Μπόχα-βρώμα, ο επίλογος

Τελικώς έχετε καταλάβει σε ποιο συμπέρασμα καταλήγουμε απ'όλ'αυτά; Πως είπατε; Στο γαμιέται ο ΠΑΟ και η λεωφόρος; Παρακαλώ οι κάφροι, οι ηλίθιοι και οι μικρόνοοι να περάσουν έξω και να κλείσουν και την πόρτα...

Ας πάρουμε λίγο την ιστορία από την αρχή. Όταν δημιουργήκαν και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός υπήρχε ένα τεράστιο ιστορικό στάτους με κοινωνικές (κατά κύριο λόγο) προεκτάσεις από πίσω. Δεν θα κάτσω φυσικά να τα αναφέρω λεπτομερώς όλα αυτά, διότι αν μπω σε αυτήν την διαδικασία δεν θα τελειώσω ούτε τον άλλον μήνα. Την κεντρική ιδέα όμως την έχετε όλοι ακουστά, ότι ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα της αριστοκρατίας, η ομάδα των πλουσίων, ενώ ο Ολυμπιακός η ομάδα του λαού, της φτωχογειτονιάς. Σε γενικές γραμμές ισχύει αυτό. Το ότι ο Ολυμπιακός γιγαντώθηκε ως σύλλογος και πιο γρήγορα και περισσότερο σε σχέση με τον Παναθηναϊκό αλλά και με όλους τους υπολοίπους είναι μια αρκετά μπλεγμένη ιστορία. Δεν συνέβη λόγω των τίτλων μόνο. Για την ακρίβεια ήταν σαν συγκοινονούντα δοχεία: η αύξηση της φήμης και του κόσμου έφερε τίτλους, οι οποίοι αύξησαν τη φήμη και τον κόσμο. Κάτι σαν το γνωστό ρητό αν τελικώς έκανε το αβγό την κότα ή τούμπαλιν. Ουσιαστικά όλα ξεκίνησαν από τις δυσκολίες των εποχών (φτώχεια κλπ) και ο απλός λαός (κατά κύριο λόγο στον Πειραιά) έψαχνε κάποιο αποκούμπι, κάτι που υπήρχε μεν και στην Αθήνα αλλά σε πολύ μικρότερη έκταση. Όπως και να'χει όμως, τα όσα συνέβησαν ήταν μονόδρομος και κατέληξαν στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος στην Ελλάδα πολύ μακράν (και το αφήνω εδώ, μην πάμε παραπέρα, τα είπαμε άλλωστε).

