Πάντως όλη αυτή η ξένη αρθρογραφία

αν μη τι άλλο μαθαίνει στους πολίτες της χώρας μας τον ξένο τύπο. Εσχάτως λοιπόν πολλοί έμαθαν το περιοδικό Focus (ένα περιοδικό που διάβαζα παλαιότερα που ήμουν στην Γερμανία και που δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και Spiegel ως θα ήθελε). Ξέρετε, λέω για το περιβόητο άρθρο και ιδίως τη φωτογραφία της Αφροδύτης της Μήλου, με τα οποία έχουν εξοργισθεί τόσοι και τόσοι (μηδέ του Προέδρου της Βουλής εξαιρουμένου).

Λεπτομέρεια: το εξώφυλλο του περιοδικού το έχουν δει λίγοι. Το άρθρο ακόμη λιγότεροι. Ας μην το κάνουμε θέμα όμως.

Εγώ από την πλευρά μου δεν έχω διαβάσει το άρθρο και ούτε πρόκειται να το κάνω. Δεν με ενδιαφέρει τι γράφει άλλωστε κι ούτε θα φορέσω μαύρες πλερέζες ακόμη κι αν μας τα χώνει πατόκορφα ή μας βρίζει, κι αυτό διότι εμείς έχουμε δώσει το δικαίωμα να μας τα χώνουν. Σάμπως εμείς δεν ψηφίζουμε ανελλιπώς όλους (μα όλους όμως) τους πολιτικούς που εν συνεχεία μας κλέβουν και μας κάνουν ρόμπες; Άρα τους αποδεχόμαστε και τους εγκρίνουμε, άρα καλά κάνουν και μας τα χώνουν. Απλό. Δηλαδή δεν μας φταίνε οι πολιτικοί που μας έχουν ρημάξει και μας φταίει ο ξένος τύπος; Μην ακούω αηδίες...
Το θέμα στο οποίο θέλω να σταθώ είναι άλλο όμως.

Δεν ξέρω αν θυμάστε, αλλά προ μερικών ετών στον Πειραιά είχε σκάσει μύτη ένα "σκανδαλάκι" που είχε να κάνει με τις καφετέρειες και τα εστιατόρια που έχουν επεκταθεί πάνω (κυριολεκτικά) από το Κονώνειο Τείχος. Τα Θεμιστόκλεια Τείχη δε, βρίσκονται κάτω από πολυκατοικίες ως επί το πλείστω. Ο τάφος του Θεμιστοκλή (ο οποίος ήταν ο άνθρωπος που με την οξυδέρκειά άλλαξε τον ρουν της πορείας της ανθρωπότητας και του μετέπειτα δυτικού πολιτισμού) βρίσκεται στον χώρο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων ήτοι μέσα σε στρατιωτική βάση όπου φυσικά απαγορεύεται η ελεύθερη πρόσβαση στο κοινό. Πας στο Θησείο και βλέπεις γκράφιτι πάνω σε αρχαία. Ομοίως και αφιερώσεις -και μην ξεχνάμε τα σκουπίδια βεβαίως, βεβαίως. Η Πλάκα και το Μοναστηράκι που ήταν η καρδιά της αρχαίας Αθήνας είναι αμφότερες συνώνυμα της απόλυτης ξεφτίλας. Στην Ακρόπολη, οι εκεί εργαζόμενοι όποτε θέλουν να απεργήσουν κλείνουν το ιερότερο μνημείο ολόκληρης της ανθρωπότητας και πάντοτε σε περίοδο που έρχονται τουρίστες. Όταν δε, είναι ανοικτή, όλο και κανά πανώ διαμαρτυρίας μπορεί να δούμε δίπλα στον Παρθενώνα (για να μην ξεχνιώμαστε). Οι αρχαιοκάπηλοι είναι ως επί τω πλείστω Έλληνες. Σχεδόν όλη η Αθήνα έχει χτιστεί πάνω σε αρχαία παρά την υποτιθέμενη ευαισθησία της αρχαιολογικής υπηρεσίας σε τέτοια θέματα. Και βέβαια όλα αυτά ισχύουν και για την υπόλοιπη Ελλάδα, για να μην παραμυθιαζόμαστε περί του αντιθέτου. Απο πλευράς ιστορίας, την εκμάθηση αυτής έχουν αναλάβει διάφοροι Αδωνιλιάκουρες μετά κεραμύδος μιας και η πραγματική μας πέφτει βαριά (άσε που θέλει και διάβασμα κιόλας). Αρχαία δεν ξέρουμε, αλλά ούτε καν τα νέα ελληνικά εδώ που τα λέμε. Είμαστε ανίκανοι να πείσουμε ακόμη και για το να φέρουμε στην χώρα μας τα αρχαία που μας ανήκουν και που είναι κλεμένα (και δεν μιλάω μόνο για τους Βρετανούς. Αν δείτε τι έχει μέσα και το Λούβρο και το Μουσείο της Περγάμου φερειπείν, θα πάθετε πλάκα). Και γενικά, είθισται όποτε περνάμε από αρχαία απλά να τα προσπερνάμε αδιάφοροι (ούτε καν σφυρίζοντας).

Και κατά τα λοιπά, μας πείραξε το πρωτοσέλιδο του περιοδικού Focus.
Κεγαμό.

Η απορία μου είναι άλλη: όταν μας πείραξε το Μ εις την Ν, το κάψαμε. Γιατί δεν καίμε τώρα και το Focus; Ή γιατί δεν μαζεύουμε υπογραφές για να κλείσει, όπως αντίστοιχα είχαμε πράξει για τις ταυτότητες; Ή ακόμη καλύτερα, μιας και είμαστε στην πατροπαράδοτη περίοδο των απεργιών (μιας και το καλοκαίρι σπανιότατα γίνονται ένεκα των διακοπών), γιατί δεν κάνουμε μια απεργία να λυθεί το ζήτημα (όπως είναι γνωστό ότι οι απεργίες σε αυτήν τη χώρα επιλύουν προβλήματα);

Να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: η εν λόγω ενέργεια του εν λόγω γερμανικού περιοδικού δεν νομιμοποιείται από τη δική μας ευρύτερη αμάθεια φυσικά. Και η συγκεκριμένη ενέργεια του συγκεκριμένου περιοδικού αποτέλεσε τεράστια Ύβρι προς την παγκόσμια κληρονομιά γενικότερα και όχι τόσο εμάς. Αν κάνεις μια καρικατούρα με την Τζοκόντα, δεν προσβάλεις ούτε τον ΝταΒίντσι, ούτε την Ιταλία. Όπως φυσικά αν κάνεις μια καρικατούρα με τον Μωάμεθ, δεν προσβάλεις ούτε τον ισλαμικό κόσμο, ούτε τον Μωάμεθ (για να θυμηθούμε και τι διαβάζαμε στον ελληνικό τύπο σχετικά με την τότε ιστορία με τους 2 Δανούς σκιτσογράφους). Το να προσβληθεί κάποιος προσωπικά για τον οποιονδήποτε λόγο (πχ κάποιον που είναι λάτρης του ωραίου) αυτό ναι, ισχύει και το δέχομαι. Αλλά όχι ρε παιδιά ότι επειδή στραβοξύπνησε ένας αδαής παπάρας ένα πρωί και είπε θα κάνω αυτό το πρωτοσέλιδο, ότι πρέπει να προσβληθώεγώ ως Έθνος και ως λαός. Μην λέμε ό,τι θέλουμε εδώ πέρα επιτέλους. Πολύ περισσότερο με προσβάλουν όλες εκείνες οι τω όντι σοβαρότατες οικονομικές αναλύσεις για τη χώρα μας κι ακόμη περισσότερο οι εγχώριες μίζες-ρεμούλες και σκάνδαλα, παρά το πρωτοσέλιδο του εν λόγω μαλάκα, ο οποίος απλώς απέδειξε προπάντων στον εαυτό του ότι στερείται πλήρως αισθητικού επιπέδου.

Την Αφροδύτη της Μήλου την έχω θαυμάσει από κοντά στο Λούβρο όπου βρίσκεται. Μιλάμε για ένα πραγματικό κόσμημα. Είναι άγαλμα απαράμιλλου κάλλους. Καθόμουν τουλάχιστον ένα μισάωρο αμίλητος και το θαύμαζα. Δεν τόλμαγες ούτε καν να την αγγίξεις την Αφροδύτη υπό τον φόβο ότι θα την λέρωνες. Για τέτοια ομορφιά και τελειότητα μιλάμε. Αν ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος (ή ό,τι είναι) είχε έστω και ένα στοιχειώδες πολιτισμένο επίπεδο, αν είχε έστω και λίγη αίσθηση του ωραίου δεν θα είχε διαννοηθεί καν να διαπράξει την Ύβρι που διέπραξε. Ως εκ τούτου τι προκύπτει; Ότι ένας ηλίθιος απέδειξε στην πράξη την ηλιθιότητά του και αυτό ήταν κάτι που προσέβαλε εμάς ως λαό. Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου δηλαδή...

Αν θέλεις να προσβληθείς από κάτι αδελφέ συνέλληνα, τότε μπορείς ελεύθερα να προσβληθείς από την αμάθειά σου. Από την έλλειψη ιστορικών γνώσεών σου. Από την διπροσωπεία και τον ωχαδελφισμό σου.
Έχεις κάθε ελεύθερο να προσβληθείς από τους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα που συνεχως ψηφίζεις (και δεν μιλάω μόνο για τα μεγάλα, ούτε μόνο για τα κοινοβουλευτικά).
Έχεις κάθε ελεύθερο να προσβληθείς από την αδιαφορία σου κι από την πάγια τακτική σου να τα φορτώνεις όλα είτε στον κόκορα, είτε στους άλλους.
Χίλιοι δυο λόγοι υπάρχουν για να νοιώθεις προσβεβλημένος μαλάκα Έλληνα.
Από την φωτιά που βάζεις στο δάσος για να χτίσεις σπίτι, από την γόπα τσιγάρο που πετάς από το παράθυρο του αυτοκινήτου, μέχρι το ότι κλέβεις το κράτος -δηλαδή την ίδιαν σου την τσέπη- και το ότι θα πας τα σκουπίδια σου σε παράνομη χωματερή. Από το γεγονός ότι έρχεται ο άλλος από την Αμερική ή την Ιαπωνία για να δει τον Παρθενώνα αλλά εσύ ο κάτοικος της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης δεν τολμάς να πάρεις τον κώλο σου έστω για μια φορά να πας να τον δεις.
Χίλιοι δυο λόγοι υπάρχουν.

Όχι όμως ότι ντε και καλά σε προσέβαλε ένας Γερμανός.
Δεν το ανέχομαι αυτό.
Είναι εμπαιγμός.
Με υποτιμά.

Κι ακόμη περισσότερο με υποτιμά που ολόκληρος Πρόεδρος του Κοινοβουλίου φώναξε τον ΓΕρμανό πρέσβη για να του διαμαρτυρηθεί. Αν φωναζε τους πολιτικούς αρχηγούς (μας) για να τους βάλει χέρι που έχουν ρημάξει τη χώρα, θα του έβγαζα το καπέλο. Στηριζόμενος όμως στον ύψιστο θεσμικό του ρόλο, έδωσε αξία σε έναν απλό παπάρα και σε ένα γερμανικό περιοδικό που ελάχιστα ξεφεύγει από τον χαρακτηρισμό "της σειράς" για ένα πρωτοσέλιδο που προτίστως προσέβαλε τον ίδιον τον "ποιητή" του, το ίδιο το περιοδικό και προπάντων πολύ περισσότερο τον γερμανικό λαό (που διαθέτει τέτοια ζώα) από τον ελληνικό (που έχει άλλα ζώα).

Ας κάνει ο Γερμανός ελεύθερα το παιχνίδι του. Εμάς πρέπει να μας ενδιαφέρουν άλλα πράγματα, όπως τα παιχνίδια που επί σειρά ετών κάναμε εμείς στους άλλους και νομίζαμε ότι τους πιάναμε και τον κώλο κιόλας. Ο Γερμανός άλλωστε απλά χολή βγάζει. Είναι τόσο μαλάκας ο άνθρωπος που δεν έχει καταλάβει καν ότι οι Ευρωπαίοι ήξεραν πολύ καλά ποιον έβαζαν στην ΟΝΕ, αλλά μας είχαν ανάγκη για να διώχνουν κάπου τις εξαγωγές τους.
Έχουμε σοβαρότερα προβλήματα αν μη τι άλλο από το ασχολούμεθα με παγκόσμιες συνομωσίες εις βάρος της χώρας μας.
Κι αν μας ενδιαφέρει τόσο το αρχαίο μας παρελθόν, μπορούμε να κάνουμε μιαν αξιόλογη αρχή διαβάζοντας ένα σωστό βιβλίο. Κι όχι Λιάκουρα...
Κάτι τέτοιες "λεπτομέρειες" όμως είναι που δείχνουν το πραγματικό μας επίπεδο.
Χαίρετε.

ΥΓ. Το έλαβα με μέηλ και το αναδημοσιεύω επειδή θεωρώ ότι έχει χιούμορ. Μια μάλλον σωστή αντιμετώπιση της όλης ιστορίας θα ήταν η παρακάτω:

Χρόνια πολλά κιόλας!

Πως είπατε; Ποιοι εορτάζουν; Μα πάτε καλά;
Πριν λίγες ημέρες, του Αγίου Βαλεντίνου γιόρταζαν οι ερωτευμένοι, όσοι αγαπούν (προφανώς είναι κάποιοι που χρειάζονται γιορτή για ν'αγαπούν). Σήμερα δεν ξέρατε ότι γιορτάζουν εκείνοι που μισούν; Είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα...

Αλήθεια, έχετε κάτσει ποτέ να ψάξετε τι ακριβώς εορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας; Η οποία να υπενθυμίσω ότι είναι τεράστια εορτή για την Αγία Ανατολική Ρωμαϊκή Εκκλησία του Χριστού, την ορθόδοξη δηλαδή. Δεν έχετε ψάξει, ε; Κρίμα... Βασικά, που να ψάξετε. Σάμπως πάτε κι εκκλησία καθόλου; (ντροπή σας).
Αντίθετα λοιπόν με αυτό που αφελώς νομίζουν οι περισσότεροι χριστιανοί (ακόμη και οι... πιστοί εξ αυτών) σήμερα η εκκλησία δεν γιορτάζει την... ονομαστική της. Σήμερα εορτάζεται με πάσα επισημότητα η αναστήλωση των εικονών! Θυμάστε εκείνη την εικονομαχία στο Βυζάντιο με τους εικονομάχους (ή εικονοκλάστες) και τους εικονολάτρες; Ε, αυτό γιορτάζουμε σήμερα. Τον εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε σχεδόν 120 χρόνια στο εσωτερικό του Βυζαντίου (από το 726 έως το 843). Τον εμφύλιο πόλεμο κατά τον οποίον χύθηκαν ποτάμια αίμα. Τον εμφύλιο πόλεμο που δεν άφησε ανεπηρέαστο ούτε καν τον αυτοκρατορικό θώκο. Τον εμφύλιιο πόλεμο που τελικώς κατέληξε με τη νίκη των εικονολατρών. Αυτόν γιορτάζουμε επί της ουσίας σήμερα.

Κατ' αρχήν, ας πούμε 2-3 λόγια περί της εικονομαχίας, όχι σαν αυτά που γράφουν τα βιβλία βεβαίως, βεβαίως. Έχετε αναλογιστεί ποτέ πως ακριβώς προέκυψε η εικονομαχία;
Ένα από τα σημαντικότερα (και για κάποιον σκοτεινό, ακατανόητο και μυστηριώδη λόγο, πειστικότερα) επιχειρήματα των πρωτοχριστιανών όχι τόσο υπέρ του χριστιανισμού όσο κατά του πανίσχυρου ελληνισμού είχε να κάνει με τα αγάλματα των θεών, απ'όπου προέκυψε και ο όρος "ειδωλολάτρης", ο οποίος φυσικά αφορούσε τελείως μυστηριωδώς μόνο τους Έλληνες. Αν πίστευες ότι το τάδε άγαλμα αναπαριστά πχ τον Ερμή ήσουν ειδωλολάτρης. Φυσικά σήμερα όλοι ξέρουμε ότι αν πιστεύεις ότι η τάδε εικόνα αναπαριστά τον Όσιο Πατάπιο, είσαι καλός χριστιανός, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Το θέμα είναι ότι προφανώς κάποια στιγμή υπήρξαν κάποιοι καλοί χριστιανοί της εποχής οι οποίοι έπαιρναν ακόμη πιο πολύ τοις μετρητοίς τις εκκλησιαστικές πλύσεις εγκεφάλου, κι έτσι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το να λατρεύεις εικόνες είναι εξίσου ειδωλολατρικό με το να λατρεύεις αγάλματα. Και κάπως έτσι τέλος πάντων ξεκίνησε η ιστορία...

Το θέμα είναι ότι αν σταματήσεις να λατρεύεις τις εικόνες θα πληγεί η τσέπη της εκκλησίας (από τότε ίσχυε κάτι τέτοιο). Τι θα βγάλεις για περιφορά; Τι θα εμφανίσεις να δακρύζει βυσσινάδα; Τι λείψανα θα εμφανίσεις στους πιστοί; Οπότε το πρόβλημα ήταν τεράστιο. Μ'αυτά και μ'αυτά λοιπόν, από την μια πάντα έκατσαν οι εικονομάχοι κι από την άλλη οι εικονολάτρες. Βέβαια επειδή ως πασίγνωστον η εκκλησία είναι ένας καλός μύλος που όλα τα αλέθει και δεδομένου ότι αρκετά απασχολημένη ήταν είτε με την παραχάραξη είτε με το θάψιμο άλλων κειμένων (εξωεκκλησιαστικών κυρίως) μάλλον στάθηκε ανέφικτο (ενδεχομένως και προκλητικό) να κάτσει να παραχαράξει άλλα που έκαιγαν, όπως οι δέκα εντολές επί παραδείγματι. Διότι αν θυμηθούμε την χριστιανική διδασκαλία, η δεύτερη από τις Δέκα Εντολές είναι αρκετά σαφής: "Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς". Δεν μιλάει για είδωλο του θεού (ο οποίος ως γνωστόν δεν έχει συγκεκριμένο πρόσωπο ειδικώς ή γενικώς), παρά μιλάει για είδωλο με την ευρύτερη έννοια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μιλάει και για "παντός ομοίωμα". Άρα το πρόβλημα ήταν ότι θα έπρεπε να βρεθεί μια πειστική δικαιολογία κατά την οποίαν οι εικόνες δεν αποτελούσαν ούτε είδωλα ούτε πάσης άλλης φύσεως ομοιώματα (οπότε ξέρετε τώρα γιατί οι εικόνες θεωρούνται καθαγιασμένες από τον/την άγιο που απεικονίζουν. Μιλάμε ότι το παραμύθι πάει σύννεφο, μιας και ουδείς μας εξήγησε ποτέ επαρκώς γιατί οι θεοί δεν καθαγίασαν ποτέ τα αντίστοιχα αγάλματα). Όπως και να'χει πάντως, έπρεπε να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στις εικόνες και τα είδωλα αλλά και τα ομοιώματα, μιας και είναι εξαιρετικά δύσκολο να καθορίσεις τι είναι και κυρίως τι δεν είναι ένα είδωλο ή ένα ομοίωμα. Μ'αυτά και μ'αυτά όμως, προφανώς κάποιοι δεν πείστηκαν κι έτσι η Αγία Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (η μετέπειτα αποκλειθήσα και Βυζάντιον) περιήλθε σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου, αν και η πλήρης ιστορική αλήθεια είναι ότι συνέβαλαν πολλοί παράγοντες για όλο αυτό το μωσαϊκό διωγμών και αιματοκυλήσματος.

Δεν έχει φυσικά νόημα να κάτσω να κάνω ιστορική ανάλυση τι είχε συμβεί επί Βυζαντίου κατά την περίοδο της εικονομαχίας, αφού τις σχετικές πληροφορίες μπορείτε να τις βρείτε αν το επιθυμείτε παντού. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το διαταύτα (στο σύνολό του). Και αυτό είναι ότι πρόκειται για μία γιορτή μίσους, τω όντι. Μία γιορτή όπου εις το υποτιθέμενο όνομα της αναστήλωσης των εικονών η εκκλησία γιορτάζει την αιματηρή επικράτηση των μισών εις βάρος των άλλων μισών. Φανταστείτε μια γιορτή όπου οι "δεξιοί" να γιορτάζουν την επικράτησή τους κατά των "αριστερών", ή μιαν άλλη όπου οι "βασιλικοί" να γιορτάζουν την επικράτησή τους κατά των "βενιζελικών" κλπ. Μιλάμε για ιστορίες τρέλας, έτσι; Το θέμα είναι πως όταν μια τέτοια γιορτή τηρείται από την θρησκεία της αγάπης, αυτό οφείλει να μας προβληματίζει κατά τι περισσότερο.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή της σημερινής εορτής που δείχνει την μέχρι σήμερα αγάπη της εκκλησίας. Μια πτυχή, που αν όλοι αυτοίπου το έπαιζαν χριστιανοί πάταγαν ποτέ το ποδάρι τους στην εκκλησία θα είχαν διαπιστώσει. Επειδή όμως στην χώρα μας καλός χριστιανός είσαι μόνο αν το γράφει η ταυτότητα και έχεις υπογράψει σχετικώς προ ετών (και δεν πα να κάνεις τις χίλιες δυο αντιχριστιανικές ρεμούλες από 'κει κι έπειτα), δυστυχώς τέτοιες πτυχές δεν τις γνωρίζει ο πολύς κόσμος, πλην ελαχίστων.
Σήμερα λοιπόν στην εκκλησία διαβάζονται τα επτά αναθέματα κατά των Ελλήνων. Διότι μην λησμονούμε ότι ο χριστιανισμός ως φύσει αντίθετη κοσμοθεωρία προς τον ελληνισμό είναι τελείως αντίθετος και κυριολεκτικά εχθρικός προς αυτόν (δεν θέλω ν'ακούσω καμιά κακία ότι δεν το ξέρουν ο Άδωνις με τον Λιάκουρα διότι θα σας χαρακτηρίσω κακεντρεχείς). Κι αυτή η εχθρότητα δεν θα μπορούσε να βρει άλλη καταλληλότερη "διέξοδο" να εκφραστεί παρά σε αυτήν την σημερινή γιορτή μίσους και απανθρωπιάς, την εορτή της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Τα έχω ξαναφέρει στο προσκήνιο τα αναθέματα, αλλά επειδή επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως θαυμάστε τα μιαν ακόμη φορά. Απλά, δώστε βάση στην λεπτομέρεια διότι έχει σημασία. Πχ, τα αναθέματα δεν είναι "απλά", αλλά το καθένα είναι εις τριπλούν (μην μας ξεφύγει κανείς δηλαδή).

1. Ετι τοις φρονούσι και λέγουσι, κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου Θεότητος ως κτιστήν εκ τούτου πάντως, και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει και φύσιν. Άκτιστον δε, άκτιστον χαρακτηρίσει ουσίαν. Καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσιν εις αθείαν παντελή περιπίπτειν, και την Ελληνικήν μυθολογίαν, και των κτισμάτων λατρείαν τη καθαρά και αμώμω των Χριστιανών Πίστει προστριβομένοις, μη ομολογούσι δε κατά τας Αγίων θεοπνεύστου θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου Θεότητος ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

2. Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφ' εαυτών και την καθ' ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας Πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις, και αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος ει το είναι παραγάγοντος τα πάντα, και ως Ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

3. Τοις τα Ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίας επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι, και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσας εγκειμένοις ώστε και ετέρους ποτε μεν λάθρα, ποτέ δε νοερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

4. Τοις δεχομένοις, και παραδίδουσι τα μάταια και Ελληνικά ρήματα, ότι τε προϋπαρξις εστι των ψυχών και εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο, και παρήχθησαν, ότι τέλος εστί της κολάσεως, ή αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και δια των τοιούτων λόγων την Βασιλείαν Των Ουρανών λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ήν αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε, και παρέδοτο, και δια πάσης της παλαιάς και νέας Γραφής ημείς παρελάβομε, ότι και η Κόλασις ατελεύτητος και η Βασιλεία αίδιος, δια δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύασι, και ετέροις αιωνίας προξένοις γινομένοις ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

5. Τοις ευσεβείν μεν επαγγελομένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη και Καθολική Εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γής, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς, ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

6. Τοις την μωράν των έξωθεν (=Ελλήνων) φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν και κρίσιν και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

7. Τοις λέγουσιν, ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά Αγίων και Καθολικών Συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων Πατέρων αναθέματι καθυποβλήθέντας, ως αλλότριοι της Καθολικής Εκκλησίας δια την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισί κατά πολύ, και ενταύθα, και εν τη μελλούση κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

Διότι μην ξεχνάτε ποτέ, καλοί μου χριστιανοί: αν είσαι Έλληνας είσαι επισήμως αναθεματισμένος από την εκκλησία που υποστηρίζεις, ακόμη κι εν έτει 2010.
Χαίρετε και καλή σας χώνεψη.
Και να τηρείτε τις νηστείες (είμαι βέβαιος).
Και μην ξεχάσετε ποτέ ότι η εκκλησία μας μας αγαπάει. Δεν το λένε μόνο οι πράξεις της, το λένε και οι διαχρονικές γραφές της.


Την φωτογραφία την βρήκα στην wikipedia. Παρατηρείστε το ασβέστωμα που πέφτει στην εικόνα, ενώ λίγο πιο πάνω άλλοι πιστοί επιχειρούν να κατεδαφίσουν τον εσταυρωμένο. Έτσι, για να μπαίνετε στο κλίμα τι επικρατούσε τότε και τι αντιμετώπισε (κι εξακολουθεί) ο δύσμοιρος ελληνισμός.

Επιτέλους ρε!

Έσπασε η κακοδαιμονία! Ο πρώτος τίτλος της σαιζόν ήρθε και το σημαντικό είναι ότι ήρθε απέναντι στον βάζελο. Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο δεκάλεπτο που παρατήρησα 2-3 φάσεις είπα "όχι πάλι τα ίδια ρε" αλλά μετά ευτυχώς όλα ρολάρησαν ως όφειλαν. Ακούω πολύ κόσμο να λέει ότι η κάτω βόλτα του βάζελου ξεκίνησε. Πιθανώς, αλλά ακόμη θέλει δουλειά. Θα διαβάσατε άλλωστε τι δήλωσε το γκόλουμ: "για το πρωτάθλημα θα κάνουμε τα πάντα". Αυτό το "τα πάντα" είναι που με τρώει, διότι το'χουμε ξαναφάει στην μάπα και σε άλλους τελικούς. Και το πρόβλημα είναι ότι εν όψει και του πιθανού (αλλά όχι βέβαιου στραπάτσου τους στην Ευρωλίγκα) με δεδομένα τα σχέδιά τους για τον ποδοσφαιρικό βάζελο, μια φετινή καταστροφή στο μπάσκετ θα είναι τραγική. ¨Αρα μεγάλη προσοχή στο "τα πάντα" μάγκες, και προπάντων μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα. Ναι, τον αξίζαμε αυτόν τον τίτλο όπως αξίζουμε και όλους τους υπόλοιπους. Ναι, φέτος έχουμε την πιο πλήρη και ποιοτική ομάδα που είχαμε ποτέ. Ναι, φέτος ο Γιαννάκης έχει ελαχιστοποιήσει στο μέγιστο τα λάθη του και έχει παρουσιάσει για την ώρα ένα αξιόμαχο και ποιοτικό σύνολο που κτυπάει όπως πρέπει όλα τα ματς. Ναι, η μεταμόρφωση του Τσίλντρες φέτος είναι πέραν πάσης φαντασίας κι από την περσινή απογοήτευση δεν χορταίνεις να τιον βλέπεις αυτόν τον παίκτη. Και το σημαντικότερο όλων, ναι, επιτέλους έχουμε τον πρώτο φονιά από την εποχή Πάσπαλιε (Κλέιζα) που μπορεί να καθαρίσει ένα ματς εν ριπεί οφθαλμού. Όμως τα χόμπιτ έχουν ακόμη τα κοράκια, περαν της κεκτημένης ταχύτητας. Και επιπλέον, έχουν κι έναν τεράστιο πληγωμένο εγωισμό. Άρα τίποτε δεν τελείωσε, τουναντίον, τώρα όλα ξεκινάνε και θέλει κάθε δυνατή προσπάθεια και όλη μας την προσοχή. Μπράβο στα παιδιά, μπράβο στο τημ, μπράβο στους προέδρους.

Γενικά ήταν ωραία η χθεσινή μέρα: οι κοπελάρες μας στο πόλο προκρίθηκαν στους 4 του πρωταθλητριών μέσα από θρίαμβο. Η μπάλα λίγο μας τα χάλασε, αλλά τι να κάνεις. Στο πρόγραμμα ήταν από όλες τις απόψεις. Για εμένα το πιο ζόρικο έρχεται προσεχώς με την Μπορντώ όπου ναι μεν θα αποκλειστούμε φυσικά, αλλά το θέμα είναι μην φάμε καμιά σφαλιάρα ολκής και τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Οι Γάλλοι αν και ψιλοπεσμένοι είναι τουλάχιστον δυο σκαλιά πάνω από εμάς, είναι τρεχαλατζήδες όσο δεν πάει και πρόκειται για εξαιρετική ομάδα. Και με δεδομένα τα φετινά εγκλήματα, άνευ πλάκας τα ματς είναι 4 μέσα κι άλλα τόσα έξω. Τώρα αν θα κοιμηθεί και λίγο ο θεός, ποτέ δεν το ξέρεις. Γενικά το εκνευριστικό φέτος με την μπάλα είναι ότι μας χαλάει μια για την ώρα καλή σαιζόν μέσα κι έξω απ'τα σύνορα σε γενικές γραμμές. Άντε να δούμε τι θα έρθει.

Εντωμεταξύ δεν ξέρω αν έτυχε να πέσει το μάτι σας στο σημερινό συλλεκτικό πρωτοσέλιδο της Χλέπας.


Μιλάμε ότι η ψυχική αρρώστια, το κόμπλεξ και τα πάσης λογής συμπλέγματα κι αποθημένα βγήκαν στο σημερινό πρωτοσέλιδο. Δε μου λέ ρε Δημητράκη; Εσύ πέρσυ δεν είχες βγάλει πρωτοσέλιο "ποτέ ποτέ ποτέ"; Ε, προς τι και η σημερινή κωλοτούμπα; Βέβαια θα μου πεις, έχασε κανείς την τσίπα του για να την βρεις εσύ; Σωστό κι αυτό. Αλλά το να έγραφε στο πρωτοσέλιδο ότι... δεν μας άφησε η μπάλα να χαρούμε το μπάσκετ, ε, αυτό πια κι αν ήταν το αστείο της χρονιάς! Τόση πίκρα πια βρε καραγκιοζάκο; Να υποθέσω ότι εσύ τόσα χρόνια δεν έχεις χαρεί κανέναν τίτλο, ε; Λογικό, με τόσα πηδήματα που σας έχουμε ρίξει στην μπάλα, που να χαρείς. Σαν βουλγαρικό θυμιατό σαν τον έχουμε σμιλέψει τον πάτο... Ουστ από 'δώ ρε κοντοπίθαρε καραγκιόζο... Τράβα κλάψε με τον θείο σου...

Και μην ξεχνάμε, ότι στον Ολυμπιακό οι κούπες είναι αμέτρητες. Εσείς, μετρήστε στο αμερικάνικο μπιλιάρδο κατά τα γνωστά. Άντε γεια.

Α, και ένα καρατσεκαρισμένο...

ευγενική προσφορά του Κάτω Κόσμου.

Ως γνωστόν, μαζεύουμε αποδείξεις έτσι γενικώς και αορίστως. Βέβαια, μάλλον δεν θα απαιτηθούν αποδείξεις ενοικίου (αφού κατά πως φαίνεται είτε μένεις σε σπίτι είτε σε σπήλαιο εις το ύπαιθρον είναι ένα και το αυτό) ή ρεύματος κλπ. Έχω διαπιστώσει όμως ότι έχει δημιουργηθεί ένα θεματάκι με τους βενζινοπώλες οι οποίοι πατάνε στον υπάρχοντα νόμο και δεν γουστάρουν να κόβουν αποδείξεις για τα καύσιμα.

Όντως, έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό, μέχρι ν'αλλάξει ο νόμος (υποθέτω σχετικά σύντομα). Είναι όμως υποχρεωμένοι να εκδίδουν τιμολόγιο, το οποίο μάλιστα είπε πριν λίγες μέρες ο ΓΓ του Υπουργείου Οικονομικών. Στο τιμολόγιο θα σας ζητήσουν ΑΦΜ -ας το έχετε πρόχειρο. Επίσης στο επάγγελμα μπορούν να γράφουν "ιδιώτης". Όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν λέμε να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, ε, ας κάνουμε ό,τι περνάει από το χεράκι μας τουλάχιστον. Επίσης, αν κάποιος εξακολουθεί να αρνείται την έκδοση τιμολογίου, η πορεία είναι γνωστή: καταγγελία.

Για περισσότερες πληροφορίες: 210-3642682, 210-3610065, 210-3610030 (όλα του Υπουργείου Οικονομικών, αν και σε αρκετές περιπτώσεις σας παραπέμπουν σε διευθυντή).

Μα τι διάολο γίνεται σε αυτήν τη χώρα ρε;

Παλιά όταν κάποιος στο έπαιζε μουράτζα και καταμόρτης πέταγες μια ατάκα ότι καλό θα είναι να έρθεις με τσίγγινο σωβρακάκι την επομένη και τέλειωνες. Τώρα θες στρατιωτική εξάρτηση σε πρώτη φάση. Το να βγεις έξω και να σε καθαρίσουν με πιστόλι θεωρείται πλέον μπανάλ. Το in είναι να πας από χειροβομβίδα ας πούμε. Έτσι όπως πάμε σε καμιά διετία θα ακούμε για δολοφονίες με αντιαρματικά, με πυραύλους οικιακού τύπου, πιθανώς και με φωτόσπαθα από τον Πόλεμο των Άστρων. Γενικά, πρέπει να προτιμάς το εντυπωσιακόν. Πχ, προ καιρού με τον Mad Putcher είχαμε μια σχετική κουβέντα και καταλήξαμε ότι ο πιο ατιμωτικός θάνατος είναι να σε πατήσει ταρίφας. Χίλιες φορές βρε αδελφέ να πας από λεωφορείο και να πουν όλοι "μα τόσο μαλάκας ήταν και δεν είδε κοτζάμ λεωφορείο;" παρά από ταρίφα. Ε, κάτι αντίστοιχο. Βέβαια για συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να έχεις διασφαλίσει ότι δεν θα σε έχει φάει κάποιος υφιστάμενος του Υπουργείου ΠΡΟΠΟ (και λοιπών παιγνίων) ή κανάς μεθυσμένος οδηγός σούπερ χάι τοπ στο τιμόνι να'ούμ. Αν τα καταφέρεις όλ'αυτά και αποφασίσεις να κάνεις μια οικογένεια σαν άνθρωπος κι εσύ, θα πρέπει να προσλάβεις αποκλειστικό φρουρό με εμπειρία σε πολεμικές τέχνες (και πιθανώς μια πανοπλία διά παν ενδεχόμενο) προκειμένου να μην σου κλέψουν το νεογνό με το που γεννήθηκε κι αυτό αν πρώτα δεν έχεις πάει αδιάβαστος από καμιά αδέσποτη βόμβα εκεί που πήγαινες για τσιγάρα στο περίπτερο. Μετά έχει ο θεός: ναρκωτικά, φακελάκια στο ΕΣΥ, δωρεάν εκπαίδευση σε φροντιστήρια και ιδιωτικά σχολεία, τράπεζες, εκλογές, ελληνική τηλεόραση κλπ, κλπ, κλπ. Αν είμαστε τυχεροί μπορεί να βιώσουμε και την πώληση του Παρθενώνα σε ξένα φάντς (αφού δεν το πρόκαμε ο Χριστοδουλάκης μην το χάσουμε το κελεπούρι).

Ντάξει, φαίνονται λίγο ισοπεδωτικά όλα τα παραπάνω, δεν διαφωνώ, αλλά έχετε καταλάβει ότι η ακρότητα πάσης φύσεως είναι πλέον στο καθημερινό μας πρόγραμμα;
Δηλαδή είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει.
Σχεδόν κάθε μέρα θα ακούσουμε για τρομοκρατική ενέργεια, σχεδόν κάθε μέρα θα ακούσουμε για σωρεία ληστειών, σχεδόν κάθε μέρα θα ακούσουμε για νέες ρεμούλες και μίζες, σχεδόν κάθε μέρα θα ακούσουμε για δολοφονίες ή αυτοκτονίες, σχεδόν κάθε μέρα θ'ακούσουμε για τα κέρατά μας τα τράγια. Και αναρωτιέμαι δηλαδή, σε αυτόν τον τόπο μόνο ο Άδωνις πάει καλά; Κανένας άλλος; Τον άκουγα χθες που έλεγε σχεδόν υπό έκσταση ότι έχουμε δύο μύρια μετανάστες και το ένα οπλοφορεί και πυροβολεί και ειλικρινώς προβληματίστηκα εντόνως, θεωρόντας ότι κάτι ξέρει. Διότι για να λέει έτσι αψήφιστα ότι ένα εκατομμύριο δεν οπλοφορεί άρα δεν είναι και επικίνδυνο, όντως κάτι πρέπει να ξέρει παραπάνω (εκτός αν τον έπιασε κρίση ειλικρίνειας).

Το θέμα είναι ότι δεν ξέρεις από που θα σου έρθει πλέον. Από την αστυνομία; Από ψυχοπαθή; Από wannabe τρομοκράτη; Από κάποια νεότερη νέα γρίπη; Από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης; Από ληστή; Από τι; Και το χειρότερο δεν είναι ότι συμβαίνουν όλ'αυτά, αλλά ότι πλέον τα παρακολουθούμε κυριολεκτικά απαθείς. Ήδη προλάβαμε και "εθιστήκαμε" στην ίδια μας την ολίσθηση και παρακμή. Τα θεωρούμε φυσιολογικά. Θυμάμαι πριν μια διετία έγινε μια κλασική "αψημαχία" ανάμεσα σε 2 οδηγούς και ο ένας σημείωσε την πινακίδα του άλλου που του την είπε, τον βρήκε στο σπίτι του και πήγε και τον καθάρισε (κυριολεκτικά). Για μια αψημαχία του κώλου και του δρόμου. Έλεος. Βέβαια τι να μου πεις από την άλλη, όταν πας μια απλή βόλτα με το αμάξι και όταν σταματάς σου έχουν γίνει τα νεύρα φυτίλια; Σωστό κι αυτό.

Κλέβει ένας πολιτικός και λέμε "ντάξει, τι άλλο θα έκανε;". Και το γεγονός ότι δεν τον χώνουν μέσα δεν μας προξενεί εντύπωση. Γίνεται ληστεία σε τράπεζα, σε φούρνο, σε ψιλικατζίδικο και λέμε "κι άλλο μωρέ;". Δολοφονούν άνθρωπο και λέμε "κοίτα να δεις πάλι". Ακούμε για νέα μέτρα και λέμε "ε, λογικό δεν είναι εδώ που φτάσαμε;". Φυσιολογικά τα πάντα πλέον. Μέρος αναπόσπαστο της καθημερινότητάς μας. Σα να μην τρέχει τίποτε βρε αδελφέ... Πετάς ένα "στην Ελλάδα ζούμε" ως δικαιολογία και νομίζεις ότι καθάρισες. Και πάνω απ'όλα φτύνουμε τον κόρφο μας βεβαίως, βεβαίως που δεν συνέβη σε'μάς κάτι τέτοιο.
Δηλαδή, καλά που συνέβη σε κάποιον άλλον και μας υπενθύμησε ότι συμβαίνουν και τέτοια μπας και είμαστε πιο προσγειωμένοι. Αλλά επί της ουσίας, δεν κάνουμε ποτέ τίποτε. Βέβαια θα μου πεις -πιθανώς σωστά- μπροστά σε τέτοια "φαινόμενα" τι μπορείς να κάνεις; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Τι μπορείς να κάνεις αν ξαφνικά δεις ένα όπλο στην μάπα μέσα; Υπάρχει απάντηση για κάτι τέτοιο;

Τουλάχιστον δεν μπορούμε καν ρε γαμώτο να σταματήσουμε να τα θεωρούμε όλα τόοοοοσο φυσιολογικά; Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τα βλέπουμε ως τμήμα της καθημερινότητας; Δηλαδή τόσο έχουμε ξεπέσει πια ως φάρα; Αν κι εδώ που τα λέμε, έχει ο θεός ακόμη και για'μάς τους πτωχοί τω οινοπνεύματι...

Φυσικά από μιαν άποψη όλα έχουν μια εξήγηση και συνήθως είναι λογική κιόλας. Πχ, κοιτάχτε τη δική μου: είμαστε ένας λαός που δεν ξέρει ιστορία αλλά χαίρεται για την καταγωγή του κι όσον αφορά τους ξένοι, ουαί τοις βέβηλοις. Απαξιούμε να διαβάσουμε σοβαρά βιβλία αλλά διαβάζουμε αρειμανίως Λιάκουρα και Κεραμμυδά. Βρίζουμε το δημόσιο καθημερινά και όλοι θέλουμε να μπούμε σε αυτό. Βρίζουμε τους πολιτικοί και όμως συνεχώς ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους. Το παίζουμε φιλάνθρωποι αλλά μόνο προς αλλοεθνείς λες και οι ημέτεροι άποροι και άστεγοι δεν είναι άνθρωποι. Θεωρούμε εθνικές υπεηφάνειες την ορθοδοξία (με σειρά προτεραιότητος) και τον ελληνισμό που είναι έννοιες παντελώς ασύμβατες κι αντίθετες. Τα χώνουμε στους πολιτικοί για τους φόρους και τα μέτρα που ασταμάτητα λαμβάνουν αλλά την ίδιαν στιγμή κάνουμε τα πάντα για να κλέψουμε. Απαιτούμε δωρεάν παιδεία και περίθαλψη, αλλά σπεύδουμε σε φροντιστήρια και ιδιωτικά ιατρεία και κλινικές. Το ξέρουμε ότι μας πηδάνε οι τράπεζες αλλά σπεύδουμε να πάρουμε νέο δάνειο για να ξεχρεώσουμε τα προηγούμενα δάνεια (και αντίστοιχα κάρτα για τις κάρτες). Ξέρουμε ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους, αλλά σπεύδουμε να πάρουμε σε διπλάσια υπεραξία ένα σπίτι που δεν μας χρειάζεται και ένα κτήνος αυτοκίνητο (συνήθως σπορ, που είναι ό,τι πρέπει για τους εκπληκτικής ποιότητας δρόμους Αθήνας τε και επαρχιακού δικτύου). Και πάει λέγοντας. Σε μια χώρα σχιζοφρενή λοιπόν, σε μια χώρα που όλα είναι των άκρων, σε μια χώρα σχεδόν πλήρως αμερικανοποιημένη (ιδίως ως προς τη νοοτροπία) όπου αν δεν είσαι μαζί μας είσαι με τους άλλοι, και όπου αν τολμήσεις να εκφέρεις την αντίθετη άποψη σε πήρε ο διάολος και σε σήκωσε, γιατί θα έπρεπε να μην είμαστε Σικάγο και στην καθημερινότητά μας; Μήπως τελικά γι'αυτό θεωρούμε τις ακρότητες τόσο φυσιοολογικές; Μήπως επειδή επιστρέφουμε στις φυσικές μας τάσεις; Πολύ αναρωτιέμαι...

Χαίρετε.

Διαχρονικός Χάρρυ Κλυνν (μόνο το τραγούδι, αφού δεν το βρήκα σκέτο)...

Κόλπα μυστήρια δεν τα σηκώνω
εγώ σκοτώνω!
Στήνω και κώλο για να τα παίρνω
γαμώ και δέρνω!
Όποιος τολμήσει να με πειράξει
θ'αναστενάξει!
Μα για να κλείσω, κάνω δυο τρύπες
κάνω και πίπες.

Γιατί εγώ είμαι Έλληνας και μου τη δίνει
το σύνθημα "μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι

Όποιον κερδίζει υποστηρίζω
γι' αυτό ψηφίζω!
Μα όταν χάνει τότε τον βρίζω
και τη γυρίζω!
Ήρωες κι άγιους τους ξεπουλάω
και κονομάω
Για την πατρίδα όλα τα κάνω
τρώω και κλάνω!

Γιατί εγώ είμαι Έλληνας και μου τη δίνει
το σύνθημα "μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι

Τείνει να γίνει φαρσοκωμωδία πάντως!

Μιλάμε για τρελό γέλιο! Αναφέρομαι στους βάζελους φυσικά....
Πραγματικά, τι θα κάναμε δίχως τους βάζελους! Εκτιμώ ότι το προσδόκιμο όριο ζωής για εμάς τους γαύρους θα ήταν τουλάχιστον μια πενταετία λιγότερο αν δεν γελάγαμε τόσο πολύ με δαύτους.
Ας ξεκινήσω με το σχετικό άρθρο του sportdog. Εκ πρώτης όψεως δεν δείχνει κάτι το ιδιαίτερο, έτσι; Προφανώς δεν προσέξατε καλά το ξεκίνημα όμως, το οποίο δεν ξέρω αν γράφτηκε έτσι επίτηδες, βγήκε πάντως πολύ επιτυχημένο! Τι λέει λοιπόν;
Κουβέντα πρώτη: "ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΠΕ ΧΘΕΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ."
Και αμέσως μετά: "ΚΟΨΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΡΡΟΕΣ".
Είναι εκπληκτικό, αλλά βγήκε προς τα έξω (από μέσα φυσικά) μέχρι και αυτό!!! Μα καλά, αυτός που έκανε την διαρροή ήταν τόσο ηλίθιος που δεν έκοψε ούτε καν αυτό; Δηλαδή πήγε στους δημοσιογράφους και είπε "ο Πρόεδρος μας είπε να κόψουμε πρώτ'απ'όλα τις διαρροές στους δημοσιογράφους";;;;; Μιλάμε για επίπεδο Μίστερ Μπην!!! Μαύρης Οχιάς! Μπέννυ Χιλλ!!! Όχι αστεία! ΚΙ επί τη ευκαιρία... δεν ήταν ο Γκούμας;!

Εντωμεταξύ μετά την ήττα από την Καβάλα οι βάζελοι έχουν σαλτάρει τελείως μιλάμε. Τους ακούω στα ραδιόφωνα και έχουν λαλήσει. Κυριολεκτικώς έχουν χεστεί απάνω τους. Και να σκεφτείς ότι εμείς απλά δεν είμαστε τόσο χάλια όσο πρότινως, έτσι; Όχι ότι έχουμε κάνει τίποτε τρελές εμφανίσεις. Και όμως, έχουν χεστεί πάνω τους! Διότι από εκεί που είχαν τις "διαβεβαιώσεις" του... φρονιμήτη αλλά και του μπαμπά-μην-τρέχεις, τώρα τους έχει φάει η αγωνία αν τελικώς θα πάρουν το πρωτάθλημα! Και το ωραίο είναι ότι αρκετοί εξ αυτών την έχουν πέσει στον Γεωργίου ο οποίος έκανε το... λάθος προ μηνός (αλλά και πιο πρόσφατα) να συμπεράνει από την κατάσταση των δύο μεγάλων ότι ο Παναθηναϊκός δεν το χάνει το φετινό πρωτάθλημα, αλλά μετά τα τελευταία χάλια ανασκεύασε ότι έτσι όπως πάει σιγά μην το πάρει (εκτός αν...)... :)
Βγαίνει ο άλλος και λέει μέσα σε απόγνωση "Γιώργο πως το βλέπεις θα χάσουμε πάνω; Γιατί να χάσουμε; Είμαστε χορηγοί"!!!!!! (πως είπατε;;;!)
Πετάγεται ο άλλος εξοργισμένος και λέει ότι "με τόσα λεφτά που έχουν πάει στον ΠΑΟΚ αν χάσουμε θα σταματήσω να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο και θα πηγαίνω μόνο μπάσκετ" (είπατε κάτι;)
Ή το άλλο; (κρατηθείτε!:) "Που τον βρήκαν αυτόν τον Νιόπλια; Δεν μπορούσαν να πάρουν τον... Ρότσα;;;;;!!!!" (ΕΛΕΟΣ!!!!!!)
Βγαίνει ο άλλος σήμερα (θεός μιλάμε!) και λέει ο παμμέγιστος ότι "αν χάσουμε από τον ΠΑΟΚ θα τον ρίξουμε στην βήτα εθνική όπως ήταν ο Άρης πριν 3 χρόνια (Σ.σ. τρία;)" για να συμπληρώσει αυστηρότατα "αν ο τίτλος παιχτεί στο ντέρμπυ του ΟΑΚΑ θα γίνει Ριζούπολη ή μάλλον και χειρότερα" (για να σε δω ρε μόρτη, θα το καταφέρετε; Διότι πολύ αμφιβάλλω).
Το κορυφαίο όμως το ξέρασε (διότι περί ξεράσματος επρόκειτο) ο παράλλος χθες. Δώστε βάση (και μην μασάτε τίποτε διότι θα πέσει από το στόμα): "Η ήττα από την Καβάλα προήλθε διότι η Μπακογιάννη είναι σε κόντρα με τον Βγενόπουλο και ο τελευταίος σχεδιάζει συγχώνευση της Ολυμπιακής με την Aegean"!!!!! Όποιος βγάλει νόημα και άκρη, κερδίζει αυτοκίνητο! :):):)

Η απορία μου όμως είναι άλλη! Αφού έχουν ομαδάρα, αφού πήραν προπονητάρα (κρίμα για τον Νιόπλια ρε γαμώτο) αν και βιάστηκαν οι στούποι να ζητήσουν συγγνώμη πάνω στην πρεμούρα τους να καλύψουν την παπαριά που έκαναν, αφού είναι ενωμένοι και μια γροθιά, γιατί έχουν χεστεί πάνω τους;;; Με τέτοιο ποιοτικό ρόστερ;;; Με τέτοια διοίκηση;;;; Όταν εγώ γκάριζα ότι όσο παίζει ο Καραγκούνης δεν ανησυχώ για τίποτε (αν και βέβαια δεν περίμενα τέτοια ημέτερα χάλια) ή πανηγύριζα για την μεταγραφή του Κατσουράνη (ακόμη και μετά τα γκολ των πρώτων αγωνιστικών) ήμουν ηλίθιος; Τώρα ξαφνικά αναρωτιώνται όλοι γιατί δεν βγαίνουν όξω καθόλου; Και το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά ότι αν τελικώς ο βάζελος τον πιει και φέτος θα καταστραφούν όλα -μα όλα- τα όνειρα του φρονιμήτη (οπότε καλό θα είναι να περιμένουμε έκρηξη ολκής σύντομα)... Ε, ρε γλέντια!!!

Πάντως, αν και η κατάσταση του Ολυμπιακού ναι μεν βελτιωμένη αλλά ακόμη βαλτωμένη παντοιοτρόπως παρά τις απίστευτα φιλότιμες προσπάθειες Μπάντοβιτς-Νινιάδη (οι οποίοι αν συνεχίσουν έτσι δεν με χαλάει καθόλου να μείνουν και του χρόνου), ο τίτλος θα έρθει μόνο επειδή ο βάζελος μάλλον θα συνεχίσει να τα κάνει πάνω του (διότι δεν είναι μόνο η ανάσα μας αυτό που νοιώθει πίσω του και σιγά-σιγά το συνειδητοποιεί) και για κανέναν άλλον λόγο (τα προβλήματά μας άλλωστε δεν φεύγουν τόσο εύκολα εδώ που τα λέμε). Κατά τα λοιπά η θεωρητικά πιο σοβαρή ομάδα είναι ο ΠΑΟΚ, για τον οποίον θέλω να πω μόνο ένα πράγμα: το σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα δω οριστικά, αμετάκλητα και τελεσίδικα τι καπνό φουμάρουν τα παόκια, διότι τώρα δεν είναι ότι απλώς ρυθμίζουν καταστάσεις, αλλά ότι θέλουν και τος βαθμούς. Θα ζήσουν οι βάζελοι ατμόσφαιρα Τούμπας όπως εμείς, ή θα γίνει φιλικό ματς; Αυτό είναι που θέλω να δω. Διότι κατά τα λοιπά, το παιχνίδι πέραν των σχέσεων των δύο ομάδων θα είναι ανοικτό (θέλω να) πιστεύω.

Εντωμεταξύ στην ουρά γίνεται ο θάνατος της αλεπούς μιλάμε. Ντάξει, ο Πανθρακικός έχει πέσει. Μάλλον κι ο Λεβαδειακός που έχει το πιο ζόρικο πρόγραμμα. Από τις άλλες τι να πρωτοπείς. Το μέγα ερωτηματικό είναι ο Πανιώνιος: από εκεί που θα χτύπαγε Ευρώπη, αναρωτιέμαι αν προλαβαίνει να τον ρίξει ο Παράσχος... Ιδίως τώρα που τραυματίστηκε ο Εστογιανόφ δηλαδή... Κι αναφορικά με την Καβάλα, μάλλον πολύ δύσκολα θα αφήσει κάποιον έξω για να μπει αυτή στην πεντάδα. Από μιαν άποψη κρίμα, αλλά τι να κάνεις.

Τελικά το φετινό πρωτάθλημα δεν είναι μόνο πανάθλιο, αλλά προσφέρει και πολύ γέλιο από όλες τις απόψεις! Κι αν τελικώς το πάρουμε, ε, μάλλον δεν θα το ξαναχάσουμε ποτέ...

Πάντως η σημερινή μέρα ανήκει αποκλειστικά στην ομαδάρα μας του βόλεϋ, η οποία με μία εκπληκτική εμφάνιση απέναντι σε έναν καλύτερο αντίπαλο προκρίθηκε στους 7 (!) του κυπέλλου πρωταθλητριών στο βόλεϋ! Τουλάχιστον μετρίασε την πίκρα μας για τον αποκλεισμό στο πόλο. Κάτι είναι κι αυτό.

Καιρό είχα να αντιγράψω κάτι.

Και έμελλε να είναι αριστούργημα αυτό που θα διαβάσετε. Είναι ένα εκπληκτικό και ασύλληπτα διδακτικό κείμενο από το Ερυθρόλευκο Μετερίζι του Γιώργου Κεντρωτή. Ο φίλος και σύγγαυρος Γιώργος ναι μεν το εντάσσει σε μια ενότητα απόψεών και προβληματισμών του περί του Ολυμπιακού, το συγκεκριμένο όμως αφορά τους πάντες, ανεξαρτήτως χρωματισμού και προτιμήσεων. Για την ακρίβεια ξεφεύγει πολύ και από το αποκλειστικά αθλητικό πλαίσιο αφού έχει να κάνει με την Παιδεία μας γενικότερα. Παρακαλώ διαβάστε το. Προσωπικά θα προτιμούσα αν προτίθεται κανείς να σχολιάσει κάτι επί τούτου, να το πράξει στο πρωτότυπο κείμενο και όχι εδώ μέσα. Δεν κρύβω ότι το έχω διαβάσει ήδη τρεις φορές και συνεχώς προκύπτουν νέοι προβληματισμοί αφού βαράει καρδιά άνευ περιστολών. Μην σκεφτείτε εσφαλμένα ότι "α, καλά...για γαύρους λέει" διότι θα είναι μέγα σφάλμα. Μην σκεφτείτε ότι "αφορά το ποδόσφαιρο ή τα αθλητικά εν γένει" διότι θα πέσετε οικτρά έξω. Μην το εκλάβετε ως επίκριση γεγονότων εντός αγωνιστικών χώρων διότι απολύτως καμία σχέση. Μεταφέρω το κείμενο διότι ξέρω ότι έχω να κάνω με πραγματικά νοήμονες ανθρώπους εδώ μέσα (και όχι μόνο). Πάμε λοιπόν...


Προτού γράψω για τους "οπαδούς του Ολυμπιακού", όπως έχω υποσχεθεί, αναρτώ ένα σχετικά μεγάλο σε έκταση κείμενο, όπου ενσωματώνεται ο γενικότερος προβληματισμός μου σχετικά με την οπαδική βία στα γήπεδα.

Όταν κάποιος δεν είναι ειδήμων σε κάτι, καλό είναι να αφήνει τους ειδήμονες να μιλούν – και αυτός να ακούει, για να μαθαίνει... όσο, τέλος πάντων, μπορεί να μαθαίνει. Να φροντίζει δε να μαθαίνει όχι απλώς από τους ειδήμονες, αλλά από τους ειδημονέστατους των ειδημόνων, ακριβώς για να μη χάνει τον καιρό του, αλλά και για να έχει πάντα διαθέσιμη την πλέον τεκμηριωμένη επί του εκάστοτε θέματος πληροφορία. Εδώ, όπου μόλις άρχισα να γράφω περί βίας στα γήπεδα, κανονικά θα έπρεπε –κατόπιν των ανωτέρω ρητών εξηγήσεων– να σταματήσω, επειδή δεν είμαι ειδήμων... (κοινωνιολόγος, ανθρωπολόγος, πολιτικός επιστήμων, εγκληματολόγος...), ούτε καν χαμηλής τάξεως, ώστε να εκφέρω έγκυρη προς συζήτηση γνώμη περί της βίας στα γήπεδα. Αν, εν τούτοις, δεν έχω καταθέσει ακόμη την ηλεκτρονική γραφίδα και συνεχίζω να γράφω, οφείλεται στο ότι αγαπώ το ποδόσφαιρο (όπως και πολλά άλλα σπορ), στο ότι είμαι οπαδός του Ολυμπιακού και στο ότι έχω ζήσει χρόνια και χρόνια μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Ομολογώ ότι και οι τρεις αυτοί λόγοι δεν εξαρκούν για να με «νομιμοποιήσουν»· εν γνώσει τούτου, πάντως, θα γράψω ό,τι γράψω στις επόμενες αράδες, προεξαγγέλοντας ότι τα λόγια μου απηχούν εντελώς προσωπικές απόψεις, βασισμένες στην καθημερινή πείρα τεσσάρων δεκαετιών στα γήπεδα, μιας και ήδη –φευ!...– διέβην από καιρό αυτό που χαρακτήρισε (με ομολογουμένως πολύ μεγάλη αβερτοσύνη) ο Φρειδερίκος Χαίλντερλιν ως Hälfte des Lebens, ήτοι ως τα Μισά της ζωής.
Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο – δεν είναι όμως. Η βία στα γήπεδα διακρίνεται στη βία μέσα στα γήπεδα και στη βία έξω από τα γήπεδα· η τελευταία έχει ενδιαφέρον για το θέμα μας, μόνο όταν απορρέει από την πρώτη: από τη βία μέσα στα γήπεδα. Τούτη εδώ πάλι διακρίνεται στη βία εντός του αγωνιστικού χώρου και στη βία εκτός του αγωνιστικού χώρου. Η βία... η κάθε βία... μπορεί να είναι έργω άσκηση και λόγω άσκηση, παναπεί πρακτική και λεκτική, χωρίς βέβαια να αποκλείεται ο συνδυασμός τους, όπου άλλοτε υπερτερεί η μία της μορφή και άλλοτε η άλλη. Διευκρινίζω ότι τα γράφω όλα αυτά τελώντας οπωσδήποτε εν γνώσει του ότι η προηγηθείσα κατηγοριοποίηση έγινε εκ του προχείρου και για τις ανάγκες του παρόντος σημειώματος – δεν διεκδικεί, δηλαδή, απολύτως καμμία δάφνη επιστημοσύνης. Έναν ανειδήμονα, ωστόσο, όπως τον γράφοντα, κρίνω ότι τον βοηθάει τα μάλιστα, προκειμένου να στοιχήσει τις σκέψεις του και να τις καταγράψει βάσει ενός –έστω και τόσο υποτυπώδους– σχεδίου.
Δεν χρειάζεται να γράψω –γι’ αυτό και το αθετώ– ότι η πλέον απεχθής μορφή βίας είναι η ασκούμενη στον αγωνιστικό χώρο από αγωνιζόμενο αθλητή σε αγωνιζόμενο αθλητή, ούτε ότι γίνεται ακόμη απεχθέστερη, όταν προκαλείται ύστερα από προτροπή της κερκίδας. Κρίνω ότι ο μετερχόμενος τέτοια βία δεν πρέπει να έχει ειμή μόνο μία ευκαιρία στον αθλητικό βίο του για να διορθωθεί· στην πρώτη εκτροπή πρέπει να εκβληθεί δια πάντος από τα γήπεδα. Θα πει κανείς ότι προτείνω, από τις πρώτες κιόλας αράδες, μέτρα αστυνομικά. Κάθε άλλο! Προτείνω ένα προληπτικό και ταυτόχρονα διαπαιδαγωγικό μέτρο που αφορά αγωνιζόμενα έλλογα όντα και όχι ανθρωποειδή με πρωτοβάθμια κτηνώδη ένστικτα. Θεωρώ ότι το προτεινόμενο είναι ένα μέτρο που χτυπά τη βία και στον αγωνιστικό χώρο και στην κερκίδα, καθόσον κόβει τον ιμάντα μεταφοράς ενεργείας από το ένα μέρος στο άλλο. Από την άλλη μεριά κρίνω ότι επίσης δεν χρειάζεται να γράψω για την αντισυνταγματικότητα των αστυνομικών διατάξεων που απαγορεύουν τη μετακίνηση οπαδών σε εκτός έδρας αγώνες των ομάδων τους. Αν το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί την εντός της επικρατείας του ελεύθερη διακίνηση μερίδας πολιτών που έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, και ως εκ τούτου δικαιολογούν με την ψήφο τους το λεγόμενο raison d’état, τότε είναι κράτος χρεωκοπημένο, και όχι μόνον οικονομικώς. Το μέτρο αυτό φαίνεται μεν, αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου προληπτικό της βίας· αντίθετα πρόκειται για μέτρο εξόχως κατασταλτικό, και δη εφαρμόζεται πριν γίνει οτιδήποτε που θα δικαιολογούσε την καταστολή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα μέτρο προληπτικώς κατασταλτικό (!), γι’ αυτό και εντελώς μη συνάδον με τον χαρακτήρα της δίκαιης πολιτείας.



Ας περάσουμε, όμως, κατόπιν των ανωτέρω δοθεισών εξηγήσεων, σε αυτά που έχω σκοπό να καταθέσω ως προσωπικό προβληματισμό για το περί γηπεδικής βίας ζήτημα.
Αυτός που είπε ότι η βία είναι η μαμμή της ιστορίας είναι τέτοιας και τόσο υψηλής περιωπής φιλόσοφος, που δεν χρειάζεται να τον ανακατεύουμε στα χθαμαλά νιτερέσα μας. Είπε, εξ άλλου, ο μέγας εκείνος οργανωτικός νους ό,τι είπε ορμώμενος από έναν πλούσιο στοχασμό συνυφαινομένων, οπότε η βίαιη εκτομή ενός παραθέματος το πιο πολύ που θα μπορούσε να σημαίνει δεν φτάνει να ξεπεράσει καν την φτηνότερη τσιτατολογία. Γι’ αυτό ας αφήσουμε τον Φρειδερίκο Ένγκελς στην ησυχία του. Άλλη βία εννοούσε εκείνος – όχι τη βία των χουλιγκάνων, τους οποίους άλλωστε δεν εγνώριζε!... Εννοούσε την πολιτική βία που προϋποθέτει δύναμη, πολιτική ισχύ, κράτος. Δύναμη, ισχύς, κράτος, βία – λέξεις απολύτως συνώνυμες εντός του πλαισίου της πολιτικής· εκτός του πλαισίου αυτού, όμως, χάνουν την όποια συσχετικότητά τους ως μονοσήμαντοι και, γι’ αυτό, καλοσυγκερασμένοι όροι. Για τον γράφοντα η ιστορικολογοτεχνικώς υπέρτατη έκφραση του τί ουσιωδώς είναι οι αναφερθέντες όροι βρίσκει τη θέση της στον αισχύλειο Προμηθέα Δεσμώτη, όπου ανάμεσα στα dramatis personae, στα προσωπεία του δράματος τουτέστιν, κινούνται εκείνες οι δύο βουβές μάσκες, που ονομάζονται Κράτος και Βία, και που, παρόλο που δεν αρθρώνουν λόγο, είναι κατ’ ουσίαν οι πρωταγωνιστές του έργου, όπου εκτίθεται απαράμιλλα ο τρόπος, με τον οποίο το κράτος του Δία επιβάλλει στον κόσμο τη βία, και δη εμφανίζοντάς την με το ένδυμα του δικαίου.
Ο τάχιστος των λόγων – όπως θα έλεγε και ο Σοφοκλής: η βία στα γήπεδα τις περισσότερες –αν όχι όλες τις– φορές είναι σκηνοθετημένη από το κράτος. Αποτελεί βέλος στη φαρέτρα του, προκειμένου να εκτρέψει τους πολίτες αλλού: σε άλλα νιτερέσα, ήτοι σε άλλα interessa, προκειμένου να κάνει αυτό τα δικά του. Διαθέτει δε και τους αναγκαίους μηχανισμούς τόσο παραγωγής όσο και διαδόσεως της βίας, που δεν είναι άλλοι από τους μηχανισμούς της καλοστημένης προβοκάτσιας. Το γιατί το κάνει, με ξεπερνά· υπερβαίνει τις όποιες γνώσεις μου, γι’ αυτό και σωπαίνω. Γνωρίζω, εν τούτοις, εξ εμπειρίας ότι ο προβοκάτορας ξέρει πάντοτε τί θέλει και σε τί αποσκοπεί με τη βία· όπως επίσης δεν μου διαφεύγει καθόλου το γεγονός ότι το έμψυχο όργανο, που χρησιμοποιεί ο προβοκάτορας, δεν ξέρει σχεδόν ποτέ τί θέλει, όταν μετέρχεται βία, και, εν πάση περιπτώσει, αν τυχόν το γνωρίζει, αποδέχεται τα όποια αποτελέσματά της.



Δεν θα συνεχίσω με αυτό τον τρόπο και σε αυτό το είδος, γιατί, όπως είπα, οι δυνάμεις μου είναι ανεπαρκείς. Πέραν τούτου σε θέματα ζέοντα, όπως η βία στα γήπεδα, δεν φτάνει η φαντασία να αντικαταστήσει το έλλειμμα της απαράγραπτης γνώσης. Γι’ αυτό και από την ανοικτή πολιτική κοινωνία περνάω αμέσως στο κλειστό γήπεδο. Κι αν ο αναγνώστης του παρόντος κειμένου καταλάβει από τις πρώτες κιόλας γραμμές ότι είμαι περιπτωσιολογικός, σωστά θα το έχει καταλάβει. Δεν μπορώ –αλλά ούτε και θέλω– να πάω παραπέρα.
Μέσα στο γήπεδο ούτε η ομάδα μου –ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς– ούτε εγώ ως οπαδός είμαστε μόνοι. Αυτό συμβαίνει στις φιέστες, όχι στους αγώνες. Στο γήπεδο μέσα υπάρχουμε εμείς και ο αντίπαλος: ο περιστασιακός, ο συνήθης, ο τοπικός, ο εξαιρετικός, ο αιώνιος. Καλώς ή κακώς δεν υπάρχει αγώνας χωρίς αντίπαλο. Με μια νότα υπερβολής –συγγνωστής ωστόσο, και όχι εν τέλει και τόσο τραβηγμένης– θα μπορούσα να πω ότι τον αγώνα τον κάνει... τον ορίζει ο αντίπαλός σου, όχι εσύ. Αν δεν κατεβεί ο αντίπαλος να παίξει, δεν υπάρχει αγώνας· αν δεν υπάρχει αγώνας, δεν υπάρχει αποτέλεσμα· αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα, αποκλείεται και η νίκη. Την κατίσχυσή σου... το «κράτος», που σου χαρίζει η νίκη, σου την εγγυάται μόνο ο αγωνιζόμενος αντίπαλός σου – κανένας άλλος.
Των πραγμάτων, όμως, ούτως εχόντων δεν μένει παρά να πείσουμε επί τέλους τον εαυτό μας όλοι όσοι οπάζουμε... όλοι όσοι είμαστε ακόλουθοι και οπαδοί μιας ομάδας... ότι δεν είναι ευτελής ηθικολογία ούτε ανέξοδος διδασκαλισμός αυτό που μας δίδαξαν οι απώτατοι και σοφοί πρόγονοί μας, οι επινοητές σημειωτέον του αθλητικού ιδεώδους, που θέλει να νικάμε τους αντιπάλους μας μέσα στο στίβο με μέσα αγωνιστικά και σεβόμενοι τον αγώνα τους να αναδειχθούν νικητές. Με λίγα λόγια, γιατί τα πολλά είναι όντως φτώχεια: πρέπει να σεβόμαστε τον αντίπαλο. Σεβόμενοι τον αντίπαλό μας σεβόμαστε πρωτίστως τον εαυτό μας, την ομάδα μας. Όταν πανηγυρίζουμε νίκες επί ισχυρών αντιπάλων, τουτέστιν επί αντιπάλων που θα μπορούσαν λόγω της ισχύος τους να μας έχουν νικήσει αυτοί, εκφράζουμε τον σεβασμό μας προς αυτούς, πλήν όμως λανθανόντως. Όταν μπορέσουμε να έλθουμε στη θέση να το κάνουμε και συνειδότως, τότε θα έχουμε ήδη κάνει ένα μέγιστο βήμα προς την καταπολέμηση της βίας, διότι θα της έχουμε σκοτώσει τον σπόρο μέσα μας: να μη μας τυφλώνει ούτε το φάσμα ούτε το αποτέλεσμα της ήττας.



Σημαίνει, άραγε, αυτό ότι πρέπει να πάψουμε να είμαστε φανατικοί; Κάθε άλλο! Ο φανατισμός είναι η υγεία του οπαδισμού – αμφότεροι οι όροι έχουν θετικό περιεχόμενο· άλλο αν η κακή δημοσιογραφική και, ως εκ τούτου, ευκαιριακή και οππορτουνίστικη χρήση τους οδήγησε τα πράγματα στο να σημαίνουν πλέον άλλα... και δη τα ακριβώς αντίθετά τους! Όποιος λησμονεί ότι το «σπορ» (εν γένει) είναι το πολιτισμένο, και γι’ αυτό αποδεκτό υποκατάστατο του πολέμου και ότι, όπως πόλεμος σημαίνει μάχη, έτσι και σπορ σημαίνει αγώνας, λησμονεί κατά λογική ακολουθία και τούτο: ότι δεν υπάρχει μάχη και αγώνας χωρίς προσήλωση των μαχομένων και αγωνιζομένων σε σύμβολα, τα οποία υποστηρίζουν άνευ ετέρου και με ιερή αφοσίωση και όσοι δεν συμμετέχουν μεν στη μάχη και στον αγώνα, αλλά ως «μη μάχιμοι» αγωνιούν για την τύχη των μαχομένων και για την έκβαση του αγώνα και υποστηρίζουν, όπως μπορούν, πρωτίστως δε ηθικά, τους «δικούς τους», προκειμένου να καταγάγουν νίκη, και δη περιφανή. Αν δεν υπάρχει ψυχική ταύτιση μεταξύ του αγωνιζόμενου, που φοράει τη συμβολική φανέλλα, και του υποστηρικτή, που «ζει» για τα χρώματα της συμβολικής φανέλλας, ο αγωνιζόμενος δεν παίρνει δύναμη από την όποια άλλη ηθική συμπαράσταση του υποστηρικτή του. Αν ο υποστηρικτής είναι «απλός φίλαθλος», λυπάμαι που θα το πω δυσαρεστώντας πολλούς καλοπροαίρετους, πλην αφελέστατους φίλους, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα ούτε στην ομάδα, που μάλλον συμπαθεί, ούτε στην υπόθεση του αγώνα που γίνεται μπροστά στα μάτια του· απλώς είναι εκεί... παρευρίσκεται χάριν της ιδιωτικής απολαύσεως, δεν μετέχει στα δρώμενα, δεν κοινωνεί των συμβαινόντων. Δεν καταλαβαίνει και πολλά από όσα διαδραματίζονται ενώπιόν του...
Η ηθική στήριξη του μη μετέχοντος οπαδού προς τον αγωνιζόμενο αθλητή έχει όρια; Έχει, αλλά καταπατώνται, και δη ενσυνειδήτως. Ο πόλεμος, η αποθέωση ήτοι της βίας, έχει κανόνες σεβαστούς από τους εμπολέμους και δη από καταβολής κόσμου· το σπορ δυστυχώς δεν έχει πια, διότι όσοι εκμεταλλεύονται τα αποτελέσματα της βίας έχουν συμφέρον από την μη τήρηση των κανόνων αυτών, καθώς εξασφαλίζουν εις το διηνεκές τη νομιμοποίηση της βίας τους, που είναι βουβή, σαν έκτυπο της πρωτογενούς του Αισχύλου. Ο προβοκάτορας είναι βουβός, και το ενεργούμενό του είναι λαλίστατο, λέει δε ό,τι (κυριολεκτικώς) του κατεβεί: πως έτσι γαμάει ο Πειραιάς (... η Λεωφόρος, η Τουρκία, η Βουλγαρία...)· πως είναι πουτάνες όλες οι μάννες των διαιτητών και των αντιπάλων αθλητών· πως θα γαμήσει ο ημέτερος αθλητής τουλάχιστον όλο το σόι των αθλητών του αντιπάλου συλλήβδην μέχρι δεκάτης τετάρτης γενεάς κατά την ανιούσα και την κατιούσα γραμμή· κ.τ.ό.



Όχι, όχι, δεν είμαι σεμνότυφος, ούτε με σοκάρουν λόγια και παρόλες. Ίσα-ίσα είμαι και εγώ, όποτε χρειαστεί, αθυρόστομος (: είναι, βλέπετε, και η επτανησιακή καταγωγή στη μέση...)· αλλά ειλικρινώς –πιστέψτε με– είμαι αθυρόστομος όχι εν χορώ ούτε στρεφόμενος ποτέ εναντίον κάποιου που δεν μπορεί να μου απαντήσει έστω και αθυρόστομα. Αλλά άλλο ήθελα να πώ – ιδού τί: Μπορεί τα γήπεδα να αποκαλούνται «ναοί», μπορεί δε μέσα στο πνεύμα της υπερβολής, που φυσάει όταν μιλάμε για συλλογικές προτιμήσεις, να εκλαμβάνονται οι ομάδες ως θρησκείες, αλλά τα γήπεδα κάθε άλλο παρά ναοί είναι! Είναι μεν «εκκλησίες», με την έννοια ότι συρρέουν εκεί πολλοί εκκληθέντες, αλλά πέραν τούτου ού – μην κοροϊδευόμαστε κιόλας μεταξύ μας πιστεύοντες και μη πιστεύοντες σε θρησκείες και σε δόγματα! Ούτε μπορεί όποιος αγαπάει τα σπορ και καταλαβαίνει από ομαδικό αθλητισμό να απαιτήσει όπως το εκάστοτε συρρέον «εκκλησίασμα» συμπεριφέρεται ιεροπρεπώς ώσπερ «ποίμνιο». Αντιθέτως, μάλιστα, μέσα στο γήπεδο το θετικό «ποίμνιο ήμερων αμνών» μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετεξελιχθεί σε αρνητική «αγέλη αγρίων λύκων» – με τις γνωστές σε όλους συνέπειες. Και τούτο διότι κάθε οπαδός κουβαλάει στο γήπεδο τον εαυτό του, όχι όπως είναι στον καθημερινό του βίο μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας, όπου αναγκαστικά υπακούει σε ποικίλες συμβάσεις που ίσως δεν αποδέχεται, αλλά όπως είναι στην πραγματικότητα, με τη σημαντική προσθήκη ότι εκεί πάνω, στις κερκίδες του γηπέδου δηλαδή, του δίνεται η «νόμιμη» ευκαιρία να «ξεφύγει» από ό,τι τον συγκρατεί μέσα στον κοινωνικό ιστό και να «εκφραστεί» ελεύθερα και ανέλεγκτα... για να το πούμε κομψά: να ξεσπάσει.
Στις κερκίδες απαντάται κατά κανόνα, αλλά και κατά κόρον η λεκτική βία, σημεία της οποίας ήδη αναφέραμε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα είδος εκτονώσεως, ότι είναι ένα πάθος που ξεσπά... που εκρήγνυται για να σβήσει άλλα πάθη. Ωραίο θα ήταν αυτό... έως και ποιητικό ακόμα – δεν είναι όμως! Ούτε απόδειξη φανατικής αφοσίωσης στην ομάδα αποτελεί ούτε ένδειξη υγείας. Αντίθετα, συνιστά άλλη μία μορφή καταπιέσεως, που εδώ διευκολύνεται τα μάλιστα από τον ίδιο τον καταπιεζόμενο, ο οποίος κυριολεκτικώς «αερογαμεί». «Αερογαμεί» μεν, νομίζει δε ότι φθάνει σε πολλαπλούς οργασμούς με το στόμα και όντας ολομόναχος. Πέραν του ότι μέσα στην αποθέωση του σεξουαλικού βερμπαλισμού λησμονιέται η βασική ανθρώπινη αρχή ότι η γενετήσια πράξη δεν είναι πράξη τιμωρητική, αλλά αγαπητική, και ότι ο ερωτικός εταίρος δεν είναι προς εξόντωση όπως είναι ο αγωνιστικός αντίπαλος (: τρίχες και ψύλλους στ’ άχυρα θα μου πείτε – και ίσως δεν θα έχετε άδικο).



Το ίδιο το σπορ με μπάλλα είναι –όπως κατ’ επανάληψη έχει γραφεί από επαΐοντες– υποκατάστατο της γενετήσιας πράξης, καθώς στα σχετικά αθλήματα το βασικό στοιχείο είναι η επίτευξη του γκολ, του καλαθιού, του πόντου... είναι το στοιχείο που μετράει και ξεχωρίζει. Ο ίδιος ο χαρακτήρας των αθλημάτων αυτών προκαλεί και επιτρέπει τη χρήση λεξιλογίου σχετικού με τη γενετήσια επαφή και με ονοματολογία όχι επιστημονική, αλλά χυδαία και σχεδόν αργκοτική. Η εν λόγω χρήση μεταφέρεται αυτομάτως στην κερκίδα, η οποία τροφοδοτεί το σύστημα με νέα ερεθίσματα, σε σημείο μάλιστα τέτοιο, ώστε το feed back να είναι πλέον ανεξέλεγκτο.
Σε όλον τον κόσμο συμβαίνει αυτό, δεν είναι φαινόμενο ελληνικό. Ούτε γίνεται να αποκλείσεις τα σεξουαλικά υπονοούμενα από τη συνθηματολογία της κερκίδας· ούτε εφικτό είναι ούτε έξυπνη ιδέα θα ήταν κάτι τέτοιο. Αφήνω που την πρώτη φορά που ακούγεται ένα σύνθημα με σεξουαλικά σημαίνοντα είναι μάλλον επιτυχημένο, όπως, λ.χ., το σύνθημα της Θύρας 7 που φτιάχτηκε αυθόρμητα μέσα στο γήπεδο Καραϊσκάκη δυό-τρεις ώρες μετά τον πρόσφατο αποκλεισμό του «ευρωπαϊκού» Παναθηναϊκού από τον «επαρχιωτικό» Πανσερραϊκό στο Κύπελλο Ελλάδος και που έλεγε: «Ευρωπαίοι, ευρωπαίοι, φάτε τα σερρέικα τα πέη!» Η πρωτοτυπία του συνθήματος έγκειται στο ότι έφερε γέλιο σε όλους όσοι το άκουσαν, ακόμα και αν ήσαν αντίπαλοι. Όταν, όμως, επί έτη και έτη το βασικό σύνθημα, με το οποίο ξεκινάει ο Ολυμπιακός τους αγώνες του, είναι το από πάσης απόψεως άθλιο «Γάμα τους τη μάννα, Ολυμπιακέ!», τότε προάγεται, και δη επιμόνως και επιμελώς, μόνο η χυδαιότητα, και δη σε τέτοιο βαθμό, ώστε το μεν χυδαίο σύνθημα δεν ακούγεται καν από τους αντιπάλους (και άρα δεν... τρομάζουν), οι δε φίλοι της ομάδας δυσφορούν με αυτό.
Είπαμε: το γήπεδο δεν είναι εκκλησία, όπερ σημαίνει ότι στο γήπεδο συγχωρείται –παναπεί επιτρέπεται– η ελευθεριότητα, η οποία εξ άλλου σημασιοδοτεί μιαν αρχαιότατη ελληνική συνήθεια. Ελευθεριότητα, όμως, επ’ ουδενί σημαίνει χυδαιότητα. Η δε χυδαιότητα είναι ο πρώτος σπόρος, με τον οποίο βλασταίνει ο χουλιγκανισμός, καθότι ενεργοποιεί τα ταπεινότερα ένστικτα στο κατώτερο λεκτικό επίπεδο. Η δε απόσταση από το verbum στην actio είναι ελάχιστη και εύκολα διανυτή, για να μην πω ότι εδώ έχουμε μία από τις περιπτώσεις εκείνες , όπου ήδη ο λόγος είναι πράξη. Πάντως –το γράφω για όποιον τυχόν δεν το ξέρει– κανείς ποτέ δεν νίκησε τον αντίπαλό του με χυδαιότητες. Και βεβαίως –συμπληρώνω το αυτονόητο– είναι θέμα παιδείας η εξάλειψη της χυδαιότητας από τα γήπεδα. Θα αποτελεί δε το πρώτο βήμα για την εξάλειψη της βίας σε αυτά, ακριβώς διότι, αν ό κόσμος παιδευθεί, δεν θα βρίσκεται πρόθυμος στρατός να λαλεί τα κελεύσματα της βουβής και κραταιάς βίας. Η γνώση, ως γνωστόν, δεν αρέσκεται στις αμάσητες μπουκιές... Η γνώση τη λιανίζει την τροφή που καταπίνει, ακριβώς για να πάρει όλη την ουσία της...



Ποιός θα αναλάβει το εκπαιδευτικό καθήκον; Πολλές απαντήσεις θα μπορούσαν να δοθούν, να είναι δε όλες τους σωστές. Προσωπικά θα επιθυμούσα να ανελάμβανε ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς το επίπονο αυτό καθήκον, προκειμένου να διοικήσει τα του οίκου του εν σχέσει προς τους οπαδούς του. Όλοι οι οπαδοί του Θρύλου –μηδενός εξαιρουμένου– είναι δύναμη του Θρύλου, κανείς δεν είναι περιττός. Και κανείς δεν είναι «αποσυνάγωγος» – για να επαναφέρω το σύμβολο του «ναού». Επειδή, όμως, τα αθλητικά πράγματα έχουν πλέον αχθεί στο απροχώρητο, ο οργανωμένος οργανισμός του Συνδέσμου των Φιλάθλων μας οφείλει να αναλάβει να πείσει τον καθένα μας για τα αυτονόητα εκείνα, που δεν (μπορεί να) κάνει πια το εκπαιδευτικό σύστημα του οργανωμένου Κράτους: ότι οι χυδαιότητες δεν «ακούγονται» από κανέναν ούτε φοβίζουν κανέναν αντίπαλο· ότι το χιούμορ στην κερκίδα είναι επιβεβλημένο, αλλά ότι είναι και σπάνιο· ότι ο αγώνας είναι εορταστικός πόλεμος· ότι σεβόμαστε τον αντίπαλό μας για να έχει αξία η νίκη μας· ότι η κοσμιότητα είναι αρετή όχι με την τρέχουσα έννοια του όρου, αλλά με την αρχετυπική της σημασία, με αυτήν δηλαδή της ανδρείας.
Εννοείται ότι δεν υπάρχει «καλή» ή «χρήσιμη» βία, διότι κανένας σκοπός δεν αγιάζει ποτέ τα απαράδεκτα μέσα. Η έντιμη ήττα, που φανερώνει λεβεντιά, είναι προτιμότερη από την όποιαν άτιμη νίκη. Ποτέ με τη χρήση βίας δεν νίκησε εν τέλει ο περιστασιακός νικητής – ο περιστασιακός νικητής, στο τέλος της αγωνιστικής διαδικασίας, είναι ο υποστάς ήττα, και δη συντριπτική. Ας θυμηθούμε εδώ πόσες τιμωρίες έχουμε υποστεί ως ομάδα –και με ποια αποτελέσματα πάσης φύσεως– μόνο και μόνο επειδή μια δράκα απαιδεύτων οπαδών θεώρησε ότι με «τσαμπουκαλέματα», με «εκφοβισμούς» και με έναν επίπλαστο φανατισμό εξυπηρετεί το συμφέρον της ομάδας μας. Αλλά να θυμηθούμε επίσης και τις εύφημες μνείες και τους θαυμαστικούς επαίνους που εισπράξαμε ως ομάδα και ως οπαδοί, όταν δράσαμε φανατικά και με γνώση. Το τελευταίο θα μπορούσε (και πρέπει) να συμβαίνει πάντα, να είναι ο διαρκής κανόνας. Γι’ αυτό κρίνω ότι η παίδευση των ερυθρόλευκων οπαδών είναι η συνεισφορά του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς στην καταπολέμηση της γηπεδικής βίας. Ο απαίδευτος οπαδός είναι βάρος για τον Ολυμπιακό μας. Ο πεπαιδευμένος οπαδός –για να μιλήσουμε στο πνεύμα της αθλητικής διαλέκτου– είναι η καλύτερη διαχρονική μεταγραφή μας.

Περί Δημοσιοκαφρίας

Ήγγικεν λοιπόν η ώρα να γράψω και 2-3 λόγια διά το βρωμερό εκείνο συννάφι που ονομάζεται δημοσιογραφία! Ναι, ναι, το ξέρω ότι κινδυνεύω να πατήσω τίποτε λάσπες (μηδέ εξαιρουμένων και των περιττωμάτων) αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ένα θέμα που με συναρπάζει για έναν και μόνο λόγο: διότι οι δημοσιογράφοι αποτελούν μια τελείως αυτόνομη κοινωνική ομάδα η οποία έχει κάθε αναφαίρετο δικαίωμα να κρίνει, να ξεχέζει και να δικάζει τους πάντες, αλλά αν τολμήσεις να τους κάνεις κιχ τον ήπιες πατόκορφα. Να φέρω ένα κλασικό παράδειγμα: πριν καμιά διετία αν θυμάστε που μας είχε προκύψει η "σύμπτηξη" των ασφαλιστικών ταμείων, οι δημοσιογράφοι είχαν μπει στο ίδιο (νέο) με γιατρούς κλπ (εάν ενθυμούμαι ορθώς). Θα θυμάστε φυσικά ότι είχε προκύψει μέχρι και το παμπάλαιο (ως απεδείχθη) αλλά παντελώς άγνωστο φρούτο του αγγελιόσημου ή διαφημιόσημου ή κάπως έτσι (δηλαδή της νόμιμης μίζας από κάθε διαφήμιση υπέρ του φιλοπτώχου δημοσιογραφικού ταμείου). Μετά από μερικές δημοσιογραφικές αποκαλύψεις στο πλαίσιο της ειδησεογραφίας (ως χρονικά εκπληκτικές συμτώσεις μιλάμε) και εν μέσω πολλών διαμαρτυριών από τον ευαγή δημοσιογραφικό κλάδο, υπήρχε κάποια σχετική κρατική διευκόλυνση σε κάποια ζητηματάκια και τελικώς (και αυτό) το θέμα έληξε ένδοξα. Η μετάφραση είναι απλή: γκάριξαν, πήραν, το βούλωσαν (ω, ποία πρωτοτυπία). Βέβαια προσωπικά ακόμη δεν έχω καταλάβει ποια η διαφορά ανάμεσα στη μίζα του αγγελιόσημου και στις μίζες του Χριστοφοράκου, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία (ούτως ή άλλως δεν είμαι του συνναφιού -φτου φτου φτου- και δεν μπορώ να γνωρίζω τέτοιου είδους τεχνικές λεπτομέρειες. Εξάλλου, από τις τότε κλάψες που θυμάμαι που διάβαζα, τα παρουσίαζαν με τέτοιον τρόπο που παίζει να μην κατάλαβε κανείς άνθρωπος στη χώρα, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα).

Το θέμα ξέρετε ποιο είναι; Ότι ο Τέλλογλου είναι δημοσιογράφος, ομοίως κι ο Γαλούπης, ομοίως και η Κοσιώνη, ομοίως κι ο Πορτοσάλτε ομοίως και πάμπολλοι άλλοι που αποτελούν υποδείγματα (κατ' εμέ) δημοσιογράφου που σέβεται προπάντων την ίδιαν του τη δουλειά. Δημοσιογράφος όμως είναι κι ο Θέμος, δημοσιογράφος και η Τατιάνα, δημοσιογράφοι είναι κι ο Γκότζος με τον Φουντή και τον Νικολακόπουλο, δημοσιογράφοι κι άλλοι τόσοι και τόσοι που κατά κύριο λόγο μαζεύουν μόνο αρνητικά σχόλια. Όπως λέει και η παροιμία όμως, καλώς ή κακώς μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά (παρόλο που δεν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο ως τακτική) όταν θες να προσεγγίσεις γενικά ένα πρόβλημα (διότι στην Ελλάδα η δημοσιογραφία είναι πρόβλημα, μην κοροϊδευόμαστε) πρέπει να κάψεις και μερικά ξερά αναγκαστικά. Να σημειώσω εκ των προτέρων ότι θα αποφύγω ονόματα σε κάποια "ενδιαφέροντα" σημεία. Το γιατί, θα το καταλάβετε σχετικά εύκολα πιστεύω. Πριν περάσω στο κυρίως πιάτο όμως, να θέσω ένα ερώτημα (κουίζ) επί θεμάτων ιστορίας: τον Χατζάρα τον θυμάστε; (τι μορφή, ω, θεοί....). Πάμε στο ψαχνό τώρα...

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Κατ' αρχήν, ας αναρωτηθούμε αν στην Ελλάδα το να είσαι δημοσιογράφος προκαλεί θετικά ή αρνητικά σχόλια. Πέραν των όποιων φωτεινών εξαιρέσεων, τα σχόλια είναι ως επί τω πλείστω αρνητικά. Είμαστε μήπως εμπαθείς; Δεν θα το έλεγα, αν και υπάρχουν και τέτοιοι. Άρα από που πηγάζουν τα αρνητικά σχόλια; Μα φυσικά από την πηγή, τους ίδιους τους δημοσιογράφους δηλαδή, οι οποίοι δεν αρκούνται φαίνεται στην διόλου τιμητικό τίτλο της τέταρτης εξουσίας αλλά τον επιδιώκουν και στην πράξη κιόλας. Και μάλιστα τον επιδιώκουν διά της διαστρέβλωσης των γεγονότων, διά της απόκρυψης και ενίοτε και διά της πλήρους παραπληροφόρησης κιόλας.

Κατ' αρχήν για να ξέρουμε για ποιους μιλάμε, δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε για άτομα μορφωμένα, τουλάχιστον με τη βούλα, αφού μέχρι πρότινως δημοσιογράφος γινώσουν αν το δήλωνες απλά, μιας και τα ΙΕΚ είναι σχετικά πρόσφατο φρούτο (και η σχολή ΜΜΕ αν δεν απατώμαι ακόμη πιο πρόσφατη). Εκεί λοιπόν που ο άλλος πάσχιζε να δίνει πανελλαδικές για να μπει σε μια σχολή της προκοπής, να φτιάξει ένα μέλλον μέσα από ένα ξεπάτωμα εξετάσεων κλπ, κλπ, ο άλλος είτε μέσω κονέ, είτε μέσω ενός ΙΕΚ, είτε μέσω δήλωσης πολιτικοκοινωνικών φρονημάτων (αααα, νομίζατε ότι μόνο η χούντα έκανε τέτοια, ε;) αυτοδηλωνόταν δημοσιογράφος. Άνθρωποι, λοιπόν, που ελάχιστα κόπιασαν στο προπαρασκευαστικό στάδιο και που στην συνέχεια ξεκίνησαν να εργάζονται όπως και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες είναι αυτοί που ρυθμίζουν καταστάσεις στην χώρα, είτε πατρονάροντας είτε αποκρύπτωντας, αλλά και όχι μόνο.
Πάρτε για παράδειγμα την εφημερίδα των απεργοσπαστών. Δεν έχει σημασία ποια είναι. Η ιστορία το έχει γράψει ότι έγινε από απεργοσπάστες, όμως αυτό δεν αναφέρεται πουθενά, κι ως (οργουελικώς) γνωστόν ό,τι δεν αναφέρεται δεν συνέβη ποτέ. Ομοίως υπάρχει κι εφημερίδα από τα γραφεία της οποίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων ακουγόταν μέχρι το δρόμο έξω η εξοργισμένη φωνή του ιδιοκτήτη που έλεγε ειρωνικά στο μεγάλο κεφάλι "και δεν έχεις παραιτηθεί ακόμα;" επ'ευκαιρία του κοινού ονόματος που εθεάθη με δημόσια προμήθεια υλικού κάπου στο κέντρο της Αθήνας (φυσικά κι ο ιδιοκτήτης δεν τόλμησε να απολύσει το μεγάλο κεφάλι παρά την στυγνή διαπλοκή, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα κιόλας. Το ζήτημα άλλωστε είναι να μην τα τρώνε οι άλλοι, όχι να μην τα τρώνε οι δημοσιογράφοι -μην πέσει και καμιά φωτιά να μας κάψει κιόλας). Ως επίσης ενδιαφέρον προξενεί και η περίπτωση σφόδρα ιδεολογικώς αριστερόφρονης πέννας (και είναι και καλή, τρομάρα της) η οποία προφανώς αντλεί όλη την έμπνευση από την χάι ντελούξ τζιπούρα που παρκάρει στο σπίτι που πάλαι ποτέ υπήρχε μόνο πράσινο. Υπάρχουν κι άλλα όμως, όπως οι πολλοί και διάφοροι αργόμισθοι που παρείχαν τις ευαγείς υπηρεσίες τους σε κρατικά πόστα και ταυτόχρονα ασκούσαν δριμεία κριτική από τα ΜΜΕ στα οποία δούλευαν (θα θυμάστε πιστεύω τον προ ετών σχετικό θόρυβο). Μη μιλήσουμε φυσικά για εκείνους που κάνουν 2 και 3 δουλειές την ίδιαν στιγμή από το ίδιο ουσιαστικά γραφείο, έτσι; Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την έκρηξη του ίντερνετ (την ποιαν;) στην Ελλάδα μας έχει προκύψει και ένα παντελώς νέο σάπιο φρούτο, αυτό των δημοσιογράφων που έχουν δουλειά μόνο και μόνο ένεκα του google, στο οποίο μπαίνουν, σερφάρουν, μεταφράζουν ή σπανιότερα λινκάρουν και βουαλά, ιδού το άρθρο της επομένης ημέρας. Να σημειώσω ότι μερικοί από τους τελευταίους ανήκουν στην κατηγορία των δημοσιογράφων με τις πλέον εμπεριστατωμένες απόψεις κιόλας, πράγμα μάλλον διόλου περίεργο. Όπως θα θυμάστε, πιστεύω, την απίστευτη απαξίωση των προεκλογικών δημοσκοπήσεων του ΣΚΑΪ και της Καθημερινής προκειμένου οι αναποφάσιστοι να πάνε προς το ΠΑΣΟΚ ένεκα του αμφιρρόπου της τότε αναμετρήσεως (και που οδήγησε την Καθημερινή επί μία εβδομάδα να απαιτεί -δικαίως- συγγνώμη από όλους τους λασπολόγους του συνναφιού, εάν θυμάστε). Επίσης δεν έχει νόημα να αναφέρουμε ονομαστικά τις (τουλάχιστον δύο) πάλαι ποτέ σφόδρα ανδρεϊκές εφημερίδες που προ ολίγων ετών έριχνε την αβάντα του αιώνα στον Καραμανλή (αν δεν έτριξαν τότε τα κόκκαλα του Αντρέα δεν θα τρίξουν ποτέ μιλάμε). Θα μπορούσα να συνεχίσω και με άλλα αντίστοιχα παραδείγματα, αλλά πάνω κάτω το πιάσατε το νόημα. Και καταλάβατε προς τι το νεφελώδες των περιγραφών (εξάλλου στάνταρ κάποιοι έχουν τη μύγα, εκτιμώ οπότε δεν χρειάζονται περαιτέρω λεπτομέρειες).

Πάμε σε μερικά πιο συγκεκριμένα τώρα. Πριν από τις εκλογές του 2007 (είχα γράψει και ένα σχετικό κείμενο) ο Γαλούπης στον Φίλαθλο είχε πάρει πρέφα ένα αρθρο στο Σπήγκελ που έκανε τρομακτικές αποκαλύψεις για μίζες σε Έλληνες πολιτικούς από τη Ζήμενς. Μάλιστα θυμάμαι ότι ο Γαλούπης έγραφε χαρακτηριστικά πως το μετέφραζε και με το πάσο του κιόλας (λογικό, αφού το Σπήγκελ είναι πολύ δύσκολο στην γλώσσα) και κάποια στιγμή λοιπόν είχε γράψει 2-3 κείμενα επί του θέματος. Θυμάστε πότε έσκασε μύτη το θέμα; Μερικούς μήνες μετά τις εκλογές. Γιατί; Μα διότι υπήρχε οργανωμένη προσπάθεια (επιπέδου "Γιώργο χάσαμε" -ποιοι χάσατε ρε παλουκάρι;) να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές (ως προείπα) και στην υπόθεση εμπλέκονταν και άτομα του ΠΑΣΟΚ και ουχί μόνο της νουδού. Μάλιστα, το εν λόγω θέμα πήρε ακόμη μεγαλύτερη τροπή μετά και από κανάν χρόνο, όταν ο γνωστός παντογνώστης και ποτέ σφάλλων Συρίγος ανακάλυψε κάποια άρθρα του Γαλούπη και τον εκθείασε στην Ελευθεροτυπία (από μιαν άποψη ήτο επιτυχία βέβαια η καθυστέρηση μόλις ενός έτους). Ντάξει, τι να πεις; Όση καλή διάθεση κι αν επιδιώξω να δείξω, μου είναι αδύνατο να σκεφτώ ότι όοοοοολοι αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν γνώριζαν τις αποκαλύψεις του Σπήγκελ και ότι λίαν συμπτωματικώς τις έμαθαν πολύ μετά τις εκλογές του 07. Ως επίσης δεν μπορώ να φάω το κουτόχορτο ότι τα του Βατοπεδίου τα ανακάλυψαν με σχεδόν μια 10ετία καθυστέρηση, ως επίσης χίλια δυο άλλα αντίστοιχα παραδείγματα. Να σας το πω κι αλλιώς: έχετε αναλογιστεί ποτέ ότι οι δημοσιογράφοι είναι ο μοναδικός κλάδος που δεν χρειάζεται να απεργήσει; Αν έχετε προσέξει, την συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις την προκαθορίζει η ΕΣΗΕΑ. Έχετε αναλογιστεί ποτέ το γιατί; Μα διότι η δύναμη του δημοσιογράφου στο να λαμβάνει αυτά που θέλει (παντοιοτρόπως) είναι ακριβώς στην εργασία του, στο πως θα παρουσιάσει ή θα αποκρύψει τα γεγονότα, στο πως θα διαστρεβλώσει την πραγματικότητα δηλαδή. Σκεφτείτε όμως την κατακραυγή που θα έπεφτε αν οι δημοσιογράφοι (ως ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι) δεν συμμετείχαν σε απεργίες. Μμμμ...αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι φορολογία (καθεστώς δηλαδή) ίσχυε μέχρι χθες για τους δημοσιογράφους, έτσι για να σας λυθεί η απορία πόσους φόρους πλήρωναν; Για ψάχτε το λίγο, έχει ενδιαφέρον! να συνεχίσω όμως...
Διάβαζα Ελευθεροτυπία για 15 γεμάτα έτη (μέχρι που την έκοψα μαχαίρι και ξεβρώμισε το σπίτι). Ακόμη και σήμερα πιστεύω ότι την αντικειμενικότερη ενημέρωση τηςν ελάμβανα από τον Καρελιά (ξέρετε ποιον λέω, εκείνον που έγραφε πύρινα άρθρα κατά του Παπανδρέου και υπέρ του Βενιζέλου μετά την ήττα του 07 και μέχρι τις εσωκομματικές εκλογές, αλλά στο όνομα του οποίου πίνει νερό έκτοτε). Ξέρετε γιατί; Διότι από τις 50 θέσεις του Καρελιά, στις 49 ίσχυε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελε να περάσει. Δεν το έλεγα εγώ, η εξέλιξη των γεγονότων το έλεγε. Δεν υπάρχει λοιπόν πιο αντικειμενική ενημέρωση από αυτό το πράγμα, το να είσαι σίγουρος τι γίνεται παραέξω, το πρόβλημα είναι όμως ότι έπρεπε να σκέπτεσαι πάντοτε το αντίθετο. Ε, αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Δημοσιοκαφρία είναι. Πέραν αυτού, μην ξεχνάμε φυσικά και την λαίλαπα των "φουλ εκδόσεων" ή των "ενθέτων", σε σημείο εδώ και πολλά χρόνια μαζί με τα ένθετα να παίρνετε δώρο και την εφημερίδα. Μη λησμονούμε φυσικά ότι για ένα φεγγάρι στα δώρα υπήρχαν μέχρι και τσόντες, έτσι; Είπαμε, το επίπεδο πάνω απ'όλα.

Βέβαια, δημοσιογράφοι δεν είναι μόνο στις εφημερίδες. Είναι και στο ραδιόφωνο, όπου εσχάτως μας έχουν προκύψει και πολλοί wannabe. Πάρτε για παράδειγμα την εκπομπή 12 με 12μιση στον ΣΚΑΪ την εκπομπή που θα μπορούσε κάλλιστα να ονομάζεται "Εισχωρήστε μαζί μας στα έγκατα της ανθρώπινης βλακείας" (παλι καλά τουλάχιστον που έκαναν το ψυχικό εκεί, διότι ακόμη μέηλ θα έπεφταν). Τουλάχιστον όμως το ραδιόφωνο είναι απείρως καλύτερο και ποιοτικότερο από τις εφημερίδες, αφού πολύ πιο δύσκολα θα σου περάσει ο άλλος τα μηνύματα που θέλει, σε σχέση με μια έντυπη έκδοση. Και βεβαίως, μην ξεχνάμε την τηλεόραση, αυτό το σύγχρονο σκουπίδι και υποπροϊόν του ελληνικού πολιτισμού όπου από τα πρωϊνάδικα περνάς στα μεσημβρινάδικα και εν συνεχεία στις σαπουνόπερες του απογεύματος προκειμένου να καταλήξεις στο σφαγείο των μαραθωνίων ειδήσεων της υψηλής τηλεκριτικής εκ του μακρόθεν. Είναι πραγματικά ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου να ακούς ανθρώπους που καθαρίζουν μερικά χιλιάρικα (έως πολλά) το μήνα να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ως νέοι Καϊάφες για τη νεολαία των 700 ευρά, ή να κάνουν αφιερώματα επί αφιερωμάτων κατά της διαπλοκής που η ίδιοι στηρίζουν στην πράξη. Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς αν ο Χριστοφοράκος θα ηταν αυτήν την στιγμή στη Γερμανία εάν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (γειασάν του Τζιμάρα!) είχαν αποκαλύψει το θέμα εξαρχής αντί να το αποκρύπτουν σκοπίμως και τεχνηέντως; Φιλολογικά ερωτήματα, ξέρω, ξέρω...

Φυσικά ο ευαγής ρόλος των δημοσιογράφων δεν σταματάει εδώ. Αν θυμάστε μετά τις διαμαρτυρίες της λεγόμενης κοινότητας των βλόγερες (my ass να'ούμ) επ'ευκαιρία του καρβουνιάσματος της Πάρνηθας (διαμαρτυρίες που άλλαξαν τον ρουν της πορείας της χώρας εάν ενθυμείστε) οι δημοσιογράφοι διαπίστωσαν ότι υπάρχει φρέσκο κρέας για φάγωμα. Έτσι, κάποιοι αποφάσισαν να γίνουν και βλόγερς (έχοντας διαπιστώσει ότι δεν τους φτάνει ο χώρος για όσα ήδη γράφουν και λένε), ενώ κάποιοι άλλοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για την συνεχή πτώση των πωλήσεων ή της ακροα(θεα)ματικότητας οφείλονται τα βλογς (όπερ μεθερμηνευόμενο χέσε ψηλά κι αγνάντευε και πλέκανε πουλόβερ). Κάπως έτσι προέκυψε και η εντυπωσιακή σύνθεσις του zaphod την οποίαν θαυμάζεται αρκετά ψηλά εις την αριστερήν πλευρική στήλη) ότι εδώ μέσα δεν γράφουν δημοσιογράφοι (όχι τίποτε άλλο αλλά μην μας μπερδέψουν και με τα σκατά κιόλας). Διότι πολύ απλά πήγαν να μπουρδελέψουν και τον εδώ χώρο των ελευθέρων βλογς. Μην ξεχνάμε ότι το θέμα που είχε προκύψει έκτοτε (κι ακόμη δεν έχει κλείσει) σχετικά με το φίμωμα των βλογς (εδώ και το παρτ του), από τους δημοσιογράφους είχε προκύψει πάλι επί της ουσίας.

Μάλλον έχω αρχίσει να μακρυγορώ όμως...
Το γενικό νόημα το πιάσατε. Ναι μεν τα προσωπικά γούστα του καθενός παίζουν ρόλο στο πως θα προσεγγίσει κάποιον δημοσιογράφο (δηλαδή ο τάδε είναι καλός για'μένα αλά εσύ δεν θες ούτε ζωγραφιστό να τον βλέπεις -θεμητό), όμως επί της ουσία η γενική ιδέα δεν αλλάζει. Αν και υπάρχουν πολλές φωτεινές εξαιρέσεις, η δημοσιοκαφρία στην Ελλάδα είναι ένας βούρκος που παίζει τρελά παιχνίδια και δη, ασταμάτητα. Όταν ακούς για δημοσιογράφο συνήθως κόβεις λάσπη. Μακάρι να ήταν όλοι σαν τον Τέλλογλου, ο οποίος χθες που κατέθετε στην εξεταστική της Βουλής έφτασε σε σημείο τον πρόεδρο να αναρωτηθεί αν θα πρέπει τα πρακτικά να μην δημοσιοποιηθούν (φανταστείτε τι στοιχεία έβγαζε ο άνθρωπος. Παρεμπιπτόντως, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το αριστουργηματικό πόνημα του περί της Ζήμενς που κυκλοφορεί στα περίπτερα εδώ και μήνες. Πιστεύω ότι θα πάθετε πλάκα με αυτά που λέει μέσα). Δεν είναι όλοι έτσι όμως. οι περισσότεροι για την ακρίβεια είναι μάλλον σαν τον Αθανασιάδη (τυχαίο το όνομα, έτσι για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης ως προς το χαμηλό επίπεδο). Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι βέβαια δεν κάνουν το παραμικρό προκειμένου να καθαρίσει ο χώρος τους (να ξεβρωμίσει, πιο σωστά). Την ίδιαν στιγμή πχ που ο ΣΚΑΪ αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση με τις οικολογικές (και όχι μόνο) κινητοποιήσεις του θα υπάρχει και ένας χ-Καψής να λέει με ύφος χιλίων καρδιναλίων "πως τον λένε μωρέ... Πράσινο... Κίτρινο... -για όσους θυμούνται). Τουτέστιν, είναι άξιοι της μοίρας τους, αλλά και των ποικίλων αρνητικών σχολίων που αποκομίζουν (με το σπαθί τους ομολογουμένως).

Ας μην αναρωτιούνται λοιπόν γιατί τους τα χώνουν όλοι πανταχόθεν. Μόνοι τους το επέλεξαν και προξένησαν. Πέραν της όποιας στιγμιαίας... πικρίας όμως, το μοναστήρι να'ναι καλά. Η μάσα να πέφτει, η διαπλοκή να συνεχίζεται, η αλήθεια να διαστρεβλώνεται-να παραχαράσσεται-να επαναγράφεται κι έχει ο θεός. Εξάλλου, κι αύριο θα'χει πάλι εκλογές βρε αδελφέ. Την ανάγκη τους έχουμε; Εκείνοι έχουν τη δική μας...
Και πάει λέγοντας. Μισό λεπτό να ρίξω λίγο αποσμητικό στο σπίτι, σαν κάποια μπόχα να βγαίνει από τον υπολογιστή...
Χαίρετε.

Ισότιμη φορολόγηση (ή κατάσχεση) εκκλησιαστικής περιουσίας.

Το είδα κατ' αρχήν στο ellinaki και "προωθώ" με τη σειρά μου (αν και θα προσθέσω κάτι στο τέλος).
Τον τελευταίο καιρό έχει δημιουργηθεί μια προσπάθεια συλλογής υπογραφών σχετικά με την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Αν θυμάστε, το είχαμε αναπτύξει ενδελεχώς από πιο παλιά το όλο ζήτημα (μετά την ευγενή και καίρια ως συνήθως συμμετοχή του polse). Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή είναι απλά το αυτονόητο.



Η εκκλησία δεν χρειάζεται περιουσία, το απαγορεύει η ίδια η θρησκεία που πρεσβεύει. Ο ίδιος ο Χριστός είχε πει να δίνουμε τον ένα χιτώνα, ο ίδιος πρέσβευε την πενία επί γής ως αντιστάθμισμα του επουράνιου μεταθανάτιου πλούτου. Επίσης, είχε εναντιωθεί στο τρυφηλό (τότε) ιερατείο (αν και δεν άλλαξε πολύ έκτοτε) που λιμαινόταν τον Ναό, ενώ κατ' επανάληψιν είχε θέσει ως υποδείγματα φτωχούς ανθρώπους. Προπάντων (κι αυτό που μας ενδιαφέρει) όμως, την ξεφτίλα σχετικά με τη μη μου άπτου αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία την απαγορεύει το ίδιο το Ελληνικό Σύνταγμα.

Η δική μου προσθήκη, όπως την είχα αναπτύξει παλαιότερα είναι ότι όχι μόνο πρέπει να φορολογηθεί ισότιμα πλήρως η εκκλησιαστική περιουσία αλλά να εξεταστεί και το ενδεχόμενο κατάσχεσης εν ολοκλήρω υπέρ δημοσίου κιόλας. Τόσο απλά, τόσο ξάστερα. Ούτε να ακούμε για κάτι αστείους φόρους ύψους ενός τοις χιλίοις, ούτε να ακούμε ότι η Εκκλησία είναι εκ των κυρίων μετόχων της ΕΤΕ, ούτε ν'απλώνουν χέρι οι τράγοι (εκ του αμνός, μην παρεξηγούμαι) στη γαβάθα με το μέλι. Όπως πληρώνω εγώ τα μαλλιοκέφαλά μου, έτσι να πληρώνει και η Εκκλησία.
Κι όπως έχω ξαναπεί, όπως δεν με ρωτάνε ποτέ αν γουστάρω να πληρώνω φόρους ή αν γουστάρω να πληρώνω την ΕΡΤ μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, έτσι δεν πέφτει ο παραμικρός λόγος ούτε στην Εκκλησία, στην οποίαν η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη απλώς ν'ανακοινώσει τις αποφάσεις της. Τελεία και παύλα.


Σύμφωνα με το άρθρο 4 παράγραφο 5 του Ελληνικού Συντάγματος "Oι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους". Η εκκλησία γιατί να μην πληρώνει φόρους; Αν δεν θέλει να πληρώνει, να της αφαιρεθεί η περιουσία. "Oι Έλληνες και οι Eλληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις", άρθρο 4 παράγραφος 2. Η οικονομική κρίση μας πιάνει όλους, ή μόνο κάποιους; Και τότε εγώ γιατί να πληρώνω δηλαδή;

ΥΓ. Προς απανταχού ακροδεξιούς που θα μας σκοτίζουν τα ήπατα περί της εθνικής μας ορθοδόξου υπερηφάνειας και των σκοτεινών εβραικών συμφερόντων που επιχειρούν να την πλήξουν, απλά να τους υπενθυμήσω ότι ο Χίτλερ ήταν αυτός που αφαίρεσε από τη γερμανική εκκλησία τα πάντα, μέχρι και το τελευταίο pfennig του τρίτου Ράιχ...
ΥΓ2. Η άποψη των ελληνορθοδόξων ντολμάδων είναι σεβαστή εκ προοιμίου κι ως εκ τούτου διατηρούμε ακέραιο το δικαίωμά μας να μην τη λάβουμε καν υπόψιν.
ΥΓ3. Όποιος τολμήσει και πειράξει αυτόν βέβαια, θα έχει να κάνει μαζί μου...

Περί δυσφημίσεων

Είναι γνωστό ότι για να θεωρηθεί επιτυχημένη μία διαφήμιση θέτει μία και μόνο μία βασική προϋπόθεση: να σχολιαστεί. Κυριολεκτικά δηλαδή, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν μας ενδιαφέρει τι είναι μια διαφήμιση, αρκεί να σχολιαστεί.

Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην θεωρεί ότι οι διαφημίσεις του Johnny Walker είναι εδώ και πολλά χρόνια αριστουργηματικές, κυριολεκτικά να χαίρεσαι να τις βλέπεις. Ή της Q που προσφέρουν τρελό γέλιο. Διαπιστώνω όμως τον τελευταίον (αρκετό) καιρό ότι οι ηλίθιες διαφημίσεις έχουν σπάσει πραγματικά τα κοντέρ. Και όταν λέμε ηλίθιες, το εννοούμε.
Μου κάνει πραγματικά τεράστια εντύπωση πως διάολο είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρονται οι εταιρίες, οι επιχειρήσεις κλπ, για τα αρνητικά σχόλια που μπορεί να επιφέρει μια διαφήμιση, σε σημείο να καταστεί δυσφήμιση. Δηλαδή τα Jumbo, που θεωρώ ότι έχουν την πρωτοκαθεδρία στις πραγματικά ηλίθιες διαφημίσεις θεωρούν ότι τα τιμάει να έχουν ταυτιστεί με τις ηλίθιες διαφημίσεις; Το ότι αναφέρεται το όνομά τους ένεκα των ηλιθίων διαφημίσεων είναι κάτι το τιμητικό, ή κάτι το επί της ουσίας δυσφημιστικό; θα μου πείτε βέβαια -και ορθά- ότι τα Jumbo όχι μόνο δεν κλείνουν αλλά μάλλον πάνε να τα κλείσουν όλα τα άλλα και να μείνουν όλα αυτά. Σωστά και δεν είναι τυχαίο ότι είναι μέγας γάτος αυτός που τα έχει. Εγώ όμως δεν προσεγγίζω την επιτυχία της διαφήμισης ως προς το αντικείμενό της, αλλά την διαφήμιση ως προς το περιεχόμενό της. Δεν μπορούν πχ τα Jumbo να μου βγάζουν διαφήμιση που να κλείνει με την ατάκα "για τη μάνα σου", όταν υποτίθεται ότι κατά κύριο λόγο απευθύνονται σε παιδιά έστω και διά μέσου των γονέων. Υπό μιαν έννοια, γνωρίζω καλά ότι κι εγώ διαφήμιση κάνω (υπό τους αυστηρούς όρους του μάρκετινγκ) όμως στην πραγματικότητα μόνο έτσι δεν είναι, όσο δυσδιάκριτη κι αν είναι η διαχωριστική γραμμή. Μην ξεφεύγουμε όμως....

Το σημείο στο οποίο αποσκοπεί μια διαφήμιση είναι το να μείνει το όνομα ακόμη κι όταν η διαφήμιση θα έχει ξεχαστεί, γι'αυτό και αποσκοπεί μόνο στο σχόλιο. Αν ήμασταν όμως πραγματικά σκεπτόμενα όντα και όχι μανιωδώς καταναλωτικά, τέτοιου είδους διαφημίσεις θα έπεφταν στον Καιάδα από μόνες τους. Έλα όμως που δεν είναι έτσι, με αποτέλεσμα οι ηλίθιες διαφημίσεις να έχουν τρελή πέραση. Και ο λόγος είναι απλός: είναι πιο εύκολο να κάνεις κάτι πραγματικά έξυπνο από το να κάνεις κάτι τελείως ηλίθιο. Και επειδή το εύκολο είναι και πιο περιζήτητο, έχουμε πήξει στην αηδία και την ηλιθιότητα.

Γιατί τα γράφω όλ'αυτά θα αναρωτιέστε; Η αλήθεια είναι ότι επί της ουσίας θα μπορούσα να τα έχω αποφύγει, αλλά ήθελα να κάνω έναν πρόλογο για την παρακάτω διαφήμιση η οποία πραγματικά νομίζω ότι θέτει τελείως νέα όρια στην ανθρώπινη ηλιθιότητα. Μιλάμε για ό,τι πιο γελοίο και κιτς έχω δει ποτέ μου, μιλάμε για συνδυασμό Όσκαρ και Νόμπελ μαλακίας. Δηλαδή σε αυτόν που την σκαρφίστηκε, ειλικρινώς βγάζω το καπέλο και τον αναγνωρίζω ως παντελώς άχρηστο για το ενθρώπινο είδος που ανήγαγε την παντελή ηλιθιότητα σε ύψιστη αρετή και ιδανικό. Θαυμάστε άφοβα...



Νομίζω ότι πλέον άνοιξε ένας ακόμη πιο ηλίθιος κόσμος μπροστά μας. Ας τα απολαύσουμε...