Κι επειδή πλέον είμαστε σε ευθεία Up the Hammers, θα προετοιμάσω λίγο το έδαφος ανασύρωντας τις 2 κριτικές που είχα γράψει στο παρελθόν κάπου για τα UTH-I και ΙΙ αντίστοιχα (με την πρώτη ευκαιρία θα βάλω και φωτογραφίες).
Η προετοιμασία του ΙΙΙ, θα ακολουθήσει πάραυτα...
(παρακαλώ, όποιος δεν αντέχει το μπινελίκωμα ή αντιμετωπίζει προβλήματα υψηλής πιέσεως και λοιπές καρδιοαγγειακές δυσλειτουργίες να μην συνεχίσει παρακάτω!)
UP THE HAMMERS I, 27-5-2006
Εγάμησε.
Έτσι, για να μπω στο ψητό από την αρχή. Τι να πρωτοπώ και τι να πρωτογράψω.
Δεν λέω και τι να πρωτοθυμηθώ διότι αυτά τα γεγονότα απλούστατα ΔΕΝ ξεχνιούνται.
Κατ' αρχήν να πω πως πρόκειται για το ελληνικό KIT (Keep It True), το οποίο έγινε με πρωτοβουλία του Μάνου, κιθαρίστα των Battleroar συν την υποστήριξη κάποιων underground Κύκλων, όπως επί παραδείγματι της Eat Metal Records (Hail!).
Συμμετείχαν τα εξής συγκροτήματα (με την αυτήν σειρά): Sacred Blood (Ελλάδα), Assedium (Ιταλία), Strikelight (Ελλάδα), Powervice (Ολλανδία), Desperation (Βέλγιο), RAM (Σουηδία), Malediction (Γαλλία), Metal Inquisitor (headliners, Γερμανία).
Οι Sacred Blood (πρώην Sacred) με ένα μόλις demo (ως Sacred) στο ενεργητικό τους, αλλά με σχεδόν έτοιμο δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα από την Eat Metal Records ήταν αρκετά δυναμικοί, αρκετά ζεστοί, αν και όχι ιδιαίτερα άνετοι, δείγμα του ότι δεν έχουν πάρει τον αέρα των lives ακόμη. Όμως πρόκειται για ένα πολύ καλό γκρουπ όπως έδειξαν κι επί σκηνής παρά τα κάποια λαθάκια τους παίζοντας παλιά και νέα τραγούδια τους. Απολαυστικοί και το σημαντικότερο, με μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.
Οι Assedium βασικά ήταν το μοναδικό συγκρότημα που δεν με ενθουσίασε και αυτό διότι
αυτό το αβέρτα πάγκα επικό στυλ τους δεν είναι και η καλύτερη φάση για έναν speedthrasher όπως ο υποφαινόμενος. Τα τραγούδια τους ομολογώ πως ήταν πορωτικά, ο κόσμος συμμετείχε ενεργά, απλά δεν ήταν το στυλ μου. Τον χαβαλέ μου τον έκανα και με το παραπάνω. Τον δε τραγουδιστή θα τον χαρακτήριζα τουλάχιστον... θεό! Με μπλούζα της εθνικής Ελλάδος επί σκηνής (Zagorakis! ) και ψάχνοντας τους στίχους των περισσοτέρων κομματιών στο πάτωμα αλλά και με το όλο σουλούπι του έκλεψε την παράσταση! Και μην βιαστεί κανείς να τον χαρακτηρίσει άσχετο κλπ, κλπ. Το παιδί είχε κυριολεκτικά μόλις μία εβδομάδα με το συγκρότημα αφού ο προηγούμενος έκοψε λάσπη (ή τον "έφυγαν" ενδεχομένως, δε γνωρίζω). Ίσως άλλο συγκρότημα να είχε εγκαταλείψει το φεστιβάλ. Αυτοί όχι.
Strikelight και τα μυαλά στα κάγκελα. Και διόλου τυχαίο ή συμπτωματικό πως έγινε ΤΗΣ πουτάνας κάτω. Πολύ μεγάλη μπάντα, από τις καλύτερες που διαθέτουμε. Και κάτι ακόμη σημαντικό: πολύ συναυλιακή. Από αυτές που ποτέ δε βαριέσαι, που πάντοτε σε διασκεδάζουν, που γουστάρεις να τις βλέπεις ξανά και ξανά. Με παλαιά άσματα συν κάποια νέα τραγούδια από αυτά που ετοιμάζονται σιγά σιγά για το δεύτερό τους άλμπουμ έκαναν αυτό που έπρεπε, Μας άλλαξαν τα φώτα. Και γαμώ...
Οι Powervice εξ Ολλανδίας βγήκαν στη συνέχεια και η... ζημιά συνεχίστηκε. Κατ' αρχήν σε
άλλους απέδειξαν ενώ σε άλλους υπενθύμισαν γιατί η ολλανδική underground σκηνή παραμένει η καλύτερη στην Ευρώπη (και πως να μην είναι με τις γκρουπάρες που'χει βγάλει). Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στον τραγουδιστή, ο οποίος πρέπει να μεγάλωσε με φωτογραφία του Tyrant (Jag Panzer) πάνω από το κεφάλι του. Απίστευτη φωνάρα, εκπληκτικές κορώνες. Το συγκρότημα αρκετά maidenικό σε αρκετά σημεία (και καλά κάνει) και αυτό δεν είδα να ενοχλεί κανέναν, Εξαιρετική εμφάνιση, εκπληκτικά τραγούδια, μεγάλη μπάντα με προοπτικές. Περιμένω ήδη πως και πως το δεύτερό τους demo.
Desperation για τη συνέχεια. Από τις μεγάλες ελπίδες του Βελγίου και δεν διέψευσαν τις
προσδοκίες μας. Με ένα ποτ πουρί από παλιά και νέα τραγούδια, αν και με μόλις ένα demo στο ενεργητικό τους μας πήραν τ'αφτιά. Πολύ ωραίο ή μάλλον εξαιρετικό θα έλεγα και σχετικά βαρύ power, σύγχρονο από πολλές απόψεις αλλά με αυτό το αξεπέραστο συναίσθημα της δεκαετίας του 80. Εγάμησαν ανελέητα κι αυτοί.
RAM και τα μυαλά στα κάαααααγκελααααααααααααααααα!!!!! Χαμός, χάος, οι ορδές επελαύνουν, η καταστροφή θεωρείται βέβαιη, όσο και η νίκη! Πανηγύρι από τα ελάχιστα. Από τις μεγαλύτερες ελπίδες του μέταλ γενικώς (και ειδικώς) και παγκοσμίως. Με ένα ασύλληπτο play list που περιείχε τραγούδια τόσο από το πρώτο ΕΡ τους όσο κι από τν σχετικά πρόσφατο δίσκο τους, με έναν frontman εκπληκτικό μας πήραν τα πάσα, απλά εύκολα και γρήγορα. Μετά τους RAM μετά βίας μπορούσα να μιλήσω. Ευτυχώς που το επόμενο διάλειμμα βοήθησε κάπως... Αυτά είναι!
Malediction από τη Γαλλία. Ίσως η μεγαλύτερη ελπίδα του ιστορικού κι εκπληκτικού
συνάμα γαλλικού μέταλ εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Ειδικά με δαύτους έχει γίνει χαμός σε όλη την Ευρώπη. Όταν έχεις ακούσει και τους δυο δίσκους τους το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αδημονείς να τους δεις και live. Και μας αποζημίωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ειλικρινά, καλύτερα δεν γινόταν. Απίστευτη εμφάνιση από μια απίστευτη μπάντα. Τι άλλο να θέλει κανείς από ένα τέτοιο φεστιβάλ....
Τι άλλο να θέλει; Μα φυσικά του METAL INQUISITOR! Την υπεργκρουπάρα εκ Γερμανίας (Koblenz). Με αρκετά demo στο ενεργητικό τους, ένα τεραστίων διαστάσεων εφτάϊντσο συν δυο δισκάρες που αμφότερες είναι από τις αγαπημένες μου μας έκαναν την τιμή να παρακολουθήσουμε ένα από τα καλύτερα live που έχουν γίνει στην Ελλάδα. Κυριολεκτικά. Απίστευτη ενεργητικότητα, τρομερή επαφή με το κοινό. Το τι έγινε απλά δεν περιγράφεται με λόγια. Για κάτι περισσότερο από μία ώρα μας κεραυνοβόλησαν με το απίστευτα "βρώμικο" heavy/power/speed στυλ τους, έπαιξαν μάλλον όλα τα "άσματα" συν αρκετά ακόμη. Και μακάρι να μπορούσαν να παίξουν κι άλλα.
Παρελειπώμενα: όλοι μια παρέα. Έλληνες και ξένοι οπαδοί, αλλά και τα ίδια τα συγκροτήματα. Συνολικά κάπου στα 200 άτομα (μαζί με τις μπάντες). Εθεάθησαν άτομα που είχαν έρθει από τη Γερμανάι για να δουν το φεστιβάλ (πως είπατε;!). ομοίως από Ιταλία, ενώ σε κάποιο σημείο πέτυχα και μια παρέα Ρώσων (ή Γιουγκοσλάυων, με τη φασαρία δεν κατάλαβα). Χώρια τους Γάλλους που είχαν έρθει για τους Malediction. Και πόσοι άλλοι μπορεί να ήταν ακόμη. Από την underground κοινότητα του λεκανοπεδίου ήμασταν αρκετοί αλλά δυστυχώς όχι όλοι. Οι απουσίες όμως καλύφθηκαν από εκδρομείς από όλη την Ελλάδα. Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει και το εννοώ. Αυτό το οικογενειακό κλίμα πραγματικά σε συγκινεί. Κόσμος να διασκεδάζει. Λίγοι μεν, αλλά πολύ καλοί. Τα γκρουπ να καραγουστάρουν. Είναι απίστευτη η απόδοση ενός συγκροτήματος επί σκηνής όταν ξέρει πως από αυτό το φεστιβάλ ούτε πλούσιο θα γίνει, ούτε πιο γνωστο. Βγαίνει ασύλληπτη ενέργεια. Είναι πραγματικό. Ούτε φανφάρες, ούτε υπερβολές, ούτε περιττές αηδίες. Απλά πραγματικό. Τα γκρουπ απλά γουστάρουν που παίζουν κι ο κόσμος απλά γουστάρει που παρακολουθεί.
Ήδη έχει ανακοινωθεί στη σχετική σελίδα (www.up-the-hammers.gr) το πρώτο σχήμα για το επόμενο UTH, οι πορτογάλλοι Ironsword, οι άρχοντες του barbaric metal. Και εννοείται πως ανεξαρτήτως ποια θα είναι τα υπόλοιπα συγκροτήματα τουλάχιστον εγώ θα είμαι εκεί. At any cost.
Ηθικό δίδαγμα: τι έχω να πω; Να πάτε στο.. rockwave παιδια μου. Να πάτε. Και πάρτε και το δικό μου εισιτήριο. Δώστε 40 ευρώ ή πόσο πιο πάνω κάνει για ένα εισιτήριο με τον ήλιο και τη σκόνη να σας τρώνε όλη την ώρα, με ορθοστασία και μαύρο χάλι, με ταλαιπωρία σε διαδρομές και παρκαρίσματα, με αγκωνιές και συνωστισμούς κλπ, κλπ. Εμείς για άλλα είμαστε, όχι για rockwave. Εμείς είμαστε για 10ωρα φεστιβάλ με εισιτήριο 20 ευρώ και συγκροτήματα που δεν παίζουν από συνήθειο αλλά επειδή το γουστάρουν.
Ο πολύς ο κόσμος τρώει κρέας. Φάτε κι εσείς. Κι αφήστε για εμάς τα ψαράκια που είναι και πιο νόστιμα και πιο υγιεινά...
HEAVY METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
UP THE HAMMERS II, 20/21-4-2007
Μέρα πρώτη (warm up)...