Μέχρι το σήμερα όμως έχουν διανυθεί μεγάλες αποστάσεις και ο κόσμος δείχνει να αγνοεί πολλά πράγματα. Ένα απ'αυτά -που είναι και σημαντικότατο- είναι και το ότι επί σειρά δεκαετιών οι δύο αιώνιοι είχαν εξαιρετικές σχέσεις, τολμώ να πω σχεδόν φιλικές. Το ίδιο και οι οπαδοί των 2 ομάδων. Ουδείς είχε κάτι να χωρίσει με κάποιον άλλον εδώ που τα λέμε. Δυστυχώς τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν με την άνοδο του χουλιγκανισμού από την δεκαετία του 80 (άντε να το κάνουμε τέλη αυτής του 70). Μέχρι τότε τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Πάνω απ'όλα δεν υπήρχε αυτό το μίσος ανάμεσα και στους δύο (κυρίως) αλλά και σε πολλούς άλλους. Κόντρα πάντα υπήρχε, μίσος όχι. Για πάνω από 10 χρόνια ο Παναθηναϊκός πχ παραχωρούσε (με αντίτιμο φυσικά) τη Λεωφόρο στον Ολυμπιακό για να δίνει τους εντός έδρας αγώνες. Ναι, ο πολύς κόσμος δεν το ξέρει αυτό. Όπως επίσης πολύς κόσμος αγνοεί το γεγονός ότι το προσωνύμιο "Θρύλος" το έδωσαν στον Ολυμπιακό οι εχθροί και οι ουδέτεροι και όχι οι γαύροι. Όταν ο Παναθηναϊκός πήγε στο Ουέμπλεϊ παρόλο που πολλά ήταν γνωστά από τότε (ίσως τα περισσότερα, όμως ο εχθρός ήταν η χούντα και το πως και τι είχε γίνει με τους Γιούγκους κυριολεκτικά δεν ενδιέφερε κανέναν) το είχαν πανηγυρίσει οι περισσότεροι Έλληνες φίλαθλοι. Και του Ολυμπιακού φυσικά. Ομοίως μερικά χρόνια πριν, όταν ο Ολυμπιακός είχε πάρει το Βαλκανικό το είχε κάψει σχεδόν ολόκληρη η Ελλάδα. Και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ήθελαν να συμμετάσχουν στην ερυθρόλευκη χαρά. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα και δεν χρειάζεται ν'αναλωθούμε σε αυτά. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, η πρώτη έντονη κόντρα που εμφανίσθηκε στο προσκήνιο ήταν αυτή ανάμεσα σε ολυμπιακούς και παοκτζήδες και αυτό επειδή κυρίως οι παοκτζήδες το είχαν επιδιώξει, νομίζοντας ότι ο Ολυμπιακός ήθελε να τους κλέψει τον Κούδα και παραβλέποντας το γεγονός ότι και ο Κούδας ήθελε να έρθει στον Ολυμπιακό. Ακόμη κι αυτή η κόντρα (που κρατάει ηλιθιωδώς μέχρι σήμερα) δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ο κόσμος είχε ανέκαθεν σοβαρότερα πράγματα να τον απασχολούν και ο αθλητισμός (σε όλες του τις εκφάνσεις) αν και βρισκόταν σε ημερησία διάταξη ήταν κάτι τελείως δευτερεύον. Δευτερεύον, αλλά πολύ σημαντικό, ακριβώς επειδή βοηθούσε τον κόσμο να απομακρυνθεί έστω και λίγο από τα προβλήματά του.

