Up the Hammers VI

Το διήμερο που όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία λοιπόν (ντάξει, όλοι τρόπος του λέγειν) έφτασε και μας προσέφερε σημαντικές στιγμές και εμπειρίες. Πιστό στην ποιότητα που μας έχει συνηθίσει, μας πήρε και τα σώβρακα, λίαν επιεικώς. Για πάμε σιγά, σιγά διότι έχουμε πάρα πολλά να πούμε...

11/3/11
Wishdoom
Εξαιρετικοί και ομολογουμένως το φεστιβάλ ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Το demo τους μου άρεσε αρκετά και ουσιαστικά το μόνο ερώτημα που είχα ήταν το πως θα ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο φεστιβάλ και ομολογουμένως τα πήγαν εξαιρετικά. Όλα τα τραγούδια που έπαιξαν ήταν στο γνωστό "περίεργο" (με την καλή έννοια) στυλ τους (μιας και αναμειγνύουν πολλά στοιχεία και από επικά ακούσματα και από doom και από πιο power στιγμές). Ήταν πολύ δυνατοί και για να πω την αλήθεια εξεπλάγην από την άνεσή τους κιόλας μιας και τους ανέμενα πιο τρακαρισμένους. Εξαιρετικοί και νομίζω μόνο θετικά σχόλια πρέπει να συγκέντρωσαν, αφού όπως πρόσεξα ήταν αρκετοί εκείνοι που έσπευσαν να αγοράσουν και τον παρθενικό τους δίσκο που την Παρασκευή πρώτη μέρα κυκλοφόρησε.

Skullfist
Εκπληκτικοί οι Καναδοί (με ακόμη πιο εκπληκτική ντράμερ!). Ντάξει, μουσικά δεν μας ήταν άγνωστοι και πάνω κάτω είχαμε ακουστά και το ότι τα σπάνε αγρίως, οπότε από αυτής της απόψεως δεν εκπλαγήκαμε ιδιαιτέρως. Η εμφάνισή τους ήταν καταπληκτική, με τον κιθαρίστα να αποτελεί μάλλον μια από τις μορφές του φεστιβάλ, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και δυνατοτήτων. Επίσης τα έσπασε και η πανέμορφη ντράμερ (αυτό κι αν ήταν έκπληξη!). Γενικά, συγκρότημα γεμάτο ζωντάνια που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και γι'αυτό και αποθεώθηκε δεόντως από τον κόσμο από κάτω.


Power Crue
Ντάξει, τους Power Crue δεν περιμέναμε να τους μάθουμε τώρα, ούτε φυσικά να διαπιστώσουμε ότι πρόκειται τω όντι για ένα τρομερό συγκρότημα. Θα έλεγα μάλιστα ότι πρόκειται για μια από τις σταθερές αξίες της εγχώριας σκηνής, πράγμα που απέδειξαν και με την εμφάνισή τους. Πάρα πολύ καλή σκηνική παρουσία (τι σου κάνει η εμπειρία), κινήθηκαν με χαρακτηριστική άνεση και κατ' εμέ μας ψιλοδιέλυσαν. Ιδίως στο Torture που αποτελεί μάλλον και το υπεράσμα της μπάντας έγινε το έλα να δεις από κάτω. 'Αξιοι και μπράβο τους.

