από τους Βορείους. Αυτό είναι το δίκαιο, παρόλο που καταπατά την ισότητα.
Κάτι άλλο που επί τούτου κατανόησαν νωρίς οι Αμερικάνοι ήταν και το ότι για να φτιάξουν ένα ομόσπονδο κράτος, θα έπρεπε να θεμελιώσουν τις τοπικές ανάγκες μετατρέποντάς τες σε δομικά χαρακτηριστικά ολόκληρης της χώρας. Ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο παρόλο που το Κράτος σε κεντρικό επίπεδο έχει τρεις κοινούς βασικούς πυλώνες χάραξης πολιτικής, ήτοι την Εθνική Οικονομική Πολιτική, την Εξωτερική Πολιτική και την Άμυνα, εντούτοις κάθε Πολιτεία έχει τη δική της οικονομία, το δικό της φορολογικό σύστημα, τους δικούς της Νόμους, το δικό της σύστημα Δικαιοσύνης, το δικό της ταμείο, τους δικούς της υπαλλήλους κ.ο.κ. (ειρήσθω εν παρόδω να πω ότι και στη Γερμανία το ίδιο συμβαίνει). Αυτό δείχνει ότι ταυτόχρονα λειτουργεί και το κεντρικό κράτος αλλά και οι Πολιτείες που θεωρούνται απολύτως αυτόνομες και ανεξάρτητες.
Και σε αυτό το σημείο αναφύονται μερικοί πολύ σημαντικοί παράγοντες που δυστυχώς αγνοούμε αν και κάνουν τη διαφορά: ναι μεν λόγω οικονομικής φιλοσοφίας υπάρχουν δυνατότητες πολλών αποκλίσεων (πχ σε μισθούς ή στους φορολογικούς συντελεστές), όμως σε γενικές γραμμές δεν παρατηρούνται τραγικές διαφορές. Το ίδιο συμβαίνει και στις τιμές των προϊόντων.

Άρα, για να συγκεφαλαιώνουμε, οι ΗΠΑ δουλεύουν έχοντας μεν κοινή οικονομική πολιτική σε επίπεδο κράτους υπό μία εθνική τράπεζα, σέβονται όμως τις τοπικές οικονομίες και διατηρούν την ανεξαρτησία τους. Αυτά όλα γίνονται με ένα ενιαίο νόμισμα και με απόλυτη πολιτική ενοποίηση, παρόλο που οι τοπικές πολιτικές "ιδιαιτερότητες" παραμένουν εξίσου σεβαστές. Με λίγια λόγια λειτουργούν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην δική μας γωνιά του πλανήτη, το όλο οικοδόμημα έχει φτιαχτεί με τρόπο τέτοιο που να ευνοεί τις ήδη πλούσιες βόρειες χώρες, οι οποίες ταυτόχρονα διαθέτουν και τη μεγαλύτερη πολιτική επιρροή. Την ίδιαν στιγμή δεν γίνεται σεβαστή καμία ιδιαιτερότητα των τοπικών οικονομιών (και αυτό δεν είναι κάτι που ξεκίνησε τώρα, αλλά ουσιαστικά πηγαίνει πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 80), ενώ έχει αρχίσει να μην γίνεται σεβαστή και καμία πολιτική ανεξαρτησία, γεγονός το οποίο εν πολλοίς είναι και απόρροια της μη υπερψήφισης του Ευρωσυντάγματος κατά το παρελθόν. Και τα αποτελέσματα όλου αυτού του οικοδομήματος τα βλέπουμε.

Να επαναφέρουμε κάτι στην συζήτηση που θίξαμε επιφανειακά πιο πάνω, αλλά τώρα είναι η ώρα να το κατανοήσουμε: για ποιον λόγο οι πρώην ανατολικές χώρες συντάσσονται σχεδόν δογματικα'με τη Γερμανία; Η απάντηση είναι απούστατη: οι ομολογουμένως φτωχές πρώην ανατολικές χώρες που έχουν μισθούς των 200 ευρώ το πολύ και συντάξεις στο κατοστάρικο, δεν είναι δυνατόν να δίνουν δάνεια στην Ελλάδα για να έχει μισθούς των 1000 ευρώ και συνταξεις των 800. Οκ, ξέρω τι θα μου πείτε, ότι είναι άλλο το κόστος ζωής εδώ κι άλλο εκεί. Ισχύει, αλλά η διαφορά στο κόστος δεν είναι τέτοια που να δικαιολογεί τόσο μεγάλες μισθολογικές διαφορές. Δεν είναι, λοιπόν, ότι οι πρώην ανατολικοί έχουν κάτι μαζί μας, αλλά το γεγονός ότι θεωρούν αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο στρεβλά δομημένη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, που αντί να προσπαθεί να βελτιώσει το επίπεδο όλων των λαών της, εντούτοις κατά πως φαίνεται το πηγαίνει για διπλό νόμισμα το πράγμα (δηλαδή το περιβόητο ευρώ δύο ταχυτήτων), όπου το σκληρό νόμισμα θα το έχουν οι χώρες που θα μείνουν στον σκληρό πυρήνα (δηλαδή οι βόρειες) και το μαλακό νόμισμα που θα ειναι ο τροφοδότης των βορείων θα το έχουν ολοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι θα φτωχοποιούνται ολοένα και περισσότερο.