Έλεγα σε ένα σημείο ότι ο τέως βασιλιάς ήταν επίτιμος πρόεδρος και υψηλός προστάτης του Παναθηναϊκού, Παρουσίασα και το σχετικό ντοκουμέντο άλλωστε. Το συγκεκριμένο όμως είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ο τέως βασιλιάς δεν θα μπορούσε να είναι με κάποιαν άλλη ομάδα. Δηλαδή ήταν κάτι σαν μονόδρομος. Ο Παναθηναϊκός ήταν η μεγάλη ομάδα της πρωτεύουσας, μια ομάδα που προέκυψε από την πρωτευουσιάνικη αριστοκρατία. Δεν θα μπορούσε να είναι με την ομάδα ενός λιμανιού. Ήταν αυστηρά θέμα πρωτοκόλλου, καθαρά. Γενικά τα όσα λέγονται, και από τους μεν και από τους δε, έχουν πολλές όψεις. Η ιστορία όμως δεν αλλάζει, ούτε μπορεί να παραχαραχθεί. Η μόνη αβάντα που δίνει η ιστορία είναι ότι μπορείς να την ερμηνεύσεις όπως γουστάρεις, δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι μπορείς να ξαναγράψεις την ιστορία. Και δυστυχώς κάποιοι κύκλοι αυτό προσπαθούν να κάνουν, να ξαναγράψουν την ιστορία. Το γεγονός πχ ότι η χούντα αβάνταρε τον βάζελο δεν αλλάζει, αρέσει-δεν αρέσει. Όπως έχω ξαναπεί και ξαναπεί, ουδεμία ομάδα δικαιούται να φωνάζει (πχ) για την διαιτησία και ιδίως οι μεγάλες. Αυτό συμπεριλαμβάνει και τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό φυσικά. Όλη αυτή η προπαγάνδα που κυκλοφορεί όμως (κυρίως εις βάρος του Ολυμπιακού) είναι σαν ένας άτυπος διαγωνισμός όχι για το ποιος είναι πιο καθαρός αλλά ποιος είναι ο λιγότερο βρώμικος. Και φυσικά μια τέτοια κουβέντα δεν τελειώνει ποτέ. Προσωπικά ξέρω αρκετές λαδιές του Ολυμπιακού, τις οποίες ο περισσότερος κόσμος αγνοεί. Κατ' εμέ πχ, το χειρότερο που έχει κάνει ο Ολυμπιακός διαχρονικά ήταν το πως ξηγήθηκε στον Εθνικό για το θέμα του γηπέδου, διότι ουσιαστικά ότι έκαναν και στου ς2 μας για το γήπεδο, στην συνέχεια το κάναμε κι εμείς στον Εθνικό το οποίο προσωπικά θεωρώ ανεπίτρεπτο. Όπως γενικά υπάρχουν και άλλες ενδιαφέρουσες πτυχές, όπως το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχασε έναν πρόεδρο (Γουλανδρή) εκ των έσω (μεγάααααλη ιστορία αυτό εδώ, με τρελή πουστιά από πίσω). Έχουν όμως τελικώς τόσο νόημα αυτά; Δεν το νομίζω... Η Λάρισα πχ έχει πάρει ένα πρωτάθλημα μόνο κι αυτό με πρωθυπουργική εντολή για αν μην παραλύσει η χώρα. Ε, και; Πολλά ακούγονται για το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ το 85. Ε, και; Σάμπως ο Παναθηναϊκός τα έπαιρνε τόσο καθαρά όσο ευαγγελίζονται κάποιοι; Πάντα θα γίνονταν έτσι, πάντα θα γίνεται έτσι. Με όλους. Μπορεί να ακουστεί προκλητικό, αλλά θα το ξαναπώ (αποτελεί πάγια θέση μου άλλωστε): τουλάχιστον ο Ολυμπιακός έχει συμβάλλει στην άνοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου φέρνοντας εδώ και δεκαετίες παικταράδες παγκοσμίου βεληνεκούς, άρα το να θέλει να προστατέψει τις επενδύσεις του δεν είναι παράλογο. Οι υπόλοιποι πόσους τέτοιους έχουν φέρει για να το ισχυριστούν; Τέλος πάντων, την μπλέκουμε την κουβέντα και μπορεί να παρεξηγηθούν πολλά επί τούτου.