ΆΘλια κατάσταση, απαράδεκτα πράγματα γενικώς, απογοήτευση... Ναι, οι δογματικοί εχθροί του underground θα ήθελαν πολύ να είναι έτσι. Δυστυχώς όμως τους χαλάσαμε τα σχέδια και τους δώσαμε και μερικές σόδες για να το χωνέψουν...
Η προθέρμανση του κυρίως φεστιβάλ, που μόνο προθέρμανση δεν ήταν, μας άλλαξε τα φώτα και μας έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση: όλοι προσπαθούσαμε να εξοικονομήσουμε δυνάμεις (και λαρύγγια) για το κυρίως φεστιβάλ και το να κρατηθείς ήταν πολύ δύσκολο, το δε δίλημμα μεγάλο (τελικά, δυστυχώς ενδώσαμε όλοι)...
Πρώτοι βγήκαν οι Ιρλανδοί Steel Tormentor: πολύ ωραίο στρωτό heavy metal, ενίοτε μελωδικό (με δύναμη όμως), ενίοτε πιο γρήγορο. Ενδιαφέρουσες εναλλαγές στη μουσική τους. Λίγο "παγωμένη" σκηνική παρουσία ομολογουμένως, στην αρχή ιδίως, γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο μιας κι επρόκειτο για την πρώτη έξοδό τους από τη χώρα τους. Τα πήγαν πολύ καλά, δεδομένου του αναμφισβήτητου τρακ που είχαν και η παρουσία τους κρίνεται θετική.
Cauldron για τη συνέχεια: ήδη είχα συγκεντρώσει πληροφορίες και ανέμενα πως και πως να
τους δω και η "αποζημίωση" ήταν όντως ικανοποιητικότατη. Εκπληκτικό τρίο από το Τορόντο του Καναδά που έφερε πολλές αναμνήσεις στο μυαλό μας. Με το δυναμικότατο heavy/power/έως και speed σε πάμπολλα σημεία στυλ τους, άνετοι και χαλαροί μας σφυροκόπησαν ανηλεώς κι ανέβασαν αρκετά τον πήχυ. Το μόνο αρνητικό τους, το λίγο κρύο χιούμορ του τραγουδιστή/μπασίστα, αλλά αυτό φυσικά ουδόλως επηρέασε τη μουσική. Πάρα πολύ καλή εμφάνιση, στο ύψος των περιστάσεων ως αναμένετο.
Litany: δεν μας ήταν άγνωστοι και ξέραμε τι να περιμένουμε. Ναι μεν doom (μα πολύ doom ρε παιδάκι μου), με άνεση επί σκηνής και δυναμικότατες εκτελέσεις έδωσαν ρέστα. Ούτε καν το ατύχημα δεν τους πτόησε... Ποιο ατύχημα; Ναι, όπως είπαμε ήδη η εμφάνισή τους ήταν δυναμικότατη, τόσο δυναμική που ο ντράμερ έσπασε τη μια μπότα με αποτέλεσμα να χρειαστεί στη μέση της μεφάνισής τους αλλαγή ολόκληρη η κάσα! Εκπληκτική η κίνηση του τραγουδιστή τους, Νίκου, στο τελευταίο (ομώνυμο) τραγούδι να κατέβει στο κοινό και να το τραγουδήσει ως οπαδός με πρόσωπο προς το συγκρότημα απολαμβάνοντας παράλληλα τα όσα έκανε το συγκρότημα
Battle Ram: χαμός! Πανικός! Οι ιταλικές ορδές επέλασαν και δεν άφησαν αιχμαλώτους.
Εκπληκτική σκηνική παρουσία, απίθανες εκτελέσεις, σε μεγάλα κέφια όλα τα μέλη της μπάντας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Παρόλο που ήξεραν τι να περιμένουν (αφού έχουν ξανάρθει στην Ελλάδα), το γούσταραν πάρα πολύ διότι αποθεώθηκαν κατ' επανάληψη. Ειδικά στο Battering Ram έγινε της κολάσεως... Τεράστια εμφάνιση.
Battleroar: χαμός... Τι να πρωτοπείς... Ο Μάνος και η παρέα του διατήρησαν τα στάνταρ σε υψηλότατα επίπεδα όπως ήταν και το
αναμενόμενο. Τα σπαθιά έδιναν κι έπαιρναν, ο κόσμος σεληνιασμένος μετατωπιζόταν από το ένα σημείο στο άλλο. Η απόδοση του συγκροτήματος, λίαν επιεικώς άψογη (είπαμε, μόνο warm up δεν ήταν η χθεσινή μέρα). Ο Marco και πάλι σε τεράστια κέφια με το σύνηθες χαμόγελο στα χείλη όλη την ώρα ανένασε τον κόσμο όσο πιο πολύ επέτρεπαν οι ανοχές (του κόσμου). Το κλείσιμο δε, ήταν ποίημα, με τον πολύ Kenny Powel να ανεβαίνει για τζαμάρισμα μαζί με τους Battleroar. Ναι, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο κύριος Powel άφησε την ησυχία του σπιτιού του, πέταξε πάνω από έναν ωκεανό διασχίζοντας μια ολόκληρη ήπειρο για να παρευρεθεί στο φεστιβάλ. Λεπτομέρειες επί τούτου όμως, μαζί με την υπόλοιπη... χολή μου αύριο...
Μέρα Δεύτερη
Κάποιες φορές πρέπει να είσαι σαφής και σύντομος:
Μιλάμε για ρεσιτάλ... Έβλεπες κόσμο να φεύγει εξουσθενωμένος, να σέρνεται, σβέρκους σαν τελικό σίγμα. φωνές που παρέπεμπαν σε ταινίες τρόμου b-movies... Σήμερα μάλλον προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας... Το τι "ξύλο" έπεσε, δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια...
Το να είσαι έξω από το Underworld ξέροντας πως επιτέλους έφτασε η στιγμή να δεις συγκροτήματα που ούτε στον ύπνο σου δεν θα'βλεπες, όπως και να'χει σε τσιτώνει. Ειδικότερα όταν έχει προηγηθεί και "ζέσταμα" σαν αυτό της Παρασκευής, που όπως και να το κάνουμε εμπεριείχε και ένα "υπονοούμενο".
Από οργανωτικής πλευράς το φεστιβάλ κύλισε άψογα. Αντίθετα με πέρσυ όπου υπήρχε και σχετική απειρία, το "ωράριο" τηρήθηκε σχεδόν απόλυτα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ο χώρος (μιλάμε ότι σκάσαμε...), όπως είπε κι ο Γρηγόρης επί σκηνής όμως, κατά πάσα πιθανότητα το φεστιβάλ θα γίνεται σε μεγαλύτερο μαγαζί από τον επόμενο χρόνο...
Λίγο μετά τις 3.30 βγήκαν οι Convixion. Και έγινε χαμός μιλάμε... Ο Νικόλας των Strikelight είναι μια από τις πιο πορωμένες και πορωτικές φυσιογνωμίες της ελληνικής underground σκηνής, πράγμα που μεταδίδει και στη μουσική του. Εκπληκτική σκηνική παρουσία, απίστευτες εκτελέσεις των κομματιών, τρομερή πόρωση σε όλους... Νομίζω από τα καλύτερα "ανοίγματα" σε συναυλίες που'χουν γίνει ποτέ. Τραγούδια απλά, πολύ γρήγορα, με ένα αίσθημα άλλων εποχών. Θεωρητικά θα έπρεπε να κάνουμε λίγη οικονομία δυνάμεων σε ένα φεστιβάλ, αλλά με τούτους εδώ όχι οικονομία δεν κάναμε, αλλά μας ξεπάτωσαν κιόλας... Όχι ότι στο Ausgebombt έγιναν λίγα, αλλά ειδικά στο Drink Metal που έκλεισε το σετ τους έγινε κυριολεκτικά το έλα να δεις... Άψογοι...
Σε περίπου 2 εβδομάδες κυκλοφορεί το demo τους από την Eat Metal.
Dark Nightmare για τη συνέχεια. Εξαιρετική μπάντα από τα Γρεβενά, η οποία ένεκα των
"συνθηκών" στα live είναι μεταμορφωμένη πάντοτε προς το καλύτερο (τα demo τους έχουν λίγο μπουκωμένο ήχο). Αν και πιτσιρικάδες, έχουν ήδη πάρει τον αέρα των Live, με αποτέλεσμα να είναι πολύ άνετοι. Με εξαιρετικές συνθέσεις για όλα τα γούστα (από κλασικά heavy τραγούδια έως powerιές) νομίζω ικανοποίησαν άπαντες τους παρευρισκομένους. Χαμός έγινε και με την "απαιτούμενη" διασκευή Doomsword, παρουσία του τραγουδιστή τους Deathmaster ο οποίος είχε έρθει από την Ιταλία για το φεστιβάλ. Σταθερή αξία οι "μικροί", πολύ καλή εμφάνιση.
Old Season: εδώ είχα ένα πρόβλημα είναι η αλήθεια. Οι ταχύτητες ήταν λίγο χαμηλές για τα στάνταρ μου. Παρακολούθησα λίγο και αναγκάστηκα να εκμεταλλευθώ την ευκαιρία να κατεβάσω κανά σουβλάκι μιας και είχε κόψει λόρδινγκ. Επικό συγκρότημα οι Ιρλανδοί, έκαναν καλή εμφάνιση, αλλά λεπτομέρειες δεν μπορώ να δώσω διότι είδα λίγα πράγματα. Αν κρίνω πάντως από "ειδικούς" οι οποίοι αποχώρησαν στους καναπέδες σε σχεδόν... "κωματώδη" κατάσταση μετά απ'αυτούς, πρέπει να έκαναν πολύ καλή εμφάνιση.
Holy Martyr: της καριόλας! Ένα συγκρότημα που περίμενα πως και πως να δω... Α-Π-Ι-
Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο-Ι. Οι Ιταλοί έχουν μια εκπληκτική σκηνική παρουσία γενικώς. Ειδικότερα όμως όταν έρχονται στην Ελλάδα σεληνιάζονται. Στην πραγματικότητα θα ήθελα να δω επί σκηνής ό,τι έχουν ηχογραφήσει, αλλά αυτό ήταν φυσικά αδύνατο. Έτσι, είμαι εξαιρετικά ικανοποιημένος από το play-list που διάλεξαν, που περιείχε τραγούδια από όλες της δουλειές τους (ακόμη κι από το επικείμενο άλμπουμ τους). Ειδικότερα στο Warmonger έγινε χαμός, παρά το απρόοπτο που συνέβη: όταν σου σπάει η βασική χορδή με αποτέλεσμα να βγει ουσιαστικά με μια κιθάρα, δεν είναι λίγο. Κι όμως ο κόσμος δεν έδειχνε να ενοχλείται, παρά την αμηχανία του Ivano (ο οποίος ζήτησε και συγγνώμη κιόλας, λες και το'χε κάνει επίτηδες). Εντωμεταξύ ο τραγουδιστής, Alex, είναι θεός! Με μια απίστευτη "κωλόφατσα", συνδυαζόμενη με την εκπληκτική σκηνική του παρουσία (και ερμηνεία) ανέβαζε τον κόσμο στα ύψη. Ειδικά στην "εισαγωγή" του Call to Arms όπου φώναξε πορωμένα "Σπαρτιάτες, έτοιμοι για μάχη;" έγινε κόλαση... Άψογοι...
Twisted Tower Dire: με μεγάλη εμπειρία στο ενεργητικό τους δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά, παρά μόνο να την αξιοποιήσουν. Και μάλλον σε αυτό αρκέστηκαν. Εξαιρετικά δυνατή μουσική παρουσία, με ένα ποτ-πουρί από όλες τις δουλειές τους, άνετοι και επαγγελματίες, έδειξαν πως μια συναυλία δεν χρειάζεται να περιέχει φανφάρες για να είναι σωστή και επιτυχημένη και να σου μείνει. Πολύ δυνατές οι εκτελέσεις των κομματιών, ειδικά στα Isle of the Hydra και Witches Eyes έγινε το έλα να δεις...
