Περί Δημοσιοκαφρίας

Ήγγικεν λοιπόν η ώρα να γράψω και 2-3 λόγια διά το βρωμερό εκείνο συννάφι που ονομάζεται δημοσιογραφία! Ναι, ναι, το ξέρω ότι κινδυνεύω να πατήσω τίποτε λάσπες (μηδέ εξαιρουμένων και των περιττωμάτων) αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ένα θέμα που με συναρπάζει για έναν και μόνο λόγο: διότι οι δημοσιογράφοι αποτελούν μια τελείως αυτόνομη κοινωνική ομάδα η οποία έχει κάθε αναφαίρετο δικαίωμα να κρίνει, να ξεχέζει και να δικάζει τους πάντες, αλλά αν τολμήσεις να τους κάνεις κιχ τον ήπιες πατόκορφα. Να φέρω ένα κλασικό παράδειγμα: πριν καμιά διετία αν θυμάστε που μας είχε προκύψει η "σύμπτηξη" των ασφαλιστικών ταμείων, οι δημοσιογράφοι είχαν μπει στο ίδιο (νέο) με γιατρούς κλπ (εάν ενθυμούμαι ορθώς). Θα θυμάστε φυσικά ότι είχε προκύψει μέχρι και το παμπάλαιο (ως απεδείχθη) αλλά παντελώς άγνωστο φρούτο του αγγελιόσημου ή διαφημιόσημου ή κάπως έτσι (δηλαδή της νόμιμης μίζας από κάθε διαφήμιση υπέρ του φιλοπτώχου δημοσιογραφικού ταμείου). Μετά από μερικές δημοσιογραφικές αποκαλύψεις στο πλαίσιο της ειδησεογραφίας (ως χρονικά εκπληκτικές συμτώσεις μιλάμε) και εν μέσω πολλών διαμαρτυριών από τον ευαγή δημοσιογραφικό κλάδο, υπήρχε κάποια σχετική κρατική διευκόλυνση σε κάποια ζητηματάκια και τελικώς (και αυτό) το θέμα έληξε ένδοξα. Η μετάφραση είναι απλή: γκάριξαν, πήραν, το βούλωσαν (ω, ποία πρωτοτυπία). Βέβαια προσωπικά ακόμη δεν έχω καταλάβει ποια η διαφορά ανάμεσα στη μίζα του αγγελιόσημου και στις μίζες του Χριστοφοράκου, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία (ούτως ή άλλως δεν είμαι του συνναφιού -φτου φτου φτου- και δεν μπορώ να γνωρίζω τέτοιου είδους τεχνικές λεπτομέρειες. Εξάλλου, από τις τότε κλάψες που θυμάμαι που διάβαζα, τα παρουσίαζαν με τέτοιον τρόπο που παίζει να μην κατάλαβε κανείς άνθρωπος στη χώρα, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα).

Το θέμα ξέρετε ποιο είναι; Ότι ο Τέλλογλου είναι δημοσιογράφος, ομοίως κι ο Γαλούπης, ομοίως και η Κοσιώνη, ομοίως κι ο Πορτοσάλτε ομοίως και πάμπολλοι άλλοι που αποτελούν υποδείγματα (κατ' εμέ) δημοσιογράφου που σέβεται προπάντων την ίδιαν του τη δουλειά. Δημοσιογράφος όμως είναι κι ο Θέμος, δημοσιογράφος και η Τατιάνα, δημοσιογράφοι είναι κι ο Γκότζος με τον Φουντή και τον Νικολακόπουλο, δημοσιογράφοι κι άλλοι τόσοι και τόσοι που κατά κύριο λόγο μαζεύουν μόνο αρνητικά σχόλια. Όπως λέει και η παροιμία όμως, καλώς ή κακώς μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά (παρόλο που δεν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο ως τακτική) όταν θες να προσεγγίσεις γενικά ένα πρόβλημα (διότι στην Ελλάδα η δημοσιογραφία είναι πρόβλημα, μην κοροϊδευόμαστε) πρέπει να κάψεις και μερικά ξερά αναγκαστικά. Να σημειώσω εκ των προτέρων ότι θα αποφύγω ονόματα σε κάποια "ενδιαφέροντα" σημεία. Το γιατί, θα το καταλάβετε σχετικά εύκολα πιστεύω. Πριν περάσω στο κυρίως πιάτο όμως, να θέσω ένα ερώτημα (κουίζ) επί θεμάτων ιστορίας: τον Χατζάρα τον θυμάστε; (τι μορφή, ω, θεοί....). Πάμε στο ψαχνό τώρα...

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Κατ' αρχήν, ας αναρωτηθούμε αν στην Ελλάδα το να είσαι δημοσιογράφος προκαλεί θετικά ή αρνητικά σχόλια. Πέραν των όποιων φωτεινών εξαιρέσεων, τα σχόλια είναι ως επί τω πλείστω αρνητικά. Είμαστε μήπως εμπαθείς; Δεν θα το έλεγα, αν και υπάρχουν και τέτοιοι. Άρα από που πηγάζουν τα αρνητικά σχόλια; Μα φυσικά από την πηγή, τους ίδιους τους δημοσιογράφους δηλαδή, οι οποίοι δεν αρκούνται φαίνεται στην διόλου τιμητικό τίτλο της τέταρτης εξουσίας αλλά τον επιδιώκουν και στην πράξη κιόλας. Και μάλιστα τον επιδιώκουν διά της διαστρέβλωσης των γεγονότων, διά της απόκρυψης και ενίοτε και διά της πλήρους παραπληροφόρησης κιόλας.

Κατ' αρχήν για να ξέρουμε για ποιους μιλάμε, δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε για άτομα μορφωμένα, τουλάχιστον με τη βούλα, αφού μέχρι πρότινως δημοσιογράφος γινώσουν αν το δήλωνες απλά, μιας και τα ΙΕΚ είναι σχετικά πρόσφατο φρούτο (και η σχολή ΜΜΕ αν δεν απατώμαι ακόμη πιο πρόσφατη). Εκεί λοιπόν που ο άλλος πάσχιζε να δίνει πανελλαδικές για να μπει σε μια σχολή της προκοπής, να φτιάξει ένα μέλλον μέσα από ένα ξεπάτωμα εξετάσεων κλπ, κλπ, ο άλλος είτε μέσω κονέ, είτε μέσω ενός ΙΕΚ, είτε μέσω δήλωσης πολιτικοκοινωνικών φρονημάτων (αααα, νομίζατε ότι μόνο η χούντα έκανε τέτοια, ε;) αυτοδηλωνόταν δημοσιογράφος. Άνθρωποι, λοιπόν, που ελάχιστα κόπιασαν στο προπαρασκευαστικό στάδιο και που στην συνέχεια ξεκίνησαν να εργάζονται όπως και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες είναι αυτοί που ρυθμίζουν καταστάσεις στην χώρα, είτε πατρονάροντας είτε αποκρύπτωντας, αλλά και όχι μόνο.
