Βγήκε και ο Ομπάμα είπαμε, ε;

Νομίζω ότι δικαιωματικά το αξίζει ο άνθρωπος να ξεκινήσω μαζί του το κείμενο αυτό. Μην προτρέχετε, για τον Ευαγγελάτο μιλάω: "Αν είχε γενηθεί πριν από 140 χρόνια θα ήταν σκλάβος" ήταν η ατάκα με την οποίαν ξεκίνησε το δελτίο του την επομένη της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων. Και διερωτώμαι ο αφελής: ένας άνθρωπος εκεί μέσα δεν υπήρξε που να του έλεγε ότι αν ο Ευαγγελάτος είχε γενηθεί πριν από 2500 χρόνια σήμερα θα τον έβρισκαν οι αρχαιολόγοι στον Καιάδα μαζί με άλλους σκελετούς; Κι αφού το ξεκίνησε που το ξεκίνησε έτσι, γιατί δεν το εμπλούτισε με περαιτέρω λεπτομέρειες; Πχ ότι θα τον έλεγαν και αραπη, ή ότι θα είχε σημάδια στα χέρια από αλυσίδες; Ρε δεν ντρεπόμαστε καθόλου λέω γώ; Αυτό τι ήταν δηαδή; Ενημέρωση; Ξυπνητζιδισμός; Υψηλό πνεύμα; Κάτι άλλο ίσως που να μου διαφεύγει; Ακούω προτάσεις, διότι εγώ μόνο ως καραγκιοζιλίκι μπορώ να το δω...

Όπως και να'χει με τον Ομπάμα έγινε χαμός. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, θα το δείξει στο μέλλον. Το θέμα είναι ότι προσωπικά είμαι αρκετά επιφυλακτικός και οι λόγοι είναι πολλοί.
Είναι γνωστό ότι οι αμερικάνοι είναι μάστορες στην προπαγάνδα. Παραδείγματα υπάρχουν αμέτρητα: θυμηθείτε τις ιστορίες περί των κατεχομένων όπλων του Σαντάμ, βάσει στις οποίες έγινε ο (δεύτερος) πόλεμος στο Ιράκ. Θυμηθείτε τα πλάνα με τους κορμοράνους (που τελικά ήταν από ντοκυμανταίρ) στον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ. Θυμηθείτε το ντοκυμανταίρ του Μάικλ Μουρ σχετικά με την 11/9. Και άλλα πολλά. Κυριολεκτικά αμέτρητα. Μήπως λοιπόν είναι λογικό που είμαι επιφυλακτικός, όταν βλέπω -τους πρακτικά ίδιους μηχανισμούς- να μιλάνε για νέα σελίδα με τον Ομπάμα κλπ, κλπ; Δεν θυμάμαι ποιος το 'χε πει, αλλά πριν από αρκετό καιρό είχα διαβάσει μια ατάκα εκπληκτική: "αν ο αμερικάνος πρόεδρος κυβερνούσε πραγματικά το αξίωμα του προέδρου θα είχε καταργηθεί". Καλή τη πίστει να εκλάβω ως υπερβολική αυτήν την άποψη. Τα ερωτήματά μου είναι όμως πολλά, και ιδού το πρώτο. Πριν λίγες μέρες άκουγα σε μια εκπομπή (νομίζω από τον Παπαχελά) μια αριστουργηματική ανάλυση για τις φετινές εκλογές. Και άκουσα πράγματα που δεν είχαν ξαναειπωθεί πριν ή μετά των εκλογών. Ένα εκ των οποίων ότι αν κέρδιζε ο Μακ Κέην θα γινόταν αυτομάτως ο γηραιότερος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ενδιαφέρον, ε; Διότι σε μια τέτοια περίπτωση ουσιαστικά το υπ'αριθμόν ένα πρόσωπο της κυβερνήσεως γίνεται αυτομάτως ο/η αντιπρόεδρος, ήτοι αυτή η Πέιλιν -πως διάολο την έλεγαν. Μία τύπισσα που απεδείχθη άκρως επιθετική, πολεμοχαρής και παντελώς άσχετη με το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι. Μέχρι και μέσα από τους ρεπουμπλικάνους τα άκουσε για την υπερβολική ασχετοσύνη της. Να τα δούμε λίγο πιο σφαιρικά δηλαδή: πρακτικά οι ίδιοι οι ρεπουμπλικάνοι επέλεξαν ένα δίδυμο που έμοιαζε να είνια ακατάλληλο για την προεδρία. Ή τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω. Θυμηθείτε κάτι από το παρελθόν: Δουκάκης. Πως είχε χάσει τις εκλογές από τον (πατέρα) Μπους; Από μία ερώτηση σε debate. Από μία και μόνο ερώτηση που όχι δεν απάντησε, αλλά σκάλωσε για λίγα δευτερόλεπτα αμήχανος. Παρακολουθώντας λοιπόν την προεκλογική εκστρατεία των ρεπουμπλικάνων, αυτό που έβλεπα ήταν ότι ο Μακ Κέην το γύρναγε συνήθως σε κατηγορίες κατά του Ομπάμα, σε χιουμοριστικές ατάκες κλπ, ενώ από την άλλη μεριά η επίδοξη αντιπρόεδρός του απλά κατηγορούσε δεξιά κι αριστερά επειδή απλά δεν ήξερε (μήτε μπορούσε) να απαντήσει. Όπως και ο Μακ Κέην...
Αυτό δεν ήταν... πολύ βολικό για τον Ομπάμα; Μιλάμε για έναν Ομπάμα με εκπληκτική ευφράδεια λόγου, έτσι; Και που ούτως ή άλλως είχε όλες τις υπόλοιπες συνθήκες ευνοϊκές: προήλθε από μια μεγάλη άχη με την Χίλαρυ, η οποία αυτομάτως προσέδιδε στους Δημοκρατικούς κάτι το απολύτως ριζοσπαστικό (για τα εξαιρετικά σωβινιστικά αμερικανικά δεδομένα): σε ενδεχόμενη νίκη θα έβγαζαν είτε τον πρώτο αφροαμερικάνο είτε την πρώτη γυναίκα. Για τον μέσο αμερικάνο μια τέτοια εξέλιξη ήταν κάτι σαν κατέρρευση ενός ολόκληρου κόσμου και δημιουργία ενός άλλου. Ταυτόχρονα, ήταν νομίζω η πρώτη φορά που ακούστηκε τόσες φορές με διάφορους συσχετισμούς το όνομα του δολοφονηθέντος Τζόν Κένεντυ, που ίσως να παραμένει διαχρονικά ο πιο αγαπητός πρόεδρος των Αμερικανών. Μήπως όλα αυτά (και πολλά άλλα) είναι υπερβολικά συμπτωματικά; Αναρωτιέμαι δηλαδή...