Piledriver: Τελικά κάποιες φορές είναι να απορείς πραγματικά. Οι Piledriver ήταν ανέκαθεν ένα μυστήριο συγκρότημα: με δυο μυθικούς δίσκους προ 20 ετών, για τους οποίου περισσότερα
είχε κάνει ο DeFeis παρά οι ίδιοι, με μια τεράστια παύση στο ενδιάμεσο (μέχρι σήμερα δηλαδή) όπου ο Kirchin έκανε κάποιες απόπειρες να βγάλει μουσική με άλλα σχήματα και στην καλύτερη περίπτωση ήταν όλες αποτυχημένες, κι όμως βγήκαν κι έπαιξαν τα κέρατά τους... Μιλάμε ότι δεν έμεινε κεφάλι όρθιο. Απίστευτη παρουσία επί σκηνής, εκτελέσεις άψογες (λίαν επιεικώς), με έναν Kirchin σε τεράστια κέφια. Χαβαλές ανέκαθεν ο Kirchin, "χλεύαζε" (δίχως το μικρόφωνο) το κοινό σε όλη τη συναυλία (I will drink your blood... yeah, you will suffer κλπ), απολαμβάνοντας την αποθέωση στο έπακρο. Στο guitar solo μάλιστα, είχε πάει στην δεξιά γωνία μαζί με τον μπασίστα και απαξίωναν τον κιθαρίστα με μορφασμούς και χειρονομίες. Πολύ δυνατή εμφάνιση, δεν έμεινε κολυμπιθρόξυλο όρθιο... Όσον αφορά τα "χιτ", παίχτηκαν σχεδόν όλα (αν κι εδώ που τα λέμε, σχεδόν όλα τα τραγούδια τους "χιτ" είναι)... Τρομερή εμφάνιση... Κυριολεκτικά οδοστρωτήρες.
Μόνο μια απορία έχω... Εμείς είχαμε σκάσει εκεί μέσα. Αυτοί με τις μάσκες τους πως διάολο δε λιποθύμησαν;
Adramelch: περισυλλογή κι αυτοσυγκέντρωση. Κάπως έτσι έβγαλα την εμφάνισή τους. Είχα "αράξει" στην πρώτη σειρά και απολάμβανα αυτό το μεγαλειώδες συγκρότημα που έπαιζε παπάδες. Νομίζω πως πρέπει να ήταν μια από τις πλέον "τεχνικές" εμφανίσεις που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα (ειδικά αυτός ο μπασίστας ρε πούστη μου, τι έκανε το άτομο...). Υψηλά τα στάνταρ του συγκροτήματος, υψηλού επιπέδου και η εμφάνισή του. Σε τεράστια κέφια όλο το συγκρότημα, απέδωσε εκπληκτικά διάφορα τραγούδια κι από τους δύο δίσκους τους. Συγκινητική η στιγμή όπου ο τραγουδιστής, Vittorio, ευχαρίστησε τον κόσμο, όχι για την παρουσία του 
μόνο, αλλά κυρίως επειδή με την επιμονή του δεν άφησε τους Adramelch να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (και είναι όντως γεγονός αυτο που είπε, ότι η Ελλάδα και η Γερμανία είναι οι δυο χώρες, χάρη στις οποίες οι Adramelch υπάρχουν σήμερα, έστω και με μια ενδιάμεση παύση 17 ετών). Συγκλονιστική εμφάνιση, που νομίζω πρέπει να μελετηθεί (και κυριολεκτώ). Η μουσική των Adramelch θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια μουσικής, και δεν κάνω καθόλου πλάκα...
Και επιτέλους φτάνει η στιγμή που όλοι περιμέναμε εναγωνίως.
Το ολλανδικό συγκρότημα-μύθος Defender είναι επιτέλους στην Ελλάδα. Προσωπικά, ανατρίχιαζα και μόνο με την σκέψη του τι επρόκειτο να δώ κι ακούσω, αλλά λόγω τιμής αυτό
που έγινε δεν μπορούσα να το φανταστώ.
Κατ' αρχήν, όταν συνειδητοποίησα ότι οι Defender έπαιζαν live την... ιστορία τους, κοκκάλωσα. Η συναυλία αποτελείτο από τρία μέρη: στο πρώτο, ήταν το αρχικό Line-up, με τον Bart van Rixel στις κιθάρες αντί του Henk Verheul, με το οποίο έπαιξαν τραγούδια της εποχής. Στη συνέχεια ο Bart αποχώρησε για να ανέβει στη σκηνή ο Henk, ο οποίος και συνέχισε ως το τέλος, για να περάσουμε δηλαδή στην μυθική City ad mortis-εποχή (όπου και έγινε χαμός). Λίγο αργότερα ήρθε η ώρα του μπασίστα Harm Noort να αποχωρήσει από την σκηνή για να αντικατασταθεί από τον παρόντα μπασίστα Arwin Vengers. Στο τέλος, ανέβηκαν στη σκηνή τόσο ο Bart όσο και ο Harm για να γίνει μια εκπληκτική εκτέλεση του Defender από την... επταμελή πλέον μπάντα και κάτω να γίνεται της κολάσεως.
Αν υπάρξει κανείς που να έχει έστω κι ένα παράπονο από τους Defender, μάλλον ήταν σε άλλη συναυλία. Από πλευράς τραγουδιών νομίζω έπαιξαν τα πάντα (City ad mortis, Died for you, Labour Liberates, Deadly Perill κλπ, κλπ), ενώ εξαιρετικές ήταν και οι... τρεις, παρακαλώ, διασκευές (Metal Church, Don't need your money honey, Alison Hell). Από εκτελεστικής απόψεως, οι Ολλανδοί ήταν τουλάχιστον τέλειοι. Δεν πα να περνούν τα χρόνια, σε κάποιους ανθρώπους με έμφυτα ταλέντα αυτό λίγα σημάδια αφήνει, και ιδίως στον τραγουδιστή Simon Menting ο οποίος έχει την τεράστια φωνάρα που είχε και πριν από 20 χρόνια (πραγματικά απίστευτο μιλάμε, τι έκανε το παληκάρι...). Από κέφια τώρα...
Είναι πλέον γνωστό (ιδίως στους παγκόσμιους underground κύκλους, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις και σε πιο γνωστές περιπτώσεις) πως το ελληνικό κοινό είναι από τα καλύτερα που υπάρχουν, και αυτό διαπίστωσαν όλα τα συγκροτήματα χθες, μα πάνω απ'όλα οι Defender οι οποίοι έκαναν τα κέφια τόσο του κόσμου όσο και τα δικά τους να εκτοξευθούν κυριολεκτικά. Ο Harm έπαιζε και πηγαινοερχόταν σαν σεληνιασμένος σε όλη τη συναυλία, ο Simon ενίοτε με τους χαβαλέδες τους είτε με τις παραινέσεις του έδινε έναν εκπληκτικό τόνο στο σόου. Αρκεί να αναφέρω πως πριν ξεκινήσει η συναυλία "υποσχέθηκε" ότι θα φιλήσει στο στόμα αυτόν που θα καταφέρει να θυμάται στο τέλος με ποιο τραγούδι άνοιξαν τη συναυλία (και προσωπικά για να'μαι απόλυτα ειλικρινής, όχι το πρώτο δεν θυμάμαι, αλλά ούτε και πολλά από τα ενδιάμεσα... Μιλάμε πήραν κεφάλια οι τύποι...). Αυτό που παρακολουθήσαμε όχι μόνο ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αλλά ήταν πραγματικά απίστευτο...
Μερικά γενικά σχόλια για το φεστιβάλ: όλα τα συγκροτήματα ήταν απίστευτα κεφάτα. Και να μην είναι για ποιον λόγο; Όταν βλέπεις ότι όχι μόνο δεν σε έχουν ξεχάσει παρόλο που παρολίγον να χαθείς στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά απεναντίας η παρουσία σου θεωρείται για πολύ κόσμο "επιβεβλημένη", η δε εμφάνισή σου αναμένεται πως και πως, πως να μην έχεις κέφια επί σκηνής; Όταν βλέπεις τόσο κόσμο να σε αγκαλιάζει με ζεστασιά και να μην ενδιαφέρεται αν έλειψες 5, 15 ή 25 χρόνια, αλλά να σε αγαπάει γι' αυτό που είσαι, πως να μην του το ανταποδώσεις στο μέγιστο; Αυτό που παρατήρησα με τους Adramelch επί παραδείγματι ήταν ότι (εκτός από το ότι πρόκειται για εξαιρετικά "ντροπαλό" συγκρότημα) μόλις ανέβηκαν, είχαν... τρακ! Και πως να μην έχουν; Με έναν μόλις δίσκο στο ενεργητικό τους (αλλά τι δίσκο ρε διάολε) και με απουσία πέραν των 15 ετών, υπήρξε κόσμος που με ανοργάνωτες προσπάθειες τους επανέφερε σχεδόν διά της βίας (τρόπος του λέγειν) στο προσκήνιο, που δέχθηκε με θέρμη τη δεύτερη δουλειά τους (η οποία όσο καλή κι αν είναι -που είναι- μοιραία μπαίνει σε σύγκριση με το τεράστιο Irae Melanox) και διασκέδασε στα πάντα, δείχνοντας πως ήξερε πολύ καλά τι να περιμένει... Piledriver, άλλη περίπτωση από 'κει. Με δυο underground δισκους προ αμνημονεύτων ετών και παρόλο που ουσιαστικά πρόκειται για άλλο συγκρότημα πλέον, ήρθε, έδωσε τα ρέστα του και έφυγε με μια απίστευτη ικανοποίηση ένεκα της αποθέωσης που δέχθηκε (στην Ελλάδα κιόλας, διότι για συγκροτήματα που δεν ξέρουν τη σκηνή στην Ελλάδα, ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν αναμένουν τέτοια υποδοχή). Οι TTD από την άλλη, πιο πολύ μεγαλωμένοι μέσα στα πράγματα του σύγχρονου underground πάνω-κάτω ήξεραν τι να περιμένουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανέμεναν τέτοιες αντιδράσεις. Διόλου τυχαίο ότι μέχρι κι ο τραγουδιστής (καλά, για τους άλλους δεν λέμε... Ειδιά ο μπασίστας μάλλον θα θυμάται για πολλά χρόνια το χθεσινό σόου) τουλάχιστον στη μισή συναυλία χαμογέλαγε... Οι Defender μάλλον θα πρέπει να προβληματιστούν έντονα μετά τα χθεσινά: το "ξύλο" που έριξαν ήταν ανηλεές, το σφυροκόπημα ατελείωτο. Σαφώς και ήρθαν ξέροντας τι πρόκειται να κάνουν, σε καμάι περίπτωση όμως δεν μπορούσαν να φανταστούν τις αντιδράσεις του κόσμου. Γι' αυτό και ήταν τρομερά ορεξάτοι, γι' αυτό και έδωσαν κάθε ικμάδα ενέργειάς τους, τον καλύτερό τους εαυτό, όπως το ίδιο έπραξε κι ο κόσμος. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο άλλωστε το ότι καθ'όλη την εμφάνιση των Ολλανδών υπήρχε πολύς κόσμος που έφευγε από την πίστα για να πάει λίγο παραπίσω να ξεκουραστεί και να πάρει καμιά ανάσα... Η εμφάνισή τους, δικαιωματικά νομίζω, κατατάσσεται με χαρακτηριστικότατη ευκολία στις πολύ καλύτερες που έχουν γίνει στην Ελλάδα, όχι μόνο σε underground επίπεδο αλλά γενικώς. Αν και γενικά χθες είδαμε εμφανίσεις κορυφαίου επιπέδου.
Το φεστιβάλ γάμησε και φέτος, δεν το συζητάμε αυτό. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μάνο που έφτυσε αίμα και φέτος, καθώς και στους υποστηρικτές (Γρηγόρη και σία). Από την ώρα που τελείωσε το φεστιβάλ άκουγες κόσμο να αναρωτιέται αν ήταν καλύτερο το φετινό ή το περσινό. Η πραγματικότητα είναι πως ήταν δυο τελείως διαφορετικά φεστιβάλ: το περσινό αποτελείτο από νέο αίμα αμιγώς, το δε φετινό είχε να κάνει με την Ιστορία του μέταλ περισσότερο. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν εκπληκτικές. Και μιας και μίλησα για τον κόσμο...
Το 1/3 περίπου ήταν εκδρομείς από άλλες χώρες. Υπήρχε μια εκπληκτική παρέα Γερμανών, καμιά 10ριά άτομα, που ήρθαν από ολόκληρη τη Γερμανία οργανωμένα για να παραστούν στο φεστιβάλ. Είχαν έρθει Ιταλοί (ο Deathmaster δεν ήρθε ως προσκεκλημένος, ως οπαδός ήρθε), ένα φιλαράκι μου από την Πορτογαλία τον οποίον επιτέλους γνώρισα από κοντά, δύο "επίσημοι ανταποκριτές" από ξένα φάνζιν (μια Πολωνέζα κι ενας ακόμη, παρόλο που δεν έμαθα λεπτομέρειες διότι ήμουν αρκετά απασχολημένος με τους Γερμανούς!), ήρθε (όπως ήδη είπα) ο Powel από τις ΗΠΑ, ήρθε το κλασικό ζευγάρι Γάλλων που ήταν και πέρσυ, εθεάθη ένας Ελβετός και γενικά έσκασε μύτη πολύς κόσμος από Ευρώπη κυρίως. Από Ελλάδα, η μεγαλύτερη εκπροσώπηση ήταν νομίζω από περιφέρεια: κόσμος διψασμένος, που δεν έχει εφτά κι οχτώ δισκάδικα στην πόλη του για να αγοράσει τον νέο δίσκο των... Korn, ή μάλλον για να ακριβολογούμε που ίσως να μην έχει ούτε ένα δισκάδικο στην πόλη του. Όλοι αυτοί ταξίδεψαν χιλιόμετρα ολόκληρα δίχως να λογαριάζουν κόπο και έξοδα για να παραστούν σε αυτό το εξαιρετικό φεστιβάλ. Από το λεκανοπέδιο Αττικής, ήμασταν οι "γνωστοί", αλλά σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ περισσότερο: το ότι είμαστε κάθε φορά οι "γνωστοί", η "αθηναϊκή" underground κοινότητα είναι πρόβλημα. Σαφώς και είδα νέες φάτσες, σαφώς και υπήρξαν άτομα που είτε ήρθαν από περιέργεια, είτε από το χαμηλό της τιμής, είτε επειδή "ενέδωσαν στις πιέσεις", όμως η γεύση είναι ότι ο (εσχάτως και μεταλλοπατήρ) Έλλην μεταλάς και πάλι έλαμψε διά της απουσίας του. Και ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω πλέον (ίσως να μην ενδιαφέρομαι πια να το εξηγήσω). Η κατάσταση νομίζω είναι ανίατη και μη αναστρέψιμη.
Προχθές έπαιζαν οι Saxon. Αναμφισβήτητα τεράστια γκρουπάρα με τρομερή σκηνική παρουσία, γνωστό αυτό. Όπως έχω όμως ήδη πει, έχουν ήδη έρθει 5 φορές και θα έρθουν άλλες 5 μέχρι να διαλυθούν. Προσωπικά δεν τους έχω δει ως τώρα και θα ήθελα πολύ να τους δω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τους έβλεπα προχθές. Για να'μαι ειλικρινής, και οι Maiden να έπαιζαν, έστω και με βαριά καρδιά στο Up the Hammers θα πήγαινα. Γιατί;
Διότι το να βλέπεις συγκροτήματα που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα γίνουν πλούσια, που ποτέ δεν θα μπουν στη δεκάδα των διεθνών charts, που ποτέ δεν θα ακούσουν τραγούδια τους να τραγουδιώνται από χιλιάδες άτομα ταυτόχρονα είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Τα συγκροτήματα αυτά ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους δίνουν πάντοτε το 110% των δυνατοτήτων τους, αποδεδειγμένα. Δεν περιμένω φυσικά να το καταλάβει αυτό κόσμος που δεν έχει πάει ποτέ σε τέτοιες συναυλίες, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αυτή η "οικογενειακή" ατμόσφαιρα που υπάρχει σε αυτές τις συναυλίες, αυτό το οι μισοί γνωριζόμαστε σχεδόν προσωπικά με τους άλλους μισούς, ή στην χειρότερη περίπτωση τουλάχιστον φατσικά, δίνει ένα τελείως διαφορετικό κλίμα. Σε καμία περίπτωση αυτό το απρόσωπο (και mainstream αίσθημα) που υπάρχει σε μεγαλύτερες συναυλίες. Αυτά είίναι γούστα βέβαια θα μου πείτε, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να υπάρχει κόσμος να καταδικάζει καταστάσεις που δεν έχει ποτέ του γνωρίσει.
Και ειλικρινά μου κάνει τεράστια εντύπωση πως είανι δυνατόν να μην παραξενεύεται κανείς από το γεγονός ότι βρίσκεται κόσμος που ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα για να δει κάτι τέτοιο, όπως το χθεσινό Up the Hammers ή το ΚΙΤ την ώρα που ο ίδιος το'χει δίπλα του και λέει "σιγά μην πάω εγώ εκεί". Τι να πω πια...
Και να ξεκαθαρίσω κάτι: φεστιβάλ όπως το UTH εν προκειμένω δεν είναι φεστιβάλ που αισιοδοξούν να προσπεράσουν πχ το Rockwave, μακρυά από 'μας αυτά άλλωστε... φτου, φτου, φτου, underground είναι και underground επιβάλλεται να μείνει.
Kenny Powel: γιατί να μην συμπεριφέρεται σαν rockstar θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, αλλά εγώ αναρωτιέμαι γιατί να συμπεριφερθεί. Θερμός και φιλικός με όλους, μαζί με τη σύζυγό του. Πήγαινες να τον χαιρετίσεις και έχοντας προ πολλού ασπαστεί τις... ελληνικές συνήθειες μετά τον δικό του χαιρετισμό σε αγκάλιαζε απαντώντας σου αφοπλιστικά, nice to be home again...
Deathmaster: όπως και όλα τα μέλη συγκροτημάτων με τα οποία μιλήσαμε, φιλικότατος, με τα αστεία του, τις επισημάνσεις του, τις ερωτήσεις του. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να βλέπεις έναν άνθρωπο που μετά από έναν χρόνο θα θαυμάσουμε και στο UTH III συμπεριφέρεται σαν απλός καθημερινός οπαδός της μέταλ μουσικής.
Από πλευράς κόσμου νομίζω πως ήταν επιτυχία το φεστιβάλ. Την πρώτη μέρα μάζεψε καμιά 150ριά άτομα, ενώ χθες πρέπει να ήταν πάνω από 250 (υπήρχαν προβλέψεις και για 300). Αν και ήμουν πολύ κομμάτια για να συζητήσω με τους "αρμοδίους", νομίζω ότι πήγε πολύ καλά. Να σημειώσω δε, πως ήδη το Up the Hammers συζητείται τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε ευρωπαικό κυρίως (underground πάντα) επίπεδο. Ένα ακόμη δείγμα της επιτυχίας.
Θα ήθελα να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στους γερμαναράδες που έδωσαν ρέστα αυτό το διήμερο. Κατ' αρχήν, όλα τα λεφτά ήταν ο πιτσιρικάς Armin (περί τα 10), με το μαλάκι του, το τζιν μπουφάν με τα δεκάδες ραφτά (παρακαταθήκη των γονιών του φυσικά). Χθες ήταν κάπως αποτραβηγμένο βεβαίως, βεβαίως και απολύτως λογικό. Προχθές όμως, έβγαλε όη τη συναυλία στην πρώτη σειρά. Ναι μεν είχε ένα ατύχημα (έφαγε μια αρβιλιά σε ένα stagediving), νομίζω όμως πως η συναυλία θα του μείνει μάλλον αξέχαστη: άλλωστε το να σε ανεβάζουν επί σκηνής στο τέλος, το να σε παίρνει αγκαλιά το συγκρότημα (Battleroar) και σε κάποια άλλη φάση ο μυθικός Kenny Powel, το να σε χειροκροτούν όλοι οι παρευρισκόμενοι, το να σου δίνουν να σηκώσεις το σπαθί ενώ πριν από λίγο έχεις απλώσει με τη μητέρα σου τη γερμανική σημαία επί σκηνής, αυτό είναι που σου μένει μετά από πολλά χρόνια (κι όχι το αν είδες ή δεν είδες live τους Saxon, τους Maiden ή τους Metallica Κεβ. Γι' αυτό και το μέλλον του μέταλ δεν έχει να κάνει τόσο με τα 8χρονα που πήγαν στους Saxon -τα οποία άλλωστε είναι αυτά που στο μέλλον θα ακούνε αποκλειστικά τους Korn, τους Nirvana και τους/τις Marylin Manson της μετέπειτα εποχής-. Το μέλλον είναι τα πιτσιρίκια σαν τον Armin, που ένιωσαν τη ζεστασιά στο πετσί τους, και δεν είδαν απλώς μια βαρβάτη συναυλία. Και είτε αρέσει, είτε όχι, όσο δύσπεπτο κι αν είναι, η παγκόσμια underground κοινότητα είναι αυτή που κρατάει τα μουσικά στενά των Θερμοπυλών μπροστά από την -εδώ και χρόνια- επερχόμενη λαίλαπα της ισοπεδωτικής μουσικής βιομηχανίας.). Ξέφυγα από τους γερμανούς όμως: με το παρουσιαστικό τους παρέπεμπαν σε εποχές έντονου μεταλλικού συναισθήματος, εκεί που τα πράγματα δεν είχαν φθαρεί τόσο όσο τα τελευταία χρόνια. Με τα τζιν τους, το καθένα διακοσμημένο με δεκάδες ραφτά, τελείως απλοϊκοί, φιλικοί όσο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς (έχουν γίνει και οι σχετικές ανταλλαγές mail), με τεράστιο ενδιαφέρον για την τοπική μουσική σκηνή (τη σύγχρονη φυσικά, διότι διαπίστωσα -αν και το περίμενα δυστυχώς- οτι την πρώιμη την ξέρουν καλύτερα κι από 'μας τους ίδιους). Με διηγήσεις από -κυριολεκτικά συγκινητικές- ιστορίες του παρελθόντος στη γερμανική σκηνή, με αναφορές για το σήμερα στη γερμανικη΄underground κοινότητα, με τεράστιο ενδιαφέρον για ανταλλαγές απόψεων και ενημέρωση για το πως εξελίσσονται τα πράγματα, σου έδιναν να καταλάβεις τι εστί ενδιαφέρον για κάτι που πραγματικά γουστάρεις κι αγαπάς. Απίστευτα παληκάρια όλοι τους. Κι όπως μας ενημέρωσαν, πέρσυ δυστυχώς πήραν χψαμπάρι αργά το UTH I και δεν πρόλαβαν να έρθουν, από φέτος όμως που το νερό μπήκε στο αυλάκι, θα... βαρεθούμε να τους βλέπουμε! Και γαμώ τα παιδιά μιλάμε, ήδη μας λείπουν...
Το Up the Hammers II ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Το γεγονός ότι έσπασαν πολλές χορδές (δύο φορές στους Defender, μια στους Twisted Tower Dire και μια στους Holy Martyr), έως και μια κάσα ολόκληρη δεν πρέπει να εκληφθεί ως συμπτωματικό...
Αναμένουμε ήδη το επόμενο στο οποίο μεταξύ άλλων θα παίξουν οι Lonewolf, οι Doomsword και οι Manilla Road...
Αυτό ήταν πραγματικά metal...
Η προετοιμασία του ΙΙΙ, θα ακολουθήσει πάραυτα...
(παρακαλώ, όποιος δεν αντέχει το μπινελίκωμα ή αντιμετωπίζει προβλήματα υψηλής πιέσεως και λοιπές καρδιοαγγειακές δυσλειτουργίες να μην συνεχίσει παρακάτω!)
UP THE HAMMERS I, 27-5-2006
Εγάμησε.
Έτσι, για να μπω στο ψητό από την αρχή. Τι να πρωτοπώ και τι να πρωτογράψω.
Δεν λέω και τι να πρωτοθυμηθώ διότι αυτά τα γεγονότα απλούστατα ΔΕΝ ξεχνιούνται.
Κατ' αρχήν να πω πως πρόκειται για το ελληνικό KIT (Keep It True), το οποίο έγινε με πρωτοβουλία του Μάνου, κιθαρίστα των Battleroar συν την υποστήριξη κάποιων underground Κύκλων, όπως επί παραδείγματι της Eat Metal Records (Hail!).
Συμμετείχαν τα εξής συγκροτήματα (με την αυτήν σειρά): Sacred Blood (Ελλάδα), Assedium (Ιταλία), Strikelight (Ελλάδα), Powervice (Ολλανδία), Desperation (Βέλγιο), RAM (Σουηδία), Malediction (Γαλλία), Metal Inquisitor (headliners, Γερμανία).
Οι Sacred Blood (πρώην Sacred) με ένα μόλις demo (ως Sacred) στο ενεργητικό τους, αλλά με σχεδόν έτοιμο δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα από την Eat Metal Records ήταν αρκετά δυναμικοί, αρκετά ζεστοί, αν και όχι ιδιαίτερα άνετοι, δείγμα του ότι δεν έχουν πάρει τον αέρα των lives ακόμη. Όμως πρόκειται για ένα πολύ καλό γκρουπ όπως έδειξαν κι επί σκηνής παρά τα κάποια λαθάκια τους παίζοντας παλιά και νέα τραγούδια τους. Απολαυστικοί και το σημαντικότερο, με μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.Οι Assedium βασικά ήταν το μοναδικό συγκρότημα που δεν με ενθουσίασε και αυτό διότι
αυτό το αβέρτα πάγκα επικό στυλ τους δεν είναι και η καλύτερη φάση για έναν speedthrasher όπως ο υποφαινόμενος. Τα τραγούδια τους ομολογώ πως ήταν πορωτικά, ο κόσμος συμμετείχε ενεργά, απλά δεν ήταν το στυλ μου. Τον χαβαλέ μου τον έκανα και με το παραπάνω. Τον δε τραγουδιστή θα τον χαρακτήριζα τουλάχιστον... θεό! Με μπλούζα της εθνικής Ελλάδος επί σκηνής (Zagorakis! ) και ψάχνοντας τους στίχους των περισσοτέρων κομματιών στο πάτωμα αλλά και με το όλο σουλούπι του έκλεψε την παράσταση! Και μην βιαστεί κανείς να τον χαρακτηρίσει άσχετο κλπ, κλπ. Το παιδί είχε κυριολεκτικά μόλις μία εβδομάδα με το συγκρότημα αφού ο προηγούμενος έκοψε λάσπη (ή τον "έφυγαν" ενδεχομένως, δε γνωρίζω). Ίσως άλλο συγκρότημα να είχε εγκαταλείψει το φεστιβάλ. Αυτοί όχι.
Strikelight και τα μυαλά στα κάγκελα. Και διόλου τυχαίο ή συμπτωματικό πως έγινε ΤΗΣ πουτάνας κάτω. Πολύ μεγάλη μπάντα, από τις καλύτερες που διαθέτουμε. Και κάτι ακόμη σημαντικό: πολύ συναυλιακή. Από αυτές που ποτέ δε βαριέσαι, που πάντοτε σε διασκεδάζουν, που γουστάρεις να τις βλέπεις ξανά και ξανά. Με παλαιά άσματα συν κάποια νέα τραγούδια από αυτά που ετοιμάζονται σιγά σιγά για το δεύτερό τους άλμπουμ έκαναν αυτό που έπρεπε, Μας άλλαξαν τα φώτα. Και γαμώ...Οι Powervice εξ Ολλανδίας βγήκαν στη συνέχεια και η... ζημιά συνεχίστηκε. Κατ' αρχήν σε
άλλους απέδειξαν ενώ σε άλλους υπενθύμισαν γιατί η ολλανδική underground σκηνή παραμένει η καλύτερη στην Ευρώπη (και πως να μην είναι με τις γκρουπάρες που'χει βγάλει). Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στον τραγουδιστή, ο οποίος πρέπει να μεγάλωσε με φωτογραφία του Tyrant (Jag Panzer) πάνω από το κεφάλι του. Απίστευτη φωνάρα, εκπληκτικές κορώνες. Το συγκρότημα αρκετά maidenικό σε αρκετά σημεία (και καλά κάνει) και αυτό δεν είδα να ενοχλεί κανέναν, Εξαιρετική εμφάνιση, εκπληκτικά τραγούδια, μεγάλη μπάντα με προοπτικές. Περιμένω ήδη πως και πως το δεύτερό τους demo.Desperation για τη συνέχεια. Από τις μεγάλες ελπίδες του Βελγίου και δεν διέψευσαν τις
προσδοκίες μας. Με ένα ποτ πουρί από παλιά και νέα τραγούδια, αν και με μόλις ένα demo στο ενεργητικό τους μας πήραν τ'αφτιά. Πολύ ωραίο ή μάλλον εξαιρετικό θα έλεγα και σχετικά βαρύ power, σύγχρονο από πολλές απόψεις αλλά με αυτό το αξεπέραστο συναίσθημα της δεκαετίας του 80. Εγάμησαν ανελέητα κι αυτοί.
RAM και τα μυαλά στα κάαααααγκελααααααααααααααααα!!!!! Χαμός, χάος, οι ορδές επελαύνουν, η καταστροφή θεωρείται βέβαιη, όσο και η νίκη! Πανηγύρι από τα ελάχιστα. Από τις μεγαλύτερες ελπίδες του μέταλ γενικώς (και ειδικώς) και παγκοσμίως. Με ένα ασύλληπτο play list που περιείχε τραγούδια τόσο από το πρώτο ΕΡ τους όσο κι από τν σχετικά πρόσφατο δίσκο τους, με έναν frontman εκπληκτικό μας πήραν τα πάσα, απλά εύκολα και γρήγορα. Μετά τους RAM μετά βίας μπορούσα να μιλήσω. Ευτυχώς που το επόμενο διάλειμμα βοήθησε κάπως... Αυτά είναι!Malediction από τη Γαλλία. Ίσως η μεγαλύτερη ελπίδα του ιστορικού κι εκπληκτικού
συνάμα γαλλικού μέταλ εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Ειδικά με δαύτους έχει γίνει χαμός σε όλη την Ευρώπη. Όταν έχεις ακούσει και τους δυο δίσκους τους το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αδημονείς να τους δεις και live. Και μας αποζημίωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ειλικρινά, καλύτερα δεν γινόταν. Απίστευτη εμφάνιση από μια απίστευτη μπάντα. Τι άλλο να θέλει κανείς από ένα τέτοιο φεστιβάλ....
Τι άλλο να θέλει; Μα φυσικά του METAL INQUISITOR! Την υπεργκρουπάρα εκ Γερμανίας (Koblenz). Με αρκετά demo στο ενεργητικό τους, ένα τεραστίων διαστάσεων εφτάϊντσο συν δυο δισκάρες που αμφότερες είναι από τις αγαπημένες μου μας έκαναν την τιμή να παρακολουθήσουμε ένα από τα καλύτερα live που έχουν γίνει στην Ελλάδα. Κυριολεκτικά. Απίστευτη ενεργητικότητα, τρομερή επαφή με το κοινό. Το τι έγινε απλά δεν περιγράφεται με λόγια. Για κάτι περισσότερο από μία ώρα μας κεραυνοβόλησαν με το απίστευτα "βρώμικο" heavy/power/speed στυλ τους, έπαιξαν μάλλον όλα τα "άσματα" συν αρκετά ακόμη. Και μακάρι να μπορούσαν να παίξουν κι άλλα.Παρελειπώμενα: όλοι μια παρέα. Έλληνες και ξένοι οπαδοί, αλλά και τα ίδια τα συγκροτήματα. Συνολικά κάπου στα 200 άτομα (μαζί με τις μπάντες). Εθεάθησαν άτομα που είχαν έρθει από τη Γερμανάι για να δουν το φεστιβάλ (πως είπατε;!). ομοίως από Ιταλία, ενώ σε κάποιο σημείο πέτυχα και μια παρέα Ρώσων (ή Γιουγκοσλάυων, με τη φασαρία δεν κατάλαβα). Χώρια τους Γάλλους που είχαν έρθει για τους Malediction. Και πόσοι άλλοι μπορεί να ήταν ακόμη. Από την underground κοινότητα του λεκανοπεδίου ήμασταν αρκετοί αλλά δυστυχώς όχι όλοι. Οι απουσίες όμως καλύφθηκαν από εκδρομείς από όλη την Ελλάδα. Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει και το εννοώ. Αυτό το οικογενειακό κλίμα πραγματικά σε συγκινεί. Κόσμος να διασκεδάζει. Λίγοι μεν, αλλά πολύ καλοί. Τα γκρουπ να καραγουστάρουν. Είναι απίστευτη η απόδοση ενός συγκροτήματος επί σκηνής όταν ξέρει πως από αυτό το φεστιβάλ ούτε πλούσιο θα γίνει, ούτε πιο γνωστο. Βγαίνει ασύλληπτη ενέργεια. Είναι πραγματικό. Ούτε φανφάρες, ούτε υπερβολές, ούτε περιττές αηδίες. Απλά πραγματικό. Τα γκρουπ απλά γουστάρουν που παίζουν κι ο κόσμος απλά γουστάρει που παρακολουθεί.
Ήδη έχει ανακοινωθεί στη σχετική σελίδα (www.up-the-hammers.gr) το πρώτο σχήμα για το επόμενο UTH, οι πορτογάλλοι Ironsword, οι άρχοντες του barbaric metal. Και εννοείται πως ανεξαρτήτως ποια θα είναι τα υπόλοιπα συγκροτήματα τουλάχιστον εγώ θα είμαι εκεί. At any cost.
Ηθικό δίδαγμα: τι έχω να πω; Να πάτε στο.. rockwave παιδια μου. Να πάτε. Και πάρτε και το δικό μου εισιτήριο. Δώστε 40 ευρώ ή πόσο πιο πάνω κάνει για ένα εισιτήριο με τον ήλιο και τη σκόνη να σας τρώνε όλη την ώρα, με ορθοστασία και μαύρο χάλι, με ταλαιπωρία σε διαδρομές και παρκαρίσματα, με αγκωνιές και συνωστισμούς κλπ, κλπ. Εμείς για άλλα είμαστε, όχι για rockwave. Εμείς είμαστε για 10ωρα φεστιβάλ με εισιτήριο 20 ευρώ και συγκροτήματα που δεν παίζουν από συνήθειο αλλά επειδή το γουστάρουν.
Ο πολύς ο κόσμος τρώει κρέας. Φάτε κι εσείς. Κι αφήστε για εμάς τα ψαράκια που είναι και πιο νόστιμα και πιο υγιεινά...
HEAVY METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
UP THE HAMMERS II, 20/21-4-2007
Μέρα πρώτη (warm up)...
ΆΘλια κατάσταση, απαράδεκτα πράγματα γενικώς, απογοήτευση... Ναι, οι δογματικοί εχθροί του underground θα ήθελαν πολύ να είναι έτσι. Δυστυχώς όμως τους χαλάσαμε τα σχέδια και τους δώσαμε και μερικές σόδες για να το χωνέψουν...
