Δυο λόγια για τα περί Παρισίων γεγονότα (ένα μυθιστόρημα για το της βλακείας ανάγνωσμα).

Δεν είναι να συμβεί τραγωδία σε τούτον τον δύσμοιρο πλανήτη που έχει την ατυχία να φέρει πάνω του το χειρότερο ζώον όλων των εποχών και πιθανώς όλων των γαλαξιών τε και συμπάντων, κι αμέσως πρέπει να φλομώσουμε την Πλάση με τις βλακείες μας.

Αν μη τι άλλο η περισυλλογή και η αυτοσυγκέντρωση θα ήταν μια αξιοπρεπής και σοβαρή στάση, αλλά μισό λεπτό... Μας κάνεις πλάκα ρε Άδη; Δεν θα πει ο κλασσικός μαλάκας ο Έλλην που λέει κι ο Γεωργίου την πάνσοφη μαλακία του; Βεβαίως και θα την πει, σαφέστατα, μόνο που δυστυχώς το πράγμα δείχνει να ξεφεύγει κι εκτός των πατροπαράδοτων ελληνικών συνόρων πλέον, απλώς ο Έλλην ως συνήθως διαπρέπει (είναι το ρημάδι το δι-εν-έη της φυλής, βλέπετε).

Μόλις λίγες ώρες έχουν περάσει από την τερατώδη τρομοκρατική ενέργεια στο Παρίσι και ήδη έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα βλακείας για μιαν ακόμη φορά. Μόλις μετά από λίγες (μα ελάχιστες σας λέω) ώρες κυκλοφόρησε ένα αρκετά πιασάρικο "στικεράκι" κιόλας που έλεγε PRAY FOR PARIS (οκ, υπάρχει πολύς κόσμος που πραγματικά πιστεύει ότι με προσεχές κάτι θα βγει. Σε αυτούς άλλωστε απευθύνεται και η πασίγνωστη παροιμία ότι με πορδές αβγά δεν βάφονται). Δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι εντός λεπτών (κυριολεκτικά) υπήρξε απάντηση: DON'T PRAY FOR PARIS, fight against hateful religious ideology.
Την ίδιαν στιγμή, υπήρξε κόσμος που προφανώς διέκρινε τα ψηφοδέλτια στα χέρια των θυματων και απεφάνθη ρητώς ότι οι επιθέσεις έγιναν σε περιοχές όπου ανθεί η Αριστερά, ενώ άλλοι βρήκαν αφορμή να βγάλουν κάθε σταγόνα μισανθρωπιάς από μέσα τους ζητώντας επιτακτικά να κλείσουν όλα τα σύνορα για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του λαού (όπως για παράδειγμα ν'αυτοκτονούμε ένεκα ανάχειας στην ησυχία μας, δίχως βρωμομουσουλμάνους δίπλα, λέω 'γώ τώρα). Η βλακεία πάει σύννεφο, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς.

Άλλοι βρήκαν τον ένοχο στην προαιώνια κόντρα δυτικού και μουσουλμανικού πολιτισμού (υποννοώντας προφανώς ότι είτε ο "δυτικός" είναι θρησκεία, είτε ότι ο "μουσουλμανικός" δεν είναι.
Άλλοι βρήκαν τον ένοχο στις θρησκείες.
Άλλοι ξεκίνησαν διενέξεις του στυλ "ναι αλλά εσείς ξεκινήσατε πρώτοι". Και πάει λέγοντας και όπως πάντοτε γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει χαθεί η μπάλα αφού ο καθείς βλέπει μόνο ό,τι γουστάρει να δει.
Για να αναφέρω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πλειοψηφία εκείνων που δήθεν -τάχα μου - λέμε τώρα - αντιμάχονται τις θρησκείες, δεν είχαν επιδείξει την ίδιαν ευαισθησία όταν κυκλοφορούσε η σπαρακτική εικόνα του πνιγμένου μικρού Aylan. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή ήταν μόλις τριών χρονών, ή μήπως γκουχ-γκουχ-μακρυά από 'μάς αδελφέ- ήταν μουσουλμανάκι; Ή ακόμη χειρότερα, μήπως επειδή ήταν προσφυγόπουλο κι ας ήξερε κολύμπι το κωλόπαιδο, ε; Ε;
Θέλω να πω, ότι ανάλογα με τη μαλακία που δέρνει τον καθένα τις ευαισθησίες του καθενός υπάρχουν και τα αντίστοιχα "κριτήρια". Το γεγονός ότι όσα Pray/Don't Pray είναι υπερπολλαπλάσια των όσων έχουμε δει για τα πνιγμένα παιδάκια στο Αιγαίο υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να μας είχε απασχολήσει, αλλά όχι σήμερα μεγάλε. Σήμερα κινδυνεύει ο δυτικός πολιτισμός να'ούμ και φυσικά τι είναι ο δυτικός πολιτισμός αν όχι η μάχη των πληκτρολογίων;

Αυτά που έχω να πω σχεδόν συμπερασματικά επί τούτου είναι τα εξής:
α) οι κερδοφόρες μπίζνες συχνά έχουν και σοβαρές παρενέργειες.
β) όταν σπέρνεις ανέμους πάντα θερίζεις θύελλες.
γ) από τις σχεδόν υστερικές αντιδράσεις του κόσμου εύκολα κατανοείς ότι τα θύματα ήταν εκλεκτά κι όχι τίποτε τρίχρονοι πρόσφυγες που να πνίγηκαν στο πανέμορφο βαθυκόκκινο του Αιγαίου.
δ) ακριβώς όπως η 11/9/01 έγινε αφορμή να μπει για τα καλά ο μεγάλος αδελφός στις ζωές μας και μάλιστα με απαίτηση των πολιτών, το ίδιο αναμένεται να γίνει και τώρα σε άλλο πλέον επίπεδο. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ποτέ ανεκμετάλλευτες και ιδίως σε μια γερμανική Ευρώπη που ρέπει σταθερά προς τον ολοκληρωτισμό.
ε) μην έχετε καμία αμφιβολία περί του ποιοι θα είναι τα πρώτα "θύματα" των αντιδράσεων. Η φράση "και δαρμένος και κερατάς" δεν βγήκε τυχαία.
στ) τα λέγαμε καιρό πριν που πάει το πράγμα γενικώς και ειδικώς αλλά είχαμε φλομώσει στους μαλάκες με άποψη που κατείχαν τη μία και μοναδική αλήθεια. Μυαλό πάντως δε βάζουμε.

Μόνο ελάχιστους έχω δει να ασχολούνται με την πραγματική ουσία του προβλήματος η οποία ξεκινάει με ένα τεράστιο "γιατί;", αλλά όχι το "γιατί" που νομίζουν οι περισσότεροι. Μιλάω για ένα "γιατί" που ψάχνει να βρει τα βαθύετερα αίτια της τραγωδίας.
- Γιατί ένας άνθρωπος γίνεται φονταμενταλιστής ενώ θα μπορούσε να μην είναι;
- Γιατί ένας άνθρωπος που έγινε φονταμενταλιστής επιλέγει να πάει σε μια συγκεκριμένη ξένη χώρα;
- Γιατί σε αυτήν την ξένη χώρα αντί να ενσωματωθεί για ένα καλύτερο αύριο επιλέγει να γίνει τρομοκράτης;
- Γιατί ως τομοκράτης πλέον είναι αποφασισμένος να δώσει τη ζωή του με πρόσχημα έναν δήθεν απώτερο σκοπό;
Μήπως δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν όλοι αυτοί, ή μήπως κάτι άλλο τρέχει;

Στο Ιράκ μπορεί να υπήρχε ένας τωόντι δικτάτορας που να είχε υπάρξει και αρκετά σκληρός προς συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες (μιλάω για τον Σαντάμ), αλλά η πραγματικότητα είναι ότι υπήρχε ισορροπία (και μην μπερδευτεί κανείς ότι αυτό είναι δήθεν σχόλιο υπέρ του δικτάτορα, έτσι;). Μόλις ο δυτικός πολιτισμός έβαλε το χεράκι του (δις κιόλας) είδαμε τι έγινε. Όταν την δεκαετία του 80 προσπαθούσαν οι Σοβιετικοί να μπουν το Αφγανιστάν, ο δυτικός κόσμος "προπονούσε" (πάντα με το αζημίωτο) τους ταλιμπάν που τα κάνουν σήμερα γης μαδιάμ. Το ίδιο γίνεται τώρα και στην Συρία, το ίδιο έγινε την περασμένη πενταετία και στις περισσότερες χώρες του αραβικού κόσμου όπου είχαμε την λεγόμενη αραβική άνοιξη. Να πάρουμε το ενδεικτικό παράδειγμα της Αιγύπτου: κατόπιν "ανοίξεως" μπήκε ο εκλεκτός του δυτικού κόσμου. Μόλις έγιναν εκλογές όμως, δεν ψήφισαν μόνο τα πιο "εξευρωπαϊσμένα" (τρόπον τινά) βόρεια παράλια, ψήφισε και η ενδοχώρα και όπως όλοι θυμόμαστε είχαν βγει οι "αδελφοί μουσουλμάνοι". Ουπς, εκτός προγράμματος αυτό, ε; Δεν πειράζει, ξαναστήνουμε ένα πραξικόπημα και ρυθμίζουμε την κατάσταση. Μόνο που από την πολλή ρύθμιση ήρθε και η απορρύθμιση, διότι οι ιθύνοντες νόες λησμόνησαν ότι μετά την άνοιξη κάποια στιγμή έρχεται και ο χειμώνας.

Κι επειδή το ζήτημα είναι σφόδρα γεωπολιτικό, ο χειμώνας δεν έκατσε στους άραβες αλλά ήρθε στην Ευρώπη. Θέλω να πω ότι είναι καλό να θες να κάνεις μπίζνες (διότι ομιλούμε για ανάπτυξη ντε!) με δικτάτορες που δήθεν δεν βλέπεις ότι είναι δικτάτορες και πάει λέγοντας προκειμένου να τους πουλήσεις και τα όπλα και τα χημικά και την στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά όταν διαταράσσεις την ισορροπία, η Φύση μας λέει έρχεται κάτι να την επαναφέρει και συνήθως αυτό το κάτι αποτελεί εξέλιξη της πρότερης κατάστασης. Και μην ξεχνάμε πως όσο τέρας κι αν γίνει το όρθιο άτριχο δίποδο, πάντοτε -μα πάντοτε- θα ελέγχεται από τους κανόνες της Φύσης.