Είναι, λοιπόν, προφανές πως για να λειτουργήσει το μαγαζί χρειάζεται γκρέμισμα και ξαναχτίσημο από την αρχή, είναι όμως διατεθειμένοι οι Ευρωπαίοι να δουν κάτι τέτοιο να συμβαίνει, και ιδίως (κάποιοι) να χάσουν τα πρωτεία;
Λένε ότι η Ιστορία συνήθως γυρνάει σαν φάρσα και ίσως να είναι έτσι. Στην δική μας περίπτωση όμως γυρνάει σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μας. Η μοναδική φορά που χώρα του δυτικού κόσμου έχασε βίαια το εν τέταρτο του ΑΕΠ της, αυτές ήταν οι ΗΠΑ στον μεσοπόλεμο που κατά το κραχ του 29 είχαν αντίστοιχη καταβαράθρωση. Και τη συνέχεια, νομίζω ότι όλοι την θυμάστε: Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Βεβαίως, θα μου πείτε, ότι η Ελλαδίτσα δεν έχει την πολιτική ισχύ για να προκαλέσει τον τρίτο παγκόσμιο, όμως η χώρα μας διαθέτει όλα τα απαιτούμενα μέσα για να πυροδοτήσει την αλυσιδωτή αντίδραση εκείνη που να οδηγήσει σε καταστροφή τέτοια τις χώρες που έχουν το πολιτικό βάρος να ξεκινήσουν έναν τέτοιον πόλεμο. Και μην ξεχνάτε κάτι πολύ σημαντικό: οι πόλεμοι ξεκινάνε όταν ο κόσμος πεινάει.
Είναι, πλέον, σαφές πως η πρόσφατη συμφωνία που έκανε η χώρα μας με τους δανειστές, δεν αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για τη χώρα όπως εσφαλμένα νομίζει ο πολύς κόσμος. Η συμφωνία αυτή (ούτως ειπείν το πως θα τη χειριστούν οι Ευρωπαίοι ιδίως) είναι η τελευταία ευκαιρία για τον κόσμο ολόκληρο.Νομίζω ότι οι Αμερικάνοι έχουν αρχισει και το αντιλαμβάνονται πλέον και γι'αυτό είναι σε διαρκή εγρήγορση.
Και με μία γερμανική Ευρώπη έτσι όπως τη βλέπουμε και τη βιώνουμε, που δεν έχει καταφέρει να πείσει ούτε κατά το ελάχιστον ότι μπορεί να χειριστεί μια κρίση, που δεν έχει πείσει ότι μπορεί να ηγηθεί των εξελίξεων, που δεν έχει παρουσιάσει καμία απολύτως ένδειξη ότι μπορεί να στρέψει τα πράγματα προς το καλύτερο, που αποδεικνύεται διαρκώς απελπιστκά κατώτερη των περιστάσεων είναι προφανές ότι δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι καλό.
Πριν από λίγους μήνες είχα ακούσει μια πολύ σοβαρή κουβέντα από έναν δημοσιογραφο (και δυστυχώς ούτε θυμάμαι από ποιον, ούτε τίνος ήταν η κουβέντα): η Γερμανία και κατ' επέκταση η Ευρώπη πληρώνουν το γεγονός ότι Η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη για την Ευρώπη αλλά πολύ μικρή για τον Κόσμο. Είναι ακριβώς έτσι. Γι'αυτόν τον λόγο η Γερμανία πάντοτε θα χάνει τους πολέμους και γι'αυτό πάντοτε θα καταστρέφει την Ευρώπη.

Μόνο εάν εμείς, οι πολίτες όλων των χωρών, επιδείξουμε την απαιτούμενη εγρήγορση και ωριμότητα και ασκόντας ασφυκτική πίεση ακριβώς όπως είχε δείξει ο μέγας Γκάντι, διά μέσου της κατακραυγής και ενθυμούμενοι ότι η πένα είναι ισχυρότερη από το όπλο, μόνο έτσι μπορούμε να πιέσουμε τους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες με το ανάστημα νάνου να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να βάλουν την Ευρώπη πίσω στις ράγες του ανθρωπισμού που πρέσβευε. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει η Ευρώπη που όλοι θέλουμε και θέλει πολλή δουλειά αυτό αδέλφια.
Και το μόνο βέβαιο είναι ότι με πορδές αυγά δεν βάφονται.

Πλέον είναι κατανοητό ότι έχουμε ξεμείνει από χρόνο, γι'αυτό και πρέπει ταυτόχρονα να αλλάξουμε και τους εαυτούς μας, και τη χώρα μας, και την Ευρώπη. Τα λέγαμε σχετικά πρόσφατα άλλωστε ότι σε'μάς έπεσε ο κλήρος.
Χαίρεται.