Η προθέρμανση του κυρίως φεστιβάλ, που μόνο προθέρμανση δεν ήταν, μας άλλαξε τα φώτα και μας έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση: όλοι προσπαθούσαμε να εξοικονομήσουμε δυνάμεις (και λαρύγγια) για το κυρίως φεστιβάλ και το να κρατηθείς ήταν πολύ δύσκολο, το δε δίλημμα μεγάλο (τελικά, δυστυχώς ενδώσαμε όλοι)...
Πρώτοι βγήκαν οι Ιρλανδοί Steel Tormentor: πολύ ωραίο στρωτό heavy metal, ενίοτε μελωδικό (με δύναμη όμως), ενίοτε πιο γρήγορο. Ενδιαφέρουσες εναλλαγές στη μουσική τους. Λίγο "παγωμένη" σκηνική παρουσία ομολογουμένως, στην αρχή ιδίως, γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο μιας κι επρόκειτο για την πρώτη έξοδό τους από τη χώρα τους. Τα πήγαν πολύ καλά, δεδομένου του αναμφισβήτητου τρακ που είχαν και η παρουσία τους κρίνεται θετική.Cauldron για τη συνέχεια: ήδη είχα συγκεντρώσει πληροφορίες και ανέμενα πως και πως να
τους δω και η "αποζημίωση" ήταν όντως ικανοποιητικότατη. Εκπληκτικό τρίο από το Τορόντο του Καναδά που έφερε πολλές αναμνήσεις στο μυαλό μας. Με το δυναμικότατο heavy/power/έως και speed σε πάμπολλα σημεία στυλ τους, άνετοι και χαλαροί μας σφυροκόπησαν ανηλεώς κι ανέβασαν αρκετά τον πήχυ. Το μόνο αρνητικό τους, το λίγο κρύο χιούμορ του τραγουδιστή/μπασίστα, αλλά αυτό φυσικά ουδόλως επηρέασε τη μουσική. Πάρα πολύ καλή εμφάνιση, στο ύψος των περιστάσεων ως αναμένετο.
Litany: δεν μας ήταν άγνωστοι και ξέραμε τι να περιμένουμε. Ναι μεν doom (μα πολύ doom ρε παιδάκι μου), με άνεση επί σκηνής και δυναμικότατες εκτελέσεις έδωσαν ρέστα. Ούτε καν το ατύχημα δεν τους πτόησε... Ποιο ατύχημα; Ναι, όπως είπαμε ήδη η εμφάνισή τους ήταν δυναμικότατη, τόσο δυναμική που ο ντράμερ έσπασε τη μια μπότα με αποτέλεσμα να χρειαστεί στη μέση της μεφάνισής τους αλλαγή ολόκληρη η κάσα! Εκπληκτική η κίνηση του τραγουδιστή τους, Νίκου, στο τελευταίο (ομώνυμο) τραγούδι να κατέβει στο κοινό και να το τραγουδήσει ως οπαδός με πρόσωπο προς το συγκρότημα απολαμβάνοντας παράλληλα τα όσα έκανε το συγκρότημαBattle Ram: χαμός! Πανικός! Οι ιταλικές ορδές επέλασαν και δεν άφησαν αιχμαλώτους.
Εκπληκτική σκηνική παρουσία, απίθανες εκτελέσεις, σε μεγάλα κέφια όλα τα μέλη της μπάντας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Παρόλο που ήξεραν τι να περιμένουν (αφού έχουν ξανάρθει στην Ελλάδα), το γούσταραν πάρα πολύ διότι αποθεώθηκαν κατ' επανάληψη. Ειδικά στο Battering Ram έγινε της κολάσεως... Τεράστια εμφάνιση.Battleroar: χαμός... Τι να πρωτοπείς... Ο Μάνος και η παρέα του διατήρησαν τα στάνταρ σε υψηλότατα επίπεδα όπως ήταν και το
αναμενόμενο. Τα σπαθιά έδιναν κι έπαιρναν, ο κόσμος σεληνιασμένος μετατωπιζόταν από το ένα σημείο στο άλλο. Η απόδοση του συγκροτήματος, λίαν επιεικώς άψογη (είπαμε, μόνο warm up δεν ήταν η χθεσινή μέρα). Ο Marco και πάλι σε τεράστια κέφια με το σύνηθες χαμόγελο στα χείλη όλη την ώρα ανένασε τον κόσμο όσο πιο πολύ επέτρεπαν οι ανοχές (του κόσμου). Το κλείσιμο δε, ήταν ποίημα, με τον πολύ Kenny Powel να ανεβαίνει για τζαμάρισμα μαζί με τους Battleroar. Ναι, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο κύριος Powel άφησε την ησυχία του σπιτιού του, πέταξε πάνω από έναν ωκεανό διασχίζοντας μια ολόκληρη ήπειρο για να παρευρεθεί στο φεστιβάλ. Λεπτομέρειες επί τούτου όμως, μαζί με την υπόλοιπη... χολή μου αύριο...Μέρα Δεύτερη
Κάποιες φορές πρέπει να είσαι σαφής και σύντομος:
Της πουτάνας έγινε...
Μιλάμε για ρεσιτάλ... Έβλεπες κόσμο να φεύγει εξουσθενωμένος, να σέρνεται, σβέρκους σαν τελικό σίγμα. φωνές που παρέπεμπαν σε ταινίες τρόμου b-movies... Σήμερα μάλλον προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας... Το τι "ξύλο" έπεσε, δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια...
Το να είσαι έξω από το Underworld ξέροντας πως επιτέλους έφτασε η στιγμή να δεις συγκροτήματα που ούτε στον ύπνο σου δεν θα'βλεπες, όπως και να'χει σε τσιτώνει. Ειδικότερα όταν έχει προηγηθεί και "ζέσταμα" σαν αυτό της Παρασκευής, που όπως και να το κάνουμε εμπεριείχε και ένα "υπονοούμενο".
Από οργανωτικής πλευράς το φεστιβάλ κύλισε άψογα. Αντίθετα με πέρσυ όπου υπήρχε και σχετική απειρία, το "ωράριο" τηρήθηκε σχεδόν απόλυτα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ο χώρος (μιλάμε ότι σκάσαμε...), όπως είπε κι ο Γρηγόρης επί σκηνής όμως, κατά πάσα πιθανότητα το φεστιβάλ θα γίνεται σε μεγαλύτερο μαγαζί από τον επόμενο χρόνο...
Λίγο μετά τις 3.30 βγήκαν οι Convixion. Και έγινε χαμός μιλάμε... Ο Νικόλας των Strikelight είναι μια από τις πιο πορωμένες και πορωτικές φυσιογνωμίες της ελληνικής underground σκηνής, πράγμα που μεταδίδει και στη μουσική του. Εκπληκτική σκηνική παρουσία, απίστευτες εκτελέσεις των κομματιών, τρομερή πόρωση σε όλους... Νομίζω από τα καλύτερα "ανοίγματα" σε συναυλίες που'χουν γίνει ποτέ. Τραγούδια απλά, πολύ γρήγορα, με ένα αίσθημα άλλων εποχών. Θεωρητικά θα έπρεπε να κάνουμε λίγη οικονομία δυνάμεων σε ένα φεστιβάλ, αλλά με τούτους εδώ όχι οικονομία δεν κάναμε, αλλά μας ξεπάτωσαν κιόλας... Όχι ότι στο Ausgebombt έγιναν λίγα, αλλά ειδικά στο Drink Metal που έκλεισε το σετ τους έγινε κυριολεκτικά το έλα να δεις... Άψογοι...Σε περίπου 2 εβδομάδες κυκλοφορεί το demo τους από την Eat Metal.
Dark Nightmare για τη συνέχεια. Εξαιρετική μπάντα από τα Γρεβενά, η οποία ένεκα των
"συνθηκών" στα live είναι μεταμορφωμένη πάντοτε προς το καλύτερο (τα demo τους έχουν λίγο μπουκωμένο ήχο). Αν και πιτσιρικάδες, έχουν ήδη πάρει τον αέρα των Live, με αποτέλεσμα να είναι πολύ άνετοι. Με εξαιρετικές συνθέσεις για όλα τα γούστα (από κλασικά heavy τραγούδια έως powerιές) νομίζω ικανοποίησαν άπαντες τους παρευρισκομένους. Χαμός έγινε και με την "απαιτούμενη" διασκευή Doomsword, παρουσία του τραγουδιστή τους Deathmaster ο οποίος είχε έρθει από την Ιταλία για το φεστιβάλ. Σταθερή αξία οι "μικροί", πολύ καλή εμφάνιση.
Old Season: εδώ είχα ένα πρόβλημα είναι η αλήθεια. Οι ταχύτητες ήταν λίγο χαμηλές για τα στάνταρ μου. Παρακολούθησα λίγο και αναγκάστηκα να εκμεταλλευθώ την ευκαιρία να κατεβάσω κανά σουβλάκι μιας και είχε κόψει λόρδινγκ. Επικό συγκρότημα οι Ιρλανδοί, έκαναν καλή εμφάνιση, αλλά λεπτομέρειες δεν μπορώ να δώσω διότι είδα λίγα πράγματα. Αν κρίνω πάντως από "ειδικούς" οι οποίοι αποχώρησαν στους καναπέδες σε σχεδόν... "κωματώδη" κατάσταση μετά απ'αυτούς, πρέπει να έκαναν πολύ καλή εμφάνιση.Holy Martyr: της καριόλας! Ένα συγκρότημα που περίμενα πως και πως να δω... Α-Π-Ι-
Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο-Ι. Οι Ιταλοί έχουν μια εκπληκτική σκηνική παρουσία γενικώς. Ειδικότερα όμως όταν έρχονται στην Ελλάδα σεληνιάζονται. Στην πραγματικότητα θα ήθελα να δω επί σκηνής ό,τι έχουν ηχογραφήσει, αλλά αυτό ήταν φυσικά αδύνατο. Έτσι, είμαι εξαιρετικά ικανοποιημένος από το play-list που διάλεξαν, που περιείχε τραγούδια από όλες της δουλειές τους (ακόμη κι από το επικείμενο άλμπουμ τους). Ειδικότερα στο Warmonger έγινε χαμός, παρά το απρόοπτο που συνέβη: όταν σου σπάει η βασική χορδή με αποτέλεσμα να βγει ουσιαστικά με μια κιθάρα, δεν είναι λίγο. Κι όμως ο κόσμος δεν έδειχνε να ενοχλείται, παρά την αμηχανία του Ivano (ο οποίος ζήτησε και συγγνώμη κιόλας, λες και το'χε κάνει επίτηδες). Εντωμεταξύ ο τραγουδιστής, Alex, είναι θεός! Με μια απίστευτη "κωλόφατσα", συνδυαζόμενη με την εκπληκτική σκηνική του παρουσία (και ερμηνεία) ανέβαζε τον κόσμο στα ύψη. Ειδικά στην "εισαγωγή" του Call to Arms όπου φώναξε πορωμένα "Σπαρτιάτες, έτοιμοι για μάχη;" έγινε κόλαση... Άψογοι...
Twisted Tower Dire: με μεγάλη εμπειρία στο ενεργητικό τους δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά, παρά μόνο να την αξιοποιήσουν. Και μάλλον σε αυτό αρκέστηκαν. Εξαιρετικά δυνατή μουσική παρουσία, με ένα ποτ-πουρί από όλες τις δουλειές τους, άνετοι και επαγγελματίες, έδειξαν πως μια συναυλία δεν χρειάζεται να περιέχει φανφάρες για να είναι σωστή και επιτυχημένη και να σου μείνει. Πολύ δυνατές οι εκτελέσεις των κομματιών, ειδικά στα Isle of the Hydra και Witches Eyes έγινε το έλα να δεις...Piledriver: Τελικά κάποιες φορές είναι να απορείς πραγματικά. Οι Piledriver ήταν ανέκαθεν ένα μυστήριο συγκρότημα: με δυο μυθικούς δίσκους προ 20 ετών, για τους οποίου περισσότερα
είχε κάνει ο DeFeis παρά οι ίδιοι, με μια τεράστια παύση στο ενδιάμεσο (μέχρι σήμερα δηλαδή) όπου ο Kirchin έκανε κάποιες απόπειρες να βγάλει μουσική με άλλα σχήματα και στην καλύτερη περίπτωση ήταν όλες αποτυχημένες, κι όμως βγήκαν κι έπαιξαν τα κέρατά τους... Μιλάμε ότι δεν έμεινε κεφάλι όρθιο. Απίστευτη παρουσία επί σκηνής, εκτελέσεις άψογες (λίαν επιεικώς), με έναν Kirchin σε τεράστια κέφια. Χαβαλές ανέκαθεν ο Kirchin, "χλεύαζε" (δίχως το μικρόφωνο) το κοινό σε όλη τη συναυλία (I will drink your blood... yeah, you will suffer κλπ), απολαμβάνοντας την αποθέωση στο έπακρο. Στο guitar solo μάλιστα, είχε πάει στην δεξιά γωνία μαζί με τον μπασίστα και απαξίωναν τον κιθαρίστα με μορφασμούς και χειρονομίες. Πολύ δυνατή εμφάνιση, δεν έμεινε κολυμπιθρόξυλο όρθιο... Όσον αφορά τα "χιτ", παίχτηκαν σχεδόν όλα (αν κι εδώ που τα λέμε, σχεδόν όλα τα τραγούδια τους "χιτ" είναι)... Τρομερή εμφάνιση... Κυριολεκτικά οδοστρωτήρες.Μόνο μια απορία έχω... Εμείς είχαμε σκάσει εκεί μέσα. Αυτοί με τις μάσκες τους πως διάολο δε λιποθύμησαν;
Adramelch: περισυλλογή κι αυτοσυγκέντρωση. Κάπως έτσι έβγαλα την εμφάνισή τους. Είχα "αράξει" στην πρώτη σειρά και απολάμβανα αυτό το μεγαλειώδες συγκρότημα που έπαιζε παπάδες. Νομίζω πως πρέπει να ήταν μια από τις πλέον "τεχνικές" εμφανίσεις που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα (ειδικά αυτός ο μπασίστας ρε πούστη μου, τι έκανε το άτομο...). Υψηλά τα στάνταρ του συγκροτήματος, υψηλού επιπέδου και η εμφάνισή του. Σε τεράστια κέφια όλο το συγκρότημα, απέδωσε εκπληκτικά διάφορα τραγούδια κι από τους δύο δίσκους τους. Συγκινητική η στιγμή όπου ο τραγουδιστής, Vittorio, ευχαρίστησε τον κόσμο, όχι για την παρουσία του 
μόνο, αλλά κυρίως επειδή με την επιμονή του δεν άφησε τους Adramelch να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (και είναι όντως γεγονός αυτο που είπε, ότι η Ελλάδα και η Γερμανία είναι οι δυο χώρες, χάρη στις οποίες οι Adramelch υπάρχουν σήμερα, έστω και με μια ενδιάμεση παύση 17 ετών). Συγκλονιστική εμφάνιση, που νομίζω πρέπει να μελετηθεί (και κυριολεκτώ). Η μουσική των Adramelch θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια μουσικής, και δεν κάνω καθόλου πλάκα...Και επιτέλους φτάνει η στιγμή που όλοι περιμέναμε εναγωνίως.
Το ολλανδικό συγκρότημα-μύθος Defender είναι επιτέλους στην Ελλάδα. Προσωπικά, ανατρίχιαζα και μόνο με την σκέψη του τι επρόκειτο να δώ κι ακούσω, αλλά λόγω τιμής αυτό
που έγινε δεν μπορούσα να το φανταστώ.Κατ' αρχήν, όταν συνειδητοποίησα ότι οι Defender έπαιζαν live την... ιστορία τους, κοκκάλωσα. Η συναυλία αποτελείτο από τρία μέρη: στο πρώτο, ήταν το αρχικό Line-up, με τον Bart van Rixel στις κιθάρες αντί του Henk Verheul, με το οποίο έπαιξαν τραγούδια της εποχής. Στη συνέχεια ο Bart αποχώρησε για να ανέβει στη σκηνή ο Henk, ο οποίος και συνέχισε ως το τέλος, για να περάσουμε δηλαδή στην μυθική City ad mortis-εποχή (όπου και έγινε χαμός). Λίγο αργότερα ήρθε η ώρα του μπασίστα Harm Noort να αποχωρήσει από την σκηνή για να αντικατασταθεί από τον παρόντα μπασίστα Arwin Vengers. Στο τέλος, ανέβηκαν στη σκηνή τόσο ο Bart όσο και ο Harm για να γίνει μια εκπληκτική εκτέλεση του Defender από την... επταμελή πλέον μπάντα και κάτω να γίνεται της κολάσεως.
Αν υπάρξει κανείς που να έχει έστω κι ένα παράπονο από τους Defender, μάλλον ήταν σε άλλη συναυλία. Από πλευράς τραγουδιών νομίζω έπαιξαν τα πάντα (City ad mortis, Died for you, Labour Liberates, Deadly Perill κλπ, κλπ), ενώ εξαιρετικές ήταν και οι... τρεις, παρακαλώ, διασκευές (Metal Church, Don't need your money honey, Alison Hell). Από εκτελεστικής απόψεως, οι Ολλανδοί ήταν τουλάχιστον τέλειοι. Δεν πα να περνούν τα χρόνια, σε κάποιους ανθρώπους με έμφυτα ταλέντα αυτό λίγα σημάδια αφήνει, και ιδίως στον τραγουδιστή Simon Menting ο οποίος έχει την τεράστια φωνάρα που είχε και πριν από 20 χρόνια (πραγματικά απίστευτο μιλάμε, τι έκανε το παληκάρι...). Από κέφια τώρα...
Είναι πλέον γνωστό (ιδίως στους παγκόσμιους underground κύκλους, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις και σε πιο γνωστές περιπτώσεις) πως το ελληνικό κοινό είναι από τα καλύτερα που υπάρχουν, και αυτό διαπίστωσαν όλα τα συγκροτήματα χθες, μα πάνω απ'όλα οι Defender οι οποίοι έκαναν τα κέφια τόσο του κόσμου όσο και τα δικά τους να εκτοξευθούν κυριολεκτικά. Ο Harm έπαιζε και πηγαινοερχόταν σαν σεληνιασμένος σε όλη τη συναυλία, ο Simon ενίοτε με τους χαβαλέδες τους είτε με τις παραινέσεις του έδινε έναν εκπληκτικό τόνο στο σόου. Αρκεί να αναφέρω πως πριν ξεκινήσει η συναυλία "υποσχέθηκε" ότι θα φιλήσει στο στόμα αυτόν που θα καταφέρει να θυμάται στο τέλος με ποιο τραγούδι άνοιξαν τη συναυλία (και προσωπικά για να'μαι απόλυτα ειλικρινής, όχι το πρώτο δεν θυμάμαι, αλλά ούτε και πολλά από τα ενδιάμεσα... Μιλάμε πήραν κεφάλια οι τύποι...). Αυτό που παρακολουθήσαμε όχι μόνο ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αλλά ήταν πραγματικά απίστευτο...
Μερικά γενικά σχόλια για το φεστιβάλ: όλα τα συγκροτήματα ήταν απίστευτα κεφάτα. Και να μην είναι για ποιον λόγο; Όταν βλέπεις ότι όχι μόνο δεν σε έχουν ξεχάσει παρόλο που παρολίγον να χαθείς στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά απεναντίας η παρουσία σου θεωρείται για πολύ κόσμο "επιβεβλημένη", η δε εμφάνισή σου αναμένεται πως και πως, πως να μην έχεις κέφια επί σκηνής; Όταν βλέπεις τόσο κόσμο να σε αγκαλιάζει με ζεστασιά και να μην ενδιαφέρεται αν έλειψες 5, 15 ή 25 χρόνια, αλλά να σε αγαπάει γι' αυτό που είσαι, πως να μην του το ανταποδώσεις στο μέγιστο; Αυτό που παρατήρησα με τους Adramelch επί παραδείγματι ήταν ότι (εκτός από το ότι πρόκειται για εξαιρετικά "ντροπαλό" συγκρότημα) μόλις ανέβηκαν, είχαν... τρακ! Και πως να μην έχουν; Με έναν μόλις δίσκο στο ενεργητικό τους (αλλά τι δίσκο ρε διάολε) και με απουσία πέραν των 15 ετών, υπήρξε κόσμος που με ανοργάνωτες προσπάθειες τους επανέφερε σχεδόν διά της βίας (τρόπος του λέγειν) στο προσκήνιο, που δέχθηκε με θέρμη τη δεύτερη δουλειά τους (η οποία όσο καλή κι αν είναι -που είναι- μοιραία μπαίνει σε σύγκριση με το τεράστιο Irae Melanox) και διασκέδασε στα πάντα, δείχνοντας πως ήξερε πολύ καλά τι να περιμένει... Piledriver, άλλη περίπτωση από 'κει. Με δυο underground δισκους προ αμνημονεύτων ετών και παρόλο που ουσιαστικά πρόκειται για άλλο συγκρότημα πλέον, ήρθε, έδωσε τα ρέστα του και έφυγε με μια απίστευτη ικανοποίηση ένεκα της αποθέωσης που δέχθηκε (στην Ελλάδα κιόλας, διότι για συγκροτήματα που δεν ξέρουν τη σκηνή στην Ελλάδα, ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν αναμένουν τέτοια υποδοχή). Οι TTD από την άλλη, πιο πολύ μεγαλωμένοι μέσα στα πράγματα του σύγχρονου underground πάνω-κάτω ήξεραν τι να περιμένουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανέμεναν τέτοιες αντιδράσεις. Διόλου τυχαίο ότι μέχρι κι ο τραγουδιστής (καλά, για τους άλλους δεν λέμε... Ειδιά ο μπασίστας μάλλον θα θυμάται για πολλά χρόνια το χθεσινό σόου) τουλάχιστον στη μισή συναυλία χαμογέλαγε... Οι Defender μάλλον θα πρέπει να προβληματιστούν έντονα μετά τα χθεσινά: το "ξύλο" που έριξαν ήταν ανηλεές, το σφυροκόπημα ατελείωτο. Σαφώς και ήρθαν ξέροντας τι πρόκειται να κάνουν, σε καμάι περίπτωση όμως δεν μπορούσαν να φανταστούν τις αντιδράσεις του κόσμου. Γι' αυτό και ήταν τρομερά ορεξάτοι, γι' αυτό και έδωσαν κάθε ικμάδα ενέργειάς τους, τον καλύτερό τους εαυτό, όπως το ίδιο έπραξε κι ο κόσμος. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο άλλωστε το ότι καθ'όλη την εμφάνιση των Ολλανδών υπήρχε πολύς κόσμος που έφευγε από την πίστα για να πάει λίγο παραπίσω να ξεκουραστεί και να πάρει καμιά ανάσα... Η εμφάνισή τους, δικαιωματικά νομίζω, κατατάσσεται με χαρακτηριστικότατη ευκολία στις πολύ καλύτερες που έχουν γίνει στην Ελλάδα, όχι μόνο σε underground επίπεδο αλλά γενικώς. Αν και γενικά χθες είδαμε εμφανίσεις κορυφαίου επιπέδου.
Το φεστιβάλ γάμησε και φέτος, δεν το συζητάμε αυτό. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μάνο που έφτυσε αίμα και φέτος, καθώς και στους υποστηρικτές (Γρηγόρη και σία). Από την ώρα που τελείωσε το φεστιβάλ άκουγες κόσμο να αναρωτιέται αν ήταν καλύτερο το φετινό ή το περσινό. Η πραγματικότητα είναι πως ήταν δυο τελείως διαφορετικά φεστιβάλ: το περσινό αποτελείτο από νέο αίμα αμιγώς, το δε φετινό είχε να κάνει με την Ιστορία του μέταλ περισσότερο. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν εκπληκτικές. Και μιας και μίλησα για τον κόσμο...
Το 1/3 περίπου ήταν εκδρομείς από άλλες χώρες. Υπήρχε μια εκπληκτική παρέα Γερμανών, καμιά 10ριά άτομα, που ήρθαν από ολόκληρη τη Γερμανία οργανωμένα για να παραστούν στο φεστιβάλ. Είχαν έρθει Ιταλοί (ο Deathmaster δεν ήρθε ως προσκεκλημένος, ως οπαδός ήρθε), ένα φιλαράκι μου από την Πορτογαλία τον οποίον επιτέλους γνώρισα από κοντά, δύο "επίσημοι ανταποκριτές" από ξένα φάνζιν (μια Πολωνέζα κι ενας ακόμη, παρόλο που δεν έμαθα λεπτομέρειες διότι ήμουν αρκετά απασχολημένος με τους Γερμανούς!), ήρθε (όπως ήδη είπα) ο Powel από τις ΗΠΑ, ήρθε το κλασικό ζευγάρι Γάλλων που ήταν και πέρσυ, εθεάθη ένας Ελβετός και γενικά έσκασε μύτη πολύς κόσμος από Ευρώπη κυρίως. Από Ελλάδα, η μεγαλύτερη εκπροσώπηση ήταν νομίζω από περιφέρεια: κόσμος διψασμένος, που δεν έχει εφτά κι οχτώ δισκάδικα στην πόλη του για να αγοράσει τον νέο δίσκο των... Korn, ή μάλλον για να ακριβολογούμε που ίσως να μην έχει ούτε ένα δισκάδικο στην πόλη του. Όλοι αυτοί ταξίδεψαν χιλιόμετρα ολόκληρα δίχως να λογαριάζουν κόπο και έξοδα για να παραστούν σε αυτό το εξαιρετικό φεστιβάλ. Από το λεκανοπέδιο Αττικής, ήμασταν οι "γνωστοί", αλλά σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ περισσότερο: το ότι είμαστε κάθε φορά οι "γνωστοί", η "αθηναϊκή" underground κοινότητα είναι πρόβλημα. Σαφώς και είδα νέες φάτσες, σαφώς και υπήρξαν άτομα που είτε ήρθαν από περιέργεια, είτε από το χαμηλό της τιμής, είτε επειδή "ενέδωσαν στις πιέσεις", όμως η γεύση είναι ότι ο (εσχάτως και μεταλλοπατήρ) Έλλην μεταλάς και πάλι έλαμψε διά της απουσίας του. Και ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω πλέον (ίσως να μην ενδιαφέρομαι πια να το εξηγήσω). Η κατάσταση νομίζω είναι ανίατη και μη αναστρέψιμη.
Προχθές έπαιζαν οι Saxon. Αναμφισβήτητα τεράστια γκρουπάρα με τρομερή σκηνική παρουσία, γνωστό αυτό. Όπως έχω όμως ήδη πει, έχουν ήδη έρθει 5 φορές και θα έρθουν άλλες 5 μέχρι να διαλυθούν. Προσωπικά δεν τους έχω δει ως τώρα και θα ήθελα πολύ να τους δω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τους έβλεπα προχθές. Για να'μαι ειλικρινής, και οι Maiden να έπαιζαν, έστω και με βαριά καρδιά στο Up the Hammers θα πήγαινα. Γιατί;
Διότι το να βλέπεις συγκροτήματα που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα γίνουν πλούσια, που ποτέ δεν θα μπουν στη δεκάδα των διεθνών charts, που ποτέ δεν θα ακούσουν τραγούδια τους να τραγουδιώνται από χιλιάδες άτομα ταυτόχρονα είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Τα συγκροτήματα αυτά ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους δίνουν πάντοτε το 110% των δυνατοτήτων τους, αποδεδειγμένα. Δεν περιμένω φυσικά να το καταλάβει αυτό κόσμος που δεν έχει πάει ποτέ σε τέτοιες συναυλίες, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αυτή η "οικογενειακή" ατμόσφαιρα που υπάρχει σε αυτές τις συναυλίες, αυτό το οι μισοί γνωριζόμαστε σχεδόν προσωπικά με τους άλλους μισούς, ή στην χειρότερη περίπτωση τουλάχιστον φατσικά, δίνει ένα τελείως διαφορετικό κλίμα. Σε καμία περίπτωση αυτό το απρόσωπο (και mainstream αίσθημα) που υπάρχει σε μεγαλύτερες συναυλίες. Αυτά είίναι γούστα βέβαια θα μου πείτε, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να υπάρχει κόσμος να καταδικάζει καταστάσεις που δεν έχει ποτέ του γνωρίσει.
Και ειλικρινά μου κάνει τεράστια εντύπωση πως είανι δυνατόν να μην παραξενεύεται κανείς από το γεγονός ότι βρίσκεται κόσμος που ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα για να δει κάτι τέτοιο, όπως το χθεσινό Up the Hammers ή το ΚΙΤ την ώρα που ο ίδιος το'χει δίπλα του και λέει "σιγά μην πάω εγώ εκεί". Τι να πω πια...
Και να ξεκαθαρίσω κάτι: φεστιβάλ όπως το UTH εν προκειμένω δεν είναι φεστιβάλ που αισιοδοξούν να προσπεράσουν πχ το Rockwave, μακρυά από 'μας αυτά άλλωστε... φτου, φτου, φτου, underground είναι και underground επιβάλλεται να μείνει.
Kenny Powel: γιατί να μην συμπεριφέρεται σαν rockstar θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, αλλά εγώ αναρωτιέμαι γιατί να συμπεριφερθεί. Θερμός και φιλικός με όλους, μαζί με τη σύζυγό του. Πήγαινες να τον χαιρετίσεις και έχοντας προ πολλού ασπαστεί τις... ελληνικές συνήθειες μετά τον δικό του χαιρετισμό σε αγκάλιαζε απαντώντας σου αφοπλιστικά, nice to be home again...
Deathmaster: όπως και όλα τα μέλη συγκροτημάτων με τα οποία μιλήσαμε, φιλικότατος, με τα αστεία του, τις επισημάνσεις του, τις ερωτήσεις του. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να βλέπεις έναν άνθρωπο που μετά από έναν χρόνο θα θαυμάσουμε και στο UTH III συμπεριφέρεται σαν απλός καθημερινός οπαδός της μέταλ μουσικής.
Από πλευράς κόσμου νομίζω πως ήταν επιτυχία το φεστιβάλ. Την πρώτη μέρα μάζεψε καμιά 150ριά άτομα, ενώ χθες πρέπει να ήταν πάνω από 250 (υπήρχαν προβλέψεις και για 300). Αν και ήμουν πολύ κομμάτια για να συζητήσω με τους "αρμοδίους", νομίζω ότι πήγε πολύ καλά. Να σημειώσω δε, πως ήδη το Up the Hammers συζητείται τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε ευρωπαικό κυρίως (underground πάντα) επίπεδο. Ένα ακόμη δείγμα της επιτυχίας.
Θα ήθελα να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στους γερμαναράδες που έδωσαν ρέστα αυτό το διήμερο. Κατ' αρχήν, όλα τα λεφτά ήταν ο πιτσιρικάς Armin (περί τα 10), με το μαλάκι του, το τζιν μπουφάν με τα δεκάδες ραφτά (παρακαταθήκη των γονιών του φυσικά). Χθες ήταν κάπως αποτραβηγμένο βεβαίως, βεβαίως και απολύτως λογικό. Προχθές όμως, έβγαλε όη τη συναυλία στην πρώτη σειρά. Ναι μεν είχε ένα ατύχημα (έφαγε μια αρβιλιά σε ένα stagediving), νομίζω όμως πως η συναυλία θα του μείνει μάλλον αξέχαστη: άλλωστε το να σε ανεβάζουν επί σκηνής στο τέλος, το να σε παίρνει αγκαλιά το συγκρότημα (Battleroar) και σε κάποια άλλη φάση ο μυθικός Kenny Powel, το να σε χειροκροτούν όλοι οι παρευρισκόμενοι, το να σου δίνουν να σηκώσεις το σπαθί ενώ πριν από λίγο έχεις απλώσει με τη μητέρα σου τη γερμανική σημαία επί σκηνής, αυτό είναι που σου μένει μετά από πολλά χρόνια (κι όχι το αν είδες ή δεν είδες live τους Saxon, τους Maiden ή τους Metallica Κεβ. Γι' αυτό και το μέλλον του μέταλ δεν έχει να κάνει τόσο με τα 8χρονα που πήγαν στους Saxon -τα οποία άλλωστε είναι αυτά που στο μέλλον θα ακούνε αποκλειστικά τους Korn, τους Nirvana και τους/τις Marylin Manson της μετέπειτα εποχής-. Το μέλλον είναι τα πιτσιρίκια σαν τον Armin, που ένιωσαν τη ζεστασιά στο πετσί τους, και δεν είδαν απλώς μια βαρβάτη συναυλία. Και είτε αρέσει, είτε όχι, όσο δύσπεπτο κι αν είναι, η παγκόσμια underground κοινότητα είναι αυτή που κρατάει τα μουσικά στενά των Θερμοπυλών μπροστά από την -εδώ και χρόνια- επερχόμενη λαίλαπα της ισοπεδωτικής μουσικής βιομηχανίας.). Ξέφυγα από τους γερμανούς όμως: με το παρουσιαστικό τους παρέπεμπαν σε εποχές έντονου μεταλλικού συναισθήματος, εκεί που τα πράγματα δεν είχαν φθαρεί τόσο όσο τα τελευταία χρόνια. Με τα τζιν τους, το καθένα διακοσμημένο με δεκάδες ραφτά, τελείως απλοϊκοί, φιλικοί όσο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς (έχουν γίνει και οι σχετικές ανταλλαγές mail), με τεράστιο ενδιαφέρον για την τοπική μουσική σκηνή (τη σύγχρονη φυσικά, διότι διαπίστωσα -αν και το περίμενα δυστυχώς- οτι την πρώιμη την ξέρουν καλύτερα κι από 'μας τους ίδιους). Με διηγήσεις από -κυριολεκτικά συγκινητικές- ιστορίες του παρελθόντος στη γερμανική σκηνή, με αναφορές για το σήμερα στη γερμανικη΄underground κοινότητα, με τεράστιο ενδιαφέρον για ανταλλαγές απόψεων και ενημέρωση για το πως εξελίσσονται τα πράγματα, σου έδιναν να καταλάβεις τι εστί ενδιαφέρον για κάτι που πραγματικά γουστάρεις κι αγαπάς. Απίστευτα παληκάρια όλοι τους. Κι όπως μας ενημέρωσαν, πέρσυ δυστυχώς πήραν χψαμπάρι αργά το UTH I και δεν πρόλαβαν να έρθουν, από φέτος όμως που το νερό μπήκε στο αυλάκι, θα... βαρεθούμε να τους βλέπουμε! Και γαμώ τα παιδιά μιλάμε, ήδη μας λείπουν...
Το Up the Hammers II ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Το γεγονός ότι έσπασαν πολλές χορδές (δύο φορές στους Defender, μια στους Twisted Tower Dire και μια στους Holy Martyr), έως και μια κάσα ολόκληρη δεν πρέπει να εκληφθεί ως συμπτωματικό...
Αναμένουμε ήδη το επόμενο στο οποίο μεταξύ άλλων θα παίξουν οι Lonewolf, οι Doomsword και οι Manilla Road...
Αυτό ήταν πραγματικά metal...
ΚΑΙ ΕΠΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου