...και παρόλο που εσχάτως μου έχουν έρθει όλα εντελώς ανάποδα σε σημείο έστω και... ημιμεταφορικώς να μην ξέρω καν τι ξημερώνει, τελικώς τους είδα τους φοβερούς και τρομερούς Καναδούς φίλους μας και ευτυχώς διότι από τα πρώτα λεπτά της βραδιάς κιόλας το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το πόσο πολύ μου έχουν λείψει οι συναυλίες (διότι έχουν περάσει και φεγγάρια που μπορεί να πήγαινα και σε καμιά δεκαριά με δεκαπενταριά τον χρόνο). Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς ήταν οι Endeless Recovery, μία σχετικά νέα μπάντα που τολμώ να πω ότι είναι πολλά υποσχόμενη. Το στυλ τους είναι thrash κι άγιος ο θεός, της παλαιάς γερμανικής σχολής (με πολλά στοιχεία από το χυμαδιό των Sodom θα έλεγα, αλλά και αρκετά τεχνικό, το οποίο
για την ηλικία τους είναι μάλλον εντυπωσιακό). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ο πρώτος τους δίσκος δεν μου άρεσε πάρα πολύ, κυρίως επειδή θεωρώ ότι παραήταν χύμα ακόμη και για τα γούστα ενός παλιοthrasher. Ο δεύτερος όμως (που δυστυχώς δεν έχει βγει ακόμα και κακώς, διότι θα πούλαγαν αρκετές κόπιες) από όλα όσα έχουμε ακούσει δείχνει να έχει δουλευτεί πάρα πολύ από τα παιδιά (γκουχ, γκουχ... οκ, καλά μη βαράς, και από τον παραγωγό!) και γενικά δείχνει για έναν δίσκο πολύ πιο ώριμο, δεμένο, τεχνικό, γεμάτο. Τα άλματα προόδου που έχουν κάνει νομίζω ότι τα αποτύπωσαν και στην σκηνή, όπου ομολογουμένως ήταν εξαιρετικοί. Βεβαίως για να το προχωρήσω και λίγο παραπέρα, ομολογώ ότι θέλουν πολλά ψωμιά ακόμα για να γίνουν (από όλες τις απόψεις) Released Anger τους οποίους θεωρώ ό,τι καλύτερο στο είδος, αλλά αν μη τι άλλο είναι ακόμα πιτσιρικάδες.
Το δεύτερο συγκρότημα της βραδιάς δυστυχώς δεν ήταν οι Convixion και λέω δυστυχώς όχι μόνο επειδή ήθελα να τους ξαναδώ πως και πως, αλλά και κυρίως επειδή ήμουν βέβαιος ότι θα έδιναν μεγάλη βάση σε τραγούδια του επερχόμενου δίσκου τους (Νίκο τελείωνεεεεεεεεεεε....) τα οποία (όχι
ότι δεν έχω ακούσει αρκετά αλλά) θα ήθελα πολύ να ακούσω στις τελικές τους εκτελέσεις. Δυστυχώς όμως και παρόλο που ο Νίκος το τράβηξε από τα μαλλιά κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή μία αναποδιά με τον Μάνο τον ντράμερ τους ο οποίος ξέμεινε στην Κίνα (!!!) δεν τους επέτρεψε να συμμετάσχουν σε αυτό το τεράστιο live. Έτσι, κυριολεκτικώς την τελευταία στιγμή αντικαταστάθηκαν από τους Speedrush, ένα thrash συγκρότημα που οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήξερα καν διότι αν και δείχνουν να έχουν αρκετά τραγούδια απ'όσο αλίευσα δεν πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει κάτι. Η παρουσία τους οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν θετικότατη και στα υπέρ τους συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι ειδοποιήθηκαν μόλις το προηγούμενο πρωϊ της συναυλίας. Επίσης οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσε πολύ και η εξαιρετική διασκευή που επέλεξαν στο Fight (to stop the Tyranny) των Assassin, το οποίο συμπτωματικά είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι από την συγκεκριμένη μπάντα.
Το τρίτο συγκρότημα που επίσης ήταν πολυαναμενόμενο ήταν οι Steamroller Assault, οι οποίοι ως προς εμένα δείχνουν να έχουν μία κατάρα: η πρώτη φορά που τους είχα δει ήταν σε ένα καλοκαρινό καταπληκτικό φεστιβαλάκι στην Καλλιθέα, όπου την στιγμή που έπαιζαν είχε έρθει ο Γρηγόρης Μπαξεβανίδης να εκσπερματώσει πάνω στο thrash το οποίο δεν χωνεύει με τίποτε με αποτέλεσμα με το ένα μάτι να βλέπω στην σκηνή και με το άλλο τον Γρηγόρη! Μια άλλη φορά που ήταν να τους δω ήταν στους Exciter όπου με το που μπαίνω το Underworld με βλέπει ο Γρηγόρης (ο Eat Metal) και μου
λέει "σε παρακαλώ, έχει γίνει μαλακία, έχουν ξεμείνει οι δύο από τους Exciter στο ξενοδοχείο" με αποτέλεσμα να τρέχουμε με τον Mad Putcher να πάρουμε τους δύο εκ των τεσσάρων για να μην καθυστερήσει η συναυλία, οπότε τι να πεις μετά; Ότι τους είδα μόνο στο τελευταίο... ενάμιση τραγούδι; Επίσης, δυο άλλες φορές που ήταν σχεδόν κανονισμένο να πάω να τους δώ, μου έκατσαν όλα τα ανάποδα και έφευγα για δουλειά και τους έχανα. Έτσι, η μοναδική φορά που τους είχα δει ολόκληρους ήταν στην απίστευτη συναυλία των Brocas Helm στο Ηράκλειο, όπου μάλιστα είχα γνωρίσει και από κοντά τον Witchkiller ο οποίος μιλάμε ότι είναι τρομερή περίπτωση παληκαριού: δώστου βρώμα και δυσωδία των 80s και του'χεις πάρει την ψυχή. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι έχει μεσολαβήσει και μια μέητζορ αλλαγή στο "ρόστερ" της μπάντας, συν το ότι επίκειται (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!) και νέος δίσκος, ε, δεν ήθελε και πολύ να είμαι έτοιμος να βραχώ από τη χαρά μου. Και οφείλω να ομολογήσω ότι δικαιώθηκα για την ανυπομονησία μου. Οκ, κάποιοι ισχυρίζονταν ότι στα πρώτα δύο τραγούδια οι κιθάρα δεν ακουγόταν καλά. Δεν ξέρω αν εγώ έχω κάποιου είδους βιονικό αφτί, αλλά εμένα μια χαρά μου έφτανε. Έπαιξαν ένα πανέμορφο play list, το οποίο θα χαρακτήριζα τυπικό Steamroller Assault ως προς τη βρωμιά που κουβάλησε στον ήχο. Το πιο ωραίο όμως ήταν ότι και η ίδια η μπάντα όσο πέρναγε η ώρα έδειχνε να ανεβάζει και στροφές και διάθεση (όπου και μόνο τη φάτσα του Witchy να παρακολουθείς δηλαδή το καταλαβαίνεις άνετα. Νομίζω ότι είναι από τους πιο εκφραστικούς ανθρώπους που έχω δει πάνω στην σκηνή από ελληνική μπάντα). Γενικά η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική, παρόλο που οφείλω να ομολογήσω ότι είχα κάποια θεματάκια προσαρμογής στο θέμα της φωνής, αφού ουσιαστικά η μπάντα έχει αλλάξει χαρακτήρα σε μεγάλο βαθμό (και αυτό δεν το λέω ως επίκριση). Γενικά, πήδησαν. Δεν χρειάζεταινα πούμε κάτι άλλο.
Και πλέον φτάνουμε στους Razor... Ντάξει, τι να πεις πια. Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας. Και μόνο αυτό αρκεί. Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν πρέπει να ήμασταν μόνο εμείς. Σε κάποια φάση που ήμουν στα κάτω "διαζώματα" με τον Witchy και τα λέγαμε λίγο πέρασε ο Campagnolo με το μπάσο του, με ένα χαμόγελο μέχρι τ'αφτιά (κυριολεκτικά). Ήμασταν 3-4 άτομα εκεί όπου δεν θυμάμαι να του είπε κανείς κάτι πολύ συγκεκριμένο πέραν κάποιων χαμογελαστών "hi" όπου ο τύπος γυρνάει μέσα στην τρελή χαρά και μας λέει "there are gonna be many surprises tonight guys". Μιλάμε ότι σε φτιάχνουν κάτι τέτοια και δεν αναφέρομαι στις "εκπλήξεις", διότι όταν όντως βλέπεις μια τέτοια μπάντα από τα 80s η οποία αποτελούσε μυθικό όνομα από μόνο του είναι έκπληξη. Αυτό που σε φτιάχνει είναι αυτή η χαρά που έβλεπες στον άλλον (και την οποίαν ομολογώ ότι σε όλη τη συναυλία είδαμε σε όλα τα μέλη της μπάντας) και πραγματικά σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό που έκαναν όλες αυτές οι μπάντες σε τόσο δύσκολες εποχές και μέσα από πολλές αντιξοότητες, να βγάζουν κάτι που σου μιλάει διαχρονικά στην ψυχή και να βλέπουν την αναγνώριση και τις ευχαριστίες τόσες δεκαετίες μετά. Δεν ξέρω αν οι Razor είχαν έρθει ποτέ στην Ευρώπη όταν ήταν στα ντουζένια τους αλλά δεν το νομίζω. Εικάζω ότι πρέπει να είναι πολύ πρόσφατο φρούτο αυτό και μάλλον γι'αυτό ήταν τόσο ικανοποιημένοι από την υποδοχή του κόσμου. Και αυτό που γράφω είναι πολύ σημαντικό διότι ο κόσμος υποσυνείδητα έχει πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού του μπάντες όπως οι Maiden, οι Metallica, οι Judas Priest κλπ, δηλαδή μπάντες με δεκαετίες δισκογραφικής παρουσίας, υποστήριξη κλπ και οι οποίες δεν το έχουν σε τίποτα να "πηδάνε" ωκεανούς και να βρίσκονται σε άλλες ηπείρους. Δεν είναι έτσι όμως. Οι Razor για παράδειγμα είναι ένα συγκρότημα που ήταν πάντοτε underground (όπως και η πλειοψηφία του metal άλλωστε), που έχει να βγάλει δίσκο από το μακρινό 1997 και που στο ενδιάμεσο ήταν για αρκετά χρόνια διαλυμμένο κιόλας ως λογική συνέπεια όλου του δύσκολου παρελθόντος από το οποίο προερχόταν, οπότε όλη αυτή η αγάπη του κόσμου είναι η καλύτερη πληρωμή. Ας περάσουμε όμως στην συναυλία...
Στην αρχή βγήκε το τρίο έξω, δηλαδή ο Campagnolo με τον Carlo και τον Johnson στα ντραμς, γεγονός που προφανώς και υποδήλωνε αυτό που υποψιαζόμουν: θα ξεκίναγε με instrumental οπότε ο πιθανότερος "στόχος" ήταν το Evil Invaders, όπερ και εγενετο: Nowhere Fast για "εισαγωγή" με το πολυαγαπημένο Cross Me Fool να ακολουθεί και δυστυχώς εξαρχής διαπίστωσα που θα κυμαίνετο η συναυλία: στο ανηλεές ξύλο που έπεφτε από κάτω, όπου έχω δει πολλά και πολλά αλλά πιστέψτε με τέτοιο ξύλο δεν ξαναθυμάμαι (αρκεί να σας πω ότι σε διάφορες φάσεις έτσι όπως είχα μετατοπιστεί πίσω γέλαγα έτσι όπως σαβουριαζόταν κόσμος κάτω με κάθε πόζα αν και ιδίως με τη μούρη. Γενικά δεν το κρύβω ότι το mosh pit το θεωρώ πολύ μεγάλη μαλακία, αλλά τι να το κάνεις;). Αφού να σκεφτείτε, γινόταν τόσο πολύ το σώσε που με δυσκολία τράβηξα κάποιες φωτογραφίες! Τέλος πάντων, έπεσε τόσο ξύλο και η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορώ να θυμηθώ με την καμία όλα τα τραγούδια, οπότε ας καταγράψω όσα μου έρχονται: Από το Evil Invaders τα Nowhere Fast, Cross Me Fool, Evil Invaders, Iron Hammer, Speed Merchants, Cut Throat και νομίζω στο τέλος το Legacy of Doom. Από το Executioner's Song τα Τake this Torch, Fast and Loud, City of Damnation, Hot Metal, από το Violent Restitution το ομώνυμο, Behind Bars, από το Shotgun Justice το Stabbed in the Back και ίσως κανά ακόμα που αδυνατώ να θυμηθώ, από το Malicious Intent νομίζω δεν έπαιξαν τίποτε, ενώ από το Shotgun Justice επίσης δεν θυμάμαι. Όσον αφορά το Open Hostility κάτι έπαιξαν αλλά δεν θυμάμαι τι! Τέλος, έπαιξαν και το εξαιρετικό Goof Soup από το καταπληκτικό Decibels (από το οποίο νομίζω ότι θα μπορούσαν να είχαν προσθέσει κανά δυο ακόμα, αλλά δεν πειράζει ). Να σημειώσω δε, ότι το Take this Torch το έπαιξαν δύο φορές και αυτό διότι τους πιάσαμε στον ύπνο! Και τι εννοώ: δεν ξέρω αν συνηθίζουν να μην παίζουν enchore ή εμείς τους είχαμε καθηλώσει τόσο πολύ που δεν τους πήγαινε η καρδιά να μας αφήσουν στη μέση και το πήραν σερί, αλλά όταν έπαιξαν και το Evil Invaders στο τέλος που ήταν και το λογικό enchore της συναυλίας αλλά ο κόσμος απαιτούσε κι άλλο, οι Razor μας υποσχέθηκαν ότι πάνε για ένα λεπτό μέσα και θα ξαναβγουν "for one more" και προφανώς όχι τόσο για να πάρουν μια ανάσα αλλά για να συνεννοηθούν τι θα έπαιζαν. Τελικά το one more ήταν two more, όπου το πρώτο ήταν αν δεν με απατά η μνήμη μου το Legacy of Doom για το οποίο ο Carlo εμμέσως μας είπε ότι είχαν να το προβάρουν κάτι χρόνια και το δεύτερο ήταν το Take this Torch (ξανά), για το οποίο ο Carlo μας "εκμυστηρεύθηκε" κιόλας κάτι πολύ ενδιαφέρον: ότι σε όλα τα χρόνια των Razor ήταν μόλις η δεύτερη φορά που η μπάντα αναγκάστηκε από τον κόσμο να παίξει δεύτερη φορά το ίδιο τραγούδι. Αυτό αν μη τι άλλο κάτι δείχνει για τον παλμό της συναυλίας. Παρεμπιπτόντως να σημειώσω και το εξής: αρκετά νωρίς στη συναυλία, ο Carlo εμφανώς ενθουσιασμένος από την υποδοχή του κόσμου γύρισε στον Campagnolo και του λέει ότι εδώ πέρα πρέπει να ξαναέρθουμε σύντομα.
Θα ήθελα να κάνω σε αυτό το σημείο μια απαραίτητη αναδρομή στο παρελθόν: οι Razor ήταν πάντοτε ένα συγκρότημα που έβγαζε αλητεία μέσα από τη μουσική του και όταν λέω αλητεία το εννοώ σχεδόν κυριολεκτικά: η πλειψοφία των τραγουδιών τους μιλάει για ξυλίκια στους από 'δώ ή τους από 'κεί, είχαν και πολλή hardcore θεματολογία αναφορικά με κόντρες με ρουφιάνους της αστυνομίας κι έτσι και γενικά περνούσαν πάντοτε ένα αρκετά σκληρό image. Η αλήθεια πάντως είναι ότι με αυτά που είδα την Κυριακή, το μόνο που μπορώ να πω γι'αυτούς είναι ότι παίζει να είναι καταπληκτικά παιδιά (και ιδίως ο Carlo με τον Campagnolo που ήταν οι πιο εκδηλωτικοί απέναντι στον κόσμο).
Γενικά, ήταν μια συναυλία που σίγουρα θα μας μείνει για τα καλά χαραγμένη στη μνήμη. Οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν τουλάχιστον καταπληκτικές σε σημείο να συγκινούμαι που έβλεπα να παίζονται μπροστά μου κάποια συγκεκριμένα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα και σε όλα αυτά βοήθησε απίστευτα η τρομερά ζωηρή εμφάνιση της μπάντας, η οποία μας χάρισε (έτσι όπως το υπολόγισα) σχεδόν ένα γεμάτο δύωρο, το οποίο αν αναλογιστούμε τους κυριολεκτικά εξοντωτικούς ρυθμούς των συγκεκριμένων κομματιών μάλλον πρέπει να μας κάνει να πιστέψουμε στα θαύματα, αφού κάποια άλλη μπάντα πιθανώς να είχε καταρρεύσει.
Για το τέλος, θα αδράξω μιαν αφορμή να πω κάτι σε σχέση με κάτι που άκουσα να λένε κάποιοι πριν τη συναυλία και μιλάω στην επιθυμία να έβλεπαν τους Razor με τον "σκύλο" (Sheepdog) όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. κατ' αρχήν θεωρώ αστείο να μην ξέρεις τι πρόκειταινα δεις (ιδίως στην εποχή του ίντερνετ) αλλά ας το παραβλέψουμε. Το χειρότερο είναι αυτή η ανεξήγητη προσκόλληση με τα παλιά. Ναι, οκ, όλοι μας με τους Razor με τον Sheepdog μεγαλώσαμε (προφανώς και δεν υπάρχουν εναλλακτικές κυκλοφορίες των πρώτων δίσκων με τον Bob στη φωνή), όμως όπως τόνισε (και όχι τυχαία προφανώς) ο Carlo (αν και μπέρδεψε λίγο τη χρονιά, δεν πειράζει όμως) ο Bob είναι με το συγκρότημα από το 1989, ήδη 25 χρόνια δηλαδή. Ο Sheepdog μπορεί να έβγαλε δύο δίσκους παραπάνω (πέντε έναντι τριών) και σίγουρα πολύ καλύτερους αλλά έμεινε μόνο μια πενταετία στην μπάντα και συν τοις άλλοις δεν θυμάμαι να είχε και καμιά άλλη προσφορά πέραν της τωόντι χαρακτηριστικής φωνής του. Να πω, λοιπόν, σε αυτό το σημείο κάτι που εδώ και χρόνια έψαχνα μια αφορμή να το γράψω. Κάπου στο 2000 και επί τη ευκαιρία της κυκλοφορίας των Motorhead, We are Motorhead, θυμάμαι που διάβαζα μια συνέντευξη με τον Lemmy σε ένα από τα γερμανικά έντυπα (Metal Hammer, Heavy oder Was?, Rock Hard όπου δίχως να βάζω το χέρι μου στη φωτιά πρέπει να ήταν το χάμστερ). Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης, λοιπόν, ο "δημοσιοκάφρος" ρωτάει τον Lemmy (ή πιο σωστά πετάει τη μαλακία του) "υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ τους Motorhead με την αυθεντική σύνθεση;" (να σημειώσω ότι ακόμη δεν είχε ξεκινήσει η μάστιγα των επανασυνδέσεων). Οπότε γυρνάει ο Lemmy προφανώς άνετος αλλά αρκετά εκνευρισμένος από την μαλακία που έπρεπε να αντιμετωπίσει και απαντάει εντελώς φυσιολογικά του τύπου το εξής: "ο Fast Eddie ήταν κιθαρίστας για 6 χρόνια (76-82). O Phil Campbell είναι ο κιθαρίστα από το 83, για 17 (τότε) ολόκληρα χρόνια. Οπότε ποια είναι τελικά η αυθεντική σύνθεση;" (ακόμη βλέπω τον Γερμαναρά όταν κλείνω τα μάτια να ρουφάει απολαυστικά το πουλί του Lemmy στο άκουσμα μιας τέτοια απάντησης την οποίαν δεν θα ξεχάσω ποτέ). Κάτι τέτοιο ισχύει και με τους Razor αλλά και τους κάθε Razor φυσικά. Όταν έχεις έναν άνθρωπο ο οποίος είναι στην μπάντα επί σχεδόν 25 χρόνια έχοντας φάει όλα τα σκατά αυτά τα χρόνια, δεν συζητάς αν θα εμφανιστούν με κάποιον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός ο άλλος. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι, εδώ ο κόσμος αδυνατεί να αναγνωρίζει ότι πχ το Decibels είναι δισκάρα μόνο και μόνο επειδή δεν τραγουδάει ο Sheepdog, και θα κάτσει να αναγνωρίσει τα πιο απλά; Σωστό κι αυτό.
Κι εδώ που τα λέμε, αν εξαιρέσουμε ένα ζώο που είχα δίπλα μου που παρίστανε τον εμπειρογνώμωνα περί το thrash που ό,τι κι αν έπαιζαν ήθελε να είχαν παίξει κάτι άλλο, δεν είδα και κανέναν άλλον που να μην γούσταρε και με... αυτήν την σύνθεση, κάτι που δείχνει ότι μια μπάντα τραβάει επειδή είναι καλή η σύνθεσή της και όχι επειδή είναι η αυθεντική ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Αντί επιλόγου θα κάνω μια ημιαναδρομή. Οι Razor ήταν ανέκαθεν τέτοιας πάστας συγκρότημα που θα μπορούσαν κάλλιστα να συγκαταλέγονται στους πολύ μεγάλους του thrash. Χειμαρρώδεις, τεχνικότατοι, ασταμάτητοι, ακούραστοι. Ακόμη και στις μέτριές τους στιγμές τα έσπαγαν ανηλεώς. Πολλοί τους θεωρούσαν μονοδιάστατους, αλλά όχι οι οπαδοί τους που έβλεπαν στους Razor μια πολύ έντιμη μπάντα που πήγαινε ενάντια στο ρεύμα, που έμενε σταθερό σε κάποιες "παραδοσιακές αξίες" (και μουσικής και εμφάνισης, και να είστε σίγουροι ότι τα πλήρωσαν αμφότερα). Επίσης, οι Razor είχαν την μεγάλη... ατυχία να είναι Καναδοί. Οι Καναδοί, βλέπετε, δεν συμμετέχουν ούτε σε Big Four, ούτε σε Clash of the Titans και πόσα άλλα πιασάρικα, αφού ως Καναδοί δεν είχαν ποτέ το ίδιο προμοτάρισμα με τους Αμερικάνους (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Anvil. Όποιος έχει δει το απίστευτα συγκινητικό dvd τους έχει καταλάβει πολλά επί τούτου). Παρόλ'αυτά αν και είναι σαφώς συγκρότημα που θα άξιζε να παίζει μπροστά σε χιλιάδες κόσμο όπως πολλά άλλα (αρκετά εκ των οποίων δεν φτουράνε μία μπροστά τους), δυστυχώς παίζουν μπροστά σε μερικές εκατοντάδες. Παραταύτα, δείχνουν ξεκάθαρα ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και εκτιμούν αυτό που λαμβάνουν. Αυτό τους καθιστά έντιμους και πολύ σημαντικούς.
Και χαίρομαι σαν μικρό παιδί μπροστά στο βάζο με τα γλυκά να παρευρίσκομαι σε τέτοια live, αντί να βλέπω "επαγγελματικές" εμφανίσεις.
Καλά ήταν.
Πραγματικά πολύ καλά.
Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας.
Το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς ήταν οι Endeless Recovery, μία σχετικά νέα μπάντα που τολμώ να πω ότι είναι πολλά υποσχόμενη. Το στυλ τους είναι thrash κι άγιος ο θεός, της παλαιάς γερμανικής σχολής (με πολλά στοιχεία από το χυμαδιό των Sodom θα έλεγα, αλλά και αρκετά τεχνικό, το οποίο
Το δεύτερο συγκρότημα της βραδιάς δυστυχώς δεν ήταν οι Convixion και λέω δυστυχώς όχι μόνο επειδή ήθελα να τους ξαναδώ πως και πως, αλλά και κυρίως επειδή ήμουν βέβαιος ότι θα έδιναν μεγάλη βάση σε τραγούδια του επερχόμενου δίσκου τους (Νίκο τελείωνεεεεεεεεεεε....) τα οποία (όχι
Το τρίτο συγκρότημα που επίσης ήταν πολυαναμενόμενο ήταν οι Steamroller Assault, οι οποίοι ως προς εμένα δείχνουν να έχουν μία κατάρα: η πρώτη φορά που τους είχα δει ήταν σε ένα καλοκαρινό καταπληκτικό φεστιβαλάκι στην Καλλιθέα, όπου την στιγμή που έπαιζαν είχε έρθει ο Γρηγόρης Μπαξεβανίδης να εκσπερματώσει πάνω στο thrash το οποίο δεν χωνεύει με τίποτε με αποτέλεσμα με το ένα μάτι να βλέπω στην σκηνή και με το άλλο τον Γρηγόρη! Μια άλλη φορά που ήταν να τους δω ήταν στους Exciter όπου με το που μπαίνω το Underworld με βλέπει ο Γρηγόρης (ο Eat Metal) και μου
Και πλέον φτάνουμε στους Razor... Ντάξει, τι να πεις πια. Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας. Και μόνο αυτό αρκεί. Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν πρέπει να ήμασταν μόνο εμείς. Σε κάποια φάση που ήμουν στα κάτω "διαζώματα" με τον Witchy και τα λέγαμε λίγο πέρασε ο Campagnolo με το μπάσο του, με ένα χαμόγελο μέχρι τ'αφτιά (κυριολεκτικά). Ήμασταν 3-4 άτομα εκεί όπου δεν θυμάμαι να του είπε κανείς κάτι πολύ συγκεκριμένο πέραν κάποιων χαμογελαστών "hi" όπου ο τύπος γυρνάει μέσα στην τρελή χαρά και μας λέει "there are gonna be many surprises tonight guys". Μιλάμε ότι σε φτιάχνουν κάτι τέτοια και δεν αναφέρομαι στις "εκπλήξεις", διότι όταν όντως βλέπεις μια τέτοια μπάντα από τα 80s η οποία αποτελούσε μυθικό όνομα από μόνο του είναι έκπληξη. Αυτό που σε φτιάχνει είναι αυτή η χαρά που έβλεπες στον άλλον (και την οποίαν ομολογώ ότι σε όλη τη συναυλία είδαμε σε όλα τα μέλη της μπάντας) και πραγματικά σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό που έκαναν όλες αυτές οι μπάντες σε τόσο δύσκολες εποχές και μέσα από πολλές αντιξοότητες, να βγάζουν κάτι που σου μιλάει διαχρονικά στην ψυχή και να βλέπουν την αναγνώριση και τις ευχαριστίες τόσες δεκαετίες μετά. Δεν ξέρω αν οι Razor είχαν έρθει ποτέ στην Ευρώπη όταν ήταν στα ντουζένια τους αλλά δεν το νομίζω. Εικάζω ότι πρέπει να είναι πολύ πρόσφατο φρούτο αυτό και μάλλον γι'αυτό ήταν τόσο ικανοποιημένοι από την υποδοχή του κόσμου. Και αυτό που γράφω είναι πολύ σημαντικό διότι ο κόσμος υποσυνείδητα έχει πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού του μπάντες όπως οι Maiden, οι Metallica, οι Judas Priest κλπ, δηλαδή μπάντες με δεκαετίες δισκογραφικής παρουσίας, υποστήριξη κλπ και οι οποίες δεν το έχουν σε τίποτα να "πηδάνε" ωκεανούς και να βρίσκονται σε άλλες ηπείρους. Δεν είναι έτσι όμως. Οι Razor για παράδειγμα είναι ένα συγκρότημα που ήταν πάντοτε underground (όπως και η πλειοψηφία του metal άλλωστε), που έχει να βγάλει δίσκο από το μακρινό 1997 και που στο ενδιάμεσο ήταν για αρκετά χρόνια διαλυμμένο κιόλας ως λογική συνέπεια όλου του δύσκολου παρελθόντος από το οποίο προερχόταν, οπότε όλη αυτή η αγάπη του κόσμου είναι η καλύτερη πληρωμή. Ας περάσουμε όμως στην συναυλία...
Στην αρχή βγήκε το τρίο έξω, δηλαδή ο Campagnolo με τον Carlo και τον Johnson στα ντραμς, γεγονός που προφανώς και υποδήλωνε αυτό που υποψιαζόμουν: θα ξεκίναγε με instrumental οπότε ο πιθανότερος "στόχος" ήταν το Evil Invaders, όπερ και εγενετο: Nowhere Fast για "εισαγωγή" με το πολυαγαπημένο Cross Me Fool να ακολουθεί και δυστυχώς εξαρχής διαπίστωσα που θα κυμαίνετο η συναυλία: στο ανηλεές ξύλο που έπεφτε από κάτω, όπου έχω δει πολλά και πολλά αλλά πιστέψτε με τέτοιο ξύλο δεν ξαναθυμάμαι (αρκεί να σας πω ότι σε διάφορες φάσεις έτσι όπως είχα μετατοπιστεί πίσω γέλαγα έτσι όπως σαβουριαζόταν κόσμος κάτω με κάθε πόζα αν και ιδίως με τη μούρη. Γενικά δεν το κρύβω ότι το mosh pit το θεωρώ πολύ μεγάλη μαλακία, αλλά τι να το κάνεις;). Αφού να σκεφτείτε, γινόταν τόσο πολύ το σώσε που με δυσκολία τράβηξα κάποιες φωτογραφίες! Τέλος πάντων, έπεσε τόσο ξύλο και η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορώ να θυμηθώ με την καμία όλα τα τραγούδια, οπότε ας καταγράψω όσα μου έρχονται: Από το Evil Invaders τα Nowhere Fast, Cross Me Fool, Evil Invaders, Iron Hammer, Speed Merchants, Cut Throat και νομίζω στο τέλος το Legacy of Doom. Από το Executioner's Song τα Τake this Torch, Fast and Loud, City of Damnation, Hot Metal, από το Violent Restitution το ομώνυμο, Behind Bars, από το Shotgun Justice το Stabbed in the Back και ίσως κανά ακόμα που αδυνατώ να θυμηθώ, από το Malicious Intent νομίζω δεν έπαιξαν τίποτε, ενώ από το Shotgun Justice επίσης δεν θυμάμαι. Όσον αφορά το Open Hostility κάτι έπαιξαν αλλά δεν θυμάμαι τι! Τέλος, έπαιξαν και το εξαιρετικό Goof Soup από το καταπληκτικό Decibels (από το οποίο νομίζω ότι θα μπορούσαν να είχαν προσθέσει κανά δυο ακόμα, αλλά δεν πειράζει ). Να σημειώσω δε, ότι το Take this Torch το έπαιξαν δύο φορές και αυτό διότι τους πιάσαμε στον ύπνο! Και τι εννοώ: δεν ξέρω αν συνηθίζουν να μην παίζουν enchore ή εμείς τους είχαμε καθηλώσει τόσο πολύ που δεν τους πήγαινε η καρδιά να μας αφήσουν στη μέση και το πήραν σερί, αλλά όταν έπαιξαν και το Evil Invaders στο τέλος που ήταν και το λογικό enchore της συναυλίας αλλά ο κόσμος απαιτούσε κι άλλο, οι Razor μας υποσχέθηκαν ότι πάνε για ένα λεπτό μέσα και θα ξαναβγουν "for one more" και προφανώς όχι τόσο για να πάρουν μια ανάσα αλλά για να συνεννοηθούν τι θα έπαιζαν. Τελικά το one more ήταν two more, όπου το πρώτο ήταν αν δεν με απατά η μνήμη μου το Legacy of Doom για το οποίο ο Carlo εμμέσως μας είπε ότι είχαν να το προβάρουν κάτι χρόνια και το δεύτερο ήταν το Take this Torch (ξανά), για το οποίο ο Carlo μας "εκμυστηρεύθηκε" κιόλας κάτι πολύ ενδιαφέρον: ότι σε όλα τα χρόνια των Razor ήταν μόλις η δεύτερη φορά που η μπάντα αναγκάστηκε από τον κόσμο να παίξει δεύτερη φορά το ίδιο τραγούδι. Αυτό αν μη τι άλλο κάτι δείχνει για τον παλμό της συναυλίας. Παρεμπιπτόντως να σημειώσω και το εξής: αρκετά νωρίς στη συναυλία, ο Carlo εμφανώς ενθουσιασμένος από την υποδοχή του κόσμου γύρισε στον Campagnolo και του λέει ότι εδώ πέρα πρέπει να ξαναέρθουμε σύντομα.
Θα ήθελα να κάνω σε αυτό το σημείο μια απαραίτητη αναδρομή στο παρελθόν: οι Razor ήταν πάντοτε ένα συγκρότημα που έβγαζε αλητεία μέσα από τη μουσική του και όταν λέω αλητεία το εννοώ σχεδόν κυριολεκτικά: η πλειψοφία των τραγουδιών τους μιλάει για ξυλίκια στους από 'δώ ή τους από 'κεί, είχαν και πολλή hardcore θεματολογία αναφορικά με κόντρες με ρουφιάνους της αστυνομίας κι έτσι και γενικά περνούσαν πάντοτε ένα αρκετά σκληρό image. Η αλήθεια πάντως είναι ότι με αυτά που είδα την Κυριακή, το μόνο που μπορώ να πω γι'αυτούς είναι ότι παίζει να είναι καταπληκτικά παιδιά (και ιδίως ο Carlo με τον Campagnolo που ήταν οι πιο εκδηλωτικοί απέναντι στον κόσμο).
Γενικά, ήταν μια συναυλία που σίγουρα θα μας μείνει για τα καλά χαραγμένη στη μνήμη. Οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν τουλάχιστον καταπληκτικές σε σημείο να συγκινούμαι που έβλεπα να παίζονται μπροστά μου κάποια συγκεκριμένα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα και σε όλα αυτά βοήθησε απίστευτα η τρομερά ζωηρή εμφάνιση της μπάντας, η οποία μας χάρισε (έτσι όπως το υπολόγισα) σχεδόν ένα γεμάτο δύωρο, το οποίο αν αναλογιστούμε τους κυριολεκτικά εξοντωτικούς ρυθμούς των συγκεκριμένων κομματιών μάλλον πρέπει να μας κάνει να πιστέψουμε στα θαύματα, αφού κάποια άλλη μπάντα πιθανώς να είχε καταρρεύσει.
Για το τέλος, θα αδράξω μιαν αφορμή να πω κάτι σε σχέση με κάτι που άκουσα να λένε κάποιοι πριν τη συναυλία και μιλάω στην επιθυμία να έβλεπαν τους Razor με τον "σκύλο" (Sheepdog) όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. κατ' αρχήν θεωρώ αστείο να μην ξέρεις τι πρόκειταινα δεις (ιδίως στην εποχή του ίντερνετ) αλλά ας το παραβλέψουμε. Το χειρότερο είναι αυτή η ανεξήγητη προσκόλληση με τα παλιά. Ναι, οκ, όλοι μας με τους Razor με τον Sheepdog μεγαλώσαμε (προφανώς και δεν υπάρχουν εναλλακτικές κυκλοφορίες των πρώτων δίσκων με τον Bob στη φωνή), όμως όπως τόνισε (και όχι τυχαία προφανώς) ο Carlo (αν και μπέρδεψε λίγο τη χρονιά, δεν πειράζει όμως) ο Bob είναι με το συγκρότημα από το 1989, ήδη 25 χρόνια δηλαδή. Ο Sheepdog μπορεί να έβγαλε δύο δίσκους παραπάνω (πέντε έναντι τριών) και σίγουρα πολύ καλύτερους αλλά έμεινε μόνο μια πενταετία στην μπάντα και συν τοις άλλοις δεν θυμάμαι να είχε και καμιά άλλη προσφορά πέραν της τωόντι χαρακτηριστικής φωνής του. Να πω, λοιπόν, σε αυτό το σημείο κάτι που εδώ και χρόνια έψαχνα μια αφορμή να το γράψω. Κάπου στο 2000 και επί τη ευκαιρία της κυκλοφορίας των Motorhead, We are Motorhead, θυμάμαι που διάβαζα μια συνέντευξη με τον Lemmy σε ένα από τα γερμανικά έντυπα (Metal Hammer, Heavy oder Was?, Rock Hard όπου δίχως να βάζω το χέρι μου στη φωτιά πρέπει να ήταν το χάμστερ). Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης, λοιπόν, ο "δημοσιοκάφρος" ρωτάει τον Lemmy (ή πιο σωστά πετάει τη μαλακία του) "υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ τους Motorhead με την αυθεντική σύνθεση;" (να σημειώσω ότι ακόμη δεν είχε ξεκινήσει η μάστιγα των επανασυνδέσεων). Οπότε γυρνάει ο Lemmy προφανώς άνετος αλλά αρκετά εκνευρισμένος από την μαλακία που έπρεπε να αντιμετωπίσει και απαντάει εντελώς φυσιολογικά του τύπου το εξής: "ο Fast Eddie ήταν κιθαρίστας για 6 χρόνια (76-82). O Phil Campbell είναι ο κιθαρίστα από το 83, για 17 (τότε) ολόκληρα χρόνια. Οπότε ποια είναι τελικά η αυθεντική σύνθεση;" (ακόμη βλέπω τον Γερμαναρά όταν κλείνω τα μάτια να ρουφάει απολαυστικά το πουλί του Lemmy στο άκουσμα μιας τέτοια απάντησης την οποίαν δεν θα ξεχάσω ποτέ). Κάτι τέτοιο ισχύει και με τους Razor αλλά και τους κάθε Razor φυσικά. Όταν έχεις έναν άνθρωπο ο οποίος είναι στην μπάντα επί σχεδόν 25 χρόνια έχοντας φάει όλα τα σκατά αυτά τα χρόνια, δεν συζητάς αν θα εμφανιστούν με κάποιον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός ο άλλος. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι, εδώ ο κόσμος αδυνατεί να αναγνωρίζει ότι πχ το Decibels είναι δισκάρα μόνο και μόνο επειδή δεν τραγουδάει ο Sheepdog, και θα κάτσει να αναγνωρίσει τα πιο απλά; Σωστό κι αυτό.
Κι εδώ που τα λέμε, αν εξαιρέσουμε ένα ζώο που είχα δίπλα μου που παρίστανε τον εμπειρογνώμωνα περί το thrash που ό,τι κι αν έπαιζαν ήθελε να είχαν παίξει κάτι άλλο, δεν είδα και κανέναν άλλον που να μην γούσταρε και με... αυτήν την σύνθεση, κάτι που δείχνει ότι μια μπάντα τραβάει επειδή είναι καλή η σύνθεσή της και όχι επειδή είναι η αυθεντική ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Αντί επιλόγου θα κάνω μια ημιαναδρομή. Οι Razor ήταν ανέκαθεν τέτοιας πάστας συγκρότημα που θα μπορούσαν κάλλιστα να συγκαταλέγονται στους πολύ μεγάλους του thrash. Χειμαρρώδεις, τεχνικότατοι, ασταμάτητοι, ακούραστοι. Ακόμη και στις μέτριές τους στιγμές τα έσπαγαν ανηλεώς. Πολλοί τους θεωρούσαν μονοδιάστατους, αλλά όχι οι οπαδοί τους που έβλεπαν στους Razor μια πολύ έντιμη μπάντα που πήγαινε ενάντια στο ρεύμα, που έμενε σταθερό σε κάποιες "παραδοσιακές αξίες" (και μουσικής και εμφάνισης, και να είστε σίγουροι ότι τα πλήρωσαν αμφότερα). Επίσης, οι Razor είχαν την μεγάλη... ατυχία να είναι Καναδοί. Οι Καναδοί, βλέπετε, δεν συμμετέχουν ούτε σε Big Four, ούτε σε Clash of the Titans και πόσα άλλα πιασάρικα, αφού ως Καναδοί δεν είχαν ποτέ το ίδιο προμοτάρισμα με τους Αμερικάνους (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Anvil. Όποιος έχει δει το απίστευτα συγκινητικό dvd τους έχει καταλάβει πολλά επί τούτου). Παρόλ'αυτά αν και είναι σαφώς συγκρότημα που θα άξιζε να παίζει μπροστά σε χιλιάδες κόσμο όπως πολλά άλλα (αρκετά εκ των οποίων δεν φτουράνε μία μπροστά τους), δυστυχώς παίζουν μπροστά σε μερικές εκατοντάδες. Παραταύτα, δείχνουν ξεκάθαρα ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και εκτιμούν αυτό που λαμβάνουν. Αυτό τους καθιστά έντιμους και πολύ σημαντικούς.
Και χαίρομαι σαν μικρό παιδί μπροστά στο βάζο με τα γλυκά να παρευρίσκομαι σε τέτοια live, αντί να βλέπω "επαγγελματικές" εμφανίσεις.
Καλά ήταν.
Πραγματικά πολύ καλά.
Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας.
4 σχόλια:
Ρε συ Άδη κάνε ένα ποστ ότι παίζουν οι Razor... Ήθελα κι εγώ πολύ να τους δω.
Πωπω αυτούς τους είχα τελείως ξεχασμένους, λέω να τους επαναφέρω σταφθιά μου.
Έλα ρε, που να πάει το μυαλό μου; κάνε add τα γκρουπ up the hammers και eat metal στο φεηστσιμβούκιον ντε.
Μεγάλη πόρωση εποχής.
Δημοσίευση σχολίου