Ανασκολόπηση 2007

ή Ας τη βγάλουμε και φέτος, ευτυχές το νέο έτος (Χάρυ Κλύνν)


Αποφάσισα να είμαι ευγενικός και προσεκτικός στην ορολογία μου: και γαμώ τα έτη το 2007. Και ελληνικό, μιλάμε... Ίσως πιο ελληνικό κι από τον μουσακά, ένα πράγμα.
Έγιναν πολλά τη χρονιά που μας πέρασε.
Βέβαια θα μου πείτε, "μεγάλε, όλοι κάνουν τις ανασκοπήσεις τους στα τέλη της χρονιάς που φεύγει, εσύ την κάνεις στις αρχές της χρονιάς που μπήκε; Ε, δεν πας καλά...". Το τελευταίο, έχουμε ήδη πει, το γνωρίζω. Ως προς τα υπόλοιπα τώρα...
Ένα έτος έρχεται πάντα ως συνέχεια του προηγουμένου. Κι επειδή αποδεδειγμένα είμαστε αμνήμονες και ζούμε σε πλασματικές ευφορίες (μόνο η εφορία είναι υπαρκτότατη) επέλεξα κάποια ενδεικτικά περιστατικά που εμένα τουλάχιστον μου λένε πολλά. Έτσι, για να μην ξεχάσουμε το 2007...
Που είχα μείνει όμως; Α, ναι, έλεγα ότι έγιναν πολλά τη χρονιά που μας πέρασε.

Κατ’ αρχήν, η συγκλονιστικότερη ίσως πολιτική αποκάλυψη-παύλα-συνειδητοποίηση ήταν ότι σκάνδαλα γίνονται μόνο επί νέας δημοκρατίας. Όπως και απεργίες. Και τι δεν είχαμε: το αναψυκτήριο Μαγγίνα, τις δηλώσεις Πολύδωρα, την υπόθεση Ζαχόπουλου, τη βίλα Σουφλιά και πόσα άλλα. Και ειλικρινά, στο τέλος θ’αρχίσουμε ν’αναπολούμε τις ένδοξες εποχές του παρελθόντος, όπου γινόταν της πουτάνας φερ' ειπείν στο χρηματιστήριο και έφταιγε ο λαός (sic), έτσι απλά. Το χειρότερο δεν είναι ότι γίνονται αυτά που γίνονται, αλλά ότι τα τρώμε σαν χάνοι...

Πυρκαϊές... Σακατεύτηκε όλη η Ελλάδα το καλοκαίρι. Κι από ευσυνειδησία, μηδέν ο βαθμός μας. Έγιναν κάποιες διαδηλώσεις τότε που το θέμα ήταν της μόδας και που "φαινόμασταν" στην τελεόραση κι έκτοτε σιγή. Βρήκαμε τους φταίχτες (Πολύδωρας, πχ, sic) κι έκτοτε ουδέν νεώτερον. Και δεν μιλάω για τους ελάχιστους που ξύπνησαν. Ποτέ δεν φέρνει μόνο ένας κούκος την άνοιξη. Μάλλον περιμένουμε τις πυρκαϊές του 2008 για τις επόμενες διαδηλώσεις. Χμ, οι οποίες πιθανώς να έχουν και εορταστικό χαρακτήρα, εις μνήμην (μπρρρρ) των διαδηλώσεων του 2007.

Υπόθεση Ζαχόπουλου: η τελευταία γεύση που άφησε το έτος είναι πως αν είσαι πολιτικό πρόσωπο δεν έχεις κανένα δικαίωμα να πηδάς. Ουδείς ασχολείται με το τι πραγματικά συνέβη, αλλά με το κατά πόσον το σκάνδαλο έχει χρώμα μπλε, ροζ ή μουσταρδί. Κι όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, ε, πέταξε κι αυτό τη μαλακία του με το "μαξίμουγκέητ" και θεωρεί ότι έκανε αυστηρή αντιπολίτευση. Φυσικά τα κόμματα της αριστεράς δεν τα αναφέρω καν διότι μετά της εκλογές δεν έχουν κάνει το παραμικρό.

Ποιο ήταν το γεγονός της χρονιάς; Μα αναμφίβολα η εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Όσο μελάνι χύθηκε για όλα τα συμβάντα του έτους ολάκερου, άλλο τόσο χύθηκε για το κατά πόσον ο Γιωργάκης είναι ο καλύτερος Μπένυ, ή ο Μπένυ ο χειρότερος Γιωργάκης (και τούμπαλιν) (με ολίγη σως από Σκανδαλίδη και σαλάτα α λα Διαμαντοπούλου).

Και φυσικά είχαμε και εκλογές: εκλογές κρίσιμες και σημαντικές όπως όλοι συμφωνήσαμε προεκλογικώς. Αγωνιούσαν όλοι για πεντακομματική Βουλή, αλλά και κανείς δεν ήθελε τον Καρατζαφέρη μέσα και κανείς δεν έβλεπε τον Παπαθεμελή να μπαίνει (ελάτε πείτε μου πως γίνεται αυτό). Τα κόμματα της αριστεράς προφανώς από την τρελή χαρά τους έπεσαν σε μια κατάσταση χειμερίας νάρκης, ενώ ο Καρατζαφέρης –όσο κι αν με συφιλιάζει- είναι ο μοναδικός που κλέβει τις εντυπώσεις και ασχολείται με κάποια θέματα –και δεν με ενδιαφέρει αν το κάνει για λαϊκισμό, ούτε ότι το κάνει. Το γιατί δεν το κάνουν οι υπόλοιποι με νοιάζει. Α, και το ότι ουδείς ασχολείται με αυτό το νοσηρό φαινόμενο. Τελικά η σημασία και η αξία των συγκεκριμένων εκλογών μπορεί να συνοψιστεί σε μια σοφή ρήση: παπάρια μάντολες. Και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όλοι έπεσαν με τα μούτρα μετά σε ό,τι άσχετο υπήρχε. Απεδείχθησαν εκλογές όπου διάφοροι επιτήδειοι προσπάθησαν να καιροσκοπήσουν (δηλαδή απλά να φθαρεί η ΝΔ και τίποτε άλλο). Το πρόβλημα είναι ότι οι εκλογές ήταν σημαντικές για το μέλλον όλων μας, απλά εμείς τις φορτώσαμε στον κόκορα όπως κι όλες τις υπόλοιπες (κρίμα για τους λίγους που πραγματικά ψηφίζουμε δηλαδή…).

Άνοιξε και το ασφαλιστικό. Σώωωωωπα…δεν το περιμέναμε. Απορώ πως είναι δυνατόν να μην έχουμε καταλάβει ότι όσο καθυστερεί τόσο χειρότερη θα είναι η λύση –και ήδη έχει καθυστερήσει μόλις 25 χρόνια περίπου. Εμείς τι κάνουμε; Ντε και καλά, μένουμε άναυδοι. Γνωστή η τακτική όλων των... θιγομένων: ας πάρω εγώ την πλήρη σύνταξή μου και το φίδι ας το βγάλουν οι επόμενοι από την τρύπα. Εννοείται ότι υπάρχουν και τεράστιες πολιτικές ευθύνες, διαχρονικές κιόλας. Αυτό σημαίνει τι; Ότι το ασφαλιστικό δεν πρέπει να λυθεί; Και τα δύο πρέπει να λυθούν, και το ασφαλιστικό και η διαλεύκανση των εγκλημάτων στα ταμεία. Αλλά εμείς αγρόν αγοράζουμε. Και το χειρότερο, ουδείς ασχολείται με το ότι ουδείς το άνοιξε ποτέ στο παρελθόν (πλην Γιανίτση, τον οποίον έφαγε το μαύρο έρεβος έπειτα).

Τι άλλο είχαμε; Μα φυσικά την φασιστική καταδίκη του Πλεύρη. Δεν έχει σημασία το ότι τον θεωρώ γελοίο (όταν δεν τον θεωρώ για κλάμματα φυσικά), σημασία έχει ότι άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, ποινικοποιήθηκε η έκφραση άποψης. Ένας σωστός δικαστής θα έπρεπε να του έδινε συγχαρητήρια για το βιβλίο του, να του ευχόταν καλές πωλήσεις, να τον αθώωνε και στα καπάκια να έκανε μήνυση ή αυταπάγγελτη δίωξη στο ελληνικό κράτος που έχει επιτρέψει να έχουμε μια παιδεία για τον πούτσο καβάλα, με αποτέλεσμα να έχουν πέραση οι απόψεις του κάθε Πλεύρη. Το μόνο που απομένει πλέον για να ολοκληρωθεί το παζλ είναι να φτιάξουμε κι ένα Υπουργείο Λογοκρισίας, προκειμένου να εξασφαλίζουμε την απαιτούμενη άδεια πριν εκφράσουμε τις απόψεις μας. Χαλεποί καιροί για τις δημοκρατίες τελικώς...

Εντωμεταξύ είχαμε και τη δολοφονία Φιλόπουλου σε μια κλασική αναμέτρηση ανδρισμού ανάμεσα στους κάφρους των δύο αιωνίων. Βέβαια ως γνωστόν, βίαια επεισόδια στην ΕΛλάδα ουδέποτε έχουν ξαναγίνει και ιδίως ανάμεσα σε γαυροβάζελους, οπότε η έκπληξη και ο αποτροπιασμός μας ήταν δικαιολογημένα. Πρώτη φορά μας ξανασυνέβη κάτι τέτοιο. Α, και κάτι άλλο που δεν έτυχε να πάρει το μάτι μου πουθενά: ένα παληκάρι χάθηκε άδικα στο όνομα μερικών χρωματισμένων σωβρακοφανέλων, αλλά ουδείς είπε ότι σε ραντεβουδάκι είχε πάει, έτσι;

Χμμμμ, υπόθεση Siemens. Νέο φρούτο που έσκασε κι αυτό στα τελειώματα του χρόνου. Ή μάλλον, όχι ακριβώς στα τελειώματα, διότι ο Φίλαθλος (και συγκεκριμένα ο μέγας Γαλούπης) είχε βγάλει το θέμα πριν από κανά τετράμηνο περίπου, και μάλιστα ομολογώντας και τη δική του καθυστέρηση ΄για κανάν μήνα περίπου, μιας και έπρεπε να μεταφράσει από το Spiegel που είχε πρωτοαποκαλύψει το άρθρο. Καλό, ε; Θα μου πείτε, προς τι η καθυστέρηση; Μα είχαμε εκλογές, είχαμε ξανά εκλογές (στο ΠΑΣΟΚ), είχαμε πολλά και διάφορα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα. Κατά τα λοιπά αυτοί που έθαβαν ένα θέμα αναφορικά με το πόσοι τα είχαν πάρει από μια ολόκληρη κυβέρνηση, κόπτονται για το κατά πόσον τα'χε πάρει ο Ζαχόπουλος. Δεν μπορώ ούτε να γελάσω πια...

Ααααααα… είχαμε όμως και τη μόδα της βλογόσφαιρας (λογικό θα μου πείτε… εδώ έκανε βλογ κι εσύ, η μόδα σε πειράζει;). Το προσπερνάμε διότι ένας θεός δεν υπόκειται σε μόδες και λοιπές αηδίες. Μπλογκς στις διαδηλώσεις, μπλογκς στις εφημερίδες, μπλογκς έως και στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, μπλογκς στα σούπερ μάρκετ, τώρα νέο μπλογκ και στον Γέρακα Αττικής. Στην Ελευθεροτυπία επί παραδείγματι (Μηχαϊλίδης), ως πρόσωπο της χρονιάς βγήκε η Αμαλία. Άποψη που δεν θα βρει πολλούς να διαφωνούν νομίζω. Και δεν έχουν πέσει ακόμη κλοτσιές. Διότι αν τα μπλογκς δεν είχαν γίνει της μόδας, η Αμαλία θα είχε ήδη ξεχαστεί όπως και τόσοι άλλοι συνάνθρωποί μας στο παρελθόν που είχαν περάσει και τα ίδια, και λιγότερα, και χειρότερα. Απλά δεν είχαν κάποιο μπλογκ, μήτε έπεσαν πάνω σε κάποια μόδα. Εγώ λοιπόν ρε παιδιά τάσσομαι ανεπιφύλακτα με την άποψη του Αποδυτηριάκια: το πρόσωπο της χρονιάς που μας πέρασε ήταν η Ρούλα (μία είναι πλέον η Ρούλα). Γιατί; Διότι συνδυάζει όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν τον νεοΈλληνα: ατελείωτη κλάψα που την άφησε ο Αλβανός (εξάλλου ο εθνικός μας τραγουδιστής είναι ο Καζανταζίδης, μην το ξεχνάμε), ψωνισμένο ύφος όσο δεν πάει (κοιτάχτε έναν λαπά που με άφησε, αντί του ορθού: ας κοιταχτώ εγώ στο καθρέπτη), ενασχόληση με τα πλέον ηλίθια ζητήματα (call me κουτσομπολιό δηλαδή) την ώρα που οι εξελίξεις έτρεχαν (και εξακολουθούν να τρέχουν) παντού. Ρούλα Βροχοπούλου λοιπόν, αυτή ήταν το πρόσωπο του 2007, διότι αυτή αντιπροσωπεύει τον νεοΈλληνα: τον αιώνιο κλάψα, τον αιώνιο μοστρατζή, τον αιώνιο κουτσομπόλη και τον αιωνίως ασχολούμενο μόνο με τα ασόβαρα και ποτέ με τα σοβαρά...

Με το καλό να μας μπήκε λοιπόν... Καλή χρονιά σε όλους μας.