Η ουσία όλων αυτών είναι πως είναι πραγματικά αστείο να θες να ισχυρίζεσαι κάτι απλά για να την πεις σε κάποιον άλλον. Να σας φέρω ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα; Ξέρετε ποια είναι η τρίτη ομάδα σε κατακτήσεις τίτλων στα ομαδικά αθλήματα στην Ελλάδα μετά τον Ολυμπιακός (1) και τον Παναθηναϊκό (2); Ο Εθνικός, όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο. Θεωρείτε όμως ότι ενδιαφέρει κάποιον έξω από τον Εθνικό; Κι όμως για τους εθνικούς αυτό είναι πολύ σημαντικό, Πειραιώτες και έντιμοι γαρ δεν το διατυμπανίζουν δεξιά κι αριστερά παρά το κρατάνε για την πάρτη τους. Νομίζετε ότι εμάς μας ενδιαφέρει αν ο Παναθηναϊκός θέλει να γιορτάζει τα 100 ή τα 1100 χρόνια του; Αδιάφορο. Νομίζετε μας νοιάζει αν θεωρείτε ότι έχετε 500 τίτλους, ή 1500; Αδιάφορο. Νομίζετε μας νοιάζει αν θέλετε να πιστεύετε ότι είστε η μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα με τις αμέτρητες επιτυχίες. Αδιάφορο. Ή μήπως νομίζετε ότι μας νοιάζει αν το γήπεδο της Λεωφόρου σας το χάρισαν; Παντελώς αδιάφορο. Αλλά ως εκεί. Το να κάτσει μια παρέα από βάζελους και να λέει μέσα στην παρέα "ρε τι γαμάτοι που είμαστε" είναι θεμιτό και φυσιολογικό. Το να γίνεται όμως μια συντονισμένη ενέργεια από προπαγανδιστικά γεγονότα που αποσκοπούν αλλού, πάει πολύ. Ξέρετε για ποιον λόγο τα έγραψα αυτά τα κείμενα; Πριν μια βδομάδα εκεί που περπάταγα στον δρόμο είδα 2 πιτσιρίκια να βρίζονται. Θα προσπεράσω το γεγονός ότι βρίζονταν χυδαία (και πολύ αμφιβάλλω αν πήγαιναν πρώτη γυμνασίου) διότι αυτό ήταν θέμα των οικογενειών τους. Το γεγονός όμως ότι γυρνάει το ένα (βαζελάκι) και λέει στο άλλο (γαυράκι) "είστε η ομάδα της πουστιάς" με συγκλόνισε. Διότι κάπως έτσι τρέφονται οι κάφροι του αύριο, αυτοί που θα συνεχίσουν το ανελέητο ξύλο για μερικές χρωματιστές σωβρακοφανέλλες, αυτοί που θα συνεχίσουν τον κύκλο των μαχαιρωμάτων και των ανοιγμένων κεφαλιών. Και εν προκειμένω, δεν φταίνε τα παιδάκια σε τίποτε. Αυτοί που τους κάνουν την πλύση εγκεφάλου φταίνε και δυστυχώς με αυτούς δεν ασχολείται κανείς αρμόδιος. Γι'αυτό και είπα ότι κάποιοι -εν γνώσει ή εν αγνοία τους, δεν το ξέρω- διαμορφώνουν συνειδήσεις. Διότι το όλο θέμα δεν έχει να κάνει με το αν ένα παιδάκι θα γίνει ή δεν θα γίνει γαύρος ή βάζελος, αλλά το αν θα γίνει κάφρος (με την πολύ κακή έννοια) ή όχι. Τι πάει να πει, γαμιέται ο ΠΑΟ και η λεωφόρος; Τι πάει να πει, τάδε γαμιέται η μάνα σου; Τι πάει να πει πουτάνα Αθήνα τον Πειραιά προσκύνα, κλπ, κλπ; Αυτά είναι μαλακίες. Έχουμε ξεφύγει από την πεμπτουσία του αθλητισμού και ιδίως του ποδοσφαίρου. Δηλαδή αν αυτά γίνονται εδώ, τότε τι θα έπρεπε να γίνεται πχ στα ντέρμπυ Ρεάλ-Μπαρτσελόνα όπου εκτός από το οπαδικό μίσος υπάρχει και πολιτικό και εθνικό; Θα έπρεπε να έχει ξεμείνει από πληθυσμό όλη η Ισπανία; Αναφέρω επίτηδες το συγκεκριμένο παράδειγμα, διότι κατ' επανάληψιν ακούγεται δεξιά κι αριστερά το κλασικό επιχείρημα ότι αυτά συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. Μεγάλο λάθος. Αυτά που συμβαίνουν σε άλλες χώρες είναι τελείως διαφορετικά και μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα. Ναι, παντού υπάρχουν χουλιγκάνοι, παντού υπάρχει καφρίλα, παντού μπορεί να συμβούν έκτροπα. Το να λάβει όμως κάτι τόσο άρρωστες διαστάσεις όπως εδώ, πάει πολύ. Και είναι και επικίνδυνο. Στο εξωτερικό δεν θ'ακούσετε για φαινόμενο όπως αυτό προ μερικών ετών στην θεσσαλονίκη πχ, όπου οπαδοί του Άρη έβαλαν φωτιά σε ένα δύσμοιρο σκυλάκι επειδή ήταν... ασπρόμαυρο. Ούτε θ' άκούσετε για πορείες χουλιγκάνων με μηχανάκια να πάνε σε ραντεβού για να πέσει το ξύλο της αρκούδας. Μήτε φυσικά θα γίνει το σώσε στον τελικό πρωταθλήματος του βόλεϋ γυναικών. Αυτά όλα είναι δικά μας φρούτα που αρχίζουν και τελειώνουν στην αρρώστια που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας...

Επειδή είμαστε ποδοσφαιρόφιλοι οι περισσότεροι, μπορώ να σας κάνω μια πολύ σημαντική ερώτηση; Στα ξένα πρωταθλήματα (τα μεγάλα ιδίως) ποιες ομάδες υποστηρίζετε και κυρίως, γιατί; Διότι έχω διαπιστώσει ότι στην Ισπανία δεν είναι όλοι Ρεάλ, στην Γερμανία δεν είναι όλοι Μπάγερν, στην Αγγλία δεν είναι όλοι Λίβερπουλ και πάει λέγοντας. Εγώ στην Ισπανία είμαι Athletic Bilbao, στη Γερμανία Schalke, στην Ιταλία Juve, ενώ στην Αγγλία είμαι Manchestάρα από τα μέσα της δεκαετίας του 80 πριν φτιάξει ο Φέργκιουσον την σύγχρονη υπερομάδα. Και ομοίως και σε άλλες χώρες υποστηρίζω κάποια. Για κάθε ομάδα που υποστηρίζω όμως έχω και μια δικαιολογία, δεν την υποστηρίζω επειδή είναι η μεγαλύτερη της χώρας. Ομοίως ο πατέρας μου σε διάφορα πρωταθλήματα γουσταρε διαφορετικές ομάδες: στην Ισπανία Μπαρτσελόνα, στην Ιταλία Κάλιαρι, στην Αγγλία Γουέστ Χαμ κλπ. Ξέρετε γιατί; Διότι ήταν άλλα τα δεδομένα τότε. Ποτέ όμως δεν έπαιζε ρόλο το αν μια ομάδα ήταν η μεγαλύτερη της χώρας. Και έχω διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι υγιείς φίλαθλοι ή οπαδοί το ίδιο πράττουν. Γιατί να μην ισχύει συνεπώς κι εδώ αυτό; Γιατί όχι και στην Ελλάδα; Δεν θα διαφωνήσω ότι όλοι θέλουν η ομάδα τους να είναι η πρώτη. Για την ακρίβεια, όσο πιο μεγάλη είναι μια ομάδα, τόσο πιο έντονη είναι και η ανάγκη να είναι πρώτη. Δεν γίνεται όλες όμως να είναι η πρώτη ομάδα της χώρας. Και ιδίως αυτή η πρεμούρα των βάζελων είναι αρρώστια (με την κακή έννοια). Μα δεν είναι κακό που δεν είναι η πρώτη ομάδα, ούτε είναι κακό που δεν θα γίνουν ποτέ και δεν το λέω ειρωνικά αυτό. Το να το πιστεύουν δεν είναι καθόλου κακό (εδώ άλλοι είναι παντρεμένοι με κάτι τοτέμ και νομίζουν ότι είναι παντρεμένοι με την Μόνικα Μπελούτσι). Το να το προπαγανδίζουν όμως είναι, διότι για να πείσουν ότι έτσι ισχύει σημαίνει πως πρέπει να υιοθετήσουν ψέματα και λασπολογίες.

Δυστυχώς όμως ζούμε στην Ελλάδα. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό σημαίνει το ότι επειδή οι γαύροι δεν γουστάρουμε να μιλάμε, αυτό εκλαμβάνεται ως αδυναμία, ως ότι είμαστε βρώμικοι. Το γεγονός ότι θεωρούμε το θέμα ανούσιο και χαζό και δεν θέλουμε ν'ασχοληθούμε ελάχιστοι το καταλαβαίνουν. Να όμως που πρέπει δυστυχώς που και που πρέπει ν'ανοίγουμε το στόμα μας, όπως εγώ με πρόσφατα κείμενα, καλή ώρα.

