Μα τι διάολο γίνεται σε αυτήν τη χώρα ρε;

Παλιά όταν κάποιος στο έπαιζε μουράτζα και καταμόρτης πέταγες μια ατάκα ότι καλό θα είναι να έρθεις με τσίγγινο σωβρακάκι την επομένη και τέλειωνες. Τώρα θες στρατιωτική εξάρτηση σε πρώτη φάση. Το να βγεις έξω και να σε καθαρίσουν με πιστόλι θεωρείται πλέον μπανάλ. Το in είναι να πας από χειροβομβίδα ας πούμε. Έτσι όπως πάμε σε καμιά διετία θα ακούμε για δολοφονίες με αντιαρματικά, με πυραύλους οικιακού τύπου, πιθανώς και με φωτόσπαθα από τον Πόλεμο των Άστρων. Γενικά, πρέπει να προτιμάς το εντυπωσιακόν. Πχ, προ καιρού με τον Mad Putcher είχαμε μια σχετική κουβέντα και καταλήξαμε ότι ο πιο ατιμωτικός θάνατος είναι να σε πατήσει ταρίφας. Χίλιες φορές βρε αδελφέ να πας από λεωφορείο και να πουν όλοι "μα τόσο μαλάκας ήταν και δεν είδε κοτζάμ λεωφορείο;" παρά από ταρίφα. Ε, κάτι αντίστοιχο. Βέβαια για συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να έχεις διασφαλίσει ότι δεν θα σε έχει φάει κάποιος υφιστάμενος του Υπουργείου ΠΡΟΠΟ (και λοιπών παιγνίων) ή κανάς μεθυσμένος οδηγός σούπερ χάι τοπ στο τιμόνι να'ούμ. Αν τα καταφέρεις όλ'αυτά και αποφασίσεις να κάνεις μια οικογένεια σαν άνθρωπος κι εσύ, θα πρέπει να προσλάβεις αποκλειστικό φρουρό με εμπειρία σε πολεμικές τέχνες (και πιθανώς μια πανοπλία διά παν ενδεχόμενο) προκειμένου να μην σου κλέψουν το νεογνό με το που γεννήθηκε κι αυτό αν πρώτα δεν έχεις πάει αδιάβαστος από καμιά αδέσποτη βόμβα εκεί που πήγαινες για τσιγάρα στο περίπτερο. Μετά έχει ο θεός: ναρκωτικά, φακελάκια στο ΕΣΥ, δωρεάν εκπαίδευση σε φροντιστήρια και ιδιωτικά σχολεία, τράπεζες, εκλογές, ελληνική τηλεόραση κλπ, κλπ, κλπ. Αν είμαστε τυχεροί μπορεί να βιώσουμε και την πώληση του Παρθενώνα σε ξένα φάντς (αφού δεν το πρόκαμε ο Χριστοδουλάκης μην το χάσουμε το κελεπούρι).

Ντάξει, φαίνονται λίγο ισοπεδωτικά όλα τα παραπάνω, δεν διαφωνώ, αλλά έχετε καταλάβει ότι η ακρότητα πάσης φύσεως είναι πλέον στο καθημερινό μας πρόγραμμα;
Δηλαδή είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει.
Σχεδόν κάθε μέρα θα ακούσουμε για τρομοκρατική ενέργεια, σχεδόν κάθε μέρα θα ακούσουμε για σωρεία ληστειών, σχεδόν κάθε μέρα θα ακούσουμε για νέες ρεμούλες και μίζες, σχεδόν κάθε μέρα θα ακούσουμε για δολοφονίες ή αυτοκτονίες, σχεδόν κάθε μέρα θ'ακούσουμε για τα κέρατά μας τα τράγια. Και αναρωτιέμαι δηλαδή, σε αυτόν τον τόπο μόνο ο Άδωνις πάει καλά; Κανένας άλλος; Τον άκουγα χθες που έλεγε σχεδόν υπό έκσταση ότι έχουμε δύο μύρια μετανάστες και το ένα οπλοφορεί και πυροβολεί και ειλικρινώς προβληματίστηκα εντόνως, θεωρόντας ότι κάτι ξέρει. Διότι για να λέει έτσι αψήφιστα ότι ένα εκατομμύριο δεν οπλοφορεί άρα δεν είναι και επικίνδυνο, όντως κάτι πρέπει να ξέρει παραπάνω (εκτός αν τον έπιασε κρίση ειλικρίνειας).

Το θέμα είναι ότι δεν ξέρεις από που θα σου έρθει πλέον. Από την αστυνομία; Από ψυχοπαθή; Από wannabe τρομοκράτη; Από κάποια νεότερη νέα γρίπη; Από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης; Από ληστή; Από τι; Και το χειρότερο δεν είναι ότι συμβαίνουν όλ'αυτά, αλλά ότι πλέον τα παρακολουθούμε κυριολεκτικά απαθείς. Ήδη προλάβαμε και "εθιστήκαμε" στην ίδια μας την ολίσθηση και παρακμή. Τα θεωρούμε φυσιολογικά. Θυμάμαι πριν μια διετία έγινε μια κλασική "αψημαχία" ανάμεσα σε 2 οδηγούς και ο ένας σημείωσε την πινακίδα του άλλου που του την είπε, τον βρήκε στο σπίτι του και πήγε και τον καθάρισε (κυριολεκτικά). Για μια αψημαχία του κώλου και του δρόμου. Έλεος. Βέβαια τι να μου πεις από την άλλη, όταν πας μια απλή βόλτα με το αμάξι και όταν σταματάς σου έχουν γίνει τα νεύρα φυτίλια; Σωστό κι αυτό.

Κλέβει ένας πολιτικός και λέμε "ντάξει, τι άλλο θα έκανε;". Και το γεγονός ότι δεν τον χώνουν μέσα δεν μας προξενεί εντύπωση. Γίνεται ληστεία σε τράπεζα, σε φούρνο, σε ψιλικατζίδικο και λέμε "κι άλλο μωρέ;". Δολοφονούν άνθρωπο και λέμε "κοίτα να δεις πάλι". Ακούμε για νέα μέτρα και λέμε "ε, λογικό δεν είναι εδώ που φτάσαμε;". Φυσιολογικά τα πάντα πλέον. Μέρος αναπόσπαστο της καθημερινότητάς μας. Σα να μην τρέχει τίποτε βρε αδελφέ... Πετάς ένα "στην Ελλάδα ζούμε" ως δικαιολογία και νομίζεις ότι καθάρισες. Και πάνω απ'όλα φτύνουμε τον κόρφο μας βεβαίως, βεβαίως που δεν συνέβη σε'μάς κάτι τέτοιο.
Δηλαδή, καλά που συνέβη σε κάποιον άλλον και μας υπενθύμησε ότι συμβαίνουν και τέτοια μπας και είμαστε πιο προσγειωμένοι. Αλλά επί της ουσίας, δεν κάνουμε ποτέ τίποτε. Βέβαια θα μου πεις -πιθανώς σωστά- μπροστά σε τέτοια "φαινόμενα" τι μπορείς να κάνεις; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Τι μπορείς να κάνεις αν ξαφνικά δεις ένα όπλο στην μάπα μέσα; Υπάρχει απάντηση για κάτι τέτοιο;

Τουλάχιστον δεν μπορούμε καν ρε γαμώτο να σταματήσουμε να τα θεωρούμε όλα τόοοοοσο φυσιολογικά; Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τα βλέπουμε ως τμήμα της καθημερινότητας; Δηλαδή τόσο έχουμε ξεπέσει πια ως φάρα; Αν κι εδώ που τα λέμε, έχει ο θεός ακόμη και για'μάς τους πτωχοί τω οινοπνεύματι...

Φυσικά από μιαν άποψη όλα έχουν μια εξήγηση και συνήθως είναι λογική κιόλας. Πχ, κοιτάχτε τη δική μου: είμαστε ένας λαός που δεν ξέρει ιστορία αλλά χαίρεται για την καταγωγή του κι όσον αφορά τους ξένοι, ουαί τοις βέβηλοις. Απαξιούμε να διαβάσουμε σοβαρά βιβλία αλλά διαβάζουμε αρειμανίως Λιάκουρα και Κεραμμυδά. Βρίζουμε το δημόσιο καθημερινά και όλοι θέλουμε να μπούμε σε αυτό. Βρίζουμε τους πολιτικοί και όμως συνεχώς ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους. Το παίζουμε φιλάνθρωποι αλλά μόνο προς αλλοεθνείς λες και οι ημέτεροι άποροι και άστεγοι δεν είναι άνθρωποι. Θεωρούμε εθνικές υπεηφάνειες την ορθοδοξία (με σειρά προτεραιότητος) και τον ελληνισμό που είναι έννοιες παντελώς ασύμβατες κι αντίθετες. Τα χώνουμε στους πολιτικοί για τους φόρους και τα μέτρα που ασταμάτητα λαμβάνουν αλλά την ίδιαν στιγμή κάνουμε τα πάντα για να κλέψουμε. Απαιτούμε δωρεάν παιδεία και περίθαλψη, αλλά σπεύδουμε σε φροντιστήρια και ιδιωτικά ιατρεία και κλινικές. Το ξέρουμε ότι μας πηδάνε οι τράπεζες αλλά σπεύδουμε να πάρουμε νέο δάνειο για να ξεχρεώσουμε τα προηγούμενα δάνεια (και αντίστοιχα κάρτα για τις κάρτες). Ξέρουμε ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους, αλλά σπεύδουμε να πάρουμε σε διπλάσια υπεραξία ένα σπίτι που δεν μας χρειάζεται και ένα κτήνος αυτοκίνητο (συνήθως σπορ, που είναι ό,τι πρέπει για τους εκπληκτικής ποιότητας δρόμους Αθήνας τε και επαρχιακού δικτύου). Και πάει λέγοντας. Σε μια χώρα σχιζοφρενή λοιπόν, σε μια χώρα που όλα είναι των άκρων, σε μια χώρα σχεδόν πλήρως αμερικανοποιημένη (ιδίως ως προς τη νοοτροπία) όπου αν δεν είσαι μαζί μας είσαι με τους άλλοι, και όπου αν τολμήσεις να εκφέρεις την αντίθετη άποψη σε πήρε ο διάολος και σε σήκωσε, γιατί θα έπρεπε να μην είμαστε Σικάγο και στην καθημερινότητά μας; Μήπως τελικά γι'αυτό θεωρούμε τις ακρότητες τόσο φυσιοολογικές; Μήπως επειδή επιστρέφουμε στις φυσικές μας τάσεις; Πολύ αναρωτιέμαι...

Χαίρετε.

Διαχρονικός Χάρρυ Κλυνν (μόνο το τραγούδι, αφού δεν το βρήκα σκέτο)...

Κόλπα μυστήρια δεν τα σηκώνω
εγώ σκοτώνω!
Στήνω και κώλο για να τα παίρνω
γαμώ και δέρνω!
Όποιος τολμήσει να με πειράξει
θ'αναστενάξει!
Μα για να κλείσω, κάνω δυο τρύπες
κάνω και πίπες.

Γιατί εγώ είμαι Έλληνας και μου τη δίνει
το σύνθημα "μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι

Όποιον κερδίζει υποστηρίζω
γι' αυτό ψηφίζω!
Μα όταν χάνει τότε τον βρίζω
και τη γυρίζω!
Ήρωες κι άγιους τους ξεπουλάω
και κονομάω
Για την πατρίδα όλα τα κάνω
τρώω και κλάνω!

Γιατί εγώ είμαι Έλληνας και μου τη δίνει
το σύνθημα "μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι