Περί δυσφημίσεων

Είναι γνωστό ότι για να θεωρηθεί επιτυχημένη μία διαφήμιση θέτει μία και μόνο μία βασική προϋπόθεση: να σχολιαστεί. Κυριολεκτικά δηλαδή, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν μας ενδιαφέρει τι είναι μια διαφήμιση, αρκεί να σχολιαστεί.

Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην θεωρεί ότι οι διαφημίσεις του Johnny Walker είναι εδώ και πολλά χρόνια αριστουργηματικές, κυριολεκτικά να χαίρεσαι να τις βλέπεις. Ή της Q που προσφέρουν τρελό γέλιο. Διαπιστώνω όμως τον τελευταίον (αρκετό) καιρό ότι οι ηλίθιες διαφημίσεις έχουν σπάσει πραγματικά τα κοντέρ. Και όταν λέμε ηλίθιες, το εννοούμε.
Μου κάνει πραγματικά τεράστια εντύπωση πως διάολο είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρονται οι εταιρίες, οι επιχειρήσεις κλπ, για τα αρνητικά σχόλια που μπορεί να επιφέρει μια διαφήμιση, σε σημείο να καταστεί δυσφήμιση. Δηλαδή τα Jumbo, που θεωρώ ότι έχουν την πρωτοκαθεδρία στις πραγματικά ηλίθιες διαφημίσεις θεωρούν ότι τα τιμάει να έχουν ταυτιστεί με τις ηλίθιες διαφημίσεις; Το ότι αναφέρεται το όνομά τους ένεκα των ηλιθίων διαφημίσεων είναι κάτι το τιμητικό, ή κάτι το επί της ουσίας δυσφημιστικό; θα μου πείτε βέβαια -και ορθά- ότι τα Jumbo όχι μόνο δεν κλείνουν αλλά μάλλον πάνε να τα κλείσουν όλα τα άλλα και να μείνουν όλα αυτά. Σωστά και δεν είναι τυχαίο ότι είναι μέγας γάτος αυτός που τα έχει. Εγώ όμως δεν προσεγγίζω την επιτυχία της διαφήμισης ως προς το αντικείμενό της, αλλά την διαφήμιση ως προς το περιεχόμενό της. Δεν μπορούν πχ τα Jumbo να μου βγάζουν διαφήμιση που να κλείνει με την ατάκα "για τη μάνα σου", όταν υποτίθεται ότι κατά κύριο λόγο απευθύνονται σε παιδιά έστω και διά μέσου των γονέων. Υπό μιαν έννοια, γνωρίζω καλά ότι κι εγώ διαφήμιση κάνω (υπό τους αυστηρούς όρους του μάρκετινγκ) όμως στην πραγματικότητα μόνο έτσι δεν είναι, όσο δυσδιάκριτη κι αν είναι η διαχωριστική γραμμή. Μην ξεφεύγουμε όμως....

Το σημείο στο οποίο αποσκοπεί μια διαφήμιση είναι το να μείνει το όνομα ακόμη κι όταν η διαφήμιση θα έχει ξεχαστεί, γι'αυτό και αποσκοπεί μόνο στο σχόλιο. Αν ήμασταν όμως πραγματικά σκεπτόμενα όντα και όχι μανιωδώς καταναλωτικά, τέτοιου είδους διαφημίσεις θα έπεφταν στον Καιάδα από μόνες τους. Έλα όμως που δεν είναι έτσι, με αποτέλεσμα οι ηλίθιες διαφημίσεις να έχουν τρελή πέραση. Και ο λόγος είναι απλός: είναι πιο εύκολο να κάνεις κάτι πραγματικά έξυπνο από το να κάνεις κάτι τελείως ηλίθιο. Και επειδή το εύκολο είναι και πιο περιζήτητο, έχουμε πήξει στην αηδία και την ηλιθιότητα.

Γιατί τα γράφω όλ'αυτά θα αναρωτιέστε; Η αλήθεια είναι ότι επί της ουσίας θα μπορούσα να τα έχω αποφύγει, αλλά ήθελα να κάνω έναν πρόλογο για την παρακάτω διαφήμιση η οποία πραγματικά νομίζω ότι θέτει τελείως νέα όρια στην ανθρώπινη ηλιθιότητα. Μιλάμε για ό,τι πιο γελοίο και κιτς έχω δει ποτέ μου, μιλάμε για συνδυασμό Όσκαρ και Νόμπελ μαλακίας. Δηλαδή σε αυτόν που την σκαρφίστηκε, ειλικρινώς βγάζω το καπέλο και τον αναγνωρίζω ως παντελώς άχρηστο για το ενθρώπινο είδος που ανήγαγε την παντελή ηλιθιότητα σε ύψιστη αρετή και ιδανικό. Θαυμάστε άφοβα...



Νομίζω ότι πλέον άνοιξε ένας ακόμη πιο ηλίθιος κόσμος μπροστά μας. Ας τα απολαύσουμε...