Πως ξεκίνησα με το πρώτο μου κείμενο λοιπόν; Αααα, ναι... Ο κολλητός μου είναι βάζελος. Το ίδιο και σχεδόν οι μισοί από τους καλύτερούς μου φίλους. Προσωπικά πολύ χαίρομαι γι'αυτό, διότι μπορώ να κάτσω στο ίδιο τραπέζι με τον κολλητό μου και να δω το ντέρμπυ και να μην συμβεί το παραμικρό. Και στο ενδιάμεσο, να έχουμε και τα πειράγματά μας κάνοντας τον σχετικό χαβαλέ για να περνάει η ώρα. Το ερώτημα πλέον δεν είναι το αν γουστάρουμε τις ομάδες μας (διότι τις γουστάρουμε), αλλά το τι ομάδες θέλουμε να έχουμε. Αν θέλουμε δηλαδή να έχουμε ομάδες ουσίας ή ομάδες με μια εφήμερη ψευδαίσθηση μεγαλείου. Και η αλήθεια είναι ότι όσο εκτρέφουμε κάφρους, προς το δεύτερο τείνουμε, όχι προς το πρώτο. Και περισσότερο ο Παναθηναϊκός, είτε αρέσει, είτε όχι. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως μόνο μια υγιής κόντρα μπορεί να βοηθήσει και τους δύο και το ελληνικό ποδόσφαιρο στο σύνολό του. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει κάποιοι να σταματήσουν να γίνονται μηχανισμοί της κακοπροέραιτης προπαγάνδας των κάφρων και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, η οποία δεν περιορίζεται στο τι μπορεί να κάνει ή να μην κάνει ο άλλος, αλλά στο τι κάνω πρωτίστως εγώ. Και όσο κάποιοι ζουν με το παραμύθι στο κεφάλι δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο που κάνει έως και το αίμα να κυλάει στους δρόμους με την κάθε ευκαιρία.

Ας σταματήσει λοιπόν επιτέλους αυτή η ηλίθια ιστορία και ας ασχοληθεί ο καθείς με την ομάδα του και μόνο. Ας μάθουν πχ οι βάζελοι να στηρίζουν την ομάδα τους και να γεμίζουν το γήπεδό τους, ας κάνουν καμιά σοβαρή μεταγραφή παίκτη και στην συνέχεια ας έρθουν να μας πουν αυτά που θέλουν. Μέχρι τότε όλα τα υπόλοιπα είναι απλή προπαγάνδα...

Καταλαβαίνετε λοιπόν τώρα γιατί ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος είχε πει ότι "δεν επείσθην για την ενοχή του σωματείου"; Όπως να σας πω και κάτι ακόμη που δεν είναι γνωστό: ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος ως αρχηγός του Ολυμπιακού είχε σώσει (αν δεν απατώμαι στο πρωτάθλημα 1932-33) πάλι από υποβιβασμό τον Παναθηναϊκό, όταν αυτός είχε βγει τελευταίος στο πρωτάθλημα και είχε προτείνει να αλλάξη κατ' εξαίρεση και για μια χρονιά το σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος για να μην υποβιβαστεί ο (από τότε κιόλας) αιώνιος (αίτημα που είχε γίνει αποδεκτό από την ΕΠΟ για να μην διευρυνθεί η κόντρα με τις ομάδες του ΠΟΚ). Όχι μία λοιπόν, αλλά δύο φορές τον έχει σώσει από τον υποβιβασμό. Αυτές ήταν οι σχέσεις των δύο σωματείων και αυτές θα έπρεπε να είναι και σήμερα. Ακριβώς όπως έδειξε στην πράξη και όχι στα λόγια ο Πατριάρχης του Ολυμπιακού, Γεώργιος Ανδριανόπουλος. Τουλάχιστον αυτό ας κάνουμε εμείς οι γαύροι διότι αυτά είναι τα κυβικά μας που μας ξεχωρίζουν από όλους τους υπολοίπους. Οι βάζελοι ας κάνουν ό,τι θέλουν. Απλά να ξέρουν ότι αν θέλουν να εμμείνουν στην προπαγάνδα, θα είμαστε πάλι εδώ να τους υπενθυμίσουμε τα πραγματικά γεγονότα...

Χαίρετε.

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