Είναι προφανές ότι ο Ομπάμα είναι οραματιστής. Είναι προφανές πως θέλει ν'αφήσει έργο. Δεν το θεωρώ τυχαίο ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ακούστηκαν τόσες πολλές θέσεις για κοινωνική πολιτική. Μήπως ομως έχουμε ξεχάσει την παροιμία που λέει "όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι"; Λέω, μήπως;...

Αυτήν τη στιγμή οι ΗΠΑ επιχειρούν στρατιωτικά σε (επισήμως) δύο χώρες: Αφγανιστάν και Ιράκ. Αν ρωτήσουμε τον κόσμο (αμερικάνους και μη) πολύ αμφιβάλλω αν θα θυμάται κανείς πότε ξεκίνησαν αυτές οι επιχειρήσεις. Η ουσία είναι ότι πάνε πολλά χρόνια ήδη. Το να αποσύρεις τα στρατεύματά σου είναι μία μεγάλη κουβέντα και κυρίως, με πολλά παρατράγουδα. Η βαριά βιομηχανία των ΗΠΑ αποτελείται από 3 μεγάλα κομμάτια: πολεμική βιομηχανία, κινηματογραφική βιομηχανία και αυτοκινητοβιομηχανία. Βρισκόμαστε εν μέσω (ή ίσως και στην αρχή, ουδείς γνωρίζει ακόμη) μιας τεράστιας οικονομικής κρίσης η οποία έχει την καρδιά της μέσα στις ΗΠΑ. Ήδη η αυτοκινητοβιομηχανία βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Δεδομένου ότι όλα τα παρελθόντα χρόνια οι αμερικάνοι όποτε είχαν ανάγκη από δολάρια, απλά τύπωναν (δίχως να υπάρχει αντιστοιχία στα εθνικά αποθέματα χρυσού) αν η αμερικανική οικονομία καταρρεύσει αυτομάτως θα μιλάμε για ολοκληρωτική καταστροφή. Σκεφτείτε το απλά: κάθε φορά που το πετρέλαιο ανέβαινε, όλες οι οικονομίες του κόσμου δεινοπαθούσαν. Οι αμερικάνοι όμως απλά τύπωναν δολάρια για να το αγοράσουν (αφού τα δικά τους αποθέματα δεν τα χρησιμοποιούν βάσει πολιτικής στρατηγικής). Μέσα σε όλα, το αμερικανικό τραπεζοοικονομικό σύστημα είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Το ερώτημα λοιπόν, κατά πόσον είναι δυνατόν να αποσυρθούν τα αμερικανικά στρατεύματα είναι ακανθώδες. Είτε αρέσει, είτε όχι, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, η αμερικανική πολεμική βιομηχανία είναι αυτή που στηρίζει την αμερικανική οικονομία (σιχαμερή ως σκέψη, αλλά ζοφερή πραγματικότητα). Το να πει ό Ομπάμα "αποσύρω τα στρατεύματα όπως το δεσμεύτηκα" είναι μια απόφαση που μπορεί να κρίνει ολόκληρο το μέλλον. Γιατί τα λέω όλ'αυτά;
Διότι ο Ομπάμα μπορεί όντως να θέλει. Το μέγα ερώτημα είναι όμως αν μπορεί.

Ας υποθέσουμε ότι πραγματοποιεί την προεκλογική του δέσμευση. Αυτομάτως και το δεύτερο μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής οικονομίας καταρρέει. Οι τράπεζες δεδομένου ότι πληρώνουν τα λάθη (τους) του παρελθόντος (καθώς και την αδηφαγία τους) δεν μπορούν να το στηρίξουν. Εξάλλου πως να το στηρίξουν όταν για τις ίδιες ζητούν κυβερνητική βοήθεια; Τι μένει; Το Χόλυγουντ. Αμελητέα ποσότητα, διότι το αμερικανικός κινηματογράφος κατά κύριο λόγο ασχολείται με την προπαγάνδα και τίποτε άλλο. Ας συγκεφαλαιώσουμε λοιπόν. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έχουμε τις τράπεζες έτοιμες προς κατάρρευση, τις αυτοκινητοβιομηχανίες έτοιμες προς κατάρρευση, τις πολεμικές βιομηχανίες έτοιμες προς κατάρρευση, το στεγαστικό σύστημα έτοιμο προς κατάρρευση (εξάλλου από εκεί ξεκίνησαν όλα), το δολάριο πολύ αποδυναμωμένο, την κυβέρνηση των ΗΠΑ να αδυνατεί να πράξει ό,τι και στο παρελθόν, να τυπώσει δηλαδή χρήμα για να ανταπεξέλθει. Συνεπώς που θα βρει ο Ομπάμα τα έσοδα για να εκπληρώσει όλες τις κοινωνικές προεκλογικές δεσμεύσεις του; Είνια ένα καλό ερώτημα αυτό. Σε αυτό το σημείο μην ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό: σε όσες ερωτήσεις είχαν γίνει στον Ομπάμα σχετικά με το Ιράν, πρακτικά ουδέποτε απέκλεισε το ενδεχόμενο να εισβάλλουν οι ΗΠΑ και εκεί. Οπότε μάλλον το καλάθι που κρατάμε πρέπειθ να γίνει ακόμη μικρότερο μου φαίνεται...

Μήπως είμαι υπερβολικός; Χμ, δε νομίζω, ειλικρινά. Το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να φτιάξω ένα παζλ με τα υπάρχοντα κομμάτια. Όχι ότι τα ξέρω όλα τα κομμάτια, αλλά κάποια εξ αυτών τα γνωρίζουμε όλοι και μου κάνει μεγάλη εντύπωση το ότι "κολλάμε" μόνο σε μερικά παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα. Μπορεί ο Ομπάμα να αποδειχθεί ο καλύτερος αμερικάνος πρόεδρος όλων των εποχών. Ουδείς το αποκλείει. Μπορεί να μην το αφήσουν να κάνει τίποτε. Μπορεί να μην καταφέρει να κάνει τίποτε. Ουδείς γνωρίζει. Πάντως προτιμώ να είμαι επιφυλακτικός και τελικά ο κόσμος να αλλάξει όντως προς το καλύτερο, παρά να τρέφω ελπίδες και τελικά να (ξανα)πέσω από τα σύννεφα...

Διότι κι ο Κλίντον δημοκρατικός ήταν και πρακτικά μόνο με πίπες ήθελε ν'ασχολείται, αλλά τα βούτηξε κι αυτός τα χέρια του στο αίμα, όπως σταθερά γίνεται εδώ και πάμπολλα χρόνια.
Θα δείξει...