Sorcerer
Εδώ, μάλλον πρέπει να είχα χτυπήσει κανά 25άρι πίεση από την ανυπομονησία. Ναι μεν το doom δεν μου αρέσει ιδιαιτέρως, αλλά για τους Sorcerer όχι μόνο κάνω μια εξαίρεση αλλά αποτελούν και ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα κιόλας. Δεδομένου ότι οι εμφανίσεις τους την τελευταία... 20ετία είναι μετρημένες μάλλον στα δάκτυλα του ενός χεριού, η αλήθεια είναι ότι είχα έναν σχετικό προβληματισμό, αλλά εδώ που τα λέμε και μόνο που θα τους έβλεπα ζωντανά μπροστά μου ήταν από μόνο του μια εμπειρία ζωής (κυριολεκτώ). Και ευτυχώς και για'μένα και μάλλον και για όλους αν πρόσεξα καλά από τον χαμό και την αποθέωση που ακολούθησε, οι όποιες επιφυλάξεις που είχαμε εξαφανίσθηκαν με τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το τι έγινε δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια και ως εκ τούτου δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι αποθεώθηκαν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα ολόκληρο το σιήμερο! Νομίζω ότι μας κάλυψαν πλήρως τόσο με την εκπληκτική τους εμφάνιση, όσο και με το play list. Αν και ψυχροί Σουηδοί ήταν πολύ πιο θερμοί ακόμη και από το αναμενώμενο, πολύ κοντά στο κοινό και όσο πέρναγε η ώρα αντί να πέφτουν (όπως πχ σε κάποια φάση είπε για τη φωνή του και ο Anders), αυτοί ανέβαιναν. Κυριολεκτικά εμπειρία ζωής... Και περιττό να πω ότι πλέον είχα αρχίσει να παραδίδω πνεύμα (αυτές τις μαλακίες κάνω κάθε φορά, έλα όμως που δεν γίνεται να κρατηθώ μπροστά στο μεγαλείο). Διότι όσον αφορά τα προσωπικά μου γούστα όπως είχα ξεκαθαρίσει, θα ήμουν ικανοποιημένος και μόνο αν είχαν παίξει το Born with Fear και το The Battle, πράγμα που έκαναν βεβαίως, βεβαίως. Μεγαλείο...

Sacred Steel
Ένα ακόμη συγκρότημα που περίμενα πως και πως να δω οι τρομεροί Γερμανοί, οι οποίοι μάλιστα κατά μια άποψη κέρδισαν τις εντυπώσεις για πολλούς λόγους, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ παρακάτω. Εκπληκτική εμφάνιση, συνδύασε επαγγελματισμό και πώρωση. Βγήκαν και τα έσπασαν όλα, κυριολεκτικά μας διέλυσαν. Μάλιστα σε κάποιο σημείο οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν τόσο ισοπεδωτικοί που μου θύμησαν σε αρκετά μεγάλο βαθμό την απίστευτη απόδοση των Piledriver πριν από 5 χρόνια (η οποία μάλλον εξακολουθεί να παραμένει μνημειώδης). Βέβαια μην λέω ψέμματα, θα προτιμούσα ένα λίγο παραλλαγμένο play list μιας και άφησαν στην απ'όξω μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια, η εμφάνισή τους όμως ήταν τέτοια που δεν μπορώ να πω ότι με άφησαν παραπονεμένο. Εκπληκτικοί.

Solstice
Εδώ ομολογουμένως είχα έναν ψιλοπροβληματισμό. Οι Solstice είναι γενικά ένα περίεργο συγκρότημα με ένα μάλλον εξεζητημένο επικό feeling που διαπνέει το καράdoom στυλ τους, το οποίο ανάλογα με το φεγγάρι που βρίσκομαι άλλοτε βρίσκω ενδιαφέρον κι άλλοτε βαρύ κι ασήκωτο. Χθες μάλλον ήμουν σε καλό φεγγάρι κι έτσι θεωρώ ότι με κούρασαν υπέρ του δέοντος. Ναι μεν θα συμφωνήσω ότι στάθηκαν εξαιρετικά από σκηνικής απόψεως, προφανώς απέδωσαν καλά και τα τραγούδια τους υποθέτω (όπου ένα άλλο πρόβλημα που έχουν είναι ότι δεν έχουν και πάρα πολλά οπότε οι επιλογή ανάμεσα σε 8λεπτα και 10λεπτα είναι σχεδόν... εφιαλτική), όμως δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν. Για την ακρίβεια θα ξαναπώ ότι με κούρασαν. Τουλάχιστον πάλι καλά που έπαιξαν το Cromlech που είναι το αγαπημένο μου από αυτούς και αποτέλεσε όαση στην έρημο.

Jaguar
Και φτάνουμε αισίως στους headliners της πρώτης ημέρας, τους τρομερούς Άγγλους, οι οποίοι μας αποζημίωσαν μάλλον και με το παραπάνω. Αναμφίβολα παρά τα χρονάκια τους και τα γκρίζα τους μαλλιά (ντάξει, όχι όλοι!), όλοι ήταν σε καταπληκτική βραδιά και σε απίστευτα κέφια. Εξάλλου γνωρίζαμε ότι τα σπάνε αγρίως οπότε δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο και μάλλον πέσαμε πλήρως μέσα στις "προβλέψεις" μας. Και ειλικρινά νομίζω ότι ικανοποίησαν τους πάντες, ιδίως με το μυθικό Axe Crazy κατά το οποίο η σκηνή παίζει να έπαθε και μια... μικροκαθήζηση από τον κόσμο που είχε ανέβει πάνω! Γενικά θα χαρακτήριζα την εμφάνιση των Jaguar σχεδόν... εορταστική! Άσε που έπιασαν το Power Games και του άλλαξαν τα φώτα και μαζί και τα δικά μας! Το μόνο πράγμα που με ξενέρωσε ήταν με κάτι... ραπάδικες αντιδράσεις του τραγουδιστή (τύπου jump-jump) και κάτι τέτοια, αλλά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αφού έπαιξαν όπως έπαιξαν συνήθως λες "δεν πάει στο διάολο"...
Γενικά η πρώτη μέρα ήταν ονειρική. Δεν θα είναι υπερβολή αν πω ότι έφυγα σχεδόν σερνόμενος από την κούραση.

12/3/11
Hürlement
Ημέρα δεύτερη και έχοντας ψηλά τον πήχυ από την πρώτη μπήκαν πρώτοι οι φοβεροί και τρομεροί Γάλλοι που μας έλιωσαν και κυριολεκτικώ. Από τις μεγάλες αποκαλύψεις του διημέρου -μην πω η μεγαλύτερη, μιας και δεν είχα προλάβει ν΄ασχοληθώ ποτέ μαζί τους. Βέβαια από την άλλη προέρχονται από τη Γαλλία που έχει μια σκηνή που εκτιμώ και εμπιστεύομαι αφάνταστα, οπότε και δίχως να τους ξέρω είχα την πεποίθηση ότι θα ήταν τουλάχιστον καλοί. Απίστευτη σκηνική παρουσία, οδοστρωτήρες κανονικοί με εκπληκτική σκηνική παρουσία μας άλλαξαν τα φώτα ανάποδα. Εκπληκτική και πολύ άνετη και η επαφή με τον κόσμο, μέχρι και... μαθήματα γαλλικών έκαναν προκειμένου να συμμετάσχουμε στο (μονολεκτικό) ρηφραίν του Mercenaire, με τον τραγουδιστή να "ομολογεί" ότι μετά τα φροντιστήρια πλέον τα γαλλικά μας ήταν άψογα! Τρομερά παληκάρια! Κυριολεκτικά έσπευσα στον φίλο μας (μετά από τόσα χρόνια) τον Γάλλο να εξασφαλίσω σε βινύλιο τον ένα και μοναδικό δίσκο που έχουν βγάλει! Και γαμώ τα άτομα, πολύ τους γούσταρα!

Emerald
Εδώ εγώ έπαθα ένα σοκ. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους προσπαθούσα να καταλάβω γιατί γιατί δεν έχει τύχει ν'ασχοληθώ με δαύτους εδώ και τόσα χρόνια που τους ξέρω. Για να'μει απόλυτα ειλικρινής και δίχως να'μαι σίγουρος έχω την εντύπωση ότι κάτι είχα ακούσει από τον προ δωδεκαετίας πρώτο τους δίσκο και έκτοτε δεν ξανασχολήθηκα. Και το μετάνοιωσα διότι τα παλικάρια ήταν εκπληκτικά! Του έδωσαν και κατάλαβε μιλάμε και από κάτω γουστάραμε τρελά. Εκπληκτική εμφάνιση, πολύ ζεστή για τους Ελβετούς και προσωπικά με κέρδισαν.

Procession
Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα προβλήματααααααα.... Doom και άγιος ο θεός για ένα είδος του μέταλ που πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων δεν με τραβάει ιδιαίτερα, καθ'όσον πολύ αργό και ενίοτε (συχνά-πυκνά) εξαιρετικά καταθλιπτικό (και για τα γούστα μου ακόμη συχνότερα, βαρετό). Δεν θα διαφωνήσω ότι οι doomάδες το καταχάρηκαν και φάνηκε από τις αντιδράσεις τους. Αλλά πολύ αργό ρε αδελφέ, υπερβολικά αργό αυτό το πράγμα. Αντί να με πιάσει πονοκέφαλος από το headbanging με έπιασε από τη... βραδύτητα. Κάπου εκεί ξεκίνησα ν'ανεβαίνω πάνω για να πάρω λίγο αέρα. Ντάξει γούστα είναι αυτά και όσο κι αν γούσταραν οι σχετικοί με το είδος, για 'μένα ξεκίναγε ένα πολύ δύσκολο τρίωρο...

Martyr
Τους Ολλανδούς ήθελα να τους δω οπωσδήποτε, μιας και έχουν γράψει (στους μόλις 2 δίσκους τους) μερικά εξαιρετικά άσματα και δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, μιας και άκουσα κάποια τραγούδια που με ψοφάνε, ενώ από πλευράς σκηνικής παρουσίας τα τυπάκια ήταν ασύλληπτα και ιδίως ο... νερομανής τραγουδιστής! Όλα αυτά όμως είχαν ένα αρνητικό το οποίο με ξενέρωσε ως ένα (σεβαστό) βαθμό: έπαιξαν υπερβολικά πολλά νέα τραγούδια τους (ή 4 ή 5 αν δεν με απατά η μνήμη μου) τα οποία δεν με ενθουσίασαν καθόλου (άντε πλην ενός που βρήκα ψιλοσυμπαθητικό) και γενικά θα προτιμούσα να άκουγα περισσότερα από τα παλιά τους. Βέβαια από την άλλη θα μου πεις ακούσαμε τα Black Sun, Darkness at Time's Edge, Unknown Forces και Speed of Samurai που είναι υπερκομματάρες. Ντάξει, καλά ήταν αλλά θα μπορούσαν και καλύτερα, μιας απ'ό,τι διαπίστωσα και άλλα φιλαράκια είχαν το ίδιο παράπονο με το play list.

Dawn of Winter
Πάμε τώρα στο δεύτερο... πρόβλημα της ημέρας, την γερμανική doom metal μπάντα που αποτελεί project του τραγουδιστή των Sacred Steel. Βέβαια θα ομολογήσω ότι παρόλο που δεν μου άρεσαν καθόλου μουσικά, είδα να κάνουν μια εξαιρετική εμφάνιση. Πως γίνονται αυτά τα δύο θα μου πείτε; Θα σας το πω ως εξής: όταν ξεκίνησαν με έναν απελπιστικά αργό ρυθμό στα ντραμς γυρνάω και λέω με τον Mad Putcher "λυπούμεθα που ξεκινάμε με κάτι τόσο γρήγορο, αλλά θα επανέλθουμε με κάτι πιο αργό σύντομα". Ήταν φως φανάρι που θα κυμαινόταν η εμφάνιση δηλαδή. Για να το συνδυάσω με την "λεπτομέρεια" που χρωστάω από την εμφάνιση των Sacred Steel όμως, θα πω ότι η παρουσία του G. Mutz (ο τραγουδιστής) σε αυτό το φεστιβάλ ήταν ένα διαμάντι από μόνη της. Ο άνθρωπος αυτός στα μάτια μου φάνηκε εξαιρετικά ταπεινός και μετριοπαθής, καθώς και αληθινός και παρόλο που δεν τον ήξεραν καν, ούτε τον είχα ξαναδεί, ανέβηκε πάρα πολύ στην εκτίμησή μου. Είπε πολλά και την πρώτη μέρα αλλά και την δεύτερη. Με τους Sacred Steel για παράδειγμα ζήτησε συγγνώμη που στο warm up έπαιξαν χάλια μιας και όπως είπε ήταν μεθυσμένοι και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε συνηθισμένοι από συγκροτήματα να ζητάνε συγγνώμη για κακές εμφανίσεις (και προσοχή, δεν μιλάμε για την πρώτη μέρα αλλά για ένα warm up έτσι;). Κοινώς ένοιωσαν άσχημα για όσον κόσμο πήγε να τους δει και ενδεχομένως να απογοητεύθηκε. Όσον αφορά τη δεύτερη μέρα, είπε κάτι σχετικά με το αργό ύφος της μπάντας (με το οποίο συμφωνώ): ότι το doom είναι πολύ προσωπική υπόθεση και ότι για να το επιλέξεις προφανώς κάτι τέτοιο προσωπικό πρέπει να έχεις και μέσα σου, εννοώντας φυσικά ότι μέσω του doom βγάζεις την όποια μελαγχολία σου προς τα έξω (και βασικά γι'αυτό δεν μπορώ το doom. Προτιμώ τα νταπαντούπα τύπου power και speed για να εκτονώνομαι). Μάλιστα αμέσως μετά προσέθεσε ότι "you may laugh αλλά έτσι είναι τα πράγματα". Επίτηδες έβαλα το μισό στα αγγλικά, διότι δεν μπόρεσα να καταλάβω αν εννοούσε ότι "μπορεί να γελάς" απευθυνόμενος σε κάποιο ζώο που όντως μπορεί να γέλασε σε κάτι τέτοιο ή "μπορεί να γελάσεις" γενικώς. Γενικά είπε κι άλλα πράγματα και όπως είπα και μόνο αυτά στάθηκαν ικανά να τον ανεβάσουν πολύ στα μάτια μου, παρόλο που από μουσικής απόψεως, έψαχνα τους συγγενείς του... μακαρίτη για να τους συλλυπηθώ.

While Heaven Wept
Το τρίτο και μάλλον μεγαλύτερο πρόβλημα της βραδιάς. Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι από τους ειδήμονες του είδους αποθεώθηκαν και για την παρουσία τους αλλά και για τα τραγούδια που επέλεξαν, πράγμα που προφανώς κάτι λέει. Εγώ όμως αυτό που έχω να πω είναι ότι τελικά έπρεπε να φάω κι άλλα σουβλάκια, κοινώς κατέβηκα κάτω πολύ νωρίς. Θα προσπεράσω το γεγονός ότι η κιθάρα ακουγόταν κυριολεκτικά σαν μπουζούκι (ιδίως στο σχεδόν κωμικό σολάρισμα του προτελευταίου τραγουδιού όπου νόμιζα ότι σόλαρε ο Ζαμπέτας ή ο Χιώτης). Επίσης θα προσπεράσω το γεγονός ότι σε κάποιες φάσεις ήταν πιο αργοί κι από το ρηπλέυ. Εκεί που θα σταθώ είναι ότι λίγο το παραγαμήσαμε με την ψυχανάλυση. Τι με ενδιαφέρει ρε παιδιά να κάθομαι ν'ακούω για τον ούτε που ξέρω ποιος ήταν και από που και που συμμετείχε στο λάιβ της μπάντας επειδή εσχάτως αντιμετωπίζει κάποια σοβαρά προβλήματα και έπρεπε να είναι μαζί μας διότι το ζήτησε. Δηλαδή συγγνώμη αλλά αν τους στείλω ένα μέηλ και τους πω ότι έχω κι εγώ τα ψυχολογικά μου και θέλω να συμμετάσχω στο επόμενο λάιβ τους θα μου πουν οκ, έλα; Ντάξει, δηλαδή, είπαμε. Το χειρότερο ήταν ότι ο εφιάλτης δεν έδειχνε να τελειώνει με τίποτε, παρόλο που κάποια στιγμή ευτυχώς τελείωσε. Ευτυχώς.

Ostrogoth
Και πάμε στους Ostrogoth που ήταν και οι headliners tης δεύτερης μέρας, οι οποίοι μας ισοπέδωσαν πλήρως και δίχως το παραμικρό έλεος. Το τι έγινε σε όλη τη συναυλία δεν περιγράφεται εύκολα νομίζω. Ρε δεν πα να έχουν περάσει τα χρόνια, άμα το έχεις μέσα σου το ρημάδι του δίνεις και καταλαβαίνει. Ήδη από τους Martyr είχα αρχίσει να ξεμένω και από δυνάμεις και ιδίως από φωνή παρά τις εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειες "οικονομίας" που είχα καταβάλει. Παραταύτα όμως, όταν ήρθε η μεγάλη στιγμή ο λαιμός ήταν σχεδόν κλειστός. Απλώς σε κάποιες φάσεις και ιδίως στο ασύλληπτο Full Moon's Eyes στο οποίο πιθανώς να είχαμε μερικές μετατοπίσεις στις κολώνες του μαγαζιού. Και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν τόσο μεγάλη η καύλα της εμφάνισης, που ενώ ήδη είχαν τελειώσει και είχαν κλείσει τα μηχανήματα ανέβηκε ο Μάνος στην σκηνή και κυριολεκτικά τους ξαναφόρεσε τα όργανα ενώ τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι από κάτω απαιτούσαμε να ξαναπαίξουν για δεύτερη φορά το Full Moon's Eyes, όπως και έκαναν, απλά για να επιβεβαιώσουμε ότι θα γυρνάγαμε στο σπίτι δίχως το παραμικρό ίχνος δύναμης μέσα μας. Ειλικρινά δεν έχω να πω κάτι παραπάνω για τους φοβερούς και τρομερούς Βέλγους πέραν του ότι μας εκτέλεσαν στα 5 μέτρα. Απίστευτοι...

Tribute to Dio
Για το τέλος υπήρχε μια ελληνική all star (τρόπον τινά) μπάντα που θα έπαιζε διασκευές του Dio από όλη την σταδιοδρομία του. Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην που είδα πόσος κόσμος έμεινε κάτω για να δει το σόου μιας και περίμενα οι περισσότεροι να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Και οφείλω να ομολογήσω ότι παρά την κούραση ήταν πάρα πολύ ωραία. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάτσω ως το τέλος αλλά από το μεγαλύτερο (νομίζω) κομμάτι της εμφάνισης που είδα οφείλω να ομολογήσω ότι γούσταρα αρκετά. Και πιστεύω ότι σαν κίνηση και μόνο ήταν εξαιρετική, μιας αποτέλεσε τον ενδεικνύμενο φόρο τιμής στον μεγάλο "κοντό" Ronnie James Dio που προ μηνών μας άφησε οριστικά δίχως την απίστευτη φωνή του.

Σε γενικές γραμμές τώρα, νομίζω ότι το φεστιβάλ ήταν επιτυχημένο. Και μιλάω από μουσικής απόψεως φυσικά. Ναι μεν εγώ ξενέρωσα τα μάλα με τις doomies του διημέρου (πλην Sorcerer φυσικά, οι οποίοι για να λέμε και όλη την αλήθεια δεν είναι έτσι σκέτο doom και πιθανώς γι'αυτό να μ'αρέσουν τόσο πολύ), αλλά σέβομαι το γεγονός ότι δεκάδες άλλοι την καταβρήκαν. Βέβαια πέταξα μια μπηχτή του Μάνου κάποια στιγμή και μου είπε ότι το κατάλαβε κι ο ίδιος, ότι δηλαδή παραείχε πολύ doom αυτό το φεστιβάλ. Πάντως σε γενικές γραμμές νομίζω ότι το πρόσημο ήταν και φέτος θετικό. Μια χαρά γουστάραμε.

