Exciter, Live 21-11-2008

Η μέρα ξεκίνησε καλά. Το να ξέρεις ότι σε λίγες ώρες θα έχεις το προνόμιο να θαυμάσεις ένα από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα (που δεν είναι και λίγα βέβαια) και το οποίο συγκαταλέγεται στους θρύλους του παγκόσμιου metal κιόλας δεν είναι και λίγο...

Η συναυλία πρακτικά ξεκίνησε στο "προ συναυλιών στέκι" με τον Mad Putcher και τον Kevin. Κουβεντούλα για τον χαβαλέ με πολλές μεταλλικές ιστορίες, εμένα κλασικά να τα χώνω, τον Kev να θυμάται τις ροκ καταβολές του, τον Mad Putcher να σπέρνει έριδες μιλώντας ταυτόχρονα με τον Kev για ροκ και με 'μένα για μέταλ ενώ ταυτόχρονα εγώ μίλαγα για μέταλ με τον Kev (μη ρωτάτε πως γίνεται, όλα γίνονται!) και πάει λέγοντας... :)
Κι αφού περάσαμε για την απαιτούμενη αναγώμωση σε χολυστερίνη από τον Σάββα, ξεκινήσαμε για το Texas. Δεδομένου ότι υπήρχε μια παραπληροφόρηση (από την ιστοσελίδα του Texas) και δη, ότι έπαιζαν μόλις 2 support αντί για τα 4 που τελικώς έπαιζαν, φτάσαμε καθυστερημένοι. Εκεί, έριξα κάτι γαμωσταυρίδια διότι ελληνικά δεν γουστάρω να χάνω με την καμία, αλλά τέλος πάντων. Με το που κατεβήκαμε, βλέπουμε φάτσα κάρτα τον Γρηγόρη, ο οποίος μας ανάθεσε μια επικίνδυνη αποστολή. Οι δύο εκ των Exciter είχαν ξεμείνει στο ξενοδοχείο δίχως συνοδό και έπρεπε κάποιος να πάει να τους φέρει. Εννοείται ότι πήγαμε δίχως δεύτερη σκέψη. Άλλωστε ο Γρηγόρης είναι όχι μόνο καλός φίλος, αλλά και παιδί από τα ελάχιστα. Φτάνουμε λοιπόν στον σταθμό Λαρίσης, κατεβαίνω κάτω να φωνάξω όσο ο MP κράταγε το αμάξι αναγκαστικά σε "δύσκολο" σημείο, τους μαζεύουμε και ξεκινάμε για το Texas. Η πρώτη εντύπωση που μου έκαναν ήταν θετικότατη. Ευγενέστατοι και γεμάτοι ενδιαφέρον για τα πάντα γύρω τους. Τους εξηγήσαμε ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο τυο τρελοκομείο από αυτοκίνητα και θόρυβο που βλέπουν στην Αθήνα και πολλά άλλα που ρώτησαν. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε μια ερώτηση του τραγουδιστή "αν υπάρχει κάτι που καλό θα ήταν να μην πει από την σκηνή, διότι δεν θα ήθελε να παρεξηγηθεί ο κόσμος". Μας κούφανε... Φυσικά όχι, του απάντησα, προσθέτοντας ότι μπορεί να μιλάει ελεύθερα όπως του βγαίνει. Εκεί ήταν λοιπόν η πλάκα, διότι όπως μας είπε, την περασμένη μέρα ήταν στην Βουλγαρία, όπου σε κάποιο σημείο λέει "how are you you crazy motherfuckers?" και από κάτω ξαφνικά πάγωσαν όλοι, για να αρχίσουν να γκαρίζουν μερικά δευτερόλεπτα αργότερα! Μ'αυτά και μ'αυτά τελικώς φτάσαμε στον προορισμό μας. Κατεβήκαμε κάτω, ειδοποιήσαμε τον Γρηγόρη να του φύγει το άγχος και αρχίσαμε να παρακολουθούμε τη συναυλία. Εκείνη την ώρα δυστυχώς τελείωναν οι Steamroller Assault, ένα συγκρότημα που γουστάρω τρελά. Δεν πειράζει όμως, τους έχω δει ήδη άλλες 2-3 φορές κι έστω αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που παρακολούθησα ήταν ικανοποιητική γεύση. Στη συνεχεια βγήκαν οι Kinetic, ένα συγκρότημα που αν δεν αλλάξει δραματικότητα θα εξακολουθήσει να μου είναι παγερά αδιάφορο (μην πω τίποτε χειρότερο). Υποφέραμε λίγο, αλλά τουλάχιστον τελείωσε. Και στην συνέχεια ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε... Τα τρομερά παληκάρια από τον Καναδά...

Νομίζω ότι η έκφραση "τα έσπασαν όλα" αποκτάει τελείως διαφορετικό νόημα μετά τα όσα συνέβησαν. Αν πω ότι ήταν καταιγιστικοί, μάλλον θα τους αδικώ. Το έλα να δεις έγινε. Το ξεκίνημα δε, ήταν ένα τεράστιο σοκ, διότι εκεί που ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν πετάει ξαφνικά ο τραγουδιστής την ατάκα "I am the Beast", το οποίο είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια στο μέταλ γενικώς και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν περίμενα να το έπαιζαν, οπότε... ε, καταλαβαίνετε τι έγινε. Το play list ήταν εξαιρετικό, ένα πανέμορφο ποτ πουρί από παλιά και νέα τραγούδια, αν και από μια τέτοια μπάντα πάντα θες και άλλο, και άλλο, και άλλο. Η πλάκα δε, ήταν η άλλη: έπαιξαν μόλις μια ώρα. Όταν το συνειδητοποιήσαμε μείναμε άναυδοι. Υπό άλλες συνθήκες θα τα έχωνα ότι έπαιξαν λίγο. Εν προκειμένω μάλλον κάναμε και τον σταυρό μας διότι τέτοιο "ξύλο" δεν ξέρω αν θα το αντέχαμε να συνεχιζόταν. Μιλάμε για απίστευτη συναυλία, όχι αστεία. Τα μέλη της μπάντας ήταν όλα σε τρελά κέφια. Και ο τραγουδιστής ο οποίος παρότι μπουλούκος είχε μια φωνάρα απίστευτη, και ο "παλαίουρας" Ricci, και ο ντράμερ, και ο μπασίστας. Κυριολεκτικά τρελά κέφια. Το πόσο αργά πέρασε αυτή η μια ώρα δεν περιγράφεται εύκολα. Το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο και ο καταιγισμός ήταν ασταμάτητος. Πραγματικό σφυροκόπημα. Αυτός που πραγματικά έδωσε ρεσιτάλ κατ' εμέ ήταν ο ντράμερ. Μιλάμε ότι το παληκάρι δεν άφησε κολυμπιθρόξυλο όρθιο. Λογικά πρέπει να φώναξαν ασθενοφόρο μετά. Όχι για τον ντράμερ.
Για τα ντραμς...
Όπως είπα, από ένα τέτοιο συγκρότημα πάντα θες και άλλο. Σίγουρα δεν έπαιξαν πολλά, όπως το Cry of the Banshee (που δεν πιστεύω να μην υπήρχε άνθρωπος που να μην το ήθελε), το Enemy Lines, το Under Attack, το Sudden Impact και πόσα άλλα ακόμη. Στην συγκεκριμένη συναυλία δεν με νοιάζει ιδιαίτερα. Από τη στιγμή που παρακολουθήσαμε ζωντανά από το μισό μέτρο έπη όπως τα I am the Beast, Heavy Metal Maniac και Long Live the Loud τι άλλο να ζητήσεις πια; Ειλικρινά (όσο κι αν ακουστεί παράξενο κάτι τέτοιο) κάτι τέτοιες συναυλίες σε γεμίζουν σαν άνθρωπο... \m/

Φυσικά δεν έλειψαν και τα παρατράγουδα, και η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά κάποια καφροπουστάκια το παράκαναν. Το ξύλο που έπεσε ήταν άνευ προηγουμένου. Έφτασε σε σημείο ο τραγουδιστής της μπάντας να ζητάει από τον κόσμο να μην πέφτει πάνω στην σκηνή διότι μπορεί να καταστρέψει τα μηχανήματα και τότε η συναυλία δεν θα μπορεί να γίνει καν και έτσι για λίγους μαλάκες θα την πατούσαν όλοι. Τζίφος. Πιο πριν είχε πει ότι και πάνω του να έπεφταν δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά αν έπεφταν στον μπασίστα αυτό το κτήνος που είχε για μπάσο θα μπορούσε να μπει στον κώλο κανενός. Τζίφος και αυτό. Έφτασε στο σημείο να επιστρατεύσει μέχρι και τους Exodus, προσπαθώντας να χτυπήσει στο φιλότιμο (των αφιλότιμων) θυμίζοντας την ατάκα good, friendly, violent, fun, ώστε να μην το παρακάνει ο κόσμος. Παπάρια μάντολες κι εδώ. Ε, τέταρτη φορά δεν επανήλθε ο άνθρωπος. Οι κάφροι έκαναν το κομμάτι τους. Και ειλικρινά μου κάνει τρομερή εντύπωση πως είναι δυνατόν κάποια μαλακισμένα (ωσάν τον αντιπαθέστατο κοντοστούπη που διακρίνεται για την καφρίλα του σχεδόν σε κάθε συναυλία, πότε θα φάει καμιά γονατιά στην μάπα δεν ξέρω...) να νομίζουν ότι διασκεδάζουν με την ντε και καλά metal life απλώς ενοχλώντας όλους τους υπολοίπους. Μιλάμε ότι όλοι γουστάραμε, όλοι χτυπιόμασταν, όλοι τραγουδάγαμε και γκαρίζαμε, όλοι επεφημούσαμε, όμως μόνο 15-20 αγάμητα μαλακιστήρια μας έσπαγαν τα νεύρα. Πραγματικά απαράδεκτο. Γι'αυτό και δεν το κρύβω ότι χάρηκα εξαιρετικά για όλες τις φορές που τις μάζεψαν από τους σεκιουρητάδες του μαγαζιού. Όταν δεν καταλαβαίνεις με το καλό πως ενοχλείς, πάντοτε υπάρχει και ο άσχημος τρόπος να το καταλάβεις. Τουλάχιστον όπως υπήρχαν αυτοί που απλά αμαύρωναν την εικόνα όλου του κόσμου, υπήρχαν και όλοι οι υπόλοιποι που ανέβαζαν τον πήχυ ψηλά.
Συναυλία από τις αξέχαστες.

Και μια λεπτομέρεια: παρακολουθόντας live τα παλιά ιδίως τραγούδια, συνειδητοποίησα το εξής: πόσο ψηλά είχε σηκώσει τον πήχυ ο Beehler και η παρέα του (το αρχικό τρίο των Exciter δηλαδή) τόσο με τις συνθέσεις, όσο και με τις εκτελέσεις των κομματιών... Από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει, άνευ υπερβολής. Τρελό μέταλ, στα καλύτερά του...