Πάρτε για παράδειγμα την εφημερίδα των απεργοσπαστών. Δεν έχει σημασία ποια είναι. Η ιστορία το έχει γράψει ότι έγινε από απεργοσπάστες, όμως αυτό δεν αναφέρεται πουθενά, κι ως (οργουελικώς) γνωστόν ό,τι δεν αναφέρεται δεν συνέβη ποτέ. Ομοίως υπάρχει κι εφημερίδα από τα γραφεία της οποίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων ακουγόταν μέχρι το δρόμο έξω η εξοργισμένη φωνή του ιδιοκτήτη που έλεγε ειρωνικά στο μεγάλο κεφάλι "και δεν έχεις παραιτηθεί ακόμα;" επ'ευκαιρία του κοινού ονόματος που εθεάθη με δημόσια προμήθεια υλικού κάπου στο κέντρο της Αθήνας (φυσικά κι ο ιδιοκτήτης δεν τόλμησε να απολύσει το μεγάλο κεφάλι παρά την στυγνή διαπλοκή, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα κιόλας. Το ζήτημα άλλωστε είναι να μην τα τρώνε οι άλλοι, όχι να μην τα τρώνε οι δημοσιογράφοι -μην πέσει και καμιά φωτιά να μας κάψει κιόλας). Ως επίσης ενδιαφέρον προξενεί και η περίπτωση σφόδρα ιδεολογικώς αριστερόφρονης πέννας (και είναι και καλή, τρομάρα της) η οποία προφανώς αντλεί όλη την έμπνευση από την χάι ντελούξ τζιπούρα που παρκάρει στο σπίτι που πάλαι ποτέ υπήρχε μόνο πράσινο. Υπάρχουν κι άλλα όμως, όπως οι πολλοί και διάφοροι αργόμισθοι που παρείχαν τις ευαγείς υπηρεσίες τους σε κρατικά πόστα και ταυτόχρονα ασκούσαν δριμεία κριτική από τα ΜΜΕ στα οποία δούλευαν (θα θυμάστε πιστεύω τον προ ετών σχετικό θόρυβο). Μη μιλήσουμε φυσικά για εκείνους που κάνουν 2 και 3 δουλειές την ίδιαν στιγμή από το ίδιο ουσιαστικά γραφείο, έτσι; Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την έκρηξη του ίντερνετ (την ποιαν;) στην Ελλάδα μας έχει προκύψει και ένα παντελώς νέο σάπιο φρούτο, αυτό των δημοσιογράφων που έχουν δουλειά μόνο και μόνο ένεκα του google, στο οποίο μπαίνουν, σερφάρουν, μεταφράζουν ή σπανιότερα λινκάρουν και βουαλά, ιδού το άρθρο της επομένης ημέρας. Να σημειώσω ότι μερικοί από τους τελευταίους ανήκουν στην κατηγορία των δημοσιογράφων με τις πλέον εμπεριστατωμένες απόψεις κιόλας, πράγμα μάλλον διόλου περίεργο. Όπως θα θυμάστε, πιστεύω, την απίστευτη απαξίωση των προεκλογικών δημοσκοπήσεων του ΣΚΑΪ και της Καθημερινής προκειμένου οι αναποφάσιστοι να πάνε προς το ΠΑΣΟΚ ένεκα του αμφιρρόπου της τότε αναμετρήσεως (και που οδήγησε την Καθημερινή επί μία εβδομάδα να απαιτεί -δικαίως- συγγνώμη από όλους τους λασπολόγους του συνναφιού, εάν θυμάστε). Επίσης δεν έχει νόημα να αναφέρουμε ονομαστικά τις (τουλάχιστον δύο) πάλαι ποτέ σφόδρα ανδρεϊκές εφημερίδες που προ ολίγων ετών έριχνε την αβάντα του αιώνα στον Καραμανλή (αν δεν έτριξαν τότε τα κόκκαλα του Αντρέα δεν θα τρίξουν ποτέ μιλάμε). Θα μπορούσα να συνεχίσω και με άλλα αντίστοιχα παραδείγματα, αλλά πάνω κάτω το πιάσατε το νόημα. Και καταλάβατε προς τι το νεφελώδες των περιγραφών (εξάλλου στάνταρ κάποιοι έχουν τη μύγα, εκτιμώ οπότε δεν χρειάζονται περαιτέρω λεπτομέρειες).

Πάμε σε μερικά πιο συγκεκριμένα τώρα. Πριν από τις εκλογές του 2007 (είχα γράψει και ένα σχετικό κείμενο) ο Γαλούπης στον Φίλαθλο είχε πάρει πρέφα ένα αρθρο στο Σπήγκελ που έκανε τρομακτικές αποκαλύψεις για μίζες σε Έλληνες πολιτικούς από τη Ζήμενς. Μάλιστα θυμάμαι ότι ο Γαλούπης έγραφε χαρακτηριστικά πως το μετέφραζε και με το πάσο του κιόλας (λογικό, αφού το Σπήγκελ είναι πολύ δύσκολο στην γλώσσα) και κάποια στιγμή λοιπόν είχε γράψει 2-3 κείμενα επί του θέματος. Θυμάστε πότε έσκασε μύτη το θέμα; Μερικούς μήνες μετά τις εκλογές. Γιατί; Μα διότι υπήρχε οργανωμένη προσπάθεια (επιπέδου "Γιώργο χάσαμε" -ποιοι χάσατε ρε παλουκάρι;) να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές (ως προείπα) και στην υπόθεση εμπλέκονταν και άτομα του ΠΑΣΟΚ και ουχί μόνο της νουδού. Μάλιστα, το εν λόγω θέμα πήρε ακόμη μεγαλύτερη τροπή μετά και από κανάν χρόνο, όταν ο γνωστός παντογνώστης και ποτέ σφάλλων Συρίγος ανακάλυψε κάποια άρθρα του Γαλούπη και τον εκθείασε στην Ελευθεροτυπία (από μιαν άποψη ήτο επιτυχία βέβαια η καθυστέρηση μόλις ενός έτους). Ντάξει, τι να πεις; Όση καλή διάθεση κι αν επιδιώξω να δείξω, μου είναι αδύνατο να σκεφτώ ότι όοοοοολοι αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν γνώριζαν τις αποκαλύψεις του Σπήγκελ και ότι λίαν συμπτωματικώς τις έμαθαν πολύ μετά τις εκλογές του 07. Ως επίσης δεν μπορώ να φάω το κουτόχορτο ότι τα του Βατοπεδίου τα ανακάλυψαν με σχεδόν μια 10ετία καθυστέρηση, ως επίσης χίλια δυο άλλα αντίστοιχα παραδείγματα. Να σας το πω κι αλλιώς: έχετε αναλογιστεί ποτέ ότι οι δημοσιογράφοι είναι ο μοναδικός κλάδος που δεν χρειάζεται να απεργήσει; Αν έχετε προσέξει, την συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις την προκαθορίζει η ΕΣΗΕΑ. Έχετε αναλογιστεί ποτέ το γιατί; Μα διότι η δύναμη του δημοσιογράφου στο να λαμβάνει αυτά που θέλει (παντοιοτρόπως) είναι ακριβώς στην εργασία του, στο πως θα παρουσιάσει ή θα αποκρύψει τα γεγονότα, στο πως θα διαστρεβλώσει την πραγματικότητα δηλαδή. Σκεφτείτε όμως την κατακραυγή που θα έπεφτε αν οι δημοσιογράφοι (ως ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι) δεν συμμετείχαν σε απεργίες. Μμμμ...αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι φορολογία (καθεστώς δηλαδή) ίσχυε μέχρι χθες για τους δημοσιογράφους, έτσι για να σας λυθεί η απορία πόσους φόρους πλήρωναν; Για ψάχτε το λίγο, έχει ενδιαφέρον! να συνεχίσω όμως...
Διάβαζα Ελευθεροτυπία για 15 γεμάτα έτη (μέχρι που την έκοψα μαχαίρι και ξεβρώμισε το σπίτι). Ακόμη και σήμερα πιστεύω ότι την αντικειμενικότερη ενημέρωση τηςν ελάμβανα από τον Καρελιά (ξέρετε ποιον λέω, εκείνον που έγραφε πύρινα άρθρα κατά του Παπανδρέου και υπέρ του Βενιζέλου μετά την ήττα του 07 και μέχρι τις εσωκομματικές εκλογές, αλλά στο όνομα του οποίου πίνει νερό έκτοτε). Ξέρετε γιατί; Διότι από τις 50 θέσεις του Καρελιά, στις 49 ίσχυε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελε να περάσει. Δεν το έλεγα εγώ, η εξέλιξη των γεγονότων το έλεγε. Δεν υπάρχει λοιπόν πιο αντικειμενική ενημέρωση από αυτό το πράγμα, το να είσαι σίγουρος τι γίνεται παραέξω, το πρόβλημα είναι όμως ότι έπρεπε να σκέπτεσαι πάντοτε το αντίθετο. Ε, αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Δημοσιοκαφρία είναι. Πέραν αυτού, μην ξεχνάμε φυσικά και την λαίλαπα των "φουλ εκδόσεων" ή των "ενθέτων", σε σημείο εδώ και πολλά χρόνια μαζί με τα ένθετα να παίρνετε δώρο και την εφημερίδα. Μη λησμονούμε φυσικά ότι για ένα φεγγάρι στα δώρα υπήρχαν μέχρι και τσόντες, έτσι; Είπαμε, το επίπεδο πάνω απ'όλα.

Βέβαια, δημοσιογράφοι δεν είναι μόνο στις εφημερίδες. Είναι και στο ραδιόφωνο, όπου εσχάτως μας έχουν προκύψει και πολλοί wannabe. Πάρτε για παράδειγμα την εκπομπή 12 με 12μιση στον ΣΚΑΪ την εκπομπή που θα μπορούσε κάλλιστα να ονομάζεται "Εισχωρήστε μαζί μας στα έγκατα της ανθρώπινης βλακείας" (παλι καλά τουλάχιστον που έκαναν το ψυχικό εκεί, διότι ακόμη μέηλ θα έπεφταν). Τουλάχιστον όμως το ραδιόφωνο είναι απείρως καλύτερο και ποιοτικότερο από τις εφημερίδες, αφού πολύ πιο δύσκολα θα σου περάσει ο άλλος τα μηνύματα που θέλει, σε σχέση με μια έντυπη έκδοση. Και βεβαίως, μην ξεχνάμε την τηλεόραση, αυτό το σύγχρονο σκουπίδι και υποπροϊόν του ελληνικού πολιτισμού όπου από τα πρωϊνάδικα περνάς στα μεσημβρινάδικα και εν συνεχεία στις σαπουνόπερες του απογεύματος προκειμένου να καταλήξεις στο σφαγείο των μαραθωνίων ειδήσεων της υψηλής τηλεκριτικής εκ του μακρόθεν. Είναι πραγματικά ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου να ακούς ανθρώπους που καθαρίζουν μερικά χιλιάρικα (έως πολλά) το μήνα να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ως νέοι Καϊάφες για τη νεολαία των 700 ευρά, ή να κάνουν αφιερώματα επί αφιερωμάτων κατά της διαπλοκής που η ίδιοι στηρίζουν στην πράξη. Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς αν ο Χριστοφοράκος θα ηταν αυτήν την στιγμή στη Γερμανία εάν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (γειασάν του Τζιμάρα!) είχαν αποκαλύψει το θέμα εξαρχής αντί να το αποκρύπτουν σκοπίμως και τεχνηέντως; Φιλολογικά ερωτήματα, ξέρω, ξέρω...

Φυσικά ο ευαγής ρόλος των δημοσιογράφων δεν σταματάει εδώ. Αν θυμάστε μετά τις διαμαρτυρίες της λεγόμενης κοινότητας των βλόγερες (my ass να'ούμ) επ'ευκαιρία του καρβουνιάσματος της Πάρνηθας (διαμαρτυρίες που άλλαξαν τον ρουν της πορείας της χώρας εάν ενθυμείστε) οι δημοσιογράφοι διαπίστωσαν ότι υπάρχει φρέσκο κρέας για φάγωμα. Έτσι, κάποιοι αποφάσισαν να γίνουν και βλόγερς (έχοντας διαπιστώσει ότι δεν τους φτάνει ο χώρος για όσα ήδη γράφουν και λένε), ενώ κάποιοι άλλοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για την συνεχή πτώση των πωλήσεων ή της ακροα(θεα)ματικότητας οφείλονται τα βλογς (όπερ μεθερμηνευόμενο χέσε ψηλά κι αγνάντευε και πλέκανε πουλόβερ). Κάπως έτσι προέκυψε και η εντυπωσιακή σύνθεσις του zaphod την οποίαν θαυμάζεται αρκετά ψηλά εις την αριστερήν πλευρική στήλη) ότι εδώ μέσα δεν γράφουν δημοσιογράφοι (όχι τίποτε άλλο αλλά μην μας μπερδέψουν και με τα σκατά κιόλας). Διότι πολύ απλά πήγαν να μπουρδελέψουν και τον εδώ χώρο των ελευθέρων βλογς. Μην ξεχνάμε ότι το θέμα που είχε προκύψει έκτοτε (κι ακόμη δεν έχει κλείσει) σχετικά με το φίμωμα των βλογς (εδώ και το παρτ του), από τους δημοσιογράφους είχε προκύψει πάλι επί της ουσίας.

Μάλλον έχω αρχίσει να μακρυγορώ όμως...
Το γενικό νόημα το πιάσατε. Ναι μεν τα προσωπικά γούστα του καθενός παίζουν ρόλο στο πως θα προσεγγίσει κάποιον δημοσιογράφο (δηλαδή ο τάδε είναι καλός για'μένα αλά εσύ δεν θες ούτε ζωγραφιστό να τον βλέπεις -θεμητό), όμως επί της ουσία η γενική ιδέα δεν αλλάζει. Αν και υπάρχουν πολλές φωτεινές εξαιρέσεις, η δημοσιοκαφρία στην Ελλάδα είναι ένας βούρκος που παίζει τρελά παιχνίδια και δη, ασταμάτητα. Όταν ακούς για δημοσιογράφο συνήθως κόβεις λάσπη. Μακάρι να ήταν όλοι σαν τον Τέλλογλου, ο οποίος χθες που κατέθετε στην εξεταστική της Βουλής έφτασε σε σημείο τον πρόεδρο να αναρωτηθεί αν θα πρέπει τα πρακτικά να μην δημοσιοποιηθούν (φανταστείτε τι στοιχεία έβγαζε ο άνθρωπος. Παρεμπιπτόντως, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το αριστουργηματικό πόνημα του περί της Ζήμενς που κυκλοφορεί στα περίπτερα εδώ και μήνες. Πιστεύω ότι θα πάθετε πλάκα με αυτά που λέει μέσα). Δεν είναι όλοι έτσι όμως. οι περισσότεροι για την ακρίβεια είναι μάλλον σαν τον Αθανασιάδη (τυχαίο το όνομα, έτσι για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης ως προς το χαμηλό επίπεδο). Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι βέβαια δεν κάνουν το παραμικρό προκειμένου να καθαρίσει ο χώρος τους (να ξεβρωμίσει, πιο σωστά). Την ίδιαν στιγμή πχ που ο ΣΚΑΪ αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση με τις οικολογικές (και όχι μόνο) κινητοποιήσεις του θα υπάρχει και ένας χ-Καψής να λέει με ύφος χιλίων καρδιναλίων "πως τον λένε μωρέ... Πράσινο... Κίτρινο... -για όσους θυμούνται). Τουτέστιν, είναι άξιοι της μοίρας τους, αλλά και των ποικίλων αρνητικών σχολίων που αποκομίζουν (με το σπαθί τους ομολογουμένως).

Ας μην αναρωτιούνται λοιπόν γιατί τους τα χώνουν όλοι πανταχόθεν. Μόνοι τους το επέλεξαν και προξένησαν. Πέραν της όποιας στιγμιαίας... πικρίας όμως, το μοναστήρι να'ναι καλά. Η μάσα να πέφτει, η διαπλοκή να συνεχίζεται, η αλήθεια να διαστρεβλώνεται-να παραχαράσσεται-να επαναγράφεται κι έχει ο θεός. Εξάλλου, κι αύριο θα'χει πάλι εκλογές βρε αδελφέ. Την ανάγκη τους έχουμε; Εκείνοι έχουν τη δική μας...
Και πάει λέγοντας. Μισό λεπτό να ρίξω λίγο αποσμητικό στο σπίτι, σαν κάποια μπόχα να βγαίνει από τον υπολογιστή...
Χαίρετε.