Πάμε τώρα στα παραλειπόμεναααααααααα..... Κι εδώ είμαστε, διότι έχω να βγάλω μεγάλο φτυάρι.
Όπως είπα πιο πάνω, το φεστιβάλ ήταν επιτυχημένο. Μουσικά.
Διότι από πλευράς προσελεύσεως μάλλον αποτέλεσε ιστορική ξεφτίλα. Την πρώτη μέρα είχαμε λίγο πάνω από 300 άτομα (για την ακρίβεια, 320). Την δεύτερη μέρα αν σταθήκαμε τυχεροί, μπορεί να ξεπέρασε και τα 350. Η λεπτομέρεια εδώ είναι ότι καμιά 150ριά ήταν ξένοι, από πολλές και διάφορες χώρες, αρκετοί εκ των οποίων πλέον είναι κλασικές φάτσες και νομίζω δικαίως μπορούν να θεωρηθούν της οικογενείας (όπως πχ ο τρομερός Γάλλος με τον Γερμαναρά που έχουν έρθει και στα 6 φεστιβάλ). Από τους υπολοίπους ίσως παραπάνω από 70-80 άτομα να ήρθαν από όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Και οι υπόλοιποι -αρκετοί εκ των οποίων ήμασταν οι γνωστοί, εμείς κι εμείς δηλαδή- ήταν από την Αθήνα. Κοινώς, ένα ολόκληρο λεκανοπέδιο της Αττικής με τα 5 εκατομμύριά του έλαμψε βροντερά διά της απουσίας του. Και η ξεφτίλα είναι τεράστια από οποιανδήποτε πλευρά κι αν την δεις. Ακόμη κι αν την δεις από την πλευρά της οικονομικής κρίσης.
Φιλαράκι μου -αδελφικός φίλος και συμμαχητής παλαιόθεν- ο Γιώργαρος ήρθε μαζί με τη γυναίκα του τη Μαρία από το Ηράκλειο. Οι δουλειές δεν πάνε καλά και τα πράγματα είναι πολύ ζορισμένα, αυτά συζητάγαμε και έξω και σε διαλείμματα, όμως ήρθε. Μια φορά τον χρόνο είναι το γαμημένο το φεστιβάλ και το κόστος του είναι 4 ευρώ ανά συγκρότημα, 4 κωλοευρώ. Τόσο πάει η διαίρεση των 60 ευρώ για τις δύο μέρες για τα 15 συγκροτήματα που είδαμε. Τέσσερα γαμημένα ευρώ, με σύνολο 60 ευρώ. Ένα ποσόν που μπορείς να κάτσεις να μαζέψεις σέντι-σέντι από μήνες πριν. Και όμως, σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων αν εξαιρέσουμε την "οικογένεια", οι νέες φάτσες ήταν ελάχιστες. Απελπιστικά ελάχιστες. Είμαι πολύ περίεργος να δω πχ πόσο κόσμο θα έχουν οι Maiden το καλοκαίρι που θα έρθουν, όπου το φτηνό εισιτήριο λογικά θα κάνει μίνιμουμ μια εξηνταρού (δηλαδή όσο τα εισιτήρια 2 ημερών για το UTH) -για το ακριβό δεν το συζητάμε φυσικά. Οι οποίοι Maiden είναι ως γνωστόν το πολυαγαπημένο μου συγκρότημα και το οποίο αν και θα ήθελα να βλέπω και κάθε μήνα ει δυνατόν, έχω αποφασίσει να μην πάω να δω, αφενός λόγω ακριβού εισιτηρίου, αφετέρου ένεκα αποστάσεως.
Ναι, οκ, δεν θα διαφωνήσω ότι φέτος από το UTH έλειπε το συγκρότημα-κράχτης, τύπου Omen, Manilla Road, Titan Force κλπ. Όποιος θεωρεί ότι συγκροτήματα τύπου Jaguar και Ostrogoth που παίζουν όχι για τα λεφτά αλλά για τον κόσμο και γι'αυτό τα δίνουν όλα -και κυριολεκτικώ- τους χαλάνε, ντάξει, I rest my case που λένε και οι Άγγλοι. Λες και τα βλέπεις κάθε μέρα τέτοια συγκροτήματα και κυρίως με τέτοιες επιδόσεις. Τι να πω δηλαδή, πραγματικά μένω άναυδος από τα χάλια του αθηναϊκού κοινού. Προφανώς από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα που ήρθε τόσος κόσμος ούτε οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζει, ούτε λοιπά ζόρια έχει. Μόνο εδώ στην Αθήνα έχει προβλήματα ο κόσμος. Ξεφτίλα από τις λίγες...

Κάτι άλλο που πλέον έχει αρχίσει να με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι και το εξής: όταν παίζει ένα συγκρότημα ρε διάολε, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει, δεν θα μας πέσει ο κώλος να ακούσουμε 2-3 κομμάτια του και να ρίξουμε μια φωνή και ένα χειροκρότημα. Κι εμένα πχ που σχεδόν σιχάθηκα τη ζωή μου με τα doom σχήματα, τα χειροκρότησα, έριξα και κάποια σφυρίγματα επιδοκιμασίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα γούσταρα κι ούτε πρόκειται να τα γουστάρω ποτέ προφανώς. Όταν όμως ένα συγκρότημα έρχεται από του διαόλου τον πατέρα για να παίξει σε αυτήν την κωλοχώρα, αποζημίωσέ το έστω με τον τρόπο σου. Δεν σου λέω να ψωνίσεις κάτι από κάθε συγκρότημα, αυτό ούτε εγώ μπορώ να το κάνω. Και ιδίως για φέτος έτσι όπως είναι τα πράγματα στη χώρα θα σε δικαιολογήσω κι αν δεν ψωνίσεις καθόλου, ούτε καν ένα ραφτό, μέχρι και σ'αυτό πάσο θα πάω. Αλλά το ρημάδι δώσε στο συγκρότημα να καταλάβει ότι δεν αποφάσισε λάθος για να έρθει σε αυτήν τη γωνιά του πλανήτη. Δείξε του ότι άξιζε τον κόπο, κι ας μην σου άρεσε. Έτσι θα του φύγει το άγχος, έτσι θα αποδώσει καλύτερα, έτσι θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που προσπαθεί τόσα χρόνια δεν πάει στράφι. Όλα αυτά τα συγκροτήματα ξέρουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ Maiden και Metallica, είτε σε δημοφιλία, είτε σε λογαριασμούς στην τράπεζα. Για τον κόσμο παίζουν κι επειδή το γουστάρουν πραγματικά αυτό που κάνουν. Πόσο καραγκιόζης πρέπει να'σαι λοιπόν για να τους γυρνάς συνέχεια την πλάτη; Κρίμα για τα συγκροτήματα δηλαδή... Πραγματικά...

Σε πρώτη φάση αυτά. Τα πιο καλά του διημέρου ήταν κατ' εμέ αναμφίβολα οι Sorcerer (ίσως μακράν), οι Hürlement και οι Skullfist (με την αυτήν σειρά) σε ένα διήμερο αν μη τι άλλο εξαιρετικό. Αν θυμηθώ κάτι άλλο -μιας και το κεφάλι μου ακόμη κουδουνίζει από το ασταμάτητο βουητό στ'αφτιά, δείγμα το κέρατό μου μέσα ότι πλέον αρχίζουν να πιάνουν τα χρόνια- θα επανέλθω με update. Και που περνάνε όπως σε όλους όμως, εμείς θα μείνουμε εκεί, στην πρώτη γραμμή του "καθήκοντος", να χτυπιώμαστε όπως άλλωτε, να νοιώθουμε το μέταλ στο πετσί μας, να το βλέπουμε έτσι όπως είναι, μια γιορτή που θέλει την συμμετοχή όλων μας. Και συμμετοχή όχι υποχρεωτική αλλά οικειοθελή.

Οι υπόλοιποι (ειδήμονες, μεταλλοπατέρες κλπ, κλπ) απλώς άντε γαμηθείτε, μην επαναλμβανόμεθα. Τα είχαμε πει και στο Μetal from Hellas άλλωστε. \m/