Άνθρωποι που χρειάζονται μια ιδεολογική αιτιολογία προκειμένου να γίνουν καθεστώς, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να αναλάβουν τα ηνία ακριβώς επειδή προηγουμένως ο δυτικός πολιτισμός τους είχε δείξει ότι είναι καλό να παίρνεις τα ηνία, είναι καλό να έχεις ισχύ και εξουσία, είναι καλό να βγάζεις λεφτά. Και όταν θες να πάρεις τα ηνία και να κάνεις και όλα τα υπόλοιπα, είναι από αρχαιοτάτων ετών πασίγνωστο ότι πρέπει να έχεις την πλέμπα μαζί σου. Είτε πολιτικοί, είτε στρατιωτικοί, είτε θρησκευτικοί ποιμένες μόνο έτσι επεβλήθηκαν ανά τους αιώνες. Το "χαλιφάτο" λοιπόν δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από το να ακολουθεί την πεπατημένη: δίνει όραμα στους καταπιεσμένους, όπως πχ (κάποιους από) τους Παλαιστινίους, στους αδηφάγους όπως πχ (κάποιους από) τους Αφγανούς, στους πιο παραδοσιακούς και αυστηρούς όπως πχ (κάποιους από) τους Ιρανούς και πάει λέγοντας: εξάλλου όλοι οι "καλοί" χωράνε. Και έχοντας την στήριξη αυτών, δημιουργούν έναν πυρήνα που αποτελεί και την σφαίρα επιρροής τους και στο όνομα της προάσπισης των συμφερόντων αυτής της σφαίρας δρουν. Μόνο που έχουμε λησμονήσει ότι μια από τις πρώτες αρχές του Σύμπαντος είναι και ο νόμος της Αντίδρασης, η οποία ασκείται πάντοτε ως ίση και αντίθετη με τη Δράση που αρχικώς ασκήθηκε... Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η θρησκεία, ούτε η πολιτική, ούτε τίποτε άλλο. Το πρόβλημα είναι τα μυαλά από πίσω. Αν και ξέρω ότι από πολλούς μπορεί να παρερμηνευθεί (και μεταξύ άλλων να με περάσουν και για κουμμουνιστή -που ως γνωστόν δεν είμαι με κανέναν κερατά- θα το διακινδυνεύσω), το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός (ηλίθιε!). (Ναι, ποτέ δεν έκρυψα ότι τον Μπογιόπουλο τον γουστάρω και το συγκεκριμένο βιβλίο μαζί με το Δόγμα του Σοκ της Ναόμι Κλάιν είναι, νομίζω, ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί παγκοσμίως). Πάρα πολύ πρόσφατα έγραφα μια ανάλυση για το προσφυγικό, όπου μεταξύ άλλων εξηγούσα και για ποιους λόγους ακόμη κι αν πέσει ο φράκτης στον Έβρο θα συνεχίσει να θαλασσοπνίγεται κόσμος στο Αιγαίο.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο που όλοι ζουν αρμονικά; Που δεν υπάρχουν σύνορα και διενέξεις; Που δεν υφίστανται απαιτήσεις μιας ομάδας κατά μιας άλλης; Που ο οικονομικά αδύνατος στηρίζεται άνευ όρων από τον οικονομικά ισχυρό; Όχι βέβαια, σαφώς και δεν μπορείτε διότι απλούστατα τέτοιος κόσμος δεν υπήρξε ποτέ. Ή πιο σωστά, ακόμη κι όταν επιχειρήθηκε να υπάρξει σε "μικρόκοσμους" απέτυχε οικτρά. Δεν είναι τυχαίο ότι σφαγές γίνονται από αρχαιοτάτων χρόνων ακριβώς γι'αυτό το θέμα.
Πως θα επιτρέψουν πχ οι Αμερικάνοι έναν τέτοιον κόσμο; Μήπως δεν ήταν διαχρονικά οι Γερμανοί που έψαχναν για "ζωτικό χώρο"; Μήπως στην αρχαιότητα δεν ήταν οι Πέρσες ή μετέπειτα οι Αθηναίοι; Πως θα ζήσει η πολεμική βιομηχανία σε έναν τέτοιο κόσμο; Πως θα ζήσουν οι πολυεθνικές; Πως θα βγάζουν τα προς το ζην οι πτωχοί πλην τίμιοι βιοπαλαιστές CEO όπως εκείνο το μουνόσπερμα με το φάρμακο του AIDS; Δεν είναι δυνατόν ούτε Πολιτεία σαν του Πλάτωνα να υπάρξει, ούτε απόλυτη Δημοκρατία, ούτε τίποτε άλλο αντίστοιχο και αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος ανισοτήτων, όπου σε έναν τέτοιον κόσμο πρέπει να τηρούνται ισορροπίες και το πρόβλημά μας εδώ πέρα είναι ότι οι εν λόγω ισορροπίες έχουν διαταραχθεί οριστικά. Το πρώτο βήμα της επίλυσης ενός προβλήματος είναι το να κατανοήσεις την φύση του προβλήματος, και η φύση του κόσμου μας είναι και ο πυρήνας του προβλήματος.
Όλα τα άλλα απλώς έπονται, διότι όλα έχουν διαταραχθεί από την οικονομική αδηφαγία που υπάρχει, στο πλάισιο της οποίας πρέπει να δημιουργούνται "αγορές" προκειμένου να υπάρχουν νέα κέρδη και αυτό μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ο άνθρωπος.
Σε αυτό το σημείο απλώς να υπενθυμίσω ότι και η τεράστια οικονομική κρίση που βιώνουμε πάνω στην ίδιαν λογική βασίστηκε: από τα σπίτια, που την είχαν δει όλοι νέοι Μαρξ και είχαν πιάσει την υπεραξία και την χτυπούσαν σαν χταπόδι αγοράζοντας πέντε και πουλώντας δέκα, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή έσκασε η φούσκα. Μια φούσκα, που ουαί κι αλοίμονο αν σκάσει και ως προς το δολλάριο διότι εκεί θα κλάψουν εκατοντάδες εκατομμύρια μανούλες.

Η φιλοσοφία είναι πάντοτε η ίδια: και έτσι -για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα μας- μέσα στο όλον της βλακείας ανάγνωσμα που έχω από το πρωί θαυμάσει, δεν έχω δει ούτε έναν να γράφει το απολύτως προφανές, ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το ένα και μοναδικό οικονομικό σύστημα που δημιουργεί οικονομικές κρίσεις, μετατοπίσεις πληθυσμών, ωσάν αυτές που βιώνουμε, σφαγές, πολέμους, τρομοκρατικές ενέργειες.
Έχουμε λησμονήσει ότι ο απελπισμένος δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει και γι'αυτό ακριβώς διακινδυνύει τα πάντα. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν αποτελεί αρχή του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου.

Καλό είναι και πολλές φορές έχει έως και την πλάκα του να λέμε ότι ο δυτικός κόσμος είναι ό,τι μαλακία μας καπνίσει εννοώντας τα οικονομικά συστήματα, το δικαίωμα μόνο εγώ να σφάζω και να βομβαρδίζω κι όχι εσύ, το δικαίωμα εγώ να επιλέγω θρησκεία αλλά εσύ να μην μπορείς και πάει λέγοντας, μόνο που όλα αυτά αποδεικνύουν και πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από τον πραγματικό Δυτικό Κόσμο του Σωκράτη, των Δημοκρατικών Αξιών και Παραδόσεων της αρχαίας Ελλάδας, του Ρωμαϊκού Δικαίου, της Φιλοσοφίας, της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, του Ανθρωπισμού, της Τεχνολογίας, της Αστροφυσικής, της Ιατρικής και τόσων άλλων μεγαλειωδών ανθρωπίνων ανακαλύψεων κι επιτευγμάτων. Μόνο που όλα αυτά χρειάζεται ν'ανοίξεις και κανά βιβλίο για να ξεστραβωθείς μάν-γκα μου, οπότε δύσκολα σου βάζω πάλι.

Κι επειδή το πρόβλημα οδεύει στην κορύφωσή του, και μόνο που πανθομολογουμένως σκεπτόμαστε πως το πρόβλημα ίσως λυθεί οριστικά με οργανωμένη (κοινή) στρατιωτική επέμβαση στην Συρία, δείχνει και το μέγεθος της αποτυχίας του δυτικού κόσμου, δείχνει την έκπτωση των αξιών, δείχνει τα χάλια της Ευρώπης και φυσικά εξηγεί για ποιον λόγο έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει.

Είναι πραγματικά τόσο απλό, που μάλλον γι'αυτό δεν γίνεται κατανοητό.
Χαίρετε.

ΥΓ. Λυπάμαι που δεν θα βάλω κάποιο από τα τωόντι πετυχημένα (πλην πικρά) σκίτσα για την γαλλική τραγωδία, μα θα (ξανα)επιλέξω την φωτογραφία του μικρού Aylan. Μόνο έτσι θα τιμήσω όλους τους νεκρούς αυτού του συστήματος.